โลกในจินตนาการ เกรดราบิเอล
วันหนึ่งเด้กทุกคนบนโลกได้หลับกันไปหมด หลับไปโดยไม่ตื่นทุกอย่างเริ่มวุ่นวายและหาสาเหตุไม่ได้ แต่ อากิฮาระ ชูอิจิได้ไปปรากฏตัวที่โลกที่ดูไปดูมาเหมือนโลกแฟนตาซีแต่ไม่สามารถกลับไปยังโลกได้ เมื่อรู้วิธีกลับไป ชูอิจิ และเพื่อนๆ ก็ได้รู้สึกถึงพลังของตนและเริ่มออกเดินทาง ทั้งได้พบต้นไม้และสัตว์ที่แปลกๆ มนุษย์ที่ดูใจดี และน่ากลัว ที่ได้เจอบนโลกใบนั้น แต่..เขาไม่รู้เลยว่ากำลังมีคนกลุ่มใหญ่ซึ่งเป็นคนที่ต้องการจะครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างหมายหัวอยู่...
Tags: แฟนตาซี ผจญภัย
ตอน: ดาบสายฟ้า และความมืด
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
" ครูค่ะ! เด็กคนนั้นแกล้งหนูค่ะ !"
" ครูครับ! เด็กคนนั้นนิสัยไม่ดีเลย! "
" เงียบก่อนนะจ๊ะ เด็กๆ "
ผู้ใหญ่ที่เป็นผู้หญิงยืนอยู่หน้าห้องๆ หนึ่ง ซึ่งถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มเด็กวัยประมาณประถมชี้ไปทางประตูที่มีแต่รอยคีดเขียนคำด่าสารพัด และการวาดภาพที่เหมือนสัตว์ประหลาด
เด็กทุกคนที่ยืนอยู่ชี้นิ้วไปที่ประตู และดูด่าว่าร้ายเหมือนเป็นตัวประหลาดแต่ผู้ใหญ่ที่ได้ชื่อว่า ครู กับทำได้เพียงแค่มองด้วยความเบื่อหน่าย
ภายในห้องที่มีประตูคีดเขียนบานนั้น มีเด็กชายวัยประถมนั่งกอดเข่าก้มหน้าอยู่ รอบข้างมีเพียงเตียงนอนไม้ ซึ่งอยู่มุมห้อง ที่มีหมอนและผ้าห่มที่พับไว้อย่างเรียบร้อยวางไว้บนหัวนอนของเตียง ข้างๆ ก็มีโต๊ะไม้เล็กๆ มีลิ้นชักอยู่สองชั้น บนโต๊ะมีโคมไฟผุผุตั้งอยู่บนนั้น
รอบข้างมืดมากๆ และหนาว เด็กชายเริ่มตัวสั่น ข้างนอกฝนก็เริ่มตก
" นิสัยไม่ดี! "
" เกลียด! เกลียดที่สุด! "
เสียงพวกนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มมีการเคาะประตูดัง ปังๆ จึงทำให้เด็กชายกลัวและรีบปิดหูตัวสั่นมากขึ้น
" ฉัน..ฉันยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย "
เปรี้ยง!! เสียงฟ้าผ่าดังจนทุกอย่างมืดและเงียบไป เด็กชายเลยเริ่มเบาใจขึ้น และเลิกตัวสั่น แต่ก็ยังกลัวกับเสียงฝนตกและฟ้าผ่าอยู่หน่อยๆ
ผ่านไปประมาณ 10 นาทีกว่าๆ เสียงทุกอย่างยิ่งเงียบลง ฝนก็หยุดตก เด็กชายลุกขึ้นไปทางประตูและลองแนบหูที่ประตู เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่หน้าประตูแล้ว
เอี๊ยด... เสียงประตูที่จะพังเพราะแรงเคาะของเด็กคนอื่นๆ เมื่อสักครู่ ดังขึ้น
" ชูจัง ไม่เป็นไรนะ " ผู้ใหญ่ที่เรียกได้ว่าเป็นครูซึ่งยืนอยู่หน้าห้องกับกลุ่มเด็กพูดด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าของเธอดูกังวล แต่ก็ยังคงฝืนยิ้ม
" ครับ " เด็กชายพูดพลางพยัคหน้ารับไปด้วย
" ดีจังเลย งั้นครูมีข่าวดีนะ " สีหน้าดีขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบ
เด็กชายเงยหน้ามองครูก่อนจะก้มลงอีกครั้ง
" คือ-- "
ฟุบ!
เฮือก!
เมื่อลืมตาตื่น ทุกอย่างเป็นสีออกคราม และพอมองไปทางขวาก็มีหน้าต่างซึ่งที่ตัวเองอยู่คือในห้องนอน ตอนนี้ผู้ชายวัยสิบห้าปีลุกขึ้นจากเตียง และไปเปิดผ้าม่าน เมื่อแสงแดดยามเช้ากระทบกับดวงตาที่พึ่งตื่นจึงทำให้รู้แสบตา ผู้ชายวัยสิบห้าจึงเอามือขึ้นมาบังบริเวนตา เพื่อไม่ให้แสงเข้าตามากเกินไป
" พี่ชาย ตื่นรึยังค่ะ " เสียงของเด็กผู้หญิงที่ดูอ่อนโยนดังขึ้นจากนอกประตูห้องนอน
" ตื่นแล้วล่ะ ยูอิ "
" หนูขอเข้าไปนะ "
หลังจากพูดจบ เด็กสาวที่ได้ชื่อว่ายูอิจึงเปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในห้อง ยูอิมองมาที่พี่ชายของตัวเองที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างภายในห้อง
" พี่ชูอิจิ วันนี้ไปโรงเรียนไหวมั้ยค่ะ "
" อืม..พอไหว "
ชูอิจิมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งก่อนจะมองน้องสาวที่อยู่ในชุดนักเรียนปกกะลาสี กระโปร่งสีฟ้าและมีเนคไท
" ถ้ายังไงเพื่อนการขอบคุณที่ดูแลพี่มาสองคือน วันหยุดเดี๋ยวพี่พาไปเที่ยวนะ "
" ค่ะ! ขอบคุณมากๆ ค่ะ พี่ชาย"
" อืม ก็ยูอิเป็นน้องสาวคนสำคัญของพี่นี่นา... "
ที่โรงเรียน ฮาซากุรามิ
ชูอิจิที่อยู่ในชุดนักเรียนสีน้ำเงินนั่งริมหน้าต่างและเหม่อมองออกไปข้างนอกด้วยความรู้สึกที่สบาย รอบข้างมีเพื่อนกลุ่มเล็กกลุ่มน้อยกระจายอยู่ทั้งแถวกลางห้อง หน้าและหลัง ของห้องเรียนปีสามห้องเอ แต่ละกลุ่มก็จะคุยเรื่องที่แตกต่างกันออกไป ทั้งเรื่องดารา ละคร ดูดวง การเมือง ตลก มีเรื่องให้คุยกัน
ครืด...
ประตูห้องเรียนเปิดออกพร้อมด้วยผู้ชายผมสีน้ำตาลในชุดนักเรียนสีน้ำเงินที่รุ่มร่ามดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนนักเลง
ชูอิจิไม่สนใจแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ชายผมน้ำตาลเดินมาที่โต๊ะตัวหน้าชูอิจิและวางกระเป๋าลงพลางนั่งที่เก้าอี้ และหันมามองชูอิจิ
" เฮ้! มาโรงเรียนได้แล้วเหรอเพื่อน? "
" ใครเพื่อนนาย " ชูอิจิตอบคาเครุด้วยท่าทางเย็นชาและรวดเร็ว
" ยะ..อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉัน อายาโมโตะ คาเครุ คนอย่างฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายจริงๆ นะ " คาเครุทำท่าทางอ้อนวอนเหมือนน้องแมวอดอาหาร แต่ทางทางมันไม่ค่อยเข้ากับชุดนักเรียนที่รุ่มร่ามเท่าไรนัก
" หนวกหูจริง "
" โธ่...ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายจริงๆ ที่สำคัญฉันเป็นห่วงนายยิ่งชีพเลยนะ " คาเครุยืนกอดอก
" คำพูดของนายเหมือน... "
" เหมือนคำพูดที่ดูเป็นห่วงเพื่อนคนสำคัญใช่มั้ย? " ทำท่าวางมาด
" สยองน่ะ "
" ใช่ๆ สยอ- "
คาเครุจากท่าวางมาด กลายเป็นแทบร้องไห้แทน และตะโกนด้วยความทรมานว่า " นี่ฉันเป็นห่วงนายนะ! แล้วทำไมพูดแบบนี้ล่ะ! "
" ก็นายทำท่าแบบนี้เองนี่ " ชูอิจิหาวเสร็จก็ตอบกลับด้วยความเย็นชาอีก
โครม!!
เสียงดังๆ ของคนที่ล้มลงไปกับพื้นที่จู่ๆ ก็เกิขึ้นในห้องเรียน ทุกกลุ่มที่เคยยืนคุยอยู่ พอหันไปตามเสียงก็เห็นลงนอนกันอย่างกลาดเกลื่อน แม้แต่คนที่เมื่อกี้้ยังยืนตะโกนอยู่ อย่างคาเครุก็ล้มนอนลงไป นี่ไม่ใช่การเล่นละครแน่ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น...
ชูอิจิยังพอตั้งสติได้จึงเดินออกไปดูที่ระเบียงทางเดินหน้าห้องเรียน ชูอิจิตกใจเมื่อเห้นภาพเบื้องหน้า เพราะสิ่งที่เห็นคือ มันเหมือนกับทุกคนที่นอนอยู่ในห้อง ทุกคนลงไปนอนกับพื้นกันหมด ไม่ว่าจะพิงตามระเบียงหรือนอนกลางทางเดิน
ฟุบ!
จู่ๆ ชูอิจิก็เริ่มไม่มีแรงจะยืนจึงล้มลงนั่งไปหน้าประตู ดวงตาของเขาเริ่มที่จะหลับลง
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
เสียงวิ่งดังขึ้นมาตามทางเดินด้วยความวุ่นวาย ในดวงตาที่ยังพอเห็นได้เพียงสะลึมสะลือ ตรงหน้าชูอิจิมีผู้หญิงใส่ชุดสีเลือดหมูเหมือนทำงานบริษัทมานุ่งและเรีกชื่อชูอิจิอยู่ตรงหน้า
" ชูอิจิ! ชูอิจิลูกแม่! "
" คุณ..แม่... "
ฟุบ!
ทุกอย่างมืดสนิท เหมือนในฝัน ทั้งหนาวและกดดัน แต่ว่าไม่นาน ก็มีสายฟ้าผ่าลงมาตรงหน้าซ้ำไปซ้ำมาตรงหน้า
ชูอิจิเดินเข้าไปใกล้สายฟ้าตรงจุดนั้น
เปรี้ยง!!
สายฟ้าผ่าลงมาอย่างแรงตรงหน้าอีกครั้ง ทันใดนั้นสายฟ้าที่ผ่าลงมากลายเป็นกลุ่มก้อนสีดำ พอมองดีๆ ก็มีรูปร่างคล้ายๆ กับดาบ
" ดาบสีดำ... "
รอบๆ ดาบสีดำที่ยังเห็นรูปร่างได้ไม่เต็มที่ มีสายฟ้าสีขาววิ่งอยู่รอบๆ ดูแล้วเหมือนรั้วกั้นอันตราย ถ้าโดนแล้วต้องช็อตแน่ๆ
( หยิบมันขึ้นมาสิ... ได้โปรด... )
มีเสียงพูดเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของชูอิจิ เป็นเสียงของผู้ชายวัยหนุ่มพูดขึ้น
" ใคร!? " ชูอิจิตะโกนและมองไปรอบๆ
( ข้าเป็นเพียงคนที่สามารถควบคุมสายฟ้าแห่งแสงได้... ข้าอยากให้เจ้าใช้ดาบสีดำเล่มนั้น ควบคุมสายฟ้าแทนข้า และช่วยโลกที่มีแต่ความมืดของพวกข้าด้วย )
" มะ..หมายความว่าไง "
( ข้าคือคนของโลกเกรดราบิเอล มีนามว่า คาลอส ข้าอาศัยอยู่ในเมืองมิเอล ซึ่งเป็นเมืองที่ข้าเคยปกป้องอยู่ แต่ข้าดันถูกเพื่อนฆ่าตาย )
" แล้วไง มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย แล้วที่ทุกคนหลับไปล่ะ มันหมายความว่าไง " ชูอิจิมองไปรอบๆ อีกครั้ง
( ข้าจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง )
" ... "
( ข้าเป็นผู้ใช้สายฟ้าแห่งแสง และข้ามีเพื่อนชื่อ อากูล เป็นผู้ใช้สายฟ้าสีดำ ซึ่งอาศัยในเมืองบิเอลตั้งแต่เด็ก พวกเราใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขเหมือนครอบครัว และมีเพื่อนมากมาย ทั้งข้างบ้าน ทั้งในเมือง และที่อื่นในเมืองอีกมากมาย และพวกเราก็ช่วยกันฝึกซ้อมเพื่อเตรียมการรับมือกับฝ่ายมืดหรือที่เรียกว่า คิลเลอร์ ลอเยอร์ )
" แล้ว... "
( แต่..มีอยู่มาวันหนึ่ง ที่เพื่อนของข้าไม่ออกมาจากห้อง และดูท่าทางเปลี่ยนไป ข้าคิดว่าคงไม่สบาย แต่เรีกเท่าไรก็ไม่ตอบเลย ข้าคิดว่าเขาต้องหิวแน่ๆ จึงเอาอาหารมาวางไว้ให้หน้าห้องทุกครั้งที่ข้าไม่อยู่และช่วงดึก หลังจากนั้นข้าก็ฝึกคนเดียวมาตลอด ทำให้ข้ากลายเป็นที่พึ่งของทุกคนในเวลาอันตราย )
" ก็ดีแล้วนี่ "
( มีอยู่มาวันหนึ่ง ข้ารู้สึกไม่ดี จึงไปเคาะประตูเรียก อากูล หลายต่อหลายครั้ง จนเขายอมเปิดประตูออกมา แต่..จู่ๆ ทุกอย่างก็เลือนหายไป พอรู้สึกตัวถึงได้รู้ว่า หมอนั้นเอาอาวุธของตัวเองออกมาแทงข้า จนเลือดไหลไม่หยุด )
" จากที่ฟัง ฉันจะไปทำอะไรได้งั้นเหรอ? "
( ข้าคิดว่าการที่เด็กทุกคนหลับไปก้คงเพราะถูกอัญเชิญมาโลกเกรดราบิเอล โดยพลังของท่านดิลเรียซึ่งเป็นราชินีของเมืองมิเอล และข้ารู้สึกว่าในกลุ่มเด็กที่ถูกอัญเชิญมามากกว่า หนึ่งหมื่นคน ข้าถูกใจท่านมากที่สุด ข้าอยากให้ท่านใช้พลังนี้เพื่อช่วยพวกเรา )
" ทำให้ทุกคนหลับเนี่ยนะ แล้วจะกลับกันยังไงเล่า! "
( ในกลุมเด็กที่อัญเชิญมา ถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งสามารถกำจัด อากูล เพื่อนข้าที่กลายเป็นปีศาจไปแล้วได้ ก็จะสามารถกลับไปยังโลกได้ )
" แล้วทำไมต้องเป็นพวกเราด้วย! มันไม่เกี่ยวเลยนะ! "
ชูอิจิตะโกนขึ้น ลมเริ่มพัดแรง ทำให้ผมสีดำและชายเสื้อนักเรียนขยับปลิวสะบัด รอบข้างเริ่มมีเมฆสีดำมารวมตัวกัน
( เพราะจินตนาการ... )
" อะไร..นะ? "
( เพราะเด็กๆ ทุกคนต้องเข้าใจแน่ว่า ในโลกนี้มีสิ่งอัศจรรย์มากมาย และตอนนี้กำลังจะหายไปเพราะความมืดครอบงำ ท่านดิลเรียคิดว่า เด็กๆ คงไม่ต้องการให้มันหายไป )
" งั้นเหรอ! ถึงยังไงเด็กๆ อย่างพวกเราก็ทำอะไรไม่ได้หรอก! ขนาดแค่พรุ่งนี้จะมีสิ่งไม่ดีัยังต้องพึ่งคำทำนายเลย! "
( แต่ถ้าไม่ช่วย มันอาจมีผลกระทบต่อโลกที่มนุษย์ทุกคนอาศัยอยู่ก็ได้ มันจะครอบงำไปทั่วพื้นที่ และทุกคนที่หลับไปจะไม่ฝื้นขึ้นมาอีกเลย )
" มะ..ไม่จริง "
( มันเป็นสิ่งที่ไม่อาจหยุดได้แล้ว ไม่ว่าจะเพื่อนหรือ ครอบครัวถ้าช่วยไม่ได้ ทุกอย่างหยุดลงที่หลับไปตลอดกาล )
ชูอิจิล้มลงนั่งคุกเข่าอย่างสิ้นหวัง เมื่อได้ยินว่าจะหยุดที่การหลับไปตลอดกาล หน้าของคุณแม่ คุณพ่อ และน้องสาวแวบเข้ามาในหัว ยิ่งทำให้รู้สึกสับสน
" นาย.. เชื่อใจในตัวฉันงั้นเหรอ? "
( ครับ ข้าเชื่อใจในตัวท่านอย่างมากครับ )
หมับ!
เขาจับกลุ่มก้อนสีดำที่มีรูปร่างคล้ายดาบอย่างไม่ลังเล และดึงขึ้น ทันใดนั้นสิ่งนั้นเริ่มเห็นรูปร่างได้ชัดขึ้น มันมีตรงโคนดาบเป็นสีดำที่แยกออกมาเหมือนปีกของนก มีอัญมณีสีทองติดอยู่ และไม่นานนัก มันก็กลายเป็นแหวนที่มีอัญมณีสีทองร่วงอยู่ในมือของชูอิจิ
( ถ้าท่านจะทำให้มันเป็นดาบ ท่านต้องรู้ชื่อของมัน )
" ธันเดอร์ พาราดิน "
( ทะ..ทำไมท่านถึงรู้ล่ะ? )
" ไม่รู้สิ จู่ๆ ก็แวบเข้ามาในหัวซะงั้น "
( ข้าจะใช้พลังพาท่านไปยังโลกของเกรดราบิเอลนะครับ )
" อา.. ฝากด้วยละ "
หลังจากนั้นทุกอย่างรอบตัวก็กลายเป็นสีขาวเหมือนแสงสว่าง รอบตัวอบอุ่น... ภาพเบื้องหน้ากำลังจะเกิดขึ้น...
(อัพต่อแล้วนะ!! รอตอนหน้าได้เลย ส่งข้อความความคิดเห็นมาได้ที่ 0839029197 (ทาคิ) )
TAKIZARA
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ส.ค. 2555, 20:51:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ส.ค. 2555, 18:34:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 1278
พับดาว 22 ส.ค. 2555, 21:31:44 น.
น่าสนุกดีนะ
น่าสนุกดีนะ
jenwuch 25 ส.ค. 2555, 21:32:23 น.
อ่านแล้วจ้า ยังมือใหม่อยู่เลยนะ สู้ๆ
พยายามอ่านเยอะๆ เขียนแยะๆ แล้วจะค่อยๆเจ๋งเอง
เป็นกำลังใจให้
อ่านแล้วจ้า ยังมือใหม่อยู่เลยนะ สู้ๆ
พยายามอ่านเยอะๆ เขียนแยะๆ แล้วจะค่อยๆเจ๋งเอง
เป็นกำลังใจให้