แรงรักทวงแค้น by อัญจรี
“ฉันอยากรู้จังว่าทำไมเจ้าสัวเมฆินทร์ถึงส่งเธอมาขลุกอยู่บนเตียงของฉัน หรือเจ้าสัวผู้มากวัยไร้เรี่ยวแรงจนเตะปี๊บไม่ดัง เลยต้องหาที่ระบายให้เด็กในสังกัด และฉัน! ก็ดันเป็นไอ้โง่ผู้โชคดี ตอนนี้ผัวแก่ของเธอมีแรงแล้วรึ! ถึงรีบกลับไปหากันแม่นางกากี วันทอง สองผัว ผู้หญิงเลว! เป็นเมียฉันคนเดียวไม่พอ เผลอหน่อยเดียวระริกระรี้กลับไปหาคู่ขาเก่า รสชาติเป็นไงล่ะถึงอกถึงใจอย่างที่ฉันเคยปรนเปรอให้รึเปล่าฮะ!”
เผียะ!!!
“ฟังนะวาคิม! ฉันว่าสมองของคุณมันคงด้อยพัฒนา ถึงคิดได้แต่เรื่องต่ำๆใต้สะดือ”
เกล็ดมุกตอกกลับทันที
วาคิมฉุนจัด
“ฉันอยากรู้จริงๆ ผู้ชายคนนั้นซื้อเธอด้วยอะไร! เธอถึงได้กล้าไปจากฉันฮะ!”
“ความรักไง! วาคิม! เขาซื้อฉันด้วยความรัก+แต่คุณซื้อฉันด้วยเงิน!”
เผียะ!!!
“ฟังนะวาคิม! ฉันว่าสมองของคุณมันคงด้อยพัฒนา ถึงคิดได้แต่เรื่องต่ำๆใต้สะดือ”
เกล็ดมุกตอกกลับทันที
วาคิมฉุนจัด
“ฉันอยากรู้จริงๆ ผู้ชายคนนั้นซื้อเธอด้วยอะไร! เธอถึงได้กล้าไปจากฉันฮะ!”
“ความรักไง! วาคิม! เขาซื้อฉันด้วยความรัก+แต่คุณซื้อฉันด้วยเงิน!”
Tags: ฝากงานเขียนเล่มแรกในชีวิตด้วยจ้า ^_^
ตอน: เพราะรัก จึงลา
บทที่ 4
เพราะรัก...จึงลา
สายตาหลายสิบคู่จ้องเขม็งมายังร่างบาง ในอ้อมแขนแกร่งของบอดีการ์ดหนุ่มไม่วางตา กวินร้อนใจเกินกว่าจะฉุกคิด ว่าเขาไม่ควรทำเช่นนี้ ชายหนุ่มก้าวเข้าไปภายในลิฟต์สำหรับผู้บริหารด้วยความร้อนใจ ไม่ได้ใยดีต่อสายตากระหายใคร่รู้ของพวกที่อยู่ข้างนอก
หลังจากที่พาหญิงสาวออกไปรับประทานอาหาร ตามคำสั่งของนายที่ร้านหรูแห่งหนึ่ง ขากลับมาหล่อนก็ขอแวะร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ บริษัท เป็นเหตุให้หล่อนเห็นภาพบาดตาในหนังสือที่วางขายอยู่บนชั้น และตามมาด้วยอาการแปลกๆ ที่เขายังไม่ค่อยแน่ใจนัก ว่าจะเป็นเพียงโรคกระเพาะตามที่เจ้าหล่อนกล่าวอ้าง
กวินวางร่างบอบบางของเกล็ดมุก ลงบนโซฟาตัวใหญ่ด้วยความทะนุถนอม หล่อนตัวเล็กนิดเดียว เอวบางร่างเบาราวใยนุ่น ใบหน้าที่เคยสวยหวานบัดนี้กลับซีดเซียวไม่สดใส ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อที่เคยเรียกให้เขาชิมอาหาร ที่หล่อนลงมือทำ ก็เหลือเพียงสีชมพูซีดจาง
ชายหนุ่มเพ่งพินิจวงหน้าของหล่อนนิ่งนาน หญิงสาวผู้น่าสงสาร เขาเข้าใจดีถึงความจริงที่หล่อนต้องเผชิญ แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อเป็นหล่อนเองที่ยินยอมพร้อมใจ ก้าวขึ้นมาสู่ตำแหน่งนี้ เขาเองก็เคยทักท้วงหล่อนมาแล้ว เมื่อครั้งที่หล่อนเข้ามาเป็นพนักงานใหม่ๆ ความสดใส ร่าเริง และเอื้ออาทร ที่หล่อนมีต่อเพื่อนร่วมงาน ทำให้เขาหวนคิดถึงภรรยาที่เสียไปแล้ว ทั้งสองมีหลายอย่างคล้ายกัน คล้ายกันมากจนเขาไม่ปรารถนาให้หล่อนเป็นทุกข์ ไม่อยากเห็นแววตาที่สุกใสอยู่เป็นนิจ มีความหม่นเศร้าเข้ามาแทน...แต่มันคงสายไปเสียแล้ว
“นั่นนายจะทำอะไรฮะ กวิน!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตะคอกถามบอดีการ์ดหนุ่ม
วาคิมใจเต้นถี่ระรัว โลหิตร้อนๆ สูบฉีดวิ่งพล่านไปทั่งร่าง ภาพที่เขาเห็นตรงหน้านี้ ชวนให้คิดว่าคนทั้งสองกำลังกระทำบางอย่าง ที่เขาไม่ปรารถนา
บอดีการ์ดหนุ่มดีดตัวออกห่าง เขาเอ็นดูเกล็ดมุกเหมือนน้องสาวเท่านั้น แต่หากเขาจะพูดมันออกไปในตอนนี้ เจ้านายหนุ่มก็คงไม่เชื่อกระมัง เจ้าตัวไม่รู้เอาเสียเลยว่าแววตาแหนหวงทวงสิทธิ์ มันทอแสงแรงกล้าออกมาจากนัยน์ตาสีนิลของเขาเอง
กวินลอบยิ้มในใจ นายหนุ่มผู้เย็นชากำลังออกอาการ หึง โดยไม่รู้ตัว
“เปล่าครับนาย คุณมุกไม่สบายผมเลยต้อง...” พาขึ้นมา...ความจริงกวินอยากพูดต่อ แต่วาคิมใจร้อนเกินกว่าจะฟังให้จบ เจ้าชายน้ำแข็งได้ตัดสินไปแล้วในสิ่งที่ตาเขาแลเห็น
“ขอให้จริงเถอะ ไปได้แล้ว วันนี้ฉันคงไม่ลงไปข้างล่างอีก เกล็ดมุกด้วยมีอะไรนายก็รับเรื่องไว้ก็แล้วกัน” วาคิมสั่งเสียงดุ ชายหนุ่มเหม็นขี้หน้าบอดีการ์ดของตัวเองขึ้นมาดื้อๆ
กวินค้อมศีรษะรับคำสั่งนาย เขาหันหลังก้าวตรงไปที่ประตู แต่...
“กวิน ห้ามนาย แตะ หล่อนอีก ฉันไม่ชอบ”
วาคิมกลั้นความกรุ่นโกรธไม่พอใจเอาไว้ เจ้าชายน้ำแข็งผู้เย็นชารู้นิสัยใจคอมือขวาของตัวเองดี รู้ดีเกินกว่าจะโยนความผิดให้เขา
“ครับนาย” ลูกน้องหนุ่มขานรับด้วยความ เต็มอกเต็มใจ ถ้าหากหญิงสาวตื่นขึ้นมาได้ยินคงดีใจไม่น้อย
จังหวะเดียวกันนั้น เมื่อร่างของกวินลับหายหลังบานประตู เกล็ดมุกก็เริ่มได้สติ อาการปั่นป่วนในช่องท้องมาพร้อมอาการวิงเวียนศีรษะ มันเริ่มจู่โจมหญิงสาวอีกครั้ง
“คุณวา...มุก มุกเวียนหัวจัง”
ร่างบอบบางยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนแรง นิ้วเรียวทั้งสองมือ นวดคลึงที่ขมับทั้งสองข้าง เมื่อความหนักอึ้งปวดร้าวเข้ารุมเร้า ราวกับว่าสมองน้อยๆ ถูกกดทับด้วยแท่นศิลาก้อนหนาหนัก
“ไม่สบายทำไมไม่ไปโรงพยาบาล หรือว่าชอบที่กวินมันคอยดูแลฮะ!”
น้ำเสียงกร้าวนั้นแฝงแววเยาะหยันอยู่ในที วาคิมตกใจในความรู้สึกนี้ เขาไม่ควรมีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ กับหล่อน แต่ดูเหมือนว่ามันจะห้ามไม่ได้
ใช่! เขากำลังประชดหล่อน
เกล็ดมุกตาสว่างโร่ ความน้อยเนื้อต่ำใจในถ้อยคำที่ชายหนุ่มกล่าวหา ทำให้มองผ่านความรู้สึกที่ฉายชัดในหน่วยตาสีนิลคู่นั้น ขณะเดียวกันความอ่อนโยนที่พึงมีต่อชายหนุ่มก็ถูกกลบลบเลือนด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว และไม่ยอมใคร ซึ่งเป็นนิสัยอันจริงแท้ วาคิมไม่สนใจใยดีในยามเจ็บไข้หล่อนไม่เคยว่า แต่เขาไม่มีสิทธ์มากล่าวหากันแบบนี้
“ถ้ามุกจะชอบอย่างนั้นมันก็เรื่องของมุก คุณบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าอยากทำอะไรกับใคร หรือว่าอยากจะไปไหนก็เชิญ คุณไม่เคยสนใจอยู่แล้ว แต่นี่อะไรมุกไม่สบายอยู่นะ คุณจะหาเรื่องใส่อารมณ์กับมุกให้มันได้อะไรขึ้นมา หรือว่าอยากเฉดหัวมุกทิ้ง บอกกันดีๆ ก็ได้คุณวาคิม ไม่ต้องอ้างเรื่องโน่นนี่ให้วุ่นวาย ฉันเรียนหนังสือมาไม่ได้โง่จนมองไม่ออกหรอกนะ”
เกล็ดมุกพูดจบก็ถึงกับหอบ วาคิมยืนจังงังอยู่กับที่ เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้เห็นหญิงสาว ฟิวส์ขาด คำแทนตัวอันแสนห่างเหินนั่นมันช่างแสลงหูสิ้นดี!
“เธอไม่มีสิทธ์ ก้าวร้าวฉันเกล็ดมุก” เขาย้อนเสียงเย็น นัยน์ตาแข็งกระด้าง เกล็ดมุกขนลุกเกรียว หวาดหวั่นต่อธารลาวาที่กำลังไหลเชี่ยวอยู่ใจกลางพายุน้ำแข็ง
“ฉัน...มุก มุกขอโทษ”
เกล็ดมุกรีบเอื้อนเอ่ย...เธอไม่สมควรแสดงกิริยาอย่างนั้น หากว่าหล่อนยังต้องการอยู่ตรงนี้
“มุก เอ่อ ขอโทษค่ะมุก มุกเห็นรูปคุณกับ...ว่าที่คู่หมั้น มันทำให้มุกลืมตัวพาลใส่คุณ มุกหลงลืมไป ว่ามุกไม่มีสิทธ์ทำอย่างนั้น ไม่มีสิทธิ์หึง ไม่มีสิทธิ์หวง ขอบคุณนะคะที่ช่วยเตือน มุกจะจำให้ขึ้นใจ ขอตัวนะคะ”
หล่อนเดินเข้าห้องนอนอย่างช้าๆ รู้สึกถึงไอร้อนผะผ่าวทั่วเรือนร่าง...หล่อนคงจับไข้เข้าแล้ว
วาคิมแสดงน้ำใจอันล้นเหลือที่มี ด้วยการยืนกอดอกเพ่งมองร่างที่ไร้เรี่ยวแรงตะเกียกตะกายเข้าห้อง ถ้าหล่อนร้องขอความช่วยเหลือสักคำ เขาคงอุ้มหล่อนไปส่งให้ถึงเตียงเชียวล่ะ แต่นี่ไม่เลย เก่งให้ตลอดนะเกล็ดมุก แม่ผู้หญิงหัวดื้อ
เกล็ดมุกสะท้อนในหัวอก หากหล่อนล้มลงไปตรงนี้ วาคิมจะถลามาคว้าไว้ หรือว่าจะก้าวข้ามกันแน่
ห้องน้ำด้านในคือจุดหมายของเกล็ดมุก หล่อนขย้อนเอาอาหารเที่ยงออกมาอีกครั้ง ร่างอ่อนแรงแทบสลบข้างโถชักโครก แต่ก็ยังแข็งใจ ฝืนลุกมาอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ ยาเม็ดเล็กถูกป้อนเข้าปากตามด้วยน้ำอีกหนึ่งแก้วใหญ่
ปัง!!!
เสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่า ณ บัดนี้บนชั้นสูงสุดของ GB มีเพียงหญิงสาวเท่านั้นที่ยังอยู่ วาคิมบันดาลโทสะอันมากมีของเขาลงกับประตูบานเดิม สองอาทิตย์ให้หลังที่ผ่านมานี้เขากลับบ้านดึกดื่น เธอไม่ได้ถามถึงสาเหตุแต่เขาเอ่ยอ้างออกมาเองว่ามีเลี้ยงลูกค้า แต่เธอแน่ใจ มันมีบางอย่างมากมายกว่านั้น ข่าวลือหนาหูเกี่ยวกับเขาและนางแบบสาวแว่วเข้าหูให้ปวดใจอยู่เนืองๆ หรือว่านี่ต่างหากคือ สาเหตุที่แท้จริง
วาคิมเคยบอกว่าไม่เคยใส่ใจเรื่องของเธอ แต่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขากลับหยิบยกเอาเรื่องเพียงเล็กน้อยมาเป็นชนวนชวนทะเลาะ หรือว่าเขาว่าเบื่อเธอแล้ว และอยากจะเขี่ยทิ้งเหมือนที่พี่ชายของเธอว่า
เกล็ดมุกถอนหายใจ หล่อนกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ถ้าตอนนี้มีใครสักคนให้คุยด้วย ก็คงดี
เสียงเพลงเรียกเข้าดังมาจากมือถือเครื่องบาง เป็นเสียงที่หญิงสาวคุ้นเคยดี หล่อนรีบหยิบมันมาแนบหู บิดาที่รักกรอกเสียงทุ้มอ่อนโยนมาตามสาย ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
‘ยัยหนูเป็นอะไร สบายดีรึเปล่าลูก’
“ขา...ค่ะ ไม่เลยค่ะ คุณป๋าขา...หนูเล็ก...”
หล่อนกลั้นก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนจะตอบคำถามของบิดา
“หนูเล็ก...ไม่สบายมากๆ เลยค่ะ ปวดหัวแล้วก็...อาเจียน...ทั้งวันเลย...ฮึกๆ คุณป๋าขา หนูเล็กคิดถึงคุณป๋าฮือๆๆ” หล่อนปล่อยโฮไปตามสาย น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยที่สะท้อนกลับมา ยิ่งทำให้เธออยากกลับไปซุกอกอุ่นๆ ของท่านเหลือเกิน
‘อย่าร้องลูกอย่าร้อง หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ไม่สบายก็ไปหาหมอ ไหวรึเปล่า ป๋าให้โทนี่ไปรับหนูก็ได้นะ แล้วผู้ชายคนนั้น มัน ไปไหน ทำไมปล่อยลูกสาวป๋าให้เจ็บไข้ได้ป่วยอยู่คนเดียว ใช้ไม่ได้’
เจ้าสัวเมฆินทร์เอ่ยออกมาด้วยความคับแค้นใจ เมื่อไรหนอผู้ชายคนนั้นจะมีใจให้กับบุตรสาวของท่านบ้าง
“เราทะเลาะกันนิดหน่อยค่ะ...ฮึก เค้าออกไปข้าง...นอก ตอน...นี้ คงอยู่กับว่าที่...คู่หมั้น” เกล็ดมุกตอบกระท่อนกระแท่น หล่อนสะอื้นฮักๆ ดวงตาที่เคยแวววาวสุกใสอยู่เป็นนิจ บัดนี้บวมช้ำหม่นหมอง
“โธ่เอ๋ยลูกรัก หนูฟังป๋านะลูก ป๋าจะไม่ยอมให้เขา ดูถูก ดูแคลน หนูอีกแล้ว กลับบ้านเราเถอะนะลูก เห็นแก่ป๋าสักครั้ง รู้ไหมว่าตั้งแต่หนูไป ป๋าไม่เคยนอนหลับได้สนิทเลยสักคืน แม่ของหนูมาต่อว่าป๋า ร้องห่มร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดในความฝัน อย่าให้ป๋ารู้สึกผิดต่อวิญญาณคนตายมากไปกว่านี้เลย ป๋าเจ็บเหลือเกินลูกรัก เจ็บที่เห็นลูกเจ็บ เจ็บที่เห็นลูกต้องอดทน ในสิ่งที่ลูกไม่จำเป็นต้องทน หนูยังมีป๋า มีพี่เมฆ ที่สำคัญหนูมี เพิร์ล ป๋าสร้างมันไว้ให้หนูนะ ถึงเวลาที่หนูต้องกลับมาดูแลมันแล้ว เพราะฉะนั้นกลับบ้านเราเถิดนะลูกนะ”
เจ้าสัววอนขอลูกสาว น้ำตาแห่งความเสียใจน้อยใจไหลซึมที่หัวตา
เกล็ดมุกรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงแตกพร่าของบิดา ท่านคงเค้นออกมาพร่ำสอนลูกอกตัญญูอย่างเธอ แต่ตอนนี้ความรักที่มีต่อเขามันมีมากเหลือเกิน มากจนกลบฝังความกตัญญูเอาไว้ยังส่วนลึกของจิตใจ สัมผัสได้เพียงเงารางเลือนเท่านั้น
“แต่...หนูเล็กรักเขา คุณป๋าขา...ให้หนูเล็กอยู่ต่ออีกสักเดือ...”
เกล็ดมุกวอนขอน้ำตาไหลพรากๆ ไม่แพ้บิดา แต่ความเข้มแข็งเฉียบขาดอย่างอดีตเจ้าพ่อ ลูกสาวอย่างเธอ ยังมีไม่พอ
“ไม่! หนูต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้! นี่เป็นคำสั่ง! ป๋าจะให้โทนี่ไปรับหนูที่ GB ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เตรียมตัวให้พร้อม อย่าได้คิด ขัดใจป๋า เพราะป๋าไม่เหมือนใคร คนที่มันทำลูกสาวป๋าเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าหลายเท่านัก”
“คุณป๋า!”
“เกล็ดมุก ลุกมาแต่งตัวซะ ป๋าหมดความอดทนแล้ว”
เสียงกระแทกโทรศัพท์ลงบนแป้น ดังสะท้านสะเทือนถึงจิตใจ เกล็ดมุกลนลานเก็บข้าวของมือเป็นระวิง ร่างสวยเหงื่อแตกพลั่กๆ เพราะยาแก้ไข้เริ่มออกฤทธิ์ ชุดทำงานสีฟ้าอ่อนถูกหยิบมาสวมอีกครั้ง หลังจากที่มันถูกแขวนแช่ในตู้มากว่าครึ่งปี หญิงสาวตรวจสอบในกระเป๋าถือใบน้อยอีกครั้ง นอกจากเครื่องสำอางเล็กน้อยกับโทรศัพท์มือถือ มันยังมีกรอบรูปเล็กๆ ที่ใส่รูปเธอกับเขาเอาไว้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
ไม่มีประโยชน์ที่จะค้านคำสั่งของบิดา ท่านเลี้ยงดูลูกทั้งสองอย่างอิสระเต็มที่ ไม่เคยดุด่ามีแต่กล่าวเตือน ให้กำลังใจ และข้อคิด แต่หากวันใดที่ท่านย้ำชัดว่าเป็น คำสั่ง นั่นหมายถึงต้องปฏิบัติตามเท่านั้น!
หญิงสาวหยุดยืนที่กลางห้องเป็นครั้ง สุดท้าย หน่วยตาหม่นเศร้าเคล้าคลอหยดน้ำใสกวาดไล้ทั่วทุกตารางนิ้ว ซึมซับเอาความสุข ความทุกข์ ที่เขาและเธอมีร่วมกัน กลิ่นอายความสุขยังอบอวลอยู่ในนี้ มันมีมากพอๆ กับละอองของหยดน้ำตา
‘มุกมาอยู่ที่นี่เพราะว่า มุกรักคุณ แต่ที่มุกต้องไปก็เพราะ มุกรักคุณ เช่นกัน’
เกล็ดมุกค่อยๆ ก้าวมาที่ประตูอย่างช้าๆ บิดลูกบิดสีเงินด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว แต่ยังไม่ทันได้เดินออกไป ประตูใหญ่ด้านนอกก็ถูกเปิดผางเข้ามา ทำไมวันนี้เขากลับเร็วนัก มือเรียวสวยหยุดชะงัก
เกล็ดมุกยืนนิ่งหลังประตูห้องนอน ไม่ได้จะแอบฟัง แต่ชื่อของหล่อนที่ถูกกล่าวถึงทำให้อดใจไม่ไหวจริงๆ
“นายน่าจะคุยกับคุณมุกเธออีกที เธอกำลังไม่สบาย อาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง อีกอย่าง ใช่ว่าเธอจะเป็นอย่างนี้บ่อยๆ คุณมุกอาจจะมีเหตุผลของเธอ ถ้านายจะลองรับฟัง” กวินแสดงความเห็น เขาเพิ่งพาเจ้านายหนุ่มลงไปสงบสติอารมณ์ข้างล่าง บางทีเกล็ดมุกอาจจะเป็นคนพิเศษจริงๆ เพราะไม่เคยเลยสักครั้ง ที่เจ้านายจะหัวเสียเพียงเพราะมีปากเสียงกับผู้หญิงของเขา
“เหอะ เหตุผลหรือกวิน ไม่มีเหตุผลอื่นหรอกนอกจาก...อยากได้ อยากมี อยากเป็นเจ้าของฉัน หล่อนเคยบอกเอง ว่านอกจากความรักหล่อนจะไม่ขอสิ่งใด แล้วไงล่ะ แค่เห็นรูปของฉันกับแพรวรุ้งเท่านั้น ก็เกิดหึงหวงไม่เข้าท่า หล่อนเองก็รู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธ์ คงอยากได้ตำแหน่งนายหญิงของ GB จนตัวสั่น” ริมฝีปากสีระเรื่อเหยียดยิ้ม หลังจากพ่นวาจาคมกริบ ราวใบมีดออกมาจ้วงแท้งหัวใจบางๆ ของคนที่ถูกกล่าวหา
วาคิมหยิบแก้ววิสกี้สีอำพัน มาสาดลงคอ แก้วแล้ว แก้วเล่า ความผิดหวังระคนน้อยใจไหลล้นจากอกวิ่งพล่านสู่กระแสเลือด เขารับรู้ได้ชัดเจนเหลือเกิน กับความเจ็บปวดที่แทรกซึมอยู่ทุกอณูเนื้อ
สุดท้ายเมียเก็บแสนซื่อที่ชื่อ เกล็ดมุก หล่อนก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงหน้าเงินที่ชื่อ ฟ้ารุ่ง สักนิด!
บอรดีการ์ดหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความเหนื่อยใจ เจ้าชายน้ำแข็งคงยังไม่รู้ตัวกระมัง ว่าหลงรักเมียเก็บผู้แสนดีเข้าให้แล้ว
ร่างอรชรยืนตัวสั่นอยู่หลังบานประตู หล่อนสะกดกลั้นความโมโหเอาไว้สุดชีวิต เกล็ดมุกรู้ตัวดีว่าหากปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือจิตใจ มันจะเป็นเช่นไร ร่างทั้งร่างเริ่มสั่นเทิ้ม เส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนเพราะเจ้าตัวกำหมัดแน่น
‘เขาว่ายังไงนะ อยากได้ตำแหน่งนายหญิงของ GB จนตัวสั่นอย่างนั้นรึ ใช่ ตัวสั่นเลยล่ะ แต่สั่นเพราะเพลิงโทสะกำลังลุกโชน มันพร้อมจะแผดเผาเจ้าชายน้ำแข็งอย่างคุณแล้ว วาคิม!’
ในที่สุด ประตูห้องนอนก็เปิดผาง!
“วาคิม! คุณถามฉันแล้วหรือ ถึงตัดสินว่าฉันเป็นอย่างที่คุณคิด ฉันขอยืนยัน ว่าผู้หญิงโง่ๆ คนนี้ ไม่เคยอยากได้ อยากมี ในสิ่งที่คุณกล่าวหาเลยแม้แต่เศษเสี้ยว”
น้ำเสียงสั่นเครือเค้นถ้อยคำออกมาชี้แจง มันไม่ชัดเจนนักเมื่อต้องกลั้นก้อนสะอื้น และบังคับหยดน้ำตาไม่ให้มันรินไหล ในคราวเดียวกัน เพียงแค่เห็นใบหน้าเรียบเฉยที่คุ้นตา กลิ่นกายเขาที่คุ้นชิน ความโกรธกรุ่นก็แปรผกผันเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจไปเสียสิ้น
ความรักเจ้าเอย กลิ่นหอมจรุงของเจ้า รสหวานละมุนของเจ้า เกล็ดมุกพึงใจยิ่งนักเมื่อได้ลิ้มลอง ทว่าเวลานี้ เกล็ดมุกเพิ่งได้รู้ ว่าทั้งหมดทั้งมวล ที่ก่อร่างสร้างมาเป็นตัวเจ้า มันปรุงแต่งฉาบทาซึ่ง ยาพิษ!!!
“เกล็ดมุก นั่นเธอแต่งตัวจะไปไหน ไม่สบายทำไมไม่นอนพักฮะ” เขาท้วงติงหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้โต้ตอบหล่อนในเรื่องที่เจ้าตัวชี้แจงด้วยซ้ำ หัวใจสั่นไหวแปลกๆ บ่งบอกว่ามีบางอย่าง ผิดปกติ
นั่นมันเสื้อผ้าชุดแรก ที่หล่อนใส่ขึ้นมาเหยียบบนนี้ห้องชุดสุดหรูของเขา และหลังจากนั้น เขาก็ไม่ได้เห็นหล่อนหยิบมาสวมอีก ทว่าตอนนี้...
กวินเห็นว่าทั้งสองมีเรื่องต้องสะสางระหว่างกัน เขาจึงทำท่าว่าจะเลี่ยงออกไป แต่เสียงแกร่งกร้าวของเกล็ดมุกกลับขัดขึ้นเสียก่อน ชายหนุ่มประหม่าอย่างไม่เคยเป็นนึกเกรงน้ำเสียง และสายตาหวานดุมีน้ำใสขังคลออยู่ครามครัน ไม่น่าเชื่อว่าลูกแมวน้อยที่เขาเอามาส่งนายหนุ่มเมื่อตอนกลางวัน บัดนี้กลายร่างเป็นแม่เสือสาวเสียแล้ว
“อย่าเพิ่ง! อย่าเพิ่งไปสิคะ กวินต้องอยู่เป็นพยานให้มุกก่อน มุกจะได้สบายใจว่าไม่ได้หลงลืมหยิบฉวยเอาอะไรไป เดี๋ยวเจ้าของเค้าจะกล่าวหามุกเอาได้ ว่าอยากได้อยากมีจนตัวสั่น”
“เกล็ดมุก!”
วาคิมร้องชื่อหญิงสาวลั่นห้อง ไอ้ท่าทางบ่าตั้ง หลังตรง คอแข็งเป็นนางพญา แถมวาจาเชือดเฉือนไม่มีลดราวาศอก ของหล่อนมันสุดจะทนจริงๆ
เกล็ดมุกเดินเข้าห้องนอนอีกครั้ง ชายหนุ่มทั้งสองไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวกระทำ กระทั่งผ่านไปอีกหลายนาที เจ้าหล่อนก็เดินออกมาจากห้องนอน พร้อมกับข้าวของหลายอย่างในอ้อมแขน
เกล็ดมุกปล่อยทุกอย่างจากอ้อมแขนลงโครมบนโต๊ะตรงหน้าเขา
วาคิมพูดไม่ออก เมื่อบางสิ่งกระเด็นมากระดอนมาโดนขา จนเขาต้องรีบรับมันไว้ก่อนที่จะร่วงลงไปใต้โต๊ะ เขาจำมันไม่ได้ว่าคืออะไร แน่ล่ะเพราะของทุกอย่างที่เขาสั่งให้หล่อน กวินเป็นคนจัดการทั้งสิ้น
หัวคิ้วของบอดีการ์ดหนุ่มขมวดมุ่น เมื่อแลเห็นของในมือนาย เกล็ดมุกกำลังจะทำอะไรกัน
“นั่นของขวัญ ปลอบใจ” หล่อนตอบเบาๆ ขมขื่นใจเหลือเกิน เมื่อแลไปที่กล่องของขวัญใบเล็กในมือเขา
“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าข้างในมันคืออะไร คุณเป็นคนให้เอง บอกฉันได้รึเปล่าว่ามันคือ อะไร”
“...............” วาคิมรู้สึกว่าอากาศภายในห้องมีไม่เพียงพอสำหรับเขา มันอึดอัดหายใจลำบาก ที่สำคัญปากของเขาเหมือนถูกถ่วงไว้ด้วยลูกตุ้มยักษ์ ไม่อาจแก้ต่างให้กับข้อกล่าวหา ที่เขารู้ดีว่ากระทำผิดจริง
“หึ...ช่างมันเถอะ ฉันก็ไม่ได้อยากได้มันสักเท่าไรหรอก นี่...เครื่องเพชร นาฬิกา สมุดบัญชีแล้วก็เช็คเงินสด ฉันยืนยันด้วยหลักฐานที่มี ว่าไม่เคยอยากได้ข้าวของเงินทอง หรือแม้แต่ทะเบียนสมรสฝังเพชรของคุณเลย วาคิม กรุณารับมันกลับไปด้วยเพราะฉันไม่เคยบอก ว่า อยากได้” เธอกัดฟันพูดมันออกมา ความจริงก็อยากเก็บของพวกนี้กลับไปทุกชิ้น หากเขาจะเป็นคนเลือก หากเขาจะให้ด้วยความรัก ด้วยดวงใจที่ปรารถนา ไม่ใช่ตีค่าว่ามันเป็นเพียงสิ่งตอบแทน ที่เขาจะให้กวินจัดการหามาให้ เมื่อไรก็ได้
วาคิมคอแข็งเป็นเอ็นเมื่อได้ฟัง หล่อนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธของพวกนี้ ของทุกชิ้น เงินทุกบาท ที่เขาให้กวินจัดการล้วนเป็นของดีมีราคา หากเป็นเช็คเงินสดก็แน่นอนว่าใบหนึ่งต้องมีตัวเลขหกหลักขึ้นไป แต่หล่อนทำเหมือนข้าวของพวกนี้เป็นเศษขยะ ไร้ค่า ช่างจองหองเหลือเกินนะแม่คุณ
“ทำไมล่ะเกล็ดมุก หรือว่ามันน้อยไปนั่นค่า พรหมจรรย์ ของเธอนะ” ในที่สุดหยาดน้ำใสก็เอ่อล้นจากหน่วยตาของเกล็ดมุก มันไหลหลั่งอาบสองแก้มเป็นเงาวาววับ
วาคิมใจกระตุกวูบ รอยยิ้มหยันอันพึงมีเมื่อครู่พลันเลือนหาย เหตุใดเล่าหัวใจเขาจึงเจ็บปวด ใช่! ทั้งจุกร้าวแสนทรมาน ราวถูกสาดซัดด้วยคลื่นเชี่ยวเกลียวหนา ที่ก่อตัวจากทะเลน้ำตา ของเกล็ดมุก
บอดีการ์ดหนุ่มขยับกายด้วยความอึดอัด สภาวะตึงเครียดตรงหน้า เริ่มทำให้เขาหายใจลำบาก เจ้านายที่เคารพคิดอะไรอยู่ เหตุใดจึงเอ่ยวาจาไม่เป็นสุภาพบุรุษอย่างนั้น หญิงสาวผู้น่าสงสารหล่อนจะเสียใจแค่ไหน ที่นายหนุ่มกินในที่ลับแล้วมาไขในที่แจ้งแบบนี้
เกล็ดมุกตัวชาดิกตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า กายร่างถูกราดรดด้วยวาจาแช่แข็งของชายหนุ่ม ความเย็นเยือกเข้าแทะเล็มที่หัวใจทีละน้อย ค่อยๆ ขบเม้มความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กันจนเว้าแหว่ง ไอเย็นเฉียบยังซึมแทรกลงสู่กระแสเลือดจนด้านชา กัดกร่อนลึกถึงใจกลางแกนกระดูก
หญิงสาวได้สติ เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างอุ่นชื้นหยดแหมะลงบนหลังมือ เธอใจหายเมื่อรู้ว่ามันคือหยาดน้ำตาของตัวเอง
“คุณวาคะ ตั้งแต่วันแรกที่มุกขึ้นมาเหยียบบนนี้ แทนที่จะทำแค่งานเลขาอยู่ข้างล่าง นั่นเพราะว่ามุกรักคุณ อยากอยู่กับคุณ มุกไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ แต่มุกยอมทนเพราะคุณ ยอมทนสายตาดูหมิ่น ดูแคลนของพนักงานข้างล่างนั่น ยอมทนเสียงนินทาว่าร้าย ทั้งสมเพชเวทนา ยอมแม้กระทั่งเป็นลูกอกตัญญู ทำร้ายจิตใจของพ่อแม่ ถ้าไม่รักกันบ้าง ก็ได้โปรด...ช่วยเห็นแก่ที่ทุ่มเทไปมากมาย อย่าทำร้ายหัวใจของมุกด้วยสิ่งที่คุณกล่าวหาเลย...” หัวใจของเกล็ดมุกแห้งเหี่ยวอับเฉาจวนสิ้นอายุขัย
“รับของของคุณคืนไปเถอะค่ะ มันไม่ได้ไร้ราคาจนมุกไม่อยากได้หรอก ตรงข้ามมันมีราคาค่างวดแพงลิบลิ่วจนน่าใจหาย แต่น่าแปลกนะคะ มันมีราคาแต่ไม่มีคุณค่าทางจิตใจ” เกล็ดมุกกล่าวเป็นนัย หากวาคิมไม่โง่เขลาเกินไปคงรู้ว่าหล่อนหมายความว่าอย่างไร
วาคิมรู้ดี หล่อนกำลังตัดพ้อเขา ชายหนุ่มอยากปลอบโยนเจ้าร่างบางตรงหน้านี้เหลือเกิน ทว่าทิฐิที่ครอบงำในจิตใจ มันกลับบดบังความปรารถนาลึกๆ ของเขาเอาไว้จนมิด ผลักไสอารมณ์อ่อนไหวที่มีเมื่อครู่นี้ ให้ลงไปจ่อมจมกับตะกอนขุ่นมัวที่เบื้องล่างทะเลสาบน้ำแข็ง...ที่สถิตกลางใจเขา
“เธอต้องการอะไรกันแน่เกล็ดมุก” เขาถามด้วยความไม่เข้าใจ เกล็ดมุกปาดน้ำตา กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอก่อนจะเอ่ยว่า
“อย่างแรก คือ...อิสระ แต่คงไม่ต้องขอ เพราะคุณเคยบอกมุกแล้ว ว่าไม่เคยใส่ใจ มุกขอบคุณนะคะที่ช่วยให้เรื่องมันง่ายขึ้น ส่วนอย่างที่สองจะว่าขอจากคุณหรือเปล่า มุกก็ไม่แน่ใจ...มุกคืนของให้คุณวาไปแล้วเพราะฉะนั้น...หัวใจของมุก...มุกขอคืนนะคะ” หล่อนส่งยิ้มฝืดเฝื่อนให้เขา ลุกขึ้นแล้วก้าวตรงไปที่ประตูละทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง เธอจะไม่เก็บมันไปเพื่อ เฉือน หัวใจตัวเองอีกแล้ว
“นาย! คุณมุกจะไปแล้วนะ” กวินร้องเตือน เมื่อเห็นนายที่รักยังคงนิ่งเฉยคล้ายโดนน็อกกลางอากาศ ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ ทั้งสิ้น
วาคิมนิ่งอึ้ง เสียงของเกล็ดมุกยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท มันรวดเร็วและหนักหนาเกินไป เขาคิดว่าหล่อนคงน้อยใจ เสียใจตามประสาผู้หญิง ที่เขาอาจทดแทนหล่อนด้วยของกำนัลสักชิ้น เจ้าชายน้ำแข็งกำลังครุ่นคิด ทบทวนเรื่องราวกลับไปกลับมาซ้ำๆ หรือหล่อนจะรักเขาจริงอย่างที่บอก ยืนยันด้วยหลักฐานที่หล่อนวางคืนให้แก่เขา แต่ว่าเชื่อได้แน่หรือ ครั้งหนึ่งความรักก็เคยหลอกล่อเขาจนเจ็บเจียนตายมาแล้ว เขาจะยอมมีความรักอีกครั้งหรือ...ไม่! ฝ่ายหนึ่งคัดค้าน แต่ใจอีกฝ่ายกลับสนับสนุน หล่อนยอมเขาทุกอย่างทุกเรื่องจริงๆ ยอมเป็นเบี้ยล่างเดินตามเกมที่เขากำหนด ยอมอยู่ในที่ของหล่อนโดยไม่เรียกร้อง ยอมแม้กระทั่งมอบพรหมจรรย์ที่หวงแหนใส่พานมาถวายถึงที่...ขนาดนี้ ถ้าเขา...ไม่รั้งหล่อนเอาไว้ เขาก็โง่เต็มที
“เดี๋ยว! เธอยังไปไหนไม่ได้ ฉันยังไม่ได้อนุญาต” เขาประกาศก้อง กวินยิ้มพรายทั้งวงหน้า หลีกทางให้นายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาว
เพราะรัก...จึงลา
สายตาหลายสิบคู่จ้องเขม็งมายังร่างบาง ในอ้อมแขนแกร่งของบอดีการ์ดหนุ่มไม่วางตา กวินร้อนใจเกินกว่าจะฉุกคิด ว่าเขาไม่ควรทำเช่นนี้ ชายหนุ่มก้าวเข้าไปภายในลิฟต์สำหรับผู้บริหารด้วยความร้อนใจ ไม่ได้ใยดีต่อสายตากระหายใคร่รู้ของพวกที่อยู่ข้างนอก
หลังจากที่พาหญิงสาวออกไปรับประทานอาหาร ตามคำสั่งของนายที่ร้านหรูแห่งหนึ่ง ขากลับมาหล่อนก็ขอแวะร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ บริษัท เป็นเหตุให้หล่อนเห็นภาพบาดตาในหนังสือที่วางขายอยู่บนชั้น และตามมาด้วยอาการแปลกๆ ที่เขายังไม่ค่อยแน่ใจนัก ว่าจะเป็นเพียงโรคกระเพาะตามที่เจ้าหล่อนกล่าวอ้าง
กวินวางร่างบอบบางของเกล็ดมุก ลงบนโซฟาตัวใหญ่ด้วยความทะนุถนอม หล่อนตัวเล็กนิดเดียว เอวบางร่างเบาราวใยนุ่น ใบหน้าที่เคยสวยหวานบัดนี้กลับซีดเซียวไม่สดใส ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อที่เคยเรียกให้เขาชิมอาหาร ที่หล่อนลงมือทำ ก็เหลือเพียงสีชมพูซีดจาง
ชายหนุ่มเพ่งพินิจวงหน้าของหล่อนนิ่งนาน หญิงสาวผู้น่าสงสาร เขาเข้าใจดีถึงความจริงที่หล่อนต้องเผชิญ แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อเป็นหล่อนเองที่ยินยอมพร้อมใจ ก้าวขึ้นมาสู่ตำแหน่งนี้ เขาเองก็เคยทักท้วงหล่อนมาแล้ว เมื่อครั้งที่หล่อนเข้ามาเป็นพนักงานใหม่ๆ ความสดใส ร่าเริง และเอื้ออาทร ที่หล่อนมีต่อเพื่อนร่วมงาน ทำให้เขาหวนคิดถึงภรรยาที่เสียไปแล้ว ทั้งสองมีหลายอย่างคล้ายกัน คล้ายกันมากจนเขาไม่ปรารถนาให้หล่อนเป็นทุกข์ ไม่อยากเห็นแววตาที่สุกใสอยู่เป็นนิจ มีความหม่นเศร้าเข้ามาแทน...แต่มันคงสายไปเสียแล้ว
“นั่นนายจะทำอะไรฮะ กวิน!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตะคอกถามบอดีการ์ดหนุ่ม
วาคิมใจเต้นถี่ระรัว โลหิตร้อนๆ สูบฉีดวิ่งพล่านไปทั่งร่าง ภาพที่เขาเห็นตรงหน้านี้ ชวนให้คิดว่าคนทั้งสองกำลังกระทำบางอย่าง ที่เขาไม่ปรารถนา
บอดีการ์ดหนุ่มดีดตัวออกห่าง เขาเอ็นดูเกล็ดมุกเหมือนน้องสาวเท่านั้น แต่หากเขาจะพูดมันออกไปในตอนนี้ เจ้านายหนุ่มก็คงไม่เชื่อกระมัง เจ้าตัวไม่รู้เอาเสียเลยว่าแววตาแหนหวงทวงสิทธิ์ มันทอแสงแรงกล้าออกมาจากนัยน์ตาสีนิลของเขาเอง
กวินลอบยิ้มในใจ นายหนุ่มผู้เย็นชากำลังออกอาการ หึง โดยไม่รู้ตัว
“เปล่าครับนาย คุณมุกไม่สบายผมเลยต้อง...” พาขึ้นมา...ความจริงกวินอยากพูดต่อ แต่วาคิมใจร้อนเกินกว่าจะฟังให้จบ เจ้าชายน้ำแข็งได้ตัดสินไปแล้วในสิ่งที่ตาเขาแลเห็น
“ขอให้จริงเถอะ ไปได้แล้ว วันนี้ฉันคงไม่ลงไปข้างล่างอีก เกล็ดมุกด้วยมีอะไรนายก็รับเรื่องไว้ก็แล้วกัน” วาคิมสั่งเสียงดุ ชายหนุ่มเหม็นขี้หน้าบอดีการ์ดของตัวเองขึ้นมาดื้อๆ
กวินค้อมศีรษะรับคำสั่งนาย เขาหันหลังก้าวตรงไปที่ประตู แต่...
“กวิน ห้ามนาย แตะ หล่อนอีก ฉันไม่ชอบ”
วาคิมกลั้นความกรุ่นโกรธไม่พอใจเอาไว้ เจ้าชายน้ำแข็งผู้เย็นชารู้นิสัยใจคอมือขวาของตัวเองดี รู้ดีเกินกว่าจะโยนความผิดให้เขา
“ครับนาย” ลูกน้องหนุ่มขานรับด้วยความ เต็มอกเต็มใจ ถ้าหากหญิงสาวตื่นขึ้นมาได้ยินคงดีใจไม่น้อย
จังหวะเดียวกันนั้น เมื่อร่างของกวินลับหายหลังบานประตู เกล็ดมุกก็เริ่มได้สติ อาการปั่นป่วนในช่องท้องมาพร้อมอาการวิงเวียนศีรษะ มันเริ่มจู่โจมหญิงสาวอีกครั้ง
“คุณวา...มุก มุกเวียนหัวจัง”
ร่างบอบบางยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนแรง นิ้วเรียวทั้งสองมือ นวดคลึงที่ขมับทั้งสองข้าง เมื่อความหนักอึ้งปวดร้าวเข้ารุมเร้า ราวกับว่าสมองน้อยๆ ถูกกดทับด้วยแท่นศิลาก้อนหนาหนัก
“ไม่สบายทำไมไม่ไปโรงพยาบาล หรือว่าชอบที่กวินมันคอยดูแลฮะ!”
น้ำเสียงกร้าวนั้นแฝงแววเยาะหยันอยู่ในที วาคิมตกใจในความรู้สึกนี้ เขาไม่ควรมีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ กับหล่อน แต่ดูเหมือนว่ามันจะห้ามไม่ได้
ใช่! เขากำลังประชดหล่อน
เกล็ดมุกตาสว่างโร่ ความน้อยเนื้อต่ำใจในถ้อยคำที่ชายหนุ่มกล่าวหา ทำให้มองผ่านความรู้สึกที่ฉายชัดในหน่วยตาสีนิลคู่นั้น ขณะเดียวกันความอ่อนโยนที่พึงมีต่อชายหนุ่มก็ถูกกลบลบเลือนด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว และไม่ยอมใคร ซึ่งเป็นนิสัยอันจริงแท้ วาคิมไม่สนใจใยดีในยามเจ็บไข้หล่อนไม่เคยว่า แต่เขาไม่มีสิทธ์มากล่าวหากันแบบนี้
“ถ้ามุกจะชอบอย่างนั้นมันก็เรื่องของมุก คุณบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าอยากทำอะไรกับใคร หรือว่าอยากจะไปไหนก็เชิญ คุณไม่เคยสนใจอยู่แล้ว แต่นี่อะไรมุกไม่สบายอยู่นะ คุณจะหาเรื่องใส่อารมณ์กับมุกให้มันได้อะไรขึ้นมา หรือว่าอยากเฉดหัวมุกทิ้ง บอกกันดีๆ ก็ได้คุณวาคิม ไม่ต้องอ้างเรื่องโน่นนี่ให้วุ่นวาย ฉันเรียนหนังสือมาไม่ได้โง่จนมองไม่ออกหรอกนะ”
เกล็ดมุกพูดจบก็ถึงกับหอบ วาคิมยืนจังงังอยู่กับที่ เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้เห็นหญิงสาว ฟิวส์ขาด คำแทนตัวอันแสนห่างเหินนั่นมันช่างแสลงหูสิ้นดี!
“เธอไม่มีสิทธ์ ก้าวร้าวฉันเกล็ดมุก” เขาย้อนเสียงเย็น นัยน์ตาแข็งกระด้าง เกล็ดมุกขนลุกเกรียว หวาดหวั่นต่อธารลาวาที่กำลังไหลเชี่ยวอยู่ใจกลางพายุน้ำแข็ง
“ฉัน...มุก มุกขอโทษ”
เกล็ดมุกรีบเอื้อนเอ่ย...เธอไม่สมควรแสดงกิริยาอย่างนั้น หากว่าหล่อนยังต้องการอยู่ตรงนี้
“มุก เอ่อ ขอโทษค่ะมุก มุกเห็นรูปคุณกับ...ว่าที่คู่หมั้น มันทำให้มุกลืมตัวพาลใส่คุณ มุกหลงลืมไป ว่ามุกไม่มีสิทธ์ทำอย่างนั้น ไม่มีสิทธิ์หึง ไม่มีสิทธิ์หวง ขอบคุณนะคะที่ช่วยเตือน มุกจะจำให้ขึ้นใจ ขอตัวนะคะ”
หล่อนเดินเข้าห้องนอนอย่างช้าๆ รู้สึกถึงไอร้อนผะผ่าวทั่วเรือนร่าง...หล่อนคงจับไข้เข้าแล้ว
วาคิมแสดงน้ำใจอันล้นเหลือที่มี ด้วยการยืนกอดอกเพ่งมองร่างที่ไร้เรี่ยวแรงตะเกียกตะกายเข้าห้อง ถ้าหล่อนร้องขอความช่วยเหลือสักคำ เขาคงอุ้มหล่อนไปส่งให้ถึงเตียงเชียวล่ะ แต่นี่ไม่เลย เก่งให้ตลอดนะเกล็ดมุก แม่ผู้หญิงหัวดื้อ
เกล็ดมุกสะท้อนในหัวอก หากหล่อนล้มลงไปตรงนี้ วาคิมจะถลามาคว้าไว้ หรือว่าจะก้าวข้ามกันแน่
ห้องน้ำด้านในคือจุดหมายของเกล็ดมุก หล่อนขย้อนเอาอาหารเที่ยงออกมาอีกครั้ง ร่างอ่อนแรงแทบสลบข้างโถชักโครก แต่ก็ยังแข็งใจ ฝืนลุกมาอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ ยาเม็ดเล็กถูกป้อนเข้าปากตามด้วยน้ำอีกหนึ่งแก้วใหญ่
ปัง!!!
เสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่า ณ บัดนี้บนชั้นสูงสุดของ GB มีเพียงหญิงสาวเท่านั้นที่ยังอยู่ วาคิมบันดาลโทสะอันมากมีของเขาลงกับประตูบานเดิม สองอาทิตย์ให้หลังที่ผ่านมานี้เขากลับบ้านดึกดื่น เธอไม่ได้ถามถึงสาเหตุแต่เขาเอ่ยอ้างออกมาเองว่ามีเลี้ยงลูกค้า แต่เธอแน่ใจ มันมีบางอย่างมากมายกว่านั้น ข่าวลือหนาหูเกี่ยวกับเขาและนางแบบสาวแว่วเข้าหูให้ปวดใจอยู่เนืองๆ หรือว่านี่ต่างหากคือ สาเหตุที่แท้จริง
วาคิมเคยบอกว่าไม่เคยใส่ใจเรื่องของเธอ แต่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขากลับหยิบยกเอาเรื่องเพียงเล็กน้อยมาเป็นชนวนชวนทะเลาะ หรือว่าเขาว่าเบื่อเธอแล้ว และอยากจะเขี่ยทิ้งเหมือนที่พี่ชายของเธอว่า
เกล็ดมุกถอนหายใจ หล่อนกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ถ้าตอนนี้มีใครสักคนให้คุยด้วย ก็คงดี
เสียงเพลงเรียกเข้าดังมาจากมือถือเครื่องบาง เป็นเสียงที่หญิงสาวคุ้นเคยดี หล่อนรีบหยิบมันมาแนบหู บิดาที่รักกรอกเสียงทุ้มอ่อนโยนมาตามสาย ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
‘ยัยหนูเป็นอะไร สบายดีรึเปล่าลูก’
“ขา...ค่ะ ไม่เลยค่ะ คุณป๋าขา...หนูเล็ก...”
หล่อนกลั้นก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนจะตอบคำถามของบิดา
“หนูเล็ก...ไม่สบายมากๆ เลยค่ะ ปวดหัวแล้วก็...อาเจียน...ทั้งวันเลย...ฮึกๆ คุณป๋าขา หนูเล็กคิดถึงคุณป๋าฮือๆๆ” หล่อนปล่อยโฮไปตามสาย น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยที่สะท้อนกลับมา ยิ่งทำให้เธออยากกลับไปซุกอกอุ่นๆ ของท่านเหลือเกิน
‘อย่าร้องลูกอย่าร้อง หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ไม่สบายก็ไปหาหมอ ไหวรึเปล่า ป๋าให้โทนี่ไปรับหนูก็ได้นะ แล้วผู้ชายคนนั้น มัน ไปไหน ทำไมปล่อยลูกสาวป๋าให้เจ็บไข้ได้ป่วยอยู่คนเดียว ใช้ไม่ได้’
เจ้าสัวเมฆินทร์เอ่ยออกมาด้วยความคับแค้นใจ เมื่อไรหนอผู้ชายคนนั้นจะมีใจให้กับบุตรสาวของท่านบ้าง
“เราทะเลาะกันนิดหน่อยค่ะ...ฮึก เค้าออกไปข้าง...นอก ตอน...นี้ คงอยู่กับว่าที่...คู่หมั้น” เกล็ดมุกตอบกระท่อนกระแท่น หล่อนสะอื้นฮักๆ ดวงตาที่เคยแวววาวสุกใสอยู่เป็นนิจ บัดนี้บวมช้ำหม่นหมอง
“โธ่เอ๋ยลูกรัก หนูฟังป๋านะลูก ป๋าจะไม่ยอมให้เขา ดูถูก ดูแคลน หนูอีกแล้ว กลับบ้านเราเถอะนะลูก เห็นแก่ป๋าสักครั้ง รู้ไหมว่าตั้งแต่หนูไป ป๋าไม่เคยนอนหลับได้สนิทเลยสักคืน แม่ของหนูมาต่อว่าป๋า ร้องห่มร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดในความฝัน อย่าให้ป๋ารู้สึกผิดต่อวิญญาณคนตายมากไปกว่านี้เลย ป๋าเจ็บเหลือเกินลูกรัก เจ็บที่เห็นลูกเจ็บ เจ็บที่เห็นลูกต้องอดทน ในสิ่งที่ลูกไม่จำเป็นต้องทน หนูยังมีป๋า มีพี่เมฆ ที่สำคัญหนูมี เพิร์ล ป๋าสร้างมันไว้ให้หนูนะ ถึงเวลาที่หนูต้องกลับมาดูแลมันแล้ว เพราะฉะนั้นกลับบ้านเราเถิดนะลูกนะ”
เจ้าสัววอนขอลูกสาว น้ำตาแห่งความเสียใจน้อยใจไหลซึมที่หัวตา
เกล็ดมุกรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงแตกพร่าของบิดา ท่านคงเค้นออกมาพร่ำสอนลูกอกตัญญูอย่างเธอ แต่ตอนนี้ความรักที่มีต่อเขามันมีมากเหลือเกิน มากจนกลบฝังความกตัญญูเอาไว้ยังส่วนลึกของจิตใจ สัมผัสได้เพียงเงารางเลือนเท่านั้น
“แต่...หนูเล็กรักเขา คุณป๋าขา...ให้หนูเล็กอยู่ต่ออีกสักเดือ...”
เกล็ดมุกวอนขอน้ำตาไหลพรากๆ ไม่แพ้บิดา แต่ความเข้มแข็งเฉียบขาดอย่างอดีตเจ้าพ่อ ลูกสาวอย่างเธอ ยังมีไม่พอ
“ไม่! หนูต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้! นี่เป็นคำสั่ง! ป๋าจะให้โทนี่ไปรับหนูที่ GB ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เตรียมตัวให้พร้อม อย่าได้คิด ขัดใจป๋า เพราะป๋าไม่เหมือนใคร คนที่มันทำลูกสาวป๋าเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าหลายเท่านัก”
“คุณป๋า!”
“เกล็ดมุก ลุกมาแต่งตัวซะ ป๋าหมดความอดทนแล้ว”
เสียงกระแทกโทรศัพท์ลงบนแป้น ดังสะท้านสะเทือนถึงจิตใจ เกล็ดมุกลนลานเก็บข้าวของมือเป็นระวิง ร่างสวยเหงื่อแตกพลั่กๆ เพราะยาแก้ไข้เริ่มออกฤทธิ์ ชุดทำงานสีฟ้าอ่อนถูกหยิบมาสวมอีกครั้ง หลังจากที่มันถูกแขวนแช่ในตู้มากว่าครึ่งปี หญิงสาวตรวจสอบในกระเป๋าถือใบน้อยอีกครั้ง นอกจากเครื่องสำอางเล็กน้อยกับโทรศัพท์มือถือ มันยังมีกรอบรูปเล็กๆ ที่ใส่รูปเธอกับเขาเอาไว้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
ไม่มีประโยชน์ที่จะค้านคำสั่งของบิดา ท่านเลี้ยงดูลูกทั้งสองอย่างอิสระเต็มที่ ไม่เคยดุด่ามีแต่กล่าวเตือน ให้กำลังใจ และข้อคิด แต่หากวันใดที่ท่านย้ำชัดว่าเป็น คำสั่ง นั่นหมายถึงต้องปฏิบัติตามเท่านั้น!
หญิงสาวหยุดยืนที่กลางห้องเป็นครั้ง สุดท้าย หน่วยตาหม่นเศร้าเคล้าคลอหยดน้ำใสกวาดไล้ทั่วทุกตารางนิ้ว ซึมซับเอาความสุข ความทุกข์ ที่เขาและเธอมีร่วมกัน กลิ่นอายความสุขยังอบอวลอยู่ในนี้ มันมีมากพอๆ กับละอองของหยดน้ำตา
‘มุกมาอยู่ที่นี่เพราะว่า มุกรักคุณ แต่ที่มุกต้องไปก็เพราะ มุกรักคุณ เช่นกัน’
เกล็ดมุกค่อยๆ ก้าวมาที่ประตูอย่างช้าๆ บิดลูกบิดสีเงินด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว แต่ยังไม่ทันได้เดินออกไป ประตูใหญ่ด้านนอกก็ถูกเปิดผางเข้ามา ทำไมวันนี้เขากลับเร็วนัก มือเรียวสวยหยุดชะงัก
เกล็ดมุกยืนนิ่งหลังประตูห้องนอน ไม่ได้จะแอบฟัง แต่ชื่อของหล่อนที่ถูกกล่าวถึงทำให้อดใจไม่ไหวจริงๆ
“นายน่าจะคุยกับคุณมุกเธออีกที เธอกำลังไม่สบาย อาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง อีกอย่าง ใช่ว่าเธอจะเป็นอย่างนี้บ่อยๆ คุณมุกอาจจะมีเหตุผลของเธอ ถ้านายจะลองรับฟัง” กวินแสดงความเห็น เขาเพิ่งพาเจ้านายหนุ่มลงไปสงบสติอารมณ์ข้างล่าง บางทีเกล็ดมุกอาจจะเป็นคนพิเศษจริงๆ เพราะไม่เคยเลยสักครั้ง ที่เจ้านายจะหัวเสียเพียงเพราะมีปากเสียงกับผู้หญิงของเขา
“เหอะ เหตุผลหรือกวิน ไม่มีเหตุผลอื่นหรอกนอกจาก...อยากได้ อยากมี อยากเป็นเจ้าของฉัน หล่อนเคยบอกเอง ว่านอกจากความรักหล่อนจะไม่ขอสิ่งใด แล้วไงล่ะ แค่เห็นรูปของฉันกับแพรวรุ้งเท่านั้น ก็เกิดหึงหวงไม่เข้าท่า หล่อนเองก็รู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธ์ คงอยากได้ตำแหน่งนายหญิงของ GB จนตัวสั่น” ริมฝีปากสีระเรื่อเหยียดยิ้ม หลังจากพ่นวาจาคมกริบ ราวใบมีดออกมาจ้วงแท้งหัวใจบางๆ ของคนที่ถูกกล่าวหา
วาคิมหยิบแก้ววิสกี้สีอำพัน มาสาดลงคอ แก้วแล้ว แก้วเล่า ความผิดหวังระคนน้อยใจไหลล้นจากอกวิ่งพล่านสู่กระแสเลือด เขารับรู้ได้ชัดเจนเหลือเกิน กับความเจ็บปวดที่แทรกซึมอยู่ทุกอณูเนื้อ
สุดท้ายเมียเก็บแสนซื่อที่ชื่อ เกล็ดมุก หล่อนก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงหน้าเงินที่ชื่อ ฟ้ารุ่ง สักนิด!
บอรดีการ์ดหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความเหนื่อยใจ เจ้าชายน้ำแข็งคงยังไม่รู้ตัวกระมัง ว่าหลงรักเมียเก็บผู้แสนดีเข้าให้แล้ว
ร่างอรชรยืนตัวสั่นอยู่หลังบานประตู หล่อนสะกดกลั้นความโมโหเอาไว้สุดชีวิต เกล็ดมุกรู้ตัวดีว่าหากปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือจิตใจ มันจะเป็นเช่นไร ร่างทั้งร่างเริ่มสั่นเทิ้ม เส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนเพราะเจ้าตัวกำหมัดแน่น
‘เขาว่ายังไงนะ อยากได้ตำแหน่งนายหญิงของ GB จนตัวสั่นอย่างนั้นรึ ใช่ ตัวสั่นเลยล่ะ แต่สั่นเพราะเพลิงโทสะกำลังลุกโชน มันพร้อมจะแผดเผาเจ้าชายน้ำแข็งอย่างคุณแล้ว วาคิม!’
ในที่สุด ประตูห้องนอนก็เปิดผาง!
“วาคิม! คุณถามฉันแล้วหรือ ถึงตัดสินว่าฉันเป็นอย่างที่คุณคิด ฉันขอยืนยัน ว่าผู้หญิงโง่ๆ คนนี้ ไม่เคยอยากได้ อยากมี ในสิ่งที่คุณกล่าวหาเลยแม้แต่เศษเสี้ยว”
น้ำเสียงสั่นเครือเค้นถ้อยคำออกมาชี้แจง มันไม่ชัดเจนนักเมื่อต้องกลั้นก้อนสะอื้น และบังคับหยดน้ำตาไม่ให้มันรินไหล ในคราวเดียวกัน เพียงแค่เห็นใบหน้าเรียบเฉยที่คุ้นตา กลิ่นกายเขาที่คุ้นชิน ความโกรธกรุ่นก็แปรผกผันเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจไปเสียสิ้น
ความรักเจ้าเอย กลิ่นหอมจรุงของเจ้า รสหวานละมุนของเจ้า เกล็ดมุกพึงใจยิ่งนักเมื่อได้ลิ้มลอง ทว่าเวลานี้ เกล็ดมุกเพิ่งได้รู้ ว่าทั้งหมดทั้งมวล ที่ก่อร่างสร้างมาเป็นตัวเจ้า มันปรุงแต่งฉาบทาซึ่ง ยาพิษ!!!
“เกล็ดมุก นั่นเธอแต่งตัวจะไปไหน ไม่สบายทำไมไม่นอนพักฮะ” เขาท้วงติงหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้โต้ตอบหล่อนในเรื่องที่เจ้าตัวชี้แจงด้วยซ้ำ หัวใจสั่นไหวแปลกๆ บ่งบอกว่ามีบางอย่าง ผิดปกติ
นั่นมันเสื้อผ้าชุดแรก ที่หล่อนใส่ขึ้นมาเหยียบบนนี้ห้องชุดสุดหรูของเขา และหลังจากนั้น เขาก็ไม่ได้เห็นหล่อนหยิบมาสวมอีก ทว่าตอนนี้...
กวินเห็นว่าทั้งสองมีเรื่องต้องสะสางระหว่างกัน เขาจึงทำท่าว่าจะเลี่ยงออกไป แต่เสียงแกร่งกร้าวของเกล็ดมุกกลับขัดขึ้นเสียก่อน ชายหนุ่มประหม่าอย่างไม่เคยเป็นนึกเกรงน้ำเสียง และสายตาหวานดุมีน้ำใสขังคลออยู่ครามครัน ไม่น่าเชื่อว่าลูกแมวน้อยที่เขาเอามาส่งนายหนุ่มเมื่อตอนกลางวัน บัดนี้กลายร่างเป็นแม่เสือสาวเสียแล้ว
“อย่าเพิ่ง! อย่าเพิ่งไปสิคะ กวินต้องอยู่เป็นพยานให้มุกก่อน มุกจะได้สบายใจว่าไม่ได้หลงลืมหยิบฉวยเอาอะไรไป เดี๋ยวเจ้าของเค้าจะกล่าวหามุกเอาได้ ว่าอยากได้อยากมีจนตัวสั่น”
“เกล็ดมุก!”
วาคิมร้องชื่อหญิงสาวลั่นห้อง ไอ้ท่าทางบ่าตั้ง หลังตรง คอแข็งเป็นนางพญา แถมวาจาเชือดเฉือนไม่มีลดราวาศอก ของหล่อนมันสุดจะทนจริงๆ
เกล็ดมุกเดินเข้าห้องนอนอีกครั้ง ชายหนุ่มทั้งสองไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวกระทำ กระทั่งผ่านไปอีกหลายนาที เจ้าหล่อนก็เดินออกมาจากห้องนอน พร้อมกับข้าวของหลายอย่างในอ้อมแขน
เกล็ดมุกปล่อยทุกอย่างจากอ้อมแขนลงโครมบนโต๊ะตรงหน้าเขา
วาคิมพูดไม่ออก เมื่อบางสิ่งกระเด็นมากระดอนมาโดนขา จนเขาต้องรีบรับมันไว้ก่อนที่จะร่วงลงไปใต้โต๊ะ เขาจำมันไม่ได้ว่าคืออะไร แน่ล่ะเพราะของทุกอย่างที่เขาสั่งให้หล่อน กวินเป็นคนจัดการทั้งสิ้น
หัวคิ้วของบอดีการ์ดหนุ่มขมวดมุ่น เมื่อแลเห็นของในมือนาย เกล็ดมุกกำลังจะทำอะไรกัน
“นั่นของขวัญ ปลอบใจ” หล่อนตอบเบาๆ ขมขื่นใจเหลือเกิน เมื่อแลไปที่กล่องของขวัญใบเล็กในมือเขา
“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าข้างในมันคืออะไร คุณเป็นคนให้เอง บอกฉันได้รึเปล่าว่ามันคือ อะไร”
“...............” วาคิมรู้สึกว่าอากาศภายในห้องมีไม่เพียงพอสำหรับเขา มันอึดอัดหายใจลำบาก ที่สำคัญปากของเขาเหมือนถูกถ่วงไว้ด้วยลูกตุ้มยักษ์ ไม่อาจแก้ต่างให้กับข้อกล่าวหา ที่เขารู้ดีว่ากระทำผิดจริง
“หึ...ช่างมันเถอะ ฉันก็ไม่ได้อยากได้มันสักเท่าไรหรอก นี่...เครื่องเพชร นาฬิกา สมุดบัญชีแล้วก็เช็คเงินสด ฉันยืนยันด้วยหลักฐานที่มี ว่าไม่เคยอยากได้ข้าวของเงินทอง หรือแม้แต่ทะเบียนสมรสฝังเพชรของคุณเลย วาคิม กรุณารับมันกลับไปด้วยเพราะฉันไม่เคยบอก ว่า อยากได้” เธอกัดฟันพูดมันออกมา ความจริงก็อยากเก็บของพวกนี้กลับไปทุกชิ้น หากเขาจะเป็นคนเลือก หากเขาจะให้ด้วยความรัก ด้วยดวงใจที่ปรารถนา ไม่ใช่ตีค่าว่ามันเป็นเพียงสิ่งตอบแทน ที่เขาจะให้กวินจัดการหามาให้ เมื่อไรก็ได้
วาคิมคอแข็งเป็นเอ็นเมื่อได้ฟัง หล่อนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธของพวกนี้ ของทุกชิ้น เงินทุกบาท ที่เขาให้กวินจัดการล้วนเป็นของดีมีราคา หากเป็นเช็คเงินสดก็แน่นอนว่าใบหนึ่งต้องมีตัวเลขหกหลักขึ้นไป แต่หล่อนทำเหมือนข้าวของพวกนี้เป็นเศษขยะ ไร้ค่า ช่างจองหองเหลือเกินนะแม่คุณ
“ทำไมล่ะเกล็ดมุก หรือว่ามันน้อยไปนั่นค่า พรหมจรรย์ ของเธอนะ” ในที่สุดหยาดน้ำใสก็เอ่อล้นจากหน่วยตาของเกล็ดมุก มันไหลหลั่งอาบสองแก้มเป็นเงาวาววับ
วาคิมใจกระตุกวูบ รอยยิ้มหยันอันพึงมีเมื่อครู่พลันเลือนหาย เหตุใดเล่าหัวใจเขาจึงเจ็บปวด ใช่! ทั้งจุกร้าวแสนทรมาน ราวถูกสาดซัดด้วยคลื่นเชี่ยวเกลียวหนา ที่ก่อตัวจากทะเลน้ำตา ของเกล็ดมุก
บอดีการ์ดหนุ่มขยับกายด้วยความอึดอัด สภาวะตึงเครียดตรงหน้า เริ่มทำให้เขาหายใจลำบาก เจ้านายที่เคารพคิดอะไรอยู่ เหตุใดจึงเอ่ยวาจาไม่เป็นสุภาพบุรุษอย่างนั้น หญิงสาวผู้น่าสงสารหล่อนจะเสียใจแค่ไหน ที่นายหนุ่มกินในที่ลับแล้วมาไขในที่แจ้งแบบนี้
เกล็ดมุกตัวชาดิกตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า กายร่างถูกราดรดด้วยวาจาแช่แข็งของชายหนุ่ม ความเย็นเยือกเข้าแทะเล็มที่หัวใจทีละน้อย ค่อยๆ ขบเม้มความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กันจนเว้าแหว่ง ไอเย็นเฉียบยังซึมแทรกลงสู่กระแสเลือดจนด้านชา กัดกร่อนลึกถึงใจกลางแกนกระดูก
หญิงสาวได้สติ เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างอุ่นชื้นหยดแหมะลงบนหลังมือ เธอใจหายเมื่อรู้ว่ามันคือหยาดน้ำตาของตัวเอง
“คุณวาคะ ตั้งแต่วันแรกที่มุกขึ้นมาเหยียบบนนี้ แทนที่จะทำแค่งานเลขาอยู่ข้างล่าง นั่นเพราะว่ามุกรักคุณ อยากอยู่กับคุณ มุกไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ แต่มุกยอมทนเพราะคุณ ยอมทนสายตาดูหมิ่น ดูแคลนของพนักงานข้างล่างนั่น ยอมทนเสียงนินทาว่าร้าย ทั้งสมเพชเวทนา ยอมแม้กระทั่งเป็นลูกอกตัญญู ทำร้ายจิตใจของพ่อแม่ ถ้าไม่รักกันบ้าง ก็ได้โปรด...ช่วยเห็นแก่ที่ทุ่มเทไปมากมาย อย่าทำร้ายหัวใจของมุกด้วยสิ่งที่คุณกล่าวหาเลย...” หัวใจของเกล็ดมุกแห้งเหี่ยวอับเฉาจวนสิ้นอายุขัย
“รับของของคุณคืนไปเถอะค่ะ มันไม่ได้ไร้ราคาจนมุกไม่อยากได้หรอก ตรงข้ามมันมีราคาค่างวดแพงลิบลิ่วจนน่าใจหาย แต่น่าแปลกนะคะ มันมีราคาแต่ไม่มีคุณค่าทางจิตใจ” เกล็ดมุกกล่าวเป็นนัย หากวาคิมไม่โง่เขลาเกินไปคงรู้ว่าหล่อนหมายความว่าอย่างไร
วาคิมรู้ดี หล่อนกำลังตัดพ้อเขา ชายหนุ่มอยากปลอบโยนเจ้าร่างบางตรงหน้านี้เหลือเกิน ทว่าทิฐิที่ครอบงำในจิตใจ มันกลับบดบังความปรารถนาลึกๆ ของเขาเอาไว้จนมิด ผลักไสอารมณ์อ่อนไหวที่มีเมื่อครู่นี้ ให้ลงไปจ่อมจมกับตะกอนขุ่นมัวที่เบื้องล่างทะเลสาบน้ำแข็ง...ที่สถิตกลางใจเขา
“เธอต้องการอะไรกันแน่เกล็ดมุก” เขาถามด้วยความไม่เข้าใจ เกล็ดมุกปาดน้ำตา กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอก่อนจะเอ่ยว่า
“อย่างแรก คือ...อิสระ แต่คงไม่ต้องขอ เพราะคุณเคยบอกมุกแล้ว ว่าไม่เคยใส่ใจ มุกขอบคุณนะคะที่ช่วยให้เรื่องมันง่ายขึ้น ส่วนอย่างที่สองจะว่าขอจากคุณหรือเปล่า มุกก็ไม่แน่ใจ...มุกคืนของให้คุณวาไปแล้วเพราะฉะนั้น...หัวใจของมุก...มุกขอคืนนะคะ” หล่อนส่งยิ้มฝืดเฝื่อนให้เขา ลุกขึ้นแล้วก้าวตรงไปที่ประตูละทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง เธอจะไม่เก็บมันไปเพื่อ เฉือน หัวใจตัวเองอีกแล้ว
“นาย! คุณมุกจะไปแล้วนะ” กวินร้องเตือน เมื่อเห็นนายที่รักยังคงนิ่งเฉยคล้ายโดนน็อกกลางอากาศ ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ ทั้งสิ้น
วาคิมนิ่งอึ้ง เสียงของเกล็ดมุกยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท มันรวดเร็วและหนักหนาเกินไป เขาคิดว่าหล่อนคงน้อยใจ เสียใจตามประสาผู้หญิง ที่เขาอาจทดแทนหล่อนด้วยของกำนัลสักชิ้น เจ้าชายน้ำแข็งกำลังครุ่นคิด ทบทวนเรื่องราวกลับไปกลับมาซ้ำๆ หรือหล่อนจะรักเขาจริงอย่างที่บอก ยืนยันด้วยหลักฐานที่หล่อนวางคืนให้แก่เขา แต่ว่าเชื่อได้แน่หรือ ครั้งหนึ่งความรักก็เคยหลอกล่อเขาจนเจ็บเจียนตายมาแล้ว เขาจะยอมมีความรักอีกครั้งหรือ...ไม่! ฝ่ายหนึ่งคัดค้าน แต่ใจอีกฝ่ายกลับสนับสนุน หล่อนยอมเขาทุกอย่างทุกเรื่องจริงๆ ยอมเป็นเบี้ยล่างเดินตามเกมที่เขากำหนด ยอมอยู่ในที่ของหล่อนโดยไม่เรียกร้อง ยอมแม้กระทั่งมอบพรหมจรรย์ที่หวงแหนใส่พานมาถวายถึงที่...ขนาดนี้ ถ้าเขา...ไม่รั้งหล่อนเอาไว้ เขาก็โง่เต็มที
“เดี๋ยว! เธอยังไปไหนไม่ได้ ฉันยังไม่ได้อนุญาต” เขาประกาศก้อง กวินยิ้มพรายทั้งวงหน้า หลีกทางให้นายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาว
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.ค. 2555, 02:21:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.ค. 2555, 02:21:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 3025
| << บทที่ 3 แผนพิศวาส (มีฉากโรมานซ์ด้วย ถ้ามากไปก็ช่วยเม้นบอกด้วยค่ะ) |
mhengjhy 21 ก.ค. 2555, 08:51:28 น.
หนูมุกจะทำยังไงหนออออ T^T
หนูมุกจะทำยังไงหนออออ T^T
Lilly 23 ก.ค. 2555, 05:32:57 น.
^_^ วางแผงแล้วจ้า อัพให้อ่านแค่นี้น้า
^_^ วางแผงแล้วจ้า อัพให้อ่านแค่นี้น้า