แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69
ตอน: นี่มันห้องพี่เบียร์
EPISODE : 02 นี่มันห้องพี่เบียร์
"ห้อง..ห้องใคร!! " หลังตื่นมาในเช้าวันใหม่ผมพบว่าตัวเองนอนห้องคนอื่น ความหวาดกลัวทำให้ผมลุกขึ้นจะหนีแต่สายตาเหลือบไปเห็นรูปที่วางบนโต๊ะและติดพนังยิ่งต้องขยี้ตาหลายครั้ง
เชี่ย เอาแล้วไง
"นี่มันห้องพี่เบียร์เหรอ ฮะฮ่า" พอได้รู้ว่าอยู่ห้องใคร ขาแข้งผมก็อ่อนแรง นั่งลงบนเตียงอย่างเดิมมือควานหาผ้านวมหนามาห่มตัวเอง
คงกำลังฝันแน่ที่เห็นตัวเองอยู่ในห้องของพี่เบียร์ ต้องไม่ใช่เรื่องจริงอยู่แล้ว
ผมลองตั้งสติแล้วเอามือเล็กจิ้มแก้มตัวเองเพื่อพิสูจน์สิ่งที่กำลังสงสัย หัวใจเต้นตึกตักเมื่อสัมผัสได้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันอย่างที่นึกคิด สมองนึกย้อนถึงเรื่องเมื่อคืนก็จำได้ว่าดื่มไปเยอะแล้วก็อยู่กับเพื่อนด้วยแต่ทำไมถึงได้มาตื่นห้องพี่เบียร์ล่ะ
แบบนี้พี่เบียร์ต้องโกรธแน่เลย!!!
วิตกกังวลคนเดียวแล้วก็เผลอสะดุ้งเมื่อมีสายโทรเข้ามา มือผมก็ร้อนรนหยิบมือถือเครื่องนั้นรับสายอย่างลืมตัว
"ฮัลโหลโนเหรอ แพร์เหรอ ช่วยด้วย รักมานอนห้องพี่เบียร์ได้ไงก็ไม่รู้" บอกเพียงแค่นั้นแล้วก็เม้มปากตัวเองเข้าด้วยความอายเมื่อคนในสายบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่เบียร์ ผมจ้องมองมือถือก็พบว่ามันไม่ใช่เครื่องของตัวเอง
มือถือเครื่องนี้เป็นของพี่เบียร์
แกร็ก
เจ้าของห้องออกมาจากห้องน้ำ ผมเปียกหมาด ๆ น้ำหยดลงบนไหล่กว้าง บ้างก็หล่นถึงพื้น ทุกอย่างดูน่ามองไปหมดจนผมไม่อยากละสายตา
"พี่เบียร์ คือรัก รักคิดว่าเป็นมือถือตัวเองครับ" แก้ตัวพัลวันเพราะกลัวว่าถูกเข้าใจผิด ผมวางมือถือปลายเตียง อายแสนอาย เขินก็เขิน สุดท้ายทนสายตาต้องมนต์ไม่ไหวหยิบผ้านวมมาห่มตัวเองแล้วนอนคุดคู้คลุมโป่งอีกครั้ง ได้ยินเสียงพี่เบียร์หัวเราะแล้วก้าวเดินมาหยิบมือถือเพื่อคุยสายกับเพื่อน
"อือ ครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ห้องเรียนเลยละกัน" ไม่รู้พี่เบียร์คุยสายอีกนานแค่ไหนจึงไม่ได้ออกจากห้องสักที ผมอยากหนีออกจากห้องนี้แล้ว แรงนั่งลงบนเตียงทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าพี่เบียร์ไม่คิดจะออกไปจากห้องนอนง่าย ๆ ผ้านวมถูกขยับแต่ผมยื้อไว้ไม่ยอมให้พี่เบียร์ดึง
"น้องหนูตื่นแล้วออกมาจากผ้าห่มเถอะครับ" เสียงอบอุ่นของพี่เบียร์นั้นเรียกให้ผมได้ออกมาจากการคลุมโป่งแต่ใครจะยอมออกไปเจอหน้าพี่เบียร์เมื่ออยู่ในสภาพนี้
เดี๋ยวนะ ทำไมผมถึงไม่ใส่เสื้อนอนแถมกางเกงก็มีแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ทำไมผมถึงได้ปล่อยตัว ทำตัวสบายในห้องของพี่เบียร์
ผมไม่อยากยอมรับ ไม่อยากพูดคุยและไม่อยากเจอหน้าพี่เบียร์
"รักจะตื่นแต่พี่เบียร์ต้องออกจากห้องนี้ก่อน" ผมต่อรอง
"แต่นี่มันห้องนอนของพี่นะครับน้องหนู" แว่วได้ยินเสียงขำจากน้ำเสียงนั่นด้วย พี่เบียร์แกล้งกันอยู่ใช่ไหม แล้วเรียกน้องหนูด้วย ทำไมถึงเรียกผมอย่างนั้น
"นะครับพี่เบียร์ช่วยออกไปจากห้องนี้ก่อนนะครับ รักอาย" สุดท้ายผมก็ต้องพูดออกไป มันอายจริง ๆ ได้อยู่กับคนที่แอบรัก ผมก็อยากจะดูดี แต่พอนึกสภาพตัวเองตอนเมาเมื่อคืนแล้ว คิดว่าพี่เบียร์คงรู้แล้วว่าผมมันไม่น่าคบหาแน่
"ก็ได้ครับพี่ออกไปแล้วน้องหนูต้องลุกนะ" เสียงคนใจดีบอก ไม่นานเสียงประตูห้องก็ปิดลง ผมค่อย ๆ เลิกผ้านวม เมื่อไม่เห็นพี่เบียร์อยู่ในห้องผมก็รีบลุกหาโทรศัพท์ของตัวเอง ถึงจะโทรหาเพื่อนรักทั้งสองแต่ก็ไม่มีใครรับสายสักคน
"ไปไหนกันหมดนะ" ปล่อยให้ผมมาอยู่กับพี่เบียร์ได้ยังไง ได้ยินเสียงประตูห้องนอนก็เปิดผมจึงได้รีบมุดเข้าไปใต้ผ้านวมอีกด้วยความตื่นเต้น เสียงของพี่เบียร์ดังขึ้น
"อ้อ เสื้อเราพี่เอาเข้าเครื่องซักผ้าแล้วน้องหนูใส่เสื้อพี่แทนก่อนนะครับ พี่วางไว้ให้แล้ว" อยากจะมุดดินหนี ทำไมพี่เบียร์ถึงได้แกล้งกันได้ลง รู้ว่าผมอายก็ยังจะแกล้ง ผมได้ยินเสียงหัวเราะขำก่อนพี่เบียร์จะปิดประตูด้วย คนนิสัยไม่ดี รอจนแน่ใจว่าพี่เบียร์ปิดประตูห้องนอนแล้ว หนอนยักษ์อย่างผมก็ค่อย ๆ กระดึบตัวเข้าไปยังห้องน้ำ เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องน้ำแล้วผมก็ตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นรอยบนตัวของเขา
"รอยเยอะเลย ห้องพี่เบียร์มียุ่งหรือไง"
ใช้เวลาสักพักกับการอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่พี่เบียร์วางเตรียมไว้ใกล้เตียง ผมก็ช่างใจอยู่นานมากกว่าจะได้ใส่เสื้อผ้าของพี่เบียร์ ก็เล่นใจเต้นอยู่นานกว่าจะตั้งสติได้ความกลัวก็ทักทายเข้ามา
ผมจะออกไปจากห้องพี่เบียร์ยังไง
พอสูดลมหายใจหลังใส่ชุดเรียบร้อยมือก็ค่อย ๆ บิดลูกบิดประตูแล้วแง้มเปิด ผมจะเดินตรงออกจากห้องกว้างโดยไม่พูดคุยกับพี่เบียร์สักคำ
"น้องหนูคิดจะหนีหรือครับ" แค่เปิดประตูเจ้าของห้องก็เดินมาขวาง ผมหมุนตัวหลบหน้าเพราะปิดประตูไปก็ปิดไม่ได้เนื่องจากพี่เบียร์จับบานประตูไว้ ผมอยากจะปิดประตูให้แน่นสนิทแต่ก็กลัวว่าประตูจะหนีบมือพี่เบียร์ด้วยสิ
"รักอยากกลับห้องตัวเอง" ยอมพูดคุยก็ได้แต่ยังไม่ยอมสบตา ฝ่ามืออบอุ่นทามทับบนหัวผมเล่นเอาหัวใจผมเต้นผิดจังหวะ ทำไมคนที่แอบชอบถึงได้ดูอ่อนโยนกว่าที่คิด
"ให้กลับนะครับน้องหนู" แกล้งเรียกกันอีกแล้วใช่ไหม ผมเม้มปากเงียบ สายตาก็พยายามไม่มองพี่เบียร์
"รักไปได้หรือยังครับ รักอาย พี่เบียร์น่ะชอบแกล้ง" ผมเง้างอดเพื่อหลบหน้าแต่เหๅลๅือบไปดห็นรอยยิ้มของพี่เบียร์ เดี๋ยวนะเมื่อกี้พี่เบียร์ยิ้มให้ผมด้วย เกินต้านแล้ว
"พี่ไม่ได้แกล้งเลย งั้นพี่ไปส่งนะรอพี่แต่งตัวก่อนนะห้ามหนีล่ะ" จะอยากไปส่งทำไมในเมื่อเขาเองก็เดินกลับไปห้องตัวเองได้ รับรองไม่มีหลงทางอยู่แล้ว
"รักกลับเองได้ครับ" ถ้าหายตัวได้ผมคงทำไปแล้ว
"ขอเวลาแต่งตัวแปปเดียวครับ" บ่าเล็กโดนดันให้เดินมานั่งรอบนเตียงนุ่ม แม้จะอยากก้าวขาออกจากห้องนอนของพี่เบียร์แต่ผมก็ต้องนั่งรอด้วยท่าทีสงบนิ่งพยายามไม่หันไปสนใจเรือนร่างของพี่เบียร์
จะฆ่าผมทางอ้อมใช่ไหม
"จะดูพี่ก็ได้นะพี่ไม่หวง" คนขี้แกล้งพูดขึ้นมาทำลายบรรยากาศแสนน่าอึดอัดของเรา ผมหันไปมองพี่เบียร์ทันที
"จะบ้าเหรอครับ รักไม่ได้อยากดูพี่เบียร์โป๊สักหน่อย" คนชอบแกล้งยิ้มกว้าง กลัดกระดุมเสื้อนักศึกษาอย่างใจเย็น
ไหนบอกว่ารีบไปเรียนแล้วผมจะหันมาคุยกับพี่เบียร์ทำไม
"ร่างกายของพี่น้องหนูจะมองได้นะครับพี่อนุญาต"
"แต่งตัวให้เร็วเลยครับ" ผมดุใส่ พยายามหักห้ามหน้าตัวเองไม่ให้หันไปมองพี่เบียร์อีก รู้ว่ามีสุขภาพดีแล้วอวดจังเลย รอผมมีกล้ามก่อนก็แล้วกัน จะอวดให้พี่เบียร์เห็นคนแรกเลยละ
"ครับ" พี่เบียร์จะมาบอกว่าอนุญาตให้ดูทำไมผมไม่ได้อยากดูสักหน่อย
สักนิดก็ไม่มี...
แต่กล้ามเนื้อท้องของพี่เบียร์น่าจับเหมือนกัน
"ห้อง..ห้องใคร!! " หลังตื่นมาในเช้าวันใหม่ผมพบว่าตัวเองนอนห้องคนอื่น ความหวาดกลัวทำให้ผมลุกขึ้นจะหนีแต่สายตาเหลือบไปเห็นรูปที่วางบนโต๊ะและติดพนังยิ่งต้องขยี้ตาหลายครั้ง
เชี่ย เอาแล้วไง
"นี่มันห้องพี่เบียร์เหรอ ฮะฮ่า" พอได้รู้ว่าอยู่ห้องใคร ขาแข้งผมก็อ่อนแรง นั่งลงบนเตียงอย่างเดิมมือควานหาผ้านวมหนามาห่มตัวเอง
คงกำลังฝันแน่ที่เห็นตัวเองอยู่ในห้องของพี่เบียร์ ต้องไม่ใช่เรื่องจริงอยู่แล้ว
ผมลองตั้งสติแล้วเอามือเล็กจิ้มแก้มตัวเองเพื่อพิสูจน์สิ่งที่กำลังสงสัย หัวใจเต้นตึกตักเมื่อสัมผัสได้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันอย่างที่นึกคิด สมองนึกย้อนถึงเรื่องเมื่อคืนก็จำได้ว่าดื่มไปเยอะแล้วก็อยู่กับเพื่อนด้วยแต่ทำไมถึงได้มาตื่นห้องพี่เบียร์ล่ะ
แบบนี้พี่เบียร์ต้องโกรธแน่เลย!!!
วิตกกังวลคนเดียวแล้วก็เผลอสะดุ้งเมื่อมีสายโทรเข้ามา มือผมก็ร้อนรนหยิบมือถือเครื่องนั้นรับสายอย่างลืมตัว
"ฮัลโหลโนเหรอ แพร์เหรอ ช่วยด้วย รักมานอนห้องพี่เบียร์ได้ไงก็ไม่รู้" บอกเพียงแค่นั้นแล้วก็เม้มปากตัวเองเข้าด้วยความอายเมื่อคนในสายบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่เบียร์ ผมจ้องมองมือถือก็พบว่ามันไม่ใช่เครื่องของตัวเอง
มือถือเครื่องนี้เป็นของพี่เบียร์
แกร็ก
เจ้าของห้องออกมาจากห้องน้ำ ผมเปียกหมาด ๆ น้ำหยดลงบนไหล่กว้าง บ้างก็หล่นถึงพื้น ทุกอย่างดูน่ามองไปหมดจนผมไม่อยากละสายตา
"พี่เบียร์ คือรัก รักคิดว่าเป็นมือถือตัวเองครับ" แก้ตัวพัลวันเพราะกลัวว่าถูกเข้าใจผิด ผมวางมือถือปลายเตียง อายแสนอาย เขินก็เขิน สุดท้ายทนสายตาต้องมนต์ไม่ไหวหยิบผ้านวมมาห่มตัวเองแล้วนอนคุดคู้คลุมโป่งอีกครั้ง ได้ยินเสียงพี่เบียร์หัวเราะแล้วก้าวเดินมาหยิบมือถือเพื่อคุยสายกับเพื่อน
"อือ ครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ห้องเรียนเลยละกัน" ไม่รู้พี่เบียร์คุยสายอีกนานแค่ไหนจึงไม่ได้ออกจากห้องสักที ผมอยากหนีออกจากห้องนี้แล้ว แรงนั่งลงบนเตียงทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าพี่เบียร์ไม่คิดจะออกไปจากห้องนอนง่าย ๆ ผ้านวมถูกขยับแต่ผมยื้อไว้ไม่ยอมให้พี่เบียร์ดึง
"น้องหนูตื่นแล้วออกมาจากผ้าห่มเถอะครับ" เสียงอบอุ่นของพี่เบียร์นั้นเรียกให้ผมได้ออกมาจากการคลุมโป่งแต่ใครจะยอมออกไปเจอหน้าพี่เบียร์เมื่ออยู่ในสภาพนี้
เดี๋ยวนะ ทำไมผมถึงไม่ใส่เสื้อนอนแถมกางเกงก็มีแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ทำไมผมถึงได้ปล่อยตัว ทำตัวสบายในห้องของพี่เบียร์
ผมไม่อยากยอมรับ ไม่อยากพูดคุยและไม่อยากเจอหน้าพี่เบียร์
"รักจะตื่นแต่พี่เบียร์ต้องออกจากห้องนี้ก่อน" ผมต่อรอง
"แต่นี่มันห้องนอนของพี่นะครับน้องหนู" แว่วได้ยินเสียงขำจากน้ำเสียงนั่นด้วย พี่เบียร์แกล้งกันอยู่ใช่ไหม แล้วเรียกน้องหนูด้วย ทำไมถึงเรียกผมอย่างนั้น
"นะครับพี่เบียร์ช่วยออกไปจากห้องนี้ก่อนนะครับ รักอาย" สุดท้ายผมก็ต้องพูดออกไป มันอายจริง ๆ ได้อยู่กับคนที่แอบรัก ผมก็อยากจะดูดี แต่พอนึกสภาพตัวเองตอนเมาเมื่อคืนแล้ว คิดว่าพี่เบียร์คงรู้แล้วว่าผมมันไม่น่าคบหาแน่
"ก็ได้ครับพี่ออกไปแล้วน้องหนูต้องลุกนะ" เสียงคนใจดีบอก ไม่นานเสียงประตูห้องก็ปิดลง ผมค่อย ๆ เลิกผ้านวม เมื่อไม่เห็นพี่เบียร์อยู่ในห้องผมก็รีบลุกหาโทรศัพท์ของตัวเอง ถึงจะโทรหาเพื่อนรักทั้งสองแต่ก็ไม่มีใครรับสายสักคน
"ไปไหนกันหมดนะ" ปล่อยให้ผมมาอยู่กับพี่เบียร์ได้ยังไง ได้ยินเสียงประตูห้องนอนก็เปิดผมจึงได้รีบมุดเข้าไปใต้ผ้านวมอีกด้วยความตื่นเต้น เสียงของพี่เบียร์ดังขึ้น
"อ้อ เสื้อเราพี่เอาเข้าเครื่องซักผ้าแล้วน้องหนูใส่เสื้อพี่แทนก่อนนะครับ พี่วางไว้ให้แล้ว" อยากจะมุดดินหนี ทำไมพี่เบียร์ถึงได้แกล้งกันได้ลง รู้ว่าผมอายก็ยังจะแกล้ง ผมได้ยินเสียงหัวเราะขำก่อนพี่เบียร์จะปิดประตูด้วย คนนิสัยไม่ดี รอจนแน่ใจว่าพี่เบียร์ปิดประตูห้องนอนแล้ว หนอนยักษ์อย่างผมก็ค่อย ๆ กระดึบตัวเข้าไปยังห้องน้ำ เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องน้ำแล้วผมก็ตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นรอยบนตัวของเขา
"รอยเยอะเลย ห้องพี่เบียร์มียุ่งหรือไง"
ใช้เวลาสักพักกับการอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่พี่เบียร์วางเตรียมไว้ใกล้เตียง ผมก็ช่างใจอยู่นานมากกว่าจะได้ใส่เสื้อผ้าของพี่เบียร์ ก็เล่นใจเต้นอยู่นานกว่าจะตั้งสติได้ความกลัวก็ทักทายเข้ามา
ผมจะออกไปจากห้องพี่เบียร์ยังไง
พอสูดลมหายใจหลังใส่ชุดเรียบร้อยมือก็ค่อย ๆ บิดลูกบิดประตูแล้วแง้มเปิด ผมจะเดินตรงออกจากห้องกว้างโดยไม่พูดคุยกับพี่เบียร์สักคำ
"น้องหนูคิดจะหนีหรือครับ" แค่เปิดประตูเจ้าของห้องก็เดินมาขวาง ผมหมุนตัวหลบหน้าเพราะปิดประตูไปก็ปิดไม่ได้เนื่องจากพี่เบียร์จับบานประตูไว้ ผมอยากจะปิดประตูให้แน่นสนิทแต่ก็กลัวว่าประตูจะหนีบมือพี่เบียร์ด้วยสิ
"รักอยากกลับห้องตัวเอง" ยอมพูดคุยก็ได้แต่ยังไม่ยอมสบตา ฝ่ามืออบอุ่นทามทับบนหัวผมเล่นเอาหัวใจผมเต้นผิดจังหวะ ทำไมคนที่แอบชอบถึงได้ดูอ่อนโยนกว่าที่คิด
"ให้กลับนะครับน้องหนู" แกล้งเรียกกันอีกแล้วใช่ไหม ผมเม้มปากเงียบ สายตาก็พยายามไม่มองพี่เบียร์
"รักไปได้หรือยังครับ รักอาย พี่เบียร์น่ะชอบแกล้ง" ผมเง้างอดเพื่อหลบหน้าแต่เหๅลๅือบไปดห็นรอยยิ้มของพี่เบียร์ เดี๋ยวนะเมื่อกี้พี่เบียร์ยิ้มให้ผมด้วย เกินต้านแล้ว
"พี่ไม่ได้แกล้งเลย งั้นพี่ไปส่งนะรอพี่แต่งตัวก่อนนะห้ามหนีล่ะ" จะอยากไปส่งทำไมในเมื่อเขาเองก็เดินกลับไปห้องตัวเองได้ รับรองไม่มีหลงทางอยู่แล้ว
"รักกลับเองได้ครับ" ถ้าหายตัวได้ผมคงทำไปแล้ว
"ขอเวลาแต่งตัวแปปเดียวครับ" บ่าเล็กโดนดันให้เดินมานั่งรอบนเตียงนุ่ม แม้จะอยากก้าวขาออกจากห้องนอนของพี่เบียร์แต่ผมก็ต้องนั่งรอด้วยท่าทีสงบนิ่งพยายามไม่หันไปสนใจเรือนร่างของพี่เบียร์
จะฆ่าผมทางอ้อมใช่ไหม
"จะดูพี่ก็ได้นะพี่ไม่หวง" คนขี้แกล้งพูดขึ้นมาทำลายบรรยากาศแสนน่าอึดอัดของเรา ผมหันไปมองพี่เบียร์ทันที
"จะบ้าเหรอครับ รักไม่ได้อยากดูพี่เบียร์โป๊สักหน่อย" คนชอบแกล้งยิ้มกว้าง กลัดกระดุมเสื้อนักศึกษาอย่างใจเย็น
ไหนบอกว่ารีบไปเรียนแล้วผมจะหันมาคุยกับพี่เบียร์ทำไม
"ร่างกายของพี่น้องหนูจะมองได้นะครับพี่อนุญาต"
"แต่งตัวให้เร็วเลยครับ" ผมดุใส่ พยายามหักห้ามหน้าตัวเองไม่ให้หันไปมองพี่เบียร์อีก รู้ว่ามีสุขภาพดีแล้วอวดจังเลย รอผมมีกล้ามก่อนก็แล้วกัน จะอวดให้พี่เบียร์เห็นคนแรกเลยละ
"ครับ" พี่เบียร์จะมาบอกว่าอนุญาตให้ดูทำไมผมไม่ได้อยากดูสักหน่อย
สักนิดก็ไม่มี...
แต่กล้ามเนื้อท้องของพี่เบียร์น่าจับเหมือนกัน
Oncloud69 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ย. 2564, 20:25:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ก.ย. 2564, 20:25:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 428
| << เรียกรักว่าน้องหนู | พี่เบียร์คนดีตรงไหน >> |