ทิวาเลือน
เรื่องราวของการสืบหาความจริงที่ยังคลุมเครือของการเลิกราของเมฆาและเริ่มทิวาจนนำไปสู่อุบัติเหตุที่คร่าชีวิตฝ่ายหญิง
โดยรวี ที่อยากจะช่วยญาติให้หลุดพ้นความเศร้าโศก ชักชวน อรุณงามญาติฝ่ายหญิงให้มาช่วยกันสืบด้วยความไม่เต็มใจนัก
ยิ่งสืบยิ่งยุ่ง อะไรหนอหรือใครกันที่เป็นสาเหตุอันแท้จริง
โดยรวี ที่อยากจะช่วยญาติให้หลุดพ้นความเศร้าโศก ชักชวน อรุณงามญาติฝ่ายหญิงให้มาช่วยกันสืบด้วยความไม่เต็มใจนัก
ยิ่งสืบยิ่งยุ่ง อะไรหนอหรือใครกันที่เป็นสาเหตุอันแท้จริง
Tags: ชิตา ทิวาเลือน รักโรแมนติค
ตอน: ๗
ตามที่อยู่ที่อรุณงามได้มา บ้านของดาเรศแฟนเก่านายเมฆา อยู่ในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง เขาขับรถจอดหน้าบ้านชั้นเดียวสุดซอย กดกริ่งสักพัก หญิงสาวหน้าตาคุ้นหน้าก็ออกมาเปิดประตู
ใช่ดาเรศอดีตคู่ขาของนายเมฆา นางพยาบาลสาวที่เคยขู่เอาน้ำกรดราดเริ่มทิวาเมื่อครั้งโน้น
หล่อนเพ่งมองรวีอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะระลึกได้ สีหน้าตระหนกตกใจ คาดไม่ถึง
“คุณรวี”
“ใช่ผมเอง ดาเรศใช่ไหม”
“ใช่ คุณมาที่นี่ทำไม”
“มาพบคุณนั่นแหละ ขอผมเข้าไปคุยธุระแป๊บหนึ่งได้ไหม”
“เรื่องอะไร แล้วคุณรู้ที่อยู่ฉันได้ไง”
เสียงของดาเรศไม่เบานัก
“อย่ารู้เลย ผมแค่อยากมาขอร้องคุณเท่านั้น”
“พวกญาตินายเมฆานะเหรอจะมาขอร้องผู้หญิงอย่างฉัน อ้อ พวกญาติเริ่มทิวาด้วย” หล่อนปรายตามองมาที่อรุณงาม ซึ่งโชคดีที่หล่อนกับดาเรศไม่เคยเจอกันมาก่อนที่บริษัท เพราะอรุณงามไม่ได้รับผิดชอบเรื่องงานด้านอนามัยในโรงงานอีกทั้งดาเรศก็เพิ่งมาทำงานใหม่ได้ไม่กี่อาทิตย์ ไม่อย่างนั้นต้องมีฉากปะทะให้ร่ำลือกันไปทั่วโรงงานแน่นอน เพราะความสัมพันธ์เริ่มทิวา – เมฆานั้น ส่วนมากจะเป็นฝ่ายชายที่พาตัวเองเข้าหาญาติฝ่ายหญิง ดังนั้นอรุณงามจึงต้องช่วยเริ่มทิวารับมือกับสาวๆ ในอดีตที่มาระรานหาเรื่องรวมถึงดาเรศคนนี้ด้วย
“ผมแค่จะมาถามเรื่องเมื่อสองปีก่อน”
“จะมาถามอะไรอีก ฉันให้การกับตำรวจไปหมดแล้ว เฮอะ จะมาหาเรื่องกันนะสิไม่ว่า”
“ผมแค่มาถามดีๆ ไม่ได้มาหาเรื่อง” ชายหนุ่มทำท่าจะพล่าม แต่อรุณงามแตะแขนเขาเบาๆ
“ใช่ค่ะ ฉันมาขอร้องคุณเพื่อเปิดเผยความชั่วช้าของนายเมฆา” อรุณงามกล่าว
“เปิดเผยความชั่วเหรอ น่าสนใจนี่ จะเขียนหนังสือชีวิตประวัติความเจ้าชู้ของเขาหรือไง”
“เปล่าหรอก ตอนนี้นายเมฆา ก็อยู่อย่างอมทุกข์อีกค่อนโลกแล้ว ชดใช้ความผิดที่ทำกับคุณ ทำกับทิวาและผู้หญิงอีกหลายๆ คน แต่คุณรู้ไหมว่าตอนนี้พี่ชายกันป้าของฉันกำลังทุกข์หนัก เพราะมัวแต่กล่าวโทษว่าดูแลทิวาไม่ดี ทำให้ต้องมาเจอกับคนอย่างเมฆา เขาทั้งสองยังทำใจไม่ได้จนบัดนี้ ทางด้านคุณรวีเองก็โทษว่าเป็นเพราะทิวาทำให้เมฆาเสียผู้เสียคน สรุปว่าต่างฝ่ายต่างโทษกัน ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร ฉันกับคุณรวีก็เลยต้องมาสืบหาความจริง ให้ทั้งสองฝ่ายสิ้นสงสัย จะได้เลิกทุกข์เลิกโศก เลิกโทษอีกฝ่ายกันเสียที”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ”
“เอ่อ ฉันก็เกรงใจไม่อยากเท้าความหลัง แต่ไหนๆ ก็แบกหน้ามาถามคุณถึงนี่ ฉันก็จะพูดตรงๆ ล่ะนะ นายเมฆาเป็นคนเจ้าชู้ เขาทิ้งคุณมาหาเริ่มทิวา ก็เลยคิดว่าเขาจะไปมีคนใหม่อีกหรือเปล่า ทิวาเลยอยากถอนหมั้น”
“คำถามง่ายๆ แค่นี้ไม่น่าต้องถ่อสังขารมาเลยนะ” ร้ายกาจอย่างไรก็ร้ายอยู่อย่างนั้น
วาจากระแทกกระทั้นเสียไม่มี แต่ถ้าไม่อยากมาเสียเวลาก็ต้องอดทน
“แสดงว่าเธอรู้ว่าผู้หญิงคนใหม่ของเมฆาคือใครหรือดาเรศ” รวีรีบถาม
“ฉันเลิกกับเขาแล้วก็คือเลิกไม่ได้สนใจหรอกนะว่า นายนั่นจะไปมั่วกับใครอีก”
“แล้วทำไมเธอถึงมั่นใจนักว่า เมฆานอกใจเริ่มทิวา” อรุณงามเป็นฝ่ายถามต่อ
“ก็แม่นั่นบอกฉันน่ะสิ” หล่อนบอกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรู้ตัวหน้าถอดสี จะรีบหันหลังเข้าบ้าน แต่รวีไวกว่าดึงแขนไว้ได้ทันท่ามกลางความตกตะลึงของอรุณงาม
“แม่นั่นคือใคร ดาเรศ คุณหมายถึงใคร”
“ปล่อยฉันนะ”
“ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอก นี่คุณให้ปากคำกับตำรวจไม่หมดใช่ไหม เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ”
“คุณรวี ใจเย็นๆ” เป็นอรุณงามที่รีบเข้ามาแกะแขนรวีออก ดาเรศสะบัดแขนไปมา มองรวีดวงตาขุ่น อรุณงามก็เลยดุ
“อย่าถือสาเขาเลยนะ ที่เขาใจร้อนก็เพราะเรื่องเริ่มทิวากับเมฆามันส่งผลถึงความรักของเราสองคน”
รวีมองอรุณงามอย่างไม่เชื่อสายตา พร้อมๆ กับที่อรุณงามเกาะแขนเขาแน่นและแอบหยิกเบาๆ ทำสีหน้าเศร้าสร้อยพอประมาณให้ดาเรศเห็น
“สมัยที่เมฆากับแฟนกับทิวา เราสองคนเจอกันผิวเผินสองสามครั้ง แต่ก็มารู้จักกันเพราะความบังเอิญเมื่อไม่นานมานี้เอง ทีแรกฉันก็ไม่ชอบขี้หน้าเขาหรอกค่ะ ตะ แต่ว่าในที่สุด เราก็เข้าใจกันและรักกัน ฟังดูเหมือนนิยายน้ำเน่านะคะ แต่ป้ากับพี่ฉันกีดกันคุณรวี ลุงคุณรวีก็กีดกันฉันเช่นกัน เพราะโทษกันไปมาเรื่องเริ่มทิวาอย่างที่เล่า พวกเราเพียรอธิบายอย่างไร พวกเขาก็ไม่ฟัง เราไม่อยากมาขุดคุ้ยเรื่องคนตายให้เจ็บช้ำซ้ำเติมกันอีกหรอกค่ะ แต่เราก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ คุณเอง หรือทิวาก็เคยต่อสู้เพื่อความรักมาแล้ว หากสิ่งใดที่คุณพอจะรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็บอกเราเถอะนึกว่าสงสารก็แล้วกัน พวกเราอุตส่าห์มาขอร้องคุณถึงบ้าน ใช่ไหมคะ คุณรวี”
น้ำเสียงเศร้าสร้อย อ่อนหวานที่อรุณงามพยายามทำสุดความสามารถไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า แต่รวีก็ไหวตัวได้รวดเร็ว
“นะ ดาเรศ วันที่ทิวามาที่คลินิก ทิวาเขาปรับทุกข์กับคุณงั้นหรือ”
ดาเรศถอนหายใจ ความลับคับอกที่สร้างความไม่สบายใจมานานหลายปี อาจจะผ่อนคลายได้ในครานี้
“พวกคุณอยากรู้จริงๆ หรือ”
“ใช่ ถ้าทิวาได้บอกอะไรเธอบ้าง พอเป็นเบาะแส เราจะได้รู้ว่าเมฆามีผู้หญิงอื่นหรือเปล่า”
“เขาไม่ได้ปรับทุกข์หรอก วันนั้นเหลือฉันคนเดียวกำลังจะปิดคลินิก จู่ๆ เริ่มทิวาก็เข้ามา บอกว่าอยากตรวจ พอเห็นว่าเป็นฉันเธอก็เลยเปลี่ยนใจ แล้วเธอก็ ก็เอ่อ” พูดถึงตรงนี้ดาเรศก็ทำเสียงเครือ
“เริ่มทิวาก็ขอโทษฉัน และขอให้ฉันอโหสิให้ บอกว่าเรื่องของเราไม่มีใครผิดใครถูก เพราะเราต่างก็ต่อสู้เพื่อความรักอย่างสมศักดิ์ศรีแล้ว เธอขอให้ฉันอย่าบอกใครว่าเธอมาตรวจที่นี่ แต่ฉันไม่เชื่อเธอ ฉันแอบโทรไปหาเมฆาว่าทิวาอยู่กับฉัน เพื่อที่จะให้สองคนนี้ทะเลาะกันอีก เพราะเห็นได้ชัดว่าว่าหล่อนหลบหน้าเขา ไม่นึกเลยว่าพอเมฆามาพาทิวาไป แล้วจะเกิดอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
แปลว่าเริ่มทิวาไม่ได้มากับเมฆาแต่เริ่มงั้นหรือ อรุณงามเข้าใจมาตลอดว่า เมฆาพาทิวาไปจากบ้าน
“ทุกวันนี้ฉันก็ยังทำบุญไปให้เธอกับลูกอยู่เสมอ ชดเชยบาปในใจของฉัน”
“ลูกหรือ” อรุณงามกับรวีอุทานพร้อมกัน
“ใช่ เธอสงสัยว่าตัวเองจะท้อง เลยมาตรวจ แต่ไม่ทันได้ตรวจเพราะเห็นว่าเป็นฉัน เธอบอกว่ายังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ และไม่อยากให้เมฆารู้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอมาบอกฉันทำไม ฉันก็เลยเดาเอาว่า เมฆาคงทำตัวเจ้าชู้ จนหล่อนทนให้เป็นพ่อของเด็กไม่ได้ พอหล่อนเสีย แล้วตำรวจมาสอบปากคำ ฉันก็เลยไม่พูดเพราะอย่างน้อย ด้วยความที่เป็นลูกผู้หญิงด้วยกัน คงไม่อยากให้ใครรู้ว่า ท้องก่อนแต่งถ้าเจ้าตัวไม่อยากเปิดเผย และที่สำคัญฉันจะได้ทำตามคำขอครั้งสุดท้ายของเริ่มทิวาด้วย”
หล่อนจบคำพูดด้วยการหันหลัง และเดินเข้าบ้านด้วยความสะเทือนใจ พร้อมปิดประตู ดังลั่น แต่ไม่สามารถสั่นสะเทือนความรู้สึกตกใจที่จู่โจมสองหนุ่มสาวผู้มาเยือนได้
“ถึงฉันจะร้ายกับหล่อนมาก่อน แต่ฉันก็เก็บความลับให้หล่อนมาหลายปี พวกคุณไม่รู้จริงๆ สินะว่า ทิวาท้องอ่อนๆ ตอนเสียชีวิต แต่ก็ดีแล้ว ที่ถาม ฉันจะได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจออกไปเสียที”
หล่อนพูดมาจากในบ้านโดยมีรั้วกั้น
ไม่มีเสียงตอบจากรวีหรืออรุณงาม
“กลับไปเสีย แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ขอให้พวกคุณโชคดีเรื่องความรักก็แล้วกัน”
สภาพของอรุณงามยามนั่งรถกลับนั้น นิ่งเฉยเสียจนรวีไม่กล้าตอแย หล่อนนั่งนิ่งไม่พูดจา นอกจากรับโทรศัพท์จากเพื่อน แล้วหล่อนก็ตอบแค่ ว่า จ้ะ ได้จ้ะ อืม พอมาถึงคอนโด หล่อนก็ขอยืมคอมพิวเตอร์ใช้อินเตอร์เนตทันที
รวีเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาอรุณงามก็ยังคงนั่งอยู่หน้าจอ
“คุณช็อคมากหรืออรุณงามที่ทิวาท้อง”
หล่อนตอบโดยไม่หันหน้ามา
“ตกใจมากกว่า แล้วก็สงสารทิวากับลูก”
“ผมก็ตกใจเหมือนกัน สงสารเมฆาด้วย”
คราวนี้อรุณงามหันหน้ามา
“สงสารเขาทำไม เห็นได้ชัดอยู่แล้ว เมฆาต้องมีผู้หญิงคนใหม่ แล้วพอทิวารู้ตัวว่าท้องก็เลยไม่อยากบอกให้นายนั่นรู้ แล้วก็ถอนหมั้น”
“เขายืนยันกับผมและลุงว่า เขาไม่ได้นอกใจ และก็ไม่ได้ทะเลาะกับเริ่มทิวาก่อน”
“คุณเชื่อหรือ”
“ผมเชื่อญาติผม คุณเชื่อญาติคุณ เถียงกันไปก็ไม่จบหรอกเรื่องนี้ ผมจะไปเมืองจีนมะรืนนี้ จะไปเค้นถามเจ้าเมฆให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย ที่จริงควรจะไปตั้งนานแล้ว”
อรุณงามพยักหน้า
“แล้วก็ ฉันขอโทษนะที่ต้องอ้างว่าเราเป็นคู่รักกัน ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ผมว่าดาเรศดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่”
คราวนี้หล่อนหัวเราะ
“ใครเชื่อก็บ้า แต่ดาเรศก็คงอัดอั้นพอดูถึงได้บอกเราเรื่องทิวา”
“แต่ผมว่า” เขาเดินเข้ามาใกล้ ย่อตัวจนใบหน้าเกือบชิดกัน
“จิตใต้สำนึกคุณคงคิดอย่างนั้นอยู่พอดี สมองก็เลยสั่งการปากให้พูดไปตามใจคิด”
เขาคิดว่าใบหน้านวลนั้นซับสีเลือดชั่วแวบ ก่อนจะโดนผลักอกจนล้มลงก้นจ้ำเบ้า
“ก็อย่างที่ฉันว่า รอน้ำปิงแห้งก่อนเถอะ” อรุณงามเดินหนีด้วยต้องซ่อนสีหน้าขวยเขิน
“ผมล้อเล่นน่า แล้วนั่นคุณจะไปไหน”
“ไปข้างนอก เดี๋ยวฉันมา”
คนบ้าเอ้ย มาเล่นอะไรทำเอาตกอกตกใจหมด อย่าเชียวนะ อรุณงาม อย่าได้เผลอใจไปเชียว ถึงเขาจะหน้าตาไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ มีน้ำใจใส่ใจดูแลคนตกทุกข์ได้ยาก หน้าที่การงานดีแถมยังโสด แต่เขาก็เป็นญาติเมฆา อะไรอะไรยังไม่กระจ่าง อย่าพยายามทำให้หัวใจไม่ว่างตอนนี้ ระวังจะเสียใจ
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น พอเดินเล่นให้จิตใจปลอดโปร่ง หล่อนก็หิ้วถุงพลาสติคมาสามสี่ถุงเดินเข้าครัวที่ปกติเขาใช้แต่ต้มกาแฟ ไม่นานจากนั้นก็ได้กลิ่นอาหารหอมฉุนออกมา
“กลิ่นอะไร ห๊อม หอม”
“มื้อเย็นไง หิวหรือยัง กินกันเลยไหม”
“คุณไปซื้อร้านไหน โจ๊กมื้อเช้าก็เหมือนกัน”
“ร้านข้าวแกงแถวนี้แหละ แต่ฉันเอามาปรุงโน่นนิด นี่หน่อย เท่านั้นเอง”
เท่านั้นเองของอรุณงาม คือ ไข่เจียว หอมฟุ้ง แกงส้มหอมฉุย หมูทอดกระเทียมพริกไทยรสเด็ด กับข้าวแค่สามอย่าง แต่เขาตักข้าวเพิ่มสองครั้ง ฝีมืออรุณงามนี่ใช้ได้ ไม่เสียชื่อเป็นญาติเริ่มทิวา แค่คนทำกลับกินนับคำได้ เคี้ยวแต่ละทีเหมือนมีอะไรมาขวางคอ
“น่า คุณ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินเข้าไปเยอะๆ”
“อิ่มแล้ว อ้อ พรุ่งนี้เช้าฉันรบกวนคุณไปส่งที่อาเขตหน่อยนะ และขอฝากข้าวของไว้ในห้องก่อน พอได้ที่อยู่แน่นอนแล้ว จะลงมาเอา”
“หมายความว่าไงได้ที่อยู่แน่นอน คุณจะไปไหน” รวีวางช้อน มองหน้าสาวเจ้าที่หลบสายตา
“เพื่อนฉันโทรมา ว่ามีงานทีรีสอร์ทแถวแม่ริม ให้ลองไปสัมภาษณ์พรุ่งนี้ ถ้าได้งานก็หมายความว่าฉันต้องอยู่ที่นั่นเลย และถ้าสมมติว่าได้แล้วจะติดต่อคุณเรื่องข้าวของกับเรื่องของทิวาทีหลัง”
รวีรู้สึกโมโหขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล
“แล้วถ้าไม่ได้งานล่ะ”
“ก็ เอ่อ”
“ว่าไง มีแผนสำรองไหนอีก”เขาตะคอก
“อย่าตะคอกได้ไหม” แทนที่จะเดือดกลับ คราวนี้อรุณงามขอร้องเขาเบาๆ
“เอาเบอร์เพื่อนคุณมา ผมจะโทรถามด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้”
“อย่ามายุ่งเลย คุณไม่เกี่ยว”
“เกี่ยวไม่เกี่ยว ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่คุณหอบผ้าหนีตามมาก็แล้วกัน ตอบมาดีๆ ถ้าไม่ได้งานจะทำอย่างไรต่อไป”
อรุณงามก้มลงมองพื้น
“อรุณงาม คุณโตแล้วนะ”
“ก็แล้วไงเล่า บ้านก็ไม่มีอยู่ ฉันก็ต้องดิ้นรนมีชีวิตอยู่ เรื่องทิวาคุณก็จะสืบต่อแล้วไม่ใช่หรือ แล้วผิดตรงไหนที่จะเข้าป่าหางานทำ”
“ก็ผมบอกว่าให้อยู่ที่นี่ไปก่อน”เขาตะเบ็งเสียง
“คุณไม่เคยพูด”
“ก็พูดแล้วเมื่อกี้”
“ขอบใจ แต่อย่าเลย เท่านี้ก็ไร้ยางอายพอแล้วที่ทำตัวเหมือนหนีตามคุณมา”
“คุณโดนไล่ออกจากบ้าน ผมก็มีส่วนผิด แต่หากคุณไม่อยากกลับเข้าบ้าน คุณก็ควรมีจุดหมายที่แน่นอน กว่าการเดินดุ่มๆ ขึ้นดอย”
“แล้วขึ้นดอยหางาน มันผิดตรงไหน อาจจะมีความสุข สนุกกว่าอยู่ในเวียงด้วยซ้ำ”
“อรุณงาม มันไม่ง่ายอย่างนั้น”
“ฉันควรจะพูดคำนั้นมากกว่า แต่ก็ขอบใจจริงๆ สำหรับคำชวน”
“คุณนี่ดื้อจริงๆ” เขาสบถ แต่ก็ไร้คำตอบจากคนดื้อ
อรุณงามยามเช้า แสงรวีแตะติดท้องฟ้า กระทบก้อนเมฆให้เกิดสีสัน เบิกทิวานี้ให้สดใส แต่หลานชายพ่อเลี้ยงเอนกกลับรู้สึกขุ่นมัวกับหลานสาวป้ารุ้งแพงเหลือเกิน เป็นน้องเป็นนุ่งจะตีเสียให้เข็ด
เช้าวันนี้หล่อนหิ้วกระเป๋าใบเล็ก แต่ดูแปลกตาในชุดเสื้อสูทกระโปรงสีน้ำตาลเตรียมพร้อมการสัมภาษณ์เต็มที่
“สัมภาษณ์ตำแหน่งอะไร”
“ผู้ช่วยผู้จัดการ”
“คุณคิดใหม่ไม่ดีกว่าหรือ อยู่ที่คอนโดผม สงบจิต สงบใจซักพัก รอผมกลับมาจากเมืองจีน หากไม่อยากทำงานกับผม ก็หางานไปเรื่อยๆ ก็พอดี เคลียร์เรื่องเมฆากับเริ่มทิวาให้เรียบร้อย ค่อยเริ่มงาน”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันอยากไปสงบจิตใจไกลบ้านมากกว่า”
“รถโดยสารนี่ถึงรีสอร์ทเลยหรือ”
“เปล่าค่ะ ต้องให้เพื่อนออกมารับ”
“ไกลไหมจากจุดที่คุณลงรถ”
“ราวสิบกิโลเมตรมังคะ เห็นเพื่อนว่าอย่างนั้น ถ้าดูตามแผนที่ก็ไม่น่ามีอันตรายอะไร”
รวีคว้าแผนที่ที่อรุณงามปริ๊นออกมาจากอินเตอร์เนต อ่านแล้วส่ายหน้า
“ไม่อันตรายถ้าไปรถส่วนตัว แต่ถ้าคุณโดยสารรถประจำทางไปอันตรายแน่ๆ รีสอร์ทนี้ผมเคยพาลูกค้าไปพัก จุดที่คุณลงรถมันคือป่า ขอเลื่อนเขาเป็นอาทิตย์หน้าได้ไหม รอให้ผมกลับจากเมืองจีนก่อนแล้วผมจะไปส่ง”
“โอ้ย เกรงใจค่ะ ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนฉันจะมารับ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่อยากอยู่คอนโดคุณ”
รวีจ้องหน้าอรุณงาม บอกไม่ถูกว่าทำไมเขาถึงทำอย่างที่เขากำลังจะทำด้วย
“งั้นผมไปส่ง”
“เฮ้ย อย่าดีกว่า”
“เขาบอกว่ารู้ผลสัมภาษณ์ภายในวันเดียวใช่ไหม ไม่เสียเวลาหรอก”
“แต่ว่างานคุณ แล้วคุณต้องไปเมืองจีนพรุ่งนี้นะ”
“ถ้าไม่ให้ผมไปส่ง คุณก็กลับขึ้นคอนโดเดี๋ยวนี้ จะไปไม่ไป”
“คุณอย่ามาบังคับฉันนะ”
“จะไปไม่ไป อรุณ” เขาทำเสียงเข้ม อรุณงามเริ่มเห็นความพ่ายแพ้รางๆ
“ฉันชื่ออรุณงาม” หล่อนค้อนเขาตาแทบคว่ำ รวีโค้งตัวสวยงามเปิดประตูด้านข้างคนขับให้ราวบริการเจ้าหญิง
“แต่ผมอยากเรียกคุณว่า อรุณ เชิญครับ” เขายักคิ้วให้อย่างคนที่เหนือกว่า
.............................................................................
แมงปอ - ค้า
หนอนหนังสือ - อิอิ
an-o - ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวไปแก้ในไฟล์ต้นฉบับ ขอโทษคนอ่านด้วยนะคะ
natee - ขอบคุณค้าาาาา
หมูบิน - ชิตาเพิ่งหัดเขียนแนวนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์และขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ
ชิตา
โดย : ชิตา วันที่ : [ 14 มี.ค. 2554 ] 18:41:17 น.
>> ความคิดเห็นที่ 1
แอบมาอ่าน แล้วก็ย่องๆๆๆ
โดย : ตุ๊งแช่ [ 14 มี.ค. 2554 ] 20:32:47 น.
>> ความคิดเห็นที่ 2
ไม่ต้องแอบไม่ต้องซ่อนน่าาาาา
อ้อม ซำบายดีบ่อ
โดย : ชิตา [ 14 มี.ค. 2554 ] 21:41:43 น.
>> ความคิดเห็นที่ 3
ชอบค่ะ ชอบ รอตามอยู่นะคะ
โดย : natee [ 14 มี.ค. 2554 ] 22:54:44 น.
>> ความคิดเห็นที่ 4
นายเมฆาไม่รู้แน่เลยว่าเริ่มทิวาท้อง
โดย : an-o [ 14 มี.ค. 2554 ] 22:58:54 น.
>> ความคิดเห็นที่ 5
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักสืบไปด้วยค่ะ นี้ขนาดเริ่มหัดเขียนแนวนี้นะค่ะเนี้ย ยังดีขนาดนี้ เนอะ
แต่ยังไม่ลืมเรื่องม่านเมืองหมอกนะค่ะ อยากอ่านภาคต่อไปมากๆ เลยค่ะ
โดย : หมูบิน [ 15 มี.ค. 2554 ] 08:44:50 น.
>> ความคิดเห็นที่ 6
อรุณงามยามเช้า แสงรวีแตะติดท้องฟ้า << ชอบตอนนี้จังค่ะ :)
พี่ตะวันทำทิวาท้องหรือเปล่าเอ่ย?
โดย : pattisa [ 20 มี.ค. 2554 ] 00:38:13 น.
>> ความคิดเห็นที่ 7
“คุณช็อคมากหรือที่อรุณงามท้อง”
เอะ ยังไง??
ออิิอิ ลุ้นมากเลยค่ะ ^^
โดย : black-sheep [ 26 มี.ค. 2554 ] 01:26:12 น.
......................
ขอบคุณที่ท้วงเรื่องคำผิดค่ะ
ใช่ดาเรศอดีตคู่ขาของนายเมฆา นางพยาบาลสาวที่เคยขู่เอาน้ำกรดราดเริ่มทิวาเมื่อครั้งโน้น
หล่อนเพ่งมองรวีอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะระลึกได้ สีหน้าตระหนกตกใจ คาดไม่ถึง
“คุณรวี”
“ใช่ผมเอง ดาเรศใช่ไหม”
“ใช่ คุณมาที่นี่ทำไม”
“มาพบคุณนั่นแหละ ขอผมเข้าไปคุยธุระแป๊บหนึ่งได้ไหม”
“เรื่องอะไร แล้วคุณรู้ที่อยู่ฉันได้ไง”
เสียงของดาเรศไม่เบานัก
“อย่ารู้เลย ผมแค่อยากมาขอร้องคุณเท่านั้น”
“พวกญาตินายเมฆานะเหรอจะมาขอร้องผู้หญิงอย่างฉัน อ้อ พวกญาติเริ่มทิวาด้วย” หล่อนปรายตามองมาที่อรุณงาม ซึ่งโชคดีที่หล่อนกับดาเรศไม่เคยเจอกันมาก่อนที่บริษัท เพราะอรุณงามไม่ได้รับผิดชอบเรื่องงานด้านอนามัยในโรงงานอีกทั้งดาเรศก็เพิ่งมาทำงานใหม่ได้ไม่กี่อาทิตย์ ไม่อย่างนั้นต้องมีฉากปะทะให้ร่ำลือกันไปทั่วโรงงานแน่นอน เพราะความสัมพันธ์เริ่มทิวา – เมฆานั้น ส่วนมากจะเป็นฝ่ายชายที่พาตัวเองเข้าหาญาติฝ่ายหญิง ดังนั้นอรุณงามจึงต้องช่วยเริ่มทิวารับมือกับสาวๆ ในอดีตที่มาระรานหาเรื่องรวมถึงดาเรศคนนี้ด้วย
“ผมแค่จะมาถามเรื่องเมื่อสองปีก่อน”
“จะมาถามอะไรอีก ฉันให้การกับตำรวจไปหมดแล้ว เฮอะ จะมาหาเรื่องกันนะสิไม่ว่า”
“ผมแค่มาถามดีๆ ไม่ได้มาหาเรื่อง” ชายหนุ่มทำท่าจะพล่าม แต่อรุณงามแตะแขนเขาเบาๆ
“ใช่ค่ะ ฉันมาขอร้องคุณเพื่อเปิดเผยความชั่วช้าของนายเมฆา” อรุณงามกล่าว
“เปิดเผยความชั่วเหรอ น่าสนใจนี่ จะเขียนหนังสือชีวิตประวัติความเจ้าชู้ของเขาหรือไง”
“เปล่าหรอก ตอนนี้นายเมฆา ก็อยู่อย่างอมทุกข์อีกค่อนโลกแล้ว ชดใช้ความผิดที่ทำกับคุณ ทำกับทิวาและผู้หญิงอีกหลายๆ คน แต่คุณรู้ไหมว่าตอนนี้พี่ชายกันป้าของฉันกำลังทุกข์หนัก เพราะมัวแต่กล่าวโทษว่าดูแลทิวาไม่ดี ทำให้ต้องมาเจอกับคนอย่างเมฆา เขาทั้งสองยังทำใจไม่ได้จนบัดนี้ ทางด้านคุณรวีเองก็โทษว่าเป็นเพราะทิวาทำให้เมฆาเสียผู้เสียคน สรุปว่าต่างฝ่ายต่างโทษกัน ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร ฉันกับคุณรวีก็เลยต้องมาสืบหาความจริง ให้ทั้งสองฝ่ายสิ้นสงสัย จะได้เลิกทุกข์เลิกโศก เลิกโทษอีกฝ่ายกันเสียที”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ”
“เอ่อ ฉันก็เกรงใจไม่อยากเท้าความหลัง แต่ไหนๆ ก็แบกหน้ามาถามคุณถึงนี่ ฉันก็จะพูดตรงๆ ล่ะนะ นายเมฆาเป็นคนเจ้าชู้ เขาทิ้งคุณมาหาเริ่มทิวา ก็เลยคิดว่าเขาจะไปมีคนใหม่อีกหรือเปล่า ทิวาเลยอยากถอนหมั้น”
“คำถามง่ายๆ แค่นี้ไม่น่าต้องถ่อสังขารมาเลยนะ” ร้ายกาจอย่างไรก็ร้ายอยู่อย่างนั้น
วาจากระแทกกระทั้นเสียไม่มี แต่ถ้าไม่อยากมาเสียเวลาก็ต้องอดทน
“แสดงว่าเธอรู้ว่าผู้หญิงคนใหม่ของเมฆาคือใครหรือดาเรศ” รวีรีบถาม
“ฉันเลิกกับเขาแล้วก็คือเลิกไม่ได้สนใจหรอกนะว่า นายนั่นจะไปมั่วกับใครอีก”
“แล้วทำไมเธอถึงมั่นใจนักว่า เมฆานอกใจเริ่มทิวา” อรุณงามเป็นฝ่ายถามต่อ
“ก็แม่นั่นบอกฉันน่ะสิ” หล่อนบอกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรู้ตัวหน้าถอดสี จะรีบหันหลังเข้าบ้าน แต่รวีไวกว่าดึงแขนไว้ได้ทันท่ามกลางความตกตะลึงของอรุณงาม
“แม่นั่นคือใคร ดาเรศ คุณหมายถึงใคร”
“ปล่อยฉันนะ”
“ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอก นี่คุณให้ปากคำกับตำรวจไม่หมดใช่ไหม เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ”
“คุณรวี ใจเย็นๆ” เป็นอรุณงามที่รีบเข้ามาแกะแขนรวีออก ดาเรศสะบัดแขนไปมา มองรวีดวงตาขุ่น อรุณงามก็เลยดุ
“อย่าถือสาเขาเลยนะ ที่เขาใจร้อนก็เพราะเรื่องเริ่มทิวากับเมฆามันส่งผลถึงความรักของเราสองคน”
รวีมองอรุณงามอย่างไม่เชื่อสายตา พร้อมๆ กับที่อรุณงามเกาะแขนเขาแน่นและแอบหยิกเบาๆ ทำสีหน้าเศร้าสร้อยพอประมาณให้ดาเรศเห็น
“สมัยที่เมฆากับแฟนกับทิวา เราสองคนเจอกันผิวเผินสองสามครั้ง แต่ก็มารู้จักกันเพราะความบังเอิญเมื่อไม่นานมานี้เอง ทีแรกฉันก็ไม่ชอบขี้หน้าเขาหรอกค่ะ ตะ แต่ว่าในที่สุด เราก็เข้าใจกันและรักกัน ฟังดูเหมือนนิยายน้ำเน่านะคะ แต่ป้ากับพี่ฉันกีดกันคุณรวี ลุงคุณรวีก็กีดกันฉันเช่นกัน เพราะโทษกันไปมาเรื่องเริ่มทิวาอย่างที่เล่า พวกเราเพียรอธิบายอย่างไร พวกเขาก็ไม่ฟัง เราไม่อยากมาขุดคุ้ยเรื่องคนตายให้เจ็บช้ำซ้ำเติมกันอีกหรอกค่ะ แต่เราก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ คุณเอง หรือทิวาก็เคยต่อสู้เพื่อความรักมาแล้ว หากสิ่งใดที่คุณพอจะรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็บอกเราเถอะนึกว่าสงสารก็แล้วกัน พวกเราอุตส่าห์มาขอร้องคุณถึงบ้าน ใช่ไหมคะ คุณรวี”
น้ำเสียงเศร้าสร้อย อ่อนหวานที่อรุณงามพยายามทำสุดความสามารถไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า แต่รวีก็ไหวตัวได้รวดเร็ว
“นะ ดาเรศ วันที่ทิวามาที่คลินิก ทิวาเขาปรับทุกข์กับคุณงั้นหรือ”
ดาเรศถอนหายใจ ความลับคับอกที่สร้างความไม่สบายใจมานานหลายปี อาจจะผ่อนคลายได้ในครานี้
“พวกคุณอยากรู้จริงๆ หรือ”
“ใช่ ถ้าทิวาได้บอกอะไรเธอบ้าง พอเป็นเบาะแส เราจะได้รู้ว่าเมฆามีผู้หญิงอื่นหรือเปล่า”
“เขาไม่ได้ปรับทุกข์หรอก วันนั้นเหลือฉันคนเดียวกำลังจะปิดคลินิก จู่ๆ เริ่มทิวาก็เข้ามา บอกว่าอยากตรวจ พอเห็นว่าเป็นฉันเธอก็เลยเปลี่ยนใจ แล้วเธอก็ ก็เอ่อ” พูดถึงตรงนี้ดาเรศก็ทำเสียงเครือ
“เริ่มทิวาก็ขอโทษฉัน และขอให้ฉันอโหสิให้ บอกว่าเรื่องของเราไม่มีใครผิดใครถูก เพราะเราต่างก็ต่อสู้เพื่อความรักอย่างสมศักดิ์ศรีแล้ว เธอขอให้ฉันอย่าบอกใครว่าเธอมาตรวจที่นี่ แต่ฉันไม่เชื่อเธอ ฉันแอบโทรไปหาเมฆาว่าทิวาอยู่กับฉัน เพื่อที่จะให้สองคนนี้ทะเลาะกันอีก เพราะเห็นได้ชัดว่าว่าหล่อนหลบหน้าเขา ไม่นึกเลยว่าพอเมฆามาพาทิวาไป แล้วจะเกิดอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
แปลว่าเริ่มทิวาไม่ได้มากับเมฆาแต่เริ่มงั้นหรือ อรุณงามเข้าใจมาตลอดว่า เมฆาพาทิวาไปจากบ้าน
“ทุกวันนี้ฉันก็ยังทำบุญไปให้เธอกับลูกอยู่เสมอ ชดเชยบาปในใจของฉัน”
“ลูกหรือ” อรุณงามกับรวีอุทานพร้อมกัน
“ใช่ เธอสงสัยว่าตัวเองจะท้อง เลยมาตรวจ แต่ไม่ทันได้ตรวจเพราะเห็นว่าเป็นฉัน เธอบอกว่ายังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ และไม่อยากให้เมฆารู้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอมาบอกฉันทำไม ฉันก็เลยเดาเอาว่า เมฆาคงทำตัวเจ้าชู้ จนหล่อนทนให้เป็นพ่อของเด็กไม่ได้ พอหล่อนเสีย แล้วตำรวจมาสอบปากคำ ฉันก็เลยไม่พูดเพราะอย่างน้อย ด้วยความที่เป็นลูกผู้หญิงด้วยกัน คงไม่อยากให้ใครรู้ว่า ท้องก่อนแต่งถ้าเจ้าตัวไม่อยากเปิดเผย และที่สำคัญฉันจะได้ทำตามคำขอครั้งสุดท้ายของเริ่มทิวาด้วย”
หล่อนจบคำพูดด้วยการหันหลัง และเดินเข้าบ้านด้วยความสะเทือนใจ พร้อมปิดประตู ดังลั่น แต่ไม่สามารถสั่นสะเทือนความรู้สึกตกใจที่จู่โจมสองหนุ่มสาวผู้มาเยือนได้
“ถึงฉันจะร้ายกับหล่อนมาก่อน แต่ฉันก็เก็บความลับให้หล่อนมาหลายปี พวกคุณไม่รู้จริงๆ สินะว่า ทิวาท้องอ่อนๆ ตอนเสียชีวิต แต่ก็ดีแล้ว ที่ถาม ฉันจะได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจออกไปเสียที”
หล่อนพูดมาจากในบ้านโดยมีรั้วกั้น
ไม่มีเสียงตอบจากรวีหรืออรุณงาม
“กลับไปเสีย แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ขอให้พวกคุณโชคดีเรื่องความรักก็แล้วกัน”
สภาพของอรุณงามยามนั่งรถกลับนั้น นิ่งเฉยเสียจนรวีไม่กล้าตอแย หล่อนนั่งนิ่งไม่พูดจา นอกจากรับโทรศัพท์จากเพื่อน แล้วหล่อนก็ตอบแค่ ว่า จ้ะ ได้จ้ะ อืม พอมาถึงคอนโด หล่อนก็ขอยืมคอมพิวเตอร์ใช้อินเตอร์เนตทันที
รวีเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาอรุณงามก็ยังคงนั่งอยู่หน้าจอ
“คุณช็อคมากหรืออรุณงามที่ทิวาท้อง”
หล่อนตอบโดยไม่หันหน้ามา
“ตกใจมากกว่า แล้วก็สงสารทิวากับลูก”
“ผมก็ตกใจเหมือนกัน สงสารเมฆาด้วย”
คราวนี้อรุณงามหันหน้ามา
“สงสารเขาทำไม เห็นได้ชัดอยู่แล้ว เมฆาต้องมีผู้หญิงคนใหม่ แล้วพอทิวารู้ตัวว่าท้องก็เลยไม่อยากบอกให้นายนั่นรู้ แล้วก็ถอนหมั้น”
“เขายืนยันกับผมและลุงว่า เขาไม่ได้นอกใจ และก็ไม่ได้ทะเลาะกับเริ่มทิวาก่อน”
“คุณเชื่อหรือ”
“ผมเชื่อญาติผม คุณเชื่อญาติคุณ เถียงกันไปก็ไม่จบหรอกเรื่องนี้ ผมจะไปเมืองจีนมะรืนนี้ จะไปเค้นถามเจ้าเมฆให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย ที่จริงควรจะไปตั้งนานแล้ว”
อรุณงามพยักหน้า
“แล้วก็ ฉันขอโทษนะที่ต้องอ้างว่าเราเป็นคู่รักกัน ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ผมว่าดาเรศดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่”
คราวนี้หล่อนหัวเราะ
“ใครเชื่อก็บ้า แต่ดาเรศก็คงอัดอั้นพอดูถึงได้บอกเราเรื่องทิวา”
“แต่ผมว่า” เขาเดินเข้ามาใกล้ ย่อตัวจนใบหน้าเกือบชิดกัน
“จิตใต้สำนึกคุณคงคิดอย่างนั้นอยู่พอดี สมองก็เลยสั่งการปากให้พูดไปตามใจคิด”
เขาคิดว่าใบหน้านวลนั้นซับสีเลือดชั่วแวบ ก่อนจะโดนผลักอกจนล้มลงก้นจ้ำเบ้า
“ก็อย่างที่ฉันว่า รอน้ำปิงแห้งก่อนเถอะ” อรุณงามเดินหนีด้วยต้องซ่อนสีหน้าขวยเขิน
“ผมล้อเล่นน่า แล้วนั่นคุณจะไปไหน”
“ไปข้างนอก เดี๋ยวฉันมา”
คนบ้าเอ้ย มาเล่นอะไรทำเอาตกอกตกใจหมด อย่าเชียวนะ อรุณงาม อย่าได้เผลอใจไปเชียว ถึงเขาจะหน้าตาไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ มีน้ำใจใส่ใจดูแลคนตกทุกข์ได้ยาก หน้าที่การงานดีแถมยังโสด แต่เขาก็เป็นญาติเมฆา อะไรอะไรยังไม่กระจ่าง อย่าพยายามทำให้หัวใจไม่ว่างตอนนี้ ระวังจะเสียใจ
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น พอเดินเล่นให้จิตใจปลอดโปร่ง หล่อนก็หิ้วถุงพลาสติคมาสามสี่ถุงเดินเข้าครัวที่ปกติเขาใช้แต่ต้มกาแฟ ไม่นานจากนั้นก็ได้กลิ่นอาหารหอมฉุนออกมา
“กลิ่นอะไร ห๊อม หอม”
“มื้อเย็นไง หิวหรือยัง กินกันเลยไหม”
“คุณไปซื้อร้านไหน โจ๊กมื้อเช้าก็เหมือนกัน”
“ร้านข้าวแกงแถวนี้แหละ แต่ฉันเอามาปรุงโน่นนิด นี่หน่อย เท่านั้นเอง”
เท่านั้นเองของอรุณงาม คือ ไข่เจียว หอมฟุ้ง แกงส้มหอมฉุย หมูทอดกระเทียมพริกไทยรสเด็ด กับข้าวแค่สามอย่าง แต่เขาตักข้าวเพิ่มสองครั้ง ฝีมืออรุณงามนี่ใช้ได้ ไม่เสียชื่อเป็นญาติเริ่มทิวา แค่คนทำกลับกินนับคำได้ เคี้ยวแต่ละทีเหมือนมีอะไรมาขวางคอ
“น่า คุณ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินเข้าไปเยอะๆ”
“อิ่มแล้ว อ้อ พรุ่งนี้เช้าฉันรบกวนคุณไปส่งที่อาเขตหน่อยนะ และขอฝากข้าวของไว้ในห้องก่อน พอได้ที่อยู่แน่นอนแล้ว จะลงมาเอา”
“หมายความว่าไงได้ที่อยู่แน่นอน คุณจะไปไหน” รวีวางช้อน มองหน้าสาวเจ้าที่หลบสายตา
“เพื่อนฉันโทรมา ว่ามีงานทีรีสอร์ทแถวแม่ริม ให้ลองไปสัมภาษณ์พรุ่งนี้ ถ้าได้งานก็หมายความว่าฉันต้องอยู่ที่นั่นเลย และถ้าสมมติว่าได้แล้วจะติดต่อคุณเรื่องข้าวของกับเรื่องของทิวาทีหลัง”
รวีรู้สึกโมโหขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล
“แล้วถ้าไม่ได้งานล่ะ”
“ก็ เอ่อ”
“ว่าไง มีแผนสำรองไหนอีก”เขาตะคอก
“อย่าตะคอกได้ไหม” แทนที่จะเดือดกลับ คราวนี้อรุณงามขอร้องเขาเบาๆ
“เอาเบอร์เพื่อนคุณมา ผมจะโทรถามด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้”
“อย่ามายุ่งเลย คุณไม่เกี่ยว”
“เกี่ยวไม่เกี่ยว ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่คุณหอบผ้าหนีตามมาก็แล้วกัน ตอบมาดีๆ ถ้าไม่ได้งานจะทำอย่างไรต่อไป”
อรุณงามก้มลงมองพื้น
“อรุณงาม คุณโตแล้วนะ”
“ก็แล้วไงเล่า บ้านก็ไม่มีอยู่ ฉันก็ต้องดิ้นรนมีชีวิตอยู่ เรื่องทิวาคุณก็จะสืบต่อแล้วไม่ใช่หรือ แล้วผิดตรงไหนที่จะเข้าป่าหางานทำ”
“ก็ผมบอกว่าให้อยู่ที่นี่ไปก่อน”เขาตะเบ็งเสียง
“คุณไม่เคยพูด”
“ก็พูดแล้วเมื่อกี้”
“ขอบใจ แต่อย่าเลย เท่านี้ก็ไร้ยางอายพอแล้วที่ทำตัวเหมือนหนีตามคุณมา”
“คุณโดนไล่ออกจากบ้าน ผมก็มีส่วนผิด แต่หากคุณไม่อยากกลับเข้าบ้าน คุณก็ควรมีจุดหมายที่แน่นอน กว่าการเดินดุ่มๆ ขึ้นดอย”
“แล้วขึ้นดอยหางาน มันผิดตรงไหน อาจจะมีความสุข สนุกกว่าอยู่ในเวียงด้วยซ้ำ”
“อรุณงาม มันไม่ง่ายอย่างนั้น”
“ฉันควรจะพูดคำนั้นมากกว่า แต่ก็ขอบใจจริงๆ สำหรับคำชวน”
“คุณนี่ดื้อจริงๆ” เขาสบถ แต่ก็ไร้คำตอบจากคนดื้อ
อรุณงามยามเช้า แสงรวีแตะติดท้องฟ้า กระทบก้อนเมฆให้เกิดสีสัน เบิกทิวานี้ให้สดใส แต่หลานชายพ่อเลี้ยงเอนกกลับรู้สึกขุ่นมัวกับหลานสาวป้ารุ้งแพงเหลือเกิน เป็นน้องเป็นนุ่งจะตีเสียให้เข็ด
เช้าวันนี้หล่อนหิ้วกระเป๋าใบเล็ก แต่ดูแปลกตาในชุดเสื้อสูทกระโปรงสีน้ำตาลเตรียมพร้อมการสัมภาษณ์เต็มที่
“สัมภาษณ์ตำแหน่งอะไร”
“ผู้ช่วยผู้จัดการ”
“คุณคิดใหม่ไม่ดีกว่าหรือ อยู่ที่คอนโดผม สงบจิต สงบใจซักพัก รอผมกลับมาจากเมืองจีน หากไม่อยากทำงานกับผม ก็หางานไปเรื่อยๆ ก็พอดี เคลียร์เรื่องเมฆากับเริ่มทิวาให้เรียบร้อย ค่อยเริ่มงาน”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันอยากไปสงบจิตใจไกลบ้านมากกว่า”
“รถโดยสารนี่ถึงรีสอร์ทเลยหรือ”
“เปล่าค่ะ ต้องให้เพื่อนออกมารับ”
“ไกลไหมจากจุดที่คุณลงรถ”
“ราวสิบกิโลเมตรมังคะ เห็นเพื่อนว่าอย่างนั้น ถ้าดูตามแผนที่ก็ไม่น่ามีอันตรายอะไร”
รวีคว้าแผนที่ที่อรุณงามปริ๊นออกมาจากอินเตอร์เนต อ่านแล้วส่ายหน้า
“ไม่อันตรายถ้าไปรถส่วนตัว แต่ถ้าคุณโดยสารรถประจำทางไปอันตรายแน่ๆ รีสอร์ทนี้ผมเคยพาลูกค้าไปพัก จุดที่คุณลงรถมันคือป่า ขอเลื่อนเขาเป็นอาทิตย์หน้าได้ไหม รอให้ผมกลับจากเมืองจีนก่อนแล้วผมจะไปส่ง”
“โอ้ย เกรงใจค่ะ ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนฉันจะมารับ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่อยากอยู่คอนโดคุณ”
รวีจ้องหน้าอรุณงาม บอกไม่ถูกว่าทำไมเขาถึงทำอย่างที่เขากำลังจะทำด้วย
“งั้นผมไปส่ง”
“เฮ้ย อย่าดีกว่า”
“เขาบอกว่ารู้ผลสัมภาษณ์ภายในวันเดียวใช่ไหม ไม่เสียเวลาหรอก”
“แต่ว่างานคุณ แล้วคุณต้องไปเมืองจีนพรุ่งนี้นะ”
“ถ้าไม่ให้ผมไปส่ง คุณก็กลับขึ้นคอนโดเดี๋ยวนี้ จะไปไม่ไป”
“คุณอย่ามาบังคับฉันนะ”
“จะไปไม่ไป อรุณ” เขาทำเสียงเข้ม อรุณงามเริ่มเห็นความพ่ายแพ้รางๆ
“ฉันชื่ออรุณงาม” หล่อนค้อนเขาตาแทบคว่ำ รวีโค้งตัวสวยงามเปิดประตูด้านข้างคนขับให้ราวบริการเจ้าหญิง
“แต่ผมอยากเรียกคุณว่า อรุณ เชิญครับ” เขายักคิ้วให้อย่างคนที่เหนือกว่า
.............................................................................
แมงปอ - ค้า
หนอนหนังสือ - อิอิ
an-o - ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวไปแก้ในไฟล์ต้นฉบับ ขอโทษคนอ่านด้วยนะคะ
natee - ขอบคุณค้าาาาา
หมูบิน - ชิตาเพิ่งหัดเขียนแนวนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์และขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ
ชิตา
โดย : ชิตา วันที่ : [ 14 มี.ค. 2554 ] 18:41:17 น.
>> ความคิดเห็นที่ 1
แอบมาอ่าน แล้วก็ย่องๆๆๆ
โดย : ตุ๊งแช่ [ 14 มี.ค. 2554 ] 20:32:47 น.
>> ความคิดเห็นที่ 2
ไม่ต้องแอบไม่ต้องซ่อนน่าาาาา
อ้อม ซำบายดีบ่อ
โดย : ชิตา [ 14 มี.ค. 2554 ] 21:41:43 น.
>> ความคิดเห็นที่ 3
ชอบค่ะ ชอบ รอตามอยู่นะคะ
โดย : natee [ 14 มี.ค. 2554 ] 22:54:44 น.
>> ความคิดเห็นที่ 4
นายเมฆาไม่รู้แน่เลยว่าเริ่มทิวาท้อง
โดย : an-o [ 14 มี.ค. 2554 ] 22:58:54 น.
>> ความคิดเห็นที่ 5
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักสืบไปด้วยค่ะ นี้ขนาดเริ่มหัดเขียนแนวนี้นะค่ะเนี้ย ยังดีขนาดนี้ เนอะ
แต่ยังไม่ลืมเรื่องม่านเมืองหมอกนะค่ะ อยากอ่านภาคต่อไปมากๆ เลยค่ะ
โดย : หมูบิน [ 15 มี.ค. 2554 ] 08:44:50 น.
>> ความคิดเห็นที่ 6
อรุณงามยามเช้า แสงรวีแตะติดท้องฟ้า << ชอบตอนนี้จังค่ะ :)
พี่ตะวันทำทิวาท้องหรือเปล่าเอ่ย?
โดย : pattisa [ 20 มี.ค. 2554 ] 00:38:13 น.
>> ความคิดเห็นที่ 7
“คุณช็อคมากหรือที่อรุณงามท้อง”
เอะ ยังไง??
ออิิอิ ลุ้นมากเลยค่ะ ^^
โดย : black-sheep [ 26 มี.ค. 2554 ] 01:26:12 น.
......................
ขอบคุณที่ท้วงเรื่องคำผิดค่ะ
ชิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 เม.ย. 2554, 21:29:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 เม.ย. 2554, 21:29:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 1795
| << ๖ | ๘ >> |