ดึกดื่นในคืนหนาว
ยังไม่ได้เรียบเรียงค่ะ^^
Tags: Erotic
ตอน: ตอนที่ ๘ ไขว้เขว
อัณณ์ เดินไปหยุดอยู่หน้าตู้โทรศัพท์สาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลที่เธอพักรักษาตัวมากนักล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหาเศษเงินที่พอจะมีติดกระเป๋าอยู่บ้างก็ปรากฏว่าในกระเป๋าของเธอว่างเปล่าแม้แต่เหรียญบาทสักเหรียญก็ไม่มี เธอหยิบกระเป๋าเงินออกมาเปิดดูของที่อยู่ข้างในแล้วยิ่งโมโหหนักกว่าเก่าเพราะในกระเป๋าของเธอไม่มีเงินเลย ที่เหลืออยู่ก็มีบัตรประจำตัวประชนที่เธอปลอมมันขึ้นมากับบัตรเอทีเอ็มใบหนึ่งที่วงเงินในบัญชีมีมากกว่าหกหลักแน่นอนและอีกสิ่งหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเธอคือโทรศัพท์มือถือ อัณณ์ ยกมันขึ้นมากดดูเบอร์โทรออกล่าสุดเมื่อเห็นว่ามันยังเป็นเบอร์ของ หิรัญ เธอไม่ได้ใส่ใจและไม่คิดจะใช้มือถือเครื่องนี้โทรหาชายหนุ่มที่เธออยากคุยด้วยเพราะ อัณณ์ รู้ว่า พระเพลิง คงติดเครื่องดักฟังหรือทำอะไรสักอย่างไว้กับโทรศัพท์ของเธอแน่และเธอมั่นใจว่าเขาต้องใช้มือถือของเขาหรือไม่ก็ลูกน้องของเขาโทรไปตามรายชื่อที่อยู่ในโทรศัพท์เครื่องนี้ของเธออย่างแน่นอน
..หากแต่เขาจะไม่มีวันพบอะไรนอกจากสัญญาณฝากหมายเลขโทรกลับเท่านั้น..
อัณณ์ เกะกรอบโทรศัพท์ออกก่อนจะโยนตัวเครื่องทิ้งไปพร้อมกับหักซิมใช้งานทิ้ง มันไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะเก็บทั้งสองสิ่งนี้เอาไว้เมื่อมันถูกติดตั้งด้วยโปรแกรมดังฟังที่ อัณณ์ เองก็ไม่รู้ว่า พระเพลิง จะทำอะไรไว้กับมือถือของเธอเพราะงั้นการใช้โทรศัพท์สาธารณะย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด อัณณ์ กวาดสายตาหาตู้กดเงินสดเมื่อเห็นว่ามีตั้งอยู่ไม่ไกลเธอจึงตัดสินใจเดินไปที่นั่นพร้อมกลับปรายตามองด้านหลังของเธอเห็นเงาร่างของชายหนุ่มสองคนเดินตามเธอตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลก็รู้ทันทีว่าสองคนนี้ต้องเป็นคนของ พระเพลิง แน่ หญิงสาวกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินไปยังเป้าหมายของเธอทำราวกับไม่รู้ว่าถูกแกะรอย
หลังจากเด็กสาวเดินจากไปได้ไม่นาน พระเพลิง ก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยแล้วมุ่งตรงไปยังบริษัทของเขาทันทีเพื่อไปหา พระพาย น้องชายเพียงหนึ่งเดียวของเขา หลังจากคืนนั้นที่เขาได้รู้ว่าเด็กสาวเป็นสายของใครสักคนที่เกลียดเขาหรือไม่ก็อาจจะมีความแค้นกับใครสักคนกับคนในครอบครัวของเขาหรือไม่ก็อาจจะเป็นด้วยเรื่องของธุรกิจเขาก็สั่งให้คนของเขาเฝ้าติดตามดูแลทุกคนในครอบครัวไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ พระพาย รวมถึง ย่า ปาณัสม์ ของเขาที่ดูเหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อาจละเลยได้ ราวๆครึ่งชั่วโมง พระเพลิง ก็เดินทางมาถึงบริษัทและโดยไม่รอช้าเขารีบขึ้นไปหาน้องชายของเขาทันที
เมื่อประตูห้องถูกผลักให้เปิดออกจากคนที่อยู่ด้านนอก พระพาย จึงละมือจากการเซ็นเอกสารตรงหน้าพร้อมกับระบายยิ้มน้อยๆที่มุมปากเพราะดูจากสไตล์การเปิดประตูก็พอรู้ว่าใครกำลังจะเข้ามา
“ลมอะไรหอบนายมาถึงที่นี่ เพลิง”
พระพายถามพี่ชายที่วัยต่างกันเพียงหนึ่งปีอย่างสนิทสนมและเพราะอายุที่ต่างกันไม่มากทำให้ตลอดเวลาที่ผ่านมา พระพาย มองพี่ชายของเขาเป็นทั้งพี่และเพื่อนในคราวเดียวกัน
“ ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้ธุรกิจของเรามีผลกระทบกับบริษัทไหนบ้าง”
พระเพลิง เอ่ยถามน้องชายของเขาตรงประเด็นไม่อ้อมค้อมก่อนจะทิ้งกายนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ในห้องวางแขนพลาดกับพำนักพิงด้านบนในท่าที่ผ่อยคลายหากแต่ในสมองกลับเคร่งเครียด
“ เรามีผลกระทบกับบริษัทค่อนโลก นายจะให้ฉันไล่ตั้งแต่ประเทศไหนดี?”
พระพายถามอย่างอารมณ์ดีออกแนวเล่นๆเสียมากกว่า
“ เรื่องนี้ซีเรียสนะพาย ”
พระเพลิง บอกน้องชายของเขาเสียงเรียบปรายตาคมดุขึ้นมองเครื่องหน้าของน้องชายที่ถอดแบบเขาออกมาเพียงแต่ พระพาย จะมีใบหน้าหวานละมุนและผิวขาวเนียนละเอียดกว่าเขาอยู่มากกิริยาอารมณ์ก็ต่างกันสุดขั้วทำให้ พระพาย ดูราวกับเทวาส่วนตัวเขาไม่ต่างอะไรกับซาตาน
“ ถ้าตอนนี้บริษัทที่มีปัญหากับเรามากที่สุดน่าจะเป็น บลู ไดมอนด์ บริษัทเพชรที่อิตาลีเพราะตอนนี้บริษัทของเราขัดแย้งกับเขาเรื่องการนำเขาเพชรเรากำลังแย่งลูกค้าและแหล่งอัญมณีดิบกัน แต่ วูทาวเวอร์ เป็นฝ่ายได้ทั้งสองสิ่งมานายคิดว่าเขาจะเป็นศัตรูรายใหญ่ของเราได้หรือยัง” พระพาย อธิบายคราวๆอย่างใจเย็น
“ ถ้าเป็นแบบที่นายพูดเป้าหมายของเขาควรจะเป็นนาย ไม่ใช่ฉัน”
พระเพลิง พูดเบาราวเสียงกระซิบก่อนจะยกมือขึ้นจับปรายคามสากสีเขียวครึมเพราะหนวดเคราเริ่มขึ้น
“ เกิดเรื่องอะไรขึ้น เพลิง” พระพายถามพี่ชายของเขาด้วยแววตาหวาดวิตก
“ เมื่อหลายวันก่อนฉันเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกตามล่า ฉันช่วยเด็กนั่นมาแต่..”
“ แต่อะไร”
“ แต่ยัยเด็กนั่นกลับเป็นสายของใครสักคนที่ถูกส่งมาหาฉัน ด้วยจุดประสงค์อะไรบางอย่าง ที่ฉันเดาไม่ได้เลย ”
“ ส่งเด็กผู้หญิงมาเหรอ? ส่งให้มาตายรึไง” พระพาย พูดลอยๆอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ ก็เกือบตายอยู่เหมือนกัน” พระเพลิง เปรยขึ้น
“ ว่าไงนะ นะ.นายเกือบจะฆ่าเด็กนั่นเหรอ”
“ ใช่ ฉันยิงมัน” พระเพลิง ตอบเสียงเรียบในขณะที่ พระพายเริ่มอยู่ไม่ติดที่
“ นายจะบ้าเหรอเพลิง นายทำแบบนั้นได้ไง เขาเป็นผู้หญิงและเป็นเด็ก”
“ และเป็นศัตรู เพราะพวกมันคิดว่าถ้าเป็นเด็กฉันจะไม่ทำ ถ้าเป็นผู้หญิงฉันจะโหดร้ายได้ไม่เต็มที่ แต่พวกมันคิดผิด”
พระเพลิง ตอบกลับเสียงแข็งไม่พอใจกับท่าทางของน้องชายตัวเองที่ดูเป็นห่วงเป็นใยศัตรู พระพาย เริ่มขึ้นเสียงเพราะรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของพี่ชาย เขารู้ดีว่า พระเพลิง เป็นคนอารมณ์ร้อนและด้วยอารมณ์ที่หน้ากลัวเช่นนี้เขารู้ว่า พระเพลิง สามารถเหนี่ยวไกปืนใส่ใครก็ได้ที่คิดจะรองดีกลับเขา เพราะนิสัยแบบนี้อีกเช่นกันที่ทำให้ พระเพลิง มีศัตรูอยู่รอบด้านจนทำให้เขาเป็นห่วงพี่ชายตัวเองตลอดมา เขารู้ดีว่าพี่ชายของเขา เก่งและฉลาด หากแต่เป็นพวกขาดสติที่ ทัพพสารกรุ๊ป และ วูทาวเวอร์ ยิ่งใหญ่มาได้จนถึงทุกวันนี้ส่วนใหญ่ก็มาจากมันสมองของ พระเพลิง ที่ทั้งคิดกลยุทธ์ธุรกิจต่างๆขึ้นมาส่วนตัวเขามีหน้าที่เดินตามเกมที่ พระเพลิง วางไว้และคิดแผนสองพร้อมทั้งการตั้งรับสำรองไว้ตลอดพูดง่ายๆก็คือ
..พระเพลิง มีหน้าที่คิด..
..พระพาย มีหน้าที่ทำ..
เขาเป็นสองสิ่งที่ไม่สามารถแยกจากกันได้
“ ส่งตัวเด็กนั่นมาให้ฉัน เพลิง ถ้าปล่อยให้เขาอยู่กับนาย เด็กนั่นอาจไม่รอด”
พระพาย บอกพี่ชายเขาเสียงเรียบดวงตาคมหวานละมุมจ้องมองพี่ชายของเขาเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขามีความปรารถนาในสิ่งใดพี่ชายของเขาก็จะสรรค์หามาให้และครั้งนี้เขาก็หวังอย่างเต็มเปี่ยมว่า พระเพลิง จะมอบสิ่งที่เขาต้องการให้
“ ฉันให้นายมาตลอดนะพาย ฉันให้ทุกอย่างที่นายต้องการและฉันยินดีที่จะให้นายต่อไป”
พระเพลิง พูดเสียงเรียบที่ทำเอา พระพาย ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง
“ แต่สำหรับเรื่องนี้ ฉันให้นายไม่ได้ จนกว่าเด็กนั่นจะยอมคลายความลับของมันออกมา จนกว่าฉันจะรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด และจนกว่าฉันจะมั่นใจว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา เด็กนั้นจะยังต้องอยู่กับฉันนายดูแลและควบคุมเรืองนี้ไม่ได้หรอกพาย ..”
พระเพลิง เดินเข้าไปตบที่ต้นแขนของน้องชายที่เขารักยิ่งกว่าสิ่งใดก่อนจะพูดประโยคสั้นๆแล้วเดินจากไป
“ นายอ่อนโยนเกินไปที่จะรับมือกับเรื่องพวกนี้”
..หากแต่เขาจะไม่มีวันพบอะไรนอกจากสัญญาณฝากหมายเลขโทรกลับเท่านั้น..
อัณณ์ เกะกรอบโทรศัพท์ออกก่อนจะโยนตัวเครื่องทิ้งไปพร้อมกับหักซิมใช้งานทิ้ง มันไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะเก็บทั้งสองสิ่งนี้เอาไว้เมื่อมันถูกติดตั้งด้วยโปรแกรมดังฟังที่ อัณณ์ เองก็ไม่รู้ว่า พระเพลิง จะทำอะไรไว้กับมือถือของเธอเพราะงั้นการใช้โทรศัพท์สาธารณะย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด อัณณ์ กวาดสายตาหาตู้กดเงินสดเมื่อเห็นว่ามีตั้งอยู่ไม่ไกลเธอจึงตัดสินใจเดินไปที่นั่นพร้อมกลับปรายตามองด้านหลังของเธอเห็นเงาร่างของชายหนุ่มสองคนเดินตามเธอตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลก็รู้ทันทีว่าสองคนนี้ต้องเป็นคนของ พระเพลิง แน่ หญิงสาวกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินไปยังเป้าหมายของเธอทำราวกับไม่รู้ว่าถูกแกะรอย
หลังจากเด็กสาวเดินจากไปได้ไม่นาน พระเพลิง ก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยแล้วมุ่งตรงไปยังบริษัทของเขาทันทีเพื่อไปหา พระพาย น้องชายเพียงหนึ่งเดียวของเขา หลังจากคืนนั้นที่เขาได้รู้ว่าเด็กสาวเป็นสายของใครสักคนที่เกลียดเขาหรือไม่ก็อาจจะมีความแค้นกับใครสักคนกับคนในครอบครัวของเขาหรือไม่ก็อาจจะเป็นด้วยเรื่องของธุรกิจเขาก็สั่งให้คนของเขาเฝ้าติดตามดูแลทุกคนในครอบครัวไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ พระพาย รวมถึง ย่า ปาณัสม์ ของเขาที่ดูเหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อาจละเลยได้ ราวๆครึ่งชั่วโมง พระเพลิง ก็เดินทางมาถึงบริษัทและโดยไม่รอช้าเขารีบขึ้นไปหาน้องชายของเขาทันที
เมื่อประตูห้องถูกผลักให้เปิดออกจากคนที่อยู่ด้านนอก พระพาย จึงละมือจากการเซ็นเอกสารตรงหน้าพร้อมกับระบายยิ้มน้อยๆที่มุมปากเพราะดูจากสไตล์การเปิดประตูก็พอรู้ว่าใครกำลังจะเข้ามา
“ลมอะไรหอบนายมาถึงที่นี่ เพลิง”
พระพายถามพี่ชายที่วัยต่างกันเพียงหนึ่งปีอย่างสนิทสนมและเพราะอายุที่ต่างกันไม่มากทำให้ตลอดเวลาที่ผ่านมา พระพาย มองพี่ชายของเขาเป็นทั้งพี่และเพื่อนในคราวเดียวกัน
“ ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้ธุรกิจของเรามีผลกระทบกับบริษัทไหนบ้าง”
พระเพลิง เอ่ยถามน้องชายของเขาตรงประเด็นไม่อ้อมค้อมก่อนจะทิ้งกายนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ในห้องวางแขนพลาดกับพำนักพิงด้านบนในท่าที่ผ่อยคลายหากแต่ในสมองกลับเคร่งเครียด
“ เรามีผลกระทบกับบริษัทค่อนโลก นายจะให้ฉันไล่ตั้งแต่ประเทศไหนดี?”
พระพายถามอย่างอารมณ์ดีออกแนวเล่นๆเสียมากกว่า
“ เรื่องนี้ซีเรียสนะพาย ”
พระเพลิง บอกน้องชายของเขาเสียงเรียบปรายตาคมดุขึ้นมองเครื่องหน้าของน้องชายที่ถอดแบบเขาออกมาเพียงแต่ พระพาย จะมีใบหน้าหวานละมุนและผิวขาวเนียนละเอียดกว่าเขาอยู่มากกิริยาอารมณ์ก็ต่างกันสุดขั้วทำให้ พระพาย ดูราวกับเทวาส่วนตัวเขาไม่ต่างอะไรกับซาตาน
“ ถ้าตอนนี้บริษัทที่มีปัญหากับเรามากที่สุดน่าจะเป็น บลู ไดมอนด์ บริษัทเพชรที่อิตาลีเพราะตอนนี้บริษัทของเราขัดแย้งกับเขาเรื่องการนำเขาเพชรเรากำลังแย่งลูกค้าและแหล่งอัญมณีดิบกัน แต่ วูทาวเวอร์ เป็นฝ่ายได้ทั้งสองสิ่งมานายคิดว่าเขาจะเป็นศัตรูรายใหญ่ของเราได้หรือยัง” พระพาย อธิบายคราวๆอย่างใจเย็น
“ ถ้าเป็นแบบที่นายพูดเป้าหมายของเขาควรจะเป็นนาย ไม่ใช่ฉัน”
พระเพลิง พูดเบาราวเสียงกระซิบก่อนจะยกมือขึ้นจับปรายคามสากสีเขียวครึมเพราะหนวดเคราเริ่มขึ้น
“ เกิดเรื่องอะไรขึ้น เพลิง” พระพายถามพี่ชายของเขาด้วยแววตาหวาดวิตก
“ เมื่อหลายวันก่อนฉันเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกตามล่า ฉันช่วยเด็กนั่นมาแต่..”
“ แต่อะไร”
“ แต่ยัยเด็กนั่นกลับเป็นสายของใครสักคนที่ถูกส่งมาหาฉัน ด้วยจุดประสงค์อะไรบางอย่าง ที่ฉันเดาไม่ได้เลย ”
“ ส่งเด็กผู้หญิงมาเหรอ? ส่งให้มาตายรึไง” พระพาย พูดลอยๆอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ ก็เกือบตายอยู่เหมือนกัน” พระเพลิง เปรยขึ้น
“ ว่าไงนะ นะ.นายเกือบจะฆ่าเด็กนั่นเหรอ”
“ ใช่ ฉันยิงมัน” พระเพลิง ตอบเสียงเรียบในขณะที่ พระพายเริ่มอยู่ไม่ติดที่
“ นายจะบ้าเหรอเพลิง นายทำแบบนั้นได้ไง เขาเป็นผู้หญิงและเป็นเด็ก”
“ และเป็นศัตรู เพราะพวกมันคิดว่าถ้าเป็นเด็กฉันจะไม่ทำ ถ้าเป็นผู้หญิงฉันจะโหดร้ายได้ไม่เต็มที่ แต่พวกมันคิดผิด”
พระเพลิง ตอบกลับเสียงแข็งไม่พอใจกับท่าทางของน้องชายตัวเองที่ดูเป็นห่วงเป็นใยศัตรู พระพาย เริ่มขึ้นเสียงเพราะรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของพี่ชาย เขารู้ดีว่า พระเพลิง เป็นคนอารมณ์ร้อนและด้วยอารมณ์ที่หน้ากลัวเช่นนี้เขารู้ว่า พระเพลิง สามารถเหนี่ยวไกปืนใส่ใครก็ได้ที่คิดจะรองดีกลับเขา เพราะนิสัยแบบนี้อีกเช่นกันที่ทำให้ พระเพลิง มีศัตรูอยู่รอบด้านจนทำให้เขาเป็นห่วงพี่ชายตัวเองตลอดมา เขารู้ดีว่าพี่ชายของเขา เก่งและฉลาด หากแต่เป็นพวกขาดสติที่ ทัพพสารกรุ๊ป และ วูทาวเวอร์ ยิ่งใหญ่มาได้จนถึงทุกวันนี้ส่วนใหญ่ก็มาจากมันสมองของ พระเพลิง ที่ทั้งคิดกลยุทธ์ธุรกิจต่างๆขึ้นมาส่วนตัวเขามีหน้าที่เดินตามเกมที่ พระเพลิง วางไว้และคิดแผนสองพร้อมทั้งการตั้งรับสำรองไว้ตลอดพูดง่ายๆก็คือ
..พระเพลิง มีหน้าที่คิด..
..พระพาย มีหน้าที่ทำ..
เขาเป็นสองสิ่งที่ไม่สามารถแยกจากกันได้
“ ส่งตัวเด็กนั่นมาให้ฉัน เพลิง ถ้าปล่อยให้เขาอยู่กับนาย เด็กนั่นอาจไม่รอด”
พระพาย บอกพี่ชายเขาเสียงเรียบดวงตาคมหวานละมุมจ้องมองพี่ชายของเขาเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขามีความปรารถนาในสิ่งใดพี่ชายของเขาก็จะสรรค์หามาให้และครั้งนี้เขาก็หวังอย่างเต็มเปี่ยมว่า พระเพลิง จะมอบสิ่งที่เขาต้องการให้
“ ฉันให้นายมาตลอดนะพาย ฉันให้ทุกอย่างที่นายต้องการและฉันยินดีที่จะให้นายต่อไป”
พระเพลิง พูดเสียงเรียบที่ทำเอา พระพาย ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง
“ แต่สำหรับเรื่องนี้ ฉันให้นายไม่ได้ จนกว่าเด็กนั่นจะยอมคลายความลับของมันออกมา จนกว่าฉันจะรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด และจนกว่าฉันจะมั่นใจว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา เด็กนั้นจะยังต้องอยู่กับฉันนายดูแลและควบคุมเรืองนี้ไม่ได้หรอกพาย ..”
พระเพลิง เดินเข้าไปตบที่ต้นแขนของน้องชายที่เขารักยิ่งกว่าสิ่งใดก่อนจะพูดประโยคสั้นๆแล้วเดินจากไป
“ นายอ่อนโยนเกินไปที่จะรับมือกับเรื่องพวกนี้”
แคลอรี่ร้อยเปอร์เซ็น เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2555, 01:05:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2555, 01:07:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 1279
| << ตอนที่ ๗ เฝ้าดู | ตามหา >> |