กลิ่นรัก...อบอวลหัวใจ
หญิงสาวผู้มาดมั่นเลือกการงานมากว่าเรื่องรักใคร่ๆหรือต้องมาข้องแวะเกี่ยวหัวใจให้ชายคนไหน
กับชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่ไม่เคยคิดจะจริงจังพันใจกับผู้หญิงใดๆ ทั้งคู่จะมาบรรจบรักกันได้เช่นไร
โปรดคอยติดตามนะคะ
แนะนำตัวละคร
พระเอก
นายธารานนท์ เตชโชติ เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ รวมทั้งเจ้าของโรงแรมรีสอร์ทในเครือมากมายล้นฟ้า แต่ไร้คู่ครองเคียงข้าง เมื่อไม่เคยเจอผู้หญิงที่จะทำให้อิ่มเอมทั้งชีวิตโดยไม่รู้สึกเบื่อ หญิงสาวคู่ครองสักคนของเขาคงจะไม่มีในโลกนี้ แต่เมื่อได้มาทำงานในต่างจังหวัดและพื้นที่อำเภอท้องถิ่นเล็กๆ แห่งหนึ่ง โดย ได้พบกับส.ส. นรินศาสาวมั่นแสนสวย แต่ไม่ไร้สมอง ทั้งเก่งเอาตัวรอดโดยไม่ต้องขอความช่วยจาก ใครๆก็ได้ ทำให้ชายหนุ่มเพลินเพลิดไปกับเธอ ไม่ว่าเธอจะมาพบเจอเขาด้วยอย่างความบังเอิญหรือในสถานที่ไม่คาดถึงก็ตามทุกครั้ง แต่หัวใจของเขากลับอบอุ่นร้อนทั้งโหยหา มีแต่ความคิดถึงให้เธอทั้งกลางวันและกลางคืนที่นอนหลับฝัน รวมทั้งยังเข้าไปเจออุปสรรคด้านการเมืองการทำของเธอ ซึ่งชายหนุ่มนั้น ทั้งแสนชิงชังอาชีพการเมืองของพ่อผู้ให้กำเนิดนัก
นิสัย : การพูดทั้งจริงจังอย่างมาก ทั้งพูดเล่นกับคนที่ถูกชะตา เจ้าชู้ไม่เคยจริงใจกับผู้หญิงคนไหนๆเลย แต่จริงๆแล้ว ส่วนมากผู้หญิงจะเป็นฝ่ายชอบวิ่งเข้าหา เขาจึงต้องตอบรับบรรดาผู้หญิงเหล่านั้น ในใจลึกๆ เขากำลังต้องการผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูก ไม่ใช่ชอบเขาเพียงแค่เงินตราอันมหาศาลของเขา ด้านการทำงานไม่มีที่ติและเขาต้องทำให้จนสำเร็จ แม้ว่า ฝ่ายตรงข้ามจะต้องล้มละลายเขาก็ไม่สนใจ
นางเอก
นางสาว นรินศา อัณณ์ศญา หญิงสาวผู้มีใจรักในบ้านเกิดของตนเองยิ่งชีวิต อยากให้บ้านเกิดของตนเองมีความสุข ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตามแบบประเพณีวิถีชีวิตดั่งเดิมในรัชสมัยๆที่ผ่านๆมา จึง ขอก้าวเข้ามาเป็นตัวแทนของราษฎร และประชาชน เพื่อนำความสุขมาสู่บ้านเกิดของตนเอง แต่อุปสรรค์มากมายทั้งภายในไม่ลงรอยกับนักการเมืองในพรรค ทั้งภายนอกด้านการมีเส้นสายที่คอยจะคดโกงกินแผ่นดิน กว่าจะเปลี่ยนความคิดให้รู้จัก คำว่า “สามัคคี” อีกครั้ง มันคงทำให้เธอใช้ความรู้และสามารถ ทั้งหัวใจยิ่งชีวิต บนเส้นทางวิถีดำเนินชีวิตปัจจุบันที่มีเล่ห์เหลี่ยมชักจูงหวาดล้อมมากมาย รวมทั้งบนเส้นทางแห่งความรักที่ก่อเกิดโดยไม่รู้ตัว เพราะความอวดดีอวดเก่งของชายหนุ่มเจ้าของรีสร์อทคนใหม่ ที่มีหัวใจแบบคนโกง เจ้าชู้ จนครบทุกรูปแบบเป็นผู้ชายที่หญิงสาวแสนเกลียดนัก และจะไม่ยอมแต่งงานกับผู้ชายพันธุ์นี้เด็ดขาด
นิสัย : สาวมั่น ผู้มีอุดมการณ์ของตนเองสูง การพูดจาจะนิ่งหนักแน่น จะอ่อนหวานเฉพาะคนเป็นพ่อกับแม่และเพื่อนสาวคนสนิทเท่านั้น
แล้วกลิ่นรักที่คุกรุ่นหมองหม่น ในใจของชายหนุ่มธารานนท์กับท่ามกลางธรรมชาติท้องทุ่งนาแสนอันจะใกล้กลับคืนมาให้สมบรูณ์อีกครั้ง...ด้วยหัวใจอันรักยิ่งแห่งบ้านเกิดของหญิงสาวนรินศานี้จะจบลงได้เช่น ไร ในเวลาไม่ช้านี้ ตะวันที่รอทอแสงรุ่งอรุณให้สดใสกำลังจะพิสูจน์ความรักของทั้งคู่...
กับชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่ไม่เคยคิดจะจริงจังพันใจกับผู้หญิงใดๆ ทั้งคู่จะมาบรรจบรักกันได้เช่นไร
โปรดคอยติดตามนะคะ
แนะนำตัวละคร
พระเอก
นายธารานนท์ เตชโชติ เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ รวมทั้งเจ้าของโรงแรมรีสอร์ทในเครือมากมายล้นฟ้า แต่ไร้คู่ครองเคียงข้าง เมื่อไม่เคยเจอผู้หญิงที่จะทำให้อิ่มเอมทั้งชีวิตโดยไม่รู้สึกเบื่อ หญิงสาวคู่ครองสักคนของเขาคงจะไม่มีในโลกนี้ แต่เมื่อได้มาทำงานในต่างจังหวัดและพื้นที่อำเภอท้องถิ่นเล็กๆ แห่งหนึ่ง โดย ได้พบกับส.ส. นรินศาสาวมั่นแสนสวย แต่ไม่ไร้สมอง ทั้งเก่งเอาตัวรอดโดยไม่ต้องขอความช่วยจาก ใครๆก็ได้ ทำให้ชายหนุ่มเพลินเพลิดไปกับเธอ ไม่ว่าเธอจะมาพบเจอเขาด้วยอย่างความบังเอิญหรือในสถานที่ไม่คาดถึงก็ตามทุกครั้ง แต่หัวใจของเขากลับอบอุ่นร้อนทั้งโหยหา มีแต่ความคิดถึงให้เธอทั้งกลางวันและกลางคืนที่นอนหลับฝัน รวมทั้งยังเข้าไปเจออุปสรรคด้านการเมืองการทำของเธอ ซึ่งชายหนุ่มนั้น ทั้งแสนชิงชังอาชีพการเมืองของพ่อผู้ให้กำเนิดนัก
นิสัย : การพูดทั้งจริงจังอย่างมาก ทั้งพูดเล่นกับคนที่ถูกชะตา เจ้าชู้ไม่เคยจริงใจกับผู้หญิงคนไหนๆเลย แต่จริงๆแล้ว ส่วนมากผู้หญิงจะเป็นฝ่ายชอบวิ่งเข้าหา เขาจึงต้องตอบรับบรรดาผู้หญิงเหล่านั้น ในใจลึกๆ เขากำลังต้องการผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูก ไม่ใช่ชอบเขาเพียงแค่เงินตราอันมหาศาลของเขา ด้านการทำงานไม่มีที่ติและเขาต้องทำให้จนสำเร็จ แม้ว่า ฝ่ายตรงข้ามจะต้องล้มละลายเขาก็ไม่สนใจ
นางเอก
นางสาว นรินศา อัณณ์ศญา หญิงสาวผู้มีใจรักในบ้านเกิดของตนเองยิ่งชีวิต อยากให้บ้านเกิดของตนเองมีความสุข ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตามแบบประเพณีวิถีชีวิตดั่งเดิมในรัชสมัยๆที่ผ่านๆมา จึง ขอก้าวเข้ามาเป็นตัวแทนของราษฎร และประชาชน เพื่อนำความสุขมาสู่บ้านเกิดของตนเอง แต่อุปสรรค์มากมายทั้งภายในไม่ลงรอยกับนักการเมืองในพรรค ทั้งภายนอกด้านการมีเส้นสายที่คอยจะคดโกงกินแผ่นดิน กว่าจะเปลี่ยนความคิดให้รู้จัก คำว่า “สามัคคี” อีกครั้ง มันคงทำให้เธอใช้ความรู้และสามารถ ทั้งหัวใจยิ่งชีวิต บนเส้นทางวิถีดำเนินชีวิตปัจจุบันที่มีเล่ห์เหลี่ยมชักจูงหวาดล้อมมากมาย รวมทั้งบนเส้นทางแห่งความรักที่ก่อเกิดโดยไม่รู้ตัว เพราะความอวดดีอวดเก่งของชายหนุ่มเจ้าของรีสร์อทคนใหม่ ที่มีหัวใจแบบคนโกง เจ้าชู้ จนครบทุกรูปแบบเป็นผู้ชายที่หญิงสาวแสนเกลียดนัก และจะไม่ยอมแต่งงานกับผู้ชายพันธุ์นี้เด็ดขาด
นิสัย : สาวมั่น ผู้มีอุดมการณ์ของตนเองสูง การพูดจาจะนิ่งหนักแน่น จะอ่อนหวานเฉพาะคนเป็นพ่อกับแม่และเพื่อนสาวคนสนิทเท่านั้น
แล้วกลิ่นรักที่คุกรุ่นหมองหม่น ในใจของชายหนุ่มธารานนท์กับท่ามกลางธรรมชาติท้องทุ่งนาแสนอันจะใกล้กลับคืนมาให้สมบรูณ์อีกครั้ง...ด้วยหัวใจอันรักยิ่งแห่งบ้านเกิดของหญิงสาวนรินศานี้จะจบลงได้เช่น ไร ในเวลาไม่ช้านี้ ตะวันที่รอทอแสงรุ่งอรุณให้สดใสกำลังจะพิสูจน์ความรักของทั้งคู่...
Tags: รักโรแมนติก,รักหวานแหวว,หวานน่ารัก,แนวรักสบายๆ
ตอน: บทที่ 3 ใจมันฟ้อง...
บทที่ 3 ใจมันฟ้อง...
สำนักงานของนรินศารีบเร่งพากัน ค้นหาข้อมูลเรื่องการคดโกงที่ดินโยแทบไม่เคยหยุดพัก เธอต้องการปิดคดีนี้ให้โดยเร็วนัก เธออยากช่วยเหลือชาวบ้านที่เดือดร้อน พวกเขาต้องทำมาหากินอย่างสุจริต และยิ่งน่าปวดขมับเข้าไปอีก เมื่อเธอเพิ่งจะทราบข่าวว่า พวกนายทุนได้ซื้อที่ดินของชาวบ้านที่เดือดร้อนไปแล้ว และยังเป็นคนที่เธอลงทุนเดินเข้าไปเตือนอีกด้วย มันน่าโมโหนัก เจ้าของรีสร์อทนั่นคงเห็นผลประโยชน์ส่วนตัวและผลกำไรมากกว่าเรื่องเดือดร้อน ที่ทำมาหากินของชาวบ้านอย่างแน่นอน แล้วเขาจะเอาที่ดินไปทำอะไรกัน ไปขายต่อให้พวกฝรั่งต่างชาติหรือไง แบบนี้นรินศาลำบากแน่ๆ ในการจะทวงที่ดินคืนให้ชาวบ้านได้ ยิ่งนายชัดชัย หาญนุกูล มหาเศรษฐีช่างรับเหมาก่อสร้างใหญ่ที่สุดในจังหวัด อยู่เบื้องหลังนี้ทั้งหมด เล่นทำงานอย่างเปิดเผยเลยต่างหากคดโกงกันต่อหน้าต่อตา แต่ไม่อาจจะหาหลักฐาน มาจับผิดเข้าคุกเข้าตารางได้
“ฮัล โหล กอหญ้า รินมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อยคืนนี้นะ เจอกันที่ริมสวนแมกไม้รีสอร์ทได้มั้ย” นรินศาต่อโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสาวแสนรัก ด้วยเสียงจริงจัง ทั้งใช้มือนวดขมับเบาๆ เพื่อเป็นการผ่อนคลายบ้าง แม้จะไม่อยากจะไปที่รีสอร์ทนั้น แต่เธอก็ต้องไป ในใจอยากจะเอาเลือดหัวของเจ้ารีสอร์ทแมกไม้กอหญ้าออกมาเสียด้วยซ้ำ อยากรู้นักมันเป็นสีอะไร ทำไมถึงใจดำเห็นแก่ตัวเช่นนี้ โลกนี้ก็คงมีคนประเภทนี้เยอะแยะแน่นอน นรินศายิ่งคิดก็ยิ่งเห็นใบหน้าจอมยียวนของนายธารานนท์ในหัว จึงเกิดอาการหงุดหงิดมิใช่น้อยๆ
“(ว้า วๆ เพื่อนรัก น้ำเสียงแบบนี้ คงไม่คิดจะไปตีหัวใครที่นั้นใช่มั้ยค่ะ)” ดูเหมือนกอหญ้าจะรู้นิสัยใจคอเพื่อนรักเสียจริงๆ แม้ภายนอกของกอหญ้าจะดูแก่นๆ และจ้าวอารมณ์นิดหน่อย แต่ก็ยังใจเย็นมากกว่านรินศานะ ซึ่งภายนอกของนรินศานั้น แม้จะนิ่งเย็นเฉียบขาด แต่กลับอ่อนไหวได้ง่ายในจิตใจและอารมณ์ร้อนกว่ากอหญ้าออกเป็นหลายเท่า กอหญ้าเอ่ยถามออกไปก็ได้แต่หัวเราะเสียงดังในสายสนทนากับเพื่อนสุดที่รัก ยิ่งได้ยินฮึดฮัดในลำคอของท่านส.ส.สาวผ่านมาสายสนทนาก็ยิ่งขบขำยกใหญ่ นิสัยนรินศาเป็นแบบนี้แก้ไม่หายสักที เวลาเจออะไรที่ทำให้ไม่เป็นไปตามใจอันหวังของตนเอง นี่คงมีใครในรีสอร์ทแมกไม้กอหญ้านั้นดันไปขัดความประสงค์ของ ท่าน ส.ส. นรินศา อัณณ์ศญา ขวัญใจประชาชนเข้าอย่างแรงถึงใจแน่ๆ
“หยุด นะ กอหญ้า อย่ามาหัวเราะรินนะ นิสัยแย่ๆแบบนั้น มันไม่ใช่รินเสียหน่อย” นรินศารู้นิสัยตัวเองดีว่าเป็นเช่นไร เธอไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไปแล้ว เมื่อสมัยเรียนนั้น นรินศาและกอหญ้ามักจะก่อเรื่องราวจนไม่มีใครกล้ามาท้าหรือต่อกรด้วย ทั้งใช้ความคิดเจ้าเล่ห์เล่นงานคนเป็นคู่อริแบบเนียนๆ จนฝ่ายคู่อริต้องถูกทำโทษไปแทน พวกเธอก็ได้ยิ้มเยาะอย่างผู้มีชัยชนะทุกครั้ง แต่นั้นมัน คือ ช่วงวัยเจริญพันธ์เด็กสาววัยรุ่นนะ มันไม่ใช่ตอนนี้ ที่เวลานี้นรินศามีหน้าที่การงานอันยิ่งใหญ่กำลังจะพิสูจน์อยู่
“(จ้าๆ ท่าน ส.ส. คนเก่ง หญ้าก็ไม่เคยคิดว่ารินมีนิสัยแย่ๆเสียหน่อย แต่มันทำให้หญ้าคิดถึงสมัยเด็กๆ ขึ้นมาเฉยๆ ฮ่าๆ)” สุดท้ายกอหญ้าก็ร้องขำกร๊ากเสียงดัง ด้วยวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ของเธอและนรินศา เมื่อสมัยตอนเด็กๆที่ได้เรียนด้วยกัน ด้วยเสียงหัวเราะอันดังลั่นของเพื่อนรักดังมาตามสายสนทนา มันก็ไม่ทำให้นรินศาหัวเย็นลงเลยสักนิดเดียว
“เปลี่ยนใจแล้ว รินไปหากอหญ้า ตอนนี้เลยแล้วกันนะ”
“(เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ คุณเพื่อนสุดที่รัก แต่มาหาก็ดีนะ ฮ่าๆ เดี๋ยวหญ้าจะทำให้ ท่าน ส.ส. ผู้ร้อนแรง มีใจร่มๆลงมาได้นะคะ มาหาหญ้าที่คลองท้ายสวนนะจ๊ะ)”
“ได้เลย นายน้อยกอหญ้า”
บ้าน ไม้สักทรงไทยสวยหรูวิจิตตรางดงามตาทั้งหลัง ที่ริมชานระเบียงโต๊ะรับแขกชุดไม้สลักประณีตทั้งชุด มีนายชัดชัย หาญนุกูลนั่งจิบกาแฟหอม ทั้งอมยิ้มอย่างปลื้มใจ เมื่อเห็นนายอนันต์ องอาจ เอาส่วนแบ่งจากการขายที่ดินสวนยางมาให้ถึงที่บ้าน
“พอใจไหมครับ เสี่ย”
“แน่นอน ทำงานได้ดีมากเลยอนันต์ นี่ไปหานายทุนมาจากไหนถึงยอมเซ็นสัญญาซื้อขายได้ว่องไวรวดเร็วนัก”
“เจ้าของรีสอร์ท หมู่บ้านถัดไปน่ะครับ เพิ่งมาทำงานใหม่ๆ เสียด้วย สงสัยอยากได้ที่ทำมาหากินเพิ่มมั้งครับ”
“อืมๆ น่าสนใจ ชื่ออะไรหละ” เสี่ยชัดชัยเริ่มสนใจ นายทุนใจผู้ทุ่มเงินซื้อที่ดินดั่งกล่าว
“คุณ ธารานนท์ครับ เป็นเจ้าของแมกไม้กอหญ้าครับ” นายอนันต์บอกชื่อไป ทำให้เสี่ยชัดชัยเกิดความสงสัย และก็พอจะรู้บ้างว่ารีสอร์ทในเครือโรงแรมมีชื่อเสียงทางเมืองหลวง มักจะจ้างคนเข้ามาบริหารงานแทน
“งั้นหรือ คงมาแทนคนเก่าสินะ ผมคงจะต้องแวะไปใช้บริการสักวัน”
“เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ เสี่ยชัดชัย พอดีผมนัดลูกค้าไว้อีกหลายเจ้า” จู่ๆ นายอนันต์ก็รีบขอตัวกลับ ทั้งที่เพิ่งได้บ้านเสี่ยชัดชัยได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ก็รู้ว่านายอนันต์นั้นทำงานให้เขามานานแถมยังได้กำไลเป็นกรอบเป็นกำด้วย
“อ้าวๆดีเลย ขอให้กิจการได้รุ่งเรืองยิ่งขึ้นนะ” เสี่ยชัดชัยอวยพรให้ก่อนกลับ นายอนันต์ก็น้อมรับโดยดี เพราะเสี่ยชัดชัยเป็นออกทุนอยู่เบื้องหลังทั้งหมด
“ขอบคุณครับ เสี่ยชัดชัย”
หลัง จากนายอนันต์ ลากลับออกจากบ้านของเสี่ยชัดชัยไป เจ้าของบ้านก็มานั่งครุ่นคิดถึงเป้าหมายใหม่ของเขา หวังว่าในวันข้างหน้าจะได้ลงเรือลำเดียวกันกับเขาบ้างนะ
“เจ้าของรีสอรทแมกไม้กอหญ้าคนใหม่สินะ”
“ไอ้ ป้อมๆ” เสียงเสี่ยชัดชัยเรียกหานายป้อม ลูกน้องมือขวา ไม่นานนักร่างโตของนายป้อมหรือนายปองเดชก็รีบวิ่งเข้ามาหา เพราะยืนเฝ้าอยู่ไม่ไกลสักเท่าไร ร่างอันใหญ่กำยำสูงอย่างนักสู้ผิวสีแทนหน้าคางเหลี่ยมขั้นที่ดูดีและโหดได้ ด้วย ยิ่งเจอดวงตาดุดันคมแข็งก้าวราวข่มคนของนายป้อมเข้าก็กลัวจนหัวหดเป็นแถวๆ
“ครับเสี่ย”
“แกไปตาม ยัยนิดที่ในเมืองมาพบกูหน่อยดิ หรือถ้ามันตามตัวยากนัก บอกให้มันไปหากูที่รีสอร์ทแมกไม้กอหญ้า ก่อนหนึ่งทุ่มนะ”
“ครับเสี่ย เอ่อ...แล้วคุณนิดจะยอมมาหรือครับ” นายป้อมรู้คุณสมบัตินิสัยของลูกสาวคนเดียวของเสี่ยชัดชัยเป็นดี ตามตัวกลับบ้านได้ยากที่สุด
“บ๊ะ กูให้มึงไปตาม มึงก็ต้องพามาหากูให้ได้สิวะ บอกมันไปว่า มีหนุ่มแม่งโคตรๆหล่อกระชากหัวใจมัน ได้คอยท่ารออยู่ที่รีสอร์ทนั่น”
“ครับ แล้วคุณนิดจะเชื่อหรือครับ”
“บัก นี่ มึงก็ล่อให้เชื่อสิวะ กูมั่นใจว่าลูกสาวกูต้องมาแน่ๆ ไปๆ รีบไปตามหามัน ป่านนี้คงรู้นอนกกผู้ชายตัวไหนอยู่ก็ไม่รู้” เสี่ยชัดชัยรู้ว่าตอนนี้ลูกสาวคนเดียวของเขาอยู่กับใคร แม้จะไม่อยากให้ณัฐภรณ์ลูกสาวที่เขาตามใจตั้งแต่เกิดไปคลุกคลีกับนายกำพล วัฒนากิจ ที่วันๆ เอาแต่รับงานจ้างด้วยการหาเรื่องคนอื่นๆ
“ครับๆ เสี่ย”
เสีย เพลงลูกทุ่งร้องขับขานแว่วๆเข้ามายังห้องทำงานของชายหนุ่มธารานนท์ เขาจึงยกข้อมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกาเรือนหรูของตน แล้วคิ้วหนาก็ย่นลงเล็กน้อย ไม่คิดว่าเวลาของวันนี้จะผ่านไปเร็วนัก นี่ปาเข้าไปเกือบจะสองทุ่มแล้วหรือ เขายกแขนขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนจะลุกออกจากห้องทำงาน เดินออกไปหาอะไรมารับทานก่อนจะกลับเข้ามาทำงานต่อกี่สักระยะ แค่เดินมาถึงหน้าฟร้อนประชาสัมพันธ์ ก็ได้ยินเสียงแว้ดๆ ของผู้หญิงร่างอวบอึ๋ม หุ่นสะพรั่งยั่วตายั่วใจนัก ก่อนจะเดินหันหลังสวนทางเขาไปอีกด้านหนึ่ง
“นี่ไอ้ป้อม ไหนล่ะ ฉันไม่เห็นเลยคนที่แกว่า แล้วพ่อฉันอยู่ไหน ห๊า! เสียเวลาจริงๆ”
“เจ้า นายครับๆ” กิตดาทักเรียกขึ้นสองสามหนแล้ว เพราะเขาเห็นเจ้านายหนุ่มเดินออกมาจากห้องทำงาน คงจะหิวล่ะมั้ง เห็นเอาแต่อยู่ในห้องทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว อาหารก็ยังไม่ตกถึงท้องนอกจากกาแฟหลายๆแก้วเท่านั้น
“ครับๆ” ธารานนท์ขานรับอย่างเผลอตัว นี่เขาคงเห็นหญิงสาวสวยๆไม่ได้สินะ ก่อนจะเอามือลูบศีรษะตนเอง พนักงานสาวประชาสัมพันธ์สองคนแทบหัวเราะเสียงเบาๆ เนื่องจากพากันเดาว่าเจ้านายคงจะหลงหุ่นเสน่ห์เจ้าแม่ณัฐภรณ์เข้าแน่ๆ
“เจ้า นายกำลังสนใจสาวๆ คนไหนหรือครับ เหม่องมองลอยจนพี่เรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ได้ยิน” พนักงานสาวประชาสัมพันธ์สองคนยังขบขำอยู่แล้วก็ออกอาการอายๆ มากว่าจะทำหน้างุดลงด้วยความผิดที่ว่าดันไปหัวเราะเจ้านายเข้า ยิ่งกิตดาถามก็ยิ่งพากันหน้าแดงระเรื่อ เพราะธารานนท์หันเหมาส่งสายตากรุ้มกริ่มโปรยเสน่ห์ให้พนักงานสาวประชาสัมพันธ์แทน
“สาวๆ แถวนี้แหละครับ” ธารานนท์ตอบ ก็ยิ่งได้รับเสียงหัวเราะน้อยชอบใจจากสาวๆ แต่ดูเหมือนกิตดาจะหน้าบึ้งขึ้นมาทันตาเห็น นั้นก็ทว่าเจ้านายหนุ่มกำลังอยากจะเป็นสมภารกินไก่วัดเข้า
“คุณแอ้มกับคุณน้อย ถ้าว่างๆ วันไหนก็มานั่งทานข้าวกับผมก็ได้นะครับ ผมนั่งทานคนเดียวออกจะเหงาๆ” สองสาวแทบแก้มแดงระเรื่อ เมื่อเจ้านายหนุ่มชวนไปนั่งทานข้าวด้วย
“ขอบคุณที่ชวนค่ะ คุณนนท์ แอ้มต้องขออนุญาตคู่หมั้นก่อน ส่วนน้อยไม่ต้องพูดถึงค่ะ สามีเขาขี้หึงสุดๆ” ภชพรหรือแอ้มสาวประชาสัมพันธ์ตอบให้เจ้านายหนุ่มแสนเจ้าชู้ทราบ
“หว้า...น่า เสียดายจังเลย ดันมีคู่หมดแล้ว หนุ่มโสดหล่อๆแบบผมจะไปหาสาวที่ไหนมานั่งทานข้าวใต้แสงจันทร์ด้วยล่ะครับ” ธารานนท์ทำสีหน้าแสนเศร้าๆ เหมือนไม่มีใครต้องการ ก็ยิ่งทำให้สองสาวยิ้มให้เพราะอดส่งสารไม่ได้ และแล้วการจะหยอกล้อเล่นกับสาวประชาสัมพันธ์ก็จบลง
“อ้าว คุณกิตดา สบายดีไหมครับ” จู่ๆก็มีเสียงทุ้มดั่งชายวันค่อนชราทักขึ้น ร่างที่ดูจะท้วมหน่อยๆ สวมเสื้อเนื้อผ้าลายสก็อต เดินยิ้มแย้มมาหากิตดา ตามมาด้วยการเกาะแขนของหญิงสาวหุ่นสะพรั่งอวบอิ่มที่ธารานนท์เผลอมองตาม ละห้อย เมื่อสักครู่
“สวัสดีครับ เสี่ยชัดชัย มาทานข้าวหรือครับ”
“ครับ แต่ทานอิ่มแล้ว ผมกำลังจะกลับ พอดีเห็นหลังคุ้นๆ ของคุณกิตดาเลยแวะมาทักเสียหน่อย”
“ขอโทษด้วยนะครับ เสี่ยที่ผมไม่ได้ออกไปต้อนรับ พอดีกำลังวุ่นๆกับเด็กในครัวนะครับ”
“ไม่ เป็นไร เสี่ยแค่อยากพายัยนิดมากินด้วยกันเฉยๆ เพราะงานเยอะเลยไม่ค่อยเห็นหน้าลูกสาว” เสี่ยชัดชัยบอกกับกิตดาพลางเอามือหยาบข้างหนึ่งลูกศีรษะลูกสาว ซึ่งดูเหมือนจะตะลึงค้างไม่สนใจมือของคนเป็นพ่อ
“พ่อๆ ใครน่ะ หล่อโคตรๆ” ณัฐภรณ์เผลอถามด้วยเสียงดังๆ กับเสี่ยชัดชัย เนื่องจากเก็บอาการไว้ไม่อยู่ แทบยังส่งสายตาโปรยยั่วๆไปให้หนุ่มโคตรๆหล่ออย่างธารานนท์ด้วย
“ยัยนิด เสียมารยาท” เสี่ยชัดชัยเสียงดุลูกสาวจอมคิดขย้ำผู้ชาย ธารานนท์นั่นก็รู้ตัว เมื่อมีสาวหุ่นแสนยั่วยวนและเซ็กซี่เปรยสนใจ มีหรือเขาจะไม่รับไว้
“ไม่ เป็นไรครับ ผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อธารานนท์ ผู้บริหารแมกไม้กอหญ้ารีสอร์ทครับ” ธารานนท์แนะนำตัวอย่างนุ่มนวล เสี่ยชัดชัยแทบกระตุกยิ้มเพราะคิดได้ถูกต้องเสียจริงๆ ที่เดินมาหานายกิตดาผู้จัดการรีสอร์ทก่อนจะกลับบ้าน ในที่สุดเสี่ยชัดชัยก็ได้พบนายทุนผู้มีเงินตรามากทรัพย์ตามใจหวัง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณธารานนท์ ผมเสี่ยชัดชัย นี่ลูกสาวผมชื่อณัฐภรณ์ หรือเรียกว่า หนูนิดก็ได้นะครับ”
“ยินดี ที่ได้รู้จักนะครับ เสี่ยชัดชัย และคุณ...นิด” ธารานนท์กล่าวบอกสองพ่อลูก แต่ดวงตาคู่กริ่มๆนั้นมองมาที่ลูกสาวของเสี่ยชัดชัยคนเดียว กิตดาคิ้วขมวดอย่างกังวล
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ณัฐภรณ์ตอบรับอย่างเสียงหวานเยิ้มๆ ยั่วสะกิดใจ
“อ้อๆ นี่นามบัตรเสี่ยนะ ถ้าคุณธารานนท์สนใจอยากตกแต่งหรือเสริมสร้างรีสอร์ทมาซื้ออุปกรณ์กับเสี่ยได้นะ” เสี่ย ชัดชัดให้นามไปก่อนจะยิ้มอย่างถูกใจ ผู้ชายทุกคนที่เห็นลูกสาวของเขาก็ต้องติดกับดักหมด งานนี้เจ้าของรีสอร์ทต้องหาเงินมาเป็นกำมือได้แน่ๆ
“ครับๆ”
“ผม ต้องขอตัว พาลูกสาวกับก่อนนะครับ” เสี่ยชัดชัยเอ่ยขอตัวเป็นเชิงให้ความหวังกับชายหนุ่ม แต่ณัฐภรณ์ลูกสาวกลับเอาเล็บจิกแขนคนเป็นพ่อ เพราะกำลังต้องตาต้องใจชายหนุ่มธารานนท์อย่างมาก ดูเหมือนเสี่ยชัดชัยจะเจ็บนิดๆที่ลูกสาวบังอาจจิกแขนพ่อบังเกิดกล้า เสี่ยชัดชัยจึงกระชากมือและลากลูกสาวไปที่รถพร้อมกนด้วย นายป้อมก็เดินตามหลังเจ้านายไปติดๆ ส่วนณัฐภรณ์นั้นได้แต่โบกไม้โบกมือเป็นการลา ธารานนท์ก็โบกมือตอบอย่างปลื้มๆ
“อะแฮ่ม เจ้านายครับ น้ำลายจะหยดลงพื้นแล้ว”
“ครับๆ เอ้ย พี่กิตดา อย่าแซวผมแบบนั้นสิ” ธารานนท์รีบแก้ตัวอย่างยิ้มแห้งๆ เล่นออกลายเสียต่อหน้าพนักงานสาวๆ จะว่าไปแล้วที่อำเภอนี้ก็มีสาวสวยๆ เยอะเหมือนกันแฮะ งานนี้เขาอาจจะไม่เหงาก็ได้ พูดในใจแล้วก็เก็บหญิงสาวที่จะลิ้มลองหรือเอาไว้กอดนอนเล่นสักคน จนสามารถทำให้ลืมใบหน้าหวานแสนน่ารักที่ไม่ยอมยิ้มให้เขาสักครั้งไปได้ เหมือนกันนะ
“เจ้า ชู้ไม่เบาเลยแฮะ พ่อรูปหล่อคนนั้น” กอหญ้าเอ่ยพึมพำกับตัวเอง เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ กะว่าจะเดินไปทักเพื่อนสาวประชาสัมพันธ์ที่ชื่อแอ้มเสียหน่อย แต่ดันมาเจอะเจอเจ้าพ่อรับเหมาก่อสร้างกับลูกสาวหุ่นสยิว จึงได้แต่ยืนทำเป็นหูทวนลม เธอไม่ได้แอบฟังนะ แล้วกอหญ้าเดินมายังบาร์ที่นัดร่วมดื่มน้ำรสเมาอ่อนๆกับเพื่อนสนิทแสนรักต่อ
“ตกส้วมหรือไงกอหญ้าไปนานมาก!” คำแรกที่กอหญ้าเดินมาถึงก็ได้ยินเสียงหวานชวนหงุดหงิดพ่นใส่ ก่อนจะหันไปมองที่แก้วที่วางไว้บนโต๊ะ เจอแก้วเปล่าตั้งห้าใบ กอหญ้าตาโตทันทีทันใด ซึ่งหมายความว่าเมาได้ที่แหงๆ เลยเพื่อนรัก
“เฮ้ย ยัยริน แกดื่มเข้าไปได้ยังไงตั้งหลายแก้ว ทำไมไม่รอหญ้า หา!”
“อาราย นิดเดียวเองหญ้าก็ รินเพิ่งดื่มเข้าไปแค่หนึ่ง...สอง...” นรินศานับได้สองแก้ว เท่ากับห้าแก้วใสๆ กอหญ้าแทบนวดขมับไปสองที ก่อนจะห้ามไม่ให้เพื่อนกินต่อ ถ้ากินที่บ้านหรือที่ท้ายสวนของเธอ เธอจะไม่ห้ามเลย แต่นี้มันสาธารณะ ประชาชนก็เห็นด้วย ท่าน ส.ส. ริน เมาหัวราน้ำ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นนอกจากหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นนั้นสิ
“พอแล้วๆ ยัยริน ไหนบอกว่าจะพามาดูหน้านายทุนจอมเขมือบที่ดินชาวบ้านไง ไหงตัวเองดันมาเมาหัวทิ่มแล้วเนี่ย”
“ไม่ได้เมานะกอหญ้าก็ หาความจริง แต่...เอ๊ะ! จริงสินะ รินว่าจะให้หญ้ามาดูหน้านายคนนั้นเสียหน่อย เวลาหญ้าไปเจอที่ไหน จะได้ช่วยรินจัดการได้ถูกคนเนอะ” นิสัย แย่ๆ ที่จะไม่มีใน ส.ส.นรินศา นี้นะไม่มี ไมมีเสียจริงๆ กอหญ้าบ่นในใจ รู้อย่างนี้ถ้าอยากเมานัก ก็จะให้กินเหล้าที่ท้ายสวนเช่นเคยดีกว่า นายทุนนั้นเป็นใครกันนะ บังอาจทำให้ ท่านส.ส.นรินศา ถึงกับเจ็บแค้นใจอย่างแรงๆ และคงจะเสียใจที่ไม่อาจจะช่วยเหลือชาวบ้านที่ถูกโกงที่ดินทำมาหากินไปสิ แถมงานนี้แค่นรินศายังไม่ทันจะเริ่มเลยเธอกลับต้องมาพ่ายแพ้เสียแล้ว ยังปล่อยคนชั่วยังลอยนวลหน้าตาเฉยอีกต่างหาก มีแต่ชาวบ้านเท่านั้นแหละที่เดือดร้อนต่อไป พวกเขาจะทำมาหากินอย่างไร เมื่อที่ดินเป็นดั่งมรดกตกทอดมาแต่ละรุ่นไม่ใช่ของชาวบ้านแล้ว
“เฮ้อ...” กอหญ้าส่ายหน้าไปมาหนึ่งหน ด้วยอาชีพที่เพื่อนสาวแสนรัก แต่การเมืองเวลานี้ดันไม่สงบสุขเหมือนแต่ก่อนแล้ว การเมืองดูเหมือนจะอ่อนเอนไปแก้ไขกฎหมายบ้านเมืองมากกว่าการพัฒนาชีวิต ประชาชนแต่ละพื้นที่จนถึงระดับภาค กอหญ้าก็ยกน้ำเมาขึ้นดื่มสักแก้วตามเพื่อนแสนรักไป
“กอ หญ้า รินเริ่มปวดหัวแล้ว เรากลับกันเถอะ” ดูเหมือนนรินศาจะรู้ตัวว่าตนเองได้ดื่มน้ำเมาเข้าไปมาก การมาระบายงานให้กอหญ้ารับรู้ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยทีเดียว พร้อมที่จะเดินหน้าต่อไป
“ได้ๆ” กอหญ้าเริ่มจับพยุงร่างของนรินศา ไปที่รถคันกระบะคันแกร่งของตน เนื่องจาก
นรินศามากับกอหญ้าอย่างเป็นการส่วนตัวที่สุด จึงบอกให้ลุงเข้มเอารถตู้กลับบ้านไปก่อน แล้ว นรินศาจะให้กอหญ้าไปส่ง
“เดี๋ยวๆ รินนึกออกอีกอย่าง ตอนที่เราหนีวันนั้นอ่ะ รินทำต่างหูเพชรหล่นหาย รินรักคู่นั้นมากเลยนะ คุณแม่เป็นคนซื้อให้ด้วย กอหญ้าพารินไปหาหน่อยนะ น้า”
“หา...จะ บ้าหรือริน มันหายไปแล้วมั้ง ไม่ใช่ที่นี่หรอก” กอหญ้ารีบบอกเพื่อนรัก ที่จู่ๆ จะมาหาต่างหูคู่โปรดเอาตอนมืดๆ นี่นะ มันจะหาเจอหรอกนะ เพื่อนรักเอ๋ย กอหญ้ายังอึ้งๆกับการอยากหาต่างหูของเพื่อนรักอยู่ จู่ๆ นรินศาก็กระตุกแขนของกอหญ้าให้เดินตามมาด้วยเลย
“เดี๋ยวสิริน โธ่! อย่าไปเลยนะ ริน” กอหญ้าห้ามเพื่อนไว้ทันได้เสียแล้ว บทแสนจะดื้อของนรินศานี้สิ ใครจะเอาอยู่กัน แสงไฟสรัวๆ มืดแถวเรือนไม้เป็นหลังๆ ผู้คนไม่ค่อยจะเดินเผ่นพล่านนัก ส่วนมากอาจจะไปทานดินเนอร์มื้อค่ำคืนกัน และการที่สองสาวไม่ได้เป็นแขกเข้ามาพักในรีสอร์ทก็อาจจะถือว่ากำลังจะบุกรุก โชนห้องพักของรีสอร์ทได้แน่ๆ
“กอหญ้าเอ้ย วันนี้มันวันอะไรเนี่ย เช้าก็เจอคนที่ไม่อยากจะเจอ เย็นมาก็เจอยัยรินน็อตหลุด” กอหญ้าถึงจะออกการเซ็งจัด
“รินๆ กลับเถอะ เดี๋ยวหญ้าจะให้แอ้มช่วยหาให้ดีกว่านะ อ่ะ อ้าว” สิ้นเสียงของกอหญ้า นรินศาก็ต้องทรุดฮวบไปกับพื้นเพราะมึนหัวสุดขีด
“ว้าย รินๆ เป็นอะไรไปนะ” กอหญ้ากรูเข้ามาประคองเพื่อนแสนรักเกือบไปทัน สุดท้ายกอหญ้าก็ต้องกอดคอลากเพื่อนไปให้ถึงรถโดยเร็วก่อนที่จะมีใครมาเห็น เข้า และแล้วเหมือนสวรรค์จะแกล้งเธอเสียจริงๆ เมื่อความซวยมาหาจนได้
“คุณ ครับ เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มร้องถามด้วยความตกใจ เมื่อตอนนี้มันยังไม่ดึกสักเท่าไร ธารานนท์เห็นผู้หญิงสองคนกำลังประคับประคองกัน เหมือนว่าคนผมสั้นๆจะเกิดเหตุเป็นอะไรไปสักอย่าง เขาไม่ต้องการให้ชื่อเสียงของรีสอร์ทติดลบได้อีก จึงจะบริการและพยายามช่วยเหลือแขกให้เต็มที่
“ตาย แน่ๆ มีคนมาเห็นจนได้ สาธุๆ อย่ารู้จักหรือจำพวกเราได้เลย” กอหญ้าดูเหมือนจะภาวนาต่อผืนป่า และก็หันหน้าไปพบกับผู้ชายที่ร้องทัก แล้วก็ตกตะลึงร้องโอ้ในใจ เพราะแสงไฟที่ส่องหรี่เข้ามา ทำให้กอหญ้าจำได้ว่า ชายหนุ่มผู้นี้เป็นใคร พ่อรูปหล่อสายตาเจ้าชู้นี้เอง
“เอ่อ...พอ ดีเพื่อนของดิฉัน หาห้องน้ำไม่เจอค่ะ” กอหญ้าเอ่ยออกไปเท่าที่คิดได้ และก็เจอรอยยิ้มกริ่มๆกลับมาให้ เหอๆ หมอนี้คงทำตัวเจ้าชู้ทุกสถานการณ์ชัวร์ แต่แสดงว่าเธอก็สวยต้องตาใช้มั้ย
“อ้อๆ ครับ ห้องอยู่ทางซ้ายตรงนั้นน่ะครับ พวกคุณดินมาผิดทางหน่อย” ธารานนท์ตอบอย่างสุภาพ เจออีกแล้วสาวแสนสวย แม้จะดูไม่ค่อยเซ็กซี่เหมือนลูกสาวของเสี่ยชัดชัยก็ตาม แต่ก็มีเสน่ห์อีกแบบนะ เขาอยู่อำเภอนี้มาเกือบเดือนทำไม ไม่เคยเห็นเลยล่ะ แต่เสียงหวานยืดๆ ของสาวอีกคนทำให้หัวใจของธารานนท์เต้นกระตุก เพราะมันคุ้นเคยเหลือเกิน
“หญ้า...จ๋า ริน...อยากเดินเอง” กอหญ้าแทบสะดุ้งตัวโหยง เพราะเพื่อนรักเรียก ก่อนจะขอบคุณพ่อรูปหล่อที่บอกทางไปห้องน้ำ
“ขอบ คุณนะคะ” กอหญ้าไม่สนใจว่านรินศาจะขอเดินเองหรือทำอะไรทั้งสิ้น เธอต้องรีบพาท่านส.ส. ขี้เมาออกจากที่นี่ให้โดยเร็ว ดีนะที่พ่อรูปหล่อนั้นไม่รู้จักนรินศา
“เสียง นั่นมัน...ท่านส.ส.นรินศาหรือเปล่า” ธารานนท์เอ่ยพึมพำกับเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ เวลานี้ไม่มีใครทำให้เขาหัวใจเต้นแรงๆได้ ในที่สุดเขาก็หนีผู้หญิงแสนน่ารักไม่พ้นเลยใช่ไหม หัวใจของเขาเต้นแรงมากแค่ได้ยินเสียงของเธอเอง ขาข้างหนึ่งก็ขยับเริ่มเดินตามไปแต่แล้วก็พลาด เมื่อไม่เห็นร่างของสองหญิงสาวอีกเลย
“บ้าชิบ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน คุณก็บังเอิญเข้ามาก่อกวนหัวใจผมตลอดเลยนะ นรินศา”
โปรดติดตาม ตอนต่อไป บทที่ 4 รุกเข้าหาตามหัวใจ...>///<
อาจจะมีคำผิดบ้าง ขอ อภัยด้วยนะคะ
ปล. แวะไปอ่านเรื่องของกอหญ้า
ในเรื่อง ดวงใจบ้านทุ่ง ของแจ่มจันทร์ขวัญฟ้า ด้วยนะคะ >__<
Aricha เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 เม.ย. 2555, 23:05:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 พ.ค. 2555, 18:05:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1646
| << บทที่ 2 เรื่องร้องทุกข์จนป่วนหัวใจ | บทที่ 4 รุกเข้าหาตามหัวใจ... >> |
แจ่มจันทร์ขวัญฟ้า 23 เม.ย. 2555, 23:25:04 น.
อ่ะ..ฮ้า มาเจอะกันอีกจนได้นะเรา ๕๕๕
อ่ะ..ฮ้า มาเจอะกันอีกจนได้นะเรา ๕๕๕
วนัน 24 เม.ย. 2555, 10:08:22 น.
เจอกันนะคะ
เจอกันนะคะ
Aricha 24 เม.ย. 2555, 12:40:46 น.
@แจ่มจันทร์ขวัญฟ้า >_< หุหุ เค้าแอบสมัครอ่ะเลยมิได้บอกเทอ
@วนัน ขอบคุณนะคะ ที่แวะมาอ่านให้อริฌา
ปล.อาจจะอัพช้าหน่อยนะคะ คือ อริฌาเขียนหลายเรื่องอ่ะค่ะ T^T
เดือนหนึ่งลงสามตอนได้ถึงว่า หินสุดๆแล้ว T^T
@แจ่มจันทร์ขวัญฟ้า >_< หุหุ เค้าแอบสมัครอ่ะเลยมิได้บอกเทอ
@วนัน ขอบคุณนะคะ ที่แวะมาอ่านให้อริฌา
ปล.อาจจะอัพช้าหน่อยนะคะ คือ อริฌาเขียนหลายเรื่องอ่ะค่ะ T^T
เดือนหนึ่งลงสามตอนได้ถึงว่า หินสุดๆแล้ว T^T