แรงรักซ่อนปรารถนา by อัญจรี
เมื่อสิ่งที่ ทัศเทพ มอบให้ ชมจันทร์ มีเพียงแรงปรารถนาในเรือนกาย ชมจันทร์จะทำเช่นไร พรหมจรรย์ที่เธอมอบให้ จึงจะได้รับ แรงรักจากหัวใจ กลับคืนมา
*******
เมื่อความสัมพันธ์ทางกายเกิดขึ้นเพราะแรงปรารถนา หาใช่ ความรัก ดังนั้น การรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน มันจึงเป้นไปไม่ได้
เผียะ!
“เห็นแก่ตัว ทุเรศที่สุด!” หญิงสาวให้พรชายหนุ่ม หลังจากฟาดฝ่ามือใส่แก้มสากของเขาไปเต็มรัก
นัยน์ตาดำดุของ กวิน จ้องหน้านางแบบสาวเขม็ง แน่นอนว่าไม่เคยมีใครกล้าตบเขาอย่างนี้ ทำไม แพรวรุ้ง
ถึงไม่เหมือนดารา นางแบบคนอื่นๆ ที่เขาเคยควงนะ หากอยากได้อะไรก็บอกมาสิ ข้าวของ เงินทอง
รับรองว่าหล่อนจะอยู่สุขสบาย ไม่ต้องเร่แก้ผ้าถ่ายแบบอย่างนี้
“ฉันไม่ใช่อีตัว! ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ สายตานายมันฟ้อง สายตาดูแคลนเหยียดหยามไม่เห็นค่าพรหมจรรย์ของฉัน อย่าคิดว่าฉันจะเหมือนผู้หญิงของนาย ที่ตั้งหน้าตั้งตารอท่าโดดขึ้นเตียง พอเสร็จกิจแล้วก็ถีบหัวส่ง ถึงฉันต้องแก้ผ้าหาเงินเลี้ยงตัว ฉันก็ไม่มีวันเป็นนางบำเรอของใคร! จำเอาไว้!”
“ตามใจ! อย่ามาอ้อนวอนฉันก็แล้วกัน ฉันให้โอกาสเธอเรียกร้องสิทธิ์เต็มที่ แต่เธอไม่อยากได้เองนะแพรวรุ้ง"
“ก็สิ่งที่ฉันอยากได้นายให้ไม่ได้! ไม่เป็นไร ฉันจะถือเสียว่ามันเป็นคราวซวยของฉันก็แล้วกัน!” นัยน์ตาคู่สวยเอ่อท้นด้วยหยาดน้ำตา จมูกโด่งรั้นแดงเรื่อ
แพรวรุ้งแสบไปทั่วทั้งโพรงเมื่อน้ำมูกน้ำตามันพร้อมใจกันเล่นงานเธอ
“ก็ดี! เธอเลือกเองนะ!” ชายหนุ่มตอกย้ำ แต่ในใจกลับมุ่งหวังในบางสิ่ง
‘ไม่มีวันเสียหรอก แพรวรุ้ง ถึงฉันจะแต่งงานกับเธอไม่ได้ แต่ยังไงซะ เธอก็ต้องเป็นของฉัน คนเดียวเท่านั้น'
*******
เมื่อความสัมพันธ์ทางกายเกิดขึ้นเพราะแรงปรารถนา หาใช่ ความรัก ดังนั้น การรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน มันจึงเป้นไปไม่ได้
เผียะ!
“เห็นแก่ตัว ทุเรศที่สุด!” หญิงสาวให้พรชายหนุ่ม หลังจากฟาดฝ่ามือใส่แก้มสากของเขาไปเต็มรัก
นัยน์ตาดำดุของ กวิน จ้องหน้านางแบบสาวเขม็ง แน่นอนว่าไม่เคยมีใครกล้าตบเขาอย่างนี้ ทำไม แพรวรุ้ง
ถึงไม่เหมือนดารา นางแบบคนอื่นๆ ที่เขาเคยควงนะ หากอยากได้อะไรก็บอกมาสิ ข้าวของ เงินทอง
รับรองว่าหล่อนจะอยู่สุขสบาย ไม่ต้องเร่แก้ผ้าถ่ายแบบอย่างนี้
“ฉันไม่ใช่อีตัว! ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ สายตานายมันฟ้อง สายตาดูแคลนเหยียดหยามไม่เห็นค่าพรหมจรรย์ของฉัน อย่าคิดว่าฉันจะเหมือนผู้หญิงของนาย ที่ตั้งหน้าตั้งตารอท่าโดดขึ้นเตียง พอเสร็จกิจแล้วก็ถีบหัวส่ง ถึงฉันต้องแก้ผ้าหาเงินเลี้ยงตัว ฉันก็ไม่มีวันเป็นนางบำเรอของใคร! จำเอาไว้!”
“ตามใจ! อย่ามาอ้อนวอนฉันก็แล้วกัน ฉันให้โอกาสเธอเรียกร้องสิทธิ์เต็มที่ แต่เธอไม่อยากได้เองนะแพรวรุ้ง"
“ก็สิ่งที่ฉันอยากได้นายให้ไม่ได้! ไม่เป็นไร ฉันจะถือเสียว่ามันเป็นคราวซวยของฉันก็แล้วกัน!” นัยน์ตาคู่สวยเอ่อท้นด้วยหยาดน้ำตา จมูกโด่งรั้นแดงเรื่อ
แพรวรุ้งแสบไปทั่วทั้งโพรงเมื่อน้ำมูกน้ำตามันพร้อมใจกันเล่นงานเธอ
“ก็ดี! เธอเลือกเองนะ!” ชายหนุ่มตอกย้ำ แต่ในใจกลับมุ่งหวังในบางสิ่ง
‘ไม่มีวันเสียหรอก แพรวรุ้ง ถึงฉันจะแต่งงานกับเธอไม่ได้ แต่ยังไงซะ เธอก็ต้องเป็นของฉัน คนเดียวเท่านั้น'
Tags: แรงรักทวงแค้น ส.ธราธร ตีพิมพ์ ต่อด้วย แรงรักซ่อนปรารถนา (ผ่านพิจารณาจาก ส.ธราธร และ มารยายั่วใจ อัพต่อจากเรื่องนี้ เร็วๆ นี้ค่ะ มือใหม่หัดเขียน ช่วยติเตียน ด้วยนะคะ)
ตอน: บทที่ 9 ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ 40%
บทที่ 9
ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์
น้ำตารินไหลอาบสองแก้มอีกครา เขาลงทัณฑ์ความผิดเธอด้วยเพลิงเสน่หาแสนทรมาน เสียงฝีเท้าย่ำบนพื้นพรมแผ่วเบาแต่เธอยังสามารถได้ยินทุกการเคลื่อนไหวของเขา
“ฮัลโหล ป้าสาย มีนทำอะไรอยู่”
“ครับ ไม่ต้องพามาหาคุณแพรว เธอไม่สบาย ให้ใครยกข้าวกับยามาให้เธอด้วย”
เขาสั่งเพียงเท่านั้นแล้ววางสาย แต่สักครู่ก็มีสายเรียกเข้ามาอีก เขาเหลือบมองคนบนเตียงแวบหนึ่งก่อนยกหู
“ครับ...คิดถึงสิครับ โธ่คุณพี่ล่ะก็ ผมก็ต้องทำงานบ้างสิครับไม่ได้เกิดบนกองเงินนี่นา แล้วจะรีบกลับไปหา ว่าแต่เรื่องร่วมหุ้นอีกแห่งคุณพี่ตัดสินใจหรือยังครับ”
“อ้อ...ครับ ดีครับ ผมดีใจมากเลยที่คุณพี่ไว้ใจ เอาไว้ขึ้นไปคราวหน้าผมจะหาไข่มุกเม็ดงามๆ ไปฝากคุณพี่นะครับ...ครับ คิดถึงครับ” เขาวางสายคุณหญิงพราวพริ้งพอหันมาเตียงนอนอีกที นัยน์ตาคมของเขาก็ปะทะเข้ากับนัยน์ตากลมหวานเจือหยาดน้ำตาของเจ้าหล่อน
“คิดจะทำอะไร? คุณหญิงจะห้าสิบแล้วนะ!” แพรวรุ้งลุกจากเตียงมาเผชิญหน้ากับเขา
ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง หล่อนหึงหรือไม่พอใจที่เขาเกาะแกะมารดาหล่อนกันแน่
“ใครว่า เพิ่งจะสี่สิบสามเท่านั้นเอง อืม...แสดงว่าคุณหญิงตั้งท้องตั้งแต่ยังไม่ถึงยี่สิบนะสิ ไวไฟใช่เล่น”
เผียะ!!!
“อย่ามาก้าวร้าวแม่ฉัน! นายไม่มีสิทธิ์!”
แพรวรุ้งตวาดลั่น รวบผ้านวมที่พันร่างเปล่าเปลือยด้วยมืออันสั่นระริก อาการวิงเวียนเข้าโจมตีจนหน้ามืด นัยน์ตาพร่ามัวมองไม่เห็นสิ่งใดจนต้องใช้มือข้างหนึ่งคว้าร่างเขาเอาไว้ ใช้เป็นที่ยึด
“แพรว!”
กวินตกใจเมื่อเห็นหล่อนมีอาการอย่างนั้น
“แพรว! เป็นอะไร?” บอดีการ์ดหนุ่มทั้งห่วงทั้งกังวลอยากรู้สาเหตุของอาการ
“เวียนหัว อุ้บส์!”
แพรวรุ้งปิดปากปิดจมูกด้วยสองมือ เพื่อกลั้นของเหลวกลิ่นไม่พึงประสงค์มิให้เล็ดลอดออกมา กวินช้อนร่างของหล่อนตรงไปยังห้องน้ำ แพรวรุ้งโก่งคออาเจียนลงชักโครกจนหมดไส้หมดพุง
“เป็นยังไง ไหวรึเปล่า ให้ฉันเรียกหมอไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามหญิงสาว
แพรวรุ้งเจ็บจนชา น้ำตาท่วมใจ ไม่รักไม่แคร์ก็อย่ามาทำเสียงอ่อนโยนอย่างนี้เลย เธอไม่อยากฟัง!
เธอไม่ตอบแต่สลัดผ้านวมออกจากร่าง แล้วย้ายตัวเองจากโถชักโครกไปยืนใต้ฝักบัวเปิดสายน้ำให้รินรดร่างสำส่อนที่ทอดกายให้เขาเชยชมครั้งแล้วครั้งเล่า
กวินใจกระตุกเมื่อเห็นร่างขาวโพลนใต้สายน้ำ แพรวรุ้งลูบไล้เนื้อนวลขาวผ่องของตนต่อหน้าเขา หล่อนจงใจขัดมันแรงๆ ให้รอยมลทินจางหายแต่มันกลับชัดเจนในหัวใจ ต่อให้ขัดจนผิวเนื้อแตกแดง มันก็ยังไม่ลบเลือน
“แพรว! ทำบ้าอะไรฮะ! ถลอกไปหมดแล้ว! พอเลย ออกไปได้แล้วไม่ต้องอาบ” เขาสั่งแล้วจูงแขนหล่อนแต่แพรวรุ้งสะบัดมือเขาออกอย่างแรง มันทำให้ทรวงอกอวบกระเพื่อมไหวล่อใจชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันขยะแขยงนายเต็มที นายทำได้ยังไงนั่นแม่ฉันนะ! นั่นแม่ฉัน! นายจะมีผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันฉันไม่มีสิทธิ์ว่านายอยู่แล้ว แต่ขอร้องเถอะ ปล่อยคุณหญิงไปซะ”
“ไม่รู้อะไรแล้วอย่ามาพูด ความจริงมันเจ็บปวด มากกว่าที่เธอจะรับได้ รู้ไว้เท่านี้ก็พอแพรวรุ้ง และก็จำไว้ว่าเธอเป็นทาส เพราะฉะนั้น ทาสต้องฟังคำสั่งไม่ใช่เถียงคอเป็นเอ็นอย่างนี้”
“กรี๊ดดด!!!”
แพรวรุ้งกรีดร้องเมื่อเขาแบกเธอขึ้นพาดบ่าพาออกไปจากห้องน้ำ ร่างสวยถูกโยนโครมลงเตียงกว้าง เธอจุกเสียดที่ท้องน้อยจนต้องเอามือกุมไว้...น่าแปลก พักนี้อะไรนิด อะไรหน่อยไม่ได้ ทำไม? ท้องไส้มันถึงเจ็บปวดก่อนอวัยวะอื่นอยู่เรื่อย...หรือว่า...!!!???
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่เฉยๆ นิ่งๆ อีกไม่นานเธอก็จะรู้เองว่าฉันทำอะไรอยู่ อย่าเรื่องมากปากเก่ง มันจะทำให้เธอเดือดร้อน!”
เขาคำรามลั่นก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง แพรวรุ้งน้ำตารินไหลอีกครั้ง เมื่อร้องไห้จนพอใจก็ลุกมาแต่งตัวแล้วล้มตัวลงนอน เปลือกตาปิดสนิทตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมงจึงตื่นขึ้นด้วยกระเพาะมันประท้วงว่าให้หาอะไรมาให้มันย่อยที
สามทุ่มสี่สิบสี่นาที นาฬิกาเรือนสวยข้างฝาผนังบอกเช่นนั้น เธอเปิดตู้เย็นภายในห้องครัวเล็กๆ หยิบขนมปังออกมาทาเนยและนมหนึ่งแก้วมารับประทานเป็นมื้อค่ำ เสียงโทรทัศน์ดังแว่วมาจากห้องนั่งเล่น เธอวางจานเปล่าลงในอ่างล้างจานแล้วเดินไปตามเสียง
ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์
น้ำตารินไหลอาบสองแก้มอีกครา เขาลงทัณฑ์ความผิดเธอด้วยเพลิงเสน่หาแสนทรมาน เสียงฝีเท้าย่ำบนพื้นพรมแผ่วเบาแต่เธอยังสามารถได้ยินทุกการเคลื่อนไหวของเขา
“ฮัลโหล ป้าสาย มีนทำอะไรอยู่”
“ครับ ไม่ต้องพามาหาคุณแพรว เธอไม่สบาย ให้ใครยกข้าวกับยามาให้เธอด้วย”
เขาสั่งเพียงเท่านั้นแล้ววางสาย แต่สักครู่ก็มีสายเรียกเข้ามาอีก เขาเหลือบมองคนบนเตียงแวบหนึ่งก่อนยกหู
“ครับ...คิดถึงสิครับ โธ่คุณพี่ล่ะก็ ผมก็ต้องทำงานบ้างสิครับไม่ได้เกิดบนกองเงินนี่นา แล้วจะรีบกลับไปหา ว่าแต่เรื่องร่วมหุ้นอีกแห่งคุณพี่ตัดสินใจหรือยังครับ”
“อ้อ...ครับ ดีครับ ผมดีใจมากเลยที่คุณพี่ไว้ใจ เอาไว้ขึ้นไปคราวหน้าผมจะหาไข่มุกเม็ดงามๆ ไปฝากคุณพี่นะครับ...ครับ คิดถึงครับ” เขาวางสายคุณหญิงพราวพริ้งพอหันมาเตียงนอนอีกที นัยน์ตาคมของเขาก็ปะทะเข้ากับนัยน์ตากลมหวานเจือหยาดน้ำตาของเจ้าหล่อน
“คิดจะทำอะไร? คุณหญิงจะห้าสิบแล้วนะ!” แพรวรุ้งลุกจากเตียงมาเผชิญหน้ากับเขา
ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง หล่อนหึงหรือไม่พอใจที่เขาเกาะแกะมารดาหล่อนกันแน่
“ใครว่า เพิ่งจะสี่สิบสามเท่านั้นเอง อืม...แสดงว่าคุณหญิงตั้งท้องตั้งแต่ยังไม่ถึงยี่สิบนะสิ ไวไฟใช่เล่น”
เผียะ!!!
“อย่ามาก้าวร้าวแม่ฉัน! นายไม่มีสิทธิ์!”
แพรวรุ้งตวาดลั่น รวบผ้านวมที่พันร่างเปล่าเปลือยด้วยมืออันสั่นระริก อาการวิงเวียนเข้าโจมตีจนหน้ามืด นัยน์ตาพร่ามัวมองไม่เห็นสิ่งใดจนต้องใช้มือข้างหนึ่งคว้าร่างเขาเอาไว้ ใช้เป็นที่ยึด
“แพรว!”
กวินตกใจเมื่อเห็นหล่อนมีอาการอย่างนั้น
“แพรว! เป็นอะไร?” บอดีการ์ดหนุ่มทั้งห่วงทั้งกังวลอยากรู้สาเหตุของอาการ
“เวียนหัว อุ้บส์!”
แพรวรุ้งปิดปากปิดจมูกด้วยสองมือ เพื่อกลั้นของเหลวกลิ่นไม่พึงประสงค์มิให้เล็ดลอดออกมา กวินช้อนร่างของหล่อนตรงไปยังห้องน้ำ แพรวรุ้งโก่งคออาเจียนลงชักโครกจนหมดไส้หมดพุง
“เป็นยังไง ไหวรึเปล่า ให้ฉันเรียกหมอไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามหญิงสาว
แพรวรุ้งเจ็บจนชา น้ำตาท่วมใจ ไม่รักไม่แคร์ก็อย่ามาทำเสียงอ่อนโยนอย่างนี้เลย เธอไม่อยากฟัง!
เธอไม่ตอบแต่สลัดผ้านวมออกจากร่าง แล้วย้ายตัวเองจากโถชักโครกไปยืนใต้ฝักบัวเปิดสายน้ำให้รินรดร่างสำส่อนที่ทอดกายให้เขาเชยชมครั้งแล้วครั้งเล่า
กวินใจกระตุกเมื่อเห็นร่างขาวโพลนใต้สายน้ำ แพรวรุ้งลูบไล้เนื้อนวลขาวผ่องของตนต่อหน้าเขา หล่อนจงใจขัดมันแรงๆ ให้รอยมลทินจางหายแต่มันกลับชัดเจนในหัวใจ ต่อให้ขัดจนผิวเนื้อแตกแดง มันก็ยังไม่ลบเลือน
“แพรว! ทำบ้าอะไรฮะ! ถลอกไปหมดแล้ว! พอเลย ออกไปได้แล้วไม่ต้องอาบ” เขาสั่งแล้วจูงแขนหล่อนแต่แพรวรุ้งสะบัดมือเขาออกอย่างแรง มันทำให้ทรวงอกอวบกระเพื่อมไหวล่อใจชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันขยะแขยงนายเต็มที นายทำได้ยังไงนั่นแม่ฉันนะ! นั่นแม่ฉัน! นายจะมีผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันฉันไม่มีสิทธิ์ว่านายอยู่แล้ว แต่ขอร้องเถอะ ปล่อยคุณหญิงไปซะ”
“ไม่รู้อะไรแล้วอย่ามาพูด ความจริงมันเจ็บปวด มากกว่าที่เธอจะรับได้ รู้ไว้เท่านี้ก็พอแพรวรุ้ง และก็จำไว้ว่าเธอเป็นทาส เพราะฉะนั้น ทาสต้องฟังคำสั่งไม่ใช่เถียงคอเป็นเอ็นอย่างนี้”
“กรี๊ดดด!!!”
แพรวรุ้งกรีดร้องเมื่อเขาแบกเธอขึ้นพาดบ่าพาออกไปจากห้องน้ำ ร่างสวยถูกโยนโครมลงเตียงกว้าง เธอจุกเสียดที่ท้องน้อยจนต้องเอามือกุมไว้...น่าแปลก พักนี้อะไรนิด อะไรหน่อยไม่ได้ ทำไม? ท้องไส้มันถึงเจ็บปวดก่อนอวัยวะอื่นอยู่เรื่อย...หรือว่า...!!!???
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่เฉยๆ นิ่งๆ อีกไม่นานเธอก็จะรู้เองว่าฉันทำอะไรอยู่ อย่าเรื่องมากปากเก่ง มันจะทำให้เธอเดือดร้อน!”
เขาคำรามลั่นก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง แพรวรุ้งน้ำตารินไหลอีกครั้ง เมื่อร้องไห้จนพอใจก็ลุกมาแต่งตัวแล้วล้มตัวลงนอน เปลือกตาปิดสนิทตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมงจึงตื่นขึ้นด้วยกระเพาะมันประท้วงว่าให้หาอะไรมาให้มันย่อยที
สามทุ่มสี่สิบสี่นาที นาฬิกาเรือนสวยข้างฝาผนังบอกเช่นนั้น เธอเปิดตู้เย็นภายในห้องครัวเล็กๆ หยิบขนมปังออกมาทาเนยและนมหนึ่งแก้วมารับประทานเป็นมื้อค่ำ เสียงโทรทัศน์ดังแว่วมาจากห้องนั่งเล่น เธอวางจานเปล่าลงในอ่างล้างจานแล้วเดินไปตามเสียง
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ค. 2555, 05:15:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ค. 2555, 05:15:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 2882
| << 8-หนูมิวของเฮียก้อง 105% เข้มข้น! จบบทลบแล้ว | บทที่ 9 ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ 80%ลบ >> |
HoneyPuifai 30 ก.ค. 2555, 11:30:46 น.
ใครโทรมากันนะ???
ใครโทรมากันนะ???
Lilly 30 ก.ค. 2555, 14:02:46 น.
นั่นจิ อิๆ ไรเตอร์มะบอกหรอก ปล่อยให้งง อยากรู้ อิๆ
นั่นจิ อิๆ ไรเตอร์มะบอกหรอก ปล่อยให้งง อยากรู้ อิๆ
nutcha 30 ก.ค. 2555, 23:59:26 น.
มั้ยสั้นจังอ่ะ มาต่อเร็ว ๆ น้ารออยู่
มั้ยสั้นจังอ่ะ มาต่อเร็ว ๆ น้ารออยู่