หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: กลายเป็นความลับ
"ทำไมถึงเงียบ" นัทนันท์ถามคนซ้อนท้าย
"ไม่มีอะไรสักหน่อย"
สกาวใจตอบปัดไปเพราะในใจรู้สึกไม่ดี ภาพของสาวน้อยวัยน่ารักกับคนของเธอกำลังตามหลอกหลอน เธอคนนั้นเป็นใคร แล้วชายหนุ่มที่ชื่อแมนคนนั้นก็เช่นกัน บรรยากาศของคนทั้งสามยิ่งมองยิ่งทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก
"แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ ปวดท้องหรือเปล่า" นัทนันท์ถามอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะบอกยังไง เธอก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี
"ฮึ ไม่ได้ปวดท้องสักหน่อย"
"งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปร้านกาแฟเปิดใหม่กันดีไหม"
"บะ...แบบนั้นก็ได้"
พอคนชอบกินกาแฟตกลง คนชวนจึงต้องหันรถกลับและปั่นออกนอกเส้นทาง สกาวใจค่อยๆ โอบกอดคนตรงหน้าแน่นขึ้น กลิ่นหอมเฉพาะและแผ่นหลังที่คุ้นเคยยิ่งได้สัมผัสจนแนบชิดใกล้ ยิ่งไม่อยากให้ห่างไปไหน อยากเป็นเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัสและรู้สึก เธอไม่อยากแบ่งปันให้ใครแม้จะต้องเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ตาม
"ถึงแล้ว" นัทนันท์ปั่นมาจอดหน้าร้านคาเฟ่ แล้วหันไปยิ้มกับคนข้างหลัง
"ร้านนี้เหรอ" สกาวใจมอง
"อืมใช่ ลงไปกันเถอะ" นัทนันท์ยิ้ม
สกาวใจมองเพื่อน ขนาดภายนอกยังดูดีและร่มรื่นน่าเข้าไปจิบกาแฟสักแก้ว ข้างในคงเชิญชวนให้ควักเงินจนหมดกระเป๋าแน่
"มองอะไรอยู่ เข้าข้างในกัน" นัทนันท์ดึงมือคนหน้ามึนให้รีบเข้าร้าน เพราะรู้ว่าชอบจึงอยากให้มานั่งทานเพียงสองคน
สกาวใจยิ้มน้อยๆ และเดินตามคนร่างสูงกว่าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย จะพาเธอไปที่ไหนก็ได้ ขอเพียงอยู่ด้วยกันแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว
"นัด" สกาวใจเรียกเบาๆ เมื่อได้โต๊ะนั่ง
"สั่งก่อนสิ แล้วค่อยคุยกัน" รายการเครื่องดื่มพร้อมขนมถูกวางข้างหน้าสกาวใจ
สาวน้อยมองแผ่นเมนูแล้วพยักหน้ารับ ดื่มก่อนค่อยคุยเรื่องอื่น
"อเมริกาโน่เย็นไม่หวานกับโกโก้เย็นหวานน้อย"
"ไม่เอาโกโก้ เป็นอเมริกาโน่เย็นไม่หวานสอง"
นัทนันท์หันไปบอกพนักงานสาว ทำให้สกาวใจต้องตกใจเล็กน้อย
"นัดไม่กินกาแฟไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก"
"อยากลองกินบ้าง คืนนี้จะได้อยู่เป็นเพื่อนไง" บอกแบบยิ้มๆ ไม่ได้ใส่ใจ
สกาวใจนิ่งและกังวลใจ คนไม่เคยดื่มกาแฟจะมาดื่มตามคนชอบ จะไม่เป็นอะไรเลยหรือยังไง
"กินขนมไหม" นัทนันท์ยังคงไม่สนใจความกังวลที่ออกมาทางสีหน้าของคนเป็นห่วง เธอหันไปมองตู้ขนมหวานเผื่อมีอะไรน่าสนใจ
"นัดเลือกเลย" สกาวใจยิ้มน้อยๆ ถึงตัวเธอจะชอบของหวานมากแค่ไหน แต่ราคามันแพงเกินไปสำหรับนักศึกษาแบบเธอ ไหนจะต้องเก็บค่าต่างๆ ในการเรียนแต่ละหน่วยกิตอีก ยิ่งใกล้สอบยิ่งต้องประหยัด
นัทนันท์พยักหน้ารับและลุกไปเลือกที่ตู้ ชี้ชิ้นนั้นทีชิ้นนี้ทีจนสกาวใจต้องกลืนน้ำลายอึกโต
"มาแล้ว มื้อนี้นัดเลี้ยงเอง"
"ไม่ได้หรอกนะ มาด้วยกันก็ต้องหารครึ่งสิ"
"เอาน่า อย่าขัดสิ มื้อหน้า แตงเลี้ยงนัดแล้วกัน"
สิ้นเสียงของคนมีตังค์กับท่าทางที่ไม่อยากให้สกาวใจคิดมากหรือใส่ใจ และเวลาเพียงไม่นาน ขนมที่ถูกเลือกด้วยนิ้วเรียวยาวได้มาอยู่ตรงหน้าแทบทุกเมนู รวมถึงกาแฟของสองสาวก็พร้อมให้ทั้งสองลิ้มลอง
"จะ...จะบ้าหรือยังไงกัน แบบนี้จะกินหมดได้ยังไง" ความหนักใจไม่ใช่จำนวนชิ้นขนม แต่เป็นราคาที่คนอยากจ่ายต้องรับไป ทำอย่างกับจะมาแค่วันเดียว
"ไม่หมดก็ขอเขาห่อกลับก็ได้นี่น่า นัดอยากรู้ว่าเมนูไหนอร่อย กินๆ จะซีเรียสทำไม" นัทนันท์ยิ้มร่ากับขนมมากมายที่จะได้ทานแบบไม่ต้องสนสายตาใคร
พอคนตั้งใจเลี้ยงชิมชิ้นนั้นทีชิ้นนี้ทีอย่างมีความสุข สกาวใจจะไปห้ามอะไร เธอก็ได้แต่ยิ้มและทำตาม เมื่อของหวานเข้าปากก็ทำให้ลืมเรื่องกังวลใจของวันนี้ไปจนหมดสิ้น
"ช็อกโกแลตอร่อยจัง" สกาวใจเผลออารมณ์ดีเพราะขนมหวานชิ้นโปรดพอได้สัมผ้สความอร่อยของรสช็อกโกแลตเข้าไป ก็ทำให้เคลิ้มจนหยุดทานไม่ได้
"งั้นกินเยอะๆ นะ นัดชิมชิ้นนี้ก่อน"
ช็อกโกแลตหน้านิ่มถูกดันให้มาอยู่ตรงหน้าสกาวใจ เมนูเค้กหนึ่งในขนมหวานที่เธอชอบและนัทนันท์ก็รู้ดี
"ของนัดต้องชิ้นนี้" บลูเบอร์รี่ชีตพายถูกวางตรงหน้าคนหลงรักชีต เป็นอีกเรื่องที่คนสนิทเท่านั้นที่รู้
ทั้งคู่ยิ้มให้แก่กันและดำดิ่งไปกับรสชาติของขนมหวานหน้าตาน่าทาน จนลืมไปว่าก่อนหน้านี้ได้ทานอะไรไปแล้วบ้าง
จากขนมที่ไม่น่าจะหมดเพราะสั่งเพื่อชิมทุกรายการ กลับหายไปจากโต๊ะเพราะฝีมือของสองสาวและบรรยากาศรอบตัวก็ถูกเปลี่ยนอีกครั้ง
"อีกไม่กี่เดือน แตงจะไปฝึกงานแล้วใช่ไหม"
"อืม แล้วนัดจะกลับบ้านหรือเปล่า" ช่วงฝึกงานของเธอเป็นช่วงเวลาเดียวกับคณะของนัทนันท์สอบเสร็จและเตรียมกลับบ้าน
"ไม่กลับ ช่วงแตงไม่อยู่ นัดจะครองห้อง"
"ตลกน่า แตงฝึกงานสามเดือน สามที่นะ นัดไม่เหงาหรือไง"
"ก็เหงานะ แต่ทำไงได้ แฟนไม่อยู่ใกล้ตัวนี่น่า"
พอได้ยินคำว่าแฟนก็ต้องหลบตาเพราะเขินแทบทุกครั้ง และคงได้ยินเพียงแค่สองคน ไม่สามารถไปป่าวประกาศให้โลกรับรู้ได้
"แตง นัดรู้ว่าแตงเข้าใจที่นัดต้องปิดบังคนรอบตัว" มือค่อยๆ เลื่อนเข้าไปกุมมือเล็กของคนตรงหน้า ที่นี่ห่างไกลจากเพื่อนฝูงและคนรู้จัก เธอคิดจะทำอะไรก็ได้เพราะยังไงก็ไม่มีใครสนใจ
"อืม หมายถึงสองคนนั้นใช่ไหม"
"แมนกับแนนนะเหรอ ที่แตงหมายถึง"
"ไม่ใช่เหรอ" สกาวใจเอียงคอน้อยๆ หมายความว่าต้องปิดทุกคนเลยใช่หรือเปล่า
"ก็ใช่ สองคนนั้นใกล้ตัวพ่อของนัดมากที่สุด แตงก็รู้ว่าพ่อของนัดเข้มงวดขนาดไหน"
สกาวใจยิ้มน้อยๆ เพราะเธอเข้าใจ แม้ไม่เคยสัมผัสแต่ได้ยินจากคำบ่นของเพื่อนที่รัก ความสัมพันธ์ของพวกเธอก็คงไม่ง่ายอย่างที่คิด
"แต่ถึงยังไง นัดอยากให้แตงเก็บเป็นความลับไปก่อน รอให้พวกเรามีงานทำแล้ว ได้มีชีวิตของตัวเอง ถึงเวลานั้น ประกาศให้โลกรู้ยังได้เลย"
"อืม ก็ได้ ขอให้นัดสบายใจ แตงยังไงก็ได้"
ไม่ว่านัทนันท์จะตัดสินใจทำอะไรหรือไม่ต้องการให้ทำ คนอย่างสกาวใจก็ยอมทุกอย่าง ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้และได้รักในแบบของเธอ เพียงแค่นี้ก็ไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีก จะต้องอดทนหรือต้องปวดใจก็ยอม
"ไม่มีอะไรสักหน่อย"
สกาวใจตอบปัดไปเพราะในใจรู้สึกไม่ดี ภาพของสาวน้อยวัยน่ารักกับคนของเธอกำลังตามหลอกหลอน เธอคนนั้นเป็นใคร แล้วชายหนุ่มที่ชื่อแมนคนนั้นก็เช่นกัน บรรยากาศของคนทั้งสามยิ่งมองยิ่งทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก
"แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ ปวดท้องหรือเปล่า" นัทนันท์ถามอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะบอกยังไง เธอก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี
"ฮึ ไม่ได้ปวดท้องสักหน่อย"
"งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปร้านกาแฟเปิดใหม่กันดีไหม"
"บะ...แบบนั้นก็ได้"
พอคนชอบกินกาแฟตกลง คนชวนจึงต้องหันรถกลับและปั่นออกนอกเส้นทาง สกาวใจค่อยๆ โอบกอดคนตรงหน้าแน่นขึ้น กลิ่นหอมเฉพาะและแผ่นหลังที่คุ้นเคยยิ่งได้สัมผัสจนแนบชิดใกล้ ยิ่งไม่อยากให้ห่างไปไหน อยากเป็นเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัสและรู้สึก เธอไม่อยากแบ่งปันให้ใครแม้จะต้องเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ตาม
"ถึงแล้ว" นัทนันท์ปั่นมาจอดหน้าร้านคาเฟ่ แล้วหันไปยิ้มกับคนข้างหลัง
"ร้านนี้เหรอ" สกาวใจมอง
"อืมใช่ ลงไปกันเถอะ" นัทนันท์ยิ้ม
สกาวใจมองเพื่อน ขนาดภายนอกยังดูดีและร่มรื่นน่าเข้าไปจิบกาแฟสักแก้ว ข้างในคงเชิญชวนให้ควักเงินจนหมดกระเป๋าแน่
"มองอะไรอยู่ เข้าข้างในกัน" นัทนันท์ดึงมือคนหน้ามึนให้รีบเข้าร้าน เพราะรู้ว่าชอบจึงอยากให้มานั่งทานเพียงสองคน
สกาวใจยิ้มน้อยๆ และเดินตามคนร่างสูงกว่าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย จะพาเธอไปที่ไหนก็ได้ ขอเพียงอยู่ด้วยกันแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว
"นัด" สกาวใจเรียกเบาๆ เมื่อได้โต๊ะนั่ง
"สั่งก่อนสิ แล้วค่อยคุยกัน" รายการเครื่องดื่มพร้อมขนมถูกวางข้างหน้าสกาวใจ
สาวน้อยมองแผ่นเมนูแล้วพยักหน้ารับ ดื่มก่อนค่อยคุยเรื่องอื่น
"อเมริกาโน่เย็นไม่หวานกับโกโก้เย็นหวานน้อย"
"ไม่เอาโกโก้ เป็นอเมริกาโน่เย็นไม่หวานสอง"
นัทนันท์หันไปบอกพนักงานสาว ทำให้สกาวใจต้องตกใจเล็กน้อย
"นัดไม่กินกาแฟไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก"
"อยากลองกินบ้าง คืนนี้จะได้อยู่เป็นเพื่อนไง" บอกแบบยิ้มๆ ไม่ได้ใส่ใจ
สกาวใจนิ่งและกังวลใจ คนไม่เคยดื่มกาแฟจะมาดื่มตามคนชอบ จะไม่เป็นอะไรเลยหรือยังไง
"กินขนมไหม" นัทนันท์ยังคงไม่สนใจความกังวลที่ออกมาทางสีหน้าของคนเป็นห่วง เธอหันไปมองตู้ขนมหวานเผื่อมีอะไรน่าสนใจ
"นัดเลือกเลย" สกาวใจยิ้มน้อยๆ ถึงตัวเธอจะชอบของหวานมากแค่ไหน แต่ราคามันแพงเกินไปสำหรับนักศึกษาแบบเธอ ไหนจะต้องเก็บค่าต่างๆ ในการเรียนแต่ละหน่วยกิตอีก ยิ่งใกล้สอบยิ่งต้องประหยัด
นัทนันท์พยักหน้ารับและลุกไปเลือกที่ตู้ ชี้ชิ้นนั้นทีชิ้นนี้ทีจนสกาวใจต้องกลืนน้ำลายอึกโต
"มาแล้ว มื้อนี้นัดเลี้ยงเอง"
"ไม่ได้หรอกนะ มาด้วยกันก็ต้องหารครึ่งสิ"
"เอาน่า อย่าขัดสิ มื้อหน้า แตงเลี้ยงนัดแล้วกัน"
สิ้นเสียงของคนมีตังค์กับท่าทางที่ไม่อยากให้สกาวใจคิดมากหรือใส่ใจ และเวลาเพียงไม่นาน ขนมที่ถูกเลือกด้วยนิ้วเรียวยาวได้มาอยู่ตรงหน้าแทบทุกเมนู รวมถึงกาแฟของสองสาวก็พร้อมให้ทั้งสองลิ้มลอง
"จะ...จะบ้าหรือยังไงกัน แบบนี้จะกินหมดได้ยังไง" ความหนักใจไม่ใช่จำนวนชิ้นขนม แต่เป็นราคาที่คนอยากจ่ายต้องรับไป ทำอย่างกับจะมาแค่วันเดียว
"ไม่หมดก็ขอเขาห่อกลับก็ได้นี่น่า นัดอยากรู้ว่าเมนูไหนอร่อย กินๆ จะซีเรียสทำไม" นัทนันท์ยิ้มร่ากับขนมมากมายที่จะได้ทานแบบไม่ต้องสนสายตาใคร
พอคนตั้งใจเลี้ยงชิมชิ้นนั้นทีชิ้นนี้ทีอย่างมีความสุข สกาวใจจะไปห้ามอะไร เธอก็ได้แต่ยิ้มและทำตาม เมื่อของหวานเข้าปากก็ทำให้ลืมเรื่องกังวลใจของวันนี้ไปจนหมดสิ้น
"ช็อกโกแลตอร่อยจัง" สกาวใจเผลออารมณ์ดีเพราะขนมหวานชิ้นโปรดพอได้สัมผ้สความอร่อยของรสช็อกโกแลตเข้าไป ก็ทำให้เคลิ้มจนหยุดทานไม่ได้
"งั้นกินเยอะๆ นะ นัดชิมชิ้นนี้ก่อน"
ช็อกโกแลตหน้านิ่มถูกดันให้มาอยู่ตรงหน้าสกาวใจ เมนูเค้กหนึ่งในขนมหวานที่เธอชอบและนัทนันท์ก็รู้ดี
"ของนัดต้องชิ้นนี้" บลูเบอร์รี่ชีตพายถูกวางตรงหน้าคนหลงรักชีต เป็นอีกเรื่องที่คนสนิทเท่านั้นที่รู้
ทั้งคู่ยิ้มให้แก่กันและดำดิ่งไปกับรสชาติของขนมหวานหน้าตาน่าทาน จนลืมไปว่าก่อนหน้านี้ได้ทานอะไรไปแล้วบ้าง
จากขนมที่ไม่น่าจะหมดเพราะสั่งเพื่อชิมทุกรายการ กลับหายไปจากโต๊ะเพราะฝีมือของสองสาวและบรรยากาศรอบตัวก็ถูกเปลี่ยนอีกครั้ง
"อีกไม่กี่เดือน แตงจะไปฝึกงานแล้วใช่ไหม"
"อืม แล้วนัดจะกลับบ้านหรือเปล่า" ช่วงฝึกงานของเธอเป็นช่วงเวลาเดียวกับคณะของนัทนันท์สอบเสร็จและเตรียมกลับบ้าน
"ไม่กลับ ช่วงแตงไม่อยู่ นัดจะครองห้อง"
"ตลกน่า แตงฝึกงานสามเดือน สามที่นะ นัดไม่เหงาหรือไง"
"ก็เหงานะ แต่ทำไงได้ แฟนไม่อยู่ใกล้ตัวนี่น่า"
พอได้ยินคำว่าแฟนก็ต้องหลบตาเพราะเขินแทบทุกครั้ง และคงได้ยินเพียงแค่สองคน ไม่สามารถไปป่าวประกาศให้โลกรับรู้ได้
"แตง นัดรู้ว่าแตงเข้าใจที่นัดต้องปิดบังคนรอบตัว" มือค่อยๆ เลื่อนเข้าไปกุมมือเล็กของคนตรงหน้า ที่นี่ห่างไกลจากเพื่อนฝูงและคนรู้จัก เธอคิดจะทำอะไรก็ได้เพราะยังไงก็ไม่มีใครสนใจ
"อืม หมายถึงสองคนนั้นใช่ไหม"
"แมนกับแนนนะเหรอ ที่แตงหมายถึง"
"ไม่ใช่เหรอ" สกาวใจเอียงคอน้อยๆ หมายความว่าต้องปิดทุกคนเลยใช่หรือเปล่า
"ก็ใช่ สองคนนั้นใกล้ตัวพ่อของนัดมากที่สุด แตงก็รู้ว่าพ่อของนัดเข้มงวดขนาดไหน"
สกาวใจยิ้มน้อยๆ เพราะเธอเข้าใจ แม้ไม่เคยสัมผัสแต่ได้ยินจากคำบ่นของเพื่อนที่รัก ความสัมพันธ์ของพวกเธอก็คงไม่ง่ายอย่างที่คิด
"แต่ถึงยังไง นัดอยากให้แตงเก็บเป็นความลับไปก่อน รอให้พวกเรามีงานทำแล้ว ได้มีชีวิตของตัวเอง ถึงเวลานั้น ประกาศให้โลกรู้ยังได้เลย"
"อืม ก็ได้ ขอให้นัดสบายใจ แตงยังไงก็ได้"
ไม่ว่านัทนันท์จะตัดสินใจทำอะไรหรือไม่ต้องการให้ทำ คนอย่างสกาวใจก็ยอมทุกอย่าง ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้และได้รักในแบบของเธอ เพียงแค่นี้ก็ไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีก จะต้องอดทนหรือต้องปวดใจก็ยอม
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ย. 2564, 22:42:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ย. 2564, 22:42:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 290
| << วันรวมญาติหรือไง | ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ >> |