ทะเลรัก สีเพลิง
ความเจ็บปวดในอดีต ทำให้เขากลับมาทวงคืนเอากับเธออย่างสาสม ทว่าเมื่อได้อยู่ใกล้กัน หัวใจเขากลับยังไหวหวั่นอยู่เช่นเดิม...แล้วเขาจะทำเช่นไร เมื่อมั่นใจว่ายัง 'รัก' อยู่ แต่เธอกลับเป็นฝ่ายเกลียดเขาเสียเอง...^^


Tags: Romance ^O^

ตอน: บทที่ 2 หนี





2. หนี



“กรี๊ด...”เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่เกิดจากการกระทำของตนเองไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสะทกสะท้านแต่อย่างใด เขาวางถังน้ำใบเล็กที่ในเวลานี้ปราศจากน้ำแม้แต่หยดเดียวไว้บนพื้น ยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้พลางมองคนที่กำลังดิ้นเร่า ๆ อย่างสาแกใจ

“ไอ้บ้า แกมาสาดน้ำใส่ฉันทำไม”เธอชี้นิ้วใส่หน้าชายหนุ่ม ตวาดถามเสียงแหลม

“ปลุก”

คำตอบที่ได้รับยิ่งทำให้ความโมโหพวยพุ่งขึ้นเป็นเท่าตัว หญิงสาวกระทืบเท้าอย่างขัดใจ เนื้อตัวสั่นระริกไปหมด เดินพรวด ๆ เข้าไปหาชายหนุ่มอย่างลืมกลัว

“ปลุกบ้านแกสิ เขาทำกันอย่างนี้น่ะ ฉันเปียกหมดเลยเห็นไหม”

เจ้าของร่างสูงไล่มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ยกยิ้มมุมปากน้อย ๆ อย่างที่หญิงสาวเห็นแล้วเลือดในกายพุ่งพล่านอยากจะตะปบหน้าเขาเสียให้ได้

“ถึงเวลาทำงานของเธอแล้ว”

“หมายความว่ายังไง”หญิงสาวถามออกไปเสียงแข็ง เชิดหน้าขึ้นท้าทาย

“นี่คงไม่ได้คิดว่าตัวเองกำลังมาพักผ่อนอยู่หรอกนะ จำใส่หัวไว้ด้วยว่า เธออยู่ที่นี่ในฐานะ ‘เชลย’ ถ้าคิดจะมานั่งกิน นอนกินก็อย่าได้หวังเลย”

“ไอ้.....”

“ลองพูดมาสิ พูดออกมาเลยแล้วเราจะได้เห็นดีกัน”ชายหนุ่มคว้านิ้วเรียวที่ชี้ใส่หน้าตนกำไว้จนแน่น นัยน์ตาคมวาวมองนิ่งอยู่ที่หญิงสาวอย่างท้าทาย

“นายครับ นายเขมครับ”เสียงเรียกที่ดังแว่วมาจากทางด้านหน้าเรือน หยุดยั้งการถกเถียงระหว่างทั้งสองลง ชายหนุ่มเหลียวไปมองยังที่มาของเสียงก่อนที่เจ้าของเสียงดังกล่าวจะเดินเข้ามาหา

“มีอะไร”

“ไอ้ชัยมันตกนั่งร้าน”ชายฉกรรจ์ หน้าตาน่ากลัว ผิวค่อนข้างดำยิ่งส่งให้เขาดูป่าเถื่อนยิ่งขึ้น ทำให้หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองทั้งสองพูดคุยกัน ทว่าหูกลับเงี่ยฟังการสนทนานั้นอยู่ตลอด ชื่อชายหนุ่มที่อีกฝ่ายเรียกขาน ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ทว่าในขณะที่เธอกำลังนึกทบทวนความทรงจำตัวเองอยู่นั่นเอง เสียงทุ้มของเขาก็ดังเข้ามาเรียกความสนใจของเธอเสียก่อน

“ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน ไปบอกไอ้เรืองให้มันเตรียมเรือไว้ เดี๋ยวฉันจะพามันไปหาหมอเอง”

“ครับนาย”

ลับร่างของลูกน้องไปแล้ว ชายหนุ่มจึงหันกลับมาหาหญิงสาวอีกครั้ง ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอที่ได้เห็นทำให้เขานิ่งงันไปคล้ายคนถูกสะกดจิตก็ไม่ปาน นานกว่าจะเรียกสติของตนกลับมาได้

“เป็นบ้าอะไร ยิ้มทำไม”

“ฉันอยากยิ้ม ฉันก็จะยิ้ม มันไปหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบนายเขม”หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น บอกด้วยน้ำเสียงกวนประสาทที่สุด

“มันก็ไม่ได้หนักอะไรส่วนไหนของผมหรอกคุณพิชชาญา หรือเรียก ‘คุณสายลม’ ดีล่ะ”เขมินทร์สวนกลับ ไหวไหล่ทำทีเป็นไม่สนใจท่าทีของเธอ

“นี่นายรู้จักชื่อฉันด้วย?”

“ฮ่า...ไม่มีโจรคนไหนหรอกนะ ที่จะจับตัวใครมาโดยที่ไม่รู้จักเขาเลยน่ะ โง่ป่ะเนี่ย”ชายหนุ่มหัวเราะร่า ยิ่งได้เห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอก็ยิ่งขำ

“ไอ้...ไอ้...”

“พอ ...หยุด! ซักผ้ากองนี้ให้เสร็จ ถ้าผมกลับมาแล้วงานตรงนี้ยังไม่เสร็จ เราได้เห็นดีกันแน่ อ่อ...แล้วอย่าคิดหนีให้เหนื่อยอีกล่ะ ขอบอกไว้เลยว่า รอบ ๆ บ้านนี้มีคนเฝ้าตลอดเวลา ถ้าคิดว่าหนีรอดไปได้ก็ลองดู”

ชายหนุ่มตีหน้าขรึมบอกเสียงเข้ม เขารู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าเธอจะต้องไม่มีทางอยู่เฉยแน่ ดังนั้นการข่มขู่จึงเป็นทางหนึ่งที่จะสามารถหยุดยั้งความคิดของเธอได้บ้าง

“ฉันไม่เข้าใจ นายจับตัวฉันมาทำไม ฉันไปทำอะไรให้...ฉันทำผิดอะไร”หญิงสาวพร่ำถามเสียงสั่น รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้สนใจฟังและไม่คิดที่จะใส่ใจ แต่ก็ยังอยากจะพูด อยากจะถามมันออกมา ชายหนุ่มใจกระตูกวูบ เขาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อ่อนไหวของตนเอาไว้ ก่อนหันหลังให้เธอด้วยการเดินหนีไป


คำพูดที่วิ่งวนอยู่ในหัวเรียกความสับสนให้ก่อเกิดในหัวใจของชายหนุ่ม แม้ว่าเขาจะพยายามสลัดมันทิ้งอย่างไรก็ไม่เป็นผล

“ไอ้เขม อย่าได้ใจอ่อนเชียว จำเอาไว้ว่าผู้หญิงคนนั้นทำอะไรกับแกเอาไว้บ้าง อย่าได้ไปหลงเชื่อมารยาร้อยแปดพวกนั้นเด็ดขาด”

ชายหนุ่มหวนคิดถึงอดีตอันแสนเจ็บปวดของตนเพื่อหวังตอกย้ำให้ตัวเองได้จดจำถึงความร้ายกาจของเธอ และสิ่งที่เขาทำอยู่นี้ สมควรแล้วที่เธอจะได้รับ!

ภาพความสวยใส น่ารักของเธอในวันแรกที่เขาได้เจอยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนแล้วก็ตาม...ในครั้งนั้นเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่า คุณหนูผู้แสนน่ารักอย่างเธอจะมาสนใจผู้ชายอย่างเขา นักเรียนทุนต่ำต้อยที่เขาเรียนในที่แห่งนี้ได้เพราะความสามารถหาใช่เพราะฐานะ เงินทอง ชายหนุ่มหลงเชื่อจนหมดใจในวันที่เธอเดินเข้ามาหา มาบอกว่า เธอคิดเช่นไรกับตน และต้องการสานสัมพันธ์ให้มากกว่านี้ แต่ใครจะเชื่อ เมื่อถึงวันที่เขารักเธอหมดใจ และหลุดปากสารภาพความรู้สึกทั้งหมดที่มีในหัวใจให้เธอได้รับรู้ แต่สิ่งที่รับกลับคืนมามีเพียงรอยยิ้มหยัน เสียงหัวเราะอย่างเห็นคำพูดของเขาเป็นเพียงเรื่องขำขัน และคำพูดตอกย้ำที่เขาจำไม่เคยลืม

‘พี่เขมคิดว่าคนอย่างสายลมจะรักพี่จริง ๆ น่ะหรือคะ เอ...เอาความคิดส่วนไหนมาคิดคะเนี่ย สายลมก็แค่เล่นสนุก ๆ กับเพื่อน ๆ เท่านั้นเอง บอกตามตรงนะคะ ผู้ชายอย่างพี่เขม สายลมจริงจังด้วยไม่ได้หรอกค่ะ มันคนระดับกัน!’ สายตาดูถูก เหยียดหยามที่มองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคำพูดของเธอล้วนเป็นเรื่องจริง หาใช่แค่เรื่องขำขันที่เธอหยิบยกขึ้นมาเพื่อหลอกอำเขา

เขมินทร์แทบไม่รู้สึกตัวเลยว่า หลังจากนั้นได้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองอีกบ้าง เขารับรู้และได้ยินแต่เพียงเสียงหัวเราะขบขันจากเธอและบรรดาเพื่อน ๆ ของเธอเท่านั้นและก็เป็นเพราะถ้อยคำเหล่านั้นของเธอนั่นเองที่ผลักดันให้เขามุมานะ ทำทุกอย่างจนได้มีวันนี้ วันที่เขามีพร้อมทุกอย่าง รวมถึงพร้อมที่จะแก้แค้นเธอ คนที่ทำให้เขาเจ็บแทบปางตายในครานั้น

“นายครับ” เสียงเรียกของหนึ่งในลูกค้าที่เดินทางมาด้วยกันเรียกให้ชายหนุ่มกลับมาสู่ปัจจุบัน เขาหันกลับมามองคนเรียกก่อนถามออกไป

“เป็นยังไงบ้าง หมอว่าไง”

“ขาหักอย่างที่คิดครับ ตอนนี้กำลังเข้าเฝือกอยู่”

“อืม”ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนเดินนำไปยังจุดชำระเงินเพื่อจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ให้กับลูกน้องของตน


เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วหญิงสาวก็หาได้รู้ไม่ สิ่งเดียงที่เธอรู้ในตอนนี้คือ ผ้ากองโตที่ตั้งอยู่ตรงหน้าของเธอมันไม่ได้ยุบลงเลย ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรกับมันก็ตาม หญิงสาวโยนเสื้อผ้าในมือทิ้งโครมลงไปในกะละมัง จนฟองผงซักฟอกกระจายเต็มพื้น

“ไอ้บ้าเอ้ย”เธอทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดแรง สายตาสอดส่ายมองไปรอบบริเวณดังกล่าว หวังมองหาช่องทางสำหรับการหนีของตน และเมื่อเห็นว่าปลอดคนแน่แล้ว เธอจึงค่อย ๆ ลุกขึ้น แรงกำลังที่คล้ายจะหดหายไป กลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง เธอมองสำรวจไปโดยรอบอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ก่อนเดินเร็ว ๆ ไปยังประตูเล็ก ๆ ที่เธอสังเกตเห็นว่ามันสามารถเปิดออกไปสู่ด้านนอกได้ทันที

“จะไปไหนคะคุณ”เสียงแก่ ๆ ที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ขาที่ก้าวเดินหยุดกึก เธอค่อย ๆ เหลียวกลับมามองอย่างหวาดหวั่น ก่อนผ่อนลมหายใจอย่งโล่งอกเมื่อเห็นว่าใครคนนั้นเป็นเพียงแค่ ป้าแก่ ๆ ที่น่าจะมีอายุเกิน 60 ปีไปแล้วเท่านั้น

“ป้า ป้าให้ฉันไปเถอะนะ ฉันถูกจับตัวมา ฉันไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่เลย ป้าปล่อยฉันไปนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่เอาตำรวจมาจับป้าแน่นอน”หญิงสาวอ้อนวอนเสียงหวานหวังตะล่อมให้อีกฝ่ายใจอ่อน

“อิฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ คุณกลับไปซักผ้าต่อเถอะ อีกเดี๋ยวนายเขมก็จะกลับมาแล้ว เดี๋ยวคุณจะลำบากนะ”

“ป้า! นายเขมอะไรของป้าน่ะ มัน...เอ่อ...เขาเป็นโจรนะป้า เขาจับตัวฉันมา ถ้าฉันหนีไปได้ เขาก็หนีไม่รอดแน่”

“ก็นั่นสิคะ แล้วป้าจะปล่อยคุณไปได้ยังไง ปล่อยให้คุณไปพาตำรวจมาจับนายของป้าหรือคะ?” เจอสวนกลับด้วยคำพูดเช่นนี้ หญิงสาวก็ถึงกลับพูดอะไรไม่ออก เธอไม่คาดคิดจริง ๆ ว่า ขนาดคนแก่ ๆ อย่างป้าคนนี้ก็มีพิษสงไม่น้อยทีเดียว...มิน่าถึงได้อยู่กับ ‘นายเขม’ นายมหาโจรนั่นได้...หญิงสาวคิดในใจ ก่อนเดินกระแทกเข้ากลับไปนั่งทำงานที่ตนไม่เต็มใจอยากทำเลยอีกครั้ง

หญิงสาวลอบมองผู้คุมที่เวลานี้ไม่ยอมเขยื้อนกายออกห่างจากเธอเลยอย่างขัดใจ เธอผิดเองที่ผลีผลามเกินไป หญิงสาวเฝ้าตำหนิตัวเองอย่างหัวเสีย พยายามคิดหาวิธีเพื่อที่จะให้ ‘ผู้คุม’ หายไปจากตรงนี้ให้ได้...รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยหวาน ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงไปบนพื้น ร้อยโอดโอยเรียกร้องความสนใจออกไป

“โอ๊ย...โอ๊ย...ป้าช่วยฉันด้วย ป้า ป้าจ๋า”

“คุณ คุณเป็นอะไรไป” คนถูกเรียกรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความตกใจ ยิ่งเห็นหญิงสาวทำหน้าเจ็บปวดเหลือเกินก็ยิ่งให้เป็นห่วง

“ป้า ฉันปวดท้อง ปวดมาก ๆ เลย ป้าช่วยไปหายาให้ฉันกินหน่อยได้ไหม ฉันเป็นโรคกระเพาะ ถ้าเลยเวลากินข้าวฉันจะปวดท้องมาก ๆ โอย...ตอนนี้ฉันต้องการยา ป้าช่วยฉันด้วยนะ”

“ตายแล้ว จริงหรือคะ ถ้าอย่างนั้นคุณรอป้าอยู่ตรงนี้นะ ป้าจะรีบไปหายามาให้” พูดจบร่างอ้วนป้อมของป้าก็วิ่งหายเข้าบ้านไป หญิงสาวยิ้มอย่างชอบใจรีบลุกพรวดขึ้นและออกวิ่งทันทีที่มั่นใจว่าผู้คุมตนเองไปแล้วแน่ ๆ เธอกระโจนออกจากประตูและวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต


“อะไรนะ! หมายความว่ายังไงป้าชื่น”

“เธอ...เธอหลอกป้าว่าปวดท้อง ให้ป้าไปหายาให้เธอ พอป้ากลับมาเธอก็หายไปแล้ว...ป้าขอโทษ ป้าไม่น่าสะเพร่าเลย”ป้าชื่นรายงานออกไปเสียงสั่น หวาดหวั่นอารมณ์ของผู้เป็นนายอยู่ในไม่น้อย นี่ขนาดรายงานทางโทรศัพท์ นางยังจับเสียงได้เลยว่า นายเขมกำลังโกรธจัด หากได้มาอยู่ตรงหน้ามีหวังบ้านแตกแน่ ๆ...คิดเพียงเท่านี้ นางก็อดหวั่นใจแทนหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก...ไม่น่าเลยจริง ๆ

“บอกให้พวกนายชมออกตาม ตอนนี้ผมกำลังจะกลับไปแล้ว บอกด้วยว่าหาให้เจอ ถ้าไม่เจอไม่ต้องหยุดหา ต่อให้ต้องพลิกเกาะตามหาก็ต้องหาให้เจอ!”

“ค่ะ ๆ ป้าจะไปบอกเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”คนรับคำสั่งรีบบอกก่อนจะวางสายและวิ่งไปสั่งการอย่างรวดเร็ว ใจก็ภาวนาว่าขอให้เจอตัวหญิงสาวให้เร็วที่สุด ก่อนที่นายตนจะกลับมาและออกตามหาเอง เพราะนั้นหมายความว่า หญิงสาวอาจต้องเจ็บตัวยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าตัวเป็นแน่!

“คราวนี้แหละ ตายแน่ ๆ เลยคุณ ไม่น่าเลยจริง ๆ”


****************************


เฮ้ออออ...เอามาลงให้อ่านแก้ (คนเขียน) เซ็ง -*-"



ภัทร
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.พ. 2555, 13:57:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ก.พ. 2555, 13:57:29 น.

จำนวนการเข้าชม : 2526





<< บทที่ 1 จับตัว   บทที่ 3 บทลงโทษ >>
Oleang 9 ก.พ. 2555, 14:54:25 น.
มาร่วมอ่าน เผื่อคนแต่ง จะหายเซ็ง ...


anOO 9 ก.พ. 2555, 18:11:51 น.
หาเรื่องเจ็บตัวแล้วไหมล่ะ สายลม


XaWarZd 9 ก.พ. 2555, 22:06:15 น.
หาเรื่องจริงๆ แล้วสายลมจำนายเขมไม่ได้เลยจริงๆ เหรอ ร้ายนะเนี่ย


wane 10 ก.พ. 2555, 00:01:22 น.
รอตอนต่อไปค่ะ


แพรพริมา 10 ก.พ. 2555, 09:42:00 น.
เข้ามา like น้องนก จุ๊บๆ


nutcha 10 ก.พ. 2555, 10:12:48 น.
สายลมจะพัดไปได้ไกลแค่ไหน


nunoi 12 ก.พ. 2555, 18:27:53 น.
สายลมหาเรื่องใส่ตัวซะแล้ว


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account