ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 21.2 “ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริง ๆ"
21.2
นึกถึงคำว่า ‘แม่ม่าย’ หิรัญญาก็นึกถึงตัวเอง ซึ่งบัดนี้ กลายเป็น ‘สาวแก่’ ที่หาผู้ชายสนใจไม่ได้..ซึ่งก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยรู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับคำนี้ แต่ว่าพอมีเด็กรุ่นน้องมาทำท่าสนใจเข้าหน่อย คำว่า ‘สาวแก่’ คำนี้ มันทำให้ ความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีต่อต้นเรือศุภโชคนั้นยากจะสานต่อมันด้วยตัวเอง..
เพราะถ้าเดินหน้าลุย เธอก็จะได้ชื่อว่า ‘ไก่แก่แม่ปลาช่อน’ เสียอีก..
และวันอาทิตย์นี้เป็นอีกวันที่หิรัญญาต้องตื่นแต่เช้ามาเปิดบ้าน ตั้งน้ำต้มกาแฟโบราณที่พ่อแม่ค้าขายเลี้ยงดูลูก ๆ ส่งเสียให้เล่าเรียนจนกระทั่งวันนี้กิจการและบ้านหลังนี้ตกมาถึงเธอ แต่ด้วย ‘ปลายลิ้น’ รสนิยมของคนไทยส่วนหนึ่งเปลี่ยนไป หิรัญญาจึงต้องขายกาแฟสดควบคู่กับเบเกอรี่ที่รับคนมาอื่นมาขาย รองรับนักท่องเที่ยวที่ชอบบรรยากาศบ้านเก่าริมแม่น้ำบางปะกง
“ของหนูได้ยั้งพี่..”
“กำลังจะได้รอเดี๋ยว ๆ” ว่าแล้วหิรัญญาก็ปักหลอดลงในแก้วกาแฟกับนมเย็น ก่อนจะวางบนถาดรีบ
เดินเร็ว ๆ ไปยังโต๊ะที่อยู่ตรงระเบียงบ้าน และพอวางแก้วแล้ว โต๊ะข้าง ๆ ก็สั่งเค้กกาแฟอีกชิ้น หิรัญญาเดินกลับมาเปิดตู้กระจกที่ติดเครื่องปรับอากาศรักษาความสดของเค้กและติดไฟให้เค้กให้สะดุดตาน่ากิน ก้มลงหยิบชิ้นเค้กออกมา..ซึ่งระหว่างนั้นหิรัญญาก็เห็นว่ามีขาของผู้ชายคนหนึ่งสวมกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบมาหยุดตรงหน้าตู้ และด้วยสัญชาตญาณคนค้าขายที่ต้องมีหูตาว่องไว หิรัญญาก็ต้องเหลือบตาขึ้นไปมองและพอเห็นว่าเป็นต้นเรือศุภโชคที่ยิ้มกว้างให้..น้ำตาของหิรัญญาแทบจะหยดลงมาเสียให้ได้...
หิรัญญาพยายามฝืนมือไม่ให้สั่นจนกระทั่งจัดเค้กใส่จานเรียบร้อย..
และพอยืนขึ้น..หิรัญญาที่เต็มตื้นกับความรู้สึกที่บังคับไม่ได้ ก็ถามคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเง้างอนอย่างมีจริตสาวว่า.. “รับอะไรดีคะ”
“รับคนช่วยขายของไหมครับ..”
“โต๊ะที่มีสาว ๆ นั่งอยู่สี่คนข้างบ้าน รีบเอาไปเสิร์ฟให้หน่อย” ต้นเรือศุภโชคคนตัวสูงใหญ่ที่อยู่ชุดกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก๊อตคว้าถาดบนตู้ที่หิรัญญาวางไว้แล้วเดินไปทางทิศทางนั้น
ส่วนหิรัญญานึกถึงแพรวพรรณซึ่งเคยอยากจะ ‘กรี๊ด’ ตอนที่พี่ต้นกล้าโทรหา หรือตอนที่ได้พบหน้าพี่ต้นกล้าแล้วแต่หิรัญญาก็ทำอย่างนั้นไม่ได้..และที่ทำได้ก็เพียงหยิบผ้าขี้ริ้วเช็ดโต๊ะกับเช็ดทำความสะอาดอุปกรณ์ค้าขาย..จนกระทั่งต้นเรือเดินถือแก้วเปล่า จานเปล่า ใส่ถาดกลับมาอย่างคนรู้งาน..
“ล้างตรงไหนครับ..”
“ต้องถามก่อนว่าคิดค่าแรงเท่าไหร่..”
วันนี้หิรัญญามัดผมยาวที่หยิกฟูไว้ด้านข้างศีรษะให้หลวม ๆ แล้วติดดอกกล้วยไม้สีม่วงสองดอก..ใบหน้านั้นผัดแป้งเพียงนิด ปัดตา โหนกแก้ม และริมฝีปากด้วยสีสันบาง ๆ และชุดที่สวมอยู่นั้นเป็นผ้าเสื้อสีขาวลูกไม้ลายฉลุที่คอและปลายแขน ผ้าที่นั่งก็เป็นผ้าถุงสีม่วงเข้ม..ทำให้หิรัญญาโดดเด่นจนต้นเรือละสายตาออกไปมองที่อื่นไม่ได้ และหิรัญญาก็เห็นว่าดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเสน่หามากถึงเพียงใด แต่ว่ามันก็ยังไม่เท่าคำตอบที่เขาเอ่ยมา..
“ดูแลกันไปตลอดชีวิตเลยได้ไหมครับ..”
ใจจริงหิรัญญาก็อยากจะหัวเราะแต่ว่าหญิงสาวกลับร้องไห้ออกมาด้วย และด้วยอายคนในร้านที่อยู่ตรงกันข้ามกับอายนักท่องเที่ยวที่เดินไปเดินมา หิรัญญาจึงรีบหันหลังแล้วเดินไปหลบหลังตู้ที่โชว์ผลงานของตัวเองพร้อมโล่รางวัลที่ได้รับจากสภาวัฒนธรรมจังหวัด..
“คุณญาเป็นอะไร” ศุภโชควางถาดไว้บนหลังตู้ก่อนจะตามไปหยุดอยู่ข้างหลัง..มือหนานั้นยากจะสัมผัสที่ร่างของหญิงสาวตรงหน้าแต่เขาก็ระลึกถึงความเหมาะสม..
“อย่ามาล้อเล่นกับฉัน” เสียงของหิรัญญาสั่นเครือ..
“ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริง ๆ คุณญาร้องไห้ทำไม..”
“ไม่รู้..”
“คุณไม่เคยไร้เหตุผลนะครับ..”
“แต่วันนี้ ไม่อยากจะมี..”
“ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้โทรหาตั้งหลายวัน”
หิรัญญายังคงยืนหันหลังตั้งสติ กับส่วนหนึ่งเมื่อใจมันเผลอหวั่นไหวไปแล้ว เธอก็รู้สึกอับอายจนไม่อยากจะหันหน้าไปมองหน้าเขา ทั้งที่ใจจริงนั้นอยากจะกอดเขาให้หายคิดถึง เหมือนตอนที่แพรวพรรณขอกอดพี่ต้นกล้าสักอึดใจ..
“ผมทำโทรศัพท์ตกน้ำ ..จมน้ำไปเลย ก็เลยไม่มีเบอร์จะโทร..แล้วผู้การก็แกล้งผมด้วย ไม่ยอมให้เบอร์คุณญาคุณแพรวกับผม..เบอร์พี่นุชผมก็ไม่มี ตอนนั้นเรือก็อยู่ในทะเล ด้วยทำอะไรไม่ได้เลย..ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มาก ๆ ..”
“ทำไมต้องรู้สึกแย่” หิรัญญาตั้งสติได้แล้วก็หันมาประจันหน้ากับเขา…ใจนั้นอยากจะเดินออกมาตรงหลังโต๊ะกาแฟแต่ว่าเขาก็ขวางไว้
“ก็ผิดคำสัญญา..สัญญาว่าจะโทรมาหาทุกวัน จนกว่าจะได้คำตอบว่า ผมเป็นอย่างไรบ้างในสายตาของคุณญา”
หิรัญญาอมยิ้มอาย ๆ ใช้หลังมือถูปลายจมูก..“เอาไปวันนี้เลยไหม”
“ไม่ครับ ผมรอได้..”
“แต่ฉันอยากบอกแล้วนะ..”
“ผมยังไม่อยากฟัง..”
“งั้นก็ถอยออกไปหน้าร้าน”
“คิดถึงกันบ้างไหม”
“อะไรนะ”
“ผมถามว่าคิดถึงกันบ้างไหม”
“ก็..นิดนิด ๆ”
“ปากแข็ง”
“จริง ๆ นิด ๆ”
“แล้วเมื่อกี้ร้องไห้ทำไม”
“ผงเข้าตา..”
“ไหนดูซิ” ว่าแล้วเขาก็จงใจจ้องตาชั้นเดียวซึ่งไม่เล็กหยีของหญิงสาวตรงหน้า..หิรัญญาจ้องตอบพลางยักคิ้วให้จนกระทั่งเขาหัวเราะออกมาเบา ๆ.. “ผมกำลังทำซึ้งอยู่นะครับ”
“ยังไม่พร้อมให้ทำ..ไป ออกไปนอกร้าน..ลูกค้ามาแล้ว” ศุภโชค..หันกลับไปมอง..และจังหวะนั้นหิรัญญาก็เดินชนถูกตัวเขาเพื่อเลี่ยงออกมาจากมุมนั้น โดยที่หน้าร้านหาได้มีลูกค้าอย่างที่หญิงสาวบอก..
ที่โต๊ะกลางร้านซึ่งอยู่ใต้พัดลมเพดานที่หมุนเบา ๆ มีศุภโชคนั่งอยู่บนเก้าอี้หัวโล้น และบนโต๊ะก็มีหนังสือกองโตผลงานของหิรัญญาวางอยู่ด้วย หิรัญญาเองนั้นนั่งอยู่ตรงกันข้ามกับเขา และระหว่างนั้นเพื่อนบ้านร้านขายผ้าซึ่งอยู่ตรงกันข้าม ก็ตะโกนถามมาว่า “ใครเหรอ”
และหิรัญญาก็ตอบไปอย่างไม่ได้คิดว่าคนนั่งอยู่ตรงกันข้ามจะอายว่า “แฟนฉัน”
“ได้มาจากไหนละพี่”
“ลอยตามน้ำมา”
“ถ้าลอยมาอีก แบ่งให้สักคนหนึ่งนะ”
“ที่มีอยู่แล้วละแม่คุณ”
“เบื่อแล้ว อยากกินแบบแข้งขายาว ๆ หน้าอ่อน ๆ ดูบ้าง”
“อ่อนแต่หน้านะยะ”
“คอแข็งใช่ป่ะ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ดวลกัน...”
เสียงหยอกเย้ายังดังสวนทางกันไปมา และในที่สุดหิรัญญาก็ได้เที่ยวได้พาศุภโชคไปแนะนำให้เพื่อนบ้านใกล้เคียงได้รู้จัก โดยหญิงสาวแนะนำไปว่าเขาเป็น ‘เพื่อน’ แต่ว่าคนอื่น ๆ ก็พอจะดูออกว่า ท่าทางระริกระรื่นตาเป็นประกายขนาดนี้ คงจะไม่ใช่เพื่อนธรรมดา เพราะที่ผ่านมาหิรัญญาเคยแต่พาเพื่อนของน้องชายมาแนะนำ..และศุภโชคคนนี้ ก็ทำให้คนอื่นอดเป็นห่วงไม่ได้..“ดูอ่อนกว่าพี่หลายปีหลายนะ” น้องร้านขายผ้าดึงหิรัญญาออกไปกระซิบกระซาบ
“นี่ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่หรอก แต่พี่ดูกร้านโลกมากกว่าเขาน่ะ..แต่ดู ๆ เขาชอบพี่อยู่นะ”
“ดูตรงไหน”
“ก็เขาไม่ปฏิเสธตอนที่พี่บอกว่าเขาเป็นแฟนพี่ไง”
ได้กำลังใจมาแล้ว หิรัญญาก็เดินไปหาศุภโชคที่ยืนล้างแก้วกาแฟและจานขนมให้เธออยู่ที่ในครัว..
“แล้วนี่จะไปหาพ่อกี่โมง” ช่วงที่คนเข้าร้านเยอะ ๆ เขาก็ช่วยนำอาหารไปเสิร์ฟ เช็ดโต๊ะ และพอคนว่าง ๆ เขาก็ขอเรียนรู้วิธีการชงกาแฟทั้งแบบโบราณและแบบกาแฟสด..ในระหว่างนั้นหิรัญญาก็ซักถามเขาถึงที่มาที่ไปในวันนี้ และเขาก็บอกว่านอกจากตั้งใจมาหาเธอ เขาก็ตั้งใจจะกลับไปนอนที่บ้านสักคืน แล้วบ่าย ๆ วันจันทร์ก็จะขี่รถมอเตอร์ไซด์กลับสัตหีบ.. “อยากให้ผมไปแล้วเหรอครับ”
“ก็ล้างจานหมดแล้ว ก็ไม่มีเรื่องจะใช้แล้ว”
“งั้นไม่ล้างดีกว่า”
“ไม่ได้..ล้างแล้วก็ต้องล้างให้หมด..”
“ก็จะไล่ผมไป..”
“เดี๋ยวมันจะเย็น ฝนตกขึ้นมาจะลำบาก ตั้งห้าสิบกว่ากิโลนะ”
“ขับรถไปเที่ยวบ้านผมไหมล่ะ”
พอเขาชวนหิรัญญาทำหน้าให้รู้ว่า ‘จะดีหรือ เป็นผู้หญิงจะไปค้างที่บ้านผู้ชายได้อย่างไร’
“ไว้ใจผมได้ครับ”
“งั้นก็เฝ้าร้านแป๊บนะ..เดี๋ยวไปหาซื้อของกินฝากพ่อของคุณสักหน่อย”
“สรุปว่าจะไปกับผม”
“กลับมาจะให้คำตอบแล้วกัน..แต่ถ้าถูพื้นให้ตอนที่ฉันออกไปข้างนอก ฉันก็จะไปบ้านคุณด้วย”
พูดจบหิรัญญาก็เดินตัวปลิวจากไป ส่วนศุภโชคนั้นยังงง ๆ ว่าเจ้าหล่อนตกลงใจไปกับเขาหรือยัง
นึกถึงคำว่า ‘แม่ม่าย’ หิรัญญาก็นึกถึงตัวเอง ซึ่งบัดนี้ กลายเป็น ‘สาวแก่’ ที่หาผู้ชายสนใจไม่ได้..ซึ่งก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยรู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับคำนี้ แต่ว่าพอมีเด็กรุ่นน้องมาทำท่าสนใจเข้าหน่อย คำว่า ‘สาวแก่’ คำนี้ มันทำให้ ความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีต่อต้นเรือศุภโชคนั้นยากจะสานต่อมันด้วยตัวเอง..
เพราะถ้าเดินหน้าลุย เธอก็จะได้ชื่อว่า ‘ไก่แก่แม่ปลาช่อน’ เสียอีก..
และวันอาทิตย์นี้เป็นอีกวันที่หิรัญญาต้องตื่นแต่เช้ามาเปิดบ้าน ตั้งน้ำต้มกาแฟโบราณที่พ่อแม่ค้าขายเลี้ยงดูลูก ๆ ส่งเสียให้เล่าเรียนจนกระทั่งวันนี้กิจการและบ้านหลังนี้ตกมาถึงเธอ แต่ด้วย ‘ปลายลิ้น’ รสนิยมของคนไทยส่วนหนึ่งเปลี่ยนไป หิรัญญาจึงต้องขายกาแฟสดควบคู่กับเบเกอรี่ที่รับคนมาอื่นมาขาย รองรับนักท่องเที่ยวที่ชอบบรรยากาศบ้านเก่าริมแม่น้ำบางปะกง
“ของหนูได้ยั้งพี่..”
“กำลังจะได้รอเดี๋ยว ๆ” ว่าแล้วหิรัญญาก็ปักหลอดลงในแก้วกาแฟกับนมเย็น ก่อนจะวางบนถาดรีบ
เดินเร็ว ๆ ไปยังโต๊ะที่อยู่ตรงระเบียงบ้าน และพอวางแก้วแล้ว โต๊ะข้าง ๆ ก็สั่งเค้กกาแฟอีกชิ้น หิรัญญาเดินกลับมาเปิดตู้กระจกที่ติดเครื่องปรับอากาศรักษาความสดของเค้กและติดไฟให้เค้กให้สะดุดตาน่ากิน ก้มลงหยิบชิ้นเค้กออกมา..ซึ่งระหว่างนั้นหิรัญญาก็เห็นว่ามีขาของผู้ชายคนหนึ่งสวมกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบมาหยุดตรงหน้าตู้ และด้วยสัญชาตญาณคนค้าขายที่ต้องมีหูตาว่องไว หิรัญญาก็ต้องเหลือบตาขึ้นไปมองและพอเห็นว่าเป็นต้นเรือศุภโชคที่ยิ้มกว้างให้..น้ำตาของหิรัญญาแทบจะหยดลงมาเสียให้ได้...
หิรัญญาพยายามฝืนมือไม่ให้สั่นจนกระทั่งจัดเค้กใส่จานเรียบร้อย..
และพอยืนขึ้น..หิรัญญาที่เต็มตื้นกับความรู้สึกที่บังคับไม่ได้ ก็ถามคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเง้างอนอย่างมีจริตสาวว่า.. “รับอะไรดีคะ”
“รับคนช่วยขายของไหมครับ..”
“โต๊ะที่มีสาว ๆ นั่งอยู่สี่คนข้างบ้าน รีบเอาไปเสิร์ฟให้หน่อย” ต้นเรือศุภโชคคนตัวสูงใหญ่ที่อยู่ชุดกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก๊อตคว้าถาดบนตู้ที่หิรัญญาวางไว้แล้วเดินไปทางทิศทางนั้น
ส่วนหิรัญญานึกถึงแพรวพรรณซึ่งเคยอยากจะ ‘กรี๊ด’ ตอนที่พี่ต้นกล้าโทรหา หรือตอนที่ได้พบหน้าพี่ต้นกล้าแล้วแต่หิรัญญาก็ทำอย่างนั้นไม่ได้..และที่ทำได้ก็เพียงหยิบผ้าขี้ริ้วเช็ดโต๊ะกับเช็ดทำความสะอาดอุปกรณ์ค้าขาย..จนกระทั่งต้นเรือเดินถือแก้วเปล่า จานเปล่า ใส่ถาดกลับมาอย่างคนรู้งาน..
“ล้างตรงไหนครับ..”
“ต้องถามก่อนว่าคิดค่าแรงเท่าไหร่..”
วันนี้หิรัญญามัดผมยาวที่หยิกฟูไว้ด้านข้างศีรษะให้หลวม ๆ แล้วติดดอกกล้วยไม้สีม่วงสองดอก..ใบหน้านั้นผัดแป้งเพียงนิด ปัดตา โหนกแก้ม และริมฝีปากด้วยสีสันบาง ๆ และชุดที่สวมอยู่นั้นเป็นผ้าเสื้อสีขาวลูกไม้ลายฉลุที่คอและปลายแขน ผ้าที่นั่งก็เป็นผ้าถุงสีม่วงเข้ม..ทำให้หิรัญญาโดดเด่นจนต้นเรือละสายตาออกไปมองที่อื่นไม่ได้ และหิรัญญาก็เห็นว่าดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเสน่หามากถึงเพียงใด แต่ว่ามันก็ยังไม่เท่าคำตอบที่เขาเอ่ยมา..
“ดูแลกันไปตลอดชีวิตเลยได้ไหมครับ..”
ใจจริงหิรัญญาก็อยากจะหัวเราะแต่ว่าหญิงสาวกลับร้องไห้ออกมาด้วย และด้วยอายคนในร้านที่อยู่ตรงกันข้ามกับอายนักท่องเที่ยวที่เดินไปเดินมา หิรัญญาจึงรีบหันหลังแล้วเดินไปหลบหลังตู้ที่โชว์ผลงานของตัวเองพร้อมโล่รางวัลที่ได้รับจากสภาวัฒนธรรมจังหวัด..
“คุณญาเป็นอะไร” ศุภโชควางถาดไว้บนหลังตู้ก่อนจะตามไปหยุดอยู่ข้างหลัง..มือหนานั้นยากจะสัมผัสที่ร่างของหญิงสาวตรงหน้าแต่เขาก็ระลึกถึงความเหมาะสม..
“อย่ามาล้อเล่นกับฉัน” เสียงของหิรัญญาสั่นเครือ..
“ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริง ๆ คุณญาร้องไห้ทำไม..”
“ไม่รู้..”
“คุณไม่เคยไร้เหตุผลนะครับ..”
“แต่วันนี้ ไม่อยากจะมี..”
“ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้โทรหาตั้งหลายวัน”
หิรัญญายังคงยืนหันหลังตั้งสติ กับส่วนหนึ่งเมื่อใจมันเผลอหวั่นไหวไปแล้ว เธอก็รู้สึกอับอายจนไม่อยากจะหันหน้าไปมองหน้าเขา ทั้งที่ใจจริงนั้นอยากจะกอดเขาให้หายคิดถึง เหมือนตอนที่แพรวพรรณขอกอดพี่ต้นกล้าสักอึดใจ..
“ผมทำโทรศัพท์ตกน้ำ ..จมน้ำไปเลย ก็เลยไม่มีเบอร์จะโทร..แล้วผู้การก็แกล้งผมด้วย ไม่ยอมให้เบอร์คุณญาคุณแพรวกับผม..เบอร์พี่นุชผมก็ไม่มี ตอนนั้นเรือก็อยู่ในทะเล ด้วยทำอะไรไม่ได้เลย..ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มาก ๆ ..”
“ทำไมต้องรู้สึกแย่” หิรัญญาตั้งสติได้แล้วก็หันมาประจันหน้ากับเขา…ใจนั้นอยากจะเดินออกมาตรงหลังโต๊ะกาแฟแต่ว่าเขาก็ขวางไว้
“ก็ผิดคำสัญญา..สัญญาว่าจะโทรมาหาทุกวัน จนกว่าจะได้คำตอบว่า ผมเป็นอย่างไรบ้างในสายตาของคุณญา”
หิรัญญาอมยิ้มอาย ๆ ใช้หลังมือถูปลายจมูก..“เอาไปวันนี้เลยไหม”
“ไม่ครับ ผมรอได้..”
“แต่ฉันอยากบอกแล้วนะ..”
“ผมยังไม่อยากฟัง..”
“งั้นก็ถอยออกไปหน้าร้าน”
“คิดถึงกันบ้างไหม”
“อะไรนะ”
“ผมถามว่าคิดถึงกันบ้างไหม”
“ก็..นิดนิด ๆ”
“ปากแข็ง”
“จริง ๆ นิด ๆ”
“แล้วเมื่อกี้ร้องไห้ทำไม”
“ผงเข้าตา..”
“ไหนดูซิ” ว่าแล้วเขาก็จงใจจ้องตาชั้นเดียวซึ่งไม่เล็กหยีของหญิงสาวตรงหน้า..หิรัญญาจ้องตอบพลางยักคิ้วให้จนกระทั่งเขาหัวเราะออกมาเบา ๆ.. “ผมกำลังทำซึ้งอยู่นะครับ”
“ยังไม่พร้อมให้ทำ..ไป ออกไปนอกร้าน..ลูกค้ามาแล้ว” ศุภโชค..หันกลับไปมอง..และจังหวะนั้นหิรัญญาก็เดินชนถูกตัวเขาเพื่อเลี่ยงออกมาจากมุมนั้น โดยที่หน้าร้านหาได้มีลูกค้าอย่างที่หญิงสาวบอก..
ที่โต๊ะกลางร้านซึ่งอยู่ใต้พัดลมเพดานที่หมุนเบา ๆ มีศุภโชคนั่งอยู่บนเก้าอี้หัวโล้น และบนโต๊ะก็มีหนังสือกองโตผลงานของหิรัญญาวางอยู่ด้วย หิรัญญาเองนั้นนั่งอยู่ตรงกันข้ามกับเขา และระหว่างนั้นเพื่อนบ้านร้านขายผ้าซึ่งอยู่ตรงกันข้าม ก็ตะโกนถามมาว่า “ใครเหรอ”
และหิรัญญาก็ตอบไปอย่างไม่ได้คิดว่าคนนั่งอยู่ตรงกันข้ามจะอายว่า “แฟนฉัน”
“ได้มาจากไหนละพี่”
“ลอยตามน้ำมา”
“ถ้าลอยมาอีก แบ่งให้สักคนหนึ่งนะ”
“ที่มีอยู่แล้วละแม่คุณ”
“เบื่อแล้ว อยากกินแบบแข้งขายาว ๆ หน้าอ่อน ๆ ดูบ้าง”
“อ่อนแต่หน้านะยะ”
“คอแข็งใช่ป่ะ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ดวลกัน...”
เสียงหยอกเย้ายังดังสวนทางกันไปมา และในที่สุดหิรัญญาก็ได้เที่ยวได้พาศุภโชคไปแนะนำให้เพื่อนบ้านใกล้เคียงได้รู้จัก โดยหญิงสาวแนะนำไปว่าเขาเป็น ‘เพื่อน’ แต่ว่าคนอื่น ๆ ก็พอจะดูออกว่า ท่าทางระริกระรื่นตาเป็นประกายขนาดนี้ คงจะไม่ใช่เพื่อนธรรมดา เพราะที่ผ่านมาหิรัญญาเคยแต่พาเพื่อนของน้องชายมาแนะนำ..และศุภโชคคนนี้ ก็ทำให้คนอื่นอดเป็นห่วงไม่ได้..“ดูอ่อนกว่าพี่หลายปีหลายนะ” น้องร้านขายผ้าดึงหิรัญญาออกไปกระซิบกระซาบ
“นี่ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่หรอก แต่พี่ดูกร้านโลกมากกว่าเขาน่ะ..แต่ดู ๆ เขาชอบพี่อยู่นะ”
“ดูตรงไหน”
“ก็เขาไม่ปฏิเสธตอนที่พี่บอกว่าเขาเป็นแฟนพี่ไง”
ได้กำลังใจมาแล้ว หิรัญญาก็เดินไปหาศุภโชคที่ยืนล้างแก้วกาแฟและจานขนมให้เธออยู่ที่ในครัว..
“แล้วนี่จะไปหาพ่อกี่โมง” ช่วงที่คนเข้าร้านเยอะ ๆ เขาก็ช่วยนำอาหารไปเสิร์ฟ เช็ดโต๊ะ และพอคนว่าง ๆ เขาก็ขอเรียนรู้วิธีการชงกาแฟทั้งแบบโบราณและแบบกาแฟสด..ในระหว่างนั้นหิรัญญาก็ซักถามเขาถึงที่มาที่ไปในวันนี้ และเขาก็บอกว่านอกจากตั้งใจมาหาเธอ เขาก็ตั้งใจจะกลับไปนอนที่บ้านสักคืน แล้วบ่าย ๆ วันจันทร์ก็จะขี่รถมอเตอร์ไซด์กลับสัตหีบ.. “อยากให้ผมไปแล้วเหรอครับ”
“ก็ล้างจานหมดแล้ว ก็ไม่มีเรื่องจะใช้แล้ว”
“งั้นไม่ล้างดีกว่า”
“ไม่ได้..ล้างแล้วก็ต้องล้างให้หมด..”
“ก็จะไล่ผมไป..”
“เดี๋ยวมันจะเย็น ฝนตกขึ้นมาจะลำบาก ตั้งห้าสิบกว่ากิโลนะ”
“ขับรถไปเที่ยวบ้านผมไหมล่ะ”
พอเขาชวนหิรัญญาทำหน้าให้รู้ว่า ‘จะดีหรือ เป็นผู้หญิงจะไปค้างที่บ้านผู้ชายได้อย่างไร’
“ไว้ใจผมได้ครับ”
“งั้นก็เฝ้าร้านแป๊บนะ..เดี๋ยวไปหาซื้อของกินฝากพ่อของคุณสักหน่อย”
“สรุปว่าจะไปกับผม”
“กลับมาจะให้คำตอบแล้วกัน..แต่ถ้าถูพื้นให้ตอนที่ฉันออกไปข้างนอก ฉันก็จะไปบ้านคุณด้วย”
พูดจบหิรัญญาก็เดินตัวปลิวจากไป ส่วนศุภโชคนั้นยังงง ๆ ว่าเจ้าหล่อนตกลงใจไปกับเขาหรือยัง
จุฬามณีเฟื่องนคร
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ธ.ค. 2554, 12:51:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ธ.ค. 2554, 17:32:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 3451
<< 21,1 'ไก่แก่แม่ปลาช่อน' | 22.1 เมื่อไหร่จะไ้ด้ 100 like น้อ..งุงิ ๆ >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 6 ธ.ค. 2554, 12:56:56 น.
Nucha : ขอบคุณสำหรับ กำลังใจครับ..ไปหนองคายคราวหน้าจะนัดให้เอาหนังสือมาเซ็นนะครับ...(บ้านอยู่ตรงไหนของหนองคายครับ..)
พี่จี๋ : ตัวตนของนักเขียนซ่อนอยู่ในงานแหละครับ แต่พอดีผม ปลาไหล...เอ้ย..ก่อนเขียนได้ครูดี ก็เลย หาวิธีซ่อนตัวเองให้คนอ่านค้นหาไปเรื่อย ๆ และก็คงจะเรื่อย ซึ่งจะพยายามรักษาเอกลักษณะของตนเองไว้..ขอบคุณสำหรับแรงใจนะครับ อ่านชุดแรกหมดแล้ว แจ้งมาได้เลยครับ พร้อมส่งส่วนที่เหลือ..
สำหรับส่วนลดแต่ละเล่มไม่เท่ากันครับ เอาเป็น 20-35 แล้วกันครับ..
พบกันอีกทีวัน ศุกร์ นะครับ..///ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจครับ..ปล. ต้นเรือเป็นพระรองนะครับ..พระเอกคือผู้การจิรวัติ.. 55555 แต่อนุญาตให้เผลอใจได้..
ปล. 2 อย่าลืม สมัครสมาชิก ล็อกอิน กด like ให้กำลังใจนักเขียนกับเรื่องที่ท่านชื่นชอบด้วยนะครับ..จุ๊บ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
Nucha : ขอบคุณสำหรับ กำลังใจครับ..ไปหนองคายคราวหน้าจะนัดให้เอาหนังสือมาเซ็นนะครับ...(บ้านอยู่ตรงไหนของหนองคายครับ..)
พี่จี๋ : ตัวตนของนักเขียนซ่อนอยู่ในงานแหละครับ แต่พอดีผม ปลาไหล...เอ้ย..ก่อนเขียนได้ครูดี ก็เลย หาวิธีซ่อนตัวเองให้คนอ่านค้นหาไปเรื่อย ๆ และก็คงจะเรื่อย ซึ่งจะพยายามรักษาเอกลักษณะของตนเองไว้..ขอบคุณสำหรับแรงใจนะครับ อ่านชุดแรกหมดแล้ว แจ้งมาได้เลยครับ พร้อมส่งส่วนที่เหลือ..
สำหรับส่วนลดแต่ละเล่มไม่เท่ากันครับ เอาเป็น 20-35 แล้วกันครับ..
พบกันอีกทีวัน ศุกร์ นะครับ..///ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจครับ..ปล. ต้นเรือเป็นพระรองนะครับ..พระเอกคือผู้การจิรวัติ.. 55555 แต่อนุญาตให้เผลอใจได้..
ปล. 2 อย่าลืม สมัครสมาชิก ล็อกอิน กด like ให้กำลังใจนักเขียนกับเรื่องที่ท่านชื่นชอบด้วยนะครับ..จุ๊บ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
morisa 6 ธ.ค. 2554, 13:12:31 น.
อ๊ายยยยย พี่ญากับต้นเรือน่ารักมว๊ากกกกกกก
อ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตา มีอารมณ์ร่วมไปกับพี่ญาด้วย
ชอบๆๆๆ ชอบตรงสองคนหยอกล้อกัน
โดยเฉพาะ "จะดูแลไปตลอดชีวิต" ^________^
อ๊ายยยยย พี่ญากับต้นเรือน่ารักมว๊ากกกกกกก
อ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตา มีอารมณ์ร่วมไปกับพี่ญาด้วย
ชอบๆๆๆ ชอบตรงสองคนหยอกล้อกัน
โดยเฉพาะ "จะดูแลไปตลอดชีวิต" ^________^
แว่นใส 6 ธ.ค. 2554, 13:45:56 น.
แหม ก็ผู้หญิงเขาอายอยู่นะ
แหม ก็ผู้หญิงเขาอายอยู่นะ
แวนด้าน้อย 6 ธ.ค. 2554, 14:03:09 น.
ชักจะชอบคู่นี้มากกว่าคู่พี่ต้นกล้าแล้วสิ
ชักจะชอบคู่นี้มากกว่าคู่พี่ต้นกล้าแล้วสิ
roseolar 6 ธ.ค. 2554, 14:56:53 น.
ถ้าลอยมาอีก จะคว้ามากอดให้หายคิดถึงเลยทีเดียว
สาบานเลยว่าจะไม่ส่งต้นเรือคืนให้หิรัญญาแน่นอน
ว่าแต่ว่า...ที่บอกจะดูแลไปตลอดชีวิตเนี่ย จริงมั้ยคะต้นเรือขาาาา
อ่านไปอ่านมารู้สึกตัวเองกลายเป็นนางเอกไปซะแล้วววว
แล้วจะแปลกมั้ยคะถ้าคนอ่านจะชี้ไปที่ต้นเรือแล้วบอกว่า "คนนี้แฟนฉัน" อิอิ
แต่ตอนนี้้องวิ่งหาที่หลบก่อน เพราะเดี๋ยวแฟนนิยายคนอื่นตามมาตบ
ถ้าลอยมาอีก จะคว้ามากอดให้หายคิดถึงเลยทีเดียว
สาบานเลยว่าจะไม่ส่งต้นเรือคืนให้หิรัญญาแน่นอน
ว่าแต่ว่า...ที่บอกจะดูแลไปตลอดชีวิตเนี่ย จริงมั้ยคะต้นเรือขาาาา
อ่านไปอ่านมารู้สึกตัวเองกลายเป็นนางเอกไปซะแล้วววว
แล้วจะแปลกมั้ยคะถ้าคนอ่านจะชี้ไปที่ต้นเรือแล้วบอกว่า "คนนี้แฟนฉัน" อิอิ
แต่ตอนนี้้องวิ่งหาที่หลบก่อน เพราะเดี๋ยวแฟนนิยายคนอื่นตามมาตบ
คิมหันตุ์ 6 ธ.ค. 2554, 15:07:51 น.
โอ๊ย.........น่ารักอ่ะ พี่ญาน่าจะตกลงตั้งแต่ บอกจะดูแลไปตลอดชีวิตแล้วนะเนี่ย ห้าห้า
โอ๊ย.........น่ารักอ่ะ พี่ญาน่าจะตกลงตั้งแต่ บอกจะดูแลไปตลอดชีวิตแล้วนะเนี่ย ห้าห้า
XaWarZd 6 ธ.ค. 2554, 15:21:49 น.
น่ารักอ่ะ บอกได้แค่เนี่ยะ
น่ารักอ่ะ บอกได้แค่เนี่ยะ
จุฬามณีเฟื่องนคร 6 ธ.ค. 2554, 15:24:31 น.
ตอนหน้ายิ่งกว่านี้อีก (คริคริ) ..อยากรู้ละเซ่ เม้นท์ ด้วย like ด้วย ถ้ามากกว่า 80 like จะรีบจัดมาให้ก่อนกำหนดเล่ย..
ตอนหน้ายิ่งกว่านี้อีก (คริคริ) ..อยากรู้ละเซ่ เม้นท์ ด้วย like ด้วย ถ้ามากกว่า 80 like จะรีบจัดมาให้ก่อนกำหนดเล่ย..
Zephyr 6 ธ.ค. 2554, 15:37:59 น.
ฮึ้ยยยยย พี่ญาอ่ะ เอาไปอีกคนละ
ชักลืมๆแล้วว่าพี่ต้นกล้าเป็นพระเอก ต้นเรือขโมยซีนตลอดเลย หึหึ
แหม คุณเฟื่องอ่ะ หลอกให้อยากอ่า แล้วเค้ากดไลค์ได้อันเดียวอ๊ะ ทำไงอ่ะคะ งืออออ
ฮึ้ยยยยย พี่ญาอ่ะ เอาไปอีกคนละ
ชักลืมๆแล้วว่าพี่ต้นกล้าเป็นพระเอก ต้นเรือขโมยซีนตลอดเลย หึหึ
แหม คุณเฟื่องอ่ะ หลอกให้อยากอ่า แล้วเค้ากดไลค์ได้อันเดียวอ๊ะ ทำไงอ่ะคะ งืออออ
Siang 6 ธ.ค. 2554, 15:52:41 น.
อ่านตอนนี้แล้วนั่งยิ้มอยู่หน้าคอมเหมือนคนบ้า โดยไม่กลัวเจ้านายจะว่า 555 จะรออ่านตอนหน้านะคะ
อ่านตอนนี้แล้วนั่งยิ้มอยู่หน้าคอมเหมือนคนบ้า โดยไม่กลัวเจ้านายจะว่า 555 จะรออ่านตอนหน้านะคะ
spring 6 ธ.ค. 2554, 16:29:50 น.
555 โดนใช้งาน รีดเดอร์อ่านก็งง ตกลงพี่ญาจะไปรึป่าว อิอิ
555 โดนใช้งาน รีดเดอร์อ่านก็งง ตกลงพี่ญาจะไปรึป่าว อิอิ
Setia 6 ธ.ค. 2554, 16:44:10 น.
ต้นเรืองง รีดเดอร์ก็งง
ต้นเรืองง รีดเดอร์ก็งง
dino 6 ธ.ค. 2554, 17:10:32 น.
คู่นี้น่ารักจัง
คู่นี้น่ารักจัง
anOO 6 ธ.ค. 2554, 17:14:18 น.
ชอบๆๆๆ ชอบมากๆๆๆๆ ดันให้ต้นเรือเป็นพระเอกแทนพี่ต้นกล้าดีไหมเนี้ย
ปล. ตั้งน้ำต้มกาแฟโบราณที่พ่อแม่ค้าเลี้ยงดูลูก (ค้าขาย รึป่าวค่)
เล้าเรียน ต้องเป็น เล่าเรียนนะค่ะ
ชอบๆๆๆ ชอบมากๆๆๆๆ ดันให้ต้นเรือเป็นพระเอกแทนพี่ต้นกล้าดีไหมเนี้ย
ปล. ตั้งน้ำต้มกาแฟโบราณที่พ่อแม่ค้าเลี้ยงดูลูก (ค้าขาย รึป่าวค่)
เล้าเรียน ต้องเป็น เล่าเรียนนะค่ะ
จุฬามณีเฟื่องนคร 6 ธ.ค. 2554, 17:30:19 น.
คุณ an00 ขอบคุณครับ.แก้ไขที่ต้นฉบับแล้วครับ....อ่านแล้วช่วยกันแบบนี้ดีมาก ๆ เลยครับ เืรื่องนี้ยังไ่ม่ได้ส่งต้นฉบับเข้า สนพ.เพราะติดปัญหาน้ำท่วมด้วยครับ...จุ๊บ ๆ
คุณ an00 ขอบคุณครับ.แก้ไขที่ต้นฉบับแล้วครับ....อ่านแล้วช่วยกันแบบนี้ดีมาก ๆ เลยครับ เืรื่องนี้ยังไ่ม่ได้ส่งต้นฉบับเข้า สนพ.เพราะติดปัญหาน้ำท่วมด้วยครับ...จุ๊บ ๆ
Niceday 6 ธ.ค. 2554, 17:44:18 น.
ชอบคู่นี้มากกว่านะเนี่ย เพราะว่าเราก็เป็นสาวแก่เหมือนกัน อ่านไปก็จิ้นว่าตัวเองเป็นพี่ญา อยากมีแฟนเด็กบ้าง
ชอบคู่นี้มากกว่านะเนี่ย เพราะว่าเราก็เป็นสาวแก่เหมือนกัน อ่านไปก็จิ้นว่าตัวเองเป็นพี่ญา อยากมีแฟนเด็กบ้าง
nunoi 6 ธ.ค. 2554, 20:10:16 น.
ชอบคู่นี้จังเลย น่ารักทั้งคู่
ชอบคู่นี้จังเลย น่ารักทั้งคู่
jeejar816 6 ธ.ค. 2554, 20:51:53 น.
อย่างต้นเรือนี่ลอยขึ้นเหนือมาจะเหลือซักกี่มากน้อยเนอะ..น่ารักกว่าผู้การอีกขานั้นอะกะล่อน ชิ
อย่างต้นเรือนี่ลอยขึ้นเหนือมาจะเหลือซักกี่มากน้อยเนอะ..น่ารักกว่าผู้การอีกขานั้นอะกะล่อน ชิ
nutcha 6 ธ.ค. 2554, 21:36:14 น.
อยากให้มีแบบต้นเรือลอยตามน้ำมาแถวหน้าบ้านเราสักคนจัง....คุณเฟื่องขาเราอยู่นครราชสีมา (โคราช) ค่ะ
อยากให้มีแบบต้นเรือลอยตามน้ำมาแถวหน้าบ้านเราสักคนจัง....คุณเฟื่องขาเราอยู่นครราชสีมา (โคราช) ค่ะ
loveleklek 6 ธ.ค. 2554, 22:06:18 น.
น่ารักดี
น่ารักดี
คนผ่านมา 6 ธ.ค. 2554, 23:05:50 น.
น่ารักอ่ะ...อยากได้แบบต้นเรือมั้ง อิอิ
น่ารักอ่ะ...อยากได้แบบต้นเรือมั้ง อิอิ
เด็กหญิงม่อน 7 ธ.ค. 2554, 00:54:58 น.
ต้นเรือนี่สุดยอดจริงๆเลยค่ะ น่ารักมากมาย
ต้นเรือนี่สุดยอดจริงๆเลยค่ะ น่ารักมากมาย
mottanoy 7 ธ.ค. 2554, 09:27:34 น.
คูนี้น่ารักจัง
คูนี้น่ารักจัง
ไรน้ำ 7 ธ.ค. 2554, 12:58:06 น.
ลืมไปแล้วว่าคู่นี้คือคู่รอง เพราะเฝ้ารอคู่นี้ตลอดๆ ต้นเรือน่ารักอะ พระเอกแบบนายต้นกล้าไม่ไหวๆ ขัดใจเจ้
ลืมไปแล้วว่าคู่นี้คือคู่รอง เพราะเฝ้ารอคู่นี้ตลอดๆ ต้นเรือน่ารักอะ พระเอกแบบนายต้นกล้าไม่ไหวๆ ขัดใจเจ้
ณัฐวีร์ 27 ธ.ค. 2554, 00:54:25 น.
อยากได้บ้างอ่ะ ต้องไปหาที่ไหน ผู้ชายแบบนี้ในโลกความจริงคงเหลือน้อยเต็มที
อยากได้บ้างอ่ะ ต้องไปหาที่ไหน ผู้ชายแบบนี้ในโลกความจริงคงเหลือน้อยเต็มที