มาเฟียตัวร้าย กับ คุณนายสุดแสบ
แสงไฟในย่านชื่อดังของLas Vegas ดึงดูดผู้คนมากมายให้หลั่งไหลเข้าไปเพื่อใช้เงินแลกกับความสำราญของตน ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหารแบบธรรมดาๆ ตลอดจนถึงร้านอาหารแบบหรูหรา ผับ และบ่อนพนัน เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งนักท่องเที่ยว และผู้คนที่ไปเป็นประจำ
ในผับไฮโซแห่งหนึ่ง ที่มีผู้คนร่ำรวยหลั่งไหลมามากที่สุดในแต่ละวัน เนื่องจากการคัดผู้คนที่สามารถเข้าไปได้ ที่จะมีเฉพาะสมาชิกเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ และสมาชิกแต่ละคนก็ต้องเป็นเจ้าของกิจการใหญ่ๆ หรือไม่ก็เป็นลูกของผู้ดีมีสกุลที่คงจะได้เป็นใหญ่เป็นโตในอนาคต หากมองผ่านกลุ่มเด็กรักสนุกที่กำลังเต้นอยู่บนDance Floorเหล่านี้ไป จะพบกับที่ๆสงบขึ้นมาหน่อย เนื่องจากเป็นบาร์ที่อยู่ด้านในสุดของผับ สิ่งที่สามารถได้ยินได้จะมีเพียงเสียงเพลงดังๆจากเวทีหน้าDance Floor และเสียงการเขย่าผสมเหล้าต่างๆจากบาร์เทนเดอร์เพื่อเสริฟให้ลูกค้าที่มานั่งเพราะไม่ต้องการได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกอย่างน่ารำคาญ
หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวตัวสั้นสีดำก้มหน้าก้มตาก้าวเดินออกมาจากdance floor แต่ก็เพราะว่ามัวแต่ก้มลงหากุญแจรถที่ทำตกไปแถวๆนั้นจนไม่ได้มองทาง ทำให้ด้านข้างชนเข้ากับแผงอกกว้างของใครบางคนเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย เดินดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ!"เธอตวาดแว้ดทันที พร้อมกับเอามือลูบไหล่เนียนเบาๆ ก่อนจะช้อนตามองเจ้าของแผงอกนั่น ร่างสูงไม่ต่ำกว่า 180ซม. ดูจากเรือนร่างคงจะเป็นคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ใส่สูทผูกเนคไทสีดำ ดูท่าทางคงเป็นคนใหญ่คนโตไม่น้อยโดยดูได้จากลูกน้อง4-5คนที่ตามอยู่ด้านหลัง ดวงตาคมสีนิล จมูกโด่งได้รูปรับกับโครงหน้าหล่อเหลา แต่ก็ดูเย่อหยิ่งในขณะเดียวกัน เขามองเธอก่อนจะเอ่ยปากเป็นภาษาอังกฤษชัดถ้อยชัดคำไม่แพ้กัน
"ขอโทษนะ แต่คุณไม่ใช่เหรอ? ที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ"เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมกับยักคิ้วกวนส้น หญิงสาวที่โดนตอกกลับขมวดคิ้วยุ่ง กัดฟันน้อยๆด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะก้มลงหากุญแจรถต่อด้วยเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มันมากความในเวลาเร่งรีบเช่นนี้ แล้วเธอก็พบปลายที่ห้อยกุญแจรูปดาวเรืองแสงโผล่ออกมาจากใต้รองเท้าของชายตรงหน้าเธอ
"บ้าจริง! เอาเท้าสกปรกของคุณออกไปนะ!" เธอพูดแล้วเข้าไปผลักเขาเต็มแรง ร่างสูงไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แค่ถอยออกไปให้นิดหน่อยก่อนจะมองดูว่าอะไรที่เขาเผลอเหยียบไป
'ก็แค่กุญแจรถ'เค้าคิด ก่อนมองดูหญิงสาวที่มองค้อนใส่เขาแล้วรีบร้อนเดินหายไปเหมือนปูที่มีสองขา เขาได้แต่ส่ายหัวขำๆก่อนจะเดินไปที่ๆสำหรับแขกVIP คนบางคนกำลังนั่งรอเขาอยู่..
"สวัสดีครับ"เขาพูดทักทายพร้อมกับก้มหัวให้ตามฉบับการทักทายแบบคนญี่ปุ่น
"สวัสดี ไคโตะ เอ้อ เมื่อกี้เดินสวนกับผู้หญิงใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำที่เพิ่งเดินออกไปรึเปล่า?"อีกฝ่ายรับไหว้ก่อนจะค่อยๆถาม
"ครับ ทำไมหรอ?"ไคโตะถามต่อ
"เปล่าหรอก เธอคนนั้นน่ะจะมาซื้อกิจการที่นี่เหมือนกับคุณ พูดตามตรงนะ ผมยังตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะขายให้กับใครดี.. เธอเลยเลื่อนระยะเวลาการซื้อขายให้ออกไปอีก"อีกฝ่ายตอบ คิ้วขมวดยุ่ง
"ไม่เป็นไรครับ คุณก็ตัดสินใจดีๆละกัน ผมมีธุระสำคัญต่อ คงต้องขอตัวก่อน.."ไคโตะพูดยิ้มๆอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร อันที่จริงเขาไม่ได้ต้องการผับแห่งนี้มากขนาดนั้นหรอก.. ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
ในผับไฮโซแห่งหนึ่ง ที่มีผู้คนร่ำรวยหลั่งไหลมามากที่สุดในแต่ละวัน เนื่องจากการคัดผู้คนที่สามารถเข้าไปได้ ที่จะมีเฉพาะสมาชิกเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ และสมาชิกแต่ละคนก็ต้องเป็นเจ้าของกิจการใหญ่ๆ หรือไม่ก็เป็นลูกของผู้ดีมีสกุลที่คงจะได้เป็นใหญ่เป็นโตในอนาคต หากมองผ่านกลุ่มเด็กรักสนุกที่กำลังเต้นอยู่บนDance Floorเหล่านี้ไป จะพบกับที่ๆสงบขึ้นมาหน่อย เนื่องจากเป็นบาร์ที่อยู่ด้านในสุดของผับ สิ่งที่สามารถได้ยินได้จะมีเพียงเสียงเพลงดังๆจากเวทีหน้าDance Floor และเสียงการเขย่าผสมเหล้าต่างๆจากบาร์เทนเดอร์เพื่อเสริฟให้ลูกค้าที่มานั่งเพราะไม่ต้องการได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกอย่างน่ารำคาญ
หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวตัวสั้นสีดำก้มหน้าก้มตาก้าวเดินออกมาจากdance floor แต่ก็เพราะว่ามัวแต่ก้มลงหากุญแจรถที่ทำตกไปแถวๆนั้นจนไม่ได้มองทาง ทำให้ด้านข้างชนเข้ากับแผงอกกว้างของใครบางคนเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย เดินดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ!"เธอตวาดแว้ดทันที พร้อมกับเอามือลูบไหล่เนียนเบาๆ ก่อนจะช้อนตามองเจ้าของแผงอกนั่น ร่างสูงไม่ต่ำกว่า 180ซม. ดูจากเรือนร่างคงจะเป็นคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ใส่สูทผูกเนคไทสีดำ ดูท่าทางคงเป็นคนใหญ่คนโตไม่น้อยโดยดูได้จากลูกน้อง4-5คนที่ตามอยู่ด้านหลัง ดวงตาคมสีนิล จมูกโด่งได้รูปรับกับโครงหน้าหล่อเหลา แต่ก็ดูเย่อหยิ่งในขณะเดียวกัน เขามองเธอก่อนจะเอ่ยปากเป็นภาษาอังกฤษชัดถ้อยชัดคำไม่แพ้กัน
"ขอโทษนะ แต่คุณไม่ใช่เหรอ? ที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ"เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมกับยักคิ้วกวนส้น หญิงสาวที่โดนตอกกลับขมวดคิ้วยุ่ง กัดฟันน้อยๆด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะก้มลงหากุญแจรถต่อด้วยเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มันมากความในเวลาเร่งรีบเช่นนี้ แล้วเธอก็พบปลายที่ห้อยกุญแจรูปดาวเรืองแสงโผล่ออกมาจากใต้รองเท้าของชายตรงหน้าเธอ
"บ้าจริง! เอาเท้าสกปรกของคุณออกไปนะ!" เธอพูดแล้วเข้าไปผลักเขาเต็มแรง ร่างสูงไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แค่ถอยออกไปให้นิดหน่อยก่อนจะมองดูว่าอะไรที่เขาเผลอเหยียบไป
'ก็แค่กุญแจรถ'เค้าคิด ก่อนมองดูหญิงสาวที่มองค้อนใส่เขาแล้วรีบร้อนเดินหายไปเหมือนปูที่มีสองขา เขาได้แต่ส่ายหัวขำๆก่อนจะเดินไปที่ๆสำหรับแขกVIP คนบางคนกำลังนั่งรอเขาอยู่..
"สวัสดีครับ"เขาพูดทักทายพร้อมกับก้มหัวให้ตามฉบับการทักทายแบบคนญี่ปุ่น
"สวัสดี ไคโตะ เอ้อ เมื่อกี้เดินสวนกับผู้หญิงใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำที่เพิ่งเดินออกไปรึเปล่า?"อีกฝ่ายรับไหว้ก่อนจะค่อยๆถาม
"ครับ ทำไมหรอ?"ไคโตะถามต่อ
"เปล่าหรอก เธอคนนั้นน่ะจะมาซื้อกิจการที่นี่เหมือนกับคุณ พูดตามตรงนะ ผมยังตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะขายให้กับใครดี.. เธอเลยเลื่อนระยะเวลาการซื้อขายให้ออกไปอีก"อีกฝ่ายตอบ คิ้วขมวดยุ่ง
"ไม่เป็นไรครับ คุณก็ตัดสินใจดีๆละกัน ผมมีธุระสำคัญต่อ คงต้องขอตัวก่อน.."ไคโตะพูดยิ้มๆอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร อันที่จริงเขาไม่ได้ต้องการผับแห่งนี้มากขนาดนั้นหรอก.. ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
Tags: แรกพบ
ตอน: ผู้ปกครองคนใหม่
"บ้าจริง! ดันเหยียบมาได้"ร่างบางในชุดเดรสสีดำเดินบ่น พร้อมกับจับกุญแจรถพลิกไปมา ดูว่ามีตรงไหนเสียหายรึเปล่า ก่อนจะเดินเข้าบ้านหลังใหญ่ของเธอ
"สวัสดีครับ คุณหนูรรินทร์"ทนายประจำตระกูลของเธอลุกขึ้นโค้งให้เธอ
"เรียกว่า ซินเซีย ก็ได้นะคะ เรียกชื่อเต็มแบบนั้นคงจะเรียกยาก"เธอตอบ พร้อมกับยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะถามต่อ "แล้ววันนี้เรียกซินมามีอะไรรึเปล่าคะ?"
"คือ.. คุณลุงของคุณหนูต้องรีบกลับไปที่ญี่ปุ่นซักพัก แต่ท่านไม่อยากปล่อยคุณหนูไว้คนเดียวก็เลย.."ทนายยังพูดไม่ทันจบเสียงหวานก็ขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ให้ไปอยู่กับญาติ.. คราวนี้ญาติฝ่ายไหนอีกล่ะ?"เธอถามพร้อมกับกอดอกและนั่งไขว่ห้าง
"เปล่าครับ แต่จะให้ไปอยู่กับคนสนิทที่ท่านไว้ใจมากที่สุดในการทำธุรกิจ เพราะ คราวนี้ท่านจะไปนานสักหน่อย และจะแวะไปที่ประเทศไทยด้วย จึงอยากให้คุณหนูอยู่กับคนที่ไว้ใจได้ครับ"
"ทิ้งซินไว้อีกแล้ว น่าเบื่อชะมัด! แล้วจะไปหาเค้าวันไหน?"
"ตอนนี้เลยครับ! ผมเตรียมของทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"คำของทนายทำเอาซินเซียตกใจสุดๆ ไม่คิดว่าจะต้องไปเร็วขนาดนี้ ปกติถ้าลุงไม่อยู่ เธอก็จะต้องไปนอนกับญาติๆเพราะลุงเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย จากพวกมาเฟียคู่อริ แต่ปกติก็จะรอจนถึงอีกวันจังจะค่อยไป ถ้าไปต้องเร็วขนาดนี้แสดงผู้ปกครองคนใหม่ของเธอจะแทบไม่มีเวลาว่างเลยล่ะสิ
สุดท้ายเธอก็ยอมขึ้นรถและถูกพาไปส่งที่บ้านหลังใหญ่จนแทบจะเป็นราชวัง มีลูกน้องใส่สูทเดินมารับและพาเธอมาที่ห้องรับแขกของบ้านหลังนี้ เธอต้องนั่งรอเกือบ10นาที เพราะความเบื่อทำให้เธอเดินไปรอบๆห้อง และหยุดให้ความสนใจกับตู้โชว์ที่มีตุ๊กตาแก้วสวยงาม ดูล้ำค่ามากมายวางเรียงกันอยู่ จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้น ทันทีที่เธอหันไปหาผู้มาใหม่ เธอก็ต้องตกใจตาค้างกับร่างสูงที่เพิ่งเข้ามา และนั่งลงบนโซฟาช้าๆ
"คุณ.."เธอจำได้ว่าผู้มาใหม่คือไอ้ตาถั่วที่เหยียบกุญแจรถเธอ!
"สวัสดี เด็กในปกครอง.."เขาพูดยังไม่ทันจบเสียงหวานก็ขัดขึ้น
"ฉันไม่ยอมรับคุณเป็นผู้ปกครองคนใหม่หรอกนะ!"ว่าแล้วมองค้อนใส่ ใครมันจะไปรับลง! เหยียบของคนอื่นก็ไม่ขอโทษ แถมยังให้มานั่งรอจนรากจะงอกอยู่ละ แย่ที่สุด! แต่ก็แค่คิดในใจ เพราะรู้ว่าการที่เขามาเป็นหุ้นส่วนธุรกิจของลุงได้ แสดงว่าเขาต้องเป็นคนดุและเอาการพอควร แถมลุงยังไว้ใจฝากเธอไว้กับเขา แสดงว่าเขาต้องมีความรับผิดชอบสูง และไม่ใช่คนที่น่าต่อกรด้วยแน่นอน
"เธอจะรับ หรือไม่รับมันก็เรื่องของเธอ ฉันรู้แค่ว่าเธอเป็นเด็กในปกครอง ของฉัน! "ร่างสูงพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ในใจคิดหาทางกำหราบเด็กดื้อตรงหน้าให้อยู่หมัด
"งั้นก็รู้ไว้ว่าฉัน ไม่รับ! "เธอกอดอกตอบแถมยังส่งสายตาจิกๆใส่เขาอีกต่างหาก ร่างสูงอมยิ้มขำกับท่าทางเอาแต่ใจเป็นเด็กดื้อไม่รู้จักโต แล้วลุกขึ้นยืนด้วยความสูงเต็ม185ซม.
"คนของฉันน่าจะเอาของเธอไปเก็บให้ที่ห้องแล้ว ตามมานี่มา เดี๋ยวจะพาไป"เขาพูดและเปิดประตูออกให้ร่างบางเดินออกไปก่อนจากนั้นเขาจึงเดินนำไป
"จะสูงไปไหนเนี่ย?!"เสียงหวานบ่นเบาๆแบบหงุดหงิด แต่ก็ดังพอที่ร่างสูงจะได้ยิน เขาฟังแล้วก็อดขำไม่ได้เมื่อหันไปเห็นว่าเธอสูงแค่ไหล่เขา
"คนอื่นเขาก็ไม่ได้สูงขนาดนั้นหรอก แค่คนบางคนตัวเล็กเกินไปมากกว่า" ร่างสูงตอกกลับเบาๆพร้อมกับหันไปยิ้มให้ร่างบางที่เดินตามอยู่ด้านหลัง เล่นเอาเจ็บจี๊ดด ก็ไม่ได้อยากเตี้ยซะหน่อย มันดันเกิดมาเตี้ยเองนี่ ทำไงได้!
"นี่ ห้องของเธอ ดูนะว่าชอบมั๊ย?" ร่างสูงพูดพร้อมกับค่อยๆเปิดประตู ด้านในเป็นห้องนอนขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่เล็กจนคับแคบ เตียงมีเสาอยู่สี่มุม และมีผ้าม่านลายลูกไม้สีเนื้อปิดอยู่ มีห้องน้ำในห้องนอน และทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยสีขาว ไม่ก็เนื้อ ทุกอย่างเป็นลายลูกไม้ดูเรียบง่าย และสวยงามอย่างมาก
ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปในห้องช้าๆ และมองไปรอบๆด้วยตาที่เป็นประกาย เมื่อร่างสูงมองตาหวานคู่นี้ก็รู้ทันทีว่าเธอชอบห้องนี้
"ซินเซีย!"เสียงทุ้มเรียกทำให้ร่างบางหยุด ขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วหันไปมอง
"อยู่ที่นี่ถ้าเธอจะไปไหนฉันต้องรู้ และอย่าดื้อ เข้าใจนะ? รู้ใช่มั๊ยว่าฉันก็ไม่ใช่คนใจดี" เหมือนจะเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ และคงจะเป็นคำขู่อย่างเปิดเผยด้วย..
"ไม่รู้ อกกไปได้แล้ว!" ซินเซียสวนกลับแบบทันควันแล้วเดินไปผลักร่างสูงออกจากห้องของตัวเอง ก่อนจะปิดประตู ล๊อคห้อง แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง...
"สวัสดีครับ คุณหนูรรินทร์"ทนายประจำตระกูลของเธอลุกขึ้นโค้งให้เธอ
"เรียกว่า ซินเซีย ก็ได้นะคะ เรียกชื่อเต็มแบบนั้นคงจะเรียกยาก"เธอตอบ พร้อมกับยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะถามต่อ "แล้ววันนี้เรียกซินมามีอะไรรึเปล่าคะ?"
"คือ.. คุณลุงของคุณหนูต้องรีบกลับไปที่ญี่ปุ่นซักพัก แต่ท่านไม่อยากปล่อยคุณหนูไว้คนเดียวก็เลย.."ทนายยังพูดไม่ทันจบเสียงหวานก็ขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ให้ไปอยู่กับญาติ.. คราวนี้ญาติฝ่ายไหนอีกล่ะ?"เธอถามพร้อมกับกอดอกและนั่งไขว่ห้าง
"เปล่าครับ แต่จะให้ไปอยู่กับคนสนิทที่ท่านไว้ใจมากที่สุดในการทำธุรกิจ เพราะ คราวนี้ท่านจะไปนานสักหน่อย และจะแวะไปที่ประเทศไทยด้วย จึงอยากให้คุณหนูอยู่กับคนที่ไว้ใจได้ครับ"
"ทิ้งซินไว้อีกแล้ว น่าเบื่อชะมัด! แล้วจะไปหาเค้าวันไหน?"
"ตอนนี้เลยครับ! ผมเตรียมของทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"คำของทนายทำเอาซินเซียตกใจสุดๆ ไม่คิดว่าจะต้องไปเร็วขนาดนี้ ปกติถ้าลุงไม่อยู่ เธอก็จะต้องไปนอนกับญาติๆเพราะลุงเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย จากพวกมาเฟียคู่อริ แต่ปกติก็จะรอจนถึงอีกวันจังจะค่อยไป ถ้าไปต้องเร็วขนาดนี้แสดงผู้ปกครองคนใหม่ของเธอจะแทบไม่มีเวลาว่างเลยล่ะสิ
สุดท้ายเธอก็ยอมขึ้นรถและถูกพาไปส่งที่บ้านหลังใหญ่จนแทบจะเป็นราชวัง มีลูกน้องใส่สูทเดินมารับและพาเธอมาที่ห้องรับแขกของบ้านหลังนี้ เธอต้องนั่งรอเกือบ10นาที เพราะความเบื่อทำให้เธอเดินไปรอบๆห้อง และหยุดให้ความสนใจกับตู้โชว์ที่มีตุ๊กตาแก้วสวยงาม ดูล้ำค่ามากมายวางเรียงกันอยู่ จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้น ทันทีที่เธอหันไปหาผู้มาใหม่ เธอก็ต้องตกใจตาค้างกับร่างสูงที่เพิ่งเข้ามา และนั่งลงบนโซฟาช้าๆ
"คุณ.."เธอจำได้ว่าผู้มาใหม่คือไอ้ตาถั่วที่เหยียบกุญแจรถเธอ!
"สวัสดี เด็กในปกครอง.."เขาพูดยังไม่ทันจบเสียงหวานก็ขัดขึ้น
"ฉันไม่ยอมรับคุณเป็นผู้ปกครองคนใหม่หรอกนะ!"ว่าแล้วมองค้อนใส่ ใครมันจะไปรับลง! เหยียบของคนอื่นก็ไม่ขอโทษ แถมยังให้มานั่งรอจนรากจะงอกอยู่ละ แย่ที่สุด! แต่ก็แค่คิดในใจ เพราะรู้ว่าการที่เขามาเป็นหุ้นส่วนธุรกิจของลุงได้ แสดงว่าเขาต้องเป็นคนดุและเอาการพอควร แถมลุงยังไว้ใจฝากเธอไว้กับเขา แสดงว่าเขาต้องมีความรับผิดชอบสูง และไม่ใช่คนที่น่าต่อกรด้วยแน่นอน
"เธอจะรับ หรือไม่รับมันก็เรื่องของเธอ ฉันรู้แค่ว่าเธอเป็นเด็กในปกครอง ของฉัน! "ร่างสูงพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ในใจคิดหาทางกำหราบเด็กดื้อตรงหน้าให้อยู่หมัด
"งั้นก็รู้ไว้ว่าฉัน ไม่รับ! "เธอกอดอกตอบแถมยังส่งสายตาจิกๆใส่เขาอีกต่างหาก ร่างสูงอมยิ้มขำกับท่าทางเอาแต่ใจเป็นเด็กดื้อไม่รู้จักโต แล้วลุกขึ้นยืนด้วยความสูงเต็ม185ซม.
"คนของฉันน่าจะเอาของเธอไปเก็บให้ที่ห้องแล้ว ตามมานี่มา เดี๋ยวจะพาไป"เขาพูดและเปิดประตูออกให้ร่างบางเดินออกไปก่อนจากนั้นเขาจึงเดินนำไป
"จะสูงไปไหนเนี่ย?!"เสียงหวานบ่นเบาๆแบบหงุดหงิด แต่ก็ดังพอที่ร่างสูงจะได้ยิน เขาฟังแล้วก็อดขำไม่ได้เมื่อหันไปเห็นว่าเธอสูงแค่ไหล่เขา
"คนอื่นเขาก็ไม่ได้สูงขนาดนั้นหรอก แค่คนบางคนตัวเล็กเกินไปมากกว่า" ร่างสูงตอกกลับเบาๆพร้อมกับหันไปยิ้มให้ร่างบางที่เดินตามอยู่ด้านหลัง เล่นเอาเจ็บจี๊ดด ก็ไม่ได้อยากเตี้ยซะหน่อย มันดันเกิดมาเตี้ยเองนี่ ทำไงได้!
"นี่ ห้องของเธอ ดูนะว่าชอบมั๊ย?" ร่างสูงพูดพร้อมกับค่อยๆเปิดประตู ด้านในเป็นห้องนอนขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่เล็กจนคับแคบ เตียงมีเสาอยู่สี่มุม และมีผ้าม่านลายลูกไม้สีเนื้อปิดอยู่ มีห้องน้ำในห้องนอน และทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยสีขาว ไม่ก็เนื้อ ทุกอย่างเป็นลายลูกไม้ดูเรียบง่าย และสวยงามอย่างมาก
ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปในห้องช้าๆ และมองไปรอบๆด้วยตาที่เป็นประกาย เมื่อร่างสูงมองตาหวานคู่นี้ก็รู้ทันทีว่าเธอชอบห้องนี้
"ซินเซีย!"เสียงทุ้มเรียกทำให้ร่างบางหยุด ขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วหันไปมอง
"อยู่ที่นี่ถ้าเธอจะไปไหนฉันต้องรู้ และอย่าดื้อ เข้าใจนะ? รู้ใช่มั๊ยว่าฉันก็ไม่ใช่คนใจดี" เหมือนจะเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ และคงจะเป็นคำขู่อย่างเปิดเผยด้วย..
"ไม่รู้ อกกไปได้แล้ว!" ซินเซียสวนกลับแบบทันควันแล้วเดินไปผลักร่างสูงออกจากห้องของตัวเอง ก่อนจะปิดประตู ล๊อคห้อง แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง...
littlestar เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ส.ค. 2555, 16:51:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ส.ค. 2555, 16:53:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 1414
| เปลี่ยนมุมมอง >> |