ดวงใจบ้านทุ่ง
เธอ...สานฝันการเป็นเกษตรกรมืออาชีพได้สำเร็จ โดยการละทิ้งหัวใจเอาไว้เบื้องหลัง เหมือนโชคชะตาเล่นตลก เมื่อรักครั้งเก่าหวนมาด้วยเหตุอันไม่น่าเชื่อ ใจที่เคยเข้มแข็ง กลับอ่อนเป็นวุ้น...ได้อย่างง่ายดาย
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
บทนำ
ร่างเปรียวระหงผิวสีน้ำผึ้งในชุดเสื้อกล้ามผ้าบางเบาสีส้มปะการังคลุมทับด้วยแจ๊คเก็ตสูทสีขาว แต่ไม่ทิ้งลายสาวห้าวด้วยกางเกงยีนสกินนี่สีครีม วันนี้อุตส่าห์ขอสวยทั้งที แต่ก็มิวายต้องมาผจญภัยเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต ฉีกขาที่สวมกางเกงตัวโปรดตวัดเตะจระเข้ฟาดหางปลายคางผู้ร้ายไปไม่ต่ำกว่าสามเสียนี่ หญิงสาวคิดพลางงค่อยๆ จรดปลายเท้าลงบนไม้กระดานแผ่นใหญ่ของชานแดดหวังให้เกิดเสียงดังน้อยที่สุด
แต่เพียงอีกสามก้าวเธอก็จะเข้าไปในห้องนอนของตัวเองที่อยู่แยกมาอีกเรือนแต่มีชานแดดเชื่อมระหว่างเรือนนอนของเธอและพี่ชายกับเรือนนอนของบุพการี ความหวังที่จะเข้าห้องโดนไม่เกิดเสียงก็จะประสบผลสำเร็จ ทว่าก่อนที่มือเรียวจะทันได้แตะประตูห้องนอนเพื่อผลักเข้าไป เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องน้อยที่นอนแอ้งแม้งในกระเป๋ากางเกงมาตั้งแต่ต้นก็แผดดังขึ้นมาก่อน
'...ไอดินกลิ่นนา พัดมากลับลม ยอดหญ้าน่าชม เริงระบำเอนไหวไปมา..'
หญิงสาวนึกตำหนิตัวเองในใจไม่น่าตั้งเสียงเพลงเป็นเสียงเรียกเข้าให้ดังขนาดนี้เลย จากยอดหญ้าน่าชม กลายเป็นยัยกอหญ้าน่าดูชมเป็นแน่ ถ้ามารดาตื่นมาพบว่าเธอกกลับถึงบ้านกี่โมงยาม ปณยาเร่งรุดผลักประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบกดรับสายที่ไม่ใช่ใคร นอกจากเพื่อนสนิทที่พึ่งไปผจญอันตรายมาด้วยกัน แล้วแยกย้ายกันหลบหนีมาคนละทาง
พอกดรับ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทักทาย อีกฝ่ายก็ยิงคำถามมาตามสาย “ฮัลโหล กอหญ้า ปลอดภัยไหม”
“ปลอดภัยจ้ะ ถึงบ้านแล้ว แล้วเธอล่ะริน กลับถึงบ้านหรือยัง หือ!” หญิงสาวถามกลับอย่างร้อนรนด้วยความห่วงใย
ก็จะไม่ให้เธอห่วงได้ไง ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรซึ่งเป็นนักการเมืองน้ำดีที่ชาวบ้านนร้านตลาดต่างฝากความหวังไว้กับผู้แทนสาวที่มีดีกรีปริญญาตรีรัฐศาสตร์บัณฑิตจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศแถมพ่วงท้ายด้วยวุฒิมหาบัณฑิตด้านการพัฒนาท้องถิ่นโดยเฉพาะอีกสองใบ บวกกับอุดมการณ์อันแรงกล้าที่จะเข้าไปเป็นตัวแทนของประชาชนโดยแท้จริงเสียจนนักการเมืองชายอาวุโสหลายท่านในพรรคที่เพื่อนของเธอสังกัดอยู่ไม่ชอบใจในการทำงานของเธอที่เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าผลประโยชน์เฉกเช่นนักมารเมืองหลายๆคน
ก่อนจะกลับเข้าสู่ปัจจุบันเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนถามตอบมา “ถึงแล้ว ดีเสียอีกที่รอดมาได้ พรุ่งนี้รีสอร์ทแมกไม้กอหญ้า คงลำบากสักเล็กน้อย...เมื่อเกิดเหตุการณ์ค่าของเสียหาย แต่จับใครกระทำไม่ได้”
“อืมๆ เดี๋ยว กอหญ้าจะตามคอยดูลาดเลาให้แล้วกันนะ พรุ่งนี้รินก็ไปทำงานเป็นปกติเถอะจ้ะ ราตรีสวัสดิ์นะ”” หญิงสาวบอกให้เพื่อนสนิทคลายกังวล ก่อนจะวางสายไป
หลังจากผ่านการเฉียดตายที่ผ่านมาไม่ถึงชั่งโมงดี ปณยาที่อยู่ในชุดนอนสุดหรูคือเสื้อเชิ้ตสีครีมแขนสั้นตัวโคร่งที่วิสาสะหยิบมาจากตู้เสื้อผ้าพี่ชายผู้ไม่อยู่บ้าน ก็นอนเหยียดกายอยู่บนฟูกหนา หากแต่ดวงตากลมโตยังค้างเติ่งด้วยฤทธิ์ความตื่นเต้นทำให้ประสาททุกส่วนของร่างกายตื่นตัวจนแม้จะล่วงเลยเวลานอนมานานนับชั่วโมงแล้ว ก็ยังไร้วี่แววความง่วงงุน
ผ่านไปเกือบสิบนาที ความง่วงก็ยังไม่มาเยี่ยมเยือนเธอเลยแม้แต่น้อย คนไม่ชอบการอยู่นิ่งจึงตัดสินใจดีดตัวลุกจากที่นอนตรงไปยังชั้นหนังสือที่มุมห้อง ก่อนจะเลือกหนังสือเกี่ยวกับการตลาดออกมาด้วยช่วงนี้เธอกำลังคิดจะสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่ขึ้นมา หวังจะให้เนื้อหาภายในเป็นยานอนหลับชั้นเอกให้ดังที่เคยเป็นมา
ทว่าเมื่อเปิดหนังสือออก หญิงสาวก็เจอกับดอกหญ้าดอกเล็กที่ถูกสอดไว้ในหนังสือทำเอาหัวตาเธอร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อมาคลอหน่วยแทบจะในวินาทีแรกที่นึกถึงที่มาของดอกหญ้า แม้เวลาจะผ่านมาเกือบห้าปีแล้วก็ตาม ถึงเธอจะพร่ำบอกตัวเองเสมอว่าให้ลืมเสีย แต่มันก็ไม่พ้นสัจธรรมของโลก อยากจำกลับลืม...อยากลืมกลับจำ
นิ้วเรียวค่อยๆหยิบดอกหญ้าที่เคยเป็นสีเหลืองอ่อนแกมขาวก้านสีเขียวบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลตามกาลเวลา ขึ้นมาหวังจะดอมดม หากแต่ภาพชายหนุ่มตาคม ผมดำ คิ้วเข้มก็ผุดพรายขึ้นมาในห้วงคำนึง ดอกหญ้าแห้งกรอบที่กำลังจรดจมูกก็ชะงักงัน ก่อนวางลงไว้ที่เดิมแล้วปิดหนังสือก่อนจะสอดเก็บไว้ตามเดิม
ความคิดที่จะหาหนังสืออ่านให้ง่วง กลายเป็นว่าหายง่วงกว่าเดิม แผลที่เหมือนหายดี แต่ใครเล่าจะรู้ดีเท่าตัวเจ้าของ แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี แต่เธอรู้ดีแผลสดในใจคราวนั้น มันกลายเป็นแผลเป็นที่เจ็บแปลบทุกครั้งที่นึกถึง
น้ำตาที่คลอหน่วยแต่แรก เริ่มร่วงริน ใครเล่าจะลืมรักครั้งแรกได้ลงกัน... เธอคนหนึ่งล่ะ ที่ยังไม่ลืม
.........................................................................................................
บทนำเป็นไงบ้างคะ... ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
ร่างเปรียวระหงผิวสีน้ำผึ้งในชุดเสื้อกล้ามผ้าบางเบาสีส้มปะการังคลุมทับด้วยแจ๊คเก็ตสูทสีขาว แต่ไม่ทิ้งลายสาวห้าวด้วยกางเกงยีนสกินนี่สีครีม วันนี้อุตส่าห์ขอสวยทั้งที แต่ก็มิวายต้องมาผจญภัยเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต ฉีกขาที่สวมกางเกงตัวโปรดตวัดเตะจระเข้ฟาดหางปลายคางผู้ร้ายไปไม่ต่ำกว่าสามเสียนี่ หญิงสาวคิดพลางงค่อยๆ จรดปลายเท้าลงบนไม้กระดานแผ่นใหญ่ของชานแดดหวังให้เกิดเสียงดังน้อยที่สุด
แต่เพียงอีกสามก้าวเธอก็จะเข้าไปในห้องนอนของตัวเองที่อยู่แยกมาอีกเรือนแต่มีชานแดดเชื่อมระหว่างเรือนนอนของเธอและพี่ชายกับเรือนนอนของบุพการี ความหวังที่จะเข้าห้องโดนไม่เกิดเสียงก็จะประสบผลสำเร็จ ทว่าก่อนที่มือเรียวจะทันได้แตะประตูห้องนอนเพื่อผลักเข้าไป เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องน้อยที่นอนแอ้งแม้งในกระเป๋ากางเกงมาตั้งแต่ต้นก็แผดดังขึ้นมาก่อน
'...ไอดินกลิ่นนา พัดมากลับลม ยอดหญ้าน่าชม เริงระบำเอนไหวไปมา..'
หญิงสาวนึกตำหนิตัวเองในใจไม่น่าตั้งเสียงเพลงเป็นเสียงเรียกเข้าให้ดังขนาดนี้เลย จากยอดหญ้าน่าชม กลายเป็นยัยกอหญ้าน่าดูชมเป็นแน่ ถ้ามารดาตื่นมาพบว่าเธอกกลับถึงบ้านกี่โมงยาม ปณยาเร่งรุดผลักประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบกดรับสายที่ไม่ใช่ใคร นอกจากเพื่อนสนิทที่พึ่งไปผจญอันตรายมาด้วยกัน แล้วแยกย้ายกันหลบหนีมาคนละทาง
พอกดรับ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทักทาย อีกฝ่ายก็ยิงคำถามมาตามสาย “ฮัลโหล กอหญ้า ปลอดภัยไหม”
“ปลอดภัยจ้ะ ถึงบ้านแล้ว แล้วเธอล่ะริน กลับถึงบ้านหรือยัง หือ!” หญิงสาวถามกลับอย่างร้อนรนด้วยความห่วงใย
ก็จะไม่ให้เธอห่วงได้ไง ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรซึ่งเป็นนักการเมืองน้ำดีที่ชาวบ้านนร้านตลาดต่างฝากความหวังไว้กับผู้แทนสาวที่มีดีกรีปริญญาตรีรัฐศาสตร์บัณฑิตจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศแถมพ่วงท้ายด้วยวุฒิมหาบัณฑิตด้านการพัฒนาท้องถิ่นโดยเฉพาะอีกสองใบ บวกกับอุดมการณ์อันแรงกล้าที่จะเข้าไปเป็นตัวแทนของประชาชนโดยแท้จริงเสียจนนักการเมืองชายอาวุโสหลายท่านในพรรคที่เพื่อนของเธอสังกัดอยู่ไม่ชอบใจในการทำงานของเธอที่เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าผลประโยชน์เฉกเช่นนักมารเมืองหลายๆคน
ก่อนจะกลับเข้าสู่ปัจจุบันเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนถามตอบมา “ถึงแล้ว ดีเสียอีกที่รอดมาได้ พรุ่งนี้รีสอร์ทแมกไม้กอหญ้า คงลำบากสักเล็กน้อย...เมื่อเกิดเหตุการณ์ค่าของเสียหาย แต่จับใครกระทำไม่ได้”
“อืมๆ เดี๋ยว กอหญ้าจะตามคอยดูลาดเลาให้แล้วกันนะ พรุ่งนี้รินก็ไปทำงานเป็นปกติเถอะจ้ะ ราตรีสวัสดิ์นะ”” หญิงสาวบอกให้เพื่อนสนิทคลายกังวล ก่อนจะวางสายไป
หลังจากผ่านการเฉียดตายที่ผ่านมาไม่ถึงชั่งโมงดี ปณยาที่อยู่ในชุดนอนสุดหรูคือเสื้อเชิ้ตสีครีมแขนสั้นตัวโคร่งที่วิสาสะหยิบมาจากตู้เสื้อผ้าพี่ชายผู้ไม่อยู่บ้าน ก็นอนเหยียดกายอยู่บนฟูกหนา หากแต่ดวงตากลมโตยังค้างเติ่งด้วยฤทธิ์ความตื่นเต้นทำให้ประสาททุกส่วนของร่างกายตื่นตัวจนแม้จะล่วงเลยเวลานอนมานานนับชั่วโมงแล้ว ก็ยังไร้วี่แววความง่วงงุน
ผ่านไปเกือบสิบนาที ความง่วงก็ยังไม่มาเยี่ยมเยือนเธอเลยแม้แต่น้อย คนไม่ชอบการอยู่นิ่งจึงตัดสินใจดีดตัวลุกจากที่นอนตรงไปยังชั้นหนังสือที่มุมห้อง ก่อนจะเลือกหนังสือเกี่ยวกับการตลาดออกมาด้วยช่วงนี้เธอกำลังคิดจะสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่ขึ้นมา หวังจะให้เนื้อหาภายในเป็นยานอนหลับชั้นเอกให้ดังที่เคยเป็นมา
ทว่าเมื่อเปิดหนังสือออก หญิงสาวก็เจอกับดอกหญ้าดอกเล็กที่ถูกสอดไว้ในหนังสือทำเอาหัวตาเธอร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อมาคลอหน่วยแทบจะในวินาทีแรกที่นึกถึงที่มาของดอกหญ้า แม้เวลาจะผ่านมาเกือบห้าปีแล้วก็ตาม ถึงเธอจะพร่ำบอกตัวเองเสมอว่าให้ลืมเสีย แต่มันก็ไม่พ้นสัจธรรมของโลก อยากจำกลับลืม...อยากลืมกลับจำ
นิ้วเรียวค่อยๆหยิบดอกหญ้าที่เคยเป็นสีเหลืองอ่อนแกมขาวก้านสีเขียวบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลตามกาลเวลา ขึ้นมาหวังจะดอมดม หากแต่ภาพชายหนุ่มตาคม ผมดำ คิ้วเข้มก็ผุดพรายขึ้นมาในห้วงคำนึง ดอกหญ้าแห้งกรอบที่กำลังจรดจมูกก็ชะงักงัน ก่อนวางลงไว้ที่เดิมแล้วปิดหนังสือก่อนจะสอดเก็บไว้ตามเดิม
ความคิดที่จะหาหนังสืออ่านให้ง่วง กลายเป็นว่าหายง่วงกว่าเดิม แผลที่เหมือนหายดี แต่ใครเล่าจะรู้ดีเท่าตัวเจ้าของ แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี แต่เธอรู้ดีแผลสดในใจคราวนั้น มันกลายเป็นแผลเป็นที่เจ็บแปลบทุกครั้งที่นึกถึง
น้ำตาที่คลอหน่วยแต่แรก เริ่มร่วงริน ใครเล่าจะลืมรักครั้งแรกได้ลงกัน... เธอคนหนึ่งล่ะ ที่ยังไม่ลืม
.........................................................................................................
บทนำเป็นไงบ้างคะ... ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
แจ่มจันทร์ขวัญฟ้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 มี.ค. 2555, 22:33:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 มี.ค. 2555, 22:34:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1693
| ตอน ๑ โลกกลม...อย่างไม่น่าเชื่อ? >> |
กานตี 30 มี.ค. 2555, 16:14:10 น.
น่าสนใจดีนะคะ สาวนักเกษตร พระเอกจะเป็นคนอาชีพไหนล่ะเนี่ย
น่าสนใจดีนะคะ สาวนักเกษตร พระเอกจะเป็นคนอาชีพไหนล่ะเนี่ย
ปอแก้ว 30 มี.ค. 2555, 20:17:41 น.
รอเจอคุณพระเอกอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้จ้าาาา
รอเจอคุณพระเอกอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้จ้าาาา
แจ่มจันทร์ขวัญฟ้า 1 เม.ย. 2555, 23:16:53 น.
ขอบคุณค่ะ ตอนหน้า...จะเจอกันแล้วค่ะ
อาชีพพระเอก...ยังไม่ปรากฎค่ะ แหะๆ
ขอบคุณค่ะ ตอนหน้า...จะเจอกันแล้วค่ะ
อาชีพพระเอก...ยังไม่ปรากฎค่ะ แหะๆ
เทียนจันทร์ 7 เม.ย. 2555, 15:51:23 น.
มาเติมกำลังใจให้นะคะ ไฟติ้ง
มาเติมกำลังใจให้นะคะ ไฟติ้ง
แจ่มจันทร์ขวัญฟ้า 22 เม.ย. 2555, 23:54:10 น.
ขอบคุณค่าคุณเทียนจันทร์
ขอบคุณค่าคุณเทียนจันทร์