ณดาธาราเขต
ความรักครั้งเก่าที่ไม่เคยจางหายจากใจ กดทับทุกความปวดร้าว "ณดา"เลือกที่จะปิดกั้นตนเองจากทุกความรักที่ชายหนุ่มมีให้ เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระตามประสาคนตั้งใจโสดแม้ความเงียบเหงาจะร้องขอให้หัวใจได้เดินตามทางเส้นนั้น สำหรับณดาการแต่งงานเป็นเรื่องห่างไกลตัวอย่างสิ้นเชิงและเธอเองก็ยินดีและพร้อมกับโสดนี้ที่เลือกแล้ว แต่ "ธาราเขต"ไม่เคยยอมให้ณดาได้ทำตามทางที่เธอเลือกได้อีกต่อไป ความรักครั้งใหม่จะทำให้หญิงสาวยอมเปลี่ยนทางเดินตามหัวใจได้หรือไม่ ติดตามนะคะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: จุดเริ่มต้นของจุดสิ้นสุด

ดวงตาคู่สวยร้อนผ่าว น้ำอุ่นๆรื่นคลอหน่วยตาความรู้สึกปวดร้าวไม่เคยจางหายไปไหน วันนี้คงจะเหมือนทุกวันที่ ณดาเข้าสู่สังคมออนไลน์ facebook แต่ภาพที่เธอได้เห็นในหน้าเฟชคือ ภาพครอบครัวพ่อแม่ลูกช่างดูมีความสุขอย่างมากมาย กลุ่มเพื่อนในโลกออนไลน์ให้ความสนใจกดไลค์ คอมเมนต์สนุกสนานยินดีกับภาพความสุขที่เกิดขึ้นในครอบครัวใหม่ ดวงหน้าเรียวก้มหน้านิ่งสายตาจับจ้องแค่แป้นพิมพ์หยดน้ำตาไหลรินอาบแก้มสวย หัวใจเจ็บแปล๊บอย่างบอกไม่ถูก ณดาคงไม่เจ็บปวดและคงรู้สึกอิ่มเอมใจไปกับภาพครอบครัวอบอุ่น หากบุรุษในภาพที่ตระกรองกอดลูกชายวัย1ขวบ ไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวกับคนที่เคยบอกรักและอยากใช้ชีวิตแต่งงานร่วมกับเธอ
เมื่อครั้งหนึ่งเขาเคยเอ่ยขอเธอแต่งงานความรักของเธอและเขาน่าจะสดใสงดงามโรยด้วยกลีบกุหลาบเสียด้วยซ้ำ หากแต่น้ำตาของหญิงสาวอีกคนที่โทรหาณดาร่ำไห้ปานจะขาดใจทุกคำที่เอ่ยออกมาล้วนจากความรู้สึกของลูกผู้หญิงรักจริงคนหนึ่ง เธอรักเขา และที่สำคัญไปกว่านั้นเธอกำลังจะเป็นแม่ของลูกเขา แล้วณดาจะยอมให้ความรักอันสวยงามของตนเองดำเนินต่อไปได้อย่างไร
ถึงวันนี้เวลาจะผ่านเลยมากว่าปีแล้ว แต่สำหรับเธอมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง มือเรียวปาดน้ำบนแก้มเบาๆ ทุกอย่างยุติไปนานแล้ว และเขาก็เดินหน้าไปกับเรื่องราวของปัจจุบัน ส่วนเธอยังคงหยุดอยู่เวลาเดิมกับความปวดร้าวตามลำพัง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาณดาะข่มใจให้ลืมความรักที่มีต่อเขาและยินดีในความสุขของอีกฝ่ายแม้ลึกๆยังคงจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน


"ปิดจ๊อบนี้เราไปภูกระดึงกันนะดา ช้านอยากไปปีนเขา นอนเต็นท์ ปิ้งย่าง ดูดาวท่ามกลางธรรมชาติ โอ๊ยๆคิดแล้วอยากไปวันนี้พรุ่งนี้เลย" ภานีเพื่อนสาวกล่าวขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"ได้ซิทริปนี้ภาออกโปรแกรมมาได้เลย" ณดา หญิงสาวที่เต็มไปด้วยความสดใสร่าเริง ชีวิตการมองโลกในแง่ดีของเธอทำให้ความสุขที่ฉายแววจากดวงตายิ่งเจ่มชัด
"ฉันอนุญาตให้ชวนคุณกรินทร์ไปด้วยได้" คนพูดยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อเอ่ยถึงชายหนุ่มอันเป็นที่รักของเพื่อนสาว
ชีวิตสถาปนิกอย่างพวกเธอไม่ได้มีเวลาเที่ยวพักผ่อนมากนัก หลังจากออกแบบบ้านทรงไทยใจกลางเมืองหลังนี้เสร็จพวกเธอจึงวางแผนขึ้นภูสูดอากาศบริสุทธิ์ท่ามกลางขุนเขาและทะเลหมอก....เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เจ้าของเครื่องกดรับกรอกเสียงหวานไพเราะตามสาย
"สวัสดีคะกรินทร์" ดวงตาฉายแววเป็นประกาย
"ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดาติดรถนีกลับได้ คุณคุยงานกับลูกค้าต่อเถอะคะ"
"ใจเย็นๆซิคะ ลูกค้าคืองานของเรานะคะ ห้ามบ่น ไม่เป็นไรคะวันครบรอบฉลองวันไหนก็ได้ค่ะ" ณดากดวางสาย ถอนหายใจเล็กๆ ในขณะที่ภานีมิได้ละสายตาจากการสนทนาของณดาเลย
"คุณกรินทร์ติดลูกค้าอีกแล้วเหรอ วันนี้วันครบรอบ 2 ปีของการคบกันนะ อะไรวะ ฉันไม่เข้าใจเลย วันไหนๆก็ติดลูกค้าตลอดเนี้ย" นี้ไม่ใช่ครั้งแรกของการผิดนัดที่ชายหน่มทำให้เพื่อนสาวของเธอต้องหม่นหมองแม้คำพูดจะแสดงถึงความเข้าใจแต่ลึกๆแล้วภานีรู้ดีว่ามีความไม่เหมือนเดิมเกิดขึ้นระหว่างความรักคู่นี้ ความเป็นเพื่อนของเธอมากกว่า 10 ปี แม้ไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยออกมาแต่แววตาหม่นๆคู่นั้นก็ทำให้เธอเข้าใจณดายิ่งนัก
"ลูกค้านัดคุยเรื่องแบบคอนโดหนะนี ช่วงนี้ใกล้ปิดจ๊อบหลายโครงการด้วยทีมโน้นคงยุ่งหนะ"
"อาว เจ๊ ยังไม่กลับบ้านกันอีกเหรอคับ" เด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ ทีมสถาปนิกเดียวกับกรินทร์เดินหอบเอกสารเข้ามาทักสองสาวด้วยความสนิท
"เฮ้ย ดลแกไม่ต้องอยู่คุยกับลูกค้าเหรอ แล้วคุณกรินทร์หละ" ภานีถามด้วยความสงสัย
"ผมกับพี่กรินทร์เพิ่งคุยกับลูกค้ารายสุดท้ายเสร็จแล้วคับ แยกย้ายกันมาเป็นชั่วโมงแล้วพี่" ณดลเด็กหนุ่มรุ่นน้องทีมเดียวกับกรินทร์กล่าวก่อนหอบม้วนกระดาษออกจากห้องไป



ภูสน
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มิ.ย. 2555, 16:40:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ก.ค. 2555, 16:15:46 น.

จำนวนการเข้าชม : 1050





ภูสน 2 ก.ค. 2555, 16:19:13 น.
มือใหม่หัดเขียนนิยายผิดพลาดประการใดชี้แนะได้นะคะยินดีน้อมรับทุกคำติ(ไม่มีชม)ก็ได้คะ ไม่รู้ว่ามีผู้อ่านให้เกียรติเข้ามาอ่านหรือเปล่าถ้ามีก็ส่งเสียงเพื่อเป็นกำลังใจหน่อยนะคะ ^^


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account