ลิขิตพราย โดย วงแหวนดาวเสาร์ สนพ.อรุณ
ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินทางรอนแรมไปในหนทางมืดมิด
มีเพียงเสียงหริ่งเรไรและหิ่งห้อยนำทาง
เขากำลังหนีจากสังคม ผู้คน มาเพื่อตามหาสิ่งหนึ่งซึ่งถูกซุกซ่อนเอาไว้ในป่าลึก... “บ่อพราย”
ตำนานเล่าขานกันว่าหากใครได้ส่องดูเงาตนเองที่บ่อในคืนเดือนมืด คนผู้นั้นจะมองเห็นสิ่งที่ตนตามหา
พี่นนท์คนใหม่กลายเป็นอีกคนที่เพลงพิณไม่รู้จัก จากผู้ชายขี้แพ้ สุภาพ อ่อนโยน ไม่สู้คน
กลายเป็นกระด้าง ปราดเปรียว สนุกกับชีวิตในเวลาที่ได้เอาชนะทุกสิ่งด้วยแววตาทรงพลังจนน่าขนลุก
ชั่วเวลาไม่กี่เดือนสรานนท์กลับกลายจากคนหมดตัวไปเป็นตากล้องมาแรงที่สุดในขณะนั้น
เขาเปิดนิทรรศการภาพถ่ายชวนพิศวงและดูสูงค่าจนเหล่าเศรษฐีแทบจะเหยียบกันเพื่อแย่งชิงไปไว้ในครอบครอง
ด้วยแรงดึงดูดแปลกประหลาดราวกับไม่ใช่พลังจากน้ำมือมนุษย์
มีเพียงเสียงหริ่งเรไรและหิ่งห้อยนำทาง
เขากำลังหนีจากสังคม ผู้คน มาเพื่อตามหาสิ่งหนึ่งซึ่งถูกซุกซ่อนเอาไว้ในป่าลึก... “บ่อพราย”
ตำนานเล่าขานกันว่าหากใครได้ส่องดูเงาตนเองที่บ่อในคืนเดือนมืด คนผู้นั้นจะมองเห็นสิ่งที่ตนตามหา
พี่นนท์คนใหม่กลายเป็นอีกคนที่เพลงพิณไม่รู้จัก จากผู้ชายขี้แพ้ สุภาพ อ่อนโยน ไม่สู้คน
กลายเป็นกระด้าง ปราดเปรียว สนุกกับชีวิตในเวลาที่ได้เอาชนะทุกสิ่งด้วยแววตาทรงพลังจนน่าขนลุก
ชั่วเวลาไม่กี่เดือนสรานนท์กลับกลายจากคนหมดตัวไปเป็นตากล้องมาแรงที่สุดในขณะนั้น
เขาเปิดนิทรรศการภาพถ่ายชวนพิศวงและดูสูงค่าจนเหล่าเศรษฐีแทบจะเหยียบกันเพื่อแย่งชิงไปไว้ในครอบครอง
ด้วยแรงดึงดูดแปลกประหลาดราวกับไม่ใช่พลังจากน้ำมือมนุษย์
Tags: สรานนท์ เพลงพิณ ธิติ พล กมลณัฐ บ่อพราย
ตอน: บทที่ ๒ ล้างรอยจำ(ต่อ-จบบท)
คุณแพทโอเค –ช่วงนี้คนเขียนมีชีวิตอยู่ตอนเช้าค่ะ เพราะตื่นเวลาผีๆ เช่น ตี1-ตี3 เหอๆๆ
คุณซาอิแกะน้อยงุงิหางม้วนสลวย –พี่นนท์ชักจะเลือดกำเดาไหลแย้ว ก็เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวบานเบอะ
คุณอะมีราห์แท็ค –แอบชอบเหรอ อืม... เรียกว่าแอบอยากชอบดีกว่าค่ะ แต่เป็นความรู้สึกที่กดไว้เนิ่นนานมาแล้ว
คุณฮอบบิท –ชุบตัวในบ่อพรายหน้าไม่เปลี่ยนนะคะ แต่บุคลิกเปลี่ยน เหอๆๆๆ พี่นนท์หน้าตากดีอยู่แล้วอ่า
คุณเมล็ดทานตะวัน –พี่นนท์ท่าจะไม่ไหวละ ตานี้ แฮ่กๆน่าดู
คุณพัฐิสา(ภูมิใจมากเขียนถูก) – โอ๊ย นายธิติไม่ได้ไปเจอบ่อพราย แต่แกอาจจะเจออย่างอื่นมานะ คนนี้มีลับลมคมใน ต้องจับตาบทบรรยายส่วนของแกให้ดี มีความัลบซ่อนอยู่
คุณหมูอ้วนเนื้อเนียนนุ่ม –พี่นนท์ยังบอกรักหนูเพลงไม่ได้หนา ยังไม่รักเลยอะ หรือไม่ก็ยังไม่รู้ตัว ฮิ้วววว
คุณพระอาทิตย์สีทองผ่องอำไพ –น้องเพลงกำลังตกอยู่ในบ่วง... กำลังเคลิ้ม พี่นนท์จะทำยังไงดีน้า
คุณเฟอร์ นักบีบเคล้นโป๋ย(ชื่อน่ากลัวมะ) –เฮียยังไม่หลงรัก เฮียห้ามใจอยู่ อย่ายุกันน้า
พี่นนท์ได้ขามนุษย์มาโดยแลกกับเสียงอันไพเราะ อุ๊ยยยย...
คุณเลิฟหมวย –พี่นนท์จะรุกหรือจะทำได้แค่หวั่นไหวในใจ อร๊างงงงง น้องนุ่ง ดันยั่วกันซะได้
คุณฮอบบิท อะเกนนน –ไม่มีน้ำมันพรายค่ะ อยากได้ต้องมาซื้อเอาที่คนเขียนน่ะมี
คุณพระจันทร์สีเงินยวง –นายธิติเป็นพวกเถื่อนๆ แรงๆ ใจกล้าหน้าด้าน เถื่อนกว่าชามารนะ ตานั่นยังเก๊กผู้ดีบ้าง
พี่นนท์ก็ไม่รู้สิว่าจะทำอะไรลงไปบ้างตอนนี้ ... อร๊ายยยยยยยยยย
คุณหญิงอุ๊ –มาช้าจัง นึกว่าจะหายไปซะแล้ว งอแงๆๆๆ
ธิติไม่ได้กลัวนะ แต่คนโดนสะกดมันก็ต้องทำตัวแข็งสิใช่เปล่า กลัวคนดูไม่รู้555
[รักกันชอบกันอย่างลืม Like นะคะ สะกดจิตๆๆๆ.................]
ขอรีฉากเก่านิดนึง เพื่อความต่อเนื่องของอารมณ์...
ชายหนุ่มมองขึ้นไปยังเงาของบ้านหลังทะมึน มันไม่ได้โอฬารจนเรียกได้ว่าคฤหาสน์
แต่ก็นับว่าใหญ่โตสมฐานะเจ้าสัวพิริยะ เหล่าคนที่มาดูแลบ้านกลับไปหมดแล้วตั้งแต่ค่ำ
อากงของเพลงพิณเก็บตัวเงียบมาหลายปี ไม่สุงสิงกับใครราวไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน
ยามนี้ก็เช่นกัน แต่เขาก็ยังรับรู้ได้ถึงการมีตัวตนของอีกฝ่าย
ร่างอบอุ่นเนียนนุ่มเบียดชิดเข้ามา ชายหนุ่มก้มลงมองร่างในอ้อมแขน
เสื้อคลุมบางพลิ้วของเจ้าตัวยุ่งในอ้อนแขนเขาไหลตกลงมาอยู่ที่ต้นแขน
เผยช่วงไหล่นวลเนียนอย่างไม่ตั้งใจ สรานนท์หน้าร้อนวูบกับภาพดังกล่าว
พยายามเสมองไปทางอื่น กับผู้หญิงอื่นมันก็เท่านั้น แต่เพลงพิณเป็นน้อง
จริงอยู่ที่ตอนนี้เขาเองเปลี่ยนไปมาก ด้วย ‘มรดก’ ที่ค้นพบจากการชักนำในบันทึกของปู่
จนสามารถปลดปล่อยอะไรบางอย่างข้างในออกมา ตัวตนที่ซ่อนอยู่ แน่ใจได้ว่านั่นคือตัวเขาเอง
หาใช่อำนาจอื่นใดที่แฝงมาในร่าง เพียงแต่เขาได้รับพลังที่จะปลดปล่อยตัวตนนั้นออกมา
กับความสามารถแปลกประหลาดอย่างสิ่งมีชีวิตเร้นลับในป่า จนให้นึกลำพองในอก
กับความรู้สึกใหม่สดที่กำลังเปลี่ยนชีวิตและตัวตนเดิมๆ ไปจนยากจะหยุดยั้ง
เหมือนศรที่พุ่งออกจากแล่งด้วยความเร็วถึงที่สุด แต่ในความเข้มแข็งที่ฉาบอยู่
สรานนท์รู้ว่าเขายังมีความอ่อนแออยู่ลึกๆ ความไร้เดียงสาที่จะไม่กล้าลงมือทำบางอย่าง
อันขัดกับมโนสำนึกที่ตัวเขาเองในอดีตเคยยึดติดอย่างแน่นเหนียว อย่างเช่น ในเรื่องของเธอ
...ตั้งแต่เพลงพิณอายุสิบสี่สิบห้า
เขาก็รู้สึกได้ว่าใครหลายคนมองเด็กสาวต่างออกไปจากเดิม
รวมถึงธิติ สรานนท์คิดตำหนิเพื่อนในใจรุนแรง
ทว่าในใจส่วนลึก เขารู้ ตนเองก็อยากจะชอบเธอเช่นกันในเวลานั้น แต่เขาก็ไม่กล้า
แม้แต่จะคิดกับเด็กที่เขาเห็นเป็นน้องสาวมาตลอดเกินเลยไปกว่าที่เคย ความหวั่นไหวนั้น
ยังติดลึกในใจทั้งที่สรานนท์อยากจะลืมมันไป
แต่ตอนนี้เขาจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรือ
ไม่จำเป็นต้องทำอย่างที่เคยเก็บกดความต้องการไว้แต่เพียงในใจตนอีกแล้ว
สรานนท์ประคองเพลงพิณที่เดินเบียดเขามาจนถึงบันไดสามสี่ขั้นที่ทอดขึ้นสู่ตัวตึก
เห็นได้ว่าธิติคงไม่ได้เลือกใช้ยาปลุกอารมณ์ที่ออกฤทธิ์รุนแรงอะไรนัก แต่ดูจากอาการ
เบียดกระแซะเข้าหาเหมือนคนขาดความอบอุ่น ชายหนุ่มก็รู้ว่าน้องน้อยของเขา
ไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป ร่างสูงหยุดยืนพิงเสา ถอนหายใจ พยายามระงับใจ
ตัวเองที่เต้นไม่เป็นส่ำ เขาก้มลงมองเจ้าของร่างที่เอนเข้ามาซบแถมยังทำ
ช้อนตาหวานๆ ขึ้นมอง หวานจนใจสั่น...
จากเมื่อแรก มือแข็งแรงโอบเอวบางไว้หลวมๆ แต่เมื่อเห็นเธอทำดังนั้นสรานนท์ก็
กดปลายมือลงบนผิวเนื้อของเพลงพิณอย่างโกรธๆ กึ่งปราม พยายามเบนตัวหนี
เพลงพิณไม่เข้าใจที่พี่นนท์ทำท่าคล้ายไม่พอใจอะไรสักอย่าง หรือว่าเขารำคาญเธอ
“พี่นนท์... เพลงเป็นอะไรไม่รู้ค่ะ บางที บางทีเพลงอาจจะคิดถึงพ่อ แม่ กับพี่ชาย
ทุกคนย้ายไปอยู่ต่างประเทศกันหมด ถึงจะมีอากงอยู่กับเพลงทั้งคน แต่เพลงก็เหงา
ตอนที่พี่นนท์หายไปเดือนกว่า เพลงเป็นห่วงพี่ชายของเพลงคนนี้มากรู้ไหม
จะทำอะไรทำไมไม่บอกกล่าวกันบ้าง”
สรานนท์แกะมือไม้บอบบางออกพ้นตัว ใช้กุญแจที่หาได้จากกระเป๋าถือของหญิงสาว
เปิดประตูเข้าไป รู้สึกพิกลที่ไม่มีใครอยู่ดูแลบ้านให้หญิงสาวและผู้ชราอย่างอากงของเธอ
อย่างที่ควรจะเป็น แต่สัมผัสของเขาแจ่มชัด ที่นี่ปลอดภัย มีพลังงานบางอย่างคุ้มครอง
อยู่แน่นหนา จะไม่มีใครสามารถบุกเข้ามาทำอันตรายคนในบ้านนี้ได้
ชายหนุ่มรู้สึกเช่นนั้นแม้ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร
ระหว่างที่สรานนท์กำลังเปิดประตู เพลงพิณเซมากอดเกาะเขาจากด้านหลัง
ทำท่าเหมือนกำลังเช็ดน้ำตากับเสื้อเขาโดยไร้สุ้มเสียงสะอื้น
“พี่นนท์จ๋า เพลง...”
สรานนท์ขมวดคิ้ว จับมือที่โอบร่างเขาไว้ออกอีกครั้ง เธอเคยพูดอ้อนเขา
กอดเขาแบบนี้เมื่อยังเด็ก แต่ตอนนี้เพลงพิณโตเป็นสาวแล้ว
“เพลง อย่า...” เขาต้องหันไปรวบมือเธอไว้เพื่อให้หยุด แต่เพลงพิณดูเหมือนจะ
ดึงดันเป็นพิเศษที่จะพาตัวเองเข้าสู่อ้อมอกเขา ...ที่สุดชายหนุ่มก็หมดความอดทน
กับกิริยาเคล้าคลอเหมือนลูกแมวของคนซึ่งกำลังชิดใกล้
เขาช้อนร่างบางอุ้มผ่านประตูเข้าไป ก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของเธอโดยไม่รอช้า
ตั้งแต่ตัวเขาเปลี่ยนไป ใจเขาเปลี่ยนไป หลังสิ่งที่ได้พบเจอในป่าคราวนั้น
สรานนท์เริ่มรู้สึกว่าเลือดในกายกำลังเย็นลงเพื่อรับกับอำนาจที่ได้มา
เขาเริ่มห่างไกลจากคำว่าอบอุ่น ไม่ต่างจากที่เพลงพิณกำลังร่ำร้องหา
แต่เมื่อได้กอดเธอคนนี้ที่เคยถือเป็นน้องสาวไว้ในอ้อมแขน เขาก็รู้สึกอุ่นๆ ขึ้นมา
เริ่มจากปลายนิ้ว ไล่ไปจรดหัวใจ...
ชายหนุ่มวางร่างนุ่มนิ่มหอมละไมลงบนเตียงใหญ่ หญิงสาวยังโอบรอบคอเขาไว้กระชับชิด
สรานนท์ผ่อนกายลงตามแรงโน้มน้าว เขาจุมพิตแผ่วเบาที่เปลือกตาของเพลงพิณ
หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับจะหลุดออกมานอกทรวง เขารู้ดีว่ากำลังก้าวข้ามเส้นคั่นที่ตัวเองขีดไว้
ผ่ามือเย็นที่บัดนี้อุ่นจัดขึ้นมาประคองใบหน้าสดสวยน่าถนอมไว้ในอุ้งมือ
นิ้วโป้งไล้แผ่วที่แก้มเนียนไปจนสันจมูกงาม
“...ทำไมพี่นนท์ต้องหลบตาเพลงละคะ”
“พี่...”
“มองตาเพลงสิคะ เพลงอยากเห็นแววตาพี่นนท์ชัดๆ ว่ายังเป็นคนเดิมของเพลงหรือเปล่า”
ไม่พูดเปล่า มือบอบบางอ้อยอิ่งขยับมาถอดแว่นชายหนุ่มออกช้าๆ แสงไฟสีส้มนวล
จากระเบียงห้องเพลงพิณที่ถูกเปิดทิ้งไว้สาดมาต้องแพขนตาของสรานนท์ เขากะพริบตาถี่
ยามนี้สายตาของเขาไม่จำเป็นเลยที่ต้องใช้แว่น
แค่ใส่มันไว้เพื่อที่จะได้ไม่ดูเปลี่ยนไปจนสิ้นเชิงก็เท่านั้น
“เพลงอยากมองตาพี่นนท์ให้ชัดๆ พี่นนท์เป็นอะไร คิดอะไรอยู่ พี่นนท์เคยบอกเพลง
เกือบทุกเรื่องไม่ใช่เหรอคะ เรื่องที่พี่พลไม่รู้เพลงยังรู้เลย อะไรอยู่ในใจพี่นนท์กันคะ
พี่ถึงได้เปลี่ยนไปมากมายแบบนี้”
สรานนท์ข่มลมหายใจอย่างอดกลั้น เขาสบตาเรียวแต่กลมโตเหมือนกับลูกแมว
ของคนในอ้อมแขนชัดๆ อีกครั้ง พบเพียงความรู้สึกจริงใจที่เธอมีให้เขา
แม้จะมีความปรารถนาที่เกิดจากฤทธิ์ยา แต่เห็นได้ชัด เพลงพิณไม่เข้าใจว่า
ตัวเองกำลังทำอะไร และเป็นหน้าที่ของเขาเองที่จะต้องหยุดเธอลงให้ได้
ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปกว่านี้ ก่อนที่เขาจะไม่อยากหยุด
“พี่ขอเตือนเพลง อย่าทำแบบนี้...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงต่ำพร่า ค่อยๆ
แตะจุมพิตบนหน้าผากมนงามเกลี้ยงเกลาที่มีไรผมนุ่มนิ่มซึ่งริมฝีปากรุมร้อน
ของเขาได้สัมผัส
“ลืมซะให้หมด เรื่องแปลกๆ ในคืนนี้ รวมถึงเรื่องที่พี่เปลี่ยนไป ลืมซะคนดี...”
เพลงพิณค่อยๆ หรี่ตาลงทั้งรอยยิ้มหวามไหว แขนที่เกาะเกี่ยวกับร่างของสรานนท์
เริ่มสงบลง ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ยามเคลื่อนตัวพ้นร่างแบบบางนั้นมาจนได้
เขาเดินไปที่ประตู ก้าวออกไปและงับมันปิดลงเงียบเชียบก่อนลงบันไดไปท่ามกลางความมืด
จนออกมาพ้นชายคาบ้าน รอบนอกนี้เปิดไฟไว้บางจุดพอไม่ให้เคหสถานมืดมิด
จนเกินไปนักในยามราตรี ชายหนุ่มเดินเรื่อยเอื่อยไปจนถึงสระน้ำ ความร้อนรุ่ม
ที่ถูกปลุกเร้าค่อยสงบราบคาบลงเมื่อสรานนท์ก้าวลงไปในสระว่ายน้ำ
ที่ทำเป็นขั้นบันไดหินเล่นระดับเอาไว้ เขาก้าวลงไปทั้งรองเท้า
ทั้งชุดสูทสีดำสนิทสวมอยู่ ก่อนจะสู่ส่วนที่ลึกจนจมมิดลงไปทั้งตัว
ร่างสีดำที่มองเห็นได้จากข้างบนผิวน้ำค่อยๆ เลือนหายไป จางหายไปกับสายน้ำ...
เสมือนหนึ่งว่าร่างกายของชายหนุ่มได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับระลอกนที
อันสะท้านวาวแววด้วยเปลวแสงแห่งจันทรากระนั้น
{โปรดติดตาม...บทที่ ๓ สัญญาพิษ}
คุณซาอิแกะน้อยงุงิหางม้วนสลวย –พี่นนท์ชักจะเลือดกำเดาไหลแย้ว ก็เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวบานเบอะ
คุณอะมีราห์แท็ค –แอบชอบเหรอ อืม... เรียกว่าแอบอยากชอบดีกว่าค่ะ แต่เป็นความรู้สึกที่กดไว้เนิ่นนานมาแล้ว
คุณฮอบบิท –ชุบตัวในบ่อพรายหน้าไม่เปลี่ยนนะคะ แต่บุคลิกเปลี่ยน เหอๆๆๆ พี่นนท์หน้าตากดีอยู่แล้วอ่า
คุณเมล็ดทานตะวัน –พี่นนท์ท่าจะไม่ไหวละ ตานี้ แฮ่กๆน่าดู
คุณพัฐิสา(ภูมิใจมากเขียนถูก) – โอ๊ย นายธิติไม่ได้ไปเจอบ่อพราย แต่แกอาจจะเจออย่างอื่นมานะ คนนี้มีลับลมคมใน ต้องจับตาบทบรรยายส่วนของแกให้ดี มีความัลบซ่อนอยู่
คุณหมูอ้วนเนื้อเนียนนุ่ม –พี่นนท์ยังบอกรักหนูเพลงไม่ได้หนา ยังไม่รักเลยอะ หรือไม่ก็ยังไม่รู้ตัว ฮิ้วววว
คุณพระอาทิตย์สีทองผ่องอำไพ –น้องเพลงกำลังตกอยู่ในบ่วง... กำลังเคลิ้ม พี่นนท์จะทำยังไงดีน้า
คุณเฟอร์ นักบีบเคล้นโป๋ย(ชื่อน่ากลัวมะ) –เฮียยังไม่หลงรัก เฮียห้ามใจอยู่ อย่ายุกันน้า
พี่นนท์ได้ขามนุษย์มาโดยแลกกับเสียงอันไพเราะ อุ๊ยยยย...
คุณเลิฟหมวย –พี่นนท์จะรุกหรือจะทำได้แค่หวั่นไหวในใจ อร๊างงงงง น้องนุ่ง ดันยั่วกันซะได้
คุณฮอบบิท อะเกนนน –ไม่มีน้ำมันพรายค่ะ อยากได้ต้องมาซื้อเอาที่คนเขียนน่ะมี
คุณพระจันทร์สีเงินยวง –นายธิติเป็นพวกเถื่อนๆ แรงๆ ใจกล้าหน้าด้าน เถื่อนกว่าชามารนะ ตานั่นยังเก๊กผู้ดีบ้าง
พี่นนท์ก็ไม่รู้สิว่าจะทำอะไรลงไปบ้างตอนนี้ ... อร๊ายยยยยยยยยย
คุณหญิงอุ๊ –มาช้าจัง นึกว่าจะหายไปซะแล้ว งอแงๆๆๆ
ธิติไม่ได้กลัวนะ แต่คนโดนสะกดมันก็ต้องทำตัวแข็งสิใช่เปล่า กลัวคนดูไม่รู้555
[รักกันชอบกันอย่างลืม Like นะคะ สะกดจิตๆๆๆ.................]
ขอรีฉากเก่านิดนึง เพื่อความต่อเนื่องของอารมณ์...
ชายหนุ่มมองขึ้นไปยังเงาของบ้านหลังทะมึน มันไม่ได้โอฬารจนเรียกได้ว่าคฤหาสน์
แต่ก็นับว่าใหญ่โตสมฐานะเจ้าสัวพิริยะ เหล่าคนที่มาดูแลบ้านกลับไปหมดแล้วตั้งแต่ค่ำ
อากงของเพลงพิณเก็บตัวเงียบมาหลายปี ไม่สุงสิงกับใครราวไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน
ยามนี้ก็เช่นกัน แต่เขาก็ยังรับรู้ได้ถึงการมีตัวตนของอีกฝ่าย
ร่างอบอุ่นเนียนนุ่มเบียดชิดเข้ามา ชายหนุ่มก้มลงมองร่างในอ้อมแขน
เสื้อคลุมบางพลิ้วของเจ้าตัวยุ่งในอ้อนแขนเขาไหลตกลงมาอยู่ที่ต้นแขน
เผยช่วงไหล่นวลเนียนอย่างไม่ตั้งใจ สรานนท์หน้าร้อนวูบกับภาพดังกล่าว
พยายามเสมองไปทางอื่น กับผู้หญิงอื่นมันก็เท่านั้น แต่เพลงพิณเป็นน้อง
จริงอยู่ที่ตอนนี้เขาเองเปลี่ยนไปมาก ด้วย ‘มรดก’ ที่ค้นพบจากการชักนำในบันทึกของปู่
จนสามารถปลดปล่อยอะไรบางอย่างข้างในออกมา ตัวตนที่ซ่อนอยู่ แน่ใจได้ว่านั่นคือตัวเขาเอง
หาใช่อำนาจอื่นใดที่แฝงมาในร่าง เพียงแต่เขาได้รับพลังที่จะปลดปล่อยตัวตนนั้นออกมา
กับความสามารถแปลกประหลาดอย่างสิ่งมีชีวิตเร้นลับในป่า จนให้นึกลำพองในอก
กับความรู้สึกใหม่สดที่กำลังเปลี่ยนชีวิตและตัวตนเดิมๆ ไปจนยากจะหยุดยั้ง
เหมือนศรที่พุ่งออกจากแล่งด้วยความเร็วถึงที่สุด แต่ในความเข้มแข็งที่ฉาบอยู่
สรานนท์รู้ว่าเขายังมีความอ่อนแออยู่ลึกๆ ความไร้เดียงสาที่จะไม่กล้าลงมือทำบางอย่าง
อันขัดกับมโนสำนึกที่ตัวเขาเองในอดีตเคยยึดติดอย่างแน่นเหนียว อย่างเช่น ในเรื่องของเธอ
...ตั้งแต่เพลงพิณอายุสิบสี่สิบห้า
เขาก็รู้สึกได้ว่าใครหลายคนมองเด็กสาวต่างออกไปจากเดิม
รวมถึงธิติ สรานนท์คิดตำหนิเพื่อนในใจรุนแรง
ทว่าในใจส่วนลึก เขารู้ ตนเองก็อยากจะชอบเธอเช่นกันในเวลานั้น แต่เขาก็ไม่กล้า
แม้แต่จะคิดกับเด็กที่เขาเห็นเป็นน้องสาวมาตลอดเกินเลยไปกว่าที่เคย ความหวั่นไหวนั้น
ยังติดลึกในใจทั้งที่สรานนท์อยากจะลืมมันไป
แต่ตอนนี้เขาจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรือ
ไม่จำเป็นต้องทำอย่างที่เคยเก็บกดความต้องการไว้แต่เพียงในใจตนอีกแล้ว
สรานนท์ประคองเพลงพิณที่เดินเบียดเขามาจนถึงบันไดสามสี่ขั้นที่ทอดขึ้นสู่ตัวตึก
เห็นได้ว่าธิติคงไม่ได้เลือกใช้ยาปลุกอารมณ์ที่ออกฤทธิ์รุนแรงอะไรนัก แต่ดูจากอาการ
เบียดกระแซะเข้าหาเหมือนคนขาดความอบอุ่น ชายหนุ่มก็รู้ว่าน้องน้อยของเขา
ไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป ร่างสูงหยุดยืนพิงเสา ถอนหายใจ พยายามระงับใจ
ตัวเองที่เต้นไม่เป็นส่ำ เขาก้มลงมองเจ้าของร่างที่เอนเข้ามาซบแถมยังทำ
ช้อนตาหวานๆ ขึ้นมอง หวานจนใจสั่น...
จากเมื่อแรก มือแข็งแรงโอบเอวบางไว้หลวมๆ แต่เมื่อเห็นเธอทำดังนั้นสรานนท์ก็
กดปลายมือลงบนผิวเนื้อของเพลงพิณอย่างโกรธๆ กึ่งปราม พยายามเบนตัวหนี
เพลงพิณไม่เข้าใจที่พี่นนท์ทำท่าคล้ายไม่พอใจอะไรสักอย่าง หรือว่าเขารำคาญเธอ
“พี่นนท์... เพลงเป็นอะไรไม่รู้ค่ะ บางที บางทีเพลงอาจจะคิดถึงพ่อ แม่ กับพี่ชาย
ทุกคนย้ายไปอยู่ต่างประเทศกันหมด ถึงจะมีอากงอยู่กับเพลงทั้งคน แต่เพลงก็เหงา
ตอนที่พี่นนท์หายไปเดือนกว่า เพลงเป็นห่วงพี่ชายของเพลงคนนี้มากรู้ไหม
จะทำอะไรทำไมไม่บอกกล่าวกันบ้าง”
สรานนท์แกะมือไม้บอบบางออกพ้นตัว ใช้กุญแจที่หาได้จากกระเป๋าถือของหญิงสาว
เปิดประตูเข้าไป รู้สึกพิกลที่ไม่มีใครอยู่ดูแลบ้านให้หญิงสาวและผู้ชราอย่างอากงของเธอ
อย่างที่ควรจะเป็น แต่สัมผัสของเขาแจ่มชัด ที่นี่ปลอดภัย มีพลังงานบางอย่างคุ้มครอง
อยู่แน่นหนา จะไม่มีใครสามารถบุกเข้ามาทำอันตรายคนในบ้านนี้ได้
ชายหนุ่มรู้สึกเช่นนั้นแม้ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร
ระหว่างที่สรานนท์กำลังเปิดประตู เพลงพิณเซมากอดเกาะเขาจากด้านหลัง
ทำท่าเหมือนกำลังเช็ดน้ำตากับเสื้อเขาโดยไร้สุ้มเสียงสะอื้น
“พี่นนท์จ๋า เพลง...”
สรานนท์ขมวดคิ้ว จับมือที่โอบร่างเขาไว้ออกอีกครั้ง เธอเคยพูดอ้อนเขา
กอดเขาแบบนี้เมื่อยังเด็ก แต่ตอนนี้เพลงพิณโตเป็นสาวแล้ว
“เพลง อย่า...” เขาต้องหันไปรวบมือเธอไว้เพื่อให้หยุด แต่เพลงพิณดูเหมือนจะ
ดึงดันเป็นพิเศษที่จะพาตัวเองเข้าสู่อ้อมอกเขา ...ที่สุดชายหนุ่มก็หมดความอดทน
กับกิริยาเคล้าคลอเหมือนลูกแมวของคนซึ่งกำลังชิดใกล้
เขาช้อนร่างบางอุ้มผ่านประตูเข้าไป ก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของเธอโดยไม่รอช้า
ตั้งแต่ตัวเขาเปลี่ยนไป ใจเขาเปลี่ยนไป หลังสิ่งที่ได้พบเจอในป่าคราวนั้น
สรานนท์เริ่มรู้สึกว่าเลือดในกายกำลังเย็นลงเพื่อรับกับอำนาจที่ได้มา
เขาเริ่มห่างไกลจากคำว่าอบอุ่น ไม่ต่างจากที่เพลงพิณกำลังร่ำร้องหา
แต่เมื่อได้กอดเธอคนนี้ที่เคยถือเป็นน้องสาวไว้ในอ้อมแขน เขาก็รู้สึกอุ่นๆ ขึ้นมา
เริ่มจากปลายนิ้ว ไล่ไปจรดหัวใจ...
ชายหนุ่มวางร่างนุ่มนิ่มหอมละไมลงบนเตียงใหญ่ หญิงสาวยังโอบรอบคอเขาไว้กระชับชิด
สรานนท์ผ่อนกายลงตามแรงโน้มน้าว เขาจุมพิตแผ่วเบาที่เปลือกตาของเพลงพิณ
หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับจะหลุดออกมานอกทรวง เขารู้ดีว่ากำลังก้าวข้ามเส้นคั่นที่ตัวเองขีดไว้
ผ่ามือเย็นที่บัดนี้อุ่นจัดขึ้นมาประคองใบหน้าสดสวยน่าถนอมไว้ในอุ้งมือ
นิ้วโป้งไล้แผ่วที่แก้มเนียนไปจนสันจมูกงาม
“...ทำไมพี่นนท์ต้องหลบตาเพลงละคะ”
“พี่...”
“มองตาเพลงสิคะ เพลงอยากเห็นแววตาพี่นนท์ชัดๆ ว่ายังเป็นคนเดิมของเพลงหรือเปล่า”
ไม่พูดเปล่า มือบอบบางอ้อยอิ่งขยับมาถอดแว่นชายหนุ่มออกช้าๆ แสงไฟสีส้มนวล
จากระเบียงห้องเพลงพิณที่ถูกเปิดทิ้งไว้สาดมาต้องแพขนตาของสรานนท์ เขากะพริบตาถี่
ยามนี้สายตาของเขาไม่จำเป็นเลยที่ต้องใช้แว่น
แค่ใส่มันไว้เพื่อที่จะได้ไม่ดูเปลี่ยนไปจนสิ้นเชิงก็เท่านั้น
“เพลงอยากมองตาพี่นนท์ให้ชัดๆ พี่นนท์เป็นอะไร คิดอะไรอยู่ พี่นนท์เคยบอกเพลง
เกือบทุกเรื่องไม่ใช่เหรอคะ เรื่องที่พี่พลไม่รู้เพลงยังรู้เลย อะไรอยู่ในใจพี่นนท์กันคะ
พี่ถึงได้เปลี่ยนไปมากมายแบบนี้”
สรานนท์ข่มลมหายใจอย่างอดกลั้น เขาสบตาเรียวแต่กลมโตเหมือนกับลูกแมว
ของคนในอ้อมแขนชัดๆ อีกครั้ง พบเพียงความรู้สึกจริงใจที่เธอมีให้เขา
แม้จะมีความปรารถนาที่เกิดจากฤทธิ์ยา แต่เห็นได้ชัด เพลงพิณไม่เข้าใจว่า
ตัวเองกำลังทำอะไร และเป็นหน้าที่ของเขาเองที่จะต้องหยุดเธอลงให้ได้
ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปกว่านี้ ก่อนที่เขาจะไม่อยากหยุด
“พี่ขอเตือนเพลง อย่าทำแบบนี้...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงต่ำพร่า ค่อยๆ
แตะจุมพิตบนหน้าผากมนงามเกลี้ยงเกลาที่มีไรผมนุ่มนิ่มซึ่งริมฝีปากรุมร้อน
ของเขาได้สัมผัส
“ลืมซะให้หมด เรื่องแปลกๆ ในคืนนี้ รวมถึงเรื่องที่พี่เปลี่ยนไป ลืมซะคนดี...”
เพลงพิณค่อยๆ หรี่ตาลงทั้งรอยยิ้มหวามไหว แขนที่เกาะเกี่ยวกับร่างของสรานนท์
เริ่มสงบลง ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ยามเคลื่อนตัวพ้นร่างแบบบางนั้นมาจนได้
เขาเดินไปที่ประตู ก้าวออกไปและงับมันปิดลงเงียบเชียบก่อนลงบันไดไปท่ามกลางความมืด
จนออกมาพ้นชายคาบ้าน รอบนอกนี้เปิดไฟไว้บางจุดพอไม่ให้เคหสถานมืดมิด
จนเกินไปนักในยามราตรี ชายหนุ่มเดินเรื่อยเอื่อยไปจนถึงสระน้ำ ความร้อนรุ่ม
ที่ถูกปลุกเร้าค่อยสงบราบคาบลงเมื่อสรานนท์ก้าวลงไปในสระว่ายน้ำ
ที่ทำเป็นขั้นบันไดหินเล่นระดับเอาไว้ เขาก้าวลงไปทั้งรองเท้า
ทั้งชุดสูทสีดำสนิทสวมอยู่ ก่อนจะสู่ส่วนที่ลึกจนจมมิดลงไปทั้งตัว
ร่างสีดำที่มองเห็นได้จากข้างบนผิวน้ำค่อยๆ เลือนหายไป จางหายไปกับสายน้ำ...
เสมือนหนึ่งว่าร่างกายของชายหนุ่มได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับระลอกนที
อันสะท้านวาวแววด้วยเปลวแสงแห่งจันทรากระนั้น
{โปรดติดตาม...บทที่ ๓ สัญญาพิษ}
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.ค. 2555, 08:19:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ต.ค. 2557, 07:30:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 1461
| << บทที่ ๒ ล้างรอยจำ(ต่อ) | บทที่ ๓ กล่องแห่งความทรงจำ >> |
ว๊ากกก... แอบสั้น แต่เค้ามาเร็วนะ เค้าไม่ผิดๆๆ 
ฮอบบิท 23 ก.ค. 2555, 09:51:13 น.
ก่อนคอมเม้นท์ขอซื้อน้ำมันพรายจากคนเขียนสักสามถังก่อนค่ะ อิ อิ เพิ่งรู้ว่าพี่นนท์มีจุมพิตวิเศษ จูบแล้วหลับเลย ได้ผลชะงัดยิ่งกว่ายานอนหลับเสียอีกนะเนี่ย
ก่อนคอมเม้นท์ขอซื้อน้ำมันพรายจากคนเขียนสักสามถังก่อนค่ะ อิ อิ เพิ่งรู้ว่าพี่นนท์มีจุมพิตวิเศษ จูบแล้วหลับเลย ได้ผลชะงัดยิ่งกว่ายานอนหลับเสียอีกนะเนี่ย
XaWarZd 23 ก.ค. 2555, 10:04:52 น.
กรี๊ดดดดดด สั้นไปไม่ย้อมไม่ยอม เอายาวๆ ขอเฉลยด้วยเกิดอะไรขึ้น
กรี๊ดดดดดด สั้นไปไม่ย้อมไม่ยอม เอายาวๆ ขอเฉลยด้วยเกิดอะไรขึ้น
ameerahTaec 23 ก.ค. 2555, 10:05:58 น.
สั้นจริงๆ 555555+ ค่าๆมาตรงเวลาไม่ผิดๆๆๆ /// ว่าแต่พี่นนท์คือตัวอาร๊ายยยยยยย
สั้นจริงๆ 555555+ ค่าๆมาตรงเวลาไม่ผิดๆๆๆ /// ว่าแต่พี่นนท์คือตัวอาร๊ายยยยยยย
zilvermoon 23 ก.ค. 2555, 10:19:55 น.
เขาเรียกว่าสั้นอย่างเห็นได้ชัดตะหาก
ว่าแต่พี่นนท์เป็นเงือกกกกก น้ำจืดด้วยยยย 
เขาเรียกว่าสั้นอย่างเห็นได้ชัดตะหาก
ว่าแต่พี่นนท์เป็นเงือกกกกก น้ำจืดด้วยยยย
หมูอ้วน 23 ก.ค. 2555, 11:30:20 น.
ตอนนี้สั้นจังเลยค่ะ
ตอนนี้สั้นจังเลยค่ะ
pattisa 23 ก.ค. 2555, 15:01:07 น.
หูยยย สั้นมากอ่ะคุณอสิตา ว่าเเต่บ่อพรายนี่ทำให้นนทีเป็นตัวไรเนี่ย
หูยยย สั้นมากอ่ะคุณอสิตา ว่าเเต่บ่อพรายนี่ทำให้นนทีเป็นตัวไรเนี่ย
Zephyr 23 ก.ค. 2555, 18:07:43 น.
สั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! สั้นๆๆๆๆๆๆ มะม้าอ่า สั้นจัง อิอิ แซวเล่นน่า อย่าเครียด
ว้าว ตาลุงภพของมี่น้อย มาสิงร่างพี่นนท์นี่เอง ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่ละ ลุงภพฟื้นคืนชีพ อิอิ
นึกว่าพี่นนท์จะ...กะน้องสาวร่วมโลกซะอีก มะม้าอ่ะ ให้ลุ้น แล้วก็จากปายยยยยยยย
สั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! สั้นๆๆๆๆๆๆ มะม้าอ่า สั้นจัง อิอิ แซวเล่นน่า อย่าเครียด
ว้าว ตาลุงภพของมี่น้อย มาสิงร่างพี่นนท์นี่เอง ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่ละ ลุงภพฟื้นคืนชีพ อิอิ
นึกว่าพี่นนท์จะ...กะน้องสาวร่วมโลกซะอีก มะม้าอ่ะ ให้ลุ้น แล้วก็จากปายยยยยยยย
lovemuay 23 ก.ค. 2555, 19:45:10 น.
สั้นง่าา แต่พี่นนท์สุภาพบุรุษดีจัง อิอิ
สั้นง่าา แต่พี่นนท์สุภาพบุรุษดีจัง อิอิ
goldensun 23 ก.ค. 2555, 20:34:58 น.
สั้นจนน่าตกใจ พี่นนท์เอาคืนกับคนรักเก่า แต่กับเพลง ใจดีจัง
นนท์ไม่โดนสิง แต่ที่ลงสระแล้วหายไปในน้ำนี่ กลายเป็นอะไรไปแล้ว
หรือนนท์หายตัวได้
สั้นจนน่าตกใจ พี่นนท์เอาคืนกับคนรักเก่า แต่กับเพลง ใจดีจัง
นนท์ไม่โดนสิง แต่ที่ลงสระแล้วหายไปในน้ำนี่ กลายเป็นอะไรไปแล้ว
หรือนนท์หายตัวได้
ling 27 ก.ค. 2555, 15:55:45 น.
น่าติดตาม น่าค้นหามากขึ้นทุกทีแล้วววววว
น่าติดตาม น่าค้นหามากขึ้นทุกทีแล้วววววว