รักแท้หรือแค่เหงา
ความรัก ไม่ต้องการเหตุผล
ความรัก ไม่ต้องการเวลาและสถานที่
ความรัก ไม่จำกัด เพศ วัย
ความรัก มันเป็นความรู้สึกที่ยากที่จะบรรยายลึกซึ้ง
ความรัก สิ่งเดียวที่มนุษย์ยอมแลกสุขเสี่ยววินาทีกับความทุกข์ตลอดไป
ความรัก ระหว่างคนมากก่อน คนมาหลัง ใครจะเป็นฝ่ายถูกเลือก ใครต้องเลือก และไม่ถูกเลือก บทสรุปความรักระหว่าง นนท์กับมน นนท์กับปริม จะลงเอยอย่างไร
ความรัก ไม่ต้องการเวลาและสถานที่
ความรัก ไม่จำกัด เพศ วัย
ความรัก มันเป็นความรู้สึกที่ยากที่จะบรรยายลึกซึ้ง
ความรัก สิ่งเดียวที่มนุษย์ยอมแลกสุขเสี่ยววินาทีกับความทุกข์ตลอดไป
ความรัก ระหว่างคนมากก่อน คนมาหลัง ใครจะเป็นฝ่ายถูกเลือก ใครต้องเลือก และไม่ถูกเลือก บทสรุปความรักระหว่าง นนท์กับมน นนท์กับปริม จะลงเอยอย่างไร
Tags: ธีรานนท์ มนทิรา ปริม
ตอน: เรื่องของปริม แก้ไขใหม่คะ
1.เรื่องของปริม
เขาหรือเธอเป็นฝ่ายเริ่มและทำให้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายในระยะหนึ่งปี บางทีความเหงา เป็นอันตราย ทำให้เราตัดสินใจทำอะไรไม่รู้ตัว ปริมนั่งกอดอกพร้อมกระซับผ้าคลุมไหล่อยู่บนเอ้าอี้รับแขกนอกระเบียงในยามเช้าที่มีลมหนาวพัดกระทบผิวกาย ดวงตาเหม่อมองออกไปไร้จุดหมาย ในสมองพยายามเรียบเรียงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น
สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ จอแจด้วยผู้คนมากมาย ทั้งนักท่องเที่ยง คนมารับและคนมาส่ง ปริมในวัยยี่สิบเก้าปี เดินออกจากประตูทางออกปะปนกับนักท่องเที่ยวต่างชาติทั้งฝรั่งและเอเชียด้วยกัน ปริมสวยสะดุดตาผู้คนที่อยู่แถวนั้น ด้วยรูปร่างบางระหงความสูง165 cm ดวงตาที่เรียวโตเชิดขึ้นนิด คิ้วโก่งได้รูป จมูกเธอโด่งเล็กน้อยแต่ มันรับกับรูปหน้าของเธอสวยเหมาะเจาะ ปากสวยไม่บางและใหญ่ ขนตาเธอหนาเป็นแพเพียงปัดมาสคาร่าไม่เคยต้องพึ่งขนตาปลอมที่นิยมกัน ผมยาวดูนุ่มสลวยสวยสีน้ำตาลอ่อนปลายผมทำเป็นลอนใหญ่ ผิวเนียนสีน้ำผึ้งของเธอเป็นที่ถูกใจคนพบเห็น เธอสวมเสื้อแขนกุดสีกรมท่าและกางเกงสีขาว มีแจ๊คเก็ตตัวบางสีขาวเข้ารูปแบบทันสมัย ทั้งชุดเป็นเนื้อผ้าลีนินซึ่งเหมาะกับอากาศเมืองไทย ร้องเท้าส้นเข็มแบบเปลือยเห็นเท้าสูงสามนิ้วครึ่งทำให้เธอดูสวยสง่าเพิ่มขึ้นอีก เธอแต่งหน้าอ่อนๆเพียงเท่านั้น ความสวยบวกกับความมั่นใจของเธอทำใหเธอเป็นจุดสนใจเมื่อเธอเดินผ่านใครๆ
สี่ปีที่เธอจากเมืองไทยและไม่เคยกลับมาเยี่ยมใครเลย โทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตเท่านันที่เธอติดต่อกับครอบครัวและเพื่อนๆ หนึ่งปีครึ่งในการเรียนต่อปริญญาโทในมหาวิทยาลัย หลังเวลาเรียนเธอทำงานที่ร้านอาหารไทย เรียนจบเธอเริ่มสมัครงานในสายงานที่เธอเรียนมาเพื่อเก็บประสบการณ์อย่างจริงจังมากกว่าจะทำงานเก็บเงินที่ร้านอาหารไทยซึ่งเงินดีไม่แพ้กัน สี่ปีปริมรู้สึกเต็มอิ่มกับชีวิตในอังกฤษ เริ่มเบื่ออากาศที่ทำให้หดหู่ เบื่อคน เบื่อทุกอย่าง ปริมเริ่มมองหางานที่เมืองไทย เธอเข้าไปสมัครงานในบริษัทจัดหางานในเมืองไทยผ่านอินเตอร์เน็ต วันนี้เธอได้กลับมาเมืองไทยได้งานใหม่ดังใจปราถนาและเริ่มงานใหม่ต้นเดือนหน้าหรือเหลือเวลาให้เธอเตรียมตัวทุกอย่างในเวลาสองทิตย์ก่อนสิ้นเดือน
การเดินทางกลับเมืองไทยอย่างถาวรครั้งนี้ครอบครัวหรือเพื่อนสนิทของเธอไม่มีใครรู้ เธอเพียงต้องการสร้างความประหลาดใจให้ทุกคนและที่สำคัญไม่ต้องการให้เธอรักลำบากมารับเธอที่สนามบิน และวันนี้ก็ไม่ใช่วันพระไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครอยู่บ้าน เธอมียายเป็นที่เคารพรักที่สุดในชีวิต เธอขาดทั้งพ่อและแม่ที่ไม่พร้อมจะมีเธอ จะโทษใครได้ บุญคุณของท่านทั้งสองยังล้นเกล้าเพราะอย่างไงซะท่านก็เป็นผู้ให้กำเนิดเธอออกมาไม่คิดทำลายทิ้ง เธอรู้ว่าคุณยายท่านเสียใจลึกๆกับบุตรสาวคนเดียวที่ทำตัวเหลวไหลในวัยที่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรแต่ยังทำให้มันเกิดขึ้น ถึงจะรู้ว่าใครเป็นพ่อของหลานสาวเองก็เถอะแต่ควรแล้วเหร๋อที่จะกระทำ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ยายของเธอรักเธอมากและพยายามเติมเต็มทุกอย่างไม่ให้เธอขาด
ปริมจองแท็กชี่ออกจากสนามบินมุ่งกลับบ้านทันที ความรู้สึกต่างกันลิบลับ ยิ่งใกล้ยิ่งอยากเจอ ยิ่งคิดถึง ทุกคนที่บ้าน คุณยายแก้ว ป้าอิ่มอยู่กับคุณยายครั้งตั้งแต่เป็นสาวรุ่นจนทุกวันก็ไม่ได้ออกเรือนไปไหนเป็นผู้ดูช่วยคุณยายแก้วดูแลปริมจนเติบโตขึ้นมา เปรียบเสมือนญาติอีกคนของปริม น้าทองเป็นญาติกับป้าอิ่มเป็นเพียงผู้ชายคนเดียวในบ้าน รถแท็กชี่จอดที่หน้าบ้านของเธอ ลงจากรถเดินลากกระเป๋า สายตามองบริเวณรั้วรอบขอบชิดของบ้าน
ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ จะมีแต่ต้นไม้โตขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิน แล้วคนแก่ทั้งสามคนจะเป็นอย่างไงนะ ปริมพูดเบาๆขำกับตัวเอง เดินเข้าบริเวณบ้านอย่างช้าๆ
มาเก็บค่าแชร์คะ มีใครอยู่ไหมคะ ปริมตะโกนเรียกเสียงดังและหัวเราะกับความคิดบ้าๆของตัวเอง
มาผิดบ้านแล้วมั้งคุณ ที่นี่ไม่มีใครเขาแล่นชงเล่นแชร์กันหรอก มีเสียงแก่ๆตะโกนตอบกลับมา
ไม่ผิดหรอกคะ บ้านนี้จริงๆ จะผิดได้ไง ออกมาดูซิคะ ปริมยังหัวเราะ มีหวังเห็นน้ำตาคนแก่แห๋งๆ ปริมยังพูดติดตลกขำๆกับตัวเอง
บอกว่าไม่มีก็ไม่มีทำไมไม่เชื่อเฮอะ ไหนๆใคร เสียงพูดอารมณ์หงุดหงิด เดินออกมาจ้องหน้าเธอ สักพักเท่านั้น
ว๊ายหนูปริมของป้า มาได้ไงคะเนี๊ย ทำไมไม่บอกกัน ป้าอิ่มแทบวิ่งกอด มือทั้งสองข้างป้าอิ่มรูปหน้า รูปแขน จับเธอหันไปหันมา ทั้งกอดทั้งหอมด้วยความรัก และผิดจากปริมพูดเสียที่ไหน ตามด้วยน้ำตาของคนแก่ที่ไม่ได้เธอคุณหนูสาวสี่ปี
ทองเอย ทอง มาแล้วมาขนกระเป๋าให้หนูปริมหน่อย หนูปริมกลับมาบ้านแล้ว ทองอยู่ไหนนะแกเอย ปากตะโกนเรียกหลานชายของนางที่มาอยู่กับแกและคุณยายกิ่งแก้วครั้งหนูปริมยังตัวแดงๆอยู่
เหนื่อยไหมลูก หิวไหม ป้าดีใจที่สุด กี่ปีแล้วเนี๊ย เข้าบ้านลูก เข้าบ้าน วางข้าวของไว้นี้แหละเดี๋ยวน้าทองออกมาขน ทองเอยทอง อยู่ไหนของมันเนี๊ย เข้าบ้านลูก เดินทางมาไกลเหนื่อยแย่เลยลูกเอ่ย ป้าอิ่มตื่นเต้นพูดไม่หยุด
ป้าอิ่มพรางเซ็ดน้ำตาป้อยๆ ด้วยความดีใจตื้นดันใจอย่างที่สุด ป้าอิ่มทั้งจูงทั้งกอดปริมเดินเข้าบ้าน
ปริมพลอยมีน้ำตาไปด้วยกับป้าอิ่ม เธอทั้งกอด ทั้งหอมผู้ที่คอยดูแลเธอมาตั้งแต่ตัวแดงจนโตเป็นสาว เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะห่วงหาและคิดถึงครอบครัวมากขนาดนี้ ตลอดเวลาที่อยู่ต่างแดนคนเดียวยุ่งกับเรียนหนังสือและทำงานความเหนื่อยทำให้เพลียทุกวันทำให้ลืมนึกถึงผู้เป็นที่รักคอยห่วงหาอยู่ที่บ้าน เธอลืมพวกท่านไปได้อย่างไงนะ
เอะอะอะไรกันนะอิ่ม เสียงคุณยายเงยหน้า ถามขึ้นขณะทั้งสองเดินเข้าไปที่ระเบียงหลังบ้าน มองข้ามคนสนิทไปอีกคนก่อนจะเอ่ยเบาๆออกมา
ปริม ลูก เสียงเบาๆคลอด้วยน้ำตาที่เอ่อหน่วยตาของคนเป็นยายเมื่อหลานรักกลับบ้าน มือที่ยื่นอ้าแขนออกเตรียมกอดกี่ปีแล้วเหนอที่ไม่ได้กอดหรือสัมผัสหลานสาวที่รักคนนี้เลย
คุณยายขา ปริมเรียกเสียงอ่อนโยนและเบาๆอย่างโหยหา
ปริมแทบจะกลายเป็นวิ่งถลาเข้าหาผู้เป็นยายที่รักยิ่งของเธอ ปริมนั่งพับเพียบลงกับพื้นก้มกราบแทบเท้าของท่าน ยังคงกอดแทบเท้าของท่านอยู่อย่างนั้น มีเสียงสะอื้นน้อยๆ
ปริมขอโทษคะ ปริมขอโทษ น้ำตาแห่งความดีใจและตื้นตัน
โต๊ะอาหารเช้าวันนี้ดูคึกคักเพราะวันนี้ไม่ได้มีเฉพาะคนแก่ๆสามคน แต่มีหลานสาวสวยสะพรั้งกลับมานั่งร่วมโต๊ะอาหารอีกครั้งหลังจากไปเรียนต่อและทำงานอยู่หลายปี
สวยจริงหลานป้า เนาะตาทอง ป้าอิ่มยิ้มภูมิใจ รักและเอ็นเธอยิ่งนัก
จริงป้า เสียงน้าทองของปริมตอบรับกันดีกับป้าอิ่ม
ถ้าหนูปริมสวยทำไมหนูปริมยังไม่มีแฟน คงสวยแต่เฉพาะในบ้านสวนของเราเท่านั้นละมั้ง
คนสวยพูดติดตลก หัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเอง ปริมเป็นอย่างนี้ตลอดตั้งแต่เล็กจนโต
หนูปริมสวยจริงๆ ลูก แต่ว่าอยู่เมืองนอกอย่างไงมันไม่อ้วนเหมือนฝรั่งเขาละหนูปริม หรือเพราะผอมเกินไปฝรั่งเลยไม่ชอบหาหนูปริม ดูจะผอมลงเสียอีกเนี๊ย ป้าว่าไหม เสียงน้าทองเย้าหลานเล่นบ้าง
เอ้อจริงของแกวะ ตาทอง ป้าก็ว่างั้นแหละ งั้นหนูปริมของป้ากินเยอะๆนะลูกวันนี้ทำอาหารของโปรดของหนูทั้งนั้นเลยลูก ดูซิผอมเหมือนตาทองพูดจริงๆ เลยหลานป้า
คงไม่ได้กินอาหารไทยเท่าไหร่ใช่ไหมลูกเลยไม่เจริญอาหาร นางพูดพร้อมตักอาหารของโปรดใส่ให้ปริม
ปริม ยิ้มบาง กล่าวขอบคุณคะ
ประมุกของบ้านยิ้มภูมิใจฟังหลานและคนสนิทที่เปรียบเหมือนญาติพูดคุย ปริมเป็นที่รักของทุกคนจริงๆ
อ้าว หยุดเห่อหลานกันได้แล้วทั้งคู่ ทำเหมือนวัยรุ่นเห่อดาราซะ และลงมือทานข้าวกันได้แล้วก่อนอาหารจะชืดเสียหมด เสียงคุณยายกล่าวติดตลกกับคนแกไล่เลี่ยกันทั้งสองคน
ปริมเคาะประตูห้องนอนคุณยายเบาๆ
หนูปริมเองคะคุณยาย
เข้ามาสิลูกประตูยังไม่ได้ลงกลอน เสียงเอ่ยอนุญาติให้หลานสาวเข้ามา ยายกิ่งแก้ว เอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านหนังสือบนเตียงไม้แบบโบราณ
วันนี้หนูปริมขอนอนด้วยคนนะคะ
ทำไม เบื่อนอนคนเดียวแล้วเหร๋อ หรือปกติมีใครนอนคียงข้างตลอด วันนี้เลยเหงามาขอนอนกับยายหา นางหยอกเอินหลานสาว
โธ่ คุณยายก็ว่าไปคะอย่างหนูปริมนะหร๋อคะจะมีใคร ก็มีแค่ คุณยาย ป้าอิ่ม และน้าทองเท่านั้นมั้งที่รักหนูปริม
ปริมพูดพลางใช้หัวเข่าค่อยๆคลานบนเตียงนอนขาวสะอาด ล้มหัวลงหนุนตักของผู้เป็นยาย ลมเย็นๆพัดผ่านทางหน้าต่างทำให้เย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศ มือของหญิงชราลูบศรีษะของหลานสาวอย่างเอ็นดูไปมา
คิดไว้หรือยังพรุ่งนี้จะไปใหน
ยังไม่คิดคะ ยังขี้เกียจอยู่ อยู่บ้านดีกว่า จัดเก็บข้าวของมั้งคะ และที่สำคัญมากๆๆ อยากอยู่ใกล้คนแก่เพราะคิดถึง ปริมปากหววานพูดประสบคุณยาย
ให้มันจริงเถอะ เดี๋ยวก็เบื่อ เที่ยวโทรหาคนนั้นคนนี้ เรานะเคยตัวเสียแล้วอยู่ข้างนอกเสียเคยชินแล้ว กลัวจะเบื่อบ้านสวนเห็นแต่ต้นไม้ นะซิ ฮึ คุณยายพูดเหมือนน้อยใจแต่ไม่จริงจัง
โธ่ คุณยายขา ที่ไหนจะสุขใจเท่าบ้านเราคะ
ยะ ให้เป็นจริงเถอะ แล้วใครนะที่มันจากอกแก่ๆไปตั้งสี่ปี
ปริมกลับมาแล้วคะ ปริมจะอยู่กับอกเหี่ยวๆ นี้และคะจนคุณจะไล่หนี แต่พรุ่งนี้ปริมคงโทรหาคุณพ่อคุณแม่คะ ว่ากลับมาแล้ว เขาจะสนใจหนูปริมหรือเปล่านะ เสียงปริมดูเศร้าขาดหายไปมื่อคิดว่าท่านทั้งสองจะคิดถึงเธอไหม
คิดมาก เขาก็ต้องคิดถึงซิ โทรหายายเมื่อไหร่ยังถามตลอดว่าหนูปริมจะกลับเมื่อไหร่ เห็นพ่อกับแม่เขาจะซี้อรถใหม่ให้สำหรับของขวัญเรียนจบโทนะ คุณยายกิ่งแก้วนึกสงสารหลานสาวยิ่งนัก ถึงท่านเลี้ยงดูให้ดีอย่างไง หลานสาวก็ยังอยากได้ความรักความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่อและเป็นแม่ ถึงแม่ตัวดีนี้จะไม่เคยพูดให้ท่านได้ยินก็ตามที
นางลูบหัวหลานสาวไปมาทำเหมือนครั้งปริมยังเป็นเด็กน้อย นางได้ยินเสียงหายใจยาวๆสม่ำเสมอ ก้มดูหน้าหลานสาวอีกที
หลับเสียแล้วแม่คุณ คงเหนื่อยกับการเดินทาง นางก้มหน้าหอมแก้มหลาน ก่อนเรียกเบาๆอย่างอ่อนโยน
ปริมเอย ลูก หนูปริม ลุกหันหัวนอนดีๆลูก
อืม คะ ปริมลุกนั่งอย่างงัวเงีย ว่าจะเอาหัวเธอไปทางไหนดี ยายแก้วจับไหล่ทั้งข้างของปริมและตบเบาๆลงที่หมอนของหลานสาวเพื่อให้รู้ที่ทาง คุณยายแก้ววางหนังสือที่โต๊ะหัวเตียงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ ค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างหลานสาว
กุ๊ดไนท์คะคุณยาย เสียงปริมเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมหอมแก้วหนึ่งทีก่อนวาดแขนเรียวเล็กโอบกอดยายไว้
จ๊ะลูก
ยายจับและลูบแขนหลานสาวเบามือก่อนหลับไปพร้อมกัน
ผิดจากคำที่ยายพูดเสียที่ไหน เธออยู่บ้านได้วันเดียวเท่านั้นแหละ หลังจากจัดการข้าวของเครื่องใช้ของเธอเข้าที่เข้าทางเสร็จ เธอไม่รอช้าที่จะโทรหาบุพการีทั้งสองท่าน วันนี้บิดาของบอกเธอว่า พรุ่งนี้จะเอารถยนต์คันใหม่ป้ายแดงเป็นของขวัญสำหรับเรียนจบ เธอคัดค้านในตอนแรกแต่เมื่อเธอฟังเหตุผลของบิดาแล้วจำต้องยอมรับมันเป็นของขวัญที่พ่อกับแม่เธอช่วยกันซื้อให้ลูก หนูปริมลูกพ่อ ตลอดเวลาตั้งแต่หนูเกิด พ่อกับแม่ไม่เคยที่จะดูแล พ่อไม่เคยอุ้มชู เลี้ยงดูหนู แต่ไม่ได้หมายถึงว่าพ่อกับแม่ไม่รักหนู และด้วยอะไรก็ตาม สำหรับรถยนต์คันนี้นั้น มันเปรียบไม่ได้เลยสักนิดกับสิ่งที่พ่อกับแม่พยายามจะชดเชยกลับไปให้ลูก ขอให้พ่อกับแม่ได้ทำหน้าที่เล็กๆด้วยนะลูก เพราะถ้าลูกไม่รับคุณยายนั้นเองที่ต้องเป็นห่วงและจะต้องซื้อรถให้หนูเสียเอง หนูคงไม่อยากให้คุณยายเป็นห่วงใช่ไหมลูก เหมือนพ่อเธอรู้ว่าจุดอ่อนของเธออยู่ที่ผู้เป็นยายเลยยกข้อนี้เข้ามาให้เธอเข้าใจมากขึ้นและใจอ่อนคล้อยตามคำบิดา
หลังจากนั้นช่วงเวลาที่เหลือทั้งหมดก็หมดไปการเจอเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันนาน มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ไปเที่ยวเยี่ยมเธอเมื่อครั้งเธออยู่ที่โน้น และที่เหลือก็คือการกับจับจ่ายซื้อข้าวของ เตรียมตัวที่จะเริ่มทำงานในอีกไม่กี่วัน และสิ่งที่ต้องพร้อมคือการเตรียมเส้นทางการเดินทาง ทดสอบเดินทางตอนเช้าตรู่ออกจากบ้านสวนฝั่งคลองหลวงไปที่ทำงานใจกลางเมือง ใครๆก็รู้ว่าการจราจรในกรุงเทพนั้นมหาโหดขนาดใหน
เขาหรือเธอเป็นฝ่ายเริ่มและทำให้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายในระยะหนึ่งปี บางทีความเหงา เป็นอันตราย ทำให้เราตัดสินใจทำอะไรไม่รู้ตัว ปริมนั่งกอดอกพร้อมกระซับผ้าคลุมไหล่อยู่บนเอ้าอี้รับแขกนอกระเบียงในยามเช้าที่มีลมหนาวพัดกระทบผิวกาย ดวงตาเหม่อมองออกไปไร้จุดหมาย ในสมองพยายามเรียบเรียงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น
สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ จอแจด้วยผู้คนมากมาย ทั้งนักท่องเที่ยง คนมารับและคนมาส่ง ปริมในวัยยี่สิบเก้าปี เดินออกจากประตูทางออกปะปนกับนักท่องเที่ยวต่างชาติทั้งฝรั่งและเอเชียด้วยกัน ปริมสวยสะดุดตาผู้คนที่อยู่แถวนั้น ด้วยรูปร่างบางระหงความสูง165 cm ดวงตาที่เรียวโตเชิดขึ้นนิด คิ้วโก่งได้รูป จมูกเธอโด่งเล็กน้อยแต่ มันรับกับรูปหน้าของเธอสวยเหมาะเจาะ ปากสวยไม่บางและใหญ่ ขนตาเธอหนาเป็นแพเพียงปัดมาสคาร่าไม่เคยต้องพึ่งขนตาปลอมที่นิยมกัน ผมยาวดูนุ่มสลวยสวยสีน้ำตาลอ่อนปลายผมทำเป็นลอนใหญ่ ผิวเนียนสีน้ำผึ้งของเธอเป็นที่ถูกใจคนพบเห็น เธอสวมเสื้อแขนกุดสีกรมท่าและกางเกงสีขาว มีแจ๊คเก็ตตัวบางสีขาวเข้ารูปแบบทันสมัย ทั้งชุดเป็นเนื้อผ้าลีนินซึ่งเหมาะกับอากาศเมืองไทย ร้องเท้าส้นเข็มแบบเปลือยเห็นเท้าสูงสามนิ้วครึ่งทำให้เธอดูสวยสง่าเพิ่มขึ้นอีก เธอแต่งหน้าอ่อนๆเพียงเท่านั้น ความสวยบวกกับความมั่นใจของเธอทำใหเธอเป็นจุดสนใจเมื่อเธอเดินผ่านใครๆ
สี่ปีที่เธอจากเมืองไทยและไม่เคยกลับมาเยี่ยมใครเลย โทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตเท่านันที่เธอติดต่อกับครอบครัวและเพื่อนๆ หนึ่งปีครึ่งในการเรียนต่อปริญญาโทในมหาวิทยาลัย หลังเวลาเรียนเธอทำงานที่ร้านอาหารไทย เรียนจบเธอเริ่มสมัครงานในสายงานที่เธอเรียนมาเพื่อเก็บประสบการณ์อย่างจริงจังมากกว่าจะทำงานเก็บเงินที่ร้านอาหารไทยซึ่งเงินดีไม่แพ้กัน สี่ปีปริมรู้สึกเต็มอิ่มกับชีวิตในอังกฤษ เริ่มเบื่ออากาศที่ทำให้หดหู่ เบื่อคน เบื่อทุกอย่าง ปริมเริ่มมองหางานที่เมืองไทย เธอเข้าไปสมัครงานในบริษัทจัดหางานในเมืองไทยผ่านอินเตอร์เน็ต วันนี้เธอได้กลับมาเมืองไทยได้งานใหม่ดังใจปราถนาและเริ่มงานใหม่ต้นเดือนหน้าหรือเหลือเวลาให้เธอเตรียมตัวทุกอย่างในเวลาสองทิตย์ก่อนสิ้นเดือน
การเดินทางกลับเมืองไทยอย่างถาวรครั้งนี้ครอบครัวหรือเพื่อนสนิทของเธอไม่มีใครรู้ เธอเพียงต้องการสร้างความประหลาดใจให้ทุกคนและที่สำคัญไม่ต้องการให้เธอรักลำบากมารับเธอที่สนามบิน และวันนี้ก็ไม่ใช่วันพระไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครอยู่บ้าน เธอมียายเป็นที่เคารพรักที่สุดในชีวิต เธอขาดทั้งพ่อและแม่ที่ไม่พร้อมจะมีเธอ จะโทษใครได้ บุญคุณของท่านทั้งสองยังล้นเกล้าเพราะอย่างไงซะท่านก็เป็นผู้ให้กำเนิดเธอออกมาไม่คิดทำลายทิ้ง เธอรู้ว่าคุณยายท่านเสียใจลึกๆกับบุตรสาวคนเดียวที่ทำตัวเหลวไหลในวัยที่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรแต่ยังทำให้มันเกิดขึ้น ถึงจะรู้ว่าใครเป็นพ่อของหลานสาวเองก็เถอะแต่ควรแล้วเหร๋อที่จะกระทำ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ยายของเธอรักเธอมากและพยายามเติมเต็มทุกอย่างไม่ให้เธอขาด
ปริมจองแท็กชี่ออกจากสนามบินมุ่งกลับบ้านทันที ความรู้สึกต่างกันลิบลับ ยิ่งใกล้ยิ่งอยากเจอ ยิ่งคิดถึง ทุกคนที่บ้าน คุณยายแก้ว ป้าอิ่มอยู่กับคุณยายครั้งตั้งแต่เป็นสาวรุ่นจนทุกวันก็ไม่ได้ออกเรือนไปไหนเป็นผู้ดูช่วยคุณยายแก้วดูแลปริมจนเติบโตขึ้นมา เปรียบเสมือนญาติอีกคนของปริม น้าทองเป็นญาติกับป้าอิ่มเป็นเพียงผู้ชายคนเดียวในบ้าน รถแท็กชี่จอดที่หน้าบ้านของเธอ ลงจากรถเดินลากกระเป๋า สายตามองบริเวณรั้วรอบขอบชิดของบ้าน
ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ จะมีแต่ต้นไม้โตขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิน แล้วคนแก่ทั้งสามคนจะเป็นอย่างไงนะ ปริมพูดเบาๆขำกับตัวเอง เดินเข้าบริเวณบ้านอย่างช้าๆ
มาเก็บค่าแชร์คะ มีใครอยู่ไหมคะ ปริมตะโกนเรียกเสียงดังและหัวเราะกับความคิดบ้าๆของตัวเอง
มาผิดบ้านแล้วมั้งคุณ ที่นี่ไม่มีใครเขาแล่นชงเล่นแชร์กันหรอก มีเสียงแก่ๆตะโกนตอบกลับมา
ไม่ผิดหรอกคะ บ้านนี้จริงๆ จะผิดได้ไง ออกมาดูซิคะ ปริมยังหัวเราะ มีหวังเห็นน้ำตาคนแก่แห๋งๆ ปริมยังพูดติดตลกขำๆกับตัวเอง
บอกว่าไม่มีก็ไม่มีทำไมไม่เชื่อเฮอะ ไหนๆใคร เสียงพูดอารมณ์หงุดหงิด เดินออกมาจ้องหน้าเธอ สักพักเท่านั้น
ว๊ายหนูปริมของป้า มาได้ไงคะเนี๊ย ทำไมไม่บอกกัน ป้าอิ่มแทบวิ่งกอด มือทั้งสองข้างป้าอิ่มรูปหน้า รูปแขน จับเธอหันไปหันมา ทั้งกอดทั้งหอมด้วยความรัก และผิดจากปริมพูดเสียที่ไหน ตามด้วยน้ำตาของคนแก่ที่ไม่ได้เธอคุณหนูสาวสี่ปี
ทองเอย ทอง มาแล้วมาขนกระเป๋าให้หนูปริมหน่อย หนูปริมกลับมาบ้านแล้ว ทองอยู่ไหนนะแกเอย ปากตะโกนเรียกหลานชายของนางที่มาอยู่กับแกและคุณยายกิ่งแก้วครั้งหนูปริมยังตัวแดงๆอยู่
เหนื่อยไหมลูก หิวไหม ป้าดีใจที่สุด กี่ปีแล้วเนี๊ย เข้าบ้านลูก เข้าบ้าน วางข้าวของไว้นี้แหละเดี๋ยวน้าทองออกมาขน ทองเอยทอง อยู่ไหนของมันเนี๊ย เข้าบ้านลูก เดินทางมาไกลเหนื่อยแย่เลยลูกเอ่ย ป้าอิ่มตื่นเต้นพูดไม่หยุด
ป้าอิ่มพรางเซ็ดน้ำตาป้อยๆ ด้วยความดีใจตื้นดันใจอย่างที่สุด ป้าอิ่มทั้งจูงทั้งกอดปริมเดินเข้าบ้าน
ปริมพลอยมีน้ำตาไปด้วยกับป้าอิ่ม เธอทั้งกอด ทั้งหอมผู้ที่คอยดูแลเธอมาตั้งแต่ตัวแดงจนโตเป็นสาว เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะห่วงหาและคิดถึงครอบครัวมากขนาดนี้ ตลอดเวลาที่อยู่ต่างแดนคนเดียวยุ่งกับเรียนหนังสือและทำงานความเหนื่อยทำให้เพลียทุกวันทำให้ลืมนึกถึงผู้เป็นที่รักคอยห่วงหาอยู่ที่บ้าน เธอลืมพวกท่านไปได้อย่างไงนะ
เอะอะอะไรกันนะอิ่ม เสียงคุณยายเงยหน้า ถามขึ้นขณะทั้งสองเดินเข้าไปที่ระเบียงหลังบ้าน มองข้ามคนสนิทไปอีกคนก่อนจะเอ่ยเบาๆออกมา
ปริม ลูก เสียงเบาๆคลอด้วยน้ำตาที่เอ่อหน่วยตาของคนเป็นยายเมื่อหลานรักกลับบ้าน มือที่ยื่นอ้าแขนออกเตรียมกอดกี่ปีแล้วเหนอที่ไม่ได้กอดหรือสัมผัสหลานสาวที่รักคนนี้เลย
คุณยายขา ปริมเรียกเสียงอ่อนโยนและเบาๆอย่างโหยหา
ปริมแทบจะกลายเป็นวิ่งถลาเข้าหาผู้เป็นยายที่รักยิ่งของเธอ ปริมนั่งพับเพียบลงกับพื้นก้มกราบแทบเท้าของท่าน ยังคงกอดแทบเท้าของท่านอยู่อย่างนั้น มีเสียงสะอื้นน้อยๆ
ปริมขอโทษคะ ปริมขอโทษ น้ำตาแห่งความดีใจและตื้นตัน
โต๊ะอาหารเช้าวันนี้ดูคึกคักเพราะวันนี้ไม่ได้มีเฉพาะคนแก่ๆสามคน แต่มีหลานสาวสวยสะพรั้งกลับมานั่งร่วมโต๊ะอาหารอีกครั้งหลังจากไปเรียนต่อและทำงานอยู่หลายปี
สวยจริงหลานป้า เนาะตาทอง ป้าอิ่มยิ้มภูมิใจ รักและเอ็นเธอยิ่งนัก
จริงป้า เสียงน้าทองของปริมตอบรับกันดีกับป้าอิ่ม
ถ้าหนูปริมสวยทำไมหนูปริมยังไม่มีแฟน คงสวยแต่เฉพาะในบ้านสวนของเราเท่านั้นละมั้ง
คนสวยพูดติดตลก หัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเอง ปริมเป็นอย่างนี้ตลอดตั้งแต่เล็กจนโต
หนูปริมสวยจริงๆ ลูก แต่ว่าอยู่เมืองนอกอย่างไงมันไม่อ้วนเหมือนฝรั่งเขาละหนูปริม หรือเพราะผอมเกินไปฝรั่งเลยไม่ชอบหาหนูปริม ดูจะผอมลงเสียอีกเนี๊ย ป้าว่าไหม เสียงน้าทองเย้าหลานเล่นบ้าง
เอ้อจริงของแกวะ ตาทอง ป้าก็ว่างั้นแหละ งั้นหนูปริมของป้ากินเยอะๆนะลูกวันนี้ทำอาหารของโปรดของหนูทั้งนั้นเลยลูก ดูซิผอมเหมือนตาทองพูดจริงๆ เลยหลานป้า
คงไม่ได้กินอาหารไทยเท่าไหร่ใช่ไหมลูกเลยไม่เจริญอาหาร นางพูดพร้อมตักอาหารของโปรดใส่ให้ปริม
ปริม ยิ้มบาง กล่าวขอบคุณคะ
ประมุกของบ้านยิ้มภูมิใจฟังหลานและคนสนิทที่เปรียบเหมือนญาติพูดคุย ปริมเป็นที่รักของทุกคนจริงๆ
อ้าว หยุดเห่อหลานกันได้แล้วทั้งคู่ ทำเหมือนวัยรุ่นเห่อดาราซะ และลงมือทานข้าวกันได้แล้วก่อนอาหารจะชืดเสียหมด เสียงคุณยายกล่าวติดตลกกับคนแกไล่เลี่ยกันทั้งสองคน
ปริมเคาะประตูห้องนอนคุณยายเบาๆ
หนูปริมเองคะคุณยาย
เข้ามาสิลูกประตูยังไม่ได้ลงกลอน เสียงเอ่ยอนุญาติให้หลานสาวเข้ามา ยายกิ่งแก้ว เอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านหนังสือบนเตียงไม้แบบโบราณ
วันนี้หนูปริมขอนอนด้วยคนนะคะ
ทำไม เบื่อนอนคนเดียวแล้วเหร๋อ หรือปกติมีใครนอนคียงข้างตลอด วันนี้เลยเหงามาขอนอนกับยายหา นางหยอกเอินหลานสาว
โธ่ คุณยายก็ว่าไปคะอย่างหนูปริมนะหร๋อคะจะมีใคร ก็มีแค่ คุณยาย ป้าอิ่ม และน้าทองเท่านั้นมั้งที่รักหนูปริม
ปริมพูดพลางใช้หัวเข่าค่อยๆคลานบนเตียงนอนขาวสะอาด ล้มหัวลงหนุนตักของผู้เป็นยาย ลมเย็นๆพัดผ่านทางหน้าต่างทำให้เย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศ มือของหญิงชราลูบศรีษะของหลานสาวอย่างเอ็นดูไปมา
คิดไว้หรือยังพรุ่งนี้จะไปใหน
ยังไม่คิดคะ ยังขี้เกียจอยู่ อยู่บ้านดีกว่า จัดเก็บข้าวของมั้งคะ และที่สำคัญมากๆๆ อยากอยู่ใกล้คนแก่เพราะคิดถึง ปริมปากหววานพูดประสบคุณยาย
ให้มันจริงเถอะ เดี๋ยวก็เบื่อ เที่ยวโทรหาคนนั้นคนนี้ เรานะเคยตัวเสียแล้วอยู่ข้างนอกเสียเคยชินแล้ว กลัวจะเบื่อบ้านสวนเห็นแต่ต้นไม้ นะซิ ฮึ คุณยายพูดเหมือนน้อยใจแต่ไม่จริงจัง
โธ่ คุณยายขา ที่ไหนจะสุขใจเท่าบ้านเราคะ
ยะ ให้เป็นจริงเถอะ แล้วใครนะที่มันจากอกแก่ๆไปตั้งสี่ปี
ปริมกลับมาแล้วคะ ปริมจะอยู่กับอกเหี่ยวๆ นี้และคะจนคุณจะไล่หนี แต่พรุ่งนี้ปริมคงโทรหาคุณพ่อคุณแม่คะ ว่ากลับมาแล้ว เขาจะสนใจหนูปริมหรือเปล่านะ เสียงปริมดูเศร้าขาดหายไปมื่อคิดว่าท่านทั้งสองจะคิดถึงเธอไหม
คิดมาก เขาก็ต้องคิดถึงซิ โทรหายายเมื่อไหร่ยังถามตลอดว่าหนูปริมจะกลับเมื่อไหร่ เห็นพ่อกับแม่เขาจะซี้อรถใหม่ให้สำหรับของขวัญเรียนจบโทนะ คุณยายกิ่งแก้วนึกสงสารหลานสาวยิ่งนัก ถึงท่านเลี้ยงดูให้ดีอย่างไง หลานสาวก็ยังอยากได้ความรักความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่อและเป็นแม่ ถึงแม่ตัวดีนี้จะไม่เคยพูดให้ท่านได้ยินก็ตามที
นางลูบหัวหลานสาวไปมาทำเหมือนครั้งปริมยังเป็นเด็กน้อย นางได้ยินเสียงหายใจยาวๆสม่ำเสมอ ก้มดูหน้าหลานสาวอีกที
หลับเสียแล้วแม่คุณ คงเหนื่อยกับการเดินทาง นางก้มหน้าหอมแก้มหลาน ก่อนเรียกเบาๆอย่างอ่อนโยน
ปริมเอย ลูก หนูปริม ลุกหันหัวนอนดีๆลูก
อืม คะ ปริมลุกนั่งอย่างงัวเงีย ว่าจะเอาหัวเธอไปทางไหนดี ยายแก้วจับไหล่ทั้งข้างของปริมและตบเบาๆลงที่หมอนของหลานสาวเพื่อให้รู้ที่ทาง คุณยายแก้ววางหนังสือที่โต๊ะหัวเตียงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ ค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างหลานสาว
กุ๊ดไนท์คะคุณยาย เสียงปริมเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมหอมแก้วหนึ่งทีก่อนวาดแขนเรียวเล็กโอบกอดยายไว้
จ๊ะลูก
ยายจับและลูบแขนหลานสาวเบามือก่อนหลับไปพร้อมกัน
ผิดจากคำที่ยายพูดเสียที่ไหน เธออยู่บ้านได้วันเดียวเท่านั้นแหละ หลังจากจัดการข้าวของเครื่องใช้ของเธอเข้าที่เข้าทางเสร็จ เธอไม่รอช้าที่จะโทรหาบุพการีทั้งสองท่าน วันนี้บิดาของบอกเธอว่า พรุ่งนี้จะเอารถยนต์คันใหม่ป้ายแดงเป็นของขวัญสำหรับเรียนจบ เธอคัดค้านในตอนแรกแต่เมื่อเธอฟังเหตุผลของบิดาแล้วจำต้องยอมรับมันเป็นของขวัญที่พ่อกับแม่เธอช่วยกันซื้อให้ลูก หนูปริมลูกพ่อ ตลอดเวลาตั้งแต่หนูเกิด พ่อกับแม่ไม่เคยที่จะดูแล พ่อไม่เคยอุ้มชู เลี้ยงดูหนู แต่ไม่ได้หมายถึงว่าพ่อกับแม่ไม่รักหนู และด้วยอะไรก็ตาม สำหรับรถยนต์คันนี้นั้น มันเปรียบไม่ได้เลยสักนิดกับสิ่งที่พ่อกับแม่พยายามจะชดเชยกลับไปให้ลูก ขอให้พ่อกับแม่ได้ทำหน้าที่เล็กๆด้วยนะลูก เพราะถ้าลูกไม่รับคุณยายนั้นเองที่ต้องเป็นห่วงและจะต้องซื้อรถให้หนูเสียเอง หนูคงไม่อยากให้คุณยายเป็นห่วงใช่ไหมลูก เหมือนพ่อเธอรู้ว่าจุดอ่อนของเธออยู่ที่ผู้เป็นยายเลยยกข้อนี้เข้ามาให้เธอเข้าใจมากขึ้นและใจอ่อนคล้อยตามคำบิดา
หลังจากนั้นช่วงเวลาที่เหลือทั้งหมดก็หมดไปการเจอเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันนาน มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ไปเที่ยวเยี่ยมเธอเมื่อครั้งเธออยู่ที่โน้น และที่เหลือก็คือการกับจับจ่ายซื้อข้าวของ เตรียมตัวที่จะเริ่มทำงานในอีกไม่กี่วัน และสิ่งที่ต้องพร้อมคือการเตรียมเส้นทางการเดินทาง ทดสอบเดินทางตอนเช้าตรู่ออกจากบ้านสวนฝั่งคลองหลวงไปที่ทำงานใจกลางเมือง ใครๆก็รู้ว่าการจราจรในกรุงเทพนั้นมหาโหดขนาดใหน
เตโช เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ธ.ค. 2554, 21:47:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ธ.ค. 2554, 19:18:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1674
| 2. เรื่องของธีรานนท์กับมนทิรา >> |
เตโช 18 ธ.ค. 2554, 21:54:37 น.
ฝากนิยายเรื่องแรกด้วยนะคะ ฝากเม้มเยอะเพราะอยากให้ทุกท่านเป็นกระจกให้คะ ขอบคุณนะคะ
ฝากนิยายเรื่องแรกด้วยนะคะ ฝากเม้มเยอะเพราะอยากให้ทุกท่านเป็นกระจกให้คะ ขอบคุณนะคะ
เทียนจันทร์ 4 ม.ค. 2555, 18:34:44 น.
แวะมาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ยังไงก็แวะไปเยี่ยมกันบ้างนะคะ
แวะมาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ยังไงก็แวะไปเยี่ยมกันบ้างนะคะ