^วันอยากเขียน^
รวมเรื่องสั้น ฉบับลิขิตราค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จับเรื่องสั้นมารวมกันไปเลยดีกว่า
Tags: เรื่องสั้น ลิขิตรา

ตอน: แม้รู้ว่ารักร้าง...แต่ยัง...ไม่กล้าพอจะเลิกรา

จาก He say, She say ในพันทิป : เพราะร้างรัก จึงเลิกรา

She say :
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่ากองเอกสารบ้านั่นทำไมมันไม่หายไปสักที ทั้ง ๆ ที่เขาก็นั่งอ่าน นั่งตรวจมันตั้งแต่เช้าจรดเย็น
จนค่ำมืด และฉันอ้าปากหาวเป็นครั้งที่ยี่สิบ

“ถ้าคุณยังทำงานไม่เสร็จ...ฉันนอนก่อนนะคะ” ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจบอกคุณสามี ความจริงก็อยากจะทำตามคำ
โบราณว่าหรอกนะ ให้ตื่นก่อนนอนทีหลังใช่ไหม แต่จะให้ตื่นก่อนตีห้า นอนหลังเที่ยงคืนนี่เด็กอนามัยอย่างฉันรับไม่
ได้จริง ๆ

ทำไมก่อนแต่งงานไม่มีใครบอกฉันนะว่าเขาจะบ้างานขนาดนี้

ต้องเป็นเพราะเมนส์มาแน่ ๆ ฉันถึงหงุดหงิดงุ่นง่านและพาลจะน้ำตาไหลเมื่อล้มตัวลงนอนบนที่นอน ทั้งที่ควรจะชิน
ได้แล้วกับการนอนหลับไปบนเตียงเพียงลำพังโดยไม่มีเขาข้างกาย แต่วันนี้มันวันวินาศสันตะโรอะไรนะ น้ำตามันจึง
ซึมออกมาเหมือนถูกเปิดก๊อก

ภาพคืนวันแต่งงานที่ฉันเคยได้รับความรักจากผู้ชายที่เชื่อว่าแสนดีที่สุดเท่าที่ฉันจะหาได้ในชีวิตคือภาพที่ฉันใช้
ปลอบตัวเองมาตลอด เวลาที่เขาจมอยู่กับกองงานโดยไม่คิดจะเหลียวแลฉัน

เสียงที่เขาเคยกระซิบคำสัญญาในคืนสำคัญที่เขากอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อยยังก้องชัดอยู่ในหู 'ให้ผมได้ดูแลคุณไปจน
ชั่วนิรันดร์นะ...'

เหอะ...ฉันควรจะรู้นานแล้วว่าชั่วนิรันดร์มันมีอายุสั้นกว่าชั่วลมหายใจของฉันเสียอีก

ฉันได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาซึมออกมา เมื่อภาพวันคืนดี ๆ กลายเป็นเพียงความทรงจำที่ใกล้จะจางหายจนไม่
สามารถนำมาเล่นฟิล์มย้อนเพื่อเยียวยาหัวใจได้อีก

สิ่งที่ผุดขึ้นมาคือภาพแผ่นหลังของเขาที่เดินออกจากบ้านไปโดยไม่แม้จะหันมาจูบแก้มลา

ภาพใบหน้าเบื่อหน่ายของเขาเมื่อฉันยกจานขนมเค้กไปตั้งที่โต๊ะทำงาน

ภาพนิ้วนางข้างซ้ายของเขา ที่เวลานี้ไม่มีแหวนเงินที่เขาเคยบอกว่าจะสวมไว้ติดกาย ก็เข้าใจหรอกนะว่าผู้ชายไทย
ไม่ค่อยสวมแหวนแต่งงาน แต่เขาเคยสัญญากับฉันว่าจะสวมมันไว้นี่

ฉันเม้มริมฝีปาก กลั้นเสียงสะอื้นเบา ๆ เมื่อภาพต่อไปลอยเข้ามาในหัว ภาพของข้อความในโทรศัพท์เขาที่ฉันไม่ได้
ตั้งใจเปิดู แต่สมาร์ทโฟนที่สั่นเบา ๆ ดันแสดงข้อความนั้นออกมาทันทีที่ฉันเอื้อมมือไปหยิบ

ข้อความจากใครบางคนที่เอ่ยคำคิดถึงอย่างอ่อนหวาน

ที่ร้ายกว่านั้นคือ ภาพที่เขาแต่งตัวออกไปจากบ้านในคืนที่ได้รับข้อความ

ฉันไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย แต่หลายอย่างบอกว่าเขาเปลี่ยนไป และฉันกเฝ้าปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็นมานานเกินทน

จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ วันนี้เหมือนบัญชีค้างชำระถูกนำมารวมคิดยอดทีเดียว

มูลค่าที่ฉันได้มีค่าติดลบมากกว่าราคาความรักในทะเบียนสมรสที่จนถึงบัดนี้ฉันก็ไม่รู้ว่ามันหมดไปหรือยัง

แต่ถ้าจะต้องเจ็บต่อไปเรื่อย ๆ จนชั่วนิรันดร์ซึ่งเขาลืมเลือนไปแล้ว สู้ฉันยอมเจ็บครั้งเดียวให้มันจบไปเลยคงจะง่าย
กว่า

เมื่อคิดได้ น้ำตาก็หลั่งไหลมาจนเปียกหมอน สัมผัสของที่นอนอีกฝั่งยวบไปเล็กน้อยบอกว่าเขาคงมาเข้านอนแล้ว

ฉันเผลอกระซิบคำถามเบา ๆ “คุณยังรักฉันอยู่หรือเปล่าคะ”

ไม่ได้คาดหวังคำตอบ เพราะเสียงฉันเบาแทบเป็นเสียงกระซิบ แต่เขาพลิกตัวมากอดฉันเอาไว้ในอ้อมอกอุ่นที่พระเจ้า
สาปให้ฉันติดบ่วงในไออุ่นนั้น

“ผมรักคุณนะ...ที่รัก”

เขาพูดคำว่ารักสองครั้งเป็นประวัติการณ์ที่ต้องบันทึกไว้ ขณะที่ฉันได้แต่แค่นหัวเราะด้วยความสมเพชตัวเอง ก่อนจะ
ปิดตาลงช้า ๆ

บางทีฉันก็บ้าที่เฝ้ารอเพียงคำคำนี้ ไม่วามันจะเป็นคำจริงหรือความลวง

จากความตั้งใจว่าาเมื่อเจ็บมากพอแล้วก็ให้มันจบ

เช้าวันใหม่ก็กลับเริ่มต้นแบบเดิม ๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

เมื่อเขาเอ่ยคำว่ารัก ฉันก็งมงายพอจะลืมคำว่าเลิก...

พระเจ้า...ใยจึงประทานความเด็ดเดี่ยวอันน้อยนิดเช่นนี้แก่ฉัน แต่กลับประทานความรักที่ไม่จบสิ้นจนใกล้จะก้าวเข้า
สู่ความหลงเต็มที

นี่เป็น...คำสาปใช่ไหม

แม้รู้ว่ารักร้าง...แต่ยัง...ไม่กล้าพอจะเลิกรา

----------

ขอบคุณแรงบันดาลใจ นิรันดร์ by Singular
และ คนขี้แพ้ by Basketband

และ...เหล่าหญิงสาวผู้งมงายในรักอย่างไม่ลืมหูลืมตา



ลิขิตรา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ต.ค. 2554, 11:39:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ต.ค. 2554, 11:39:34 น.

จำนวนการเข้าชม : 3418





<< ผู้ชายในฝัน...ที่บังเอิญมีอยู่จริง   คนของความทรงจำ (ครึ่งแรก) >>
anOO 2 ต.ค. 2554, 12:36:18 น.
จริง แค่คำว่า "รัก" คำเดียว
ทำให้คนที่ฉลาดทุกเรื่อง ยอมโง่เง่าต่อไป


grazioso 2 ต.ค. 2554, 12:42:01 น.
งืมๆ โดนค่ะ :)


ลูกกวาดสีส้ม 2 ต.ค. 2554, 12:55:28 น.
เป็นเรื่องจริงที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริง


Auuuu 2 ต.ค. 2554, 16:15:33 น.
:( เศร้าจัง


Setia 2 ต.ค. 2554, 20:42:28 น.
แงงงงง เศร้าจังเลย ไม่ชอบเลยอ่ะ เศร้าแบบนี้
ความรักทำให้คนตาบอด


คิมหันตุ์ 2 ต.ค. 2554, 20:50:32 น.
เศร้ามาก แต่คิดว่ามีอยู่เยอะ T___T


สะเรนี 2 ต.ค. 2554, 22:39:44 น.
เศร้า
เพราะงี้ไง เราถึงตั้งใจที่จะอยู่คนเดียว


kraten 2 ต.ค. 2554, 23:18:03 น.
เรี่องจริงที่กระแทกใจ


goldensun 3 ต.ค. 2554, 15:57:25 น.
แล้วก็อีกนิด เผื่อเปลี่ยนใจ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account