กรงรักแดนเถื่อน
เขา...เจ้าป่ายักษ์ใหญ่ เขาเถื่อน เขาโหด เขาเหี้ยม แต่เมื่อสบตาสีมรกตงดงามคู่หวานนั่นแล้วก็กลับกลายเปลี่ยนแปลงให้เขาต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้ครอบครองเป็นเจ้าของสาวน้อยแสนสวยนั่น...“คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหนดอม!!” “ไปทำเมีย!!”
Tags: กรงรักแดนเถื่อน ลดา ลัลลดา แก้วจอมขวัญ
ตอน: บทนำ
บทนำ
ตอนเหนือของเมืองเซ็นต์ปีเตอร์เบิร์ก ( St.Petersburg ) ประเทศรัสเซีย
ในค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็นจนอุณหภูมิติดลบสิบห้าองศาของช่วงฤดูหนาวเดือนมกราคม เกร็ดหิมะสีขาวสะอาดที่ล่วงหล่นดั่งสายฝนพร้อมกับเสียงลมพัดอื้ออึง ทำให้เกือบทุกชีวิตในดินแดนแห่งนี้ต่างหลบซ่อนตัวหาความอบอุ่นอยู่ภายในที่พักอาศัย หากอีกสองชีวิตกลับไม่สามารถหยุดพักหรือแม้แต่ชะงักเท้าที่กำลังวิ่งอยู่ได้ เพราะนั่นหมายถึงชีวิต...ความเป็นความตายของตนเอง...
เสียงหอบหายใจจากความเหนื่อยอ่อน ทั้ง ๆ ที่อากาศหวานเย็นจนแทรกซึมเข้าไปในกระดูก โดยเฉพาะร่างบอบบางที่ไม่ถนัดนักกับการวิ่งบนผืนแผ่นดินที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะหนาหนักขนาดนี้ ซ้ำยังวิ่งติดต่อกับมาเกือบสองชั่วโมงโดยไม่ได้หยุดพักแม้แต่น้อย ยังไม่รวมการหนีหัวซุกหัวซุนในเมืองใหญ่ตั้งแต่เมื่อวานนี้ ทุก ๆ จังหวะของการย่ำเท้าทำให้เกือบจะทรุดลงกองกับพื้นหิมะ เรี่ยวแรงที่จะดึงขาขึ้นให้พ้นความเย็นแทบจะไม่มีเหลือ
“อดทนอีกนิด...เห็นป่าสนนั่นใช่ไหม...เราจะวิ่งเข้าไปในนั้น”
เสียงทุ้มอ่อนโยนที่ปนไปด้วยเสียงหอบหายใจดังมาจากร่างสูงที่ก้มลงตวัดรอบเอวคอดของร่างบางไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มลงไป ดวงตาคมกริบสีเขียวมรกตที่มองสบสายตากับดวงตากลมโตสีเดียวกันฉายแววกังวล เมื่อเห็นสภาพของร่างบางในอ้อมแขน ตอนนี้เธอดูอ่อนล้าเหลือเกิน ใบหน้าภายใต้หมวกขนสัตว์ยาวคลุมมาถึงลำคอที่เคยแดงระเรื่ออย่างคนสุขภาพดีบัดนี้กลับซีดเผือด ริมฝีปากปากแห้งแตกเพราะความหนาวเหน็บ เสื้อโอเวอร์โค๊ทขนสัตว์สีชมพูที่สวมใส่นั้นดูจะไม่เพียงพอสำหรับคนที่ชินอยู่กับอากาศร้อนตลอดทั้งปี
“ไหวใช่ไหมซิน อีกนิดเดียวเท่านั้น ถ้าเราเข้าไปในนั้นได้...เราก็อาจจะรอด”
อาจจะ...ใช่ เขาใช่คำว่าอาจจะ เพียงแค่หวังว่าป่าสนทึบครึ้มที่เห็นนั่นมันจะช่วยพลางตาและเป็นที่ซ่อนตัวจากกลุ่มคนที่ตามไล่ล่าพวกเขาอยู่ขณะนี้ แม้จะรู้ว่าข้างในนั้นอาจจะมีอันตรายที่มากกว่ารอต้อนรับอยู่ อันตรายที่ไม่เคยมีใครรู้ว่ามันมีอยู่จริงหรือไม่ แต่ถึงแม้จะเสี่ยง มันก็เป็นทางเลือกเดียวที่มี ดีกว่าถูกไอ้พวกสารเลวนั่นจับกลับไปทรมาน
และเหนือสิ่งอื่นใดเขาหวัง...หวังว่าภายในผืนป่าหนาทึบแห่งนั้น เขาจะพบกับพันธมิตรคนที่ติดต่อกันมานานในช่วงระยะเวลาเกือบสามปีที่เขามาอยู่ที่รัสเซีย...พันธมิตรที่ร่วมแผนการณ์เดียวกัน
ตัวเองเขาไม่คิดจะกลัว เพราะอย่างมากก็แค่ตาย แต่คนในอ้อมแขนเขานี่สิ คนที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา ถ้าพวกนั้นได้ตัวไปเธออาจต้องพบเจอกับนรกบนดินที่เลวร้ายที่สุด...ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้น!!
เสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนของกลุ่มคนที่ดังขึ้นทางด้านหลัง พร้อมกับเสียงมัจจุราชที่ดังเฉียดกาย ทำให้ชายหนุ่มไม่มีเวลาคิดมากอีกต่อไป เขาดันร่างบางให้เธอออกวิ่งนำไปก่อน ส่วนตัวเองหันกลับไปยิงสวน ซึ่งก็ทำให้กลุ่มคนที่ตามมาหยุดชะงักหาที่กำบัง เป็นโอกาสให้ผู้ถูกล่าสองคนวิ่งหลบเข้าไปในแนวป่าที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน อีกไม่ถึงสิบเมตรก็จะถึงเป้าหมาย...หากแต่...
“เชนทร์ !!”
เมื่อเสียงเสียงมัจจุราชดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับฝีเท้าที่เคยวิ่งอยู่ใกล้ ๆ หยุดชะงักไป แทนที่ด้วยเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด และเมื่อหันไปก็เห็นร่างสูงทรุดฮวบลงท่ามกลางหิมะหนาวเย็น เพราะถูกลูกตะกั่วสีเงินพุ่งเข้าสู่ต้นขาแกร่งกับหัวไหล่ซ้าย ชินานางค์ คราฟต์ชอฟ ก็กรีดเสียงร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาย้อมเสื้อโค๊ทสีเทาจนมันกลายเป็นสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ หยดเลือดบางส่วนไหลหยดลงบนหิมะสีขาวสะอาดชวนให้คนมองใจสั่น หญิงสาวถลาเข้าไปหา รู้สึกใจสั่นมือสั่นเมื่อสัมผัสถึงความเหนียวข้นของหยาดเลือดสีแดงสด
“ชะ เชนทร์...พี่ถูกยิง...” มือบางที่สั่นเทาแตะแผลตรงหัวไหล่หนาแผ่วเบา หากไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็ถูกมือหนาปัดออกพร้อมกับเสียงเข้มตามมา
“หนีไปซิน วิ่งเข้าไปในป่านั่น ไปเดี๋ยวนี้!!” เชนทร์ คราฟต์ชอฟ สั่งน้องสาวฝาแฝดเสียงเข้มพลางใช้มือผลักร่างบางให้หนีกลุ่มคนที่กำลังกรู่กันเข้ามาหาทั้งสอง “ซิน ขอร้องล่ะเชื่อพี่สักครั้ง วิ่งเข้าไปในป่านั่น เข้าไปให้ลึกที่สุด มันเป็นป่าทึบจะช่วยพลางตาน้องจากพวกมันได้ ไม่ต้องห่วงพี่ เราจะเจอกันอีกพี่สัญญา” เขาพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น เพราะตอนนี้ความเจ็บพุ่งเข้าใส่จนแทบจะสิ้นสติ
“ไม่!! ซินไม่ไป ถ้าจะไปเราต้องไปด้วยกันสิเชนทร์ น้องจะทิ้งพี่ไว้อย่างนี้ได้ยังไง” ชินานางค์ปฏิเสธเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบสองแก้มนวล พยายามที่จะฉุดประคองพี่ชายให้ลุกขึ้นหนีไปด้วยกัน หากเชนทร์ก็ขืนตัวเอาไว้ หรือจะพูดให้ถูกก็คือเขาแทบไม่มีแรงจะลุกขึ้นยืนเลยต่างหาก
“ซิน!! อย่ามาดื้อกับพี่เวลานี้!! พี่จะไม่เป็นไรซิน แต่ถ้าน้องยังอยู่เราจะตายกันทั้งคู่...แผ่นดิสนี้น้องเก็บไว้แล้วหนีไปให้ไกลที่สุด หาทางออกไปจากรัฐเซียให้ได้ กลับไปประเทศไทยแล้วพี่จะตามไป”
เมื่อใช้ไม่แข็งไม่เป็นผลเชนทร์จึงเปลี่ยนเป็นพูดกล่อม ภาวนาให้น้องสาวหัวดื้อของตัวเองเชื่อฟัง เพราะเวลามันเริ่มที่จะลดน้อยลงทุกทีเมื่อเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนที่ไล่ล่าพวกเขากำลังตรงดิ่งใกล้เข้ามา เชนทร์ยัดแผ่นดิสในมือใส่กระเป๋าเสื้อโค๊ทของน้องสาว แล้วพับกระดาษอีกแผ่นใส่ใต้ช่องลับเล็ก ๆ ของรองเท้าบู๊ทที่ตัวเองใส่อยู่
“แล้ว...พี่ล่ะเชนทร์” ชินานางค์ถามเสียงเครือ เธอรู้พอ ๆ กับผู้เป็นพี่ชายว่าสภาพของเขาตอนนี้เปอร์เซนต์รอดแทบจะไม่มี
“เราจะเจอกันอีกน้องรัก พี่จะตามหาน้อง...พี่สัญญา” ถ้ามียังมีชีวิตรอด เชนทร์คิดต่อในใจ มือหนาผลักร่างบางของน้องสาวสุดที่รักดั่งแก้วตาดวงใจอีกครั้ง
“สัญญานะเชนทร์...พี่สัญญากับน้องแล้วนะ...น้องจะรอพี่” ชินานางค์จำใจลุกขึ้นยืนช้า ๆ ประกอบกับที่กลุ่มชายชุดดำเกือบสิบคนปรากฏตัวขึ้นพอดี
“ไปซิน วิ่ง!!” เชนทร์ผลักน้องสาวให้ออกวิ่ง พร้อมกับเล็งปืนในมือสะกัดอีกฝ่ายที่วิ่งตามร่างบางของน้องสาวเขาไป ไม่คิดจะห่วงตัวเองคิดเพียงว่าขอให้ชินานางค์วิ่งเข้าไปในป่าสนส่วนบุลคลที่เป็นเขตหวงห้ามที่อยู่ห่างไปไม่ไกลได้เป็นพอ ดังนั้นเชนทร์จึงไม่ทันได้หลบเมื่อลูกตะกั่วสีเงินจากปากกระบอกปืนของหนึ่งในกลุ่มคนร้ายส่งตรงมาที่เขา
“อ๊าก!!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเชนทร์ดังขึ้นเมื่อลูกกระสุนเจาะทะลุหน้าท้อง ชายหนุ่มกัดฟันทนความเจ็บส่งกระสุนยิงสวนกลับพลางตะโกนสั่งน้องสาวเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าชินานางค์หยุดกึกทำท่าจะย้อนกลับมาหา
“อย่าหันมาซิน!! วิ่งต่อไปเดี๋ยวนี้!!” มือก็ลั่นไกส่งกระสุนใส่คนที่วิ่งตามน้องสาวไป จนเมื่อกระสุนหมดแม๊กก็เปลี่ยนเป็นกระโจนเข้าสู้ด้วยสองมือ แม้จะเจ็บแสนเจ็บจนแทบจะประคองสติเอาไว้ไม่อยู่ หากแต่ความรักและเป็นห่วงในตัวน้องสาวกลับเป็นแรงกำลังให้ฮึดสู้
กลุ่มคนสี่ห้าคนกรู่เข้าหาร่างสูงของชายหนุ่มหน้าสวยราวกับผู้หญิงที่บัดนี้เต็มไปด้วยบาดแผล เชนทร์สู้ไม่ถอยยิ่งเห็นพวกมันเข้ามารุมล้อมตัวเองไว้ก็ใจชื้น หมดห่วงทางด้านน้องสาว ตอนนี้หน้าที่ของเขาเพียงแค่ถ่วงเวลาในนานที่สุดเพื่อให้ชินานางค์วิ่งเข้าไปในป่าให้ลึกที่สุด...แต่เมื่อเริ่มจะฝืนต้านสติเอาไว้ไม่ไหวเชนทร์ก็เสียท่า ร่างสูงที่สะบักสะบอมถูกหมัดหนัก ๆ ของชายร่างยักษ์หนึ่งให้กลุ่มคนที่รุมล้อมส่งให้กระเด็นไปกองอยู่ข้างไหล่ทาง ที่ด้านหลังเป็นทางชันสูงคล้ายเหวลึกที่ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน
เสียงขึ้นไกปืนดังขึ้นพร้อมกับปลายเท้าของหนึ่งในพวกมันที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ทำให้เชนทร์ตัดสินใจในชั่ววินาทีนั้น ชายหนุ่มอาศัยจังหวะที่คนที่ถือมัจจุราชหันไปหัวเราะอย่างสะใจกับพวกทางด้านหลัง ตวัดเกร็งข้อมือกระชากเท้าที่ยกขึ้นหมายจะเหยียบใบหน้าเขาสุดแรง เป็นผลให้อีกฝ่ายเสียหลักล้มลง เชนทร์ใช้จังหวะนั้นกระโจนลงข้างทางที่สูงชันมืดมิด
แม้โอกาสรอดจะมีแค่ไม่กี่เปอร์เซนต์แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย เขาจะต้องรอด...รอดเพื่อกลับไปหาน้องสาวผู้เป็นที่รัก
“ระยำเอ้ย!! ไอ้หน้าโหดที่ล้มไม่เป็นท่าไปก่อนหน้านี้ทำท่าจะถลาตามลงไปด้วยความโกรธ แต่เพื่อนในกลุ่มอีกคนเอ่ยห้ามขึ้นเสียก่อน
“ไม่ต้องตาม สูงขนาดนั้นมันไม่รอดหรอก หรือถ้ารอดถ้าเราจับน้องสาวมันได้มันก็รี่เข้ามาหาเองนั่นแหละ เร็วเถอะรีบตามผู้หญิงไป อย่าให้รอดไปได้” สิ้นเสียงพูดของคนที่เป็นเหมือนหัวหน้ากลุ่ม ทั้งหมดก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ร่างบางที่กำลังวิ่งตรงไปยังป่าใหญ่ข้างหน้า
ชินานางค์หลับตาลง ก่อนจะกลั้นใจออกวิ่งสุดฝีเท้าไปด้วยน้ำตานองหน้า หัวใจแทบแหลกสลายเมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของผู้เป็นพี่ชาย แต่จำต้องหนีให้รอดตามคำสั่ง โดยมีป่าทึบข้างหน้าเป็นเป้าหมาย ชินานางค์เร่งฝีเท้าเร็วที่สุดในชีวิต เสียงฝีเท้าหลายคู่ที่วิ่งตามมาก่อนหน้านี้ไม่มีแล้วเพราะพี่ชายที่รักได้จัดการจนราบ มีเพียงเสียงตะโกนโหวกเหวกและเสียงปืนที่ดังอยู่ด้านหลัง...ชินานางค์ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์หวังให้ช่วยคุ้มครองพี่ชายคนเดียวให้แคล้วคลาดแม้ว่าความหวังจะลิบหรี่เหลือเกิน
เท้าเล็ก ๆ ที่ตอนนี้ถูกห่อหุ้มเพียงแค่ถุงเท้าแบบหนาพิเศษเท่านั้น เนื่องจากรองเท้าบู๊ทที่สวมใส่ก่อนหน้านี้ได้จมอยู่กับกองหิมะขณะที่วิ่งหนี เธอไม่มีเวลาจะดึงกลับขึ้นมาใส่เหมือนเดิม จำต้องถอดทิ้งแล้ววิ่งเท้าเหมือนเปล่าเปลือยท่ามกลางความหนาวเย็น และเพียงแค่ถุงเท้าถึงแม้ว่ามันจะเป็นแบบหนาให้ความอบอุ่นพิเศษกว่าปกติ หากแต่มันก็ไม่ได้ทนต่อความแหลมคมของเศษไม้กิ่งไม้ที่เธอเหยียบย้ำมา ดังนั้นตอนนี้เท้าเล็ก ๆ นั่นจึงเต็มไปด้วยเศษดินและเลือดที่ไหลซิบแต่กลับไร้ซึ่งความรู้สึกเจ็บเพราะความเย็นจัดของหิมะ ชินานางค์เหยียบรั้วลวดหนามแหลมคมที่ใช้ระบุอาณาเขตของป่าใหญ่อย่างไม่ลังเล ยิ่งเมื่อเสียงปืนเงียบลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังใกล้เข้ามา หญิงสาวก็เหยียบแล้วกระโดดข้ามลวดหนามเข้าสู่อาณาเขตป่าสนกว้างใหญ่ที่ตอนนี้ขาวโพลนปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะ
วิ่งเข้าไปโดยไม่รู้ว่า...ณ ที่แห่งนั้น มีสิ่งใดรอต้อนรับอยู่...
..................................................................................................
แล้วก็มาเปิดเรื่องใหม่อีกเรื่อง อิอิ (เปิดๆๆๆ เข้าไป ปั่นกระดึบ ๆ ช้าเป็นเต่า แหะ ๆ )
แล้วยังมีอีกเรื่องที่จะอัพควบคู่กันไปค่ะ
ไม่รู้ว่าจะมีใครจำพี่ชายสุดโหดมาดเหี้ยมของคุณหนูเอมิเลียของพ่อเลี้ยงภาคินทร์ ใน *เจ้าสาวมาเฟีย* ได้อยู่หรือเปล่านะคะ
ตอนนี้จะเริ่มอัพแล้วค้าาาาาา.... (แต่หลัก ๆ คือจะอัพเรื่องนี้เร็วกว่าเพราะแต่งจบแล้วเป็นการรีไรท์ค่ะ)
ขอฝากนิยายทั้งสองเรื่องด้วยนะคะ
ลัลลดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ม.ค. 2555, 22:42:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ม.ค. 2555, 22:42:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 1581
| ตอนที่ 1...เจ้าป่า >> |
nutcha 10 ม.ค. 2555, 11:51:32 น.
ตื่นเต้นเร้าใจตั้งแต่ตอนแรกเลย
ตื่นเต้นเร้าใจตั้งแต่ตอนแรกเลย
anOO 10 ม.ค. 2555, 13:23:33 น.
ลุ้นๆๆๆๆ
ลุ้นๆๆๆๆ