สเน่หานางรำ
เธอทำให้เขาร้อน...อยากได้อยากครอบครอง แค่เห็นเธอร่ายรำ นิโคไล กาซิยาส ก็ปราถนาจินตนาการไปว่าถ้าได้นางรำแสนสวยคนนั้นมามาร่ายรำบิดเร้าอยู่ใต้ร่างเขามันจะวิเศษแค่ไหน
(เรื่องนี้มีแค่ความเร้าร้อน....ร้อน...และร้อน เพราะฉะนั้น 20++ ฮับ) >___< (รอตีพิมพ์กับ สนพ.สื่อวรรณกรรม ค่ะ)
(เรื่องนี้มีแค่ความเร้าร้อน....ร้อน...และร้อน เพราะฉะนั้น 20++ ฮับ) >___< (รอตีพิมพ์กับ สนพ.สื่อวรรณกรรม ค่ะ)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 3 (50%)
บทที่ 3
“ ระยำเอ้ย!! พวกมึงไปสืบมาให้กูว่าไอ้ฝรั่งเวรนั่นมันเป็นใคร พักอยู่ที่ไหน ”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างโมโหสั่งลูกน้อง หลังจากที่เพิ่งหนีตายมา นิรุจขบกรามแน่น หน้าตาบิดเบี้ยวอย่างอาฆาตแค้นคนที่ทำให้ตนเองเสียหน้าต่อหน้าหุ่นส่วนที่ตอนนี้กลับโรงแรมที่พักพร้อมกับเลื่อนตั๋วกลับด่วนเป็นพรุ่งนี้เช้าแล้วเพราะความกลัวว่าจะถูกไอ้ฝรั่งนั่นตามมาเอาเรื่องต่อ ไอ้เวรนั่นมันทำให้เขาหนีตายเหมือนหมาข้างถนนมันต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม รวมทั้งนังผู้หญิงเต้นกินรำกินนั่นด้วย เป็นแค่นางรำทำมาเล่นตัว มันไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นใคร
“แล้วนังนั่นด้วย ไปสืบมาว่าบ้านมันอยู่ที่ไหน คอยดูกูจะเล่นงานไอ้อีสองตัวนั่นให้สาสม”
“จะดีเหรอพี่ มันเล่นยิงปืนโดยไม่คิดลังเลแบบนั่น ผมว่า...” หนึ่งในลูกน้องสามคนที่มีสภาพหน้าหน้ายับเยินท้วงอย่างหวาด ๆ รอดตายมาหวุดหวิดนี่ก็บุญหนัหนาแล้ว ขืนไปยุ่งกับไอ้ฝรั่งนั่นอีกน่ากลัวว่าเงาหัวจะไม่มีเหลือ
“ก็เพราะมึงมันงี่เง่าไร้ฝีมืออย่างงี้ไงละ ถึงได้ถูกมันยำเละมาแบบนี้ ไปทำตามที่กูสั่งไม่อย่างนั้นมึงก็ออกไปจากบ้านกูซะ!!” ตะคอกใส่ลูกน้องโดยลืมคิดไปว่าตัวเองนั่นแหละที่วิ่งหนีหน้าซีดนำออกมาก่อน
ลูกน้องทั้งสามได้แต่พยักหน้ารับคำแข็งขันเพราะกลังพายุโมโหของผู้เป็นนาย อีกอย่างถ้าไม่มีปีกและอิทธิพลของเจ้านายคอยหนุนหลังแล้วพวกมันก็เป็นแค่นักเลงกิ๊กก๊อกที่อาจจะถูกลากเข้าตะรางวันใดวันหนึ่งก็ได้
++++++++++
คืนวันถัดมาและหลาย ๆ คืนหลังจากนั้น ร้านขันโตกคนึงนิจก็ได้ต้อนรับแขกคนเดิมอย่างเพลล์บอยหนุ่มคนดังกับเพื่อนสนิทแดนกระทิงดุ ซึ่งครั้งนี้พีรพัทรไม่ต้องคอยพูดหว่านล้อมพรรณราให้มากความ เพราะนิโคไลเดินดุ่มนำเข้าไปภานในห้องอาหารทันทีที่รถสปอร์ตคันหรูสีน้ำเงินของเพลล์บอยหนุ่มจอดสนิทที่ลานจอดรถหน้าร้าน
“ แกอย่าจ้องคุณน้ำค้างอย่างนั้นสิวะนิค เห็นไหมเธอหน้าซีดยิ้มไม่ออกแล้วนั่น ”
พีรพัทรปรามเพื่อนเมื่อนิโคไลเอาแต่นั่งจ้องเขม็งไปที่ร่างบองบางที่กำลังร่ายรำอย่างอ่อนช้อยบนเวทีการแสดงตรงหน้า หลังจากวันแรกที่พานิโคไลมาทานอาหารที่ร้านขันโตกคนึงนิจเป็นหลายวันก่อน พอเช้าของอีกวันเขาก็บังคับขู่เข็ญบวกด้วยลูกตื้อให้หมอนี่ยอมเล่าเรื่องที่มาของรอยข่วนบนหน้าให้รู้ แล้วเมื่อรู้เขาก็อยากจะต่อยหน้าเพื่อนรักสักทีกับการกระทำที่อุกอาจแบบนั้น หากแต่ก็ได้แค่คิดเพราะเพื่อนเขามันคงจะยอมยืนเฉย ๆ ให้เขาต่อยหรอกนะ ดีไม่ดีตัวเขาเองนี่แหละที่จะเดี้ยงเสียเอง
จากนั้นไอ้เพื่อนตัวดีก็กลับเป็นฝ่ายซักฟอกเรื่องคนึงนิจจากเขาแทน แถมยังบังคับให้เขาไปหารายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเธอมาให้ภายในครึ่งวัน นี่ถ้าเขาไม่มีเส้นมีสายมากพอล่ะก็มันคงชักปืนออกมายิงหัวเขาทิ้งเป็นแน่ นึก ๆ ไปเขาก็ชักจะไม่แน่ใจว่าตัวเองมีเพื่อนเป็นนักธุรกิจหรือเป็นมาเฟียกันแน่ ทำไมมันถึงได้โหดนัก
แล้วนี่ก็อีก ตกเย็นมาก็ลากเขามาที่นี่ทุกวัน ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกทำเป็นอารมณ์เสียที่เขาพามาร้านเล็ก ๆ หนึ่งอาทิตย์มานี่เขาเริ่มที่จะเอียนอาหารพื้นเมืองแล้ว ถึงแม้ว่าจะอร่อยก็ตามแต่กินแบบเดิม ๆ ทุกวันมันก็เอียนได้เหมือนกัน พีรพัทรคิดไปก็ส่ายหัวไปเมื่อนิโคไลไม่ยอมละสายตาจากร่างบางของนางรำคนสวยสักที
“ยิ้มไม่ออกอะไร ไม่เห็นเหรอนั่นน่ะ ส่งยิ้มเรี่ยราดให้ไอ้พวกหัวงูทั้งหลายนั่นน่ะ”
นิโคไลตอบกลับเพื่อนอย่างหงุดหงิด สายตาก็ไม่ละไปจากร่างนางรำในชุดสีทอง แต่งหน้าทำผมเต็มยศ ที่กำลังร่ายรำพลางส่งยิ้มหวานหยดให้เหล่าผู้ชายหัวงูทั้งหลาย ที่กับเขาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ สิ่งที่เขาได้รับจากหญิงสาวก็คือใบหน้าบึ้งตึงกับน้ำเสียงห้วน ๆ เท่านั้น
“ฮึ ที่ทางนั้นยิ้มเอา ๆ แต่พอหันมาทางที่นี้กลับทำหน้าบึ้ง เฉยชา”
“หือ? พูดเหมือนคนกำลังหึงแฟนเลยนะแกน่ะ” พีรพัทรพูดขึ้นอย่างสงสัยกับพฤติกรรมของเพื่อน “ก็ไหนแกบอกว่าเบื่อผู้หญิงแล้วไง อ่อ ฉันก็ลืมไป คนเพิ่งเคยได้ครอบครองสาวพรหมจรรย์มันก็ต้องมีหวงบ้างเป็นธรรมดาสินะ” แซวยิ้ม ๆ ทั้งที่ในใจรู้สึกอิจฉา เพราะตั้งแต่เป็นหนุ่มมามีสัมพันธ์กับสาวมาเป็นร้อย เขายังไม่เคยได้เจอสาวพรหมจรรย์เลยสักคน แล้วคนึงนิจยิ่งเป็นสาวในฝันผู้หญิงในสเป็คของเขาอีกต่างหาก
“หุบปากน่าไอ้แพท ใช่เรื่องควรพูดหรือไง แล้วฉันก็ไม่ได้หวงไม่ได้หึง ก็แค่...อยากได้”
ใช่ อยากได้ เขาอยากได้เธอ ตั้งแต่ได้ชิมลิ้มลองความหอมหวานของนางรำแสนสวยตรงหน้าในวันนั้น ทุกคืนเขาก็ร้อนรุ่มบ้าคลั่งเพราะความต้องการที่มากล้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้เป็นอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่เมื่อได้ครอบครองแล้วมันก็น่าจะจบ แต่นี่เขากลับคลั่งไคล้ทุรนทุรายไม่รู้จักพอ
“อ้าว ก็ไหนบอกว่าแกปล้ำเขาไปแล้วไง แล้วจะอยากได้อะไรอีกวะ” ถามไปทั้งที่พอจะรู้ว่าความหมายของเพื่อนรัก ก็คงไม่พ้นยังติดตรึงความหอมหวานของสาวพรหมจรรย์นั่นเอง
“ก็ยังไม่พอ” ยังไม่อิ่ม หนุ่มสเปนต่อในใจ ภาพใบหน้างดงามที่บิดเร้าส่ายไปมาพร้อมเสียงครวญครางยังคงติดตาติดใจเขาอยู่ตลอดเวลา ยิ่งคิดก็ยิ่งปั่นป่วนไปหมด
ไอ้บ้าหื่นกาม เมื่อไหร่จะไปให้พ้นหน้าสักทีน่ะ
ภายใต้รอยยิ้มหวานหยดที่ส่งให้บรรดาแขกเหรื่อยกเว้นคนบางคน ในใจคนึงนิจกำลังเต้นระรัวหลังจากที่ได้สบตาคู่คมสีดำรัตติกาลของผู้ชายที่พร่าผลาญความสาวของตัวเองไป ไม่ใช่จากความหวาดกลัวหากจากความหวั่นไหว สายตาของเขามันเหมือนกับมีอำนาจสะกดให้เธอหลงไหล และอาจจะเผลอตอบตกลงกับข้อเสนอที่เขายื่นให้
ข้อเสนอที่แสนจะน่ารังเกียจของได้พวกบ้ากามตัณหากลับ!!
ทุกคืนเขาจะมานั่งจ้องมองเธอร่ายรำตรงตำแหน่งที่นั่งเดิม ๆ มองด้วยสายตาแสดงความปรารถนาต้องการอย่างไม่ปิดบัง และตามด้วยการเดินตามไปหลังร้านพร้อมกับคำพูดและข้อเสนอน่าเกลียดทุกครั้ง และเธอก็ปฏิเสธเด็ดขาดทุกครั้ง หากแต่ทุกครั้งเขาก็มักจะใช้กำลังเอาแต่ใจ จูบบ้าง กอดบ้าง ทุกอย่างเท่าที่โอกาสจะอำนวย ใจเธอก็สั่นสะท้านพาลจะลืมตัวเผลอไผลอยู่ร่ำไป ตอนนี้เธอถึงต้องพยายามหลาบสายตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เวทมนต์นั่น เพราะไม่แน่ใจว่าหากได้สบตาเขาอีกเพียงครั้ง เธออาจจะเผลอยอมทอดกายถวายตัวให้เขาเชยชมอย่างเต็มใจ ซึ่งเธอจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นอันขาด...ไม่มีวัน
เมื่อโชว์แรกจบลงพร้อมกับร่างบางที่เดินกลับเข้าไปด้านหลัง นิโคไลที่รอเวลาอยู่แล้วก็ลุกพรวด ร้อนให้เพื่อนรักอย่างพีรพัทรต้องรีบคว้าแขนเอาไว้
“หยุดเลยไอ้นิคหยุดเลยนะแก แกอยากจะเข้าคุกเมืองไทยนักหรือไงฮะ ไปยุ่งกับคุณน้ำค้างเขามาก ๆ เดี๋ยวเขาแจ้งความข้อหาข่มขืนกระทำชำเราขึ้นมาฉันเลิกคบกับแกนะโว๊ย น่าอายฉิบ วันนี้ขอสักวันเถอะ ให้คุณน้ำค้างเธอได้หายใจสบาย ๆ บ้าง“ บ่นเพื่อนพลางดึงแขนให้นั่งลงตามเดิม “เห็นฉันอย่างนี้นะฉันยังไม่เคยปล้ำใครเลยนะเว้ย แล้วแกน่ะตัวอะไรมันเข้าสิงฮะ เกิดหื่นอะไรปุ๊บปั๊บเจอหน้าเค้าครั้งแรกก็ลากเข้าห้อง ตกหลุมรักคุณน้ำค้างแล้วใช่ไหมแกน่ะ”
“หุบปากไปเลยไอ้แพท ก็บอกไปแล้วไงว่าแค่ยังไม่พอยังไม่เบื่อเท่านั้น ปล่อยสักทีสิวะ อยากให้คนอื่นมองว่าเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันหรือไง” คำพูดของเพื่อนทำให้นิโคไลปฏิเสธทันควัน แต่ในใจกลับเริ่มรู้สึกแปลก ๆ พลางคิดตาม
นั่นสิหรือเขากำลังคิดอะไรกับนางรำคนสวยนั่นกัน
“เออ!! ช่างหัวคนอื่นเถอะ ดีกว่าฉันจะซวยไปกับแกด้วย นั่งนี่แหละห้ามลุก ถ้าอยากคุยเดี๋ยวรอตอนถ่ายรูป”
น้ำเสียงหนักแน่นและท่าทางไม่ยอมปล่อยของเพื่อนทำให้นิโคไลหัวเสีย ยอมนั่งอยู่จนกระทั่งการแสดงจบ และไม่นานก็ถึงช่วงเวลาที่เหล่านางรำจะออกมายืนถ่ายรูปกับแขกเป็นที่ระลึก เขาลุกพรวดไม่ฟังเสียงทานจากเพื่อนอีกต่อไปเมื่อเห็นว่าลูกค้าต่างชาติคนหนึ่งกำลังยืนคุบกับนางรำของเขาอย่างแนบชิด
“โทษที ถ่ายเสร็จแล้วก็ช่วยหลีกทางให้ผมด้วย” เมื่อเดินเข้าไปถึงแขนเรียวก็ถูกดึงรั้งให้เข้ามาใกล้ นิโคไลบอกหนุ่มที่กำลังโอบไหล่นางรำของเขาอยู่เสียงห้วน และหน้าตาของเขาคงจะเหี้ยมเพราะลูกค้าชายวัยกลางคนคนนั้นถึงกับหน้าซีด พยักหน้าลงอย่างเข้าใจ ก่อนจะก้าวถอยหลังหันไปหานักแสดงคนอื่นแทน
“นี่คุณ!! อย่ามาทำหยาบคายกับฉันนะ!! ไม่งั้นฉันจะร้องจริง ๆ ด้วย อยากโดนรุมหรือไง” คนึงนิจพูดลอดไรฟัน มือก็หยิกสีข้างเขาเต็มแรงจนร่างสูงสะดุ้ง สูดปากด้วยความเจ็บ
“ก็เอาสิ ผมจะได้จูบโชว์คนอื่นเสียเลย” เขาก้มลงกระซิบกลับ ไม่สนใจแขกคนอื่นที่ยืนรอจะถ่ายภาพคู่กับนางรำสาวงามดาวเด่นของทางร้าน “หรือไม่แน่บางทีผมอาจจะทำมากกว่าจูบนะ หรือคุณอยากจะร้องครางต่อหน้าคนเป็นสิบ ๆ จะลองดูไหม“ คำพูดของเขาทำให้คนึงนิจอ้าปากค้าง หน้าตาร้อนผ่าว
“เอ่อ ขอโทษนะคะ เราขอถ่ายรูปคู่กับนางรำหน่อยได้ไหม” เสียงเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจของลูกค้าสตรีสูงวัยสองคนดังแทรกขึ้น ก่อนที่สงครามย่อย ๆ จะเกิดขึ้นเหมือนเช่นทุกวัน
“โทษทีวันนี้เธอไม่สบาย คุณไปถ่ายคู่กับคนอื่นเถอะนะ ขอตัวก่อน” นิโคไลเป็นฝ่ายตอบกลับ จากนั้นก็ดึงแกมลากนางรำชุดสีทองกลับเข้าไปทางด้านหลังร้าน คนึงนิจจำต้องเดินตามแรงฉุดแต่โดยดีเพราะไม่อยากเป็นเป้าสายตา
++++++++++
“ เลิกก่อกวนฉันเสียทีได้ไหม!! ”
คนึงนิจสะบัดตัวออกพร้อมกับตวาดกลับเมื่อผู้ชายป่าเถื่อนที่เธอเกลียดฉุดลากเธอมาหยุดอยู่ในมุมมืดของทางเดินที่เชื่อมระหว่างร้านอาหารกับบ้านหลังเล็กที่เธออาศัยอยู่กับบิดา
“ผมจะเลิกจนกว่าคุณจะตกลงทำตามข้อเสนอของผม” นิโคไลดันร่างบางไปจนชิดต้นไม้ใหญ่ใกล้ ๆ ใช้สองแขนกักขังเธอไว้ไม่ให้หลบหนี ก้มหน้าลงไปอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าหวานซึ้ง “อยู่กับผมตลอดช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่นี่”
“ฉันตอบคุณไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่า ไม่!! ไม่เข้าใจหรือไง ฉันไม่ได้ขายตัวเข้าใจไหม!!“ ถึงจะตวาดแต่กลับไม่ยอมจะสบสายตาด้วย คนึงนิจหันหน้าหนีไปมองด้านข้าง ปากก็พูดเสียงสั่นไม่มั่นคงอย่างเคย “ถ้าอยากจะได้ผู้หญิงสักคนก็ไปหาที่อื่นสิ อย่ามายุ่งกับฉัน ไม่งั้นฉันจะแจ้งความให้ตำรวจลากคุณเข้าคุกข้อหาข่มขืน”
“ไม่ยุ่งกับคุณได้ยังไงล่ะ ในเมื่อตอนนี้ผมกำลังถูกใจคุณ...แล้วข้อหาข่มขืนของคุณน่ะตำรวจอาจจะไม่รับฟ้องนะเพราะไม่มีหลักฐาน ดังนั้นถ้าคุณอยากได้หลักฐานไปแจ้งความก็...ให้ผมข่มขืนคุณอีกรอบสิ นะ คุณไม่คิดถึงไม่ต้องการมันอีกหรือ”
คำพูดของคนตรงหน้า ทำให้คนึงนิจอยากจะกรีดร้องให้สุดเสียงหากไม่กลัวว่าใครจะได้ยินแล้วมาพบเจอเข้า ดังนั้นจึงทำได้เพียงยกเท้าที่ใส่รองเท้าส้นเตี้ยหากแต่แหลมคมไม่น้อย กระทืบลงไปบนนิ้วเท้าของร่างสูงตรงหน้าสุดแรง
“โอ๊ย!! คุณ...” นิโคไลกระโดดแหยง ๆ ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
“อย่าหวังว่าเรื่องบ้า ๆนั่นมันจะเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายหื่นกาม ไอ้คนสารเลว นี่แน่ะ ๆ “ อาศัยช่วงที่เขากำลังกุมเท้าด้วยใบหน้าแดงก่ำ ใช้เล็บที่ไว้ยาวของตัวเองข่วนใบหน้าคมจนอีกฝ่ายร้องลั่น
“โอ๊ย!! หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณ อุ๊บ!! “ เสียงขาดหายไปเพราะปากถูกยัดด้วยดอกไม้สดที่เคยประดับอยู่บนศรีษะของนางรำคนสวย
“ฉันขอฉาบแช่ง ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับฉันอีกนะ ฉันขอให้คุณติดโรคตาย นี่!! “ ด่าเสร็จก่อนจะวิ่งหายไปยังมีส่งท้ายด้วยการยกเท้าขึ้นถีบจุดยุทธศาสตร์ของอีกฝ่ายเต็มแรง จนนิโคไลหน้าแดงก่ำแล้วเปลี่ยนเป็นเขียว มือหนายกขึ้นกุมน้องชายสุดที่รักไว้ คุดคู้ตัวงอด้วยความเจ็บ...แทบขาดใจ
ตาคู่คมมองตามหลังร่างบางที่ประทุษร้ายตัวเองไป พลางหมายมาดในใจว่าจะเอาคืนให้สาสม
อย่าให้ถึงทีเขานะ อย่าให้ได้เจออีกครั้งเชียว พ่อจะจับล่ามไว้กลางเตียงสักสามเดือน!!
++++++++++
1/10/2011
มีใครแอบสะใจนายนิคบ้างเอ่ย อิอิ
ปล.ฝากเรื่องทะเลร้อนซ่อนสิเน่หา นายหัวคเชนทร์กับหนูเลิฟด้วยนะค้า
ลัลลดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ต.ค. 2554, 23:20:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ต.ค. 2554, 23:20:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 2494
| << บทที่ 2 | ตอนที่ 3 (50% หลัง) >> |
หมูอ้วน 2 ต.ค. 2554, 00:24:20 น.
ดีค่ะ นายนิคโดนซะมั่ง ขอเยอะ ๆ นะค่ะ ฮาาา
ดีค่ะ นายนิคโดนซะมั่ง ขอเยอะ ๆ นะค่ะ ฮาาา
Canopus 2 ต.ค. 2554, 08:58:35 น.
สะใจที่สุด
สะใจที่สุด
ann 2 ต.ค. 2554, 10:52:35 น.
สมน้ำหน้าพระเอก กร๊ากกกก
สมน้ำหน้าพระเอก กร๊ากกกก
anOO 2 ต.ค. 2554, 11:44:26 น.
ฮ่าๆๆๆ โดนซะบ้าง เอาแต่ใจตัวเองดีนัก
ฮ่าๆๆๆ โดนซะบ้าง เอาแต่ใจตัวเองดีนัก
อริสา 3 ต.ค. 2554, 06:53:42 น.
พระเอกจะหื่นไปไหนเนี่ย ชอบเค้าก้อน่าจะพูดดีๆนะ
พระเอกจะหื่นไปไหนเนี่ย ชอบเค้าก้อน่าจะพูดดีๆนะ