ดึกดื่นในคืนหนาว
ยังไม่ได้เรียบเรียงค่ะ^^
Tags: Erotic
ตอน: ตอนที่ ๒ มโนธรรม
พระเพลิง ขี่รถด้วยความเร็วสูงอย่างที่เขาชอบเลี้ยวรถไปตามถนนคดโค้งอย่างอิสระ ปะทะลมหนาวระลอกและระลอกเล่าอย่างไม่สะทกสะท้านต่างกับร่างเล็กที่เกาะแน่นอยู่กับแผ่นหลังของเขามือของเธอเกรงแข็งปากคอสั่นได้ยินเสียงฟันกระทบกันดังกึงๆ พระเพลิง รู้ว่าคนด้านหลังกำลังรู้สึกอย่างไร รู้ว่าคนที่เขารับมาด้วยกำลังจะแข็งตายเพราะกระแสลมและสภาพอากาศหฤโหดในค่ำคืนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นหน้าที่ของผู้ร่วมทางที่จะต้องทนให้ได้ไม่อยากนั้นเขาก็คงพาเธอไปได้ไม่ถึงไหนถ้าต้องหยุดรถทุกสิบนาทีแล้วหาที่พักทำให้ร่างกายของอีกคนอุ่น พระเพลิง เลิกสนใจคนที่เกาะหลังเขาแน่นเพราะมันไม่ใช่หน้าที่อะไรของเขาที่จะต้องใส่ใจ
...ให้ร่วมทางมาด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว...
ชายหนุ่มคิดเช่นนั้นแล้วบิดคันเร่งเพิ่มความเร็วจากเดิมเพียงเล็กน้อยเพราะถ้าเขาบิดมันมากกว่านี้ก็คงจะสุดไมค์ที่จะบิดได้ ซึ่งมันไม่เกิดประโยชน์อะไรที่จะทำอย่างนั้น พระเพลิง รับรู้ได้ว่าคนที่อยู่ด้านหลังกอดเขาแน่นเมื่อรถเข้าโค้งในแต่ละครั้ง
...หวาดกลัว..
นั่นแหละสิ่งที่เด็กคนนี้รู้สึกแต่ก็ไม่ได้โวยวายหรือแข็งข้อต่อต้านการกระทำของเขา ด้วยคงจะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างนั้นเพราะเป็นเพียงผู้ที่ขอร่วมทาง เป็นคนที่เขาให้ความช่วยเหลือแม้จะไม่เต็มใจช่วยนักก็ตาม
..เอี๊ยด!!!!..
พระเพลิง จอดรถลงอีกครั้งตรงป้ายรถเมล์หรือจุดจอดรถประจำทางแถวชานเมือง ใบหน้าคมเข้มภายใต้หมวกกันน๊อคสีดำเหลียวมองคนที่เกาะหลังเขาแน่นอย่างรู้สึกรำคาญก่อนจะออกคำสั่งเสียงเด็ดขาด
“ลงไป” เขาบอกเสียงเหี้ยม
“ ขะ..ขอ..ตะ..ติดรถ..ปะ..ไป..จนถึงตัว..มะ..เมืองได้..มะ..ไหม”
ร่างเล็กอ้อนวอนขอความเมตตาจากเขาเสียงสั่นขาดห้วนกระท่อนกระแท่นเพราะไม่สามารถพูดทั้งหมดออกมาได้ในคราวเดียวด้วยว่าตอนนี้ปากของเธอชาแข็งด้วยโดยลมหนาวพัดกรรโชกใส่มาหลายสิบนาที
“ ลงไป”
พระเพลิง ย้ำอีกครั้งเสียงจริงจังตอนนี้อารมณ์ร้ายๆในตัวเขากำลังปะทุขึ้นมาราวกลับปรอทแตกเมื่อคนร่วมทางเกาะหลังเขาแน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนเป็นการยืนยันว่าจะไม่ยอมลงจากรถเด็ดขาดถ้าเขาไม่พาเธอไปให้ถึงตัวเมือง พระเพลิง กัดริมฝีปากแน่นด้วยว่าเขาไม่ชอบให้คนอื่นขัดใจจะขัดใจน้อยหรือขัดใจมากก็ไม่ได้ทั้งนั้น และคำพูดของเขาถือเป็นสิทธิ์ขาดถ้าพูดแล้วไม่ฟังเขาจะไม่พูดซ้ำอีกแต่จะลงมือทำในสิ่งที่ต้องการเองเลยไม่ว่ากับใครก็ตาม ชายหนุ่มบิดกุญแจดับเครื่องยนต์ ถีบขาตั้งด้านข้างของมอเตอร์ไซด์ลงยันกับพื้นถนนด้านล่างก่อนจะก้าวขาลงจากรถไปดึงร่างเล็กที่นั่งอยู่ด้านหลังให้ลงมาอย่างไม่ใยดี เขาผลักร่างเล็กนั่นให้กระเด็นออกไปจนพ้นทางราวกับว่าเธอคือขยะหรือของไร้ค่าที่มาอยู่ผิดที่ผิดทาง ไม่สนใจด้วยว่าเธอจะล้มก้นกระแทกพื้นและข้อเท้าที่เจ็บอยู่แล้วก็พลิกอีกรอบเจ็บช้ำมากกว่าเก่า ถ้าถามว่าในหัวใจของเขามีความสงสารอยู่ไหม พระเพลิง ตอบได้ทันทีเลยว่าเขามีแน่เพียงแต่มันไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในตอนนี้ ตอนที่อารมณ์ของเขาร้อนระอุลุกเป็นไฟพร้อมจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว ชายหนุ่มรู้ดีว่าเด็กคนนี้ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้เขามากมายเลย แค่ขอให้เขาพาไปส่งจนถึงตัวเมืองซึ่งเป็นทางผ่านของเขาอยู่แล้ว แต่เขาสุดจะทนที่ต้องมีคนเกาะหลังติดหนึบเหมือนตุ๊กแกมันทำให้การขี่รถท่องราตรีคืนนี้ของเขาไม่มีความน่าตื่นเต้นท้าทายหลงเหลืออยู่อีกเลย
“..ขะ..ขอร้อง..ละ..ขอฉันคิดรถ..ปะ..ไปถึง..ตะ..ตัวเมือง..”
อัณณ์ เด็กสาวในคราบเด็กชายบอกเสียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบริมฝีปากของเธอชาดิกจนไม่รู้สึก มือเล็กยกขึ้นกุมข้อเท้าที่เจ็บระบมเพราะน้ำมือของคนตรงหน้าหากแต่เธอกลับไม่สามารถต่อว่าอะไรเขาได้นอกจากอ้อนวอนขอร้องไห้เขาพาเธอไปส่งให้ถึงตัวเมืองเพราะหากเขาทิ้งเธอไว้ที่จุดจอดรถแห่งนี้เธอคงไม่รอด
..ที่ตรงนี้ไม่มีใครสักคนมันเปลี่ยว และถ้าพวกที่ไล่ล่าเธอยังคงไม่ละความพยายามที่จะตามตัวเธอ มันต้องเจอเธอแน่ๆ..
พระเพลิง ไม่สนใจคำขอร้องอ้อนวอนต่างๆเหล่านั้นเขาพอใจที่จะช่วยแค่นี้เธอก็ต้องยอมรับไปแค่นี้ ที่เหลือก็ต้องพยายามช่วยตัวเองต่อไปเพราะชีวิตทุกคนก็ต้องดิ้นรนกันทั้งนั้นอย่างที่ ปู่ทวดของเขา อเล็กซิโอ วู เคยสอนเขาไว้เมื่อเยาว์วัยว่า
...ทุกคนมีหน้าที่ดูแลชีวิตของตัวเองและถ้าชีวิตของตัวเองยังดูแลไม่ได้ก็ไม่มีเหตุผลที่คนๆนั้นจะอยู่ต่อไป..
พระเพลิง ขึ้นไปนั่งบนรถอีกครั้งบิดกุญแจถีบคันสตาร์ทเต็มแรงสั่งให้เครื่องยนต์รถเริ่มทำงานอีกครั้ง
“ ..ฉันอาจจะตาย..ถะ..ถ้า..ปล่อยฉัน..วะ..ไว้แบบ..นะ..นี้..”
พระเพลิง บิดคันเร่งให้เสียงเครื่องยนต์ดังกลบเสียงของคู่กรณีและเขาคงจะขี่มันออกไปแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงเล็กๆนั่นพูดขึ้นก่อนว่า
“..คุณควรจะมี..น้ำใจ..ควรจะมีน้ำใจ...บะ..บ้าง..”
พระเพลิง เม้นปากแน่นอย่างคนที่พยายามข่มอารมณ์ก่อนจะถีบขาตั้งลงยันพื้นอีกครั้งแล้วเดินไปอุ้มร่างเล็กที่นั่งกองอยู่กับพื้นขึ้นไปนั่งบนรถอย่างจำใจเพียงเพราะเด็กสาวพูดถึงคำที่มีความหมายไปในทางที่เกี่ยวกับความเมตตา เหมือนที่ปู่ อนล ของเขาพร่ำสอนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ว่า
..ความรักความเมตตากรุณาคือสิ่งที่ทุกคนควรจะมีเพราะมันคือสิ่งที่ยืนยันว่าเรายังเป็นคน...
และถ้าเขายังเป็นคน เขาต้องช่วยเธอ
...ให้ร่วมทางมาด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว...
ชายหนุ่มคิดเช่นนั้นแล้วบิดคันเร่งเพิ่มความเร็วจากเดิมเพียงเล็กน้อยเพราะถ้าเขาบิดมันมากกว่านี้ก็คงจะสุดไมค์ที่จะบิดได้ ซึ่งมันไม่เกิดประโยชน์อะไรที่จะทำอย่างนั้น พระเพลิง รับรู้ได้ว่าคนที่อยู่ด้านหลังกอดเขาแน่นเมื่อรถเข้าโค้งในแต่ละครั้ง
...หวาดกลัว..
นั่นแหละสิ่งที่เด็กคนนี้รู้สึกแต่ก็ไม่ได้โวยวายหรือแข็งข้อต่อต้านการกระทำของเขา ด้วยคงจะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างนั้นเพราะเป็นเพียงผู้ที่ขอร่วมทาง เป็นคนที่เขาให้ความช่วยเหลือแม้จะไม่เต็มใจช่วยนักก็ตาม
..เอี๊ยด!!!!..
พระเพลิง จอดรถลงอีกครั้งตรงป้ายรถเมล์หรือจุดจอดรถประจำทางแถวชานเมือง ใบหน้าคมเข้มภายใต้หมวกกันน๊อคสีดำเหลียวมองคนที่เกาะหลังเขาแน่นอย่างรู้สึกรำคาญก่อนจะออกคำสั่งเสียงเด็ดขาด
“ลงไป” เขาบอกเสียงเหี้ยม
“ ขะ..ขอ..ตะ..ติดรถ..ปะ..ไป..จนถึงตัว..มะ..เมืองได้..มะ..ไหม”
ร่างเล็กอ้อนวอนขอความเมตตาจากเขาเสียงสั่นขาดห้วนกระท่อนกระแท่นเพราะไม่สามารถพูดทั้งหมดออกมาได้ในคราวเดียวด้วยว่าตอนนี้ปากของเธอชาแข็งด้วยโดยลมหนาวพัดกรรโชกใส่มาหลายสิบนาที
“ ลงไป”
พระเพลิง ย้ำอีกครั้งเสียงจริงจังตอนนี้อารมณ์ร้ายๆในตัวเขากำลังปะทุขึ้นมาราวกลับปรอทแตกเมื่อคนร่วมทางเกาะหลังเขาแน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนเป็นการยืนยันว่าจะไม่ยอมลงจากรถเด็ดขาดถ้าเขาไม่พาเธอไปให้ถึงตัวเมือง พระเพลิง กัดริมฝีปากแน่นด้วยว่าเขาไม่ชอบให้คนอื่นขัดใจจะขัดใจน้อยหรือขัดใจมากก็ไม่ได้ทั้งนั้น และคำพูดของเขาถือเป็นสิทธิ์ขาดถ้าพูดแล้วไม่ฟังเขาจะไม่พูดซ้ำอีกแต่จะลงมือทำในสิ่งที่ต้องการเองเลยไม่ว่ากับใครก็ตาม ชายหนุ่มบิดกุญแจดับเครื่องยนต์ ถีบขาตั้งด้านข้างของมอเตอร์ไซด์ลงยันกับพื้นถนนด้านล่างก่อนจะก้าวขาลงจากรถไปดึงร่างเล็กที่นั่งอยู่ด้านหลังให้ลงมาอย่างไม่ใยดี เขาผลักร่างเล็กนั่นให้กระเด็นออกไปจนพ้นทางราวกับว่าเธอคือขยะหรือของไร้ค่าที่มาอยู่ผิดที่ผิดทาง ไม่สนใจด้วยว่าเธอจะล้มก้นกระแทกพื้นและข้อเท้าที่เจ็บอยู่แล้วก็พลิกอีกรอบเจ็บช้ำมากกว่าเก่า ถ้าถามว่าในหัวใจของเขามีความสงสารอยู่ไหม พระเพลิง ตอบได้ทันทีเลยว่าเขามีแน่เพียงแต่มันไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในตอนนี้ ตอนที่อารมณ์ของเขาร้อนระอุลุกเป็นไฟพร้อมจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว ชายหนุ่มรู้ดีว่าเด็กคนนี้ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้เขามากมายเลย แค่ขอให้เขาพาไปส่งจนถึงตัวเมืองซึ่งเป็นทางผ่านของเขาอยู่แล้ว แต่เขาสุดจะทนที่ต้องมีคนเกาะหลังติดหนึบเหมือนตุ๊กแกมันทำให้การขี่รถท่องราตรีคืนนี้ของเขาไม่มีความน่าตื่นเต้นท้าทายหลงเหลืออยู่อีกเลย
“..ขะ..ขอร้อง..ละ..ขอฉันคิดรถ..ปะ..ไปถึง..ตะ..ตัวเมือง..”
อัณณ์ เด็กสาวในคราบเด็กชายบอกเสียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบริมฝีปากของเธอชาดิกจนไม่รู้สึก มือเล็กยกขึ้นกุมข้อเท้าที่เจ็บระบมเพราะน้ำมือของคนตรงหน้าหากแต่เธอกลับไม่สามารถต่อว่าอะไรเขาได้นอกจากอ้อนวอนขอร้องไห้เขาพาเธอไปส่งให้ถึงตัวเมืองเพราะหากเขาทิ้งเธอไว้ที่จุดจอดรถแห่งนี้เธอคงไม่รอด
..ที่ตรงนี้ไม่มีใครสักคนมันเปลี่ยว และถ้าพวกที่ไล่ล่าเธอยังคงไม่ละความพยายามที่จะตามตัวเธอ มันต้องเจอเธอแน่ๆ..
พระเพลิง ไม่สนใจคำขอร้องอ้อนวอนต่างๆเหล่านั้นเขาพอใจที่จะช่วยแค่นี้เธอก็ต้องยอมรับไปแค่นี้ ที่เหลือก็ต้องพยายามช่วยตัวเองต่อไปเพราะชีวิตทุกคนก็ต้องดิ้นรนกันทั้งนั้นอย่างที่ ปู่ทวดของเขา อเล็กซิโอ วู เคยสอนเขาไว้เมื่อเยาว์วัยว่า
...ทุกคนมีหน้าที่ดูแลชีวิตของตัวเองและถ้าชีวิตของตัวเองยังดูแลไม่ได้ก็ไม่มีเหตุผลที่คนๆนั้นจะอยู่ต่อไป..
พระเพลิง ขึ้นไปนั่งบนรถอีกครั้งบิดกุญแจถีบคันสตาร์ทเต็มแรงสั่งให้เครื่องยนต์รถเริ่มทำงานอีกครั้ง
“ ..ฉันอาจจะตาย..ถะ..ถ้า..ปล่อยฉัน..วะ..ไว้แบบ..นะ..นี้..”
พระเพลิง บิดคันเร่งให้เสียงเครื่องยนต์ดังกลบเสียงของคู่กรณีและเขาคงจะขี่มันออกไปแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงเล็กๆนั่นพูดขึ้นก่อนว่า
“..คุณควรจะมี..น้ำใจ..ควรจะมีน้ำใจ...บะ..บ้าง..”
พระเพลิง เม้นปากแน่นอย่างคนที่พยายามข่มอารมณ์ก่อนจะถีบขาตั้งลงยันพื้นอีกครั้งแล้วเดินไปอุ้มร่างเล็กที่นั่งกองอยู่กับพื้นขึ้นไปนั่งบนรถอย่างจำใจเพียงเพราะเด็กสาวพูดถึงคำที่มีความหมายไปในทางที่เกี่ยวกับความเมตตา เหมือนที่ปู่ อนล ของเขาพร่ำสอนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ว่า
..ความรักความเมตตากรุณาคือสิ่งที่ทุกคนควรจะมีเพราะมันคือสิ่งที่ยืนยันว่าเรายังเป็นคน...
และถ้าเขายังเป็นคน เขาต้องช่วยเธอ
แคลอรี่ร้อยเปอร์เซ็น เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2555, 01:00:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2555, 01:06:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1347
| << ตอนที่ ๑ ดึกดื่นในคืนหนาว | ตอนที่ ๓ แผลงฤทธิ์ >> |