แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69
ตอน: พี่เบียร์คนดีตรงไหน
EPISODE : 03 พี่เบียร์คนดีตรงไหน
หลังพี่เบียร์มาส่ง พอขึ้นมายังห้องตัวเองก็พบว่าเพื่อนรักทั้งสองมาเคาะประตูเรียกให้ผมเปิด ใครจะไปคิดว่าเพื่อนจะห่วงผมขนาดที่ว่าตรวจร่างกายของผมเพื่อให้แน่ใจว่าพี่เบียร์ไม่ได้ทำอะไร แต่เพราะเรื่องรอยช้ำบริเวณคอนั้นทำให้ผมนั่งนิ่งก้มหน้าก้มตาไม่สบตาเพื่อนรักทั้งสอง เพื่อนทั้งสองบอกว่าพี่เบียร์เป็นคนทิ้งรอยไว้ ผมจะโกหกก็ไม่ได้ด้วยเพราะไม่รู้ว่านี่คือรอยที่พี่เบียร์ทำไว้จริงหรือเปล่า เมื่อคืนผมเมาแล้วจำอะไรได้ไม่หมดแล้วไหนจะเรื่องเสื้อผ้าของพี่เบียร์ที่อยู่บนตัวผมอีก
"รักเสียตัวให้พี่เบียร์แล้วจริงใช่ไหม" ผมฟังแล้วตกใจตาโต ไม่คิดว่าเพื่อนแสนดีจะเอ่ยถามเรื่องนี้ได้
"ได้ดงอะไรเล่า!!" ผมรีบแก้ข้อสงสัย จะไปได้เสียกับพี่เบียร์ตอนไหน ผมจำได้ไม่ได้ แต่เอะหรือว่าผมได้เสียกับพี่เบียร์อย่างที่เพื่อนสงสัย ลูกแพร์จ้องมองผมเมื่อต้องการคาดคั้นคำตอบแต่ผมไม่มีคำตอบให้หรอก เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
"หลักฐานก็ชัดเจนบนตัวมันอะ มึงก็ถามย้ำอยู่ได้นะไอ้แพร์" นายโนเหมือนเหนื่อยจะฟังคำถามจากเพื่อนซ้ำ ๆ ผมหันไปส่ายหน้าให้เพื่อนทั้งสองด้วยความเว้าวอน
"รักไม่ได้มีอะไรกับพี่เบียร์"
"แน่ใจ๊...แต่รอยชัดนะ!" ลูกแพร์กอกอกแน่น อย่าดุเค้านะเพื่อน
"แล้วก็เสื้อนี้อีก มันไม่ใช่ของรักนะเรารู้! " ลูกแพร์ถามจี้อีก เรื่องเสื้อพี่เบียร์บอกว่าซักให้อยู่ ไม่รู้ว่าจะซักเสร็จตอนไหนและเมื่อไหร่ถึงจะได้คืนด้วยผมเลยต้องใส่เสื้อพี่เบียร์ไปก่อน
"ไม่มีก็คือไม่มีจริง ๆ นะแต่เรื่องที่ทิ้งให้รักไปนอนกับพี่เบียร์ รักงอนนะทั้งสองคนเลย" ผมรีบหาเรื่องเปลี่ยนทันใด ยูโนกับลูกแพร์หันมามองหน้ากัน
"เรื่องนั้นเราสองคนไม่ได้ทิ้งรัก" ลูกแพร์แย้งในส่วนที่ผมกำลังเข้าใจผิด หมายความว่าอะไร
"ใช่ เป็นมึงนั่นแหละที่เดินไปนั่งบนตักพี่เบียร์ แถมยังกอดคอพี่เขาแล้วบอกเองว่าจะนอนกับพี่เขานะ มึงพูดเองนี่กูถ่ายไว้เป็นหลักฐาน" เพื่อนบอกพร้อมเปิดให้ดูวิดีโอที่ถ่ายเก็บไว้ โชคดีที่เขาคิดได้และถ่ายเก็บเป็นหลักฐานทัน
ผมมองเหตุการณ์เมื่อคืนด้วยความตื่นเต้น พอเมาแล้วก็ชอบทำตัวไม่น่ารักเพราะอย่างนั้นผมจึงได้เลี่ยงจะดื่มของมึนเมา เมื่อคืนก็แค่พลาดไปหน่อยมันเลยจบด้วยการที่พี่เบียร์ต้องอุ้มผมพากลับมานอน แถมยังนอนห้องพี่เบียร์อีกด้วย
"ทำไมรักทำตัวแบบนี้ล่ะ" ผมรับไม่ได้กับสภาพตัวเองตอนขาดสติ แต่แอบดีใจที่พี่เบียร์ไม่คิดจะผลักไส มันน่ารักก็ตรงนี้แหละ ผมกรอดูวิดีโอไปและยิ้มไปเล่นเอาเพื่อนสองคนเกิดอาการหมั่นไส้
“อาการมันเป็นยังไงไหนบอกเพื่อนมาสิ” นายโนเอ่ยล้อแล้วหยิกแก้มผม เพื่อนมันหมั่นไส้หรือมันกำลังด่าผมว่าอ้วนออกแก้มกันแน่
“พี่เบียร์หล่อมาก ยิ่งได้อยู่ใกล้นะคือหล่อสุด ๆ ไปเลยละ” อาการงอนเพื่อนก่อนหน้าหายไปโดยปริยายเมื่อผมจำเหตุการณ์ตอนถูกพี่เบียร์กอด อยากใกล้ชิดอย่างเมื่อคืนโดยที่มีสติสมบูรณ์บ้าง มันคงรู้สึกดี
“ก็ฟังชมมาตั้งหลายครั้งแล้ว” ลูกแพร์พิงโซฟาเมื่อได้ยินผมชมพี่เบียร์อีกแล้ว สำหรับคนแอบรักอย่างผมแล้วใครคนนั้นดูดีไปหมดนั่นแหละ
"เออ ฟังทุกวัน พี่เบียร์ดียังนั้น พี่เบียร์ดอย่างงี้ ถามจริงเหอะนะไอ้รัก พี่เบียร์ของมึงเนี่ยดีตรงไหน" ผมรู้ว่าเพื่อนคงจะเบื่อที่ต้องฟังผมพูดถึงพี่เบียร์บ่อย
“ดีทุกตรง" ผมมั่นใจในตัวคนที่ผมแอบรัก "แต่หล่อจริง ๆ นะพี่เบียร์ของรัก" นายโนคว่ำปากใส่
“สรุปเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรแน่เหรอรัก พี่เบียร์ไม่ได้ทำอะไรรักแน่นะ” ดูเหมือนลูกแพร์จะยังไม่เลิกเป็นห่วงผม
“ก็” พอเพื่อนถามย้ำหลายรอบแล้วผมก็แอบไม่แน่ใจแล้วสิ นายโนขยับมากระซิบใกล้ ๆ
“แต่ถ้ามีก็เป็นเจ้าของกันแล้วล่ะมึง” ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวผมทันที ผมตาโตวางหมอนอิงในมือแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำสำรวจตัวเองอีกครั้ง
ต้องมีอะไรกันสิ
มีอยู่แล้ว
ต้องมีนะ ได้โปรด
ประตูห้องน้ำเปิดออก สองเพื่อนรักมองมายังหน้าประตูห้องน้ำอยู่แล้ว
“แพร์ โน เมื่อคืนรักนอนกอดกับพี่เบียร์แหละรักว่า เราต้องมีอะไรกันแล้วแน่ ๆ!!!”
"ห้ะ!!" ลูกแพร์ไม่เข้าใจเพื่อนตัวเอง ไหนใครก่อนหน้าปฏิเสธเสียงแข็งว่าพี่เบียร์ไม่ได้ทำอะไร
"ฮ่าๆๆ " นายโนอดขำไม่ไหว รู้ว่าเพื่อนป็นคนยังไงแต่ไม่คิดว่าเพื่อนจะติ๊งต๊องได้ขนาดแยกไม่ออกว่าเผลอมีอะไรกันหรือเปล่า แต่สุภาพบุรุษอย่างพี่เบียร์ไม่กินมันหรอกมั้ง น่าจะ..
"เออ ๆ ๆ รู้แล้ว ๆ ๆ เห็นไหมไอ้แพร์กูบอกแล้วว่าได้กันชัวร์" เรื่องของผมกับพี่เบียร์ยุติลงเมื่อพี่ไรเดอร์ที่สั่งอาหารไว้ได้โทรเข้ามา นายโนเป็นคนลงไปรับอาหารด้วยความเร็วแสงเพราะหิวกันแล้ว
"เรื่องเมื่อคืนเราขอโทษนะรัก เราไม่ได้อยากปล่อยให้รักไปกับพี่เบียร์" ผมยิ้มให้เพื่อนที่ยังเอ่ยขอโทษเรื่องที่ปล่อยให้พี่เบียร์อุ้มผมกลับ หากเขาไม่ปล่อยเพื่อนก็คงไม่มีอะไรเกินเลยกับรุ่นพี่
"คิกคิก ที่จริงรักต้องขอบคุณมากกว่า อย่างน้อยรักก็ได้เข้าไปอยู่ห้องพี่เบียร์ด้วย รักไม่โกรธ ๆ ๆ " ผมไม่ได้โกรธเพื่อนจริงๆ ก็แค่งอนกลบเกลื่อนเฉย ๆ
"แพร์.."
"หือ"
"คิดถึงพี่เบียร์แล้วอะ ทำไงดี" ลูกแพร์ถอนหายใจล้มตัวนอนบนโซฟา จากตอนแรกที่กังวลดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อยเปล่าแล้ว ผมยิ้มให้เพื่อน มันคิดถึงพี่เบียร์จริง ๆ คิดถึงและอยากเห็นหน้า
"รักดูดีใจนะ"
"ก็นิดนึง" บอกด้วยรอยยิ้ม "แต่แพร์ว่าพี่เบียร์จะชอบคนอย่างรักใช่ไหม"
"..." ลูกแพร์ไม่มีคำตอบให้กัน คุยกันไม่นานมื้อเช้าก็มา ผมเป็นคนเลี้ยงมื้อนี้ยิ่งสร้างความหมั่นไส้อีกครั้งกับเพื่อนรัก ระหว่างนั่งกินข้าวเช้ากับเพื่อนนั้น
ไลน์!
“หือ ใครไลน์มานะรัก” ลูกแพร์แปลกใจเมื่อเห็นการแจ้งเตือนรัวจากแอพลิเคชั่นสีเขียวยอดฮิต ผมหยิบมือถือเพื่อจะเปิดอ่าน จำได้ว่าวันนี้ไม่มีเรียนเช้าด้วย
“เพ้นส์เหรอ”
ไม่ใช่นายพัชรกานต์แต่เป็น...
พี่เบียร์!!!
“หือ พี่เบียร์!! เดี๋ยวนะ พี่เบียร์ไลน์มา พี่เบียร์มีคอนแทคไลน์รักด้วย” ผมดีใจที่สุด มืออวดให้เพื่อนทั้งสองรู้ว่าพี่เบียร์ทักมาหากันจริง ๆ
'สวัสดีครับน้องหนู พี่เบียร์เองนะครับ'
หลังพี่เบียร์มาส่ง พอขึ้นมายังห้องตัวเองก็พบว่าเพื่อนรักทั้งสองมาเคาะประตูเรียกให้ผมเปิด ใครจะไปคิดว่าเพื่อนจะห่วงผมขนาดที่ว่าตรวจร่างกายของผมเพื่อให้แน่ใจว่าพี่เบียร์ไม่ได้ทำอะไร แต่เพราะเรื่องรอยช้ำบริเวณคอนั้นทำให้ผมนั่งนิ่งก้มหน้าก้มตาไม่สบตาเพื่อนรักทั้งสอง เพื่อนทั้งสองบอกว่าพี่เบียร์เป็นคนทิ้งรอยไว้ ผมจะโกหกก็ไม่ได้ด้วยเพราะไม่รู้ว่านี่คือรอยที่พี่เบียร์ทำไว้จริงหรือเปล่า เมื่อคืนผมเมาแล้วจำอะไรได้ไม่หมดแล้วไหนจะเรื่องเสื้อผ้าของพี่เบียร์ที่อยู่บนตัวผมอีก
"รักเสียตัวให้พี่เบียร์แล้วจริงใช่ไหม" ผมฟังแล้วตกใจตาโต ไม่คิดว่าเพื่อนแสนดีจะเอ่ยถามเรื่องนี้ได้
"ได้ดงอะไรเล่า!!" ผมรีบแก้ข้อสงสัย จะไปได้เสียกับพี่เบียร์ตอนไหน ผมจำได้ไม่ได้ แต่เอะหรือว่าผมได้เสียกับพี่เบียร์อย่างที่เพื่อนสงสัย ลูกแพร์จ้องมองผมเมื่อต้องการคาดคั้นคำตอบแต่ผมไม่มีคำตอบให้หรอก เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
"หลักฐานก็ชัดเจนบนตัวมันอะ มึงก็ถามย้ำอยู่ได้นะไอ้แพร์" นายโนเหมือนเหนื่อยจะฟังคำถามจากเพื่อนซ้ำ ๆ ผมหันไปส่ายหน้าให้เพื่อนทั้งสองด้วยความเว้าวอน
"รักไม่ได้มีอะไรกับพี่เบียร์"
"แน่ใจ๊...แต่รอยชัดนะ!" ลูกแพร์กอกอกแน่น อย่าดุเค้านะเพื่อน
"แล้วก็เสื้อนี้อีก มันไม่ใช่ของรักนะเรารู้! " ลูกแพร์ถามจี้อีก เรื่องเสื้อพี่เบียร์บอกว่าซักให้อยู่ ไม่รู้ว่าจะซักเสร็จตอนไหนและเมื่อไหร่ถึงจะได้คืนด้วยผมเลยต้องใส่เสื้อพี่เบียร์ไปก่อน
"ไม่มีก็คือไม่มีจริง ๆ นะแต่เรื่องที่ทิ้งให้รักไปนอนกับพี่เบียร์ รักงอนนะทั้งสองคนเลย" ผมรีบหาเรื่องเปลี่ยนทันใด ยูโนกับลูกแพร์หันมามองหน้ากัน
"เรื่องนั้นเราสองคนไม่ได้ทิ้งรัก" ลูกแพร์แย้งในส่วนที่ผมกำลังเข้าใจผิด หมายความว่าอะไร
"ใช่ เป็นมึงนั่นแหละที่เดินไปนั่งบนตักพี่เบียร์ แถมยังกอดคอพี่เขาแล้วบอกเองว่าจะนอนกับพี่เขานะ มึงพูดเองนี่กูถ่ายไว้เป็นหลักฐาน" เพื่อนบอกพร้อมเปิดให้ดูวิดีโอที่ถ่ายเก็บไว้ โชคดีที่เขาคิดได้และถ่ายเก็บเป็นหลักฐานทัน
ผมมองเหตุการณ์เมื่อคืนด้วยความตื่นเต้น พอเมาแล้วก็ชอบทำตัวไม่น่ารักเพราะอย่างนั้นผมจึงได้เลี่ยงจะดื่มของมึนเมา เมื่อคืนก็แค่พลาดไปหน่อยมันเลยจบด้วยการที่พี่เบียร์ต้องอุ้มผมพากลับมานอน แถมยังนอนห้องพี่เบียร์อีกด้วย
"ทำไมรักทำตัวแบบนี้ล่ะ" ผมรับไม่ได้กับสภาพตัวเองตอนขาดสติ แต่แอบดีใจที่พี่เบียร์ไม่คิดจะผลักไส มันน่ารักก็ตรงนี้แหละ ผมกรอดูวิดีโอไปและยิ้มไปเล่นเอาเพื่อนสองคนเกิดอาการหมั่นไส้
“อาการมันเป็นยังไงไหนบอกเพื่อนมาสิ” นายโนเอ่ยล้อแล้วหยิกแก้มผม เพื่อนมันหมั่นไส้หรือมันกำลังด่าผมว่าอ้วนออกแก้มกันแน่
“พี่เบียร์หล่อมาก ยิ่งได้อยู่ใกล้นะคือหล่อสุด ๆ ไปเลยละ” อาการงอนเพื่อนก่อนหน้าหายไปโดยปริยายเมื่อผมจำเหตุการณ์ตอนถูกพี่เบียร์กอด อยากใกล้ชิดอย่างเมื่อคืนโดยที่มีสติสมบูรณ์บ้าง มันคงรู้สึกดี
“ก็ฟังชมมาตั้งหลายครั้งแล้ว” ลูกแพร์พิงโซฟาเมื่อได้ยินผมชมพี่เบียร์อีกแล้ว สำหรับคนแอบรักอย่างผมแล้วใครคนนั้นดูดีไปหมดนั่นแหละ
"เออ ฟังทุกวัน พี่เบียร์ดียังนั้น พี่เบียร์ดอย่างงี้ ถามจริงเหอะนะไอ้รัก พี่เบียร์ของมึงเนี่ยดีตรงไหน" ผมรู้ว่าเพื่อนคงจะเบื่อที่ต้องฟังผมพูดถึงพี่เบียร์บ่อย
“ดีทุกตรง" ผมมั่นใจในตัวคนที่ผมแอบรัก "แต่หล่อจริง ๆ นะพี่เบียร์ของรัก" นายโนคว่ำปากใส่
“สรุปเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรแน่เหรอรัก พี่เบียร์ไม่ได้ทำอะไรรักแน่นะ” ดูเหมือนลูกแพร์จะยังไม่เลิกเป็นห่วงผม
“ก็” พอเพื่อนถามย้ำหลายรอบแล้วผมก็แอบไม่แน่ใจแล้วสิ นายโนขยับมากระซิบใกล้ ๆ
“แต่ถ้ามีก็เป็นเจ้าของกันแล้วล่ะมึง” ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวผมทันที ผมตาโตวางหมอนอิงในมือแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำสำรวจตัวเองอีกครั้ง
ต้องมีอะไรกันสิ
มีอยู่แล้ว
ต้องมีนะ ได้โปรด
ประตูห้องน้ำเปิดออก สองเพื่อนรักมองมายังหน้าประตูห้องน้ำอยู่แล้ว
“แพร์ โน เมื่อคืนรักนอนกอดกับพี่เบียร์แหละรักว่า เราต้องมีอะไรกันแล้วแน่ ๆ!!!”
"ห้ะ!!" ลูกแพร์ไม่เข้าใจเพื่อนตัวเอง ไหนใครก่อนหน้าปฏิเสธเสียงแข็งว่าพี่เบียร์ไม่ได้ทำอะไร
"ฮ่าๆๆ " นายโนอดขำไม่ไหว รู้ว่าเพื่อนป็นคนยังไงแต่ไม่คิดว่าเพื่อนจะติ๊งต๊องได้ขนาดแยกไม่ออกว่าเผลอมีอะไรกันหรือเปล่า แต่สุภาพบุรุษอย่างพี่เบียร์ไม่กินมันหรอกมั้ง น่าจะ..
"เออ ๆ ๆ รู้แล้ว ๆ ๆ เห็นไหมไอ้แพร์กูบอกแล้วว่าได้กันชัวร์" เรื่องของผมกับพี่เบียร์ยุติลงเมื่อพี่ไรเดอร์ที่สั่งอาหารไว้ได้โทรเข้ามา นายโนเป็นคนลงไปรับอาหารด้วยความเร็วแสงเพราะหิวกันแล้ว
"เรื่องเมื่อคืนเราขอโทษนะรัก เราไม่ได้อยากปล่อยให้รักไปกับพี่เบียร์" ผมยิ้มให้เพื่อนที่ยังเอ่ยขอโทษเรื่องที่ปล่อยให้พี่เบียร์อุ้มผมกลับ หากเขาไม่ปล่อยเพื่อนก็คงไม่มีอะไรเกินเลยกับรุ่นพี่
"คิกคิก ที่จริงรักต้องขอบคุณมากกว่า อย่างน้อยรักก็ได้เข้าไปอยู่ห้องพี่เบียร์ด้วย รักไม่โกรธ ๆ ๆ " ผมไม่ได้โกรธเพื่อนจริงๆ ก็แค่งอนกลบเกลื่อนเฉย ๆ
"แพร์.."
"หือ"
"คิดถึงพี่เบียร์แล้วอะ ทำไงดี" ลูกแพร์ถอนหายใจล้มตัวนอนบนโซฟา จากตอนแรกที่กังวลดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อยเปล่าแล้ว ผมยิ้มให้เพื่อน มันคิดถึงพี่เบียร์จริง ๆ คิดถึงและอยากเห็นหน้า
"รักดูดีใจนะ"
"ก็นิดนึง" บอกด้วยรอยยิ้ม "แต่แพร์ว่าพี่เบียร์จะชอบคนอย่างรักใช่ไหม"
"..." ลูกแพร์ไม่มีคำตอบให้กัน คุยกันไม่นานมื้อเช้าก็มา ผมเป็นคนเลี้ยงมื้อนี้ยิ่งสร้างความหมั่นไส้อีกครั้งกับเพื่อนรัก ระหว่างนั่งกินข้าวเช้ากับเพื่อนนั้น
ไลน์!
“หือ ใครไลน์มานะรัก” ลูกแพร์แปลกใจเมื่อเห็นการแจ้งเตือนรัวจากแอพลิเคชั่นสีเขียวยอดฮิต ผมหยิบมือถือเพื่อจะเปิดอ่าน จำได้ว่าวันนี้ไม่มีเรียนเช้าด้วย
“เพ้นส์เหรอ”
ไม่ใช่นายพัชรกานต์แต่เป็น...
พี่เบียร์!!!
“หือ พี่เบียร์!! เดี๋ยวนะ พี่เบียร์ไลน์มา พี่เบียร์มีคอนแทคไลน์รักด้วย” ผมดีใจที่สุด มืออวดให้เพื่อนทั้งสองรู้ว่าพี่เบียร์ทักมาหากันจริง ๆ
'สวัสดีครับน้องหนู พี่เบียร์เองนะครับ'
Oncloud69 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.ย. 2564, 19:44:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.ย. 2564, 19:44:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 210
| << นี่มันห้องพี่เบียร์ | น้องขี้เมานี่เอง >> |