หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: กลับบ้านด่วน
"พรุ่งนี้ต้องไปส่งของแล้วนะ แตงเตรียมเก็บของแล้ว อีกสองวันจะต้องออกจากที่นี่นะนัด" สกาวใจบ่นงุบงิบ ตั้งแต่วันที่บอกให้ไปขนส่งก็ปาไปจนเหลืออีกไม่กี่วัน
"ส่งของทีเดียวน่า อีกตั้งสองวัน"
"สองวันอะไรกัน จะรอให้ถึงวันสุดท้ายหรือยังไง"
"ก็ได้ พรุ่งนี้จะไปส่ง นัดเก็บของก่อน" นัทนันท์ยู่ปากและบ่นพึมพำเบาๆ แล้วเดินไปเก็บของเตรียมพร้อมตามคำสั่ง
"เราไม่ได้มาเที่ยวนะ"
"รู้แล้ว รู้แล้ว" นัทนันท์หน้างอ แต่ก็ต้องยอมทำตามคำสั่งเพราะเธอไม่ได้มาเที่ยวอย่างที่สกาวใจบ่น
"งั้นนัดเก็บของไปก่อน แตงจะออกไปข้างนอก ซื้อของกินสักหน่อย" พูดไปด้วยเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์เตรียมออกจากห้อง
จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้สกาวใจต้องหยุดและรับสายคนสำคัญ
"คุณแม่"
"เอ่อ...ไม่ใช่ค่ะพี่แตง"
"อ้าว น้องฝ้ายเองเหรอ แล้วทำไมใช้เครื่องของแม่พี่ล่ะ" สกาวใจสงสัย
"คือ...คุณป้าล้มค่ะ"
"ว่าไงนะ! แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง" เธอเริ่มหน้าซีดและมือสั่นแต่ต้องใจเย็นๆ
"พาไปหาหมอแล้ว ไม่เป็นอะไรมากค่ะ พี่รีบกลับมาได้ไหม" ปุยฝ้ายเป็นเพียงเพื่อนบ้านแต่เป็นรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกับสกาวใจ และเธอยังต้องไปโรงเรียนจึงรบเร้าให้รุ่นพี่กลับบ้าน
"อืมๆ เดี๋ยวพี่รีบกลับ พี่ฝากดูแม่ก่อนนะ"
"ได้สิ งั้นหนูไปเตรียมอาหารเย็นให้คุณป้าก่อน ใกล้เวลาทานยาแล้วด้วย"
"อืมๆ ขอบใจนะ"
"รีบกลับมานะ" สิ้นเสียงของน้องข้างบ้าน สกาวใจรีบหันไปหานัทนันท์ที่กำลังยืนมองเธออยู่
"มีอะไรหรือเปล่า" คนตัวยาวถาม
"ไปบ้านแตงไหม"
นัทนันท์ค้างกับคำถามเพราะเธอไม่เคยคาดคิดถึงการไปบ้านแฟนสาวเลยสักครั้ง
"แล้วหนังสือล่ะ" เพิ่งจะเถียงกันเรื่องกองหนังสือนิยายว่าจะทำยังไง มาเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน สมองน้อยๆ อย่างเธอยังจูนไม่ทัน
สกาวใจยกยิ้มแล้วเดินเข้าไปใกล้คนที่กำลังทำหน้ามึน เธอหยิบหนังสือในมือของนัทนันท์และหนังสืออีกหลายเล่มบนเตียงใส่กระเป๋า
"แตงเอาไปครึ่งนึง นัดก็เอาไปครึ่งนึง เท่านี้ก็คงไม่หนักเกินไป"
คนร่างสูงยืนมองแล้วเอียงคอน้อยๆ หลายวันมานี้รบเร้าให้เธอไปขนส่ง พอเอาเข้าจริงๆ ก็จัดการอย่างง่ายดายโดยไม่สนใจก่อนหน้านี้เลยว่าถกเถียงเรื่องอะไรกันอยู่
"นัดเสร็จหรือยัง แตงจะไปแล้วนะ"
"ดะ...เดี๋ยวก่อน ไปเลยเหรอ" จู่ๆ ก็จะเก็บของกลับ ทั้งๆ ที่บอกว่าอีกสองวัน
"อืม ว่าจะแวะไปบ้านเฟิร์นก่อน นัดนี่ช้าจริงๆ มานี่ แตงช่วย"
คนรีบก็รีบจนไม่อธิบายอะไร ยังช่วยคนมึนเก็บของแล้วจะได้คืนกุญแจห้อง
"เดี๋ยวก่อนนะแตง แตงจะไปไหนแล้วไม่ฝึกงานต่อแล้วเหรอ"
"ไม่แล้ว พอดีสอบเสร็จแล้วด้วย ว่าจะฝากเฟิร์นให้ช่วยเก็บใบคะแนนกับเอกสาร แตงจะรีบกลับบ้านไปดูคุณแม่" ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคุณแม่เพียงคนเดียวของเธอ
"งั้นนัดไปด้วย" แม้จะแอบดีใจที่ได้ไปบ้านแฟน แต่คงแสดงออกไม่ได้มากนักเพราะเป็นเวลาที่ไม่เหมาะสม
"ไม่ต้องห่วงนะ คุณแม่ของแตงน่ารัก"
"งั้นเหรอ"
สกาวใจมองนัทนันท์ด้วยใบหน้าที่เป็นคำถามว่า ทำไมถึงทำท่าทางและน้ำเสียงแบบนั้น หรือเจ้าตัวจะประหม่ากันแน่
"เอาเถอะ ถึงบ้านแล้วก็รู้เอง" สกาวใจยิ้มและให้นัทนันท์ยืนรอเธอหน้าหอพัก เพราะเธอต้องเข้าไปเคลียร์กับเจ้าของตึกพร้อมกับคืนกุญแจ
หลังจากจัดการหอพักเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองเดินไปบ้านของใบเฟิร์น โชคดีที่ระยะทางไม่ไกลมากนัก ไม่เช่นนั้นคนไม่เคยเดินไปไหนไกลๆ อย่างนัทนันท์คงบ่นแย่
"นัดรอแตงตรงนี้ก่อนนะ แตงเข้าไปคุยกับเฟิร์นไม่นาน"
"อืม รีบไปรีบมานะ"
นัทนันท์ยืนมองคนตัวเล็กเข้าไปหาเพื่อนสาวคนโปรดแม้ภายในใจคิดแล้วคิดอีกว่าการไปบ้านแฟนสาวจะเหมาะสมไหมในเวลาแบบนี้ ถึงแม้ว่าตอนเป็นเพื่อนกันจะไม่เคยมาเที่ยวบ้านก็ตาม แบบนี้จะดีไหมถ้าไปในฐานะคนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท
"อ้าว มายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะ" น้ำเสียงไม่อ่อนหวานมาพร้อมกับฝีเท้าหนักๆ
"สวัสดีค่ะ พี่สวย นัดรอแตง"
สวยมองคนร่างสูงมีกระเป๋าสองใบใหญ่ อีกใบสะพายข้างหลังส่วนอีกใบถืออยู่ในมือ มองดูก็รู้ว่ากลับบ้าน
"จะไปกันแล้วเหรอ"
"ค่ะ ไปบ้านแตง"
สวยพยักหน้าแล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจแขกที่มาเยือน ตั้งแต่น้องสาวตัดสินใจถามเพื่อนของตนเองถึงเรื่องที่มีคนรู้ใจเป็นรูมเมท บรรยากาศรอบตัวก็ดูดีขึ้นจนพี่สาวอย่างเธอเริ่มอิจฉา
"ดีใจที่เพื่อนยอมเปิดใจอย่างนั้นเหรอ" สวยพึมพำ เธอปิดประตูห้องนอนแล้วโยนกระเป๋าไว้บนเตียง คำพูดและหน้าตาของน้องสาวทำเอาเธอไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่เพื่อนปิดบังมาตั้งนาน แล้วทำไมไม่โกรธหรือน้อยใจเลยสักนิด ถ้าเป็นเธอคงไม่สนใจเพื่อนที่ไม่ไว้ใจแม้ว่าเราจะไว้ใจเขามากขนาดไหนก็ตาม ยอมรับอะไรกันง่ายดายขนาดเลยหรือไง
"แต่ก็ช่างเถอะ น้องเรามีเพื่อนที่เข้าใจกันก็ดีแล้วล่ะ" ยิ้มน้อยๆ ให้กับตัวเองในกระจก แค่เห็นน้องสาวสบายใจก็เพียงพอสำหรับพี่สาวคนนี้แล้ว
ทางด้านนัทนันท์กับสกาวใจกำลังลาเพื่อนอย่างใบเฟิร์นที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะจัดการทุกอย่างเพื่อให้สกาวใจได้สบายใจ เธอยังฝากความคิดถึงและเป็นห่วงกับแม่ของสกาวใจก่อนที่ทั้งสามจะแยกทางกัน
"อืม ขอบใจนะ" สกาวใจยิ้ม
"ไปเถอะ ทางนี้เฟิร์นจัดการเอง"
"ไปเถอะ" นัทนันท์กุมมือสกาวใจให้เดินทางเสียที มัวแต่ล่ำลาคืนนี้คงไม่ได้เดินทางแน่
เมื่อทั้งสองได้คิวรถตามที่สกาวใจตัดการแบบเร่งด่วน สาวน้อยสุงโปร่งต้องแปลกใจกับที่นั่งสำรอง
"นั่งเบียดๆ หน่อยนะ เที่ยวสุดท้ายแล้ว" สกาวใจกระซิบ
คนไม่เคยนั่งรถยามค่ำคืนต้องพยายามทำตัวให้สบายที่สุดเพื่อไม่ให้คนข้างๆ ต้องคอยเป็นกังวล
"หลับไหม ไหล่ว่างอยู่นะ" นัทนันท์หันไปมองคนที่นั่งขัดสมาธิข้างๆ ถ้าเอียงคอมาอีกนิดก็จะพอดีไหล่ของเธอพอดี
"ตอนนี้ไม่ว่างแล้ว" มีหรือคนง่วงจะปฏิเสธ เธอยิ้มกับไหล่ที่คุ้นเคย แม้จะไม่ได้ที่นั่งสบายเหมือนทุกครั้งแต่ก็ยังดีที่มีรถกลับบ้านได้ทันก่อนเที่ยง
"ส่งของทีเดียวน่า อีกตั้งสองวัน"
"สองวันอะไรกัน จะรอให้ถึงวันสุดท้ายหรือยังไง"
"ก็ได้ พรุ่งนี้จะไปส่ง นัดเก็บของก่อน" นัทนันท์ยู่ปากและบ่นพึมพำเบาๆ แล้วเดินไปเก็บของเตรียมพร้อมตามคำสั่ง
"เราไม่ได้มาเที่ยวนะ"
"รู้แล้ว รู้แล้ว" นัทนันท์หน้างอ แต่ก็ต้องยอมทำตามคำสั่งเพราะเธอไม่ได้มาเที่ยวอย่างที่สกาวใจบ่น
"งั้นนัดเก็บของไปก่อน แตงจะออกไปข้างนอก ซื้อของกินสักหน่อย" พูดไปด้วยเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์เตรียมออกจากห้อง
จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้สกาวใจต้องหยุดและรับสายคนสำคัญ
"คุณแม่"
"เอ่อ...ไม่ใช่ค่ะพี่แตง"
"อ้าว น้องฝ้ายเองเหรอ แล้วทำไมใช้เครื่องของแม่พี่ล่ะ" สกาวใจสงสัย
"คือ...คุณป้าล้มค่ะ"
"ว่าไงนะ! แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง" เธอเริ่มหน้าซีดและมือสั่นแต่ต้องใจเย็นๆ
"พาไปหาหมอแล้ว ไม่เป็นอะไรมากค่ะ พี่รีบกลับมาได้ไหม" ปุยฝ้ายเป็นเพียงเพื่อนบ้านแต่เป็นรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกับสกาวใจ และเธอยังต้องไปโรงเรียนจึงรบเร้าให้รุ่นพี่กลับบ้าน
"อืมๆ เดี๋ยวพี่รีบกลับ พี่ฝากดูแม่ก่อนนะ"
"ได้สิ งั้นหนูไปเตรียมอาหารเย็นให้คุณป้าก่อน ใกล้เวลาทานยาแล้วด้วย"
"อืมๆ ขอบใจนะ"
"รีบกลับมานะ" สิ้นเสียงของน้องข้างบ้าน สกาวใจรีบหันไปหานัทนันท์ที่กำลังยืนมองเธออยู่
"มีอะไรหรือเปล่า" คนตัวยาวถาม
"ไปบ้านแตงไหม"
นัทนันท์ค้างกับคำถามเพราะเธอไม่เคยคาดคิดถึงการไปบ้านแฟนสาวเลยสักครั้ง
"แล้วหนังสือล่ะ" เพิ่งจะเถียงกันเรื่องกองหนังสือนิยายว่าจะทำยังไง มาเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน สมองน้อยๆ อย่างเธอยังจูนไม่ทัน
สกาวใจยกยิ้มแล้วเดินเข้าไปใกล้คนที่กำลังทำหน้ามึน เธอหยิบหนังสือในมือของนัทนันท์และหนังสืออีกหลายเล่มบนเตียงใส่กระเป๋า
"แตงเอาไปครึ่งนึง นัดก็เอาไปครึ่งนึง เท่านี้ก็คงไม่หนักเกินไป"
คนร่างสูงยืนมองแล้วเอียงคอน้อยๆ หลายวันมานี้รบเร้าให้เธอไปขนส่ง พอเอาเข้าจริงๆ ก็จัดการอย่างง่ายดายโดยไม่สนใจก่อนหน้านี้เลยว่าถกเถียงเรื่องอะไรกันอยู่
"นัดเสร็จหรือยัง แตงจะไปแล้วนะ"
"ดะ...เดี๋ยวก่อน ไปเลยเหรอ" จู่ๆ ก็จะเก็บของกลับ ทั้งๆ ที่บอกว่าอีกสองวัน
"อืม ว่าจะแวะไปบ้านเฟิร์นก่อน นัดนี่ช้าจริงๆ มานี่ แตงช่วย"
คนรีบก็รีบจนไม่อธิบายอะไร ยังช่วยคนมึนเก็บของแล้วจะได้คืนกุญแจห้อง
"เดี๋ยวก่อนนะแตง แตงจะไปไหนแล้วไม่ฝึกงานต่อแล้วเหรอ"
"ไม่แล้ว พอดีสอบเสร็จแล้วด้วย ว่าจะฝากเฟิร์นให้ช่วยเก็บใบคะแนนกับเอกสาร แตงจะรีบกลับบ้านไปดูคุณแม่" ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคุณแม่เพียงคนเดียวของเธอ
"งั้นนัดไปด้วย" แม้จะแอบดีใจที่ได้ไปบ้านแฟน แต่คงแสดงออกไม่ได้มากนักเพราะเป็นเวลาที่ไม่เหมาะสม
"ไม่ต้องห่วงนะ คุณแม่ของแตงน่ารัก"
"งั้นเหรอ"
สกาวใจมองนัทนันท์ด้วยใบหน้าที่เป็นคำถามว่า ทำไมถึงทำท่าทางและน้ำเสียงแบบนั้น หรือเจ้าตัวจะประหม่ากันแน่
"เอาเถอะ ถึงบ้านแล้วก็รู้เอง" สกาวใจยิ้มและให้นัทนันท์ยืนรอเธอหน้าหอพัก เพราะเธอต้องเข้าไปเคลียร์กับเจ้าของตึกพร้อมกับคืนกุญแจ
หลังจากจัดการหอพักเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองเดินไปบ้านของใบเฟิร์น โชคดีที่ระยะทางไม่ไกลมากนัก ไม่เช่นนั้นคนไม่เคยเดินไปไหนไกลๆ อย่างนัทนันท์คงบ่นแย่
"นัดรอแตงตรงนี้ก่อนนะ แตงเข้าไปคุยกับเฟิร์นไม่นาน"
"อืม รีบไปรีบมานะ"
นัทนันท์ยืนมองคนตัวเล็กเข้าไปหาเพื่อนสาวคนโปรดแม้ภายในใจคิดแล้วคิดอีกว่าการไปบ้านแฟนสาวจะเหมาะสมไหมในเวลาแบบนี้ ถึงแม้ว่าตอนเป็นเพื่อนกันจะไม่เคยมาเที่ยวบ้านก็ตาม แบบนี้จะดีไหมถ้าไปในฐานะคนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท
"อ้าว มายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะ" น้ำเสียงไม่อ่อนหวานมาพร้อมกับฝีเท้าหนักๆ
"สวัสดีค่ะ พี่สวย นัดรอแตง"
สวยมองคนร่างสูงมีกระเป๋าสองใบใหญ่ อีกใบสะพายข้างหลังส่วนอีกใบถืออยู่ในมือ มองดูก็รู้ว่ากลับบ้าน
"จะไปกันแล้วเหรอ"
"ค่ะ ไปบ้านแตง"
สวยพยักหน้าแล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจแขกที่มาเยือน ตั้งแต่น้องสาวตัดสินใจถามเพื่อนของตนเองถึงเรื่องที่มีคนรู้ใจเป็นรูมเมท บรรยากาศรอบตัวก็ดูดีขึ้นจนพี่สาวอย่างเธอเริ่มอิจฉา
"ดีใจที่เพื่อนยอมเปิดใจอย่างนั้นเหรอ" สวยพึมพำ เธอปิดประตูห้องนอนแล้วโยนกระเป๋าไว้บนเตียง คำพูดและหน้าตาของน้องสาวทำเอาเธอไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่เพื่อนปิดบังมาตั้งนาน แล้วทำไมไม่โกรธหรือน้อยใจเลยสักนิด ถ้าเป็นเธอคงไม่สนใจเพื่อนที่ไม่ไว้ใจแม้ว่าเราจะไว้ใจเขามากขนาดไหนก็ตาม ยอมรับอะไรกันง่ายดายขนาดเลยหรือไง
"แต่ก็ช่างเถอะ น้องเรามีเพื่อนที่เข้าใจกันก็ดีแล้วล่ะ" ยิ้มน้อยๆ ให้กับตัวเองในกระจก แค่เห็นน้องสาวสบายใจก็เพียงพอสำหรับพี่สาวคนนี้แล้ว
ทางด้านนัทนันท์กับสกาวใจกำลังลาเพื่อนอย่างใบเฟิร์นที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะจัดการทุกอย่างเพื่อให้สกาวใจได้สบายใจ เธอยังฝากความคิดถึงและเป็นห่วงกับแม่ของสกาวใจก่อนที่ทั้งสามจะแยกทางกัน
"อืม ขอบใจนะ" สกาวใจยิ้ม
"ไปเถอะ ทางนี้เฟิร์นจัดการเอง"
"ไปเถอะ" นัทนันท์กุมมือสกาวใจให้เดินทางเสียที มัวแต่ล่ำลาคืนนี้คงไม่ได้เดินทางแน่
เมื่อทั้งสองได้คิวรถตามที่สกาวใจตัดการแบบเร่งด่วน สาวน้อยสุงโปร่งต้องแปลกใจกับที่นั่งสำรอง
"นั่งเบียดๆ หน่อยนะ เที่ยวสุดท้ายแล้ว" สกาวใจกระซิบ
คนไม่เคยนั่งรถยามค่ำคืนต้องพยายามทำตัวให้สบายที่สุดเพื่อไม่ให้คนข้างๆ ต้องคอยเป็นกังวล
"หลับไหม ไหล่ว่างอยู่นะ" นัทนันท์หันไปมองคนที่นั่งขัดสมาธิข้างๆ ถ้าเอียงคอมาอีกนิดก็จะพอดีไหล่ของเธอพอดี
"ตอนนี้ไม่ว่างแล้ว" มีหรือคนง่วงจะปฏิเสธ เธอยิ้มกับไหล่ที่คุ้นเคย แม้จะไม่ได้ที่นั่งสบายเหมือนทุกครั้งแต่ก็ยังดีที่มีรถกลับบ้านได้ทันก่อนเที่ยง
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 พ.ย. 2564, 12:59:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 พ.ย. 2564, 13:09:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 288
| << น่ารัก | ความสงบสุขเป็นเช่นนี้เอง >> |