เพลิงรัก มนต์สวาท
เดี๋ยวมาลงจ้ะ
Tags: มนต์ดำ เสน่ห์ยาแฝด เพียงดาว อัศนัย เพลงพิณ
ตอน: ตอนที่ 16
ตอนที่ 16
เช้าวันรุ่งขึ้นเพลงพิณรีบอาบน้ำแต่งตัวแม้ว่าใบหน้าสวยนั้นรอบดวงตาจะบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอัศนัยชายหนุ่มที่พร้อมทุกอย่างและเคยลุ่มหลงเธออย่างหัวปักหัวปำบัดนี้เขาจะตัดสายใยสวาทกับเธอไปแล้วชนิดตัดบัวไม่เหลือใยเลยด้วยซ้ำ จะว่าไปแล้วเรื่องที่เขาจับได้มันก็เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่มีผู้ชายหน้าไหนยอมอภัยให้อยู่แล้ว แต่ถึงยังไงเพลงพิณก็บอกกับตัวเองว่ามันผิดปกติเขาควรจะรักจะหลงเธอเหมือนเช่นเคยแต่นี่เขาตามจับผิดคงเป็นเพราะฤทธิ์ยาเส่น่ห์ของแม่หมอเรยา คงจะคลายลงแล้วก็แม่หมอมัวแต่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเลยไม่มีใครปรุงยาเสน่ห์ให้เธอเห็นทีงานนี้จะต้องเปลี่ยนหมอ ไม่ว่าต้องใช้เล่ห์กลมนต์เสน่ห์อะไรเธอจะต้องได้เขากลับมาไม่มีทางที่เธอจะยอมให้บ่อเงินบ่อทองตกเป็นของคนอื่นหรอก ว่าแต่จะใช้วิธีไหนดีล่ะที่จะทำให้เขายกโทษให้กับเธอ ใช่สิคงจะมีทางนี้ทางเดียว
เพลงพิณนึกถึงเพื่อนรักที่เป็นคนสุรินทร์ชื่อวาดรายนั้นแต่งงานกับมหาเศรษฐีบ่อน้ำมันร่ำรวยสุขสบายย้ายไปอยู่เมืองนอกแล้ว เพลงพิณมั่นใจว่าหน้าตา รูปร่าง ของวาดนั้นไม่มีส่วนหนึ่งส่วนใดที่จะมาเทียบชั้นกับเธอได้แต่ที่ทำให้เศรษฐีบ่อน้ำมันมาหลงรักเพื่อนเธอหัวปักหัวปำนั่นก็คงเป็นเพราะความลับที่วาดเคยบอกให้ฟังถึงการทำเสน่ห์จนเพลงพิณแอบไปทำตามแต่คนละหมอกันเท่านั้น
“ใช่สิยัยวาด แกต้องช่วยฉันได้ ยัยวาดมีหมอดี หมอเก่ง” พูดแล้วหญิงสาวก็ต่อสายทางไกลไปต่างประเทศซึ่งปกติเธอไม่ได้ติดต่อกับวาดมานานแล้วค่าโทรทางไกลแพงจะตายใครจะไปยอมเสียเงิน แต่เรื่องสำคัญขนาดนี้คงมีแต่วาดที่จะช่วยเธอได้และมันก็มีประโยชน์จริงๆ ในครั้งนี้เมื่อเพลงพิณได้ที่อยู่ของหมอทำเสน่ห์คนดังที่เป็นชาวสุรินทร์เหมือนกับวาดแต่ย้ายถิ่นพำนักมาอยู่ที่หมู่บ้านหนึ่งในจังหวัดสระบุรี
รถเก๋งคันเล็กกระทัดรัดกำลังน่ารักสมตัวเจ้าของขับเข้าไปในหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ป่าและน้ำตกที่เพิ่งจะค้นพบได้ไม่นาน เพลงพิณสอดส่ายสายตาหาบ้านทรงไทยตามคำบอกเล่าของวาดแต่ก็ยังหาไม่เจอ
“ทำไมมันถึงอยู่ลึกลับซับซ้อนนักนะ อาจารย์แสนคงจะเก่งมาก” เพลงพิณนึกถึงชายวัยกลางคนท่าทางเคร่งขรึม พลันสายตาของหญิงสาวก็มองเห็นผู้ชายท่าทางสูงใหญ่ยืนอยู่อยู่ข้างทางทำท่าจะไขกุญแจรถกระบะทรงสูง
เธอตัดสินใจจอดรถ
“คุณคะ ฉันจะขอถามทางหน่อยค่ะ”
ชายร่างสูงผิวคล้ำหันหน้ามาทำให้หญิงสาวผงะไปนิดหนึ่งเพราะดวงตาซ้ายของเขามีรอยบากท่าทางหน้าตาดูน่ากลัวแม้มีเค้าลางว่าเมื่อก่อนคงหน้าตาคมคายใช่ย่อย เขาหันมาและเห็นหญิงสาวผิวขาว หน้าตาสะสวยอย่างเพลงพิณก็รีบส่งยิ้มทักทายนัยน์ตากรุ้มกริ่มเพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยขนาดนี้แวะเวียนมาที่หมูบ้านบ่อยนักอีกทั้งเกิดรักแรกพบอย่างกะทันหัน นี่ล่ะมั้งผู้หญิงที่เจ้ากุมารทองลูกชุบมันบอกตอนออกมาว่า วันนี้แม่ของมันจะมาหา
“มีอะไร ให้ผมช่วยหรือครับคุณ”
ที่จริงคนถามแทบอยากจะขับรถหนีเมื่อเห็นใบหน้าน่ากลัวนั้นอย่างถนัดถนี่แต่คงไม่มีใครผ่านมาให้เธอถามอีกนาน
“ขอโทษนะคะ อยากทราบว่าตำหนักอาจารย์แสนไปทางไหน”
คนผิวดำแดงสูงใหญ่บอกให้เลี้ยวไปทางด้านซ้ายและขับตรงไปอีกราวกิโลก็ให้เลี้ยวขวาตรงทางสามแยกและขับรถต่อไปราวกิโลเศษก็จะเจอบ้านทรงไทยซึ่งมีหลังเดียวในละแวกนั้น พอเขาบอกเสร็จเพลงพิณก็ขับรถออกไปทันทีไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ
“คนอะไรน่าตาน่าเกลียด เห็นกลางคืนคงนึกว่าผี หึหึ” เรียวปากอวบอิ่มเหยียดยิ้มอย่างรังเกียจ
“คนอะไรวะแม่งใจดำเป็นบ้า แต่ก็ทั้งขาว ทั้งสวย ทั้งหมวย ทั้งอึ๋ม ได้ใจจริงๆ ฮืม..ว่าแต่อีแบบนี้มาให้เราทำเสน่ห์แหงๆ เฮ้อ”
ณ.บ้านทรงไทยประตูถูกปิดเงียบมีต้นไม้ใหญ่รกครึ้มปลูกครอบคลุมทั่วอาณาบริเวณดูแล้ววังเวงชอบกลแม้เป็นเวลากลางวันเรือนไทยโบราณหลังนี้มีขนาดกะทัดรัดไม่เล็กไม่ใหญ่ปลูกอยู่โดดเดี่ยวปราศจากบ้านเรือนในละแวกเดียวกัน
“อาจารย์แสนคะ อาจารย์อยู่หรือเปล่าคะ หรือเราจะมาผิดที่ แต่ก็ไม่น่าใช่” หญิงสาวรำพึง
พลันกลิ่นควันของธูปเทียนก็ลอยมาตามลมพร้อมเสียงเด็กผู้ชายจากไหนไม่รู้หัวเราะเสียงดัง หุหุ
เพลงพิณที่ยืนอกสั่นขวัญแขวนเพราะรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ เหมือนมีอะไรผิดปกติวิ่งอยู่รอบๆ ตัวเธอ “เสียงอะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้น” เธอมองเงาดำๆ ที่วิ่งวนอยู่รอบตัวเธอ
“เฉียงหมูฉับมั้ง อิ อิ อิ” เสียงเด็กผู้ชายยังพูดไม่ค่อยชัดร้องตอบ แต่ไม่มีตัวตน
ขนในร่างกายของหญิงสาวกระตุกลุกขึ้นตั้งพร้อมกัน
ว้าย! “ผีหลอก” ช่วยด้วยๆ จากนั้นเพลงพิณก็หลับไป
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่หญิงสาวหลับไป แต่เมื่อเปลือกตาค่อยๆ เผยอขึ้นมา เพลงพิณก็มองไปรอบๆ และต้องสะดุ้งเมื่อเห็นแท่นบูชาขนาดใหญ่มีทั้งรูปปั้นกุมาร หม้อดิน สายสิญจน์ม้วนใหญ่ ข้าวของในการทำพิธีต่างๆที่เธอเคยเห็นมาบ้างแล้วที่ตำหนักแม่หมอเรยา กลิ่นควันธูปที่ถูกจุดอยู่นั้นมันลอยเข้าจมูกเธอไม่รู้ว่าเหม็นหรือหอมกันแน่ พอเริ่มนึกได้ว่าก่อนเป็นลมหมดสติไปเธอเจออะไรเข้า ก็ทำให้หญิงสาวกระถดถอยหลังคิดจะลุกขึ้นและวิ่งออกไปให้ไกลจากบ้านหลังนี้แต่แล้วร่างบางก็ถอยไปชนกับชายข้างหลัง
ว้าย!
ชายที่เธอถามทางรูปร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำหน้าตาคมคาย ตาข้างขวามีรอยบาก สวมชุดสีขาวมีลูกประคำพวงยาวห้อยอยู่ที่คอ
“แก เอ๊ย..คุณมาทำอะไรที่นี่” เพลงพิณถามสีหน้าหวาดกลัว
“ก็ที่นี่มันบ้านของผม ว่าแต่คุณผู้หญิงนั่นแหละมาหาผมทำไม” สายตามองมาอย่างโลมเลีย
“ที่แท้คุณก็คืออาจารย์แสนอย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวหน้าซีดจำได้ดีเมื่อกี้ถามเสร็จเธอก็ขับหนีเขา เขาพยักหน้า
“ว่าแต่มาหาผมทำไม คงไม่พ้นจะให้ผมทำเสน่ห์ให้ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ อาจารย์จะเรียกร้องสักเท่าไหร่ก็ได้ค่ะ ขอเพียงแต่ให้คุณอั๊ดกลับมารักฉันก็พอ”
สายตาเจ้าเล่ห์ลอบมองเนินเนื้อขาวๆ ที่โผล่พ้นเสื้อ
“เรียกร้องเท่าไหร่ก็ได้เหรอ” อาจารย์แสนชักสนใจจะเรียกร้องอย่างอื่นมากกว่าเงิน ความรู้สึกอยากจะขย้ำลูกค้าเพิ่งเกิดเป็นครั้งแรก
“ใช่ค่ะฉันจะจ่ายให้ไม่อั้น” เพลงพิณย้ำ
อาจารย์แสนมองไปรอบตัวหญิงสาว ยิ่งมองเธอเขาก็ยิ่งอยากจะได้อย่างอื่นของเธอมากกว่าเงินเสียอีก
“ไม่อั้นจริงๆ นะ”
“แล้วจะให้อาจารย์ช่วยยังไงล่ะ” อาจารย์แสนจอมขมังเวทย์ เริ่มหยั่งเชิง
“จะทำอย่างไรก็ได้ขอให้เขากลับมารักมาหลงหนูเหมือนเคย” เพลงพิณส่งรูปชายหนุ่มให้อาจารย์แสนจอมขมังเวทรับมาดู
“หล่อขนาดนี้ล่ะสิ ถึงอยากจะเรียกเขากลับมา”
“แล้วจะทำวิธีไหนดีคะอาจารย์ ว่าแต่มันจะได้ผลจริงๆ เหรอ”
อาจารย์แสนตบเข่าดังฉาด
“อุบะ ไม่เชื่อกันแล้วมาหาทำไม” จะว่าไปแล้วอาจารย์แสนเองก็มีวิชาอาคมอยู่พอตัวไม่ใช่พวกมั่วๆหลอกชาวบ้านไปวันๆ
“เปล่าค่ะไม่ใช่ไม่เชื่อ พิณเองก็เห็นวาดเขามาให้อาจารย์ทำแล้วมันได้ผล”
“แล้วจะให้ทำอะไรให้ล่ะ เสน่ห์ยาแฝด หงส์ร่อนมังกรรำ หรือจะให้ลงนะหน้าท้อง เอ้ย...หน้าทอง”อาจารย์แสนหัวเราะจนเห็นไรฟันขาว
“อะไรก็ได้ที่มันได้ผลชะงัดค่ะอาจารย์” เพลงพิณเงยหน้ามองอาจารย์แสนชัดๆ หนวดเครารกรุงรังนั้นนึกว่าหากเขาโกนมันออกหน้าตาอาจจะดูดีขึ้นเพราะมีพื้นหน้าที่คมคายไม่น้อย แต่ติดที่เบ้าตาเป็นรอยบากนั้นมันทำให้ทุกอย่างที่เคยดูดีกลับดูแย่ไปถนัดตา
“ถ้าอย่างนั้นมันต้องหงส์ร่อน มังกรรำ รับรองไม่เกินสามวันมันต้องกลับมารักกลับมาหลง”
“แล้วไอ้หงส์ร่อนมังกรรำ มันทำยังไงคะอาจารย์”
ผ้าแถบผืนยาวสีขาวถูกส่งให้เพลงพิณ
“เอ้า…เอาไปเปลี่ยนซะ”
“อาจารย์อย่าบอกนะคะว่าหนูต้องใส่ไอ้ผ้านี่เข้าพิธี” เพลงพิณมองผ้าแทบสลับกับมองหน้าอาจารย์จอมขมังเวท
“ไปสิไปเปลี่ยนซะ ถ้าอยากได้ไอ้หน้าหล่อในรูปนี่คืน รับรองไม่เกินสามวันมันต้องกลับมาหาหนูอย่างแน่นอนอาจารย์รับประกัน” เพลงพิณมีสีหน้าลังเล แต่ยังไงซะเธอก็มาถึงนี่แล้ว
“ตกลงค่ะอาจารย์ทำยังไงก็ได้ขอให้มันได้ผล”
เมื่อเพลงพิณกลับออกมาอีกครั้งในชุดกระโจมอกอวดเนินอกอิ่มก็ทำให้อาจารย์แสนแทบจะเลือดกำเดาไหลเพราะความขาวชนิดโอโม่ และไม่คิดว่าหญิงสาวจะซ่อนรูปร่างยั่วยวนเอาไว้ได้อย่างแนบเนียนขนาดนี้
“มองอะไรคะอาจารย์ แล้วหนูต้องทำยังไงต่อล่ะคะ ขอชนิดแรงๆ เลยนะคะถ้าเรียกคุณอั๊ดกลับมาหาหนูได้คืนนี้ได้ก็ยิ่งดี”
“อาจารย์กำลังเพ่งสมาธิไปที่หนู เพื่อส่งผ่านมนต์ตรามหาเสน่ห์ไปครอบคลุมร่างกายของหนูไว้ ส่วนขอแรงๆ อาจารย์ก็จะจัดให้แรงๆ สมใจ” อาจารย์แสนแอบกลืนน้ำลายไปหลายครั้ง บางอย่างมันกำลังตื่นตัวจนอาจารย์แสนแทบควบคุมไม่อยู่
“พร้อมแล้วใช่ไหม” อาจารย์แสนชี้ไปที่หม้อดินที่กำลังเดือดปุดๆ และบอกให้หญิงสาวเปิดฝาหม้อออก จนไอความร้อนลอยขึ้นมา
“อาจารย์หิวข้าวเหรอคะ ไอ้หม้อข้าวต้มนี่มันจะทำอะไรได้” หญิงสาวถามอย่างฉงนไม่เห็นว่าข้าวต้มที่กำลังเดือดปุดๆ มันจะเกี่ยวอะไรด้วย
“เปล่าอาจารย์ไม่หิวหรอกข้าวน่ะ” เพราะจริงๆ แล้วอาจารย์แสนกำลังหิวอย่างอื่นที่อดมานานแม้จะมีอวิชชาติดตัวแต่อาจารย์แสนก็ไม่เคยคิดจะทำกับใครเหมือนที่กำลังคิดตอนนี้
“ไอ้สิ่งนี้นี่แหละจะเรียกไอ้หนุ่มนั่นกลับมามันคือมนต์พิศวาสน้ำซาวข้าว” เพลงพิณแสดงสีหน้าว่าไม่เชื่อ
“อาจารย์หลอกให้เสียเวลาหรือเปล่าคะ ไอ้น้ำข้าวต้มนี่มันเกี่ยวอะไรด้วย ถ้าอาจารย์ไม่อยากช่วยก็บอกมาจะได้ไปหาอาจารย์ท่านอื่น”
“อย่าใจร้อนนักสิ ไม่มีอะไรจะได้ผลเร็วและดีเท่ากับมันอีกแล้ว” พร้อมกันนั้นอาจารย์แสนก็บอกเล่าพิธีให้เพลงพิณฟังว่าหญิงสาวจะต้องยกขานำผ้าแถบขึ้นคร่อมหม้อข้าวต้มร้อนๆ และร่อนอย่างหงส์เพื่อจะให้เหงื่อออกและหยดลงหม้อข้าวจากนั้นก็เอาน้ำข้าวนี้ไปผสมใส่แกงให้ผู้ชายคนใดกินก็จะหลงจะรักอย่างหัวปักหัวปำ
เพลงพิณชะเง้อไปมองข้าวต้มที่มีควันโพยพุ่งและทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ
“มันจะไม่ร้อนแย่เหรอคะอาจารย์อย่างนี้ฐานที่มั่นของหนูมันไม่พังหมดเหรอคะ”
“มันก็ไม่ร้อนขนาดนั้นหรอกนะ แต่ต้องบอกกันตามตรงว่าไอ้การที่ใช้ของต่ำทำให้คนอื่นเขามารักมาหลง มันคงไม่จีรังยั่งยืนหรอกนะหนู ยามของมันเสื่อมฤทธิ์เมื่อไหร่ก็ต้องทำใส่อีก”
เพลงพิณกำลังชั่งใจและก็ตัดสินใจอย่างกล้าหาญด้วยการยกผ้าแล้วอ้าขายืนคร่อมหม้อข้าวปล่อยให้ไอความร้อนมันรมไปถึงเนินเนื้ออวบอูมที่มีผืนหญ้าขึ้นปกคลุมอย่างไม่มากไม่น้อยเกินไปเพื่อให้เกิดเหงื่ออย่างที่อาจารย์แสนบอก พลางนึกในใจว่าไอ้พิธีกรรมแบบนี้มันเหมือนเคยดูมาในหนังเรื่องไหนสักเรื่องหนึ่ง จากนั้นหญิงสาวก็เริ่มร่อนอย่างหงส์แบบที่อาจารย์สั่งเอวบางๆ ส่ายร่อนวนอยู่ตรงหน้าอาจารย์คนดัง และตั้งอกตั้งใจทำหวังให้สัมฤทธิ์ผล
“ยิ่งกว่านางยั่วเสียอีก อย่างนี้ไม่ต้องใช้อาคมพี่ก็พร้อมจะรักจะหลงน้องแล้ว” อาจารย์แสนพูดเบาๆ และ แวบหนึ่งเขากลับรู้สึกค้านในใจจนทำให้อาจารย์แสนบริกรรมคาถาไม่แม่นยำอย่างที่เคย
“หยุดๆ ไม่ต้องร่อนแล้ว ไม่ทำแล้ว เลิกๆ” อาจารย์แสนสั่ง
ร่างบางชะงักอย่างหงุดหงิด
“อะไรกันนักกันหนาคะอาจารย์” เพลงพิณเท้าสะเอวด้วยความโมโหแต่ผ้าแถบที่พันร่างไว้เกิดหลุดมากองอยู่ที่พื้น หญิงสาวยืนงงๆ เพราะรู้สึกเย็นๆ
ว้าย! เพลงพิณรีบรวบผ้าขึ้นมา
“มะ...ไม่มี..อารมณ์จะทำ ไม่ทำแล้ว ทำอย่างอื่นเลยละกัน” เพราะอาจารย์แสนรู้ดีว่าวิธีนี้มีผลร้ายแรงมากทั้งผู้ถูกกระทำและผู้กระทำอาจทำให้เสียจริตได้ในภายหลัง เป็นเพราะอาจารย์แสนมีวิบากกรรมกับเพลงพิณทำให้มีจิตเสน่ห์หาตั้งแต่แรกพบเลยไม่อยากให้เธอทำพิธีอุบาทว์ได้สำเร็จ
“อาจารย์บ้า หลอกให้เสียเวลา ที่แท้ก็เป็นแค่พวกต้มตุ๋น” เพลงพิณหัวเสียนึกอยากจะสาดหม้อข้าวใส่หน้าอาจารย์ให้สาสมที่หลอกให้ทำพิธีครึ่งๆ กลางๆ เธอตัดสินใจหันหลังหยิบเสื้อผ้าจะไปเปลี่ยนชุด
“นึกว่าของจะแน่ ที่แท้ก็ไม่ได้เรื่อง”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวก็จะได้รู้
หญิงสาวก็แทบช็อกเมื่อจู่ๆ ผ้าแถบที่พันไว้เพื่อปิดบังร่างกายคราวนี้ไม่ได้หลุดเองแต่กลับถูกกระตุกหล่นไปกองที่พื้นเท่ากับว่าตอนนี้เพลงพิณกำลังนุ่งลมห่มฟ้าเปลือยกายขาวโพลนอวดอยู่ตรงหน้าอาจารย์แสนเสียอย่างนั้น
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“อาจารย์เปล่านะแค่คิด แต่ยังไม่ได้ทำ เอ้ย...ไม่ได้คิดและไม่ได้ทำ” อาจารย์แสนรีบแก้ตัวมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเลือดกำเดาแทบพุ่งทะลักออกมา เพลงพิณรีบหยิบผ้าขึ้นไปพันร่างบางอย่างลวกๆ เธอยืนอยู่ห่างอาจารย์แสนไกลพอสมควรไม่มีทางทีเขาจะเอื้อมมือมาไกลขนาดนั้นได้
“ถ้าอาจารย์ไม่ทำแล้วใครทำล่ะ” น้ำเสียงสั่นหันไปหันมา
“กุมารทองน่ะสิ”
ว้าย!
“อย่างนั้นก็ผีน่ะสิ” เพลงพิณกระโดดกอดอาจารย์แสนอย่างลืมตัวลืมอายว่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามันทำให้ร่างแกร่งที่ซ่อนตัวอยู่ในกางเกงสีขาวของอาจารย์แสนผงาดขึ้นมาอย่างท้าทาย
“ลงไปก่อนเถอะ มานั่งตักอาจารย์แบบนี้มันไม่ดีนะ” น้ำเสียงสั่นสู้ของอาจารย์จอมขมังเวทสั่งหญิงสาว
“กลัวค่ะอาจารย์ กลัวๆๆ” หญิงสาวหน้าซีดจัดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กผู้ชายดังขึ้นมาอีกนึกถึงผีเด็กที่เจอตอนเข้ามาถึงทีแรก ส่วนอาจารย์คงรู้ดีว่าเป็นฝีมือใคร
“ไอ้ลูกชุบหยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่หยุดพ่อจะจับขังใส่ขวดน้ำปลาเสียให้เข็ด ไม่ให้โผล่หน้าออกมาซนได้อีก” อาจารย์แสนขู่กุมารทองลูกรักที่ได้รับมรดกมาจากผู้เป็นพ่อ
“พ่อๆ รออะไรอยู่ได้ จะทำอะไรก็ทำเข้าสิหนูจะได้เกิดกับเขาสักที รอมาเป็นร้อยปีแล้วนะ” เสียงนั้นจงใจจะให้อาจารย์แสนได้ยินเพียงคนเดียว
“มันจะดีเหรอวะไอ้ลูกชุบ ทำแบบนั้นมันไม่ดีนะเว้ย มันบาป”
“อย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลยพ่อ หนูรู้นะว่าพ่อก็คิดเหมือนกันแต่หนูจะบอกให้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเนื้อคู่พ่อ”
“จริงเหรอไอ้ลูกชุบ”
“จริงสิจ๊ะพ่อ หนู่ไม่หลอกหรอก โชคดีนะพ่อ” จากนั้นกุมารทองก็หายไป
“อาจารย์คะ พิณกลัวค่ะพิณกลัว หือ หือๆๆ” เพลงพิณกอดอาจารย์แสนแนบแน่นอย่างลืมตัวอกเปลือยเบียดแน่นกับกล้ามเนื้อหน้าอกของอาจารย์แสน
“มันไปแล้วหนูไม่ต้องกลัว” อาจารย์แสนลูบหลังขาวเนียนวนเวียนลูบอยู่หลายครั้ง เธอคงกลัวจนลืมตัวจริง”
“ไปแล้วจริงๆ นะ” เพลงพิณค่อยๆ ลืมตาและพบว่าตัวเองไม่ได้นุ่งผ้าและนั่งกอดคร่อมอยู่บนตักอาจารย์แสน
ว้าย! “ไอ้อาจารย์เจ้าเล่ห์ จอมลามก” หญิงสาวสะบัดมือตบเข้าที่ใบหน้าของอาจารย์คนดังจนเขาหน้าสะบัด
“เธอต่างห่างที่มานั่งตักฉันเอง”
“พิธีก็ไม่สำเร็จไอ้อาจารย์ลวงโลกฉันยังต้องมาเปลืองตัวให้แกเห็นอะไรต่อมิอะไรอีก” เพลงพิณรีบลุกขึ้นจากตักแต่แล้วเธอกลับไปไหนไม่ได้เมื่อมือแข็งแรงไม่ต่างจากคีมคีบเหล็กดึงแขนเธอเอาไว้
“ฉันน่ะของจริง ของแท้เลยทีเดียว ไม่เชื่อก็ลองดูจะทำให้เธอหลง งงงวยก็ได้” อาจารย์แสนโกรธจัดเขาบริกรรมคาถามนต์ตรามหาเสน่ห์พร้อมเอื้อมไปหยิบน้ำมันว่านผงมหาเสน่ห์จากนั้นป้ายไปที่ตัวหญิงสาว
เพลงพิณไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ความร้อนมันวิ่งวนไปทั่วทั้งสรรพางค์มือเรียวลูบไล้ไปตามร่างกาย ความต้องการบางอย่างจู่ๆ มันก็เกิดขึ้นมา
“อาจารย์ๆ ทำอะไรกับหนู”
อาจารย์แสนไม่ตอบอะไรเขากระชากเสื้อสีขาวที่ใส่อยู่กระดุมทุกเม็ดก็กระเด็นกระดอนหายไปไม่รู้ว่าร่วงหล่นไปอยู่ตรงไหนบ้าง จากนั้นกางเกงสีขาวขายาวก็ทอดทิ้งตาม มวยผมที่มุ่นเอาไว้และปักด้วยปิ่นสีดำที่ทำเป็นรูปหัวกะโหลกอันเล็กก็ถูกดึงออกให้เห็นผมยาวสยาย
“จะได้รู้กันไปเลยว่าอาจารย์มันของจริงไม่ได้ลวงโลก โอม มามะ มาหลง มางง มางวย” อาจารย์แสนในร่างเปลือยที่เต็มไปด้วยกล้ามมัดร่ายมนต์เบาๆ หญิงสาวก็เคลิบเคลิ้มตามอกตามใจเขาทุกอย่าง ปลายนิ้วแข็งแรงเรียวยาวเขี่ยที่พวงแก้มและไล้ลงมาที่ริมฝีปากบางอิ่มก่อนจะจุมพิตครอบคลุมบดขยี้อย่างหื่นกระหาย และไล้นิ้วชี้เรียวยาววนไปรอบยอดปทุมถันก่อนจะบดบี้คลึงมันเบาๆ
“อาจารย์อย่าๆ คะ” เสียงกระเส่าของหญิงสาวปลุกเร้าอารมณ์ของอาจารย์หนุ่มอย่างที่ไม่เคยมาก่อน จากนั้นก็ใช้ทั้งฝ่ามือเค้นขยี้อกอวบอย่างเมามันร่างหนากำยำของอาจารย์แสนกดทาบทับเธอลงไปที่พื้น จมูกค่อนข้างโด่งเป็นสันนั้นกำลังฟอนเฟ้นอยู่ที่ลำคอขาวจนหญิงสาวไม่อาจต้านทานมนต์เสน่ห์ได้
“ทำตัวดีๆ อย่างนี้สิน่ารัก” อาจารย์แสนเสียงสั่นพร่า ก่อนจะใช้ขาขวาเบียดเรียวขาของเพลงพิณให้ห่างจากกัน จากนั้นบางสิ่งที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วก็พาตัวของมันเข้าไปสำรวจในร่างหญิงสาวอย่างว่องไว จนหญิงสาวกรีดร้องเสียงดังเพราะความใหญ่โตของมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“โอ๊ย เจ็บๆ อาจารย์หยุดๆๆ” มือเรียวปัดป่ายพยายามหาทางหลุดออกจากตัวตนของเขา
“อย่าดื้อน่าที่รัก เธอน่าหม่ำน่าฟัดไปทั้งตัวเลยรู้ไหมอีหนู” อาจารย์หนุ่มใหญ่ไฟแรงกลับพามันกดเข้าไปจนสุดทาง
“โอ๊ย! ไม่นะ” ความคับแน่นทำให้ร่างกายแทบจะแตกสลายออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ อาจารย์คงรีบเร่งจังหวะพาตัวตนของเขาเข้าออกอย่างชำนาญสักพักความเจ็บที่ทรมานเพลงพิณก็มลายหายไปเหลือไว้แต่เพียงความเสียวซ่านต้องการจนโอบรอบศีรษะของอาจารย์แน่นและต้องการให้เขารักเธอมากๆ
“อาจารย์ขาๆ พิณไม่ต้องการอาจารย์ค่ะ อย่านะคะ”
“อย่าหยุดใช้ไหมล่ะ” อาจารย์กระซิบเบาๆ ที่ใบหูของเธอก่อนจะขบเม้มมันเล่นอย่างตั้งใจ ในขณะที่ช่วงล่างยังทำหน้าที่อย่างแข็งขันจนเธอหอบระรัว ช่องท้องน้อยของหญิงสาวรู้สึกเสียวซ่านและต้องการอาจารย์แสนเหลือเกินยิ่งกว่ายาปลุกเซ็กส์ขนานใดในโลกจะทำได้ อาจารย์แสนยิ้มอย่างพอใจเขาเชื่อว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะฤทธิ์มนตราส่วนหนึ่งมาจากตัวของเขาที่มีพลังในเรื่องนี้ทำให้หญิงสาวสุขสม ปลายเล็บยาวสีชมพูเลื่อนไปจิกทั้งหลังอาจารย์แสนเพื่อระบายความเสียวซ่าน ซึ่งอาจารย์หนุ่มใหญ่เข้าใจดีเขาใช้มือแข็งแรงยกเรียวขาของเธอเอาไว้และเปิดกว้างให้มองบางอย่างได้อย่างถนัดตาซึ่งเขายอมรับว่ามันสวยที่สุดตั้งแต่เขาเคยเห็นมา
“อาจารย์ขาเร็วสิคะ พิณไม่ไหวแล้วค่ะ” น้ำเสียงเซ็กซี่กับสายตาออดอ้อนแสดงความต้องการทำให้อาจารย์แสนไม่รอช้าที่จะพาตัวตนแข็งแรงกดดันเข้าไปหาจากนั้นเร่งจังหวะอย่างถี่ยิบจนเสียงเนื้อกระแทกเนื้อระรัวไปทั่วห้องกลบเสียงสิ่งอื่นใด
“ฉากนี้เด็กเข้าไปดูไม่ได้ หุ หุ” กุมารลูกชุบปิดตานั่งอยู่ข้างหน้าบ้าน ก่อนที่จะค่อยๆ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ปล่อยให้ผู้ใหญ่สองคนในบ้านแลกเหงื่อกัน
ด้วยมนต์ตรามหาเสน่ห์บวกกับพละกำลังอันเหลือเฟือของอาจารย์แสนแม้ว่าเขาจะพาเธอไปดื่มน้ำผึ้งป่าที่หวานหอมชวนให้หลงไหลไปแล้วก็ตาม แต่ว่าร่างบางที่อ่อนระทวยคาอกอาจารย์แสนก็ปลุกเร้าอารมณ์หนุ่มในกายให้คืนชีพขึ้นมาอีก
“อย่าเพิ่งหลับสิจ๊ะ อาจารย์จะพาหนูไปหาความสุขให้ถึงวิมานฉิมพลีอีกครั้ง”
เมื่อน้ำมันว่านมหาเสน่ห์ที่ใช้ป้ายหญิงสาวเริ่มคลายมนต์ลง เพลงพิณเริ่มเป็นตัวของตัวเองร่างกายที่หมดซึ่งเรี่ยวแรงพยายามถอยหนีจากอ้อมอกอาจารย์แสน
“ปล่อยนะ แกๆ ข่มขืนฉัน” หญิงสาวตบเข้าที่ใบหน้าอาจารย์หนุ่มสองทีติดกัน
“ก็แบบที่เขาบอกยังไงว่าอย่าเล่นกับมนต์ดำมันจะย้อนเข้าตัว” อาจารย์แสนที่กำลังของขึ้นไม่รู้สึกโกรธที่ถูกตบแต่กลับรู้สึกอย่างอื่นขึ้นมาทดแทน เขายอมรับว่าหญิงสาวตรงหน้าทั้งสวยทั้งถูกใจจนคิดจะเก็บเอาไว้คนเดียว
“มานี่” เขาดันร่างบางด้วยร่างกายหนาใหญ่ของตนจนหญิงสาวชิดติดกำแพง
“ไอ้อาจารย์บ้าแกคิดจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆ”
อาจารย์แสนมองร่างงามด้วยตาหวานเยิ้ม
“ก็ทำแบบนี้ยังไงล่ะยอดรัก” เขาหมุนร่างบางให้หันหน้าเข้าหากำแพง
“รู้ไหมฉันหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็นหน้า เธอจะต้องเป็นของฉันเท่านั้น ความรักแบบที่เธอทำมาตลอดมันไม่ได้ผลหรอกเห็นไหม พอคาถาเริ่มเสื่อมไอ้หนุ่มนั่นก็เริ่มเปลี่ยนใจไปทุกที เพราะลึกๆ แล้วเขาไม่เคยรักเธอเลย”
“แกรู้ด้วยเหรอ”
“อย่าเรียกผัวว่าแกสิจ๊ะทูนหัว ก็ผีพรายมันมาบอกพี่ นี่ดีนะที่น้องเล่นทำเสน่ห์ใส่มันแค่พองาม แค่ผงจิ้งจกกับชะมดเช็ดบดรวมกับพิมเสนและเอาใส่แกงให้มันกิน ถ้าน้องทำลูกสวาดหรือหงส์ร่อนมังกรรำที่ถือว่าเป็นของต่ำที่ทำใส่ผู้ชายให้หลงน้องจะบาปหนักกว่านี้”
“แกรู้หมดทุกเรื่องเลยเหรอ”
“ใช่แต่ยัยหมอทำเสน่ห์ของน้องมันอ่อนหัด ที่น้องให้ฝังรูปฝังรอยคราวก่อนมันก็ทำพิธีผิดพลาดดันมัดหุ่นผิดหันหลังชนกันมนต์ดำที่เคยครอบคลุมไอ้หนุ่มนั้นไว้มันถึงได้คลายแล้วยังไงล่ะ”
“จริงด้วย ใช่สิเพราะจู่ๆ คุณอั๊ดก็เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน”
“นี่ใช่ไหมกรรมเวรของฉันทำให้ถูกคนอย่างแกข่มขืน” หญิงสาวปล่อยโฮเมื่อสำนึกว่ามันคงเป็นเวรกรรมเธอที่เคยทำเสน่ห์ยาแฝดใส่อัศนัยให้เขารักเขาหลงเธอมาตลอด
เช้าวันรุ่งขึ้นเพลงพิณรีบอาบน้ำแต่งตัวแม้ว่าใบหน้าสวยนั้นรอบดวงตาจะบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอัศนัยชายหนุ่มที่พร้อมทุกอย่างและเคยลุ่มหลงเธออย่างหัวปักหัวปำบัดนี้เขาจะตัดสายใยสวาทกับเธอไปแล้วชนิดตัดบัวไม่เหลือใยเลยด้วยซ้ำ จะว่าไปแล้วเรื่องที่เขาจับได้มันก็เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่มีผู้ชายหน้าไหนยอมอภัยให้อยู่แล้ว แต่ถึงยังไงเพลงพิณก็บอกกับตัวเองว่ามันผิดปกติเขาควรจะรักจะหลงเธอเหมือนเช่นเคยแต่นี่เขาตามจับผิดคงเป็นเพราะฤทธิ์ยาเส่น่ห์ของแม่หมอเรยา คงจะคลายลงแล้วก็แม่หมอมัวแต่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเลยไม่มีใครปรุงยาเสน่ห์ให้เธอเห็นทีงานนี้จะต้องเปลี่ยนหมอ ไม่ว่าต้องใช้เล่ห์กลมนต์เสน่ห์อะไรเธอจะต้องได้เขากลับมาไม่มีทางที่เธอจะยอมให้บ่อเงินบ่อทองตกเป็นของคนอื่นหรอก ว่าแต่จะใช้วิธีไหนดีล่ะที่จะทำให้เขายกโทษให้กับเธอ ใช่สิคงจะมีทางนี้ทางเดียว
เพลงพิณนึกถึงเพื่อนรักที่เป็นคนสุรินทร์ชื่อวาดรายนั้นแต่งงานกับมหาเศรษฐีบ่อน้ำมันร่ำรวยสุขสบายย้ายไปอยู่เมืองนอกแล้ว เพลงพิณมั่นใจว่าหน้าตา รูปร่าง ของวาดนั้นไม่มีส่วนหนึ่งส่วนใดที่จะมาเทียบชั้นกับเธอได้แต่ที่ทำให้เศรษฐีบ่อน้ำมันมาหลงรักเพื่อนเธอหัวปักหัวปำนั่นก็คงเป็นเพราะความลับที่วาดเคยบอกให้ฟังถึงการทำเสน่ห์จนเพลงพิณแอบไปทำตามแต่คนละหมอกันเท่านั้น
“ใช่สิยัยวาด แกต้องช่วยฉันได้ ยัยวาดมีหมอดี หมอเก่ง” พูดแล้วหญิงสาวก็ต่อสายทางไกลไปต่างประเทศซึ่งปกติเธอไม่ได้ติดต่อกับวาดมานานแล้วค่าโทรทางไกลแพงจะตายใครจะไปยอมเสียเงิน แต่เรื่องสำคัญขนาดนี้คงมีแต่วาดที่จะช่วยเธอได้และมันก็มีประโยชน์จริงๆ ในครั้งนี้เมื่อเพลงพิณได้ที่อยู่ของหมอทำเสน่ห์คนดังที่เป็นชาวสุรินทร์เหมือนกับวาดแต่ย้ายถิ่นพำนักมาอยู่ที่หมู่บ้านหนึ่งในจังหวัดสระบุรี
รถเก๋งคันเล็กกระทัดรัดกำลังน่ารักสมตัวเจ้าของขับเข้าไปในหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ป่าและน้ำตกที่เพิ่งจะค้นพบได้ไม่นาน เพลงพิณสอดส่ายสายตาหาบ้านทรงไทยตามคำบอกเล่าของวาดแต่ก็ยังหาไม่เจอ
“ทำไมมันถึงอยู่ลึกลับซับซ้อนนักนะ อาจารย์แสนคงจะเก่งมาก” เพลงพิณนึกถึงชายวัยกลางคนท่าทางเคร่งขรึม พลันสายตาของหญิงสาวก็มองเห็นผู้ชายท่าทางสูงใหญ่ยืนอยู่อยู่ข้างทางทำท่าจะไขกุญแจรถกระบะทรงสูง
เธอตัดสินใจจอดรถ
“คุณคะ ฉันจะขอถามทางหน่อยค่ะ”
ชายร่างสูงผิวคล้ำหันหน้ามาทำให้หญิงสาวผงะไปนิดหนึ่งเพราะดวงตาซ้ายของเขามีรอยบากท่าทางหน้าตาดูน่ากลัวแม้มีเค้าลางว่าเมื่อก่อนคงหน้าตาคมคายใช่ย่อย เขาหันมาและเห็นหญิงสาวผิวขาว หน้าตาสะสวยอย่างเพลงพิณก็รีบส่งยิ้มทักทายนัยน์ตากรุ้มกริ่มเพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยขนาดนี้แวะเวียนมาที่หมูบ้านบ่อยนักอีกทั้งเกิดรักแรกพบอย่างกะทันหัน นี่ล่ะมั้งผู้หญิงที่เจ้ากุมารทองลูกชุบมันบอกตอนออกมาว่า วันนี้แม่ของมันจะมาหา
“มีอะไร ให้ผมช่วยหรือครับคุณ”
ที่จริงคนถามแทบอยากจะขับรถหนีเมื่อเห็นใบหน้าน่ากลัวนั้นอย่างถนัดถนี่แต่คงไม่มีใครผ่านมาให้เธอถามอีกนาน
“ขอโทษนะคะ อยากทราบว่าตำหนักอาจารย์แสนไปทางไหน”
คนผิวดำแดงสูงใหญ่บอกให้เลี้ยวไปทางด้านซ้ายและขับตรงไปอีกราวกิโลก็ให้เลี้ยวขวาตรงทางสามแยกและขับรถต่อไปราวกิโลเศษก็จะเจอบ้านทรงไทยซึ่งมีหลังเดียวในละแวกนั้น พอเขาบอกเสร็จเพลงพิณก็ขับรถออกไปทันทีไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ
“คนอะไรน่าตาน่าเกลียด เห็นกลางคืนคงนึกว่าผี หึหึ” เรียวปากอวบอิ่มเหยียดยิ้มอย่างรังเกียจ
“คนอะไรวะแม่งใจดำเป็นบ้า แต่ก็ทั้งขาว ทั้งสวย ทั้งหมวย ทั้งอึ๋ม ได้ใจจริงๆ ฮืม..ว่าแต่อีแบบนี้มาให้เราทำเสน่ห์แหงๆ เฮ้อ”
ณ.บ้านทรงไทยประตูถูกปิดเงียบมีต้นไม้ใหญ่รกครึ้มปลูกครอบคลุมทั่วอาณาบริเวณดูแล้ววังเวงชอบกลแม้เป็นเวลากลางวันเรือนไทยโบราณหลังนี้มีขนาดกะทัดรัดไม่เล็กไม่ใหญ่ปลูกอยู่โดดเดี่ยวปราศจากบ้านเรือนในละแวกเดียวกัน
“อาจารย์แสนคะ อาจารย์อยู่หรือเปล่าคะ หรือเราจะมาผิดที่ แต่ก็ไม่น่าใช่” หญิงสาวรำพึง
พลันกลิ่นควันของธูปเทียนก็ลอยมาตามลมพร้อมเสียงเด็กผู้ชายจากไหนไม่รู้หัวเราะเสียงดัง หุหุ
เพลงพิณที่ยืนอกสั่นขวัญแขวนเพราะรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ เหมือนมีอะไรผิดปกติวิ่งอยู่รอบๆ ตัวเธอ “เสียงอะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้น” เธอมองเงาดำๆ ที่วิ่งวนอยู่รอบตัวเธอ
“เฉียงหมูฉับมั้ง อิ อิ อิ” เสียงเด็กผู้ชายยังพูดไม่ค่อยชัดร้องตอบ แต่ไม่มีตัวตน
ขนในร่างกายของหญิงสาวกระตุกลุกขึ้นตั้งพร้อมกัน
ว้าย! “ผีหลอก” ช่วยด้วยๆ จากนั้นเพลงพิณก็หลับไป
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่หญิงสาวหลับไป แต่เมื่อเปลือกตาค่อยๆ เผยอขึ้นมา เพลงพิณก็มองไปรอบๆ และต้องสะดุ้งเมื่อเห็นแท่นบูชาขนาดใหญ่มีทั้งรูปปั้นกุมาร หม้อดิน สายสิญจน์ม้วนใหญ่ ข้าวของในการทำพิธีต่างๆที่เธอเคยเห็นมาบ้างแล้วที่ตำหนักแม่หมอเรยา กลิ่นควันธูปที่ถูกจุดอยู่นั้นมันลอยเข้าจมูกเธอไม่รู้ว่าเหม็นหรือหอมกันแน่ พอเริ่มนึกได้ว่าก่อนเป็นลมหมดสติไปเธอเจออะไรเข้า ก็ทำให้หญิงสาวกระถดถอยหลังคิดจะลุกขึ้นและวิ่งออกไปให้ไกลจากบ้านหลังนี้แต่แล้วร่างบางก็ถอยไปชนกับชายข้างหลัง
ว้าย!
ชายที่เธอถามทางรูปร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำหน้าตาคมคาย ตาข้างขวามีรอยบาก สวมชุดสีขาวมีลูกประคำพวงยาวห้อยอยู่ที่คอ
“แก เอ๊ย..คุณมาทำอะไรที่นี่” เพลงพิณถามสีหน้าหวาดกลัว
“ก็ที่นี่มันบ้านของผม ว่าแต่คุณผู้หญิงนั่นแหละมาหาผมทำไม” สายตามองมาอย่างโลมเลีย
“ที่แท้คุณก็คืออาจารย์แสนอย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวหน้าซีดจำได้ดีเมื่อกี้ถามเสร็จเธอก็ขับหนีเขา เขาพยักหน้า
“ว่าแต่มาหาผมทำไม คงไม่พ้นจะให้ผมทำเสน่ห์ให้ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ อาจารย์จะเรียกร้องสักเท่าไหร่ก็ได้ค่ะ ขอเพียงแต่ให้คุณอั๊ดกลับมารักฉันก็พอ”
สายตาเจ้าเล่ห์ลอบมองเนินเนื้อขาวๆ ที่โผล่พ้นเสื้อ
“เรียกร้องเท่าไหร่ก็ได้เหรอ” อาจารย์แสนชักสนใจจะเรียกร้องอย่างอื่นมากกว่าเงิน ความรู้สึกอยากจะขย้ำลูกค้าเพิ่งเกิดเป็นครั้งแรก
“ใช่ค่ะฉันจะจ่ายให้ไม่อั้น” เพลงพิณย้ำ
อาจารย์แสนมองไปรอบตัวหญิงสาว ยิ่งมองเธอเขาก็ยิ่งอยากจะได้อย่างอื่นของเธอมากกว่าเงินเสียอีก
“ไม่อั้นจริงๆ นะ”
“แล้วจะให้อาจารย์ช่วยยังไงล่ะ” อาจารย์แสนจอมขมังเวทย์ เริ่มหยั่งเชิง
“จะทำอย่างไรก็ได้ขอให้เขากลับมารักมาหลงหนูเหมือนเคย” เพลงพิณส่งรูปชายหนุ่มให้อาจารย์แสนจอมขมังเวทรับมาดู
“หล่อขนาดนี้ล่ะสิ ถึงอยากจะเรียกเขากลับมา”
“แล้วจะทำวิธีไหนดีคะอาจารย์ ว่าแต่มันจะได้ผลจริงๆ เหรอ”
อาจารย์แสนตบเข่าดังฉาด
“อุบะ ไม่เชื่อกันแล้วมาหาทำไม” จะว่าไปแล้วอาจารย์แสนเองก็มีวิชาอาคมอยู่พอตัวไม่ใช่พวกมั่วๆหลอกชาวบ้านไปวันๆ
“เปล่าค่ะไม่ใช่ไม่เชื่อ พิณเองก็เห็นวาดเขามาให้อาจารย์ทำแล้วมันได้ผล”
“แล้วจะให้ทำอะไรให้ล่ะ เสน่ห์ยาแฝด หงส์ร่อนมังกรรำ หรือจะให้ลงนะหน้าท้อง เอ้ย...หน้าทอง”อาจารย์แสนหัวเราะจนเห็นไรฟันขาว
“อะไรก็ได้ที่มันได้ผลชะงัดค่ะอาจารย์” เพลงพิณเงยหน้ามองอาจารย์แสนชัดๆ หนวดเครารกรุงรังนั้นนึกว่าหากเขาโกนมันออกหน้าตาอาจจะดูดีขึ้นเพราะมีพื้นหน้าที่คมคายไม่น้อย แต่ติดที่เบ้าตาเป็นรอยบากนั้นมันทำให้ทุกอย่างที่เคยดูดีกลับดูแย่ไปถนัดตา
“ถ้าอย่างนั้นมันต้องหงส์ร่อน มังกรรำ รับรองไม่เกินสามวันมันต้องกลับมารักกลับมาหลง”
“แล้วไอ้หงส์ร่อนมังกรรำ มันทำยังไงคะอาจารย์”
ผ้าแถบผืนยาวสีขาวถูกส่งให้เพลงพิณ
“เอ้า…เอาไปเปลี่ยนซะ”
“อาจารย์อย่าบอกนะคะว่าหนูต้องใส่ไอ้ผ้านี่เข้าพิธี” เพลงพิณมองผ้าแทบสลับกับมองหน้าอาจารย์จอมขมังเวท
“ไปสิไปเปลี่ยนซะ ถ้าอยากได้ไอ้หน้าหล่อในรูปนี่คืน รับรองไม่เกินสามวันมันต้องกลับมาหาหนูอย่างแน่นอนอาจารย์รับประกัน” เพลงพิณมีสีหน้าลังเล แต่ยังไงซะเธอก็มาถึงนี่แล้ว
“ตกลงค่ะอาจารย์ทำยังไงก็ได้ขอให้มันได้ผล”
เมื่อเพลงพิณกลับออกมาอีกครั้งในชุดกระโจมอกอวดเนินอกอิ่มก็ทำให้อาจารย์แสนแทบจะเลือดกำเดาไหลเพราะความขาวชนิดโอโม่ และไม่คิดว่าหญิงสาวจะซ่อนรูปร่างยั่วยวนเอาไว้ได้อย่างแนบเนียนขนาดนี้
“มองอะไรคะอาจารย์ แล้วหนูต้องทำยังไงต่อล่ะคะ ขอชนิดแรงๆ เลยนะคะถ้าเรียกคุณอั๊ดกลับมาหาหนูได้คืนนี้ได้ก็ยิ่งดี”
“อาจารย์กำลังเพ่งสมาธิไปที่หนู เพื่อส่งผ่านมนต์ตรามหาเสน่ห์ไปครอบคลุมร่างกายของหนูไว้ ส่วนขอแรงๆ อาจารย์ก็จะจัดให้แรงๆ สมใจ” อาจารย์แสนแอบกลืนน้ำลายไปหลายครั้ง บางอย่างมันกำลังตื่นตัวจนอาจารย์แสนแทบควบคุมไม่อยู่
“พร้อมแล้วใช่ไหม” อาจารย์แสนชี้ไปที่หม้อดินที่กำลังเดือดปุดๆ และบอกให้หญิงสาวเปิดฝาหม้อออก จนไอความร้อนลอยขึ้นมา
“อาจารย์หิวข้าวเหรอคะ ไอ้หม้อข้าวต้มนี่มันจะทำอะไรได้” หญิงสาวถามอย่างฉงนไม่เห็นว่าข้าวต้มที่กำลังเดือดปุดๆ มันจะเกี่ยวอะไรด้วย
“เปล่าอาจารย์ไม่หิวหรอกข้าวน่ะ” เพราะจริงๆ แล้วอาจารย์แสนกำลังหิวอย่างอื่นที่อดมานานแม้จะมีอวิชชาติดตัวแต่อาจารย์แสนก็ไม่เคยคิดจะทำกับใครเหมือนที่กำลังคิดตอนนี้
“ไอ้สิ่งนี้นี่แหละจะเรียกไอ้หนุ่มนั่นกลับมามันคือมนต์พิศวาสน้ำซาวข้าว” เพลงพิณแสดงสีหน้าว่าไม่เชื่อ
“อาจารย์หลอกให้เสียเวลาหรือเปล่าคะ ไอ้น้ำข้าวต้มนี่มันเกี่ยวอะไรด้วย ถ้าอาจารย์ไม่อยากช่วยก็บอกมาจะได้ไปหาอาจารย์ท่านอื่น”
“อย่าใจร้อนนักสิ ไม่มีอะไรจะได้ผลเร็วและดีเท่ากับมันอีกแล้ว” พร้อมกันนั้นอาจารย์แสนก็บอกเล่าพิธีให้เพลงพิณฟังว่าหญิงสาวจะต้องยกขานำผ้าแถบขึ้นคร่อมหม้อข้าวต้มร้อนๆ และร่อนอย่างหงส์เพื่อจะให้เหงื่อออกและหยดลงหม้อข้าวจากนั้นก็เอาน้ำข้าวนี้ไปผสมใส่แกงให้ผู้ชายคนใดกินก็จะหลงจะรักอย่างหัวปักหัวปำ
เพลงพิณชะเง้อไปมองข้าวต้มที่มีควันโพยพุ่งและทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ
“มันจะไม่ร้อนแย่เหรอคะอาจารย์อย่างนี้ฐานที่มั่นของหนูมันไม่พังหมดเหรอคะ”
“มันก็ไม่ร้อนขนาดนั้นหรอกนะ แต่ต้องบอกกันตามตรงว่าไอ้การที่ใช้ของต่ำทำให้คนอื่นเขามารักมาหลง มันคงไม่จีรังยั่งยืนหรอกนะหนู ยามของมันเสื่อมฤทธิ์เมื่อไหร่ก็ต้องทำใส่อีก”
เพลงพิณกำลังชั่งใจและก็ตัดสินใจอย่างกล้าหาญด้วยการยกผ้าแล้วอ้าขายืนคร่อมหม้อข้าวปล่อยให้ไอความร้อนมันรมไปถึงเนินเนื้ออวบอูมที่มีผืนหญ้าขึ้นปกคลุมอย่างไม่มากไม่น้อยเกินไปเพื่อให้เกิดเหงื่ออย่างที่อาจารย์แสนบอก พลางนึกในใจว่าไอ้พิธีกรรมแบบนี้มันเหมือนเคยดูมาในหนังเรื่องไหนสักเรื่องหนึ่ง จากนั้นหญิงสาวก็เริ่มร่อนอย่างหงส์แบบที่อาจารย์สั่งเอวบางๆ ส่ายร่อนวนอยู่ตรงหน้าอาจารย์คนดัง และตั้งอกตั้งใจทำหวังให้สัมฤทธิ์ผล
“ยิ่งกว่านางยั่วเสียอีก อย่างนี้ไม่ต้องใช้อาคมพี่ก็พร้อมจะรักจะหลงน้องแล้ว” อาจารย์แสนพูดเบาๆ และ แวบหนึ่งเขากลับรู้สึกค้านในใจจนทำให้อาจารย์แสนบริกรรมคาถาไม่แม่นยำอย่างที่เคย
“หยุดๆ ไม่ต้องร่อนแล้ว ไม่ทำแล้ว เลิกๆ” อาจารย์แสนสั่ง
ร่างบางชะงักอย่างหงุดหงิด
“อะไรกันนักกันหนาคะอาจารย์” เพลงพิณเท้าสะเอวด้วยความโมโหแต่ผ้าแถบที่พันร่างไว้เกิดหลุดมากองอยู่ที่พื้น หญิงสาวยืนงงๆ เพราะรู้สึกเย็นๆ
ว้าย! เพลงพิณรีบรวบผ้าขึ้นมา
“มะ...ไม่มี..อารมณ์จะทำ ไม่ทำแล้ว ทำอย่างอื่นเลยละกัน” เพราะอาจารย์แสนรู้ดีว่าวิธีนี้มีผลร้ายแรงมากทั้งผู้ถูกกระทำและผู้กระทำอาจทำให้เสียจริตได้ในภายหลัง เป็นเพราะอาจารย์แสนมีวิบากกรรมกับเพลงพิณทำให้มีจิตเสน่ห์หาตั้งแต่แรกพบเลยไม่อยากให้เธอทำพิธีอุบาทว์ได้สำเร็จ
“อาจารย์บ้า หลอกให้เสียเวลา ที่แท้ก็เป็นแค่พวกต้มตุ๋น” เพลงพิณหัวเสียนึกอยากจะสาดหม้อข้าวใส่หน้าอาจารย์ให้สาสมที่หลอกให้ทำพิธีครึ่งๆ กลางๆ เธอตัดสินใจหันหลังหยิบเสื้อผ้าจะไปเปลี่ยนชุด
“นึกว่าของจะแน่ ที่แท้ก็ไม่ได้เรื่อง”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวก็จะได้รู้
หญิงสาวก็แทบช็อกเมื่อจู่ๆ ผ้าแถบที่พันไว้เพื่อปิดบังร่างกายคราวนี้ไม่ได้หลุดเองแต่กลับถูกกระตุกหล่นไปกองที่พื้นเท่ากับว่าตอนนี้เพลงพิณกำลังนุ่งลมห่มฟ้าเปลือยกายขาวโพลนอวดอยู่ตรงหน้าอาจารย์แสนเสียอย่างนั้น
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“อาจารย์เปล่านะแค่คิด แต่ยังไม่ได้ทำ เอ้ย...ไม่ได้คิดและไม่ได้ทำ” อาจารย์แสนรีบแก้ตัวมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเลือดกำเดาแทบพุ่งทะลักออกมา เพลงพิณรีบหยิบผ้าขึ้นไปพันร่างบางอย่างลวกๆ เธอยืนอยู่ห่างอาจารย์แสนไกลพอสมควรไม่มีทางทีเขาจะเอื้อมมือมาไกลขนาดนั้นได้
“ถ้าอาจารย์ไม่ทำแล้วใครทำล่ะ” น้ำเสียงสั่นหันไปหันมา
“กุมารทองน่ะสิ”
ว้าย!
“อย่างนั้นก็ผีน่ะสิ” เพลงพิณกระโดดกอดอาจารย์แสนอย่างลืมตัวลืมอายว่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามันทำให้ร่างแกร่งที่ซ่อนตัวอยู่ในกางเกงสีขาวของอาจารย์แสนผงาดขึ้นมาอย่างท้าทาย
“ลงไปก่อนเถอะ มานั่งตักอาจารย์แบบนี้มันไม่ดีนะ” น้ำเสียงสั่นสู้ของอาจารย์จอมขมังเวทสั่งหญิงสาว
“กลัวค่ะอาจารย์ กลัวๆๆ” หญิงสาวหน้าซีดจัดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กผู้ชายดังขึ้นมาอีกนึกถึงผีเด็กที่เจอตอนเข้ามาถึงทีแรก ส่วนอาจารย์คงรู้ดีว่าเป็นฝีมือใคร
“ไอ้ลูกชุบหยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่หยุดพ่อจะจับขังใส่ขวดน้ำปลาเสียให้เข็ด ไม่ให้โผล่หน้าออกมาซนได้อีก” อาจารย์แสนขู่กุมารทองลูกรักที่ได้รับมรดกมาจากผู้เป็นพ่อ
“พ่อๆ รออะไรอยู่ได้ จะทำอะไรก็ทำเข้าสิหนูจะได้เกิดกับเขาสักที รอมาเป็นร้อยปีแล้วนะ” เสียงนั้นจงใจจะให้อาจารย์แสนได้ยินเพียงคนเดียว
“มันจะดีเหรอวะไอ้ลูกชุบ ทำแบบนั้นมันไม่ดีนะเว้ย มันบาป”
“อย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลยพ่อ หนูรู้นะว่าพ่อก็คิดเหมือนกันแต่หนูจะบอกให้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเนื้อคู่พ่อ”
“จริงเหรอไอ้ลูกชุบ”
“จริงสิจ๊ะพ่อ หนู่ไม่หลอกหรอก โชคดีนะพ่อ” จากนั้นกุมารทองก็หายไป
“อาจารย์คะ พิณกลัวค่ะพิณกลัว หือ หือๆๆ” เพลงพิณกอดอาจารย์แสนแนบแน่นอย่างลืมตัวอกเปลือยเบียดแน่นกับกล้ามเนื้อหน้าอกของอาจารย์แสน
“มันไปแล้วหนูไม่ต้องกลัว” อาจารย์แสนลูบหลังขาวเนียนวนเวียนลูบอยู่หลายครั้ง เธอคงกลัวจนลืมตัวจริง”
“ไปแล้วจริงๆ นะ” เพลงพิณค่อยๆ ลืมตาและพบว่าตัวเองไม่ได้นุ่งผ้าและนั่งกอดคร่อมอยู่บนตักอาจารย์แสน
ว้าย! “ไอ้อาจารย์เจ้าเล่ห์ จอมลามก” หญิงสาวสะบัดมือตบเข้าที่ใบหน้าของอาจารย์คนดังจนเขาหน้าสะบัด
“เธอต่างห่างที่มานั่งตักฉันเอง”
“พิธีก็ไม่สำเร็จไอ้อาจารย์ลวงโลกฉันยังต้องมาเปลืองตัวให้แกเห็นอะไรต่อมิอะไรอีก” เพลงพิณรีบลุกขึ้นจากตักแต่แล้วเธอกลับไปไหนไม่ได้เมื่อมือแข็งแรงไม่ต่างจากคีมคีบเหล็กดึงแขนเธอเอาไว้
“ฉันน่ะของจริง ของแท้เลยทีเดียว ไม่เชื่อก็ลองดูจะทำให้เธอหลง งงงวยก็ได้” อาจารย์แสนโกรธจัดเขาบริกรรมคาถามนต์ตรามหาเสน่ห์พร้อมเอื้อมไปหยิบน้ำมันว่านผงมหาเสน่ห์จากนั้นป้ายไปที่ตัวหญิงสาว
เพลงพิณไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ความร้อนมันวิ่งวนไปทั่วทั้งสรรพางค์มือเรียวลูบไล้ไปตามร่างกาย ความต้องการบางอย่างจู่ๆ มันก็เกิดขึ้นมา
“อาจารย์ๆ ทำอะไรกับหนู”
อาจารย์แสนไม่ตอบอะไรเขากระชากเสื้อสีขาวที่ใส่อยู่กระดุมทุกเม็ดก็กระเด็นกระดอนหายไปไม่รู้ว่าร่วงหล่นไปอยู่ตรงไหนบ้าง จากนั้นกางเกงสีขาวขายาวก็ทอดทิ้งตาม มวยผมที่มุ่นเอาไว้และปักด้วยปิ่นสีดำที่ทำเป็นรูปหัวกะโหลกอันเล็กก็ถูกดึงออกให้เห็นผมยาวสยาย
“จะได้รู้กันไปเลยว่าอาจารย์มันของจริงไม่ได้ลวงโลก โอม มามะ มาหลง มางง มางวย” อาจารย์แสนในร่างเปลือยที่เต็มไปด้วยกล้ามมัดร่ายมนต์เบาๆ หญิงสาวก็เคลิบเคลิ้มตามอกตามใจเขาทุกอย่าง ปลายนิ้วแข็งแรงเรียวยาวเขี่ยที่พวงแก้มและไล้ลงมาที่ริมฝีปากบางอิ่มก่อนจะจุมพิตครอบคลุมบดขยี้อย่างหื่นกระหาย และไล้นิ้วชี้เรียวยาววนไปรอบยอดปทุมถันก่อนจะบดบี้คลึงมันเบาๆ
“อาจารย์อย่าๆ คะ” เสียงกระเส่าของหญิงสาวปลุกเร้าอารมณ์ของอาจารย์หนุ่มอย่างที่ไม่เคยมาก่อน จากนั้นก็ใช้ทั้งฝ่ามือเค้นขยี้อกอวบอย่างเมามันร่างหนากำยำของอาจารย์แสนกดทาบทับเธอลงไปที่พื้น จมูกค่อนข้างโด่งเป็นสันนั้นกำลังฟอนเฟ้นอยู่ที่ลำคอขาวจนหญิงสาวไม่อาจต้านทานมนต์เสน่ห์ได้
“ทำตัวดีๆ อย่างนี้สิน่ารัก” อาจารย์แสนเสียงสั่นพร่า ก่อนจะใช้ขาขวาเบียดเรียวขาของเพลงพิณให้ห่างจากกัน จากนั้นบางสิ่งที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วก็พาตัวของมันเข้าไปสำรวจในร่างหญิงสาวอย่างว่องไว จนหญิงสาวกรีดร้องเสียงดังเพราะความใหญ่โตของมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“โอ๊ย เจ็บๆ อาจารย์หยุดๆๆ” มือเรียวปัดป่ายพยายามหาทางหลุดออกจากตัวตนของเขา
“อย่าดื้อน่าที่รัก เธอน่าหม่ำน่าฟัดไปทั้งตัวเลยรู้ไหมอีหนู” อาจารย์หนุ่มใหญ่ไฟแรงกลับพามันกดเข้าไปจนสุดทาง
“โอ๊ย! ไม่นะ” ความคับแน่นทำให้ร่างกายแทบจะแตกสลายออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ อาจารย์คงรีบเร่งจังหวะพาตัวตนของเขาเข้าออกอย่างชำนาญสักพักความเจ็บที่ทรมานเพลงพิณก็มลายหายไปเหลือไว้แต่เพียงความเสียวซ่านต้องการจนโอบรอบศีรษะของอาจารย์แน่นและต้องการให้เขารักเธอมากๆ
“อาจารย์ขาๆ พิณไม่ต้องการอาจารย์ค่ะ อย่านะคะ”
“อย่าหยุดใช้ไหมล่ะ” อาจารย์กระซิบเบาๆ ที่ใบหูของเธอก่อนจะขบเม้มมันเล่นอย่างตั้งใจ ในขณะที่ช่วงล่างยังทำหน้าที่อย่างแข็งขันจนเธอหอบระรัว ช่องท้องน้อยของหญิงสาวรู้สึกเสียวซ่านและต้องการอาจารย์แสนเหลือเกินยิ่งกว่ายาปลุกเซ็กส์ขนานใดในโลกจะทำได้ อาจารย์แสนยิ้มอย่างพอใจเขาเชื่อว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะฤทธิ์มนตราส่วนหนึ่งมาจากตัวของเขาที่มีพลังในเรื่องนี้ทำให้หญิงสาวสุขสม ปลายเล็บยาวสีชมพูเลื่อนไปจิกทั้งหลังอาจารย์แสนเพื่อระบายความเสียวซ่าน ซึ่งอาจารย์หนุ่มใหญ่เข้าใจดีเขาใช้มือแข็งแรงยกเรียวขาของเธอเอาไว้และเปิดกว้างให้มองบางอย่างได้อย่างถนัดตาซึ่งเขายอมรับว่ามันสวยที่สุดตั้งแต่เขาเคยเห็นมา
“อาจารย์ขาเร็วสิคะ พิณไม่ไหวแล้วค่ะ” น้ำเสียงเซ็กซี่กับสายตาออดอ้อนแสดงความต้องการทำให้อาจารย์แสนไม่รอช้าที่จะพาตัวตนแข็งแรงกดดันเข้าไปหาจากนั้นเร่งจังหวะอย่างถี่ยิบจนเสียงเนื้อกระแทกเนื้อระรัวไปทั่วห้องกลบเสียงสิ่งอื่นใด
“ฉากนี้เด็กเข้าไปดูไม่ได้ หุ หุ” กุมารลูกชุบปิดตานั่งอยู่ข้างหน้าบ้าน ก่อนที่จะค่อยๆ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ปล่อยให้ผู้ใหญ่สองคนในบ้านแลกเหงื่อกัน
ด้วยมนต์ตรามหาเสน่ห์บวกกับพละกำลังอันเหลือเฟือของอาจารย์แสนแม้ว่าเขาจะพาเธอไปดื่มน้ำผึ้งป่าที่หวานหอมชวนให้หลงไหลไปแล้วก็ตาม แต่ว่าร่างบางที่อ่อนระทวยคาอกอาจารย์แสนก็ปลุกเร้าอารมณ์หนุ่มในกายให้คืนชีพขึ้นมาอีก
“อย่าเพิ่งหลับสิจ๊ะ อาจารย์จะพาหนูไปหาความสุขให้ถึงวิมานฉิมพลีอีกครั้ง”
เมื่อน้ำมันว่านมหาเสน่ห์ที่ใช้ป้ายหญิงสาวเริ่มคลายมนต์ลง เพลงพิณเริ่มเป็นตัวของตัวเองร่างกายที่หมดซึ่งเรี่ยวแรงพยายามถอยหนีจากอ้อมอกอาจารย์แสน
“ปล่อยนะ แกๆ ข่มขืนฉัน” หญิงสาวตบเข้าที่ใบหน้าอาจารย์หนุ่มสองทีติดกัน
“ก็แบบที่เขาบอกยังไงว่าอย่าเล่นกับมนต์ดำมันจะย้อนเข้าตัว” อาจารย์แสนที่กำลังของขึ้นไม่รู้สึกโกรธที่ถูกตบแต่กลับรู้สึกอย่างอื่นขึ้นมาทดแทน เขายอมรับว่าหญิงสาวตรงหน้าทั้งสวยทั้งถูกใจจนคิดจะเก็บเอาไว้คนเดียว
“มานี่” เขาดันร่างบางด้วยร่างกายหนาใหญ่ของตนจนหญิงสาวชิดติดกำแพง
“ไอ้อาจารย์บ้าแกคิดจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆ”
อาจารย์แสนมองร่างงามด้วยตาหวานเยิ้ม
“ก็ทำแบบนี้ยังไงล่ะยอดรัก” เขาหมุนร่างบางให้หันหน้าเข้าหากำแพง
“รู้ไหมฉันหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็นหน้า เธอจะต้องเป็นของฉันเท่านั้น ความรักแบบที่เธอทำมาตลอดมันไม่ได้ผลหรอกเห็นไหม พอคาถาเริ่มเสื่อมไอ้หนุ่มนั่นก็เริ่มเปลี่ยนใจไปทุกที เพราะลึกๆ แล้วเขาไม่เคยรักเธอเลย”
“แกรู้ด้วยเหรอ”
“อย่าเรียกผัวว่าแกสิจ๊ะทูนหัว ก็ผีพรายมันมาบอกพี่ นี่ดีนะที่น้องเล่นทำเสน่ห์ใส่มันแค่พองาม แค่ผงจิ้งจกกับชะมดเช็ดบดรวมกับพิมเสนและเอาใส่แกงให้มันกิน ถ้าน้องทำลูกสวาดหรือหงส์ร่อนมังกรรำที่ถือว่าเป็นของต่ำที่ทำใส่ผู้ชายให้หลงน้องจะบาปหนักกว่านี้”
“แกรู้หมดทุกเรื่องเลยเหรอ”
“ใช่แต่ยัยหมอทำเสน่ห์ของน้องมันอ่อนหัด ที่น้องให้ฝังรูปฝังรอยคราวก่อนมันก็ทำพิธีผิดพลาดดันมัดหุ่นผิดหันหลังชนกันมนต์ดำที่เคยครอบคลุมไอ้หนุ่มนั้นไว้มันถึงได้คลายแล้วยังไงล่ะ”
“จริงด้วย ใช่สิเพราะจู่ๆ คุณอั๊ดก็เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน”
“นี่ใช่ไหมกรรมเวรของฉันทำให้ถูกคนอย่างแกข่มขืน” หญิงสาวปล่อยโฮเมื่อสำนึกว่ามันคงเป็นเวรกรรมเธอที่เคยทำเสน่ห์ยาแฝดใส่อัศนัยให้เขารักเขาหลงเธอมาตลอด
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มี.ค. 2555, 15:35:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มี.ค. 2555, 15:35:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 99795
| << ตอนที่ 15 | ตอนที่ 23 >> |
Auuuu 2 มี.ค. 2555, 15:52:44 น.
เนี่ยแหละน้าผลกรรม
เนี่ยแหละน้าผลกรรม
lovemuay 2 มี.ค. 2555, 17:42:49 น.
แต่ก็ยังทำสเน่ห์ต่อนิ เพลงพิณจะสำนึกผิดจริงๆเร้อ
แต่ก็ยังทำสเน่ห์ต่อนิ เพลงพิณจะสำนึกผิดจริงๆเร้อ
Zephyr 2 มี.ค. 2555, 17:53:27 น.
อ่ะ เนื้อคู่พิณมาแล้ว ฮ่าๆๆๆ
เพราะหงส์ร่อนมังกรรำเลยนะพิณจ๋า หมอแสน เลยตบะแตกเลย
ชี ยังคงยึดในไสยศาสตร์อย่างเหนียวแน่นทีเดียว หึหึ
อ่ะ เนื้อคู่พิณมาแล้ว ฮ่าๆๆๆ
เพราะหงส์ร่อนมังกรรำเลยนะพิณจ๋า หมอแสน เลยตบะแตกเลย
ชี ยังคงยึดในไสยศาสตร์อย่างเหนียวแน่นทีเดียว หึหึ
kaero 2 มี.ค. 2555, 17:58:06 น.
สะใจจัง
สะใจจัง
nunoi 2 มี.ค. 2555, 19:56:06 น.
ของเข่าตัวจริงๆ
ของเข่าตัวจริงๆ
anOO 2 มี.ค. 2555, 19:57:32 น.
กรรมตามทันแล้ว
กรรมตามทันแล้ว
pseudolife 2 มี.ค. 2555, 20:32:30 น.
เฮ้อ กรรมตามสนองแล้วหนาเพลงพิณ
แต่ถ้าเป็นเนื้อคู่กันจริงก็อยู่ด้วยกันไปเลย
อย่ามาตามคู่พระคู่นางของเราอีกเน้อ
เฮ้อ กรรมตามสนองแล้วหนาเพลงพิณ
แต่ถ้าเป็นเนื้อคู่กันจริงก็อยู่ด้วยกันไปเลย
อย่ามาตามคู่พระคู่นางของเราอีกเน้อ
แพม 3 มี.ค. 2555, 10:59:41 น.
เหมือนจะยังไม่ใช่กรรมนะเนี่ย
เหมือนจะยังไม่ใช่กรรมนะเนี่ย