ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 12.‘มี..แต่ฝันของแพรวเป็นแบบลืมตาฝันน่ะ..”
12.
“..ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะคุณนุช... แพรวสบายดีค่ะพอดีได้พี่ญามาช่วย เรื่องร้ายก็เลยกลายเป็นเรื่องตลก ๆ ไปค่ะ..ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวเย็น ๆ เจอกันหน้าเฟสค่ะ รับรองฮาตรึม..ได้ๆ เดี๋ยวเลิกงานเจอกันค่ะ มีแฟนคลับพี่หิรัญญาอยู่ตรงไหน พี่เรียกมาเลยนะคะ..ได้ค่ะได้..สวัสดีค่ะ..”
วางสายจากนงนุชแล้ว แพรวพรรณก็ยิ้มกริ่ม..เพราะนงนุชบอกกับเธอว่า น้องฐา นั้น เป็นคู่เดทคนปัจจุบันของผู้การจิรวัติ ถ้าถามว่าน่าจะเป็นตัวจริงไหม จากคำให้การของ ต้นเรือ ศุภโชคแล้วก็อาจจะแค่คู่ซ้อมเท่านั้น แต่ว่า น้องฐาคนนี้ ใช่คนธรรมดา ๆ เพราะเจ้าหล่อนนั้น ฮอตได้ทีเลยทีเดียว เที่ยวเธคเที่ยวผับในพัทยาใครทำให้เจ้าหล่อนไม่พอใจอาจจะได้มีเรื่องให้ต้องเที่ยวไม่สนุก เพราะบารมีของพ่อ กับเจ้าหล่อนมีเงินมีพวก ทำให้เจ้าหล่อนกร่างได้ที่เหมือนกัน ทางเดียวที่จะทำได้ในตอนนี้ คือให้ระวังตัวไว้บ้าง แต่ว่าอยู่
ในพื้นที่ทหารแบบนี้ อำนาจมืดเหล่านั้นกร้ำกรายมาไม่ถึงแน่ ๆ
“ไปขนกระเป๋าลงไปข้างล่าง หาที่พักกันใหม่ ถ้าอยู่ตรงนี้ก็เป็นเป้านิ่ง”
“พี่ญาจะไปพักที่ไหน”
“ในค่ายทหารสิ สวย ๆ อย่างเรา ต้องให้ทหารเรือคุ้มกัน..”
“ที่ไหนค่ะ”
“..เหอะ ๆ ไป ๆ เช็คเอ้าท์ หนึ่งมาถึงจะได้รีบออกไปปฏิบัติภารกิจกู้หน้ากัน..” บอกแพรวพรรณแล้วหิรัญญาก็ลุกขึ้นลากกระเป๋าทั้งของตนกับกระเป๋าใบเล็กใบน้อยของแพรวพรรณนำออกจากห้องพัก..
และเมื่อสองสาวออกมาจากลิฟท์ ศุภโชคที่อยู่ในชุดกากีแขนสั้นติดเครื่องหมาย ป้ายชื่อ อินทรธนูบอกยศพร้อมสรรพก็ลุกขึ้นจากโซฟา เขาทักทายโดยการโค้งตัวก่อนยืดตัวตรงแล้วกล่าวคำว่า “สวัสดีครับ”
หิรัญญายิ้มกริ่ม เพราะดีใจที่สามารถหลอกอีตาต้นเรือมาให้เป็นอาหารใจของนาทีได้..
“สวัสดีค่ะ..สวัสดีค่ะ” ทั้งแพรวพรรณกับหิรัญญากล่าวทักทายเขาพร้อมกัน..แต่หิรัญญามีความรู้สึกในเชิงชื่นชมต่อเนื่องว่า “มาตรงเวลานัดเป๊ะ ๆ เลยนะคะ”
“นัดกันไว้” แพรวพรรณแปลกใจ เพราะตอนนี้พี่หิรัญญา ไม่ยอมบอกโปรแกรมอะไรล่วงหน้า ให้ลุ้นเอาเป็นระยะ ๆ แล้วการที่ต้นเรือศุภโชคมานั่งรอตรงเวลาแบบนี้ มันก็น่าชวนให้สงสัยยิ่งนัก..
“พอดีวันนี้ต้นเรือ เขา.. เขาว่างงาน”
“ไม่ได้ว่างงานครับ แต่ว่า การดูแลอารักขา นักเขียนหญิงทั้งสองคนเป็นภารกิจสำคัญในวันนี้ครับ”
“หมายความว่าไงคะ” แพรวพรรณยังงุนงง
“วันนี้ผู้การติดธุระสำคัญ ท่านเลยให้ต้นเรือมาดูแลพวกเรา” เรื่องนี้ไม่ใช่ต้นคิดของจิรวัติแต่เป็นหิรัญญาเองที่ขอเบอร์ผู้บังคับการเรือ ต. 92 จากต้นเรือศุภโชค เพื่อปรึกษาหารือแผนกู้หน้าแพรวพรรณ แล้ว หิรัญญาก็ขออนุญาตดึงต้นเรือศุภโชคให้มาอำนวยความสะดวกในช่วงเช้านี้ และช่วงบ่ายจึงจะเป็นโปรแกรมชมท่าเรือและเรือรบหลวง ตามแผนเดิมวางไว้..
“รบกวนคุณ ..ต้นเรือแย่เลย” แพรวพรรณพยายามจะปรับตัวเองเรียกพี่ต้นกล้า และคนแวดล้อม
เขาด้วยตำแหน่งทางการทำงาน..
“โอ้ย คุณแพรว เรียกผม คุณศุภโชคอย่างเดิมเถอะ ดูเป็นเพื่อนกันดี”
“ค่ะ แต่แพรวว่าเรียกต้นเรือดีกว่า ดูน่ายำเกรงดี”
“ใช่ น่าขย้ำดี..” หิรัญญาเย้าแหย่จนศุภโชคหน้าแดง..
“เมื่อคืนผมอ่านหนังสือนิยายคุณแพรวจบแล้วนะครับ” ศุภโชคเปลี่ยนเรื่องคุย..ซึ่งเรื่องนี้เขามั่นใจว่าจะได้รับความสนใจจากคู่สนทนาแน่นอน..
“เป็นไงบ้างคะ”
“ก็สนุกดีครับ..”
“แค่นั้นเอง” แพรวพรรณทำเสียงผิดหวัง ด้วยอยากได้ยินคำวิจารณ์จากปากคนอ่านหนังสือที่ตนเขียนนั่นเอง
“ก็เบา ๆ ดีครับ..”
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวอ่านของดิฉันบ้างนะ” หิรัญญาแทรกเข้ามา
“แพงไหมครับ”
“ให้ฟรีเลยค่ะ ติดหลังรถไว้ขายอยู่แล้ว แบบไปไหนได้ช่องขายก็ขาย.. แต่นี่ให้ฟรีค่ะ..พิเศษ ๆ แต่ว่า ต้องอ่านนะคะ ถ้าไม่อ่านก็ไม่ให้..”
“มีเรื่องแรงรักแรงแค้นไหมครับ ผมชอบละครเรื่องนี้มาก ดูตั้งแต่ต้นจนจบ ดูไปสองรอบแล้วด้วย ผมชอบจริง ๆ คุณญาคิดได้อย่างไร วันนี้ผมตั้งใจจะมาถามถึงแรงบันดาลใจ แล้วก็จะขอถ่ายรูปขอลายเซ็นด้วยนะครับ จะเอาไปเก็บไว้เป็นที่ระลึก..”
พอเรื่องวกเข้าไปหาตัว หิรัญญาก็ได้ช่อง ‘ฝอย’ ซึ่งเรื่องนี้แพรวพรรณได้ยินไม่รู้จักกี่รอบแล้ว หญิงสาวจึงเดินไปจัดการค่าใช้จ่ายที่หน้าเคาน์เตอร์ และพอหันกลับมาก็พบว่านาทีเปิดประตูล็อบบี้เข้ามาร่วมสมทบอีกคน..และแพรวพรรณก็อดขำอยู่ในใจไม่ได้..ด้วยคิดว่า ต้นเรือศุภโชคจะรู้ไหม ว่าวันนี้จะมาเป็น ‘ขนม’ ให้พี่หิรัญญาให้หลอกล่อนาที
////////////////////////////////////////////
ด้วยมีรถสองคัน รถของหิรัญญาที่มีกระเป๋าสัมภาระของสองสาวจึงต้องถูกนำไปใช้ ส่วนรถของนาทีนั้น หิรัญญาให้จอดไว้ที่โรงแรมโดยงานนี้หิรัญญาเป็นคนขับ คนบอกทางนั่งอยู่ข้างหน้าและแพรวพรรณก็ไปอยู่ข้างหลังกับนาที..
“คุณแพรวครับ..ผู้การฝากของมาให้ครับ” ศุภโชคที่จอดมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สมกับร่างสูงใหญ่ของตัวเองไว้ที่โรงแรม ส่งซองสีขาวซึ่งใส่ซีดีมาให้ แพรวพรรณรับซองมาดึงแผ่นซีดีออกดู จึงได้เห็นว่าในซองมีการ์ดพับขนาดเล็กทำจากกระดาษสีเหลืองอ่อน ๆ ตัดขอบเป็นปากฉลามพอสวยงาม..ซึ่งแพรวพรรณพิจารณาปกที่ปราศจากข้อความอยู่ครู่เดียวเพราะใจนั้นอยากรู้ข้อความข้างใน..และพอเปิดไป..ลายมือเป็นระเบียบก็ทำให้แพรวพรรณถึงกับมีรอยยิ้มแต่งแต้มที่ริมฝีปาก..
‘ขอโทษที่นำเรื่องปวดหัวมาให้นะครับ ..พี่ต้นกล้า’
นอกจากข้อความสำนึกผิด..ก็ยังมีปากกาแดงฝนเป็นดอกกุหลาบและปากกาเขียวฝนเป็นใบกุหลาบติดตรงใต้ชื่อนั้นด้วย แพรวพรรณอมยิ้มค้าง จนนาทีต้องชะโงกหน้ามาดู แพรวพรรณรีบสอดการ์ดลงซอง..
“อะไรเหรอ”
“ซีดี..ไม่รู้อะไรเหมือนกัน เดี๋ยวค่อยเปิดดู..”
“เพลงหรือเปล่า” หิรัญญาที่ขับรถไปตามทิศทางที่คนนำทางบอกหันมาถาม
“ไม่รู้ค่ะ ..เดี๋ยวแพรวเช็คก่อน”
“ความลับนะ..” นาทีพยายามแอ๊บแมน ทั้งที่ดวงตานั้นก็พยายามเหล่ ‘ขนม’ ที่พี่หิรัญญาบอกกับ
เขาว่า ‘น่าจะ’ กินได้ แต่ว่า ขนมก็หาได้สนใจหันมาสบตาเขา พอบอกทางพี่หิรัญญาแล้ว เขาก็ก้มหน้าก้มตาอ่านนิยายที่พี่หิรัญญาหยิบจากท้ายรถมาให้..ซึ่งคนขับรถเอง พอเห็นว่าเขาสนใจกับงานเขียนของตนจึงนิ่งเงียบ แต่ว่าหิรัญญาก็ถามทางเขาเป็นระยะ จนกระทั่ง ถึงที่พักแห่งใหม่..ซึ่งเป็นเรือนรับรองของกองเรือยุทธการ ซึ่งหิรัญญาได้เลือกแบบที่เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ไว้ เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว..
หลังจากเช็คอิน..ต้นเรือศุภโชคก็พาเดินไปยังบ้านพัก หลังจากขนกระเป๋าเข้าบ้านเรียบร้อย แพรวพรรณก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์..วางแผ่นซีดีที่ผู้การจิรวัติฝากมาให้..
และพอเห็นภาพข้างใน แพรวพรรณก็ถึงกับยิ้มกริ่ม..เหมือนกับที่พี่หิรัญญากับนาทีทึ่งในฝีมือ
ถ่ายรูปของผู้การ..
“ผู้การจิรวัติชอบถ่ายรูปครับ รูปวิวสวยที่สุด โดยเฉพาะรูปบ้านพักชุดนี้ ผู้การซุ่มถ่ายอยู่หลายวันหลายเวลา เพราะต้องการอารมณ์ที่แตกต่างของภาพ ผู้การชอบงานศิลป์ครับ ฝีมือดรออิ้งของผู้การนี่ไม่น้อยหน้าใครเลยครับ รูปบ้านก็มี แต่ต้องไปขอดูเองที่ห้อง..ตอนออกเรือช่วงว่าง ๆ ผู้การก็จะออกมายืนมองฟ้ามองน้ำมองนกครึ้มอกครึ้มใจก็แต่งกลอนสดเลยก็มีครับ...คนอะไรไม่รู้เก่งโคตร..” ศุภโชคถือจังหวะที่ทุกคนกำลังชื่นชมผลงานนั้นบอกเล่าเรื่องที่เขาเองก็ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว..
ส่วนแพรวพรรณนั้นพอรับรู้เรื่องตัวตนของเขาอีกมุมหนึ่ง ใจที่โอนเอียนไปทางเขาอยู่แล้ว ก็ไหลไปหาเขาอย่างยากที่จะฝืนอีกต่อไป..
//////////////////////////////////////////////////////////////
พอถึงเรือหลวงจักรีนฤเบศร ทั้งสี่คนก็รีบถ่ายรูปกับข้อความเดิมบนบอร์ดนั้นตามจุดประสงค์ของการมาเยี่ยมชมเรือในครั้งนี้ ภาพถ่ายนั้นมีทั้งแพรวพรรณกับนาที และแพรวพรรณกับศุภโชค และแพรวพรรณกับหิรัญญา ร่วมถึงรูปหมู่อีกไม่รู้จักกี่รูป เพื่อแสดงให้เห็นว่า งานนี้แพรวพรรณไม่ได้มาเพียงลำพังกับผู้การแฟนของนักอ่านคนนั้น และหลังจากนั้น หิรัญญากับนาทีที่ไม่เคยมาเยี่ยมชมเรือหลวงจักรีนฤเบศรก็ต้องขึ้นดาดฟ้าเรือโดยเรือโทศุภโชคทำหน้าที่ไกด์กิตติมศักดิ์..
“นี่แพรว..หนึ่งว่า ขนมที่ญาจะว่าจะให้หนึ่งมากินน่ะ พี่ญาคงจะกินหมดก่อนถึงปากหนึ่งแน่ ๆ”
แพรวพรรณมองหน้านาทีที่มองตามสองคนนั่นที่เดินไปข้างหน้า พลางคุยกันถึงเรื่องเรือหลวงอย่างออกรสออกชาติ และระหว่างทางศุภโชคก็หยุดถ่ายรูปให้หิรัญญาอยู่เป็นระยะ พอถ่ายแล้วก็ยังเปิดดูภาพที่ถ่ายแล้วอย่างชนิดหน้าผากแทบจะชนกัน เพราะพี่หิรัญญานั้นจัดว่าเป็นผู้หญิงตัวสูงคนหนึ่ง และพี่หิรัญญาเองนั้นก็เป็นคนคุยสนุก แพรวพรรณจึงไม่แปลกใจสักนิดว่า ศุภโชคจึงต้องเดินตามหิรัญญาต้อย ๆ..
“หนึ่ง เมื่อคืนพี่ญาฝัน” แพรวพรรณที่เดินนำนาทีอีกไปพลางกระซิบบอกนาทีเบา ๆ นาทีมองหน้าแพรวพรรณแล้วใช้สายตาตั้งคำถาม..
“พี่ญาฝันว่า งูในทะเลเลื้อยขึ้นมาพันรัดเขา แล้วลากลงทะเลไป แกตกใจมาก”
“แล้วพันสำเร็จไหม”
“สำเร็จสิ..”
“แพรวอย่าบอกนะว่า พี่ญาอาจะมีผัวเป็นชาวประมงน้ำเค็ม...”
“บ้า..ตอนนี้ทหารเรือเข้ามาพัวพันอยู่ จะกลายเป็นประมงน้ำเค็มได้อย่างไร..คิดได้เนอะ..”
“มันก็ไม่แน่หรอก..เกิดเป็นคู่แท้กันมา อะไรก็เกิดขึ้นได้..”
“อายุห่างกันตั้งเท่าไหร่ พี่ญาสามสิบกว่าแล้วนะ คุณศุภโชคแก่กว่าเราแค่ปีเดียวเอง”
“แต่พี่ญาเค้าก็มีเสน่ห์ในแบบของเค้านะ ถ้าหนึ่งเป็นผู้ชายเต็มตัว หนึ่งก็คงจะรักพี่ญาได้เหมือนกัน ผู้หญิงอย่างพี่ญาอยู่ใกล้ ๆ แล้วสบายใจดี ไม่อึดอัด..”
“พอเข้าใจ” แพรวพรรณรู้ว่าเสน่หาของหิรัญญาก็คือคำพูดที่ตรงไปตรงมา คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น และก็เป็นคำพูดในทางสร้างสรรค์ ชี้นำให้ให้คนอื่น ๆ มองเห็นความสุขรอบ ๆ ตัว อย่างที่สองก็คือน้ำจิตน้ำใจ หิรัญญาพร้อมจะให้ พร้อมจะเสียสละ เพราะว่าเป็นพี่ที่มีน้องชายมีหลาน ๆ ลูกของพี่ ๆ มาเบียดเบียนอยู่บ่อย ๆ และอย่างที่สาม แม้หิรัญญาจะไม่ได้สวยเด้งแบบสาว ๆ ในยุคนี้ แต่เสื้อผ้าที่หิรัญญานำมาสวมใส่แต่ละชุดนั้น หิรัญญาช่างเลือกสรรมาจับวางไว้บนตัวเองได้อย่างลงตัวน่าดูชม..
แม้แต่ผ้าถุงโสร่งเป็นดอกเป็นดวงแบบที่คนวัยสี่สิบกว่า ๆ นุ่งกันเมื่ออยู่บ้าน หิรัญญาก็สามารถคว้ามาพันตัวผูกมัดจนดูแปลกตา..และเวลาเดินเมื่อสวมผ้าถุง หิรัญญาจะเดินเรียงเท้าใส่จริตทำให้สะโพกที่กลมกลึงขยับเขยื้อนเป็นจังหวะน่ามอง ครั้นหิรัญญานุ่งกางเกง ก็จะเปลี่ยนวิธีการเดินใหม่ในทันที..และเธอก็เคยถามว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ก็ได้คำตอบมาว่า
‘เราก็แค่ใส่แอ็กติ้งเข้าไป อย่างเรานุ่งผ้าถุง เราก็คิดว่าเรากำลังเป็นสาวไทยหัวโบราณค่อย ๆ ย่างก้าว หรือถ้าเร่งรีบหน่อยก็ก้าวให้มีจังหวะ เดินผ่านไปแล้วให้คนเหลียวหลังมอง พอเรานุ่งกางเกงยีนส์เราก็คิดว่าเราเป็นสาวมั่นห้าวหาญหน่อย เหมือนฟังดนตรีร็อค..และยามที่นุ่งกระโปรงฉันจะคิดว่าฉันเป็นสาวน้อยที่เต็มไปด้วยความหวานเดินทางกลางดงดอกไม้..หลักการนี้เธอเอาไปใช้เถอะ รับรองดูดีในที่ทุกสถานในกาลทุกเมื่อ..’
“แล้วเรื่องผู้การต้นกล้าของแพรวละ เขาเป็นอย่างไรบ้าง..ยังไม่ได้เล่าให้หนึ่งฟังเลย”
“ก็เขามีแม่นั่นแล้ว..แพรวจะอะไรได้ละหนึ่ง” แม่นั่น ก็คือน้องฐา ที่แพรวพรรณได้ข้อมูลมาจาก นงนุช กับส่วนหนึ่งจากปากของพี่หิรัญญาซึ่งได้มาจากศุภโชค..แม้จะรู้ว่า พี่ต้นกล้าไม่ได้คิดจริงจังด้วย แต่ว่าตอนนี้เขาก็ยังคบหากันอยู่..ดังนั้นเธอจำต้องเล่นบทน้องสาวใสซื่อปิดความในใจต่อไป..
“ถ้าเขาไม่มีแม่นั่นละ”
“เขาก็น่ารักเชียวแหละ..เราได้คุยกันเยอะแยะเลยหนึ่ง เค้าทำให้แพรวคิดพล็อตที่มันสร้างสรรค์ขึ้นด้วยนะ เรื่อง ร.รัก ร.เรือ แพรวจะเขียนตั้งแต่พระเอกเป็นเด็ก ตั้งแต่เรียนโรงเรียนชั้นประถมเลย ช่วงแรกเราจะเขียนด้วยกันแต่แพรวะจะรับผิดชอบมากสุด ประมาณ 5 บท ตัวละครแพรวเป็นพี่ชายคนโตเป็นตัวเดินเรื่อง..หลังจากนั้น เขาก็มาเรียนต่อ มาอยู่วัด ช่วงมัธยมจะมีสีสันหน่อย นางเอกจะออกมาตอนนั้น แล้วทั้งคู่ก็รักกันช่วยเหลือกันมาตั้งแต่สมัย ม.1 จนตอนหลังเขาสอบติดโรงเรียนเตรียมทหาร คราวนี้ก็เป็นการให้กำลังใจกันทางจดหมาย ทีนี้ก็จะเป็นเรื่องของนางเอกมากหน่อย ประมาณว่า ความห่างไกลกัน มันทำให้ทั้งคู่เกิดความหวาดระแวง มีคนเข้ามาจีบนางเอกเยอะเพราะว่าสวย แต่ว่านางเอกก็รักและรอแต่พระเอกที่กำลังจะเป็นทหารเรือ.. แล้วตอนหลังนางเอกก็ประสบความสำเร็จ แบบนางเอกมีเส้นทางที่เหมือนจะไปคนละเส้นกับพระเอก..”
“นางเอกเขียนนิยาย” นาทีดักคอขึ้นมา..
“ไม่หรอก..” ปฏิเสธแต่ว่าดวงตาวิบวับนั้นก็บอกให้รู้ว่า ‘นิดนึงนะ ต้องขอเขียนเข้าข้างตัวเองหน่อย’
“แล้วนางเอกทำงานอะไรละ..”
“นางเอก..เรียนทางด้านเคมีเภสัชอะไรพวกนี้แหละยังไม่ได้สรุป แล้วตอนหลังนางเอกก็เป็นดีเทลยาออกต่างจังหวัดบ่อยก็เลยมีโอกาสมาสัตหีบ มาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆ กับพระเอก แล้วก็แต่งงานกันในที่สุด..พล็อตเลิศไหม มีดราม่านิด ๆ มีสาระนิดหน่อย..ให้กำลังใจคนอ่าน..อะไรประมาณนี้แหละ”
“อืม..น่าสนใจอยู่นะ เอาใจช่วยให้สำเร็จ...”
“ขอบใจหนึ่งมากนะที่อุตส่าห์ขับรถกลับมาอีกรอบ”
“เราเพื่อนกัน ช่วยกันได้ก็ต้องช่วย..แล้วหนึ่งก็ได้มาเที่ยวด้วย วันนั้นยังไม่ได้เที่ยวเลย พี่ญาเปลี่ยนแผนกะทันหันก็เลยต้องกลับ..”
“เราก็นึกว่ารักจะรีเทิร์นซะอีก..”
“มันติดต่อกลับมาจริง ๆ ก็ไม่เอาแล้ว..คนเราเจ็บแล้วต้องจำ ...” นาทีเงยหน้าพยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แพรวพรรณเมินหน้าออกไปอีกทาง ซึ่งเป็นทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา มีเรือสินค้า มีเรือของกองทัพเรือแล่นอยู่ไกล ๆ ..
ความรักของนางเอกที่เธอกำลังเขียน จบอย่างสมหวัง ยืนกอดกันริมทะเล แต่ว่าความรักของเธอที่มีกับพี่ต้นกล้านี่ละ มันจะจบลงอย่างไร..
นครสวรรค์ สัตหีบ ไกลเกือบห้าร้อยกิโลเมตร ไป-กลับเป็นพันกิโลเมตร เป็นอุปสรรคแรก ปราการที่สองก็คือ พ่อกับแม่ของเธอ ซึ่งไม่มีวันยอมรับทหารเรือจน ๆ อย่างแน่นอน และสุดท้ายถ้าเขาก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษกับเธอจริง ๆ หรือแกะมือแม่นั่นออกไปไม่ได้..ทุกอย่างมันก็เป็นเพียงความคิดฟุ้งซ่าน เพ้อฝันเหมือนนิยายที่เธอกำลังจะเขียน..แพรวพรรณถอนหายใจเบา ๆ เงยหน้าสูดอากาศ..
//////////////////////////////////////////////////////
ลงมาจากดาดฟ้าเรือหลวงจักรีนฤเบศรแล้วหิรัญญาก็ลากต้นเรือไปซื้อของที่ระลึก โดยหาได้สนใจดวงตาที่แกล้งตำหนิต่อว่าของนาที
“มันจะเป็นไปได้ไหมแพรว” นาทีกระซิบถามแพรวพรรณเบา ๆ..
“ไม่รู้สิ คงไม่หรอก พี่ญาเขาก็อย่างนี้แหละ ลัลล้าปาจิงโกะไปเรื่อย..เดี๋ยวออกจากนี่แล้วเราไป
พิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยาเกาะและทะเลไทย ไปวัดช่องแสมสาร แล้วก็แวะกินข้าวกลางวันกัน แพรวจะเลี้ยงอาหารทะเล ภาคบ่ายเราก็ไปท่าเรือแหลมเทียน ดูเรือรบหลวง เที่ยวแถว ๆ นั้น แล้วเย็น ๆ หนึ่งจะได้กลับกรุงเทพฯ”
“อยากลางานอีกวันจังเลยแพรว..เบื่องานออฟฟิศมาก กองท่วมหัว..อิจฉาแพรวจริง ๆ เลย เป็นอิสระ ไม่ต้องตอกบัตรทำงาน”
“แพรวก็ยังมีเรื่องอีตาพี่เอกรินทร์อยู่นะ..จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดีนะ”
“ก็บอกกับแม่ไปเลยว่าแพรวมีแฟนแล้ว...”
“แม่ฉีกอกแน่ ๆ”
“ก็ที่ผ่านมาแพรวไม่เคยทำให้ท่านเห็นว่าแพรวจะมีใครสักคนไง พ่อแม่แพรวก็เลยคิดว่าแพรวไม่มีปัญญาหาเอง..เลยต้องหาให้ แพรวลองให้ใครสักคนเข้าไปสิ..”
“หนึ่งจะไปไหมละ”
“แหม..แพรวก็..เอาแบบเกือบจะเป็นตัวจริงได้สิ..แพรวก็ชอบผู้การต้นกล้าอยู่ไม่น้อย ทำไมไม่ลอง
ให้เขาช่วยดูละ”
“เขาจะช่วยแพรวเหรอ..ยากหนึ่ง แพรวกลับไปนี่ เขาก็คง..แพรวไม่อยากกลับบ้านเลยหนึ่ง แพรวอยากอยู่ที่นี่จังเลย แพรวปลอดโปร่ง แพรวรู้สึกว่าแพรวเป็นอิสระ บอกไม่ถูก”
“ก็เพราะแพรวมีผู้การต้นกล้าเป็นความหวัง แพรวก็เลยแฮปปี้..ถ้าแพรวมาอยู่โดยไม่มีอะไรลุ้น แพรวก็เบื่อ..”
“คงจริง..”
“แล้วนี่แพรวไม่ได้ฝันเฝินอะไรแบบพี่ญาบ้างเลยเหรอ..”
แพรวพรรณพยักหน้าก่อนจะบอกว่า ‘มี..แต่ฝันของแพรวเป็นแบบลืมตาฝันน่ะ..”
//////////////////////////////////////////////////////////
มื้อกลางวันเป็นร้านอาหารที่อยู่ริมทะเล ดังนั้นเมนูที่สั่งมาลิ้มลองจึงมีแต่จำพวกอาหารทะเล และระหว่างที่รออาหารที่สั่งไป แพรวพรรณก็คว้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คมาดึงรูปจากกล้องลงไปแต่งภาพและก็อัพภาพขึ้นเว็บเฟสบุ๊คเพื่อแก้ข่าวเมื่อวานนี้ไปด้วย..
“แท็กภาพไปหานังคนที่แท็กมาด้วยนะ มันจะได้เอาไปให้เพื่อนมันดู..” หิรัญญาชัดถ้อยชัดคำ ทำเสียงสูงแบบนางร้าย จนศุภโชอมยิ้ม..
“เสียดายเนอะ ผู้การน่าจะมาด้วย..” บอกแพรวพรรณแล้วหิรัญญาก็หันมาหาต้นเรือหนุ่ม ซึ่งตั้งแต่ขึ้นรถมาได้ จนกระทั่งขึ้นเรือหลวง เขาก็ชวนเธอคุยนั่นคุยนี่ จนกระทั่ง ได้รู้ว่าเขาเป็นคนปราจีนบุรี ซึ่งเป็นจังหวัดที่ติดกับจังหวัดฉะเชิงเทราห่างบ้านเธอไปไม่เท่าไหร่..ดังนั้นพอมีละครแนวจัดจ้านใช้ฉากลุ่มน้ำบางปะกงเขาจึงชอบอกชอบใจ และกลายมานิยมชมชอบนักเขียนที่เอาเรื่องในท้องถิ่นออกไปเผยแพร่ได้
นอกจากนั้น เขายังถามเธอว่าไม่คิดจะเขียนเรื่องทหารเรือแบบแพรวพรรณบ้างหรือไง ..ซึ่งถ้าต้องการข้อมูลเขายินดีให้ความช่วยเหลือเช่นกัน..และถ้าเขียนแล้วทำให้ต้นเรือเป็นพระเอกแทนผู้การเรือได้ เขาจะซื้อเอาไว้แจก 9 เล่ม..และช่วงเวลาที่เดินชมเรืออยู่ด้วยกัน หิรัญญาจึงต้องซักถามถึงประวัติความเป็นมาของเขา และเน้นไปในช่วงที่อยู่โรงเรียนเตรียมทหารกับโรงเรียนนายเรือมากที่สุด เพราะตอนนั้น รอบ ๆ ตัวเขามีแต่ผู้ชาย
แน่นอนว่า หิรัญญาค่อย ๆ ซอกแซกหยั่งเชิงดูว่า เขาเคย ‘ยุ่ง’ กับผู้ชายด้วยกันบ้างไหม ถ้าเคยหรือมีอมยิ้มบ้าง ทำหน้าแดง ๆ ยามเมื่อตอบคำถาม ก็แสดงว่า เขาคือคนที่ ‘ใช่’ สำหรับนาที แต่นี่..หิรัญญาไม่เห็นว่าเขามองนาทีเลยสักนิด ตามติดเธอแจ และที่สำคัญยามที่เธอวกเข้าเรื่องนั้น เขาก็พาเธอออกไปคุย
เรื่องอื่นจนเธอรู้สึกว่า เรื่องเกี่ยวกับทหารเรือมันก็น่าเขียนอยู่ไม่ใช่น้อย..
แต่ว่าตอนนี้ พล็อตนิยายในหัวของเธอก็มีอยู่เต็มไปหมด..และการที่เข็นเรื่องไหนลงสู่หน้ากระดาษ
นั้น เรื่องนั้นก็ต้องได้แรงบันดาลใจมากพอสมควร เหมือนที่แพรวพรรณยอมทำงานยากเพราะต้องการเจอกับพี่ต้นกล้าอีกสักครั้ง..
“เย็นนี้ ผู้การว่าจะมีปาร์ตี้เล็ก ๆ ให้ที่บ้านพักนะครับ..”
“พี่ญา..” แพรวพรรณหันมาหาหิรัญญา..เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าพี่ญาคุยอะไรกับทางนั้นบ้าง และอีกอย่างพี่ญาไม่ได้รู้เหมือนที่เธอรู้ว่า ผู้การนั้นมีเงินใช้อย่างจำกัด ถ้ากระเซ้าเย้าแหย่จนเขาต้องเอ่ยปากจัดการอย่างนั้น มันจะทำให้เขาเดือนร้อนในภายหลัง
“มีอะไรหรือจ๊ะ”
“ใครเป็นต้นคิดเรื่องนี้”
“ก็ท่านนะสิ พี่จะไปคิดได้ไง ไม่ใช่พื้นที่ของพี่..แต่ว่าง ๆ พากันปาร์ตี้ที่บ้านฉันได้นะต้นเรือ”
“ครับ คงได้ไปแน่นอนครับ...”
“อย่าไปแบบกะทันหันแล้วกัน ให้มีเวลาเตรียมตัวบ้าง..แต่ที่โน่นของกินเยอะ..โทรสั่งได้ไม่ต้องกลัว”
“ผมก็อยากไปบ้านคุณแพรวเหมือนกัน เดี๋ยวถ้ามีโอกาส จะติดรถผู้การไปเที่ยวบ้านคุณแพรวด้วย”
“ยินดีต้อนรับแขกหรือเปล่าแพรว” นาทีกระตุ้น
แม้จะรู้ว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่ ..แต่ว่า ถ้าไม่ให้โอกาสพี่ต้นกล้าเข้าบ้าน เธอก็จะไม่มีข้ออ้างอย่างที่นาทีแนะนำ
“ยินดีค่ะ พอแพรวกลับไป รีบชวนผู้การตามแพรวไปเลยยิ่งดี..”
“ก็ต้องดูก่อนครับว่าผู้การจ้ะกลับบ้านเมื่อไหร่ และก็ต้องดูด้วยว่า เรือแปะเขื่อนนานไหม..”
“แต่ไม่ต้องขออนุญาตใครใช่ไหมคะ” หิรัญญาได้ทีถามเรื่องสำคัญที่สุด
“ถ้าหมายถึงแฟน ผมยังไม่มีแฟนครับ ส่วนของผู้การ จะเรียกว่าแฟนก็ได้ ไม่เรียกก็ได้..” ศุภโชคจำต้องให้กำลังใจแก่แพรวพรรณทางอ้อม เพราะเมื่อครู่ตอนที่แพรวพรรณเปิดรูปถ่ายที่ผู้การให้มา หญิงสาวมีสายตาแช่มชื่นเปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างคนที่กำลังตกหลุมรักคนหน้าตาดีหุ่นดีปานดารานายแบบ และเขาเองก็รู้สึกอยากเชียร์คู่นี้ขึ้นมา เพราะรู้สึกว่าเหมาะสม..
“แล้วถ้าเรียกคู่ขานี่จะน่าเกลียดไหม” หิรัญญาได้ที
“แรง” นาทีขำเบา ๆ
“พี่ญา” แพรวพรรณกระทุ้งสีข้างปรามเพราะไม่อยากให้ต้นเรือรู้ว่าพวกเธอกำลังคิดว่า ผู้การกับแม่นั่นต้องเลิกกันแล้วหันมาหาเธอ..แต่ว่าแพรวพรรณรู้เจตตาลึก ๆ ของต้นเรือศุภโชค เมื่อเขาอธิบายต่อ..
“ถ้าคู่ขา หมายถึงคนที่นอนด้วยกันได้ ไม่คิดแต่งงานกัน..ไม่ใช่คนที่ควรยกย่องออกหน้าออกตาเชิดชูให้มาเป็นแม่ของลูก..ผมว่าก็น่าจะใช้คำว่า คู่ขา ได้ครับ”
“..ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะคุณนุช... แพรวสบายดีค่ะพอดีได้พี่ญามาช่วย เรื่องร้ายก็เลยกลายเป็นเรื่องตลก ๆ ไปค่ะ..ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวเย็น ๆ เจอกันหน้าเฟสค่ะ รับรองฮาตรึม..ได้ๆ เดี๋ยวเลิกงานเจอกันค่ะ มีแฟนคลับพี่หิรัญญาอยู่ตรงไหน พี่เรียกมาเลยนะคะ..ได้ค่ะได้..สวัสดีค่ะ..”
วางสายจากนงนุชแล้ว แพรวพรรณก็ยิ้มกริ่ม..เพราะนงนุชบอกกับเธอว่า น้องฐา นั้น เป็นคู่เดทคนปัจจุบันของผู้การจิรวัติ ถ้าถามว่าน่าจะเป็นตัวจริงไหม จากคำให้การของ ต้นเรือ ศุภโชคแล้วก็อาจจะแค่คู่ซ้อมเท่านั้น แต่ว่า น้องฐาคนนี้ ใช่คนธรรมดา ๆ เพราะเจ้าหล่อนนั้น ฮอตได้ทีเลยทีเดียว เที่ยวเธคเที่ยวผับในพัทยาใครทำให้เจ้าหล่อนไม่พอใจอาจจะได้มีเรื่องให้ต้องเที่ยวไม่สนุก เพราะบารมีของพ่อ กับเจ้าหล่อนมีเงินมีพวก ทำให้เจ้าหล่อนกร่างได้ที่เหมือนกัน ทางเดียวที่จะทำได้ในตอนนี้ คือให้ระวังตัวไว้บ้าง แต่ว่าอยู่
ในพื้นที่ทหารแบบนี้ อำนาจมืดเหล่านั้นกร้ำกรายมาไม่ถึงแน่ ๆ
“ไปขนกระเป๋าลงไปข้างล่าง หาที่พักกันใหม่ ถ้าอยู่ตรงนี้ก็เป็นเป้านิ่ง”
“พี่ญาจะไปพักที่ไหน”
“ในค่ายทหารสิ สวย ๆ อย่างเรา ต้องให้ทหารเรือคุ้มกัน..”
“ที่ไหนค่ะ”
“..เหอะ ๆ ไป ๆ เช็คเอ้าท์ หนึ่งมาถึงจะได้รีบออกไปปฏิบัติภารกิจกู้หน้ากัน..” บอกแพรวพรรณแล้วหิรัญญาก็ลุกขึ้นลากกระเป๋าทั้งของตนกับกระเป๋าใบเล็กใบน้อยของแพรวพรรณนำออกจากห้องพัก..
และเมื่อสองสาวออกมาจากลิฟท์ ศุภโชคที่อยู่ในชุดกากีแขนสั้นติดเครื่องหมาย ป้ายชื่อ อินทรธนูบอกยศพร้อมสรรพก็ลุกขึ้นจากโซฟา เขาทักทายโดยการโค้งตัวก่อนยืดตัวตรงแล้วกล่าวคำว่า “สวัสดีครับ”
หิรัญญายิ้มกริ่ม เพราะดีใจที่สามารถหลอกอีตาต้นเรือมาให้เป็นอาหารใจของนาทีได้..
“สวัสดีค่ะ..สวัสดีค่ะ” ทั้งแพรวพรรณกับหิรัญญากล่าวทักทายเขาพร้อมกัน..แต่หิรัญญามีความรู้สึกในเชิงชื่นชมต่อเนื่องว่า “มาตรงเวลานัดเป๊ะ ๆ เลยนะคะ”
“นัดกันไว้” แพรวพรรณแปลกใจ เพราะตอนนี้พี่หิรัญญา ไม่ยอมบอกโปรแกรมอะไรล่วงหน้า ให้ลุ้นเอาเป็นระยะ ๆ แล้วการที่ต้นเรือศุภโชคมานั่งรอตรงเวลาแบบนี้ มันก็น่าชวนให้สงสัยยิ่งนัก..
“พอดีวันนี้ต้นเรือ เขา.. เขาว่างงาน”
“ไม่ได้ว่างงานครับ แต่ว่า การดูแลอารักขา นักเขียนหญิงทั้งสองคนเป็นภารกิจสำคัญในวันนี้ครับ”
“หมายความว่าไงคะ” แพรวพรรณยังงุนงง
“วันนี้ผู้การติดธุระสำคัญ ท่านเลยให้ต้นเรือมาดูแลพวกเรา” เรื่องนี้ไม่ใช่ต้นคิดของจิรวัติแต่เป็นหิรัญญาเองที่ขอเบอร์ผู้บังคับการเรือ ต. 92 จากต้นเรือศุภโชค เพื่อปรึกษาหารือแผนกู้หน้าแพรวพรรณ แล้ว หิรัญญาก็ขออนุญาตดึงต้นเรือศุภโชคให้มาอำนวยความสะดวกในช่วงเช้านี้ และช่วงบ่ายจึงจะเป็นโปรแกรมชมท่าเรือและเรือรบหลวง ตามแผนเดิมวางไว้..
“รบกวนคุณ ..ต้นเรือแย่เลย” แพรวพรรณพยายามจะปรับตัวเองเรียกพี่ต้นกล้า และคนแวดล้อม
เขาด้วยตำแหน่งทางการทำงาน..
“โอ้ย คุณแพรว เรียกผม คุณศุภโชคอย่างเดิมเถอะ ดูเป็นเพื่อนกันดี”
“ค่ะ แต่แพรวว่าเรียกต้นเรือดีกว่า ดูน่ายำเกรงดี”
“ใช่ น่าขย้ำดี..” หิรัญญาเย้าแหย่จนศุภโชคหน้าแดง..
“เมื่อคืนผมอ่านหนังสือนิยายคุณแพรวจบแล้วนะครับ” ศุภโชคเปลี่ยนเรื่องคุย..ซึ่งเรื่องนี้เขามั่นใจว่าจะได้รับความสนใจจากคู่สนทนาแน่นอน..
“เป็นไงบ้างคะ”
“ก็สนุกดีครับ..”
“แค่นั้นเอง” แพรวพรรณทำเสียงผิดหวัง ด้วยอยากได้ยินคำวิจารณ์จากปากคนอ่านหนังสือที่ตนเขียนนั่นเอง
“ก็เบา ๆ ดีครับ..”
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวอ่านของดิฉันบ้างนะ” หิรัญญาแทรกเข้ามา
“แพงไหมครับ”
“ให้ฟรีเลยค่ะ ติดหลังรถไว้ขายอยู่แล้ว แบบไปไหนได้ช่องขายก็ขาย.. แต่นี่ให้ฟรีค่ะ..พิเศษ ๆ แต่ว่า ต้องอ่านนะคะ ถ้าไม่อ่านก็ไม่ให้..”
“มีเรื่องแรงรักแรงแค้นไหมครับ ผมชอบละครเรื่องนี้มาก ดูตั้งแต่ต้นจนจบ ดูไปสองรอบแล้วด้วย ผมชอบจริง ๆ คุณญาคิดได้อย่างไร วันนี้ผมตั้งใจจะมาถามถึงแรงบันดาลใจ แล้วก็จะขอถ่ายรูปขอลายเซ็นด้วยนะครับ จะเอาไปเก็บไว้เป็นที่ระลึก..”
พอเรื่องวกเข้าไปหาตัว หิรัญญาก็ได้ช่อง ‘ฝอย’ ซึ่งเรื่องนี้แพรวพรรณได้ยินไม่รู้จักกี่รอบแล้ว หญิงสาวจึงเดินไปจัดการค่าใช้จ่ายที่หน้าเคาน์เตอร์ และพอหันกลับมาก็พบว่านาทีเปิดประตูล็อบบี้เข้ามาร่วมสมทบอีกคน..และแพรวพรรณก็อดขำอยู่ในใจไม่ได้..ด้วยคิดว่า ต้นเรือศุภโชคจะรู้ไหม ว่าวันนี้จะมาเป็น ‘ขนม’ ให้พี่หิรัญญาให้หลอกล่อนาที
////////////////////////////////////////////
ด้วยมีรถสองคัน รถของหิรัญญาที่มีกระเป๋าสัมภาระของสองสาวจึงต้องถูกนำไปใช้ ส่วนรถของนาทีนั้น หิรัญญาให้จอดไว้ที่โรงแรมโดยงานนี้หิรัญญาเป็นคนขับ คนบอกทางนั่งอยู่ข้างหน้าและแพรวพรรณก็ไปอยู่ข้างหลังกับนาที..
“คุณแพรวครับ..ผู้การฝากของมาให้ครับ” ศุภโชคที่จอดมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สมกับร่างสูงใหญ่ของตัวเองไว้ที่โรงแรม ส่งซองสีขาวซึ่งใส่ซีดีมาให้ แพรวพรรณรับซองมาดึงแผ่นซีดีออกดู จึงได้เห็นว่าในซองมีการ์ดพับขนาดเล็กทำจากกระดาษสีเหลืองอ่อน ๆ ตัดขอบเป็นปากฉลามพอสวยงาม..ซึ่งแพรวพรรณพิจารณาปกที่ปราศจากข้อความอยู่ครู่เดียวเพราะใจนั้นอยากรู้ข้อความข้างใน..และพอเปิดไป..ลายมือเป็นระเบียบก็ทำให้แพรวพรรณถึงกับมีรอยยิ้มแต่งแต้มที่ริมฝีปาก..
‘ขอโทษที่นำเรื่องปวดหัวมาให้นะครับ ..พี่ต้นกล้า’
นอกจากข้อความสำนึกผิด..ก็ยังมีปากกาแดงฝนเป็นดอกกุหลาบและปากกาเขียวฝนเป็นใบกุหลาบติดตรงใต้ชื่อนั้นด้วย แพรวพรรณอมยิ้มค้าง จนนาทีต้องชะโงกหน้ามาดู แพรวพรรณรีบสอดการ์ดลงซอง..
“อะไรเหรอ”
“ซีดี..ไม่รู้อะไรเหมือนกัน เดี๋ยวค่อยเปิดดู..”
“เพลงหรือเปล่า” หิรัญญาที่ขับรถไปตามทิศทางที่คนนำทางบอกหันมาถาม
“ไม่รู้ค่ะ ..เดี๋ยวแพรวเช็คก่อน”
“ความลับนะ..” นาทีพยายามแอ๊บแมน ทั้งที่ดวงตานั้นก็พยายามเหล่ ‘ขนม’ ที่พี่หิรัญญาบอกกับ
เขาว่า ‘น่าจะ’ กินได้ แต่ว่า ขนมก็หาได้สนใจหันมาสบตาเขา พอบอกทางพี่หิรัญญาแล้ว เขาก็ก้มหน้าก้มตาอ่านนิยายที่พี่หิรัญญาหยิบจากท้ายรถมาให้..ซึ่งคนขับรถเอง พอเห็นว่าเขาสนใจกับงานเขียนของตนจึงนิ่งเงียบ แต่ว่าหิรัญญาก็ถามทางเขาเป็นระยะ จนกระทั่ง ถึงที่พักแห่งใหม่..ซึ่งเป็นเรือนรับรองของกองเรือยุทธการ ซึ่งหิรัญญาได้เลือกแบบที่เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ไว้ เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว..
หลังจากเช็คอิน..ต้นเรือศุภโชคก็พาเดินไปยังบ้านพัก หลังจากขนกระเป๋าเข้าบ้านเรียบร้อย แพรวพรรณก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์..วางแผ่นซีดีที่ผู้การจิรวัติฝากมาให้..
และพอเห็นภาพข้างใน แพรวพรรณก็ถึงกับยิ้มกริ่ม..เหมือนกับที่พี่หิรัญญากับนาทีทึ่งในฝีมือ
ถ่ายรูปของผู้การ..
“ผู้การจิรวัติชอบถ่ายรูปครับ รูปวิวสวยที่สุด โดยเฉพาะรูปบ้านพักชุดนี้ ผู้การซุ่มถ่ายอยู่หลายวันหลายเวลา เพราะต้องการอารมณ์ที่แตกต่างของภาพ ผู้การชอบงานศิลป์ครับ ฝีมือดรออิ้งของผู้การนี่ไม่น้อยหน้าใครเลยครับ รูปบ้านก็มี แต่ต้องไปขอดูเองที่ห้อง..ตอนออกเรือช่วงว่าง ๆ ผู้การก็จะออกมายืนมองฟ้ามองน้ำมองนกครึ้มอกครึ้มใจก็แต่งกลอนสดเลยก็มีครับ...คนอะไรไม่รู้เก่งโคตร..” ศุภโชคถือจังหวะที่ทุกคนกำลังชื่นชมผลงานนั้นบอกเล่าเรื่องที่เขาเองก็ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว..
ส่วนแพรวพรรณนั้นพอรับรู้เรื่องตัวตนของเขาอีกมุมหนึ่ง ใจที่โอนเอียนไปทางเขาอยู่แล้ว ก็ไหลไปหาเขาอย่างยากที่จะฝืนอีกต่อไป..
//////////////////////////////////////////////////////////////
พอถึงเรือหลวงจักรีนฤเบศร ทั้งสี่คนก็รีบถ่ายรูปกับข้อความเดิมบนบอร์ดนั้นตามจุดประสงค์ของการมาเยี่ยมชมเรือในครั้งนี้ ภาพถ่ายนั้นมีทั้งแพรวพรรณกับนาที และแพรวพรรณกับศุภโชค และแพรวพรรณกับหิรัญญา ร่วมถึงรูปหมู่อีกไม่รู้จักกี่รูป เพื่อแสดงให้เห็นว่า งานนี้แพรวพรรณไม่ได้มาเพียงลำพังกับผู้การแฟนของนักอ่านคนนั้น และหลังจากนั้น หิรัญญากับนาทีที่ไม่เคยมาเยี่ยมชมเรือหลวงจักรีนฤเบศรก็ต้องขึ้นดาดฟ้าเรือโดยเรือโทศุภโชคทำหน้าที่ไกด์กิตติมศักดิ์..
“นี่แพรว..หนึ่งว่า ขนมที่ญาจะว่าจะให้หนึ่งมากินน่ะ พี่ญาคงจะกินหมดก่อนถึงปากหนึ่งแน่ ๆ”
แพรวพรรณมองหน้านาทีที่มองตามสองคนนั่นที่เดินไปข้างหน้า พลางคุยกันถึงเรื่องเรือหลวงอย่างออกรสออกชาติ และระหว่างทางศุภโชคก็หยุดถ่ายรูปให้หิรัญญาอยู่เป็นระยะ พอถ่ายแล้วก็ยังเปิดดูภาพที่ถ่ายแล้วอย่างชนิดหน้าผากแทบจะชนกัน เพราะพี่หิรัญญานั้นจัดว่าเป็นผู้หญิงตัวสูงคนหนึ่ง และพี่หิรัญญาเองนั้นก็เป็นคนคุยสนุก แพรวพรรณจึงไม่แปลกใจสักนิดว่า ศุภโชคจึงต้องเดินตามหิรัญญาต้อย ๆ..
“หนึ่ง เมื่อคืนพี่ญาฝัน” แพรวพรรณที่เดินนำนาทีอีกไปพลางกระซิบบอกนาทีเบา ๆ นาทีมองหน้าแพรวพรรณแล้วใช้สายตาตั้งคำถาม..
“พี่ญาฝันว่า งูในทะเลเลื้อยขึ้นมาพันรัดเขา แล้วลากลงทะเลไป แกตกใจมาก”
“แล้วพันสำเร็จไหม”
“สำเร็จสิ..”
“แพรวอย่าบอกนะว่า พี่ญาอาจะมีผัวเป็นชาวประมงน้ำเค็ม...”
“บ้า..ตอนนี้ทหารเรือเข้ามาพัวพันอยู่ จะกลายเป็นประมงน้ำเค็มได้อย่างไร..คิดได้เนอะ..”
“มันก็ไม่แน่หรอก..เกิดเป็นคู่แท้กันมา อะไรก็เกิดขึ้นได้..”
“อายุห่างกันตั้งเท่าไหร่ พี่ญาสามสิบกว่าแล้วนะ คุณศุภโชคแก่กว่าเราแค่ปีเดียวเอง”
“แต่พี่ญาเค้าก็มีเสน่ห์ในแบบของเค้านะ ถ้าหนึ่งเป็นผู้ชายเต็มตัว หนึ่งก็คงจะรักพี่ญาได้เหมือนกัน ผู้หญิงอย่างพี่ญาอยู่ใกล้ ๆ แล้วสบายใจดี ไม่อึดอัด..”
“พอเข้าใจ” แพรวพรรณรู้ว่าเสน่หาของหิรัญญาก็คือคำพูดที่ตรงไปตรงมา คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น และก็เป็นคำพูดในทางสร้างสรรค์ ชี้นำให้ให้คนอื่น ๆ มองเห็นความสุขรอบ ๆ ตัว อย่างที่สองก็คือน้ำจิตน้ำใจ หิรัญญาพร้อมจะให้ พร้อมจะเสียสละ เพราะว่าเป็นพี่ที่มีน้องชายมีหลาน ๆ ลูกของพี่ ๆ มาเบียดเบียนอยู่บ่อย ๆ และอย่างที่สาม แม้หิรัญญาจะไม่ได้สวยเด้งแบบสาว ๆ ในยุคนี้ แต่เสื้อผ้าที่หิรัญญานำมาสวมใส่แต่ละชุดนั้น หิรัญญาช่างเลือกสรรมาจับวางไว้บนตัวเองได้อย่างลงตัวน่าดูชม..
แม้แต่ผ้าถุงโสร่งเป็นดอกเป็นดวงแบบที่คนวัยสี่สิบกว่า ๆ นุ่งกันเมื่ออยู่บ้าน หิรัญญาก็สามารถคว้ามาพันตัวผูกมัดจนดูแปลกตา..และเวลาเดินเมื่อสวมผ้าถุง หิรัญญาจะเดินเรียงเท้าใส่จริตทำให้สะโพกที่กลมกลึงขยับเขยื้อนเป็นจังหวะน่ามอง ครั้นหิรัญญานุ่งกางเกง ก็จะเปลี่ยนวิธีการเดินใหม่ในทันที..และเธอก็เคยถามว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ก็ได้คำตอบมาว่า
‘เราก็แค่ใส่แอ็กติ้งเข้าไป อย่างเรานุ่งผ้าถุง เราก็คิดว่าเรากำลังเป็นสาวไทยหัวโบราณค่อย ๆ ย่างก้าว หรือถ้าเร่งรีบหน่อยก็ก้าวให้มีจังหวะ เดินผ่านไปแล้วให้คนเหลียวหลังมอง พอเรานุ่งกางเกงยีนส์เราก็คิดว่าเราเป็นสาวมั่นห้าวหาญหน่อย เหมือนฟังดนตรีร็อค..และยามที่นุ่งกระโปรงฉันจะคิดว่าฉันเป็นสาวน้อยที่เต็มไปด้วยความหวานเดินทางกลางดงดอกไม้..หลักการนี้เธอเอาไปใช้เถอะ รับรองดูดีในที่ทุกสถานในกาลทุกเมื่อ..’
“แล้วเรื่องผู้การต้นกล้าของแพรวละ เขาเป็นอย่างไรบ้าง..ยังไม่ได้เล่าให้หนึ่งฟังเลย”
“ก็เขามีแม่นั่นแล้ว..แพรวจะอะไรได้ละหนึ่ง” แม่นั่น ก็คือน้องฐา ที่แพรวพรรณได้ข้อมูลมาจาก นงนุช กับส่วนหนึ่งจากปากของพี่หิรัญญาซึ่งได้มาจากศุภโชค..แม้จะรู้ว่า พี่ต้นกล้าไม่ได้คิดจริงจังด้วย แต่ว่าตอนนี้เขาก็ยังคบหากันอยู่..ดังนั้นเธอจำต้องเล่นบทน้องสาวใสซื่อปิดความในใจต่อไป..
“ถ้าเขาไม่มีแม่นั่นละ”
“เขาก็น่ารักเชียวแหละ..เราได้คุยกันเยอะแยะเลยหนึ่ง เค้าทำให้แพรวคิดพล็อตที่มันสร้างสรรค์ขึ้นด้วยนะ เรื่อง ร.รัก ร.เรือ แพรวจะเขียนตั้งแต่พระเอกเป็นเด็ก ตั้งแต่เรียนโรงเรียนชั้นประถมเลย ช่วงแรกเราจะเขียนด้วยกันแต่แพรวะจะรับผิดชอบมากสุด ประมาณ 5 บท ตัวละครแพรวเป็นพี่ชายคนโตเป็นตัวเดินเรื่อง..หลังจากนั้น เขาก็มาเรียนต่อ มาอยู่วัด ช่วงมัธยมจะมีสีสันหน่อย นางเอกจะออกมาตอนนั้น แล้วทั้งคู่ก็รักกันช่วยเหลือกันมาตั้งแต่สมัย ม.1 จนตอนหลังเขาสอบติดโรงเรียนเตรียมทหาร คราวนี้ก็เป็นการให้กำลังใจกันทางจดหมาย ทีนี้ก็จะเป็นเรื่องของนางเอกมากหน่อย ประมาณว่า ความห่างไกลกัน มันทำให้ทั้งคู่เกิดความหวาดระแวง มีคนเข้ามาจีบนางเอกเยอะเพราะว่าสวย แต่ว่านางเอกก็รักและรอแต่พระเอกที่กำลังจะเป็นทหารเรือ.. แล้วตอนหลังนางเอกก็ประสบความสำเร็จ แบบนางเอกมีเส้นทางที่เหมือนจะไปคนละเส้นกับพระเอก..”
“นางเอกเขียนนิยาย” นาทีดักคอขึ้นมา..
“ไม่หรอก..” ปฏิเสธแต่ว่าดวงตาวิบวับนั้นก็บอกให้รู้ว่า ‘นิดนึงนะ ต้องขอเขียนเข้าข้างตัวเองหน่อย’
“แล้วนางเอกทำงานอะไรละ..”
“นางเอก..เรียนทางด้านเคมีเภสัชอะไรพวกนี้แหละยังไม่ได้สรุป แล้วตอนหลังนางเอกก็เป็นดีเทลยาออกต่างจังหวัดบ่อยก็เลยมีโอกาสมาสัตหีบ มาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆ กับพระเอก แล้วก็แต่งงานกันในที่สุด..พล็อตเลิศไหม มีดราม่านิด ๆ มีสาระนิดหน่อย..ให้กำลังใจคนอ่าน..อะไรประมาณนี้แหละ”
“อืม..น่าสนใจอยู่นะ เอาใจช่วยให้สำเร็จ...”
“ขอบใจหนึ่งมากนะที่อุตส่าห์ขับรถกลับมาอีกรอบ”
“เราเพื่อนกัน ช่วยกันได้ก็ต้องช่วย..แล้วหนึ่งก็ได้มาเที่ยวด้วย วันนั้นยังไม่ได้เที่ยวเลย พี่ญาเปลี่ยนแผนกะทันหันก็เลยต้องกลับ..”
“เราก็นึกว่ารักจะรีเทิร์นซะอีก..”
“มันติดต่อกลับมาจริง ๆ ก็ไม่เอาแล้ว..คนเราเจ็บแล้วต้องจำ ...” นาทีเงยหน้าพยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แพรวพรรณเมินหน้าออกไปอีกทาง ซึ่งเป็นทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา มีเรือสินค้า มีเรือของกองทัพเรือแล่นอยู่ไกล ๆ ..
ความรักของนางเอกที่เธอกำลังเขียน จบอย่างสมหวัง ยืนกอดกันริมทะเล แต่ว่าความรักของเธอที่มีกับพี่ต้นกล้านี่ละ มันจะจบลงอย่างไร..
นครสวรรค์ สัตหีบ ไกลเกือบห้าร้อยกิโลเมตร ไป-กลับเป็นพันกิโลเมตร เป็นอุปสรรคแรก ปราการที่สองก็คือ พ่อกับแม่ของเธอ ซึ่งไม่มีวันยอมรับทหารเรือจน ๆ อย่างแน่นอน และสุดท้ายถ้าเขาก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษกับเธอจริง ๆ หรือแกะมือแม่นั่นออกไปไม่ได้..ทุกอย่างมันก็เป็นเพียงความคิดฟุ้งซ่าน เพ้อฝันเหมือนนิยายที่เธอกำลังจะเขียน..แพรวพรรณถอนหายใจเบา ๆ เงยหน้าสูดอากาศ..
//////////////////////////////////////////////////////
ลงมาจากดาดฟ้าเรือหลวงจักรีนฤเบศรแล้วหิรัญญาก็ลากต้นเรือไปซื้อของที่ระลึก โดยหาได้สนใจดวงตาที่แกล้งตำหนิต่อว่าของนาที
“มันจะเป็นไปได้ไหมแพรว” นาทีกระซิบถามแพรวพรรณเบา ๆ..
“ไม่รู้สิ คงไม่หรอก พี่ญาเขาก็อย่างนี้แหละ ลัลล้าปาจิงโกะไปเรื่อย..เดี๋ยวออกจากนี่แล้วเราไป
พิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยาเกาะและทะเลไทย ไปวัดช่องแสมสาร แล้วก็แวะกินข้าวกลางวันกัน แพรวจะเลี้ยงอาหารทะเล ภาคบ่ายเราก็ไปท่าเรือแหลมเทียน ดูเรือรบหลวง เที่ยวแถว ๆ นั้น แล้วเย็น ๆ หนึ่งจะได้กลับกรุงเทพฯ”
“อยากลางานอีกวันจังเลยแพรว..เบื่องานออฟฟิศมาก กองท่วมหัว..อิจฉาแพรวจริง ๆ เลย เป็นอิสระ ไม่ต้องตอกบัตรทำงาน”
“แพรวก็ยังมีเรื่องอีตาพี่เอกรินทร์อยู่นะ..จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดีนะ”
“ก็บอกกับแม่ไปเลยว่าแพรวมีแฟนแล้ว...”
“แม่ฉีกอกแน่ ๆ”
“ก็ที่ผ่านมาแพรวไม่เคยทำให้ท่านเห็นว่าแพรวจะมีใครสักคนไง พ่อแม่แพรวก็เลยคิดว่าแพรวไม่มีปัญญาหาเอง..เลยต้องหาให้ แพรวลองให้ใครสักคนเข้าไปสิ..”
“หนึ่งจะไปไหมละ”
“แหม..แพรวก็..เอาแบบเกือบจะเป็นตัวจริงได้สิ..แพรวก็ชอบผู้การต้นกล้าอยู่ไม่น้อย ทำไมไม่ลอง
ให้เขาช่วยดูละ”
“เขาจะช่วยแพรวเหรอ..ยากหนึ่ง แพรวกลับไปนี่ เขาก็คง..แพรวไม่อยากกลับบ้านเลยหนึ่ง แพรวอยากอยู่ที่นี่จังเลย แพรวปลอดโปร่ง แพรวรู้สึกว่าแพรวเป็นอิสระ บอกไม่ถูก”
“ก็เพราะแพรวมีผู้การต้นกล้าเป็นความหวัง แพรวก็เลยแฮปปี้..ถ้าแพรวมาอยู่โดยไม่มีอะไรลุ้น แพรวก็เบื่อ..”
“คงจริง..”
“แล้วนี่แพรวไม่ได้ฝันเฝินอะไรแบบพี่ญาบ้างเลยเหรอ..”
แพรวพรรณพยักหน้าก่อนจะบอกว่า ‘มี..แต่ฝันของแพรวเป็นแบบลืมตาฝันน่ะ..”
//////////////////////////////////////////////////////////
มื้อกลางวันเป็นร้านอาหารที่อยู่ริมทะเล ดังนั้นเมนูที่สั่งมาลิ้มลองจึงมีแต่จำพวกอาหารทะเล และระหว่างที่รออาหารที่สั่งไป แพรวพรรณก็คว้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คมาดึงรูปจากกล้องลงไปแต่งภาพและก็อัพภาพขึ้นเว็บเฟสบุ๊คเพื่อแก้ข่าวเมื่อวานนี้ไปด้วย..
“แท็กภาพไปหานังคนที่แท็กมาด้วยนะ มันจะได้เอาไปให้เพื่อนมันดู..” หิรัญญาชัดถ้อยชัดคำ ทำเสียงสูงแบบนางร้าย จนศุภโชอมยิ้ม..
“เสียดายเนอะ ผู้การน่าจะมาด้วย..” บอกแพรวพรรณแล้วหิรัญญาก็หันมาหาต้นเรือหนุ่ม ซึ่งตั้งแต่ขึ้นรถมาได้ จนกระทั่งขึ้นเรือหลวง เขาก็ชวนเธอคุยนั่นคุยนี่ จนกระทั่ง ได้รู้ว่าเขาเป็นคนปราจีนบุรี ซึ่งเป็นจังหวัดที่ติดกับจังหวัดฉะเชิงเทราห่างบ้านเธอไปไม่เท่าไหร่..ดังนั้นพอมีละครแนวจัดจ้านใช้ฉากลุ่มน้ำบางปะกงเขาจึงชอบอกชอบใจ และกลายมานิยมชมชอบนักเขียนที่เอาเรื่องในท้องถิ่นออกไปเผยแพร่ได้
นอกจากนั้น เขายังถามเธอว่าไม่คิดจะเขียนเรื่องทหารเรือแบบแพรวพรรณบ้างหรือไง ..ซึ่งถ้าต้องการข้อมูลเขายินดีให้ความช่วยเหลือเช่นกัน..และถ้าเขียนแล้วทำให้ต้นเรือเป็นพระเอกแทนผู้การเรือได้ เขาจะซื้อเอาไว้แจก 9 เล่ม..และช่วงเวลาที่เดินชมเรืออยู่ด้วยกัน หิรัญญาจึงต้องซักถามถึงประวัติความเป็นมาของเขา และเน้นไปในช่วงที่อยู่โรงเรียนเตรียมทหารกับโรงเรียนนายเรือมากที่สุด เพราะตอนนั้น รอบ ๆ ตัวเขามีแต่ผู้ชาย
แน่นอนว่า หิรัญญาค่อย ๆ ซอกแซกหยั่งเชิงดูว่า เขาเคย ‘ยุ่ง’ กับผู้ชายด้วยกันบ้างไหม ถ้าเคยหรือมีอมยิ้มบ้าง ทำหน้าแดง ๆ ยามเมื่อตอบคำถาม ก็แสดงว่า เขาคือคนที่ ‘ใช่’ สำหรับนาที แต่นี่..หิรัญญาไม่เห็นว่าเขามองนาทีเลยสักนิด ตามติดเธอแจ และที่สำคัญยามที่เธอวกเข้าเรื่องนั้น เขาก็พาเธอออกไปคุย
เรื่องอื่นจนเธอรู้สึกว่า เรื่องเกี่ยวกับทหารเรือมันก็น่าเขียนอยู่ไม่ใช่น้อย..
แต่ว่าตอนนี้ พล็อตนิยายในหัวของเธอก็มีอยู่เต็มไปหมด..และการที่เข็นเรื่องไหนลงสู่หน้ากระดาษ
นั้น เรื่องนั้นก็ต้องได้แรงบันดาลใจมากพอสมควร เหมือนที่แพรวพรรณยอมทำงานยากเพราะต้องการเจอกับพี่ต้นกล้าอีกสักครั้ง..
“เย็นนี้ ผู้การว่าจะมีปาร์ตี้เล็ก ๆ ให้ที่บ้านพักนะครับ..”
“พี่ญา..” แพรวพรรณหันมาหาหิรัญญา..เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าพี่ญาคุยอะไรกับทางนั้นบ้าง และอีกอย่างพี่ญาไม่ได้รู้เหมือนที่เธอรู้ว่า ผู้การนั้นมีเงินใช้อย่างจำกัด ถ้ากระเซ้าเย้าแหย่จนเขาต้องเอ่ยปากจัดการอย่างนั้น มันจะทำให้เขาเดือนร้อนในภายหลัง
“มีอะไรหรือจ๊ะ”
“ใครเป็นต้นคิดเรื่องนี้”
“ก็ท่านนะสิ พี่จะไปคิดได้ไง ไม่ใช่พื้นที่ของพี่..แต่ว่าง ๆ พากันปาร์ตี้ที่บ้านฉันได้นะต้นเรือ”
“ครับ คงได้ไปแน่นอนครับ...”
“อย่าไปแบบกะทันหันแล้วกัน ให้มีเวลาเตรียมตัวบ้าง..แต่ที่โน่นของกินเยอะ..โทรสั่งได้ไม่ต้องกลัว”
“ผมก็อยากไปบ้านคุณแพรวเหมือนกัน เดี๋ยวถ้ามีโอกาส จะติดรถผู้การไปเที่ยวบ้านคุณแพรวด้วย”
“ยินดีต้อนรับแขกหรือเปล่าแพรว” นาทีกระตุ้น
แม้จะรู้ว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่ ..แต่ว่า ถ้าไม่ให้โอกาสพี่ต้นกล้าเข้าบ้าน เธอก็จะไม่มีข้ออ้างอย่างที่นาทีแนะนำ
“ยินดีค่ะ พอแพรวกลับไป รีบชวนผู้การตามแพรวไปเลยยิ่งดี..”
“ก็ต้องดูก่อนครับว่าผู้การจ้ะกลับบ้านเมื่อไหร่ และก็ต้องดูด้วยว่า เรือแปะเขื่อนนานไหม..”
“แต่ไม่ต้องขออนุญาตใครใช่ไหมคะ” หิรัญญาได้ทีถามเรื่องสำคัญที่สุด
“ถ้าหมายถึงแฟน ผมยังไม่มีแฟนครับ ส่วนของผู้การ จะเรียกว่าแฟนก็ได้ ไม่เรียกก็ได้..” ศุภโชคจำต้องให้กำลังใจแก่แพรวพรรณทางอ้อม เพราะเมื่อครู่ตอนที่แพรวพรรณเปิดรูปถ่ายที่ผู้การให้มา หญิงสาวมีสายตาแช่มชื่นเปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างคนที่กำลังตกหลุมรักคนหน้าตาดีหุ่นดีปานดารานายแบบ และเขาเองก็รู้สึกอยากเชียร์คู่นี้ขึ้นมา เพราะรู้สึกว่าเหมาะสม..
“แล้วถ้าเรียกคู่ขานี่จะน่าเกลียดไหม” หิรัญญาได้ที
“แรง” นาทีขำเบา ๆ
“พี่ญา” แพรวพรรณกระทุ้งสีข้างปรามเพราะไม่อยากให้ต้นเรือรู้ว่าพวกเธอกำลังคิดว่า ผู้การกับแม่นั่นต้องเลิกกันแล้วหันมาหาเธอ..แต่ว่าแพรวพรรณรู้เจตตาลึก ๆ ของต้นเรือศุภโชค เมื่อเขาอธิบายต่อ..
“ถ้าคู่ขา หมายถึงคนที่นอนด้วยกันได้ ไม่คิดแต่งงานกัน..ไม่ใช่คนที่ควรยกย่องออกหน้าออกตาเชิดชูให้มาเป็นแม่ของลูก..ผมว่าก็น่าจะใช้คำว่า คู่ขา ได้ครับ”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 พ.ย. 2554, 13:54:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 พ.ย. 2554, 14:18:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 4121
| << 11.“..ฝันเห็นงูนี่โบราณเขาว่าไงนะ” | 13. "มีที่ไหนเจอกันวันสองวันจะรักกัน น้ำเน่ามาก” >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 14 พ.ย. 2554, 13:56:35 น.
ตอนนี้..คุณลี(เพื่อนซี้)ไม่ได้ขอมาหรอกครับ แต่ผมเห็นเองว่า ยอดคลิก ยอดกดไลน์ ยอดเม้นท์ เป็นที่น่าพอใจ..แล้วอีกอย่างช่วงนี้กำลังมีความสุขก็เลย..แบ่งปันความสุขในรูปแบบที่ทำให้ได้มาให้ครับ...พ้นวิกฤตน้ำท่วมแล้ว..ก็กลับมาสู้กันเหมือนเดิมนะครับ..เอาใจช่วยครับ..ขอบคุณจากทุก ๆ แรงใจนะครับ...
ตอนนี้..คุณลี(เพื่อนซี้)ไม่ได้ขอมาหรอกครับ แต่ผมเห็นเองว่า ยอดคลิก ยอดกดไลน์ ยอดเม้นท์ เป็นที่น่าพอใจ..แล้วอีกอย่างช่วงนี้กำลังมีความสุขก็เลย..แบ่งปันความสุขในรูปแบบที่ทำให้ได้มาให้ครับ...พ้นวิกฤตน้ำท่วมแล้ว..ก็กลับมาสู้กันเหมือนเดิมนะครับ..เอาใจช่วยครับ..ขอบคุณจากทุก ๆ แรงใจนะครับ...
คิมหันตุ์ 14 พ.ย. 2554, 14:29:32 น.
รีบกด like แล้วก็ลงคอมเม้นทันทีค่ะ อิอิ
รีบกด like แล้วก็ลงคอมเม้นทันทีค่ะ อิอิ
แว่นใส 14 พ.ย. 2554, 15:46:51 น.
น่ากลัวใจจริงนะ
น่ากลัวใจจริงนะ
anOO 14 พ.ย. 2554, 16:03:07 น.
ต้นเรือเกริ่นนำให้แพรวทำใจไว้แต่เนิ่นๆ เลยเหรอ
เชียร์กันบ้างสิ เดี๋ยวไม่ยกพี่ญาให้เลย
ต้นเรือเกริ่นนำให้แพรวทำใจไว้แต่เนิ่นๆ เลยเหรอ
เชียร์กันบ้างสิ เดี๋ยวไม่ยกพี่ญาให้เลย
milbol 14 พ.ย. 2554, 16:38:36 น.
คำอธิบายของต้นเรือนี่แรงกว่า เชียร์ออกนอกหน้าไปไหมคุณศุภโชค
คำอธิบายของต้นเรือนี่แรงกว่า เชียร์ออกนอกหน้าไปไหมคุณศุภโชค
silverraindrop 14 พ.ย. 2554, 17:08:59 น.
5555 ชีแรงส์จริ๊งจริง
5555 ชีแรงส์จริ๊งจริง
Zephyr 14 พ.ย. 2554, 18:11:30 น.
หูย อ่านแล้วสะดุ้งกับคำอธิบายของนายต้นเรือจริงๆ คำถามพี่ญาก็แบบตรง แรง ได้ใจ ดีจริง แรงตัวพ่อกับแรงตัวแม่ หึหึ
หูย อ่านแล้วสะดุ้งกับคำอธิบายของนายต้นเรือจริงๆ คำถามพี่ญาก็แบบตรง แรง ได้ใจ ดีจริง แรงตัวพ่อกับแรงตัวแม่ หึหึ
morisa 14 พ.ย. 2554, 18:40:40 น.
ศุภโชคทำเกินหน้าที่ไปหรือเปล่าเนี่ย ชักจะยังไงซะแล้วสิ
หิรัญญาก็ช่างวางแผน คิดซับซ้อนสมกับเป็นนักเขียนเจงๆ
ตอนนี้รอดูพี่ต้นกล้าจะแก้ปัญหาเรื่องคู่ขายังไง
น้องแพรวอย่าเพิ่งถอยนะ เข้าไว้
ศุภโชคทำเกินหน้าที่ไปหรือเปล่าเนี่ย ชักจะยังไงซะแล้วสิ
หิรัญญาก็ช่างวางแผน คิดซับซ้อนสมกับเป็นนักเขียนเจงๆ
ตอนนี้รอดูพี่ต้นกล้าจะแก้ปัญหาเรื่องคู่ขายังไง
น้องแพรวอย่าเพิ่งถอยนะ
เข้าไว้
ป้าพร 14 พ.ย. 2554, 19:08:49 น.
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณคุณเฟื่องนครมากๆค่ะที่ลงให้อ่านเร็วขึ้นค่ะ มาถึงตอนนี้ก็ให้เห็นใจหนูแพรวพรรณมากกับปัญหามาทั้งสองด้าน อดทนอีกนิดนะหนูแพรว เผื่อว่าผู้การจะมีความชัดเจนมาให้เห็น
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณคุณเฟื่องนครมากๆค่ะที่ลงให้อ่านเร็วขึ้นค่ะ มาถึงตอนนี้ก็ให้เห็นใจหนูแพรวพรรณมากกับปัญหามาทั้งสองด้าน อดทนอีกนิดนะหนูแพรว เผื่อว่าผู้การจะมีความชัดเจนมาให้เห็น
minafiba 14 พ.ย. 2554, 20:41:19 น.
^_^
^_^
แวนด้าน้อย 14 พ.ย. 2554, 22:16:47 น.
หนุกๆๆๆ ค่ะ อยากรู้จักต่อไปจะเป็นยังไง
หนุกๆๆๆ ค่ะ อยากรู้จักต่อไปจะเป็นยังไง
ณัฐวีร์ 14 พ.ย. 2554, 23:36:46 น.
เอาใจทั้งทุกฝ่ายเลย ไม่ว่าจะพระเอก นางเอก พระรอง นางรอง เพราะชอบทั้งเรื่อง อิอิ
เอาใจทั้งทุกฝ่ายเลย ไม่ว่าจะพระเอก นางเอก พระรอง นางรอง เพราะชอบทั้งเรื่อง อิอิ
หมูอ้วน 15 พ.ย. 2554, 12:28:20 น.
ชอบต้นเรือจังเลยค่ะ
ชอบต้นเรือจังเลยค่ะ
pseudolife 15 พ.ย. 2554, 20:30:17 น.
ต้นเรือแรงได้ใจ รีบกด like ในบัดดล
ต้นเรือแรงได้ใจ รีบกด like ในบัดดล
nunoi 16 พ.ย. 2554, 16:05:26 น.
ชอบคำอธิบาย "คู่ขา" ของต้นเรือ จริงๆ
ชอบคำอธิบาย "คู่ขา" ของต้นเรือ จริงๆ
รอให้เป็นเล่ม 17 พ.ย. 2554, 07:34:17 น.
ตอนที่ 12 มาแล้วววววววว
ช่วงนี้น้ำท่วม นิยายใหม่ไม่มีออก
เห็นตอนใหม่ของคุณพี่ ดีใจที่สุด!!!!
ตอนที่ 12 มาแล้วววววววว
ช่วงนี้น้ำท่วม นิยายใหม่ไม่มีออก
เห็นตอนใหม่ของคุณพี่ ดีใจที่สุด!!!!