หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: ตัวสะอาดเกินไปหรือเปล่า
ภายในห้องสี่เหลี่ยมท่ามกลางแสงสลัวจากทางเดินในห้องพัก ที่มาพร้อมกับเสียงเจื้อยแจ้วของนิสิตเพิ่งกลับมาจากการติวหนังสือสอบ
"เรื่องนี้ดีกว่า" สกาวใจเปิดแผ่นซีรีส์เกาหลีเรื่องยอดฮิตแนวโรแมนติกดูในโน้ตบุ๊กของตัวเอง
คืนนี้ทั้งสองนัดดูซีรีส์แบบโต้รุ่งหลังสอบเสร็จ และเนื้อหากำลังดำเนินไปเรื่อยๆ
"ตัวสะอาดจัง" นัทนันท์หันไปมองคนข้างๆ กำลังตั้งหน้าตั้งตาดูนางเอกในจอทะเลาะกับตัวร้าย
"นั่นสิ ขาวทั้งตัวเลย"
"ไม่ใช่นางเอกแต่คนนี้ต่างหาก" นัทนันท์อมยิ้มกับการทำหน้างงงวยของคนตัวเล็ก ชุดนอนของเราทั้งสองเข้าคู่กันแม้ขนาดจะต่างกันก็ตาม การจ้องมองคนข้างๆ และสังเกตทุกอย่างบนร่างกายทำให้รู้ว่าทั้งตัวไม่มีเครื่องประดับหรือร่องรอยแผลเป็นเลย
"แหม มองแต่คนอื่นไม่ได้ดูตัวเองเลย"
"นิ้วก็สะอาด เล็บก็สะอาด คอก็ขาวเนียน ผมก็..." จะพูดต่อแต่โดนปิดปากไว้เสียก่อน
"จะพูดอะไรอีก พอได้แล้ว"
พอเล่นหัวกันไปมาก็ต้องหยุดเพราะฉากเด็ดของพระนางในจอกำลังถึงฉากบอกรักและมอบแหวนแทนใจ
"อยากมีคนให้แบบนี้มั้งจัง" นัทนันท์เผลอหลุดปากโดยไม่รู้ตัว เธอกำลังอินกับบทบาทที่แสดงออกจนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งได้เลยทีเดียว
สกาวใจได้ยินแม้จะจดจ่อกับหน้าจอไปพร้อมกับคนข้างตัวก็ตาม แต่ไม่สามารถหยุดคิดเรื่องอนาคตอันใกล้ได้ อย่างน้อยก็ควรมีบางอย่างเป็นตัวแทนของกันและกัน
สัปดาห์ต่อมา สกาวใจติดต่อหางานพาร์ทไทม์จากรุ่นพี่ที่ไว้ใจได้พอดี
"โชคดีนะ ช่วงนี้คลินิกกำลังต้องการนักศึกษามาทำงานอยู่พอดี เข้ามาสิ"
สกาวใจยิ้มและก้มตัวน้อยๆ ตามรุ่นพี่ใจดีเข้าไปข้างใน อย่างน้อยได้ค่าชั่วโมงทำงานบ้างก็ยังดี ถึงแม้จะต้องเก็บหลายเดือนก็ตาม
"ช่วงนี้เธอทำอะไรอยู่แตง" คำถามมาพร้อมสีหน้าบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์อย่างแรงของเพื่อนสาวที่มักคอยเป็นห่วงเสมอ
"แฮะๆ ก็หารายได้พิเศษ"
"อะไร เรียนก็หนัก ยังต้องไปทำงานอีก เดี๋ยวก็ป่วยหรอก"
"ไม่แน่นอน ก่อนจบก็อยากทำอะไรบ้าง คิดซะว่าหาประสบการณ์ก่อนทำงานจริงไง" มองโลกในแง่ดีไว้ จะได้เจอแต่เรื่องดีๆ เธอคิด
"เอาที่สบายใจแล้วกัน พรุ่งนี้อย่าลืมส่งงานด้วยล่ะ" ไม่รู้ว่ามีเรื่องร้อนใจอะไรถึงขนาดต้องหาเงินเพิ่ม จะเสนอตัวให้ยืมเงินก็คงไม่ดี คอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ แบบนี้คงไม่เป็นไร
หลายเดือนผ่านไป เธอสามารถซื้อแหวนสองวงได้อย่างที่ตั้งใจไว้ และอยากจะให้ก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ให้ตามที่คาดหวังไว้จนได้
"ดีแล้วล่ะ" สกาวใจพูดกับแหวนทั้งสองวง เพราะพวกเธอเลิกกันเสียก่อนที่แหวนจะไปอยู่ที่นิ้ว
ก่อนที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ สกาวใจตัดสินใจปิดผนึกแหวนทั้งสองไว้ในกล่องสี่เหลี่ยม และไม่คิดจะเปิดอีกเลย
"เอาเถอะ ถือซะว่าครั้งหนึ่งเคยคิดจะทำอะไรเด็กๆ แบบนี้แล้วกัน" ยิ้มให้กับตนเอง อาจเป็นเพราะช่วงนั้นอารมณ์พาไปมากกว่าความจริงที่ต้องเจอ อยากจะขายก็ขายไม่ได้ อยากจะให้ก็ไม่รู้ว่าจะให้ในฐานะอะไร
จังหวะที่จะเก็บลงในกล่องนั้น กลับมีมือคุ้นเคยจากทางข้างหลังมาคว้าไป
"แหวนนี้ให้นัดใช่ไหม"
"ใช่ที่ไหน ของแตงต่างหาก" สกาวใจโวย และลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะยื้อแย่งกลับมา
"ทำไมต้องมีสองวง นัดขอวงนึงแล้วกันนะ" ความสูงนำมาใช้ประโยชน์กับคนตัวเตี้ย ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางแย่งเธอได้
"พอเถอะนัด แตงขอคืนได้ไหม" พวกเราไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน จะมาทำเป็นเล่นเหมือนเดิมไม่ได้
"แตงซื้อให้นัดใช่ไหม นัดจำได้"
"ไม่ใช่ซะหน่อย เอาคืนมา" สกาวใจเริ่มทำตัวไม่ถูก จะมาจำได้ได้ยังไง ในเมื่อนัทนันท์ไม่เคยเห็น
"นัดรอให้แตงเอามาให้ แต่ก็รอเก้อตลอด ขอแล้วกันนะ" นัทนันท์พูดเบาๆ แล้วรีบเดินไปนอนที่เตียงก่อนที่จะโดนแย่งกลับคืนไป
สกาวใจได้แต่ค้างกับการกระทำของเพื่อนตัวแสบ พูดขนาดนี้ใครจะไปดึงกลับคืนมา แล้วอีกอย่างเธอก็ตั้งใจให้เป็นเจ้าของตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แม้จะไม่มากตามประสาวัยรุ่นเลือดร้อนแต่ก็เป็นความตั้งใจเดิมที่ต้องการ
เช้าวันรุ่งขึ้นนัทนันท์ไปส่งสกาวใจถึงหน้าหอพักโรงพยาบาลตามที่ตกลงไว้
"พักที่นี่เหรอ"
"อืมใช่ พักไปก่อนน่ะ ก็ดีกว่าไปหาหอพักเอง" สกาวใจยิ้มน้อยๆ แล้วก้มลงไปเก็บกระเป๋าเตรียมขึ้นข้างบน
"แล้วนัดล่ะ" ก่อนปิดประตูลาจาก เธอก้มลงไปถามคนขับ
"ว่าจะกลับบ้านก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มทำงาน"
"อืม ขอบใจนะที่มาส่ง" สกาวใจบอกก่อนที่จะปิดประตูรถ ต่อจากนี้เป็นการเริ่มต้นใหม่สำหรับคนโสดตัวคนเดียว แม้จะไม่คาดหวังว่าคนที่เธอคิดว่าจะอยูด้วยกันตลอดได้ลาจากและกลับมาหาอีกครั้ง และสิ่งที่เห็นก็ยิ่งทำให้รู้สึกอิ่มใจเมื่อแหวนวงนั้นได้ไปอยู่ที่นิ้ว
"ยังไม่อยากสวมนะ อยู่ตรงนี้ไปก่อนแล้วกัน" เธอดึงสร้อยที่คอออกมาดูแหวนแล้วพูด ไม่คาดคิดว่าจะนำมาสวมใส่จริงๆ แม้จะไม่ได้อยู่ที่นิ้วก็ตาม
ทางด้านนัทนันท์ หลังจากไปส่งสกาวใจถึงที่แล้ว ได้ขับรถกลับบ้านเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงได้เจอกับบิดาของเธอเข้าพอดี
"ไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับบ้าน" น้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างมาก
และลูกสาวอย่างนัทนันท์ก็ยังคงไม่สนใจเสียงดุอย่างเคย
"จะไปไหนอีก"
"หนูจะไปทำงาน กลับมาเปลี่ยนเสื้อ" รีบหันไปบอกก่อนที่จะโดนด่าไปมากกว่านี้ ยิ่งไม่มีใครชอบที่เธอไปเป็นนางแบบโดยเฉพาะคนที่อยากให้ไปทำงานบริษัทอย่างบิดาของเธอ
"เดี๋ยว แหวนอะไรที่นิ้ว"
"ทะ...ทำไมคะ" นัทนันท์รีบปิดเพื่อไม่ให้เห็นแต่คงไม่ทันสายตาดุๆ
"ไม่ทำไมหรอก แต่จะคบคนอย่างนี้หรือไง ให้แหวนแบบนี้มีแต่จน" ยิ่งมองยิ่งไม่สบอารมณ์ คนแบบไหนให้แหวนลูกสาวของเขา ให้ตีราคาจากแหวนสามารถบ่งบอกฐานะของคนให้ได้เลย
"หนูไม่สนหรอกนะ แค่หนูรวยคนเดียวก็เพียงพอแล้ว" นัทนันท์รีบวิ่งขึ้นห้องทันทีที่พูดจบ จะแหวนราคาเท่าไหร่มากน้อยขนาดไหน เธอไม่สน แค่คนที่ให้ตั้งใจให้ก็เพียงพอแล้ว
ผู้เป็นบิดาได้แต่ขมวดคิ้ว ยิ่งลูกสาวต่อต้านยิ่งทำให้เขามีเรื่องต้องคิดเพิ่มขึ้นอีก
"เท็นโด้"
"ครับ"
"ไปสืบมาให้หมด ว่าตอนนี้ใครเข้าใกล้ลูกสาวของฉันบ้าง เอาแบบละเอียดเลยนะ"
เท็นโด้แทบกลั้นหายใจ แม้เขาจะรู้มากน้อยเพียงใด ถ้าให้รายงานทั้งหมด คุณหนูของเขาคงมีเรื่องต้องทำอีกมากแน่นอน
"ทำไม ไม่ขานรับล่ะ มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกใช่ไหม"
"มะ...ไม่ครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะรีบจัดการตามที่สั่ง"
"อืม หยิบเอกสารในรถตามขึ้นไปในห้องด้วยนะ ฉันจะทำงานให้เสร็จ"
"ครับ" เท็นโด้ก้มตัวน้อยๆ และมองแผ่นหลังคุณผู้ชายกำลังเดินขึ้นห้องทำงานของตัวเอง ช่วงหลังมานี้เขาสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้า และเวลานอนพักก็แทบจะนับชั่วโมงได้ ความรู้สึกเป็นห่วงมีมากจนไม่อยากให้มีปัญหาอะไรไปรบกวนจิตใจจนร่างกายทรุดลง
"หวังว่าจะผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ทีเถอะ" เท็นโด้ได้แต่พึมพำและคงต้องทำตามคำสั่งก่อนที่จะโดนเพ่งเล็งไปมากกว่านี้
"เรื่องนี้ดีกว่า" สกาวใจเปิดแผ่นซีรีส์เกาหลีเรื่องยอดฮิตแนวโรแมนติกดูในโน้ตบุ๊กของตัวเอง
คืนนี้ทั้งสองนัดดูซีรีส์แบบโต้รุ่งหลังสอบเสร็จ และเนื้อหากำลังดำเนินไปเรื่อยๆ
"ตัวสะอาดจัง" นัทนันท์หันไปมองคนข้างๆ กำลังตั้งหน้าตั้งตาดูนางเอกในจอทะเลาะกับตัวร้าย
"นั่นสิ ขาวทั้งตัวเลย"
"ไม่ใช่นางเอกแต่คนนี้ต่างหาก" นัทนันท์อมยิ้มกับการทำหน้างงงวยของคนตัวเล็ก ชุดนอนของเราทั้งสองเข้าคู่กันแม้ขนาดจะต่างกันก็ตาม การจ้องมองคนข้างๆ และสังเกตทุกอย่างบนร่างกายทำให้รู้ว่าทั้งตัวไม่มีเครื่องประดับหรือร่องรอยแผลเป็นเลย
"แหม มองแต่คนอื่นไม่ได้ดูตัวเองเลย"
"นิ้วก็สะอาด เล็บก็สะอาด คอก็ขาวเนียน ผมก็..." จะพูดต่อแต่โดนปิดปากไว้เสียก่อน
"จะพูดอะไรอีก พอได้แล้ว"
พอเล่นหัวกันไปมาก็ต้องหยุดเพราะฉากเด็ดของพระนางในจอกำลังถึงฉากบอกรักและมอบแหวนแทนใจ
"อยากมีคนให้แบบนี้มั้งจัง" นัทนันท์เผลอหลุดปากโดยไม่รู้ตัว เธอกำลังอินกับบทบาทที่แสดงออกจนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งได้เลยทีเดียว
สกาวใจได้ยินแม้จะจดจ่อกับหน้าจอไปพร้อมกับคนข้างตัวก็ตาม แต่ไม่สามารถหยุดคิดเรื่องอนาคตอันใกล้ได้ อย่างน้อยก็ควรมีบางอย่างเป็นตัวแทนของกันและกัน
สัปดาห์ต่อมา สกาวใจติดต่อหางานพาร์ทไทม์จากรุ่นพี่ที่ไว้ใจได้พอดี
"โชคดีนะ ช่วงนี้คลินิกกำลังต้องการนักศึกษามาทำงานอยู่พอดี เข้ามาสิ"
สกาวใจยิ้มและก้มตัวน้อยๆ ตามรุ่นพี่ใจดีเข้าไปข้างใน อย่างน้อยได้ค่าชั่วโมงทำงานบ้างก็ยังดี ถึงแม้จะต้องเก็บหลายเดือนก็ตาม
"ช่วงนี้เธอทำอะไรอยู่แตง" คำถามมาพร้อมสีหน้าบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์อย่างแรงของเพื่อนสาวที่มักคอยเป็นห่วงเสมอ
"แฮะๆ ก็หารายได้พิเศษ"
"อะไร เรียนก็หนัก ยังต้องไปทำงานอีก เดี๋ยวก็ป่วยหรอก"
"ไม่แน่นอน ก่อนจบก็อยากทำอะไรบ้าง คิดซะว่าหาประสบการณ์ก่อนทำงานจริงไง" มองโลกในแง่ดีไว้ จะได้เจอแต่เรื่องดีๆ เธอคิด
"เอาที่สบายใจแล้วกัน พรุ่งนี้อย่าลืมส่งงานด้วยล่ะ" ไม่รู้ว่ามีเรื่องร้อนใจอะไรถึงขนาดต้องหาเงินเพิ่ม จะเสนอตัวให้ยืมเงินก็คงไม่ดี คอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ แบบนี้คงไม่เป็นไร
หลายเดือนผ่านไป เธอสามารถซื้อแหวนสองวงได้อย่างที่ตั้งใจไว้ และอยากจะให้ก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ให้ตามที่คาดหวังไว้จนได้
"ดีแล้วล่ะ" สกาวใจพูดกับแหวนทั้งสองวง เพราะพวกเธอเลิกกันเสียก่อนที่แหวนจะไปอยู่ที่นิ้ว
ก่อนที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ สกาวใจตัดสินใจปิดผนึกแหวนทั้งสองไว้ในกล่องสี่เหลี่ยม และไม่คิดจะเปิดอีกเลย
"เอาเถอะ ถือซะว่าครั้งหนึ่งเคยคิดจะทำอะไรเด็กๆ แบบนี้แล้วกัน" ยิ้มให้กับตนเอง อาจเป็นเพราะช่วงนั้นอารมณ์พาไปมากกว่าความจริงที่ต้องเจอ อยากจะขายก็ขายไม่ได้ อยากจะให้ก็ไม่รู้ว่าจะให้ในฐานะอะไร
จังหวะที่จะเก็บลงในกล่องนั้น กลับมีมือคุ้นเคยจากทางข้างหลังมาคว้าไป
"แหวนนี้ให้นัดใช่ไหม"
"ใช่ที่ไหน ของแตงต่างหาก" สกาวใจโวย และลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะยื้อแย่งกลับมา
"ทำไมต้องมีสองวง นัดขอวงนึงแล้วกันนะ" ความสูงนำมาใช้ประโยชน์กับคนตัวเตี้ย ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางแย่งเธอได้
"พอเถอะนัด แตงขอคืนได้ไหม" พวกเราไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน จะมาทำเป็นเล่นเหมือนเดิมไม่ได้
"แตงซื้อให้นัดใช่ไหม นัดจำได้"
"ไม่ใช่ซะหน่อย เอาคืนมา" สกาวใจเริ่มทำตัวไม่ถูก จะมาจำได้ได้ยังไง ในเมื่อนัทนันท์ไม่เคยเห็น
"นัดรอให้แตงเอามาให้ แต่ก็รอเก้อตลอด ขอแล้วกันนะ" นัทนันท์พูดเบาๆ แล้วรีบเดินไปนอนที่เตียงก่อนที่จะโดนแย่งกลับคืนไป
สกาวใจได้แต่ค้างกับการกระทำของเพื่อนตัวแสบ พูดขนาดนี้ใครจะไปดึงกลับคืนมา แล้วอีกอย่างเธอก็ตั้งใจให้เป็นเจ้าของตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แม้จะไม่มากตามประสาวัยรุ่นเลือดร้อนแต่ก็เป็นความตั้งใจเดิมที่ต้องการ
เช้าวันรุ่งขึ้นนัทนันท์ไปส่งสกาวใจถึงหน้าหอพักโรงพยาบาลตามที่ตกลงไว้
"พักที่นี่เหรอ"
"อืมใช่ พักไปก่อนน่ะ ก็ดีกว่าไปหาหอพักเอง" สกาวใจยิ้มน้อยๆ แล้วก้มลงไปเก็บกระเป๋าเตรียมขึ้นข้างบน
"แล้วนัดล่ะ" ก่อนปิดประตูลาจาก เธอก้มลงไปถามคนขับ
"ว่าจะกลับบ้านก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มทำงาน"
"อืม ขอบใจนะที่มาส่ง" สกาวใจบอกก่อนที่จะปิดประตูรถ ต่อจากนี้เป็นการเริ่มต้นใหม่สำหรับคนโสดตัวคนเดียว แม้จะไม่คาดหวังว่าคนที่เธอคิดว่าจะอยูด้วยกันตลอดได้ลาจากและกลับมาหาอีกครั้ง และสิ่งที่เห็นก็ยิ่งทำให้รู้สึกอิ่มใจเมื่อแหวนวงนั้นได้ไปอยู่ที่นิ้ว
"ยังไม่อยากสวมนะ อยู่ตรงนี้ไปก่อนแล้วกัน" เธอดึงสร้อยที่คอออกมาดูแหวนแล้วพูด ไม่คาดคิดว่าจะนำมาสวมใส่จริงๆ แม้จะไม่ได้อยู่ที่นิ้วก็ตาม
ทางด้านนัทนันท์ หลังจากไปส่งสกาวใจถึงที่แล้ว ได้ขับรถกลับบ้านเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงได้เจอกับบิดาของเธอเข้าพอดี
"ไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับบ้าน" น้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างมาก
และลูกสาวอย่างนัทนันท์ก็ยังคงไม่สนใจเสียงดุอย่างเคย
"จะไปไหนอีก"
"หนูจะไปทำงาน กลับมาเปลี่ยนเสื้อ" รีบหันไปบอกก่อนที่จะโดนด่าไปมากกว่านี้ ยิ่งไม่มีใครชอบที่เธอไปเป็นนางแบบโดยเฉพาะคนที่อยากให้ไปทำงานบริษัทอย่างบิดาของเธอ
"เดี๋ยว แหวนอะไรที่นิ้ว"
"ทะ...ทำไมคะ" นัทนันท์รีบปิดเพื่อไม่ให้เห็นแต่คงไม่ทันสายตาดุๆ
"ไม่ทำไมหรอก แต่จะคบคนอย่างนี้หรือไง ให้แหวนแบบนี้มีแต่จน" ยิ่งมองยิ่งไม่สบอารมณ์ คนแบบไหนให้แหวนลูกสาวของเขา ให้ตีราคาจากแหวนสามารถบ่งบอกฐานะของคนให้ได้เลย
"หนูไม่สนหรอกนะ แค่หนูรวยคนเดียวก็เพียงพอแล้ว" นัทนันท์รีบวิ่งขึ้นห้องทันทีที่พูดจบ จะแหวนราคาเท่าไหร่มากน้อยขนาดไหน เธอไม่สน แค่คนที่ให้ตั้งใจให้ก็เพียงพอแล้ว
ผู้เป็นบิดาได้แต่ขมวดคิ้ว ยิ่งลูกสาวต่อต้านยิ่งทำให้เขามีเรื่องต้องคิดเพิ่มขึ้นอีก
"เท็นโด้"
"ครับ"
"ไปสืบมาให้หมด ว่าตอนนี้ใครเข้าใกล้ลูกสาวของฉันบ้าง เอาแบบละเอียดเลยนะ"
เท็นโด้แทบกลั้นหายใจ แม้เขาจะรู้มากน้อยเพียงใด ถ้าให้รายงานทั้งหมด คุณหนูของเขาคงมีเรื่องต้องทำอีกมากแน่นอน
"ทำไม ไม่ขานรับล่ะ มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกใช่ไหม"
"มะ...ไม่ครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะรีบจัดการตามที่สั่ง"
"อืม หยิบเอกสารในรถตามขึ้นไปในห้องด้วยนะ ฉันจะทำงานให้เสร็จ"
"ครับ" เท็นโด้ก้มตัวน้อยๆ และมองแผ่นหลังคุณผู้ชายกำลังเดินขึ้นห้องทำงานของตัวเอง ช่วงหลังมานี้เขาสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้า และเวลานอนพักก็แทบจะนับชั่วโมงได้ ความรู้สึกเป็นห่วงมีมากจนไม่อยากให้มีปัญหาอะไรไปรบกวนจิตใจจนร่างกายทรุดลง
"หวังว่าจะผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ทีเถอะ" เท็นโด้ได้แต่พึมพำและคงต้องทำตามคำสั่งก่อนที่จะโดนเพ่งเล็งไปมากกว่านี้
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.ค. 2565, 23:21:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.ค. 2565, 23:21:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 263
| << ราบรื่นจนเกินไป | ปัจจุบันต้องแก้ไข >> |