รักแท้...แม้ไม่ใกล้ชิด
สายป่านสาวน้อยจอมโก๊ะที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองชอบใครสักที ทั้งที่ก็มีคนเข้ามามากมาย ก็ใช่สิในหัวใจของเธอมีพี่วินอยู่แล้วตั้งแต่แรกเห็น แต่เรื่องราวกับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อมีอีกคนทำให้ความรักของเธอต้องสั่นคลอน เธอจะทำอย่างไร อยากตัดใจ แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จสักที
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
Tags: รักแท้
ตอน: ตอนที่ 2
เพิ่มเติมนิดหน่อยค่ะ....
เวลาที่แสนสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ เทอมหนึ่งผ่านไปพร้อมกับเกรดที่เป็นที่น่าพอใจของฉันและเทอมสองก็ผ่านมาได้สักระยะใกล้สอบกลางภาคแล้วสินะ หลังจบสอบกลางภาคก็จะเป็นกิจกรรมกีฬาสีที่หลายคนเฝ้ารอซึ่งไม่ใช่ฉัน เล่นกีฬาตากแดดเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด ไหนจะร้อน ไหนจะเหงื่อ ไม่เอาหรอกไม่อยากดำไปกว่านี้แล้ว และมันช่างเป็นโชคดีของยัยเมย์จริงๆเมื่อได้รู้ว่าได้อยู่สีเดียวกันกับพี่วิน อ้อลืมบอกไปว่าตอนนี้เรารู้ชื่อของพี่โอคนนั้นแล้ว แกชื่อพี่วินอยู่ม.สองทับหนึ่ง เรียนเก่งเป็นที่หนึ่งเล่นกีฬาก็ใช่ย่อยแบบนี้สินะที่เขาว่าเพอเฟค สาวๆทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องตามกรี๊ดกันให้ควัก
แล้ววันกีฬาสีก็มาถึง ฉันได้รับคัดเลือกจากรุ่นพี่ให้ลงแข่งขันวิ่งพลัดสี่คูณร้อยและในทีมก็มียัยเมย์อยู่ด้วย เอาวะก็แค่วิ่งไม่ได้ยากไปกว่าการเดินซักเท่าไหร่เลย แค่เหนื่อยกว่าเท่านั้นเอง
“เตรียมตัว....ระวัง...” ปุ้ง เสียงปืนอัดแก๊สของอาจารย์ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้นักกีฬาออกวิ่งได้ ฉันได้รับหน้าที่เป็นไม้ที่สาม ส่วนยัยเมย์เป็นไม้สุดท้ายตามความเห็นว่าขายาวที่สุด
“โอ้ย....”
ฉันเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างทำให้เท้าฉันพลิกลงแต่ด้วยสปิริตของนักกีฬาที่มีอยู่น้อยนิดก็ทำให้ฉันพยายามแข็งใจวิ่งอย่างเต็มที่ แต่ยิ่งวิ่งมันก็ยิ่งเจ็บ ทันทีที่ส่งไม้ให้ยัยเมย์ฉันล้มลงไม่เป็นท่า น้ำตาแห่งความเจ็บปวดพลานจะไหล
“ลุกไหวมั้ยป่าน”
“......”
เอ๊ะเสียงใครไม่คุ้นหู แต่รู้จักชื่อเราด้วย
“ส่งมือมา”
เฮ้ยนั่นมันพี่วิน .... พี่วินของยัยเมย์นี่นา ไม่น่าเชื่อเขาเป็นที่มาช่วยฉัน จากที่ปกติชอบทำเป็นเก๊กมากนิ่งตลอดเวลา
“ไหนดูสิพี่เห็นเธอเหมือนขาพลิกตอนรับไม้ ถอดรองเท้าก่อนแล้วกัน”
“..............” ใบ้รับประทานซะงั้น
“เฮ้ย เลือดออกด้วย เหยียบอะไรในรองเท้าเนี่ย ไหนดูซิ”
“เศษไม้...”
“เศษไม้มันมาอยู่ในรองเท้าเธอได้ยังไง ไปห้องพยาบาลดีกว่านะเดี๋ยวพี่พาไป”
“........”
ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเป็นพี่วินที่เข้ามาช่วย แถมยังถอดรองเท้าให้อย่างไม่รังเกียจเลยด้วยซ้ำ แถมยังพาไปห้องพยาบาลอีก ให้ตายเถอะ ทำไมหัวใจมันเต้นแรงอย่างนี้นะ
สรุปคือฉันโดนเศษไม้ที่อยู่ในรองเท้าซึ่งเข้าไปตอนไหนก็ไม่รู้ตำเข้าให้ ผลคือเย็บสองเข็ม และต้องใช้ไม้ค้ำยันอีกหนึ่งอาทิตย์ โอ้ยอะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้
หลังจากงานกีฬาสีข่าวที่ฉันเหยียบไม้ในรองเท้าก็เป็นที่รู้กันทั้งโรงเรียน แต่ก็ไม่สำคัญไปกว่าที่ว่าพี่วินพาไปห้องพยาบาล จากที่ลือว่าพาไปห้องพยาบาลก็กลายเป็นอุ้มไปห้องพยาบาลบ้างอุ้มออกมาจากสนามบ้าง ให้ตายเถอะการสื่อสารทุกวันนี้มันเร็วและเชื่อถือไม่ได้ที่สุด
“ฉันยอมแกได้คนเดียวเท่านั้นนะป่าน เพราะแกคือเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด ถ้าไม่ใช่แกให้ตายฉันก็ไม่ยอม”
“เรื่องอะไรของแกเมย์”
“ก็เรื่องพี่วินไง”
“บ้าแล้ว เรื่องพี่วินอะไรไม่เห็นเกี่ยวกับฉันเลย”
“เขาลือกันทั้งโรงเรียนว่าเธอกำลังกิ๊กอยู่กะพี่วิน”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว กิ๊กที่ไหน คุยกันยังไม่เคยเลย”
“ไม่เคยอะไรตอนกีฬาสีฉันยังเห็นพี่วินพาแกไปห้องพยาบาลอยู่เลย”
“ก็แค่พาไปไม่มีอะไรซักหน่อย โอ้ยไม่คุยแล้ว กลับบ้านก่อนดีกว่าเย็นมากแล้ววันนี้พ่อให้กลับเองด้วย”
“อ่าวหรอ งั้นเดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้องๆ บ้านแกออกจะไกลกว่าจะไปส่งฉันกว่าจะกลับถึงบ้านมืดพอดี”
“งั้นฉันกลับนะ เจอกันพรุ่งนี้”
หกโมงเย็น นาฬิกาข้อมือของขวัญวันเข้ามอหนึ่งที่แม่ซื้อให้บอกเวลาอย่างนั้น ฉันเดินไปนั่งรอรถประจำทางที่ม้านั่งใต้ต้นหูกวางหน้าโรงเรียน ตอนนี้มีนักเรียนอยู่ไม่มากเนื่องจากเย็นมากแล้ว และนักเรียนที่เหลืออยู่ส่วนใหญ่ก็เป็นนักเรียนที่เรียนพิเศษหลังเลิกเรียนเช่นเดียวกันกับฉัน หลายคนมองมาที่ฉันพร้อมกับทำท่าทางซุบซิบกันอะไรบางอย่าง มีหรือคนอย่างฉันจะสนใจเรื่องไร้สาระพวกนั้น ผ่านมาเดี๋ยวเดียวก็ผ่าน ว่าแล้วก็เอานิยายเรื่องที่อ่านค้างไว้เมื่อคืนขึ้นมาอ่านค่าเวลาดีกว่ากว่ารถจะมาก็อีกตั้งสามสิบนาที
“ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
“........” เสียงคุ้นๆแต่นึกไม่ออกว่าเสียงใคร
“วันนี้พ่อไม่มารับหรอ”
“...พะ..พะ...พี่วิน”
“วันนี้พ่อไม่มารับหรอป่าน”
“ไม่ค่ะ พ่อไม่มา”
“มาสิเดี๋ยวไปส่งให้บ้านเราทางผ่าน”
“เอ่อ...คือ...”
“มาสิรออะไรล่ะ”
ครั้งแรกกับการติดรถกับบ้านพร้อมพี่วิน ซ้อนรถพี่วิน ให้ตายเถอะ แล้วมันก็ตามมาเสียงลือเสียงเล่าอ้างสารพัดตามมาในวันต่อมาๆของชีวิตมัธยมของฉัน
......................................................................................
....จากที่ไม่ชอบก็กลายเป็นใช่อย่างที่เขาว่า ฉันยอมรับว่าอะไรหลาย ๆอย่างในตัวเขาทำให้ฉันประทับใจ ถึงมันจะไม่ถึงกับรัก แต่ก็ชอบมากๆเลยล่ะ ความรู้สึกนี้สินะที่เขาเรียกว่าป๊อบปี้เลิฟ เกือบห้าปีที่ฉันเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้ มีก็แต่เพียงยัยเมย์เท่านั้นที่รู้ทุกอย่าง ประมาณว่าไม่ต้องบอก มองตาก็รู้ในไปเสียหมด บางทีดูจะรู้ดีกว่าฉันเสียอีก....
“วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะป่าน แกจะไม่บอกพี่เขาจริงๆหรอ พี่เขาจะไปแล้วนะ ไม่ใช่ใกล้ๆนะแก ญี่ปุ่นน่ะมันคนละแผ่นดินเลยนะเว้ย”
“ไม่หรอก ไม่บอกหรอก เก็บเอาไว้อย่างนี้แหละ”
“กลัวอะไรวะ ฉันว่าพี่เขาก็เหมือนๆจะรู้สึกดีๆกับแกอยู่นะ”
“ไม่หรอกแกคิดไปเอง”
“หรอ คนที่เขาไม่รู้สึกดีๆด้วยมีหรอเขาจะเทียวรับเทียวส่งแกประจำอย่างนี้”
“ก็แค่ทางผ่าน”
“หรอ...เชื่อตายแหละ”
“ถึงแกไม่บอกคนเขาก็รู้กันทั้งโรงเรียนว่าแกกับพี่เขาเป็นอะไรกัน เชื่อสิไม่ต้องบอกก็ได้แต่เอาของไปให้แทนใจไง”
“เอางั้นหรอ”
“อืม....”
“อ่ะนี่เตรียมมาพร้อมแล้วจะเก็บไว้ทำไม”
“ขอบใจนะเมย์ แกรู้ใจฉันที่สุดเลย”
รูปวาดสีไม้ฝีมือเด็กสายวิทย์อย่างฉัน อาจไม่สวยมากมายแต่ก็ทำด้วยใจอาทิตย์หนึ่งเต็มๆกับการเพียรหาว่าจะเอาอะไรให้เป็นของขวัญวันจบพี่เขา ตุ๊กตา ดอกไม้ การ์ด นาฬิกา เชยๆทั้งนั้น ใครๆเขาก็ให้กัน แล้วอะไรก็ไม่รู้ดลใจให้ฉันหันไปหยิบสีไม้กับกระดาษที่ไม่ได้แตะมานานจนฝุ่นเริ่มเกาะ และสุดท้าย รูปภาพเด็กชายหญิงซ้อนมอเตอร์ไซด์ก็ปรากฏให้เห็นเป็นรูปเป็นร่าง ก่อนวันงานปัจฉิมวันเดียวเท่านั้น
“นั่นไงพี่วินน่ะ”
“คนเยอะจังเลย ไม่ให้ดีกว่า”
“ไม่ให้ได้ยังไง มาถึงขั้นนี้แล้วไปเลย เดินหน้าต่อไปสิป่าน”
“ฉันไม่กล้าอ่ะ คนรุมพี่วินเต็มไปหมด เขาคงไม่เห็นฉันหรอก อ่ะนี่แกช่วยเอาไปให้พี่เขาทีนะฉันไปล่ะ” ว่าแล้วก็ยัดกล่องของขวัญใส่มือยัยเมย์และเดินแทบจะเป็นวิ่งออกไปจากตรงนั้น ไอ้อยากให้กับมือก็อยากให้ใจจะขาด แต่ความขี้ขลาดมันดันค้ำคอให้ตายเถอะ ทีเรื่องอื่นกล้าไปซะหมดทีเรื่องหัวใจตัวเองปอดไปได้....
และนั่นคือวันสุดท้ายที่ฉันได้เจอพี่วิน หลังจากวันนั้นพี่วินกลับมาที่โรงเรียนบ้างเพราะต้องติดต่อธุระเรื่องทุนที่ได้รับจากรัฐบาลเพื่อไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ยัยเมย์บอกว่าเจอพี่วิน เขาก็ถามหาฉันตลอด ก็คงถามไปตามมารยาทเท่านั้นแหละ วันที่เอาของขวัญไปให้ ยัยเมย์ พี่วินก็ถามหาฉันใหญ่เลย บอกว่าทำไมไม่เอามาให้เอง ถ้าฉันกล้ามากกว่านี้ฉันคงเอาไปให้เองแล้วล่ะ
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ต.ค. 2554, 14:50:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ต.ค. 2554, 00:43:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 1581
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |
นางสาวปลาดาว 27 ต.ค. 2554, 14:50:39 น.
มาแบบสั้นๆค่ะ
มาแบบสั้นๆค่ะ
ไม้เอก 27 ต.ค. 2554, 20:50:43 น.
รอติดตามอยู่นะคะ :)
รอติดตามอยู่นะคะ :)
นางสาวปลาดาว 27 ต.ค. 2554, 23:12:32 น.
ขอบคุณมากๆนะคะ
ขอบคุณมากๆนะคะ