^วันอยากเขียน^
รวมเรื่องสั้น ฉบับลิขิตราค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จับเรื่องสั้นมารวมกันไปเลยดีกว่า
Tags: เรื่องสั้น ลิขิตรา
ตอน: แม้รู้ว่ารักร้าง...แต่ยัง...ไม่กล้าพอจะเลิกรา
จาก He say, She say ในพันทิป : เพราะร้างรัก จึงเลิกรา
She say :
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่ากองเอกสารบ้านั่นทำไมมันไม่หายไปสักที ทั้ง ๆ ที่เขาก็นั่งอ่าน นั่งตรวจมันตั้งแต่เช้าจรดเย็น
จนค่ำมืด และฉันอ้าปากหาวเป็นครั้งที่ยี่สิบ
“ถ้าคุณยังทำงานไม่เสร็จ...ฉันนอนก่อนนะคะ” ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจบอกคุณสามี ความจริงก็อยากจะทำตามคำ
โบราณว่าหรอกนะ ให้ตื่นก่อนนอนทีหลังใช่ไหม แต่จะให้ตื่นก่อนตีห้า นอนหลังเที่ยงคืนนี่เด็กอนามัยอย่างฉันรับไม่
ได้จริง ๆ
ทำไมก่อนแต่งงานไม่มีใครบอกฉันนะว่าเขาจะบ้างานขนาดนี้
ต้องเป็นเพราะเมนส์มาแน่ ๆ ฉันถึงหงุดหงิดงุ่นง่านและพาลจะน้ำตาไหลเมื่อล้มตัวลงนอนบนที่นอน ทั้งที่ควรจะชิน
ได้แล้วกับการนอนหลับไปบนเตียงเพียงลำพังโดยไม่มีเขาข้างกาย แต่วันนี้มันวันวินาศสันตะโรอะไรนะ น้ำตามันจึง
ซึมออกมาเหมือนถูกเปิดก๊อก
ภาพคืนวันแต่งงานที่ฉันเคยได้รับความรักจากผู้ชายที่เชื่อว่าแสนดีที่สุดเท่าที่ฉันจะหาได้ในชีวิตคือภาพที่ฉันใช้
ปลอบตัวเองมาตลอด เวลาที่เขาจมอยู่กับกองงานโดยไม่คิดจะเหลียวแลฉัน
เสียงที่เขาเคยกระซิบคำสัญญาในคืนสำคัญที่เขากอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อยยังก้องชัดอยู่ในหู 'ให้ผมได้ดูแลคุณไปจน
ชั่วนิรันดร์นะ...'
เหอะ...ฉันควรจะรู้นานแล้วว่าชั่วนิรันดร์มันมีอายุสั้นกว่าชั่วลมหายใจของฉันเสียอีก
ฉันได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาซึมออกมา เมื่อภาพวันคืนดี ๆ กลายเป็นเพียงความทรงจำที่ใกล้จะจางหายจนไม่
สามารถนำมาเล่นฟิล์มย้อนเพื่อเยียวยาหัวใจได้อีก
สิ่งที่ผุดขึ้นมาคือภาพแผ่นหลังของเขาที่เดินออกจากบ้านไปโดยไม่แม้จะหันมาจูบแก้มลา
ภาพใบหน้าเบื่อหน่ายของเขาเมื่อฉันยกจานขนมเค้กไปตั้งที่โต๊ะทำงาน
ภาพนิ้วนางข้างซ้ายของเขา ที่เวลานี้ไม่มีแหวนเงินที่เขาเคยบอกว่าจะสวมไว้ติดกาย ก็เข้าใจหรอกนะว่าผู้ชายไทย
ไม่ค่อยสวมแหวนแต่งงาน แต่เขาเคยสัญญากับฉันว่าจะสวมมันไว้นี่
ฉันเม้มริมฝีปาก กลั้นเสียงสะอื้นเบา ๆ เมื่อภาพต่อไปลอยเข้ามาในหัว ภาพของข้อความในโทรศัพท์เขาที่ฉันไม่ได้
ตั้งใจเปิดู แต่สมาร์ทโฟนที่สั่นเบา ๆ ดันแสดงข้อความนั้นออกมาทันทีที่ฉันเอื้อมมือไปหยิบ
ข้อความจากใครบางคนที่เอ่ยคำคิดถึงอย่างอ่อนหวาน
ที่ร้ายกว่านั้นคือ ภาพที่เขาแต่งตัวออกไปจากบ้านในคืนที่ได้รับข้อความ
ฉันไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย แต่หลายอย่างบอกว่าเขาเปลี่ยนไป และฉันกเฝ้าปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็นมานานเกินทน
จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ วันนี้เหมือนบัญชีค้างชำระถูกนำมารวมคิดยอดทีเดียว
มูลค่าที่ฉันได้มีค่าติดลบมากกว่าราคาความรักในทะเบียนสมรสที่จนถึงบัดนี้ฉันก็ไม่รู้ว่ามันหมดไปหรือยัง
แต่ถ้าจะต้องเจ็บต่อไปเรื่อย ๆ จนชั่วนิรันดร์ซึ่งเขาลืมเลือนไปแล้ว สู้ฉันยอมเจ็บครั้งเดียวให้มันจบไปเลยคงจะง่าย
กว่า
เมื่อคิดได้ น้ำตาก็หลั่งไหลมาจนเปียกหมอน สัมผัสของที่นอนอีกฝั่งยวบไปเล็กน้อยบอกว่าเขาคงมาเข้านอนแล้ว
ฉันเผลอกระซิบคำถามเบา ๆ “คุณยังรักฉันอยู่หรือเปล่าคะ”
ไม่ได้คาดหวังคำตอบ เพราะเสียงฉันเบาแทบเป็นเสียงกระซิบ แต่เขาพลิกตัวมากอดฉันเอาไว้ในอ้อมอกอุ่นที่พระเจ้า
สาปให้ฉันติดบ่วงในไออุ่นนั้น
“ผมรักคุณนะ...ที่รัก”
เขาพูดคำว่ารักสองครั้งเป็นประวัติการณ์ที่ต้องบันทึกไว้ ขณะที่ฉันได้แต่แค่นหัวเราะด้วยความสมเพชตัวเอง ก่อนจะ
ปิดตาลงช้า ๆ
บางทีฉันก็บ้าที่เฝ้ารอเพียงคำคำนี้ ไม่วามันจะเป็นคำจริงหรือความลวง
จากความตั้งใจว่าาเมื่อเจ็บมากพอแล้วก็ให้มันจบ
เช้าวันใหม่ก็กลับเริ่มต้นแบบเดิม ๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
เมื่อเขาเอ่ยคำว่ารัก ฉันก็งมงายพอจะลืมคำว่าเลิก...
พระเจ้า...ใยจึงประทานความเด็ดเดี่ยวอันน้อยนิดเช่นนี้แก่ฉัน แต่กลับประทานความรักที่ไม่จบสิ้นจนใกล้จะก้าวเข้า
สู่ความหลงเต็มที
นี่เป็น...คำสาปใช่ไหม
แม้รู้ว่ารักร้าง...แต่ยัง...ไม่กล้าพอจะเลิกรา
----------
ขอบคุณแรงบันดาลใจ นิรันดร์ by Singular
และ คนขี้แพ้ by Basketband
และ...เหล่าหญิงสาวผู้งมงายในรักอย่างไม่ลืมหูลืมตา
She say :
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่ากองเอกสารบ้านั่นทำไมมันไม่หายไปสักที ทั้ง ๆ ที่เขาก็นั่งอ่าน นั่งตรวจมันตั้งแต่เช้าจรดเย็น
จนค่ำมืด และฉันอ้าปากหาวเป็นครั้งที่ยี่สิบ
“ถ้าคุณยังทำงานไม่เสร็จ...ฉันนอนก่อนนะคะ” ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจบอกคุณสามี ความจริงก็อยากจะทำตามคำ
โบราณว่าหรอกนะ ให้ตื่นก่อนนอนทีหลังใช่ไหม แต่จะให้ตื่นก่อนตีห้า นอนหลังเที่ยงคืนนี่เด็กอนามัยอย่างฉันรับไม่
ได้จริง ๆ
ทำไมก่อนแต่งงานไม่มีใครบอกฉันนะว่าเขาจะบ้างานขนาดนี้
ต้องเป็นเพราะเมนส์มาแน่ ๆ ฉันถึงหงุดหงิดงุ่นง่านและพาลจะน้ำตาไหลเมื่อล้มตัวลงนอนบนที่นอน ทั้งที่ควรจะชิน
ได้แล้วกับการนอนหลับไปบนเตียงเพียงลำพังโดยไม่มีเขาข้างกาย แต่วันนี้มันวันวินาศสันตะโรอะไรนะ น้ำตามันจึง
ซึมออกมาเหมือนถูกเปิดก๊อก
ภาพคืนวันแต่งงานที่ฉันเคยได้รับความรักจากผู้ชายที่เชื่อว่าแสนดีที่สุดเท่าที่ฉันจะหาได้ในชีวิตคือภาพที่ฉันใช้
ปลอบตัวเองมาตลอด เวลาที่เขาจมอยู่กับกองงานโดยไม่คิดจะเหลียวแลฉัน
เสียงที่เขาเคยกระซิบคำสัญญาในคืนสำคัญที่เขากอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อยยังก้องชัดอยู่ในหู 'ให้ผมได้ดูแลคุณไปจน
ชั่วนิรันดร์นะ...'
เหอะ...ฉันควรจะรู้นานแล้วว่าชั่วนิรันดร์มันมีอายุสั้นกว่าชั่วลมหายใจของฉันเสียอีก
ฉันได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาซึมออกมา เมื่อภาพวันคืนดี ๆ กลายเป็นเพียงความทรงจำที่ใกล้จะจางหายจนไม่
สามารถนำมาเล่นฟิล์มย้อนเพื่อเยียวยาหัวใจได้อีก
สิ่งที่ผุดขึ้นมาคือภาพแผ่นหลังของเขาที่เดินออกจากบ้านไปโดยไม่แม้จะหันมาจูบแก้มลา
ภาพใบหน้าเบื่อหน่ายของเขาเมื่อฉันยกจานขนมเค้กไปตั้งที่โต๊ะทำงาน
ภาพนิ้วนางข้างซ้ายของเขา ที่เวลานี้ไม่มีแหวนเงินที่เขาเคยบอกว่าจะสวมไว้ติดกาย ก็เข้าใจหรอกนะว่าผู้ชายไทย
ไม่ค่อยสวมแหวนแต่งงาน แต่เขาเคยสัญญากับฉันว่าจะสวมมันไว้นี่
ฉันเม้มริมฝีปาก กลั้นเสียงสะอื้นเบา ๆ เมื่อภาพต่อไปลอยเข้ามาในหัว ภาพของข้อความในโทรศัพท์เขาที่ฉันไม่ได้
ตั้งใจเปิดู แต่สมาร์ทโฟนที่สั่นเบา ๆ ดันแสดงข้อความนั้นออกมาทันทีที่ฉันเอื้อมมือไปหยิบ
ข้อความจากใครบางคนที่เอ่ยคำคิดถึงอย่างอ่อนหวาน
ที่ร้ายกว่านั้นคือ ภาพที่เขาแต่งตัวออกไปจากบ้านในคืนที่ได้รับข้อความ
ฉันไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย แต่หลายอย่างบอกว่าเขาเปลี่ยนไป และฉันกเฝ้าปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็นมานานเกินทน
จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ วันนี้เหมือนบัญชีค้างชำระถูกนำมารวมคิดยอดทีเดียว
มูลค่าที่ฉันได้มีค่าติดลบมากกว่าราคาความรักในทะเบียนสมรสที่จนถึงบัดนี้ฉันก็ไม่รู้ว่ามันหมดไปหรือยัง
แต่ถ้าจะต้องเจ็บต่อไปเรื่อย ๆ จนชั่วนิรันดร์ซึ่งเขาลืมเลือนไปแล้ว สู้ฉันยอมเจ็บครั้งเดียวให้มันจบไปเลยคงจะง่าย
กว่า
เมื่อคิดได้ น้ำตาก็หลั่งไหลมาจนเปียกหมอน สัมผัสของที่นอนอีกฝั่งยวบไปเล็กน้อยบอกว่าเขาคงมาเข้านอนแล้ว
ฉันเผลอกระซิบคำถามเบา ๆ “คุณยังรักฉันอยู่หรือเปล่าคะ”
ไม่ได้คาดหวังคำตอบ เพราะเสียงฉันเบาแทบเป็นเสียงกระซิบ แต่เขาพลิกตัวมากอดฉันเอาไว้ในอ้อมอกอุ่นที่พระเจ้า
สาปให้ฉันติดบ่วงในไออุ่นนั้น
“ผมรักคุณนะ...ที่รัก”
เขาพูดคำว่ารักสองครั้งเป็นประวัติการณ์ที่ต้องบันทึกไว้ ขณะที่ฉันได้แต่แค่นหัวเราะด้วยความสมเพชตัวเอง ก่อนจะ
ปิดตาลงช้า ๆ
บางทีฉันก็บ้าที่เฝ้ารอเพียงคำคำนี้ ไม่วามันจะเป็นคำจริงหรือความลวง
จากความตั้งใจว่าาเมื่อเจ็บมากพอแล้วก็ให้มันจบ
เช้าวันใหม่ก็กลับเริ่มต้นแบบเดิม ๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
เมื่อเขาเอ่ยคำว่ารัก ฉันก็งมงายพอจะลืมคำว่าเลิก...
พระเจ้า...ใยจึงประทานความเด็ดเดี่ยวอันน้อยนิดเช่นนี้แก่ฉัน แต่กลับประทานความรักที่ไม่จบสิ้นจนใกล้จะก้าวเข้า
สู่ความหลงเต็มที
นี่เป็น...คำสาปใช่ไหม
แม้รู้ว่ารักร้าง...แต่ยัง...ไม่กล้าพอจะเลิกรา
----------
ขอบคุณแรงบันดาลใจ นิรันดร์ by Singular
และ คนขี้แพ้ by Basketband
และ...เหล่าหญิงสาวผู้งมงายในรักอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ต.ค. 2554, 11:39:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ต.ค. 2554, 11:39:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 3505
| << ผู้ชายในฝัน...ที่บังเอิญมีอยู่จริง | คนของความทรงจำ (ครึ่งแรก) >> |
grazioso 2 ต.ค. 2554, 12:42:01 น.
งืมๆ โดนค่ะ :)
งืมๆ โดนค่ะ :)
ลูกกวาดสีส้ม 2 ต.ค. 2554, 12:55:28 น.
เป็นเรื่องจริงที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริง
เป็นเรื่องจริงที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริง
Auuuu 2 ต.ค. 2554, 16:15:33 น.
:( เศร้าจัง
:( เศร้าจัง
คิมหันตุ์ 2 ต.ค. 2554, 20:50:32 น.
เศร้ามาก แต่คิดว่ามีอยู่เยอะ T___T
เศร้ามาก แต่คิดว่ามีอยู่เยอะ T___T
kraten 2 ต.ค. 2554, 23:18:03 น.
เรี่องจริงที่กระแทกใจ
เรี่องจริงที่กระแทกใจ
goldensun 3 ต.ค. 2554, 15:57:25 น.
แล้วก็อีกนิด เผื่อเปลี่ยนใจ
แล้วก็อีกนิด เผื่อเปลี่ยนใจ