ดึกดื่นในคืนหนาว
ยังไม่ได้เรียบเรียงค่ะ^^
Tags: Erotic
ตอน: ตอนที่ ๗ เฝ้าดู
อัณณ์ ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลหลังจาก พระเพลิง โทรบอกคนของเขาได้ราวยี่สิบนาที ทีมแพทย์พาเธอไปทำการรักษาอย่างเร่งด่วน จากนั้นก็ให้เธอนอนพักรับน้ำเกลืออยู่ในห้องพิเศษอยู่หลายวันตลอดเวลาที่นอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล อัณณ์ ไม่ได้ออกไปไหนเลยเธอถูกล็อคให้อยู่แต่ในห้อง ไม่ได้รับข่าวสารจากหนังสือพิมพ์ ไม่ได้รับอนุญาตให้ดูทีวีและไม่ให้เธอใช้โทรศัพท์ติดต่อสื่อสารกับใครทุกวันนี้เธอมีหน้าที่อยู่สองอย่างคือกินกับนอนเท่านั้น
“ เซ็งโว้ย”
อัณณ์ ตะโกนดังสุดเสียงขณะเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องคนป่วยพิเศษที่มีการป้องกันไว้อย่างแน่นหนา แผลที่ต้นแขนของเธอหายดีแล้วหากแต่ยังคงทิ้งสะเก็ดแผลไว้ดูต่างหน้าเล็กน้อยแต่เธอไม่สนใจยังคงเดินแล้วครุ่นคิดสิ่งต่างๆต่อไป ต่อเมื่อประตูห้องถูกผลักให้เปิดออกจากคนที่อยู่ด้านนอกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของ พระเพลิง เดินผ่านเข้ามา อัณณ์ จึงยอมหยุดเดินแล้วยืนนิ่งจ้องมองร่างที่พึ่งผ่านเข้ามาแววตาอาฆาต
“ หายดีแล้ว?”
พระเพลิง ถามร่างเล็กตรงหน้าน้ำเสียงห้วนสั้นก่อนจะดันประตูห้องให้ปิดลงโดยไม่ต้องล๊อก เขาเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาเยี่ยมไข้พร้อมกับกวาดตามองสำรวจเด็กสาวไปจนทั่วแล้วก็ให้รู้สึกแปลกใจเมื่อพบว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้เขาให้คนของเขาไปสืบเรื่องของเด็กคนนี้หากแต่กลับไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยนอกจากปริศนาและปริศนา ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กสาวที่ดูธรรมดาๆคนนี้จะอำพรางตัวเองไว้ได้อย่างดีที่เรียกว่าดีเกินความสามารถของตัวเอง
..แน่นอนว่าเด็กคนนี้ต้องมีคนหนุนหลังที่เส้นใหญ่ทีเดียว..
หากแต่เขาก็ยังไม่สามารถรู้ได้อีกนั่นละว่าไอ้เส้นก๋วยจั๊บที่หนุนหลังเด็กคนนี้อยู่เป็นใครเพราะศัตรูของเขามีอยู่รอบด้านถ้าจะให้เดาทั้งวันก็เดาไม่หมด อัณณ์ พยักหน้าลงน้อยๆเป็นการบอกคนตรงหน้าว่าเธออาการดีขึ้นมากแล้วหากแต่ก็ยังไม่คิดที่จะปริปากพูดกับเขาด้วยว่าเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเจรจา
“ หายแล้วก็ไปสิ ไปจากที่นี่ฉันจ่ายค่ายา ค่ารักษา ให้หมดแล้ว ”
อัณณ์ ถึงกับยืนนิ่งสมองมึนตึงกับคำพูดและท่าทางของคนตัวใหญ่ยิ่งเห็นรอยยิ้มเลือดเย็นของอีกฝ่ายก็ให้รู้สึกแปลกใจจนกระทั่งเด็กสาวเริ่มคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้เธอจึงถามออกไปอย่างใคร่รู้
“ ทำไมถึงจะปล่อยฉันไป ก่อนหน้านี้คุณบอกจะฆ่าฉัน”
“ คนเราก็เปลี่ยนความคิดกันได้”
พระเพลิง ตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะยกรีโมททีวีในห้องผู้ป่วยขึ้นเปิดดูหน้าตาเฉยทำเอาเด็กสาวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเสียงดังกรอดเพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้เธอไม่เคยเปิดทีวีเครื่องนี้ได้เลยแต่สำหรับชายหนุ่มตรงหน้าเขากลับเปิดมันได้อย่างง่ายดาย
...เป็นฝีมือของ พระเพลิง แน่..
“ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณขังฉันไว้ในนี้เหมือนสัตว์ ทำไมวันนี้ถึงจะปล่อยไป ความคิดเปลี่ยนไปคงไม่ใช่เหตุผลหรอกจริงไหม”
อัณณ์ ถามกลับแล้วหันไปมองข่าวที่หน้าจอทีวีจากนั้นก็ต้องรีบหันกลับมามองชายหนุ่มที่เอาแต่กดเปลี่ยนช่องไม่ยอมหยุดนิ่งดูรายงานข่าวช่องไหนเลยหนักกว่านั้นคือเขากดปิดมันซะเฉยๆทั้งๆที่เธอยังยืนดูมันอยู่
...พระเพลิง ทัพพสาร วู เป็นจอมกวนประสาทได้ดีเยี่ยม น่าจะทำโล่ให้สักอัน...
“ ฉันจะปล่อยเธอไป ให้เธอกลับไปอยู่ในที่ของเธอ เรื่องที่ผ่านๆมาฉันไม่ถือโทษจะยอมอภัยให้ ดีใหม? ”
“ ให้อภัยฉันงั้นเหรอ คุณจะฆ่าฉันคุณยิงฉัน แล้วยังจะมาบอกว่าให้อภัยฉันอะนะ ทุเรศสิ้นดี”
“ ถ้าจะพูดแบบนี้ ไม่ต้องพูดดีกว่าไหม เดี๋ยวจะตายไว”
พระเพลิง บอกเสียงเรียบพร้อมกับปรายตาคมดุขึ้นมองร่างเล็กตรงหน้าและคิดว่า วาจาของเธอมันช่างสามหาวเสียนี่กระไร
“ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!! ฉันจะอยู่กับคุณ ”
อัณณ์ ยืนยันเสียงเฉียบขาดและเธอจะอยู่กับเขาตามติดเขาเหมือนเหาฉลามเลยทีเดียว เขาคงคิดว่าเธอโง่มากเลยสินะถึงได้บอกว่าจะปล่อยเธอไป คงคิดว่าเธอไม่รู้ว่าเมื่อเธอเดินออกไปจากโรงพยาบาลนี้เขาจะให้คนของเขาแอบตามเธอเพื่อสืบหาว่าแบ็คหลังของเธอเป็นใครจากนั่นก็ฆ่าคนพวกนั้นทิ้งเหมือนที่เขาเคยจะทำกับเธอมาแล้ว
...อย่าฝัน ฉันไม่โง่ขนาดนั้น...
“ จะอยู่กับฉัน? อยากกินลูกปืนแทนข้าวว่างั้น? ”
พระเพลิง ถามเรียบๆทั้งที่ในใจไม่ค่อยเรียบเท่าไหร่ อัณณ์ กระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างใหญ่ของ พระเพลิง ขึ้นอีกเล็กน้อยแล้วพูดว่า
“ คุณไม่ให้ฉันกินมันหรอก ฉันรู้ รู้ว่าคุณอยากรู้เรื่องของฉันขนาดไหน ถ้าคุณฆ่าฉันคุณก็ไม่ได้รู้นะสิ”
เด็กสาวยิ้มเย้ยก่อนจะต้องรีบหุบยิ้มเมื่อถูกมือใหญ่กระชากร่างของเธอเข้าไปหาเขาอย่างแรง
“ ฉันฆ่าก่อน สืบทีหลังได้ ไม่ได้ยากจากเดิมสักเท่าไหร่ ”
พระเพลิง มองใบหน้าบึ้งตึงของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาเห็นดวงตาสีดำสนิทแต่เต็มแน่นไปด้วยประกายเห็นความเกลียดชังกำลังลุกโชน คิ้วเล็กเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆ จมูกเล็กไม่โด่งมากหากแต่ปลายจมูกเชิดสูงอย่างคนหัวรั้น เรียวปากอิ่มหนาสีโอรสเผยอขึ้นน้อยๆและขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง พระเพลิง ก็กดเรียวปากของเขาเข้าบดขยี้เรียวปากเล็กนั้นแรงๆอย่างไม่มีความหมาย ไม่ได้นึกพิศสวาทอะไรในตัวเด็กสาวคนนี้แม้แต่น้อยแต่ที่ทำไปก็เพราะหมั่นไส้และอยากรู้เท่านั้นว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะมีอาการอย่างไร
“คุณบ้าไปแล้วแน่เลย คุณจูบฉันทำไม”
อัณณ์ ถามอย่างไม่เข้าใจและเธอไม่เข้าใจในการกระทำของชายหนุ่มเลยจริงๆเด็กสาวรีบดิ้นหลุดออกมาจากพันธนาการนั่นยกมือเล็กขึ้นเช็ดปากตัวเองที่ยังคงเปียกชื้นมาจากฝีมือของเขาสมองมึนตึงงงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหัวใจเต้นแรงผิดจังหวะยิ่งเห็นสายตาดุๆนั่นมองเธอด้วยความว่างเปล่าเธอก็ยิ่งงง
“ฉันไม่ได้จูบเธอ การจูบมันไม่ได้ทำกันแบบนี้หรอก เข้ามาหาฉันใกล้ๆสิเดี๋ยวทำให้ดู”
พระเพลิง กวักมือเรียกเด็กสาวอย่างไม่สะทกสะท้านสายตาคมดุยังคงนิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลงก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างไร้ความหมายขึ้นที่มุมปาก อัณณ์ ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยจับจ้องร่างใหญ่อย่างไม่เข้าใจที่เธอเคยได้ยินใครต่อใครพูดมาว่า พระเพลิง เป็นเทพเจ้าแห่งการเปลี่ยนแปลงดูท่าจะเป็นเรื่องจริงเพราะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอทำให้เธองงกับบุคลิกของคนๆนี้เป็นอย่างมาก ถ้าเขามาแบบนี้เธอก็งงได้เหมือนกันนะ
“ มาสิ เข้ามาใกล้ๆจะเดินหนีไปไกลทำไม เธอไม่ชอบรึไง ”
พระเพลิง ถามพร้อมกับกระตุกยิ้มต่างกับ อัณณ์ ที่ตอนนี้เดินเลี่ยงออกห่างจากร่างใหญ่พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจอยากเหลือเกินที่จะเดินเข้าไปชกหน้าหล่อๆที่ก่อกวนอวัยวะห้านิ้วด้านล่างของเธอเหลือเกิน ขนาดเธอคิดว่า หิรัญ ผู้ชายที่วันๆเอาแต่กวนประสาทเธอเป็นพวกก่อกวนชั้นยอดแล้วแท้ๆต่อเมื่อมาเจอ พระเพลิง เธอกลับรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ร้ายกว่า หิรัญ เป็นไหนๆ
..ใช่สิ หิรัญ เธอไม่ได้ติดต่อกับเขาเป็นอาทิตย์ๆแล้ว ป่านนี้หมอนั่นคงจะใส่ไฟเธอให้ผู้หญิงคนนั้นฟังจนเธอไม่เหลือความดีอะไรแล้วมั้ง...
คิดได้แบบนี้ อัณณ์ ก็เลิกสนใจสายตาคู่คมของ พระเพลิง ที่บัดนี้เริ่มกรุ่มกริ่มจนเธออยากจะเดินเข้าไปควักลูกตาเขาออกมาจากเบ้าตาเรียวยาวนั่นเสียจริง
“ ฉันไม่อยากคุยกับคุณอีกแล้ว ฉันจะไปเพราะคุณมันบ้า ” อัณณ์ บอกแบบนั้นมองร่างใหญ่ตาขวาง
“ เชิญ”
พระเพลิง ผายมือใหญ่หนาของเขาไปทางประตูท่าทางไม่ทุกข์ร้อนต่อเมื่อเด็กสาวเดินพ้นประตูออกไปร่างใหญ่จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์โทรหาลูกน้องของเขา
“ เด็กนั่นออกไปแล้ว จัดการตามที่ฉันบอกได้เลย”
“ เซ็งโว้ย”
อัณณ์ ตะโกนดังสุดเสียงขณะเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องคนป่วยพิเศษที่มีการป้องกันไว้อย่างแน่นหนา แผลที่ต้นแขนของเธอหายดีแล้วหากแต่ยังคงทิ้งสะเก็ดแผลไว้ดูต่างหน้าเล็กน้อยแต่เธอไม่สนใจยังคงเดินแล้วครุ่นคิดสิ่งต่างๆต่อไป ต่อเมื่อประตูห้องถูกผลักให้เปิดออกจากคนที่อยู่ด้านนอกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของ พระเพลิง เดินผ่านเข้ามา อัณณ์ จึงยอมหยุดเดินแล้วยืนนิ่งจ้องมองร่างที่พึ่งผ่านเข้ามาแววตาอาฆาต
“ หายดีแล้ว?”
พระเพลิง ถามร่างเล็กตรงหน้าน้ำเสียงห้วนสั้นก่อนจะดันประตูห้องให้ปิดลงโดยไม่ต้องล๊อก เขาเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาเยี่ยมไข้พร้อมกับกวาดตามองสำรวจเด็กสาวไปจนทั่วแล้วก็ให้รู้สึกแปลกใจเมื่อพบว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้เขาให้คนของเขาไปสืบเรื่องของเด็กคนนี้หากแต่กลับไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยนอกจากปริศนาและปริศนา ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กสาวที่ดูธรรมดาๆคนนี้จะอำพรางตัวเองไว้ได้อย่างดีที่เรียกว่าดีเกินความสามารถของตัวเอง
..แน่นอนว่าเด็กคนนี้ต้องมีคนหนุนหลังที่เส้นใหญ่ทีเดียว..
หากแต่เขาก็ยังไม่สามารถรู้ได้อีกนั่นละว่าไอ้เส้นก๋วยจั๊บที่หนุนหลังเด็กคนนี้อยู่เป็นใครเพราะศัตรูของเขามีอยู่รอบด้านถ้าจะให้เดาทั้งวันก็เดาไม่หมด อัณณ์ พยักหน้าลงน้อยๆเป็นการบอกคนตรงหน้าว่าเธออาการดีขึ้นมากแล้วหากแต่ก็ยังไม่คิดที่จะปริปากพูดกับเขาด้วยว่าเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเจรจา
“ หายแล้วก็ไปสิ ไปจากที่นี่ฉันจ่ายค่ายา ค่ารักษา ให้หมดแล้ว ”
อัณณ์ ถึงกับยืนนิ่งสมองมึนตึงกับคำพูดและท่าทางของคนตัวใหญ่ยิ่งเห็นรอยยิ้มเลือดเย็นของอีกฝ่ายก็ให้รู้สึกแปลกใจจนกระทั่งเด็กสาวเริ่มคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้เธอจึงถามออกไปอย่างใคร่รู้
“ ทำไมถึงจะปล่อยฉันไป ก่อนหน้านี้คุณบอกจะฆ่าฉัน”
“ คนเราก็เปลี่ยนความคิดกันได้”
พระเพลิง ตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะยกรีโมททีวีในห้องผู้ป่วยขึ้นเปิดดูหน้าตาเฉยทำเอาเด็กสาวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเสียงดังกรอดเพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้เธอไม่เคยเปิดทีวีเครื่องนี้ได้เลยแต่สำหรับชายหนุ่มตรงหน้าเขากลับเปิดมันได้อย่างง่ายดาย
...เป็นฝีมือของ พระเพลิง แน่..
“ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณขังฉันไว้ในนี้เหมือนสัตว์ ทำไมวันนี้ถึงจะปล่อยไป ความคิดเปลี่ยนไปคงไม่ใช่เหตุผลหรอกจริงไหม”
อัณณ์ ถามกลับแล้วหันไปมองข่าวที่หน้าจอทีวีจากนั้นก็ต้องรีบหันกลับมามองชายหนุ่มที่เอาแต่กดเปลี่ยนช่องไม่ยอมหยุดนิ่งดูรายงานข่าวช่องไหนเลยหนักกว่านั้นคือเขากดปิดมันซะเฉยๆทั้งๆที่เธอยังยืนดูมันอยู่
...พระเพลิง ทัพพสาร วู เป็นจอมกวนประสาทได้ดีเยี่ยม น่าจะทำโล่ให้สักอัน...
“ ฉันจะปล่อยเธอไป ให้เธอกลับไปอยู่ในที่ของเธอ เรื่องที่ผ่านๆมาฉันไม่ถือโทษจะยอมอภัยให้ ดีใหม? ”
“ ให้อภัยฉันงั้นเหรอ คุณจะฆ่าฉันคุณยิงฉัน แล้วยังจะมาบอกว่าให้อภัยฉันอะนะ ทุเรศสิ้นดี”
“ ถ้าจะพูดแบบนี้ ไม่ต้องพูดดีกว่าไหม เดี๋ยวจะตายไว”
พระเพลิง บอกเสียงเรียบพร้อมกับปรายตาคมดุขึ้นมองร่างเล็กตรงหน้าและคิดว่า วาจาของเธอมันช่างสามหาวเสียนี่กระไร
“ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!! ฉันจะอยู่กับคุณ ”
อัณณ์ ยืนยันเสียงเฉียบขาดและเธอจะอยู่กับเขาตามติดเขาเหมือนเหาฉลามเลยทีเดียว เขาคงคิดว่าเธอโง่มากเลยสินะถึงได้บอกว่าจะปล่อยเธอไป คงคิดว่าเธอไม่รู้ว่าเมื่อเธอเดินออกไปจากโรงพยาบาลนี้เขาจะให้คนของเขาแอบตามเธอเพื่อสืบหาว่าแบ็คหลังของเธอเป็นใครจากนั่นก็ฆ่าคนพวกนั้นทิ้งเหมือนที่เขาเคยจะทำกับเธอมาแล้ว
...อย่าฝัน ฉันไม่โง่ขนาดนั้น...
“ จะอยู่กับฉัน? อยากกินลูกปืนแทนข้าวว่างั้น? ”
พระเพลิง ถามเรียบๆทั้งที่ในใจไม่ค่อยเรียบเท่าไหร่ อัณณ์ กระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างใหญ่ของ พระเพลิง ขึ้นอีกเล็กน้อยแล้วพูดว่า
“ คุณไม่ให้ฉันกินมันหรอก ฉันรู้ รู้ว่าคุณอยากรู้เรื่องของฉันขนาดไหน ถ้าคุณฆ่าฉันคุณก็ไม่ได้รู้นะสิ”
เด็กสาวยิ้มเย้ยก่อนจะต้องรีบหุบยิ้มเมื่อถูกมือใหญ่กระชากร่างของเธอเข้าไปหาเขาอย่างแรง
“ ฉันฆ่าก่อน สืบทีหลังได้ ไม่ได้ยากจากเดิมสักเท่าไหร่ ”
พระเพลิง มองใบหน้าบึ้งตึงของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาเห็นดวงตาสีดำสนิทแต่เต็มแน่นไปด้วยประกายเห็นความเกลียดชังกำลังลุกโชน คิ้วเล็กเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆ จมูกเล็กไม่โด่งมากหากแต่ปลายจมูกเชิดสูงอย่างคนหัวรั้น เรียวปากอิ่มหนาสีโอรสเผยอขึ้นน้อยๆและขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง พระเพลิง ก็กดเรียวปากของเขาเข้าบดขยี้เรียวปากเล็กนั้นแรงๆอย่างไม่มีความหมาย ไม่ได้นึกพิศสวาทอะไรในตัวเด็กสาวคนนี้แม้แต่น้อยแต่ที่ทำไปก็เพราะหมั่นไส้และอยากรู้เท่านั้นว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะมีอาการอย่างไร
“คุณบ้าไปแล้วแน่เลย คุณจูบฉันทำไม”
อัณณ์ ถามอย่างไม่เข้าใจและเธอไม่เข้าใจในการกระทำของชายหนุ่มเลยจริงๆเด็กสาวรีบดิ้นหลุดออกมาจากพันธนาการนั่นยกมือเล็กขึ้นเช็ดปากตัวเองที่ยังคงเปียกชื้นมาจากฝีมือของเขาสมองมึนตึงงงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหัวใจเต้นแรงผิดจังหวะยิ่งเห็นสายตาดุๆนั่นมองเธอด้วยความว่างเปล่าเธอก็ยิ่งงง
“ฉันไม่ได้จูบเธอ การจูบมันไม่ได้ทำกันแบบนี้หรอก เข้ามาหาฉันใกล้ๆสิเดี๋ยวทำให้ดู”
พระเพลิง กวักมือเรียกเด็กสาวอย่างไม่สะทกสะท้านสายตาคมดุยังคงนิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลงก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างไร้ความหมายขึ้นที่มุมปาก อัณณ์ ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยจับจ้องร่างใหญ่อย่างไม่เข้าใจที่เธอเคยได้ยินใครต่อใครพูดมาว่า พระเพลิง เป็นเทพเจ้าแห่งการเปลี่ยนแปลงดูท่าจะเป็นเรื่องจริงเพราะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอทำให้เธองงกับบุคลิกของคนๆนี้เป็นอย่างมาก ถ้าเขามาแบบนี้เธอก็งงได้เหมือนกันนะ
“ มาสิ เข้ามาใกล้ๆจะเดินหนีไปไกลทำไม เธอไม่ชอบรึไง ”
พระเพลิง ถามพร้อมกับกระตุกยิ้มต่างกับ อัณณ์ ที่ตอนนี้เดินเลี่ยงออกห่างจากร่างใหญ่พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจอยากเหลือเกินที่จะเดินเข้าไปชกหน้าหล่อๆที่ก่อกวนอวัยวะห้านิ้วด้านล่างของเธอเหลือเกิน ขนาดเธอคิดว่า หิรัญ ผู้ชายที่วันๆเอาแต่กวนประสาทเธอเป็นพวกก่อกวนชั้นยอดแล้วแท้ๆต่อเมื่อมาเจอ พระเพลิง เธอกลับรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ร้ายกว่า หิรัญ เป็นไหนๆ
..ใช่สิ หิรัญ เธอไม่ได้ติดต่อกับเขาเป็นอาทิตย์ๆแล้ว ป่านนี้หมอนั่นคงจะใส่ไฟเธอให้ผู้หญิงคนนั้นฟังจนเธอไม่เหลือความดีอะไรแล้วมั้ง...
คิดได้แบบนี้ อัณณ์ ก็เลิกสนใจสายตาคู่คมของ พระเพลิง ที่บัดนี้เริ่มกรุ่มกริ่มจนเธออยากจะเดินเข้าไปควักลูกตาเขาออกมาจากเบ้าตาเรียวยาวนั่นเสียจริง
“ ฉันไม่อยากคุยกับคุณอีกแล้ว ฉันจะไปเพราะคุณมันบ้า ” อัณณ์ บอกแบบนั้นมองร่างใหญ่ตาขวาง
“ เชิญ”
พระเพลิง ผายมือใหญ่หนาของเขาไปทางประตูท่าทางไม่ทุกข์ร้อนต่อเมื่อเด็กสาวเดินพ้นประตูออกไปร่างใหญ่จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์โทรหาลูกน้องของเขา
“ เด็กนั่นออกไปแล้ว จัดการตามที่ฉันบอกได้เลย”
แคลอรี่ร้อยเปอร์เซ็น เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2555, 01:04:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2555, 01:07:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 1170
| << ตอนที่ ๖ โครงร่างที่ยังเลือนราง | ตอนที่ ๘ ไขว้เขว >> |