แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69
ตอน: น้องขี้เมานี่เอง
EPISODE : 04 น้องขี้เมานี่เอง
ตกดึกของวันนั้นผมต้องมาทำงานที่ร้านของพี่โซดา ความรู้สึกปลื้มปิติเพียงแค่เพราะพี่เบียร์ทักไลน์มาบอกจะคืนเสื้อของผม เราเลยนัดกันว่าพรุ่งนี้จะแลกเสื้อกันเพราะผมต้องซักเสื้อผ้าพี่เบียร์ก่อนจะให้คืนด้วยเหมือนกัน ช่วงบ่ายที่ผมไปเรียน ผมมีความสุขมากนั่งยิ้มราวกับคนบ้าจนเพ้นส์สงสัย ผมไม่ได้เล่าให้เพื่อนรู้ อยากเก็บเป็นความลับมากกว่า
ปัก
"ไงมึง เมื่อคืนเมาแล้วก่อเรื่องเลยนะ" ผมโดนไอ้พี่โซดาใช้ช้อนเคาะหน้าผากทันทีที่เจอหน้ากัน เกินไปแล้วนะเฮีย พี่โซดาเดินผ่านผมไปผมก็เดินตามต้อย ๆ หลงมาเป็นหลานเทคแคร์ของพี่มันได้ยังไงก็ไม่รู้ ผมท้าวสะเอวใส่คนที่หันหลัง
"รักไม่ได้ก่อเรื่องสักหน่อย เฮียอย่ามากล่าวหากันนะ" พอพี่โซดาหันกลับมาผมก็รีบเอามือลงจากเอวทันที ไม่ได้กลัวหรอกนะ พี่โซดามองผมและแสยะยิ้ม
"เหรอ เผื่อมึงจะลืมว่าร้านกูมีกล้องวงจรปิด มึงอยากย้อนความจำหน่อยไหม" ผมมเถียงไม่ออกทันที เรื่องแค่นี้เองต้องถึงขั้นเปิดกลองวงจรเลยนะเหรอไอ้พี่เทคคนเลว "แล้วสรุปมึงได้นอนกับไอ้เบียร์ไหม"
"..." มาถามเรื่องนี้ใครจะยอมบอก ผมเม้มปากแน่นไม่อยากเล่าเรื่องพี่เบียร์ให้พี่โซดาฟังแล้ว ใส่ใจเรื่องผมกับพี่เบียร์จนผมแอบคิดหลายครั้งว่าพี่โซดาอาจจะแอบชอบผมอยู่ก็ได้
"ความลับ"
"หึ" ได้ยินเสียงคนนั่งเช็ดแก้วหัวเราะเยาะใส่ ผมฉวยโอกาสตอนทีพี่โซดาหันหลังแล้วยกมือขึ้นจะทุบคนตัวโต แต่ร่างสูงก็หันมาไวผมเลยต้องง้างมือค้างกลางอากาศแล้วเปลี่ยนเป็นเกาหัวตัวเองแทน
"แต่จะว่าไปไอ้เบียร์มันก็ดูใจดีกับมึงนะ เมื่อคืนกูไม่เห็นมันผลักมึง ไหนจะเต็มใจให้มึงนั่งบนตักด้วย" ได้ยินพี่โซดาพูดอย่างนั้นหัวใจผมก็เต้นรัว อยากจะกรี๊ดร้องไปถึงอวกาศ ไม่มีใครเข้าใจเรื่องความรักของผมดีเท่าพี่เทคแคร์คนนี้แล้ว ผมเท้าคางบนเคาน์เตอร์มองดูพี่โซดาเช็ดแก้วไปพูดเรื่องของผมกับพี่เบียร์ไป
"จริงเหรอเฮีย"
"เออ กูอยู่ในเหตุการณ์และก็รู้ด้วยว่าคนอย่างไอ้เบียร์ถ้ามันไม่ชอบอะไรมันไม่ยอมให้ถึงตัวมันหรอก" ผมเขินไปหมดเมื่อได้ฟังพี่โซดาบอกอย่างนั้น
"เฮียว่าผมพอมีสิทธิ์ใช่ไหม" ผมอยากได้ความมั่นใจอีก
"เรื่องนี้ถามกูไม่ได้ มึงต้องถามไอ้เบียร์มัน กูบอกมึงตั้งหลายครั้งแล้ว" แต่คำตอบของพี่เทคแคร์ช่างไร้ความเมตตาจริง ถ้าผมกล้าถามพี่เบียร์ขนาดนั้นผมคงพกความั่นใจเต็มร้อยไปแล้ว แต่ผมไม่ใช่คนที่มีความกล้าหาญขนาดนั้น
"แต่ก็คืบหน้าไปแล้วไม่ใช่เหรอวะ" ผมพยักหน้ารัว ๆ ก็จริงอย่างที่พี่โซดาพูด วันนี้ผมมีไลน์ของพี่เบียร์แล้ว
"เฮียว่าคืนนี้พวกพี่เบียร์จะมาไหมอะ"
"มา ไม่มาเดี๋ยวมึงก็รู้ไหม อย่ามัวแต่อู้มาช่วยกูทำงานเร็ว เดี๋ยวลูกค้าก็มาเต็มร้านอีก"
"ชิ" ผมไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว ชุดนักศึกษาที่สวมก็ไม่ได้เปลี่ยนทำงานมันทั้งอย่างนี้นั่นแหละ หวังว่าคืนนี้จะได้เจอกับพี่เบียร์อีกคืน
"เออเฮียคืนนี้เพื่อนรักมาทำงานไม่ได้นะ" ผมละสายตาจากไลน์กลุ่มของเพื่อนที่ส่งมาบอก พี่โซดาหันมามองผม สีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัย
"ทั้งสองคนเลยเหรอวะ" ผมส่ายหน้า
"คนเดียว โนมาไม่ได้เพราะติดงานกลุ่มกับเพื่อนแต่ลูกแพร์มาเลทหน่อยครับ" ผมก็ไม่เข้าใจว่าเพื่อนสองคนของผมจะยอมมาทำงานที่นี่กับผมด้วยทำไม ไอ้ผมโดนบังคับมาก็เข้าใจอยู่หรอกแต่เพื่อนสองคนจะมาทนลำบากทำงานด้วยทำไมก็ไม่รู้แต่ก็ดีใจที่ได้เจอเพื่อนบ่อย พี่โซดาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
"ถ้างั้นคืนนี้มึงทำงานหนักแน่" ผมหันไปแลบลิ้นใส่พี่เทคแคร์ งานหนักทุกคืนนั่นแหละทำอย่างกับว่างานที่ร้านพี่เขาไม่หนัก ผมกลับมามีสมาธิในการทำงาน ระหว่างนั้นก็เหลือบมองหน้าทางเข้าตลอดเพราะแอบลุ้นว่าคืนนี้จะได้เจอหน้าพี่เบียร์ไหม
"โอ๊ะ น้องขี้เมานี่น่า" ผมมองคนที่เดินมาทักทายขณะที่กำลังทำงาน มาว่าผมเป็นคนขี้เมาได้ยังไงแต่เห็นหน้าก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเพื่อนของพี่เบียร์ ผมให้อภัยก็ได้
"จริงด้วย น้องคนเมื่อคืนนี่น่า" พี่อีกคนเดินเข้ามาโอบคอผม ใบหน้าเขาใกล้จนผมถอยห่าง นี่เราสนิทกันจนถึงขั้นแตะเนื้อต้องตัวกันแล้วงั้นเหรอ เพื่อนพี่เบียร์ดูท่าจะสนิทกับคนอื่นได้ง่าย
"มึงก็ใกล้ไปครับ ดูสิน้องเจ้ารักกลัวแล้ว" รุ่นพี่ใจดีคนนึงดึงเพื่อนให้ออกห่างไปจากผม แต่เมื่อกี้พี่เขาเรียกชื่อด้วย พวกพี่เขารู้จักชื่อผมด้วยงั้นเหรอ ผมเผลอยกยิ้มมุมปากเพราะดีใจที่พวกพี่เขารู้จักผมด้วย
"พวกมึงก็อย่ากวนน้องเขาทำงานสิ ไปกันได้แล้ว" ผมอยากจะขอบคุณที่พี่เขาช่วยลากเพื่อน ๆ ไปนั่งกันสักที ผมก็ยุ่งกับงานไม่มีเวลามาทำความรู้จักกับพวกพี่เขาด้วย
"ครับ ๆ ไปนะน้องเจ้ารัก" พี่ที่โอบคอผมเอ่ยลาด้วยรอยยิ้ม ผมมองพวกพี่เขาดันหลังกันไปก่อนพี่คนสุดท้ายจะหันมาบอกผมให้รู้
"อ้อ เดี๋ยวไอ้เบียร์มันมานะครับ" บอกผมเสร็จแล้วก็เหมือนว่าเพื่อนพี่เบียร์จะพากันยิ้ม ผมหันไปรับออเดอร์ของลูกค้า เริ่มจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังเป็นจังหวะกลองดนตรี
"แล้วมาบอกเราทำไมเล่า" ผมจับหัวใจตัวเอง แค่ได้รู้ว่าพี่เบียร์จะมามันก็ทำให้ผมอมยิ้มจนปิดไม่มิดแล้ว คงไม่มีใครรู้หรอกเนาะว่าผมกำลังรอพี่เบียร์
ตกดึกของวันนั้นผมต้องมาทำงานที่ร้านของพี่โซดา ความรู้สึกปลื้มปิติเพียงแค่เพราะพี่เบียร์ทักไลน์มาบอกจะคืนเสื้อของผม เราเลยนัดกันว่าพรุ่งนี้จะแลกเสื้อกันเพราะผมต้องซักเสื้อผ้าพี่เบียร์ก่อนจะให้คืนด้วยเหมือนกัน ช่วงบ่ายที่ผมไปเรียน ผมมีความสุขมากนั่งยิ้มราวกับคนบ้าจนเพ้นส์สงสัย ผมไม่ได้เล่าให้เพื่อนรู้ อยากเก็บเป็นความลับมากกว่า
ปัก
"ไงมึง เมื่อคืนเมาแล้วก่อเรื่องเลยนะ" ผมโดนไอ้พี่โซดาใช้ช้อนเคาะหน้าผากทันทีที่เจอหน้ากัน เกินไปแล้วนะเฮีย พี่โซดาเดินผ่านผมไปผมก็เดินตามต้อย ๆ หลงมาเป็นหลานเทคแคร์ของพี่มันได้ยังไงก็ไม่รู้ ผมท้าวสะเอวใส่คนที่หันหลัง
"รักไม่ได้ก่อเรื่องสักหน่อย เฮียอย่ามากล่าวหากันนะ" พอพี่โซดาหันกลับมาผมก็รีบเอามือลงจากเอวทันที ไม่ได้กลัวหรอกนะ พี่โซดามองผมและแสยะยิ้ม
"เหรอ เผื่อมึงจะลืมว่าร้านกูมีกล้องวงจรปิด มึงอยากย้อนความจำหน่อยไหม" ผมมเถียงไม่ออกทันที เรื่องแค่นี้เองต้องถึงขั้นเปิดกลองวงจรเลยนะเหรอไอ้พี่เทคคนเลว "แล้วสรุปมึงได้นอนกับไอ้เบียร์ไหม"
"..." มาถามเรื่องนี้ใครจะยอมบอก ผมเม้มปากแน่นไม่อยากเล่าเรื่องพี่เบียร์ให้พี่โซดาฟังแล้ว ใส่ใจเรื่องผมกับพี่เบียร์จนผมแอบคิดหลายครั้งว่าพี่โซดาอาจจะแอบชอบผมอยู่ก็ได้
"ความลับ"
"หึ" ได้ยินเสียงคนนั่งเช็ดแก้วหัวเราะเยาะใส่ ผมฉวยโอกาสตอนทีพี่โซดาหันหลังแล้วยกมือขึ้นจะทุบคนตัวโต แต่ร่างสูงก็หันมาไวผมเลยต้องง้างมือค้างกลางอากาศแล้วเปลี่ยนเป็นเกาหัวตัวเองแทน
"แต่จะว่าไปไอ้เบียร์มันก็ดูใจดีกับมึงนะ เมื่อคืนกูไม่เห็นมันผลักมึง ไหนจะเต็มใจให้มึงนั่งบนตักด้วย" ได้ยินพี่โซดาพูดอย่างนั้นหัวใจผมก็เต้นรัว อยากจะกรี๊ดร้องไปถึงอวกาศ ไม่มีใครเข้าใจเรื่องความรักของผมดีเท่าพี่เทคแคร์คนนี้แล้ว ผมเท้าคางบนเคาน์เตอร์มองดูพี่โซดาเช็ดแก้วไปพูดเรื่องของผมกับพี่เบียร์ไป
"จริงเหรอเฮีย"
"เออ กูอยู่ในเหตุการณ์และก็รู้ด้วยว่าคนอย่างไอ้เบียร์ถ้ามันไม่ชอบอะไรมันไม่ยอมให้ถึงตัวมันหรอก" ผมเขินไปหมดเมื่อได้ฟังพี่โซดาบอกอย่างนั้น
"เฮียว่าผมพอมีสิทธิ์ใช่ไหม" ผมอยากได้ความมั่นใจอีก
"เรื่องนี้ถามกูไม่ได้ มึงต้องถามไอ้เบียร์มัน กูบอกมึงตั้งหลายครั้งแล้ว" แต่คำตอบของพี่เทคแคร์ช่างไร้ความเมตตาจริง ถ้าผมกล้าถามพี่เบียร์ขนาดนั้นผมคงพกความั่นใจเต็มร้อยไปแล้ว แต่ผมไม่ใช่คนที่มีความกล้าหาญขนาดนั้น
"แต่ก็คืบหน้าไปแล้วไม่ใช่เหรอวะ" ผมพยักหน้ารัว ๆ ก็จริงอย่างที่พี่โซดาพูด วันนี้ผมมีไลน์ของพี่เบียร์แล้ว
"เฮียว่าคืนนี้พวกพี่เบียร์จะมาไหมอะ"
"มา ไม่มาเดี๋ยวมึงก็รู้ไหม อย่ามัวแต่อู้มาช่วยกูทำงานเร็ว เดี๋ยวลูกค้าก็มาเต็มร้านอีก"
"ชิ" ผมไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว ชุดนักศึกษาที่สวมก็ไม่ได้เปลี่ยนทำงานมันทั้งอย่างนี้นั่นแหละ หวังว่าคืนนี้จะได้เจอกับพี่เบียร์อีกคืน
"เออเฮียคืนนี้เพื่อนรักมาทำงานไม่ได้นะ" ผมละสายตาจากไลน์กลุ่มของเพื่อนที่ส่งมาบอก พี่โซดาหันมามองผม สีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัย
"ทั้งสองคนเลยเหรอวะ" ผมส่ายหน้า
"คนเดียว โนมาไม่ได้เพราะติดงานกลุ่มกับเพื่อนแต่ลูกแพร์มาเลทหน่อยครับ" ผมก็ไม่เข้าใจว่าเพื่อนสองคนของผมจะยอมมาทำงานที่นี่กับผมด้วยทำไม ไอ้ผมโดนบังคับมาก็เข้าใจอยู่หรอกแต่เพื่อนสองคนจะมาทนลำบากทำงานด้วยทำไมก็ไม่รู้แต่ก็ดีใจที่ได้เจอเพื่อนบ่อย พี่โซดาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
"ถ้างั้นคืนนี้มึงทำงานหนักแน่" ผมหันไปแลบลิ้นใส่พี่เทคแคร์ งานหนักทุกคืนนั่นแหละทำอย่างกับว่างานที่ร้านพี่เขาไม่หนัก ผมกลับมามีสมาธิในการทำงาน ระหว่างนั้นก็เหลือบมองหน้าทางเข้าตลอดเพราะแอบลุ้นว่าคืนนี้จะได้เจอหน้าพี่เบียร์ไหม
"โอ๊ะ น้องขี้เมานี่น่า" ผมมองคนที่เดินมาทักทายขณะที่กำลังทำงาน มาว่าผมเป็นคนขี้เมาได้ยังไงแต่เห็นหน้าก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเพื่อนของพี่เบียร์ ผมให้อภัยก็ได้
"จริงด้วย น้องคนเมื่อคืนนี่น่า" พี่อีกคนเดินเข้ามาโอบคอผม ใบหน้าเขาใกล้จนผมถอยห่าง นี่เราสนิทกันจนถึงขั้นแตะเนื้อต้องตัวกันแล้วงั้นเหรอ เพื่อนพี่เบียร์ดูท่าจะสนิทกับคนอื่นได้ง่าย
"มึงก็ใกล้ไปครับ ดูสิน้องเจ้ารักกลัวแล้ว" รุ่นพี่ใจดีคนนึงดึงเพื่อนให้ออกห่างไปจากผม แต่เมื่อกี้พี่เขาเรียกชื่อด้วย พวกพี่เขารู้จักชื่อผมด้วยงั้นเหรอ ผมเผลอยกยิ้มมุมปากเพราะดีใจที่พวกพี่เขารู้จักผมด้วย
"พวกมึงก็อย่ากวนน้องเขาทำงานสิ ไปกันได้แล้ว" ผมอยากจะขอบคุณที่พี่เขาช่วยลากเพื่อน ๆ ไปนั่งกันสักที ผมก็ยุ่งกับงานไม่มีเวลามาทำความรู้จักกับพวกพี่เขาด้วย
"ครับ ๆ ไปนะน้องเจ้ารัก" พี่ที่โอบคอผมเอ่ยลาด้วยรอยยิ้ม ผมมองพวกพี่เขาดันหลังกันไปก่อนพี่คนสุดท้ายจะหันมาบอกผมให้รู้
"อ้อ เดี๋ยวไอ้เบียร์มันมานะครับ" บอกผมเสร็จแล้วก็เหมือนว่าเพื่อนพี่เบียร์จะพากันยิ้ม ผมหันไปรับออเดอร์ของลูกค้า เริ่มจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังเป็นจังหวะกลองดนตรี
"แล้วมาบอกเราทำไมเล่า" ผมจับหัวใจตัวเอง แค่ได้รู้ว่าพี่เบียร์จะมามันก็ทำให้ผมอมยิ้มจนปิดไม่มิดแล้ว คงไม่มีใครรู้หรอกเนาะว่าผมกำลังรอพี่เบียร์
Oncloud69 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.ย. 2564, 21:45:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.ย. 2564, 21:45:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 264
| << พี่เบียร์คนดีตรงไหน | ทางที่ต้องเลือก >> |