หนามร้ายในใจรัก (Yuri)

Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก

ตอน: ปัจจุบันต้องแก้ไข

หน้าร้านสะดวกซื้อข้างโรงพยาบาล ฟอจูนกำลังเดินกดโทรศัพท์มือถือพร้อมกับบ่นพึมพำถึงน้องสาวห้องตรงข้าม ไม่ว่าจะโทรหาเท่าไหร่ก็ไม่เคยรับสาย เธอกังวลเรื่องห้องที่ฝากไว้ว่าจะให้ทำอย่างไรต่อ ถ้าหากมีคนติดต่อซื้อขึ้นมาจริงๆ 

"ถ้าเจอจะตีก้นให้เข็ด" มีอย่างที่ไหน ฝากห้องไว้แล้วหายตัวไป ไม่ติดต่อกลับมาอีก แต่ยังดีที่เธอไปถามจากเพื่อนในแผนกของสกาวใจจึงได้สถานที่ทำงานที่เจ้าตัวย้ายไป 

ขณะที่เธอกำลังเดินกลับห้องจึงเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง รูปร่างสูงเพรียวสวมแว่นตาสีดำแต่งตัวเข้ากับบุคลิก กำลังมองประตูห้องของน้องตัวดี เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้

ย้อนกลับไป 30 นาทีก่อนหน้านี้

"ส่งโลเคชั่นมาให้ฉันด่วนเลยนะ" นัทนันท์สั่งคนปลายสายผ่านทางมือถือ

เมื่อได้ยินเสียงข้อความดังขึ้น ได้เห็นตำแหน่งล่าสุดของสกาวใจก่อนหายตัวไป เธอจึงรีบขับรถไปยังที่นั่นทันที

"ห้องนี้สินะ" บ่นพึมพำเบาๆ หน้าประตูห้องของคอนโด ไม่คาดคิดว่าสิ่งที่สกาวใจคอยบอกและคาดหวังให้ตัวเธอมานอนพักที่ห้องก่อนไปทำงาน จะเป็นคอนโดราคาแพงแสนสบายแห่งนี้ 

ปัจจุบัน 

ฟอจูนค่อยๆ เดินเข้าไปหานัทนันท์ด้วยความสงสัย เธอจำได้ว่าตัวเองไม่ได้บอกคนอื่นหรือโฆษณาตามสื่อเพราะเธอคาดหวังว่า อย่างน้อยควรเป็นคนใกล้ชิดหรือคนรู้จักไว้ใจได้มาซื้อต่อ พอเห็นคนที่เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร ยิ่งมองยิ่งไม่เข้าใจ

"คุณคะ คุณมาทำอะไรหรือคะ" เสียงเรียกถามดังมาจากทางด้านหลัง นัทนันท์หันไปมองและคิดว่าเป็นเพื่อนบ้านที่สกาวใจรู้จัก 

"พอดีอยากทราบว่าเจ้าของห้องนี้อยู่หรือเปล่า" เธอมองผ่านแว่นตาสีดำแล้วยิ้มน้อยๆ

"คุณหมายถึงใครคะ รู้จักเจ้าของห้องนี้ด้วยหรือคะ" ฟอจูนถาม ตั้งแต่รู้จักกับสกาวใจมา ไม่เคยเห็นใครมาเยี่ยมเลยสักคน

"รู้จักค่ะ รู้จักกับแตง แตงเป็นแฟนฉันเอง" รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง ไม่ว่าภายนอกจะคิดยังไงหรือผลลัพธ์จะตามมาแบบไหน วินาทีที่เหมือนเสียทั้งเพื่อนและคนรักไปพร้อมกันเพราะความไม่ชัดเจนของตัวเธอเอง มันส่งผลให้ตัวเธอนั้นเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงหัวใจ

ฟอจูนได้ยินถึงกับทำตัวไม่ถูก แม้จะพอคาดเดาได้บ้างว่าน้องสาวห้องตรงข้ามชอบผู้หญิง แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่เคยได้ยินชื่อแฟนของสกาวใจเลยสักครั้ง ความคิดที่เธอได้เห็นภายในห้องแล้วคิดไปต่างๆ นานาว่าเจ้าของห้องกำลังเฝ้ารอใครสักคนกลับมา ไม่คาดคิดว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้

"ดะ...เดี๋ยวก่อนนะ ในเมื่อบอกว่าเป็นแฟนของแตงแล้วทำไมถึงมาถามหาล่ะ" นั่นเป็นคำถามที่เธอสงสัย สรุปแล้วเป็นใครมาจากไหน ไว้ใจได้หรือเปล่า

"ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นหรอกค่ะ พอดีพวกเรามีเรื่องไม่เข้าใจกัน อีกอย่าง เขาได้กลับมาบ้างหรือเปล่าคะ" ถึงแม้จะรู้จากนักสืบที่จ้างวาน ถึงอย่างนั้นก็ต้องทำเนียนไม่รู้เรื่องเอาไว้ก่อน

"ไม่กลับมาแล้วล่ะ ห้องนี้เจ้าตัวก็ฝากขายอีกต่างหาก ตอนนี้ยังติดต่อไม่ได้เลย" ฟอจูนบอก

"ขายเท่าไหร่" แม้จะเจ็บที่ใจแต่เธอคงโทษใครไม่ได้นอกจากตัวของเธอเอง 

"คือ...ยังไม่ได้คุยราคากันเลยค่ะ" ฟอจูนยิ้มแห้งๆ คนฝากขายรีบไปจนลืมแม้กระทั่งบอกจำนวนเงิน

"งั้นเดือนนี้ขออยู่ที่นี่ก่อนนะ" นัทนันท์หยิบซองสีขาวใส่จำนวนเงินไว้จำนวนหนึ่ง ยื่นให้กับฟอจูน

"งะ...เงินเหรอ" 

"ขอคีการ์ดด้วยสิ" คนยืนรอได้ยื่นมือขอสิ่งที่ควรจะได้ แม้ว่าฟอจูนยังงงงวยอยู่ก็ตาม แต่เธอไม่มีเวลามากพอและความอดทนยิ่งน้อยจนไม่อยากอธิบายอะไรมาก 

"อ๋อ...อืม...รอแป๊บนะ" เมื่อได้สติก็รีบค้นหาในกระเป๋าจนทำให้กระดาษที่ทำงานของสกาวใจร่วงหล่นและปลิวไปอยู่ตรงหน้าของนัทนันท์

คนตาดีสังเกตเห็นบางอย่างพร้อมประมวลผลถึงที่อยู่ของคนที่เธอตามหา เธอก้มลงหยิบและเปิดอ่านเพียงแค่ได้เห็นก็เพียงพอแล้วสำหรับการไปพบเจ้าตัว

"อ่ะ...กระดาษปลิว ขอ...ขอคืนค่ะ แล้วนี่ก็คีย์การ์ด" ยื่นคีย์การ์ดเข้าห้องให้แต่สายตาจับจ้องที่กระดาษในมือ

"ขอบคุณนะคะ" รับคีย์การ์ดพร้อมกับส่งกระดาษคืน ในใจอยากถามแต่เท่านี้ก็คงเพียงพอกับเพื่อนบ้านของสกาวใจ 

"ค่ะ" แม้จะงุนงงกับท่าทางแปลกๆ ของคนรูปร่างดี ขนาดมองจากทางด้านหลังยังดูสวย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมน้องสาวที่น่ารักจะหลงมากมายขนาดนั้น ที่สำคัญกระเป๋าหนักจนน่าตกใจ

"ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ" ฟอจูนยืนมองจำนวนแบงก์พันในซองสีขาว ยิ่งนับจำนวนใบยิ่งต้องหาทางติดต่อกับสกาวใจให้ได้

ทางด้านนัทนันท์เมื่อเดินเข้ามาอยู่ในห้องพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เธอกวาดตามองทุกอย่างภายใน เธอยังคงจดจำคำพูดของสกาวใจได้เป็นอย่างดี แม้ว่าเธอจะเหนื่อยมากขนาดไหน สกาวใจมักจะหาวิธีผ่อนคลายให้กับเธอเสมอ และห้องนี้คงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เจ้าตัวซื้อเพื่อเธอ 

"แตง" หลุดคำพูดออกมาอย่างเคยชิน มือขวาจับสิ่งของต่างๆ ตามโต๊ะ เดินไปยังห้องนอนกับห้องน้ำก็มักจะมีของคู่กัน

ถ้าเธอไม่ติดที่จะต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นบิดา ก็คงไม่ต้องกลายเป็นคนโลเลแบบนี้ ไหนจะต้องพยายามทำเป็นไม่ชอบหรือบอกเลิกทั้ง ๆ ที่ไม่อยากทำ แต่ถ้าไม่ทำ คนที่ถูกจ้างวานให้แอบติดตามก็อาจจะนำไปรายงานคุณพ่อของเธอได้

"จะต้องทำยังไงดี" ถึงจะสายไปจนเกินแก้ไข แต่เธอก็จะทำ

ช่วงเวลาสำหรับนึกคิดได้มีเสียงเรียกเข้าของสายสืบที่เธอจ้างวาน

"ค่ะ ได้ข้อมูลอะไรมาเพิ่มอีกไหม"

เธอได้ฟังข้อมูลจากสายสืบ ทุกอย่างตรงกับกระดาษที่เธอเห็น ที่อยู่ของคนที่ตามหา 

เมื่อวางสายใบหน้าของเธอก็เริ่มปรากฏรอยยิ้ม แผนการทุกอย่างถูกเรียงไว้ในหัว พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เราได้พบกัน



HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ม.ค. 2566, 13:09:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ม.ค. 2566, 13:09:25 น.

จำนวนการเข้าชม : 174





<< ตัวสะอาดเกินไปหรือเปล่า    มือถือเก่าทิ้งไม่ได้ >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account