เล่ห์รัก...เล่ห์แค้น
เป็นนิยายเรื่องแรกของปอแก้ว...ที่เคยลงจนจบไว้นานมากแล้ว ตอนนี้เลยลองเอามาปัดฝุ่นรีไรท์ใหม่ค่ะ :)
-----------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
-----------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
Tags: ธนาดล ศรินดา พนาดร สลิลธาร
ตอน: บทที่ 15
บทที่ 15
เช้าวันใหม่ ศรินดาลืมตาตื่นพร้อมกับสลิลธารที่นอนอยู่ข้างๆ หญิงสาวคลี่ยิ้มออกน้อยๆ ยอมรับว่ารู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่คุณหมอน้ำมาอยู่เป็นเพื่อน อย่างน้อย...เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียว
“จะกลับแล้วหรือน้ำ อยู่ที่นี่อีกคืนได้ไหม” ศรินดาร้องขอเสียงอ่อน
“ฉันก็อยากอยู่หรอกริน แต่วันนี่ต้องไปทำธุระเรื่องย้ายมาทำงานที่นี่ แล้วเย็นๆจะเข้ามา”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเข้ามาก็ได้ แกเข้ามาก็รบกวนหมอเขตให้มาส่งเปล่าๆ ฉันอยู่ได้ ไม่เป็นไรหรอก” เพื่อนสาวคนสนิทยิ้มยืนยัน
“อยู่ได้แน่นะริน” สลิลธารถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“แน่สิ...ฉันอยู่ได้” ศรินดาเองก็ย้ำคำตอบอีกครั้งเช่นกัน
“ริน...ฉันขอแกอีกครั้งได้ไหม พอเถอะนะ อย่าแก้แค้นเลย” สลิลธารยังคงไม่ละความพยายาม เธอไม่อยากให้เพื่อนจมอยู่กับความแค้นแบบนี้...ไม่อยากเลย
ศรินดาส่ายหน้า ดวงตาบอกถึงความแน่วแน่เกินบรรยาย “ไม่ได้ ฉันทำไม่ได้” และคำตอบของคนตรงหน้าก็ทำให้สลิลธารต้องถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเธอก็ไม่อาจจะนับเพราะมันมากเหลือเกิน
...ทำไมถึงได้หัวแข็งกันแบบนี้นะ...
...ทั้งริน...ทั้งคุณดล...
สลิลธารเดินลงมายังโถงชั้นล่างเพื่อเตรียมตัวกลับเข้าเมือง เช้านี้หญิงสาวยังไม่เห็นแม้แต่เงาของธนาดล สิ่งที่เห็นกลับมีเพียงแต่ผู้ชายร่างสูงที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับเขา ผู้ชายคนที่เธอไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด...พนาดร
“กลับแล้วหรือ”
“ค่ะ”
“กลับยังไง”
“กำลังจะโทรให้หมอเขตมารับค่ะ”
“ไม่ต้อง” พนาดรบอกเสียงห้วน สลิลธารมองไปยังร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง น้ำไม่ต้องโทร”
“ไม่เป็นไรค่ะ น้ำคงไม่รบกวนพี่ต้น” หญิงสาวปฏิเสธอย่างไม่ใยดี
“แต่พี่ไม่ถือว่ามันเป็นการรบกวน” มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะออกแรงดึงเบาๆให้เดินตามโดยไม่ฟังคำปฏิเสธคำใดที่หลุดออกจากปากของสลิลธาร
...เขาฟังคำปฏิเสธของเธอมามากพอแล้ว คราวนี้...เขาจะไม่ฟังคำปฏิเสธของเธออีก...
ศรินดาเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองหลังจากที่สลิลธารกลับไปซักพักใหญ่ หญิงสาวในชุดเสื้อเนื้อนิ่มสีเขียวอ่อนแขนยาวกับกระโปรงตัวยาวกรอมเท้าเดินออกมาจากห้อง หากร่างบางก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับใครบางคนที่กำลังเดินมาทางเธอ ขาเรียวก้าวถอยอย่างห้ามไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้ามาอย่างคุกคาม ธนาดลดึงร่างนั้นให้ชิดตัว...เบาๆ
...เพราะเขา...กลัวเธอเจ็บ...ไปมากกว่านี้...
“คุณจะทำอะไร” รินถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
“แล้วเธอล่ะจะทำอะไร จะหนีฉันไปไหนศรินดา” ธนาดลพยายามสุดความสามารถที่จะบังคับเสียงให้เยือกเย็นดังเดิม
...เธอจะรู้บ้างไหม...ว่าน้ำเสียงของเขา...มันไม่เยือกเย็นดังเดิม...
...ไม่เลย...สักนิดเดียว...
ศรินดามองอีกฝ่ายด้วยแววตาแข็งกร้าว “ฉันไม่ได้หนีคุณ” หญิงสาวพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“คิดได้แบบนี้ก็ดี เพราะต่อให้เธอหนีฉันยังไง เธอก็หนีฉันไม่พ้น!” น้ำเสียงของธนาดลนั้นดุดันอย่างตั้งใจ เพราะชายหนุ่มต้องการให้ศรินดาเกลียดตนเองมากกว่านี้ มากกว่าที่เธอเกลียดอยู่ตอนนี้
ช่วยเกลียดฉันให้มากกว่านี้
เกลียด...มากกว่าที่เธอเกลียดอยู่ตอนนี้
และช่วย...ทำให้ฉันเกลียดเธอด้วย...ศรินดา
ศรินดาสบตาอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่เอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา แว่บหนึ่งเธอเห็นว่าดวงตาคู่คมคู่นั้นมีรอยหวั่นไหว แต่พอเธอมองอีกทีร่องรอยนั้นก็หายไปราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น
...เธอคงตาฝาดไป เพราะคนอย่างธนาดล เขาไม่มีสายตาอย่างนั้นไว้มองเธอ...ไม่มี...
“ฉันไม่หนีคุณไปไหนหรอกค่ะ เพราะฉันยังไม่ได้แก้แค้นคุณให้สาสมกับที่คุณทำกับฉัน!”
“ดี...งั้นเธอก็จำไว้ เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียวเท่านั้นศรินดา ต่อให้คนทั้งโลกชอบเธอ อยากได้เธอนักหนา ถ้าฉันไม่ให้ ก็อย่าหวังว่าหน้าไหนมันจะได้ไป!”
มือบางเงื้อขึ้นหวังจะตบหน้าของคนเห็นแก่ตัวให้เจ็บสักฉาด แต่พอจะฟาดลงมามือหนาใหญ่ของ
ธนาดลก็จับไว้ได้ทันท่วงที
“เมื่อวานฉันปล่อยให้เธอตบมามากพอแล้วศรินดา” ชายหนุ่มกดเสียงลงต่ำ ดึงร่างบางให้เดินตาม
“คุณจะพาฉันไปไหน” รินร้องเสียงหลง
“ไม่ได้พาเธอไปฆ่าก็แล้วกัน”
ศรินดาพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการจับกุม หากก็ไม่สำเร็จ ความจริงเธอก็ไม่น่าที่จะทำอย่างนี้ให้เจ็บตัวฟรี เพราะไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งเธอก็ไม่เคยหลุดจากพันธนาการของธนาดลได้เลย
“ผมพาศรินดามาแล้วนะครับคุณพ่อ คุยกันเอาเองแล้วกัน” พูดจบชายหนุ่มก็หันหลังเดินจากไป ศรินดามองหน้าพ่อเลี้ยงอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของธนาดลก่อนหน้านี้
“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณพ่อ” คนเป็นลูกเลี้ยงถามขึ้นมาเบาๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าริน ทำไมตาบวมแบบนั้น” พ่อเลี้ยงธฤตพิศดูดวงหน้าของลูกเลี้ยงสาว
“เปล่าหรอกค่ะคุณพ่อ เมื่อคืนรินดูหนังแล้วมันเศร้าน่ะค่ะ” หญิงสาวโกหกถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ดีก็ตา “แล้วคุณพ่อมีอะไรกับรินหรือคะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก พ่อแค่จะให้รินไปออกงานกับดลคืนพรุ่งนี้เท่านั้นเอง พ่อบอกดลไปแล้วแต่ดลให้พ่อมาคุยกับรินอีกที”
ดวงตาโตสวยเบิกกว้าง อะไรกัน นี่มันอะไรกัน เธอ...ต้องไปงานกับธนาดลอย่างนั้นหรือ!?
...ไม่...เธอไม่ไป!...
“รินไม่ไปค่ะคุณพ่อ” คำตอบของศรินดาคราวนี้ไม่มีแววลังเลเหมือนคราวก่อนๆเลยแม้แต่น้อย
“ขอเหตุผลด้วยศรินดา” พ่อเลี้ยงธฤตถามเสียงเข้ม รินมองพ่อเลี้ยงอย่างหวาดๆ น้อยครั้งที่คุณพ่อจะเรียกชื่อเธอเต็มๆ ยามท่านเรียก นั่นหมายความว่า...ท่านกำลังโกรธและไม่พอใจ
“ไม่มีค่ะ” หญิงสาวตอบตามความจริง เธอไม่มีเหตุผลดีพอที่จะบอก มันก็เป็นแค่เหตุผลของเด็กดื้อคนหนึ่ง เหตุผลที่ว่าเธอไม่อยากไป ไม่อยากไปกับผู้ชายใจร้ายคนนั้น!
“งั้นพ่อก็คงต้องให้รินไป ในเมื่อรินไม่มีเหตุผลที่ดีพอ” พ่อเลี้ยงธฤตกล่าวเสียงเรียบ
รินขบริมฝีปากล่างแน่น เสียงหวานปฏิเสธอีกครั้ง “รินไม่ไปค่ะคุณพ่อ”
“แต่รินต้องไป! พ่อไม่เคยบังคับอะไรรินถ้ารินไม่เต็มใจ แต่คราวนี้พ่อจำเป็นต้องทำ เพื่อไร่ของเรา ดลไม่รู้จักใครเลย มีรินไปด้วยจะได้คอยช่วยเหลือ พ่อขอรินแค่นี้ รินทำให้พ่อไม่ได้หรือ”
ศรินดามองหน้าพ่อเลี้ยงนิ่ง คราวนี้เธอจะยอมใจอ่อนเหมือนอย่างเคยหรือปฏิเสธเสียงแข็ง จนคุณพ่อต้องหมดหวังในตัวเธอหรือ...เธอเลือกอย่างหลังไม่ได้อยู่แล้วศรินดา
“ได้ค่ะ...คุณพ่อ” ศรินดารับคำสั้นๆ เดินออกจากห้องหนังสือโดยไม่ปริปากพูดคำใดออกมาสักคำ
“ริน”
หากหญิงสาวก็ต้องชะงักเมื่อพ่อเลี้ยงเรียกไว้ “คะ?”
“รินยังไม่มีชุด พ่อจะให้ดลพาไป...”
“ไม่ต้องค่ะคุณพ่อ รินไปกับน้ำจะสะดวกกว่า” ลูกเลี้ยงสาวรีบปฏิเสธก่อนที่บิดาจะพูดจบ เธอรังเกียจ... รังเกียจที่จะไปไหนต่อไหนกับผู้ชายคนนั้น รังเกียจแม้แต่หน้าเธอก็ไม่อยากมองเห็น แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอเลือกที่จะปฏิเสธสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เลย
“รู้เรื่องแล้วใช่ไหม” ร่างบางที่กำลังเดินผ่านห้องรับแขกชะงักค้างเมื่อได้ยินเสียงที่ต่อให้อีกกี่ปีเธอก็ไม่มีวันลืม หากหญิงสาวไม่ตอบหากเดินไปโดยไม่สนใจคนที่ตั้งคำถาม
“เดินหนีทั้งๆที่ยังไม่ได้ตอบคำถาม เธอนี่มารยาทไม่ดีเลยนะศรินดา ไม่มีใครสั่งสอนหรือ” คนที่นั่งบนโซฟาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูแคลน
“มีค่ะ แต่บางครั้งมารยาทก็ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้กับคนจำพวกคุณ” ศรินดาสวนกลับอย่างไม่เกรงกลัว
ธนาดลพยายามที่จะข่มใจให้นิ่ง เขาสัญญากับแม่แล้วว่าเขาจะกลับมาเป็นธนาดลคนเดิม เขาจะไม่วอกแวกให้ใครจับได้ว่าแท้ที่จริงแล้ว...ในนี้...ในหัวใจ...มันไม่เหมือนเดิม
“แล้วอย่างฉันนี่เธอจัดอยู่จำพวกไหนล่ะศรินดา พอที่จะสู้กับบรรดาพวกผู้ชายของเธอได้ไหม”
“ผู้ชายคนไหนของฉันล่ะคะ คุณบอกมาคนนึงสิ ฉันมีเยอะจนไม่รู้ว่าจะเอาคนไหนมาเทียบกับคุณดี”
ความที่ว่าจะข่มใจให้นิ่งพอกลับแกว่งเสียดื้อๆเมื่อผู้หญิงตรงหน้าจงใจยั่วโมโห มือที่คิดว่าจะเก็บให้เรียบร้อยเผลอเอื้อมไปจับท่อนแขนกลมกลึงนั่นตั่งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมยังออกแรงบีบอย่างไม่รู้ตัวเพราะตอนนี้ความโกรธกำลังเข้าครอบงำจนเขาไม่ได้คิดอะไร
“มีเยอะนักใช่ไหมศรินดา ผู้ชายของเธอน่ะ มีเยอะนักหรือ”
รินเชิดหน้า ตอนนี้เธอไม่กลัวเขา ไม่กลัว!
“เยอะสิคะ ก็ฉันมันชอบยั่วผู้ชายอย่างที่คุณบอกนี่ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงเลวๆที่ชอบยั่วผู้ชาย ก็ต้องมีผู้ชายเยอะเป็นธรรมดา ไม่เห็นแปลกเลย”
“รวมทั้งไอ้นนท์ด้วยงั้นสิ” น้ำเสียงห้าวตวัดสูงราวกับต้องการที่จะเย้ยหยัน
“ไม่ค่ะ ฉันไม่เคยเอานนท์ไปรวมกับกับผู้ชายพวกนั้น เพราะนนท์เป็นคนพิเศษสำหรับฉันเสมอ”
คำว่า ‘นนท์เป็นคนพิเศษ’ ทำให้มือที่จับแขนของศรินดาไว้คลายออกอย่างง่ายดาย ธนาดลหันหลังให้ร่างนั้นทันทีก่อนจะเดินจากไปอย่างช้าๆ
หญิงสาวเองก็ออกจะตะลึงกึ่งแปลกใจเล็กน้อยเหมือนกะนว่าทำไมคราวนี้ธนาดลถึงปล่อยเธอไปง่ายนัก ทั้งๆที่ธรรมดาเขาน่าจะว่าเธอแรงๆให้ได้เห็นน้ำตาของเธอก่อนเขาถึงจะพอใจ แต่รินก็ปัดความคิดนั้นออกไปอย่างง่ายดาย
...ช่างเขาสิ เธอจะไปสนทำไม เขาจะคิดอะไรหรือจะทำอะไรก็เรื่องของเขา เธอคิดอย่างเดียวว่าจะต้องแก้แค้นเขาให้ได้ก็พอ...
รินหมายมั่นในใจโดยไม่รู้สึกตัวสักนิดว่า คำพูดของเธอเมื่อครู่มันก็เป็นการแก้แค้นธนาดลแล้ว แถมเป็นการแก้แค้นที่ทำให้อีกฝ่าย ‘เจ็บ’ จนเกินที่จะบรรยาย
ก้าวแต่ละก้าว ธนาดลรู้สึกว่ามันช่างหนักนัก กว่าที่เข้าจะก้าวให้พ้นจากจุดๆนั้น เสียงของใครบางคงยังคงดังก้องอยู่ในหัวให้เขาเจ็บใจเล่น
‘...นนท์เป็นคนพิเศษสำหรับฉันเสมอ’
เธอ...จะรู้ตัวบ้างไหมศรินดา ว่าคำพูดของเธอแค่นี้ มันเหมือนมีดที่เฉือดเฉือนหัวใจฉันให้บอบช้ำไม่มีชิ้นดี
หยุด! หยุดได้แล้วไอ้ดล หยุดความรู้สึกพวกนี้ได้แล้ว
จำไว้ว่าแม่ต้องตายยังไง
จำไว้ว่าเขาต้องแก้แค้นสองแม่ลูกคู่นี้
จำไว้...ว่าเขารักศรินดาไม่ได้ รักไม่ได้...
“แกชวนฉันมาเดินห้างทำไมเนี่ยริน” สลิลธารถามทันทีเมื่อตัวเองกับเพื่อนก้าวเข้าสู้ห้างสรรพสินค้าชื้อดังของจังหวัดเชียงใหม่
“มาซื้อชุด...ออกงาน”
“งานอะไร”
“งานการกุศลล่ะมั้ง คุณพ่อบอกให้ฉันไป” รินตอบอย่างไม่ใส่ใจ เพราะเธอก็ไม่อยากไปงานนี้สักเท่าไหร่
“กับใคร...พี่ต้นเหรอ”
ศรินดาส่ายหน้า "เปล่า...คุณดลต่างหาก"
“หา! คุณดลเนี่ยนะ นี่พ่อเลี้ยงแกจะบ้าไปแล้วที่ให้แกไปกับคุณดล แกยอมเข้าไปได้ยังไง” สลิลธารถามเสียงสูง ไม่เข้าใจจริงๆว่าเพื่อนเธอยอมเข้าไปได้อย่างไร ไปออกงานกับคนที่จ้องจะแก้แค้นอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้น แล้วชีวิตจะเหลือรอดกลับมาไหมล่ะนี่
“ฉันไม่มีทางเลือก” คำตอบของเพื่อนสาวทำเอาสลิลธารถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทำไมเพื่อนเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
“แกเอาตัวรอดได้ใช่ไหมริน” สลิลธารถามอย่างเป็นห่วง เป็นห่วงจริงๆ เป็นห่วงมากเสียด้วย
รินยิ้มกว้างให้เพื่อน “ได้สิ...ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”
...แล้วฉันก็มีแผนแล้วด้วย ฉันจะทำในสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นชอบยัดเยียดให้ฉันเป็น!...
ศรินดาเดินเข้าไปเลือกชุดเกาะอกผ้าชีฟองสีโอลโรส ยาวกรอมเท้าอย่างไม่ลังเล จนคนที่มาด้วยซึ่งกำลังดูการเลือกชุดของเพื่อนแล้วก็อึ้งๆไปพักใหญ่ มือขาวเรียวสวยดึงแขนเพื่อนเบาๆก่อนกระซิบว่า
“เดี๋ยวๆ สีโอลโรสมันก็ช่วยขับผิวแกอยู่หรอกนะ แต่ว่า เกาะอกเลยเหรอ ฉันจำได้ว่าแกเคยบอกว่าต่อให้ตายแกก็ไม่มีวันใส่”
“ก็ฉันอยากใส่นี่ ฉันอยากให้ทุกคนมามองที่ฉันเยอะๆ...ไม่ได้เหรอ” รินตอบหน้าตายจนสลิลธารมองเพื่อนอย่างไม่เชื่อในสายตาว่าศรินดาที่ตนเองรู้จักจะพูดอะไรออกมาอย่างนี้
“แกจะบ้าเหรอ! กำลังประชดใครอยู่รึเปล่า” เมื่อเจอถามดักทางแบบนี้ ศรินดาถึงกลับอึกอักในคำพูดที่จะตอบออกมา
“ปะ..เปล่านี่ ฉันไม่ได้ประชดใคร ทำไมฉันต้องประชดใครด้วยล่ะ”
สลิลธารจ้องหน้าเพื่อน รินรีบหลบสายตาคู่นั้น
“ให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ”
ศรินดาเม้มปากแน่น เธอไม่ได้ประชดใคร ไม่ได้อยากให้ใครมาสนใจ ไม่ใช่...สักนิดเดียว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับที่รินเดินหิ้วถุงเสื้อผ้าพะรุงพะรังเข้าบ้าน หญิงสาววางถุงไว้ข้างลำตัวก่อนที่จะรับโทรศัพท์
“ว่าไงจ๊ะนนท์” ชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอมือถือทำให้เธอรู้ว่าคนที่โทรมาคือนนทนัฐ
“ชื่นใจจัง ได้ยินเสียงรินซักที”
“โทรมาแค่อยากได้ยินเสียงรินหรือไง” ปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆเมื่อตอบกลับไป
“ครึ่งนึง” อีกฝ่ายตอบสั้นๆ
“แล้วอีกครึ่งนึงล่ะ” ศรินดาถามกลับอย่างใคร่รู้
“นนท์จะถามรินว่าคืนพรุ่งนี้รินจะไปงานหรือเปล่า”
“ไปสิ นนท์ไปด้วยหรือ”
“ไปครับ” เหมือนสวรรค์ทรงโปรด รินยิ้มกว้างขึ้นทันใด พร้อมกับที่ร่างของธนาดลเดินมาเห็นเข้าพอดี
“รินดีใจจังเลยที่นนท์ไป ดีใจจริงๆ”
แล้วโทรศัพท์มือถือของเธอก็หลุดออกจากมือไปเหมือนคราวก่อนหน้านั้น หากคราวนี้มันไม่มีพื้นดินนุ่มๆรองรับแต่กลับมีเพียงพื้นไม้แข็งๆจนโทรศัพท์ที่ถูกขว้างลงพื้นแตกกระจายไม่มีชิ้นดี
ศรินดามองโทรศัทท์ที่กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกับบุคคลที่เป็นคนขว้างมันกับมือสลับกัน มือบางกำแน่นก่อนที่จะเข้าไปทุบคนตัวโตที่ยืนทำหน้าบึ้งคิ้วขมวดอยู่
“คุณมันบ้า! มีสิทธิ์อะไรมาทำลายของของฉัน” ศรินดาใช้กำปั้นทุบไปที่ลำตัวของคนตัวโตซ้ำๆหากมือหนาของธนาดลรวบมือเล็กๆคู่นั้นไว้อย่างง่ายดาย
“สิทธิ์ที่เธอเป็นคนของฉันไงศรินดา สิทธิ์ที่ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ ไม่อยากไปกับฉันถึงต้องโทรไปบอกไอ้นนท์ให้ไปเป็นเพื่อนเลยหรือไง” ธนาดลเริ่มพาลพาโล ทั้งๆที่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างที่เขาเข้าใจเลยสักนิด
ผู้หญิงตรงหน้าเขา...ไม่ได้อยากออกงานกับนนทนัฐ แต่ศรินดาเพียงแค่กลัว...กลัวว่าชายผู้ที่เคียงข้างเธอไปงานจะทิ้งเธอราวกับทิ้งของที่ไม่ต้องการชิ้นหนึ่งไว้ที่งานสังคม...เพียงเท่านั้น
“รู้ตัวก็ดีนี่คะ ว่าฉันไม่อยากไป...กับคุณ” หากแต่รินก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธอะไร หญิงสาวยอมรับเสียด้วยซ้ำว่าเธอโทรนัดกับนนทนัฐจริง
สิ้นเสียงหวานธนาดลก็ประทับจูบลงมาอย่างหนักหน่วงรุนแรงตามอารมณ์ที่ตัวเขาเองกำลังโกรธ ศ รินดาผลักคนที่กำลังใช้กำลังระรานเธอออกไปอย่างแรง ก่อนที่จะสะบัดฝ่ามือไปที่ใบหน้านั้นแรงๆหนึ่งที
เผียะ!
“คุณมันก็ทำได้แค่นี้ ดีแต่รังแกฉัน ดีแต่ใช้กำลังระราน ฉันเกลียดคุณ เกลียดที่สุด!” รินหยิบถุงเสื้อผ้าทั้งหมดและวิ่งขึ้นบ้านไป
ธนาดลเอามือข้างหนึ่งลูบแก้มเบาๆ แววตาที่แข็งกร้าวอ่อนลงทันใดเมื่อบุคคลที่ทิ้งรอยฝ่ามือไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว
...เจ็บครับแม่ ผม...เจ็บจริงๆ...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
คุณดลดราม่ากันต่อไปค่าาาา ช่วยเป็นกำลังใจและหมั่นไส้ปนสงสารคุณดลกันต่อไปนะค้าาาา
ขอบคุณค่ะ! ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเมนท์แล้วก็กดไลค์นะคะ :-)
เจอกันวันพรุ่งนี้ค่ะ!!
ปล. ใครจำหมอเขตไม่ได้... หมอเขตคือลูกพี่ลูกน้องของหนูเกด (เกศหทัย) นางเอกในเรื่องสุดทางใจนะคะ :)
คุยกันเหมือนเดิมค่ะ...
คุณ roseolar : ไม่รู้จะหาอะไรมาง้างปากพี่น้องคู่นี้เหมือนกันค่ะ ปากแข็งเกิน...// ปล. เรื่องหมอเขต คิดว่าน้ำคงรู้สึกล่ะค่ะ เพราะคนเขียนเองปลื้มหมอเขตเหมือนกัน 5555
คุณ บุรีวาด : งั้นก็ช่วยตามเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่และคนเขียนคนนี้ด้วยนะคะ :)
คุณ Auuuu : น่ารัก นิสัยดี หล่อ มีฐานะ ชาติตระกูลดี เพอเฟ็คเชียวค่ะ!!
คุณ anOO : แหะๆ เศร้าไปก่อนค่ะ ซักพัก (ไม่ใหญ่นัก) หวานจะตามมาค่าาาา
คุณ เด็กหญิงม่อน : ตอนนี้อยู่ในช่วงเศร้าค่ะ แต่โหมดน่ารักก็มีน้าาาา ;)
คุณ ดาวคันชั่ง : ปอแก้วก็เลือกไม่ถูกนะคะ คนนี้ก็ดี คนนั้นก็ดี ><~ ส่วนคู่พระนาง...รอวันที่เขารักกันด้วยกันนะคะ :)
คุณ nunoi : ทุกคนยังคงต้องชอกช้ำระกำทรวงกันต่อไปค่ะ ฮืออออ...แต่ก็มีสอดแทรกความน่ารักและความแค้นของคุณดลอยู่ดีนะคะ แฮ่ๆ ;P
คุณ Amata : ถ้าอย่างนั้นมาช่วยลุ้นว่าเมื่อไหร่ความรักจะลงตัว...นะคะ ^_^
คุณ MYsister : ถึงร้ายก็รักเลยเหรอคะ ถ้าคุณดลมาได้ยินดีใจตายเลย 555 ก็เขาร้ายไว้เยอะนี่นะ กลัวจะไม่มีคนรักค่ะ *^*
ปอแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 เม.ย. 2555, 11:40:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 เม.ย. 2555, 11:40:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 2038
| << บทที่ 14 | บทที่ 16 >> |
nunoi 23 เม.ย. 2555, 12:12:30 น.
วันงานหนูรินจะรอดไหม๊เนี๊ยะ เล่นใส่ชุดสวยซะขนาดนั้น คุณดลต้องหึง+โมโห แน่ๆ
วันงานหนูรินจะรอดไหม๊เนี๊ยะ เล่นใส่ชุดสวยซะขนาดนั้น คุณดลต้องหึง+โมโห แน่ๆ
teesaparn 23 เม.ย. 2555, 12:48:03 น.
เออ ปากพาซวยแต้ๆ เลยอีตาคุณดล หวานๆ หน้อยก่อบ่ะได๊ คนเฮา...
คนเปิ้นอุตส่าห์แต่งตั๋วออกจะงามจะชมเปิ้นสักนิดก่อบ่ะมี
เออ ปากพาซวยแต้ๆ เลยอีตาคุณดล หวานๆ หน้อยก่อบ่ะได๊ คนเฮา...
คนเปิ้นอุตส่าห์แต่งตั๋วออกจะงามจะชมเปิ้นสักนิดก่อบ่ะมี
anOO 23 เม.ย. 2555, 15:06:52 น.
เล่นเลือกชุดมายั่ว (โมโห) กันแบบนี้
ท่าทางจะอยู่ในงานได้ไม่เกินสิบนาทีแหงๆๆๆ
เล่นเลือกชุดมายั่ว (โมโห) กันแบบนี้
ท่าทางจะอยู่ในงานได้ไม่เกินสิบนาทีแหงๆๆๆ
sunflower 23 เม.ย. 2555, 18:43:26 น.
คุณดลก็น่าสงสานอยู่น่ะ@_@
คุณดลก็น่าสงสานอยู่น่ะ@_@
MYsister 23 เม.ย. 2555, 21:31:56 น.
T_T writer & nu' rin ja tum rai kun Don pai teung nai ka.... kun Don na song-sarn mak... Mom tai,Dad mai son-jai,,,, lov mai som-wung.....
T_T writer & nu' rin ja tum rai kun Don pai teung nai ka.... kun Don na song-sarn mak... Mom tai,Dad mai son-jai,,,, lov mai som-wung.....
Amata 23 เม.ย. 2555, 22:40:10 น.
เจอสัมผัสรักอย่างแรง ดังเผียะ เข้าให้ เป็นไงล่ะ
เจอสัมผัสรักอย่างแรง ดังเผียะ เข้าให้ เป็นไงล่ะ
เด็กหญิงม่อน 24 เม.ย. 2555, 01:30:10 น.
สงสารนายดลจัง รีบหวานๆกันเร็วน๊า
สงสารนายดลจัง รีบหวานๆกันเร็วน๊า
WallyValent 24 เม.ย. 2555, 08:55:01 น.
เขาไม่เต็มใจก็ปล่อยเขาไปคุณดล เราอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ 555+
ในงานเลี้ยงนี่ท่าจะมัน ฮ่าๆ
เขาไม่เต็มใจก็ปล่อยเขาไปคุณดล เราอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ 555+
ในงานเลี้ยงนี่ท่าจะมัน ฮ่าๆ 
Auuuu 24 เม.ย. 2555, 22:54:42 น.
แอบสงสารคุณดลเล็กๆ :(
แอบสงสารคุณดลเล็กๆ :(