ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 8.‘ไหมละอยากจะบอกละซิว่ายังโสด พี่ว่าง จีบพี่ได้อะไรทำนองนี้'
8.
หลังใช้เครดิตการ์ดจ่ายค่าน้ำมัน แพรวพรรณก็ถามคนขับรถว่า “จะดื่มกาแฟสดไหม แพรวจะได้ไปซื้อมาให้”
“พี่ดื่มเฉพาะตอนเช้าครับ ทรี อิน วัน ง่าย ๆ ประหยัดด้วย แพรวจะซื้ออะไรไหม..”
แพรวพรรณส่ายหน้าเบา ๆ เขาจึงขับรถออกจากปั้มน้ำมัน..
“เขียนนิยายนี่รายได้ดีไหม ไม่ตอบก็ได้นะ”
“เป็นทหารเรือละ รายได้ดีไหม”
“ก็พอมี พอกิน พอใช้กันไป คิดจะเป็นทหารจะมาหวังรวยทันตาไม่ได้หรอกครับ ที่รวยทันตาก็พอมีแต่ว่า ไม่ได้ใช้เอง..ตายแล้วถึงรวย..”
“เข้าใจค่ะ ยิ่ง บก.ต่ายบังคับพล็อตมาว่าพระเอกของแพรวพื้นเป็นลูกชาวนา แพรวไปแทบไม่ถูกเลย”
“คนมีเงินจะคิดถึงอารมณ์ของคนไม่มีเงินไม่ได้หรอกครับ..”
“แล้วนี่จะไปไหนเหรอ”
“ไปดูเรือหลวงจักรีนฤเบศร แล้วก็ศูนย์อนุรักษ์พันธุ์เต่าทะเล”
“เมื่อกี้ก็เพิ่งไปมา ไม่เบื่อแย่หรือคะ”
“ทุกวันนี้ก็ทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่แล้วครับ..เป็นทหารเรือยุทธการ อยู่แต่ในน้ำ มีแต่ท้องฟ้า กับพื้นที่แคบ ๆ กับคนหน้าตาเดิม ๆ เทียบกับพาคนเที่ยวชมศูนย์เต่าวันละรอบสองรอบนี่เล็กน้อยมาก ๆ”
“ตอบได้ดีค่ะ..ไม่ต้องขับเร็วก็ได้นะคะ แพรวจะได้ซึมซับบรรยากาศไปด้วย..” นอกจากซึมซับบรรยากาศ แพรวพรรณก็ต้องการอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ ในรถกับเขานาน ๆ เพราะมันรู้สึก ‘ซู่ซ่า’ อยู่ตลอดเวลา อารมณ์แบบนี้หรือเปล่าหนา ถึงได้มีข่าวว่า ‘คู่รัก’ หลาย ๆ คู่ใช้รถเป็นสถานที่พลอดรัก
“พี่ต้นกล้ายังพูดถึงเรื่องรวยจนไม่จบเลย แพรวอยากฟังทัศคติคนเคยจนค่ะ”
“ตอนนี้พี่ก็ยังไม่ได้รวยนะ..หมุนเงินนั่นนี่ เหมือนมนุษย์เงินเดือนทั่ว ๆ ไป เพียงแต่มันดีกว่าเมื่อก่อนนี้เท่านั้น เพราะเรามีเงินเดือน เงินเดือนเราได้เจือจานตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ ได้ช่วยน้อง ๆ ได้ให้ปู่ย่าตายายไว้ทำบุญบ้าง..”
พอเขาเอ่ยถึงปู่ยาตายาย แพรวพรรณก็นึกถึง เหตุการณ์ ณ ศาลกรมหลวงชุมพรฯ ที่นครสวรรค์ วันนั้นเธอบังเอิญเจอครอบครัวของเขา แล้วเมื่อคืนพี่หิรัญญาก็ถามเธอว่า เธอได้เล่าให้พี่ต้นกล้าฟังหรือเปล่า เธอตอบว่ายังไม่ได้เล่า พี่หิรัญญาว่า เรื่องแบบนี้ละเอียดอ่อนนะ ถ้าเขามารู้ทีหลังว่าเธอไม่ใส่ใจกับครอบครัวของเขา เขาอาจจะพาลคิดมากเอาก็ได้ ซึ่งเธอก็อ้างไปว่า ไม่รู้จะเริ่มต้นเอ่ยถึงเหตุการณ์ตรงนั้นอย่างไร เพราะตอนที่ได้ยินแม่ของพี่ต้นกล้าโทรศัพท์ เธอก็เดินออกมาแล้ว แล้วจริง ๆ ก่อนหน้านั้นเธอก็จำหน้าพ่อแม่ของเขาไม่ได้ด้วย..ครั้งพอรู้ จะวิ่งกลับไประริกระรื่นก็ใช่ที่อีก..
ดังนั้นข้อสรุปตรงนี้ เธอจึงบอกกับพี่หิรัญญาไปว่า ถ้าวันหนึ่งข้างหน้าต้องเจอกับพ่อแม่ของพี่ต้นกล้าอีก เธอจะเข้าไปไหว้ แนะนำตัวเองแล้วก็ขอโทษที่วันนั้นจำไม่ได้ แต่จะให้เล่าให้พี่ต้นกล้าฟังในวันนี้ เห็นที่จะยังไม่ใช่...
เพราะการที่ชีวิตของเธอจะเดินไปถึงจุดนั้น ..วันนี้เธอกับเขาต้องคุยกันรู้เรื่อง ต้องมีอะไรต่อมิอะไรที่ต้องศึกษากันอีกไม่น้อย..เขาเองก็ยังไม่เคลียร์ตัวเอง เธอเองก็ยังไม่รู้ชะตาชีวิตของตัวเองเช่นกัน ว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับเขาไปมากน้อยแค่ไหน ทุกสิ่งทุกอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง
“แบบพี่ต้นกล้านี่ก็ถือว่าประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วนะคะ ถามอะไรหน่อยนะ พี่บวชหรือยังค่ะ”
“บวชแล้ว บวชกับโครงการเฉลิมพระเกียรติฯ เมื่อตอนจบใหม่ ๆ..ประหยัด ๆ ด้วย พ่อแม่พี่จะไม่ยอม จะให้กลับไปบวชที่บ้าน แต่พี่คิดว่า เรื่องใหญ่ ใช้เงินเยอะ ก็เลยต้องขอกันเป็นกรณีพิเศษ เพราะพี่มีน้องชายอีกคน ก็ให้เขาบวชแบบเอิกเกริกแบบบ้านเราแทน.. ตอนนี้ถามว่าพี่ประสบความสำเร็จในชีวิตหรือยัง..ก็ระดับหนึ่งนะ ก็พอใจกับอดีตในระดับหนึ่ง”
“แล้วมีเรื่องไม่พอใจด้วยเหรอ”
“มีบ้าง..อย่างสมัยเรียนเตรียมทหาร อย่าลืมว่าพี่เป็นลูกชาวนา พี่ได้เบี้ยเลี้ยงจากโรงเรียน พี่ไม่ได้ขอเงินทางบ้านใช้ แล้วคิดดูเถอะว่ามันจะเป็นอย่างไร เพราะส่วนใหญ่ ส่วนหนึ่งของเพื่อนรุ่นเดียวกัน ฐานะทางบ้านเขาพร้อม เขาอยากได้อยากมีอะไร เขาได้ เขามี วันหยุดเสาร์อาทิตย์ มีรถมารอรับหน้าโรงเรียน แล้ว พี่จะกลับบ้านบ่อย ๆ ก็ไม่ได้ บ้านไกล ค่ารถก็เยอะ เวลาจำกัด แต่พี่ก็มีเพื่อนดี ตอนนั้นพี่มีเพื่อนสนิทกันมาก ๆ อยู่ 4 คนรวมทั้งพี่..เราอยู่ ‘ตอน’ เดียวกัน หมายถึงห้องเดียวกัน..พักด้วยกันเรียนด้วยกัน ก็เฮฮากันตามประสาเด็กสิบหกสิบเจ็ด ตอนนั้นพี่ไปบ้านแม่พร แม่ของไอ้ภูริชบ่อยที่สุด แล้ววันหยุด แม่พรก็จะพาพี่กับภูริชไปหาของกินอร่อย ๆ แพง ๆ ทาน นอกจากนั้น ถ้าภูริชได้อะไร อย่างเช่น เสื้อผ้า นาฬิกาข้อมือ แบบที่หนุ่ม ๆ ต้องมี พี่ก็พลอยได้ไปด้วย..วันเกิดพี่ ท่านก็ให้ความสำคัญเหมือนกับลูกของท่านทั้งสองคน”
“ใจดีจังเลย” แพรวพรรณรู้สึกผิดขึ้นมา เพราะถ้าเธอได้เจอแม่พร เธอคงได้ซึมซับความดีงามน้ำจิตน้ำใจของท่านมาบ้าง และเมื่อเช้า การที่เขาชวนเธอร่วมเดินทางไปด้วยกัน มันก็น่าจะหมายถึงการได้พาเธอไปให้คนในครอบครัวได้รู้จัก พาไปให้แม่พรของเขาได้เห็น เธอพลาดไปแล้วจริง ๆ ไม่ใช่พลาดครั้งเดียวแต่พลาดทั้งที่ห้องอาหาร ซึ่งเธอก็คุยแต่กับเฉพาะหมอภีรชา ไม่ได้เดินไปยกมือไหว้แม่ของหญิงสาวให้เกียรติท่านเหมือนที่หมอภีรชาให้เกียรติเข้ามาแนะนำตัว และพูดคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงและสายตาเต็มไปด้วยความสุขที่ได้เจอนักเขียนในดวงใจ..
“แม่พรเป็นคนใจดี เรียกพี่ลูกทุกคำ..คนไกลบ้าน พอรู้สึกว่าตัวเองมีบ้านอีกหลัง มันก็คลายว้าเหว่อ้างว้างไปได้เยอะเลยนะ หมอภีร์ก็เป็นน้องสาวที่ดี โทรหาพี่ตลอด บางทีไปไหนมาไหนก็ยังซื้อของกินส่งมาให้ เมื่อวานพี่ก็เลยต้องออกไปต้อนรับให้เต็มที่..”
“แพรวขอโทษนะคะที่เมื่อเช้าแพรวไม่ได้ไปด้วย แพรวไม่รู้ว่าท่านสำคัญกับพี่ขนาดนี้”
“ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ละ..”
“ก็ ก็ อาจจะไปด้วย ..แต่แพรวติดนัดกับนุชก่อนหน้านั้นแล้วนี่....”
เขาให้มายิ้มทีมุมปากนิด ๆ อย่างพอจะรู้ทัน แพรวพรรณก็เลยเสมองข้างทาง ก่อนจะเล่าเรื่องลิขสิทธิ์หนังสือนิยายที่เขาถามเธอในตอนแรก ซึ่งเขาเองก็ทำท่าสนใจอยู่ไม่น้อย..
“โห..เล่มหนึ่งได้เป็นแสน ๆ แบบนี้ ที่เคยได้ยินมาว่านักเขียนไส้แห้งก็ไม่ใช่แล้วสิ”
“คนเป็นนักเขียนไส้แห้งก็ยังมีอยู่ค่ะ นักเขียนบางคนเขาอาร์ตค่ะ ทำงานตามอารมณ์ ทำงานตามสั่งทำตามตลาดทั้งหมดไม่ได้ กลุ่มนั้นนักอ่านก็จะน้อยหน่อยแต่ก็มั่นคง ส่วนแพรวมันทำงานตามยุคตามสมัย ตอนนี้คนนิยมอ่านงานเบา ๆ หวาน ๆ แพรวก็เลยได้ช่อง แต่แพรวอยากขยับงานตัวเองให้มีอะไรขึ้นมาบ้าง เรื่องทหารเรือนี่แพรวทำเรื่องแรกนะคะ ได้พี่หิรัญญาช่วยเรื่องพล็อตระดับหนึ่ง”
“แล้วงานก่อนหน้านั้นละ งานที่เจ้าศุภโชคมันถือกลับไป”
“พระเอกเป็นไฮโซมาจากเมืองนอก นางเอกก็เป็นไฮโซ มีเรื่องเข้าใจผิดกันที่สนามบิน แล้วตอนหลังก็เจอกันตามงานเลี้ยงของไฮโซ หลังจากนั้นก็รักกัน แต่งงานกัน..มั่ว ๆ ไปค่ะ ไฮซ้อไฮโซอะไรแพรวไม่รู้จักหรอก นั่งดูสกู๊ปข่าวพวกไฮโซไซตี้บ้าง อ่านนิตยสารแนวไฮ ๆ บ้าง ก็ซึมซับเอามาจิตนาการผสมผสานกับหนังละครที่ได้ดู ไม่รู้ว่าคุณศุภโชคจะอ่านแล้วสนุกหรือเปล่า แต่เอ๊ะ ยังไม่ได้ตอบแพรวเลยว่า ผู้การ กับต้นเรือ แตกต่างกันอย่างไร”..
“แล้วที่เห็น ๆ ละ” เขาหันมาหายิ้ม ๆ ที่มุมปาก และด้วยมีแว่นกันแดดคาดทับตาไว้แพรวพรรณจึงไม่เห็นดวงตาเจ้าเล่ห์ของเขา..เหมือนที่เขาไม่เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความชื่นมื่นของเธอ
“ผู้การขับรถเก๋ง ต้นเรือขับรถเครื่อง”
“มีอีกไหม”
“กะล่อนพอ ๆ กัน”
“เอาที่แตกต่าง”
“ผู้การหน้าตาดี ต้นเรือก็ดูแล้วสบายตาดี”
“อยากให้มันได้ยินจังเลย..”
“เค้าก็น่ารักดีนะคะ สนุกดี ..มีแฟนหรือยังคะ”
“เค้าหรือพี่”
“คุยถึงเขาก็ต้องเขาซิคะ..”
“นึกว่าถามถึงของพี่”
“ยังไม่อยากรู้ค่ะ..” แพรวพรรณเบือนหน้าไปยิ้มกับกระจก ‘ไหมละอยากจะบอกละซิว่ายังโสด พี่ว่าง จีบพี่ได้อะไรทำนองนี้ แต่เสียใจค่ะ แพรวนะอ่านหนังสือนิยายที่นางเอกเป็นคนกะล่อนมาไม่น้อย เรื่องแบบนี้แพรวพอรับมือไหว’
“แล้วแพรวมีเพื่อนพอจะแนะนำให้เจ้าศุภโชคบ้างไหม มันละอยากมีแฟนจนตัวสั่น”
“..มีค่ะ แต่ทำไมต้องเป็นเพื่อนแพรว..เป็นแพรวเองเลยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้..”
“อุ้ย ทางไปเกาะแสมสาร พิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยาเกาะและทะเลไทย ศาลพระเจ้าตากสิน..”
“เดี๋ยวเย็น ๆ ค่อยเข้าไป วันนี้พี่จะรีบพาแพรวไปให้ทั่ว ๆ รวมกินข้าวเย็นไปด้วยเลย พรุ่งนี้ ค่อยไปชมดูกองเรือที่พี่ทำงานอยู่”
ใจจริงแพรวพรรณอยากจะบอกว่า ‘น่ารักจัง’ แต่ว่าก็ต้องยั้งปากไว้..ส่วนสายตานั้นก็เสาะเก็บข้อมูลระหว่างที่รถวิ่งไปด้วย..
“พื้นที่ทหารก็ดีอย่าง เป็นระเบียบเรียบร้อย ..สบายตาดีนะคะ.. แล้วหน่วยบัญชาการต่อสู้อากาศยานและรักษาฝั่งนี่เป็นไงคะ” แพรวพรรณเหลียวหลังไปอ่านป้ายที่ติดไว้อีกรอบ
“ถ้าไม่อยากอยู่เรือ ก็มาอยู่ที่นี่ได้ เป็นหน่วยตั้งรับ ตามชื่อนั่นแหละ รักษาฝั่ง กรณีที่รบกับกองเรือ หน่วยนี้ก็ยิงปืนใส่เรือรบที่จะยกพลขึ้นฝั่ง ยิงปืนใหญ่ใส่เครื่องบินรบบนฟ้าที่จะเข้าจอมตีฐานทัพ แต่ในทางปฏิบัติ ปัจจุบันก็ยากจะเกิด ตอนนี้ก็มีงานในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้รวมกับหน่วยนาวิกโยธิน ก็หนักและเสี่ยงกันหน่อย ทัพเรือไม่ใช่มีแค่เรือรบ ทัพเรือมีทุกอย่างเหมือนกองทัพอื่น ๆ เป็นกองกำลังผสมผสานกัน พี่มาทางเรือแล้วก็ไปทางเรือตามหน้าที่ เมาเรือก็ดีกว่าเสียวไส้ขับเครื่องบิน..”
“นี่คือเรื่องที่พี่ต้นกล้าไม่สามารถใช่ไหมคะ”
“แบ่งให้คนอื่น ๆ เขาเก่งกันมั่ง ตอนอยู่โรงเรียนประถม มันไม่มีใครทำไง พี่ก็เลยต้องทำมันซะทุกอย่าง แต่พอเราออกมาอยู่ข้างนอก เราก็เลยได้รู้ได้เห็นว่า โลกใบนี้มีคนเก่ง มีคนมีความสามารถอยู่ไม่น้อย และที่สำคัญที่สุดของการเป็นทหารทุกเหล่าทัพ คือเราเก่งคนเดียวไม่ได้ มันต้องทำงานเป็นทีม เมื่อเป็นทีมก็ต้องมีหัวหน้าทีม มีคำสั่ง เพราะฉะนั้น ระบบทหารอาจจะเหมือนเป็นการบังคับกัน มีกฎระเบียบเยอะแยะ แต่มันเป็นไปเพื่อการเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ถ้าแตกกันซะแล้ว รบกี่ครั้งก็ยากจะชนะ..”
“แตกต่างจากวิธีคิดของพ่อค้าอย่างสิ้นเชิง”
“นั่นเขาอยู่เพื่อวงศ์ตระกูล ทหารอยู่เพื่อประเทศชาติ..เรื่องตัวเองเป็นเรื่องรอง หน้าที่ภารกิจที่ได้รับมอบหมายสำคัญที่สุด..ดังนั้น คนที่จะมาเป็นภรรยาทหาร ก็ต้องเข้าใจในตรงนี้ด้วย”
“สาระสำคัญอยู่ที่ตรงนี้”
“ครับ..” ว่าแล้วเขาก็หันกลับมาหาแพรวพรรณซึ่งครั้งนี้หญิงสาวไม่ได้เบือนหน้าหนี แต่ถึงอย่างไร หน้าต่างของหัวใจก็ยังปิดมิดชิดเพราะทั้งคู่มีแว่นกันแดดยี่ห้อ RayBan บังไว้
****************************
รถของผู้การจิรวัติถึงท่าเรือน้ำลึกจุกเสม็ด พอจะเปิดประตูลงจากรถ โทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของแพรวพรรณก็ดังขึ้น..หญิงสาวเปิดประตูรถลงไปแล้วดึงโทรศัพท์ออกมากดรับสายเรียกจากนาที..ส่วนจิรวัตินั้นก็ลงจากรถเปิดประตูหลังไปคว้าร่มที่กับหมวกแก็ปออกมา..
วันนี้เป็นอีกวันที่เขายังอยู่ในชุดไพรเวทแนวเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ มันจึงดูไม่น่าเกรงขามเท่าชุดทหารแต่ถึงกระนั้นสง่าราศีของเขาก็ยังทำให้แพรวพรรณต้องแอบมองซึมซับภาพของเขาไว้ในใจ..
“มีอะไรให้แพรวรับใช้คะ”
“ได้ทีถีบหัวส่งเลยนะ”
“ใครทิ้งแพรวก่อนละ..แหม ๆ อย่า ๆ ให้แพรวโมโห”
“มันเป็นแผนพี่ญา ไปโทษพี่ญาโน่นเลย..แล้วเป็นไงมั่ง ทำอะไรกันอยู่ หึ”
“จู๋จี๋กัน”
“แรงส์”
“ร้อนแดด มีอะไรก็ว่ามา..” ว่าพลางแพรวพรรณก็รับร่มที่กางแล้วจากมือของพี่ต้นกล้า ส่วนเขาเองใส่หมวกแก๊ปกันแดด ส่งร่มให้เธอแล้วเขาก็เดินนำหน้า แพรวพรรณเดินตามไปห่าง ๆ พลางคุยกับเพื่อนไปด้วย..
“เล่นกันกลางแจ้งเลยเหรอ”
“ทะลึ่ง..”
“ดูแลตัวเองด้วยนะแพรว หนึ่งเป็นห่วงนะ”
“ขอบใจจ้ะ แค่นี้ก่อนนะหนึ่ง จะขึ้นเรือแล้ว..คืนนี้ค่อยเม้าท์กัน แพรวมีเรื่องเม้าท์เต็มไปหมด เออ ๆ ค่อยคุยกัน..”
วางสายจากนาทีแล้ว แพรวพรรณก็เห็นว่าพี่ต้นกล้ายื่นบัตรให้ทหารยามที่อยู่ตรงป้อมหน้าสะพานพาดข้ามเรือ..พอเธอเดินไปถึง เขาก็แตะศอกเธอให้เดินตามเขาเข้าชมเรือหลวงจักรีนฤเบศร ..
พอก้าวเข้าในเรือแล้วแพรวพรรณก็สัมผัสถึงความยิ่งใหญ่อลังการของเรือบรรทุกเครื่องบินกับเฮลิคอปเตอร์ ซึ่งมีห้องปฏิบัติการรวมกับห้องพักถึง 600 ห้อง
“ถ่ายรูปได้หรือเปล่าคะ” ตอนนี้เองที่แพรวพรรณประชิดตัวนายทหารเรือหนุ่มอย่างไม่ต้องเกรงว่าเขาจะว่าเธอเสนอเนื้อตัว ก็คนที่มาเยี่ยมชมเรือนั้นมีอยู่ไม่น้อย ไหนจะทหารที่เฝ้าตรวจตราให้นักท่องเที่ยวปฏิบัติตามกฎระเบียบของการเยี่ยมชมเรือก็ดูน่าหวั่นเกรง..
“เห็นว่าห้ามเฉพาะกล้องวีดีโอ กับคนต่างชาติ..คงถ่ายรูปได้” ว่าแล้วเขาก็หยุด แพรวพรรณหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ ตัว ก่อนจะเห็นป้ายมีลูกศรบอกให้เห็นทิศทางที่นักท่องเที่ยวจะต้องก้าวเดิน
“โน้น ทางขึ้นดาดฟ้าเรือ” พี่ต้นกล้าบอกเบา ๆ แพรวพรรณเกาะแขนเขาหลวม ๆ ก้าวเดินไปด้วยกัน พี่ต้นกล้าเองก็เดินไม่เร็วนัก แต่ว่าบันไดทางเดินในเรือนั้นคับแคบจึงเดินเคียงกันไม่ได้..”
“เวลาเรือวิ่งในทะเลเป็นอย่างไรบ้างคะ ถามโง่ ๆ ไปหรือเปล่า..”
“ไม่หรอก..แต่ไม่รู้จะตอบยังไง”
“ทำไมที่นี่มีเรือไม่กี่ลำ..ไหนเรือของพี่”
“ท่าเรือรบไม่ได้อยู่ที่นี่ อยู่อีกที่ พรุ่งนี้ถึงค่อยไปดู”
“อ้าว แพรวก็นึกว่าที่เดียวกัน”
“อ่านข้อมูลเกี่ยวกับทหารเรือมามากน้อยแค่ไหน”
“นิดหน่อยค่ะ แต่ใช่ว่าแพรวจะลงรายละเอียดทั้งหมดที่อ่านหรือที่รู้นะคะ นิยายไม่ใช่สารคดี..อ้อพี่ต้นกล้า พี่ถนัด ๆ ทางด้านขีดเขียนบ้างไหม” แพรวพรรณถามพลางหอบแฮก ๆ และพอพ้นช่วงบันได ก็ถึงชั้นดาดฟ้าเรือกว้างใหญ่ยาวสุดลูกตาทีเดียว
แพรวพรรณกางร่มที่ได้หุบตั้งแต่ก่อนจะเข้าเรือเพราะแดดจ้าเป็นอย่างมาก..
“โฮ..ใหญ่มาก..นี่หรือคะ รันเวย์เครื่องบิน”
“เฉพาะรุ่น ไม่ได้บินขึ้นลงทุกรุ่นหรอก..” ผู้การจิรวัติอธิบายประวัติความเป็นมาของเรือกับเรือลำนี้กับรุ่นของเครื่องบินที่ติดมากับเรือลำนี้อีกยืดยาว แพรวพรรณก็ทำท่าสนใจไปอย่างนั้น ทั้งที่จริง ๆ แล้วนิยายของเธอคงต้องตัดเรื่อง แบบเครื่องบินที่ติดมากับเรือ ประเทศที่สร้างเรือ หรือแม้กระทั่งเหตุที่สร้างเรือ รวมถึงเหตุผลที่ทำให้เรือหลวงฯ ต้องมาจอดที่ตรงนี้ออก เพราะไม่งั้นมันกลายเป็นสารคดีแน่ ๆ
ส่วนองค์ความรู้ของเขานี้ มันก็มีประโยชน์กับเขา หากเขาจะมีความสามารถดึงมันออกมาใช้ ในแบบที่เธอกำลังชี้แนะ “สมัยนี้ สารคดีเกี่ยวกับอาชีพแบบนี้ คนก็สนใจกันนะคะ พวกที่เป็นดารา นายแบบ นางแบบ ตากล้อง โมเดลลิ่ง ขายกาแฟอะไรกัน เขาก็ลุกขึ้นมาเขียนหนังสือ พี่ต้นกล้าเขียนเกี่ยวกับทหารเรือสิ..”
“น่าสนเหมือนกันเนอะ..”
“เอาแบบแฝงความสนุกนะคะ..โห แดดร้อนมาก ร้อนมาก ๆ..”
“ลงกันเหอะ..”
แดดร้อน กลัวผิวเสียเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้หญิง และธรรมชาติอีกอย่างหนึ่งที่ผู้หญิงชอบนั่นก็คือการถ่ายรูปกับสถานที่ท่องเที่ยว โดยรูปนั้นจะต้องมีภาพตัวเองสวยสดงดงาม กอรปกับวันนี้ ในเฟสบุ๊คเธอจะต้องเอารูปไปลงด้วย ถึงจะกลัวผิวเสีย อย่างไรแพรวพรรณก็ต้องทน..
“พี่ต้นกล้าถ่ายรูปให้แพรวหน่อย..สิ ..” แพรวพรรณส่งกล้องดิจิตอลในมือให้เขา เขารับกล้องไปถือไว้..แพรวพรรณหุบร่มวางหันหลังให้หัวเรือ แล้วให้ตากล้องหมุนไปทางซ้าย ทางขวา เพื่อถ่ายรูปเธอให้ติดภาพด้านหลัง 360 องศา และภาพเซ็ทสุดท้ายก่อนที่นางแบบจะหน้ามืดเกือบลมจับ ก็คือภาพที่ด้านหลังเป็นห้องสะพานเดินเรือกับหอบังคับการบิน
“ร้อนมาก ๆ ไหน ๆ ดูสิ” แพรวพรรณรีบวิ่งมาดูรูปจากผลงานการถ่ายภาพของเขา ตอนนั้นเองเธอรู้สึกว่า เธอใกล้ชิดกับเขาเป็นอย่างมาก แต่ว่า ช็อตนี้มันเป็นอะไรที่ดูแนบเนียนที่สุด..
“ฝีมือพี่ดีจังเลย”
“นางแบบดีด้วยครับ”
“ถ่ายคู่กับแพรวได้ไหม แพรวจะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก”..
พอเขาอนุญาต แพรวพรรณก็รีบคว้ากล้องในมือของเขาแล้วเดินไปหาน้องผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเก้ ๆ กัง ๆ ดูวิวอยู่คนเดียว..
“รบกวนถ่ายรูปให้พี่หน่อยได้ไหมคะ”
พอเด็กหนุ่มพยักหน้า แพรวพรรณรีบวิ่งกลับมายืนเกาะแขนพี่ต้นกล้า และพอตากล้องนับ หนึ่ง สอง พอสาม แพรวพรรณก็ใช้แก้มของตนซบที่แขนของพี่ต้นกล้าเบา ๆ และช็อตถัดไป แพรวพรรณก็ไม่คิดว่า จากที่ตั้งใจจะฉวยโอกาส ‘แต๊ะอั๋ง’ เขา ให้กระชุมกระชวยหัวใจ กลายเป็นว่า แขนของเขาข้างนั้นมาโอบเอวของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..แต่ที่รู้ ๆ พอเด็กหนุ่มคนนั้นส่งกล้องคืนมาแล้วแพรวพรรณรีบกดดูเฉพาะรูปใบนั้นอยู่นาน..และรูปใบนี้ จะต้องทำให้พี่หิรัญญากับหนึ่งนาทีกรี๊ดสลบไปกับเธอแน่ ๆ..
*************************
ขณะที่ต้นเรือศุภโชคกำลังอ่านหนังสือนิยายเรื่อง ‘รักสุดท้ายของคุณชายไฮโซ’ ของนักเขียน ‘แพรวพรรณ’ ที่มีนามแฝงชื่อเดียวกับชื่อจริงอยู่ในห้องพัก โทรศัพท์มือถือข้างกายของเขาก็ดังขึ้น และพอปรายตาไปเห็นชื่อที่ได้บันทึกไว้ ศุภโชคก็ถึงกับถดตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มากดรับ..
“พี่ศุภโชคคะ..น้องฐานะคะ” น้องฐา มีชื่อจริงว่า ฐาปนิสร นักศึกษาปริญญาตรี ปีสุดท้าย ซึ่งเป็นลูกสาวคนเล็กของนายทุนใหญ่มีธุรกิจหลายแขนงในเมืองพัทยา ซึ่งเขารู้จักดี เพราะว่า ผู้การของเขาคือคู่ควงคนปัจจุบันของเจ้าหล่อน..ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูไฮโซเอาแต่ใจตัวเองสุด ๆ
“ครับ น้องฐามีอะไรให้พี่รับใช้หรือครับ”
“พี่ต้นไปไหน ทำไมไม่รับสายของน้องฐา โทรตั้งแต่เช้าจนมือจะหงิกแล้วเนี่ย”
“เอ่อ..ผู้การ..ผู้การ” จะบอกว่าออกเรือ ก็ต้องออกด้วยกัน ถ้าโทรศัพท์ไม่มีสัญญาณก็ต้องไม่มีสัญญาณด้วยกัน..และเรื่องโกหกกระล่อนแบบนี้เขาไม่ใคร่ถนัดนัก..
“ผู้การ กลับนครสวรรค์” ใช่ ช่วงหลัง ๆ ผู้การกลับนครสวรรค์บ่อย ๆ เพราะว่า ปู่ ย่า ตา ยาย แทบจะสลับกันป่วยเลยทีเดียว..
“กลับอีกแล้ว..ก็เพิ่งกลับไปมาเร็ว ๆ นี้เอง ใครเป็นอะไรนักหนาเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ..”
“บอกมาตรง ๆ เลยดีกว่า ว่าพี่ต้นไปไหน”
“ก็บอกไปตามจริงแล้วนี่ครับ..”
“ถ้าความจริงไม่ใช่แบบนี้ อย่าหาว่าน้องฐาไม่เตือนนะคะ” สิ่งหนึ่งที่ฐาปนิสร ทำได้ก็คือ ทุกครั้งที่เรือจะออกไปลาดตระเวน เจ้าหล่อนจะขนซื้อเสบียงใส่รถมาให้กินกันอย่างอิ่มหนำสำราญ และถ้าใครทำให้น้องฐาไม่พอใจ น้องฐาก็บอกว่า ไม่อนุญาตให้คนนั้นกินของเหล่านั้น ซึ่งในทางปฏิบัตินั้นทำไม่ได้แน่ ๆ แต่เขาก็ไม่อยากประกาศสงครามกับน้องฐา เพราะนอกจากจะของกิน บางครั้งมีตั๋วคอนเสิร์ตใหญ่ ๆ ที่มาเล่นในเมืองพัทยา น้องฐาก็จะขนตั๋วมาจากแจกจ่าย ให้ได้ออกผ่อนคลายดูดีมีระดับกันอย่างถ้วนหน้า..และประการสุดท้ายเพื่อนของน้องฐาแต่ละคนนั้นสวยสะเด็ด ซึ่งพอรวมตัวกันได้แล้ว ก็เรียกกลุ่มตัวเองว่า ‘แก๊งดอกฟ้า’ นั้น รูปร่างหน้าตาลีลายามยักย้ายส่ายสะโพกในเธคนั้นทำให้หนุ่ม ๆ โต๊ะข้างๆ พากันอิจฉามานักต่อนักแล้ว แต่เรื่องจวนตัวแบบนี้ ก็ไม่มีทางที่เขาจะยอมจนมุมน้องฐาง่าย ๆ เสียหรอก
“โอ้ย ความจริงเป็นแบบนี้แหละครับ พี่จะโกหกให้ได้อะไรขึ้นมาละครับ เนื้อก็ไม่ได้กิน หนังก็ไม่ได้รองนั่งอะไรสักหน่อย..พี่ไม่รนหาที่เดือดร้อนหรอกครับ”
“น้องฐารู้แต่ว่า ทหารเรือรักพี่รักน้อง พี่น้องทำผิดก็พร้อมจะปกป้องช่วยเหลือกัน”
“โอ้ย พี่ผู้การของพี่ ไม่เคยทำผิดหรอกครับ ชัดเจน เสมอต้น เสมอปลาย”
“ไม่โทรหาน้องฐามาสองวันแล้วนะ เมื่อวานก็เงียบไป..น่าสงสัยนัก รับมาดีกว่า พี่ต้นไปกับผู้หญิง
อื่นใช่ไหม..”
หลังใช้เครดิตการ์ดจ่ายค่าน้ำมัน แพรวพรรณก็ถามคนขับรถว่า “จะดื่มกาแฟสดไหม แพรวจะได้ไปซื้อมาให้”
“พี่ดื่มเฉพาะตอนเช้าครับ ทรี อิน วัน ง่าย ๆ ประหยัดด้วย แพรวจะซื้ออะไรไหม..”
แพรวพรรณส่ายหน้าเบา ๆ เขาจึงขับรถออกจากปั้มน้ำมัน..
“เขียนนิยายนี่รายได้ดีไหม ไม่ตอบก็ได้นะ”
“เป็นทหารเรือละ รายได้ดีไหม”
“ก็พอมี พอกิน พอใช้กันไป คิดจะเป็นทหารจะมาหวังรวยทันตาไม่ได้หรอกครับ ที่รวยทันตาก็พอมีแต่ว่า ไม่ได้ใช้เอง..ตายแล้วถึงรวย..”
“เข้าใจค่ะ ยิ่ง บก.ต่ายบังคับพล็อตมาว่าพระเอกของแพรวพื้นเป็นลูกชาวนา แพรวไปแทบไม่ถูกเลย”
“คนมีเงินจะคิดถึงอารมณ์ของคนไม่มีเงินไม่ได้หรอกครับ..”
“แล้วนี่จะไปไหนเหรอ”
“ไปดูเรือหลวงจักรีนฤเบศร แล้วก็ศูนย์อนุรักษ์พันธุ์เต่าทะเล”
“เมื่อกี้ก็เพิ่งไปมา ไม่เบื่อแย่หรือคะ”
“ทุกวันนี้ก็ทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่แล้วครับ..เป็นทหารเรือยุทธการ อยู่แต่ในน้ำ มีแต่ท้องฟ้า กับพื้นที่แคบ ๆ กับคนหน้าตาเดิม ๆ เทียบกับพาคนเที่ยวชมศูนย์เต่าวันละรอบสองรอบนี่เล็กน้อยมาก ๆ”
“ตอบได้ดีค่ะ..ไม่ต้องขับเร็วก็ได้นะคะ แพรวจะได้ซึมซับบรรยากาศไปด้วย..” นอกจากซึมซับบรรยากาศ แพรวพรรณก็ต้องการอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ ในรถกับเขานาน ๆ เพราะมันรู้สึก ‘ซู่ซ่า’ อยู่ตลอดเวลา อารมณ์แบบนี้หรือเปล่าหนา ถึงได้มีข่าวว่า ‘คู่รัก’ หลาย ๆ คู่ใช้รถเป็นสถานที่พลอดรัก
“พี่ต้นกล้ายังพูดถึงเรื่องรวยจนไม่จบเลย แพรวอยากฟังทัศคติคนเคยจนค่ะ”
“ตอนนี้พี่ก็ยังไม่ได้รวยนะ..หมุนเงินนั่นนี่ เหมือนมนุษย์เงินเดือนทั่ว ๆ ไป เพียงแต่มันดีกว่าเมื่อก่อนนี้เท่านั้น เพราะเรามีเงินเดือน เงินเดือนเราได้เจือจานตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ ได้ช่วยน้อง ๆ ได้ให้ปู่ย่าตายายไว้ทำบุญบ้าง..”
พอเขาเอ่ยถึงปู่ยาตายาย แพรวพรรณก็นึกถึง เหตุการณ์ ณ ศาลกรมหลวงชุมพรฯ ที่นครสวรรค์ วันนั้นเธอบังเอิญเจอครอบครัวของเขา แล้วเมื่อคืนพี่หิรัญญาก็ถามเธอว่า เธอได้เล่าให้พี่ต้นกล้าฟังหรือเปล่า เธอตอบว่ายังไม่ได้เล่า พี่หิรัญญาว่า เรื่องแบบนี้ละเอียดอ่อนนะ ถ้าเขามารู้ทีหลังว่าเธอไม่ใส่ใจกับครอบครัวของเขา เขาอาจจะพาลคิดมากเอาก็ได้ ซึ่งเธอก็อ้างไปว่า ไม่รู้จะเริ่มต้นเอ่ยถึงเหตุการณ์ตรงนั้นอย่างไร เพราะตอนที่ได้ยินแม่ของพี่ต้นกล้าโทรศัพท์ เธอก็เดินออกมาแล้ว แล้วจริง ๆ ก่อนหน้านั้นเธอก็จำหน้าพ่อแม่ของเขาไม่ได้ด้วย..ครั้งพอรู้ จะวิ่งกลับไประริกระรื่นก็ใช่ที่อีก..
ดังนั้นข้อสรุปตรงนี้ เธอจึงบอกกับพี่หิรัญญาไปว่า ถ้าวันหนึ่งข้างหน้าต้องเจอกับพ่อแม่ของพี่ต้นกล้าอีก เธอจะเข้าไปไหว้ แนะนำตัวเองแล้วก็ขอโทษที่วันนั้นจำไม่ได้ แต่จะให้เล่าให้พี่ต้นกล้าฟังในวันนี้ เห็นที่จะยังไม่ใช่...
เพราะการที่ชีวิตของเธอจะเดินไปถึงจุดนั้น ..วันนี้เธอกับเขาต้องคุยกันรู้เรื่อง ต้องมีอะไรต่อมิอะไรที่ต้องศึกษากันอีกไม่น้อย..เขาเองก็ยังไม่เคลียร์ตัวเอง เธอเองก็ยังไม่รู้ชะตาชีวิตของตัวเองเช่นกัน ว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับเขาไปมากน้อยแค่ไหน ทุกสิ่งทุกอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง
“แบบพี่ต้นกล้านี่ก็ถือว่าประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วนะคะ ถามอะไรหน่อยนะ พี่บวชหรือยังค่ะ”
“บวชแล้ว บวชกับโครงการเฉลิมพระเกียรติฯ เมื่อตอนจบใหม่ ๆ..ประหยัด ๆ ด้วย พ่อแม่พี่จะไม่ยอม จะให้กลับไปบวชที่บ้าน แต่พี่คิดว่า เรื่องใหญ่ ใช้เงินเยอะ ก็เลยต้องขอกันเป็นกรณีพิเศษ เพราะพี่มีน้องชายอีกคน ก็ให้เขาบวชแบบเอิกเกริกแบบบ้านเราแทน.. ตอนนี้ถามว่าพี่ประสบความสำเร็จในชีวิตหรือยัง..ก็ระดับหนึ่งนะ ก็พอใจกับอดีตในระดับหนึ่ง”
“แล้วมีเรื่องไม่พอใจด้วยเหรอ”
“มีบ้าง..อย่างสมัยเรียนเตรียมทหาร อย่าลืมว่าพี่เป็นลูกชาวนา พี่ได้เบี้ยเลี้ยงจากโรงเรียน พี่ไม่ได้ขอเงินทางบ้านใช้ แล้วคิดดูเถอะว่ามันจะเป็นอย่างไร เพราะส่วนใหญ่ ส่วนหนึ่งของเพื่อนรุ่นเดียวกัน ฐานะทางบ้านเขาพร้อม เขาอยากได้อยากมีอะไร เขาได้ เขามี วันหยุดเสาร์อาทิตย์ มีรถมารอรับหน้าโรงเรียน แล้ว พี่จะกลับบ้านบ่อย ๆ ก็ไม่ได้ บ้านไกล ค่ารถก็เยอะ เวลาจำกัด แต่พี่ก็มีเพื่อนดี ตอนนั้นพี่มีเพื่อนสนิทกันมาก ๆ อยู่ 4 คนรวมทั้งพี่..เราอยู่ ‘ตอน’ เดียวกัน หมายถึงห้องเดียวกัน..พักด้วยกันเรียนด้วยกัน ก็เฮฮากันตามประสาเด็กสิบหกสิบเจ็ด ตอนนั้นพี่ไปบ้านแม่พร แม่ของไอ้ภูริชบ่อยที่สุด แล้ววันหยุด แม่พรก็จะพาพี่กับภูริชไปหาของกินอร่อย ๆ แพง ๆ ทาน นอกจากนั้น ถ้าภูริชได้อะไร อย่างเช่น เสื้อผ้า นาฬิกาข้อมือ แบบที่หนุ่ม ๆ ต้องมี พี่ก็พลอยได้ไปด้วย..วันเกิดพี่ ท่านก็ให้ความสำคัญเหมือนกับลูกของท่านทั้งสองคน”
“ใจดีจังเลย” แพรวพรรณรู้สึกผิดขึ้นมา เพราะถ้าเธอได้เจอแม่พร เธอคงได้ซึมซับความดีงามน้ำจิตน้ำใจของท่านมาบ้าง และเมื่อเช้า การที่เขาชวนเธอร่วมเดินทางไปด้วยกัน มันก็น่าจะหมายถึงการได้พาเธอไปให้คนในครอบครัวได้รู้จัก พาไปให้แม่พรของเขาได้เห็น เธอพลาดไปแล้วจริง ๆ ไม่ใช่พลาดครั้งเดียวแต่พลาดทั้งที่ห้องอาหาร ซึ่งเธอก็คุยแต่กับเฉพาะหมอภีรชา ไม่ได้เดินไปยกมือไหว้แม่ของหญิงสาวให้เกียรติท่านเหมือนที่หมอภีรชาให้เกียรติเข้ามาแนะนำตัว และพูดคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงและสายตาเต็มไปด้วยความสุขที่ได้เจอนักเขียนในดวงใจ..
“แม่พรเป็นคนใจดี เรียกพี่ลูกทุกคำ..คนไกลบ้าน พอรู้สึกว่าตัวเองมีบ้านอีกหลัง มันก็คลายว้าเหว่อ้างว้างไปได้เยอะเลยนะ หมอภีร์ก็เป็นน้องสาวที่ดี โทรหาพี่ตลอด บางทีไปไหนมาไหนก็ยังซื้อของกินส่งมาให้ เมื่อวานพี่ก็เลยต้องออกไปต้อนรับให้เต็มที่..”
“แพรวขอโทษนะคะที่เมื่อเช้าแพรวไม่ได้ไปด้วย แพรวไม่รู้ว่าท่านสำคัญกับพี่ขนาดนี้”
“ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ละ..”
“ก็ ก็ อาจจะไปด้วย ..แต่แพรวติดนัดกับนุชก่อนหน้านั้นแล้วนี่....”
เขาให้มายิ้มทีมุมปากนิด ๆ อย่างพอจะรู้ทัน แพรวพรรณก็เลยเสมองข้างทาง ก่อนจะเล่าเรื่องลิขสิทธิ์หนังสือนิยายที่เขาถามเธอในตอนแรก ซึ่งเขาเองก็ทำท่าสนใจอยู่ไม่น้อย..
“โห..เล่มหนึ่งได้เป็นแสน ๆ แบบนี้ ที่เคยได้ยินมาว่านักเขียนไส้แห้งก็ไม่ใช่แล้วสิ”
“คนเป็นนักเขียนไส้แห้งก็ยังมีอยู่ค่ะ นักเขียนบางคนเขาอาร์ตค่ะ ทำงานตามอารมณ์ ทำงานตามสั่งทำตามตลาดทั้งหมดไม่ได้ กลุ่มนั้นนักอ่านก็จะน้อยหน่อยแต่ก็มั่นคง ส่วนแพรวมันทำงานตามยุคตามสมัย ตอนนี้คนนิยมอ่านงานเบา ๆ หวาน ๆ แพรวก็เลยได้ช่อง แต่แพรวอยากขยับงานตัวเองให้มีอะไรขึ้นมาบ้าง เรื่องทหารเรือนี่แพรวทำเรื่องแรกนะคะ ได้พี่หิรัญญาช่วยเรื่องพล็อตระดับหนึ่ง”
“แล้วงานก่อนหน้านั้นละ งานที่เจ้าศุภโชคมันถือกลับไป”
“พระเอกเป็นไฮโซมาจากเมืองนอก นางเอกก็เป็นไฮโซ มีเรื่องเข้าใจผิดกันที่สนามบิน แล้วตอนหลังก็เจอกันตามงานเลี้ยงของไฮโซ หลังจากนั้นก็รักกัน แต่งงานกัน..มั่ว ๆ ไปค่ะ ไฮซ้อไฮโซอะไรแพรวไม่รู้จักหรอก นั่งดูสกู๊ปข่าวพวกไฮโซไซตี้บ้าง อ่านนิตยสารแนวไฮ ๆ บ้าง ก็ซึมซับเอามาจิตนาการผสมผสานกับหนังละครที่ได้ดู ไม่รู้ว่าคุณศุภโชคจะอ่านแล้วสนุกหรือเปล่า แต่เอ๊ะ ยังไม่ได้ตอบแพรวเลยว่า ผู้การ กับต้นเรือ แตกต่างกันอย่างไร”..
“แล้วที่เห็น ๆ ละ” เขาหันมาหายิ้ม ๆ ที่มุมปาก และด้วยมีแว่นกันแดดคาดทับตาไว้แพรวพรรณจึงไม่เห็นดวงตาเจ้าเล่ห์ของเขา..เหมือนที่เขาไม่เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความชื่นมื่นของเธอ
“ผู้การขับรถเก๋ง ต้นเรือขับรถเครื่อง”
“มีอีกไหม”
“กะล่อนพอ ๆ กัน”
“เอาที่แตกต่าง”
“ผู้การหน้าตาดี ต้นเรือก็ดูแล้วสบายตาดี”
“อยากให้มันได้ยินจังเลย..”
“เค้าก็น่ารักดีนะคะ สนุกดี ..มีแฟนหรือยังคะ”
“เค้าหรือพี่”
“คุยถึงเขาก็ต้องเขาซิคะ..”
“นึกว่าถามถึงของพี่”
“ยังไม่อยากรู้ค่ะ..” แพรวพรรณเบือนหน้าไปยิ้มกับกระจก ‘ไหมละอยากจะบอกละซิว่ายังโสด พี่ว่าง จีบพี่ได้อะไรทำนองนี้ แต่เสียใจค่ะ แพรวนะอ่านหนังสือนิยายที่นางเอกเป็นคนกะล่อนมาไม่น้อย เรื่องแบบนี้แพรวพอรับมือไหว’
“แล้วแพรวมีเพื่อนพอจะแนะนำให้เจ้าศุภโชคบ้างไหม มันละอยากมีแฟนจนตัวสั่น”
“..มีค่ะ แต่ทำไมต้องเป็นเพื่อนแพรว..เป็นแพรวเองเลยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้..”
“อุ้ย ทางไปเกาะแสมสาร พิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยาเกาะและทะเลไทย ศาลพระเจ้าตากสิน..”
“เดี๋ยวเย็น ๆ ค่อยเข้าไป วันนี้พี่จะรีบพาแพรวไปให้ทั่ว ๆ รวมกินข้าวเย็นไปด้วยเลย พรุ่งนี้ ค่อยไปชมดูกองเรือที่พี่ทำงานอยู่”
ใจจริงแพรวพรรณอยากจะบอกว่า ‘น่ารักจัง’ แต่ว่าก็ต้องยั้งปากไว้..ส่วนสายตานั้นก็เสาะเก็บข้อมูลระหว่างที่รถวิ่งไปด้วย..
“พื้นที่ทหารก็ดีอย่าง เป็นระเบียบเรียบร้อย ..สบายตาดีนะคะ.. แล้วหน่วยบัญชาการต่อสู้อากาศยานและรักษาฝั่งนี่เป็นไงคะ” แพรวพรรณเหลียวหลังไปอ่านป้ายที่ติดไว้อีกรอบ
“ถ้าไม่อยากอยู่เรือ ก็มาอยู่ที่นี่ได้ เป็นหน่วยตั้งรับ ตามชื่อนั่นแหละ รักษาฝั่ง กรณีที่รบกับกองเรือ หน่วยนี้ก็ยิงปืนใส่เรือรบที่จะยกพลขึ้นฝั่ง ยิงปืนใหญ่ใส่เครื่องบินรบบนฟ้าที่จะเข้าจอมตีฐานทัพ แต่ในทางปฏิบัติ ปัจจุบันก็ยากจะเกิด ตอนนี้ก็มีงานในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้รวมกับหน่วยนาวิกโยธิน ก็หนักและเสี่ยงกันหน่อย ทัพเรือไม่ใช่มีแค่เรือรบ ทัพเรือมีทุกอย่างเหมือนกองทัพอื่น ๆ เป็นกองกำลังผสมผสานกัน พี่มาทางเรือแล้วก็ไปทางเรือตามหน้าที่ เมาเรือก็ดีกว่าเสียวไส้ขับเครื่องบิน..”
“นี่คือเรื่องที่พี่ต้นกล้าไม่สามารถใช่ไหมคะ”
“แบ่งให้คนอื่น ๆ เขาเก่งกันมั่ง ตอนอยู่โรงเรียนประถม มันไม่มีใครทำไง พี่ก็เลยต้องทำมันซะทุกอย่าง แต่พอเราออกมาอยู่ข้างนอก เราก็เลยได้รู้ได้เห็นว่า โลกใบนี้มีคนเก่ง มีคนมีความสามารถอยู่ไม่น้อย และที่สำคัญที่สุดของการเป็นทหารทุกเหล่าทัพ คือเราเก่งคนเดียวไม่ได้ มันต้องทำงานเป็นทีม เมื่อเป็นทีมก็ต้องมีหัวหน้าทีม มีคำสั่ง เพราะฉะนั้น ระบบทหารอาจจะเหมือนเป็นการบังคับกัน มีกฎระเบียบเยอะแยะ แต่มันเป็นไปเพื่อการเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ถ้าแตกกันซะแล้ว รบกี่ครั้งก็ยากจะชนะ..”
“แตกต่างจากวิธีคิดของพ่อค้าอย่างสิ้นเชิง”
“นั่นเขาอยู่เพื่อวงศ์ตระกูล ทหารอยู่เพื่อประเทศชาติ..เรื่องตัวเองเป็นเรื่องรอง หน้าที่ภารกิจที่ได้รับมอบหมายสำคัญที่สุด..ดังนั้น คนที่จะมาเป็นภรรยาทหาร ก็ต้องเข้าใจในตรงนี้ด้วย”
“สาระสำคัญอยู่ที่ตรงนี้”
“ครับ..” ว่าแล้วเขาก็หันกลับมาหาแพรวพรรณซึ่งครั้งนี้หญิงสาวไม่ได้เบือนหน้าหนี แต่ถึงอย่างไร หน้าต่างของหัวใจก็ยังปิดมิดชิดเพราะทั้งคู่มีแว่นกันแดดยี่ห้อ RayBan บังไว้
****************************
รถของผู้การจิรวัติถึงท่าเรือน้ำลึกจุกเสม็ด พอจะเปิดประตูลงจากรถ โทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของแพรวพรรณก็ดังขึ้น..หญิงสาวเปิดประตูรถลงไปแล้วดึงโทรศัพท์ออกมากดรับสายเรียกจากนาที..ส่วนจิรวัตินั้นก็ลงจากรถเปิดประตูหลังไปคว้าร่มที่กับหมวกแก็ปออกมา..
วันนี้เป็นอีกวันที่เขายังอยู่ในชุดไพรเวทแนวเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ มันจึงดูไม่น่าเกรงขามเท่าชุดทหารแต่ถึงกระนั้นสง่าราศีของเขาก็ยังทำให้แพรวพรรณต้องแอบมองซึมซับภาพของเขาไว้ในใจ..
“มีอะไรให้แพรวรับใช้คะ”
“ได้ทีถีบหัวส่งเลยนะ”
“ใครทิ้งแพรวก่อนละ..แหม ๆ อย่า ๆ ให้แพรวโมโห”
“มันเป็นแผนพี่ญา ไปโทษพี่ญาโน่นเลย..แล้วเป็นไงมั่ง ทำอะไรกันอยู่ หึ”
“จู๋จี๋กัน”
“แรงส์”
“ร้อนแดด มีอะไรก็ว่ามา..” ว่าพลางแพรวพรรณก็รับร่มที่กางแล้วจากมือของพี่ต้นกล้า ส่วนเขาเองใส่หมวกแก๊ปกันแดด ส่งร่มให้เธอแล้วเขาก็เดินนำหน้า แพรวพรรณเดินตามไปห่าง ๆ พลางคุยกับเพื่อนไปด้วย..
“เล่นกันกลางแจ้งเลยเหรอ”
“ทะลึ่ง..”
“ดูแลตัวเองด้วยนะแพรว หนึ่งเป็นห่วงนะ”
“ขอบใจจ้ะ แค่นี้ก่อนนะหนึ่ง จะขึ้นเรือแล้ว..คืนนี้ค่อยเม้าท์กัน แพรวมีเรื่องเม้าท์เต็มไปหมด เออ ๆ ค่อยคุยกัน..”
วางสายจากนาทีแล้ว แพรวพรรณก็เห็นว่าพี่ต้นกล้ายื่นบัตรให้ทหารยามที่อยู่ตรงป้อมหน้าสะพานพาดข้ามเรือ..พอเธอเดินไปถึง เขาก็แตะศอกเธอให้เดินตามเขาเข้าชมเรือหลวงจักรีนฤเบศร ..
พอก้าวเข้าในเรือแล้วแพรวพรรณก็สัมผัสถึงความยิ่งใหญ่อลังการของเรือบรรทุกเครื่องบินกับเฮลิคอปเตอร์ ซึ่งมีห้องปฏิบัติการรวมกับห้องพักถึง 600 ห้อง
“ถ่ายรูปได้หรือเปล่าคะ” ตอนนี้เองที่แพรวพรรณประชิดตัวนายทหารเรือหนุ่มอย่างไม่ต้องเกรงว่าเขาจะว่าเธอเสนอเนื้อตัว ก็คนที่มาเยี่ยมชมเรือนั้นมีอยู่ไม่น้อย ไหนจะทหารที่เฝ้าตรวจตราให้นักท่องเที่ยวปฏิบัติตามกฎระเบียบของการเยี่ยมชมเรือก็ดูน่าหวั่นเกรง..
“เห็นว่าห้ามเฉพาะกล้องวีดีโอ กับคนต่างชาติ..คงถ่ายรูปได้” ว่าแล้วเขาก็หยุด แพรวพรรณหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ ตัว ก่อนจะเห็นป้ายมีลูกศรบอกให้เห็นทิศทางที่นักท่องเที่ยวจะต้องก้าวเดิน
“โน้น ทางขึ้นดาดฟ้าเรือ” พี่ต้นกล้าบอกเบา ๆ แพรวพรรณเกาะแขนเขาหลวม ๆ ก้าวเดินไปด้วยกัน พี่ต้นกล้าเองก็เดินไม่เร็วนัก แต่ว่าบันไดทางเดินในเรือนั้นคับแคบจึงเดินเคียงกันไม่ได้..”
“เวลาเรือวิ่งในทะเลเป็นอย่างไรบ้างคะ ถามโง่ ๆ ไปหรือเปล่า..”
“ไม่หรอก..แต่ไม่รู้จะตอบยังไง”
“ทำไมที่นี่มีเรือไม่กี่ลำ..ไหนเรือของพี่”
“ท่าเรือรบไม่ได้อยู่ที่นี่ อยู่อีกที่ พรุ่งนี้ถึงค่อยไปดู”
“อ้าว แพรวก็นึกว่าที่เดียวกัน”
“อ่านข้อมูลเกี่ยวกับทหารเรือมามากน้อยแค่ไหน”
“นิดหน่อยค่ะ แต่ใช่ว่าแพรวจะลงรายละเอียดทั้งหมดที่อ่านหรือที่รู้นะคะ นิยายไม่ใช่สารคดี..อ้อพี่ต้นกล้า พี่ถนัด ๆ ทางด้านขีดเขียนบ้างไหม” แพรวพรรณถามพลางหอบแฮก ๆ และพอพ้นช่วงบันได ก็ถึงชั้นดาดฟ้าเรือกว้างใหญ่ยาวสุดลูกตาทีเดียว
แพรวพรรณกางร่มที่ได้หุบตั้งแต่ก่อนจะเข้าเรือเพราะแดดจ้าเป็นอย่างมาก..
“โฮ..ใหญ่มาก..นี่หรือคะ รันเวย์เครื่องบิน”
“เฉพาะรุ่น ไม่ได้บินขึ้นลงทุกรุ่นหรอก..” ผู้การจิรวัติอธิบายประวัติความเป็นมาของเรือกับเรือลำนี้กับรุ่นของเครื่องบินที่ติดมากับเรือลำนี้อีกยืดยาว แพรวพรรณก็ทำท่าสนใจไปอย่างนั้น ทั้งที่จริง ๆ แล้วนิยายของเธอคงต้องตัดเรื่อง แบบเครื่องบินที่ติดมากับเรือ ประเทศที่สร้างเรือ หรือแม้กระทั่งเหตุที่สร้างเรือ รวมถึงเหตุผลที่ทำให้เรือหลวงฯ ต้องมาจอดที่ตรงนี้ออก เพราะไม่งั้นมันกลายเป็นสารคดีแน่ ๆ
ส่วนองค์ความรู้ของเขานี้ มันก็มีประโยชน์กับเขา หากเขาจะมีความสามารถดึงมันออกมาใช้ ในแบบที่เธอกำลังชี้แนะ “สมัยนี้ สารคดีเกี่ยวกับอาชีพแบบนี้ คนก็สนใจกันนะคะ พวกที่เป็นดารา นายแบบ นางแบบ ตากล้อง โมเดลลิ่ง ขายกาแฟอะไรกัน เขาก็ลุกขึ้นมาเขียนหนังสือ พี่ต้นกล้าเขียนเกี่ยวกับทหารเรือสิ..”
“น่าสนเหมือนกันเนอะ..”
“เอาแบบแฝงความสนุกนะคะ..โห แดดร้อนมาก ร้อนมาก ๆ..”
“ลงกันเหอะ..”
แดดร้อน กลัวผิวเสียเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้หญิง และธรรมชาติอีกอย่างหนึ่งที่ผู้หญิงชอบนั่นก็คือการถ่ายรูปกับสถานที่ท่องเที่ยว โดยรูปนั้นจะต้องมีภาพตัวเองสวยสดงดงาม กอรปกับวันนี้ ในเฟสบุ๊คเธอจะต้องเอารูปไปลงด้วย ถึงจะกลัวผิวเสีย อย่างไรแพรวพรรณก็ต้องทน..
“พี่ต้นกล้าถ่ายรูปให้แพรวหน่อย..สิ ..” แพรวพรรณส่งกล้องดิจิตอลในมือให้เขา เขารับกล้องไปถือไว้..แพรวพรรณหุบร่มวางหันหลังให้หัวเรือ แล้วให้ตากล้องหมุนไปทางซ้าย ทางขวา เพื่อถ่ายรูปเธอให้ติดภาพด้านหลัง 360 องศา และภาพเซ็ทสุดท้ายก่อนที่นางแบบจะหน้ามืดเกือบลมจับ ก็คือภาพที่ด้านหลังเป็นห้องสะพานเดินเรือกับหอบังคับการบิน
“ร้อนมาก ๆ ไหน ๆ ดูสิ” แพรวพรรณรีบวิ่งมาดูรูปจากผลงานการถ่ายภาพของเขา ตอนนั้นเองเธอรู้สึกว่า เธอใกล้ชิดกับเขาเป็นอย่างมาก แต่ว่า ช็อตนี้มันเป็นอะไรที่ดูแนบเนียนที่สุด..
“ฝีมือพี่ดีจังเลย”
“นางแบบดีด้วยครับ”
“ถ่ายคู่กับแพรวได้ไหม แพรวจะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก”..
พอเขาอนุญาต แพรวพรรณก็รีบคว้ากล้องในมือของเขาแล้วเดินไปหาน้องผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเก้ ๆ กัง ๆ ดูวิวอยู่คนเดียว..
“รบกวนถ่ายรูปให้พี่หน่อยได้ไหมคะ”
พอเด็กหนุ่มพยักหน้า แพรวพรรณรีบวิ่งกลับมายืนเกาะแขนพี่ต้นกล้า และพอตากล้องนับ หนึ่ง สอง พอสาม แพรวพรรณก็ใช้แก้มของตนซบที่แขนของพี่ต้นกล้าเบา ๆ และช็อตถัดไป แพรวพรรณก็ไม่คิดว่า จากที่ตั้งใจจะฉวยโอกาส ‘แต๊ะอั๋ง’ เขา ให้กระชุมกระชวยหัวใจ กลายเป็นว่า แขนของเขาข้างนั้นมาโอบเอวของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..แต่ที่รู้ ๆ พอเด็กหนุ่มคนนั้นส่งกล้องคืนมาแล้วแพรวพรรณรีบกดดูเฉพาะรูปใบนั้นอยู่นาน..และรูปใบนี้ จะต้องทำให้พี่หิรัญญากับหนึ่งนาทีกรี๊ดสลบไปกับเธอแน่ ๆ..
*************************
ขณะที่ต้นเรือศุภโชคกำลังอ่านหนังสือนิยายเรื่อง ‘รักสุดท้ายของคุณชายไฮโซ’ ของนักเขียน ‘แพรวพรรณ’ ที่มีนามแฝงชื่อเดียวกับชื่อจริงอยู่ในห้องพัก โทรศัพท์มือถือข้างกายของเขาก็ดังขึ้น และพอปรายตาไปเห็นชื่อที่ได้บันทึกไว้ ศุภโชคก็ถึงกับถดตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มากดรับ..
“พี่ศุภโชคคะ..น้องฐานะคะ” น้องฐา มีชื่อจริงว่า ฐาปนิสร นักศึกษาปริญญาตรี ปีสุดท้าย ซึ่งเป็นลูกสาวคนเล็กของนายทุนใหญ่มีธุรกิจหลายแขนงในเมืองพัทยา ซึ่งเขารู้จักดี เพราะว่า ผู้การของเขาคือคู่ควงคนปัจจุบันของเจ้าหล่อน..ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูไฮโซเอาแต่ใจตัวเองสุด ๆ
“ครับ น้องฐามีอะไรให้พี่รับใช้หรือครับ”
“พี่ต้นไปไหน ทำไมไม่รับสายของน้องฐา โทรตั้งแต่เช้าจนมือจะหงิกแล้วเนี่ย”
“เอ่อ..ผู้การ..ผู้การ” จะบอกว่าออกเรือ ก็ต้องออกด้วยกัน ถ้าโทรศัพท์ไม่มีสัญญาณก็ต้องไม่มีสัญญาณด้วยกัน..และเรื่องโกหกกระล่อนแบบนี้เขาไม่ใคร่ถนัดนัก..
“ผู้การ กลับนครสวรรค์” ใช่ ช่วงหลัง ๆ ผู้การกลับนครสวรรค์บ่อย ๆ เพราะว่า ปู่ ย่า ตา ยาย แทบจะสลับกันป่วยเลยทีเดียว..
“กลับอีกแล้ว..ก็เพิ่งกลับไปมาเร็ว ๆ นี้เอง ใครเป็นอะไรนักหนาเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ..”
“บอกมาตรง ๆ เลยดีกว่า ว่าพี่ต้นไปไหน”
“ก็บอกไปตามจริงแล้วนี่ครับ..”
“ถ้าความจริงไม่ใช่แบบนี้ อย่าหาว่าน้องฐาไม่เตือนนะคะ” สิ่งหนึ่งที่ฐาปนิสร ทำได้ก็คือ ทุกครั้งที่เรือจะออกไปลาดตระเวน เจ้าหล่อนจะขนซื้อเสบียงใส่รถมาให้กินกันอย่างอิ่มหนำสำราญ และถ้าใครทำให้น้องฐาไม่พอใจ น้องฐาก็บอกว่า ไม่อนุญาตให้คนนั้นกินของเหล่านั้น ซึ่งในทางปฏิบัตินั้นทำไม่ได้แน่ ๆ แต่เขาก็ไม่อยากประกาศสงครามกับน้องฐา เพราะนอกจากจะของกิน บางครั้งมีตั๋วคอนเสิร์ตใหญ่ ๆ ที่มาเล่นในเมืองพัทยา น้องฐาก็จะขนตั๋วมาจากแจกจ่าย ให้ได้ออกผ่อนคลายดูดีมีระดับกันอย่างถ้วนหน้า..และประการสุดท้ายเพื่อนของน้องฐาแต่ละคนนั้นสวยสะเด็ด ซึ่งพอรวมตัวกันได้แล้ว ก็เรียกกลุ่มตัวเองว่า ‘แก๊งดอกฟ้า’ นั้น รูปร่างหน้าตาลีลายามยักย้ายส่ายสะโพกในเธคนั้นทำให้หนุ่ม ๆ โต๊ะข้างๆ พากันอิจฉามานักต่อนักแล้ว แต่เรื่องจวนตัวแบบนี้ ก็ไม่มีทางที่เขาจะยอมจนมุมน้องฐาง่าย ๆ เสียหรอก
“โอ้ย ความจริงเป็นแบบนี้แหละครับ พี่จะโกหกให้ได้อะไรขึ้นมาละครับ เนื้อก็ไม่ได้กิน หนังก็ไม่ได้รองนั่งอะไรสักหน่อย..พี่ไม่รนหาที่เดือดร้อนหรอกครับ”
“น้องฐารู้แต่ว่า ทหารเรือรักพี่รักน้อง พี่น้องทำผิดก็พร้อมจะปกป้องช่วยเหลือกัน”
“โอ้ย พี่ผู้การของพี่ ไม่เคยทำผิดหรอกครับ ชัดเจน เสมอต้น เสมอปลาย”
“ไม่โทรหาน้องฐามาสองวันแล้วนะ เมื่อวานก็เงียบไป..น่าสงสัยนัก รับมาดีกว่า พี่ต้นไปกับผู้หญิง
อื่นใช่ไหม..”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ต.ค. 2554, 09:57:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ต.ค. 2554, 10:34:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 4334
| << 7.เมื่อเวลามันมีน้อย เรื่องหัวใจในครั้งนี้ก็ต้องรีบทำเวลา | 9.แพรวว่าพี่เป็นทหารทั้งชีวิตและจิตวิญญาณนะคะ >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 26 ต.ค. 2554, 10:01:34 น.
ขอบคุณจากกำลังใจทั้งที่เปิดเผยตัวและที่ซ่อนตัวอยู่นะครับ..รักนะจุ๊บ ๆ
ขอบคุณจากกำลังใจทั้งที่เปิดเผยตัวและที่ซ่อนตัวอยู่นะครับ..รักนะจุ๊บ ๆ
ทองหลาง 26 ต.ค. 2554, 10:01:39 น.
เฟื่อง น้ำลดแล้ว กลับบ้านหรือยัง
เฟื่อง น้ำลดแล้ว กลับบ้านหรือยัง
จุฬามณีเฟื่องนคร 26 ต.ค. 2554, 10:04:08 น.
น้ำปะปาที่บ้านผมไม่ไหลครับ...กลับไปก็ไม่มีน้ำใช้ เลยอยู่ที่สูงเนินซิตี้ต่ออีกสักระยะ แต่ตอนนี้คิดถึงบ้านมากกกกก
น้ำปะปาที่บ้านผมไม่ไหลครับ...กลับไปก็ไม่มีน้ำใช้ เลยอยู่ที่สูงเนินซิตี้ต่ออีกสักระยะ แต่ตอนนี้คิดถึงบ้านมากกกกก
ww01 26 ต.ค. 2554, 11:10:14 น.
สู้ๆนะคะ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆนะคะ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ
nunoi 26 ต.ค. 2554, 12:40:42 น.
แหม!ถ่ายรูปคู่ ทำเนียนกันทั้งคู่เชียวน่ะ
แหม!ถ่ายรูปคู่ ทำเนียนกันทั้งคู่เชียวน่ะ
Zephyr 26 ต.ค. 2554, 14:47:30 น.
เนียนแต๊ะอั๋งกันทั้งคู่เลยอ่ะ เริ่มมีมารผจญแล้ว
เนียนแต๊ะอั๋งกันทั้งคู่เลยอ่ะ เริ่มมีมารผจญแล้ว
anOO 26 ต.ค. 2554, 16:07:37 น.
พี่ต้นเค้าน่าจะรู้ทันยัยแพรวนะ แบบว่าเต็มใจแต่ยังไม่เปิดเผย
พี่ต้นเค้าน่าจะรู้ทันยัยแพรวนะ แบบว่าเต็มใจแต่ยังไม่เปิดเผย
silverraindrop 26 ต.ค. 2554, 16:45:39 น.
อ้าว ทำไมผู้การทำงี้หล่ะ จับปลาหลายมือนี่นา
อ้าว ทำไมผู้การทำงี้หล่ะ จับปลาหลายมือนี่นา
ปูจ้า 26 ต.ค. 2554, 17:09:02 น.
เจ้าเล่ห์พอกันทั้งผู้การ และต้นหนเรือ เรียกแบบนี้ถูกป่าวหว่า
เจ้าเล่ห์พอกันทั้งผู้การ และต้นหนเรือ เรียกแบบนี้ถูกป่าวหว่า
morisa 26 ต.ค. 2554, 21:36:10 น.
มีกลิ่นอายของทหารเรือให้เห็น แม้จะไม่มาก แต่ก็เห็นภาพ อีกอย่างถ้ามากเดี๋ยวเป็นสารคดีอย่างที่แพรวพรรณว่า ถือว่าทำการบ้านได้ดีนะเฟื่อง
มีกลิ่นอายของทหารเรือให้เห็น แม้จะไม่มาก แต่ก็เห็นภาพ อีกอย่างถ้ามากเดี๋ยวเป็นสารคดีอย่างที่แพรวพรรณว่า ถือว่าทำการบ้านได้ดีนะเฟื่อง
คิมหันตุ์ 26 ต.ค. 2554, 23:57:01 น.
คุณเฟื่องเรื่องสนุกมากอ่านไปแอบหัวเราะตลอด เล้ย ขำลูกเล่นพี่ทหารเรือทั้งหลาย
คุณเฟื่องเรื่องสนุกมากอ่านไปแอบหัวเราะตลอด เล้ย ขำลูกเล่นพี่ทหารเรือทั้งหลาย
minafiba 27 ต.ค. 2554, 00:28:19 น.
^____________^
^____________^
sunny 27 ต.ค. 2554, 10:57:20 น.
สนุก
สนุก
หนอนฮับ 27 ต.ค. 2554, 12:16:27 น.
อ้าว...แล้วยัยฐา นี่เป็นไงเนี่ยยยย...
อ้าว...แล้วยัยฐา นี่เป็นไงเนี่ยยยย...
แว่นใส 27 ต.ค. 2554, 20:38:51 น.
พี่ต้นกล้า มีแฟนแล้ว ระวังตัวนะ
พี่ต้นกล้า มีแฟนแล้ว ระวังตัวนะ
XaWarZd 28 ต.ค. 2554, 10:46:00 น.
โหยมีกิ๊กแอบไว้นิ นิสัยไม่ดีนะแบบนี้
โหยมีกิ๊กแอบไว้นิ นิสัยไม่ดีนะแบบนี้
ณัฐวีร์ 28 ต.ค. 2554, 21:23:37 น.
สงสัยดอกฟ้าของต้นเรือจะมาแล้ว
สงสัยดอกฟ้าของต้นเรือจะมาแล้ว
jane 30 ต.ค. 2554, 22:57:29 น.
งานเข้า แล้วค่าพี่ต้นกล้า
งานเข้า แล้วค่าพี่ต้นกล้า