พื้นที่ชุ่มรัก
เมื่อได้รับคำขาดจากเหล่าคุณปู่คุณตาว่าต้องการเห็นหน้าหลานเขยหลานสะใภ้ก่อนวันเริ่มศักราชใหม่ซึ่งเหลือเวลาอีกครึ่งปี บรรดาหลานๆจึงปวดหัวหนักเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มตามหาหลานเขยหลานสะใภ้ที่จุดไหนของประเทศ และที่สำคัญกว่านั้น...ถ้าหลานคนใดคนหนึ่งทำตามความต้องการของท่านไม่ได้ ทุกคนจะต้องชดใช้ที่ทำให้คุณปู่คุณตาผิดหวังด้วยเงินและทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลที่พอจะทำให้หลานๆสุดที่รักของพวกท่านล้มละลายกันได้ทีเดียว!!
แล้วจะให้บรรดาหลานสุดที่รักทั้ง 5 คนยอมขัดใจคุณปู่คุณตาได้อย่างไร นอกจากต้องก้มหน้ารับคำสั่งอาญาสิทธิ์แต่โดยดี และคงต้องเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจัง เวลาที่เหลืออยู่คงต้องงัดทุกกลยุทธทุกอย่างขึ้นมาใช้เพราะหลานๆได้ลงมติอย่าง (เกือบ) เป็นเอกฉันท์กันมาแล้วว่างานนี้...แพ้ไม่ได้!
แล้วจะให้บรรดาหลานสุดที่รักทั้ง 5 คนยอมขัดใจคุณปู่คุณตาได้อย่างไร นอกจากต้องก้มหน้ารับคำสั่งอาญาสิทธิ์แต่โดยดี และคงต้องเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจัง เวลาที่เหลืออยู่คงต้องงัดทุกกลยุทธทุกอย่างขึ้นมาใช้เพราะหลานๆได้ลงมติอย่าง (เกือบ) เป็นเอกฉันท์กันมาแล้วว่างานนี้...แพ้ไม่ได้!
Tags: แผนการ คุณปู่ คุณตา หลาน ความรัก พื้นที่ชุ่มรัก ผลิดอกออกรัก
ตอน: เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 32
ตอนนี้ขอปั่นพี่อาร์มก่อนค่ะ แล้วเดี๋ยวจะกลับไปแก้ตอนจบของคุณดล
เชิญอ่านได้เลยจ้าาาาา
ตอนที่ 32: เอาอะไรมาแลกก็ยอม!
ปฏิบัติการตามหาที่อยู่ของมุกตาภาเริ่มต้นขึ้นเมื่อชิษวัศจัดการทิ้งทิฐิโง่ๆของตัวเองลงไป ทว่าพอชายหนุ่มเริ่มกลับใจได้ คนรอบข้างที่ตอนแรกเสนอตัวเป็นกาวประสานหัวใจกลับหันหน้าหนีไม่ยอมช่วยเหลือเสียอีก เจออย่างนี้ผู้บริหารหนุ่มก็ถึงกับอยากจะยกมือกุมขมับ ถ้าขืนยังไม่มีใครยอมบอกที่อยู่ของมุกตาภาแล้วล่ะก็ งานนี้คงต้องใช้บริการลุงทนายประจำตระกูลให้ช่วยตามสืบกันบ้าง
แต่ก่อนที่จะหมดหนทางจนถึงต้องใช้วิธีนั้น ชิษวัศต้องไปขออนุญาตทั้งคุณรันทร์และคุณรินทร์ แน่นอนว่าก่อนจะถึงขั้นขออนุญาต หลานชายคนโตคนนี้ต้องเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากท่านเป็นอันดับแรก และการขอรับความช่วยเหลือจากทั้งคุณปู่รันและคุณปู่รินนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าพิศมัยสักนิดสำหรับชิษวัศ
จะพูดให้ถูกคงต้องพูดว่าชายหนุ่มไปขอความช่วยเหลือจากคุณปู่รินมาแล้ว แต่น้องชายฝาแฝดของคุณปู่รันกลับตอบง่ายๆพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆเหมือนอย่างเคย
‘ปู่ว่าอาร์มไปคุยกับปู่รันเองเลยดีกว่า’
เจออย่างนี้จะให้ชิษวัศทำอย่างไรได้นอกจากต้องขับรถมาถึงบ้านของคุณปู่รันเพื่อพบท่าน ผู้ซึ่งชายหนุ่มมั่นใจว่าท่านต้องรู้แน่ๆว่าไร่ของบิดามุกตาภาอยู่ที่ใด เพียงแต่ว่าท่านจะยอมบอกหรือไม่เท่านั้น
“พายด์...คุณปู่รันอยู่ที่ไหน” ชิษวัศถามลูกพี่ลูกน้องสาวที่เดินออกมาต้อนรับ บ้านหลังใหญ่ดูเงียบไปไม่น้อยเมื่อบิดามารดารวมทั้งภูมิรพีออกไปทำธุระเรื่องงานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า
“รออยู่ในเรือนกล้วยไม้น่ะค่ะ”
“รอ?” คนเป็นพี่ชายย้อนถามก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “นี่คุณปู่รู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่าต้องมีวันนี้”
“คุณตามองคนได้ทะลุปรุโปร่ง พี่อาร์มลืมไปหรือเปล่าคะ” กีรตาชี้ให้ชิษวัศได้เห็นความสามารถพิเศษของคุณรันทร์
ชิษวัศหัวเราะเสียงต่ำ “นั่นสินะ...งานนี้พี่คงโดนคุณปู่หัวเราะเยาะไม่น้อย”
กีรตายิ้มนิดหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือแตะไหล่พี่ชายเพื่อให้กำลังใจ
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่อาจจะมีเหน็บๆบ้าง ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก”
คราวนี้ชิษวัศปล่อยหัวเราะเสียงดังลั่น เอื้อมมือไปโยกศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมเส้นเล็กสีดำขลับอย่างมันเขี้ยว
“ให้กำลังใจซะพี่นึกภาพออกเลยนะ”
“พายด์เอาใจช่วยเต็มที่นะพี่อาร์ม!” กีรตาชูมือที่กำหมัดขึ้นสองข้าง ชิษวัศพยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้มกว้างก่อนจะเดินลิ่วไปยังที่ที่คุณปู่รันมักใช้เวลาว่างอยู่เสมอ... ‘เรือนกล้วยไม้’... สถานที่เลี้ยงกล้วยไม้นานาพันธุ์ที่แข่งกันออกดอกหลากหลายแบบหลายสีสัน
ทันทีที่ชิษวัศเปิดประตูกระจกเข้าไป คุณรันทร์ที่กำลังเพลินอยู่กับการดูแลกล้วยไม้อย่างทะนุถนอมก็หยุดมือลงพร้อมกับหันมามองผู้มาใหม่ มุมปากที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยกระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ร่างที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกือบๆแปดสิบปีทว่ายังคงแข็งแรงทรุดลงนั่งบนชุดเก้าอี้ไม้มะค่าตัวโปรด
“มาจนได้สินะเจ้าอาร์ม”
‘เจ้าอาร์ม’ ยิ้มรับคำพูดของคุณปู่ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ผมมีเรื่องอยากขอร้องคุณปู่...”
“ปฏิเสธ” คุณรันทร์สวนขึ้นมาก่อนที่หลานชายคนโตจะพูดจบ ชิษวัศมองคนเป็นปู่ตาค้าง คิดไว้อยู่เหมือนกันว่าอาจจะโดนคุณปู่รันปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะถูกท่านปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยขนาดนี้
“ผมยังไม่ได้บอกเลยนะครับว่าจะขอร้องคุณปู่เรื่องอะไร” ชิษวัศโอด...งานนี้ถ้าคุณปู่รันทร์ยังคว่ำบาตรเขาอีกคนก็ไม่ต้องหาคนอื่นมาช่วยแล้ว หมดหนทาง!
คุณรันทร์เหลือบตามองลอดแว่นตากรอบทอง “แค่แกอ้าปากปู่ก็เห็นยันลำไส้แล้วเจ้าอาร์ม อย่าว่าแต่ลิ้นไก่เลย คนหัวแข็งอย่างอาร์มลงทุนมาขอร้องปู่ถึงที่นี่ มีไม่กี่เรื่องเท่านั้นหรอก” ท่านเว้นวรรคนิดหนึ่ง “...หนูมุก...ใช่ไหม”
ชิษวัศพยักหน้าตอบรับแทนคำพูด “ไม่มีใครยอมบอกผมว่าบ้านหนูมุกที่สระบุรีอยู่ไหน”
“เรื่องแค่นี้คนอย่างชิษวัศหาไม่ได้หรือไง” คุณรันทร์ย้อนถามหลานชาย ปกติปัญหาแค่นี้คนอย่างชิษวัศนั้นจัดการได้ง่ายๆราวกับปลอกกล้วยเข้าปาก แต่ครั้งนี้เจ้าหลานชายตัวดีกลับจนมุมเสียง่ายๆอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน
“ผมไม่มีข้อมูลอะไรเลยนะครับ พ่อแม่หนูมุกชื่ออะไรผมก็ไม่รู้ ไร่ของพวกท่านชื่ออะไรผมก็ไม่รู้ แล้วคุณปู่จะให้ผมหายังไง”
“แล้วทำไมไม่ไปขอประวัติหนูมุกที่ฝ่ายบุคคล แค่ชื่อพ่อแม่ มันไม่น่าเกินความสามารถอาร์มนี่”
ชิษวัศถอนหายใจออกยาว...ใครว่าชายหนุ่มไม่ไปหา หาสิ...เขาไปหามาแล้วแต่สิ่งที่ได้รับก็คือแฟ้มประวัติของมุกตาภาไม่ได้อยู่ที่ฝ่ายบุคคล มีใครคนหนึ่งเอาแฟ้มของเธอออกไปจากฝ่ายบุคคลก่อนที่ชายหนุ่มจะไปขอดูก่อนหน้านั้นเพียงไม่กี่วัน
“แฟ้มประวัติของหนูมุกไม่ได้อยู่ที่ฝ่ายบุคคลครับ”
คุณรันทร์เลิกคิ้วสูง “จะเป็นไปได้ยังไง ถามธีรภัทรแล้วหรือยัง?” น้ำเสียงของท่านราวกับว่าไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าแฟ้มของมุกตาภานั้นหายไป ทั้งๆที่ท่านเองก็รู้ดีว่าแฟ้มนั่นออกจากฝ่ายบุคคลได้อย่างไร และแน่นอนว่าต่อให้ชิษวัศคาดคั้นหาความจริงจากปากของผู้จัดการฝ่ายบุคคลด้วยวิธีไหน เจ้าหลานชายคนนี้ก็จะไม่มีวันได้รับรู้ว่าใครคือคนที่เอาแฟ้มนั่นออกมา
“ถามแล้วครับ คุณภัทรบอกว่ามีคนเอาแฟ้มไปแต่ไม่ยอมบอกว่าใคร” ชิษวัศสบตาคุณรันทร์อย่างรู้ทัน “คนที่ทำให้คุณภัทรไม่พูดอะไรออกมาได้ ทั้งบริษัทมีอยู่กี่คนเชียวครับ”
“ใครเขาจะเอาไป หากันดีแน่แล้วรึ?” ผู้สูงวัยแกล้งไขสือ ท่านทราบดีว่าคนที่ฉลาดอย่างชิษวัศคงรู้อยู่แล้วว่า ‘ใคร’ คือคนที่เอาแฟ้มประวัติของมุกตาภาไป และเจ้าหลานชายคนนี้ก็ต้องรู้ดีว่าตัวเองคงไม่ได้ข้อมูลของมุกตาภาจากปากของท่านแน่ๆ
“ผมรู้นะครับว่าคุณปู่เป็นคนเอาไป นี่ทุกคนกะจะแกล้งผมใช่มั้ย” หลานชายคนโตบอกย่างเหลืออด แฟ้มประวัติของมุกตาภาอยู่ในมือของคุณปู่รันเป็นแน่ อยู่ที่ท่านจะยอมบอกข้อมูลหรือไม่ก็เท่านั้น!
คุณรันทร์หัวเราะเบาๆในลำคอ รู้สึกสนุกไม่น้อยที่ได้ดัดหลังชิษวัศเล็กๆน้อยๆ ก็ดูเอาเถิด...ตอนที่ท่านพูดจาหว่านล้อมให้เจ้าหลานชายคนนี้ไปงอนง้อแม่หนูมุกตาภาแต่ชิษวัศกลับปฏิเสธแถมยังยืนยันความคิดตัวเองเสียเสียงแข็งว่าไม่มีทางที่จะไปง้อสาวเจ้าแน่ พอตอนนี้เกิดเปลี่ยนใจแล้วมาขอความช่วยเหลือจากท่าน ถ้าให้ง่ายๆก็ไม่ใช่คุณรันทร์ ตตินรากรณ์แล้ว!
“ตอนที่ทุกคนจะช่วย อาร์มกลับปฏิเสธ พอตอนนี้จะมาขอความช่วยเหลือ ปู่ว่าอาร์มคงต้องพยายามเอาเอง”
“คุณปู่!!” ชิษวัศร้องเสียงหลง “สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ผมก็เป็นแค่คนธรรมดานะครับ คุณปู่จะไม่เห็นใจผมสักครั้งเลยหรือฮะ” หลานชายขอร้องเสียงอ่อน รู้อย่างนี้ตอนที่สัมภาษณ์มุกตาภาเขาน่าจะหยิบอ่านแฟ้มประวัติของเธอมาดูสักหน่อยมันคงจะดีกว่านี้ไม่น้อย สถานการณ์มันอาจจะไม่มืดแปดด้านอย่างนี้ก็ได้
“Nothing Free” คุณรันทร์บอกพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ชิษวัศไม่เคยที่จะนึกชอบเอาเสียเลยยามที่คุณปู่ของตนยิ้มอย่างนี้...ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ...งานนี้คุณปู่รันต้องการอะไรบางอย่างเพื่อแลกเปลี่ยนกับที่อยู่ของมุกตาภา
“ผมต้องยอมเสียอะไรบางอย่างเพื่อที่อยู่ของหนูมุกใช่ไหมครับ” ชิษวัศถามอย่างรู้ทันและคิดว่าคำตอบคงไม่ผิดอย่างที่คิดไว้
คุณรันทร์ยกมุมปากยิ้มเพียงนิดหนึ่ง หากรอยยิ้มเพียงนิดอย่างนั้นกลับทำให้หลานชายอย่างชิษวัศรู้สึกเสียวสันหลังอย่างไรชอบกล
“กุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์...ปู่ขอ” คำของ่ายๆของคุณปู่รันทำชิษวัศรู้สึกเหมือนมีใครเอาไม้หน้าสามมาฟาดเต็มศีรษะ ถ้าเปรียบกับรถคือแขนทั้งสองข้าง ประเป๋าสตางค์ก็คงเป็นเหมือนขาทั้งสองข้างไม่ต่างกัน
และตอนนี้คุณปู่รันกำลังคิดจะตัดทั้งแขนและขาของเขา!!
“คุณปู่...” ชิษวัศร้อง “อย่าทำอย่างนี้สิครับ”
“แกคิดว่าคนอย่างปู่จะทำแค่นี้?” คุณรันทร์ย้อนถามก่อนจะยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลไปตรงหน้าของชิษวัศ “แค่กุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์น่ะยังน้อยไปที่จะใช้แลกเปลี่ยน สิ่งที่แกต้องยอมแลกน่ะ มันอยู่ในนี้ต่างหากเจ้าอาร์ม”
ชิษวัศรับซองเอกสารจากคุณรันทร์มาก่อนจะเปิดออกอ่าน ดูผ่านๆตาแล้วเหมือนจะเป็นสัญญาอะไรสักอย่าง และพอเริ่มอ่านรายละเอียดชายหนุ่มก็แทบจะทำกระดาษแผ่นนั้นร่วงจากมือเพราะคิดไม่ถึงว่าคุณปู่รันจะเล่นไม้นี้!
กระดาษเอสี่สีขาวในมือคือสัญญาจริงๆ เป็นสัญญาที่ว่าด้วยชิษวัศจะต้องปฏิบัติตามสิ่งที่สัญญาได้ระบุไว้...ห้ามทำผิดข้อใดข้อหนึ่งเป็นอันขาด
1. ข้าพเจ้านายชิษวัศ ตตินรากรณ์ จะไม่ทำการเบิกเงินในบัญชีทั้งหมดที่เป็นชื่อของข้าพเจ้าออกมาใช้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปจนถึงวันที่ข้าพเจ้าทำความเข้าใจกับนางสาวมุกตาภาเรียบร้อยและคุณรันทร์ต้องเห็นสมควร
2. ข้าพเจ้ายินดีที่จะให้คุณรันทร์ระงับบัตรเครดิตรวมทั้งบัตรเอทีเอ็มทั้งหมดของข้าพเจ้าโดยไม่มีข้อแม้
3. เมื่อได้ที่อยู่ของนางสาวมุกตาภามาแล้ว ข้าพเจ้าจะไม่ทำการต่อรองใดๆกับคุณรันทร์ทั้งสิ้น
ถ้าข้าพเจ้าไม่ปฏิบัติตามหรือทำผิดสัญญาข้อใดข้อหนึ่ง คุณรันทร์มีสิทธิ์ที่จะปลดข้าพเจ้าออกจากตำแหน่งผู้บริหารของตตินรากรณ์ กรุ๊ปได้โดยที่ไม่ต้องบอกล่วงหน้า และยึดสามารถรถ Lexus LS 460L ของข้าพเจ้าได้ทันที
ลงชื่อ ..........................
(นาย ชิษวัศ ตตินรากรณ์)
“คุณปู่!!” หลานชายคนโตตะโกนดังลั่นเรือนกล้วยไม้ “แบบนี้มันไม่โหดไปหน่อยหรือครับ ยึดรถ ยึดกระเป๋าเงิน ไหนจะสัญญานี่อีก แล้วคุณปู่จะให้ผมไปหาหนูมุกยังไง อย่าบอกนะฮะว่าให้เดินไป!” ชายหนุ่มแกล้งประชด
“มีหลานอย่างพวกแกถ้าปู่ไม่เขี้ยวก็มีแต่จะโดนพวกแกโกง” คุณปู่รันตอบกลับ “แล้วใครว่าปู่จะให้แกไปตัวเปล่า...” คุณรันทร์เว้นวรรคนิดหนึ่งก่อนจะหยิบซองสีน้ำตาอีกซองที่เตรียมมา “ที่อยู่ของหนูมุกแถมด้วยซองอันนี้แลกกับ Lexus กับกระเป๋าสตางค์ของแก ว่าไง ตกลงไหมเจ้าอาร์ม”
คนถูกยืนข้อเสนอแบบมัดมือชกให้มีทางเลือกเดียวคือ ‘ตอบรับ’ นิ่งไปนิดหนึ่งอย่างใช้ความคิด แต่ถึงจะพยายามเค้นสมองอย่างไรหนทางที่จะเอาชนะคุณปู่ในเกมนี้นั้นแทบจะไม่มีเลย
...อย่าว่าแต่จะเอาชนะ แค่หาทางที่จะได้เปรียบยังแทบจะหาไม่ได้!!...
“ถ้าผมเซ็นต์...คุณปู่จะบอกที่อยู่ของหนุมุกทันทีใช่ไหมครับ” ชิษวัศถามเพื่อความมั่นใจ ถ้าจะแลกเปลี่ยนกับคนอย่างคุณปู่รัน...ต้องรอบคอบเสมอ
“แกไม่ได้อยู่ในจุดที่จะมีสิทธิ์ซักไซ้ปู่หรอกนะ” คุณรันทร์บอกเสียงเรียบก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้แกทำได้แค่ยอมเซ็นต์ตกลงหรือจะฉีกสัญญาทิ้งเท่านั้น...อาร์มต้องตัดสินใจ”
เมื่อถูกเร่งให้ตัดสินใจ ชิษวัศถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยามใดที่คุณปู่รันเร่งให้ตอบ ยามนั้นถ้าใครตอบช้าไปแม้แต่เสี้ยววินาทีข้อตกลงทุกอย่างเป็นอันสิ้นสุดลงและงานนี้คงไม่พ้นที่จะเป็นอย่างนั้น
“ถ้าอาร์มเงียบปู่จะถือว่า...”
นั่นไง!! เป็นอย่างที่คิดไหมล่ะ!!!
“เดี๋ยวครับ!” หลานชายส่งเสียงรั้งและก็ได้รอยยิ้มของคนเป็นปู่กลับมาเป็นรางวัล
ชายหนุ่มจัดการวางกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถลงตรงหน้าก่อนจะหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลและบรรจงจรดปากกาเซ็นต์ชื่อลงบนสัญญาที่คุณรันทร์เป็นคนร่างขึ้นมา
“ที่อยู่ล่ะครับ” ก่อนจะทวงสิ่งที่ตนเองสมควรจะได้แลกเปลี่ยนกลับมา
คุณรันทร์ตรวจความเรียบร้อยของสัญญานิดหนึ่งก่อนจะหยิบกระดาษโน้ตใบเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตและส่งให้กับชิษวัศพร้อมกำชับเสียงเข้ม
“รู้ใช่ไหม...ว่าถ้าคิดจะโกงปู่จะเป็นยังไง หวังว่าอาร์มจะรักษาสัญญา”
คนที่ถูกเตือนกึ่งขู่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ แม้จะดีใจไม่น้อยที่ได้ที่อยู่ของมุกตาภามาแล้ว แต่หนทางที่ต้องเผชิญในอนาคตอันใกล้นี้ช่างลำบากนัก ไม่มีรถ ไม่มีเงิน แล้วจะไปหาหัวใจที่หายไปดวงนั้นได้อย่างไรกัน
“แต่ผมไม่มีทั้งรถและเงินติดตัวเลยนะฮะ” เสียงอ้อนวอนของหลายชายคนโตเรียกให้ผู้สูงวัยที่กำลังดื่มชากลิ่นหอมกรุ่นเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะชี้นิ้วไปยังซองเอกสารที่น้ำตาลที่มอบให้ชิษวัศไป
“เปิดซองดูก่อนจะบ่น” พูดจบท่านก็กลับไปจิบชารสโปรดของท่านตามเดิม
ชิษวัศทำตามคำแนะนำของผู้เป็นปู่ ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกแกะออกก่อนที่ชายหนุ่มจะพบว่าภายในซองบรรจุไว้ด้วยธนบัตรสีเทามูลค่ารวมหนึ่งหมื่นบาทกับกุญแจรถ Volvo XC90 ของคุณปู่รัน
“ถ้าจะให้รถผมมาใช้ก็น่าจะเอา Q7 ของคุณปู่มาแลกสิครับ จะได้สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย” ชิษวัศหมายถึง Audi Q7 สีขาวมุกคันหรูอีกคัน
คุณรันทร์เงยหน้าขึ้นมามองหลานชายคนโตอีกที “ยังจะมาเรื่องเยอะนะเจ้าอาร์ม ไม่เอาใช่ไหม ปู่จะได้เอาคืน...” คนเป็นปู่ทำท่าว่าจะเอาของที่ให้เป็นตัวช่วยสำหรับหลานชายคืนแต่มีหรือที่ชิษวัศจะยอม...ไม่มีวันเสียล่ะ!
“เอาสิคร้าบบบ” ชายหนุ่มลากเสียงยาว รวบทั้งเงินสดและกุญแจรถมาไว้ในมือ “ถึงจะไม่ค่อยคุ้มก็เถอะ” แต่ก็ยังไม่วายที่จะบ่นเบาๆ
คุณรันทร์วางแก้วชาในมือ คำบ่นเมื่อครู่ของหลานชายคนโตมีหรือที่ท่านจะไม่ได้ยินแต่ท่านทำเป็นแกล้งไม่ได้ยินเสียมากกว่า เพราะหนทางข้างหน้าที่ชิษวัศจะต้องประสบพบเจอมันยากและลำบากกว่าสิ่งที่ท่านทำมากนัก ผู้ชายคนหนึ่งทำลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวเสียใจ คนเป็นพ่อที่ไหนจะไม่โกรธไม่โมโหกันบ้าง
กว่าจะผ่านด่าน ‘ว่าที่พ่อตา’ ท่านยังนึกสภาพของเจ้าหลานชายคนเก่งคนนี้ไม่ออกเลยว่าผลสุดท้ายแล้วชิษวัศจะผ่านด่านโหดหินเหล่านั้นได้อย่างไร
“ถ้าอย่างนั้นผมไปนะฮะ ฝากคุณปู่ดูแล Lexus ที่รักของผมชั่วคราวนะครับ และผมจะกลับมาเอา...” หลานชายคนโตยิ้มกว้างก่อนจะพูดต่อ “...พร้อมกับหนูมุก”
พูดจบร่างสูงก็เดินลิ่วจากไปแถมยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีอีกต่างหาก คุณรันทร์มองดูหลานชายที่ค่อยๆเดินห่างออกไปก่อนจะส่ายศีรษะช้าๆ เพราะความมั่นใจในตัวเองที่มีมากอย่างนี้ไงเล่าท่านถึงอยากจะสั่งสอนให้ชิษวัศลดอีโก้ในตัวเองลงมาบ้าง ตอนนี้เจ้าตัวดีคงคิดสิว่าแค่หามุกตาภาเจอทุกอย่างก็จะจบ แต่มันไม่ใช่เลย...ทุกอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
...ปู่หวังว่าแกคงจะรอดกลับมารับ Lexus สุดที่รักครบสามสิบสองนะเจ้าอาร์ม...
สมาร์ทโฟนสีขาวเครื่องสวยร้องลั่นด้วยเพลงโปรดเรียกสติเจ้าของเครื่องที่นั่งมองทุ่งหญ้าสีเขียวสุดลูกหูลูกตาอย่างเหม่อลอยกลับมา มุกตาภาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างตัว ชื่อของนิชิตาที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอส่งผลให้หญิงสาวรีบกดรับสายทันที
“ว่ายังไงจ๊ะหมูหวาน” มุกตาภาตอบรับโทรศัพท์เสียงใส รู้สึกคิดถึงเพื่อนสนิทคนนี้ไม่น้อย
“พี่อาร์ม...ได้ที่อยู่ของมุกแล้วนะ” คำพูดของเพื่อนสาวทำเอามุกตาภาตกใจไม่น้อย ก็ไหนนิชิตาบอกว่าทุกคนรวมตัวกันคว่ำบาตรชิษวัศ แล้วทำไมเขาถึงได้ที่อยู่เธอง่ายๆเช่นนี้เล่า
“ได้จากใคร ก็ไหนหมูหวานบอกว่าทุกคนไม่ยอมบอกพี่อาร์ม”
“คุณปู่รันบอก”
“คุณปู่รันเนี่ยนะ” มุกตาภาย้อนถามเสียงสูงราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยินมา
“แต่พี่อาร์มไม่ได้ได้ที่อยู่ของมุกมาฟรีๆหรอกนะ เสียไปมากอยู่”
“หมูหวานหมายถึงอะไร” มุกตาภาถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ที่อยู่ของมุกไง พี่อาร์มยอมแลกกับรถตัวเองเชียวนะ ได้ข่าวว่ารักรถสุดๆไม่ใช่หรือ”
คำอธิบายของเพื่อนสาวสร้างความตกใจให้กับมุกตาภาไม่น้อย อย่างที่นิชิตาและหลายๆคนรู้ว่าชิษวัศทั้งหวงทั้งรักรถขนาดไหน หัวใจที่มีอยู่สี่ห้องหญิงสาวมั่นใจว่าผู้ชายอย่างชิษวัศยกหนึ่งห้องให้กับรถสุดหรูของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้เขากลับยอมที่เสียรถไปเพียงแค่เพื่อจะได้มาซึ่งที่อยู่ของเธอ
...งานนี้พี่อาร์มทุ่มทุนไม่น้อยทีเดียว...
สมแล้ว!!
มุกตาภาเหยียดยิ้มอย่างพอใจ ให้เขารู้เสียบ้างว่างานนี้เธองอนจริงจัง ไม่มีการใจอ่อนง่ายๆเหมือนอย่างที่ผ่านมา ถ้าเขาคิดจะมาขอคืนนี้ก็ต้องพยายามมากหน่อยล่ะ ให้มันรู้เสียบ้างว่ามุกเม็ดนี้ก็มีค่าเทียมเพชรน้ำหนึ่ง!
“รถ...อย่างเดียวเหรอหมูหวาน” หญิงสาวเลียบๆเคียงๆถาม เพราะรู้ดีว่าคนอย่างคุณปู่รันคงไม่ยอมให้ที่อยู่ของเธอง่ายๆแน่ถ้าสิ่งที่ชิษวัศนำมาแลกไม่สมน้ำสมเนื้อพอ
...เพราะคุณปู่สัญญากับเธอไว้ก่อนที่เธอจะจากมาว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่ให้ที่อยู่ของเธอกับชิษวัศง่ายๆ ‘ของดี’ มักได้มาด้วยความยากลำบากเสมอ...
“อย่างเดียวก็ดีสิ คุณปู่รันระงับบัตรของพี่อาร์มทั้งหมด ให้เงินติดตัวไปหนึ่งหมื่นพร้อมกับให้เซ็นต์สัญญาอีกหนึ่งฉบับ แต่หมูหวานไม่รู้หรอกนะว่าในสัญญาบอกว่าอะไร หมูหวานก็ฟังคุณอาร์ทเขามาอีกที”
มุกตาภายิ้มนิดหนึ่งกับตัวเอง “ขอบคุณนะจ๊ะหมูหวาน รอให้ตาคนทิฐิสูงมาก่อนเถอะ มุกจะต้อนรับอย่างดีเชียว” พูดจบหญิงสาวก็วางสาย อารมณ์ขุ่นหมองที่เกิดเมื่อครู่ค่อยๆจางหายไปกับสายลมที่พัดโชยแผ่วเบา สัญญาที่นิชิตาไม่รู้แต่มุกตาภารู้ดีว่าสัญญาฉบับนั้นระบุไว้อย่างไร เพราะเธอ...ได้อ่านทุกตัวอักษรอย่างถี่ถ้วนในวันที่เธอยื่นใบลาออกของกับคุณรันทร์และท่านก็ได้วางแผนนี้มาตั้งแต่ตอนนั้น
ส่วนตอนนี้คงต้องรอให้ ‘เหยื่อ’ มาขึ้นเขียง แล้วเธอจะทำให้เขารู้ซึ้งว่าการที่ทำให้เธอเสียใจมากขนาดนี้เขาต้องเจอกับอะไรบ้าง!!
ตอนอยู่ที่บริษัท...ที่นั่นคือถิ่นของเขา รอให้มาถึงไร่ของเธอก่อนเถอะ แล้วพี่อาร์มจะรู้ว่าที่นี่น่ะ...ถิ่นใคร!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกความคิดเห็นและทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ติชมได้เสมอน้าาา
ตอนนี้พี่อาร์มเริ่มโดนเอาคืนบ้างแล้ว มาติดตามกันค่ะว่าคุณพี่อาร์มจะโดนอะไรบ้าง
ผู้บริหารหนุ่มที่วันๆอยู่แต่ในห้องแอร์ต้องมาโดนแดดแผดเผาจะเป็นอย่างไร
หึ หึ หึ
คุยกันเหมือนอย่างเคยค่าาาา
คุณ teesaparn : มีข้อเสียอีกอย่างที่ว่าถ้าสมองตันนี่พาลจะเขียนต่อไม่ได้เสียดื้อๆน่ะสิคะ T^T
คุณ nunoi : ไม่ใช่ไฟลนก้นธรรมดาด้วยนะคะ งานนี้เอาอะไรมาแลกก็ยอมมมม
คุณ pattisa : งานนี้คงมีแต่คนสมน้ำหน้าค่ะ ฮ่าๆ
คุณ หมูบูลิน : ยังมีเรื่องให้สะใจขึ้นเรื่อยนะคะ :)
คุณ goldensun : ถือซะว่าเป็นบทพิสูจน์รักแล้วกันนะคะ ><
คุณ anOO : พี่อาร์มโดนไปมิใช่น้อยเลยค่ะ
คุณ Kazalong : โดนคว่ำอย่างเดียวไม่พอนะคะ โดนริบทรัพย์ด้วย!!
คุณ violette : คุณปู่รันก็ยังช่วยอยู่นะคะ แต่เป็นการช่วยที่โหดไม่เบาเชียวค่ะ
คุณ ดาวคันชั่ง : ถ้าน้อยไป...ต่อไปจะจัดหนักแล้วนะคะ!
คุณ mooyui : ทำลูกสาวคนเดียวเสียใจขนาดนี้ พี่อาร์มจะโดนอะไรบ้างหนอออ หึ หึ หึ
คุณ tutas : ถึงจะหาเจอ แต่อะไรๆมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกค่ะ ไปเหยียบถิ่นหนูมุกเชาเชียวนาาาา
เชิญอ่านได้เลยจ้าาาาา
ตอนที่ 32: เอาอะไรมาแลกก็ยอม!
ปฏิบัติการตามหาที่อยู่ของมุกตาภาเริ่มต้นขึ้นเมื่อชิษวัศจัดการทิ้งทิฐิโง่ๆของตัวเองลงไป ทว่าพอชายหนุ่มเริ่มกลับใจได้ คนรอบข้างที่ตอนแรกเสนอตัวเป็นกาวประสานหัวใจกลับหันหน้าหนีไม่ยอมช่วยเหลือเสียอีก เจออย่างนี้ผู้บริหารหนุ่มก็ถึงกับอยากจะยกมือกุมขมับ ถ้าขืนยังไม่มีใครยอมบอกที่อยู่ของมุกตาภาแล้วล่ะก็ งานนี้คงต้องใช้บริการลุงทนายประจำตระกูลให้ช่วยตามสืบกันบ้าง
แต่ก่อนที่จะหมดหนทางจนถึงต้องใช้วิธีนั้น ชิษวัศต้องไปขออนุญาตทั้งคุณรันทร์และคุณรินทร์ แน่นอนว่าก่อนจะถึงขั้นขออนุญาต หลานชายคนโตคนนี้ต้องเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากท่านเป็นอันดับแรก และการขอรับความช่วยเหลือจากทั้งคุณปู่รันและคุณปู่รินนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าพิศมัยสักนิดสำหรับชิษวัศ
จะพูดให้ถูกคงต้องพูดว่าชายหนุ่มไปขอความช่วยเหลือจากคุณปู่รินมาแล้ว แต่น้องชายฝาแฝดของคุณปู่รันกลับตอบง่ายๆพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆเหมือนอย่างเคย
‘ปู่ว่าอาร์มไปคุยกับปู่รันเองเลยดีกว่า’
เจออย่างนี้จะให้ชิษวัศทำอย่างไรได้นอกจากต้องขับรถมาถึงบ้านของคุณปู่รันเพื่อพบท่าน ผู้ซึ่งชายหนุ่มมั่นใจว่าท่านต้องรู้แน่ๆว่าไร่ของบิดามุกตาภาอยู่ที่ใด เพียงแต่ว่าท่านจะยอมบอกหรือไม่เท่านั้น
“พายด์...คุณปู่รันอยู่ที่ไหน” ชิษวัศถามลูกพี่ลูกน้องสาวที่เดินออกมาต้อนรับ บ้านหลังใหญ่ดูเงียบไปไม่น้อยเมื่อบิดามารดารวมทั้งภูมิรพีออกไปทำธุระเรื่องงานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า
“รออยู่ในเรือนกล้วยไม้น่ะค่ะ”
“รอ?” คนเป็นพี่ชายย้อนถามก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “นี่คุณปู่รู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่าต้องมีวันนี้”
“คุณตามองคนได้ทะลุปรุโปร่ง พี่อาร์มลืมไปหรือเปล่าคะ” กีรตาชี้ให้ชิษวัศได้เห็นความสามารถพิเศษของคุณรันทร์
ชิษวัศหัวเราะเสียงต่ำ “นั่นสินะ...งานนี้พี่คงโดนคุณปู่หัวเราะเยาะไม่น้อย”
กีรตายิ้มนิดหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือแตะไหล่พี่ชายเพื่อให้กำลังใจ
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่อาจจะมีเหน็บๆบ้าง ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก”
คราวนี้ชิษวัศปล่อยหัวเราะเสียงดังลั่น เอื้อมมือไปโยกศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมเส้นเล็กสีดำขลับอย่างมันเขี้ยว
“ให้กำลังใจซะพี่นึกภาพออกเลยนะ”
“พายด์เอาใจช่วยเต็มที่นะพี่อาร์ม!” กีรตาชูมือที่กำหมัดขึ้นสองข้าง ชิษวัศพยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้มกว้างก่อนจะเดินลิ่วไปยังที่ที่คุณปู่รันมักใช้เวลาว่างอยู่เสมอ... ‘เรือนกล้วยไม้’... สถานที่เลี้ยงกล้วยไม้นานาพันธุ์ที่แข่งกันออกดอกหลากหลายแบบหลายสีสัน
ทันทีที่ชิษวัศเปิดประตูกระจกเข้าไป คุณรันทร์ที่กำลังเพลินอยู่กับการดูแลกล้วยไม้อย่างทะนุถนอมก็หยุดมือลงพร้อมกับหันมามองผู้มาใหม่ มุมปากที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยกระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ร่างที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกือบๆแปดสิบปีทว่ายังคงแข็งแรงทรุดลงนั่งบนชุดเก้าอี้ไม้มะค่าตัวโปรด
“มาจนได้สินะเจ้าอาร์ม”
‘เจ้าอาร์ม’ ยิ้มรับคำพูดของคุณปู่ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ผมมีเรื่องอยากขอร้องคุณปู่...”
“ปฏิเสธ” คุณรันทร์สวนขึ้นมาก่อนที่หลานชายคนโตจะพูดจบ ชิษวัศมองคนเป็นปู่ตาค้าง คิดไว้อยู่เหมือนกันว่าอาจจะโดนคุณปู่รันปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะถูกท่านปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยขนาดนี้
“ผมยังไม่ได้บอกเลยนะครับว่าจะขอร้องคุณปู่เรื่องอะไร” ชิษวัศโอด...งานนี้ถ้าคุณปู่รันทร์ยังคว่ำบาตรเขาอีกคนก็ไม่ต้องหาคนอื่นมาช่วยแล้ว หมดหนทาง!
คุณรันทร์เหลือบตามองลอดแว่นตากรอบทอง “แค่แกอ้าปากปู่ก็เห็นยันลำไส้แล้วเจ้าอาร์ม อย่าว่าแต่ลิ้นไก่เลย คนหัวแข็งอย่างอาร์มลงทุนมาขอร้องปู่ถึงที่นี่ มีไม่กี่เรื่องเท่านั้นหรอก” ท่านเว้นวรรคนิดหนึ่ง “...หนูมุก...ใช่ไหม”
ชิษวัศพยักหน้าตอบรับแทนคำพูด “ไม่มีใครยอมบอกผมว่าบ้านหนูมุกที่สระบุรีอยู่ไหน”
“เรื่องแค่นี้คนอย่างชิษวัศหาไม่ได้หรือไง” คุณรันทร์ย้อนถามหลานชาย ปกติปัญหาแค่นี้คนอย่างชิษวัศนั้นจัดการได้ง่ายๆราวกับปลอกกล้วยเข้าปาก แต่ครั้งนี้เจ้าหลานชายตัวดีกลับจนมุมเสียง่ายๆอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน
“ผมไม่มีข้อมูลอะไรเลยนะครับ พ่อแม่หนูมุกชื่ออะไรผมก็ไม่รู้ ไร่ของพวกท่านชื่ออะไรผมก็ไม่รู้ แล้วคุณปู่จะให้ผมหายังไง”
“แล้วทำไมไม่ไปขอประวัติหนูมุกที่ฝ่ายบุคคล แค่ชื่อพ่อแม่ มันไม่น่าเกินความสามารถอาร์มนี่”
ชิษวัศถอนหายใจออกยาว...ใครว่าชายหนุ่มไม่ไปหา หาสิ...เขาไปหามาแล้วแต่สิ่งที่ได้รับก็คือแฟ้มประวัติของมุกตาภาไม่ได้อยู่ที่ฝ่ายบุคคล มีใครคนหนึ่งเอาแฟ้มของเธอออกไปจากฝ่ายบุคคลก่อนที่ชายหนุ่มจะไปขอดูก่อนหน้านั้นเพียงไม่กี่วัน
“แฟ้มประวัติของหนูมุกไม่ได้อยู่ที่ฝ่ายบุคคลครับ”
คุณรันทร์เลิกคิ้วสูง “จะเป็นไปได้ยังไง ถามธีรภัทรแล้วหรือยัง?” น้ำเสียงของท่านราวกับว่าไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าแฟ้มของมุกตาภานั้นหายไป ทั้งๆที่ท่านเองก็รู้ดีว่าแฟ้มนั่นออกจากฝ่ายบุคคลได้อย่างไร และแน่นอนว่าต่อให้ชิษวัศคาดคั้นหาความจริงจากปากของผู้จัดการฝ่ายบุคคลด้วยวิธีไหน เจ้าหลานชายคนนี้ก็จะไม่มีวันได้รับรู้ว่าใครคือคนที่เอาแฟ้มนั่นออกมา
“ถามแล้วครับ คุณภัทรบอกว่ามีคนเอาแฟ้มไปแต่ไม่ยอมบอกว่าใคร” ชิษวัศสบตาคุณรันทร์อย่างรู้ทัน “คนที่ทำให้คุณภัทรไม่พูดอะไรออกมาได้ ทั้งบริษัทมีอยู่กี่คนเชียวครับ”
“ใครเขาจะเอาไป หากันดีแน่แล้วรึ?” ผู้สูงวัยแกล้งไขสือ ท่านทราบดีว่าคนที่ฉลาดอย่างชิษวัศคงรู้อยู่แล้วว่า ‘ใคร’ คือคนที่เอาแฟ้มประวัติของมุกตาภาไป และเจ้าหลานชายคนนี้ก็ต้องรู้ดีว่าตัวเองคงไม่ได้ข้อมูลของมุกตาภาจากปากของท่านแน่ๆ
“ผมรู้นะครับว่าคุณปู่เป็นคนเอาไป นี่ทุกคนกะจะแกล้งผมใช่มั้ย” หลานชายคนโตบอกย่างเหลืออด แฟ้มประวัติของมุกตาภาอยู่ในมือของคุณปู่รันเป็นแน่ อยู่ที่ท่านจะยอมบอกข้อมูลหรือไม่ก็เท่านั้น!
คุณรันทร์หัวเราะเบาๆในลำคอ รู้สึกสนุกไม่น้อยที่ได้ดัดหลังชิษวัศเล็กๆน้อยๆ ก็ดูเอาเถิด...ตอนที่ท่านพูดจาหว่านล้อมให้เจ้าหลานชายคนนี้ไปงอนง้อแม่หนูมุกตาภาแต่ชิษวัศกลับปฏิเสธแถมยังยืนยันความคิดตัวเองเสียเสียงแข็งว่าไม่มีทางที่จะไปง้อสาวเจ้าแน่ พอตอนนี้เกิดเปลี่ยนใจแล้วมาขอความช่วยเหลือจากท่าน ถ้าให้ง่ายๆก็ไม่ใช่คุณรันทร์ ตตินรากรณ์แล้ว!
“ตอนที่ทุกคนจะช่วย อาร์มกลับปฏิเสธ พอตอนนี้จะมาขอความช่วยเหลือ ปู่ว่าอาร์มคงต้องพยายามเอาเอง”
“คุณปู่!!” ชิษวัศร้องเสียงหลง “สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ผมก็เป็นแค่คนธรรมดานะครับ คุณปู่จะไม่เห็นใจผมสักครั้งเลยหรือฮะ” หลานชายขอร้องเสียงอ่อน รู้อย่างนี้ตอนที่สัมภาษณ์มุกตาภาเขาน่าจะหยิบอ่านแฟ้มประวัติของเธอมาดูสักหน่อยมันคงจะดีกว่านี้ไม่น้อย สถานการณ์มันอาจจะไม่มืดแปดด้านอย่างนี้ก็ได้
“Nothing Free” คุณรันทร์บอกพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ชิษวัศไม่เคยที่จะนึกชอบเอาเสียเลยยามที่คุณปู่ของตนยิ้มอย่างนี้...ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ...งานนี้คุณปู่รันต้องการอะไรบางอย่างเพื่อแลกเปลี่ยนกับที่อยู่ของมุกตาภา
“ผมต้องยอมเสียอะไรบางอย่างเพื่อที่อยู่ของหนูมุกใช่ไหมครับ” ชิษวัศถามอย่างรู้ทันและคิดว่าคำตอบคงไม่ผิดอย่างที่คิดไว้
คุณรันทร์ยกมุมปากยิ้มเพียงนิดหนึ่ง หากรอยยิ้มเพียงนิดอย่างนั้นกลับทำให้หลานชายอย่างชิษวัศรู้สึกเสียวสันหลังอย่างไรชอบกล
“กุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์...ปู่ขอ” คำของ่ายๆของคุณปู่รันทำชิษวัศรู้สึกเหมือนมีใครเอาไม้หน้าสามมาฟาดเต็มศีรษะ ถ้าเปรียบกับรถคือแขนทั้งสองข้าง ประเป๋าสตางค์ก็คงเป็นเหมือนขาทั้งสองข้างไม่ต่างกัน
และตอนนี้คุณปู่รันกำลังคิดจะตัดทั้งแขนและขาของเขา!!
“คุณปู่...” ชิษวัศร้อง “อย่าทำอย่างนี้สิครับ”
“แกคิดว่าคนอย่างปู่จะทำแค่นี้?” คุณรันทร์ย้อนถามก่อนจะยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลไปตรงหน้าของชิษวัศ “แค่กุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์น่ะยังน้อยไปที่จะใช้แลกเปลี่ยน สิ่งที่แกต้องยอมแลกน่ะ มันอยู่ในนี้ต่างหากเจ้าอาร์ม”
ชิษวัศรับซองเอกสารจากคุณรันทร์มาก่อนจะเปิดออกอ่าน ดูผ่านๆตาแล้วเหมือนจะเป็นสัญญาอะไรสักอย่าง และพอเริ่มอ่านรายละเอียดชายหนุ่มก็แทบจะทำกระดาษแผ่นนั้นร่วงจากมือเพราะคิดไม่ถึงว่าคุณปู่รันจะเล่นไม้นี้!
กระดาษเอสี่สีขาวในมือคือสัญญาจริงๆ เป็นสัญญาที่ว่าด้วยชิษวัศจะต้องปฏิบัติตามสิ่งที่สัญญาได้ระบุไว้...ห้ามทำผิดข้อใดข้อหนึ่งเป็นอันขาด
1. ข้าพเจ้านายชิษวัศ ตตินรากรณ์ จะไม่ทำการเบิกเงินในบัญชีทั้งหมดที่เป็นชื่อของข้าพเจ้าออกมาใช้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปจนถึงวันที่ข้าพเจ้าทำความเข้าใจกับนางสาวมุกตาภาเรียบร้อยและคุณรันทร์ต้องเห็นสมควร
2. ข้าพเจ้ายินดีที่จะให้คุณรันทร์ระงับบัตรเครดิตรวมทั้งบัตรเอทีเอ็มทั้งหมดของข้าพเจ้าโดยไม่มีข้อแม้
3. เมื่อได้ที่อยู่ของนางสาวมุกตาภามาแล้ว ข้าพเจ้าจะไม่ทำการต่อรองใดๆกับคุณรันทร์ทั้งสิ้น
ถ้าข้าพเจ้าไม่ปฏิบัติตามหรือทำผิดสัญญาข้อใดข้อหนึ่ง คุณรันทร์มีสิทธิ์ที่จะปลดข้าพเจ้าออกจากตำแหน่งผู้บริหารของตตินรากรณ์ กรุ๊ปได้โดยที่ไม่ต้องบอกล่วงหน้า และยึดสามารถรถ Lexus LS 460L ของข้าพเจ้าได้ทันที
ลงชื่อ ..........................
(นาย ชิษวัศ ตตินรากรณ์)
“คุณปู่!!” หลานชายคนโตตะโกนดังลั่นเรือนกล้วยไม้ “แบบนี้มันไม่โหดไปหน่อยหรือครับ ยึดรถ ยึดกระเป๋าเงิน ไหนจะสัญญานี่อีก แล้วคุณปู่จะให้ผมไปหาหนูมุกยังไง อย่าบอกนะฮะว่าให้เดินไป!” ชายหนุ่มแกล้งประชด
“มีหลานอย่างพวกแกถ้าปู่ไม่เขี้ยวก็มีแต่จะโดนพวกแกโกง” คุณปู่รันตอบกลับ “แล้วใครว่าปู่จะให้แกไปตัวเปล่า...” คุณรันทร์เว้นวรรคนิดหนึ่งก่อนจะหยิบซองสีน้ำตาอีกซองที่เตรียมมา “ที่อยู่ของหนูมุกแถมด้วยซองอันนี้แลกกับ Lexus กับกระเป๋าสตางค์ของแก ว่าไง ตกลงไหมเจ้าอาร์ม”
คนถูกยืนข้อเสนอแบบมัดมือชกให้มีทางเลือกเดียวคือ ‘ตอบรับ’ นิ่งไปนิดหนึ่งอย่างใช้ความคิด แต่ถึงจะพยายามเค้นสมองอย่างไรหนทางที่จะเอาชนะคุณปู่ในเกมนี้นั้นแทบจะไม่มีเลย
...อย่าว่าแต่จะเอาชนะ แค่หาทางที่จะได้เปรียบยังแทบจะหาไม่ได้!!...
“ถ้าผมเซ็นต์...คุณปู่จะบอกที่อยู่ของหนุมุกทันทีใช่ไหมครับ” ชิษวัศถามเพื่อความมั่นใจ ถ้าจะแลกเปลี่ยนกับคนอย่างคุณปู่รัน...ต้องรอบคอบเสมอ
“แกไม่ได้อยู่ในจุดที่จะมีสิทธิ์ซักไซ้ปู่หรอกนะ” คุณรันทร์บอกเสียงเรียบก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้แกทำได้แค่ยอมเซ็นต์ตกลงหรือจะฉีกสัญญาทิ้งเท่านั้น...อาร์มต้องตัดสินใจ”
เมื่อถูกเร่งให้ตัดสินใจ ชิษวัศถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยามใดที่คุณปู่รันเร่งให้ตอบ ยามนั้นถ้าใครตอบช้าไปแม้แต่เสี้ยววินาทีข้อตกลงทุกอย่างเป็นอันสิ้นสุดลงและงานนี้คงไม่พ้นที่จะเป็นอย่างนั้น
“ถ้าอาร์มเงียบปู่จะถือว่า...”
นั่นไง!! เป็นอย่างที่คิดไหมล่ะ!!!
“เดี๋ยวครับ!” หลานชายส่งเสียงรั้งและก็ได้รอยยิ้มของคนเป็นปู่กลับมาเป็นรางวัล
ชายหนุ่มจัดการวางกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถลงตรงหน้าก่อนจะหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลและบรรจงจรดปากกาเซ็นต์ชื่อลงบนสัญญาที่คุณรันทร์เป็นคนร่างขึ้นมา
“ที่อยู่ล่ะครับ” ก่อนจะทวงสิ่งที่ตนเองสมควรจะได้แลกเปลี่ยนกลับมา
คุณรันทร์ตรวจความเรียบร้อยของสัญญานิดหนึ่งก่อนจะหยิบกระดาษโน้ตใบเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตและส่งให้กับชิษวัศพร้อมกำชับเสียงเข้ม
“รู้ใช่ไหม...ว่าถ้าคิดจะโกงปู่จะเป็นยังไง หวังว่าอาร์มจะรักษาสัญญา”
คนที่ถูกเตือนกึ่งขู่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ แม้จะดีใจไม่น้อยที่ได้ที่อยู่ของมุกตาภามาแล้ว แต่หนทางที่ต้องเผชิญในอนาคตอันใกล้นี้ช่างลำบากนัก ไม่มีรถ ไม่มีเงิน แล้วจะไปหาหัวใจที่หายไปดวงนั้นได้อย่างไรกัน
“แต่ผมไม่มีทั้งรถและเงินติดตัวเลยนะฮะ” เสียงอ้อนวอนของหลายชายคนโตเรียกให้ผู้สูงวัยที่กำลังดื่มชากลิ่นหอมกรุ่นเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะชี้นิ้วไปยังซองเอกสารที่น้ำตาลที่มอบให้ชิษวัศไป
“เปิดซองดูก่อนจะบ่น” พูดจบท่านก็กลับไปจิบชารสโปรดของท่านตามเดิม
ชิษวัศทำตามคำแนะนำของผู้เป็นปู่ ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกแกะออกก่อนที่ชายหนุ่มจะพบว่าภายในซองบรรจุไว้ด้วยธนบัตรสีเทามูลค่ารวมหนึ่งหมื่นบาทกับกุญแจรถ Volvo XC90 ของคุณปู่รัน
“ถ้าจะให้รถผมมาใช้ก็น่าจะเอา Q7 ของคุณปู่มาแลกสิครับ จะได้สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย” ชิษวัศหมายถึง Audi Q7 สีขาวมุกคันหรูอีกคัน
คุณรันทร์เงยหน้าขึ้นมามองหลานชายคนโตอีกที “ยังจะมาเรื่องเยอะนะเจ้าอาร์ม ไม่เอาใช่ไหม ปู่จะได้เอาคืน...” คนเป็นปู่ทำท่าว่าจะเอาของที่ให้เป็นตัวช่วยสำหรับหลานชายคืนแต่มีหรือที่ชิษวัศจะยอม...ไม่มีวันเสียล่ะ!
“เอาสิคร้าบบบ” ชายหนุ่มลากเสียงยาว รวบทั้งเงินสดและกุญแจรถมาไว้ในมือ “ถึงจะไม่ค่อยคุ้มก็เถอะ” แต่ก็ยังไม่วายที่จะบ่นเบาๆ
คุณรันทร์วางแก้วชาในมือ คำบ่นเมื่อครู่ของหลานชายคนโตมีหรือที่ท่านจะไม่ได้ยินแต่ท่านทำเป็นแกล้งไม่ได้ยินเสียมากกว่า เพราะหนทางข้างหน้าที่ชิษวัศจะต้องประสบพบเจอมันยากและลำบากกว่าสิ่งที่ท่านทำมากนัก ผู้ชายคนหนึ่งทำลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวเสียใจ คนเป็นพ่อที่ไหนจะไม่โกรธไม่โมโหกันบ้าง
กว่าจะผ่านด่าน ‘ว่าที่พ่อตา’ ท่านยังนึกสภาพของเจ้าหลานชายคนเก่งคนนี้ไม่ออกเลยว่าผลสุดท้ายแล้วชิษวัศจะผ่านด่านโหดหินเหล่านั้นได้อย่างไร
“ถ้าอย่างนั้นผมไปนะฮะ ฝากคุณปู่ดูแล Lexus ที่รักของผมชั่วคราวนะครับ และผมจะกลับมาเอา...” หลานชายคนโตยิ้มกว้างก่อนจะพูดต่อ “...พร้อมกับหนูมุก”
พูดจบร่างสูงก็เดินลิ่วจากไปแถมยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีอีกต่างหาก คุณรันทร์มองดูหลานชายที่ค่อยๆเดินห่างออกไปก่อนจะส่ายศีรษะช้าๆ เพราะความมั่นใจในตัวเองที่มีมากอย่างนี้ไงเล่าท่านถึงอยากจะสั่งสอนให้ชิษวัศลดอีโก้ในตัวเองลงมาบ้าง ตอนนี้เจ้าตัวดีคงคิดสิว่าแค่หามุกตาภาเจอทุกอย่างก็จะจบ แต่มันไม่ใช่เลย...ทุกอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
...ปู่หวังว่าแกคงจะรอดกลับมารับ Lexus สุดที่รักครบสามสิบสองนะเจ้าอาร์ม...
สมาร์ทโฟนสีขาวเครื่องสวยร้องลั่นด้วยเพลงโปรดเรียกสติเจ้าของเครื่องที่นั่งมองทุ่งหญ้าสีเขียวสุดลูกหูลูกตาอย่างเหม่อลอยกลับมา มุกตาภาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างตัว ชื่อของนิชิตาที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอส่งผลให้หญิงสาวรีบกดรับสายทันที
“ว่ายังไงจ๊ะหมูหวาน” มุกตาภาตอบรับโทรศัพท์เสียงใส รู้สึกคิดถึงเพื่อนสนิทคนนี้ไม่น้อย
“พี่อาร์ม...ได้ที่อยู่ของมุกแล้วนะ” คำพูดของเพื่อนสาวทำเอามุกตาภาตกใจไม่น้อย ก็ไหนนิชิตาบอกว่าทุกคนรวมตัวกันคว่ำบาตรชิษวัศ แล้วทำไมเขาถึงได้ที่อยู่เธอง่ายๆเช่นนี้เล่า
“ได้จากใคร ก็ไหนหมูหวานบอกว่าทุกคนไม่ยอมบอกพี่อาร์ม”
“คุณปู่รันบอก”
“คุณปู่รันเนี่ยนะ” มุกตาภาย้อนถามเสียงสูงราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยินมา
“แต่พี่อาร์มไม่ได้ได้ที่อยู่ของมุกมาฟรีๆหรอกนะ เสียไปมากอยู่”
“หมูหวานหมายถึงอะไร” มุกตาภาถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ที่อยู่ของมุกไง พี่อาร์มยอมแลกกับรถตัวเองเชียวนะ ได้ข่าวว่ารักรถสุดๆไม่ใช่หรือ”
คำอธิบายของเพื่อนสาวสร้างความตกใจให้กับมุกตาภาไม่น้อย อย่างที่นิชิตาและหลายๆคนรู้ว่าชิษวัศทั้งหวงทั้งรักรถขนาดไหน หัวใจที่มีอยู่สี่ห้องหญิงสาวมั่นใจว่าผู้ชายอย่างชิษวัศยกหนึ่งห้องให้กับรถสุดหรูของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้เขากลับยอมที่เสียรถไปเพียงแค่เพื่อจะได้มาซึ่งที่อยู่ของเธอ
...งานนี้พี่อาร์มทุ่มทุนไม่น้อยทีเดียว...
สมแล้ว!!
มุกตาภาเหยียดยิ้มอย่างพอใจ ให้เขารู้เสียบ้างว่างานนี้เธองอนจริงจัง ไม่มีการใจอ่อนง่ายๆเหมือนอย่างที่ผ่านมา ถ้าเขาคิดจะมาขอคืนนี้ก็ต้องพยายามมากหน่อยล่ะ ให้มันรู้เสียบ้างว่ามุกเม็ดนี้ก็มีค่าเทียมเพชรน้ำหนึ่ง!
“รถ...อย่างเดียวเหรอหมูหวาน” หญิงสาวเลียบๆเคียงๆถาม เพราะรู้ดีว่าคนอย่างคุณปู่รันคงไม่ยอมให้ที่อยู่ของเธอง่ายๆแน่ถ้าสิ่งที่ชิษวัศนำมาแลกไม่สมน้ำสมเนื้อพอ
...เพราะคุณปู่สัญญากับเธอไว้ก่อนที่เธอจะจากมาว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่ให้ที่อยู่ของเธอกับชิษวัศง่ายๆ ‘ของดี’ มักได้มาด้วยความยากลำบากเสมอ...
“อย่างเดียวก็ดีสิ คุณปู่รันระงับบัตรของพี่อาร์มทั้งหมด ให้เงินติดตัวไปหนึ่งหมื่นพร้อมกับให้เซ็นต์สัญญาอีกหนึ่งฉบับ แต่หมูหวานไม่รู้หรอกนะว่าในสัญญาบอกว่าอะไร หมูหวานก็ฟังคุณอาร์ทเขามาอีกที”
มุกตาภายิ้มนิดหนึ่งกับตัวเอง “ขอบคุณนะจ๊ะหมูหวาน รอให้ตาคนทิฐิสูงมาก่อนเถอะ มุกจะต้อนรับอย่างดีเชียว” พูดจบหญิงสาวก็วางสาย อารมณ์ขุ่นหมองที่เกิดเมื่อครู่ค่อยๆจางหายไปกับสายลมที่พัดโชยแผ่วเบา สัญญาที่นิชิตาไม่รู้แต่มุกตาภารู้ดีว่าสัญญาฉบับนั้นระบุไว้อย่างไร เพราะเธอ...ได้อ่านทุกตัวอักษรอย่างถี่ถ้วนในวันที่เธอยื่นใบลาออกของกับคุณรันทร์และท่านก็ได้วางแผนนี้มาตั้งแต่ตอนนั้น
ส่วนตอนนี้คงต้องรอให้ ‘เหยื่อ’ มาขึ้นเขียง แล้วเธอจะทำให้เขารู้ซึ้งว่าการที่ทำให้เธอเสียใจมากขนาดนี้เขาต้องเจอกับอะไรบ้าง!!
ตอนอยู่ที่บริษัท...ที่นั่นคือถิ่นของเขา รอให้มาถึงไร่ของเธอก่อนเถอะ แล้วพี่อาร์มจะรู้ว่าที่นี่น่ะ...ถิ่นใคร!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกความคิดเห็นและทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ติชมได้เสมอน้าาา
ตอนนี้พี่อาร์มเริ่มโดนเอาคืนบ้างแล้ว มาติดตามกันค่ะว่าคุณพี่อาร์มจะโดนอะไรบ้าง
ผู้บริหารหนุ่มที่วันๆอยู่แต่ในห้องแอร์ต้องมาโดนแดดแผดเผาจะเป็นอย่างไร
หึ หึ หึ
คุยกันเหมือนอย่างเคยค่าาาา
คุณ teesaparn : มีข้อเสียอีกอย่างที่ว่าถ้าสมองตันนี่พาลจะเขียนต่อไม่ได้เสียดื้อๆน่ะสิคะ T^T
คุณ nunoi : ไม่ใช่ไฟลนก้นธรรมดาด้วยนะคะ งานนี้เอาอะไรมาแลกก็ยอมมมม
คุณ pattisa : งานนี้คงมีแต่คนสมน้ำหน้าค่ะ ฮ่าๆ
คุณ หมูบูลิน : ยังมีเรื่องให้สะใจขึ้นเรื่อยนะคะ :)
คุณ goldensun : ถือซะว่าเป็นบทพิสูจน์รักแล้วกันนะคะ ><
คุณ anOO : พี่อาร์มโดนไปมิใช่น้อยเลยค่ะ
คุณ Kazalong : โดนคว่ำอย่างเดียวไม่พอนะคะ โดนริบทรัพย์ด้วย!!
คุณ violette : คุณปู่รันก็ยังช่วยอยู่นะคะ แต่เป็นการช่วยที่โหดไม่เบาเชียวค่ะ
คุณ ดาวคันชั่ง : ถ้าน้อยไป...ต่อไปจะจัดหนักแล้วนะคะ!
คุณ mooyui : ทำลูกสาวคนเดียวเสียใจขนาดนี้ พี่อาร์มจะโดนอะไรบ้างหนอออ หึ หึ หึ
คุณ tutas : ถึงจะหาเจอ แต่อะไรๆมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกค่ะ ไปเหยียบถิ่นหนูมุกเชาเชียวนาาาา
ปอแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2555, 09:20:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ค. 2555, 09:20:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 2535
| << เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 31 |
WallyValent 12 ก.ค. 2555, 10:04:20 น.
พี่อาร์มเราเทหมดหน้าตกเลยทีเดียว ฮ่าๆ
พี่อาร์มเราเทหมดหน้าตกเลยทีเดียว ฮ่าๆ
nunoi 12 ก.ค. 2555, 11:00:45 น.
ได้เวลาเอาคืนแล้ว หนูมุกจัดหนักแน่ๆเลย สมน้ำหน้าพี่อาร์มดีไหม๊เนี๊ยะ
ได้เวลาเอาคืนแล้ว หนูมุกจัดหนักแน่ๆเลย สมน้ำหน้าพี่อาร์มดีไหม๊เนี๊ยะ
anOO 12 ก.ค. 2555, 13:12:46 น.
พี่อาร์มคิดว่าง้อหนูมุกเป็นเรื่อง่ายๆ ใช่ไหมเนี้ย
จะรู้ตัวไหมว่าคิดผิด
พี่อาร์มคิดว่าง้อหนูมุกเป็นเรื่อง่ายๆ ใช่ไหมเนี้ย
จะรู้ตัวไหมว่าคิดผิด
tutas 12 ก.ค. 2555, 14:57:29 น.
ตอนนี้ขอหัวเราะสะใจที่พี่อาร์มโดนซะก่อน เฮอะๆๆๆๆๆ เดี๋ยวได้เจอหนักแน่พี่อาร์มเอ๋ย ทำกับเค้าไว้เยอะก็อย่างนี้แหละ หนูมุกจ๋า จัดหนักเลยนะจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนนี้ขอหัวเราะสะใจที่พี่อาร์มโดนซะก่อน เฮอะๆๆๆๆๆ เดี๋ยวได้เจอหนักแน่พี่อาร์มเอ๋ย ทำกับเค้าไว้เยอะก็อย่างนี้แหละ หนูมุกจ๋า จัดหนักเลยนะจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆ
pattisa 12 ก.ค. 2555, 15:14:47 น.
คุณปู่เเสบจริงๆ 555
คุณปู่เเสบจริงๆ 555
goldensun 12 ก.ค. 2555, 16:42:40 น.
อย่างนี้ หนูมุกก็เตรียมรอเอาคืนตั้งแต่ที่ลาออกแล้วซิคะ ปู่รันทร์หนุนหลังเต็มที่ขนาดนี้
อาร์มไปไม่เป็นแน่ ถ้าคิดว่าง้อง่ายเหมือนเคย สม!
อย่างนี้ หนูมุกก็เตรียมรอเอาคืนตั้งแต่ที่ลาออกแล้วซิคะ ปู่รันทร์หนุนหลังเต็มที่ขนาดนี้
อาร์มไปไม่เป็นแน่ ถ้าคิดว่าง้อง่ายเหมือนเคย สม!
หมูบูลิน 12 ก.ค. 2555, 16:44:55 น.
เจองานหนักเข้าแล้วล่ะพี่อาร์ม หนูมุกเล่นงานหนักๆเลยนะ ฮ่าๆๆ
เจองานหนักเข้าแล้วล่ะพี่อาร์ม หนูมุกเล่นงานหนักๆเลยนะ ฮ่าๆๆ
violette 12 ก.ค. 2555, 22:05:38 น.
โอ้วววววววววววว ปู่รันหนุนหลังเต็มที่
โอ้วววววววววววว ปู่รันหนุนหลังเต็มที่
mookisme 14 ก.ค. 2555, 10:34:58 น.
สะใจอ้ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ชอบพี่อาร์มมมม.. ยอมแพ้หัวใจตัวเองจนได้ กรี๊ดดดดดด
ปู่รันทร์แสบเว่อร์ !!!
สะใจอ้ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ชอบพี่อาร์มมมม.. ยอมแพ้หัวใจตัวเองจนได้ กรี๊ดดดดดด
ปู่รันทร์แสบเว่อร์ !!!
Kazalong 23 ก.ค. 2555, 20:23:57 น.
หมดตัวเลยทีเดียวนะคะ คุณอาร์มขาา เอาโดนดีแน่ๆๆมาเข้าถ่ำ เสือ 555 จัดไปอย่าสาสมแก่ใจนะจ๊ะ
หมดตัวเลยทีเดียวนะคะ คุณอาร์มขาา เอาโดนดีแน่ๆๆมาเข้าถ่ำ เสือ 555 จัดไปอย่าสาสมแก่ใจนะจ๊ะ