เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา

ตอน: รัก

แม่นิ่มเอ่ยออกมาว่า
“ไม่ต้องไปเก็บแล้วล่ะผัก ผักบุ้งยอดไม่งอนแล้ว มาทำขนมจีนซาวน้ำทรงเครื่องดีกว่าค่ะ คุณกระถินมีฝีมือดีนะคะคุณราม”
“แม่นมล่ะก็ชมได้อีกนะคะ ทั้งที่ขนมจีนซาวน้ำใครก็ทำเป็นทั้งนั้น ไม่ยากเหมือนน้ำยาป่า หรือน้ำพริกเสียหน่อย”
รามยิ้มในสีหน้า ฟังน้ำเสียงใสๆตอบโต้แม่นมไม่ได้ขาดเสียง จากนั้นไม่นานทางครัวได้ทำเส้นขนมจีน ซึ่งได้จากการโม่แป้งแล้วนำไปหมักทับ จากนั้นมากวนพอได้ที่จึงโรยเส้นในน้ำเดือดพอประมาณ แป้งขนมจันซึ่งเป็นแผ่นดิบนำไปย่างจะเรียกแป้งจี่รับประทานอร่อย
จันทร์จัดหาของที่จะทำขึ้นตึกเป็นอาหารพิเศษวันนี้คือขนมจีนซาวน้ำ รามนั่งดูการทำอาหารจากสามหญิงต่างวัยอย่างเพลินตา เพลินใจ
กระถินทำไป แอบชายตามองคนที่ลอบมองสานสบตา ก่อนส่งยิ้มละไมในสีหน้าน้อยๆ

ได้เวลานัด ปาริชาติมาตามนัดหมาย ที่จะรับประทานอาหารกลางวันกับราม กระถินข่มใจนั่งอยู่ที่เรือนริมน้ำ หากแต่รอเวลาว่าเมื่อไหร่ปาริชาติจะกลับไปเสียที
ส่วนปาริชาติอิ่มเอมกับอาหารแล้วยังอ้อยอิงชวนรามสนทนาอยู่บนตึก กระทั่งกระถินต้องหาเรื่องถือน้ำชาไปล้างปากให้อีกฝ่ายจนได้
ปาริชาติมองค้อนกระถินวงใหญ่ ค่อนแคะว่า
“นี่เองแม่ตัวสดีที่ฉีกหน้าปูเป้วันนั้น”
“ขอโทษนะคะ วันนี้มีชาฝรั่งมาเสิร์ฟแล้วค่ะ”
“ฉันอยากดื่มน้ำส้มคั้นมากกว่า”
“บางมดอยู่ไกลมากค่ะ หากจะรอคงต้องอีกสามวันถึงจะได้รับประทาน”กล่าวพลางกระถินวางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะ
“ดุสิคะราม นี่ต่อหน้าต่อตาคุณนะคะเด็กรับใช้คุณยังกล้า”
“มินตราเป็นน้องสาวผมเองปูเป้ ไม่ใช่เด็กรับใช้ เป็นน้องสาวที่ผมเอ่อ รัก”
กระถินอุ่นวาบในใจกับคำสุดท้ายจากปากชายหนุ่มพี่ชายต่างสายเลือด รัก...พี่รามรักกกระถินคนนี้
“อ้อเป็นน้องหรอกหรือคะ แต่แหมคงห่างการอบรมไม่น้อยนะคะ ถึงได้รับเพื่อของพี่ชายอย่างหวงจนออกนอกหน้า”
“ค่ะ กระถินหวงพี่รามมากค่ะ ไม่อยากให้พี่รามแต่งงานกับใครสักคน”
หวง...รามแน่นหน้าอกขึ้นมาทันทีกับคำตอบโต้ของกระถิน
“ยิ่งถ้าคุณปูเป้จะมาเป็นเจ้าสาวของพี่รามล่ะก็ กระถินต้องอบรมคุณเสียใหม่ค่ะ”
“ต๊ายยยยยยยยยยยย”ปาริชาติกรีดร้อง มือเร่าเข้าใส่หน้ากระถิน รามหันไปมองดุใส่เด็กสาวซึ่งทำก้มหน้างุด แก้ตัวไปพลางว่า
“กระถินพูดตกไปหน่อยค่ะ ต้เองพูดว่าเชิญคุณปูเป้ไปรู้จักแม่ของเราก่อนค่ะพี่ราม”
“นี่รามจะมาทำไม่ร็ไม่ชี้กับความปากร้ายของน้องสาวคุณไม่ได้นะ”
“ผมไม่เห้นกระถินร้ายเลยปูเป้ พวกเราถูกเลี้ยงมาอย่างไทยๆน่ะครับ คุณน่าจะใจเย็นลงเสียหน่อย”
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว คุณเข้าข้างน้องสาวของคุณอย่างนี้ปูเป้รับไม่ได้”หญิงสาวโกรธยิ่งเมื่อเหลือบสายตามอง จึงเห็นกระถินยิ้มเย้ยในสีหน้า
ปาริชาติได้แต่แค้นมาก เธอกลับโดยที่รามไม่ส่ง และนั่นเองที่ทำให้ปาริชาติยิ่งคิดเอาชนะชายหนุ่มอย่างไม่มีทางถอยให้อีกแม้ก้าวเดียว!!
“จะร้ายกับเขาไปถึงไหนกระถิน”รามทำดุ กระถินเอียงหน้าเชิดน้อยๆ รามเห็นว่าน่ารักนักหนา
“ต้องฟ้องแม่นมแล้วว่ากระถินร้ายเหลือเกิน ทำฤทธิ์ต่อหน้าต่อตาทีเดียว”
“กระถินก็จะบอกว่าพี่รามเข้าข้างกระถิน กระถินเลยกล้าเจ้าค่ะคุณพี่เจ้าขา”
“เรานี่นะกระถิน”
รามเผลอโอบไหล่อีกฝ่ายโยก แล้วรู้สึกตัวรีบปล่อย กระถินอายม้วน รีบเดินลงจากตึกโดยเร็ว
ชายหนุ่มยืนมองมือตนเองราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน ส่วนกระถินพาไออุ่นที่บ่ากลับไปนั่งหน้าแดงจัดที่เรือนริมน้ำโดยไม่ออกมาพูดคุยกับใครแม้แต่แม่นิ่ม คำว่า รักอึงอนในหัวใจไม่จางหายไปเสียที ยิ่งคิดยิ่งร้อนผ่าวไปทั้งกายด้วยความสุขลึกล้ำเต็มที!!
ที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำ ไนติงเกล เป็นห้างที่ไม่ใหญ่มากนัก แต่เป็นที่นิยมหาซ้อของใช้ จำพวกเครื่องเขียน เครื่องดนตรี คุณพระนึกถึงกระถินจึงชวนพุดกรองเข้าไปในห้าง ระหว่างที่เดินเล่นกันอยู่นั้น สร้อยสนเดินตามหลังผู้ใหญ่ เธอมองหาของใช้ส่วนตัว ซึ่งเป็นพวกน้ำหอม ชั้นดี สายตาหวานเศร้าของสร้อยสนเบิกค้าง เมื่อพบร่างสูงของชายหนุ่ม ที่เธอเคยคิดถึงมาก ก่อนวันเวลาจะพาให้เหลือเพียงรอยทรงจำ
นิธิในชุดนิสิตแพทย์ เดินควงสาวน้อยใบหน้าใส เลือกหาของใช้ให้กันและกันอย่างสนิทสนม สร้อยสนบีบมือเข้าหากันแน่น อยากร้องเรียกอีกฝ่าย หากเธอไม่สามารถอ้าปากขึ้นได้ กระทั่งสองหนุ่มสาวนั้นเดินจากไปโดยไม่รู้ว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งมองด้วยสายตาละห้อยห่วงหา...ลาแล้วหรือ ใครไหนเล่าที่บอกจะรักสร้อยสนเพียงคนเดียว!!
“เอ้าแม่สร้อยเป็นอะไรมายืนน้ำตาเรี่ยราด”
“ผงเข้าตาค่ะคุณแม่”
“ไหนแม่ดูสิ”พุดกรองทำท่าจะเขี่ยผงตามที่ลูกสาวบอก หากสร้อยสนปาดน้ำทิ้ง ปฏิเสธอย่างเข้มแข็งขึ้นมาว่า
“หายแล้วค่ะคุณแม่ มันออกไปแล้วค่ะ ออกไปจากตาบอแดของสร้อยแล้วค่ะ”
“พูดอะไรของแกนะแม่สร้อย”
สร้อยสนกัดริมฝีปากแน่น จิกเล็บลงกลางมือ ภาพสองหนุ่มสาวที่เดินเคียงข้างนั้นคือคมดาบที่ฟันเยื่อใยแห่งสายใจที่เหลือให้ขาดสะบั้นลง
นิธิเดินมาส่งหญิงที่เดินเคียงที่ท่าน้ำเพื่อลงเรือโดยสาร หญิงนั้นเอ่ยเย้าว่า
“เป็นหมอแล้วยังจะเป็นนักวาดภาพอีก วาดภาพแม่สร้อยสนมพิมพ์ใจเสร็จแล้วอย่าลืมให้เราดูนะว่าสวยแค่ไหน”
“จะดูไปทำไมกัน”
“เธอไม่รู้หรือนิธิว่าเพื่อนทั้งคณะที่เรียนจบรุ่นเดียวกัน เขานินทาว่าเธอน่ะ หลงรูปจูบกระดาษสาวชื่อสร้อยของเธอจนไม่มีใจให้ใครเลย เขาว่าเธอมีอาการหนักกว่าพระอภัยหลงละเวง หรืออิเหนาหลงบุษบาอีกนะ”
นิธิยิ้มเศร้า เพื่อนหญิงจึงเปลี่ยนเรื่องพูดทันที
“พูดเรื่องนี้ทีไรเธอทำหน้าเหมือนแบกภาระชาติแทนท่านผู้นำทุกทีเลยเชียว ฉันไปก่อนนะ”
“โชคดี”
“คงมีนางไม้ทำให้เธอลืมนางในกระดาษได้บ้างนะ ฉันเป็นห่วง”
“อย่าห่วงฉันเลย เพราะฉันไม่อยากลืมเขาแม้แต่เพียงนาทีเดียว ฉันกำลังไปบอกเขาไปหาเขาเดี๋ยวนี้แล้ว”

นิธิได้คิดแล้วรีบหมุนกายเดินกลับไป ชายหนุ่มสาวเท้าเร็ว พร้อมกับความคิดเต็มสมอง เขากำลังไปใช้ทุนเรียน หากเขาไปพบสร้อยสน และถ้าเป็นไปได้ เขาจะพาเธอหนีไปใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา
ชายหนุ่มคิดแล้วรีบหมุนกายกลับลืมกระทั่งการบอกลาเพื่อนสาวที่ให้กำลังใจ เพราะนิธิมีแต่ชื่อสร้อยสนเท่านั้นที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเขา

วังนารายณ์ยังคงสวยเด่นเหนือกว่าเรือนชานบ้านใด ในแถบถิ่นเดียวกัน
นิธิถอนใจยาวอย่างรวบรวมกำลังใจที่จะไปพบสร้อยสน ครู่หนึ่งเขาจึงสั่นกระดิ่งเรียกคนให้เปิดประตู ผู้ที่เปิดรับคือละมุด สาวใช้ตัวแสบ อีกฝ่ายจำนิธิได้คลับคล้ายคลับคลา เพราะชายหนุ่มดูภูมิฐานมากขึ้น แต่เมื่อนิธิแนะนำตัวเองว่า
“พี่ละมุด นี่ฉันเอง นิธิ”
ละมุดสะดุ้งในใจ เพราะความเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายจนไม่เหลือเค้าเด็กกำพร้ายากจน ที่เหมือนคางดกได้กินเนื้อหงส์ไปแล้ว
“ฉันจะมาพบคุณสร้อย”
“พบไม่ได้ นี่เธอไม่รู้หรือไงว่าคุณสร้อยแต่งงานกัลป์คุณรามไปแล้ว”
“อะไรนะพี่ละมุด”
“คุณสร้อยเป็นเมียคุณรามไปแล้ว เธอรีบไปเสียเถอะอย่าทำให้คุณสร้อยเดือดร้อน”
นิธิยืนงง งวย...ละมุดไล่ซ้ำ
“ไปให้พ้นเสียทีสิ จะมายืนทำลายความสุขของคุณสร้อยสนทำไม เธอแต่งงานไปแล้วอย่างมีความสุข เธอกำลังมีท้องอยู่ด้วย”ขาดคำ นิธิรีบหมุนกายกลับไปทันที ด้วยไม่อาจรับฟังคำบาดหูได้อีกแล้วน้ำตาลูกผู้ชายเอ่อท้นก่อนรินหลั่งรดแผ่นดิน
หลังจากถูกไล่ออกจากบ้าน นิธิไม่มีเงินส่งตัวเองเรียน จึงได้ไปลาออก แต่คณบดีเห็นการเรียนดีของเขา ท่านจึงออกทุนให้เรียนต่อจนสำเร็จ ช่วงว่างเขาไม่มีเวลาออกจากสถาบัน เพราะต้องทำงานให้กับสถาบันเป็นการช่วยค่าใช้จ่ายของตนเองในบางส่วน ความสำเร็จของเขาในวันนี้ มีเพียงเขาดายเดียวเท่านั้นเองที่ชื่นชมพร้อมกับความขมขื่นใจ
ดินสอและสมุดวาดภาพในกระเป๋าหนังเก่าๆเขาวาดภาพสร้อยสนทุกแผ่น เขามีปัญญาทำได้เท่านี้จริงๆกับฐานะอันต่ำต้อยอย่างที่ผ่านมา
ความรักของเขา เหมือนภูเขาสูงที่เขาปีนขึ้นไปจนถึงสุดยอด แล้วถูกมืออันมีอำนาจผลักให้ตกลงมาจมดินแล้ววันนี้...สร้อยสนกำลังมีลูกกับชายคนอื่น มีดแหลมเคยบาดมือยังไม่รู้สึกเจ็บได้สักเสี้ยวใจที่ปวดร้าวในขณะนี้เลย เขาจะทำอย่างไรดีกับชีวิตที่ขาดแล้วซึ่งหัวใจ เขาจะเดินไปข้างหน้าไหวล่ะหรือ!!
แต่วันนี้ เวลานี้เขาสิ้นแรงที่จะเดินต่อไปแล้ว ชายหนุ่มจึงนั่งเหม่อลอยอยู่ในเรือโดยสารนั้นเอง



นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 พ.ค. 2554, 18:13:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 พ.ค. 2554, 18:13:19 น.

จำนวนการเข้าชม : 5012





<< โอ้ใจเจ้าเอ๋ย   วางยา >>
nutcha 11 พ.ค. 2554, 19:27:45 น.
ชอบคุณรามกับกระถินมาก แต่สงสารนิธิจังเลย


nutcha 11 พ.ค. 2554, 19:27:50 น.
ชอบคุณรามกับกระถินมาก แต่สงสารนิธิจังเลย


คิมหันตุ์ 11 พ.ค. 2554, 20:22:42 น.
คุณนิธิ..........ไม่นะ....T_____T ท้อได้แต่อย่าถอยนะคุณหมอ


mottanoy 11 พ.ค. 2554, 21:09:33 น.
เป็นกำลังใจให้ทุกคนรวมทั้งคนเขียนด้วยค่ะ


dino 12 พ.ค. 2554, 11:17:27 น.
น่าสงสารความรักขอคุณนิธิกับน้องสร้อยจัง โดนกีดกัน


Noka 12 พ.ค. 2554, 11:56:25 น.
ชอบทั้งสองคู่เลย ขอให้แฮปปี้ทั้งสองคู่เลยนะคะ


แพม 12 พ.ค. 2554, 15:32:30 น.
โอ้ละหนอ...


ก้อนอิฐ 12 พ.ค. 2554, 18:08:38 น.
สู้ๆ นะจ๊ะ..นิธิ


นางแก้ว 13 พ.ค. 2554, 08:11:05 น.
สู้ๆค่ะเพื่อนักอ่านที่รัก


nickelodon 19 ส.ค. 2554, 00:59:18 น.
ตอนนี้ดราม่ามาก ละครไทยชัดๆ 55555555


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account