Because….หมดหัวใจฉันให้เธอ
เมื่อชีวิตเจอแต่สิ่งเลวร้าย เราก็หวังว่าจะเจอโชคดีในวันหนึ่ง การที่มีคนๆหนึ่งเดีนเข้ามาในชีวิต แล้ว ทำให้บางอย่างเปี่ยนไป มันมีความหมายแบบไหนน่ะ...
ฉันต้องยอมทำตามเงื่อนไขที่เขาวางออก ภายใต้หลักความสุขของฉัน ชื่งฉันเองก็ไม่เข้าใจ แต่นายจะมาทำให้ฉันมีความสุขน่ะ พูดง่่ายทำยากย่ะ แต่เพราะสิ่งที่เขาได้ไปมันค้ำคอฉันอยู่ เพราะงั้นจำต้องยอมโดยดี เมื่อไรที่ฉันได้มันกลับคืนมา อย่าหวังว่าฉันจะคุยกับนายเลย
"วันนี้ หกโมงเย็นแล้วเจอกัน"
"เรื่องอะไรทำไมฉันต้องทำตามด้วย"
"ตามใจน่ะ เธอคงจะจำเรื่องของตัวเองได้"
"ไอ้บ้าาาา>O<"
ฉันต้องยอมทำตามเงื่อนไขที่เขาวางออก ภายใต้หลักความสุขของฉัน ชื่งฉันเองก็ไม่เข้าใจ แต่นายจะมาทำให้ฉันมีความสุขน่ะ พูดง่่ายทำยากย่ะ แต่เพราะสิ่งที่เขาได้ไปมันค้ำคอฉันอยู่ เพราะงั้นจำต้องยอมโดยดี เมื่อไรที่ฉันได้มันกลับคืนมา อย่าหวังว่าฉันจะคุยกับนายเลย
"วันนี้ หกโมงเย็นแล้วเจอกัน"
"เรื่องอะไรทำไมฉันต้องทำตามด้วย"
"ตามใจน่ะ เธอคงจะจำเรื่องของตัวเองได้"
"ไอ้บ้าาาา>O<"
Tags: ค้นหาความสุขกันเถอะ^^
ตอน: จุดเรี่มต้น
หากแค่เพียงเดีนผ่านใครคนหนื่ง ในวันที่เล่งรีบ คนๆนั้นที่เรารอคอยอาจจะเคยเดีนสวนทางกับเรา บางครั้งเราอาจเคยทักเขา แต่เขาเป็นคนที่เราทักผิด เคยจำได้มั้ยว่าเราเคยเดีนสวนกับใครบ้าง ในทุกวัน โลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีคำว่าบังเอีญแต่มันคือพมลิขิค เพียงแค่หันกับไปมองคุณอาจจะเห็นคนนั้นของคุณก็ได้ เหมือนเรื่องราว ความรักในฏดูใบไม้ร่วงของเขา และ เธอ ที่ได้เตีมแต่งอีกบทความหนื่งของนิยามของความรักไว้อย่างดี
ขอบคุณเรื่องราวต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิดที่ได้สอนถึงบางมุมให้ฉันได้รู้ ถืงช่วงเวลาของความสุข ความเศร้า ความผิดหวัง หรือแม้แต่เรื่องราวที่ทำให้มีน้ำตา แต่มันคือหนทางที่นำเราไปสู่ ความรักที่หลายคนฝันหา และ มันก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยง เรื่องราวบทนี้ เขียนเพื่อให้ทุกคนรู้ถึงความรู้สืกแสนอบอุ่นในมุมหนื่งของความรัก
‘เมื่อเรายังมีลมหายใจ เมื่อนั้นความหวังจะนำเราไปสู่สิ่งที่ดี จรงวิ่งตามฝันชะ’
บทความแห่งรัก
Because….หมดหัวใจฉันให้เธอ
ฉันก้าวเดีนบนเส้นทางแห่งนี้มานานแค่ไหนแล้วน่ะ พระเจ้าค่ะ ขอให้ลูกได้พบกับความสุขสักครั้งได้หรือเปล่าค่ะ ฉันได้แค่พาวะนาให้มีคนดีๆเข้ามาในชีวิดของฉัน บนทางเดีนที่แสนเหน็บหนาว และ ไร้ที่พรื่ง แม่ฉันจากฉันไปนานแล้ว แม่จากไปเพราะโรคร้าย เมื่อตอนที่ฉันพรื่งเรียนแค่ปฐม เพราะมีเนื้องอกในสมองมากจนไม่สามาตผ่าตัดออกไปได้ หมอแค่ยื้อเวลาการจากไปของแม่ไว้แค่สามเดือนเท่านั้น ไม่นานแม่ก็จากฉันไปในที่ๆ แสนไกล
พ่อของฉันแต่งงานใหม่ กับผู้หญิงคนหนื่ง โชคร้ายที่เธอรักแค่พ่อฉัน แต่ไม่เคยรักฉันเลย การอยู่ในบ้านหลังนั้น เหมือนกับอยู่ท่ามกลางพายุลมแรง ที่โหมกระหน่ำ และ อาจจะพัดพาฉันไปที่ไหนก็ได้ แม่เลี้ยงของฉันไม่ใช่คนใจร้ายถึงจะข้าจะแกลงฉัน แต่เธอคนนั้นไม่เคยสนใจฉัน ฉันแทบจะไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอ ฉันจากที่เคยร่าเรีงสดใส ก็กลายเป็นพูดน้อยยิ้มยาก เพราะไม่รู้จะพูดกับใคร พ่อก็ทำงานมีเวลาอยู่กับบ้านยาก ถึงแม้จะอยู่บ้านแต่เวลาของพ่อก็แบ่งให้แม่เลี้ยงไปมากเกีนกว่าจะมาใส่ใจดูแลฉัน พ่อทำงานมากเพราะต้องการสร้างรากถานที่ดีให้แก่ครอบครัว ฉันเข้าใจ แต่ฉันก็อยากให้พ่อสนใจฉันให้มากกว่านี้สักหน่อย พ่อไม่เคยรู้เลยว่าฉันน้อยใจแค่ไหน
ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะอยู่ในบ้านหลังนั้นมาถึงหกปีแล้ว อาถันเลกเจ็ดมีจริงหรือเปล่านะ ฉันได้ยินพวกที่มีแฟนเขาพูดกัน สำหลับฉัน หกปีที่ผ่านมามีแต่ความเสียใจแล้ว ปีนี้ขอให้ฉันมีความสุขบ้างเหอะ ท้องฟ้าอืมคื้มในใจของฉัน ให้มันเปี่ยนเป็นสีครามสดใสได้มั้ยนะ
“ชอง ฮยอนจี ฝากส่งรายงานด้วยน่ะ”เพื่อนร่วมห้องคนหนื่งยื่นสมุดของเธอให้ฉัน ฉันพยักหน้ารับ ก่อนที่อีกหลายคนจะเดีนเอารายงานมาฝากกันอีกเป็นกอง คราวหน้าฉันจะแอบเอาไปส่ง ไม่ให้ใครรู้เลย ทำไมถึงชอบใช้แรงงานฉันอยู่เรื่อยเลยน่ะ
ฉันเดีนหอบสมุดหนังสือที่หนักอื้อเพื่อจะเอาไปส่งอาจารย์ที่ห้องพัก ให้ตายสิมันคนละตืกเลยน่ะ ฉันจะกลับมากินข้าวทันหรือเปล่าเนี่ย แม้แต่ที่โรงเรียนยังไม่น่าอยู่เลยสำหลับฉัน
ปื้ก~
“เดีนไม่ดูทางเลยน่ะ เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก”
“ถ้านายตั้งใจดูนัก ก็ช่วยหลีกทางหน่อยไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังหนัก”ฉันจ้องหน้าเขาอย่างคาดโทษเรื่องอะไร ทำไมถึงต้องมายืนขวางทางของฉัน ทั้งที่ฉันกำลังหนักมากมาย
“ให้ฉันช่วยมั้ย”
“ขอบคุณ แต่ไม่ต้อง”
“พูดจาขว่างผ่าชาก แบบนี้ใครจะอยากคบ คนดีเขาก็ต้องรักคนดีสิ”
“นายหมายความว่าไง”ฉันที่ทั้งหนักและไม่เข้าใจ ก็กำลังจะโมโห นายนี่พูดเรื่องบ้าอะไร
“ถ้าฝัน แล้วไม่วิ่งตามฝัน ฝันมันก็ไม่เป็นจริงหรอกน่ะ ชอง ฮยอนจี”เขาพูดพร้อมกับยื่นหนังสือเหลั้มหนาปกสีสามพูเป็นผ้านุ้ม ขื้นมาตรงหน้าฉัน น่ะ...นี่มันหนังสือบันทืกของฉัน ที่ฉันเอาไว้เขียนละบายอารมณ์นี่น่า
พรุ๊บ~
ฉันทิ้งหนังสือที่หอบอยู่โดยไม่สนใจยัยดี เพราะตอนนี้ฉันสนแค่หนังสือในมือของเขา ฉันดืงสมุดจากมือเขาทันที ก่อนจะหันหลัง แล้วออกวิ่งให้เร็วที่สุด หน้าอายสมัด นายนั่นก็รู้หมดแล้วสิว่าฉันเขียนอะไรลงไปบ้าง ความลับของฉันลั่วแล้วT^T
ขอบคุณเรื่องราวต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิดที่ได้สอนถึงบางมุมให้ฉันได้รู้ ถืงช่วงเวลาของความสุข ความเศร้า ความผิดหวัง หรือแม้แต่เรื่องราวที่ทำให้มีน้ำตา แต่มันคือหนทางที่นำเราไปสู่ ความรักที่หลายคนฝันหา และ มันก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยง เรื่องราวบทนี้ เขียนเพื่อให้ทุกคนรู้ถึงความรู้สืกแสนอบอุ่นในมุมหนื่งของความรัก
‘เมื่อเรายังมีลมหายใจ เมื่อนั้นความหวังจะนำเราไปสู่สิ่งที่ดี จรงวิ่งตามฝันชะ’
บทความแห่งรัก
Because….หมดหัวใจฉันให้เธอ
ฉันก้าวเดีนบนเส้นทางแห่งนี้มานานแค่ไหนแล้วน่ะ พระเจ้าค่ะ ขอให้ลูกได้พบกับความสุขสักครั้งได้หรือเปล่าค่ะ ฉันได้แค่พาวะนาให้มีคนดีๆเข้ามาในชีวิดของฉัน บนทางเดีนที่แสนเหน็บหนาว และ ไร้ที่พรื่ง แม่ฉันจากฉันไปนานแล้ว แม่จากไปเพราะโรคร้าย เมื่อตอนที่ฉันพรื่งเรียนแค่ปฐม เพราะมีเนื้องอกในสมองมากจนไม่สามาตผ่าตัดออกไปได้ หมอแค่ยื้อเวลาการจากไปของแม่ไว้แค่สามเดือนเท่านั้น ไม่นานแม่ก็จากฉันไปในที่ๆ แสนไกล
พ่อของฉันแต่งงานใหม่ กับผู้หญิงคนหนื่ง โชคร้ายที่เธอรักแค่พ่อฉัน แต่ไม่เคยรักฉันเลย การอยู่ในบ้านหลังนั้น เหมือนกับอยู่ท่ามกลางพายุลมแรง ที่โหมกระหน่ำ และ อาจจะพัดพาฉันไปที่ไหนก็ได้ แม่เลี้ยงของฉันไม่ใช่คนใจร้ายถึงจะข้าจะแกลงฉัน แต่เธอคนนั้นไม่เคยสนใจฉัน ฉันแทบจะไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอ ฉันจากที่เคยร่าเรีงสดใส ก็กลายเป็นพูดน้อยยิ้มยาก เพราะไม่รู้จะพูดกับใคร พ่อก็ทำงานมีเวลาอยู่กับบ้านยาก ถึงแม้จะอยู่บ้านแต่เวลาของพ่อก็แบ่งให้แม่เลี้ยงไปมากเกีนกว่าจะมาใส่ใจดูแลฉัน พ่อทำงานมากเพราะต้องการสร้างรากถานที่ดีให้แก่ครอบครัว ฉันเข้าใจ แต่ฉันก็อยากให้พ่อสนใจฉันให้มากกว่านี้สักหน่อย พ่อไม่เคยรู้เลยว่าฉันน้อยใจแค่ไหน
ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะอยู่ในบ้านหลังนั้นมาถึงหกปีแล้ว อาถันเลกเจ็ดมีจริงหรือเปล่านะ ฉันได้ยินพวกที่มีแฟนเขาพูดกัน สำหลับฉัน หกปีที่ผ่านมามีแต่ความเสียใจแล้ว ปีนี้ขอให้ฉันมีความสุขบ้างเหอะ ท้องฟ้าอืมคื้มในใจของฉัน ให้มันเปี่ยนเป็นสีครามสดใสได้มั้ยนะ
“ชอง ฮยอนจี ฝากส่งรายงานด้วยน่ะ”เพื่อนร่วมห้องคนหนื่งยื่นสมุดของเธอให้ฉัน ฉันพยักหน้ารับ ก่อนที่อีกหลายคนจะเดีนเอารายงานมาฝากกันอีกเป็นกอง คราวหน้าฉันจะแอบเอาไปส่ง ไม่ให้ใครรู้เลย ทำไมถึงชอบใช้แรงงานฉันอยู่เรื่อยเลยน่ะ
ฉันเดีนหอบสมุดหนังสือที่หนักอื้อเพื่อจะเอาไปส่งอาจารย์ที่ห้องพัก ให้ตายสิมันคนละตืกเลยน่ะ ฉันจะกลับมากินข้าวทันหรือเปล่าเนี่ย แม้แต่ที่โรงเรียนยังไม่น่าอยู่เลยสำหลับฉัน
ปื้ก~
“เดีนไม่ดูทางเลยน่ะ เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก”
“ถ้านายตั้งใจดูนัก ก็ช่วยหลีกทางหน่อยไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังหนัก”ฉันจ้องหน้าเขาอย่างคาดโทษเรื่องอะไร ทำไมถึงต้องมายืนขวางทางของฉัน ทั้งที่ฉันกำลังหนักมากมาย
“ให้ฉันช่วยมั้ย”
“ขอบคุณ แต่ไม่ต้อง”
“พูดจาขว่างผ่าชาก แบบนี้ใครจะอยากคบ คนดีเขาก็ต้องรักคนดีสิ”
“นายหมายความว่าไง”ฉันที่ทั้งหนักและไม่เข้าใจ ก็กำลังจะโมโห นายนี่พูดเรื่องบ้าอะไร
“ถ้าฝัน แล้วไม่วิ่งตามฝัน ฝันมันก็ไม่เป็นจริงหรอกน่ะ ชอง ฮยอนจี”เขาพูดพร้อมกับยื่นหนังสือเหลั้มหนาปกสีสามพูเป็นผ้านุ้ม ขื้นมาตรงหน้าฉัน น่ะ...นี่มันหนังสือบันทืกของฉัน ที่ฉันเอาไว้เขียนละบายอารมณ์นี่น่า
พรุ๊บ~
ฉันทิ้งหนังสือที่หอบอยู่โดยไม่สนใจยัยดี เพราะตอนนี้ฉันสนแค่หนังสือในมือของเขา ฉันดืงสมุดจากมือเขาทันที ก่อนจะหันหลัง แล้วออกวิ่งให้เร็วที่สุด หน้าอายสมัด นายนั่นก็รู้หมดแล้วสิว่าฉันเขียนอะไรลงไปบ้าง ความลับของฉันลั่วแล้วT^T
pooku เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.ย. 2554, 10:18:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.ย. 2554, 10:19:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 1397
anOO 11 ก.ย. 2554, 13:11:20 น.
เออ...น้องค่ะ
พิมพ์ผิดเพียบเลย แต่พี่ว่าเหมือนเจตนาพิมพ์ผิดซะมากกว่าไหม
เออ...น้องค่ะ
พิมพ์ผิดเพียบเลย แต่พี่ว่าเหมือนเจตนาพิมพ์ผิดซะมากกว่าไหม
pattisa 11 ก.ย. 2554, 23:31:55 น.
ผิดเยอะจริงด้วยแฮะ :o
ผิดเยอะจริงด้วยแฮะ :o