กรรมสิทธิ์หัวใจ
“แล้วทำไมหนูถึงต้องทำตามที่คุณพีต้องการทุกอย่างด้วยเล่า!”
วริณสิตาตะโกนก้อง ราวกับจะร้องเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ร้อนที่สุมในใจ สาวน้อยหารู้ไม่ ว่าการกระทำนั้นทำให้ดวงตาคมปลาบเบิกขึ้นสว่างวาบ
พีรพัฒน์ตวัดต้นแขนเล็กที่จับไว้ในมือให้ถลาเข้ามา กระซิบเย็นเยียบ หน้าเกือบประชิดหน้า
“เพราะเธอ คือ ‘กรรมสิทธิ์’ ของฉันไงล่ะวริณสิตา!”
วริณสิตาตะโกนก้อง ราวกับจะร้องเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ร้อนที่สุมในใจ สาวน้อยหารู้ไม่ ว่าการกระทำนั้นทำให้ดวงตาคมปลาบเบิกขึ้นสว่างวาบ
พีรพัฒน์ตวัดต้นแขนเล็กที่จับไว้ในมือให้ถลาเข้ามา กระซิบเย็นเยียบ หน้าเกือบประชิดหน้า
“เพราะเธอ คือ ‘กรรมสิทธิ์’ ของฉันไงล่ะวริณสิตา!”
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 36 (2)
(ต่อจากตอนที่ 36 (1) จ้า)
ทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงสง่าที่ยืนอิงพิงรถยุโรปคันหรูอยู่ในจุดที่นัดรอลุงก้าน วริณสิตาก็ชะงักทันที
เสียงหัวเราะกับฝีเท้าที่สะดุดลงกะทันหันส่งผลให้อีกสองคนที่เดินแหย่เดินแกล้งกันมาข้างๆตามประสาคู่กัดพลอยต้องชะงักไปด้วย
ชั่วอึดใจหนึ่งที่ทุกคนต่างก็เห็นกันชัดว่าคนที่มารอสาวน้อยวริณสิตาอยู่นั้นคือใคร ความตึงเครียดแผ่ซ่านฟุ้งกระจายทันที
แต่นาทีนี้พีรพัฒน์เองก็เห็นเด็กในปกครองของเขาแล้ว
ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนเดินตรงเข้ามา
เขาไม่ได้มีทีท่ากับปฏิกิริยาชะงักของวริณสิตากับพยุดา หรือแม้แต่อากัปกิริยาคอแข็งๆของการนนท์ก็ตาม
ผู้ปกครองหนุ่มสาวเท้าเข้ามาหา ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเด็กในปกครองของเขาพอดิบพอดี
“มาแล้วรึ ฉันมารับ” พีรพัฒน์เอ่ยเรียบๆ แต่หนุ่มน้อยอีกคนตรงนั้นกลับย้อนถามเสียงสูง
“อะไรนะ? รับ? รับอะไรมิ”
“เฮ้ย! นนท์!/ ปลาทอง!” สองสาวถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อต้องพร้อมใจกันโดดไปคว้าแขนเพื่อนหนุ่ม เพราะดันตั้งท่าจะถลันออกไปประจันหน้ากับพีรพัฒน์เสียอย่างนั้น
“แอ๊ นี่นายจะทำบ้าอะไรฮะเนี่ย สมองปลาท๊อง!” สาวแว่นผมเปียถึงกับขบฟันถาม ส่วนวริณสิตานั่นก็ส่ายหน้าขวับๆจนผมที่มัดเป็นหางม้าสะบัดไหว และแน่ล่ะ! การกระทำนั้นก็ส่งผลให้คนถูกรั้งได้แต่นิ่งอั้นและขัดใจ!
แต่หนุ่มน้อยก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยินยอมที่จะไม่พูดอะไรทั้งที่ใจจริงอยากซัดพีรพัฒน์เสียให้หนักๆเลย
เฮอะ! ก็ดูเถอะ ว่ายังมีหน้าจะกล้ามารับจิ๊บ!
คนคิดได้แต่สะบัดหน้าหนีอย่างขุ่นเคือง
ฝ่ายวริณสิตาเมื่อเห็นว่าการนนท์ทำท่าหยุดแล้ว สาวน้อยจึงค่อยปล่อยมือก่อนหันมา
“ขอบคุณค่ะ” สาวน้อยว่า วริณสิตาไม่ได้เงยหน้ามองผู้ปกครองเลยเมื่อเอ่ยด้วยเสียงอ่อนๆต่อไปว่า “แต่หนูนัดลุงก้านไว้แล้วค่ะ”
แน่นอนว่าประโยคนั้นมันไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ชายหนุ่มทำหน้าเคร่งขึ้น
“ถึงเธอจะนัดไว้ แต่ฉันแน่ใจ ว่าวันนี้ฉันคุยกับคนรถของฉันแล้ววริณสิตา เธอจะกลับกับฉัน” พีรพัฒน์บอก แต่ทว่า...
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับจิ๊บ!” การนนท์สวนทันทีด้วยน้ำเสียงกร้าว ซึ่งนั่นทำเอาพยุดาร้องเฮ้ยออกมาเสียงหลง เพราะแม้สาวแว่นผมเปียจะยังยื้อยุดฉุดแขนเพื่อนหนุ่มไว้ แต่ไอ้ปากนี่ก็ยังส่งเสียงได้!
และที่สำคัญ การนนท์ วรโชติ ดูจะไม่หวั่นอะไรเลยเสียด้วย!
พีรพัฒน์ได้แต่มองตอบเด็กหนุ่มที่ยืนจ้องหน้าเขาด้วยสายตาประกาศกร้าว และแสดงตนชัดแจ้งว่าพร้อมเป็นอริกับเขาเต็มอัตราศึก ชายหนุ่มคงสีหน้านิ่งเฉยก่อนเอ่ยเรียบๆว่า
“ก็...สิทธิในความที่ฉัน เป็นผู้ปกครองของวริณสิตาไง หวังว่าเธอ...คงเข้าใจนะ” ประโยคนั้นทรงอำนาจ และเหมือนช่วงท้ายคงจงใจจะบอกกับคนที่ถูกเอ่ยชื่อเสียมากกว่าเพราะนัยน์ตาสีดำคมกริบนั่นย้ายมาจับจ้องเด็กในปกครองก่อนที่เขาจะหมุนตัวแล้วเดินกลับไปที่รถโดยไม่คิดใส่ใจเรื่องใดอีก
“โธ่เว้ย ไอ!”
“เฮ้ย! ปลาท๊อง!” พยุดาถึงกับต้องคว้าการนนท์ไว้อีกหนเพราะเล่นฮึ่มๆจะโดดใส่คนโตกว่าท่าอยู่เดียว
เด็กหนุ่มโวยวาย
“ยายแว่น! ปล่อยสิ! มาจับเราไว้ทำไมฮะ ไม่เห็นรึไงว่าไอ้”
“นนท์!” วริณสิตาเรียกชื่อการนนท์ทันใด ก่อนคำผรุสวาทที่มากกว่า ‘ไอ้’ จะหลุดออกจากปากเขา สาวน้อยรู้ ว่าการนนท์รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเธอขนาดไหน แต่อากัปกิริยาอย่างที่การนนท์แสดงก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรเลย ยังไงพีรพัฒน์ก็เป็นผู้ใหญ่กว่ามาก
“จิ๊บ!” การนนท์โอดครวญทันควัน แต่วริณสิตาส่ายหน้า มองการนนท์ด้วยสายตาเคร่งเครียดจริงจัง
เด็กหนุ่มจึงหันไปหาพรรคพวก
“เฮ้ยแว่นดูดิ เธอก็เห็นใช่มั้ยว่าหมอนั่นมันวางอำนาจ”
“ฮือ” คนถูกถามรีบพยักหน้า การนนท์เลยต่อทันที
“เห็มมะ?! ยายแว่นยัง”
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ!” แต่พยุดาก็รีบส่งเสียงค้านก่อนตัวเองจะตกไปอยู่ในสถานะคนถูกอ้างชื่อ “คือ...เราก็เห็นด้วยกับที่ว่าอ่ะนะ แต่ว่า...”
สาวแว่นผมเปียได้แต่มองหน้าการนนท์ตาปริบ ก่อนจะบอก
“แต่ว่า...เขาก็เป็นผู้ปกครองจิ๊บจริงๆนี่”
“เฮ้ย!” การนนท์ร้องเหวอ และแทบอยากจะสบถ ‘โธ่เว้ย!’ ออกมากับความไม่ได้ดั่งใจของพยุดาด้วย! แต่พอหันไปมองวริณสิตาแล้วก็ไม่กล้าที่จะทำเช่นนั้น เพราะ...
เพราะมันก็เป็นความจริงจริงๆ! นาทีนี้หนุ่มน้อยจึงได้แต่ต้องทนเก็บความอัดอั้นไว้ข้างในตามเคยแล้วก็เลยพาลสะบัดหน้าหนี!
ส่วนวริณสิตากะพริบตาปริบๆ ไม่ได้สบายใจเลยที่การนนท์รู้สึกไม่ดี แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
“งั้น...เราไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” สาวน้อยบอกเบาๆ โบกมือให้เพื่อนทั้งคู่อย่างเคย พยุดายิ้มแป้นตอบ
“อือ พรุ่งนี้เจอกัน” สาวแว่นรับ พยายามทำให้บรรยากาศกลับไปเหมือนทุกวัน แต่คนที่กำลังขุ่นอีกคนกลับไม่ช่วยสักนิด ได้แต่ทำหน้าหงิกไม่สบอารมณ์ให้โลกรับรู้ วริณสิตาเลยจ๋อยสนิท สาวน้อยหมุนตัวเดินจากไป กระทั่งไปถึงและขึ้นรถผู้ปกครองแล้วนั่นแหละ การนนท์ถึงได้หันมอง แล้วก็...
“แหมๆ อีตอนเขาบ๊ายบายดีๆล่ะทำเป็นไม่มอง ทีอีตอนนี้ล่ะ”
“เงียบไปเลยไปแว่น!” คนโดนแขวะตอบเสียงเขียวแบบฉุนขาด แล้วก็นั่นแหละ! พยุดาเลยขึ้น
“โหย! ปลาทองบ้านิ! นี่นายจะงอนทำไมเนี่ยฮะ?!” สาวแว่นว่าอยู่แว้ดๆ และแน่แหละ คนโมโหก็ไม่สนหรอก การนนท์หันมาตอบ
“ตัวเองไม่ช่วยไม่ห่วงจิ๊บน่ะ อย่ามาพูดดีกว่า หุบปากไปเลย!” บอกเสร็จก็เดินหนี ทว่าหนนี้ เจอคำแรงเข้าไปสาวแว่นก็เลยอึ้ง
อึ้ง...เพราะทั้งๆที่เธอเอง...ก็เป็นห่วงไอ้ตัวคนพูดเองนั่นแหละ ไม่อยากให้ทำอะไรบ้าๆไร้กาลเทศะไป แต่นี่...
พยุดาถึงกับสูดหายใจแรงๆ
“เออ! ไอ้ปลาทองบ้า!” แล้วก็ตะโกนไล่หลังออกมา “ก็ตัวเองน่ะ ให้โทรศัพท์จิ๊บไปแล้วไม่ใช่รึไง แล้วจะมาทำตัวงี่เง่าปัญญาอ่อนอีกทำไม! ก็โทร.ไปหาเขาสิ คืนนี้น่ะ คุยกะจิ๊บให้พอ เป็นห่วงเป็นใยจิ๊บให้พอตามที่นายต้องการเลย ไอ้บ้าเอ๊ย!”
คนถูกด่าถึงกะชะงัก สะบัดหน้ากลับมา แต่ทว่า...คนตะโกนด่าก็สะบัดหน้าและวิ่งหนีเขาไปอีกทางแล้ว
.........................................
สวัสดีค่ะ!
กลับมาแล้ว แฮ่...หลังจากหายตัวไปนานก็...อาจจะยังขัดๆฝืดๆอยู่บ้างเนอะสำหรับตอนนี้ ก็ปารินก็ต้องกล่าวทั้งคำขอโทษและคำขอบคุณคนอ่านทุกๆคนด้วยค่ะ
แล้วก็ กลับมาหนนี้ปารินจะพยายามปรับตัวให้เข้าที่เข้าทางโดยเร็วค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ และขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับคำอวยพรวันเกิดที่คุณ Pat ส่งให้ทางช่องโปสการ์ดด้วยค่ะ
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าจ้า ^^
ทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงสง่าที่ยืนอิงพิงรถยุโรปคันหรูอยู่ในจุดที่นัดรอลุงก้าน วริณสิตาก็ชะงักทันที
เสียงหัวเราะกับฝีเท้าที่สะดุดลงกะทันหันส่งผลให้อีกสองคนที่เดินแหย่เดินแกล้งกันมาข้างๆตามประสาคู่กัดพลอยต้องชะงักไปด้วย
ชั่วอึดใจหนึ่งที่ทุกคนต่างก็เห็นกันชัดว่าคนที่มารอสาวน้อยวริณสิตาอยู่นั้นคือใคร ความตึงเครียดแผ่ซ่านฟุ้งกระจายทันที
แต่นาทีนี้พีรพัฒน์เองก็เห็นเด็กในปกครองของเขาแล้ว
ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนเดินตรงเข้ามา
เขาไม่ได้มีทีท่ากับปฏิกิริยาชะงักของวริณสิตากับพยุดา หรือแม้แต่อากัปกิริยาคอแข็งๆของการนนท์ก็ตาม
ผู้ปกครองหนุ่มสาวเท้าเข้ามาหา ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเด็กในปกครองของเขาพอดิบพอดี
“มาแล้วรึ ฉันมารับ” พีรพัฒน์เอ่ยเรียบๆ แต่หนุ่มน้อยอีกคนตรงนั้นกลับย้อนถามเสียงสูง
“อะไรนะ? รับ? รับอะไรมิ”
“เฮ้ย! นนท์!/ ปลาทอง!” สองสาวถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อต้องพร้อมใจกันโดดไปคว้าแขนเพื่อนหนุ่ม เพราะดันตั้งท่าจะถลันออกไปประจันหน้ากับพีรพัฒน์เสียอย่างนั้น
“แอ๊ นี่นายจะทำบ้าอะไรฮะเนี่ย สมองปลาท๊อง!” สาวแว่นผมเปียถึงกับขบฟันถาม ส่วนวริณสิตานั่นก็ส่ายหน้าขวับๆจนผมที่มัดเป็นหางม้าสะบัดไหว และแน่ล่ะ! การกระทำนั้นก็ส่งผลให้คนถูกรั้งได้แต่นิ่งอั้นและขัดใจ!
แต่หนุ่มน้อยก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยินยอมที่จะไม่พูดอะไรทั้งที่ใจจริงอยากซัดพีรพัฒน์เสียให้หนักๆเลย
เฮอะ! ก็ดูเถอะ ว่ายังมีหน้าจะกล้ามารับจิ๊บ!
คนคิดได้แต่สะบัดหน้าหนีอย่างขุ่นเคือง
ฝ่ายวริณสิตาเมื่อเห็นว่าการนนท์ทำท่าหยุดแล้ว สาวน้อยจึงค่อยปล่อยมือก่อนหันมา
“ขอบคุณค่ะ” สาวน้อยว่า วริณสิตาไม่ได้เงยหน้ามองผู้ปกครองเลยเมื่อเอ่ยด้วยเสียงอ่อนๆต่อไปว่า “แต่หนูนัดลุงก้านไว้แล้วค่ะ”
แน่นอนว่าประโยคนั้นมันไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ชายหนุ่มทำหน้าเคร่งขึ้น
“ถึงเธอจะนัดไว้ แต่ฉันแน่ใจ ว่าวันนี้ฉันคุยกับคนรถของฉันแล้ววริณสิตา เธอจะกลับกับฉัน” พีรพัฒน์บอก แต่ทว่า...
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับจิ๊บ!” การนนท์สวนทันทีด้วยน้ำเสียงกร้าว ซึ่งนั่นทำเอาพยุดาร้องเฮ้ยออกมาเสียงหลง เพราะแม้สาวแว่นผมเปียจะยังยื้อยุดฉุดแขนเพื่อนหนุ่มไว้ แต่ไอ้ปากนี่ก็ยังส่งเสียงได้!
และที่สำคัญ การนนท์ วรโชติ ดูจะไม่หวั่นอะไรเลยเสียด้วย!
พีรพัฒน์ได้แต่มองตอบเด็กหนุ่มที่ยืนจ้องหน้าเขาด้วยสายตาประกาศกร้าว และแสดงตนชัดแจ้งว่าพร้อมเป็นอริกับเขาเต็มอัตราศึก ชายหนุ่มคงสีหน้านิ่งเฉยก่อนเอ่ยเรียบๆว่า
“ก็...สิทธิในความที่ฉัน เป็นผู้ปกครองของวริณสิตาไง หวังว่าเธอ...คงเข้าใจนะ” ประโยคนั้นทรงอำนาจ และเหมือนช่วงท้ายคงจงใจจะบอกกับคนที่ถูกเอ่ยชื่อเสียมากกว่าเพราะนัยน์ตาสีดำคมกริบนั่นย้ายมาจับจ้องเด็กในปกครองก่อนที่เขาจะหมุนตัวแล้วเดินกลับไปที่รถโดยไม่คิดใส่ใจเรื่องใดอีก
“โธ่เว้ย ไอ!”
“เฮ้ย! ปลาท๊อง!” พยุดาถึงกับต้องคว้าการนนท์ไว้อีกหนเพราะเล่นฮึ่มๆจะโดดใส่คนโตกว่าท่าอยู่เดียว
เด็กหนุ่มโวยวาย
“ยายแว่น! ปล่อยสิ! มาจับเราไว้ทำไมฮะ ไม่เห็นรึไงว่าไอ้”
“นนท์!” วริณสิตาเรียกชื่อการนนท์ทันใด ก่อนคำผรุสวาทที่มากกว่า ‘ไอ้’ จะหลุดออกจากปากเขา สาวน้อยรู้ ว่าการนนท์รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเธอขนาดไหน แต่อากัปกิริยาอย่างที่การนนท์แสดงก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรเลย ยังไงพีรพัฒน์ก็เป็นผู้ใหญ่กว่ามาก
“จิ๊บ!” การนนท์โอดครวญทันควัน แต่วริณสิตาส่ายหน้า มองการนนท์ด้วยสายตาเคร่งเครียดจริงจัง
เด็กหนุ่มจึงหันไปหาพรรคพวก
“เฮ้ยแว่นดูดิ เธอก็เห็นใช่มั้ยว่าหมอนั่นมันวางอำนาจ”
“ฮือ” คนถูกถามรีบพยักหน้า การนนท์เลยต่อทันที
“เห็มมะ?! ยายแว่นยัง”
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ!” แต่พยุดาก็รีบส่งเสียงค้านก่อนตัวเองจะตกไปอยู่ในสถานะคนถูกอ้างชื่อ “คือ...เราก็เห็นด้วยกับที่ว่าอ่ะนะ แต่ว่า...”
สาวแว่นผมเปียได้แต่มองหน้าการนนท์ตาปริบ ก่อนจะบอก
“แต่ว่า...เขาก็เป็นผู้ปกครองจิ๊บจริงๆนี่”
“เฮ้ย!” การนนท์ร้องเหวอ และแทบอยากจะสบถ ‘โธ่เว้ย!’ ออกมากับความไม่ได้ดั่งใจของพยุดาด้วย! แต่พอหันไปมองวริณสิตาแล้วก็ไม่กล้าที่จะทำเช่นนั้น เพราะ...
เพราะมันก็เป็นความจริงจริงๆ! นาทีนี้หนุ่มน้อยจึงได้แต่ต้องทนเก็บความอัดอั้นไว้ข้างในตามเคยแล้วก็เลยพาลสะบัดหน้าหนี!
ส่วนวริณสิตากะพริบตาปริบๆ ไม่ได้สบายใจเลยที่การนนท์รู้สึกไม่ดี แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
“งั้น...เราไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” สาวน้อยบอกเบาๆ โบกมือให้เพื่อนทั้งคู่อย่างเคย พยุดายิ้มแป้นตอบ
“อือ พรุ่งนี้เจอกัน” สาวแว่นรับ พยายามทำให้บรรยากาศกลับไปเหมือนทุกวัน แต่คนที่กำลังขุ่นอีกคนกลับไม่ช่วยสักนิด ได้แต่ทำหน้าหงิกไม่สบอารมณ์ให้โลกรับรู้ วริณสิตาเลยจ๋อยสนิท สาวน้อยหมุนตัวเดินจากไป กระทั่งไปถึงและขึ้นรถผู้ปกครองแล้วนั่นแหละ การนนท์ถึงได้หันมอง แล้วก็...
“แหมๆ อีตอนเขาบ๊ายบายดีๆล่ะทำเป็นไม่มอง ทีอีตอนนี้ล่ะ”
“เงียบไปเลยไปแว่น!” คนโดนแขวะตอบเสียงเขียวแบบฉุนขาด แล้วก็นั่นแหละ! พยุดาเลยขึ้น
“โหย! ปลาทองบ้านิ! นี่นายจะงอนทำไมเนี่ยฮะ?!” สาวแว่นว่าอยู่แว้ดๆ และแน่แหละ คนโมโหก็ไม่สนหรอก การนนท์หันมาตอบ
“ตัวเองไม่ช่วยไม่ห่วงจิ๊บน่ะ อย่ามาพูดดีกว่า หุบปากไปเลย!” บอกเสร็จก็เดินหนี ทว่าหนนี้ เจอคำแรงเข้าไปสาวแว่นก็เลยอึ้ง
อึ้ง...เพราะทั้งๆที่เธอเอง...ก็เป็นห่วงไอ้ตัวคนพูดเองนั่นแหละ ไม่อยากให้ทำอะไรบ้าๆไร้กาลเทศะไป แต่นี่...
พยุดาถึงกับสูดหายใจแรงๆ
“เออ! ไอ้ปลาทองบ้า!” แล้วก็ตะโกนไล่หลังออกมา “ก็ตัวเองน่ะ ให้โทรศัพท์จิ๊บไปแล้วไม่ใช่รึไง แล้วจะมาทำตัวงี่เง่าปัญญาอ่อนอีกทำไม! ก็โทร.ไปหาเขาสิ คืนนี้น่ะ คุยกะจิ๊บให้พอ เป็นห่วงเป็นใยจิ๊บให้พอตามที่นายต้องการเลย ไอ้บ้าเอ๊ย!”
คนถูกด่าถึงกะชะงัก สะบัดหน้ากลับมา แต่ทว่า...คนตะโกนด่าก็สะบัดหน้าและวิ่งหนีเขาไปอีกทางแล้ว
.........................................
สวัสดีค่ะ!
กลับมาแล้ว แฮ่...หลังจากหายตัวไปนานก็...อาจจะยังขัดๆฝืดๆอยู่บ้างเนอะสำหรับตอนนี้ ก็ปารินก็ต้องกล่าวทั้งคำขอโทษและคำขอบคุณคนอ่านทุกๆคนด้วยค่ะ
แล้วก็ กลับมาหนนี้ปารินจะพยายามปรับตัวให้เข้าที่เข้าทางโดยเร็วค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ และขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับคำอวยพรวันเกิดที่คุณ Pat ส่งให้ทางช่องโปสการ์ดด้วยค่ะ
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าจ้า ^^
ปาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ส.ค. 2555, 23:56:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ส.ค. 2555, 23:56:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 4276
| << ตอนที่ 36 (1) | ตอนที่ 37 >> |
mhengjhy 17 ส.ค. 2555, 09:18:24 น.
รออ่านต่อค่า สู้ๆ นะคะ ^_^
รออ่านต่อค่า สู้ๆ นะคะ ^_^
nupuk 17 ส.ค. 2555, 09:22:00 น.
ยังไม่ลืมเช่นกันจ้า
ยังไม่ลืมเช่นกันจ้า
ling 17 ส.ค. 2555, 11:25:34 น.
ดีใจที่พร้อมกลับมาอีกครั้งนะค่ะ
ดีใจที่พร้อมกลับมาอีกครั้งนะค่ะ
anOO 17 ส.ค. 2555, 19:01:04 น.
เย้ๆ...กลับมาแล้ว มีคนรออ่านอยู่เยอะแยะเลย
เย้ๆ...กลับมาแล้ว มีคนรออ่านอยู่เยอะแยะเลย
ree 17 ส.ค. 2555, 21:35:59 น.
เหตุการณ์ช่วงก่อนขึ้นรถนี่ยาวจริง
อ่านแล้วก็พยายามอดใจรอตอนหน้าต่อไป
เป็นกำลังใจให้ปารินน้า
เหตุการณ์ช่วงก่อนขึ้นรถนี่ยาวจริง
อ่านแล้วก็พยายามอดใจรอตอนหน้าต่อไป
เป็นกำลังใจให้ปารินน้า
เย้ ๆ มาแล้วเรารอจนนึกว่าคนเขียนหนีเราไปแล้ว 
แพม 17 ส.ค. 2555, 22:05:49 น.
เกือบต่อไม่ติด
เกือบต่อไม่ติด
ลูกกวาดสีส้ม 19 ส.ค. 2555, 13:59:20 น.
ดีใจที่กลับมาค่ะ
ดีใจที่กลับมาค่ะ
panon 20 ส.ค. 2555, 15:27:40 น.
รอตอนต่อไปนะค่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
SaiParn 21 ส.ค. 2555, 15:25:07 น.
เย้...กลับมาแล้ว รออ่านตอนต่ไปนะจ๊ะ
เย้...กลับมาแล้ว รออ่านตอนต่ไปนะจ๊ะ
SaiParn 29 ก.ย. 2555, 19:39:51 น.
มาปูเสื่อรอจ้า...
มาปูเสื่อรอจ้า...
ChaussonAuxPomme 8 ต.ค. 2555, 15:48:02 น.
...โกรธการนนท์ สงสารแว่น และยังชอบคุณปารินเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ... ^^
...โกรธการนนท์ สงสารแว่น และยังชอบคุณปารินเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ... ^^
ปาริน 9 ต.ค. 2555, 08:22:44 น.
แฮะๆ ปารินก็ยังวนเวียนอยู่เหมือนเดิม แต่ตอนนี้เปลี่ยนงานใหม่แล้วจริงๆ ชีวิตยังแอบวุ่นๆอยู่จ้า แต่จะกลับมาแน่นอนจ้า
แฮะๆ ปารินก็ยังวนเวียนอยู่เหมือนเดิม แต่ตอนนี้เปลี่ยนงานใหม่แล้วจริงๆ ชีวิตยังแอบวุ่นๆอยู่จ้า แต่จะกลับมาแน่นอนจ้า
SaiParn 20 ต.ค. 2555, 21:31:27 น.
อ่ะจ้า.....เราก็ยังรออยู่เหมือนเดิมจ๊ะ
อ่ะจ้า.....เราก็ยังรออยู่เหมือนเดิมจ๊ะ
ใบบัวน่ารัก 22 ต.ค. 2555, 19:42:05 น.
เป็นผู้ปกครองหรือจะเป็นคุณพ่อกันอืม
พัฒนาหน่อยคุณผู้ปกครอง อย่าทึ่มทำอะไรให้ไว
เป็นผู้ปกครองหรือจะเป็นคุณพ่อกันอืม
พัฒนาหน่อยคุณผู้ปกครอง อย่าทึ่มทำอะไรให้ไว
ยี้ก้อยแม้วน้อยกลอยใจ 26 พ.ย. 2555, 00:52:36 น.
รู้สึกเหมือนรอมานานจน รากงอก แต่เค้าก็ยังชอบเรื่องนี้มาก ๆ ดีใจที่กลับมาต่อให้นะคะ รักไรท์เตอร์จัง
รู้สึกเหมือนรอมานานจน รากงอก แต่เค้าก็ยังชอบเรื่องนี้มาก ๆ ดีใจที่กลับมาต่อให้นะคะ รักไรท์เตอร์จัง
kin 5 ม.ค. 2556, 13:59:51 น.
ปีใหม่แล้ว รอตอนใหม่อยู่นะค้า
ปีใหม่แล้ว รอตอนใหม่อยู่นะค้า