หัวใจใกล้เกินเอื้อม by น้ำจันทร์
“เธอคิดว่านอนกับฉันแค่ครั้งเดียว มันจะพอรึเมธาวี คิดผิดกระมัง!...เพราะว่า...อย่างเธอ ต่อให้ นอนแบ ให้ฉันจนวันตายมันก็ไม่พอ!”
ฉาด!!! แก้มซีกขวาชาไปทั้งแถบ เขาหันกลับมาจะเอาเรื่อง แต่เจ้าหล่อนรู้ทางวิ่งไปที่ประตูเสียก่อน
“วาจาของคุณมัน ด้อยพัฒนา เหลือเกิน คุณภัทร ฝรั่งมังค่ามันสอนแต่ความรู้ในตำราหรืออย่างไร มันลืมสอนคุณค่าความเป็นมนุษย์ ผู้มีใจสูงให้คุณหรือเปล่า จิตใจของคุณมันถึงได้ สกปรก โสมม ต่ำเตี้ย จนเรี่ยดิน” หล่อนวางระเบิดลูกย่อมๆ เอาไว้ภายในห้องก่อนจะก้าวออกมา ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกพ่นออกมาตามด้วยรอยยิ้มสาใจที่ได้เอาคืนแม้จะเล็กน้อย
ธีรภัทรมองประตูบานใหญ่ตาขวางเขาจะทำอย่างไรถึงจะปราบพยศยัยตัวแสบได้สักทีขนาดโดนเขาจัดชุดใหญ่ให้ยังไม่สำนึก‘พรุ่งนี้เธอเสร็จฉันแน่ยัยตัวแสบ’

Tags: Touch Publishing (Viva)

ตอน: 2 กาลเวลาไม่อาจเปลี่ยนใจ 100%

บทที่ 2 กาลเวลา (ไม่อาจเปลี่ยนใจ)
คอนโดหรูใจกลางเมืองผู้ดี
“ตื่นแล้วหรือคะภัทร ยังไม่เที่ยงเลยนอนต่ออีกนิดนะคะ” เสียงอู้อี้ออดอ้อนแฟนหนุ่มใต้ผ้านวมผืนหนา พลางกระแซะร่างเปล่าเปลือยของตนเข้าหาอกอุ่นของเขา
“ไม่เอาน่า วันนี้ผมต้องไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบิน จินนี่ลืมรึเปล่า มัวแต่ขี้เซาเดี๋ยวถูกทิ้งไว้นี่ไม่รู้ด้วยนะ” ธีรภัทรช่วยเตือนความจำคนขี้ลืม ฝังปลายจมูกคมๆ ลงบนแก้มขาวอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่มีทาง! ถ้าภัทรกล้าทิ้งจินนี่ไว้ที่นี่ จินนี่จะตามไปฉีกอกภัทรถึงเมืองไทยเลยล่ะ ฮึ่ม”
จิตาภา เจมส์ สาวสวยลูกครึ่งส่งค้อนให้แฟนหนุ่มรูปงามไปหนึ่งวงใหญ่
“น่ากลัวตายล่ะ” ชายหนุ่มล้อเลียน เฝ้าดมดอมแก้มขาวของแม่แมวเหมียวเขี้ยวคมในอ้อมแขนมิหยุดหย่อน “ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ จินนี่ร้าย กว่าที่ภัทรคิดเอาไว้เยอะนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน”
แม่เหมียวจอมซ่าข่มขู่นิดๆ แล้วทำท่าจะกลับไปหลับต่ออีกรอบ ธีรภัทรจำต้องหาเสื้อผ้ามาสวมให้หล่อนลวกๆ พอไม่ให้น่าเกลียด ถ้าไม่เพราะเพื่อนตัวแสบมันเมาปลิ้นกลับห้องไม่ไหว เขาคงไม่ต้องลำบากระเห็จมานอนนอกห้อง ไอ้ครั้นจะขึ้นลิฟต์ไปนอนที่ห้องของแฟนสาวก็ใช่ที่ เพราะมันต้องขึ้นไปอีกสามชั้น ต่างคนก็ต่างเมา สุดท้ายเขาเลยใช้โซฟาตัวเก่งต่างเตียงตั้งแต่เมื่อคืน “ไอ้ณพ! ไอ้ณพเปิดประตูให้ฉันที”
ธีรภัทรส่งเสียงร้องเรียกผ่านบานประตู หลังจากจัดการกับเสื้อผ้าตนเองเรียบร้อยแล้ว อรรณพลากร่างโทรมๆ ออกมาเปิดประตูให้เจ้าของห้อง ใบหน้าเขาขาวซีดขอบตาล่างดำคล้ำเพราะพิษแอลกอฮอล์
“อือ...ว่าไง...ขอโทษทีว่ะเมามากไปหน่อย” คำแก้ตัวเหมือนถ่ายสำเนากับครั้งที่แล้วทำเอาเจ้าของห้องชักเอือมระอา “ถ้าแกหาคำแก้ตัวที่ดีกว่านี้ได้ฉันจะยกโทษให้...เอาล่ะฉันจะขึ้นไปส่งจินนี่ที่ห้อง ถ้าแกจะกลับก็อย่าลืมปิดประตูแล้วกัน” “อือๆ...เข้าใจๆ...แต่ว่า แกเห็นแว่นฉันไหม ฉันหามันไม่เจอ”
อรรณพยกมือขยี้ขมับทั้งสองข้างแรงๆ ‘เมื่อคืนนี้เขาดื่มเหล้ายี่ห้ออะไร ทำไมมันปวดหัวขนาดนี้’
“อื้อหือ...ไอ้เวร ถ้าเมื่อคืนแกจำได้ว่าไป อ้วก ตรงไหนมันก็อยู่ตรงนั้นล่ะ” ธีรภัทรบอกกวนๆ ปล่อยให้หาให้ตาย แก้เผ็ดมันที่บังอาจมาแย่งรังรักเขา ธีรภัทรเดินกลับไปอุ้มแฟนสาวออกไปจากห้อง ปล่อยให้อรรณพหยีตาคลำทางไปหาแว่นสุดที่รัก คุณหมอหนุ่มคลับคล้ายคลับคลาว่ามันอาจจะอยู่แถวๆ ชักโครก

ประเทศไทย สามวันถัดมา
นางสาวเมธาวี ศศิกานต์ กำลังจัดการลิดหนามกุหลาบออกจากก้านของมันอย่างตั้งอกตั้งใจ ใบหน้าสวยหวานมีเหงื่อซึมที่ไรผมเล็กน้อย ริมฝีปากอวบอิ่มยังเจือสีชาดเช่นวันวาน เส้นผมดำขลับที่เคยยาวระต้นคอ บัดนี้ยาวคลุมแผ่นหลังเรียงเส้นสลวยมันระยับ “ทำอะไรอยู่คะลูก” ร่างที่เริ่มอุ้ยอ้ายอย่างคนเจ้าเนื้อ ของคุณหญิงทิพย์อาภาเอ่ยถามบุตรสาว นางไม่เห็นร่างบอบบางมาคอยปรนนิบัติ พัดวีอยู่ใกล้ๆ จึงตามหาจนเจอ
“จัดดอกไม้ไว้ให้ พี่ใหญ่ค่ะ” นัยน์ตาหวานปนเศร้าเปล่งประกายยามเอ่ยชื่อเขา ชายหนุ่มที่หัวใจเฝ้าคิดถึงมาเกือบเจ็ดปี ริมฝีปากอวบอิ่มสีแย้มยิ้มอวดฟันขาวราวไข่มุก ทิพย์อาภาทรุดกายลงนั่งข้างๆ บุตรสาว ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการจัดแจกันมือเป็นระวิง เพราะอย่างนี้ไงเล่า นางถึงได้รักและเอ็นดูเมธาวีนักหนา คนดีของนางไม่เคยถือโทษโกรธเคืองใครเลยในเรื่องอดีต ให้อภัยในทุกๆ ความผิดที่บุตรชายของนางเคยก่อเอาไว้ ช่างน่าละอายนัก เพราะตัวต้นเหตุของเรื่อง เขายังไม่รู้สำนึกด้วยซ้ำ
หลายปีที่ผ่านมาถ้าไม่ได้เมธาวี นางคงแย่เอาการ กิจการโรงแรมที่อดีตสามีบุกเบิกไว้ให้หลังเกษียณ ถึงแม้จะมีแค่แห่งเดียว แต่มันก็ใหญ่โตเกินกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะสู้ไหว แต่นางก็สู้อย่างถึงที่สุด กระทั่งปีที่แล้ว นางจำต้องวางมืออย่างถาวรเหตุเพราะสภาพร่างกาย มันไม่เอื้ออำนวยเจ็บออดๆ แอดๆ อยู่เสมอ จวบเหมาะกับที่เมธาวีเรียนจบพอดี นางจึงให้บุตรสาวสานต่อตั้งแต่วันนั้น
เมธาวีเข้ารับตำแหน่งประธานบริหารของโรงแรมทิพย์ธารา ด้วยความหวาดหวั่น กิจการหลายร้อยล้านของคุณแม่ทิพย์ และบรรดาผู้ถือหุ้นทั้งหลายตกอยู่ในมือบัณฑิตจบใหม่เพียงชั่วข้ามคืน เธอไม่อยากเห็นมารดา ใช้เวลาในช่วงสุดท้ายของบั้นปลายชีวิตมาจมอยู่กับกองเอกสาร และถ้วยกาแฟ นั่นทำให้เธอมีใจสู้ และที่สำคัญมันเป็นโอกาสอันดีที่จะได้ตอบแทนบุญคุณและความรักที่มารดามีให้เรื่อยมา หรืออย่างน้อยก็เพื่อรอคอยเจ้าของที่แท้จริงและวันนี้การรอคอยของเธอสิ้นสุดเสียที
“คุณคะ คุณ! คุณทิพย์คะ!” แสงแขพาร่างผอมบางและน้ำเสียงสั่นเครือด้วยแรงหอบมาพร้อมๆ กับความปลาบปลื้มระบายทั่ววงหน้า “พี่แขมีอะไรรึ?” คุณหญิงเอ่ยถามทันทีเมื่อญาติผู้พี่นั่งลงพักเหนื่อยข้างๆ บุตรสาว “คุณใหญ่ค่า คุณใหญ่มาแล้ว รอคุณอยู่ที่หน้าตึกค่ะ” แสงแขพูดพลางหอบพลาง ก่อนที่ทั้งสามจะรีบเร่งไปหาคนที่รออยู่หน้าตึก
คุณหญิงโผเข้ากอดบุตรชายที่รักทันทีที่เห็นหน้า น้ำตาเม็ดเป้งๆไหลอาบแก้มอวบอูมของนางอย่างหยุดไม่อยู่ สองมือเหี่ยวย่นลูบหน้าลูบหลังชื่นชมใบหน้าหล่อเหลาคมคาย กับเรือนกายสูงใหญ่กำยำของบุตรชายด้วยความคิดถึง นางจดจ้องใบหน้าบุตรชายนิ่งนาน ธีรภัทรถอดแบบบิดาของเขามาแทบทุกกระเบียดนิ้ว “ตาใหญ่! ตาใหญ่ลูกกลับมาแล้วจริงๆ”
เมธาวีลอบมองพี่ชายต่างสายเลือดด้วยความตื่นเต้น ร่างสูงยาวเก้งก้างเมื่อวันวานไม่มีให้เห็นอีกแล้ว มีแต่ร่างสูงใหญ่ผึ่งผายในชุดสูทสากลดูภูมิฐาน เส้นผมดำขลับของเขายามต้องแสงแดดยามเช้าช่างเงางามน่ามอง วงหน้าคมเข้มได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีแดงระเรื่อตัดกับผิวขาวๆ พอเหมาะพอดี ที่สำคัญที่สุด นัยน์ตาสีนิลคู่นั้นที่เคยทอดมองเธออย่างชิงชังรังเกียจ มันไม่มีแว่นสายตามมาบดบังอีกต่อไป
“น้องเล็ก...น้องเล็ก” เสียงมารดาแว่วเข้ามาในโสตประสาท เธอเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียก เพื่อเผชิญหน้ากับเทพบุตรกรีกรูปงาม ผู้มีนัยน์ตาสีดำขลับลึกลับชวนให้ลุ่มหลง
ดวงตาคมปลาบของธีรภัทรไล้มองเมธาวีตั้งศีรษะจรดปลายเท้า เมธาวีเองก็เผลอมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาเช่นกัน และเมื่อรู้ตัวว่าเสียมารยาท เธอก็รีบยกมือไหว้ แต่มันดูเงอะงะเมื่อต้องประคองแจกันกุหลาบเอาไว้ทั้งสองมือ “ยินดีต้อนรับ...กลับ...บ้านนะคะ พี่ใหญ่”
เธอเอ่ยตะกุกตะกัก คงเพราะนัยน์ตาคมคู่นั้นของเขากระมัง ที่ทำให้เธอประหม่า
ธีรภัทรนิ่งอึ้งชั่วอึดใจ ชายหนุ่มยื่นมือไปรับแจกันกุหลาบ แต่สายตาคมเจ้าเสน่ห์ยังไม่ละจากวงหน้านวลเนียนของหล่อน ดวงตาหวานปนเศร้าที่เขาคุ้นเคยหลุบต่ำไม่ยอมสานสบ พวงแก้มนวลเนียนของหล่อนเปลี่ยนเป็นสีเดียวกับกุหลาบช่อสวย ยั้งกาฝากที่คอยแต่จะร้องไห้ขี้มูกโป่งในอดีต ไม่น่าเชื่อ! หล่อนเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ ทว่า ต่อให้หล่อนงดงามปานใด เขาก็รักใคร่หล่อนไม่ลง!
“ขอบใจ” ธีรภัทรกล่าวเสียงเรียบจนติดกระด้าง ก่อนจะส่งแจกันให้แสงแขที่ยื่นมือมารอรับ ก่อนจะช่วยประคองมารดาเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังงาม ซึ่งถูกสร้างขึ้นแทนเรือนไทยไม้สักหลังเดิม
เมธาวีลอบถอนหายใจ ‘แค่เขายอมรับแจกันก็ดีถม อย่าฝันหวานมากกว่านี้เลยเมธาวี’
“บ้านใหม่ใหญ่โตโอ่อ่าดีนะครับแม่ ดูท่าธุรกิจของเราคงไปได้ดี”
“จ้ะ...แม่ก็ได้น้องเล็กนั่นแหละเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง ใหญ่กลับมาก็ดีแล้วจะได้เอาความรู้ใหม่ๆ มาพัฒนาโรงแรมของเรา” คุณหญิงกล่าวอย่างภาคภูมิ นางคาดหวังว่าลูกๆ โดยเฉพาะธีรภัทรจะนำพา โรงแรมทิพย์ธารา ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดอย่างที่อดีตสามีเคยตั้งปณิธานเอาไว้
ถ้อยคำของมารดาทำให้ชายหนุ่มฉุกคิด เขาปล่อยให้ คนอื่น มาบริหารโรงแรมของเขาได้ยังไง แม่นั่นคงยักย้ายถ่ายเทเงินทองส่วนที่ควรจะเป็นของเขา เข้ากระเป๋าตัวเองมิใช่น้อย น่าเจ็บใจนัก! เขาไม่น่าประมาทปล่อยให้หล่อนอยู่ใกล้มารดาเลย เก้าอี้ท่านประธานหล่อนก็คงมารยาจนได้มันไปในที่สุด เลว!
“คิดอะไรอยู่ลูก เหม่อเชียว เอ้อ...แม่...แม่ยกเรือนไทยให้น้องเล็กไปแล้วนะลูก” คุณหญิงบอกกล่าวความเป็นไปในบ้าน ทว่า กลับสร้างความไม่พอใจให้ธีรภัทร “ตาใหญ่...น้องช่วยขยายโรงแรมของเราจนใหญ่โต มีหน้ามีตาขึ้นมาขนาดนี้...แม่เลยอยากตอบแทนน้องบ้าง แม่เต็มใจยกให้น้องจริงๆ แม่....”
“ช่างเถอะครับ ใหญ่รู้ว่าแม่เอ็นดูเธอ ทำไมไม่ยก ทิพย์ธารา ให้ซะเลยล่ะครับ”
ธีรภัทรเสียงแข็งใส่มารดา “ขอโทษครับ ใหญ่ควรควบคุมอารมณ์ให้ดีกว่านี้”
“ช่างเถอะเหมือนกัน แม่รู้ว่าใหญ่เจ็บปวดแค่ไหน แม่ขอโทษนะลูก ที่ผ่านมาแม่ไม่ได้เอาใจใส่ลูกเลย คิดแต่ว่าลูกเป็นผู้ชายคงมีหัวจิตหัวใจที่เข้มแข็ง แต่แม่คงแก่จนเลอะเลือน หลงลืมไปว่า หัวใจ มันก็แค่ก้อนเนื้อมีชีวิต ย่อมต้องการการดูแลเอาใจใส่เป็นธรรมดา” คุณหญิงกล่าวเสียงเครือ น้ำตาซึมที่หัวตาอีกระลอก “แม่ครับ...ใหญ่ขอโทษ” ชายหนุ่มตัดสินใจจบเรื่องราวหมาดหมางใจในอดีตระหว่างตนกับมารดาไว้เพียงเท่านี้ ท่านเองคงจมอยู่กับความรู้สึกผิดมามากพอแล้ว ต่อจากนี้ไปเขาจะทำให้ท่านมีแต่ความสุข ยกเว้นเรื่องเดียวที่ท่านจะไม่มีทางรู้ การแก้แค้นเมธาวียังคงต้องดำเนินต่อไป อย่างเงียบเชียบ
“ลูกไปอยู่ที่โน่นหลายปี มีสะใภ้หัวแดงมาฝากแม่รึเปล่า”
“โธ่...ไม่มีหรอกครับ...แต่ถ้าหัวไม่แดง ก็ไม่แน่เหมือนกัน” ธีรภัทรยิ้มกรุ้มกริ่มจนคนที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบอดแขวะไม่ได้ “แสดงว่ามีแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะคุณใหญ่” หลานชายไม่ตอบแต่ยิ้มพรายเต็มวงหน้า
‘คุณใหญ่...มีคนรักเสียแล้ว โธ่เอ๋ย...เมธาวี ทำไมเธอไม่ดีใจสักนิด’ เมธาวีคิดอยู่ในใจ
“อ้าว...นั่นคุณน้องเล็กรึเปล่าคะไปยืนหลบทำไมตรงนั้น มาค่ะ มานั่งข้างป้าก็ได้” ด้วยความที่สังขารเริ่มโรยราหูตามันก็มองไม่ค่อยชัด แต่รูปร่างแน่งน้อยที่เห็นจนคุ้นชิน นางยังพอจำได้ว่าหล่อนคนนั้นคือใคร
“เอ่อ...คือว่าเล็กจะมาบอกว่า เล็กจะไปช่วยยายช้อยในครัว ตั้งโต๊ะเสร็จจะให้เด็กมาเรียกนะคะ”
เมธาวีขอเลี่ยงหลบการเผชิญหน้า เธอยังไม่รู้ว่าเขาจะดีหรือร้าย แต่ที่แน่ๆ เขามีคนรักเสียแล้ว

ธีรภัทรเปิดผ้าม่านสีขรึมออกไปยังระเบียง จากห้องใหม่บนตึกหลังนี้แลเห็นเรือนไทยหลังคุ้นตา ผุดอยู่กลางสวนมะม่วง เมธาวีหล่อนแน่จริงๆ ที่ชิงเอาเรือนรักของมารดาไปได้ มันน่าเจ็บใจนัก
“คิดอะไรอยู่คะคุณใหญ่” แสงแขเอ่ยทำลายความเงียบ มือเหี่ยวย่นจัดเสื้อผ้าข้าวของของหลานชายที่รักอย่างคล่องแคล่ว “ใหญ่อยากให้พ่อยังอยู่ เราจะได้เป็นครอบครัวมีพ่อ แม่ ใหญ่ แล้วก็ป้าแข”
เขาเดินมาสวมกอดคุณป้าแข เกยคางไว้ที่หัวไหล่ของนางเหมือนตอนเด็กๆ
“ตอนนี้ก็มีนี่คะ ครอบครัวอบอุ่นมีคุณใหญ่ คุณทิพย์ มีป้า แล้วก็คุณน้องเล็กไงคะ”
นางปลอบประโลมหลานชาย ธีรภัทรคงคิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ของญาติผู้พี่นางที่จากไปแล้วนานแสนนานกระมัง “ครอบครัวของใหญ่ ไม่มียัยกาฝากหรอกครับป้า” ธีรภัทรโต้เสียงแข็ง เขาไม่มีวันนับญาติกับยัยปลิงดูดเลือดเด็ดขาด “คุณใหญ่ เฮ้อ...ป้าล่ะจนใจจริงๆ เวลาอยู่ต่อหน้าคุณหญิงอย่าเผลอหลุดปากเชียว”
“ครับผม ป้าแขรู้ใจที่สุดเลย ใหญ่รับรองครับว่าจะเก็บอาการ ไม่เผลอบีบคอยัยกาฝากขี้ฟ้องให้คุณแม่ลำบากใจแน่ๆ ครับ” ธีรภัทรออดอ้อน “ปากคอเราะร้าย น่าตีจริงๆ คุณใหญ่นะคุณใหญ่ อย่าเล่นเป็นเด็กๆ เชียว โตๆ กันแล้วนะคะ คุณน้องเล็กสู้คุณใหญ่ไม่ไหวหรอก”
“โธ่ป้าแข...เดี๋ยวนี้ป้าแขแปรพักไปอยู่ฝ่ายโน้นแล้วหรือไร เป็นห่วงเป็นใยกันดีจัง อีกหน่อยใหญ่คงกลายเป็นหมาหัวเน่า ไม่มีใครรัก” ชายหนุ่มตัดพ้อเสียงอ่อยทำหน้าตาน่าสงสารจนน่าหมั่นไส้ เขาเลยได้รับฝ่ามือของคุณป้าฟาดลงที่แขนแรงๆ แทนการปลอบใจ “โอย...ป้าแข ใหญ่เจ็บนะครับ” ชายหนุ่มโอดโอย
“แน่นอนค่ะ เพราะป้าไม่ได้ออมมือเลย หมั่นไส้ ทำเป็นเด็กสิบขวบขาดความอบอุ่นไปได้ อยู่ที่โน่นขี้คร้านจะอุ่นจนร้อน คุณใหญ่ไม่พามาด้วยล่ะคะ คุณหญิงคงดีใจพิลึกได้ลูกสะใภ้เป็นแหม่มหัวแดง”
แสงแขประชดน้อยๆ อย่างรู้ทัน “โธ่...ป้าแข รู้ทันอีกละ ใหญ่ไปอาบน้ำดีกว่า”
ชายหนุ่มว่าแล้วก็ฉวยผ้าขนหนูเนื้อนุ่มเดินตรงแน่วเข้าห้องน้ำ “แล้วป้าจะให้เด็กขึ้นมาตามนะคะ”
แสงแขร้องบอก ก่อนจะปิดตู้เสื้อผ้าที่เพิ่งจัดเสร็จแล้วเดินเงียบๆ ออกจากห้อง
###########################

อัพตัวอย่าง สองตอน รอหนังสือเป็นรูปเล่มนะคะออกกับ
Touch Publishing จ้า



Lilly
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ก.ค. 2555, 02:04:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ก.ค. 2555, 02:04:04 น.

จำนวนการเข้าชม : 1976





<< 1 จุดเริ่มต้นของความแค้น 100%   ปกมาแล้วจ้า >>
nutcha 26 ก.ค. 2555, 12:55:16 น.
มายั่วให้อยากแล้วจากไป


Lilly 26 ก.ค. 2555, 13:13:43 น.
ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่าาาาาาาาาาานิสัยเค้าเอง อิๆ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account