ร่มไม้...สายน้ำ...ความรัก (หัวใจ...หวงรัก)
เมื่อหนุ่มนักรักโคจรมาเจอสาวบ้านิยายที่แอบซ่อนความสวย เปรียว และเปรี้ยวไว้ภายใต้หน้ากากของสาวสุดเชย อะไรจะเกิดขึ้น
หัวใจ...หวงรัก คือความรู้สึกที่อยากเป็นเจ้าของ ทั้งๆ ที่เคยบอกเสมอว่าเธอเชยไปและเขาไม่มีวันที่จะมองเธอ แต่ใครจะรู้ว่า...เธอคนนี้คือผู้หญิงที่เขาเฝ้าตามหามาตลอด
หัวใจ...หวงรัก คือความรู้สึกที่อยากเป็นเจ้าของ ทั้งๆ ที่เคยบอกเสมอว่าเธอเชยไปและเขาไม่มีวันที่จะมองเธอ แต่ใครจะรู้ว่า...เธอคนนี้คือผู้หญิงที่เขาเฝ้าตามหามาตลอด
Tags: คุณแม่สุดฮากับคุณหมาสุดแสบ
ตอน: ตอนที่ ๕
ตอนที่ ๕
น้ำเสียงประชดประชันดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง วันนี้สิตาดูจะตรงต่อเวลาอย่างเหลือเชื่อ อีกทั้งยังไม่มีอาการเมาค้างให้เห็นเสียด้วย
“นัดหวานแต่เช้าเพื่อให้มาดูบทรักของคุณกับแม่เลขาหรือคะเมฆ”
สิตากระชากแว่นกันแดดออก ใบหน้างดงามด้วยการตกแต่งและดูแลอย่างเลิศหรูชนิดเท่าไหร่เท่ากัน แตกต่างจากอีกคนที่เธอเดาว่าน่าจะใช้เครื่องสำอางราคาไม่กี่บาทอย่างดีก็ไม่น่าจะเกินห้าร้อย
“ขอโทษค่ะ ดิฉันขอตัวเอารายละเอียดของงานเลี้ยงต้อนรับเพื่อนๆ คุณท่านไปส่งให้คุณดิเรกก่อนนะคะ”
พัชรพรรณรีบบอกก่อนจะผละออกจากอ้อมแขนที่เพิ่งคลายออกเพียงเล็กน้อย คว้าแฟ้มที่เตรียมไว้แล้วเดินลิ่วออกจากห้องทันที
“เมฆนี่ไม่ยอมเลิกนิสัยแบบนี้เลย อีกหน่อยถ้าเราแต่งงานกัน หวานคงช้ำใจตาย”
“เราจะ...ไม่แต่งงานกัน”
เมฆาพูดเสียงเคร่งในขณะที่เขาหยิบแผ่นดิสก์ที่นั่งทำไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาถือไว้
“ผมมีความเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับว่าผมมีข้อบกพร่อง แต่...ในขณะที่ผมคบกับคุณผมไม่เคยมีอะไรลึกซึ้งกับผู้หญิงคนไหน หรือไปไหนกับใครสองต่อสอง”
“คุณต้องการอะไรคะเมฆ”
“ความจริง”
“ทำไมคะเกิดอาการหมาหวงก้างขึ้นมา หรือว่า...ใครมาพูดอะไรให้เมฆฟัง”
สิตาถามด้วยวาจาเชือดเฉือน น้ำเสียงแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับเวลาที่ถูกจับได้ว่าโกหก
“ไม่มีใครพูด ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น”
“แล้วทำไมเมฆถึงไม่แต่งงานกับหวาน”
ร่างเพรียวสมส่วนขยับเข้าหาคนรักช้าๆ ด้วยท่วงท่าราวกับนางยั่ว สะโพกผายส่ายไปมาเป็นจังหวะ แต่มันใช้ไม่ได้กับคนเช่นเมฆา อัครมนตรี
“เพราะผมรู้ว่าการแต่งงานมันผูกมัดเกินไป ผมจึงปล่อยให้คุณใช้ชีวิตตามต้องการโดยไม่จำเป็นต้องกักเก็บมันไว้ยามที่เราแต่งงานกัน”
สิตาทำตาวาว
“ข้ออ้างของคุณต่างหาก”
“ใช่ ถ้ามันหมายถึงผมไม่ต้องทำตัวเป็นโง่ให้คนอื่นหัวเราะเยาะ”
เมฆาโต้กลับด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว ฟันขาวเรียงตัวสวยจนน่าอิจฉาขบแน่น
“มีแต่คนอิจฉาที่เมฆจะได้แต่งงานกับหวาน”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ดีน่ะสิ หวานผมไม่เคยรังเกียจที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะผ่านอะไรมาก่อนเจอผม แต่ผมรับไม่ได้ถ้าคนรักจะไปมีอะไรกับใครในระหว่างที่คบกันอยู่”
“ไม่จริง”
หญิงสาวเถียงเสียงสั่น
“แน่ใจหรือหวาน ผมให้โอกาสคุณเสมอสำหรับการให้ข่าว เย็นนี้ผมให้โอกาสคุณเปิดการแถลงข่าวได้ตามสบายแต่ถ้าไม่ ผมจะทำเอง”
เมฆาพูดเสียงนุ่ม ขณะเดียวกันมันกลับทำให้สิตารู้ว่าโอกาสของเธอหมดลงแล้ว
“ไม่ค่ะ หวานไม่แถลงอะไรทั้งนั้น ข่าวที่คุณได้มามันเป็นเรื่องโกหก และถ้าเกิดอะไรขึ้น หวานจะให้ข่าวว่าหวานถูกกลั่นแกล้ง”
“ตามใจ”
ดวงตาคมกริบหรี่ลง นึกเกลียดน้ำเสียงแบบนี้ของหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมา ความทรงจำอันแสนสนิทชิดเชื้อถูกลบหายไปจนแทบไม่เหลือซาก
“แล้วเราจะได้เห็นกัน”
คำพูดสุดท้ายของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้นางแบบสาวสะดุ้งสะเทือน อาจเป็นเพราะพบเจอกับข่าวฉาวมามากจนชินชาหรือไม่ก็เก่งกับการเล่าเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาเสียแล้ว
“ได้ค่ะเมฆ แล้วคุณจะเสียใจ”
เมฆาเปิดยิ้ม และรอยยิ้มของเขานั่นเองที่ทำให้สิตาไม่มั่นใจว่าจะชนะในเกมส์นี้ แต่...เพราะรอยยิ้มของเขาไม่ใช่หรือที่ทำให้เธอลุ่มหลง ทั้งดวงตายามที่เปี่ยมไปด้วยเพลิงพิศวาส ทั้งริมฝีปากร้อนรุ่มยามทาบทับไปตามผิวเนื้อ
“เมฆ...ทำไม...”
หญิงสาวครางออกมาเบาๆ
“เพราะคุณโกหกผม”
“ไหนคุณเคยบอกว่าเชื่อใจหวาน ไหนคุณว่าไม่เคยต้องการใครเท่าที่ต้องการหวาน”
ปลายนิ้วเรียวลากไล้บนอกกว้าง คิดว่าในเมื่อไม้แข็งใช้ไม่ได้เธอก็จำเป็นต้องใช้ไม้อ่อน แต่มือแข็งกลับยึดข้อมือบางเอาไว้แล้วยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว
“นั่นมันบนเตียง...”
เป็นถ้อยคำชวนเจ็บปวดเหลือเกิน
“แต่หวานมีคุณเป็นคนแรก หวานยังไม่เคยมีใครมาก่อน ความบริ...”
“ถ้าหวานจะพูดว่าหวานยังบริสุทธิ์เมื่อมาเจอผม บอกไว้ก่อนว่าผมไม่โง่พอที่จะแยกไม่ออกว่าใครเคยหรือไม่เคย”
เมฆาก้มหน้าลง เน้นเสียงตรงคำว่าเคยเผยรอยยิ้มหยันจนสิตาถึงกลับผงะ
“ตอนนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องหวานรอให้เมฆใจเย็นกว่านี้ค่อยคุยกัน”
นางแบบสาวทำท่าจะกลับแต่ถูกยึดต้นแขนไว้เสียก่อน สายตาของเมฆาบอกให้รู้ว่าเขาต้องการ...จบ และไม่คิดที่จะปล่อยเวลาให้มันยืดเยื้อมากไปกว่านี้
“เพราะอะไร”
หญิงสาวถามเสียงสั่น นัยน์ตาที่ตกแต่งอย่างสวยงามมีน้ำตาคลอ เธอแทบจะหายใจไม่ออกเมื่อเห็นสายตาเย็นยะเยือก ถึงตอนนี้จึงรู้ได้ว่าทุกอย่างที่ทำไปเพราะคิดว่าเขาไม่รู้คือความผิดพลาด ข้างในช่องท้องรู้สึกปั่นป่วน ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์กับเครื่องดื่มแก้อาการเมาค้างกำลังตีกัน
ต่างไปจากร่างสูงของหนุ่มนักธุรกิจที่ซ่อนบุคลิกบางอย่างไว้ภายใต้ท่าทางอารมณ์ดี เขาอาจจะรู้สึกดีที่วันนี้หุ้นในมือมีราคาสูงขึ้นแต่สิ่งที่ทำให้เขาเดือดคือคนที่พูดไม่รู้เรื่อง
สิตาเครียดมากขึ้น ในชีวิตนี้ไม่เคยถูกกระทำเหมือนอย่างนี้มาก่อน เมฆาหยามน้ำหน้าเธอ ทำลายความรู้สึกดีๆ จนหมดสิ้น
“เมฆ...หวานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หวานคิดว่าคุณคิดผิดที่จะเป็นศัตรูกับหวาน”
“แน่ใจหรือครับ”
สิตาเม้มริมฝีปากแน่น พยายามยึดอกพร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ใบหน้าอิ่มเชิดขึ้นเล็กน้อย โทสะอันรุนแรงพุ่งพล่านไปทั้งร่างกาย มันเป็นความผิดของเขาด้วยที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้
ไม่เคยผิด...ไม่เคยที่คนอย่างสิตาจะเป็นผู้ผิด
ใบหน้าคมสันต์ปรากฏรอยยิ้มฉาบจนริมฝีปากเชิดขึ้นอย่างน่าดู เพราะรอยยิ้มนั้นเองที่ทำให้สิตาหวั่นไหว การควบคุมเริ่มคลอนแคลนทำไมเขายังยิ้มอยู่ได้ ทั้งๆ ที่เธอแค้นจนแทบจะบ้า แต่รอยยิ้มนั้นก็ยังเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศ
“เรื่องของเราควรจะจบได้แล้ว”
“มันไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหมเมฆ ความรักที่เรามีให้กัน”
“คุณแน่ใจหรือหวานว่ารักผม ถ้ามันคือความรักคุณคงจะไม่ทำอะไรลับหลังผม”
“มีใครใส่ร้ายหวานให้คุณฟังคะเมฆ คุณต้องเชื่อหวานนะ มันไม่ใช่เรื่องจริง”
สิตาจับต้นแขนหนาเขย่า ใบหน้างามซีดเผือดลงเพราะรู้ดีว่าถ้าชายหนุ่มพูดแบบนั้นแสดงว่าเขาต้องมีหลักฐานอะไรอยู่ในมือ
“ผมอยากจะเชื่อคุณนะหวาน แต่มันเป็นไปไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวคุณเองไม่เคยรู้จักคำว่าขอบเขตที่ควรมี ขอบเขตของการเป็นคนรักที่ดี”
สีเลือดจางๆ แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของสิตา เรื่องนี้ควรจะจบอย่างไร เมฆามองหญิงสาวด้วยแววตาจริงจัง เขากำข้อมือบางไว้แน่นไม่ให้เธอเขย่าตัวเขาอีก
“หวานคิดว่าคำพูดของคุณไม่ต่างจากคำสบประมาท”
ลำคอของเธอตีบตัน สายตาคู่นั้นรวดร้าวความรู้สึกสูญเสียพากันโหมเข้ารุมฉีกทึ้งร่างเธอออกเป็นเสี่ยงๆ
“หวาน...เมื่อคืนนี้คุณทำอะไร ที่ไหนน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ”
“นั่นมันเรื่องโกหก หวานมีถ่าย...”
“เลิกโกหกได้แล้ว”
เมฆาตวาดเสียงดังลั่นจนคนที่ยกโน้ตบุ๊กเข้ามาในห้องเกือบทำมันหลุดมือ
“วางไว้บนโต๊ะแล้วออกไปได้เลยสนุก ชาร์ตมาเต็มแล้วใช่ไหม”
ชายหนุ่มถามแล้วพยักหน้ารับเมื่อสนุกตอบรับว่าครับเบาๆ
“งั้นคุณตอบผมทีว่านี่ใช่เรื่องโกหกไหม”
ภาพที่ปรากฏขึ้นมาเมื่อโน้ตบุ๊กถูกเปิดและแผ่นดิสก์ถูกบรรจุเข้าไปในช่องของมัน ทำให้สิตาอ้าปากค้าง ภาพที่เธอกำลังคลอเคลียกับนายแบบหนุ่มเมื่อคืนไม่ต่างอะไรกับหนังโป๊ มือของนายแบบที่กำลังบีบเค้นอกอิ่มและเรียวขาที่กำลังพาดอยู่บนตักกว้างชนิดแทบจะเกยขึ้นไป
“ภาพตัดต่อ นี่ไม่ใช่หวาน”
หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง
“มันจะตัดต่อได้ยังไงในเมื่อผมเป็นคนถ่ายมันเองกับมือโดยมีพนักงานของร้าน...ทั้งหมดเป็นพยาน”
เรียวปากฉาบสีสดเผยอขึ้น ก่อนที่น้ำตาหยดเล็กๆ จะเริ่มไหลออกมา
“เมฆคะหวานเมา หวานถูกมอมเหล้า”
“พอเถอะหวานมันจบแล้วคุณเข้าใจไหมว่ามันจบแล้ว”
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมฟังหวานบ้างนะ”
“เพราะผมเชื่อตาตัวเองไง”
“ถ้าอย่างนั้นหวานจะบอกนักข่าวว่าคุณมีคนใหม่”
“ตามสบาย ผมให้โอกาสคุณสร้างข่าวเพียงแต่ถ้าคุณทำเกินไปกว่าที่ผมให้ เราคงจะสนุกกับการค้นหาความจริงเพราะ...ผมยังมีอะไรมากกว่านี้”
สิตาสะบัดหน้าก้าวขาฉับๆ ราวกับกำลังเดินอยู่บนเวทีออกไปจากห้อง โดยมีสายตาของเมฆามองตามไปจนร่างของอีกฝ่ายหายไปจากสายตา ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง เอนตัวพิงพนักแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยใจ
ตอนนี้เขาไม่อาจจะทำอะไรได้มากไปกว่ารอดูการแถลงข่าวของสิติเท่านั้น คืนนี้งานเปิดตัวเครื่องเพชรคงจะมีนักข่าวมามากมาย และไม่น่าจะแปลกใจถ้าจะมีคนถามถึงเขา
“เจ้านายคะ”
พัชรพรรณก้าวเข้ามาในห้อง หญิงสาวมองหน้าเจ้านายของตนแล้วนึกขำ เวลาสร้างปัญหาล่ะเก่งนัก พอถึงเวลาแก้แทบจะหมดแรง
“คุณเมฆขา”
เสียงแหลมจนบาดแก้วหูยังไม่เท่ากับแรงชนจากด้านหลัง เลขาสาวกัดริมฝีปากแน่นนึกอยากหาอะไรตบกะบาลยายเปรมจิตที่บังอาจแกล้งเดินชนเธอ แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับปรากฏออกมาชั่วครู่ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวออกจากห้องเพื่อไปเตรียมของรับรองแขก
“พัชรเอาจริงเหรอ”
ปวีณาถามเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เมื่อเห็นว่าพัชรพรรณขออาหารแมวแบบซองมาทำไม อาหารแมวรสปลาซาบะย่างกำลังกลายเป็นไส้แซนวิซ แม้จะดูน่ากินและกลิ่นหอมใช้ได้ แต่สำหรับคนที่รู้ว่ามันทำมาจากอะไรกำลังนึกสยอง ดีที่ท่านรองประธานไม่ชอบทานอาหารประเภทขนมปังคู่กับกาแฟ ไม่อย่างนั้นก็คงได้ลิ้มรสอาหารแมวกันทั้งคู่
“เอาจริง ยังไม่พอหรอกนะ ฉันยังมีนี่อีก”
“อะไร”
ปวีณายื่นหน้าเข้ามาดู แล้วก็แทบสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อของมัน
“หญ้ามอมแมว พอแมวได้กลิ่นมันจะเมาแต่เราจะชงผสมชาฝรั่งให้คุณเปรมจี๊ดกิน”
“ตาย” หญิงสาวร่างท้วมครางออกมาเบาๆ
“ไม่ตายหรอกน้องนา แมวยังกินได้เลย”
เลขาสาวหยิบแว่นบนโต๊ะมาสวมแล้วมองดูผลงานของตนด้วยความพึงพอใจ เธอส่งถาดน้ำดื่มเย็นๆ 2แก้วกับกาแฟร้อนและชาฝรั่งผสมพิเศษให้ปวีณาถือ ส่วนตัวเองถือจานสองใบ ใบหนึ่งเป็นขนมปังกรอบแบบที่เมฆาชอบ ส่วนอีกจานเป็นแซนวิซที่เปรมจิตมักเรียกหาเป็นประจำเพียงแต่วันนี้มันพิเศษกว่าทุกครั้ง
“คอยดูนะน้องนาถ้าไม่เข็ดคราวหน้าเราจะทำไส้ไก่ผสมข้าวกับเยลลี่ให้กิน เอ...หรือว่าใส่ไส้ทูน่าดี”
“พอเถอะพัชรได้ยินแต่ละอย่าง น้องนาก็อยากอ้วกแล้ว”
ปวีณาทำท่าผะอืดผะอมออกมา หญิงสาวจึงรีบพยักหน้าให้เดินตามไม่อย่างนั้นได้เสียแผนกันแน่
“อืม...คุณเมฆขาเชฟของโรงแรมคุณยังฝีมือดีเหมือนเดิมนะคะ”
เปรมจิตจีบปากจีบคอพูดพลางยกถ้วยชาขึ้นจิบหลังจากเทนมสดลงไปแล้ว สายตาของเลขาสาวชำเลืองมองมาเป็นระยะบ่อยครั้งที่ริมฝีปากอิ่มขยับเป็นรอยยิ้มนิดๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจนิยายในหน้าจอที่เปิดค้างไว้ต่อ
วันนี้งานที่ได้รับมอบหมายมามีเพียงการรวบรวมรายการการประชุมแทนน้าสาวที่ต้องติดตามท่านประธานใหญ่ไปข้างนอก ส่วนเรื่องการจัดงานเลี้ยงอำลาให้เพื่อนๆ ของนายพลบัญญัติก็ตกเป็นหน้าที่ของสนุก หญิงสาวมีหน้าที่เพียงรอช่วยงานในตอนเที่ยงนี้เท่านั้น
เวลาว่างที่เหลือก่อนจะถึงเที่ยงเธอจึงหมดไปกับการตามอ่านนิยายที่ค้างอยู่ และเมื่อถึงเวลาที่นัดไว้กับหัวหน้าฝ่ายบริการ เมฆาจึงเอ่ยปากขอตัวกับแขกที่ไม่ได้เชิญ เขาลุกขึ้นพยักหน้าให้หญิงสาวจัดการทุกอย่างภายในห้องก่อนจะทำหน้าที่เดินออกไปส่งแขกถึงหน้าโรงแรม เพราะหญิงสาวไม่ยอมให้ส่งแค่ประตูลิฟต์เช่นทุกครั้ง
เรื่องแซนวิซของเปรมจิตคงจะจบ ถ้าหากพัชรพรรณไม่ได้ลืมซองอาหารแมวไว้ในถังขยะตอนที่มหิศรเข้าไปชงกาแฟพร้อมกับกมลก่อนจะไปนั่งเล่นที่ห้องทำงานของเมฆาเพื่อรอเวลา สองหนุ่มมองสิ่งที่ไม่น่ามาอยู่ในโรงแรมได้เลยโดยเฉพาะในห้องนี้
“ใครเลี้ยงแมวในโรงแรมเราเหรอศร”
“ผมจะไปรู้เหรอพี่มัค ทำไมไม่ลองถามพี่เมฆดูล่ะ”
“แล้วทำไมมีเศษผักกับขนมปังด้วย”
มหิศรมองของในถังขยะด้วยความสงสัยตามวิสัยคนที่กำลังเรียนทางด้านทนายความ สายตาคมมองสบกันอยู่ครู่หนึ่ง
“ทำแซนวิซให้แมวกินมั้ง”
มหิศรมองหน้ากมลที่พูดแล้วหัวเราะ เขาคว้าถ้วยกาแฟอีกถ้วยไปเผื่อพี่ชายคนโต แล้วพูดถึงเรื่องแซนวิซแมวกันไปตลอดทาง ต่างคนต่างตีความกันไป ถึงขนาดว่าเลขาเอาแซนวิซพิเศษให้เมฆากิน แล้วก็พากันหัวเราะอีก และแล้วเสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ภายในห้องทำงาน
“ขอโทษครับไม่คิดว่ามีคนอยู่”
มหิศรก้มศีรษะให้แล้วมองหาพี่ของตน
“พี่เมฆไม่อยู่หรือครับ คุณเอ่อ...เลขา”
“คุณเมฆไปส่งแขกค่ะ”
“ส่งแขกหรือส่งสาว”
กมลพูดกลั้วหัวเราะแล้วก้มศีรษะให้เป็นการทักทาย
“ขอโทษทีผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อกมล ส่วนนี่มหิศรครับ”
ใบหน้าของพัชรพรรณปรากฏสีระเรื่อเมื่อสบตามหิศร ผู้ชายหน้าดุแต่นัยน์ตากลับดูพราวพร่างอย่างไม่น่าเชื่อ ริมฝีปากขยับเชิดขึ้นเป็นรอยยิ้มยามก้มหน้าทักทาย แต่หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขามีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด
แต่ที่พัชรพรรณแน่ใจคือรสนิยมด้านสาวๆ ของทั้งสามคนน่าจะเหมือนกัน เพราะพอสองหนุ่มแนะนำตัวเสร็จก็หันไปคุยกันเองที่ชุดโซฟารับแขกที่กลางห้องโดยไม่แม้แต่จะหันมองมาทางเธอเลยสักครั้ง คิ้วเรียวเลิกขึ้นเมื่อเห็นว่าหนุ่มหน้าดุเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออีกครั้งแล้วทำท่าเหมือนจะถามอะไรสักอย่าง แต่ก็หันกลับไปคุยกันเองโดนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“มาเมื่อไหร่”
เมฆาทักน้องชายทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องแล้วพบว่าทั้งมหิศรกับกมลกำลังสนุกกับการคุย เขารับถ้วยกาแฟมาจิบแล้วเลิกคิ้วขึ้นเมื่อนึกได้
“นายสองคนชอบกินแซนวิซนี่ เดี๋ยวให้คุณพัชรไปจัดการให้ไหม เมื่อกี้นี้คุณเปรมจิตมาเห็นชมใหญ่ว่าอร่อย”
“แซนวิซ”
มหิศรทวนคำแล้วทำคิ้วขมวด
“ใช่ คุณพัชรช่วยโทรสั่งให้ที เอาแบบเมื่อกี้นะ”
“ไม่ต้องครับ...ขอบคุณ”
มหิศรรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าของเลขา ถึงไม่พูดเขาก็พอจะเดาออกแล้วว่าแซนวิซนั้นน่าจะไม่ใช่...จากห้องอาหารของโรงแรมแน่ๆ แต่กมลเหมือนจะนึกออกช้ากว่าเพราะพอจะท้วงก็ถูกคนข้างๆ ใช้ข้อศอกกระทุ้งแล้วกระซิบว่าแซนวิซถึงนึกออกว่าเพิ่งคุยเรื่องอะไรกัน
ทั้งสองหนุ่มเคยเจอเปรมจิตหลายครั้ง และสามารถบอกได้เลยว่าไม่ใคร่ชอบนิสัยของเจ้าหล่อนสักเท่าไหร่ นี่คงไปสร้างวีรกรรมอะไรเลยได้กินของว่างชนิดพิเศษเข้าไป จะว่าไปทั้งสองคนโชคดีตรงที่อายุน้อยกว่าไม่เช่นนั้นอาจจะได้เห็นแต่ด้านที่อ่อนหวานมากกว่าด้านที่น่าหมั่นไส้
“อ้าว พวกนายไม่หิวกันหรือไง ปู่โทรมาแล้วว่าจะเข้ามาตอนบ่ายสองเดี๋ยวก็หิวตายล่ะ”
“ไม่หรอกพี่ พวกเรากินอะไรมาบ้างแล้ว”
มหิศรรีบบอก แล้วชวนชายหนุ่มคุยเรื่องอื่นไป ขณะเดียวกันก็เผลอส่งยิ้มชวนใจละลายให้กับเลขาที่ดูออกว่าจงใจแต่งตัวมากกว่าเป็นตัวจริง
...ท่าทางเขาคงต้องคุยกับเลขาพี่ชายดูสักที เพราะถ้าทำแบบนี้ได้ก็คงไม่ใช่แม่แก่เชยๆ แน่นอน...มหิศรคิดอย่างชอบใจ
น้ำเสียงประชดประชันดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง วันนี้สิตาดูจะตรงต่อเวลาอย่างเหลือเชื่อ อีกทั้งยังไม่มีอาการเมาค้างให้เห็นเสียด้วย
“นัดหวานแต่เช้าเพื่อให้มาดูบทรักของคุณกับแม่เลขาหรือคะเมฆ”
สิตากระชากแว่นกันแดดออก ใบหน้างดงามด้วยการตกแต่งและดูแลอย่างเลิศหรูชนิดเท่าไหร่เท่ากัน แตกต่างจากอีกคนที่เธอเดาว่าน่าจะใช้เครื่องสำอางราคาไม่กี่บาทอย่างดีก็ไม่น่าจะเกินห้าร้อย
“ขอโทษค่ะ ดิฉันขอตัวเอารายละเอียดของงานเลี้ยงต้อนรับเพื่อนๆ คุณท่านไปส่งให้คุณดิเรกก่อนนะคะ”
พัชรพรรณรีบบอกก่อนจะผละออกจากอ้อมแขนที่เพิ่งคลายออกเพียงเล็กน้อย คว้าแฟ้มที่เตรียมไว้แล้วเดินลิ่วออกจากห้องทันที
“เมฆนี่ไม่ยอมเลิกนิสัยแบบนี้เลย อีกหน่อยถ้าเราแต่งงานกัน หวานคงช้ำใจตาย”
“เราจะ...ไม่แต่งงานกัน”
เมฆาพูดเสียงเคร่งในขณะที่เขาหยิบแผ่นดิสก์ที่นั่งทำไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาถือไว้
“ผมมีความเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับว่าผมมีข้อบกพร่อง แต่...ในขณะที่ผมคบกับคุณผมไม่เคยมีอะไรลึกซึ้งกับผู้หญิงคนไหน หรือไปไหนกับใครสองต่อสอง”
“คุณต้องการอะไรคะเมฆ”
“ความจริง”
“ทำไมคะเกิดอาการหมาหวงก้างขึ้นมา หรือว่า...ใครมาพูดอะไรให้เมฆฟัง”
สิตาถามด้วยวาจาเชือดเฉือน น้ำเสียงแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับเวลาที่ถูกจับได้ว่าโกหก
“ไม่มีใครพูด ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น”
“แล้วทำไมเมฆถึงไม่แต่งงานกับหวาน”
ร่างเพรียวสมส่วนขยับเข้าหาคนรักช้าๆ ด้วยท่วงท่าราวกับนางยั่ว สะโพกผายส่ายไปมาเป็นจังหวะ แต่มันใช้ไม่ได้กับคนเช่นเมฆา อัครมนตรี
“เพราะผมรู้ว่าการแต่งงานมันผูกมัดเกินไป ผมจึงปล่อยให้คุณใช้ชีวิตตามต้องการโดยไม่จำเป็นต้องกักเก็บมันไว้ยามที่เราแต่งงานกัน”
สิตาทำตาวาว
“ข้ออ้างของคุณต่างหาก”
“ใช่ ถ้ามันหมายถึงผมไม่ต้องทำตัวเป็นโง่ให้คนอื่นหัวเราะเยาะ”
เมฆาโต้กลับด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว ฟันขาวเรียงตัวสวยจนน่าอิจฉาขบแน่น
“มีแต่คนอิจฉาที่เมฆจะได้แต่งงานกับหวาน”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ดีน่ะสิ หวานผมไม่เคยรังเกียจที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะผ่านอะไรมาก่อนเจอผม แต่ผมรับไม่ได้ถ้าคนรักจะไปมีอะไรกับใครในระหว่างที่คบกันอยู่”
“ไม่จริง”
หญิงสาวเถียงเสียงสั่น
“แน่ใจหรือหวาน ผมให้โอกาสคุณเสมอสำหรับการให้ข่าว เย็นนี้ผมให้โอกาสคุณเปิดการแถลงข่าวได้ตามสบายแต่ถ้าไม่ ผมจะทำเอง”
เมฆาพูดเสียงนุ่ม ขณะเดียวกันมันกลับทำให้สิตารู้ว่าโอกาสของเธอหมดลงแล้ว
“ไม่ค่ะ หวานไม่แถลงอะไรทั้งนั้น ข่าวที่คุณได้มามันเป็นเรื่องโกหก และถ้าเกิดอะไรขึ้น หวานจะให้ข่าวว่าหวานถูกกลั่นแกล้ง”
“ตามใจ”
ดวงตาคมกริบหรี่ลง นึกเกลียดน้ำเสียงแบบนี้ของหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมา ความทรงจำอันแสนสนิทชิดเชื้อถูกลบหายไปจนแทบไม่เหลือซาก
“แล้วเราจะได้เห็นกัน”
คำพูดสุดท้ายของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้นางแบบสาวสะดุ้งสะเทือน อาจเป็นเพราะพบเจอกับข่าวฉาวมามากจนชินชาหรือไม่ก็เก่งกับการเล่าเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาเสียแล้ว
“ได้ค่ะเมฆ แล้วคุณจะเสียใจ”
เมฆาเปิดยิ้ม และรอยยิ้มของเขานั่นเองที่ทำให้สิตาไม่มั่นใจว่าจะชนะในเกมส์นี้ แต่...เพราะรอยยิ้มของเขาไม่ใช่หรือที่ทำให้เธอลุ่มหลง ทั้งดวงตายามที่เปี่ยมไปด้วยเพลิงพิศวาส ทั้งริมฝีปากร้อนรุ่มยามทาบทับไปตามผิวเนื้อ
“เมฆ...ทำไม...”
หญิงสาวครางออกมาเบาๆ
“เพราะคุณโกหกผม”
“ไหนคุณเคยบอกว่าเชื่อใจหวาน ไหนคุณว่าไม่เคยต้องการใครเท่าที่ต้องการหวาน”
ปลายนิ้วเรียวลากไล้บนอกกว้าง คิดว่าในเมื่อไม้แข็งใช้ไม่ได้เธอก็จำเป็นต้องใช้ไม้อ่อน แต่มือแข็งกลับยึดข้อมือบางเอาไว้แล้วยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว
“นั่นมันบนเตียง...”
เป็นถ้อยคำชวนเจ็บปวดเหลือเกิน
“แต่หวานมีคุณเป็นคนแรก หวานยังไม่เคยมีใครมาก่อน ความบริ...”
“ถ้าหวานจะพูดว่าหวานยังบริสุทธิ์เมื่อมาเจอผม บอกไว้ก่อนว่าผมไม่โง่พอที่จะแยกไม่ออกว่าใครเคยหรือไม่เคย”
เมฆาก้มหน้าลง เน้นเสียงตรงคำว่าเคยเผยรอยยิ้มหยันจนสิตาถึงกลับผงะ
“ตอนนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องหวานรอให้เมฆใจเย็นกว่านี้ค่อยคุยกัน”
นางแบบสาวทำท่าจะกลับแต่ถูกยึดต้นแขนไว้เสียก่อน สายตาของเมฆาบอกให้รู้ว่าเขาต้องการ...จบ และไม่คิดที่จะปล่อยเวลาให้มันยืดเยื้อมากไปกว่านี้
“เพราะอะไร”
หญิงสาวถามเสียงสั่น นัยน์ตาที่ตกแต่งอย่างสวยงามมีน้ำตาคลอ เธอแทบจะหายใจไม่ออกเมื่อเห็นสายตาเย็นยะเยือก ถึงตอนนี้จึงรู้ได้ว่าทุกอย่างที่ทำไปเพราะคิดว่าเขาไม่รู้คือความผิดพลาด ข้างในช่องท้องรู้สึกปั่นป่วน ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์กับเครื่องดื่มแก้อาการเมาค้างกำลังตีกัน
ต่างไปจากร่างสูงของหนุ่มนักธุรกิจที่ซ่อนบุคลิกบางอย่างไว้ภายใต้ท่าทางอารมณ์ดี เขาอาจจะรู้สึกดีที่วันนี้หุ้นในมือมีราคาสูงขึ้นแต่สิ่งที่ทำให้เขาเดือดคือคนที่พูดไม่รู้เรื่อง
สิตาเครียดมากขึ้น ในชีวิตนี้ไม่เคยถูกกระทำเหมือนอย่างนี้มาก่อน เมฆาหยามน้ำหน้าเธอ ทำลายความรู้สึกดีๆ จนหมดสิ้น
“เมฆ...หวานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หวานคิดว่าคุณคิดผิดที่จะเป็นศัตรูกับหวาน”
“แน่ใจหรือครับ”
สิตาเม้มริมฝีปากแน่น พยายามยึดอกพร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ใบหน้าอิ่มเชิดขึ้นเล็กน้อย โทสะอันรุนแรงพุ่งพล่านไปทั้งร่างกาย มันเป็นความผิดของเขาด้วยที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้
ไม่เคยผิด...ไม่เคยที่คนอย่างสิตาจะเป็นผู้ผิด
ใบหน้าคมสันต์ปรากฏรอยยิ้มฉาบจนริมฝีปากเชิดขึ้นอย่างน่าดู เพราะรอยยิ้มนั้นเองที่ทำให้สิตาหวั่นไหว การควบคุมเริ่มคลอนแคลนทำไมเขายังยิ้มอยู่ได้ ทั้งๆ ที่เธอแค้นจนแทบจะบ้า แต่รอยยิ้มนั้นก็ยังเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศ
“เรื่องของเราควรจะจบได้แล้ว”
“มันไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหมเมฆ ความรักที่เรามีให้กัน”
“คุณแน่ใจหรือหวานว่ารักผม ถ้ามันคือความรักคุณคงจะไม่ทำอะไรลับหลังผม”
“มีใครใส่ร้ายหวานให้คุณฟังคะเมฆ คุณต้องเชื่อหวานนะ มันไม่ใช่เรื่องจริง”
สิตาจับต้นแขนหนาเขย่า ใบหน้างามซีดเผือดลงเพราะรู้ดีว่าถ้าชายหนุ่มพูดแบบนั้นแสดงว่าเขาต้องมีหลักฐานอะไรอยู่ในมือ
“ผมอยากจะเชื่อคุณนะหวาน แต่มันเป็นไปไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวคุณเองไม่เคยรู้จักคำว่าขอบเขตที่ควรมี ขอบเขตของการเป็นคนรักที่ดี”
สีเลือดจางๆ แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของสิตา เรื่องนี้ควรจะจบอย่างไร เมฆามองหญิงสาวด้วยแววตาจริงจัง เขากำข้อมือบางไว้แน่นไม่ให้เธอเขย่าตัวเขาอีก
“หวานคิดว่าคำพูดของคุณไม่ต่างจากคำสบประมาท”
ลำคอของเธอตีบตัน สายตาคู่นั้นรวดร้าวความรู้สึกสูญเสียพากันโหมเข้ารุมฉีกทึ้งร่างเธอออกเป็นเสี่ยงๆ
“หวาน...เมื่อคืนนี้คุณทำอะไร ที่ไหนน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ”
“นั่นมันเรื่องโกหก หวานมีถ่าย...”
“เลิกโกหกได้แล้ว”
เมฆาตวาดเสียงดังลั่นจนคนที่ยกโน้ตบุ๊กเข้ามาในห้องเกือบทำมันหลุดมือ
“วางไว้บนโต๊ะแล้วออกไปได้เลยสนุก ชาร์ตมาเต็มแล้วใช่ไหม”
ชายหนุ่มถามแล้วพยักหน้ารับเมื่อสนุกตอบรับว่าครับเบาๆ
“งั้นคุณตอบผมทีว่านี่ใช่เรื่องโกหกไหม”
ภาพที่ปรากฏขึ้นมาเมื่อโน้ตบุ๊กถูกเปิดและแผ่นดิสก์ถูกบรรจุเข้าไปในช่องของมัน ทำให้สิตาอ้าปากค้าง ภาพที่เธอกำลังคลอเคลียกับนายแบบหนุ่มเมื่อคืนไม่ต่างอะไรกับหนังโป๊ มือของนายแบบที่กำลังบีบเค้นอกอิ่มและเรียวขาที่กำลังพาดอยู่บนตักกว้างชนิดแทบจะเกยขึ้นไป
“ภาพตัดต่อ นี่ไม่ใช่หวาน”
หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง
“มันจะตัดต่อได้ยังไงในเมื่อผมเป็นคนถ่ายมันเองกับมือโดยมีพนักงานของร้าน...ทั้งหมดเป็นพยาน”
เรียวปากฉาบสีสดเผยอขึ้น ก่อนที่น้ำตาหยดเล็กๆ จะเริ่มไหลออกมา
“เมฆคะหวานเมา หวานถูกมอมเหล้า”
“พอเถอะหวานมันจบแล้วคุณเข้าใจไหมว่ามันจบแล้ว”
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมฟังหวานบ้างนะ”
“เพราะผมเชื่อตาตัวเองไง”
“ถ้าอย่างนั้นหวานจะบอกนักข่าวว่าคุณมีคนใหม่”
“ตามสบาย ผมให้โอกาสคุณสร้างข่าวเพียงแต่ถ้าคุณทำเกินไปกว่าที่ผมให้ เราคงจะสนุกกับการค้นหาความจริงเพราะ...ผมยังมีอะไรมากกว่านี้”
สิตาสะบัดหน้าก้าวขาฉับๆ ราวกับกำลังเดินอยู่บนเวทีออกไปจากห้อง โดยมีสายตาของเมฆามองตามไปจนร่างของอีกฝ่ายหายไปจากสายตา ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง เอนตัวพิงพนักแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยใจ
ตอนนี้เขาไม่อาจจะทำอะไรได้มากไปกว่ารอดูการแถลงข่าวของสิติเท่านั้น คืนนี้งานเปิดตัวเครื่องเพชรคงจะมีนักข่าวมามากมาย และไม่น่าจะแปลกใจถ้าจะมีคนถามถึงเขา
“เจ้านายคะ”
พัชรพรรณก้าวเข้ามาในห้อง หญิงสาวมองหน้าเจ้านายของตนแล้วนึกขำ เวลาสร้างปัญหาล่ะเก่งนัก พอถึงเวลาแก้แทบจะหมดแรง
“คุณเมฆขา”
เสียงแหลมจนบาดแก้วหูยังไม่เท่ากับแรงชนจากด้านหลัง เลขาสาวกัดริมฝีปากแน่นนึกอยากหาอะไรตบกะบาลยายเปรมจิตที่บังอาจแกล้งเดินชนเธอ แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับปรากฏออกมาชั่วครู่ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวออกจากห้องเพื่อไปเตรียมของรับรองแขก
“พัชรเอาจริงเหรอ”
ปวีณาถามเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เมื่อเห็นว่าพัชรพรรณขออาหารแมวแบบซองมาทำไม อาหารแมวรสปลาซาบะย่างกำลังกลายเป็นไส้แซนวิซ แม้จะดูน่ากินและกลิ่นหอมใช้ได้ แต่สำหรับคนที่รู้ว่ามันทำมาจากอะไรกำลังนึกสยอง ดีที่ท่านรองประธานไม่ชอบทานอาหารประเภทขนมปังคู่กับกาแฟ ไม่อย่างนั้นก็คงได้ลิ้มรสอาหารแมวกันทั้งคู่
“เอาจริง ยังไม่พอหรอกนะ ฉันยังมีนี่อีก”
“อะไร”
ปวีณายื่นหน้าเข้ามาดู แล้วก็แทบสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อของมัน
“หญ้ามอมแมว พอแมวได้กลิ่นมันจะเมาแต่เราจะชงผสมชาฝรั่งให้คุณเปรมจี๊ดกิน”
“ตาย” หญิงสาวร่างท้วมครางออกมาเบาๆ
“ไม่ตายหรอกน้องนา แมวยังกินได้เลย”
เลขาสาวหยิบแว่นบนโต๊ะมาสวมแล้วมองดูผลงานของตนด้วยความพึงพอใจ เธอส่งถาดน้ำดื่มเย็นๆ 2แก้วกับกาแฟร้อนและชาฝรั่งผสมพิเศษให้ปวีณาถือ ส่วนตัวเองถือจานสองใบ ใบหนึ่งเป็นขนมปังกรอบแบบที่เมฆาชอบ ส่วนอีกจานเป็นแซนวิซที่เปรมจิตมักเรียกหาเป็นประจำเพียงแต่วันนี้มันพิเศษกว่าทุกครั้ง
“คอยดูนะน้องนาถ้าไม่เข็ดคราวหน้าเราจะทำไส้ไก่ผสมข้าวกับเยลลี่ให้กิน เอ...หรือว่าใส่ไส้ทูน่าดี”
“พอเถอะพัชรได้ยินแต่ละอย่าง น้องนาก็อยากอ้วกแล้ว”
ปวีณาทำท่าผะอืดผะอมออกมา หญิงสาวจึงรีบพยักหน้าให้เดินตามไม่อย่างนั้นได้เสียแผนกันแน่
“อืม...คุณเมฆขาเชฟของโรงแรมคุณยังฝีมือดีเหมือนเดิมนะคะ”
เปรมจิตจีบปากจีบคอพูดพลางยกถ้วยชาขึ้นจิบหลังจากเทนมสดลงไปแล้ว สายตาของเลขาสาวชำเลืองมองมาเป็นระยะบ่อยครั้งที่ริมฝีปากอิ่มขยับเป็นรอยยิ้มนิดๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจนิยายในหน้าจอที่เปิดค้างไว้ต่อ
วันนี้งานที่ได้รับมอบหมายมามีเพียงการรวบรวมรายการการประชุมแทนน้าสาวที่ต้องติดตามท่านประธานใหญ่ไปข้างนอก ส่วนเรื่องการจัดงานเลี้ยงอำลาให้เพื่อนๆ ของนายพลบัญญัติก็ตกเป็นหน้าที่ของสนุก หญิงสาวมีหน้าที่เพียงรอช่วยงานในตอนเที่ยงนี้เท่านั้น
เวลาว่างที่เหลือก่อนจะถึงเที่ยงเธอจึงหมดไปกับการตามอ่านนิยายที่ค้างอยู่ และเมื่อถึงเวลาที่นัดไว้กับหัวหน้าฝ่ายบริการ เมฆาจึงเอ่ยปากขอตัวกับแขกที่ไม่ได้เชิญ เขาลุกขึ้นพยักหน้าให้หญิงสาวจัดการทุกอย่างภายในห้องก่อนจะทำหน้าที่เดินออกไปส่งแขกถึงหน้าโรงแรม เพราะหญิงสาวไม่ยอมให้ส่งแค่ประตูลิฟต์เช่นทุกครั้ง
เรื่องแซนวิซของเปรมจิตคงจะจบ ถ้าหากพัชรพรรณไม่ได้ลืมซองอาหารแมวไว้ในถังขยะตอนที่มหิศรเข้าไปชงกาแฟพร้อมกับกมลก่อนจะไปนั่งเล่นที่ห้องทำงานของเมฆาเพื่อรอเวลา สองหนุ่มมองสิ่งที่ไม่น่ามาอยู่ในโรงแรมได้เลยโดยเฉพาะในห้องนี้
“ใครเลี้ยงแมวในโรงแรมเราเหรอศร”
“ผมจะไปรู้เหรอพี่มัค ทำไมไม่ลองถามพี่เมฆดูล่ะ”
“แล้วทำไมมีเศษผักกับขนมปังด้วย”
มหิศรมองของในถังขยะด้วยความสงสัยตามวิสัยคนที่กำลังเรียนทางด้านทนายความ สายตาคมมองสบกันอยู่ครู่หนึ่ง
“ทำแซนวิซให้แมวกินมั้ง”
มหิศรมองหน้ากมลที่พูดแล้วหัวเราะ เขาคว้าถ้วยกาแฟอีกถ้วยไปเผื่อพี่ชายคนโต แล้วพูดถึงเรื่องแซนวิซแมวกันไปตลอดทาง ต่างคนต่างตีความกันไป ถึงขนาดว่าเลขาเอาแซนวิซพิเศษให้เมฆากิน แล้วก็พากันหัวเราะอีก และแล้วเสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ภายในห้องทำงาน
“ขอโทษครับไม่คิดว่ามีคนอยู่”
มหิศรก้มศีรษะให้แล้วมองหาพี่ของตน
“พี่เมฆไม่อยู่หรือครับ คุณเอ่อ...เลขา”
“คุณเมฆไปส่งแขกค่ะ”
“ส่งแขกหรือส่งสาว”
กมลพูดกลั้วหัวเราะแล้วก้มศีรษะให้เป็นการทักทาย
“ขอโทษทีผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อกมล ส่วนนี่มหิศรครับ”
ใบหน้าของพัชรพรรณปรากฏสีระเรื่อเมื่อสบตามหิศร ผู้ชายหน้าดุแต่นัยน์ตากลับดูพราวพร่างอย่างไม่น่าเชื่อ ริมฝีปากขยับเชิดขึ้นเป็นรอยยิ้มยามก้มหน้าทักทาย แต่หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขามีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด
แต่ที่พัชรพรรณแน่ใจคือรสนิยมด้านสาวๆ ของทั้งสามคนน่าจะเหมือนกัน เพราะพอสองหนุ่มแนะนำตัวเสร็จก็หันไปคุยกันเองที่ชุดโซฟารับแขกที่กลางห้องโดยไม่แม้แต่จะหันมองมาทางเธอเลยสักครั้ง คิ้วเรียวเลิกขึ้นเมื่อเห็นว่าหนุ่มหน้าดุเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออีกครั้งแล้วทำท่าเหมือนจะถามอะไรสักอย่าง แต่ก็หันกลับไปคุยกันเองโดนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“มาเมื่อไหร่”
เมฆาทักน้องชายทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องแล้วพบว่าทั้งมหิศรกับกมลกำลังสนุกกับการคุย เขารับถ้วยกาแฟมาจิบแล้วเลิกคิ้วขึ้นเมื่อนึกได้
“นายสองคนชอบกินแซนวิซนี่ เดี๋ยวให้คุณพัชรไปจัดการให้ไหม เมื่อกี้นี้คุณเปรมจิตมาเห็นชมใหญ่ว่าอร่อย”
“แซนวิซ”
มหิศรทวนคำแล้วทำคิ้วขมวด
“ใช่ คุณพัชรช่วยโทรสั่งให้ที เอาแบบเมื่อกี้นะ”
“ไม่ต้องครับ...ขอบคุณ”
มหิศรรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าของเลขา ถึงไม่พูดเขาก็พอจะเดาออกแล้วว่าแซนวิซนั้นน่าจะไม่ใช่...จากห้องอาหารของโรงแรมแน่ๆ แต่กมลเหมือนจะนึกออกช้ากว่าเพราะพอจะท้วงก็ถูกคนข้างๆ ใช้ข้อศอกกระทุ้งแล้วกระซิบว่าแซนวิซถึงนึกออกว่าเพิ่งคุยเรื่องอะไรกัน
ทั้งสองหนุ่มเคยเจอเปรมจิตหลายครั้ง และสามารถบอกได้เลยว่าไม่ใคร่ชอบนิสัยของเจ้าหล่อนสักเท่าไหร่ นี่คงไปสร้างวีรกรรมอะไรเลยได้กินของว่างชนิดพิเศษเข้าไป จะว่าไปทั้งสองคนโชคดีตรงที่อายุน้อยกว่าไม่เช่นนั้นอาจจะได้เห็นแต่ด้านที่อ่อนหวานมากกว่าด้านที่น่าหมั่นไส้
“อ้าว พวกนายไม่หิวกันหรือไง ปู่โทรมาแล้วว่าจะเข้ามาตอนบ่ายสองเดี๋ยวก็หิวตายล่ะ”
“ไม่หรอกพี่ พวกเรากินอะไรมาบ้างแล้ว”
มหิศรรีบบอก แล้วชวนชายหนุ่มคุยเรื่องอื่นไป ขณะเดียวกันก็เผลอส่งยิ้มชวนใจละลายให้กับเลขาที่ดูออกว่าจงใจแต่งตัวมากกว่าเป็นตัวจริง
...ท่าทางเขาคงต้องคุยกับเลขาพี่ชายดูสักที เพราะถ้าทำแบบนี้ได้ก็คงไม่ใช่แม่แก่เชยๆ แน่นอน...มหิศรคิดอย่างชอบใจ
tonpalm เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ย. 2554, 21:47:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ก.ย. 2554, 21:47:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 6237
| << ตอนที่ ๔ | ตอนที่ ๖ >> |
DearJazz 14 ก.ย. 2554, 22:10:24 น.
อ้าว คุณเมฆจะมีคู่แข่งซะแล้วเหรอเนี่ย
อ้าว คุณเมฆจะมีคู่แข่งซะแล้วเหรอเนี่ย
ปอกะเจา 14 ก.ย. 2554, 22:31:05 น.
อร๊ายยยย นางเอกสุดยอด
อร๊ายยยย นางเอกสุดยอด
เพลา 14 ก.ย. 2554, 22:39:36 น.
เป็นไงหล่ะนายเมฆ ไม่สังเกตอะไรเลย นายมหิศรเห็นครั้งแรก ก้อดูออกเลย หุหุ
เป็นไงหล่ะนายเมฆ ไม่สังเกตอะไรเลย นายมหิศรเห็นครั้งแรก ก้อดูออกเลย หุหุ
grazioso 14 ก.ย. 2554, 22:47:22 น.
อ้าวๆ พระเอกของเรา ท่าทางจะมีน้องชายเป็นคู่แข่งซะแล้วนะคะเนี่ย :)
อ้าวๆ พระเอกของเรา ท่าทางจะมีน้องชายเป็นคู่แข่งซะแล้วนะคะเนี่ย :)
Setia 15 ก.ย. 2554, 00:05:59 น.
เอิ่ม ยัยพัชรทำอะไรเสี่ยงไปหน่อยมั้ย
เพราะถ้าเกิดยัยเปรมจี๊ดนี่ไปแพ้สารหรืออะไร
ในอาหารแมวหรือในหญ้ามอมแมวเข้า
มันจะยุ่งเอานา
เอิ่ม ยัยพัชรทำอะไรเสี่ยงไปหน่อยมั้ย
เพราะถ้าเกิดยัยเปรมจี๊ดนี่ไปแพ้สารหรืออะไร
ในอาหารแมวหรือในหญ้ามอมแมวเข้า
มันจะยุ่งเอานา
nutcha 15 ก.ย. 2554, 00:34:12 น.
นายเมฆจะมีคู่แข่งซะแล้ว
นายเมฆจะมีคู่แข่งซะแล้ว
Thananya 15 ก.ย. 2554, 01:15:24 น.
โอ้ว น่าสนุกค่ะ เชียร์ๆๆน้องชาย พระเอกตาถั่วอยู่ยังไม่อยากเชียร์ ฮ่าๆ
โอ้ว น่าสนุกค่ะ เชียร์ๆๆน้องชาย พระเอกตาถั่วอยู่ยังไม่อยากเชียร์ ฮ่าๆ
XaWarZd 15 ก.ย. 2554, 02:11:58 น.
ฉลาดนะค่ะนายศร
ฉลาดนะค่ะนายศร
wane 15 ก.ย. 2554, 03:02:19 น.
สมน้ำหน้ายัยเปรมจี๊ดที่สุด
สมน้ำหน้ายัยเปรมจี๊ดที่สุด
รัชต์ 15 ก.ย. 2554, 05:00:33 น.
มีหนุ่มละเอียดรอบคอบเห็นร่างจริงบางๆแล้วพัชร
มีหนุ่มละเอียดรอบคอบเห็นร่างจริงบางๆแล้วพัชร
nako 15 ก.ย. 2554, 07:54:23 น.
นายเมฆ!อยู่ใกล้เลขาทุกวันไม่รู้ นายศรมาวันเดียวรู้เลย ท่าทางจะมีคู่แข่ง
นายเมฆ!อยู่ใกล้เลขาทุกวันไม่รู้ นายศรมาวันเดียวรู้เลย ท่าทางจะมีคู่แข่ง
แว่นใส 15 ก.ย. 2554, 08:04:36 น.
ระวังคู่แข่งใกล้ตัวนะ
ระวังคู่แข่งใกล้ตัวนะ
ปูจ้า 15 ก.ย. 2554, 08:55:38 น.
ชอบๆๆๆๆๆ นางเอกเราเก่งที่สุดอิอิ
ชอบๆๆๆๆๆ นางเอกเราเก่งที่สุดอิอิ
aom 15 ก.ย. 2554, 09:09:22 น.
ฮ่าๆๆ สุดยอดเลยนางเอก เก๋ซะไม่มี แซนวิชไส้พิเศษ
ฮ่าๆๆ สุดยอดเลยนางเอก เก๋ซะไม่มี แซนวิชไส้พิเศษ
sai 15 ก.ย. 2554, 09:24:52 น.
เชียร์นายศรแทนได้ป่าวอ่ะค่ะไรเตอร์ อิอิ
เชียร์นายศรแทนได้ป่าวอ่ะค่ะไรเตอร์ อิอิ
hippopo 15 ก.ย. 2554, 11:07:49 น.
นายศรเก่งมากเจอครั้งเดียวก็รู้ว่านางเอกสวย ส่วนพระเอกปล่อยให้กินหญ้าต่อไป
นายศรเก่งมากเจอครั้งเดียวก็รู้ว่านางเอกสวย ส่วนพระเอกปล่อยให้กินหญ้าต่อไป
ann 15 ก.ย. 2554, 13:20:28 น.
ให้นายศรเป็นพระเอกแทนดีก่า ชิ
ให้นายศรเป็นพระเอกแทนดีก่า ชิ
ameerah 15 ก.ย. 2554, 14:41:33 น.
ให้นายศรเป็นพระเอกเลยดีกว่าแม่ปู เพราะพระเอกตัวจริงตาถั่ว 5555
ให้นายศรเป็นพระเอกเลยดีกว่าแม่ปู เพราะพระเอกตัวจริงตาถั่ว 5555
pookza 15 ก.ย. 2554, 18:05:27 น.
^^ ชอบค่ะ
^^ ชอบค่ะ
จิรารัตน์ 15 ก.ย. 2554, 18:18:59 น.
นายศรตาแหลมสมเป็นทนายมาก
นายศรตาแหลมสมเป็นทนายมาก
Zephyr 15 ก.ย. 2554, 19:36:53 น.
เอาเลยจีบเลยนายศร พลาดน้าแอนมาแล้วเพราะอาพงศ์หวง เล่นกะเลาขาพี่นี่แหละ เอาให้อกแตกตายไปเลย ชริ ทำไมเมฆไม่กินแซนวิชด้วยน้า
เอาเลยจีบเลยนายศร พลาดน้าแอนมาแล้วเพราะอาพงศ์หวง เล่นกะเลาขาพี่นี่แหละ เอาให้อกแตกตายไปเลย ชริ ทำไมเมฆไม่กินแซนวิชด้วยน้า
anOO 16 ก.ย. 2554, 07:01:06 น.
คู่แข่งโผล่มาลงสนามให้นายเมฆได้หวงแล้ว
คู่แข่งโผล่มาลงสนามให้นายเมฆได้หวงแล้ว
innam 16 ก.ย. 2554, 08:57:12 น.
ตามเป็นกำลังใจ
ตามเป็นกำลังใจ
panon 16 ก.ย. 2554, 10:06:11 น.
5555555555555โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยช๊อบชอบแซนวิซ
5555555555555โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยช๊อบชอบแซนวิซ
sa 16 ก.ย. 2554, 11:38:47 น.
ต้องให้มีคู่แข่งก่อนนะนายเมฆ
ต้องให้มีคู่แข่งก่อนนะนายเมฆ
แพม 16 ก.ย. 2554, 16:31:58 น.
อีกไม่นานแล้วใช่ไหมคะ ที่เมฆาจะรู้ความจริง เอ๊ะ! รู้สึกจะนัวเนียกันด้วยใช่ป่ะคะ
อีกไม่นานแล้วใช่ไหมคะ ที่เมฆาจะรู้ความจริง เอ๊ะ! รู้สึกจะนัวเนียกันด้วยใช่ป่ะคะ
littlerabbit 28 ก.ย. 2554, 10:07:53 น.
มาลุ้น ให้นายศร เป็นพระเอก ดีมะเนี่ยย หุหุ
มาลุ้น ให้นายศร เป็นพระเอก ดีมะเนี่ยย หุหุ
ผักหวาน 5 ต.ค. 2555, 12:49:53 น.
สมกับเป็นทนายจริงๆ จ้า อิอิ
สมกับเป็นทนายจริงๆ จ้า อิอิ