รอยต่อแห่งฝัน
เป็นเรื่องของการวาดหวังในความรัก ของแต่ละบุคคล ไม่ว่าจะเป็น นิศา อัฐ
มาย ทุกคนต่างฝันถึงรักในแบบของตัวเอง
แต่ในความเป็นจริง คนเราไม่อาจคาดหวังในความรักแบบที่เราต้องการได้
บางคนยอมรับกับความพลาดหวังได้
บางคนไม่อาจยอมรับได้
หลายคนจึงพลัดตกลงไป ในรอยต่อระหว่างความฝันกับความจริง
มาย ทุกคนต่างฝันถึงรักในแบบของตัวเอง
แต่ในความเป็นจริง คนเราไม่อาจคาดหวังในความรักแบบที่เราต้องการได้
บางคนยอมรับกับความพลาดหวังได้
บางคนไม่อาจยอมรับได้
หลายคนจึงพลัดตกลงไป ในรอยต่อระหว่างความฝันกับความจริง
Tags: love lale
ตอน: ตอน ๕
คนหนุ่มใช้สายตามองตามเมฆก้อนหนึ่งซึ่งเคลื่อนคล้อยเอื่อยเฉื่อย อาจเป็นเพราะสายลมแห่งท้องทะเล หรือเป็นเพราะความรู้สึกภายในก็ไม่อาจทราบได้ เรียกน้ำตาคนหนุ่มให้ไหลริน
“คนเราไม่ควรมองขึ้นไปบนท้องฟ้าตอนกลางวัน ฟ้าสูงและเวิ้งว้างเกินไปทำให้รู้สึกกลัวและโดดเดี่ยว”
เขาอดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงคำพูดของนิศา เขายังไม่เห็นด้วยกับคำพูดของหล่อนในตอนนั้น ถึงเวลานี้หรือจะเป็นจริงอย่างหล่อนว่าก็ได้ เพราะมายรู้สึกว่าความทุกข์โถมทับเขามากยิ่งขึ้น เหมือนคลื่นที่สาดซัดเข้าหาฝั่งมิรู้เหนื่อย
เขาปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า
“หลับอยู่เหรอ” เด็กสาวในชุดนักเรียน ม.ปลาย นั่งลงข้างคนที่นอนหลับอยู่บนชายหาด
“เปล่า รู้สึกแสบตาน่ะ” เขาบอก
“จะกลับไปกรุงเทพเมื่อไหร่” เอินถามในสิ่งที่อยากรู้
“ไม่รู้สิ พี่ยังตอบเธอตอนนี้ไม่ได้”
“จะกลับหรือไม่กลับก็ไม่ต่างกันเลย เพราะมายไม่ได้เอาหัวใจมาด้วย” เด็กสาวค่อนขอด
“”
“เมื่อไหร่มายถึงจะลืมผู้หญิงคนนั้น” เด็กสาวคล้ายไม่ตั้งใจจะไถ่ถาม เพียงแต่พูดขึ้นมาลอย ๆ
“พี่จะไม่ลืม และไม่เลิกที่จะรักเธอ” มายลุกขึ้นนั่งชันเข่า เท้าแขนไปข้างหลังมองท้องทะเลเบื้องหน้า
“เพราะอะไร ทั้งที่มันจะช่วยให้เจ็บปวดน้อยลงไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แต่เธอไม่มีทางรู้หรอกว่า มันยากขนาดไหนที่เราจะเลิกรักใครสักคนซึ่งเรารักเขามาก”
มายเหลือบมองเสี้ยวหน้าของเด็กสาว
“นั่นเป็นเพราะว่าพี่ไม่พยามลืมเองต่างหาก” เด็กสาวค้าน
“จริงอย่างเธอว่า พี่ไม่คิดจะลืม” มายยอมรับทั้งยังยืนยัน
“หมายความว่าจะไม่รักใครอีกแล้ว นอกจากผู้หญิงคนนั้นงั้นสิ”
เด็กสาวหันมามองหน้าเขา
“พี่ไม่มีหัวใจจะรักใครได้อีก”
“คนเราสามารถมีความรักครั้งใหม่ได้เสมอ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จมอยู่กับอดีต”
“ไม่รู้สิ”
“ผู้หญิงอย่างนิศาไม่มีค่าพอที่มายจะมอบความรักให้ ไม่แม้แต่จะคิดถึงด้วยซ้ำ รู้มั๊ยว่าตอนนี้...”
“เธอยังไม่รู้จักนิศา ไม่ควรพูดอย่างนี้” มายกล่าวขัดขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะพูดจบ
เด็กสาวหัวเราะ
“ใช่ค่ะ เอินไม่รู้จัก แล้วมายล่ะรู้จักผู้หญิงคนนั้นดีแค่ไหน” ย้อนถามด้วยความน้อยใจ
“การที่พี่เป็นอย่างนี้ คิดบ้างหรือเปล่าว่าทำให้คนอื่นเขาพลอยทุกข์ใจไปด้วย”
“พี่อาจทำไม่ถูกที่มาที่นี่” กล่าวด้วยกังวล เพราะล่วงรู้สิ่งที่อยู่ในใจเธอ
“ค่ะ เพราะเอินเกลียดคนไม่มีหัวใจ” เด็กสาวเน้นคำ
หันมาเผชิญหน้ากับเขา ก่อนลุกจากไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวทิ้งคนหนุ่มไว้เดียวดาย
ใช่สิ แท้จริงแล้วเขารู้จักนิศาบ้างหรือเปล่า เขาไม่รู้จักแม้แต่น้อย ไม่เข้าใจในการกระทำของหล่อน ในค่ำคืนนั้น ความฝันของเขาสวยงาม ที่แท้นิศาทำอย่างนั้นทำไม หล่อนยอมเป็นของเขามายเป็นคนแรกของหล่อน นิศาจะรู้หรือไม่ว่ามันกลับยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดให้เขาหลายเท่าตัว
มายลุกขึ้นนั่ง ครั้นความมืดเริ่มโรยตัวลงมาอย่างเงียบเชียบ มองไปทางชายหาดด้านหนึ่ง ในทิศทางที่เด็กสาวลุกจากไป ก่อนตัดสินใจลุกเดินไปยังทิศทางตรงกันข้ามอย่างเลื่อนลอย
เรือนปีกไม้หลังกะทัดรัดซึ่งหันหน้าออกสู่ทะเล ยืนสงบงันอยู่ภายใต้แสงจันทร์กระจ่างฟ้า เด็กสาวเจ้าของบ้านยังนั่งอยู่ตรงเชิงบันไดด้วยความกังวลใจนานนับชั่วโมงมาแล้ว
“เป็นอะไรนั่งถอนใจอยู่ได้ ไม่คิดจะหลับจะนอน” ออยเคาะหัวน้องสาวเบา ๆ
“มายหายไปไหน ทำไมยังไม่กลับ” เด็กสาวพูดขึ้น
“นอนนับดาวอยู่มั้ง”
“ออยพี่ไม่เป็นห่วงเพื่อนรึไง” เด็กสาวถามอย่างไม่เห็นสนุกกับคำของพี่ชาย
“เขาอาจอยากอยู่กับตัวเอง”
“แต่นี่มันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว”
“สักพักคงกลับหรอก” ออยยิ้มมองหน้าน้องสาว
“หรือว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อเย็นนี้” เอินถอนหายใจสีหน้าไม่คลายกังวล
“มีเรื่องอะไรกัน”
“เอินพูดไม่ดีกับเขา” เด็กสาวสารภาพ
ออยนั่งลงข้างน้องสาวลูบหัวปลอบโยน ถามไถ่ในความคิดของเธอ
“บอกพี่ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของเธอได้ไหม”
“อะไรคะ เอินไม่เข้าใจ”
ออยนิ่งเงียบไป
“อะไรก็ได้ที่เธอรู้สึกในเวลานี้ เกี่ยวกับมาย”
“เอินเป็นห่วงมาย”
“แค่นั้นเหรอ”
“”
“เธอรักเขาหรือเปล่า”
“เอินไม่ทราบค่ะ”
“อย่างนี้ล่ะ เขาเรียกว่าความรัก”
ในคราวนี้เด็กสาวอดหัวเราะออกมาไม่ได้เลยทีเดียว
“อะไรอีกล่ะ”
“พูดยังกะว่าตัวเองเจนจัดในเรื่องความรักงั้นแหละ”
“พูดมาก ยัยเด็กแก่แดด” ออยเขกหัวน้องสาวแก้เก้อ
สองคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
“คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงเสียด้วยสิ” เอินพูดขึ้น หลังจากเงียบกันอยู่ครู่ใหญ่
ออยแหงนหน้าขึ้นมองตามน้องสาว
“หวังว่ามายคงไม่ไปที่นั่นนะคะ” เด็กสาวไม่ค่อยมั่นใจในสิ่งที่พูด
“เธอคงไม่ได้หมายถึงชายหาดฝั่งโน้นหรอกนะ”
เอินพยักหน้ารับ
“ลุกเถอะ พี่จะไปเอาไฟฉาย”
“พี่ลืมไปจริง ๆ” ออยถอนหายใจ ตบไหล่น้องสาวให้ลุกขึ้น
สองพี่น้องปิดบ้านไว้ คนพี่โอบไหล่น้องสาวไว้ เดินหายไปในความสลัวของแสงจันทร์
ว่ากันว่าดวงจันทร์มีอำนาจลึกลับ และมีอิทธิพลต่อจิตใจของมนุษย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่อ่อนแอทางจิตใจด้วยแล้ว มักจะผลักดันให้ทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงเสมอ และนี่ก็เช่นกันอย่างนั้นเหรอ มายกำลังตกอยู่ในอำนาจที่ว่านั่นหรือเปล่า
“อ้างว้างอยู่กับคลื่น จมอยู่ในสิเน่หา
อารมณ์ทุกอารมณ์ ยากยิ่งพรรณนา
เจ้าชายแห่งทะเล เจ้าชายแห่งทะเล”(เพลงพราย)
ชายหนุ่มผู้ไร้ซึ่งหัวใจพร่ำบ่นบทเพลงสะเทือนใจดังก้อง ด้วยเสียงที่แหบพร่าเจือแววสะอื้น แย้มยิ้มกับเกลียวคลื่นวิ่งเล่นบนชายหาด มาดว่าในโลกนี้ร้างไร้ผู้คน
เขาวิ่งจนเหนื่อยหอบก็ยังไม่พบใครเลย หรือจะมีเขาอยู่เพียงคนเดียวแล้วจริง ๆ ชายหนุ่มทอดกายลงแนบกับผืนทราย หลับไปด้วยฤทธิ์ของสิ่งมึนเมาที่เสพเข้าไปก่อนหน้านี้
ราตรีร่ายมนต์ร้ายผ่านแสงนวลจันทร์ ปลุกคนหลับไหลไร้ซึ่งหัวใจหลงละเมอก้าวย่างจมดิ่งหายไปสู่ท้องทะเล ดั่งโดนสะกด
“โอ้...คิดถึงใคร
หยดน้ำหยดไหน ความเค็มเท่าใด
ละเมอเอื้อมหยิบแสงดาวมาพันกาย
โอ้...ฝันร้าย
ดาวพราวแสงไม่พอ
เปลือยกายพรากจากฝั่งเมื่อท้อ
ตายอยู่ใต้ทะเล
เจ้าชายแห่งทะเล เจ้าชายแห่งทะเล” (เพลงพราย)
เสียงเพลงบทเดิมยังคงกล่อมเขาอยู่ในความฝันอันแสนโหดร้าย หรือแท้จริงแล้ว ภายในใจของมายครุ่นคิดในสิ่งที่คาดไม่ถึงนี้อยู่จริง ๆ
ใครจะรู้ว่า ความรักทำให้คนที่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของมันอ่อนแอถึงเพียงนี้ได้
เด็กสาวตกตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ทรุดนั่งลงกับผืนทรายปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น
“เขาหลับอยู่ใช่มั๊ย ใช่หรือเปล่า”
ออยลูบผมเธอ
“ใช่ พรุ่งนี้เขาจะตื่นขึ้นมา ไปเถอะ
ออยวางร่างไร้สติของเพื่อนลง ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของสองพี่น้องคู่นี้ จวบจนตะวันฉายแสง.
คุณหลงรักตัวละครของฉันบ้างหรือเปล่า ...
เทียนจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ก.พ. 2555, 18:36:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ก.พ. 2555, 18:36:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1338
| << ตอน ๔ | ตอน 6 >> |
ดาวคันชั่ง 8 ก.พ. 2555, 21:40:08 น.
มายเมาหลับที่ชายหาดเหรอคะ แล้วทำไมสองพี่น้องไม่พาเขากลับไป รอให้ตื่นเองตอนเช้าซะงั้น
มายเมาหลับที่ชายหาดเหรอคะ แล้วทำไมสองพี่น้องไม่พาเขากลับไป รอให้ตื่นเองตอนเช้าซะงั้น
เทียนจันทร์ 11 ก.พ. 2555, 15:31:05 น.
ว้า...ทำไงดีล่ะ สงสัยคนเขียนจะละไว้ในฐานเข้าใจมากไปหน่อย
จริง ๆ แล้วมายฆ่าตัวตายโดยการเดินลงไปในทะเลค่ะ แต่ประมาณว่ามีคนช่วยไว้ได้ก่อนสองพี่น้องจะมาถึง
ขอบคุณ คุณดาวคันชั่งนะคะ จะปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ
ว้า...ทำไงดีล่ะ สงสัยคนเขียนจะละไว้ในฐานเข้าใจมากไปหน่อย
จริง ๆ แล้วมายฆ่าตัวตายโดยการเดินลงไปในทะเลค่ะ แต่ประมาณว่ามีคนช่วยไว้ได้ก่อนสองพี่น้องจะมาถึง
ขอบคุณ คุณดาวคันชั่งนะคะ จะปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ
ChaussonAuxPomme 26 ก.พ. 2555, 12:44:03 น.
เขียนต่อนะคะตามอ่านอยู่ล่ะ : )
เขียนต่อนะคะตามอ่านอยู่ล่ะ : )
เทียนจันทร์ 2 มี.ค. 2555, 19:23:46 น.
ขอบคุณนะคะที่รอติดตาม ช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายนิดหน่อย คงอีกสักพักค่ะกว่าจะลงตัว แต่สัญญาว่ามีตอนต่อไปแน่นอนค่ะ รักแล้วรอหน่อยนะคะ
ขอบคุณนะคะที่รอติดตาม ช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายนิดหน่อย คงอีกสักพักค่ะกว่าจะลงตัว แต่สัญญาว่ามีตอนต่อไปแน่นอนค่ะ รักแล้วรอหน่อยนะคะ