พื้นที่ชุ่มรัก
เมื่อได้รับคำขาดจากเหล่าคุณปู่คุณตาว่าต้องการเห็นหน้าหลานเขยหลานสะใภ้ก่อนวันเริ่มศักราชใหม่ซึ่งเหลือเวลาอีกครึ่งปี บรรดาหลานๆจึงปวดหัวหนักเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มตามหาหลานเขยหลานสะใภ้ที่จุดไหนของประเทศ และที่สำคัญกว่านั้น...ถ้าหลานคนใดคนหนึ่งทำตามความต้องการของท่านไม่ได้ ทุกคนจะต้องชดใช้ที่ทำให้คุณปู่คุณตาผิดหวังด้วยเงินและทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลที่พอจะทำให้หลานๆสุดที่รักของพวกท่านล้มละลายกันได้ทีเดียว!!
แล้วจะให้บรรดาหลานสุดที่รักทั้ง 5 คนยอมขัดใจคุณปู่คุณตาได้อย่างไร นอกจากต้องก้มหน้ารับคำสั่งอาญาสิทธิ์แต่โดยดี และคงต้องเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจัง เวลาที่เหลืออยู่คงต้องงัดทุกกลยุทธทุกอย่างขึ้นมาใช้เพราะหลานๆได้ลงมติอย่าง (เกือบ) เป็นเอกฉันท์กันมาแล้วว่างานนี้...แพ้ไม่ได้!
แล้วจะให้บรรดาหลานสุดที่รักทั้ง 5 คนยอมขัดใจคุณปู่คุณตาได้อย่างไร นอกจากต้องก้มหน้ารับคำสั่งอาญาสิทธิ์แต่โดยดี และคงต้องเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจัง เวลาที่เหลืออยู่คงต้องงัดทุกกลยุทธทุกอย่างขึ้นมาใช้เพราะหลานๆได้ลงมติอย่าง (เกือบ) เป็นเอกฉันท์กันมาแล้วว่างานนี้...แพ้ไม่ได้!
Tags: แผนการ คุณปู่ คุณตา หลาน ความรัก พื้นที่ชุ่มรัก ผลิดอกออกรัก
ตอน: เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 10
ตอนใหม่มาแล้วค่ะ ช่วงนี้มาถี่...คึกอะไรมาไม่รู้ค่ะ ฮ่าๆ
ขอบคุณทุกคนที่อ่าน ทุกคอมเมนท์และไลค์ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนและให้กำลังใจนะคะ
เหมือนตอนที่แล้วค่ะ ใครไม่รู้จะเมนท์อะไรกดไลค์ให้ชื่นใจเพื่อเป็นแรงใจกันหน่อยนะคะ (ขอกันโจ่งแจ้งเลยค่ะ ^__^" แหะๆ)
ชอบไม่ชอบยังไงอยากติอะไรติมาได้เลยนะคะ จะนำไปปรับปรุงค่ะ
เจอกันตอนหน้านะคะ :)
----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 10 : ลองใจ
ต้นหมากแดงต้นใหญ่เด่นตระหง่านกลางสวนสวยของรีสอร์ท ใบสีเขียวเรียวยาวไหวโยกตามแรงลมเช่นเดียวกับผมสีดำสนิทที่ปลิวตามแรงลมจนเจ้าตัวต้องปัดผมที่ปรกหน้าให้พ้นไป ดวงตาเรียวเล็กมองจิกอีกคนหนึ่งที่มาด้วยกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้านิชิตามีกรงเล็บไว้สำหรับเข้าไปขย่ำและฉีกอกได้ป่านนี้เธอทำไปแล้ว ไม่ปล่อยให้อารัทธ์ลอยหน้าลอยตายิ้มจนเห็นฟันเรียงสวยแบบนี้ได้หรอก!
“อธิบายมาเดี๋ยวนี้คุณอารัทธ์ว่าทำไมฉันถึงต้องพักห้องเดียวกับคุณ ฉันให้โอกาสคุณแค่หนึ่งประโยคเท่านั้น ถ้าอธิบายแล้วฉันไม่เคลียร์ คุณอย่าหวังว่าจะรอดกลับไปกรุงเทพฯเลย”
อารัทธ์ลอบกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ รู้สึกเหมือนตัวเองย้อนเวลากลับไปในช่วงเทอมสุดท้ายของชีวิตการเป็นนิสิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่ถูกอาจารย์ประมาณห้าหกคนซักถามปัญหาร้อยแปดเกี่ยวกับโปรเจคก่อนจบที่ชายหนุ่มนำเสนอ ความรู้สึกตอนนี้กับตอนนั้นมันกดดันไม่ได้ต่างกันเลย
“ก็ห้องพักมันเต็ม เมื่อกี้คุณก็ถามพนักงานแล้วไม่ใช่หรือ ผมก็เพิ่งรู้ไม่นานว่าไอ้อาร์มมันจะมา เวลาแค่นี้จองห้องพักที่เดียวกับมันได้ก็ยากแล้วจริงไหม แล้วผมก็ยอมเสียเงินเพิ่มเพื่อให้เขาเปลี่ยนเป็นเป็นเตียงเดี่ยวสองเตียง ถ้าผมคิดจะทำอะไรคุณผมไม่ทำเรื่องให้มันยากแถมยังยอมเสียเงินเพิ่มหรอก”
นิชิตาหรี่ตามองคนที่เธอให้โอกาสอธิบายอย่างพิจารณา มือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างใบโตคว้าหมับเข้ากับสิ่งหนึ่งที่เธอมักพกติดตัวเสมอเพราะมันมีประโยชน์สารพัดอย่างและตอนนี้เธอกำลังจะใช้ของสิ่งนั้นขู่ผู้ชายตัวโตคนนี้เสียหน่อย
คัทเตอร์สีชมพูหวานขนาดพอเหมาะมือถูกชูขึ้นมาตรงหน้าของอารัทธ์ก่อนที่คนเป็นเจ้าของจะค่อยๆเลื่อนใบมีดขึ้นมาพอให้เห็นประมาณหนึ่งนิ้ว มือที่ถืออาวุธมีคมขยับเข้าใกล้อารัทธ์เล็กน้อยแต่คนที่กำลังถูกขู่ก็ยังไม่ยอมถอย ร่างสูงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่แม้ความจริงจะแอบกลัวใจของอาจารย์สาวคนนี้มากก็ตาม
“คิดว่าผมกลัวหรือครับคุณอาจารย์ แค่คัทเตอร์น่ะ” ถึงใจจะกลัวไม่น้อยแต่ใครจะไปยอมรับให้เธอกล่าวหาได้เล่าว่าไม่แมน!
“ลองเสียบดูสักทีสองทีก่อนไหมล่ะ ฉันเพิ่งเปลี่ยนใบใหม่มา อยากจะทดสอบความคมอยู่เหมือนกัน” นิชิตาท้า พลิกคัทเตอร์คู่ใจซ้ายทีขวาที
“โอเคครับ” ชิษวัศยกมือขึ้นสองมือเพื่อเป็นสัญญาณว่าขอยอมแพ้ “ผมจะไม่ล่วงเกินคุณ” ...ถ้าไม่จำเป็น อารัทธ์ต่อในใจ แน่นอนว่าสิ่งแรกที่ชายหนุ่มต้องทำคือเอาเจ้าอาวุธอันตรายสีชมพูหวานนั่นออกไปให้ไกลจากนิชิตาโดยเร็วที่สุด
“ดี” นิชิตาเลื่อนใบมีดลง เก็บเจ้า ‘ชมพูหวาน’ เข้ากระเป๋าไปอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้นิ้วชี้ที่ไม่ได้เรียวสวยเหมือนอย่างชาวบ้านชี้ไปทางกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง ส่งสายตาเป็นสัญญาณเพื่อให้อารัทธ์เดินมาขนแต่คนที่ถูกใช้คงยังไม่รู้เรื่องจึงได้ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ปากก็พะงาบๆถามกลับว่า ‘ผมหรือ’ เมื่อดวงหน้าเรียวพยักรับอารัทธ์จึงต้องเดินมาลากกระเป๋าของนิชิตาไปอีกใบ
“คุณนำสิ” แถมแม่คุณยังสั่งเป็นคุณนายเสียอีก อารัทธ์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพร่ำบอกตัวเองในใจว่าอย่าให้ถึงคราวตนบางเชียวจะทำให้แม่อาจารย์สาวคนเก่งอึ้งจนไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“โหดแบบนี้ผมชักสงสารนิสิตเซค (Section) ที่คุณสอนแล้วสิ” จู่ๆคนที่มีหน้าที่ถือกระเป๋าบวกผู้นำทางก็เอ่ยขึ้นมา
“ลูกศิษย์ฉันน่ารัก เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องโหด”
“งั้นถ้าผมทำตัวน่ารักคุณก็จะไม่โหดใช่ไหม”
“ไม่”
“อ้าว...ไหงงั้น”
“ไม่มีเหตุผล”
“ได้ยังไงล่ะคุณอาจารย์”
“ก็ฉันจะทำแบบนี้ คุณจะทำไม”
“ไม่ยุติธรรม!”
“ฉันไม่จำเป็นต้องให้ความยุติธรรมกับคุณ”
“ผู้หญิงใจร้าย!”
สงครามการต่อล้อต่อเถียงระหว่างอารัทธ์และนิชิตายังคงดำเนินไปตลอดทางระหว่างไปยังที่พักโดยไม่มีทีท่าว่าฝ่ายไหนจะยอมอ่อนข้อให้ก่อน อารัทธ์สามารถที่จะหาเรื่องกวนประสาทอาจารย์สาวได้เรื่อยๆไม่มีหยุด ไม่ต่างจากนิชิตาที่โต้กลับอย่างรวดเร็วไม่แพ้กันโดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอกำลังพูดคุยกับอารัทธ์เกินกว่าปกติที่เคยกระทำ แทนที่จะนิ่งเงียบและปล่อยให้คนช่างจ้อกวนประสาทไปฝ่ายเดียวจนหยุดไปเองแต่หญิงสาวกลับเลือกที่จะโต้กลับจนทำให้บทสนทนาต่อไปอีกยืดยาวและไม่มีทีท่าว่าจะจบลง
การคุยงานครั้งแรกระหว่างชิษวัศและหุ้นส่วนต่างชาติเรื่องที่จะร่วมทุนกันสร้างคอนโดริมทะเลหัวหินส่วนใหญ่จะเป็นการคุยเรื่องรายละเอียดคร่าวๆเสียมากกว่า การนัดคุยกันครั้งนี้ไม่จัดว่าเป็นการนัดที่เป็นทางการเท่าไรนัก ต่างฝ่ายคงกำลังคิดจะทำความรู้จักและศึกษาวิธีการทำธุรกิจของแต่ละฝ่ายให้ดีกว่านี้ก่อนที่จะตัดสินใจในขั้นต่อไป
เมื่อกลับมาถึงห้องพักชิษวัศจัดการจับจองโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น คอมพิวเตอร์ขนาดพกพาเครื่องบางถูกเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่มีหน้าที่เป็นผู้ช่วยก็กำลังจะนั่งแกะรายละเอียดงานที่จดมาก่อนพิมพ์เป็นรายงานเพื่อส่งต่อให้เจ้านายต่อไป แต่พอจะจรดปลายปากกาเสียงทุ้มของชิษวัศก็เอ่ยขึ้นคล้ายว่าจะบอกกล่าวแต่ก็ติดไปทางออกคำสั่งอยู่กลายๆ
“หนูมุกออกไปเดินเล่นก่อนไหม พี่จะปรึกษาเรื่องงานกับนายไวน์หน่อย” เจอแบบนี้มุกตาภาจึงต้องปิดสมุดบันทึกเล่มหน้าของตัวเองลง ไม่ถามกลับไปสักคำว่าทำไมเธอถึงอยู่ด้วยไม่ได้ หญิงสาวทำเพียงแค่เดินออกจากห้องไปโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ และอาการเหล่านั้นก็ทำให้ชิษวัศต้องเป็นฝ่ายรั้งเธอไว้เมื่อเห็นว่ามุกตาภาทำท่าเหมือนกำลัง...โกรธ
“หนูมุก”
“คะ?” ร่างที่กำลังเดินออกไปเกือบถึงประตูห้องหันกลับมาถามเสียงสูง
“โกรธพี่หรือ”
“เปล่านี่คะ” มุกตาภาส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง หญิงสาวไม่ได้โกรธแต่ที่ทำไปอย่างนั้นเพราะอยากลองใจคนแถวนี้ต่างหากว่าจะรั้งเธอไว้ไหมถ้าเธอเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรคล้ายว่ากำลังโกรธ
“แล้วทำไมเดินออกไปเงียบๆ”
“พี่อาร์มอยากให้มุกเดินออกไปแบบเสียงดังก็ไม่บอก” เธอแกล้งย้อนกลับไปอย่างไม่จริงจัง
“หนูมุก” ชิษวัศเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงต่ำเป็นเชิงเตือนว่าเขาไม่ขำกับสิ่งที่เธอพูด
“ล้อเล่นน่ะค่ะ คนแก่ชอบคิดมากจริง” หญิงสาวย่นจมูกเชิดรั้นใส่อีกฝ่าย “มุกไม่ได้โกรธ แค่อยากรู้ว่าถ้ามุกทำท่าเหมือนโกรธพี่อาร์มจะแคร์กันไหม” เมื่อความต้องการที่แท้จริงถูกเปิดเผย ชิษวัศก็รู้ตัวทันทีว่าพลาดตกหลุมพรางของสาวคนนี้เข้าให้แล้วแถมยังพลาดตกไปทั้งตัวอีกด้วย จะถอนกลับก็คงจะสายเกินไปเมื่อเห็นว่าดวงหน้าหวานของผู้หญิงตรงหน้าส่งยิ้มมาให้จนตาหยี
“แล้วก็ได้รู้ว่าพี่อาร์มก็แคร์กันด้วย” มุกตาภาบอกด้วยรอยยิ้มกว้างผสมกับเสียงหัวเราะเบาๆเมื่อการพิสูจน์ได้รับผลอย่างที่ต้องการก่อนจะโบกมือบอกลาคนที่กำลังจะปรึกษาเรื่องงานกับน้องชาย
“ไปนะคะ”
เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของมุกตาภาที่เดินออกไป ชิษวัศปิดเปลือกตาลงพร้อมกับพ่นลมหายใจออกยาว พยายามรวบรวมสติที่มีคนทำให้มันกระเจิดกระเจิงให้กับมาครบสมบูรณ์ หัวเสียกับตัวเองไม่น้อยที่ช่วงนี้เปิดโอกาสให้มุกตาภาเข้ามาก่อกวนทั้งชีวิตและหัวใจบ่อยจนเกินพอดี ถึงจะพร่ำบอกตัวเองทุกวันว่ารักเธอไม่ได้ เธออยู่ในข้อห้าม แต่ถ้าเจออย่างเหตุการณ์เมื่อครู่นี้บ่อยๆเข้า ชิษวัศเริ่มไม่มั่นใจว่า ‘ข้อยกเว้น’ จะถูกกำหนดขึ้นมาเพื่อแก้ข้อห้ามที่ตั้งไว้ไม่ใช่เพียงแค่เพื่อเอาคืนเธอหรือไม่ ซึ่งชายหนุ่มไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเลย ข้อห้ามที่จะไม่คบผู้หญิงที่เด็กกว่าเป็นสิ่งที่ชิษวัศไม่คิดจะบิดพลิ้ว
เรื่องราวความรักครั้งแรกสมัยมัธยมที่ล่มไม่เป็นท่าด้วยเหตุผลที่ว่าความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเขาที่คิดไปเองฝ่ายเดียวยังคงติดตรึง รุ่นน้องผู้หญิงคนนั้นบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลที่แสนร้ายกาจและหันไปคบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน เหตุการณ์ทั้งหมดก็น่าจะจบลงด้วยดีถ้าชิษวัศไม่ไปได้ยินคำพูดหนึ่งจากปากของผู้หญิงที่ตัวเองเคยรัก คำพูดที่นับตั้งแต่วันนั้นก็ทำให้ชิษวัศประกาศกร้าวว่าจะไม่คบกับผู้หญิงที่เด็กกว่าตัวเองโดยเด็ดขาด!
‘เราไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย เห็นว่าหล่อก็เลยลองๆคบด้วย แก่กว่าเราตั้งห้าปี ใครจะไปชอบลง’
คำพูดนั้นคือจุดกำเนิด ‘ข้อต้องห้ามของชิษวัศ’ นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชิษวัศก็ไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนอย่างจริงจัง จนกระทั่งมาพบกับทวิดาร์ ผู้หญิงที่ชายหนุ่มให้เธออยู่ในฐานะแฟน แม้จะต้องเลิกรากันไปแต่ชิษวัศก็ไม่ได้โกรธหรือเคืองแค้นเธอแม้แต่น้อย เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงอย่างทวิดาร์ต้องการผู้ชายที่คอยเอาใจใส่ดูแลไม่ใช่ผู้ชายที่มักจะผิดหรือขอเลื่อนนัดเธอเสมอๆอย่างเขา
คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คถูกเชื่อมต่อผ่านสัญญาณอินเทอร์เน็ตไร้สายของรีสอร์ทก่อนจะเชื่อมต่อผ่านโปรแกรม Skype เพื่อติดต่อแบบเห็นหน้าเห็นตากับลูกพี่ลูกน้องอย่างภูมิรพีซึ่งตอนนี้ได้ออนไลน์รอไว้เรียบร้อยแล้ว ใช้เวลาในการเชื่อมต่อไม่นานนักใบหน้าของภูมิรพีก็ปรากฏอยู่บนหน้าจอของชิษวัศแต่ใช่ว่ามีเพียงแค่ภูมิรพีเสียเมื่อไหร่เมื่อใบหน้าผู้นำของตระกูลตตินรากรณ์คือบุคคลที่นั่งอยู่เคียงข้างน้องชาย
...คุณปู่รัน!! มาได้ยังไงเนี่ย!...
“เป็นอะไรฮึเจ้าอาร์ม เห็นหน้าปู่ทำหน้ายังกับเห็นผี” คำทักทายแรกของคนเป็นปู่ถูกส่งผ่านสัญญาณอินเทอร์เน็ตมาสู่หลานชายที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“ตกใจนิดหน่อยครับ ไม่คิดว่าคุณปู่รันจะอยู่ด้วย”
“ก็ปู่เข้าบริษัทพอดี เห็นเจ้าไวน์กำลังจะคุยกับเจ้าเรื่องหุ้นส่วนฝรั่ง ปู่เลยขอฟังด้วย”
“อ้อ...ครับ” ตอบรับคำของผู้อาวุโสไปแต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาคาดโทษไปให้น้องชายเพราะก่อนหน้านี้ชิษวัศได้กำชับภูมิรพีไว้แล้วการมาหัวหินครั้งนี้ให้ปิดเป็นความลับอย่าแพร่งพรายให้ใครรู้ก่อนที่การตกลงจะได้ข้อสรุป เพราะถ้ายิ่งมีคนรู้มากอาจจะทำให้คู่แข่งอีกบริษัทหนึ่งรู้ด้วย ถึงตอนนั้นจะวุ่นวายกันเสียเปล่า
“ไม่ต้องไปทำหน้าอย่างนั้นใส่เจ้าไวน์หรอกเจ้าอาร์ม พวกแกทำอะไรมีรึปู่จะไม่รู้ ปู่รู้หมดนั่นล่ะแค่จะพูดหรือไม่พูดเท่านั้น”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดคุณปู่นะครับ” ชิษวัศรีบแก้ตัวแต่คุณปู่รันทร์กลับหัวเราะเบาๆกลับมา
“ปู่ก็ยังไม่ได้ว่าเจ้าสักคำ ไหน...เล่ามาสิ หารือกับหุ้นส่วนฝรั่งเขาว่ายังไงบ้าง”
“ครับ...คือว่า...”
“พี่อาร์มคะ!!” เสียงเปิดประตูผสมกับเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อชิษวัศดังลั่นเรียกความสนใจจากผู้ที่กำลังจะทำการประชุมไม่น้อยทั้งคนที่อยู่ห้องนี้และอีกสองคนที่อยู่กรุงเทพฯ
“หนูมุก!” ชิษวัศมองมุกตาภาที่เปิดประตูชะโงกแต่หน้าเข้ามาสลับกับอีกสองคนที่อยู่บนหน้าคอมพิวเตอร์ ดูจากสายตาคุณปู่รันทร์ที่มองมาเรื่องประชุมคงต้องพับไว้ก่อนเพราะตอนนี้ท่านคงมีเรื่องที่อยากรู้เรื่องใหม่แทนแล้ว
“มุกแค่จะมาถามว่าพี่อาร์มจะกินอะไรไหมมุกจะได้สั่งทางรีสอร์ทให้” มุกตาภาที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยยังคงถามด้วยน้ำเสียงใสผิดกับชิษวัศที่ทำหน้าคล้ายกับอมบอระเพ็ดไปเต็มกำมือ
“ไม่ล่ะ พี่ไม่หิว”
“งั้นมุกไปนะ ไม่กวนพี่อาร์มแล้วค่ะ”
ประตูห้องพักถูกปิดลงอีกครั้ง มาคราวนี้ชิษวัศถอนหายใจยาวกว่าเดิม มองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ปรากฏรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของคนเป็นปู่ มุกตาภาสร้างปัญหาให้เขาอีกแล้ว
“ปู่ได้ข่าวมาเหมือนกันว่าผู้ช่วยคนใหม่ของอาร์มน่ารัก แต่ไม่คิดว่าจะสนิทกันเร็วขนาดนี้” คุณรันทร์ส่งประโยคเด็ดเข้าตรงประเด็นไม่มีการอ้อมค้อมตามนิสัยของท่าน
“บังเอิญว่าเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทคุณแม่น่ะครับ” ชิษวัศเองก็ตอบกลับไปตามจริงเมื่อไม่เห็นว่ามีประโยชน์อะไรถ้าจะโกหกคนอย่างคุณปู่รันทร์
“งั้นคุณตาก็จะได้หลานสะใภ้คนโตแล้วสิครับ พี่อาร์มกดดันพวกผมชะมัด” ภูมิรพีที่เพิ่งมีโอกาสได้พูดแกล้งแซวพี่ชายแต่ก็ยังไม่วายบ่นเมื่อตัวเองและน้องๆที่เหลือยังหาหลานสะใภ้มาให้คุณตาฝาแฝดไม่ได้เลย
“พี่คิดกับเขาแค่น้องสาว ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น” ชิษวัศแก้ข้อกล่าวหาของภูมิรพีเสียงเครียด
“จะแน่เร้อ”
“นายไวน์!”
“เอ้าๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน” แล้วก็เป็นคุณรันทร์ที่ต้องเป็นตัวกลางห้ามทัพหลานชายทั้งสอง “มันเป็นเรื่องของเจ้าอาร์มที่ต้องตัดสินใจเองว่าจะทำยังไง แต่อย่าลืมไปเสียล่ะว่าถ้าทำอย่างที่กำหนดไม่ได้...ต้องเสียอะไรบ้าง” คำพูดกับสายตาคมกริบของคุณรันทร์ทำเอาสีหน้าของหลานชายอย่างชิษวัศเริ่มซีดลงทันตา ท้องไส้เริ่มปั่นป่วนเมื่อถูกกระทุ้งถึงสิ่งที่จะเสียไปถ้าปฏิบัติภารกิจของคุณปู่แฝดไม่สำเร็จ
“คุณปู่อย่ากดดันกันสิครับ ผมเครียดนะ” น้ำเสียงอ่อยๆของหลานชายคนโตที่คุณรันทร์มักไม่ค่อยได้ยินทำเอาท่านต้องปล่อยหัวเราะเสียงดัง
“พี่อาร์มไม่ต้องมาบ่นเลย ผมกับยัยพายด์เจอคุณตาทุกวันไม่น่าเครียดกว่าเหรอ” คราวนี้เป็นภูมิรพีที่บ่นขึ้นมาบ้าง ชิษวัศมองหน้าน้องชายผ่านทางโปรแกรม Skype ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“พอๆ จบเรื่องตามหาหลานสะใภ้เท่านี้ก่อน ปู่จะฟังอาร์มคุยเรื่องงาน...แต่ไม่รู้ว่าอาร์มจะมีกะจิตกะใจคุยหรือเปล่านะ”
“โธ่...คุณปู่” ชิษวัศเรียกผู้สูงวัยเสียงอ่อน อาการนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากคุณรันทร์ได้อีกตามเคย ชิษวัศอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นกุมขมับเรื่องงานว่าเครียดแล้วเจอเรื่องคุณปู่รันทร์ยิ่งเครียดหนัก เสียวสันหลังไม่น้อยกลัวว่าคุณปู่จอมวางแผนจะคิดอะไรแผลงๆขึ้นมาแกล้งอีก ชิษวัศกลัวสายตาภายใต้ริ้วรอยเหี่ยวย่นคู่นั้นที่มักมองทุกอย่างออกทะลุปรุโปร่ง แค่ปัญหาเรื่องความรู้สึกตัวเองที่มีต่อมุกตาภาก็จัดการยากแล้วขืนมีคุณปู่รันทร์เข้ามาร่วมวงอีกคน...แบบนั้นมันปัญหาระดับชาติชัดๆ
สาวตาชั้นเดียวใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางดันแว่นสายตากรอบดำกรอบดำให้เข้าที่ เหลียวมองผู้ชายที่นอนคว่ำหน้าเหยียดตัวตรงเหมือนปลาตากแห้งอย่างนึกหมั่นไส้ พอเข้าห้องมาได้อารัทธ์ก็ถอดลองเท้าแบบแทบจะเหวี่ยงไปคนละทางก่อนจะกระโจนขึ้นนอนบนเตียง กระเป๋าเดินทางที่เขาลากมาสองใบถูกกองทิ้งไว้ปลายเตียงโดยไร้ซึ่งความใยดีจากเจ้าของ นิชิตาจัดการแยกกระเป๋าของตัวเองออกมาก่อนจะใช้หมอนข้างเขี่ย ‘ซาก’ ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“นี่”
“คร้าบ” เสียงที่ตอบกลับมายานคางเพราะคนที่กำลังนอนคว่ำหน้ารู้สึกอ่อนเพลียสุดๆ เมื่อคืนกลับถึงบ้านก็เกือบเช้า แถมยังต้องขับรถเป็นร้อยๆกิโลมาหัวหินต่อ ไม่เหนื่อยก็คงเก่งเกินคนไปแล้ว
“เมาค้างหรือเปล่า” หญิงสาวถามเพื่อความมั่นใจ ดูจากสภาพอารัทธ์ที่มารับเธอตอนเช้าก็พอรู้อยู่ว่าเมื่อคืนคงอยู่ตระเวณราตรีจนดึก ตอนแรกเธอกะจะขับรถเองเพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้อารัทธ์ขับคงไปไม่ถึงหัวหินแต่เขาก็ยังดึงดันที่จะขับเองแถมยังเน้นย้ำด้วยว่าเมื่อคืนดื่มมาแค่แก้วสองแก้ว ไม่ได้เมาแค่กลับบ้านเกือบเช้าเลยเหนื่อยไปเท่านั้น
“เปล่า ผมง่วง”
“ไม่ได้เมา แต่กลับบ้านเกือบเช้าในสภาพที่หมดแรง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปทำอะไรมา” นิชิตาเบ้ปาก อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมอีกฝ่าย อารัทธ์พลิกหน้าที่จมไปกับหมอนก่อนจะหรี่ตามองคนที่คิดเองเออเองไปไกล
“ทะลึ่งจริงๆคุณอาจารย์” รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะในลำคอทำเอานิชิตาหน้าแดงแปร๊ด หมอนข้างในมือกึ่งฟาดกึ่งโยนใส่กลางตัวของอารัทธ์
“คนหน้าไม่อาย!” อาจารย์สาวสะบัดหน้าพรืดใส่อีกฝ่ายก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องทิ้งให้ ‘คนหน้าไม่อาย’ ปล่อยเสียงหัวเราะไล่หลังตามมา
อาจารย์สาวเดินบ่นงึมงำถึงคนที่นอนหลับอยู่ในห้องออกมาเบาๆตลอดทางก่อนนิชิตาจะหยุดฝีเท้าอยู่บนหาดทรายที่มีฟองคลื่นสีขาวม้วนเข้ามาซาดซัดผืนทรายคล้ายกับกำลังหยอกกระเซ้า ต้นสนเรียงรายริมหาดไหวพลิ้วตามแรงลมที่พัดโชย ระลอกคลื่นท่ามกลางทะเลสีครามกระเพื่อมขึ้นลงไม่ขาดสาย ธรรมชาติที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าสร้างความเพลินตาให้กับนิชิตาได้ไม่น้อย และหญิงสาวคงมัวแต่ชมสิ่งสวยงามตรงหน้ามากเกินไปจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครกำลังเดินใกล้เข้ามา จะรู้ตัวอีกทีก็เมื่อถูกทักด้วยน้ำเสียงอันคุ้นเคย
“หมูหวาน! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน”
----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้พี่อาร์มจะโดนศึกกระหนาบเลยค่ะ ทั้งคุณปู่ ทั้งน้องชาย ที่สำคัญ...หนูมุก เล่นลองใจพี่อาร์มซะ...เดี๋ยวเถอะจะโดนเอาคืน ฮ่าๆ
ตอนหน้า...มาดูพี่อาร์มในมาด...หนุ่มเจ้าเล่ห์กันค่ะ อิอิอิ :D เจ้าเล่ห์จริงๆนะคะ ฮ่าๆๆ
ปล. ส่วนเรื่อง 'เปลี่ยนร้ายแปลงรัก' ที่ปอแก้วลงบทนำไว้ ตอนที่ 1 กำลังเขียนค่ะ อาจจะช้ากว่าเรื่องนี้หน่อยนะคะ เพราะปอแก้วต้องรีบเข็นพี่อาร์มค่ะ กลัวเพื่อนๆเบื่อพี่อาร์มกันเสียก่อน เพราะพี่ท่านเก๊กเหลือเกิน ฮ่า
ตอบเมนท์ค่ะ...
ปรางขวัญ : ตอนนี้ยังรอดอยู่ค่ะ แต่ตอนหน้า...ฮ่า ไม่แน่จ้ะ...เล่นทำให้พี่อาร์มหวั่นไหวขนาดนี้โดนเอาคืนแน่ๆค่ะ ปล. ตรรกะพี่อาร์มนี่มันเข้าข้างตัวเองชัดๆ ><
violette : อ่านตอนนี้จบแล้วยังห่วงอยู่ไหมคะ? ปอแก้วว่าก็ยังหน้าเป็นห่วงอยู่ดีแหละค่ะ อยู่กับพวกปากไม่ตรงกับใจ ส่วนพี่อาร์ทกับคุณอาจารย์ เขาถือสโลแกนกัดมากรักมากค่ะ ฮ่าๆๆ
nunoi : เป็นคนที่มีความคิดเฉียบแหลมมาก บทจะเจ้าเล่ห์ก็เจ้าเล่ห์ซะน่าหมั่นไส้เชียว :)
anOO : ใช่แล้วค่ะ คุณ anOO เดาเรื่องถูกตลอดเลยฮ่าๆ แต่พี่อาร์ทเราไม่กล้าจองเตียงเดียวนะคะ ยังกลัวคุณอาจารย์ฆาตรกรรมอยู่ค่ะ เลยไม่กล้าทำอะไรไปมากกว่านี้ ฮ่าๆ
roseolar : ขอบคุณมากๆเลยนะคะ หวังว่านิยายของปอแก้วจะทำให้คุณ roseolar มีกำลังใจและได้คะแนนดีๆนะคะ หนูมุกโดนพี่อาร์มคิดต้นเก็บดอกแน่นอนค่ะ ตอนต่อไปนี่แหละจ้ะ ฮ่าๆ แต่จะเก็บได้มากแค่ไหนต้องคอยดูกัน >< ส่วนคู่พี่อาร์ทกับคุณอาจารย์ขอแย้มว่า...มีสองตอน (ติดกัน) ที่เป็นของคู่นี้เดี่ยวๆเลยค่ะ เอาให้คุณ roseolar ใจเต้นตึกตักไปเลยยยย อิอิอิ
Amata : ใช่เลยค่ะ เป็นความรักที่ค่อยๆหยั่งราก รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ยแล้วจึงค่อยๆผลิดอกรักที่งดงามค่ะ :)
pattisa : เริ่มตบะแตกช่มใจตัวเองไม่ไหวแล้วค่ะ หัวใจมันเรียกร้องงงงง ฮ่าาาา// ปล. X6 สวยจริงค่ะไว้ปอแก้วจะบอกให้พี่อาร์มซื้ออีกคัน อิอิ ^^
ขอบคุณทุกคนที่อ่าน ทุกคอมเมนท์และไลค์ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนและให้กำลังใจนะคะ
เหมือนตอนที่แล้วค่ะ ใครไม่รู้จะเมนท์อะไรกดไลค์ให้ชื่นใจเพื่อเป็นแรงใจกันหน่อยนะคะ (ขอกันโจ่งแจ้งเลยค่ะ ^__^" แหะๆ)
ชอบไม่ชอบยังไงอยากติอะไรติมาได้เลยนะคะ จะนำไปปรับปรุงค่ะ
เจอกันตอนหน้านะคะ :)
----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 10 : ลองใจ
ต้นหมากแดงต้นใหญ่เด่นตระหง่านกลางสวนสวยของรีสอร์ท ใบสีเขียวเรียวยาวไหวโยกตามแรงลมเช่นเดียวกับผมสีดำสนิทที่ปลิวตามแรงลมจนเจ้าตัวต้องปัดผมที่ปรกหน้าให้พ้นไป ดวงตาเรียวเล็กมองจิกอีกคนหนึ่งที่มาด้วยกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้านิชิตามีกรงเล็บไว้สำหรับเข้าไปขย่ำและฉีกอกได้ป่านนี้เธอทำไปแล้ว ไม่ปล่อยให้อารัทธ์ลอยหน้าลอยตายิ้มจนเห็นฟันเรียงสวยแบบนี้ได้หรอก!
“อธิบายมาเดี๋ยวนี้คุณอารัทธ์ว่าทำไมฉันถึงต้องพักห้องเดียวกับคุณ ฉันให้โอกาสคุณแค่หนึ่งประโยคเท่านั้น ถ้าอธิบายแล้วฉันไม่เคลียร์ คุณอย่าหวังว่าจะรอดกลับไปกรุงเทพฯเลย”
อารัทธ์ลอบกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ รู้สึกเหมือนตัวเองย้อนเวลากลับไปในช่วงเทอมสุดท้ายของชีวิตการเป็นนิสิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่ถูกอาจารย์ประมาณห้าหกคนซักถามปัญหาร้อยแปดเกี่ยวกับโปรเจคก่อนจบที่ชายหนุ่มนำเสนอ ความรู้สึกตอนนี้กับตอนนั้นมันกดดันไม่ได้ต่างกันเลย
“ก็ห้องพักมันเต็ม เมื่อกี้คุณก็ถามพนักงานแล้วไม่ใช่หรือ ผมก็เพิ่งรู้ไม่นานว่าไอ้อาร์มมันจะมา เวลาแค่นี้จองห้องพักที่เดียวกับมันได้ก็ยากแล้วจริงไหม แล้วผมก็ยอมเสียเงินเพิ่มเพื่อให้เขาเปลี่ยนเป็นเป็นเตียงเดี่ยวสองเตียง ถ้าผมคิดจะทำอะไรคุณผมไม่ทำเรื่องให้มันยากแถมยังยอมเสียเงินเพิ่มหรอก”
นิชิตาหรี่ตามองคนที่เธอให้โอกาสอธิบายอย่างพิจารณา มือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างใบโตคว้าหมับเข้ากับสิ่งหนึ่งที่เธอมักพกติดตัวเสมอเพราะมันมีประโยชน์สารพัดอย่างและตอนนี้เธอกำลังจะใช้ของสิ่งนั้นขู่ผู้ชายตัวโตคนนี้เสียหน่อย
คัทเตอร์สีชมพูหวานขนาดพอเหมาะมือถูกชูขึ้นมาตรงหน้าของอารัทธ์ก่อนที่คนเป็นเจ้าของจะค่อยๆเลื่อนใบมีดขึ้นมาพอให้เห็นประมาณหนึ่งนิ้ว มือที่ถืออาวุธมีคมขยับเข้าใกล้อารัทธ์เล็กน้อยแต่คนที่กำลังถูกขู่ก็ยังไม่ยอมถอย ร่างสูงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่แม้ความจริงจะแอบกลัวใจของอาจารย์สาวคนนี้มากก็ตาม
“คิดว่าผมกลัวหรือครับคุณอาจารย์ แค่คัทเตอร์น่ะ” ถึงใจจะกลัวไม่น้อยแต่ใครจะไปยอมรับให้เธอกล่าวหาได้เล่าว่าไม่แมน!
“ลองเสียบดูสักทีสองทีก่อนไหมล่ะ ฉันเพิ่งเปลี่ยนใบใหม่มา อยากจะทดสอบความคมอยู่เหมือนกัน” นิชิตาท้า พลิกคัทเตอร์คู่ใจซ้ายทีขวาที
“โอเคครับ” ชิษวัศยกมือขึ้นสองมือเพื่อเป็นสัญญาณว่าขอยอมแพ้ “ผมจะไม่ล่วงเกินคุณ” ...ถ้าไม่จำเป็น อารัทธ์ต่อในใจ แน่นอนว่าสิ่งแรกที่ชายหนุ่มต้องทำคือเอาเจ้าอาวุธอันตรายสีชมพูหวานนั่นออกไปให้ไกลจากนิชิตาโดยเร็วที่สุด
“ดี” นิชิตาเลื่อนใบมีดลง เก็บเจ้า ‘ชมพูหวาน’ เข้ากระเป๋าไปอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้นิ้วชี้ที่ไม่ได้เรียวสวยเหมือนอย่างชาวบ้านชี้ไปทางกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง ส่งสายตาเป็นสัญญาณเพื่อให้อารัทธ์เดินมาขนแต่คนที่ถูกใช้คงยังไม่รู้เรื่องจึงได้ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ปากก็พะงาบๆถามกลับว่า ‘ผมหรือ’ เมื่อดวงหน้าเรียวพยักรับอารัทธ์จึงต้องเดินมาลากกระเป๋าของนิชิตาไปอีกใบ
“คุณนำสิ” แถมแม่คุณยังสั่งเป็นคุณนายเสียอีก อารัทธ์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพร่ำบอกตัวเองในใจว่าอย่าให้ถึงคราวตนบางเชียวจะทำให้แม่อาจารย์สาวคนเก่งอึ้งจนไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“โหดแบบนี้ผมชักสงสารนิสิตเซค (Section) ที่คุณสอนแล้วสิ” จู่ๆคนที่มีหน้าที่ถือกระเป๋าบวกผู้นำทางก็เอ่ยขึ้นมา
“ลูกศิษย์ฉันน่ารัก เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องโหด”
“งั้นถ้าผมทำตัวน่ารักคุณก็จะไม่โหดใช่ไหม”
“ไม่”
“อ้าว...ไหงงั้น”
“ไม่มีเหตุผล”
“ได้ยังไงล่ะคุณอาจารย์”
“ก็ฉันจะทำแบบนี้ คุณจะทำไม”
“ไม่ยุติธรรม!”
“ฉันไม่จำเป็นต้องให้ความยุติธรรมกับคุณ”
“ผู้หญิงใจร้าย!”
สงครามการต่อล้อต่อเถียงระหว่างอารัทธ์และนิชิตายังคงดำเนินไปตลอดทางระหว่างไปยังที่พักโดยไม่มีทีท่าว่าฝ่ายไหนจะยอมอ่อนข้อให้ก่อน อารัทธ์สามารถที่จะหาเรื่องกวนประสาทอาจารย์สาวได้เรื่อยๆไม่มีหยุด ไม่ต่างจากนิชิตาที่โต้กลับอย่างรวดเร็วไม่แพ้กันโดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอกำลังพูดคุยกับอารัทธ์เกินกว่าปกติที่เคยกระทำ แทนที่จะนิ่งเงียบและปล่อยให้คนช่างจ้อกวนประสาทไปฝ่ายเดียวจนหยุดไปเองแต่หญิงสาวกลับเลือกที่จะโต้กลับจนทำให้บทสนทนาต่อไปอีกยืดยาวและไม่มีทีท่าว่าจะจบลง
การคุยงานครั้งแรกระหว่างชิษวัศและหุ้นส่วนต่างชาติเรื่องที่จะร่วมทุนกันสร้างคอนโดริมทะเลหัวหินส่วนใหญ่จะเป็นการคุยเรื่องรายละเอียดคร่าวๆเสียมากกว่า การนัดคุยกันครั้งนี้ไม่จัดว่าเป็นการนัดที่เป็นทางการเท่าไรนัก ต่างฝ่ายคงกำลังคิดจะทำความรู้จักและศึกษาวิธีการทำธุรกิจของแต่ละฝ่ายให้ดีกว่านี้ก่อนที่จะตัดสินใจในขั้นต่อไป
เมื่อกลับมาถึงห้องพักชิษวัศจัดการจับจองโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น คอมพิวเตอร์ขนาดพกพาเครื่องบางถูกเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่มีหน้าที่เป็นผู้ช่วยก็กำลังจะนั่งแกะรายละเอียดงานที่จดมาก่อนพิมพ์เป็นรายงานเพื่อส่งต่อให้เจ้านายต่อไป แต่พอจะจรดปลายปากกาเสียงทุ้มของชิษวัศก็เอ่ยขึ้นคล้ายว่าจะบอกกล่าวแต่ก็ติดไปทางออกคำสั่งอยู่กลายๆ
“หนูมุกออกไปเดินเล่นก่อนไหม พี่จะปรึกษาเรื่องงานกับนายไวน์หน่อย” เจอแบบนี้มุกตาภาจึงต้องปิดสมุดบันทึกเล่มหน้าของตัวเองลง ไม่ถามกลับไปสักคำว่าทำไมเธอถึงอยู่ด้วยไม่ได้ หญิงสาวทำเพียงแค่เดินออกจากห้องไปโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ และอาการเหล่านั้นก็ทำให้ชิษวัศต้องเป็นฝ่ายรั้งเธอไว้เมื่อเห็นว่ามุกตาภาทำท่าเหมือนกำลัง...โกรธ
“หนูมุก”
“คะ?” ร่างที่กำลังเดินออกไปเกือบถึงประตูห้องหันกลับมาถามเสียงสูง
“โกรธพี่หรือ”
“เปล่านี่คะ” มุกตาภาส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง หญิงสาวไม่ได้โกรธแต่ที่ทำไปอย่างนั้นเพราะอยากลองใจคนแถวนี้ต่างหากว่าจะรั้งเธอไว้ไหมถ้าเธอเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรคล้ายว่ากำลังโกรธ
“แล้วทำไมเดินออกไปเงียบๆ”
“พี่อาร์มอยากให้มุกเดินออกไปแบบเสียงดังก็ไม่บอก” เธอแกล้งย้อนกลับไปอย่างไม่จริงจัง
“หนูมุก” ชิษวัศเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงต่ำเป็นเชิงเตือนว่าเขาไม่ขำกับสิ่งที่เธอพูด
“ล้อเล่นน่ะค่ะ คนแก่ชอบคิดมากจริง” หญิงสาวย่นจมูกเชิดรั้นใส่อีกฝ่าย “มุกไม่ได้โกรธ แค่อยากรู้ว่าถ้ามุกทำท่าเหมือนโกรธพี่อาร์มจะแคร์กันไหม” เมื่อความต้องการที่แท้จริงถูกเปิดเผย ชิษวัศก็รู้ตัวทันทีว่าพลาดตกหลุมพรางของสาวคนนี้เข้าให้แล้วแถมยังพลาดตกไปทั้งตัวอีกด้วย จะถอนกลับก็คงจะสายเกินไปเมื่อเห็นว่าดวงหน้าหวานของผู้หญิงตรงหน้าส่งยิ้มมาให้จนตาหยี
“แล้วก็ได้รู้ว่าพี่อาร์มก็แคร์กันด้วย” มุกตาภาบอกด้วยรอยยิ้มกว้างผสมกับเสียงหัวเราะเบาๆเมื่อการพิสูจน์ได้รับผลอย่างที่ต้องการก่อนจะโบกมือบอกลาคนที่กำลังจะปรึกษาเรื่องงานกับน้องชาย
“ไปนะคะ”
เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของมุกตาภาที่เดินออกไป ชิษวัศปิดเปลือกตาลงพร้อมกับพ่นลมหายใจออกยาว พยายามรวบรวมสติที่มีคนทำให้มันกระเจิดกระเจิงให้กับมาครบสมบูรณ์ หัวเสียกับตัวเองไม่น้อยที่ช่วงนี้เปิดโอกาสให้มุกตาภาเข้ามาก่อกวนทั้งชีวิตและหัวใจบ่อยจนเกินพอดี ถึงจะพร่ำบอกตัวเองทุกวันว่ารักเธอไม่ได้ เธออยู่ในข้อห้าม แต่ถ้าเจออย่างเหตุการณ์เมื่อครู่นี้บ่อยๆเข้า ชิษวัศเริ่มไม่มั่นใจว่า ‘ข้อยกเว้น’ จะถูกกำหนดขึ้นมาเพื่อแก้ข้อห้ามที่ตั้งไว้ไม่ใช่เพียงแค่เพื่อเอาคืนเธอหรือไม่ ซึ่งชายหนุ่มไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเลย ข้อห้ามที่จะไม่คบผู้หญิงที่เด็กกว่าเป็นสิ่งที่ชิษวัศไม่คิดจะบิดพลิ้ว
เรื่องราวความรักครั้งแรกสมัยมัธยมที่ล่มไม่เป็นท่าด้วยเหตุผลที่ว่าความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเขาที่คิดไปเองฝ่ายเดียวยังคงติดตรึง รุ่นน้องผู้หญิงคนนั้นบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลที่แสนร้ายกาจและหันไปคบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน เหตุการณ์ทั้งหมดก็น่าจะจบลงด้วยดีถ้าชิษวัศไม่ไปได้ยินคำพูดหนึ่งจากปากของผู้หญิงที่ตัวเองเคยรัก คำพูดที่นับตั้งแต่วันนั้นก็ทำให้ชิษวัศประกาศกร้าวว่าจะไม่คบกับผู้หญิงที่เด็กกว่าตัวเองโดยเด็ดขาด!
‘เราไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย เห็นว่าหล่อก็เลยลองๆคบด้วย แก่กว่าเราตั้งห้าปี ใครจะไปชอบลง’
คำพูดนั้นคือจุดกำเนิด ‘ข้อต้องห้ามของชิษวัศ’ นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชิษวัศก็ไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนอย่างจริงจัง จนกระทั่งมาพบกับทวิดาร์ ผู้หญิงที่ชายหนุ่มให้เธออยู่ในฐานะแฟน แม้จะต้องเลิกรากันไปแต่ชิษวัศก็ไม่ได้โกรธหรือเคืองแค้นเธอแม้แต่น้อย เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงอย่างทวิดาร์ต้องการผู้ชายที่คอยเอาใจใส่ดูแลไม่ใช่ผู้ชายที่มักจะผิดหรือขอเลื่อนนัดเธอเสมอๆอย่างเขา
คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คถูกเชื่อมต่อผ่านสัญญาณอินเทอร์เน็ตไร้สายของรีสอร์ทก่อนจะเชื่อมต่อผ่านโปรแกรม Skype เพื่อติดต่อแบบเห็นหน้าเห็นตากับลูกพี่ลูกน้องอย่างภูมิรพีซึ่งตอนนี้ได้ออนไลน์รอไว้เรียบร้อยแล้ว ใช้เวลาในการเชื่อมต่อไม่นานนักใบหน้าของภูมิรพีก็ปรากฏอยู่บนหน้าจอของชิษวัศแต่ใช่ว่ามีเพียงแค่ภูมิรพีเสียเมื่อไหร่เมื่อใบหน้าผู้นำของตระกูลตตินรากรณ์คือบุคคลที่นั่งอยู่เคียงข้างน้องชาย
...คุณปู่รัน!! มาได้ยังไงเนี่ย!...
“เป็นอะไรฮึเจ้าอาร์ม เห็นหน้าปู่ทำหน้ายังกับเห็นผี” คำทักทายแรกของคนเป็นปู่ถูกส่งผ่านสัญญาณอินเทอร์เน็ตมาสู่หลานชายที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“ตกใจนิดหน่อยครับ ไม่คิดว่าคุณปู่รันจะอยู่ด้วย”
“ก็ปู่เข้าบริษัทพอดี เห็นเจ้าไวน์กำลังจะคุยกับเจ้าเรื่องหุ้นส่วนฝรั่ง ปู่เลยขอฟังด้วย”
“อ้อ...ครับ” ตอบรับคำของผู้อาวุโสไปแต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาคาดโทษไปให้น้องชายเพราะก่อนหน้านี้ชิษวัศได้กำชับภูมิรพีไว้แล้วการมาหัวหินครั้งนี้ให้ปิดเป็นความลับอย่าแพร่งพรายให้ใครรู้ก่อนที่การตกลงจะได้ข้อสรุป เพราะถ้ายิ่งมีคนรู้มากอาจจะทำให้คู่แข่งอีกบริษัทหนึ่งรู้ด้วย ถึงตอนนั้นจะวุ่นวายกันเสียเปล่า
“ไม่ต้องไปทำหน้าอย่างนั้นใส่เจ้าไวน์หรอกเจ้าอาร์ม พวกแกทำอะไรมีรึปู่จะไม่รู้ ปู่รู้หมดนั่นล่ะแค่จะพูดหรือไม่พูดเท่านั้น”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดคุณปู่นะครับ” ชิษวัศรีบแก้ตัวแต่คุณปู่รันทร์กลับหัวเราะเบาๆกลับมา
“ปู่ก็ยังไม่ได้ว่าเจ้าสักคำ ไหน...เล่ามาสิ หารือกับหุ้นส่วนฝรั่งเขาว่ายังไงบ้าง”
“ครับ...คือว่า...”
“พี่อาร์มคะ!!” เสียงเปิดประตูผสมกับเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อชิษวัศดังลั่นเรียกความสนใจจากผู้ที่กำลังจะทำการประชุมไม่น้อยทั้งคนที่อยู่ห้องนี้และอีกสองคนที่อยู่กรุงเทพฯ
“หนูมุก!” ชิษวัศมองมุกตาภาที่เปิดประตูชะโงกแต่หน้าเข้ามาสลับกับอีกสองคนที่อยู่บนหน้าคอมพิวเตอร์ ดูจากสายตาคุณปู่รันทร์ที่มองมาเรื่องประชุมคงต้องพับไว้ก่อนเพราะตอนนี้ท่านคงมีเรื่องที่อยากรู้เรื่องใหม่แทนแล้ว
“มุกแค่จะมาถามว่าพี่อาร์มจะกินอะไรไหมมุกจะได้สั่งทางรีสอร์ทให้” มุกตาภาที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยยังคงถามด้วยน้ำเสียงใสผิดกับชิษวัศที่ทำหน้าคล้ายกับอมบอระเพ็ดไปเต็มกำมือ
“ไม่ล่ะ พี่ไม่หิว”
“งั้นมุกไปนะ ไม่กวนพี่อาร์มแล้วค่ะ”
ประตูห้องพักถูกปิดลงอีกครั้ง มาคราวนี้ชิษวัศถอนหายใจยาวกว่าเดิม มองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ปรากฏรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของคนเป็นปู่ มุกตาภาสร้างปัญหาให้เขาอีกแล้ว
“ปู่ได้ข่าวมาเหมือนกันว่าผู้ช่วยคนใหม่ของอาร์มน่ารัก แต่ไม่คิดว่าจะสนิทกันเร็วขนาดนี้” คุณรันทร์ส่งประโยคเด็ดเข้าตรงประเด็นไม่มีการอ้อมค้อมตามนิสัยของท่าน
“บังเอิญว่าเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทคุณแม่น่ะครับ” ชิษวัศเองก็ตอบกลับไปตามจริงเมื่อไม่เห็นว่ามีประโยชน์อะไรถ้าจะโกหกคนอย่างคุณปู่รันทร์
“งั้นคุณตาก็จะได้หลานสะใภ้คนโตแล้วสิครับ พี่อาร์มกดดันพวกผมชะมัด” ภูมิรพีที่เพิ่งมีโอกาสได้พูดแกล้งแซวพี่ชายแต่ก็ยังไม่วายบ่นเมื่อตัวเองและน้องๆที่เหลือยังหาหลานสะใภ้มาให้คุณตาฝาแฝดไม่ได้เลย
“พี่คิดกับเขาแค่น้องสาว ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น” ชิษวัศแก้ข้อกล่าวหาของภูมิรพีเสียงเครียด
“จะแน่เร้อ”
“นายไวน์!”
“เอ้าๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน” แล้วก็เป็นคุณรันทร์ที่ต้องเป็นตัวกลางห้ามทัพหลานชายทั้งสอง “มันเป็นเรื่องของเจ้าอาร์มที่ต้องตัดสินใจเองว่าจะทำยังไง แต่อย่าลืมไปเสียล่ะว่าถ้าทำอย่างที่กำหนดไม่ได้...ต้องเสียอะไรบ้าง” คำพูดกับสายตาคมกริบของคุณรันทร์ทำเอาสีหน้าของหลานชายอย่างชิษวัศเริ่มซีดลงทันตา ท้องไส้เริ่มปั่นป่วนเมื่อถูกกระทุ้งถึงสิ่งที่จะเสียไปถ้าปฏิบัติภารกิจของคุณปู่แฝดไม่สำเร็จ
“คุณปู่อย่ากดดันกันสิครับ ผมเครียดนะ” น้ำเสียงอ่อยๆของหลานชายคนโตที่คุณรันทร์มักไม่ค่อยได้ยินทำเอาท่านต้องปล่อยหัวเราะเสียงดัง
“พี่อาร์มไม่ต้องมาบ่นเลย ผมกับยัยพายด์เจอคุณตาทุกวันไม่น่าเครียดกว่าเหรอ” คราวนี้เป็นภูมิรพีที่บ่นขึ้นมาบ้าง ชิษวัศมองหน้าน้องชายผ่านทางโปรแกรม Skype ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“พอๆ จบเรื่องตามหาหลานสะใภ้เท่านี้ก่อน ปู่จะฟังอาร์มคุยเรื่องงาน...แต่ไม่รู้ว่าอาร์มจะมีกะจิตกะใจคุยหรือเปล่านะ”
“โธ่...คุณปู่” ชิษวัศเรียกผู้สูงวัยเสียงอ่อน อาการนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากคุณรันทร์ได้อีกตามเคย ชิษวัศอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นกุมขมับเรื่องงานว่าเครียดแล้วเจอเรื่องคุณปู่รันทร์ยิ่งเครียดหนัก เสียวสันหลังไม่น้อยกลัวว่าคุณปู่จอมวางแผนจะคิดอะไรแผลงๆขึ้นมาแกล้งอีก ชิษวัศกลัวสายตาภายใต้ริ้วรอยเหี่ยวย่นคู่นั้นที่มักมองทุกอย่างออกทะลุปรุโปร่ง แค่ปัญหาเรื่องความรู้สึกตัวเองที่มีต่อมุกตาภาก็จัดการยากแล้วขืนมีคุณปู่รันทร์เข้ามาร่วมวงอีกคน...แบบนั้นมันปัญหาระดับชาติชัดๆ
สาวตาชั้นเดียวใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางดันแว่นสายตากรอบดำกรอบดำให้เข้าที่ เหลียวมองผู้ชายที่นอนคว่ำหน้าเหยียดตัวตรงเหมือนปลาตากแห้งอย่างนึกหมั่นไส้ พอเข้าห้องมาได้อารัทธ์ก็ถอดลองเท้าแบบแทบจะเหวี่ยงไปคนละทางก่อนจะกระโจนขึ้นนอนบนเตียง กระเป๋าเดินทางที่เขาลากมาสองใบถูกกองทิ้งไว้ปลายเตียงโดยไร้ซึ่งความใยดีจากเจ้าของ นิชิตาจัดการแยกกระเป๋าของตัวเองออกมาก่อนจะใช้หมอนข้างเขี่ย ‘ซาก’ ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“นี่”
“คร้าบ” เสียงที่ตอบกลับมายานคางเพราะคนที่กำลังนอนคว่ำหน้ารู้สึกอ่อนเพลียสุดๆ เมื่อคืนกลับถึงบ้านก็เกือบเช้า แถมยังต้องขับรถเป็นร้อยๆกิโลมาหัวหินต่อ ไม่เหนื่อยก็คงเก่งเกินคนไปแล้ว
“เมาค้างหรือเปล่า” หญิงสาวถามเพื่อความมั่นใจ ดูจากสภาพอารัทธ์ที่มารับเธอตอนเช้าก็พอรู้อยู่ว่าเมื่อคืนคงอยู่ตระเวณราตรีจนดึก ตอนแรกเธอกะจะขับรถเองเพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้อารัทธ์ขับคงไปไม่ถึงหัวหินแต่เขาก็ยังดึงดันที่จะขับเองแถมยังเน้นย้ำด้วยว่าเมื่อคืนดื่มมาแค่แก้วสองแก้ว ไม่ได้เมาแค่กลับบ้านเกือบเช้าเลยเหนื่อยไปเท่านั้น
“เปล่า ผมง่วง”
“ไม่ได้เมา แต่กลับบ้านเกือบเช้าในสภาพที่หมดแรง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปทำอะไรมา” นิชิตาเบ้ปาก อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมอีกฝ่าย อารัทธ์พลิกหน้าที่จมไปกับหมอนก่อนจะหรี่ตามองคนที่คิดเองเออเองไปไกล
“ทะลึ่งจริงๆคุณอาจารย์” รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะในลำคอทำเอานิชิตาหน้าแดงแปร๊ด หมอนข้างในมือกึ่งฟาดกึ่งโยนใส่กลางตัวของอารัทธ์
“คนหน้าไม่อาย!” อาจารย์สาวสะบัดหน้าพรืดใส่อีกฝ่ายก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องทิ้งให้ ‘คนหน้าไม่อาย’ ปล่อยเสียงหัวเราะไล่หลังตามมา
อาจารย์สาวเดินบ่นงึมงำถึงคนที่นอนหลับอยู่ในห้องออกมาเบาๆตลอดทางก่อนนิชิตาจะหยุดฝีเท้าอยู่บนหาดทรายที่มีฟองคลื่นสีขาวม้วนเข้ามาซาดซัดผืนทรายคล้ายกับกำลังหยอกกระเซ้า ต้นสนเรียงรายริมหาดไหวพลิ้วตามแรงลมที่พัดโชย ระลอกคลื่นท่ามกลางทะเลสีครามกระเพื่อมขึ้นลงไม่ขาดสาย ธรรมชาติที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าสร้างความเพลินตาให้กับนิชิตาได้ไม่น้อย และหญิงสาวคงมัวแต่ชมสิ่งสวยงามตรงหน้ามากเกินไปจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครกำลังเดินใกล้เข้ามา จะรู้ตัวอีกทีก็เมื่อถูกทักด้วยน้ำเสียงอันคุ้นเคย
“หมูหวาน! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน”
----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้พี่อาร์มจะโดนศึกกระหนาบเลยค่ะ ทั้งคุณปู่ ทั้งน้องชาย ที่สำคัญ...หนูมุก เล่นลองใจพี่อาร์มซะ...เดี๋ยวเถอะจะโดนเอาคืน ฮ่าๆ
ตอนหน้า...มาดูพี่อาร์มในมาด...หนุ่มเจ้าเล่ห์กันค่ะ อิอิอิ :D เจ้าเล่ห์จริงๆนะคะ ฮ่าๆๆ
ปล. ส่วนเรื่อง 'เปลี่ยนร้ายแปลงรัก' ที่ปอแก้วลงบทนำไว้ ตอนที่ 1 กำลังเขียนค่ะ อาจจะช้ากว่าเรื่องนี้หน่อยนะคะ เพราะปอแก้วต้องรีบเข็นพี่อาร์มค่ะ กลัวเพื่อนๆเบื่อพี่อาร์มกันเสียก่อน เพราะพี่ท่านเก๊กเหลือเกิน ฮ่า
ตอบเมนท์ค่ะ...
ปรางขวัญ : ตอนนี้ยังรอดอยู่ค่ะ แต่ตอนหน้า...ฮ่า ไม่แน่จ้ะ...เล่นทำให้พี่อาร์มหวั่นไหวขนาดนี้โดนเอาคืนแน่ๆค่ะ ปล. ตรรกะพี่อาร์มนี่มันเข้าข้างตัวเองชัดๆ ><
violette : อ่านตอนนี้จบแล้วยังห่วงอยู่ไหมคะ? ปอแก้วว่าก็ยังหน้าเป็นห่วงอยู่ดีแหละค่ะ อยู่กับพวกปากไม่ตรงกับใจ ส่วนพี่อาร์ทกับคุณอาจารย์ เขาถือสโลแกนกัดมากรักมากค่ะ ฮ่าๆๆ
nunoi : เป็นคนที่มีความคิดเฉียบแหลมมาก บทจะเจ้าเล่ห์ก็เจ้าเล่ห์ซะน่าหมั่นไส้เชียว :)
anOO : ใช่แล้วค่ะ คุณ anOO เดาเรื่องถูกตลอดเลยฮ่าๆ แต่พี่อาร์ทเราไม่กล้าจองเตียงเดียวนะคะ ยังกลัวคุณอาจารย์ฆาตรกรรมอยู่ค่ะ เลยไม่กล้าทำอะไรไปมากกว่านี้ ฮ่าๆ
roseolar : ขอบคุณมากๆเลยนะคะ หวังว่านิยายของปอแก้วจะทำให้คุณ roseolar มีกำลังใจและได้คะแนนดีๆนะคะ หนูมุกโดนพี่อาร์มคิดต้นเก็บดอกแน่นอนค่ะ ตอนต่อไปนี่แหละจ้ะ ฮ่าๆ แต่จะเก็บได้มากแค่ไหนต้องคอยดูกัน >< ส่วนคู่พี่อาร์ทกับคุณอาจารย์ขอแย้มว่า...มีสองตอน (ติดกัน) ที่เป็นของคู่นี้เดี่ยวๆเลยค่ะ เอาให้คุณ roseolar ใจเต้นตึกตักไปเลยยยย อิอิอิ
Amata : ใช่เลยค่ะ เป็นความรักที่ค่อยๆหยั่งราก รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ยแล้วจึงค่อยๆผลิดอกรักที่งดงามค่ะ :)
pattisa : เริ่มตบะแตกช่มใจตัวเองไม่ไหวแล้วค่ะ หัวใจมันเรียกร้องงงงง ฮ่าาาา// ปล. X6 สวยจริงค่ะไว้ปอแก้วจะบอกให้พี่อาร์มซื้ออีกคัน อิอิ ^^
ปอแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ม.ค. 2555, 22:47:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ม.ค. 2555, 23:04:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 1810
| << เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 9 | เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 11 >> |
pattisa 9 ม.ค. 2555, 23:43:45 น.
คนนั้นต้องเป็นคนรักเก่าของหมูหวานแน่เลย ;)
ปล คุณปอเเก้วช่วยบอกพี่อาร์มซื้อให้พัฐิสาด้วยสิคะ อิอิ :D
คนนั้นต้องเป็นคนรักเก่าของหมูหวานแน่เลย ;)
ปล คุณปอเเก้วช่วยบอกพี่อาร์มซื้อให้พัฐิสาด้วยสิคะ อิอิ :D
violette 9 ม.ค. 2555, 23:56:39 น.
น่าห่วงทั้งคู่เลยค่า อิอิ อยากให้เป็นคนรักเก่าของหมูหวานด้วยจริงๆนะคะ ชอบๆๆ ให้นายอาร์ทเป็นหนูติดจั่น โฮะๆๆๆๆๆ
น่าห่วงทั้งคู่เลยค่า อิอิ อยากให้เป็นคนรักเก่าของหมูหวานด้วยจริงๆนะคะ ชอบๆๆ ให้นายอาร์ทเป็นหนูติดจั่น โฮะๆๆๆๆๆ
violette 9 ม.ค. 2555, 23:57:10 น.
แต่ให้เดาสงสัยจะเป็นหนูมุกมากกว่า
แต่ให้เดาสงสัยจะเป็นหนูมุกมากกว่า
roseolar 10 ม.ค. 2555, 09:07:44 น.
กรี๊ดดดดดด~
ใคนกันนะมาเรียกหมูหวาน บุคคลลึกลับที่จะมาทำให้พ่อาร์ทหึงจนลมออกหู รีบๆตื่นมาสิคะ อย่ามัวแต่เมาค้าง จะได้ตื่นมาเห็นภาพบาดใจ แล้วก็หึงจนควันออกหู ให้คนอ่านได้ใจเต้นตึกตักกับบทลงโทษที่แสนจะน่ารักไปตามๆกัน
ว่าแต่ว่า...หนูมุกกับพี่อาร์มตอนไปเที่ยวจะหวานสักแค่ไหนนะ แต่ถ้าการันตีด้วยความเจ้าเล่ห์ของพี่อาร์มแล้ว ต้องหวานมากแน่ๆ
ปล.พี่อาร์มมีปมนี่เอง ถึงไม่ชอบผู้หยิงอายุน้อยกว่า ชิ ผู้หญิงคนนั้นมีตาหามีแววไม่ อย่าไปสนค่ะพี่อาร์ม สนทางนี้ดีกว่า อร๊ายย~ เขิลลลล
กรี๊ดดดดดด~
ใคนกันนะมาเรียกหมูหวาน บุคคลลึกลับที่จะมาทำให้พ่อาร์ทหึงจนลมออกหู รีบๆตื่นมาสิคะ อย่ามัวแต่เมาค้าง จะได้ตื่นมาเห็นภาพบาดใจ แล้วก็หึงจนควันออกหู ให้คนอ่านได้ใจเต้นตึกตักกับบทลงโทษที่แสนจะน่ารักไปตามๆกัน
ว่าแต่ว่า...หนูมุกกับพี่อาร์มตอนไปเที่ยวจะหวานสักแค่ไหนนะ แต่ถ้าการันตีด้วยความเจ้าเล่ห์ของพี่อาร์มแล้ว ต้องหวานมากแน่ๆ
ปล.พี่อาร์มมีปมนี่เอง ถึงไม่ชอบผู้หยิงอายุน้อยกว่า ชิ ผู้หญิงคนนั้นมีตาหามีแววไม่ อย่าไปสนค่ะพี่อาร์ม สนทางนี้ดีกว่า อร๊ายย~ เขิลลลล
anOO 10 ม.ค. 2555, 09:17:24 น.
ตายแล้วสองสาวเค้าได้เจอกันก่อนแล้ว
แบบนี้เค้าไม่คิดแผนจะแยกห้องนอนเหรอ แบบว่าให้หนุ่มๆ ไปนอนด้วยกันเอง
แค่คิดก็สนุกแล้ว
ตายแล้วสองสาวเค้าได้เจอกันก่อนแล้ว
แบบนี้เค้าไม่คิดแผนจะแยกห้องนอนเหรอ แบบว่าให้หนุ่มๆ ไปนอนด้วยกันเอง
แค่คิดก็สนุกแล้ว
Amata 10 ม.ค. 2555, 10:03:32 น.
ได้หนูมุกมาช่วยลบปมในอดีตก็สุดยอด...ลงตัวพอดีเลยนะพี่อาร์ม ^^
ได้หนูมุกมาช่วยลบปมในอดีตก็สุดยอด...ลงตัวพอดีเลยนะพี่อาร์ม ^^
nunoi 11 ม.ค. 2555, 12:36:56 น.
เป็นหนูมุก หรือว่า ชายหนุ่ม กันหล่ะเนี๊ยะ
เป็นหนูมุก หรือว่า ชายหนุ่ม กันหล่ะเนี๊ยะ
WallyValent 12 ม.ค. 2555, 12:47:46 น.
ชอบนายไวน์จัง
"จะแน่เร้อ" 555+ พี่อาร์มเสร็จแน่ๆ :D สู้ๆ นะจ๊ะ ^^''
ชอบนายไวน์จัง
"จะแน่เร้อ" 555+ พี่อาร์มเสร็จแน่ๆ :D สู้ๆ นะจ๊ะ ^^''