ฉันหรือเธอที่เผลอใจ
ความผิดพลาดของสาวหัวเก่า กับความพลั้งเผลอของหนุ่มหัวใหม่ แสนเจ้าชู้ ทำท่าจะแย่ เมื่อสาวเจ้ายืนยันที่จะ หนี และชายหนุ่มยืนยันที่จะติดตาม ใครจะเหนื่อยกับการเล่นไล่จับก่อนกันต้องลองมาลุ้นดู
Tags: เฟื่องฟ้า แม่เฟื่อง บดินทร์ นายดิน
ตอน: สัญญา
บดินทร์นั่งมองเพดานด้วยความรู้สึกมากมาย เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเขากับเฟื่องฟ้าคล้ายกับปรับความเข้าใจกันได้ กระทั่งเขาชวนเธอกลับบ้าน กลับได้รับการปฏิเสธอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยด้วยซ้ำ เขาได้แต่ทบทวนคำพูดของเฟื่องฟ้าที่ดูเหมือนว่าเธอจะยอมรับในตัวเขาแล้ว
บดินทร์จำได้ว่าเวลานั้นเขาทั้งสับสนและไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาได้ยิน ทั้งๆ ที่ยอมให้กอด ทั้งๆ ที่ยอมให้หอมหรือแม้กระทั่งจูบ แต่เฟื่องฟ้ากลับปฏิเสธเขา
เฟื่องฟ้าดันตัวออกห่างจากเจ้าของอ้อมกอดที่ตกอยู่ในอาการที่คล้ายกับช็อคไปชั่วขณะ เธอยกมือขึ้นสัมผัสข้างแก้มสากระคายมือของบดินทร์ และมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา อากัปกิริยาที่เธอแสดงเรียกร้องความรู้สึกจากเขาได้ไม่ยาก พร้อมๆ กับดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามที่ยังหาคำตอบไม่ได้
“ตอนนี้เฟื่องยังกลับไปกับคุณดินไม่ได้”
บดินทร์พยายามทำความเข้าใจกับความหมายที่เฟื่องฟ้าพยายามสื่อสารกับเขา แต่ก็เชื่องช้าเต็มทน ‘ตอนนี้’ และ ‘กลับไป’ ทำให้เขาค่อยๆ ลำดับความหมายได้ในที่สุด
“ทำไม”
นั่นเป็นเพียงคำพูดเดียวที่บดินทร์คิดว่าเหมาะสมที่สุดที่จะกล่าวออกไป และมันได้เรียกร้องรอยยิ้มจากเฟื่องฟ้า เขาไม่รู้เลยว่าเวลาที่เขาจนหนทางและหันมาถามเธอด้วยคำถามง่ายๆ อย่างคำว่า ‘ทำไม’ มันเป็นสิ่งที่เธอเห็นได้ไม่บ่อยนัก แต่มันกลับเป็นสีหน้าที่ทำให้เธอรู้สึกได้ว่ามนุษย์บ้างานที่เจ้าชู้มากคนนี้ก็มีเรื่องที่ไม่ได้ดังใจเหมือนกันและส่วนใหญ่ปัญหานั้นก็มักมาจากเธอ
เฟื่องฟ้าหายใจเข้าลึกๆ เธอรู้ว่าบดินทร์กำลังรับรู้ว่าเธอพูดอะไรออกไป เธอบอกว่าจะกลับไปกับเขา เพียงแต่ไม่ใช่เวลานี้ นั่นหมายความว่าเธอตอบรับความรู้สึกของเขาไปแล้ว
“เฟื่องยังมีงานที่ต้องทำค่ะ จะให้เฟื่องทิ้งงานไปเสียตอนนี้ เฟื่องทำไม่ได้หรอกค่ะ”
เฟื่องฟ้าตกเข้าสู่อ้อมกอดของบดินทร์อีกครั้ง เขากอดเธอไว้แน่น เมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าเฟื่องฟ้าตอบรับเขา แม้จะยังดูคลุมเคลืออยู่ไม่น้อย แต่เวลานี้เขาก็พอใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ขอบคุณนะเฟื่อง ที่ให้โอกาสผม”
แม้จะปรับความเข้าใจกันได้แล้วในที่สุด แต่กลับกลายเป็นว่าเวลานี้บดินทร์ยังต้องนอนคนเดียวเหมือนเดิม เพราะหลังจากที่เฟื่องฟ้ากลับจากห้องน้ำและพบว่าเขานอนเอกเขนกอยู่ที่เตียงของเธอ เธอก็จูงข้อมือเขาไปส่งที่ห้องพักอีกห้องที่ติดกันแทน
เฟื่องฟ้าส่งยิ้มอ่อนหวานให้เขา แต่คำพูดกลับทำให้เขาไม่กล้าที่จะงอแงแม้แต่น้อย
“นอนห้องนี้นะคะคุณดิน จนกว่าเราจะกลับไปกรุงเทพด้วยกัน”
บดินทร์อยากจะออกงิ้วเหลือเกิน เขาต้องทนคิดถึงแม่สาวแว่นตาแมวคนนี้มาไม่น้อยกว่าหนึ่งเดือน แล้วนี่พอมาเจอตัวอยากจะนอนกอดให้หายคิดถึงกลับทำไม่ได้อย่างใจ อยากจะเอาแต่ใจก็กลัวว่าคราวนี้จะหนีไปในที่ๆ ตามไปไม่ถึง แค่สิงคโปร์เล็กนิดเดียวเขายังใช้เวลาเสียตั้งนาน ถ้าเป็นที่อื่นเขาอาจจะต้องตายเพราะความคิดถึงแม่เฟื่องแน่ๆ
แต่คนอย่างบดินทร์มีหรือจะยอมเป็นแมวเชื่องๆ ขอเอาแต่ใจนิดๆ หน่อยๆ พอให้มีกำลังใจก็ยังดี ไม่คิดเปล่าบดินทร์ยังทำจริงๆ เขาหอมแก้มเฟื่องฟ้าและกอดเธอไว้แน่นด้วยความรวดเร็วเสียจนเฟื่องฟ้าปฏิเสธไม่ทันแล้วจึงเอนตัวลงนอนปล่อยให้เฟื่องฟ้าได้แต่ยืนหน้าแดงที่หน้าเตียงก่อนจะตีเขาไม่จริงจังนักแล้วรีบเดินออกจากห้องไป
บดินทร์ตื่นขึ้นมาตอนเช้าพบว่าตัวเองนอนอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยแม้แต่น้อย แต่กลับนอนหลับได้สนิทที่สุดในรอบเดือนกว่าที่ผ่านมา เขาพ่นลมหายใจออกอย่างยาวนานเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป เขาได้พบกับผู้หญิงที่เขาตั้งใจหยุดความเคยชินลงเพื่อที่จะได้เธอมาไว้ในครอบครอง อาจต้องใช้เวลา แต่เขาคิดว่าคุ้ม เพราะเวลานี้เขาไม่ปรารถนาผู้หญิงคนใดเลยนอกจากคนที่อยู่อีกห้อง
บดินทร์เปิดประตูออกมาก็พบกับเฟื่องฟ้าที่เดินวนเวียนอยู่บริเวณครัวเห็นเธอกำลังเตรียมอาหารเช้าง่ายๆ ท่าทางคล่องแคล่วว่องไว ไม่นานเธอก็จัดอาหารเช้าเสร็จ ขณะที่เธอกำลังปลดผ้ากันเปื้อนออก เธอได้รับรู้ถึงอ้อมกอดของคนเอาแต่ใจและเธอคล้านเกินกว่าจะหลีกเลี่ยง จึงปล่อยให้เขาได้ตามใจตัวเองบ้าง
บดินทร์ฝังใบหน้ากับกลุ่มผมของเฟื่องฟ้ากอดเธอไว้เพียงหลวมๆ และพาเธอเคลื่อนตัวไปมาราวกับกำลังเต้นรำ
“ดีใจจัง ที่ไม่ใช่ความฝัน”
เฟื่องฟ้าเพียงแต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะสัมผัสหลังมือบดินทร์อย่างแผ่วเบาเป็นจังหวะ เวลานี้เธอเริ่มจะวางใจในตัวเขาได้มากขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากนัก
“ไม่ใช่ฝันหรอกค่ะ แต่คุณคงต้องปล่อยเฟื่องเสียที ไม่อย่างนั้นเฟื่องไปทำงานสายแน่ๆ เชียวค่ะ”
“ก็ช่างปะไร”
“คุณพูดเหมือนไม่รู้จักเฟื่อง”
แม้อยากจะงอแง อยากจะรั้งให้เฟื่องฟ้าอยู่กับตัวเองให้นานที่สุด แต่บดินทร์กลับต้องคลายมือออกแล้วเปลี่ยนมาเป็นจับตัวเฟื่องฟ้าหมุนให้มาเผชิญหน้ากับเขาแทน
“ก็เพราะผมรู้จักคุณดียังไงล่ะ ผมถึงไม่อยากให้คุณไป ผมขอสัญญาสักอย่างได้ไหม?”
“สัญญา?... ว่า...”
“แค่งานนี้งานเดียวเท่านั้นนะเฟื่อง แล้วเรากลับบ้านกัน”
อีกแล้ว... เฟื่องฟ้าได้แต่คิดว่าเธอควรจะดีใจหรือไม่ที่บดินทร์มาออดเอากับเธอแบบนี้ มันเหมือนไม่ใช่บดินทร์ที่เธอรู้จัก เธอรู้ว่าเขาเป็นคนทำงานเก่ง คล่องแคล่ว ช่างเอาใจ เจ้าชู้และน่ารัก แต่เธอไม่นึกว่าเขาจะขี้อ้อนแบบนี้ก็เป็นด้วยเหมือนกัน
“แต่... ถ้ามีงานที่น่าสนจะ...”
เฟื่องฟ้าพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำไป เพราะบดินทร์ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดต่อจนจบ เขารู้ดีว่าเธอจะพูดขออะไร และมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะปล่อยเธอไว้ที่นี่ ที่ๆ ห่างไกลจากสายตาของเขาเหลือเกิน แค่เวลานี้ก็เป็นความอดทนอย่างที่สุดสำหรับเขาแล้ว
“ไม่มีแต่นะเฟื่อง ถ้ามีงานที่คุณสนใจ ผมขอแค่คุณขายไอเดีย แต่ผมไม่อยากให้คุณลงคุมเอง ผมไม่มีสมาธิเลยเวลาที่ไม่มีคุณ ในเมื่อคุณยอมรับผม ผมก็อยากให้คุณเห็นใจผมบ้างนะเฟื่อง”
ท่าทางออดอ้อนที่เฟื่องฟ้าสาบานได้เลยว่าตั้งแต่รู้จักกับบดินทร์มาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็น และเป็นอาการที่ทำให้เธอรู้สึกใจอ่อนได้ง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ
บดินทร์จึงมีโอกาสได้เห็นใบหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง แม้จะพยายามสะกดกลั้นอย่างเต็มที่แล้ว แต่ในท้ายที่สุดเฟื่องฟ้าก็หัวเราะออกมาและออกจะพาลไม่น้อยเธอจึงทุบอกเขาไม่แรงนัก
“คุณนี่นะ ถ้าเฟื่องเห็นคุณทำแบบนี้กับคนอื่นนะน่าดู”
คำพูดที่หลุดออกจากปากเฟื่องฟ้าอย่างแสดงความเป็นเจ้าของทำให้หัวใจที่เคยแห้งแล้งและถมไม่เคยเต็มของบดินทร์พองฟูและเอิบอิ่มเสียจนเขายิ้มออกมาทั้งรอยยิ้มและดวงตา พร้อมๆ กันนั้นเขาก็พาเธอหมุนไปรอบๆ ห้องอย่างมีความสุข
“พอก่อนเถอะค่ะ เฟื่องเวียนหัว แล้วก็เราไปทานข้าวเช้ากันได้แล้วนะคะ เดี๋ยวเฟื่องจะไปทำงานสายแล้วจะได้กลับบ้านช้านะคะ”
**********************************************************************
หายไปนานมากเลยนะคะ หวังว่าจะยังมีคนจำได้อยู่บ้าง เพราะว่าช่วงนี้เป็นมีเหตุเยอะมาก เวลาทั้งของตัวเอง ครอบครัว และพลพรรคสัตว์เลี้ยงที่ไม่สามารถจัดการได้อย่างลงตัว แตะจะพยายามหาเวลามาลงให้ได้ค่ะ แม้ไม่สม่ำเสมอ แต่จะไม่ทิ้งอย่างแน่นอนค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
บดินทร์จำได้ว่าเวลานั้นเขาทั้งสับสนและไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาได้ยิน ทั้งๆ ที่ยอมให้กอด ทั้งๆ ที่ยอมให้หอมหรือแม้กระทั่งจูบ แต่เฟื่องฟ้ากลับปฏิเสธเขา
เฟื่องฟ้าดันตัวออกห่างจากเจ้าของอ้อมกอดที่ตกอยู่ในอาการที่คล้ายกับช็อคไปชั่วขณะ เธอยกมือขึ้นสัมผัสข้างแก้มสากระคายมือของบดินทร์ และมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา อากัปกิริยาที่เธอแสดงเรียกร้องความรู้สึกจากเขาได้ไม่ยาก พร้อมๆ กับดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามที่ยังหาคำตอบไม่ได้
“ตอนนี้เฟื่องยังกลับไปกับคุณดินไม่ได้”
บดินทร์พยายามทำความเข้าใจกับความหมายที่เฟื่องฟ้าพยายามสื่อสารกับเขา แต่ก็เชื่องช้าเต็มทน ‘ตอนนี้’ และ ‘กลับไป’ ทำให้เขาค่อยๆ ลำดับความหมายได้ในที่สุด
“ทำไม”
นั่นเป็นเพียงคำพูดเดียวที่บดินทร์คิดว่าเหมาะสมที่สุดที่จะกล่าวออกไป และมันได้เรียกร้องรอยยิ้มจากเฟื่องฟ้า เขาไม่รู้เลยว่าเวลาที่เขาจนหนทางและหันมาถามเธอด้วยคำถามง่ายๆ อย่างคำว่า ‘ทำไม’ มันเป็นสิ่งที่เธอเห็นได้ไม่บ่อยนัก แต่มันกลับเป็นสีหน้าที่ทำให้เธอรู้สึกได้ว่ามนุษย์บ้างานที่เจ้าชู้มากคนนี้ก็มีเรื่องที่ไม่ได้ดังใจเหมือนกันและส่วนใหญ่ปัญหานั้นก็มักมาจากเธอ
เฟื่องฟ้าหายใจเข้าลึกๆ เธอรู้ว่าบดินทร์กำลังรับรู้ว่าเธอพูดอะไรออกไป เธอบอกว่าจะกลับไปกับเขา เพียงแต่ไม่ใช่เวลานี้ นั่นหมายความว่าเธอตอบรับความรู้สึกของเขาไปแล้ว
“เฟื่องยังมีงานที่ต้องทำค่ะ จะให้เฟื่องทิ้งงานไปเสียตอนนี้ เฟื่องทำไม่ได้หรอกค่ะ”
เฟื่องฟ้าตกเข้าสู่อ้อมกอดของบดินทร์อีกครั้ง เขากอดเธอไว้แน่น เมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าเฟื่องฟ้าตอบรับเขา แม้จะยังดูคลุมเคลืออยู่ไม่น้อย แต่เวลานี้เขาก็พอใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ขอบคุณนะเฟื่อง ที่ให้โอกาสผม”
แม้จะปรับความเข้าใจกันได้แล้วในที่สุด แต่กลับกลายเป็นว่าเวลานี้บดินทร์ยังต้องนอนคนเดียวเหมือนเดิม เพราะหลังจากที่เฟื่องฟ้ากลับจากห้องน้ำและพบว่าเขานอนเอกเขนกอยู่ที่เตียงของเธอ เธอก็จูงข้อมือเขาไปส่งที่ห้องพักอีกห้องที่ติดกันแทน
เฟื่องฟ้าส่งยิ้มอ่อนหวานให้เขา แต่คำพูดกลับทำให้เขาไม่กล้าที่จะงอแงแม้แต่น้อย
“นอนห้องนี้นะคะคุณดิน จนกว่าเราจะกลับไปกรุงเทพด้วยกัน”
บดินทร์อยากจะออกงิ้วเหลือเกิน เขาต้องทนคิดถึงแม่สาวแว่นตาแมวคนนี้มาไม่น้อยกว่าหนึ่งเดือน แล้วนี่พอมาเจอตัวอยากจะนอนกอดให้หายคิดถึงกลับทำไม่ได้อย่างใจ อยากจะเอาแต่ใจก็กลัวว่าคราวนี้จะหนีไปในที่ๆ ตามไปไม่ถึง แค่สิงคโปร์เล็กนิดเดียวเขายังใช้เวลาเสียตั้งนาน ถ้าเป็นที่อื่นเขาอาจจะต้องตายเพราะความคิดถึงแม่เฟื่องแน่ๆ
แต่คนอย่างบดินทร์มีหรือจะยอมเป็นแมวเชื่องๆ ขอเอาแต่ใจนิดๆ หน่อยๆ พอให้มีกำลังใจก็ยังดี ไม่คิดเปล่าบดินทร์ยังทำจริงๆ เขาหอมแก้มเฟื่องฟ้าและกอดเธอไว้แน่นด้วยความรวดเร็วเสียจนเฟื่องฟ้าปฏิเสธไม่ทันแล้วจึงเอนตัวลงนอนปล่อยให้เฟื่องฟ้าได้แต่ยืนหน้าแดงที่หน้าเตียงก่อนจะตีเขาไม่จริงจังนักแล้วรีบเดินออกจากห้องไป
บดินทร์ตื่นขึ้นมาตอนเช้าพบว่าตัวเองนอนอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยแม้แต่น้อย แต่กลับนอนหลับได้สนิทที่สุดในรอบเดือนกว่าที่ผ่านมา เขาพ่นลมหายใจออกอย่างยาวนานเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป เขาได้พบกับผู้หญิงที่เขาตั้งใจหยุดความเคยชินลงเพื่อที่จะได้เธอมาไว้ในครอบครอง อาจต้องใช้เวลา แต่เขาคิดว่าคุ้ม เพราะเวลานี้เขาไม่ปรารถนาผู้หญิงคนใดเลยนอกจากคนที่อยู่อีกห้อง
บดินทร์เปิดประตูออกมาก็พบกับเฟื่องฟ้าที่เดินวนเวียนอยู่บริเวณครัวเห็นเธอกำลังเตรียมอาหารเช้าง่ายๆ ท่าทางคล่องแคล่วว่องไว ไม่นานเธอก็จัดอาหารเช้าเสร็จ ขณะที่เธอกำลังปลดผ้ากันเปื้อนออก เธอได้รับรู้ถึงอ้อมกอดของคนเอาแต่ใจและเธอคล้านเกินกว่าจะหลีกเลี่ยง จึงปล่อยให้เขาได้ตามใจตัวเองบ้าง
บดินทร์ฝังใบหน้ากับกลุ่มผมของเฟื่องฟ้ากอดเธอไว้เพียงหลวมๆ และพาเธอเคลื่อนตัวไปมาราวกับกำลังเต้นรำ
“ดีใจจัง ที่ไม่ใช่ความฝัน”
เฟื่องฟ้าเพียงแต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะสัมผัสหลังมือบดินทร์อย่างแผ่วเบาเป็นจังหวะ เวลานี้เธอเริ่มจะวางใจในตัวเขาได้มากขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากนัก
“ไม่ใช่ฝันหรอกค่ะ แต่คุณคงต้องปล่อยเฟื่องเสียที ไม่อย่างนั้นเฟื่องไปทำงานสายแน่ๆ เชียวค่ะ”
“ก็ช่างปะไร”
“คุณพูดเหมือนไม่รู้จักเฟื่อง”
แม้อยากจะงอแง อยากจะรั้งให้เฟื่องฟ้าอยู่กับตัวเองให้นานที่สุด แต่บดินทร์กลับต้องคลายมือออกแล้วเปลี่ยนมาเป็นจับตัวเฟื่องฟ้าหมุนให้มาเผชิญหน้ากับเขาแทน
“ก็เพราะผมรู้จักคุณดียังไงล่ะ ผมถึงไม่อยากให้คุณไป ผมขอสัญญาสักอย่างได้ไหม?”
“สัญญา?... ว่า...”
“แค่งานนี้งานเดียวเท่านั้นนะเฟื่อง แล้วเรากลับบ้านกัน”
อีกแล้ว... เฟื่องฟ้าได้แต่คิดว่าเธอควรจะดีใจหรือไม่ที่บดินทร์มาออดเอากับเธอแบบนี้ มันเหมือนไม่ใช่บดินทร์ที่เธอรู้จัก เธอรู้ว่าเขาเป็นคนทำงานเก่ง คล่องแคล่ว ช่างเอาใจ เจ้าชู้และน่ารัก แต่เธอไม่นึกว่าเขาจะขี้อ้อนแบบนี้ก็เป็นด้วยเหมือนกัน
“แต่... ถ้ามีงานที่น่าสนจะ...”
เฟื่องฟ้าพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำไป เพราะบดินทร์ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดต่อจนจบ เขารู้ดีว่าเธอจะพูดขออะไร และมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะปล่อยเธอไว้ที่นี่ ที่ๆ ห่างไกลจากสายตาของเขาเหลือเกิน แค่เวลานี้ก็เป็นความอดทนอย่างที่สุดสำหรับเขาแล้ว
“ไม่มีแต่นะเฟื่อง ถ้ามีงานที่คุณสนใจ ผมขอแค่คุณขายไอเดีย แต่ผมไม่อยากให้คุณลงคุมเอง ผมไม่มีสมาธิเลยเวลาที่ไม่มีคุณ ในเมื่อคุณยอมรับผม ผมก็อยากให้คุณเห็นใจผมบ้างนะเฟื่อง”
ท่าทางออดอ้อนที่เฟื่องฟ้าสาบานได้เลยว่าตั้งแต่รู้จักกับบดินทร์มาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็น และเป็นอาการที่ทำให้เธอรู้สึกใจอ่อนได้ง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ
บดินทร์จึงมีโอกาสได้เห็นใบหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง แม้จะพยายามสะกดกลั้นอย่างเต็มที่แล้ว แต่ในท้ายที่สุดเฟื่องฟ้าก็หัวเราะออกมาและออกจะพาลไม่น้อยเธอจึงทุบอกเขาไม่แรงนัก
“คุณนี่นะ ถ้าเฟื่องเห็นคุณทำแบบนี้กับคนอื่นนะน่าดู”
คำพูดที่หลุดออกจากปากเฟื่องฟ้าอย่างแสดงความเป็นเจ้าของทำให้หัวใจที่เคยแห้งแล้งและถมไม่เคยเต็มของบดินทร์พองฟูและเอิบอิ่มเสียจนเขายิ้มออกมาทั้งรอยยิ้มและดวงตา พร้อมๆ กันนั้นเขาก็พาเธอหมุนไปรอบๆ ห้องอย่างมีความสุข
“พอก่อนเถอะค่ะ เฟื่องเวียนหัว แล้วก็เราไปทานข้าวเช้ากันได้แล้วนะคะ เดี๋ยวเฟื่องจะไปทำงานสายแล้วจะได้กลับบ้านช้านะคะ”
**********************************************************************
หายไปนานมากเลยนะคะ หวังว่าจะยังมีคนจำได้อยู่บ้าง เพราะว่าช่วงนี้เป็นมีเหตุเยอะมาก เวลาทั้งของตัวเอง ครอบครัว และพลพรรคสัตว์เลี้ยงที่ไม่สามารถจัดการได้อย่างลงตัว แตะจะพยายามหาเวลามาลงให้ได้ค่ะ แม้ไม่สม่ำเสมอ แต่จะไม่ทิ้งอย่างแน่นอนค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
Tpรัตติกาล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 เม.ย. 2555, 15:38:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 เม.ย. 2555, 15:38:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 2181
| << ทบทวน |
ตุ๊งแช่ 10 เม.ย. 2555, 16:39:35 น.
เกือบลืมแม่เฟื่องไปแล้วสิ
เกือบลืมแม่เฟื่องไปแล้วสิ
goldensun 10 เม.ย. 2555, 17:12:03 น.
แม่เฟื่องมาแล้ว คุณดินน่ารักขัึ้นทุกตอน แต่คงต้องรอคนแทนแม่เฟื่อง ถัึง
แม่เฟื่องมาแล้ว คุณดินน่ารักขัึ้นทุกตอน แต่คงต้องรอคนแทนแม่เฟื่อง ถัึง
xeve 10 เม.ย. 2555, 18:30:35 น.
ชอบมากค่ะ รอตลอดเลย
ชอบมากค่ะ รอตลอดเลย
น้องแสตมป์ 10 เม.ย. 2555, 18:35:18 น.
หายไปนานมากกกก จนต้องย้อนกลับไปตอนก่อนล่ะ ว่าไปถึงไหนล่ะ ตอนนี้ดินน่าร้ากกกกจัง
หายไปนานมากกกก จนต้องย้อนกลับไปตอนก่อนล่ะ ว่าไปถึงไหนล่ะ ตอนนี้ดินน่าร้ากกกกจัง
Pat 10 เม.ย. 2555, 18:45:35 น.
มาเป็นกระสัยให้หายคิดถึง หายไปนานนนนนนนนนมากๆเลย หุหุ มาช้าดีกว่าไม่มาเนอะ
มาเป็นกระสัยให้หายคิดถึง หายไปนานนนนนนนนนมากๆเลย หุหุ มาช้าดีกว่าไม่มาเนอะ
goszy 10 เม.ย. 2555, 19:41:55 น.
คิดถึงแม่เฟื่องมากกกกกกกกก
คิดถึงแม่เฟื่องมากกกกกกกกก
ann 10 เม.ย. 2555, 19:43:50 น.
กรี๊ดดดด นึกว่าเรื่องนี้หายไปไหน ลืมไปเลยนะเนี่ย อิอิ
กรี๊ดดดด นึกว่าเรื่องนี้หายไปไหน ลืมไปเลยนะเนี่ย อิอิ
Malassia 10 เม.ย. 2555, 20:18:46 น.
เย่ กลับมาแล้ว รอมาตั้งนาน ลงบ่อยๆนะคะ สู้ๆๆ^_^
เย่ กลับมาแล้ว รอมาตั้งนาน ลงบ่อยๆนะคะ สู้ๆๆ^_^
violette 10 เม.ย. 2555, 21:58:30 น.
แม่เฟื่องงงงงงงงงงง เพ้อตามคุณดิน อิอิ
แม่เฟื่องงงงงงงงงงง เพ้อตามคุณดิน อิอิ
เรือใบ 11 เม.ย. 2555, 10:42:39 น.
คิดถึงแม่เฟื่องงงง
คิดถึงแม่เฟื่องงงง
nunoi 11 เม.ย. 2555, 11:13:17 น.
ชอบมากมายอ่ะ คุณดินออดอ้อนได้น่ารักจัง คิดถึงแม่เฟื่อง ด้วยคนค่ะ
ชอบมากมายอ่ะ คุณดินออดอ้อนได้น่ารักจัง คิดถึงแม่เฟื่อง ด้วยคนค่ะ
silverraindrop 12 เม.ย. 2555, 13:51:58 น.
จะรอคร้า...สู้ สู้
จะรอคร้า...สู้ สู้
pseudolife 16 เม.ย. 2555, 10:38:11 น.
สู้ๆ ค่ะคนเขียน
ไม่ลืมแม่เฟื่องแน่นอนค่ะ
(แต่เข้ามาอ่านทีไรต้องย้อนไปอ่านตอนเก่าสองสามตอนทุกทีไป ฮ่าๆ)
สู้ๆ ค่ะคนเขียน
ไม่ลืมแม่เฟื่องแน่นอนค่ะ
(แต่เข้ามาอ่านทีไรต้องย้อนไปอ่านตอนเก่าสองสามตอนทุกทีไป ฮ่าๆ)
yayee62 20 เม.ย. 2555, 23:35:03 น.
แม่เฟื่องงงง
แม่เฟื่องงงง