เพลิงพิศวาสเงามายา (ตีพิมพ์กับ สนพ วีนัส พลัส)
คิมหันต์ อติพิชชา (คิม)
นักร้องหนุ่ม หน้าตา ทะเล้น ขี้เล่น น่ารัก อัธยาศัย ไม่ตรีดีเป็นเลิศ เขาก้าวเข้าสู่วงการโดยการประกวดนักร้องในโครงการปั้นดาว ของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ สตาร์ เมโลดี้ ตั้งแต่อายุ 18 เส้นทางการเป็นศิลปินจึงเริ่มขึ้น เนื่องจากได้รับการสนับสนุนเป็นอย่างดี จากบอสใหญ่ของต้นสังกัด จึงทำให้เขากลายเป็นดาวจรัสฟ้า มีงาน ทุกแขนงในวงการมายา นักแสดง งานหนังงาน ละคร งานถ่ายแบบ พรีเซนเตอร์สินค้า มากมาย ล้วนต้องการตัวเขากันทั้งนั้น หากชายหนุ่มได้รับทำหน้าที่พรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าชิ้นใด สินค้าชิ้นนั้นขายดีถล่มทลายแทบผลิตไม่ทัน รวมทั้งนิตยสารที่เขาขึ้นปกจะขายเกลี้ยงหมดแผงภายในเวลาอันรวดเร็ว เจ้าของสินค้า เจ้าของค่ายเพลงคู่แข่งจึงต้องการตัวซุปเปอร์สตาร์ที่ชื่อคิมหันต์กันทั้งนั้น
เรน มาเอดะ (เรน)
สาวลูกครึ่งหลายสัญชาติ พ่อลูกครึ่ง อิตาลี ญี่ปุ่น แม่สาวไทย เธอจึงกลายเป็นลูกเสี้ยว อิตาลี ญี่ปุ่น ไทย สาวผู้พลาดหวังจากความรัก จนทำให้เธอต้องหนีหัวใจบอบช้ำ ไปนอนเลียแผลใจ ถึงประเทศบ้านเกิดของบิดา ระหว่างใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน เธอทำงานในสายงานที่ได้ร่ำเรียนมา และถนัดนัก นั่นคือการเป็นช่างภาพ งานของเธอได้รับการยอมรับเป็นอย่างมาก ร่วมสองปี ที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเกิดของบิดา แต่ไม่ได้เข้าไปอยู่ร่วมชายคากับบิดา ที่เลิกรากับมารดา ที่มารดาบอกเสมอ จนเธอจำขึ้นใจ เราจากกันด้วยความเข้าใจ สาวผู้อ่อนไหว มองความรักเป็นสีเทา ที่มีนัยน์ตาสีสดใสอย่างกับท้องทะเล ทั้งที่เมื่อก่อน เธอน่ารัก สดใส ผมยาวสลวยดำขลับ อย่างสายพันธ์ทางมารดา กลับต้องหั่นผมยาวที่รักมากให้สั้น จนกลายร่างจากสาวน่ารัก เป็นสาวเท่ห์ ถูกใจสาวๆ ด้วยกัน
นักร้องหนุ่ม หน้าตา ทะเล้น ขี้เล่น น่ารัก อัธยาศัย ไม่ตรีดีเป็นเลิศ เขาก้าวเข้าสู่วงการโดยการประกวดนักร้องในโครงการปั้นดาว ของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ สตาร์ เมโลดี้ ตั้งแต่อายุ 18 เส้นทางการเป็นศิลปินจึงเริ่มขึ้น เนื่องจากได้รับการสนับสนุนเป็นอย่างดี จากบอสใหญ่ของต้นสังกัด จึงทำให้เขากลายเป็นดาวจรัสฟ้า มีงาน ทุกแขนงในวงการมายา นักแสดง งานหนังงาน ละคร งานถ่ายแบบ พรีเซนเตอร์สินค้า มากมาย ล้วนต้องการตัวเขากันทั้งนั้น หากชายหนุ่มได้รับทำหน้าที่พรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าชิ้นใด สินค้าชิ้นนั้นขายดีถล่มทลายแทบผลิตไม่ทัน รวมทั้งนิตยสารที่เขาขึ้นปกจะขายเกลี้ยงหมดแผงภายในเวลาอันรวดเร็ว เจ้าของสินค้า เจ้าของค่ายเพลงคู่แข่งจึงต้องการตัวซุปเปอร์สตาร์ที่ชื่อคิมหันต์กันทั้งนั้น
เรน มาเอดะ (เรน)
สาวลูกครึ่งหลายสัญชาติ พ่อลูกครึ่ง อิตาลี ญี่ปุ่น แม่สาวไทย เธอจึงกลายเป็นลูกเสี้ยว อิตาลี ญี่ปุ่น ไทย สาวผู้พลาดหวังจากความรัก จนทำให้เธอต้องหนีหัวใจบอบช้ำ ไปนอนเลียแผลใจ ถึงประเทศบ้านเกิดของบิดา ระหว่างใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน เธอทำงานในสายงานที่ได้ร่ำเรียนมา และถนัดนัก นั่นคือการเป็นช่างภาพ งานของเธอได้รับการยอมรับเป็นอย่างมาก ร่วมสองปี ที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเกิดของบิดา แต่ไม่ได้เข้าไปอยู่ร่วมชายคากับบิดา ที่เลิกรากับมารดา ที่มารดาบอกเสมอ จนเธอจำขึ้นใจ เราจากกันด้วยความเข้าใจ สาวผู้อ่อนไหว มองความรักเป็นสีเทา ที่มีนัยน์ตาสีสดใสอย่างกับท้องทะเล ทั้งที่เมื่อก่อน เธอน่ารัก สดใส ผมยาวสลวยดำขลับ อย่างสายพันธ์ทางมารดา กลับต้องหั่นผมยาวที่รักมากให้สั้น จนกลายร่างจากสาวน่ารัก เป็นสาวเท่ห์ ถูกใจสาวๆ ด้วยกัน
Tags: ซุปเปอร์สตาร์หนุ่ม ตกหลุมรักสาวแปลกหน้า ผู้มีเสน่ห์ร้อนแรงที่ดวงตา
ตอน: ตอน 001
ตอนที่ 001
อยากมีรักแท้ ไม่ต้องจากกัน ซื่อสัตย์ให้เกียรติ หากว่าสิ่งนั้นช่างหายากสิ้นดี ในชีวิตมนุษย์ สาวสวย นัยน์ตาสีฟ้าคราม จำต้องหั่นผมสั้น ที่เคยไว้ยาวสลวยสวยปิดแผ่นหลัง เรียกได้ว่าผมสวยดำขลับซึ่งได้มาจากสัญชาติทางมารดา เรียกสายตาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้หัวใจสั่นสะท้าน เวลาพบเห็น มือไม้สั่นปรารถนาใครสัมผัสทั้งตัวและเส้นผมพร้อมฟกัน ครั้นพอหั่นผมที่เคยยาวสลวยซอยสั้นเก๋น่ารัก ลุกส์สาวสวยกลายเป็นทอมบอยเท่ห์ในบัดดล ความสวยที่เคยมีกลับกลายเป็นความเท่ห์ ถูกใจสาวดี้ทั่วราชอาณาจักร จากสวยเป็นเท่ห์ก็ดีไม่น้อย แม้ความเท่ห์เข้ามาแทนควาน่ารักทว่าความสวยหาได้ลดลงตามความสั้นของสั้นไม่
เรน มาเอดะ ถูกพี่ชายในไส้เรียกให้กลับมาช่วยงานหลังจากเธอหายไปจากเมืองไทยร่วมสองปีเต็มๆ เพื่อหนีหัวใจบอบช้ำจากรักร้าว กินน้ำตาต่างข้าว เวลานี้หัวใจเข้าสู่สภาวะปกติ พร้อมใช้งาน รวมทั้งความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น การงานรุ่งเรือง พี่ชายอย่าง คอร์น มาเอดะ ต้องการผู้ช่วยฝีมือดี ทางด้านการถ่ายภาพ ให้รีบมาช่วยแบ่งเบาภาระที่หนักขึ้นทุกวัน จึงมองเห็น และนึกถึงน้องสาวเพียงคนเดียวที่หลบลี้หนีภัยหัวใจไปถึงอิตาลี ประเทศบ้านเกิดของบิดา
“เรนถึงเมืองไทยแล้วค่ะพี่คอร์น พี่อยู่ไหนเรนรอตั้งนานแล้วนะ” รอจนหน้าหงิกพี่ชายตัวดีที่บอกว่าจะมารับก็ยังไม่โผล่หน้ามาซะที ให้ตาย ตาพี่บ้า รู้อย่างนี้ไม่มาซะก็ดี
“โทษทีเรน วันนี้พี่ไม่ว่างถ่ายแบบอยู่ต่างจังหวัด” ปลายสายว่าอย่างนั้น อย่างกับว่าหญิงสาวเดินทางมาแค่สองสามกิโลเมตรแค่นั้น
“หะ...หา พี่ปล่อยเรนลอยแพอยู่ที่สนามบินอย่างนี้หรือไง ไม่น่ากลับมาช่วยงานเลย ให้ตายเถอะ” คิ้วโก่งสวยเริ่มจะยับย่นเมื่อได้ยินคำตอบจากพี่ชายแบบนั้น
“ขอโทษมากๆ พี่ส่งนายเอกไปรับเรนแทนพี่แล้ว ป่านนี้มันยังไม่ถึงอีกหรือจ๊ะ” เพื่อนรักที่เคยแอบมีใจให้น้องสาวคนสวย อาสารับงานนี้ด้วยความเต็มใจ แต่ป่านนี้มันหายไปไหนกันหว่า ปล่อยให้น้องสาวสุดที่รักรอเป็นนาน
“เอก พี่เอกรัช เพื่อนสนิทพี่คอร์นเหรอ เรนยังไม่เห็นแม้แต่เงาพี่เอกเลย ยี่สิบนาทีที่เรนนั่งหิ้วหัวรออยู่นี่” ว่าอย่างอารมณ์ขุ่นๆ
“ใช่ เอกรัช ไอ้เอกเพื่อนสนิทของพี่นั่นล่ะ รออีกหน่อยเดี๋ยวนายนั่นคงโผล่หน้าไป แค่นี้นะเรน พี่ติดงาน” คอร์นยุ่งมากในช่วงนี้งานเขาล้นมือ จึงต้องดึงตัวน้องสาวคนสวย ฝีมือดีเยี่ยมด้านการถ่ายภาพด้วยส่งตัวเองไปเรียนโดยตรงที่อิตาลี ตั้งหลายปี พอกลับมาเจอดี ที่เรียกว่าไม่ดีเข้าเต็มเปา เลยต้องระเห็จตัวเองกลับไปฝังตัวที่นั่นเพิ่มอีกสองปีเต็มๆ ถ้าไม่ได้คาถาเรียกตัวจากพี่ชายบินลอยถึงแดนมักกะโรนี เรน มาเอดะ คงไม่กลับมาเหยียบดินแดนบ้านเกิดมารดา จนกว่าจะรักษาแผลในหัวใจในหายสนิทดีซะก่อน
“เรน เรน ครับ แฮกๆๆๆ รอพี่นานมั้ย พี่ขอโทษ พี่พึ่งรู้ตอนไม่กี่นาทีนี้” ชายหนุ่มที่พี่ชายว่าไว้ วิ่งหน้าแดงหอบแฮกๆ ยิ่งหว่าสุนัขหอบแดด มาหยุดยืนหอบหายใจต่อหน้าหญิงสาว ที่บิดนี้ภาพลักษณ์ภายนอกได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ยกเว้นเรียวหน้าที่ยังดูน่ารักน่าซังไม่ต่างจากเดิมเท่านั้น เอกรัชเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว ที่เขาหลงรักนานนับหลายปี หากไม่ติดว่าเจ้าหล่อนมีคู่ควงซะก่อนเขาคงจีบเธออย่างเป็นการเป็นงาน แต่ตอนนี้หัวใจดวงน้อยว่างแล้ว เขาจึงขันอาสามารับหญิงสาว ตามคำขอเพียงไม่กี่ประโยคของเพื่อนรัก
“พี่เอกหรือคะ สวัสดีค่ะ” ทักชายหนุ่มพร้อมทั้งพุ่มมือไหว้ แม้จะไปใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนนานนับหกปี หากแต่ประเพณีไทยที่มารดาและยายสั่งสอน ยังคงฝังอยู่ในหัว
“ครับพี่เอง เอ....ว่าแต่เรนจริงๆใช่ไหมครับ” ยกมือรับไหว้หญิงสาว หากแต่ดวงตายังจ้องมองระคนประหลาดใจ น้องสาวเพื่อนแทบตาไม่กระพริบ ด้วยความแปลกใจและตะลึงในความน่ารักของหญิงสาว เธอดูน่ารัก ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นผิดหูผิดตา ไร้รอยซุกซนในวัยเยาว์อย่างแต่ก่อน
“ค่ะเรนเอง เรน มาเอดะ ตัวจริงเสียงจริง” รอยยิ้มละลายใจจากหญิงสาวส่งให้เพื่อนพี่ชายเป็นมิตร หากแต่ในความเป็นมิตรที่ส่งให้เอกรัชนั้นแทบจะคลั่งใจตาย ชายหนุ่มเก็บอาการนั้นไว้แนบเนียน ดั่งเช่นหลายปีก่อน ต้องทนทุกทรมาน เมื่อพบว่าหญิงสาวที่เขาหมายตาปองรัก กลับมีแฟนหนุ่มรุ่นพี่สถาบันเดียวกัน ยิ่งไอ้หมอนั่นเป็นเดือนเด่นของสถาบัน เอกรัชยิ่งมองตัวเองด้อยค่า
“ผะ....ผมหายไปไหน” ผมยาวดกดำเคลียแผ่นหลัง ที่เอกรัชคุ้นชิน หายไปจากศีรษะหญิงสาว กลายเป็นผมสั้นซอยอย่างกับทอมบอย หนำซ้ำสีผมที่เคยดำสนิทอย่างกับสีแห่งรัตติกาลยังหายไปด้วย เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อน แปลกตาพิลึกหากแต่กลับขลับให้ใบหน้าที่สวยน่ารักเป็นทุนเดิม น่ารักเพิ่มเท่าทบทวีคณ เอกรัชได้แต่ยืนจ้องมองภาพลักษณ์ใหม่ของหญิงสาว ลืมหายใจ กระทั่งเมื่อ....
“พี่เอก จะจ้องอีกนานมั้ย จ้องแบบนี้เรนเสียความมั่นใจนะคะ” เสียงที่เรียกสติชายหนุ่มนั้นดังพอให้เขาได้สติกลับมา ส่วนเธอเองมอสำรวจร่างกาย จนถ้วนทั่วมีอะไรหายหรือเปล่า ปรากฏยังอยู่ครบ
“เรนเปลี่ยนไป แต่น่ารักมากขึ้น และดูเท่ห์เหมือนผู้ชาย”
“จะขอบคุณดีหรือว่า ต่อว่าพี่เอกคะที่ ว่าเรนน่ารัก แต่ทำไมต้องมีเท่ห์ด้วยคะ ว่าแต่ไปกันดีกว่าไม๊ เรนคิดถึงบ้าน”
“ได้จ๊ะไป สิรถพี่จอดอยู่ตรงโน้น” มือหนาคว้ากระเป๋าใบใหญ่ของหญิงสาวติดมือไปด้วย
ระหว่างเดินไปด้วยกัน สาวน้อยสาวใหญ่ต่างจ้องมองมาที่สองหนุ่มสาว แถมซุบซิบ แล้วก็ส่งยิ้มเปิดเผยมาให้อีกด้วย
“พี่เอกสังเกตอะไรไหมคะ” หญิงสาวเอียงใบหน้าถาม
“ครับ สังเกตุมีสาวส่งยิ้มมาทางเราสองคน”
“พี่เอก หล่อมากรู้ไหม สาวจึงส่งยิ้มให้”
“แต่....พี่ว่าไม่น่าใช่ สายตาสาวๆไม่ได้มองมาที่พี่”
“ฮึ....ไม่ใช่เรนแน่นอน เรนเป็นผู้หญิง” มือบางโปกปฏิเสธ
“แต่ตอนนี้เรนเหมือนผู้ชายหน้าหวาน ที่เท่ห์กว่าผู้ชายอย่างพี่อีกนะ”
“เรนเท่ห์ ?” นิ้วเรียวชี้เข้าตัวเอง ยิ้มแหยๆๆ ส่งสายตาไม่อยากเชื่อคำพูดจากเอกวัช
“พี่คะ พี่คะพี่หล่อจังเลย ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ พี่คงเป็นดาราโซน เกาหลี หรือญี่ปุ่นแน่เลย หนูยืนมองพี่นานแล้วนะคะ ขอถ่ายรูปหน่อย” สาวหน้าหวาน แต่งกายเยอะ รกรุงรังเลียนแบบชนชาติทางฝั่งบ้านเกิดผู้เป็นย่าของหญิงสาว
“พี่คนไหนคะ” ความสงสัย ที่ว่าพี่หล่อ ทำให้เรนต้องถามออกไป ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มระคนประหลาดใจ
“พี่คนนี้นี่ล่ะคะ พี่คนตาสวยๆ ผมสีน้ำตาลคนนี้ แถมเสียงเพราะอีกต่างหาก หนูหลงรักพี่แล้วล่ะคะ” นิ้วเล็กๆชี้มายังใบหน้าเรน มาเอดะ
สามสาว วัยใส แต่งกายด้วยสมัยนิยม กางเกงขาสั้น เสื้อผ้าเน้นสีสันและสรีระที่เริ่มเป็นสาว อวดความลับให้ผู้คนได้เห็น โดยเฉพาะพวกผู้ชายกลัดมัน จู่ๆเดินเข้ามาจู่ โจมเรน ฝ่ายโดนจู่โจมตกใจหน้าตื่นตะลึง ไม่คิดว่าหมายตาของสามสาวจะเป็นเธอแทนผู้ชายตัวโต ร่างล่ำ อย่างเอกวัช แถมเด็กสมัยนี้ยังใจกล้าเกินหญิง หากเธอเป็นผู้ชายจริงๆ คงกลัวแทบหัวหด เพราะความกล้าได้กล้าเสียของพวกหล่อน ถึงเนื้อถึงตัว จนเรนเกือบเสียตัว
“พี่เป็นผู้หญิงค่ะ ไม่ใช่ผู้ชาย”
“ผู้หญิง แต่พี่เท่ห์มากผู้หญิงก็ไม่เป็นไร ค่ะ แค่นี้เอง ไม่ทำให้หนูลดความสนใจในตัวพี่ลงเลย ขอถ่ายรูปนะคะ พี่เป็นดารา หรือนักร้องหรือเปล่าค่ะ พี่หล่อมาก” สามสาวแสดงท่าทีกระดี้กระด๊าอย่างกับเจอนักร้อง ดาราขวัญใจ
“เปล่าคะ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักอย่างที่น้องว่ามา” ร่างเพรียวเอนหนีมือยุ่มย่ามของสามสาว
“ช่างเถอะค่ะ จะเป็นอะไรหนูไม่สน ขอถ่ายรูปนะคะ เอ้า พี่คนนั้นถ่ายรูปให้พวกเรากับพี่รูปหล่อนี้หน่อยค่ะ” มือบางเรียวเล็ก ร่างกายพึ่งแตกเนื้อสาวส่งกล้องถ่ายรูปให้เอกรัช ที่ยืนตาค้าง อ้าปากหวอ ไม่คิดว่าผู้หญิงแท้ๆ อย่างเรน มาเอดะ จะชนะใจสาวน้อยช่างเจรจาพวกนี้ เอกรัช จำต้องรับกล้องมาจำใจรัวชัตเตอร์ให้สามภาพหลายภาพ หากแต่สาวน้อยทั้งสามยังไม่พอ ยังขอให้ถ่ายเดี่ยวให้แต่ละคนอีก ตากล้องจำเป็นที่ต้องถ่ายภาพตากล้องมืออาชีพกับสาวๆ จึงเริ่มขึ้นอย่างน่าอิจฉา อะไรวะ เราผู้ชายทั้งแท่ง สาวไม่สนกลับไปสนสาวแท้ๆที่เท่ห์ยิ่งกว่าผู้ชายเอกวัชถ่ายรูปด้วยใบหน้าเซ็งจัด เลยจัดเต็มให้สามสาว ซะสิบกว่าภาพ เสร็จสมใจสามสาว ลุมหอมแก้มเรน ทั้งที่หญิงสาว ทั้งปัดทั้งป้อง แต่ไม่สำเร็จ สรุปได้รอยลิบสติกเต็มหน้า ก่อนไปสาวน้อยที่ใจกล้าที่สุดอาจหาญขอเบอร์จากเรนอีก
“พี่พึ่งมาจากต่างประเทศ ยังไม่มีเบอร์โทรศัพท์”
“ว๊า เสียดายจัง”
“พี่ขอตัวนะคะ ต้องรีบไปทำงาน เจ้านายพี่ตาเขียวแล้วเห็นไหม ถ้าน้องยังซักโน่น ขอนี่พี่ได้ตกงานแน่ พี่ไปก่อนนะคะ ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ”
“ค่ะ หนูอยากเจอพี่อีกจัง”
“แค่นี้พอแล้วค่ะ โชคดีจ๊ะน้อง”
ทั้งเรนและเอกรัช รีบจ้ำอ้าวจากกลุ่มเด็กสาว แทบเหงื่อตกหยดย้อยตามๆกัน มีอย่างที่ไหน เรนกลายเป็นสาวหล่อในสายตาเด็กสาว เรนอยากสวยมากกว่าอยากหล่อ ที่ตัดผมสั้น ใช่ว่าจะเปลี่ยนตัวเอง แต่เพียงต้องการลบความรู้สึกเก่าๆ มากกว่า
“แหม น้องเรนแย่งซีนพี่ไปซะหมด ไอ้เราก็เข้าใจผิดคิดว่าสาวพวกนั้นสนใจพี่ ที่ไหนได้สนใจน้องเรน”
“ไม่เอาล่ะคะ แบบนี้เรนไม่ใช่ทอม ถึงจะอกหัก แต่ก็ยังรักชาย หาได้รักหญิงไม่”
ร่างบางวาดขาขึ้นไปนั่งบนรถ หลังจากประตูฝั่งข้างคนขับถูกเปิดโดยมือหนาของเอกรัช ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานตรึงใจกับเรน ทว่าเรนกลับไม่รู้สึกอะไร นั่งมองทางไม่ใส่ใจกับยิ้มหวานแหว่วสื่อความหมายบางอย่าง
ระหว่างที่รถยนต์ของเอกรัชแล่นไปตามท้องถนน ความคิดบางอย่างในใจของหญิงสาวเกิดขึ้นฉับพลัน เปลี่ยนใจยังไม่อยากกลับบ้านเสียเฉยๆ ตอนนี้พี่ชายไม่อยู่ ติดงานที่ต่างจังหวัด ส่วนมารดา ยอมรับว่าคิดถึง แต่เพราะพี่ชายให้เวลาพักผ่อนไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง เอาเป็นว่า...
“พี่เอกคะ พี่เอกจะพอมีเวลา พาเรน ชมความงามของกรุงเทพหน่อยได้ไหมคะ เรนคันไม้คันมืออยากถ่ายภาพกรุงเทพ ยามพลบค่ำ คงจะสวยไม่น้อย วัดพระแก้ว พระราชวัง รวมถึงแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า เรนว่ามันต้องสวยงามแน่ๆ” แววตาสวยส่งให้เอกวัช ซึ่งชายหนุ่มรู้ดีว่าสายตาคู่นี้ทรงอานุภาพต่อจิตใจเขามากเพียงไร มันเป็นแบบนี้นานมากแล้ว
“เอาอย่างนั้นหรือครับไม่กลับไปพักผ่อนเหรอ เดินทางมาเหนื่อยๆ เมื่อกี้ยังต้อง ถ่ายรูปกับสาวหน้าละอ่อนอีก”
“หายเหนื่อยแล้วค่ะ กำลังคันมืออยากถ่ายรูป นะคะเรนอยากถ่ายรูป อีกหน่อยพี่คอร์นใช้งาน เรนมากๆ เรนอาจจะไม่มีเวลาพักอย่างนี้เลยก็ได้” เสียงออดอ้อนน่ารักเล่นเอาเอกวัช เต็มใจตามใจสาวเท่ห์
“ได้ครับ อยากไปที่ไหนบอกเลย พี่จะทำหน้าที่พลขับไม่ปริปากเลยสักนิก” เต็มใจสุดๆ
ตามใจไกด์หล่อๆ แล้วกันคะ เรนคิดไว้ก็มี วัดพระแก้ว พระราชวังและท่าพระจันทร์”
“ได้เลยครับ เรนรีบเตรียมเลนส์ไว้ถ่ายรูปสวยเลยครับ”
ว่าเสร็จเอกวัชไม่รอช้า หมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวตรงแยกในทันที เพื่อไปยังเส้นทางสถานที่ที่หญิงสาวปรารถนาจะไปถ่ายภาพยามเย็น ไม่นานอย่างที่หวาดหวันกันการจราจร ครั้นเมื่อไปถึงสถานที่แรก หญิงสาวที่เขาบอกให้เตรียมกล้องรอ หล่อนไม่รอช้า ก้าวลงจากรถได้ก็หามุมสวยๆ รัวชัตเตอร์ไม่ยั้งตามความชำนาญ ทั้งท่า ทั้งภาพ คงจะสวย เอกวัช ยืนมองทุกลีลาการขยับย้าย อย่างคล่องแคล่วด้วยความเพลิดเพลิน ผู้หญิงคนนี้มีความสดใสตอลดเวลา ไม่ว่าจะเวลาทำงานหรือเวลาอยู่นิ่ง ยกเว้นเวลาที่เธออกหักในคราวนั้น กว่าครึ่งชั่วโมงที่เอกรัชต้องเดินตามตากล้องสาวสุดสวย หากแต่ดันไปหล่อในสายตาเด็กสาว
“ไปที่อื่นกันต่อพี่เอก” มือบางคว้าที่ลำแขนแข็งแรง โดยหารู้ไม่ ไอ้ปฏิกิริยาที่แสดงความสร้างความหวังให้เอกวัชสักแค่ไหน ชายหนุ่มเพื่อนพี่ชายไหวหวั่นกับความใกล้ชิดนี้จนลืมตัว ท่วงท่าทุกความมั่นใจ เล่นงานหัวจิตหัวใจหนุ่มแน่นปั่นป่วน
“พระราชวัง พระที่นั่งอนันต์ฯ ดีไหมจ๊ะ”
“ซิ่งเลยคะพี่เอก” หญิงสาวยิ้มน่ารักส่งให้เขา บ่งบอกให้รีบโดยเร็ว อย่าช้า
พอไปถึงสถานที่อาการ ตะลึงนิ้วเรียวที่กดรัวชัตเตอร์ตามสัญชาตญาณ ความเป็นช่างภาพ คนมองยังคงมองเพลินไม่วางตา กระทั่งล่วงเลยมาถึงจุดสุดท้าย หญิงสาวได้วางโปรแกรมไว้ ท่าพระจันทร์ เดินเท้ากันไปสองคน ความผิดหวังแล่นปราดเข้าในสายตาทันที พบกองถ่ายอยู่เบื้องหน้า. ....
“พอดีมีกองถ่าย ไม่รู้ละคiหรือหนังเรื่องอะไร เราคงต้องเลี่ยงไปอีกมุมหนึ่งแล้วล่ะน้องเรน”
กองถ่ายตั้งอยู่หน้า มหาวิทยาลัยปิดชื่อดังพอดี ซึ่งเป็นทางที่หญิงสาวต้องเดินผ่าน และหวังจะถ่ายรูปตรงนั้นด้วย แต่ระหว่างจะเลี่ยงไปตามที่เอกวัชขอ อาการบางอย่างในท้องปั่นป่วน พร้อมกับดื่มน้ำเข้าไปเยอะ
“ก่อนอื่นพี่เอกพาเรนไปเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดก่อนเถอะค่ะ เรนจะไม่ไหวแล้ว” ร่างบางบิดเร่าๆ ราวกับสิ่งที่ว่าจะไหลออกมาซะเดี๋ยวนั้น แถมแอบถ่ายรูปกองถ่ายเมื่อครู่ไว้โดยไม่ตั้งใจ รางกายสั่งให้พาน้องไปร้องไห้ไม่อ่างนั้นได้ราดลงตรงนี้แน่
“ทางนี้เลยครับน้องเรน” ร่างสูง ก้าวตามร่างเพรียวที่ยืนบิด ส่งแย้มแห้งๆ ใบหน้าเหยนิดๆ “ปวดมากไหมครับ”
“ที่สุดค่ะพี่เอก” เสียงคำว่าที่สุด ติดขัดในลำคอ
“เดินตรงไปนะครับ พี่จะรอตรงนี้” ชี้นิ้วบอกทาง ไปห้องน้ำเรียงราย อยู่ในซอกหลืบของร้านอาหารน้อยใหญ่ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
เรนค่อยๆลัดเลาะไปตามที่เอกรัชบอก ซึ่งมีป้ายบอกทางสัญลักษณ์รูปผู้หญิงผู้ชาย สัญลักษณ์สากลรู้กัน พร้อมลูกสรชี้บอกทาง ทันทีที่เห็นรีบร้อนวิ่งเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดโดยไม่มองป้ายบอก ขอให้ได้ปลดปล่อยความอัดอั้นเป็นพอ เมื่อทำลายกำแพงความทรมานในกายลงแล้ว ใบหน้าสวยผ่อนคลายถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบจัดแจงกับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก้าวออกจากห้องน้ำ ก้มหน้าไม่สนใจจะมองใคร แต่แล้ว.....ร่างบางสะโอดสะองชนเข้ากับร่างสูงสมส่วนอุดมไปด้วยพลังแห่งความเป็นชาย เข้าอย่างจะๆจังๆ ร่างเพรียวถึงเซถลากระเด็นไปรอยไปด้านหลัง ดีหน่อยที่ไม่ล้มคะมำ ด้วยมีมือหนาคว้าเอวบางได้ทัน ไม่รั้งเปล่าเขายังดึงเห้าหาร่างแกร่ง
เจ้าของร่างเพรียวนึกขอบคุณ เจ้าของมือนั้นในทีแรก หากแต่มือแกร่งกลับรัดเอวคอดแน่น หากแต่เธอไม่นึกขัดขืนหรือต่อต้านการกระทำนั้น กลิ่นกายหอมกรุ่น ด้วยน้ำหอมยี่ห้อดี รอยฟุ้งกระทบจมูกโด่งเล็ก แม้อยากจะดีดเด้งจากเรือนกายแกร่งที่กอดประครอง ประมวลความคิดได้ ดวงตาคู่สวย ดีดตึงเปิดมองเจ้าลำแขนแข็งแรง กลิ่นหอมละไมละมุนราวกับฟีโรโมนกระตุ้นแรงปรารถนา สายตาคู่หวานปะทะกับสายตาคู่คมและใบหน้าหล่อเทพบุตรกรีก เครื่องหน้าจัดได้ว่าลงตัว ดั่งจิตรกรเอกวาดแต่งขึ้นมา คิ้วหนาดกโก่งโค้งพอดีกัน จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหนาน่าจุมพิต ทุกสิ่งบนเครื่องหน้า ดึงดูดหัวใจดวงน้อยให้อ่อนระทวยแค่เพียงสบตา ดุจดั่งต้องมนต์ตรา แม้ร่างที่ประครองกอดร่างเพรียวหาเทียบเท่าความบึกบึนเท่านักรบโบราณ ทว่ารับรู้ได้ถึงกระแสความอบอุ่น อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับชายใดมาก่อนในชีวิตวัยสาว ใบหน้าเรียวรีบสลัดความคิดหลากหลายนั้นให้พ้นจากดวงตาสีสดใส หากแต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เรนรับรู้ได้ถึงใบหน้าหล่อที่ค่อยๆโน้มลงมาหาใบหน้าสวย หากแต่เธอกลับไม่คิดจะหลีหลบใบหน้าหล่อนั้นแม้แต่น้อย
แม้ชายหนุ่มแปลกหน้าที่พึ่งพบปะครั้งแรก หัวใจแกร่งกลับรู้สึกได้ถึงความปรารถนาในกายสุดจะกลั้น สั่งให้เขาสัมผัสเธอตามที่ใจสั่ง นาทีแรกตั้งใจแค่พยุงร่างเพรียวให้ลุกยืน หากแต่เมื่อแตะสัมผัส ความปรารถนาแล่นร้อนพวยพุ่ง เขากลับกระทำในสิ่งที่ไม่เคยกระทำต่ออิสตรีหน้าไหน หากแต่กับผู้หญิงตรงหน้านี้ ที่เขาเองไม่เคยพบปะเห็นหน้า เธอสวยน่ารัก ระคนเท่ห์ราวบุรุษเพศ ดวงตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาล ร่างเพรียว กลิ่นหอม ตรึงหัวใจ เธอดึงดูดเขาให้เข้าไปหาเธออย่างประหลาด มีหรือจะอดกด ริมฝีปากคู่หนา ให้แตะลงกับเรียวกลีบปากคู่สวยแต่งแต้มด้วยลิปกลอสมันวาว ทันทีที่ริมฝีปากสองคู่แตะต้อง ประแสดไฟแรงสูงแล่นวนปีนป่ายสู่หัวใจสองดวงอย่างกับปาฏหาริย์
ชายหนุ่มลงแรงบดเคล้าๆแผ่วเบาๆยังกับต้องการหยอกเย้าให้อีกฝ่ายตอบสนอง จากแม่สาวสุดเท่ห์ในอ้อมกอดนี้ ความหวานแผ่ซ่านในปาก ดั่งกลีบกุหลาบแรกแย้มที่ส่งกลิ่นหอมหวาน เชิญชวนเขาตั้งแตแรกพบ ไม่ว่าจะเนิ่นนานสักเพียงไรเขาไม่คิดจะถอนริมฝีปากคู่อิ่มนั้นจากริมฝีปากคู่หวาน ยิ่งออกแรงบดเบียด หญิงสาวในอ้อมแขนแกร่ง ไม่แม้แต่จะออกแวขืนขัดไม่ได้โต้ตอบจุมพิตจากเขาอย่างสิ้นเชิง อะไรทำให้เธอเต็มใจ กระทั่ง.....
“น้องเรนครับเสร็จธุระหรือยังครับ” เสียงห้าวทุ้มดังสอดแทรกแยกสองร่างให้ดีดเด้ง ร่างบางสะดุ้ง รวบรวมสติที่เหลือน้อยนิด ยกฝ่ามือบางออกแรงผลักอกกว้าง เธอถูกขโมยจูบแรกจากชายนิรานาม อะไรไม่สำคัญเท่าเธอไม่ต่อต้านการกระทำจากเขา บ้าเอ้ย... เรนต่อว่าตัวเองแรงๆในใจ อายแสนอาย หน้าเริ่มร้อน ลามไปถึงลำคอ แก้มแดงก่ำ ยากห้ามปราม พยายามหยัดยืนให้มั่นคงเมื่อเขาปล่อยลำแขนจากเอวคอด แววตาสีฟ้าจ้องมองอีกฝ่าย ก่อนจะสลัดความรู้สึกทั้งหมดเมื่อครู่ทิ้งไป หันหลัง วิ่งออกจากห้องน้ำ พลางยกหลังมือเช็ดปาก ยังเคล้าด้วยรอยจุมพิตหวาม
“ไปค่ะพี่เอก” ใบหน้าสวยแดงก้ำก้นงุด ตั้งใจเดินยิ่งจะไปตามเด็กหาย ฉุดรั้งข้อมือหนาให้เดินตาม อีกฝ่ายงง แต่ยอมเดินตามว่าง่าย ท่าทีหญิงสาวเดินสะเปะสะปะ
“นั่นจะไปไหนครับน้องเรน”
“ปะ...ไปถ่ายรูปค่ะ”
“ทางนี้ครับท่าน้ำ” ทางที่หญิงสาวเดินไป ทางตรงกันข้ามกับท่าน้ำ เอกวัชได้แต่งงงๆ หรือว่าคุณเรน จะเหนื่อยมาก ทั้งที่เดินทางข้ามประเทศหลายชั่วโมง ยังจะตะเวนถ่ายรูป เฮ้อ....เรียกว่าวิญญาณช่างาพเข้าสิงทุกเวลาจริงๆ มือบางกระชับสายกล้องบนบ่าซ้าย เดินดุ่มไม่สนใจคนเดินตามหลัง เอกวัชมองมือที่ถูกหญิงสาวจับด้วยรอยยิ้ม
“อ๋อค่ะ” ทั้งเขินทั้งอายในใจเพียงผู้เดียว สมองมึนงงสับสนกับสิ่งที่เกิดกับตนเมื่อครู่ นี่มันบ้าอะไรนะ
ร่างสูงสมส่วน ทรงเสน่ห์ ใบหน้าหล่อคม สะอาดสะอ้าน ไร้สิวฝ้า กระ ให้รบกวนระคายตา คิ้วโก่งดกดำ ดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหนาที่ได้รูปพอดิบพอดีกับความสูงที่เกือบจะถึงสองเมตร อีกไม่กี่เซนติเมตร ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำชายด้วยหัวใจเต้นระริก พองคับอก เกิดไม่เคยจูบใครแล้วหัวใจสั่นอย่างนี้มาก่อน เธอคือใครกันนะ ชายหนุ่มเพ้อ แววตาไหววาบ นิ้วแกร่งแตะริมฝีปากเบาๆ ไม่อยากล้างไม่อยากเช็ด ความหวานยังติดตรึงหาได้จางลงตามร่างบางที่วิ่งหนีอย่างตื่นตระหยกไปไม่
“เข้าห้องน้ำซะนานท้องเสียหรือคิม” พี่โม้งผู้กำกับเดินเข้าประชิดร่างสูง เอ่ยถามด้วยเป็นห่วง เพราะหากนักร้อง ขวัญใจคนทั้งประเทศมีอันป่วย คิวงานที่ทางต้นสังกัดรับไว้มีอันจบเห่แน่
“อ๋อ ไม่ครับ ผมปวดหนักเลยนั่งนานไปหน่อย ต้องขอโทษทุกคนครับที่ทำให้เสียงเวลา ต่อเลยครับพี่โม้ง”
“ว่าแต่....กินอะไรมาปากมันเชียว ระวังเรื่องของกินบ้าง ป่วยไปไม่ดีแน่ มาเร็วเข้าฉาก ช่างแต่งหน้าซับหน้าให้คิมด้วย เติมแป้ง ลิบกลอสอีกนิด” เสียงผู้กำกับตะโกนสั่งเจ้าหน้าที่แต่ละฝ่าย เข้มแข็ง ดุกร้าว ตามสไตล์ นัยน์ตาคมไม่วายเหลือบหาร่างงาม ใบหน้าสวยเท่ห์ โฉบเฉี่ยว ผมซอยสั้นน่ารัก สีน้ำตาลหายลับไปกับใครสักคนที่เขาไม่ปรารถนาให้คนๆนั้นมีความพิเศษกับเธอ
“มองหาอะไรคะน้องคิม” ช่างแต่งหน้าสาวสวยประเภทสอง ถามเบาๆ หากแต่ร่างสูงรู้สึกสะดุ้ง
“อ๋อ ปะ....เปล่าครับ มองบรรยากาศ เราถ่ายหลายชั่วโมงแล้วนะ จวนจะมืดแล้ว”
“ค่ะ เหนื่อยหรือคะ อีกแค่ฉากเดียวจะเลิกกอง อดทนหน่อยนะคะ”
การถ่ายมิวสิควีดี เพลงแรกสำหรับอัลบั้มใหม่ ซึ่งทางต้นสังกัดปล่อยซิงเกิ้ลแรกออกไปก็ดังเปรี้ยงปร้างกระทั่งมีกระแสเรียกร้องให้ส่งมิวสิควีดีโอน่ารักๆ ของหนุ่มคิมหันต์ออกสู่สายตาแฟนคลับและประชาชนทั่วไป วันนี้ทางกองถ่ายรวมทั้งผู้กำกับจึงเร่งถ่ายตั้งแต่เช้ายันเย็นเรียกว่าหลายโลเกชั่น กระทั่งมาจบลงที่ท่าน้ำฝั่งท่าพระจันทร์แห่งนี้
“ไม่สบายหรือเปล่าน้องเรน ดูไม่ค่อยกระปรี่กระเป่าเหมือนอย่างแรกๆ”
อาการของหญิงสาวหลังจากออกจากห้องน้ำ ดูหง่อยๆ ผวาๆเวลาที่เอกรัชร้องเรียก ร่างเพรียวในชุดทะมัดทะแมงมักสะดุ้งอยู่หลายครั้ง เหมือนถอดจิต คิดถึงอะไรบางอย่าง
“พอแค่นี้ก่อนดีกว่าค่ะพี่เอก เรนอยากกลับบ้านพักผ่อนแล้ว คิดถึงแม่จันทราคนสวย อีกอย่างงานที่พี่คอร์น โยนมาให้ เรนคงต้องขอไปศึกษารายละเอียดสักหน่อย” มือบางเก็บกล้องตัวเก่งยี่ห้อดัง สำหรับมืออาชีพลงกระเป๋าหนังสีดำกันกระแทก สะพายขึ้นบ่า ก้าวนำร่างสูงของเอกรัชไปยังรถที่จอดไว้ค่อนข้างไกล เนื่องจากวันนี้มีกองถ่ายแย่งชิงที่จอดไปเสียหลายที่
ร่างเพรียวระหงกับเพื่อนพี่ชาย จำต้องเดินผ่านกองถ่ายกองเมื่อครู่อีกครั้ง พอดีกับกำลังเลิกกอง ผู้คนในกองถ่ายกำลังสาระวนกับการเก็บของ พลันสายตาหวานสีฟ้าครามสดใสต้องหม่น เมื่อเหลือบไปเห็นเจ้าของรอยจุมพิตเร่าร้อนเข้า สายตาสบประสาน ในนาทีนั้นเหมือนจะมีกระแสไหลผ่าน ร่างบางรู้สึกได้ถึงอาการหนาวสั่น รีบหลบสายตาสีรัตติกาลคู่นั้นหลบด้านหลังร่างหนาของเอกรัช แปลกจังอะไรทำให้เธอเกรงการจ้องมองดวงตาคมคู่นั้น ทั้งที่ไม่เคยเกรงกลัวใครหากตนไม่ใช่คนผิด เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แข้งขาที่กำลังเดินรู้สึกอ่อนแรง สะเปะสะปะ ราวกับมีสักสิบขาสิบเท้า มือที่เคยมีที่เก็บตอนนี้กลับหาที่เก็บที่วางไม่ได้ ทำได้แค่ยกขึ้นคล้องแขนเอกรัช สายตาคมที่มองมากลับตวัดอย่างไม่พอใจเมื่อหญิงสาวทำแบบนั้น
อยากมีรักแท้ ไม่ต้องจากกัน ซื่อสัตย์ให้เกียรติ หากว่าสิ่งนั้นช่างหายากสิ้นดี ในชีวิตมนุษย์ สาวสวย นัยน์ตาสีฟ้าคราม จำต้องหั่นผมสั้น ที่เคยไว้ยาวสลวยสวยปิดแผ่นหลัง เรียกได้ว่าผมสวยดำขลับซึ่งได้มาจากสัญชาติทางมารดา เรียกสายตาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้หัวใจสั่นสะท้าน เวลาพบเห็น มือไม้สั่นปรารถนาใครสัมผัสทั้งตัวและเส้นผมพร้อมฟกัน ครั้นพอหั่นผมที่เคยยาวสลวยซอยสั้นเก๋น่ารัก ลุกส์สาวสวยกลายเป็นทอมบอยเท่ห์ในบัดดล ความสวยที่เคยมีกลับกลายเป็นความเท่ห์ ถูกใจสาวดี้ทั่วราชอาณาจักร จากสวยเป็นเท่ห์ก็ดีไม่น้อย แม้ความเท่ห์เข้ามาแทนควาน่ารักทว่าความสวยหาได้ลดลงตามความสั้นของสั้นไม่
เรน มาเอดะ ถูกพี่ชายในไส้เรียกให้กลับมาช่วยงานหลังจากเธอหายไปจากเมืองไทยร่วมสองปีเต็มๆ เพื่อหนีหัวใจบอบช้ำจากรักร้าว กินน้ำตาต่างข้าว เวลานี้หัวใจเข้าสู่สภาวะปกติ พร้อมใช้งาน รวมทั้งความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น การงานรุ่งเรือง พี่ชายอย่าง คอร์น มาเอดะ ต้องการผู้ช่วยฝีมือดี ทางด้านการถ่ายภาพ ให้รีบมาช่วยแบ่งเบาภาระที่หนักขึ้นทุกวัน จึงมองเห็น และนึกถึงน้องสาวเพียงคนเดียวที่หลบลี้หนีภัยหัวใจไปถึงอิตาลี ประเทศบ้านเกิดของบิดา
“เรนถึงเมืองไทยแล้วค่ะพี่คอร์น พี่อยู่ไหนเรนรอตั้งนานแล้วนะ” รอจนหน้าหงิกพี่ชายตัวดีที่บอกว่าจะมารับก็ยังไม่โผล่หน้ามาซะที ให้ตาย ตาพี่บ้า รู้อย่างนี้ไม่มาซะก็ดี
“โทษทีเรน วันนี้พี่ไม่ว่างถ่ายแบบอยู่ต่างจังหวัด” ปลายสายว่าอย่างนั้น อย่างกับว่าหญิงสาวเดินทางมาแค่สองสามกิโลเมตรแค่นั้น
“หะ...หา พี่ปล่อยเรนลอยแพอยู่ที่สนามบินอย่างนี้หรือไง ไม่น่ากลับมาช่วยงานเลย ให้ตายเถอะ” คิ้วโก่งสวยเริ่มจะยับย่นเมื่อได้ยินคำตอบจากพี่ชายแบบนั้น
“ขอโทษมากๆ พี่ส่งนายเอกไปรับเรนแทนพี่แล้ว ป่านนี้มันยังไม่ถึงอีกหรือจ๊ะ” เพื่อนรักที่เคยแอบมีใจให้น้องสาวคนสวย อาสารับงานนี้ด้วยความเต็มใจ แต่ป่านนี้มันหายไปไหนกันหว่า ปล่อยให้น้องสาวสุดที่รักรอเป็นนาน
“เอก พี่เอกรัช เพื่อนสนิทพี่คอร์นเหรอ เรนยังไม่เห็นแม้แต่เงาพี่เอกเลย ยี่สิบนาทีที่เรนนั่งหิ้วหัวรออยู่นี่” ว่าอย่างอารมณ์ขุ่นๆ
“ใช่ เอกรัช ไอ้เอกเพื่อนสนิทของพี่นั่นล่ะ รออีกหน่อยเดี๋ยวนายนั่นคงโผล่หน้าไป แค่นี้นะเรน พี่ติดงาน” คอร์นยุ่งมากในช่วงนี้งานเขาล้นมือ จึงต้องดึงตัวน้องสาวคนสวย ฝีมือดีเยี่ยมด้านการถ่ายภาพด้วยส่งตัวเองไปเรียนโดยตรงที่อิตาลี ตั้งหลายปี พอกลับมาเจอดี ที่เรียกว่าไม่ดีเข้าเต็มเปา เลยต้องระเห็จตัวเองกลับไปฝังตัวที่นั่นเพิ่มอีกสองปีเต็มๆ ถ้าไม่ได้คาถาเรียกตัวจากพี่ชายบินลอยถึงแดนมักกะโรนี เรน มาเอดะ คงไม่กลับมาเหยียบดินแดนบ้านเกิดมารดา จนกว่าจะรักษาแผลในหัวใจในหายสนิทดีซะก่อน
“เรน เรน ครับ แฮกๆๆๆ รอพี่นานมั้ย พี่ขอโทษ พี่พึ่งรู้ตอนไม่กี่นาทีนี้” ชายหนุ่มที่พี่ชายว่าไว้ วิ่งหน้าแดงหอบแฮกๆ ยิ่งหว่าสุนัขหอบแดด มาหยุดยืนหอบหายใจต่อหน้าหญิงสาว ที่บิดนี้ภาพลักษณ์ภายนอกได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ยกเว้นเรียวหน้าที่ยังดูน่ารักน่าซังไม่ต่างจากเดิมเท่านั้น เอกรัชเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว ที่เขาหลงรักนานนับหลายปี หากไม่ติดว่าเจ้าหล่อนมีคู่ควงซะก่อนเขาคงจีบเธออย่างเป็นการเป็นงาน แต่ตอนนี้หัวใจดวงน้อยว่างแล้ว เขาจึงขันอาสามารับหญิงสาว ตามคำขอเพียงไม่กี่ประโยคของเพื่อนรัก
“พี่เอกหรือคะ สวัสดีค่ะ” ทักชายหนุ่มพร้อมทั้งพุ่มมือไหว้ แม้จะไปใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนนานนับหกปี หากแต่ประเพณีไทยที่มารดาและยายสั่งสอน ยังคงฝังอยู่ในหัว
“ครับพี่เอง เอ....ว่าแต่เรนจริงๆใช่ไหมครับ” ยกมือรับไหว้หญิงสาว หากแต่ดวงตายังจ้องมองระคนประหลาดใจ น้องสาวเพื่อนแทบตาไม่กระพริบ ด้วยความแปลกใจและตะลึงในความน่ารักของหญิงสาว เธอดูน่ารัก ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นผิดหูผิดตา ไร้รอยซุกซนในวัยเยาว์อย่างแต่ก่อน
“ค่ะเรนเอง เรน มาเอดะ ตัวจริงเสียงจริง” รอยยิ้มละลายใจจากหญิงสาวส่งให้เพื่อนพี่ชายเป็นมิตร หากแต่ในความเป็นมิตรที่ส่งให้เอกรัชนั้นแทบจะคลั่งใจตาย ชายหนุ่มเก็บอาการนั้นไว้แนบเนียน ดั่งเช่นหลายปีก่อน ต้องทนทุกทรมาน เมื่อพบว่าหญิงสาวที่เขาหมายตาปองรัก กลับมีแฟนหนุ่มรุ่นพี่สถาบันเดียวกัน ยิ่งไอ้หมอนั่นเป็นเดือนเด่นของสถาบัน เอกรัชยิ่งมองตัวเองด้อยค่า
“ผะ....ผมหายไปไหน” ผมยาวดกดำเคลียแผ่นหลัง ที่เอกรัชคุ้นชิน หายไปจากศีรษะหญิงสาว กลายเป็นผมสั้นซอยอย่างกับทอมบอย หนำซ้ำสีผมที่เคยดำสนิทอย่างกับสีแห่งรัตติกาลยังหายไปด้วย เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อน แปลกตาพิลึกหากแต่กลับขลับให้ใบหน้าที่สวยน่ารักเป็นทุนเดิม น่ารักเพิ่มเท่าทบทวีคณ เอกรัชได้แต่ยืนจ้องมองภาพลักษณ์ใหม่ของหญิงสาว ลืมหายใจ กระทั่งเมื่อ....
“พี่เอก จะจ้องอีกนานมั้ย จ้องแบบนี้เรนเสียความมั่นใจนะคะ” เสียงที่เรียกสติชายหนุ่มนั้นดังพอให้เขาได้สติกลับมา ส่วนเธอเองมอสำรวจร่างกาย จนถ้วนทั่วมีอะไรหายหรือเปล่า ปรากฏยังอยู่ครบ
“เรนเปลี่ยนไป แต่น่ารักมากขึ้น และดูเท่ห์เหมือนผู้ชาย”
“จะขอบคุณดีหรือว่า ต่อว่าพี่เอกคะที่ ว่าเรนน่ารัก แต่ทำไมต้องมีเท่ห์ด้วยคะ ว่าแต่ไปกันดีกว่าไม๊ เรนคิดถึงบ้าน”
“ได้จ๊ะไป สิรถพี่จอดอยู่ตรงโน้น” มือหนาคว้ากระเป๋าใบใหญ่ของหญิงสาวติดมือไปด้วย
ระหว่างเดินไปด้วยกัน สาวน้อยสาวใหญ่ต่างจ้องมองมาที่สองหนุ่มสาว แถมซุบซิบ แล้วก็ส่งยิ้มเปิดเผยมาให้อีกด้วย
“พี่เอกสังเกตอะไรไหมคะ” หญิงสาวเอียงใบหน้าถาม
“ครับ สังเกตุมีสาวส่งยิ้มมาทางเราสองคน”
“พี่เอก หล่อมากรู้ไหม สาวจึงส่งยิ้มให้”
“แต่....พี่ว่าไม่น่าใช่ สายตาสาวๆไม่ได้มองมาที่พี่”
“ฮึ....ไม่ใช่เรนแน่นอน เรนเป็นผู้หญิง” มือบางโปกปฏิเสธ
“แต่ตอนนี้เรนเหมือนผู้ชายหน้าหวาน ที่เท่ห์กว่าผู้ชายอย่างพี่อีกนะ”
“เรนเท่ห์ ?” นิ้วเรียวชี้เข้าตัวเอง ยิ้มแหยๆๆ ส่งสายตาไม่อยากเชื่อคำพูดจากเอกวัช
“พี่คะ พี่คะพี่หล่อจังเลย ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ พี่คงเป็นดาราโซน เกาหลี หรือญี่ปุ่นแน่เลย หนูยืนมองพี่นานแล้วนะคะ ขอถ่ายรูปหน่อย” สาวหน้าหวาน แต่งกายเยอะ รกรุงรังเลียนแบบชนชาติทางฝั่งบ้านเกิดผู้เป็นย่าของหญิงสาว
“พี่คนไหนคะ” ความสงสัย ที่ว่าพี่หล่อ ทำให้เรนต้องถามออกไป ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มระคนประหลาดใจ
“พี่คนนี้นี่ล่ะคะ พี่คนตาสวยๆ ผมสีน้ำตาลคนนี้ แถมเสียงเพราะอีกต่างหาก หนูหลงรักพี่แล้วล่ะคะ” นิ้วเล็กๆชี้มายังใบหน้าเรน มาเอดะ
สามสาว วัยใส แต่งกายด้วยสมัยนิยม กางเกงขาสั้น เสื้อผ้าเน้นสีสันและสรีระที่เริ่มเป็นสาว อวดความลับให้ผู้คนได้เห็น โดยเฉพาะพวกผู้ชายกลัดมัน จู่ๆเดินเข้ามาจู่ โจมเรน ฝ่ายโดนจู่โจมตกใจหน้าตื่นตะลึง ไม่คิดว่าหมายตาของสามสาวจะเป็นเธอแทนผู้ชายตัวโต ร่างล่ำ อย่างเอกวัช แถมเด็กสมัยนี้ยังใจกล้าเกินหญิง หากเธอเป็นผู้ชายจริงๆ คงกลัวแทบหัวหด เพราะความกล้าได้กล้าเสียของพวกหล่อน ถึงเนื้อถึงตัว จนเรนเกือบเสียตัว
“พี่เป็นผู้หญิงค่ะ ไม่ใช่ผู้ชาย”
“ผู้หญิง แต่พี่เท่ห์มากผู้หญิงก็ไม่เป็นไร ค่ะ แค่นี้เอง ไม่ทำให้หนูลดความสนใจในตัวพี่ลงเลย ขอถ่ายรูปนะคะ พี่เป็นดารา หรือนักร้องหรือเปล่าค่ะ พี่หล่อมาก” สามสาวแสดงท่าทีกระดี้กระด๊าอย่างกับเจอนักร้อง ดาราขวัญใจ
“เปล่าคะ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักอย่างที่น้องว่ามา” ร่างเพรียวเอนหนีมือยุ่มย่ามของสามสาว
“ช่างเถอะค่ะ จะเป็นอะไรหนูไม่สน ขอถ่ายรูปนะคะ เอ้า พี่คนนั้นถ่ายรูปให้พวกเรากับพี่รูปหล่อนี้หน่อยค่ะ” มือบางเรียวเล็ก ร่างกายพึ่งแตกเนื้อสาวส่งกล้องถ่ายรูปให้เอกรัช ที่ยืนตาค้าง อ้าปากหวอ ไม่คิดว่าผู้หญิงแท้ๆ อย่างเรน มาเอดะ จะชนะใจสาวน้อยช่างเจรจาพวกนี้ เอกรัช จำต้องรับกล้องมาจำใจรัวชัตเตอร์ให้สามภาพหลายภาพ หากแต่สาวน้อยทั้งสามยังไม่พอ ยังขอให้ถ่ายเดี่ยวให้แต่ละคนอีก ตากล้องจำเป็นที่ต้องถ่ายภาพตากล้องมืออาชีพกับสาวๆ จึงเริ่มขึ้นอย่างน่าอิจฉา อะไรวะ เราผู้ชายทั้งแท่ง สาวไม่สนกลับไปสนสาวแท้ๆที่เท่ห์ยิ่งกว่าผู้ชายเอกวัชถ่ายรูปด้วยใบหน้าเซ็งจัด เลยจัดเต็มให้สามสาว ซะสิบกว่าภาพ เสร็จสมใจสามสาว ลุมหอมแก้มเรน ทั้งที่หญิงสาว ทั้งปัดทั้งป้อง แต่ไม่สำเร็จ สรุปได้รอยลิบสติกเต็มหน้า ก่อนไปสาวน้อยที่ใจกล้าที่สุดอาจหาญขอเบอร์จากเรนอีก
“พี่พึ่งมาจากต่างประเทศ ยังไม่มีเบอร์โทรศัพท์”
“ว๊า เสียดายจัง”
“พี่ขอตัวนะคะ ต้องรีบไปทำงาน เจ้านายพี่ตาเขียวแล้วเห็นไหม ถ้าน้องยังซักโน่น ขอนี่พี่ได้ตกงานแน่ พี่ไปก่อนนะคะ ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ”
“ค่ะ หนูอยากเจอพี่อีกจัง”
“แค่นี้พอแล้วค่ะ โชคดีจ๊ะน้อง”
ทั้งเรนและเอกรัช รีบจ้ำอ้าวจากกลุ่มเด็กสาว แทบเหงื่อตกหยดย้อยตามๆกัน มีอย่างที่ไหน เรนกลายเป็นสาวหล่อในสายตาเด็กสาว เรนอยากสวยมากกว่าอยากหล่อ ที่ตัดผมสั้น ใช่ว่าจะเปลี่ยนตัวเอง แต่เพียงต้องการลบความรู้สึกเก่าๆ มากกว่า
“แหม น้องเรนแย่งซีนพี่ไปซะหมด ไอ้เราก็เข้าใจผิดคิดว่าสาวพวกนั้นสนใจพี่ ที่ไหนได้สนใจน้องเรน”
“ไม่เอาล่ะคะ แบบนี้เรนไม่ใช่ทอม ถึงจะอกหัก แต่ก็ยังรักชาย หาได้รักหญิงไม่”
ร่างบางวาดขาขึ้นไปนั่งบนรถ หลังจากประตูฝั่งข้างคนขับถูกเปิดโดยมือหนาของเอกรัช ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานตรึงใจกับเรน ทว่าเรนกลับไม่รู้สึกอะไร นั่งมองทางไม่ใส่ใจกับยิ้มหวานแหว่วสื่อความหมายบางอย่าง
ระหว่างที่รถยนต์ของเอกรัชแล่นไปตามท้องถนน ความคิดบางอย่างในใจของหญิงสาวเกิดขึ้นฉับพลัน เปลี่ยนใจยังไม่อยากกลับบ้านเสียเฉยๆ ตอนนี้พี่ชายไม่อยู่ ติดงานที่ต่างจังหวัด ส่วนมารดา ยอมรับว่าคิดถึง แต่เพราะพี่ชายให้เวลาพักผ่อนไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง เอาเป็นว่า...
“พี่เอกคะ พี่เอกจะพอมีเวลา พาเรน ชมความงามของกรุงเทพหน่อยได้ไหมคะ เรนคันไม้คันมืออยากถ่ายภาพกรุงเทพ ยามพลบค่ำ คงจะสวยไม่น้อย วัดพระแก้ว พระราชวัง รวมถึงแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า เรนว่ามันต้องสวยงามแน่ๆ” แววตาสวยส่งให้เอกวัช ซึ่งชายหนุ่มรู้ดีว่าสายตาคู่นี้ทรงอานุภาพต่อจิตใจเขามากเพียงไร มันเป็นแบบนี้นานมากแล้ว
“เอาอย่างนั้นหรือครับไม่กลับไปพักผ่อนเหรอ เดินทางมาเหนื่อยๆ เมื่อกี้ยังต้อง ถ่ายรูปกับสาวหน้าละอ่อนอีก”
“หายเหนื่อยแล้วค่ะ กำลังคันมืออยากถ่ายรูป นะคะเรนอยากถ่ายรูป อีกหน่อยพี่คอร์นใช้งาน เรนมากๆ เรนอาจจะไม่มีเวลาพักอย่างนี้เลยก็ได้” เสียงออดอ้อนน่ารักเล่นเอาเอกวัช เต็มใจตามใจสาวเท่ห์
“ได้ครับ อยากไปที่ไหนบอกเลย พี่จะทำหน้าที่พลขับไม่ปริปากเลยสักนิก” เต็มใจสุดๆ
ตามใจไกด์หล่อๆ แล้วกันคะ เรนคิดไว้ก็มี วัดพระแก้ว พระราชวังและท่าพระจันทร์”
“ได้เลยครับ เรนรีบเตรียมเลนส์ไว้ถ่ายรูปสวยเลยครับ”
ว่าเสร็จเอกวัชไม่รอช้า หมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวตรงแยกในทันที เพื่อไปยังเส้นทางสถานที่ที่หญิงสาวปรารถนาจะไปถ่ายภาพยามเย็น ไม่นานอย่างที่หวาดหวันกันการจราจร ครั้นเมื่อไปถึงสถานที่แรก หญิงสาวที่เขาบอกให้เตรียมกล้องรอ หล่อนไม่รอช้า ก้าวลงจากรถได้ก็หามุมสวยๆ รัวชัตเตอร์ไม่ยั้งตามความชำนาญ ทั้งท่า ทั้งภาพ คงจะสวย เอกวัช ยืนมองทุกลีลาการขยับย้าย อย่างคล่องแคล่วด้วยความเพลิดเพลิน ผู้หญิงคนนี้มีความสดใสตอลดเวลา ไม่ว่าจะเวลาทำงานหรือเวลาอยู่นิ่ง ยกเว้นเวลาที่เธออกหักในคราวนั้น กว่าครึ่งชั่วโมงที่เอกรัชต้องเดินตามตากล้องสาวสุดสวย หากแต่ดันไปหล่อในสายตาเด็กสาว
“ไปที่อื่นกันต่อพี่เอก” มือบางคว้าที่ลำแขนแข็งแรง โดยหารู้ไม่ ไอ้ปฏิกิริยาที่แสดงความสร้างความหวังให้เอกวัชสักแค่ไหน ชายหนุ่มเพื่อนพี่ชายไหวหวั่นกับความใกล้ชิดนี้จนลืมตัว ท่วงท่าทุกความมั่นใจ เล่นงานหัวจิตหัวใจหนุ่มแน่นปั่นป่วน
“พระราชวัง พระที่นั่งอนันต์ฯ ดีไหมจ๊ะ”
“ซิ่งเลยคะพี่เอก” หญิงสาวยิ้มน่ารักส่งให้เขา บ่งบอกให้รีบโดยเร็ว อย่าช้า
พอไปถึงสถานที่อาการ ตะลึงนิ้วเรียวที่กดรัวชัตเตอร์ตามสัญชาตญาณ ความเป็นช่างภาพ คนมองยังคงมองเพลินไม่วางตา กระทั่งล่วงเลยมาถึงจุดสุดท้าย หญิงสาวได้วางโปรแกรมไว้ ท่าพระจันทร์ เดินเท้ากันไปสองคน ความผิดหวังแล่นปราดเข้าในสายตาทันที พบกองถ่ายอยู่เบื้องหน้า. ....
“พอดีมีกองถ่าย ไม่รู้ละคiหรือหนังเรื่องอะไร เราคงต้องเลี่ยงไปอีกมุมหนึ่งแล้วล่ะน้องเรน”
กองถ่ายตั้งอยู่หน้า มหาวิทยาลัยปิดชื่อดังพอดี ซึ่งเป็นทางที่หญิงสาวต้องเดินผ่าน และหวังจะถ่ายรูปตรงนั้นด้วย แต่ระหว่างจะเลี่ยงไปตามที่เอกวัชขอ อาการบางอย่างในท้องปั่นป่วน พร้อมกับดื่มน้ำเข้าไปเยอะ
“ก่อนอื่นพี่เอกพาเรนไปเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดก่อนเถอะค่ะ เรนจะไม่ไหวแล้ว” ร่างบางบิดเร่าๆ ราวกับสิ่งที่ว่าจะไหลออกมาซะเดี๋ยวนั้น แถมแอบถ่ายรูปกองถ่ายเมื่อครู่ไว้โดยไม่ตั้งใจ รางกายสั่งให้พาน้องไปร้องไห้ไม่อ่างนั้นได้ราดลงตรงนี้แน่
“ทางนี้เลยครับน้องเรน” ร่างสูง ก้าวตามร่างเพรียวที่ยืนบิด ส่งแย้มแห้งๆ ใบหน้าเหยนิดๆ “ปวดมากไหมครับ”
“ที่สุดค่ะพี่เอก” เสียงคำว่าที่สุด ติดขัดในลำคอ
“เดินตรงไปนะครับ พี่จะรอตรงนี้” ชี้นิ้วบอกทาง ไปห้องน้ำเรียงราย อยู่ในซอกหลืบของร้านอาหารน้อยใหญ่ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
เรนค่อยๆลัดเลาะไปตามที่เอกรัชบอก ซึ่งมีป้ายบอกทางสัญลักษณ์รูปผู้หญิงผู้ชาย สัญลักษณ์สากลรู้กัน พร้อมลูกสรชี้บอกทาง ทันทีที่เห็นรีบร้อนวิ่งเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดโดยไม่มองป้ายบอก ขอให้ได้ปลดปล่อยความอัดอั้นเป็นพอ เมื่อทำลายกำแพงความทรมานในกายลงแล้ว ใบหน้าสวยผ่อนคลายถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบจัดแจงกับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก้าวออกจากห้องน้ำ ก้มหน้าไม่สนใจจะมองใคร แต่แล้ว.....ร่างบางสะโอดสะองชนเข้ากับร่างสูงสมส่วนอุดมไปด้วยพลังแห่งความเป็นชาย เข้าอย่างจะๆจังๆ ร่างเพรียวถึงเซถลากระเด็นไปรอยไปด้านหลัง ดีหน่อยที่ไม่ล้มคะมำ ด้วยมีมือหนาคว้าเอวบางได้ทัน ไม่รั้งเปล่าเขายังดึงเห้าหาร่างแกร่ง
เจ้าของร่างเพรียวนึกขอบคุณ เจ้าของมือนั้นในทีแรก หากแต่มือแกร่งกลับรัดเอวคอดแน่น หากแต่เธอไม่นึกขัดขืนหรือต่อต้านการกระทำนั้น กลิ่นกายหอมกรุ่น ด้วยน้ำหอมยี่ห้อดี รอยฟุ้งกระทบจมูกโด่งเล็ก แม้อยากจะดีดเด้งจากเรือนกายแกร่งที่กอดประครอง ประมวลความคิดได้ ดวงตาคู่สวย ดีดตึงเปิดมองเจ้าลำแขนแข็งแรง กลิ่นหอมละไมละมุนราวกับฟีโรโมนกระตุ้นแรงปรารถนา สายตาคู่หวานปะทะกับสายตาคู่คมและใบหน้าหล่อเทพบุตรกรีก เครื่องหน้าจัดได้ว่าลงตัว ดั่งจิตรกรเอกวาดแต่งขึ้นมา คิ้วหนาดกโก่งโค้งพอดีกัน จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหนาน่าจุมพิต ทุกสิ่งบนเครื่องหน้า ดึงดูดหัวใจดวงน้อยให้อ่อนระทวยแค่เพียงสบตา ดุจดั่งต้องมนต์ตรา แม้ร่างที่ประครองกอดร่างเพรียวหาเทียบเท่าความบึกบึนเท่านักรบโบราณ ทว่ารับรู้ได้ถึงกระแสความอบอุ่น อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับชายใดมาก่อนในชีวิตวัยสาว ใบหน้าเรียวรีบสลัดความคิดหลากหลายนั้นให้พ้นจากดวงตาสีสดใส หากแต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เรนรับรู้ได้ถึงใบหน้าหล่อที่ค่อยๆโน้มลงมาหาใบหน้าสวย หากแต่เธอกลับไม่คิดจะหลีหลบใบหน้าหล่อนั้นแม้แต่น้อย
แม้ชายหนุ่มแปลกหน้าที่พึ่งพบปะครั้งแรก หัวใจแกร่งกลับรู้สึกได้ถึงความปรารถนาในกายสุดจะกลั้น สั่งให้เขาสัมผัสเธอตามที่ใจสั่ง นาทีแรกตั้งใจแค่พยุงร่างเพรียวให้ลุกยืน หากแต่เมื่อแตะสัมผัส ความปรารถนาแล่นร้อนพวยพุ่ง เขากลับกระทำในสิ่งที่ไม่เคยกระทำต่ออิสตรีหน้าไหน หากแต่กับผู้หญิงตรงหน้านี้ ที่เขาเองไม่เคยพบปะเห็นหน้า เธอสวยน่ารัก ระคนเท่ห์ราวบุรุษเพศ ดวงตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาล ร่างเพรียว กลิ่นหอม ตรึงหัวใจ เธอดึงดูดเขาให้เข้าไปหาเธออย่างประหลาด มีหรือจะอดกด ริมฝีปากคู่หนา ให้แตะลงกับเรียวกลีบปากคู่สวยแต่งแต้มด้วยลิปกลอสมันวาว ทันทีที่ริมฝีปากสองคู่แตะต้อง ประแสดไฟแรงสูงแล่นวนปีนป่ายสู่หัวใจสองดวงอย่างกับปาฏหาริย์
ชายหนุ่มลงแรงบดเคล้าๆแผ่วเบาๆยังกับต้องการหยอกเย้าให้อีกฝ่ายตอบสนอง จากแม่สาวสุดเท่ห์ในอ้อมกอดนี้ ความหวานแผ่ซ่านในปาก ดั่งกลีบกุหลาบแรกแย้มที่ส่งกลิ่นหอมหวาน เชิญชวนเขาตั้งแตแรกพบ ไม่ว่าจะเนิ่นนานสักเพียงไรเขาไม่คิดจะถอนริมฝีปากคู่อิ่มนั้นจากริมฝีปากคู่หวาน ยิ่งออกแรงบดเบียด หญิงสาวในอ้อมแขนแกร่ง ไม่แม้แต่จะออกแวขืนขัดไม่ได้โต้ตอบจุมพิตจากเขาอย่างสิ้นเชิง อะไรทำให้เธอเต็มใจ กระทั่ง.....
“น้องเรนครับเสร็จธุระหรือยังครับ” เสียงห้าวทุ้มดังสอดแทรกแยกสองร่างให้ดีดเด้ง ร่างบางสะดุ้ง รวบรวมสติที่เหลือน้อยนิด ยกฝ่ามือบางออกแรงผลักอกกว้าง เธอถูกขโมยจูบแรกจากชายนิรานาม อะไรไม่สำคัญเท่าเธอไม่ต่อต้านการกระทำจากเขา บ้าเอ้ย... เรนต่อว่าตัวเองแรงๆในใจ อายแสนอาย หน้าเริ่มร้อน ลามไปถึงลำคอ แก้มแดงก่ำ ยากห้ามปราม พยายามหยัดยืนให้มั่นคงเมื่อเขาปล่อยลำแขนจากเอวคอด แววตาสีฟ้าจ้องมองอีกฝ่าย ก่อนจะสลัดความรู้สึกทั้งหมดเมื่อครู่ทิ้งไป หันหลัง วิ่งออกจากห้องน้ำ พลางยกหลังมือเช็ดปาก ยังเคล้าด้วยรอยจุมพิตหวาม
“ไปค่ะพี่เอก” ใบหน้าสวยแดงก้ำก้นงุด ตั้งใจเดินยิ่งจะไปตามเด็กหาย ฉุดรั้งข้อมือหนาให้เดินตาม อีกฝ่ายงง แต่ยอมเดินตามว่าง่าย ท่าทีหญิงสาวเดินสะเปะสะปะ
“นั่นจะไปไหนครับน้องเรน”
“ปะ...ไปถ่ายรูปค่ะ”
“ทางนี้ครับท่าน้ำ” ทางที่หญิงสาวเดินไป ทางตรงกันข้ามกับท่าน้ำ เอกวัชได้แต่งงงๆ หรือว่าคุณเรน จะเหนื่อยมาก ทั้งที่เดินทางข้ามประเทศหลายชั่วโมง ยังจะตะเวนถ่ายรูป เฮ้อ....เรียกว่าวิญญาณช่างาพเข้าสิงทุกเวลาจริงๆ มือบางกระชับสายกล้องบนบ่าซ้าย เดินดุ่มไม่สนใจคนเดินตามหลัง เอกวัชมองมือที่ถูกหญิงสาวจับด้วยรอยยิ้ม
“อ๋อค่ะ” ทั้งเขินทั้งอายในใจเพียงผู้เดียว สมองมึนงงสับสนกับสิ่งที่เกิดกับตนเมื่อครู่ นี่มันบ้าอะไรนะ
ร่างสูงสมส่วน ทรงเสน่ห์ ใบหน้าหล่อคม สะอาดสะอ้าน ไร้สิวฝ้า กระ ให้รบกวนระคายตา คิ้วโก่งดกดำ ดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหนาที่ได้รูปพอดิบพอดีกับความสูงที่เกือบจะถึงสองเมตร อีกไม่กี่เซนติเมตร ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำชายด้วยหัวใจเต้นระริก พองคับอก เกิดไม่เคยจูบใครแล้วหัวใจสั่นอย่างนี้มาก่อน เธอคือใครกันนะ ชายหนุ่มเพ้อ แววตาไหววาบ นิ้วแกร่งแตะริมฝีปากเบาๆ ไม่อยากล้างไม่อยากเช็ด ความหวานยังติดตรึงหาได้จางลงตามร่างบางที่วิ่งหนีอย่างตื่นตระหยกไปไม่
“เข้าห้องน้ำซะนานท้องเสียหรือคิม” พี่โม้งผู้กำกับเดินเข้าประชิดร่างสูง เอ่ยถามด้วยเป็นห่วง เพราะหากนักร้อง ขวัญใจคนทั้งประเทศมีอันป่วย คิวงานที่ทางต้นสังกัดรับไว้มีอันจบเห่แน่
“อ๋อ ไม่ครับ ผมปวดหนักเลยนั่งนานไปหน่อย ต้องขอโทษทุกคนครับที่ทำให้เสียงเวลา ต่อเลยครับพี่โม้ง”
“ว่าแต่....กินอะไรมาปากมันเชียว ระวังเรื่องของกินบ้าง ป่วยไปไม่ดีแน่ มาเร็วเข้าฉาก ช่างแต่งหน้าซับหน้าให้คิมด้วย เติมแป้ง ลิบกลอสอีกนิด” เสียงผู้กำกับตะโกนสั่งเจ้าหน้าที่แต่ละฝ่าย เข้มแข็ง ดุกร้าว ตามสไตล์ นัยน์ตาคมไม่วายเหลือบหาร่างงาม ใบหน้าสวยเท่ห์ โฉบเฉี่ยว ผมซอยสั้นน่ารัก สีน้ำตาลหายลับไปกับใครสักคนที่เขาไม่ปรารถนาให้คนๆนั้นมีความพิเศษกับเธอ
“มองหาอะไรคะน้องคิม” ช่างแต่งหน้าสาวสวยประเภทสอง ถามเบาๆ หากแต่ร่างสูงรู้สึกสะดุ้ง
“อ๋อ ปะ....เปล่าครับ มองบรรยากาศ เราถ่ายหลายชั่วโมงแล้วนะ จวนจะมืดแล้ว”
“ค่ะ เหนื่อยหรือคะ อีกแค่ฉากเดียวจะเลิกกอง อดทนหน่อยนะคะ”
การถ่ายมิวสิควีดี เพลงแรกสำหรับอัลบั้มใหม่ ซึ่งทางต้นสังกัดปล่อยซิงเกิ้ลแรกออกไปก็ดังเปรี้ยงปร้างกระทั่งมีกระแสเรียกร้องให้ส่งมิวสิควีดีโอน่ารักๆ ของหนุ่มคิมหันต์ออกสู่สายตาแฟนคลับและประชาชนทั่วไป วันนี้ทางกองถ่ายรวมทั้งผู้กำกับจึงเร่งถ่ายตั้งแต่เช้ายันเย็นเรียกว่าหลายโลเกชั่น กระทั่งมาจบลงที่ท่าน้ำฝั่งท่าพระจันทร์แห่งนี้
“ไม่สบายหรือเปล่าน้องเรน ดูไม่ค่อยกระปรี่กระเป่าเหมือนอย่างแรกๆ”
อาการของหญิงสาวหลังจากออกจากห้องน้ำ ดูหง่อยๆ ผวาๆเวลาที่เอกรัชร้องเรียก ร่างเพรียวในชุดทะมัดทะแมงมักสะดุ้งอยู่หลายครั้ง เหมือนถอดจิต คิดถึงอะไรบางอย่าง
“พอแค่นี้ก่อนดีกว่าค่ะพี่เอก เรนอยากกลับบ้านพักผ่อนแล้ว คิดถึงแม่จันทราคนสวย อีกอย่างงานที่พี่คอร์น โยนมาให้ เรนคงต้องขอไปศึกษารายละเอียดสักหน่อย” มือบางเก็บกล้องตัวเก่งยี่ห้อดัง สำหรับมืออาชีพลงกระเป๋าหนังสีดำกันกระแทก สะพายขึ้นบ่า ก้าวนำร่างสูงของเอกรัชไปยังรถที่จอดไว้ค่อนข้างไกล เนื่องจากวันนี้มีกองถ่ายแย่งชิงที่จอดไปเสียหลายที่
ร่างเพรียวระหงกับเพื่อนพี่ชาย จำต้องเดินผ่านกองถ่ายกองเมื่อครู่อีกครั้ง พอดีกับกำลังเลิกกอง ผู้คนในกองถ่ายกำลังสาระวนกับการเก็บของ พลันสายตาหวานสีฟ้าครามสดใสต้องหม่น เมื่อเหลือบไปเห็นเจ้าของรอยจุมพิตเร่าร้อนเข้า สายตาสบประสาน ในนาทีนั้นเหมือนจะมีกระแสไหลผ่าน ร่างบางรู้สึกได้ถึงอาการหนาวสั่น รีบหลบสายตาสีรัตติกาลคู่นั้นหลบด้านหลังร่างหนาของเอกรัช แปลกจังอะไรทำให้เธอเกรงการจ้องมองดวงตาคมคู่นั้น ทั้งที่ไม่เคยเกรงกลัวใครหากตนไม่ใช่คนผิด เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แข้งขาที่กำลังเดินรู้สึกอ่อนแรง สะเปะสะปะ ราวกับมีสักสิบขาสิบเท้า มือที่เคยมีที่เก็บตอนนี้กลับหาที่เก็บที่วางไม่ได้ ทำได้แค่ยกขึ้นคล้องแขนเอกรัช สายตาคมที่มองมากลับตวัดอย่างไม่พอใจเมื่อหญิงสาวทำแบบนั้น
พิมพ์ชนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 เม.ย. 2555, 20:55:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 เม.ย. 2555, 20:55:00 น.