เหนือความทรงจำ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ หัวใจของเขายังมีเธอเพียงคนเดียว แม้ความทรงจำของเธอจะไม่เคยมีเขาอยู่เลย แต่หัวใจของเขาจะมั่นคงเพียงเธอตลอดไป
Tags: โรแมนติก รัก เศร้าซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 2
อาคารสำนักงานของบริษัทRegent จะดับไฟทุกดวงหลังพนักงานกลับบ้านแล้ว แต่วันนี้ห้องใหญ่ชั้นบนสุดของอาคารกลับยังเปิดไฟสว่าง ชายหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อเชิตสีฟ้าหม่นยืนทอดสายตาออกไปนอกถนนเบื้องล่างด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน เบื้องหลังของเขาคือโต๊ะทำงานที่มีนิตยสารธุรกิจเล่มหน้าของ Executive วางอยู่
“อยากบอกว่ารัก .... เธอเพียงคนนี้เหลือเกิน หากว่าฉันย้อนคืนวันและเดือน...ทุกอย่างระหว่างเราสองคนให้กลับมา ...”
ชายหนุ่มเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดรับ
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
“เจ้ามาร์คอยู่ที่ไหน ... แม่เขาเป็นห่วง”
“คุณแม่ห่วงผมด้วยรึครับ”
“พูดอะไรแบบนั้น” ไกรสรดุ “แม่เขาคอยทานข้าวเย็นตั้งนานนะ”
“ขอโทษครับ” ชายหนุ่มตอบ “ผมเหนื่อย”
คุณไกรสรเข้าใจความรู้สึกของลูกชายดี จึงเอ่ยปลอบ
“เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ... อย่าไปกังวลเลย”
“เรื่องที่ควรจบและฝังตาย แต่คุณแม่ทำให้ฟื้นแบบนี้” มาร์คเอ่ยเสียงสะท้าน “มันกำลังจะทำให้ผมและคุณปู่ต้องลำบากใจอีกนะครับ”
“แม่เขาสงสารกัญญารัตน์นี่” ไกรสรแก้ “ถ้าแกจะ...”
“บอกคุณแม่ว่าคืนนี้ผมจะนอนที่ทำงานครับ”
ชายหนุ่มรีบตัดบทบิดาทันที
“แต่ ...”
ไกรสรอยากจะท้วง แต่ก็รู้นิสัยลูกชายดีว่าคงจะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ
“ก็ตามใจ แล้วพรุ่งนี้พ่อจะให้คนรถเอาเสื้อไปให้เปลี่ยน”
“ขอบคุณครับ”
มาร์คกดปิดโทรศัพท์ แต่เหมือนแค่นี้คงทำให้ใจเขาสงบลงไม่ได้ ชายหนุ่มกดปิดเครื่องแล้วโยนโทรศัพท์ไปไกลเหมือนว่าถ้าใครมีอิทธิฤทธิ์จะทำให้เครื่องติดได้ เขาก็จะไม่สนใจไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เขายืนเหม่อมองไฟของรถที่แล่นไปมาบนท้องถนนอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมามองนิตยสารเล่มหนาบนโต๊ะทำงาน
“ถ้าเธอได้อ่าน ... เธอจะคิดกับพี่แบบไหน”
มาร์คพึมพำ พลางเปิดนิตยสารไปที่บทสัมภาษณ์ของเขา บทสัมภาษณ์ที่เขาไม่ได้เป็นคนตอบ บทสัมภาษณ์ที่บอกเล่าถึงชีวิตที่ผ่านมาจนกระทั่งมาพบกับกัญญารัตน์ลูกสาวเศรษฐีสวนยางภรรยาคนปัจจุบันของเขา เขาเอื้อมมือสัมผัสภาพเล็กๆของสาวผมยาวสลวย นัยน์ตากลมโตด้วยความอาวรณ์ ก่อนจะตัดใจปิดนิตยสารเล่มนั้นอย่างช้าๆ
“ขอโทษนะ ... ที่พี่ทำไม่ได้”
ชายหนุ่มถอนใจเบาๆ ทรุดตัวนอนพิงโซฟาหนังตัวใหญ่แล้วหลับตาลงช้าๆ สีหน้าหมองเศร้าอย่างคนมีความทุกข์ใจ ในห้วงคำนึงคำว่า “ลืม” ดูเหมือนเป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่สามารถครอบครองได้ ทำอย่างไรหนอจึงจะลืมความรู้สึกนี้ ความทรงจำลบเลือนได้ แต่ความรักลบเลือนได้จริงหรอ
สายลมเย็นพัดต้นสนสูงตระหง่านให้ไหวเอนไปมา น้ำค้างยามเช้าที่พร่างพรมเกาะใบไม้และต้นหญ้าน้อยๆดูสว่างกระจ่างตา จนแพรธาราอดใจไม่ไหวต้องออกมาเดินเล่นสูดอากาศ บริสุทธิ์ที่ศาลาไม้แบบบาหลี
“ตื่นแต่เช้าเลยนะลูก”
“คุณแม่” แพรธาราเรียกเสียงใส “อากาศวันนี้ดีจังนะคะ”
“จ๊ะ แล้วหนูทานอะไรรึยังลูก” ลลิตาเอ่ยถาม “เดี๋ยวแม่ให้สำอางเตรียมข้าวต้มให้นะคะ”
“ยังไม่หิวเลยค่ะ”
“เดี๋ยวแม่ต้องไปงานการกุศลบริจาคหนังสือให้พวกเด็กๆ” ลลิตาเล่า “ไปกลับแม่ไหม”
แพรธาราเข้าสวมกอดมารดาอย่างประจบ พลางอ้อนว่า
“วันหลังได้ไหมค่ะแม่ วันนี้แพรยังเพลียๆอยู่เลยค่ะ”
“วันหลังก็ได้จ๊ะ” ลลิตาลูบผมนุ่มของลูกสาว “แม่กลัวแพรจะเหงาก็เลยชวนนะลูก”
“แพรไม่เหงาหรอกค่ะ กลับมายังไม่ถึงวันเลย”
ลลิตามองใบหน้าหวานซึ้งของลูกสาว แล้วนึกสะท้อนใจกับอดีตของลูกสาว
“แม่เป็นอะไรเปล่าค่ะ ทำไมทำเหมือนจะร้องไห้”
“ปะ ... เปล่าจ๊ะ” ลลิตาเอานิ้วก้อยแตะหางตาน้อยๆ “แม่คิดถึงพวกเด็กที่มูลนิธินะลูก”
“โธ่ ... คุณแม่ขา” แพรธารายิ้มขำ “กอดลูกตัวเอง แล้วนึกถึงลูกคนอื่นแบบนี้ ... แพรน้อยใจนะคะ”
“เรานี่นา” ลลิตายิ้มบางๆ “ขี้อ้อนไม่เปลี่ยนเลย”
“คุณผู้หญิงค่ะ อาหารเช้าตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ”
“ขอบใจจ๊ะสำอาง” ลลิตากล่าวกับแม่บ้านคนสนิท แล้วหันมาชวนลูกสาว “ไปทานอะไรสักหน่อยก่อนนะลูก แล้วค่อยไปพักที่ห้องนั่งเล่นก็ได้”
“ค่ะ”
แพรธารารับคำ พลางลุกขึ้นเดินตามมารดาไปที่ห้องอาหาร
“มาทานข้าวกันลูก”
สินธรเอ่ยชวนเมื่อเห็นหน้าลูกสาวคนโต
“อ้าวคุณพ่อขา” พิณสุดาร้องทัก “ไม่ชวนคุณแม่ เดี๋ยวคืนนี้นอนนอกห้องนะคะ”
“ยายพิณ”
ลลิตาถลึงตาดุใส่ลูกสาวคนเล็ก
“พ่อมีวิธีแก้ตัวแล้วกัน” สินธรกล่าวอย่างอารมณ์ “จริงไหมคุณ”
“คุณนี่...” ลลิตาตีแขนสามีเบาๆ “ให้ท้ายยายพิณดีนักนะ”
“แพรดีใจจังนะคะที่เห็นครอบครัวเรามีความสุขแบบนี้”
แพรธารายิ้มพลางทรุดนั่งข้างน้องสาว
“พ่อก็ดีใจที่ลูกสาวของพ่อกลับมาพร้อมกับการเป็นดุษฎีบัณฑิต”
“แบบนี้คุณพ่อคุณแม่จะให้ของขวัญอะไรพี่แพรล่ะค่ะ”
“คิดถึงแต่ของรางวัลอยู่เรื่อยเลยนะ ... ลูกคนนี้”
ลลิตาบ่น แต่มีรอยยิ้มบางๆบนหน้า
“ก็แหม ... พี่สาวเป็นถึงดอกเตอร์ทั้งที” พิณสุดาหันมายิ้มกับแพรธารา “มันก็ต้องมีอะไรพิเศษกันบ้างสิ”
“แล้วแพรอยากได้อะไรล่ะลูก”
สินธรเอ่ยถาม
“แพรไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ ... ที่คุณพ่อกับคุณแม่ให้แพรทุกวันนี้ก็มากแล้ว”
“โธ่พี่แพร นานๆคุณพ่อจะซื้อของขวัญให้ก็เอาๆเถอะ” พิณสุดาคะยั้นคะยอ “ไม่งั้นพิณเอาเองนะ”
“ไม่แหละ”แพรธาราปฏิเสธ “แต่ถ้าคุณพ่อจะกรุณา ... แพรอยากไปช่วยงานที่บริษัทหรือไม่ก็เป็นอาจารย์สอนหนังสือที่มหาวิทยาลัยสักแห่ง”
“ถ้าเป็นอาจารย์คงลืมไปได้เลย”สินธรกล่าวขรึมๆ “คุณปู่คงไม่ยอมแน่ ส่วนงานที่บริษัทพ่อจะช่วยพูดให้”
“แพรทราบค่ะ”
แพรธารารับคำเสียงอ่อน ทราบดีว่าสิทธิพงศ์ไม่ชอบให้เธอทำงานทั้งๆที่หญิงสาวคิดว่าตัวเองก็มีความสามารถ แต่ก็มักถูกกีดกันเสมอ ตรงข้ามกับน้องสาวที่เป็นคนมั่นใจและค่อนข้างดื้อ จนสิทธิพงศ์อ่อนใจยอมให้ไปทำงานที่บริษัทได้
“พี่แพร พิณจะช่วยพูดให้นะคะ”
พิณสุดากุมมือพี่สาวอย่างให้กำลังใจ
แพรธาราเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นหลังบิดา มารดา และน้องสาวไปทำงานแล้ว แม้จะไม่รู้สึกเหงาแต่ก็ดีใจที่ได้กลับบ้านอย่างน้อยก็ดีกว่าอยู่ที่ต่างประเทศคนเดียว คิดแบบนั้นก็อดยิ้มน้อยๆกับตัวเองไม่ได้ แต่แล้วก็เหลือบเห็นนิตยสารเล่มหนาที่เมื่อคืนแย่งชิงกับพวกสาวๆเมื่อคืนจึงหยิบมาพลิกดูอีกครั้ง
“พี่มาร์คไม่เปลี่ยนเท่าไหร่เลย” แพรธาราพึมพำ “แต่ดูขรึมจังนะคะ”
แพรธาราพลิกอ่านบทสัมภาษณ์ของชายหนุ่มอย่างตั้งใจ โดยเฉพาะจุดเปลี่ยนจากที่เขาเคยเป็นศัลยแพทย์หนุ่มอนาคตไกลมาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงอย่างทุกวันนี้
“หลังจากเลิกกับภรรยาคนแรก ผมจึงตัดสินใจมาช่วยธุรกิจของครอบครัว เพราะการเป็นศัลยแพทย์ทำให้เวลาส่วนใหญ่อยู่แต่ที่โรงพยาบาล ซึ่งกระทบกับชีวิตครอบครัวเหมือนกันครับ”
“อยากเห็นหน้ายายนี่จัง”
แพรธารารู้สึกเห็นใจชายหนุ่มที่ต้องพบกับชีวิตครอบครัวที่ผิดหวัง ในใจนึกตำหนิภรรยาคนแรกที่ไม่เข้าใจชายหนุ่มเลย หญิงสาวยังจำได้ดีว่าพี่มาร์คต้องการเป็นแพทย์มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
ยิ่งอ่านไปแล้วทราบว่าชีวิตสมรสของเขาพังทลายถึงสองครั้งก็ยิ่งเห็นใจ คิดไม่ถึงว่าพี่ชายที่เธอรู้จักจะมีเรื่องเศร้าในชีวิตได้
“มิน่าขนาดถ่ายรูปยังตีหน้าขรึม”
“ขนมค่ะคุณแพร” สำอางวางสาคูไส้หมูบนโต๊ะเตี้ยกลางห้อง “อ่านอะไรอยู่ค่ะ ... หน้าเครียดเชียว”
“บทสัมภาษณ์นักธุรกิจใหญ่นะคะ”
สำอางเห็นคุณหนูสาวสวยตั้งหน้าตั้งตาอ่านนิตยสารนั้นอย่างตั้งใจก็ไม่อยากกวน
“ถ้าคุณแพรอยากได้อะไร กดเรียกพี่นะค่ะ”
“ค่ะ”
แพรธารารับคำ แต่สายตากลับจับจ้องที่ภาพงานแต่งงานของชายหนุ่มเจ้าของบทสัมภาษณ์ จากความอยากรู้อยากเห็นภาพภรรยาสาวของเขา กลายเป็นความตกใจตื่นตะลึง จนหนังสือหลุดจากมือ
“พึบ...”
“อะไรค่ะคุณแพร”
สำอางที่เพิ่งเดินไปถึงหน้าประตูห้องรีบหันมามอง
“มีอะไรค่ะ”
แม่บ้านสาวใหญ่รีบก้าวเข้ามาจับตัวนายสาวที่ยืนอึ้งนิ่ง สีหน้าคล้ายช็อคกับเรื่องบางอย่าง
“ม... ไม่จริง”
“ไม่จริงอะไรค่ะ”
“ฉันไม่เชื่อ ... บ้าแล้ว” แพรธารากรีดร้อง “ทำไมทำแบบนี้ ... เรื่องโกหกชัดๆ”
สำอางก้มลงเก็บนิตยสารเล่มหนาที่เดาว่าคงเป็นตัวปัญหาขึ้นมาดู
“ตายแล้ว”
สำอางมองหน้าแพรธาราอย่างห่วงใย นึกตำหนิตัวเองที่ไม่เก็บหนังสือเล่มนี้ให้ดีทั้งที่พิณสุดามากำชับไว้ตั้งแต่ก่อนออกไปทำงานให้เอาไปทิ้ง แต่เธอก็มัวแต่ยุ่งจนลืมไป
“พี่สำอาง ... ทราบเบอร์พี่มาร์คไหมค่ะ”
แพรธาราที่หายช็อคหันมาถาม
“เอ่อ... พี่... พี่ไม่ทราบค่ะ”
“แน่ใจนะคะ”
แพรธาราถามเสียงเข้ม เมื่อเห็นแม่บ้านคนสนิทอึกอักเหมือนมีพิรุธ
“ไม่ทราบจริงๆค่ะ”
“งั้นเอาเบอร์มือถือยายพิณให้แพร”
“พี่ก็ไม่ทราบค่ะ”
“ไม่ทราบได้ไงค่ะ” แพรธาราตวาด “หรือพี่สำอางเชื่อตามหนังสือนั่น”
“พ...พี่...”
“พี่สำอางคิดว่าเรื่องแบบนี้แพรจะลืมรึไงค่ะ” แพรธาราถามเสียงสั่น “เรื่องสำคัญของผู้หญิงขนาดนี้จะมีใครลืมบ้าง”
“คุณแพรทำใจดีๆนะคะ” สำอางพยายามปลอบ “เดี๋ยวรอให้คุณท่านกลับมาแล้วค่อยคุยกันนะคะ”
“ไม่ค่ะ”
แพรธาราสะบัดตัวเล็กน้อย แล้วสาวเท้าไปที่ประตูทันที
“แพรจะไปที่บ้านพี่มาร์ค วันนี้แพรต้องคุยกับพี่มาร์คให้ได้
“คุณแพรจะไปยังไงค่ะ”
“พี่หนุ่ม ... พี่หนุ่มค่ะ” แพรธาราร้องเรียก
“ครับคุณแพร”
ชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำ ผมตัดสั้นรีบวิ่งเข้าหาหญิงสาวที่โถงหน้าบ้านทันที
“เอารถออกค่ะ แพรจะไปข้างนอก”
“ไม่ได้นะคะ ... รอคุณท่านเถอะค่ะ”
“แพรไม่คอยใครทั้งนั้น” แพรธาราปฏิเสธเสียงแข็ง “พี่หนุ่มไปค่ะ”
“อย่าไปนะแก”
สำอางหันไปสั่งน้องชาย
“เออ...”
“ถ้าพี่หนุ่มไม่ไป ... งั้นแพรไปเอง”
แพรธาราเข้ามากระชากกุญแจรถไปจากชายหนุ่ม แล้ววิ่งไปขึ้นรถเบนซ์สีขาวที่จอดอยู่หน้าบ้านทันที
“คุณแพรครับ...”
หนุ่มรีบกระโดดขวางหน้ารถเบนซ์ พลางยกมือไหว้
“คุณแพรครับ ... พี่ขับให้เองครับ”
“ไอ้หนุ่ม” สำอางเรียกชื่อน้องชายเสียงเขียว
“ปล่อยคุณแพรไปคนเดียว มันอันตรายนะพี่”
หนุ่มหันมาบอกพี่สาว แล้วรีบขึ้นรถฝั่งคนขับทันที
“ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย”
สำอางมองตามรถที่น้องชายขับออกไปอย่างสับสน ใจสั่นจนไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรก่อนหลังดีแล้ว
พิมดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ม.ค. 2555, 12:25:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ม.ค. 2555, 12:25:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1426
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |
Auuuu 15 ม.ค. 2555, 16:12:53 น.
ในหนังสือมีอะไรหว่า อยากรู้จัง ^^
ในหนังสือมีอะไรหว่า อยากรู้จัง ^^
panon 16 ม.ค. 2555, 14:16:37 น.
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
anOO 17 ม.ค. 2555, 18:49:25 น.
เรื่องอะไรกันล่ะ อยากรู้ด้วยอีกคน
เรื่องอะไรกันล่ะ อยากรู้ด้วยอีกคน