เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: โอ้ใจเจ้าเอ๋ย
หลังอาหารสร้อยสนทำท่าจะปลีกตัวไปตามลำพัง แต่พุดกรองเรียกรั้งอีกฝ่ายไว้ ก่อนชวนคุณพระว่า
“คุณพี่ไม่ได้พาพุดไปซื้อของนานแล้วนะคะ”
“ช่วงนี้ รัฐส่งเสริมให้ซื้อของไทยใช้ของไทย เธออยากได้อะไรล่ะ”
“หมายความว่า การค้าของคุณพี่โดนกระทบหรือคะ”
“ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่าจะซื้ออะไร ปับแม่สร้อยตามลำพังก็ได้นี่พุดกรอง ฉันเห็นว่าสร้อยไม่ได้ออกจากบ้านมานานแล้วนะ”
รามออกแปลกใจกับข่าวที่เขาได้ยิน นอกจากไม่เห็นอีกฝ่ายไปเรียน เขาเพิ่งรู้อีกว่าสร้อยสนเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน พุดกรองดูเหมือนสบใจกับคำกล่าวของคุณพระมาก ดังนั้นจึงว่า
“ลูกสร้อยไม่ใช่มีรีแม่แรดจะได้ไปไหนมาไหนตามลำพังได้น่ะค่ะ ที่โรงเรียนมีผู้ชายมาติดพัน แม่สร้อยจึงเลิกเรียน”
“อ้าว อย่างนี้หมายความว่าเจ้าซนมีคนติดพันแล้วยังทู้ซี้เรียนต่อได้หรือ”
“อิฉันไม่ทราบ เพราะรู้กันว่าคนของท่านช่างใหญ่เกินใครสอนได้ ขนาดไล่คนของคุณรามยังกล้า แล้วต่อไปจะมีอะไรอีกที่คนของคุณพี่จะไม่กล้า”
กระถินเม้มริมฝีปากเป็นเส้นเดียว สกัดกั้นไม่ให้โต้เถียงผู้ให้กำเนิด ที่จงเกลียดจงชังเธออย่างที่เธอเองไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น แม้สายเลือดมิอาจเปลี่ยน แต่แม่นิ่มสอนนักหนา อย่างไรบาปกรรมยังมีติดตัว กระถินไม่อยากสร้างกรรมใหม่สักนิดเดียว เงียบได้จึงเงียบต่อพุดกรองเสมอ
“กระถินไปคุยกับพี่ที่ห้องสมุดเถอะใช้เวลาไม่นานนักดอก”
“เจ้าค่ะ เจ้านาย”กระถินหันไปกระแทกคนที่ไม่มีสายเลือดเดียวกันอย่างได้ที รามชายตามองแล้วไม่ว่าอะไร ยังคงเดินนำหน้าไป ส่วนสร้อยสน ซ่อนยิ้ม เมื่อได้ฟังกระถินกล่าวกระแทกใส่รามอย่างจงใจให้ทุกคนได้ยิน
“ดูมันสิ ว่าขาดคำที่ไหน กับคุณรามมัยยังไม่เว้น นี่เพราะคุณพี่กับคุณรามให้ท้าย อีกหน่อยคงได้ครอบครองบ้านนี้อย่างสมใจมันแน่”
“พุดกรอง อย่าเอาแต่หาเรื่องร้อนใจกับเจ้าซนของฉันไปนักเลย เธอเกลียดพ่อมัน เธอก็วางแต่ตรงนั้น ทำไมต้องมาพาลมันเสียเรื่อยนะ”
พุดกรองอึ้งไปอย่างสนิทใจ เพราะคุณพระรู้เท่าทันความเกลียดชังของพุดกรอง ที่เห็นกระถินเมื่อใด นางเห็นการกระทำป่าเถื่อนของกาจที่มีต่อนางทุกครั้ง ชีวิตวัยสาว ถูกผลาญพร่าด้วยการถูกทารุณกรรมย่ำยี
...หากบัดนี้การกระทำที่เคยได้รับทารุณนั้นกลับอยู่ใต้สำนึกให้เพรียกหา เธอเกลียดที่จะเป็น หากความต้องการกลับมากขึ้นทุกวัน..ทนายทดคือชายคนที่เธอรักได้ และเขารักเธอ
เธออยากมีทุกอย่างที่ออกหน้าออกตา
เพียงคิดถึงตรงนี้พุดกรองมองคุณพระอย่างเป็นตัวขวางความเจริญของเธอเอง
จัดการกับชายผู้นี้เสีย จากนั้นคนต่อไป คือราม...!!
ที่ห้องสมุด
รามเดินเอื่อยเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมตัวหนึ่ง แล้วผายมือให้กระถินนั่ง กระถินค่อยทรุดนั่งแต่ดวงตาคมกริบของเธอจับรอยพิรุธหรือรอยแห่งการทะเลาะของอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
รามร้อนวูบเหมือนกันเมื่อเผลอมองดวงตาคมเอาเรื่องของกระถิน ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหัวเราะเกลื่อนไปว่า
“นี่เราจะเอาเรื่องพี่ให้ได้หรือไงกระถิน”
“คะ ว่าอะไรนะคะพี่ราม”
“เธอจ้องพี่เหมือนแมวจ้องตะปบหนูเลยนะ พี่บอกก่อนว่าไม่กลัวสักนิดเดียว”
“เอ่อ...กระถินเปล่ามองอย่างนั้นเสียหน่อย” คนสวยเบือนหน้าแดงจัดไปทางอื่น ด้วยความรู้สึกไม่อาจยอมรับว่าเป็นจริงตามที่รามว่า เพราะกระถินคิดเอาเรื่องจริงเสียด้วย หากได้ยินรามเอาเรื่องของปาริชาติ
“พี่จะบอกเราว่า เรื่องการทำบัญชี และที่กระถินตรวจดูยอดการประมาณการสั่งซ้อนั้นว่าเกินจริง แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“ค่ะเรื่องงานหรือคะ”กระถินยังส่งเสียงถามเหมือนคนละเมอ ก่อนทำยืดกายตรง กล่าวกลบความเข้าใจคลาดเคลื่อนไปอย่างมากของตัวเองว่า
“กระถินเข้าใจผิดว่าอย่างไรหรือคะพี่ราม สอนกระถินด้วยนะคะ กระถินจะจำให้ขึ้นใจทีเดียวค่ะ”
“เรื่องการสั่งหรือการส่งสินค้าบางช่วงมีการกักตุนเข้ามา เพราะว่า ทางต่างประเทศการขนส่งจะลำบากช่วงฤดูหนาว เราค้ากับทั้งอังกฤษและอเมริกา ทำให้มีการติดต่อเป็นสองทาง ตอนนี้กระถินสังเกตหรือเปล่าว่า มีการให้นิยมใช้ของไทย ซึ่งเราค้าของต่างประเทศจะโดนกระทบมาก ดังนั้นรายรับจึงอาจชะงักไป ไม่คงที่”
“เออค่ะ ถ้านิยมใช้ของไทยทำไมพี่รามไม่เปลี่ยนเป็นเลหลังของนอกเพื่อส่งเสริมของไทยตามนโยบายคะ ทำอย่างนี้เท่ากับเราทำเหมือนหลอกรัฐบาลว่าของนกไม่มีความหมาย ทั้งที่เราจะไม่ขาดทุนด้วย”
รามชอบความเจ้าคิดอย่าหัวใสของกระถิน แต่ว่านั่นยังเป้นความคิดที่ไม่อาจนำมาใช้ได้ เพราะท่านผู้นำฉลาดเป็นกรดทีเดียว
“เอาเป็นว่า นโยบายการดำเนินงาน เราค้าให้ต่างชาติก็แล้วกัน ส่วนเรื่องของไทยพี่เห็นด้วยนะ กลับมาพี่จะทำโรงงานทอผ้า และกีดกันไม่ให้แรงงานที่ไม่ใช่คนไทยทำให้เป็นไปตามนโยบายของรัฐ”
“อย่างนี้ใครขึ้นเราก็ขึ้นตามใช่มั้ยคะพี่ราม”
“เราค้าขายนี่นากระถิน ถ้าเราเป็นข้าราชการก็ทำอย่างนี้ไม่ได้”
กระถินพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มหวานให้รามอย่างไม่รู้ตัว รามกดฟันกับริมฝีปากอย่างลืมตัวเก้อไปอึดใจก่อนว่า
“น้ำฝรั่งกับข้าวต้มปลาอร่อยดีนะกระถิน”
“เย็นนี้พี่รามจะทานอะไรดีคะ กระถินจะทำตัวให้ว่างเพื่อทำอาหารพิเศษอีกสักมื้อ”
ระหว่างนั้นละมุดเข้ามาขัดจังหวะด้วยการส่งเสียงดังเกินความจำเป็นว่า
“คุณผู้หญิงคนเมื่อวานโทรมาค่ะคุณราม”
“อืม”รามลุกออกไปทันที โดยทีละมุดรีบหลบหน้ากระถิน ซึ่งค่อยผุดลุกจากเก้าอี้ เดินออกจากห้องไม่สนใจคนจงใจเข้าไปรายงาน แต่สนใจที่จะเรือนไปเรือนริมน้ำอย่างรวดเร็ว
กระถินเดินผ่านห้องโถง ซึ่งโทรศัพท์เครื่องใหญ่กำลังถูกใช้โดยราม เสียงชายหนุ่มดังลอดมาว่า
“อ้อปลา ผมได้จัดการไปแล้วล่ะ ไม่มีอะไร แค่เด็กเข้าใจผิดเท่านั้นคุณอย่างใส่ใจเรื่องไม่เป็นเรื่องสิครับ”
กระถินรีบจ้ำไปให้เร็วกว่าปกติ เพราะเกรงว่าตัวเองจะทำให้เป็นเรื่องเสียก่อน
รามเอ่ยปากพูดคุยกับปลายสายอต่อไปอีกด้วยใจพะวักพะวนอย่างที่ชายหนุ่มแอบมองตามร่างบางระหงของกระถินไปจนลับตา
ท่วงทีของชายหนุ่มอยู่ในสายตาของคุณพระ ซึ่งกำลังพาพุดกรอง และสร้อยสนออกไปซื้อของตามคำขอของพุดกรอง
คุณพระส่ายศีรษะเมื่อลูกชายรีบเปลี่ยนท่าทีเป็นสนใจต่อการสนทนามากขึ้น แต่ท่านอยากถามรามว่า ก่อนหน้านี้พูดคุยอะไรไปจำได้หรือเปล่า เพราะเอาแต่แอบมองตามหลังเจ้าซนของท่านไป
จันทร์เพิ่งเก็บสำรับลงจากเรือนริมน้ำ เกือบชนกับหญิงสาวซึ่งเดินลิ่วขึ้นมาบนเรือนด้วยสีหน้าวางเฉย แต่ดูมึนตึงอย่างเห็นได้ชัด จันทร์อดล้อไม่ได้ว่า
“เอวันนี้คุณนมจะมีคนต่อรองว่า ผิดน้อยผิดมากอีกมั้ยเจ้าคะคุณกระถิน”
“พี่จันทร์ เดี๋ยวถาดคว่ำนะเดินไม่ระวัง”
จันทร์รีบหุบปาก แล้วเบี่ยงกายเดินห่างไปทันที ฝ่ายคุณนมนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กสำหรับนั่งทานอาหารท่านมองลูกนอกสายเลือดของตนด้วยความเอ็นดู กระถินเข้าไปนั่งกับพื้น เกาะที่เท้าแขนทำท่าเหมือนจะพูดแต่พานไม่พูด แม่นิ่มจึงเอ่ยเสียงอ่อนว่า
“รังแตนก็ไม่มี แต่ทำไมคุณกระถินดูเหมือนถูกแตนต่อยสักรังเล่า”
“แม่นมขา กระถินโกรธพี่รามร้อยปี ไม่ดีร้อยชาติแล้วนะคะ”คนงามฟ้องก้มหน้า น้ำตาซึม
แม่นิ่มจึงเห็นว่าไม่น่าจะใช่เรื่องเล็ก จึงดึงร่างงามเข้ามาใกล้ เอ่ยถามว่า
“คุณพี่เอ็ดอะไรหรือคุณกระถิน”
กระถินน้ำตาร่วงเผาะอย่างเสียใจ โผเข้ากอดนมนิ่มซึ่งรีบค้อมกายกอดอีกฝ่ายแนบอก จากนั้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนเอ่ยว่า
“กระถินจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว กระถินจะไม่สนใจอีกแล้ว พี่รามอยากคุยกับใครก็เชิญเถอะ กระถินไม่ร้องอีกแล้ว”
“โถคุณ”นมนิ่มรู้อาการคนหกหักโครมใหญ่ของกระถินเดี๋ยวนี้เอง
เด็กสาวสูดน้ำมูกเข้าไปซืดใหญ่ จากนั้นจึงคลายกอดแม่นิ่ม แล้วว่า
“กระถินไปเก็บผักก่อนนะคะ”
“เอ้า ไปเก็บผักด้วยหรือ ไม่ต้องทำเองหรอกค่ะคุณกระถินเดี๋ยวใช้เด็กให้ไปทำ”
“ไปเองค่ะ”กระถินเอ่ย พลางค่อยลุกขึ้น ค้อมกายเดินไปเข้าไปภายใน จากนั้นชั่วครู่จึงได้เดินกลับมาพร้อมกับงอบใบหนึ่ง
หญิงสาวชะงักไปนิดเมื่อออกมาเห็นรามนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก โดยที่ นมนิ่มนั่งอยู่ที่เดิมเรือนใกล้กับแม่นิ่ม
“จะไปเก็บผักค่ะคุณราม” แม่นิ่มกระซิบบอกลูกนอกอกอีกคน
“ทำไมต้องทำเองล่ะ เด็กในบ้านก็มี”รามเอ่ยกับนมนิ่ม ผ่านหน้ากระถิน ซึ่งอีกฝ่ายเอ่ยกลับมาที่แม่นิ่มผ่านหน้ารามว่า
“ของที่นายต้องรับประทาน บ่าวต้องทำเองเจ้าค่ะแม่นม”
กล่าวจบเดินค้อมหลังผ่านไป รามผุดลุกตามไปทันที กระถินชายตามามองแล้วรีบถาม
“พี่รามจะไปไหนไม่ทราบค่ะ”
“เป็นเจ้านาย ก็ต้องมาดูการทำงานของบริวารน่ะสิว่าจะเก็บผักอะไรให้กิน เดี๋ยวไปโดนผักแช่ยาพิษเสียก่อนพอดีตาย”
“กลัวมากหรือคะ อย่างนั้นเดี๋ยวกระถินทำชาฝรั่งล้างพิษให้ค่ะ”
รามยิ้มในสีหน้า ก่อนว่า
“ปาริชาติเขาจะมาทานอาหารกลางวันด้วยนะ ไปเราไปช่วยกันเก็บผักให้เขากินกัน”
กระถินเบือนหน้า ซ่อนกิริยาเก็บไว้แน่น ก่อนเงยขึ้นมองชายหนุ่มแล้วส่งสายตาคมเฉียบ เอ่ยออกมาว่า
“คนไทยเราเขาเรียกว่ากินผักกินหญ้า เราจะไปเก็บผักเก็บหญ้ากน พี่รามว่าคุณปาริชาติของพี่รามชอบกินผักหรือชอบกินหญ้าคะ”
“สงสัยจะชอบกินหญ้ามั้ง เพราะเขาไม่ค่อยเหมือนเราสักเท่าไหร่”
“เราไหน”กระถินหวาดระแวง รามจึงว่าโดยเบือนหน้าไปทางอื่นไม่มองคนที่จ้องหน้าคนพูดตาแป๋ว
“เราสองคนน่ะสิ เราเป็นลูกแม่นม จะกินหญ้าไปทำไมล่ะจริงมั้ย”
มาแปลกแฮะ...กระถินไม่วายคิด แต่อดหายจนคล่องโล่งใจจนรู้สึกเบาเหมือนจะลอยได้อย่างไรเธอเองไม่ทราบเช่นกัน
ปล.เขียนได้เท่านี้เองค่ะ จะพยายามอีกมากมาก
“คุณพี่ไม่ได้พาพุดไปซื้อของนานแล้วนะคะ”
“ช่วงนี้ รัฐส่งเสริมให้ซื้อของไทยใช้ของไทย เธออยากได้อะไรล่ะ”
“หมายความว่า การค้าของคุณพี่โดนกระทบหรือคะ”
“ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่าจะซื้ออะไร ปับแม่สร้อยตามลำพังก็ได้นี่พุดกรอง ฉันเห็นว่าสร้อยไม่ได้ออกจากบ้านมานานแล้วนะ”
รามออกแปลกใจกับข่าวที่เขาได้ยิน นอกจากไม่เห็นอีกฝ่ายไปเรียน เขาเพิ่งรู้อีกว่าสร้อยสนเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน พุดกรองดูเหมือนสบใจกับคำกล่าวของคุณพระมาก ดังนั้นจึงว่า
“ลูกสร้อยไม่ใช่มีรีแม่แรดจะได้ไปไหนมาไหนตามลำพังได้น่ะค่ะ ที่โรงเรียนมีผู้ชายมาติดพัน แม่สร้อยจึงเลิกเรียน”
“อ้าว อย่างนี้หมายความว่าเจ้าซนมีคนติดพันแล้วยังทู้ซี้เรียนต่อได้หรือ”
“อิฉันไม่ทราบ เพราะรู้กันว่าคนของท่านช่างใหญ่เกินใครสอนได้ ขนาดไล่คนของคุณรามยังกล้า แล้วต่อไปจะมีอะไรอีกที่คนของคุณพี่จะไม่กล้า”
กระถินเม้มริมฝีปากเป็นเส้นเดียว สกัดกั้นไม่ให้โต้เถียงผู้ให้กำเนิด ที่จงเกลียดจงชังเธออย่างที่เธอเองไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น แม้สายเลือดมิอาจเปลี่ยน แต่แม่นิ่มสอนนักหนา อย่างไรบาปกรรมยังมีติดตัว กระถินไม่อยากสร้างกรรมใหม่สักนิดเดียว เงียบได้จึงเงียบต่อพุดกรองเสมอ
“กระถินไปคุยกับพี่ที่ห้องสมุดเถอะใช้เวลาไม่นานนักดอก”
“เจ้าค่ะ เจ้านาย”กระถินหันไปกระแทกคนที่ไม่มีสายเลือดเดียวกันอย่างได้ที รามชายตามองแล้วไม่ว่าอะไร ยังคงเดินนำหน้าไป ส่วนสร้อยสน ซ่อนยิ้ม เมื่อได้ฟังกระถินกล่าวกระแทกใส่รามอย่างจงใจให้ทุกคนได้ยิน
“ดูมันสิ ว่าขาดคำที่ไหน กับคุณรามมัยยังไม่เว้น นี่เพราะคุณพี่กับคุณรามให้ท้าย อีกหน่อยคงได้ครอบครองบ้านนี้อย่างสมใจมันแน่”
“พุดกรอง อย่าเอาแต่หาเรื่องร้อนใจกับเจ้าซนของฉันไปนักเลย เธอเกลียดพ่อมัน เธอก็วางแต่ตรงนั้น ทำไมต้องมาพาลมันเสียเรื่อยนะ”
พุดกรองอึ้งไปอย่างสนิทใจ เพราะคุณพระรู้เท่าทันความเกลียดชังของพุดกรอง ที่เห็นกระถินเมื่อใด นางเห็นการกระทำป่าเถื่อนของกาจที่มีต่อนางทุกครั้ง ชีวิตวัยสาว ถูกผลาญพร่าด้วยการถูกทารุณกรรมย่ำยี
...หากบัดนี้การกระทำที่เคยได้รับทารุณนั้นกลับอยู่ใต้สำนึกให้เพรียกหา เธอเกลียดที่จะเป็น หากความต้องการกลับมากขึ้นทุกวัน..ทนายทดคือชายคนที่เธอรักได้ และเขารักเธอ
เธออยากมีทุกอย่างที่ออกหน้าออกตา
เพียงคิดถึงตรงนี้พุดกรองมองคุณพระอย่างเป็นตัวขวางความเจริญของเธอเอง
จัดการกับชายผู้นี้เสีย จากนั้นคนต่อไป คือราม...!!
ที่ห้องสมุด
รามเดินเอื่อยเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมตัวหนึ่ง แล้วผายมือให้กระถินนั่ง กระถินค่อยทรุดนั่งแต่ดวงตาคมกริบของเธอจับรอยพิรุธหรือรอยแห่งการทะเลาะของอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
รามร้อนวูบเหมือนกันเมื่อเผลอมองดวงตาคมเอาเรื่องของกระถิน ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหัวเราะเกลื่อนไปว่า
“นี่เราจะเอาเรื่องพี่ให้ได้หรือไงกระถิน”
“คะ ว่าอะไรนะคะพี่ราม”
“เธอจ้องพี่เหมือนแมวจ้องตะปบหนูเลยนะ พี่บอกก่อนว่าไม่กลัวสักนิดเดียว”
“เอ่อ...กระถินเปล่ามองอย่างนั้นเสียหน่อย” คนสวยเบือนหน้าแดงจัดไปทางอื่น ด้วยความรู้สึกไม่อาจยอมรับว่าเป็นจริงตามที่รามว่า เพราะกระถินคิดเอาเรื่องจริงเสียด้วย หากได้ยินรามเอาเรื่องของปาริชาติ
“พี่จะบอกเราว่า เรื่องการทำบัญชี และที่กระถินตรวจดูยอดการประมาณการสั่งซ้อนั้นว่าเกินจริง แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“ค่ะเรื่องงานหรือคะ”กระถินยังส่งเสียงถามเหมือนคนละเมอ ก่อนทำยืดกายตรง กล่าวกลบความเข้าใจคลาดเคลื่อนไปอย่างมากของตัวเองว่า
“กระถินเข้าใจผิดว่าอย่างไรหรือคะพี่ราม สอนกระถินด้วยนะคะ กระถินจะจำให้ขึ้นใจทีเดียวค่ะ”
“เรื่องการสั่งหรือการส่งสินค้าบางช่วงมีการกักตุนเข้ามา เพราะว่า ทางต่างประเทศการขนส่งจะลำบากช่วงฤดูหนาว เราค้ากับทั้งอังกฤษและอเมริกา ทำให้มีการติดต่อเป็นสองทาง ตอนนี้กระถินสังเกตหรือเปล่าว่า มีการให้นิยมใช้ของไทย ซึ่งเราค้าของต่างประเทศจะโดนกระทบมาก ดังนั้นรายรับจึงอาจชะงักไป ไม่คงที่”
“เออค่ะ ถ้านิยมใช้ของไทยทำไมพี่รามไม่เปลี่ยนเป็นเลหลังของนอกเพื่อส่งเสริมของไทยตามนโยบายคะ ทำอย่างนี้เท่ากับเราทำเหมือนหลอกรัฐบาลว่าของนกไม่มีความหมาย ทั้งที่เราจะไม่ขาดทุนด้วย”
รามชอบความเจ้าคิดอย่าหัวใสของกระถิน แต่ว่านั่นยังเป้นความคิดที่ไม่อาจนำมาใช้ได้ เพราะท่านผู้นำฉลาดเป็นกรดทีเดียว
“เอาเป็นว่า นโยบายการดำเนินงาน เราค้าให้ต่างชาติก็แล้วกัน ส่วนเรื่องของไทยพี่เห็นด้วยนะ กลับมาพี่จะทำโรงงานทอผ้า และกีดกันไม่ให้แรงงานที่ไม่ใช่คนไทยทำให้เป็นไปตามนโยบายของรัฐ”
“อย่างนี้ใครขึ้นเราก็ขึ้นตามใช่มั้ยคะพี่ราม”
“เราค้าขายนี่นากระถิน ถ้าเราเป็นข้าราชการก็ทำอย่างนี้ไม่ได้”
กระถินพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มหวานให้รามอย่างไม่รู้ตัว รามกดฟันกับริมฝีปากอย่างลืมตัวเก้อไปอึดใจก่อนว่า
“น้ำฝรั่งกับข้าวต้มปลาอร่อยดีนะกระถิน”
“เย็นนี้พี่รามจะทานอะไรดีคะ กระถินจะทำตัวให้ว่างเพื่อทำอาหารพิเศษอีกสักมื้อ”
ระหว่างนั้นละมุดเข้ามาขัดจังหวะด้วยการส่งเสียงดังเกินความจำเป็นว่า
“คุณผู้หญิงคนเมื่อวานโทรมาค่ะคุณราม”
“อืม”รามลุกออกไปทันที โดยทีละมุดรีบหลบหน้ากระถิน ซึ่งค่อยผุดลุกจากเก้าอี้ เดินออกจากห้องไม่สนใจคนจงใจเข้าไปรายงาน แต่สนใจที่จะเรือนไปเรือนริมน้ำอย่างรวดเร็ว
กระถินเดินผ่านห้องโถง ซึ่งโทรศัพท์เครื่องใหญ่กำลังถูกใช้โดยราม เสียงชายหนุ่มดังลอดมาว่า
“อ้อปลา ผมได้จัดการไปแล้วล่ะ ไม่มีอะไร แค่เด็กเข้าใจผิดเท่านั้นคุณอย่างใส่ใจเรื่องไม่เป็นเรื่องสิครับ”
กระถินรีบจ้ำไปให้เร็วกว่าปกติ เพราะเกรงว่าตัวเองจะทำให้เป็นเรื่องเสียก่อน
รามเอ่ยปากพูดคุยกับปลายสายอต่อไปอีกด้วยใจพะวักพะวนอย่างที่ชายหนุ่มแอบมองตามร่างบางระหงของกระถินไปจนลับตา
ท่วงทีของชายหนุ่มอยู่ในสายตาของคุณพระ ซึ่งกำลังพาพุดกรอง และสร้อยสนออกไปซื้อของตามคำขอของพุดกรอง
คุณพระส่ายศีรษะเมื่อลูกชายรีบเปลี่ยนท่าทีเป็นสนใจต่อการสนทนามากขึ้น แต่ท่านอยากถามรามว่า ก่อนหน้านี้พูดคุยอะไรไปจำได้หรือเปล่า เพราะเอาแต่แอบมองตามหลังเจ้าซนของท่านไป
จันทร์เพิ่งเก็บสำรับลงจากเรือนริมน้ำ เกือบชนกับหญิงสาวซึ่งเดินลิ่วขึ้นมาบนเรือนด้วยสีหน้าวางเฉย แต่ดูมึนตึงอย่างเห็นได้ชัด จันทร์อดล้อไม่ได้ว่า
“เอวันนี้คุณนมจะมีคนต่อรองว่า ผิดน้อยผิดมากอีกมั้ยเจ้าคะคุณกระถิน”
“พี่จันทร์ เดี๋ยวถาดคว่ำนะเดินไม่ระวัง”
จันทร์รีบหุบปาก แล้วเบี่ยงกายเดินห่างไปทันที ฝ่ายคุณนมนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กสำหรับนั่งทานอาหารท่านมองลูกนอกสายเลือดของตนด้วยความเอ็นดู กระถินเข้าไปนั่งกับพื้น เกาะที่เท้าแขนทำท่าเหมือนจะพูดแต่พานไม่พูด แม่นิ่มจึงเอ่ยเสียงอ่อนว่า
“รังแตนก็ไม่มี แต่ทำไมคุณกระถินดูเหมือนถูกแตนต่อยสักรังเล่า”
“แม่นมขา กระถินโกรธพี่รามร้อยปี ไม่ดีร้อยชาติแล้วนะคะ”คนงามฟ้องก้มหน้า น้ำตาซึม
แม่นิ่มจึงเห็นว่าไม่น่าจะใช่เรื่องเล็ก จึงดึงร่างงามเข้ามาใกล้ เอ่ยถามว่า
“คุณพี่เอ็ดอะไรหรือคุณกระถิน”
กระถินน้ำตาร่วงเผาะอย่างเสียใจ โผเข้ากอดนมนิ่มซึ่งรีบค้อมกายกอดอีกฝ่ายแนบอก จากนั้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนเอ่ยว่า
“กระถินจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว กระถินจะไม่สนใจอีกแล้ว พี่รามอยากคุยกับใครก็เชิญเถอะ กระถินไม่ร้องอีกแล้ว”
“โถคุณ”นมนิ่มรู้อาการคนหกหักโครมใหญ่ของกระถินเดี๋ยวนี้เอง
เด็กสาวสูดน้ำมูกเข้าไปซืดใหญ่ จากนั้นจึงคลายกอดแม่นิ่ม แล้วว่า
“กระถินไปเก็บผักก่อนนะคะ”
“เอ้า ไปเก็บผักด้วยหรือ ไม่ต้องทำเองหรอกค่ะคุณกระถินเดี๋ยวใช้เด็กให้ไปทำ”
“ไปเองค่ะ”กระถินเอ่ย พลางค่อยลุกขึ้น ค้อมกายเดินไปเข้าไปภายใน จากนั้นชั่วครู่จึงได้เดินกลับมาพร้อมกับงอบใบหนึ่ง
หญิงสาวชะงักไปนิดเมื่อออกมาเห็นรามนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก โดยที่ นมนิ่มนั่งอยู่ที่เดิมเรือนใกล้กับแม่นิ่ม
“จะไปเก็บผักค่ะคุณราม” แม่นิ่มกระซิบบอกลูกนอกอกอีกคน
“ทำไมต้องทำเองล่ะ เด็กในบ้านก็มี”รามเอ่ยกับนมนิ่ม ผ่านหน้ากระถิน ซึ่งอีกฝ่ายเอ่ยกลับมาที่แม่นิ่มผ่านหน้ารามว่า
“ของที่นายต้องรับประทาน บ่าวต้องทำเองเจ้าค่ะแม่นม”
กล่าวจบเดินค้อมหลังผ่านไป รามผุดลุกตามไปทันที กระถินชายตามามองแล้วรีบถาม
“พี่รามจะไปไหนไม่ทราบค่ะ”
“เป็นเจ้านาย ก็ต้องมาดูการทำงานของบริวารน่ะสิว่าจะเก็บผักอะไรให้กิน เดี๋ยวไปโดนผักแช่ยาพิษเสียก่อนพอดีตาย”
“กลัวมากหรือคะ อย่างนั้นเดี๋ยวกระถินทำชาฝรั่งล้างพิษให้ค่ะ”
รามยิ้มในสีหน้า ก่อนว่า
“ปาริชาติเขาจะมาทานอาหารกลางวันด้วยนะ ไปเราไปช่วยกันเก็บผักให้เขากินกัน”
กระถินเบือนหน้า ซ่อนกิริยาเก็บไว้แน่น ก่อนเงยขึ้นมองชายหนุ่มแล้วส่งสายตาคมเฉียบ เอ่ยออกมาว่า
“คนไทยเราเขาเรียกว่ากินผักกินหญ้า เราจะไปเก็บผักเก็บหญ้ากน พี่รามว่าคุณปาริชาติของพี่รามชอบกินผักหรือชอบกินหญ้าคะ”
“สงสัยจะชอบกินหญ้ามั้ง เพราะเขาไม่ค่อยเหมือนเราสักเท่าไหร่”
“เราไหน”กระถินหวาดระแวง รามจึงว่าโดยเบือนหน้าไปทางอื่นไม่มองคนที่จ้องหน้าคนพูดตาแป๋ว
“เราสองคนน่ะสิ เราเป็นลูกแม่นม จะกินหญ้าไปทำไมล่ะจริงมั้ย”
มาแปลกแฮะ...กระถินไม่วายคิด แต่อดหายจนคล่องโล่งใจจนรู้สึกเบาเหมือนจะลอยได้อย่างไรเธอเองไม่ทราบเช่นกัน
ปล.เขียนได้เท่านี้เองค่ะ จะพยายามอีกมากมาก
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 พ.ค. 2554, 17:52:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 พ.ค. 2554, 17:52:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 4624
| << คำสอน | รัก >> |
honor 3 พ.ค. 2554, 18:20:15 น.
ฮั่นแน่ พี่รามใจลอยตามกระถินไปแล้ว เก็กมากๆ ระวังกระถินจะไม่สนใจนะ
ฮั่นแน่ พี่รามใจลอยตามกระถินไปแล้ว เก็กมากๆ ระวังกระถินจะไม่สนใจนะ
คิมหันตุ์ 3 พ.ค. 2554, 20:05:45 น.
พี่ราม...คะ...ทำทีท่าให้ชัดเจนนิดนึงนะคะ...เด๊วยัยคุณปลา..จะเข้าใจผิด หึหึ
พี่ราม...คะ...ทำทีท่าให้ชัดเจนนิดนึงนะคะ...เด๊วยัยคุณปลา..จะเข้าใจผิด หึหึ
nutcha 3 พ.ค. 2554, 20:37:10 น.
พี่รามไม่รีบจองไว้ระวังกลับไปเรียนจะมีคนตัดหน้านะ
พี่รามไม่รีบจองไว้ระวังกลับไปเรียนจะมีคนตัดหน้านะ
nutcha 3 พ.ค. 2554, 20:37:36 น.
พี่รามไม่รีบจองไว้ระวังกลับไปเรียนจะมีคนตัดหน้านะ
พี่รามไม่รีบจองไว้ระวังกลับไปเรียนจะมีคนตัดหน้านะ
minafiba 3 พ.ค. 2554, 23:28:21 น.
ดีใจจังได้อ่านเรื่องของจ๋า หายไปตั้งหลายวัน มีคนเค้าตั้งตารอนิยายของจ๋าอยู่
ดีใจจังได้อ่านเรื่องของจ๋า หายไปตั้งหลายวัน มีคนเค้าตั้งตารอนิยายของจ๋าอยู่
Noka 4 พ.ค. 2554, 11:09:50 น.
ใช่ค่ะ ตั้งตารออยู่
ใช่ค่ะ ตั้งตารออยู่
จิงโกะ 4 พ.ค. 2554, 12:26:54 น.
เอาใจช่วยจ้าคุณนางแก้ว ปั่นได้เท่าไหร่ ก็อ่านเท่านั้น รอได้จ้า
เอาใจช่วยจ้าคุณนางแก้ว ปั่นได้เท่าไหร่ ก็อ่านเท่านั้น รอได้จ้า
แพม 4 พ.ค. 2554, 13:18:59 น.
เฮ่อ =3
เฮ่อ =3