หนามร้ายในใจรัก (Yuri)
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: วันรวมญาติหรือไง
บรรยากาศในโรงอาหารเริ่มคึกคัก นักศึกษาหลายคนกำลังทยอยเดินเข้ามา ต่างคนต่างคุยเรื่องของตนเองรวมถึงโต๊ะอาหารของสกาวใจกับนัทนันท์ แต่มีเพียงสองคนที่คุยกันอย่างสนุกสนาน
เวลาผ่านไปไม่นานบุคคลใหม่ก็โผล่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"อ้าวแตง พี่ฟ้าสวัสดีค่ะ" เสียงใสๆ ของสาวน้อยจอมจุ้นกับชีวิตของสกาวใจได้ดังขึ้น
"ยัยเฟิร์น" เธอเผลอทำหน้าตกใจให้เจ้าตัวเห็น
ส่วนคนถูกทักอีกคนกำลังยิ้มร่าและกวักมือให้มานั่งฝั่งเดียวกัน
"เฟิร์นมานั่งข้างแตงสิ"
"ขอบคุณค่ะพี่ฟ้า" ปากก็บอกอีกคนแต่สายตาจ้องมองเพื่อนไม่วางตา จานข้าวของเธอถูกวางข้างๆ สกาวใจแล้วนั่งลงเบียด
ใบเฟิร์นเพื่อนที่ชอบตามติดสกาวใจมักจะเผลอเบียดและแย่งอาหารในจานจนเป็นนิสัย แต่คนถูกแย่ง ชินกับความไม่เกรงใจของเพื่อนจนเป็นเรื่องปกติ
บนโต๊ะอาหารคงมีเพียงนัทนันท์ที่รู้สึกไม่ชอบใจกับความเนื้อหอมของคนที่นอนกับเธอเมื่อคืน มือและแขนนั้นควรเป็นของเธอถึงจะถูก จะแสดงออกจนชัดเจนก็ไม่ได้เพราะมีคนที่ไม่น่าไว้ใจนั่งอยู่ข้างๆ
การหลีกเลี่ยงในการทำความรู้จักกันนั้นคงเป็นไปได้อยากโดยเฉพาะสาวใบเฟิร์นช่างสังเกต เธอจำได้ว่าผู้ชายที่นั่งคนละฝั่ง อยู่ในกลุ่มนักศึกษาที่เพื่อนของเธอจ้องมองในวันนั้น ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนสุดน่ารักของเธออาจจะชอบผู้ชายหน้าคมคนนี้ก็เป็นได้
"ใช่รูมเมตของแตงหรือเปล่าคะ" ความจำของเธอไม่เคยพลาด และต้องลองสนทนากับคนใกล้ตัวเสียก่อน
"ค่ะ ใช่ค่ะ" นัทนันท์ตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ สาวตัวเล็กเทียบเท่ากับคนของเธอ ได้ทักจนน่าแปลกใจ
"ฮือ ยัยแตง ทำไมไม่แนะนำเพื่อนให้รู้จัก ทำเป็นนั่งเงียบกินข้าวอยู่ได้" ใบเฟิร์นตบบ่าของสกาวใจเบาๆ แล้วแสดงท่าทางเหมือนคนอัธยาศัยดี ทั้งๆ ที่ไม่ใช่่
"ชื่อนัดค่ะ"
"เราเฟิร์น ยินดีที่ได้รู้จัก" แม้จะทักทายกันอย่างดี แต่สายตาของใบเฟิร์นกลับเหล่มองชายหนุ่มหน้านิ่งที่ทานข้าวแบบไม่สนโลกอย่างสงสัย
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มคนนี้ไม่บอกชื่อหรือยิ้มทักทายกันบ้าง อย่างน้อยก็ควรทำให้เธอรู้ว่ามีเขาอยู่ร่วมโต๊ะอาหารเดียวกัน เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ ว่าชายหนุ่มหน้าคมจะเป็นคนที่เพื่อนน่ารักของเธอหลงขนาดแอบมองข้ามคณะขนาดนั้น
"อิ่มแล้วนะ" สกาวใจเริ่มเบื่อกับบรรยากาศชวนอึดอัดและหาทางหลีกหนีไปทางอื่น โดยส่งสัญญาณไปหาคนปั่นจักรยาน
"โอ๊ย!" สัญญาณที่ถูกส่งมา ทำให้นัทนันท์เผลอร้องแบบไม่ทันตั้งตัว
"เป็นอะไรนัด" คนที่เป็นห่วงจนผิดสังเกตกลายเป็นชายหนุ่มเพียงคนเดียวบนโต๊ะ
"มะ...ไม่มีอะไร"
คนเจ็บจ้องมองคนส่งสัญญาณมาถึง แม้ว่าจะแรงไปนิด แต่เธอก็เข้าใจว่าเพื่อนที่รักต้องการอะไร
"อ้าว! พี่แมน พี่นัด"
เสียงประหนึ่งมีใครมากรีดลงกลางตัว นัทนันท์จำเสียงนี้ได้ดี วันนี้เธอดวงซวยที่สุดในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา ได้นั่งทานอาหารกับคนรู้ใจทั้งที กลับมีแต่คนเข้ามาทักไม่ขาดสายหรือวันนี้จะเป็นวันรวมญาติ
"จะเสียงดังไปทำไม เห็นไหมว่าโต๊ะอื่นมองมากันหมดแล้ว" นอกจากนัทนันท์จะจำได้ แมนเองก็รู้ดีว่าเป็นใคร
"โธ่ พี่แมนก็ โรงอาหารออกจะเสียงดังขนาดนี้ ถ้าน้องไม่ตะโกน พวกพี่ๆ จะเห็นไหม" หญิงสาวที่ปรากฏตัวมาใหม่นั้น ทำให้ทุกคนอยู่ในภวังค์เหมือนกับถูกสะกดจิต นอกเสียจากแมนกับนัทนันท์ที่รู้ดีว่าสาวน้อยน่ารักราวกับตุ๊กตาแสบทรวงขนาดไหน
"อิๆ พี่นัดก็อยู่ด้วย ขอแนนนั่งด้วยคนนะคะ" ไม่พูดเพียงอย่างเดียว ยังนั่งเบียดชิดใกล้กับนัทนันท์จนแทบจะซบไหล่กันได้
"แนน พี่อิ่มแล้ว จะไปทำธุระต่อ แนนก็นั่งคุยกับพวกพี่ๆ ไปก่อนนะ พี่แมนก็อยู่"
นัทนันท์พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดจะได้ไม่มีใครผิดสังเกต โดยเฉพาะแมนกับแนน สองพี่น้องเจ้าปัญหา
"อะไรกัน พี่นัดจะไปแล้วหรือคะ ธุระอะไร แนนไปด้วยได้ไหม" ลูกอ้อนของคนเอาแต่ใจเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ
"ไม่ได้หรอก มันสำคัญมาก ไปยัง" นัทนนัท์หันไปหาคนต้นคิดหาทางออกจากบรรยากาศเหล่านี้ แต่เจ้าตัวกลับทำหน้ามึนใส่
"ลุกสิ ลืมไปแล้วหรือไง ว่าวันนี้ต้องไปซื้อของ" ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาดึงคนหน้ามึนให้รู้ตัวเสียที เธอจึงลุกและเดินไปดึงแขนเจ้าตัวให้ลุกขึ้นยืน
"อ๋อ...เออ...ลืมไปเลย งั้นแตงไปก่อนนะคะ พี่ฟ้า เฟิร์น พรุ่งนี้เจอกันที่คณะ" สกาวใจมัวแต่ตะลึงในความน่ารักของสาวน้อยวัยเฟรชชี่ จนลืมไปเสียสนิทว่าเธอต้องออกจากโรงอาหารให้ได้
"ไปเถอะ" ใบเฟิร์นยิ้มน้อยๆ แม้จะมีจุดสงสัยหลายอย่าง แต่เธอก็มีมารยาทพอที่จะไม่รั้งตัวเพื่อนเอาไว้และพี่ฟ้าก็คิดเช่นเดียวกัน
"พี่นัด แนนไปด้วยคนสิ" คงมีเพียงคนคนเดียวเท่านั้นที่ติดแตกต่าง
"นั่งลงแนน ไปซื้อข้าวมากินจนหมดก่อน เดี๋ยวไม่สบาย แม่ยิ่งบ่นพี่อยู่" แมนหันไปดึงตัวน้องสาวให้กลับมานั่งที่ ทุกวันนี้เขามักจะโดนคนที่บ้านบ่นเป็นประจำว่าไม่ดูแลน้องคนเล็กให้ดี ถ้าป่วยเพราะไม่ยอมกินอาหารให้ตรงเวลาอีก มีหวังคงโดนบ่นจนเรียนจบ
"ค่ะ" แนนโดนดุจึงยอมนั่งลงเพราะไม่อยากเป็นที่สนใจของใคร
"ค่อยเจอกันนะแนน พี่ไปก่อน แมน ค่อยคุยกันที่คณะ" นัทนันท์ลูบหัวน้องเล็กอย่างเอ็นดู แล้วบอกเพื่อนชายก่อนที่จะดึงแขนคนตัวเล็กให้เดินตามเธอออกมา
เวลาผ่านไปไม่นานบุคคลใหม่ก็โผล่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"อ้าวแตง พี่ฟ้าสวัสดีค่ะ" เสียงใสๆ ของสาวน้อยจอมจุ้นกับชีวิตของสกาวใจได้ดังขึ้น
"ยัยเฟิร์น" เธอเผลอทำหน้าตกใจให้เจ้าตัวเห็น
ส่วนคนถูกทักอีกคนกำลังยิ้มร่าและกวักมือให้มานั่งฝั่งเดียวกัน
"เฟิร์นมานั่งข้างแตงสิ"
"ขอบคุณค่ะพี่ฟ้า" ปากก็บอกอีกคนแต่สายตาจ้องมองเพื่อนไม่วางตา จานข้าวของเธอถูกวางข้างๆ สกาวใจแล้วนั่งลงเบียด
ใบเฟิร์นเพื่อนที่ชอบตามติดสกาวใจมักจะเผลอเบียดและแย่งอาหารในจานจนเป็นนิสัย แต่คนถูกแย่ง ชินกับความไม่เกรงใจของเพื่อนจนเป็นเรื่องปกติ
บนโต๊ะอาหารคงมีเพียงนัทนันท์ที่รู้สึกไม่ชอบใจกับความเนื้อหอมของคนที่นอนกับเธอเมื่อคืน มือและแขนนั้นควรเป็นของเธอถึงจะถูก จะแสดงออกจนชัดเจนก็ไม่ได้เพราะมีคนที่ไม่น่าไว้ใจนั่งอยู่ข้างๆ
การหลีกเลี่ยงในการทำความรู้จักกันนั้นคงเป็นไปได้อยากโดยเฉพาะสาวใบเฟิร์นช่างสังเกต เธอจำได้ว่าผู้ชายที่นั่งคนละฝั่ง อยู่ในกลุ่มนักศึกษาที่เพื่อนของเธอจ้องมองในวันนั้น ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนสุดน่ารักของเธออาจจะชอบผู้ชายหน้าคมคนนี้ก็เป็นได้
"ใช่รูมเมตของแตงหรือเปล่าคะ" ความจำของเธอไม่เคยพลาด และต้องลองสนทนากับคนใกล้ตัวเสียก่อน
"ค่ะ ใช่ค่ะ" นัทนันท์ตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ สาวตัวเล็กเทียบเท่ากับคนของเธอ ได้ทักจนน่าแปลกใจ
"ฮือ ยัยแตง ทำไมไม่แนะนำเพื่อนให้รู้จัก ทำเป็นนั่งเงียบกินข้าวอยู่ได้" ใบเฟิร์นตบบ่าของสกาวใจเบาๆ แล้วแสดงท่าทางเหมือนคนอัธยาศัยดี ทั้งๆ ที่ไม่ใช่่
"ชื่อนัดค่ะ"
"เราเฟิร์น ยินดีที่ได้รู้จัก" แม้จะทักทายกันอย่างดี แต่สายตาของใบเฟิร์นกลับเหล่มองชายหนุ่มหน้านิ่งที่ทานข้าวแบบไม่สนโลกอย่างสงสัย
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มคนนี้ไม่บอกชื่อหรือยิ้มทักทายกันบ้าง อย่างน้อยก็ควรทำให้เธอรู้ว่ามีเขาอยู่ร่วมโต๊ะอาหารเดียวกัน เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ ว่าชายหนุ่มหน้าคมจะเป็นคนที่เพื่อนน่ารักของเธอหลงขนาดแอบมองข้ามคณะขนาดนั้น
"อิ่มแล้วนะ" สกาวใจเริ่มเบื่อกับบรรยากาศชวนอึดอัดและหาทางหลีกหนีไปทางอื่น โดยส่งสัญญาณไปหาคนปั่นจักรยาน
"โอ๊ย!" สัญญาณที่ถูกส่งมา ทำให้นัทนันท์เผลอร้องแบบไม่ทันตั้งตัว
"เป็นอะไรนัด" คนที่เป็นห่วงจนผิดสังเกตกลายเป็นชายหนุ่มเพียงคนเดียวบนโต๊ะ
"มะ...ไม่มีอะไร"
คนเจ็บจ้องมองคนส่งสัญญาณมาถึง แม้ว่าจะแรงไปนิด แต่เธอก็เข้าใจว่าเพื่อนที่รักต้องการอะไร
"อ้าว! พี่แมน พี่นัด"
เสียงประหนึ่งมีใครมากรีดลงกลางตัว นัทนันท์จำเสียงนี้ได้ดี วันนี้เธอดวงซวยที่สุดในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา ได้นั่งทานอาหารกับคนรู้ใจทั้งที กลับมีแต่คนเข้ามาทักไม่ขาดสายหรือวันนี้จะเป็นวันรวมญาติ
"จะเสียงดังไปทำไม เห็นไหมว่าโต๊ะอื่นมองมากันหมดแล้ว" นอกจากนัทนันท์จะจำได้ แมนเองก็รู้ดีว่าเป็นใคร
"โธ่ พี่แมนก็ โรงอาหารออกจะเสียงดังขนาดนี้ ถ้าน้องไม่ตะโกน พวกพี่ๆ จะเห็นไหม" หญิงสาวที่ปรากฏตัวมาใหม่นั้น ทำให้ทุกคนอยู่ในภวังค์เหมือนกับถูกสะกดจิต นอกเสียจากแมนกับนัทนันท์ที่รู้ดีว่าสาวน้อยน่ารักราวกับตุ๊กตาแสบทรวงขนาดไหน
"อิๆ พี่นัดก็อยู่ด้วย ขอแนนนั่งด้วยคนนะคะ" ไม่พูดเพียงอย่างเดียว ยังนั่งเบียดชิดใกล้กับนัทนันท์จนแทบจะซบไหล่กันได้
"แนน พี่อิ่มแล้ว จะไปทำธุระต่อ แนนก็นั่งคุยกับพวกพี่ๆ ไปก่อนนะ พี่แมนก็อยู่"
นัทนันท์พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดจะได้ไม่มีใครผิดสังเกต โดยเฉพาะแมนกับแนน สองพี่น้องเจ้าปัญหา
"อะไรกัน พี่นัดจะไปแล้วหรือคะ ธุระอะไร แนนไปด้วยได้ไหม" ลูกอ้อนของคนเอาแต่ใจเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ
"ไม่ได้หรอก มันสำคัญมาก ไปยัง" นัทนนัท์หันไปหาคนต้นคิดหาทางออกจากบรรยากาศเหล่านี้ แต่เจ้าตัวกลับทำหน้ามึนใส่
"ลุกสิ ลืมไปแล้วหรือไง ว่าวันนี้ต้องไปซื้อของ" ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาดึงคนหน้ามึนให้รู้ตัวเสียที เธอจึงลุกและเดินไปดึงแขนเจ้าตัวให้ลุกขึ้นยืน
"อ๋อ...เออ...ลืมไปเลย งั้นแตงไปก่อนนะคะ พี่ฟ้า เฟิร์น พรุ่งนี้เจอกันที่คณะ" สกาวใจมัวแต่ตะลึงในความน่ารักของสาวน้อยวัยเฟรชชี่ จนลืมไปเสียสนิทว่าเธอต้องออกจากโรงอาหารให้ได้
"ไปเถอะ" ใบเฟิร์นยิ้มน้อยๆ แม้จะมีจุดสงสัยหลายอย่าง แต่เธอก็มีมารยาทพอที่จะไม่รั้งตัวเพื่อนเอาไว้และพี่ฟ้าก็คิดเช่นเดียวกัน
"พี่นัด แนนไปด้วยคนสิ" คงมีเพียงคนคนเดียวเท่านั้นที่ติดแตกต่าง
"นั่งลงแนน ไปซื้อข้าวมากินจนหมดก่อน เดี๋ยวไม่สบาย แม่ยิ่งบ่นพี่อยู่" แมนหันไปดึงตัวน้องสาวให้กลับมานั่งที่ ทุกวันนี้เขามักจะโดนคนที่บ้านบ่นเป็นประจำว่าไม่ดูแลน้องคนเล็กให้ดี ถ้าป่วยเพราะไม่ยอมกินอาหารให้ตรงเวลาอีก มีหวังคงโดนบ่นจนเรียนจบ
"ค่ะ" แนนโดนดุจึงยอมนั่งลงเพราะไม่อยากเป็นที่สนใจของใคร
"ค่อยเจอกันนะแนน พี่ไปก่อน แมน ค่อยคุยกันที่คณะ" นัทนันท์ลูบหัวน้องเล็กอย่างเอ็นดู แล้วบอกเพื่อนชายก่อนที่จะดึงแขนคนตัวเล็กให้เดินตามเธอออกมา
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ย. 2564, 00:05:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ก.ย. 2564, 00:05:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 106
| << ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ | กลายเป็นความลับ >> |