เธอทำให้เขาร้อน...อยากได้อยากครอบครอง แค่เห็นเธอร่ายรำ นิโคไล กาซิยาส ก็ปราถนาจินตนาการไปว่าถ้าได้นางรำแสนสวยคนนั้นมามาร่ายรำบิดเร้าอยู่ใต้ร่างเขามันจะวิเศษแค่ไหน
(เรื่องนี้มีแค่ความเร้าร้อน....ร้อน...และร้อน เพราะฉะนั้น 20++ ฮับ) >___< (รอตีพิมพ์กับ สนพ.สื่อวรรณกรรม ค่ะ)

บทที่ 5




“ ไปทำงานกับพ่อหนุ่มนั่น? งานอะไรหรือน้ำค้าง ถึงต้องย้ายไปอยู่กับเขาอย่างนั้น ”




หนานคำชะงักมือที่กำลังจะตักแกงฟักของโปรดเข้าปาก หลังจากที่กินข้าวไปฟังลูกสาวเล่าเรื่องที่พูดค้างกันไว้เมื่อคืนไปด้วย แรก ๆ ก็ไม่มีอะไรมากนัก คนึงนิจบอกเล่าถึงเรื่องงานประจำใหม่ที่กำลังจะเริ่มทำ แต่พอได้ยินว่าผู้จ้างเป็นหนุ่มต่างชาติผู้มีพระคุณ หน่ำซ้ำยังต้องไปพักค้างอ้างแรมด้วยกัน ชายสูงวัยก็เริ่มคิดหนักด้วยความเป็นห่วงในตัวลูกสาว




“เอ่อ...ก็งานทั่วไปแหละจ๊ะพ่อ ทำทุกอย่างตั้งแต่งานบ้านและทุกเรื่องที่เขาสั่ง” รวมถึงเรื่องบนเตียงด้วย คนึงนิจคิดอย่างอดสู หากใบหน้ากลับยิ้มแย้มทำเสียงใสบอกเล่าให้ผู้เป็นพ่อฟัง “คือคุณนิโคไลจ้างน้ำค้างให้ดูแลและพาเขาเที่ยวระหว่างที่อยู่เมืองไทยน่ะจ๊ะ แล้วบางครั้งเขาก็เดินทางไปนั่นไปนี่ปุ๊บปั๊บเขาเลยบอกให้น้ำค้างไปอยู่ใกล้ ๆ แต่ก็ไม่ได้หมายถึงอยู่ร่วมห้องกันนะจ๊ะ เขาเช่าห้องติด ๆ กันให้น้ำค้างอีกทีน่ะจ๊ะ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อีกอย่างน้ำค้งก็รับเงินค่าจ้างล่วงหน้ามาแล้วด้วย น้ำค้างขอยืมเงินเขามาก่อนเพื่อเอามาไถ่บ้านกับปรับปรุงร้านของเรา” คนึงนิจหาเหตุผลมาพูดเพื่อให้บิดาสบายใจ




“แต่พ่อก็ยังเป็นห่วงน่ะลูก อีกอย่างพ่อก็ดูออกว่าพ่อหนุ่มนั่นคิดยังไงกับลูกสาวพ่อ ลูกเองก็น่าจะรู้ตัว ใช่ไหมน้ำค้าง” เมื่อได้ฟังเหตุผลของลูกสาวก็เข้าใจ หากแต่ก็ยังห่วงใยตามประสาพ่อแม่




“หญิงชายอยู่ใกล้กัน เกิดพลาดพลั้งมาจะทำยังไง ถึงพ่อจะชอบพอพ่อหนุ่มนั่นมากแค่ไหน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะคิดจริงจังกับลูกหรือแค่เพียงชอบพอความสวยงามภายนอกเท่านั้น” คำพูดของบิดาทำให้คนึงนิจหน้าร้อน หลุบสายตาลงมองมือตัวเอง ก่อนจะเอ่ยตอบเบา ๆ




“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะพ่อ น้ำค้างจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ แล้วน้ำค้างจะพยายามแวะมาหาพ่อทุกวัน แล้วเดี๋ยวถ้าร้านเราเปิดบริการเหมือนเดิมน้ำค้างก็จะกลับมาทำงานเป็นนางรำให้พ่ออย่างเดิม” เพราะถึงเวลานั้นนิโคไลคงจะเบื่อเธอแล้ว คิดมาถึงตรงนี้คนึงนิจก็รู้สึกใจหายแปลก ๆ




เธอเป็นอะไรไป...ตั้งแต่ที่เขาช่วยชีวิตบิดาหญิงสาวก็เริ่มรู้ตัวว่าหัวใจตัวเองเต้นผิดจังหวัะทุกครั้งที่ใกล้ชิดเขา โดยเฉพาะคืนวันที่ผ่านมา เขามอบเมาเธอให้หลงไหลไปกับประสบการณ์หอมหวานที่ไม่เคยพานพบจากใครจนกระทั่งมาเจอเขา




ใช่...เธอกำลังหลงไหลกับสิเน่หาที่นิโคไลปรนเปรอให้




ทั้ง ๆ ที่เธอควรจะโกรธเกลียดเขาที่ช่วงชิงย่ำยีความสาวของเธอถึงจะถูก แต่ทำไมนับวันเธอถึงได้รู้สึกหวั่นไหวไปกับเขาทุกที ๆ




“จะว่าไปเราเป็นหนี้พ่อหนุ่มนั่นมากเหลือเกินนะน้ำค้าง ทั้งหนี้ชีวิตและไหนจะเรื่องนี้อีก ลูกก็ตั้งใจทำงานให้เขาดี ๆ น่ะลูก ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณเขาไปด้วย เฮ้อ คิด ๆ ไปพ่อก็ชักเริ่มอยากจะได้พ่อหนุ่มนั่นมาเป็นเขยจริง ๆ จัง ๆ แล้วสิ ยังไงถ้าเขามีท่าทีจริงจังจริงใจด้วย ลูกก็ลองให้โอกาสเขาบ้างนะ”




เสียงบิดาที่ถามขึ้นทำให้คนึงนิจหลุดออกจากพวังความคิด ใบหน้างามร้อนผ่าว นึกต่อว่าตัวเองที่เผลอนึกไปถึงบทรักเร้าร้อนเมื่อวันวาน เสียงที่เอ่ยตอบบิดาจึงติดละกุกตะกัก




“มะ มันคงไม่มีอะไรหรอกจ๊ะพ่อ เขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรอย่างที่พ่อพูดก็ได้” แต่ถึงจะคิดก็คงคิดแต่เรื่องลามกนั่นแหละ คนึงนิงค่อนขอดในใจ นี่ถ้าบิดาของเธอรู้ว่าเขาทำอะไรลูกสาวตัวเองบ้าง ท่านจะยังชอบพอชื่นชมคนบ้าหื่นกามนั่นอีกไหม




“ก็คงต้องรอดูไป ไม่แน่นะดีไม่ดีพ่ออาจจะมีดวงได้เขยต่างชาติก็ได้” หนานคำหัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นถามเป็นการเป็นงาน “แล้วนี่จะเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะน้ำค้าง”




“ก็คงจะอีกเป็นอาทิตย์มั้งจ๊ะ น้ำค้างอยากจะจัดการเรื่องธนาคารให้เรียบร้อยก่อน”




แต่ความคิดของคนึงนิจกลับผิดถนัด เพราะพอช่วงสาย ๆ ของนั้นร่างสูงของแขกประจำก็เดินเข้ามาในบริเวณบ้านพร้อมกับเพื่อนสนิทของเขา มาถึงนิโคไลก็บอกว่าจะให้เธอเริ่มงานตั้งแต่วันนี้ ส่วนเรื่องปรับปรุงร้านกับเคลียร์กับทางธนาคารพีรพัทรเพื่อนของเขาจะเป็นคนจัดการ พร้อมกับพูดขออนุญาติบิดาเธอเสร็จสรรพ โดยมีพีรพัทรคอยเป็นล่ามให้เมื่อบิดาเธอฟังไม่เข้าใจในบางคำ ส่วนตัวเธอเขาสั่งเพียงว่าให้นั่งฟังเฉย ๆ ไม่ต้องออกความคิดเห็ฯเพราะนี่คือคำสั่งที่หนึ่ง!!




“ไม่ต้องห่วงน้ำนะครับ ผมไม่ใช่งานน้ำหนักหนาอะไรหรอกครับ แค่ให้อยู่คอยดูแลผมเท่านั้นเอง” แต่อาจจะหนักหน่อยในยามค่ำคืน นิโคไลคิดต่อในใจ พลางรู้สึกซู่ซ่าไปทั่วกายเมื่อนึกถึงค่ำคืนที่กำลังจะมาถึง




“ขอบใจนะพ่อหนุ่มที่ช่วยลุงกับน้ำค้างหลาย ๆ เรื่อง ยังไงลุงก็ฝากน้ำค้างด้วยแล้วกัน ถ้าทำงานผิดไม่ถูกใจไปบ้างก็เตือนกันดี ๆ นะ”




“ครับ งั้นเดี๋ยวผมพาน้ำไปด้วยกันเลยก็แล้วกัน แล้วแพทจะพาคุณลุงไปจัดการธรุที่ธนาคารให้เสร็จ ๆ ไป” คนที่อยากจะเร่งเวลาให้ได้อยู่กันสองต่อสองรีบตัดบท




และเมื่อคนึงนิจหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบไม่ใหญ่นักลงมาจากชั้นสองของบ้าน ร่างสูงของหนุ่มสเปนที่นั่งรออยู่ที่แคร่ใต้ถุนบ้านก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาทันที




“พ่อฉันกับเพื่อนคุณล่ะ” คนึงนิจเอ่ยถามหลังจากกวาดตามองแล้วไม่พบบิดากับพีรพัทร มีแต่ร่างสูงที่ปรี่เข้ามาโอบเอวเธอลูบไล้แผ่ว




“ไปธนาคารกันแล้ว เราก็ไปกันเถอะ...ผมหิว” จากตอนแรกว่าจะอดใจไว้รอจนถึงยามค่ำคืน แต่พอได้สัมผัสลูบไล้ร่างบาง ความตั้งใจเดิมก็เริ่มเปลี่ยน




“นะ นี่ ปล่อยเลยนะ บอกแล้วไงว่าห้ามทำรุ่มร่ามเวลาอยู่ข้างนอกเด็ดขาด” เสียงห้ามขาด ๆ หาย ๆ เมื่อมือซุกซนของเขาสอดหายเข้าไปตรงชายเสื้อ ใช้ฝ่ามือร้อน ๆ ลูบเอวและแผ่นหลังชวนให้ใจหวิว




“ก็ผมหิว...แล้วไม่มีใครอยู่สักหน่อย” ใบหน้าคมทำท่าจะโน้มลงมา หากมือบางก็ฟาดเพี๊ยะเข้าที่หน้าอกเสียก่อน จากนั้นก็ยกกระเป๋าเสื้อผ้าในมือกระแทกเข้ากับแผงอกกว้างของกระทิงหื่นเต็มแรง ก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีไปที่รถ




“โอเค ๆ อย่างงอนสิที่รัก รอให้กลับบ้านของเราก่อนก็ได้ครับ” น้ำเสียงออดอ้อนครั้งแรกที่ได้ยิน ทำให้คนึงนิจหันมามอง ก่อนจะหันหน้าหนีหลบสายตาแทบไม่ทันเมื่อเห็นความปราถนาที่ลุกโชนในดวงตาสีรัตติกาลของเขา




“คะ คนบ้า คุณมันทะลึ่ง บ้ากามที่สุด!!”




“ก็กับคุณคนเดียวแหละครับ” นิโคไลก้มลงพูดชิดแก้มนวล พลางถือโอกาสฝังจมูกลงเสียฟอดใหญ่ “รีบขึ้นรถเถอะ ก่อนที่ผมจะลากคุณกลับขึ้นไปบนบ้าน” ไม่พูดเปล่าร่างบางถูกตวัดรั้งให้ออกเดินอย่างรวดเร็วไปที่รถ




นิโคไลจัดการเปิดประตูรถ แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้นางรำของเขา จากนั้นก็ออกรถ เหยียบคันเร่งแทบจะมิดเพื่อเร่งรีบกลับบ้านเช่าหลังงามเงียบสงบที่อยู่ห่างจากใจกลางเมืองไม่มากนัก




“น่าอยู่ไหม บ้านของเรา อาจจะไม่ใหญ่มากแต่รับรองว่าคุณต้องชอบ”




เมื่อรถสปอร์ตคันหรูจอดสนิทที่บ้านทรงไทยชั้นเดียวแต่มีบรรไดเตี้ย ๆ ยกระดับบ้านจากผืนดิน คนึงนิจก็กวาดตามองรอบ ๆ อย่างชื่นชม กำลังจะก้าวเดินไปหากอดอกมะลิสีขาวสะอดที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งอยู่ไม่ไกล หากแต่ก็ไม่อาจจะทำอย่างใจหวังเมื่อมือหนาตวัดอุ้มเธอไว้แนบอกเสียก่อน




“เดี๋ยวค่อยชมนะครับ...ตอนนี้ไปทำอย่างอื่นก่อน” พูดจบขายาว ๆ ก็ก้าวอย่างรวดเร็วไปในตัวบ้าน ตรงดิ่งไปที่ห้องนอนใหญ่ห้องเดียวที่มี




“คะ คุณ จะบ้าเหรอ นี่กลางวันแสก ๆ นะ!! “เสียงหวานเหวไปหน้าตาแดงก่ำไปเมื่อรับรู้ว่าเขาจะทำอะไร ตอนแรกก็นึกว่าเขาพูดเล่น ที่ไหนได้...หื่นขึ้นสมองจริง ๆ




“ละ แล้วเมื่อวานคุณก็...ทะ ทำตั้งหลายครั้งแล้วนะ ให้ฉันพักบ้างสิ กลัวไม่คุ้มค่าจ้างหรือไง”พูดเองแล้วคนพูดก็หน้าสลดเอง เมื่อคิดได้ว่าตัวเองกำลังขายร่างกายแลกเงิน




“น้ำ” เสียงเรียกชื่อหนัก ๆ พร้อมกับมือหนาที่จับคางมนที่หันหน้าไปด้านข้างให้หันกลับมาสบสายตา ก่อนจะพูดต่อ “ผมบอกแล้วว่าอย่าพูดแบบนี้ ผมไม่ได้คิดกับคุณแบบนั้น ที่ผมอยากกอดคุณก็เพราะอยากกอดไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน คุณมีค่ามากกว่านั้นรู้มั๊ย”




“คุณ...” เขาหมายความว่ายังไงที่ว่าเธอมีค่ามากกว่านั้น... “หมายความว่ายังไงคะ”




“คิดเอาเองสิ...แม่นางรำเจ้าเสน่ห์...”




สิ้นเสียงแหบพร่า คนึงนิจก็ไม่มีโอกาสได้คิดหรือพูดอะไรอีก เพราะร่างกายและสมองปั่นป่วนล่องลอยจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อจุบพิตแสนหวานทาบทับลงมา แล้วจากหวานก็แปรเปลี่ยนเป็นเร้าร้อนจนกายสั่นสะท้าน หญิงสาวทำได้เพียงแค่วาดมือขึ้นโอบกอด แอ่นร่างหยัดเข้าหาเมื่อเขาเติมเต็มและเคลื่อนไหวถาโถมอย่างเร้าร้อน เปล่งเสียงครวญครางเพื่อระบายอารมณ์ที่เชี่ยวกราก ตอบรับและยินยอมให้เขาสอนสั่งสะสมประสบการณ์หวาบหวามให้อย่างเต็มใจ ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกว่าเขาจะพอใจ




++++++++++




เขากำลังอยากจะฆ่าคน!!




หนุ่มแดนกระทิงดุใช้สายตาคมกริบมองภาพตรงหน้าอย่างหงุดหงิดโมโห วันนี้หลังจากสอนวิชาการร่ายรำพิเศษที่ใช้เมื่อยามอยู่บนเตียงนอนให้นางรำแสนสวยของตนเองแล้ว นิโคไลก็เอาอกเอาใจคนึงนิจที่อ่อนเพลียแทบจะลุกลงจากเตียงไม่ได้ด้วยการเข้าครัวทำอาหารให้ทาน โดยการงัดแงะวิชาการทำอาหารตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรีแล้วต้องไปใช้ชิวิตคนเดียวต่างแดน มาช่วย




จากนั้นก็ใช้เวลาดูหนังฟังเพลงด้วยกันบนเตียงกว้าง แต่ช่วงเวลาแห่งความหวานมันก็สั้นเหลือเกินเมื่อมีโทรศัพท์ตามตัวนางรำของเขาให้มาช่วยสอนนักเรียนโรงเรียนนาฏศิลป์ที่หญิงสาวรับเป็นครูสอนพิเศษให้เฉพาะวันหยุดเสาร์อาทิตย์




หากแต่วันนี้วันศุกร์ ไอ้เจ้าของโรงเรียนมันจะโทรมาตามทำไม แล้วยังมายืนคุยทำท่าทางสนิทสนมกับคนของเขาอีก




นิโคไลสบถ ตาสีคำรัตติกาลมองชายหนุ่มหน้าตี๋รูปร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ๊ตสีฟ้ากางเกงสเลคสีดำ ใส่รองเท้าหนังมันปลาบ ที่กำลังยืนคุยอย่างสนิทสนมกับคนึงนิจในห้องสอนขณะที่อยู่ในช่วงพักเบรก ส่วนตัวเขาได้แต่นั้งมองผ่านกระจกอยู่นอกห้องเพราะไอ้หมอนั่นอ้างกฏว่าคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้าไป




คนนอกงั้นหรือ...เขาอยากจะพูดใส่หน้ามันนัก ว่าอย่างเขามันต้องเรียกว่าเป็นคนในที่แนบแน่นสนิทชิดเชื้อจนหาช่องว่างไม่ได้ต่างหาก!!


+++++++++++++++++++++++++++++++++++


11/10/2011


นายนิคแอบซุกกิ๊กหรือเปล่า อิอิ ไม่บอก ฮ่าๆๆๆ

บอกได้แต่ว่า เรื่องนี้ไม่ซีเรียสไม่หนักค่ะ เบา ๆ สบาย ๆ หื่น ๆ ฮ่าๆ

ลัลลดา

จำนวนการเข้าชม : 2003

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery