♥ เรทรัก ♥
มุกชมพู สาวน้อยหนีรัก ที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อแม่ มุมมองของเธอเกี่ยวกับผู้ชายคือ ความไม่มีตัวตน คือความว่างเปล่า เธอ ไม่เคยมองเห็นอนาคตบุรุษเพศผู้ไดที่จะมายืนเคียงข้างตราบชั่ว นิจนิรันดร์อย่างในนิทานปรัมปราเพ้อฝัน เพราะทั้งชีวิต เธอ มีเพียงแม่เท่านั้นที่เป็นทุกอย่าง เธอจึงตั้งกำแพงภาษีหัวใจไว้สูงลิบลิ่ว ยากที่ใครจะก้าวข้ามมาถึงเธอได้ แต่...เมื่อต้องมาเจอะเจอกับแม่เหล็กขั้วเดียวกันแต่ต่างเพศอย่าง ติณณภพ ที่...ผู้ชายของตระกูลเหมือนต้องคำสาป ให้ต้องพบกับหญิงหลายใจอยู่ร่ำไป รุ่นแล้วรุ่นเล่า เขาจึงไม่อินังขังขอบนำเรื่องของหัวใจมาปะปนกับความต้องการตามธรรมชาติของผู้ชาย แค่...หล่อ รวย มีฐานะหน้าที่การงานดี แค่นี้เขาก็ เลือกได้ จะรังสรรค์สเป็กสาวที่จะให้มาเป็น คู่ควง คู่เที่ยว คู่นอน เลิศเลอเพอเฟ็คขนาดไหนก็ย่อมได้ ยิ่งมาเจอโจทย์ที่ดูเหมือนจะยากขึ้นมาสักหน่อยอย่างสาวมุกชมพู มันยิ่งไปเพิ่มความสนุกในการแก้โจทย์ เพื่อผลลัพธ์ที่เขาต้องการนั่นก็คือ ลากเธอมาร่วมเป็นหนึ่งในสาวกสาวบนเตียงของเขา หากเขาแก้โจทย์ที่ดูเหมือนจะยากนี้ได้ ขี้คร้านเจ้าหล่อนจะอ่อนปวกเปียกเป็นขี้ผึ้งรนไฟให้เขาปั้นแต่งแล้วแต่จะให้เป็นตัวอะไรได้ตามใจปรารถนา ยิ่งได้คุณแม่เจ้าหล่อนผู้แสนจะนำเสนอลูกสาวให้กับผู้ชายมั่งคั่งร่ำรวย มีหน้ามีตาในสังคมแบบนี้ด้วยแล้วละก็ยิ่งเข้าทางเขา
มาดูกัน ระหว่างสาวมั่นอย่างมุกชมพู ผู้ไม่เคยงออกชายใดมาให้แอบอิงพึ่งพิง กับ ผู้ชายมาดนิ่งแต่สิงความเจ้าชู้ไว้ในตัว คล้ายเป็นตัวแทนของผู้ชายในตระกูล เอาคืนหญิงสาวทั้งหลายซึ่งถูกตั้งสมมุติฐานว่ามากรักหลายใจเหมือนกันหมด มีเงินให้ใจก็มา ไม่มีทรัพย์สินเงินทองให้ ใจก็ห่างออกไป ศึกครั้งนี้ ใครจะชนะและใครจะแพ้ยับเยิน หรือว่า...จะเยินทั้งสองฝ่าย...
เรื่องราวของคนทั้งคู่ ค่อนข้างจะติดเรทอยู่สักหน่อย ก็ประมาณ... ‘เรทรัก’ ละค่ะ
มาดูกัน ระหว่างสาวมั่นอย่างมุกชมพู ผู้ไม่เคยงออกชายใดมาให้แอบอิงพึ่งพิง กับ ผู้ชายมาดนิ่งแต่สิงความเจ้าชู้ไว้ในตัว คล้ายเป็นตัวแทนของผู้ชายในตระกูล เอาคืนหญิงสาวทั้งหลายซึ่งถูกตั้งสมมุติฐานว่ามากรักหลายใจเหมือนกันหมด มีเงินให้ใจก็มา ไม่มีทรัพย์สินเงินทองให้ ใจก็ห่างออกไป ศึกครั้งนี้ ใครจะชนะและใครจะแพ้ยับเยิน หรือว่า...จะเยินทั้งสองฝ่าย...
เรื่องราวของคนทั้งคู่ ค่อนข้างจะติดเรทอยู่สักหน่อย ก็ประมาณ... ‘เรทรัก’ ละค่ะ
Tags: เรื่องราวของแม่เหล็กขั้วเดียวกันแต่ต่างเพศ อย่าง มุกชมพู กับ ติณณภพ ที่ทั้งคู่ไม่มีความศรัทธาในเรื่องของ...ความรัก
ตอน: ตอนที่ 33 (อวสาน...)
ตอนนี้เป็นตอน “อวสาน” แล้วค่ะ ปั่นจนทัน ♥ บลูมูน ♥ ดวงจันทร์สีน้ำเงิน (คืนพระจันทร์เต็มดวง) พอดี...ติดเรทเล็กน้อยนะคะ (สำหรับ 18+)
……….
“เดี๋ยว!...เดี๋ยวก่อนมุก อย่าเพิ่งไป”
ภูวดลรีบรั้งมุกชมพูที่กำลังเดินอย่างเลื่อนลอยไปจนใกล้จะถึงประตูรั้ว หล่อนหยุดเดินและรอจนกระทั่งภูวดลตามมาทันและอ้อมมาดักหน้าหญิงสาวที่แววตาดูว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย...
“มุก...ช่วยพี่ชายเราได้ไหม ช่วยพี่ติณณ์ด้วย...”
“ช่วยอะไร...ช่วยไปให้ไกลเขา เร็วที่สุดใช่ไหม...”
น้ำเสียงแสนเศร้า...แหบเครือ...สิ้นเรี่ยวแรง...ราวกับหล่อนสูญเสียกำลังใจอย่างที่สุด
“มุก...พี่ติณณ์...ตกอยู่ในสภาพนี้ มุกพอจะรับได้ไหม”
ภูวดลบอกไป...หยุดขบกรามไปเพื่อข่ม สะกดความรันทดในชะตากรรมของพี่ชายให้มันอยู่แต่ภายในจิตใจ และถามมุกชมพูออกไปอย่างเจียมตัว พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้มุกชมพูได้ดูคลิบสั้นๆที่เขาทันจับภาพความเคลื่อนไหวของพี่ชายไว้ได้ ชั่วขณะที่คำนึงถึงคนที่เขาสั่งให้รอ ให้หล่อนได้เห็นด้วยตา...มันดีกว่าคำบอกเล่านับร้อยนับพัน และเขาไม่บังคับถ้ามุกชมพูจะปฏิเสธพี่ชายพิการของเขา
“...”
มุกชมพูรับมาดูอย่างงงๆในตอนแรก...
“กริ๊ด..”
และหล่อนถึงกับต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากอุดเสียงที่กำลังจะกรีดร้องของตัวเอง น้ำตาหล่อนพลันล่วงริน สงสารสามีจับใจ และเหมือนตัดสินใจอะไรได้ หล่อนจึงหันหลังจะวิ่งกลับไปทางเก่าที่จะเข้าสู่ตัวคฤหาสน์ เพียงถ้าภูวดลจะกระโจนคว้ารังแขนเรียวบางไว้ไม่ทัน
“ทำไม! เขาเป็นขนาดนี้นะ..”
ติณณภพมีอันเป็นไปถึงขนาดนี้น้องชายยังจะมารั้ง หล่อนจึงตะคอกลั่นทั้งยังไม่หยุดหลั่งน้ำตา
“มีสติหน่อยสิมุก! กับพี่ติณณ์น่ะ ขืนทะเร่อทะร่าวิ่งกลับเข้าไปแบบนี้มีแต่จะเสียเรื่อง!”
ภูวดลพูดถูก จะจัดการกับพี่ชายเจ้าปัญหาต้องใคร่ครวญให้รอบครอบ ต้องมีสติ...
“แล้วจะให้ทำยังไง...ฮึก...”
มุกชมพูมีแต่จะนึกสงสารลืมภาพบาดตาบาดใจก่อนหน้าไปจนสิ้น ทั้งเข้าใจแล้วที่เขาจงใจสร้างภาพทำร้ายจิตใจหล่อน ก็เพื่อให้หล่อนตัดใจและไปจากชายพิการอย่างเขา...แต่ หล่อนรู้อย่างนี้แล้ว ก็อย่าได้หวังว่ามันจะสำเร็จ!
“แผลที่กายเขาน่ะมันไม่เท่าไหร่ แต่แผลลึกในใจมันเหวะหวะกว่า เขาถึงได้เป็นอย่างนี้ มุกเข้าใจไหม”
“...”
“พี่ติณณ์คิดว่าเขาไม่มีใครเลย ถึงได้ไม่เห็นค่าของตัวเองแบบนี้...และถ้าจะจัดการกับพี่ติณณ์เราคิดว่า...คงต้องจัดการกับ ใครบางคนก่อน มาทางนี้เถอะ”
ภูวดลจึงชวนมุกชมพูไปนั่งยังซุ้มไม้ภายในบริเวณรั้ว และมุกชมพูก็เข้าใจในทันที ‘ใครบางคน’ เพื่อนหมายถึง คุณพ่อบ้านวัยชรา แขนขาสำคัญของติณณภพ…
“ออกมาแล้ว!”
เป็นไปตามคาด คุณพ่อบ้านออกมาสำรวจความเรียบร้อย...
“อุบ!”
“ไม่ต้องตกใจ เราจะแค่คุยกันดีๆ ถ้าคุณพ่อบ้าน ให้ความร่วมมือ ตกลงไหม”
“อือๆ...”
วงแขนแกร่งที่เข้ามาล็อคตัวกับมือหนาที่มาประกบปิดปากทำเอาคุณพ่อบ้านวินัยเกือบหัวใจวาย แต่เสียงบอกกึ่งขู่ที่ตามมาทำให้พ่อบ้านวัยชราคลายความตกอกตกใจและพยักหน้าตอบรับในลำคอประมาณว่าจะยอมพูดคุยด้วยดีๆ...
“ผม ภูวดล เป็น...”
“ผมทราบครับ ว่าคุณสองคนเป็นใคร”
คุณพ่อบ้านเหลือบแลมาทางมุกชมพูพลางถอนใจ
อ้อ! ภูวดลลืมไป ก็คงต้องรู้สินะ ไม่เช่นนั้นจะมาเป็นคนสนิทเป็นแขนขาให้พี่ชายเขาได้อย่างไร
“แล้วที่นี่ เขาไม่มีใครเลยหรืออย่างไร ถึงเหมือนกับถูกละเลย พี่ผมจะเป็นยังไงก็ชั่ง”
ภูวดลถามดักคอประมาณว่าเขารู้ความลับของพี่ชายแล้วและพูดกึ่งตำหนิ ตำหนิคนตรงหน้าด้วยละ มุกชมพูฟังการสนทนาอย่างเงียบๆ ปล่อยภูวดลซักฟอกเรื่องราวจากปากคนสนิทของพี่ชายเขาไป
“ป้าแท้...พี่ชายแท้ๆ...ยังทำอะไรไม่ได้ ผมเป็นเพียงพ่อบ้านแก่ๆ ที่ทำได้และทำไปแล้วก็คือเตือน...กับที่ต้องทำประจำคือทำตามคำสั่งของเขาเท่านั้น...อันที่จริง หนทางการรักษาก็ยังไม่ตัน คุณแอนดรูว์เข้ามาตะล่อมเกลี้ยกล่อมให้น้องชายเข้ารับการผ่าตัดอยู่หลายครั้งแต่ไม่เป็นผล”
“หมายความว่า ถ้าพี่ชาย ยอมเข้ารับการผ่าตัดก็มีสิทธิกลับมาเดินได้เป็นปกติอีกครั้ง”
ภูวดลและมุกชมพูหันมองหน้ากัน ความหวังเริ่มเรืองรอง...
“แพทย์ที่ให้การรักษาแจ้งว่า ผลสำเร็จของการผ่าตัดจะมีเกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ครับ ถ้าไม่ทิ้งไว้นาน...”
แล้วทำไมพี่ชายเขาถึงไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัด ทำเหมือนอยากจะนั่งอยู่บนรถเข็นไปจนตลอดชีวิตอย่างนั้นแหละ ชอบคิดชอบทำอะไรแปลกๆเพี้ยนๆ
จริงสิ! เขาเอง...ก็ยังไม่ได้บอกเรื่องมารดาให้พี่ชายได้ทราบ มัวแต่โมโหกับภาพที่เห็น แต่กับพี่ชายเขา ถ้าแค่เดินกลับไปบอกเรื่องแม่แล้วว่า ให้ไปผ่าตัดขาซะ ก็เกรงจะเป็นเหมือนอย่างพี่แอนดรูว์ พี่ชายเขาเจอมาอีก คือ...ต่อให้ยังไงก็ไม่ยอม...ภูวดลครุ่นคิดไปมา สุดท้าย...สายตาไปหยุดอยู่ที่...มุกชมพู
“ผมมีวิธี...”
หน้าตาของคนบอกแผนเต็มไปด้วยความหวัง แต่คนรับฟังโดยเฉพาะผู้ที่จะต้องรับแผนไปดำเนินการอย่างมุกชมพูดูจะไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ก็ ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย...
.......................................................................................
ติณณภพยังคงเฝ้าขังตัวเองให้ติดอยู่ในฝันร้าย...ทำไมแม่ถึงไม่ยอมบอกเขาก่อนหน้า ทำไมแม่ถึงบอกในวันที่มันสายไปเสียแล้ว คำเรียกขานว่า ‘แม่’ ที่เขาเปล่งออกไป คำเรียกที่ออกมาจากจิตวิญญาณของเขามันผ่านไปไม่ถึงท่าน...
แต่...ใช่สิ! ทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นความผิดของเขาเองที่ปฏิเสธท่านในวันที่ท่านมาขอพบเขาถึงที่ทำงาน ใช่...เป็นเขาเองที่ตัดโอกาสตัวเอง...ที่จะได้รับรู้ความรู้สึกของท่าน...หากวันนั้นเขายอมที่จะรับรู้เขาคงไม่เที่ยวไปทำร้ายจิตใจของใครต่อใคร...จนสุดท้ายตัวเองต้องมานั่งติดอยู่ในบ่วงทุกข์หนักหนาสาหัส และมันคงเป็นอยู่เช่นนี้ต่อไปอีกนานเท่านานตราบสิ้นชีวิต...
“คุณคาร์ลครับ...”
คาร์โลว์ วินเทอร์ส หรือติณณภพ ภูษณวัฒน์ จากเดิมที่ยังคงนั่งจมจ่อมอยู่กับความคิดที่ติดมาทางด้านลบ พอได้ยินเสียงเคาะประตูกับคำขออนุญาตเข้าพบของพ่อบ้านวินัยที่ดังตามมา เขาจึงเปลี่ยนทำทีเป็นหยิบเอกสารที่กองๆอยู่ตรงหน้าขึ้นมาดูๆ และยิ่งรู้ว่าเป็นใคร สายตาเขาจึงเด้งกลับไปที่คุณพ่อบ้านแสดงความรู้สึกว่าเขาไม่พอใจ
“คุณติณณ์ ขอโทษนะ ยังมีอีกเรื่องที่ผมยังไม่ได้แจ้งให้ทราบ”
เป็นภูวดลคนเดียวที่กลับเข้ามาพบติณณภพ มุกชมพูถูกทิ้งให้รออยู่นอกห้อง และภูวดลหันมองไปทางคุณพ่อบ้านวินัยทำนอง ‘ขอพูดธุระเป็นการส่วนตัว’
“คุณคาร์ลครับ...”
และพ่อบ้านวินัยก็รับมุก ติณณภพพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ก่อนจะหันกลับมาหรี่ตามองคู่กรณี...
“คุณแม่ยังอยู่...”
“หะ! วะ...ว่าไงนะ!”
ติณณภพทั้งตกใจทั้งสุดแสนจะยินดี
“หูคุณไม่เพี้ยนหรอก ท่านยังอยู่ ทีมแพทย์ยื้อชีวิตท่านไว้ได้ ตอนนี้อยู่ระหว่างติดตามอาการ...ข่าวประสบอุบัติเหตุของคุณ ทำท่านตกใจจนเป็นลม พอฟื้นก็จะรีบมาติดตามคุณด้วยตัวเอง แต่ผมขอร้องไว้ เพราะท่านยังต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์...ตั้งแต่ที่ท่านรอดมา...ท่านอยากพบคุณ...”
เขาก็อยากพบท่านเหลือเกิน...แต่ถ้าเขาไปพบท่าน....กลัวว่าสภาพของเขาจะทำให้มารดาช็อคไปอีกรอบ
“คือ...”
ติณณภพลดมือลงลูบไปบริเวณขาส่วนที่เป็นปัญหา...
“ผมแค่มาแจ้งข่าว คุณจะคิดทำอย่างไรก็แล้วแต่ กับ อีกเรื่อง...ผมมีธุระด่วน เกี่ยวกับคุณพ่อของผม และผมต้องรีบกลับ แต่ติดปัญหา มุกชมพูเผลอทำเอกสารส่วนตัวหายหมด ไม่แน่ใจว่าถูกฉกไปหรือหายเอง ผมจึงจะขอฝากเธอไว้ที่นี่ก่อน...ได้ไหม ผมไม่อยากให้มุกอยู่ที่โรงแรมตามลำพัง เธอไม่มีเอกสารแสดงตัวตนสักอย่าง แต่ถ้าคุณ...”
“ฝาก...เอ่อ..ฝากก็ได้..คง..ไม่นาน”
“ครับ คิดว่า ไม่นาน...”
แววตาคมแกร่งที่มันวูบไหวดูมีพิรุธของพี่ชาย ที่เขาได้เห็นแวบหนึ่ง มันทำให้เขาเกิดความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมสำหรับแผน ‘ฝากปลาย่างหอมๆ ไว้กับแมวหิวโซ’
“คุณติณณ์อย่าลืมแจ้งคุณพ่อบ้านเรื่องมุกด้วยนะครับ ผมจะพาเธอกลับไปเช็คเอ้าท์แล้วพาเธอย้อนกลับมาส่งที่นี่แล้วผมก็จะกลับเลย ผมลาแล้วกัน” ถึงตอนนี้ภูวดลจึงยอมยกมือไหว้พี่ชาย และติณณภพรับไหว้ เป็นครั้งแรกในฐานะ น้องชาย-พี่ชาย
“ฝาก...ดูแลแม่ด้วย...”
“ผมดูแลคุณแม่อยู่แล้ว ฝากดูแลมุกชมพูให้ดีด้วยก็แล้วกัน...”
‘ได้...ได้สิ’
ติณณภพตอบรับน้องชายไม่ทัน เพราะจบประโยคสุดท้าย ภูวดลก็ก้าวออกพ้นห้อง ทั้งปิดประตูตาม และถัดจากนั้นไม่ถึงสามนาทีดี โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของติณณภพก็ดังขึ้น...
“อะไรนะ! พูดใหม่อีกทีซิ!..ไม้เหรอ! เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”
และมันคือข่าวร้ายจากเมืองไทย นักเรียนนักเลงยกพวกตีกัน สาดกระสุนปืนเข้าห้ำหั่นกัน แล้วไม้ที่บังเอิญอยู่ใกล้ที่เกิดเหตุถูกลูกหลงได้รับบาดเจ็บสาหัส
“บัดซบจริง!” แล้วนี่เขาจะบอกพ่อบ้านวินัยที่มีลูกชายคนเดียวได้ยังไง
ปัง!!!
ติณณภพทุบโต๊ะระเบิดอารมณ์โมโหกลุ่มวัยรุ่นที่ก่อความความเดือดร้อนรำคาญรายวันแล้วยังมาทำให้คนของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสอีก
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณคาร์ล!”
คุณพ่อบ้านที่กำลังเปิดประตูเข้ามา ทันได้ยินและได้เห็นอากัปกิริยาของเจ้านายหนุ่ม
“...เกิดเรื่องขึ้นที่เมืองไทย...ไม้ถูกกระสุนลูกหลงจากกลุ่มวัยรุ่นที่ยกพวกตีกัน...อาการ...สาหัส”
ในที่สุดติณณภพก็จำต้องรีบเปิดปากบอกเรื่องคนสนิทให้ผู้ที่เป็นบิดาทราบ เพราะมันเป็นวินาทีเป็นวินาทีตายของลูกชายโทนของเขา
“ไม้!”
คุณพ่อบ้านยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง ใบหน้าที่เหี่ยวย่นบ่งบอกถึงความอาวุโสนั้นเต็มไปด้วยความตกใจและเป็นกังวล
“รีบกลับเมืองไทย! เวลานี้ไม้ต้องการคุณพ่อบ้าน มากที่สุด...”
“แล้วคุณคาร์ล...”
“ไม่ต้องห่วง ผมจัดการตัวเองได้ รีบไปซะ”
“ครับ ขอบคุณครับคุณคาร์ล...”
พ่อบ้านวินัยรีบหันหลังก้าวออกจากห้องทำงานเขาไป อย่างนี้...บ้านทั้งหลัง เขาก็ถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง...ไม่สิ! เพราะใครอีกคนกำลังจะมา...มาอยู่ในความดูแลของเขา แต่...สภาพของติณณภพในตอนนี้...คงต้องนำประโยคก่อนหน้ามาจัดเรียงคำพูดเสียใหม่มากกว่ากระมัง...
.......................................................................................
“ทั้งหมดเท่าไหร่คะ”
มุกชมพูเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ ‘ช็อปกระจาย’ ด้วยบัตรเครดิตบัตรเสริมที่ติณณภพทำและยัดเยียดให้มุกชมพูถือไว้นานแล้ว...
‘พี่ทำให้มุก เผื่อจำเป็นต้องใช้’
‘ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ของมุกเองก็มี’
ทั้งที่วงเงินในบัตรหลักของหล่อนมันเทียบไม่ได้สักกระผีก กับวงเงินในบัตรเสริมของเขา แต่หล่อนก็ไม่เต็มใจที่จะรับมันให้มีความรู้สึกเหมือนหล่อนขายตัวอย่างไรไม่ทราบ
‘จะรับไว้ดีๆ หรืออยากจะรับด้วยวิธีพิเศษอื่น หืม...มุก’
ก็อย่างนี้ทุกที นิสัยไม่ดี หากหล่อนไม่ยอมรับ ไม่ยอมทำอะไรให้ ก็จะใช้วิธีบังคับ ข่มขู่
แต่คราวนี้...มันเป็นความจำเป็น...ชุดชั้นในกับชุดนอนสไตล์เซ็กซี่...กว่าที่เขาเคยซื้อหามาให้หล่อน...น้ำหอมกลิ่นโรม้านซ์ รวมทั้งที่เขาโฆษณาว่าเป็นน้ำหอมเพิ่มฟีโรโมน...กับชุดเสื้อผ้าที่แม้จะเลือกแบบน่ารักตามสไตล์ของหล่อนแต่ก็แอบมีหวือหวาเซ็กซี่...ทุกอย่างมันเป็นความจำเป็น...จำเป็นที่ต้องหยิบบัตรเสริมของเขามาใช้ เพราะเพียงแค่ชิ้นเดียว วงเงินในบัตรของหล่อนก็แทบจะไม่พอ และทุกอย่าง หล่อนก็...ทำเพื่อเขานี่
“รอกันนานไหมคะ”
“ไม่หรอก พี่แอนดรูว์เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน”
ภูวดลตอบเป็นภาษาอังกฤษเพื่อให้แอนดรูว์ที่เพิ่งมาสมทบได้เข้าใจในบทสนทนาระหว่างมุกชมพูกับเขา
“สวัสดีค่ะพี่แอนดรูว์”
มุกชมพูไหว้และทักพี่สามีเป็นภาษาไทย
“ซา วัด ดี คลับ”
แอนดรูว์ที่หล่อเหลาไม่แพ้น้องชาย พยายามตอบกลับมาเป็นภาษาไทยเช่นกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดูสบายๆ บุคลิกช่างแตกต่างกับน้องชายอย่างมากมาย
“เรากำลังแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในเมืองไทย โดยเฉพาะ อันซีนอินไทยแลนด์ ให้คุณพ่อบ้าน หนึ่งหรือสองเดือนนี่ น่าจะท่องเที่ยวได้ทั่วไทยเลยครับ หึๆๆ...”
บรรยากาศการสนทนาเป็นไปอย่างสบายๆ แอนดรูว์แค่มาร่วมรับรู้..รับมุก...
“พี่ต้องติดธุระสำคัญ สักระยะใช่ไหม”
คราวนี้แอนดรูว์พูดในภาษาถนัดของเขา
“ช่าย...ครับผม”
“และไม้ ก็ยังต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดอีกสัก...ระยะ”
คุณพ่อบ้านวินัยเสริม
“ถูกต้องแล้วครับ ส่วนผม ก็ยังติดธุระสำคัญเกี่ยวกับคุณพ่อ...หึๆ ที่เหลือคือเธอแล้วละมุก ทำให้สำเร็จ”
“เราจะพยายาม...เกลี้ยกล่อม”
หล่อนจะใช้ทุกอย่างที่มี ทวงสามีที่อาการครบสามสิบสอง คืนกลับมาให้ได้...
แต่พอเอาเข้าจริง มุกชมพูกลับใจฝ่อมันเสียดื้อๆ...เพียงแค่ก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้าไปในคฤหาสน์แวมไพร์ของติณณภพ หลังจากที่คุณพ่อบ้านแวะมาส่งทั้งมอบกุญแจสำรองไว้ให้ หล่อนก็หยุดชะงัก อย่างไปต่อไม่เป็นเสียแล้ว...
แต่...มาสู้กันสักตั้งเถอะ นายจอมมารพิการรัก คิดได้อย่างนั้นมุกชมพูจึงรวบรวมความกล้าก้าวต่อไปอย่างมั่นคง มุ่งตรงไปยังห้องทำงานที่เขาใช้แสดงสร้างภาพให้หล่อนรู้สึกร้าวรานก่อนหน้า มุกชมพูเคาะประตูก่อนจะถือวิสาสะผลักเข้าไปเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ และก็หยุดยืนนิ่งอยู่แค่ที่หน้าประตู เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม ก็แหงละ หล่อนรู้ความลับของเขาแล้วนี่..เขาเดินไม่ได้
“สวัสดีค่ะ...เอ่อ...คือ...”
“ภูวดลบอกเรื่องคุณกับผมแล้ว”
‘คุณ กับ...ผม เหรอ’
นี่เขาจงใจเพิ่มช่องว่างระหว่างกันสินะ ก็ได้...
“ดิฉันคงรบกวนคุณไม่นาน รอดลกลับมารับ ดิฉันก็ไม่ต้องรบกวนคุณติณณ์”
ติณณภพรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาบ้างเหมือนกันเมื่อคำพูดอย่างเหินห่างจากภรรยามันสะท้อนกลับมา แต่ต้องรีบทำใจให้ได้ว่า นี่คือคนสำคัญ ‘ของน้อง’ เขามันเลวบัดซบที่แย่งน้องมาครองนานแล้ว...
“ห้องของคุณที่ผมให้คุณพ่อบ้านจัดไว้ให้อยู่ทางปีกซ้าย อ้อ...คุณคงไม่ได้รับความสะดวกเท่าที่ควร เพราะคุณพ่อบ้านไม่อยู่”
นั่นน่ะ หล่อนรู้แล้ว...ก่อนเขาอีก
“แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหาร เพราะจะมีร้านอาหารไทยบริการส่งให้ทั้งสามมื้อ ติดต่อขอเซ็ทเมนูล่วงหน้าได้ ก็เหมือน...เอ่อ..ช่างเถอะ”
ติณณภพจะหลุดคำว่า ‘ก็เหมือนเดิม’แต่มันจะไปเฉียดใกล้ความคุ้นเคยเก่าๆมากเกินไป
“คุณนำสัมภาระไปเก็บก่อน แล้วมาพบกันที่โต๊ะอาหารเลยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หล่อนอยากอยู่ต่อเพื่อดูว่าเขาจะเคลื่อนย้ายไปยังที่ต่างๆอย่างไร แต่ทั้งอากัปกิริยาที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับงานอย่างขมักเขม้นต่อกับทั้งคำพูดของเขา มันเป็นการไล่หล่อนกรายๆ
และเมื่อหล่อนกลับจากจัดการข้าวของและเดินตามกลิ่นอาหารหอมกรุ่นมาจนพบห้องอาหาร ติณณภพก็ยังไม่มา มีเพียงเสียงโทรศัพท์ที่วางตรงเคาน์เตอร์บาร์ดังขึ้นมาแทน หล่อนละล้าละลังอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินไปรับสาย
“มุกชมพู เชิญคุณทานก่อนได้เลยไม่ต้องรอ ผมยังไม่เสร็จธุระและคงอีกนาน ทานเสร็จก็ปล่อยไว้อย่างนั้น แล้วก็เข้าพักผ่อนได้เลย”
“อ้าว แล้วพี่ เอ่อ...คุณติณณ์ไม่หิวหรือคะ มุกจัดไปให้ที่..”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้อง ขอบคุณครับ แค่นี้นะผมรีบ”
“เอ่อ..ค่ะ”
หล่อนรู้...ที่เขาบ่ายเบี่ยงผิดนัดไม่ยอมมาพบกันที่ห้องอาหาร ก็คงเพราะเขาไม่มีปัญญาที่จะมาน่ะสิ เดี๋ยวก็รู้...หล่อนจะรุกแล้วละนะ มาลองกำลังกันสักตั้ง
“กะ...กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”
สิ้นเสียงกรีดร้องของหล่อน เสียงขลุกขลักจากห้องที่อยู่ไม่ไกลก็ดังขึ้นตามมา ตามด้วยเสียงเปิดประตู...
“มุก! มุกชมพู! เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น!”
และเสียงร้องเรียกชื่อหล่อนอย่างตื่นตกใจที่แว่วมา ทำให้มุกชมพูค่อยๆโรยตัวลงนั่งพิงปากประตูทางเข้าห้องอาหารและคอหล่อนก็พับทั้งตาก็พริ้มหลับ ราวกับหล่อนกำลังหมดสติ เสียงล้อบดพื้นที่ดังใกล้เข้ามา ทำให้มุกชมพูหรี่ตาขึ้นมองนิดหนึ่งอย่างพยายามไม่ให้ผิดสังเกต เก้าอี้บริหารของเขานั่นเอง ที่พาเขาไปที่ไหนๆในคฤหาสน์แห่งนี้
“มุก! มุกชมพู...”
ติณณภพไม่สนใจแล้ว ว่าความจะแตกหรือไม่เรื่องที่เขากลายสภาพเป็นชายพิการขา ในตอนนี้มุกชมพูภรรยาหนึ่งเดียวในใจเขาสำคัญที่สุด และเขาหยุดรถนั่งเคลื่อนที่ใกล้ตัวหล่อนแล้วโน้มลงมาเอื้อมคว้าพยายามลากหล่อนขึ้นนั่งซ้อนตัก
“มุกชมพู...อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไร มุกๆ...โธ่...”
ติณณภพร้องเรียกทั้งตบแก้มหล่อนเบาๆอย่างพยายามจะปลุกสติหล่อนให้คืนกลับมา พรางกอดหล่อนแนบแน่น อ้อมกอดนั้นมันสื่อได้ถึงอารมณ์หลายหลาก หนึ่งในนั้นคือ...เขายังแคร์หล่อน และนั่นมันทำให้หล่อนน้ำตาซึม ขณะเดียวกัน ความหวังของหล่อนก็เริ่มเรืองรอง...
“อืม...”
“มุกชมพู!...เป็นอะไร บอกพี่มาซิ”
ติณณภพทิ้งคราบผีดิบแห่งคฤหาสน์แวมไพร์ก่อนหน้าไปสิ้น
“มุก...มุกเห็นคนตรงหน้าต่าง ค่ะ”
โกหกด้วยความรัก คงไม่บาปสักเท่าไหร่หรอกนะหล่อนว่า...
“คน? คนอะไรที่ไหน ไม่มี ที่นี่ไม่เคยมีใครเข้ามา มุกคิดมากและคงตาฝาดไปเอง”
ที่นี่..ที่ปราสาทแวมไพร์ของเขาไม่เคยมีใครเข้ามาได้จริงๆ เพราะถึงแม้ภายในจะมีเพียงเขาและคุณพ่อบ้านที่อยู่กันประจำ แต่นอกรั้วจะมีเวรยามรักษาความปลอดภัยให้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
“...หรือคะ แต่มุก ว่า มุกเห็นจริงๆนะคะ เอ่อ...แล้วนี่พี่ติณณ์ ทำไม...ทำไม”
มุกชมพูพยายามไม่ติดใจกับสรรพนามที่เขาจงใจใช้กับหล่อนก่อนหน้าทั้งทำท่าเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าหล่อนกำลังนั่งอยู่บนตักเขาในรถนั่งเคลื่อนที่ตัวเดียวกัน
“อุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้พี่เสียขาทั้งสองข้าง...”
ติณณภพยอมเปิดปากสารภาพ แต่สุ้มเสียงที่เขาเอ่ยมานั้นมันเป็นไปอย่างที่พอจะอ่านได้ว่าเขายังไม่เปลี่ยนใจ ที่จะคงสภาพความพิการของเขาต่อไป
“พี่ติณณ์!!....พี่...”
“ไปทานข้าวกันก่อน มุกคงทั้งเหนื่อยทั้งหิว”
ติณณภพไม่ยอมเปิดโอกาสให้มุกชมพูได้เปิดประเด็นหรือต่อยอดเรื่องความพิการของเขา ไม่เป็นไร ปล่อยไปก่อน น้ำหยดลงหิน...ทุกวันหินมันยังกร่อน...โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำของหล่อนมันเป็นน้ำวิเศษ เพราะมันคือน้ำจากหัวใจรัก ที่หล่อนจะพยายามรินรดลงสู่ใจเขา...
.......................................................................................
“พี่ติณณ์คะ...”
มุกชมพูเคาะประตูเรียกติณณภพที่เข้านอนได้พักใหญ่ แต่เขาคงยังไม่หลับ สังเกตจากแสงไฟที่ลอดผ่านช่องประตู ซึ่งก็จริงเขายังไม่หลับและปลดล็อคประตูให้มุกชมพูก้าวเข้าไป
“พี่ติณณ์ พอจะมียาแก้ปวดลดไข้ให้มุกสักสองเม็ดไหมคะ มุกรู้สึกปวดหัวและครั่นเนื้อครั่นตัวจัง”
“หรือครับ ไหนมานี่ซิ”
เขาตบฝ่ามือลงบนเตียงข้างๆตัว
“มีไข้ด้วยหรือเปล่า สงสัยเป็นเพราะร่างกายปรับตัวไม่ทันกับสภาพอากาศของที่นี่”
มุกชมพูค่อยๆเดินเข้าไปหาและนั่งลงตรงตำแหน่งที่เขาบอก
“อืม...ตัวรุมๆนิดๆ”
ติณณภพเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักของโต๊ะเตี้ยข้างหัวเตียงหยิบกระปุกยาออกมาเทใส่มือสองเม็ดแล้วยื่นให้หล่อนถือไว้ ก่อนจะรินน้ำใส่แก้วยื่นส่งตามให้
“นอนกับพี่ที่ห้องนี่เลยดีกว่านะครับ”
“แต่พี่ติณณ์ เอ่อ...”
“หรือถ้ามุกไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”
เขาก็แค่ห่วงใยเพราะเห็นว่าหล่อนกำลังไม่สบาย แต่...เขาไม่อยู่ด้วยพักใหญ่ ไม่แน่...อะไรๆก็อาจจะเปลี่ยน ปลายเสียงของเขาจึงห้วนขึ้นมานิดหนึ่งอย่างกึ่งประชด แต่มุกชมพูก็ค่อยๆล้มตัวลงนอน เพราะนี่มันคือโอกาสของหล่อนที่จะลดระยะห่างระหว่างกัน ติณณภพหรี่ไฟในห้องนอนให้เหลือเพียงแสงสลัวแล้วล้มตัวลงนอนตาม
“ห่มผ้าด้วยนะครับคน...”
“...ขอบคุณค่ะ”
มุกชมพูที่อยู่อย่างอบอุ่นภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน นอนหันหลังให้เขาทั้งพยายามข่มตาหลับ
ติณณภพก็พยายามข่มเช่นเดียวกัน แต่เป็น..ข่มความรู้สึกต้องการร่างบางแสนเย้ายวนทั้งหอมกรุ่นจรุงใจแปลกๆของภรรยา...ที่มันเริ่มฟุ้งซ่านพลุ่งพล่านขึ้นมา ด้วยคาถาบทเดียวที่ท่องไว้ในใจว่า.. ‘ของน้องๆๆ...’
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“หลับสบายดีไหม มุกชมพู...”
ส่วนเขาน่ะไม่ต้องพูดถึง ว่าเมื่อคืนเขาตกระกำลำบากขนาดไหน
“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
มุกชมพูลุกขึ้นนั่งปล่อยผ้าห่มร่นลงกองที่เอว เมื่อคืนอาจเพราะได้รับยาแก้ไข้เข้าไปหล่อนจึงรู้สึกร้อนไม่สบายตัวและปลดเสื้อคลุมออก มันยิ่งทำให้ติณณภพถึงกับกลืนน้ำลายลงคอทั้งยากที่จะถอนสายตากระหายหิวออกจากทรวงอกงดงามของมุกชมพูที่แม้มองผ่านชุดนอนแสนบางทั้งถูกบังนิดๆด้วยบราสุดเซ็กซี่ชนิดครึ่งทรวง...และมุกชมพูตั้งใจที่จะมองไม่เห็นสายตานั้นของเขา เสมองไปที่นาฬิกาติดฝาผนังเรือนสุดโรมานซ์ที่มันเหมือนนำหล่อนมาเปลือยเป็นแบบอีกแล้ว...
“เจ็ดโมง...พี่ติณณ์ จะอาบน้ำเลยหรือเปล่าคะ เดี๋ยวมุกช่วย”
“ไม่...ไม่ต้องก็ได้ครับ...พี่...”
แค่นี้พี่ก็จะตายดับดิ้นแล้ว...
“พี่ติณณ์คงไม่สะดวกใจ...ขอโทษด้วยค่ะ มุก...วุ่นวายมากไป...”
จบคำมุกชมพูผลุนผลันก้าวลงจากเตียงและเดินออกจากห้องนอนเขาไปอย่างแสดงให้รู้ว่าหล่อนน้อยใจ แต่...จะให้เขาทำอย่างไรได้ ก็ตอนนี้เขากำลังพยายามฝังหัวด้วยคำว่านี่... ‘ของน้อง’
.......................................................................................
“พี่ติณณ์คะ กาแฟค่ะ...”
“...ขอบคุณค...อุ้ย!”
“ว้าย!...โอ้ย!”
“มุก!”
เป็นเพราะติณณภพไม่ยอมมองเมียที่วันนี้สวยเหลือเกินในเดรสคอถ่วงที่แอบโชว์เนินอกอิ่มให้เต็มตาจึงทำให้เขารับถ้วยกาแฟพลาดและมุกชมพูต้องรีบประคองจนมันกระฉอกใส่ตัวนิดหน่อยแต่ก็ร้อนละ
“เป็นไงบ้าง!”
คราวนี้เขารีบรับถ้วยนำไปวางบนโต๊ะก่อนจะดึงมุกชมพูเขาไปสำรวจความเสียหายใกล้ๆ
“แย่จริง แดงเลย”
เนินอกนวลขาวเริ่มปรากฏวงแดงนิดๆ ติณณภพรีบถึงกระดาษทิชชูจุ่มน้ำเย็นในแก้วมาซับให้
“เอ่อ..มะ..ไม่เป็นไรค่ะพี่ติณณ์”
มุกชมพูออกจะขัดเขินกับสัมผัสของเขาเนื่องจากห่างเหินการถึงเนื้อถึงตัวกันมานาน มากกว่ารู้สำอะไรกับจุดที่โดนกาแฟหกใส่จึงพยายามจะเบี่ยงตัวออกและแก้มก็เริ่มแดงเห่อ ทั้งที่เจ้าตัวนั่นแหละเป็นคนริเริ่มคิดอยากใส่ชุดสวยแอบเซ็กซี่อวดสายตาสามีเอง
“ไม่เป็นไรได้ไงครับ มา..พี่จะพาไปใส่ยา”
“อุ๊ย! พี่ติณณ์ จะทำอะไรคะ”
ติณณภพเหนี่ยวเอวมุกชมพูให้หล่อนมานั่งเทินตักเขาบนรถนั่งเคลื่อนที่
“พี่จะพาไปใส่ยา อยู่เฉยๆเถอะ”
“...”
อ้อมกอดและไออุ่นที่เคยคุ้นมีมาให้หล่อนอีกครั้งในโอกาสที่เกิดอุบัติเหตุเล็กๆ มุกชมพูรู้สึกดีเหลือเกิน...หล่อนจึงฉวยโอกาสซบอกเขา ติณณภพก้มลงมองนิดหนึ่ง..ปล่อยตามใจไม่ว่าอะไร และกล่องสำหรับปฐมพยาบาลแบบพกพามีอยู่ในห้องนอนเขาเพื่อความสะดวกแก่ตัวเขาเองในยามนี้ ติณณภพหยิบยาที่ใช้ทาสำหรับแผลน้ำร้อนลวกหรือไฟไหม้มาทาบริเวณเนินทรวงที่เป็นวงแดงของมุกชมพูแต่เบามือ...ทั้งก้มลงเป่าให้หล่อนที่ย้ายมานั่งบนขอบเตียงเขา
“พี่ขอโทษนะครับ...”
“ไม่เป็นไรค่ะ...”
“ชุดสวย...เลยเปื้อนไปนิดหนึ่ง”
“เอ่อ...ขยี้ก็ออกค่ะ...”
มุกชมพูแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากติณณภพมองและจะเผลอก้มลงตาม...
“พี่ติณณ์คะ เรื่อง อาหาร...”
“อืม...ค..ครับ”
ติณณภพละสายตา...อย่างเสียดาย...
“มุกสั่งงดที่ทำสำเร็จ...ให้ส่งอาหารสดมาแทน คือ...มุกจะทำเอง...”
“ได้...ได้สิครับ พี่ตามใจ...”
“ของคุณค่ะ ขอบคุณที่ทายาให้มุกด้วยค่ะ...เอ่อ...มุก ไปจัดการเรื่องอาหารนะคะ...”
“...ค..ครับ...”
ติณณภพได้แต่มองตามคนสวมชุดสวยที่ไม่ค่อยจะหวงสิ่งสวยงามยิ่งกว่าชุดที่โผล่ออกมาอวดโชว์เขาวอบๆแวมๆ เฮ้อ...จะท่องไปได้อีกสักกี่น้ำกันนะ ไอ้คาถาที่ว่า ‘ของน้อง’ เนี่ย...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ว้าย!! พี่ติณณ์!”
มุกชมพูร้องลั่นด้วยความตกใจทั้งตะปบกุมปิดส่วนสงวนด้านล่าง ที่อยู่ดีๆติณณภพก็มาปรากฏกายภายในห้องพักของหล่อน ในขณะที่หล่อนเปลือยเปล่าไม่มีอาภรณ์ติดกายสักชิ้น ด้วยกำลังจะอาบน้ำ
“มุก!...คือ..พี่เคาะประตูแล้ว พี่แค่จะมาดูว่ามุกขาดเหลืออะไร”
จังหวะแรกติณณภพตะลึงกับสภาพไม่เหลืออะไรติดกายของเมีย แต่จังหวะต่อมากลับรู้สึกหงุดหงิดที่ดูมุกชมพูจะหวงเนื้อตัวต่อสายตาเขา นั่นมันดึงอารมณ์และความรู้สึกเดิมๆคืนกลับมา รู้สึกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ จึงไม่ยอมถอนสายตาอย่างคิดว่าเขามีสิทธิ์เต็ม
“มุกอยู่ห้องน้ำ กำลังจะอาบน้ำ แต่ลืมผ้าเช็ดตัว ไม่ได้ยินที่พี่ติณณ์เคาะประตูและ เข้ามา..คือ...ขอ...ผ้าเช็ดตัวค่ะ...”
หล่อนไม่กล้าขยับ ไม่ว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลัง ติณณภพก็แน่จริงไม่ยอมวางตาจากความงดงามตรงหน้า จ้องเอาๆ...
“พะ...พี่ติณณ์คะ มุกขอ...”
“พี่อยากอาบน้ำอุ่น มุกช่วยพี่หน่อยได้ไหมครับ”
“ดะ...ได้ค่ะ...แต่...คือ..”
“นะครับ...”
“คือ...”
คือหล่อนยืนเป็นนางเปลือยอยู่แบบนี้จะให้ไปเตรียมน้ำให้เขาอาบทั้งอย่างนี้น่ะเหรอ และเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ มุกชมพูจึงคอยๆก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วย่อตัวลงคว้าชุดนอนในตะกร้าผ้าที่จะซักขึ้นมาค่อยๆหย่อนเท้าสองข้างลงสวมจนกระทั่งขยับขึ้นนำเส้นสปาเก็ตตี้เล็กๆสองเส้นของชุดนอนมาคล้องบ่าบางได้ เป็นชุดนอนคอแหลมคว้านลึกพอดีทรวงแบบจั๊มใต้อกปล่อยชายพลิ้ว แค่นี้ก็พร้อมให้บริการเขา ดีกว่าไม่มีอะไรติดกายเลย
“อาบที่ห้องนี้เลยไหมคะ มุกจะเตรียมน้ำให้”
“ครับ...”
แล้วมุกชมพูจึงจัดการให้ตามที่คุณสามีขอ...และเมื่อเตรียมผสมน้ำเสร็จออกมาก็พบเขายืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำด้วยไม้เท้าค้ำยันอยู่ก่อนแล้วหล่อนจึงช่วยเข้าประคอง จนสามีได้เข้ามานั่งอย่างสบายในอ่างอาบน้ำกว้างโดยที่หล่อนก็ก้าวเข้ามาด้วย และ มุกชมพูไม่มีทีท่านึกรังเกียจสักนิดที่สามีเป็นแบบนี้...
“ชุดมุกเปียกหมดแล้ว...”
“ไม่เป็นไรค่ะ..เดี๋ยวพอพี่ติณณ์อาบเสร็จ มุกอาบต่อเลยก็ได้...”
หล่อน...ไม่เป็นไรหรอก แต่เขาน่ะ อาการหนักขึ้นทุกทีๆ.. มุกชมพูย้ายจากที่นำใยบัวขัดให้ที่หลังของเขามาให้บริการด้านหน้าบ้าง โดยทำเป็นไม่เห็นสายตาของเขาที่เฝ้าจ้องมอง...อาหารตา...ทั้งที่แก้มของหล่อนก็เห่อร้อนและแดงระเรื่อขึ้นทุกที...
ติณณภพยกแขนขึ้น...ส่งนิ้วแกร่งร้อน...เลื่อนรูดเส้นสปาเก็ตตี้เล็กจิ๋วของชุดนอนลงจากบ่าบางราวต้องมนต์...
“พี่ติณณ์..”
“จะหวงพี่หรือ...”
“ปะ...เปล่าค่ะ...”
ดวงตาคมแกร่งยังจับจ้องอยู่ที่บัวตูมคู่งาม...ที่ถูกบดบังชุดนอนส่วนบังทรวงผ้าลูกไม้เนื้อบาง ท้าทายให้ต้องค้นหาสิ่งสวยงามที่ถูกซ่อนไว้ด้านใน และนั่นไม่เป็นปัญหาที่เขาจะปลด เพราะเจ้าของก็ยอม...ไม่ขัดใจเขา...และหล่อนก็ยังคงลูบไล้ให้บริการเขาอย่างเนิบช้า...ไปเรื่อย...ไม่ขัด..เมื่อเขาเลื่อนฝ่ามือแกร่งลูบไล้บัวคู่งามนั้น ราวต้องการปั้นแต่งประติมากรรมชิ้นเอก ทั้งรั้งร่างบางของหล่อนขึ้นมาเพื่อป้อนปทุมสองช่องามให้ตัวเอง...ดับความหิวกระหายสลับกันไปมา...มุกชมพูหลับตาพริ้ม...ทั้งขบริมฝีปากอย่างพยายามสกัดกั้นเสียงกรีดร้องน่าอายจากอารมณ์เสียวซ่านที่เริ่มก่อตัว...
มีแต่ภาษากาย...ที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขากระหายหล่อนแค่ไหน...และมุกชมพูแทบจะทรงตัวไม่อยู่เมื่อเขาเลื่อนมือลงกรีดไล้ให้ความสุขแสนหฤหรรษ์แก่หล่อน... จนถึงขีดสุดแห่งความอดทน..ร่างเย้ายวนจึงเกร็งกาย...ยอมระเบิดความสุขให้เขาได้รับรู้ว่าหล่อนไปถึงจุดหมายปลายทางอย่างที่เขาต้องการแล้ว
“พอ...พอแล้ว...ไม่ไหว...”
และเขาจะดึงดันสานสุขให้หล่อนอีกครั้งแต่หล่อนปฏิเสธทั้งด้วยวาจาสะท้านแผ่วกับมือบางที่พยายามยื้อดึงมือแกร่งออกทั้งที่ไร้เรี่ยวแรง...แต่เขาตามใจไม่ฝืนต่อ...แค่นี้...หล่อนก็...พร้อมแล้วสำหรับเขา...ติณณภพจึงรีบไขว่คว้าโอกาสดีนี้ไว้ นำหล่อนเข้ามาเติมเต็ม ให้เขาได้ตักตวง..เพิ่มดีกรีของความสุขสม...พากันควบทะยานจนแตะปลายสายรุ่ง ระเบิดพร่างความสุขล้นออกมา...มุกชมพูซบบ่าแกร่งทั้งกอดรัดเขาไว้แนบแน่น แปลความหมายได้ว่า...ขอบคุณความสุขที่เขามอบให้ ติณณภพกอดตอบทั้งลูบไล้สัมผัสแผ่นหลังเนียนนุ่มเปลือยเปล่าอย่างแผ่วเบา...
“พี่...”
ในที่สุดคาถาที่เฝ้าท่องว่า ‘ของน้อง’ ก็ไม่อาจต้านทานเสน่หามนตราของแม่มดน้อย...
“ฮืม...”
หล่อนส่งเสียงออกจากลำคอเป็นเชิงปรามว่า อย่าพูดเชียวนะว่าเขาเสียใจ เพราะหล่อนจะเสียใจ...
“มีความสุขไหมครับ..ฮื้ม...”
“ฮื้ม...ค่ะ...”
มุกชมพูขนลุกซู่กับเสียงทุ้มนุ่มที่มาพร้อมสัมผัสบางๆที่ข้างใบหูเล็กของหล่อน...
“อีก...ได้ไหม..ที่เตียง..”
เขายังไม่อิ่ม...เพราะเขาแร้นแค้น ขาดแคลนหล่อนมานาน...
“ค่ะ...”
หล่อนรับคำอย่างแสนจะใจดี เพราะหล่อนก็ต้องการสานสบบางสิ่ง บางสิ่งที่จะทำให้ติณณภพปฏิเสธความต้องการของหล่อนไม่ได้...
“พี่ติณณ์คะ”
มุกชมพูลดตัวลงซบบริเวณสะโพกเขาที่มีผ้าเช็ดตัวคลุมไว้เฉพาะส่วนกลางให้มองดูเซ็กซี่... หลังจากที่เขาได้อิ่มหนำสำราญจนแทบสำลักความสุขที่ได้ตักตวงจากหล่อนอย่างที่หล่อนไม่มีหวงห้ามเต็มใจและตามใจทุกความต้องการของเขา ทีนี้หล่อนจะลองขอเขาบ้าง...มือนุ่มบางของมุกชมพูเฝ้าเลื่อนลูบไล้ขาทั้งสองข้างของเขาจากส่วนที่ไม่มีปัญหาไปจนถึงส่วนที่มี...
“ลองเข้ารับการผ่าตัดดีไหมคะ”
“...”
ความเงียบคือคำตอบจากติณณภพที่มุกชมพูได้รับ เขาเป็นอยู่แบบนี้...ดูเหมือนมุกชมพูจะเอาใจและตามใจเขามากขึ้น ซึ่งเขารู้สึกดี ทำไมคิดแผลงแบบนั้นล่ะพ่อตัวดี
และความเงียบของเขาสร้างความหงุดหงิดขุ่นมัวให้กับมุกชมพูเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่กับติณณภพ หล่อนต้องใจเย็นให้มาก และมันคงยังไม่ถึงเวลา...
.......................................................................................
“คุณพ่อบ้าน ไม้เป็นอย่างไรบ้าง”
ติณณภพถามถึงอาการของคนสนิทอย่างห่วงใย เพราะไม้ก็เป็นเหมือนน้องชายแท้ๆในความรู้สึกของเขา
“ตอนนี้อาการปลอดภัยแล้วครับ แต่...ผมขออยู่ดูแลเขาต่ออีกสักระยะ..”
“ได้ครับ ตามสบายเลยครับ ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะครับ ผมอยู่ได้...แค่โทรมาถาม รู้ว่าไม้ปลอดภัยแล้ว ผมก็ดีใจ แค่นี้นะครับ”
นี่เข้าสู่อาทิตย์ที่สามแล้ว ในอาทิตย์แรกของการเดินทางกลับไปดูอาการลูกชายของพ่อบ้านวินัย ติณณภพโทรสอบถามอาการคนสนิทถี่ยิบและสั่งคุณพ่อบ้านไว้ว่าถ้ามีอะไรหนักหนาสาหัสให้เร่งบอกเขา แต่ก็ไม่มี จึงเป็นเขาที่ต้องเป็นฝ่ายโทรไปสอบถามความคืบหน้า..
หมู่นี้เป็นไงกันนะบรรดาญาติทั้งแท้และไม่แท้ต่างพากันเงียบหาย แอนดรูว์...หลังจากบอกว่าติดธุระยุ่งวุ่นวายเรื่องงานก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย อาจถอดใจเรื่องเขา ส่วนภูวดลก็เงียบและเขาก็ไม่คิดจะโทรตามด้วยสำหรับรายสุดท้าย
สำหรับมุกชมพู หลังจากคืนนั้น...ติณณภพก็ไม่เคยปล่อยให้หล่อนได้ห่างกายเขาอีกเลย ซึ่งมุกชมพูเองก็ตามใจไม่เคยขัด...คอยดูแล ใส่ใจ ทั้งให้ความสุขแก่เขา ในทุกครั้ง...ทุกที่...ทุกยาม...ที่เขาต้องการ...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“พี่ติณณ์คะ...”
“หืม...”
เขาและหล่อนกำลังอยู่ด้วยกันในอ่างอาบน้ำกว้าง...ทั้งคู่เพิ่งผ่านสมรภูมิรักที่นับวันจะยิ่งร้อนเร่า มาด้วยกัน และมุกชมพูยังนั่งค้างอยู่บนตักหนาของเขา หล่อนกอดคอซบบ่าเขาขณะชวนบอกอะไรบางอย่าง...
“ประจำเดือนมุกขาด...”
“...”
“ขาดไปสี่วันแล้ว...”
อันที่จริงมุกชมพูก็ไม่ได้นับว่ามันขาดไปกี่วันแน่ แต่รู้สึกว่ามันขาดหายไปนานเพราะตั้งแต่มาพบเขาที่นี่ มาดูแลเขา หล่อนก็ไม่มีรอบเดือนอีกเลย ดูท่า...ปฏิบัติการทวงคืนลูกน้อยของหล่อนจากเขาน่าจะประสบผลสำเร็จแล้ว...
“พี่ติณณ์...”
เขาอึ้งไปอีกแล้ว
“พี่...ดีใจๆ...ดีใจที่สุด ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่มีเขาให้พี่...”
“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ อย่างเช่น...ทะเบียนสมรส เพราะมุกอยากให้เขา เกิดมามี...ครบ” มุกชมพูยังคงกอดซบและพูดกระซิบชิดต้นคอเขา
“ได้สิ ได้สิครับ ไปจดกันภายในวันนี้เลย...”
เขาตัดสินใจแล้ว มุกชมพูดูมีความสุขที่อยู่กับเขา ส่วนเขา...ยิ่งกว่าสุข ที่ได้หล่อนคืนกลับมา ที่เหลือ...ช่างมันก่อน...
มุกชมพูยิ้ม...พริ้มตาหลับอย่างเปี่ยมสุข เพราะหลังจากที่หล่อนและเขาจรดปลายปากกาลงในทะเบียนสมรส หล่อนจะได้รับสิทธิ์อะไรมากมาย จนติณณภพไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยเชียว...
.......................................................................................
และมันก็เป็นจริงตามนั้น... เมื่อเขาและหล่อนเสร็จธุระจากการพากันไปจดทะเบียนสมรส และติณณภพพาหล่อนเดินทางมาตรวจสภาพการตั้งครรภ์ยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง...
“พี่ติณณ์คะ มุกตั้งครรภ์จริงๆ...มุก ท้องจริงๆ...”
มุกชมพูทั้งตื่นเต้นทั้งยินดี...ติณณภพก็ไม่ได้แตกต่าง แต่เขาเก็บอาการได้มากกว่า
“พี่ได้ยินแล้ว...หึๆๆ...เราได้ยินพร้อมกัน...”
มุกชมพูดีใจมากมาย ยิ้มแย้มเริงร่า ก่อนจะหันมาหยุดมองเขานิ่ง มันถึงเวลาแล้ว...
“มุกขอใช้สิทธิ์ของการเป็นภรรยาตามกฎหมาย...ให้พี่ติณณ์กลับมามีขาไว้เพื่อพร้อมที่จะดูแลภรรยาและลูกค่ะ!!!”
“...”
“พี่ติณณ์!”
“ครับ ได้ครับ พี่...พร้อมแล้ว...”
เขา พร้อมแล้วที่จะมีมันเพื่อเดินเข้าไปหาโอกาสหลายๆอย่างที่เปิดรอเขา อีกครั้ง...
“แต่...ถ้าผลการผ่าตัดมันไม่ประสบผลสำเร็จอย่างที่หวัง..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่อย่ายอมแพ้...”
“ครับ พี่จะพยายาม..”
ได้กำลังใจที่ดีที่สุดเคียงข้างอย่างนี้ เขา...สู้สุดใจ...
“แอนดรูว์...ที่พี่ติดต่อกับคุณหมอเรื่องผ่าตัดขาผม พี่ช่วยคอนเฟิร์มให้ด้วยนะครับ...”
ติณณภพรีบโทรติดต่อพี่ชายทันที เพื่อให้พี่ชาย ที่เขาคิดว่างอนเขาและเงียบหายไป ได้รับรู้การตัดสินใจและช่วยเป็นธุระให้เขา
“ได้สิได้ คาร์ล...เดี๋ยวนี้เลย”
น้ำเสียงพี่ชายที่ตอบรับกลับมา ทั้งตื่นเต้นและยินดีเป็นนักหนา...แม่นางฟ้า...แม่เทพธิดาน้อยๆ...หล่อนทำได้จริงๆ...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
พักสายตากันอีกสักนีดส...นึงนะคะ :))
เรื่อง ♥ เรทรัก ♥ เป็นเรื่องที่แต่งยาก...มาก ในความรู้สึกของไรเตอร์ ซึ่งก็พยายามอย่างมากในทุกๆตอน ให้ได้ซีนอารมณ์ตามที่ตัวเองต้องการ จึงใช้เวลานานมากๆในการเขียน เขียน...และอ่าน... บางครั้งเวลาที่นั่งรถไปไหนไกลๆแบบชิวๆ...แค่ได้ยินเพลงที่นำมาประกอบละครของตัวเอง ยังน้ำตาไหลนึกสงสารพระเอกเองเพราะอินจัดเลยก็มี ฮ่ะๆๆ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ผมกลับมาแล้วครับคุณติณณภพ อ้อ...ผมพบคุณพ่อบ้านวินัยที่เมืองไทยด้วย และถึงได้ทราบว่าเขามีลูกชายอยู่ที่นั่น รวมทั้งทราบ...เรื่องขาของคุณ ผมเสียใจด้วย...”
“แม่ล่ะ แม่เป็นยังไง”
“ดีขึ้น แข็งแรงขึ้น คงได้กำลังใจดี จากการที่ได้รู้ว่าลูกชายคนโปรดยังอยู่ดี...”
“เอ่อ...แล้วแม่...รู้เรื่อง...”
ติณณภพได้รับฟังว่าแม่เขาแข็งแรงเขาก็ดีใจแล้ว และไม่ใส่ใจที่ถูกน้องชายเหน็บในตอนท้าย แต่ยังกังวลอีกเรื่อง
“เรื่องขาของคุณน่ะเหรอ ผมไม่บอกให้คุณแม่ช็อคซ้ำหรอก”
ภูวดลหรี่ตาและเอียงคอมองพี่ชาย...
“ว่าแต่...คุณยืนได้แล้วนี่...”
ในใจเขาแสนจะลิงโลดที่ในที่สุดมุกชมพูก็ทำสำเร็จ
“ใช่ๆ...คือ...ผ่านการผ่าตัดและทำกายภาพบำบัด ได้...ระยะหนึ่งแล้ว”
“ยินดีด้วยนะครับ จริงสิมุกชมพูล่ะ เธอ...เป็นอย่างไรบ้างครับ ผมมารับเธอกลับแล้ว”
ภูวดลรู้ทั้งรู้แต่จงใจแกล้งพี่ชาย และ แกล้งได้เสียด้วยสิ เพราะคำว่า “มารับเธอกลับ” ทำเอาติณณภพเสียวสันหลังวาบไปนิดหนึ่ง
“คือ...คงจะ ยังให้กลับไปไม่ได้ ตอนนี้ คือว่า...มุกท้อง...”
“ท้อง! เฮ้ย! มุกจะท้องได้ยังไงกัน แต่งงานก็ยังไม่ อย่าว่าแต่แต่ง แค่หอมแก้มสักนิดก็ยังไม่เคยได้!”
“คือ...มุกเค้า..ท้องกับพี่...”
ติณณภพตอบน้องชายไม่ค่อยจะเต็มเสียงนักทั้งไม่กล้าสานสบสายตาตรงๆ
“กับ...พี่!...พี่เหรอ...”
“พี่ เอ่อ...ขอโทษ คือ...พี่ๆ...”
“ขอโทษ! ทำไมล่ะ มันดีจะตายชัก ที่ผมพาเมียพี่มาส่ง แล้วมันทำให้ผม...ได้พี่ชายผมคืน...พี่ติณณ์!”
ภูวดลเดินเข้าไปหาและโน้มโอบพี่ชาย ทั้งน้ำตาก็มาคลอขังเต็มนัยน์ตาคู่คมก่อนจะหยดลงมาด้วยความรู้สึกที่มากมาย สงสารพี่ชายที่แสนอาภัพต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายจนกลายเป็นคนมีปม จนกล้าทำอะไรได้ทุกอย่างราวคนบ้า กล้าแม้กระทั่งพาตัวเองเข้าไปเสี่ยงท้าทายกับความตายจนกลายเป็นผู้พิการขาจำต้องนั่งบนรถเข็นอย่างที่ผ่านมา ต่อไป...มันเป็นหน้าที่ของมุกชมพู ที่จะทำให้เขาได้พี่ชาย คืนกลับมาเต็มร้อย...
“...”
ติณณภพถึงกับอึ้ง! กับโอบที่ได้รับจากน้องชายเป็นครั้งแรก นี่ภูวดลไม่โกรธเขา ไม่ถือสาเขาบ้างหรอกหรือที่...ที่ผ่านมาเขาร้ายกับน้องเหลือเกิน...แขนทั้งสองข้างถูกเจ้าตัวยกขึ้น...มือแกร่งทั้งสองคลายกางออกและก็กำ...แบ...และ..กำ...อยู่อย่างนั้น อย่าง...ไม่กล้าสัมผัสตอบ...
“นาย...”
แล้วเขาก็จำต้องรีบปิดเปลือกตาแน่นเพราะว่ามันแสบ ขณะที่จะเริ่มเปิดปาก
“ไม่โกรธ..พี่เหรอ...ที่...”
ที่เขาแย่งมุกชมพู แล้วยังทำอะไรร้ายๆ ซ้ำเติมน้องชาย...ไม่รู้จะกี่ครั้ง...
“ขอแค่ผมได้พี่ชายคืนกลับมา ทุกอย่างก็โอเค...”
“ดล...”
แล้วอ้อมโอบของติณณภพก็มีคืนกลับไปให้น้องชาย...มันไม่คุ้นชิน แต่ก็ให้ความรู้สึกดี...
“เรื่องที่มุกชมพูท้อง...พี่ไม่ได้ตั้งใจ...”
คนที่ยืนแอบฟังพี่น้องสองคนเขาเคลียร์กัน พอได้ยินคำว่า‘พี่ไม่ได้ตั้งใจ!’มันทำให้คนท้องที่อารมณ์มักแปรปรวนได้ง่ายอยู่แล้ว ทนฟังต่อไปไม่ได้...
“เอ่อ...ทำร้ายจิตใจ แต่เป็นเพราะ พี่ระ...”
“จะเพราะอะไรก็...ไปบอกมุกชมพูเถอะครับ วิ่งไปนู่นแล้ว เดี๋ยวได้แท้งอีกรอบหรอก”
“หา! ว่าไงนะ มุก!”
คำว่า ‘แท้ง’ มันหลอน ติณณภพถามย้ำและโดยไม่รอฟังคำตอบ เขาผละจากน้องชาย พยายามจะวิ่งตาม ทั้งๆที่ขาของเขาก็ยังไม่ค่อยจะเอื้ออำนวย
“มุกๆ อย่า...เดี๋ยวล้ม พี่ยังวิ่งเร็วไม่ได้ หยุดฟังพี่ก่อน...”
ติณณภพใช้เสียงวิ่งนำหน้าสังขาร ตามให้มุกชมพูหยุดรอเขา...และพอไปถึงตัวจึงตรงเข้าสวมกอดจากทางด้านหลัง...แนบแน่น…
“เป็นอะไร วิ่งหนีพี่ทำไมครับ...”
“หึ! เรื่องมุกท้อง...พี่ไม่ได้ตั้งใจ เลยใช่ไหม!”
มุกชมพูน้ำตาล่วงเผาะด้วยความที่แสนจะน้อยใจตามสภาพอารมณ์ที่มันแปรปรวนง่ายอยู่แล้ว...
“โธ..มุกยังไม่ทันฟังให้จบก็วิ่งซะแล้ว ที่พี่ไม่ได้ตั้งใจน่ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจภูวดลต่างหาก แต่...พี่ก็ขอโทษที่บังเอิญทำให้มุกเคือง...พี่เสียใจ..พี่...”
“อย่างอื่นน่ะค่ะ ที่มันดีกว่าคำว่า ขอโทษ...เสียใจ...พูดเป็นบ้างไหมคะ”
หล่อนไม่อยากได้ยินหรอก คำที่หล่อนรู้สึกว่ามันเป็นลบๆๆ แล้วก็ลบ...
ติณณภพกอดมุกชมพูหลวมๆทั้งพยายามรวบรวมคำพูดที่มันค้างอยู่ในใจมาเนิ่นนาน...
“มี...ผู้หญิงคนหนึ่ง...คนเดียวที่...แค่เขา เข้าใกล้ผู้ชายบางคน พี่ก็หึงแทบเป็นแทบตาย...และ แค่เขากลับดึก พี่ก็...กระวนกระวาย แทบบ้า...สุดท้าย เขาไม่ใยดีอีกต่อไป...พี่ก็ถึงกับ ใจสลาย...ทั้งหมดนี่พี่รู้ดี...เพราะ...พี่รักมุกชมพู...”
............................ อวสาน .........................................
สำหรับผู้ที่คอมเม้นท์ในตอนที่แล้ว Amata จะเชิญ...guest มาจับฉลากและประกาศผู้ได้รับ “เล่ห์รักเหลี่ยมร้าย” ไปครอบครองนะคะ ^__^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
คุณdaa :สงสารอ่ะ ● ไม่ต้องสงสารอีกต่อไปแล้วนะคะ เพราะ จบแล้ว ^___^
คุณBarby :ทำไมอ่ะแล้วพระเอกเรากลับมาเดินได้อีกใช่มั้ยค่ะ มาลงชื่อค่า ● เดินได้ค่ะ และ ขอให้โชคดีค่ะ
คุณSaiParn :เอิ่มมมมม อ่านมาถึงตอนท้าย ๆ สงสารจัง น้ำตาก็ไหลลงสู่แก้ม ● ขอชดเชยด้วยรอยยิ้มสำหรับตอนอวสานนะคะ
คุณnunoi :สงสารคุณติณณ์ อ่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ ขอให้ขาหายเป็นปกตินะ ลงชื่อด้วยคนค่ะ ● มาแล้วค่ะ และ ขอให้โชคดีนะคะ
คุณanOO :ตอนแรกกำลังจะโวยเลยนะที่คุณติณณ์ทำเรื่องให้มุกเสียใจอีกแล้ว แต่พออ่านจบค่อยเข้าใจการกระหน่อย ● ขอบคุณสำหรับการติดตาม หวังว่าจะชอบนะคะ
คุณinvisible :คุณติณณ์น่าสงสารจัง แต่ไม่เห็นใจมุกเลยเนอะ T T ● เห็นใจแล้วคร้า..
คุณgoldensun :ติณณ์ไม่รู้ว่ามุกรักละสิ เลยคิดเสียสละ ก็เค้ามาหาถึงที่ ยังไม่รู้อีก ถึงจะมากับภูวดลก็เถอะ ภูวดลรู้ความจริงแล้ว อย่าปล่อยให้มุกเข้าใจผิดนะ ปมด้วยว่าคนที่รักทิ้งไปหมด คงได้มุกช่วยงานนี้ ให้เห็นว่า ถึงจะพิการก็ไม่ทิ้ง แต่จริงๆ รู้ความจริงเรื่องแม่แล้วว่าไม่ได้ทิ้ง ก็ไม่น่าคิดมากแล้วนะ ● คนมีปม ไม่ค่อยคิดเหมือนชาวบ้านเขาหรอกค่ะ แต่...ได้ทั้งภรรยาและลูกมาสลายปมแล้วนะคะ ^__^
คุณmhengjhy :น่าสงสารคุณติณณ์ ● ตอนนี้ล่ะคะ ยังสงสารอยู่มั๊ย ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
คุณwii :นายตินณ์ต้องบ้าเเน่ๆที่รู้สึกผิดจนทำร้ายตัวเองเเบบนี้ หาทางหนีเอาตัวรอดคนเดียวเหรอ ไม่คิดถึงจิตใจของคนที่รักตัวเองเเละที่ตัวเองรักเหรอว่าพวกเข้าจะเศร้าเสียใจเเละรู้สึกผิดเเค่ไหน ● นั่นสิคะ เนอะ แต่...แฮปปี้เอนดิ้งแล้วค่ะ
คุณboon :สงสารพระเอกจังเลย ● ขอบคุณที่มาร่วมกันสงสารนายติณณ์นะคะ ^__^
คุณkonhin :อืม เอางี้เลยนะ เล่นแรงอ่ะคุณติณณ์ ● ค่ะ เขาแรง...มาทั้งเรื่อง จบแล้วค่ะ ^^
คุณทองหลาง :เฮ้อ...เรื่องมันเศร้า ● ไม่เศร้าแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ^___^
คุณwind :พระเอกคิดเองเออเองตลอดเลย T-T ● ไม่ร้องไห้แล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
คุณZephyr :อ่านตอนแรกแล้วแบบ ยายมุกเธอจะตรอมใจมากไปละต่อมาเรื่องยายเลียขานั่น ก็นะ ไม่อยากซ้ำเติมอโหสิไปละกัน ไหนๆก็รับกรรมที่ตัวเองก่อไปแล้วกลางๆเรื่องแบบเอ๊ะ นายคาร์โลว์ อย่าเป็นอะไรนะ แล้วแอบหมั่นไส้แบบว่า ฮีก็ยังสร้างเรื่องได้อีก ขนาดมุกเป็นยังงั้น ยังแบบหนีกลับบ้านซะงั้น ไอ้เราก็นึกว่าจะด้านอยู่ต่อง้อเมีย ดั้นกลับอังกฤษ ชริ ต่อมายังจะเอาตัวเองไปเกิดอุบัติเหตุแบบตั้งใจอีก เฮ่อ พอมุกมาหายังจะทำตัวงี่เง่า แต่.......พอรู้เหตุผล
แล้ว แงๆ ฮือๆ เอาเป็นว่า ให้กลับมาเป็นครอบครัวสงบสุขเถอะนะ ● ตอนนี้ร้องเพลง “สุขกันเถอะเรา” ได้หรือยังคะ ^__^
คุณZephyr :อ๊ะ ลืม ลงชื่อเล่นเกมด้วยค่า อยากได้อ่ะ ขอเลยได้มะ อิอิ ● แหม...เสียดายจัง เห็นว่าทุ่มงบเป็นหมื่นๆเลยไม่ใช่หรือคะ Amataอยากเป็นหนึ่งเล่มในงบนั้นบ้างจัง แต่...เอาเถอะ ไหนๆก็คอมเม้นท์มา 2 Amata ก็ให้สองสิทธิ์ในการจับฉลากเลยก็แล้วกัน แต่ถ้ายังไม่ได้อีกก็... ก็คือไม่ได้แหละ ^___^
คุณlookpud :เศร้าจัง ● เลิกเศร้าได้แล้วนะคะ ^__^
คุณgrazioso :คุณติณณ์ คิดสั้นซะงั้น..แล้วผลเป็นไงล่ะ ไม่ตายสมใจแต่พิการ คราวนี้ทุกข์สมใจไม่พอ ยังจะมาคิดแทนคนอื่น หวังดีแบบนี้.. ไม่เอาได้มั้ยคะ สงสารสาวมุกเธอบ้างเถอะ อุตส่าห์เป็นห่วงขนาดนี้ อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนสมัยพ่อตัวเองเลย.. นี่ดีนะคะที่พ่อน้องชายอุตส่าห์เอะใจได้.. ไม่งั้นคู่นี้คงไม่แคล้วลงเอยอย่างรุ่นคุณพ่อคุณแม่ของคุณติณณ์ เฮ้อออออ ขอให้กลับมาเข้าใจกันไวไวนะคะ :) ● ประวัติศาตร์ไม่ซ้ำรอย และ “ลงเอยกันด้วยดี...”
เป็นกำลังใจให้คุณ Amata เสมอค่า ● ขอบคุณมากมายเลยค่ะ ^__^
คุณอริสา :สะเทือนใจจัง สงสานนายติณณ์จะคิดมากอะไรนักหนา คิดเองเออเอง งานนี้นายดลคงช่วยได้ ● ช่วยได้ และมาก..ด้วยค่ะ เขาน่ารักไหมล่ะคะ ^___^
คุณปั้นฝัน :เศร้ามาก สะเทือนใจ ไม่รู้จะอธิบายยังไง ● ไม่ต้องอธิบายแล้วค่ะ เพราะ ไม่เศร้าแล้ว...
คุณPat :น่าสงสาร นายติณณ์ต้องการกำลังใจอย่างมากหนูมุกมาหาถึงที่แล้ว ยังวางแผนแบบนี้มาอีก เฮ้อ ลงชื่อด้วยคนค่า ● ก็เขาคิดมากคิดมาย ซับซ้อนหลายตลบ และ...ขอให้โชคดีนะคะ
คุณviolette :เกือบสงสารนายติณแล้วค่ะ แต่สงสารไม่ลง เค้าทำร้ายตัวเองก็จริง แต่ทำร้ายจิตใจมุกมากกว่าเยอะ ● ใจแข็งจังค่ะ ^___^ แต่ก็เป็นอย่างนั้นและคิดได้อย่างนั้นจริงๆนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
คุณagentaja :ฮือๆๆๆ ใจร้ายอ่ะ กดดัน บีบคั้นกันไปถึงหนาย เฮ้อ แต่ก็รอตอนต่อไปน้า ● ไม่ใจร้าย..ไม่กดดัน..ไม่บีบคั้นกันต่อไปแล้วนะคะ เพราะว่า...มันจบลงด้วยดีแล้วค่ะ ^^
คุณแพม : ...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ที่ไหนล่ะ! ทำตัวเองทั้งนั้น กรรมนั้นก็เราทำเอง เฮอะ ● หึๆๆ ช่าย...พระท่านก็เทศน์ ไว้อย่างนั้นเหมือนกัน จบแล้วค่ะ ^___^
คุณapril : ● ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะคะ ^___^
คุณpanon :เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ● หวังว่าจะได้รับความสุขในตอนอวสานนี้นะคะ ^___^
คุณsai 3:คิดเองเออเองตั้งแต่ต้นจนจบ เลยนะนายติณณ์ ● ค่ะ ตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ หึๆ ตอนอวสานก็ยังไม่วาย ^^
คุณlovemuay :เพิ่งตามมาอ่านค่ะ สนุกมากเลย ก็เข้าใจพระเอกนะว่าเก็บกด แต่ถ้าไม่เปิดใจพูดกันดีๆ ก็มีแต่จะเจ็บปวดทั้งสองฝ่ายนะ หนูมุกก็เหมือนกัน มีอะไรก็ไม่ค่อยพูด เก็บไว้ในใจ วันนึงถึงได้จุดแตกหักออกมา บอกได้เลยว่า ผิดทุกฝ่าย... ตอนนี้ก็ได้แต่ฝากความหวังไว้กับนายดล กล้าที่จะบอกความจริงกับหนูมุกมั๊ย? สงสารพี่ชายตัวเองบ้างรึป่าว? หวังว่าตอนหน้าจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นมากนะคะ อ่านมาถึงตอนนี้ มันบีบคั้นหัวใจเหลือกเกิน ● ทุกอย่าง...ลงตัวแล้ว ใช่ไหมคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และ ได้รับความสนุกกับเรื่องนี้นะคะ
คุณNiceday :ง่ะ เศร้าจริง สงสารทุกคนเลย ● น่าสงสาร แต่...จบด้วยความสุขให้แล้วนะคะ ^___^
คุณลูกกวาดสีส้ม :โอย...น่าสงสารอ่ะ รันทดไปมั้ยเนี่ย ● ไม่แล้วค่ะ ^^
คุณเพียงพลอย :ชอบที่ให้พระเอกเข้าใจพ่อด้วยการประสบชะตากรรมแบบเดียวกัน ... พระเอกแบบนายติณณ์ต้องเจอแบบนี้ ^^ ● ขอบคุณที่ชอบ... และนี่...คือหัวใจของตอนนี้ และ ของเรื่องเลยเชียวค่ะ
คุณbluelily :จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีเนี่ย ● ได้ทั้งหมดเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
คุณธีร์จุฑา :แงงงงง~ทำหนูร้องไห้ ● ไม่ต้องร้องไห้แล้วค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ ^___^
คุณsupayalak :ฮือออออ โศกหนักเข้าไปอีก จะทำยังไงหล่ะหนูมุกจะมีสติกับการแก้ปัญหาไหมเนี่ย สาธุคิดให้ออกน้าหนูมุก ยังไงซะคุณติณณ์ก็ต้องการกำลังใจมากมายอยน้า ● ใช่ค่ะ จากหนูมุกชมพูคนเดียวด้วยสิคะ ขอบคุณมากค่าสำหรับการติดตาม ขอให้โชคดีนะคะ ^___^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตอบคอมเม้นท์...สำหรับตอนที่ 34 (ตอนพิเศษ) นะคะ ^_^
คุณlovemuay :เคล็ดลับ เขียนแบบนี้นะคะ ● ขอบคุณมากๆสำหรับคำผิดค่ะ ^_^
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ น่ารักทั้งนิยาย ทั้งไรเตอร์เลย ● ไรเตอร์น่ารักยังไงคะ ช่วยบอกที...จะได้ ทำอีก ^_^
คุณธีร์จุฑา :ชอบบบบบ ● ขอบคุณที่ชอบบบบบ นะคะ มีความสุขจริงๆ
คุณheartlogue :ไม่ค้างคาใจกันอีก คุยกันเคลียร์ ● ค่ะ ขืนปล่อยให้ค้างคาก็ ไม่จบจริงสิ ใช่มั้ย^^
คุณkonhin :น่ารักกกกกกก จบได้น่ารักมากๆค่ะ ● ขอบคุณมากๆ...ค่ะ ดีใจจัง ^_^
คุณPat :น่ารักดีค่า. อย่างนี้ค่อยเรียกว่าตอนจบหน่อย ● ใช่มั้ย^^ ขอบคุณค่ะที่เม้นท์เป็นกำลังใจจนถึงตอนพิเศษเลย ^_^
คุณgoldensun :น้ำตาร่วง ● อ่านแล้วน้ำตาร่วง Amataก็ได้เพื่อนแหละค่ะ ^^
ตอนพิเศษน่ารักจัง เคลียร์ใจกันได้เรียบร้อย ขอบคุณค่ะ ● ขอบคุณด้วยเช่นกันค่ะ ที่ติดตามมาจนตอนพิเศษเลย ^_^
คุณapril :เย้ๆ น่ารักมากค่ะ ● ขอบคุณมากๆค่ะ ชอบมากกับความรู้สึกตอบรับแบบนี้ ^_^
คุณsupayalak :น่ารักค้า อยากเป็นมุกชมพูจังเล้ยยยย ● เฮ้อ...ชอบจัง ^_^
คุณnunoi :คุณติณณทำเอาน้ำตาซึมเลยอ่ะ ตอนนี้น่ารักมากๆ เคลียร์ปัญหาคาใจกันรู้เรื่องแบบจบจริงๆ ชอบมากกค่ะ ● ชอบมาก...และขอบคุณมากที่ตอบรับอารมณ์ของคุณติณณ์ที่Amataพยายามจะส่ง และขอบคุณที่ชอบกันนะคะ ^_^
คุณBarby :จบทุกสิ่งที่ค้างคา จบบริบูรณ์จิงๆค่ะ ● ค่ะ Amataพยายามอย่างยิ่งเลยค่ะ ^_^
คุณpanon :รอเรื่องต่อไปคำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ● สัญญาแล้วนะคะ ^_^
คุณZephyr :น่ารักแบบขำๆนะคะ ^^ ● ก็พวกเค้าเริ่มต้นกันด้วยปัญหา ก็ต้องจบอย่างนี้แหละค่ะ แบบขำๆ^^
จบซะแล้ว ว้าาาา ไม่มีลุ้นต่อแล้วเลย ● อยากให้มีลุ้นต่อให้ปวดตับจริงๆเหรอคะ^^
รอเรื่องใหม่ค่ะ ● ขอบคุณค่ะ รอนะคะ
คุณviolette :จบไดเคลียร์มากค่ะ แต่อยากเห็นลูกชายของมุกกับนายติณณจัง ● เอ...ยังไงดีล่ะคะ^^ ขอเก็บไว้เป็นการบ้านก่อนนะคะ ขอบคุณที่ติดตามและคอยเม้นท์เป็นกำลังใจให้กันนะคะ ขอบคุณจริงๆ...
คุณanOO 7 : ● จบแบบฮาๆอย่างนี้ละค่ะ ขอบคุณมากมายที่เป็นกำลังใจให้ทุกตอน
คุณteesaparn :เมียท้องยังจะเอาอีกนะพ่อคู้ณ ● ก็...ทำไงได้ล่ะคะ เหลือหนูมุกชมพูคนเดียวแล้วนี่ ^_^
คุณแพม :จริง ๆ แล้วมันสามารถมีเซ็กส์กันได้เหรอ ● ถามจริงๆเหรอคะ ตอบตรงๆว่ามีได้(จากคำตอบของสูตินรีแพทย์นะคะ) แต่ต้องระวังไม่รุนแรงและไม่พิสดารเกินไปนักค่ะ และเป็นปัญหาหนึ่งที่บางครั้งถึงขั้นคอขาดบาดตายในบางคู่เลยเชียวค่ะ มันเคยมีเรื่องจริงแสนเศร้าเกิดขึ้น...ฝ่ายชายไม่ได้จากภรรยาที่ตั้งครรภ์ก็ไปเที่ยวหญิงบริการจนติดเอดส์แล้วยังนำมาเผื่อแผ่ภรรยาจนสุดท้ายตายไปตามกันทั้งคู่ทิ้งลูกน้อยเป็นกำพร้าอยู่เพียงลำพัง...
คุณbluelily :ไม่ได้เข้าเน็ตมาหลายวันเข้ามาวันนี้โชคดีจริง ๆ เลย ขอบคุณค่ะ ● โชคดีจริงๆด้วยละค่ะ ^_^ ยินดีด้วยอีกครั้งนะคะ
คุณbluelily :พี่ติณณ์น่ารักอ่ะ ● มาน่ารักเอาตอนจบเลยใช่ไหมคะ ขอบคุณมากค่ะ ^___^
คุณSaiParn :เย้เฮ !!!!!! ● ชัยโย! จบแล้ว! จบซะที...อย่างนี้หรือเปล่าคะ^^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตรงนี้...รอไว้ตอบ คอมเม้นท์ใหม่ๆ (ถ้ามี...) ^___^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ขอบคุณ ทุกๆกำลังใจที่วางไว้ให้...ทุกๆlikeที่มากขึ้น และทุกview มากๆด้วยค่ะ
ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขมากๆนะคะ
โปรดคอยติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะคะ ใน... ☼ สลัมรัก ☼
……….
“เดี๋ยว!...เดี๋ยวก่อนมุก อย่าเพิ่งไป”
ภูวดลรีบรั้งมุกชมพูที่กำลังเดินอย่างเลื่อนลอยไปจนใกล้จะถึงประตูรั้ว หล่อนหยุดเดินและรอจนกระทั่งภูวดลตามมาทันและอ้อมมาดักหน้าหญิงสาวที่แววตาดูว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย...
“มุก...ช่วยพี่ชายเราได้ไหม ช่วยพี่ติณณ์ด้วย...”
“ช่วยอะไร...ช่วยไปให้ไกลเขา เร็วที่สุดใช่ไหม...”
น้ำเสียงแสนเศร้า...แหบเครือ...สิ้นเรี่ยวแรง...ราวกับหล่อนสูญเสียกำลังใจอย่างที่สุด
“มุก...พี่ติณณ์...ตกอยู่ในสภาพนี้ มุกพอจะรับได้ไหม”
ภูวดลบอกไป...หยุดขบกรามไปเพื่อข่ม สะกดความรันทดในชะตากรรมของพี่ชายให้มันอยู่แต่ภายในจิตใจ และถามมุกชมพูออกไปอย่างเจียมตัว พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้มุกชมพูได้ดูคลิบสั้นๆที่เขาทันจับภาพความเคลื่อนไหวของพี่ชายไว้ได้ ชั่วขณะที่คำนึงถึงคนที่เขาสั่งให้รอ ให้หล่อนได้เห็นด้วยตา...มันดีกว่าคำบอกเล่านับร้อยนับพัน และเขาไม่บังคับถ้ามุกชมพูจะปฏิเสธพี่ชายพิการของเขา
“...”
มุกชมพูรับมาดูอย่างงงๆในตอนแรก...
“กริ๊ด..”
และหล่อนถึงกับต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากอุดเสียงที่กำลังจะกรีดร้องของตัวเอง น้ำตาหล่อนพลันล่วงริน สงสารสามีจับใจ และเหมือนตัดสินใจอะไรได้ หล่อนจึงหันหลังจะวิ่งกลับไปทางเก่าที่จะเข้าสู่ตัวคฤหาสน์ เพียงถ้าภูวดลจะกระโจนคว้ารังแขนเรียวบางไว้ไม่ทัน
“ทำไม! เขาเป็นขนาดนี้นะ..”
ติณณภพมีอันเป็นไปถึงขนาดนี้น้องชายยังจะมารั้ง หล่อนจึงตะคอกลั่นทั้งยังไม่หยุดหลั่งน้ำตา
“มีสติหน่อยสิมุก! กับพี่ติณณ์น่ะ ขืนทะเร่อทะร่าวิ่งกลับเข้าไปแบบนี้มีแต่จะเสียเรื่อง!”
ภูวดลพูดถูก จะจัดการกับพี่ชายเจ้าปัญหาต้องใคร่ครวญให้รอบครอบ ต้องมีสติ...
“แล้วจะให้ทำยังไง...ฮึก...”
มุกชมพูมีแต่จะนึกสงสารลืมภาพบาดตาบาดใจก่อนหน้าไปจนสิ้น ทั้งเข้าใจแล้วที่เขาจงใจสร้างภาพทำร้ายจิตใจหล่อน ก็เพื่อให้หล่อนตัดใจและไปจากชายพิการอย่างเขา...แต่ หล่อนรู้อย่างนี้แล้ว ก็อย่าได้หวังว่ามันจะสำเร็จ!
“แผลที่กายเขาน่ะมันไม่เท่าไหร่ แต่แผลลึกในใจมันเหวะหวะกว่า เขาถึงได้เป็นอย่างนี้ มุกเข้าใจไหม”
“...”
“พี่ติณณ์คิดว่าเขาไม่มีใครเลย ถึงได้ไม่เห็นค่าของตัวเองแบบนี้...และถ้าจะจัดการกับพี่ติณณ์เราคิดว่า...คงต้องจัดการกับ ใครบางคนก่อน มาทางนี้เถอะ”
ภูวดลจึงชวนมุกชมพูไปนั่งยังซุ้มไม้ภายในบริเวณรั้ว และมุกชมพูก็เข้าใจในทันที ‘ใครบางคน’ เพื่อนหมายถึง คุณพ่อบ้านวัยชรา แขนขาสำคัญของติณณภพ…
“ออกมาแล้ว!”
เป็นไปตามคาด คุณพ่อบ้านออกมาสำรวจความเรียบร้อย...
“อุบ!”
“ไม่ต้องตกใจ เราจะแค่คุยกันดีๆ ถ้าคุณพ่อบ้าน ให้ความร่วมมือ ตกลงไหม”
“อือๆ...”
วงแขนแกร่งที่เข้ามาล็อคตัวกับมือหนาที่มาประกบปิดปากทำเอาคุณพ่อบ้านวินัยเกือบหัวใจวาย แต่เสียงบอกกึ่งขู่ที่ตามมาทำให้พ่อบ้านวัยชราคลายความตกอกตกใจและพยักหน้าตอบรับในลำคอประมาณว่าจะยอมพูดคุยด้วยดีๆ...
“ผม ภูวดล เป็น...”
“ผมทราบครับ ว่าคุณสองคนเป็นใคร”
คุณพ่อบ้านเหลือบแลมาทางมุกชมพูพลางถอนใจ
อ้อ! ภูวดลลืมไป ก็คงต้องรู้สินะ ไม่เช่นนั้นจะมาเป็นคนสนิทเป็นแขนขาให้พี่ชายเขาได้อย่างไร
“แล้วที่นี่ เขาไม่มีใครเลยหรืออย่างไร ถึงเหมือนกับถูกละเลย พี่ผมจะเป็นยังไงก็ชั่ง”
ภูวดลถามดักคอประมาณว่าเขารู้ความลับของพี่ชายแล้วและพูดกึ่งตำหนิ ตำหนิคนตรงหน้าด้วยละ มุกชมพูฟังการสนทนาอย่างเงียบๆ ปล่อยภูวดลซักฟอกเรื่องราวจากปากคนสนิทของพี่ชายเขาไป
“ป้าแท้...พี่ชายแท้ๆ...ยังทำอะไรไม่ได้ ผมเป็นเพียงพ่อบ้านแก่ๆ ที่ทำได้และทำไปแล้วก็คือเตือน...กับที่ต้องทำประจำคือทำตามคำสั่งของเขาเท่านั้น...อันที่จริง หนทางการรักษาก็ยังไม่ตัน คุณแอนดรูว์เข้ามาตะล่อมเกลี้ยกล่อมให้น้องชายเข้ารับการผ่าตัดอยู่หลายครั้งแต่ไม่เป็นผล”
“หมายความว่า ถ้าพี่ชาย ยอมเข้ารับการผ่าตัดก็มีสิทธิกลับมาเดินได้เป็นปกติอีกครั้ง”
ภูวดลและมุกชมพูหันมองหน้ากัน ความหวังเริ่มเรืองรอง...
“แพทย์ที่ให้การรักษาแจ้งว่า ผลสำเร็จของการผ่าตัดจะมีเกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ครับ ถ้าไม่ทิ้งไว้นาน...”
แล้วทำไมพี่ชายเขาถึงไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัด ทำเหมือนอยากจะนั่งอยู่บนรถเข็นไปจนตลอดชีวิตอย่างนั้นแหละ ชอบคิดชอบทำอะไรแปลกๆเพี้ยนๆ
จริงสิ! เขาเอง...ก็ยังไม่ได้บอกเรื่องมารดาให้พี่ชายได้ทราบ มัวแต่โมโหกับภาพที่เห็น แต่กับพี่ชายเขา ถ้าแค่เดินกลับไปบอกเรื่องแม่แล้วว่า ให้ไปผ่าตัดขาซะ ก็เกรงจะเป็นเหมือนอย่างพี่แอนดรูว์ พี่ชายเขาเจอมาอีก คือ...ต่อให้ยังไงก็ไม่ยอม...ภูวดลครุ่นคิดไปมา สุดท้าย...สายตาไปหยุดอยู่ที่...มุกชมพู
“ผมมีวิธี...”
หน้าตาของคนบอกแผนเต็มไปด้วยความหวัง แต่คนรับฟังโดยเฉพาะผู้ที่จะต้องรับแผนไปดำเนินการอย่างมุกชมพูดูจะไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ก็ ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย...
.......................................................................................
ติณณภพยังคงเฝ้าขังตัวเองให้ติดอยู่ในฝันร้าย...ทำไมแม่ถึงไม่ยอมบอกเขาก่อนหน้า ทำไมแม่ถึงบอกในวันที่มันสายไปเสียแล้ว คำเรียกขานว่า ‘แม่’ ที่เขาเปล่งออกไป คำเรียกที่ออกมาจากจิตวิญญาณของเขามันผ่านไปไม่ถึงท่าน...
แต่...ใช่สิ! ทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นความผิดของเขาเองที่ปฏิเสธท่านในวันที่ท่านมาขอพบเขาถึงที่ทำงาน ใช่...เป็นเขาเองที่ตัดโอกาสตัวเอง...ที่จะได้รับรู้ความรู้สึกของท่าน...หากวันนั้นเขายอมที่จะรับรู้เขาคงไม่เที่ยวไปทำร้ายจิตใจของใครต่อใคร...จนสุดท้ายตัวเองต้องมานั่งติดอยู่ในบ่วงทุกข์หนักหนาสาหัส และมันคงเป็นอยู่เช่นนี้ต่อไปอีกนานเท่านานตราบสิ้นชีวิต...
“คุณคาร์ลครับ...”
คาร์โลว์ วินเทอร์ส หรือติณณภพ ภูษณวัฒน์ จากเดิมที่ยังคงนั่งจมจ่อมอยู่กับความคิดที่ติดมาทางด้านลบ พอได้ยินเสียงเคาะประตูกับคำขออนุญาตเข้าพบของพ่อบ้านวินัยที่ดังตามมา เขาจึงเปลี่ยนทำทีเป็นหยิบเอกสารที่กองๆอยู่ตรงหน้าขึ้นมาดูๆ และยิ่งรู้ว่าเป็นใคร สายตาเขาจึงเด้งกลับไปที่คุณพ่อบ้านแสดงความรู้สึกว่าเขาไม่พอใจ
“คุณติณณ์ ขอโทษนะ ยังมีอีกเรื่องที่ผมยังไม่ได้แจ้งให้ทราบ”
เป็นภูวดลคนเดียวที่กลับเข้ามาพบติณณภพ มุกชมพูถูกทิ้งให้รออยู่นอกห้อง และภูวดลหันมองไปทางคุณพ่อบ้านวินัยทำนอง ‘ขอพูดธุระเป็นการส่วนตัว’
“คุณคาร์ลครับ...”
และพ่อบ้านวินัยก็รับมุก ติณณภพพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ก่อนจะหันกลับมาหรี่ตามองคู่กรณี...
“คุณแม่ยังอยู่...”
“หะ! วะ...ว่าไงนะ!”
ติณณภพทั้งตกใจทั้งสุดแสนจะยินดี
“หูคุณไม่เพี้ยนหรอก ท่านยังอยู่ ทีมแพทย์ยื้อชีวิตท่านไว้ได้ ตอนนี้อยู่ระหว่างติดตามอาการ...ข่าวประสบอุบัติเหตุของคุณ ทำท่านตกใจจนเป็นลม พอฟื้นก็จะรีบมาติดตามคุณด้วยตัวเอง แต่ผมขอร้องไว้ เพราะท่านยังต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์...ตั้งแต่ที่ท่านรอดมา...ท่านอยากพบคุณ...”
เขาก็อยากพบท่านเหลือเกิน...แต่ถ้าเขาไปพบท่าน....กลัวว่าสภาพของเขาจะทำให้มารดาช็อคไปอีกรอบ
“คือ...”
ติณณภพลดมือลงลูบไปบริเวณขาส่วนที่เป็นปัญหา...
“ผมแค่มาแจ้งข่าว คุณจะคิดทำอย่างไรก็แล้วแต่ กับ อีกเรื่อง...ผมมีธุระด่วน เกี่ยวกับคุณพ่อของผม และผมต้องรีบกลับ แต่ติดปัญหา มุกชมพูเผลอทำเอกสารส่วนตัวหายหมด ไม่แน่ใจว่าถูกฉกไปหรือหายเอง ผมจึงจะขอฝากเธอไว้ที่นี่ก่อน...ได้ไหม ผมไม่อยากให้มุกอยู่ที่โรงแรมตามลำพัง เธอไม่มีเอกสารแสดงตัวตนสักอย่าง แต่ถ้าคุณ...”
“ฝาก...เอ่อ..ฝากก็ได้..คง..ไม่นาน”
“ครับ คิดว่า ไม่นาน...”
แววตาคมแกร่งที่มันวูบไหวดูมีพิรุธของพี่ชาย ที่เขาได้เห็นแวบหนึ่ง มันทำให้เขาเกิดความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมสำหรับแผน ‘ฝากปลาย่างหอมๆ ไว้กับแมวหิวโซ’
“คุณติณณ์อย่าลืมแจ้งคุณพ่อบ้านเรื่องมุกด้วยนะครับ ผมจะพาเธอกลับไปเช็คเอ้าท์แล้วพาเธอย้อนกลับมาส่งที่นี่แล้วผมก็จะกลับเลย ผมลาแล้วกัน” ถึงตอนนี้ภูวดลจึงยอมยกมือไหว้พี่ชาย และติณณภพรับไหว้ เป็นครั้งแรกในฐานะ น้องชาย-พี่ชาย
“ฝาก...ดูแลแม่ด้วย...”
“ผมดูแลคุณแม่อยู่แล้ว ฝากดูแลมุกชมพูให้ดีด้วยก็แล้วกัน...”
‘ได้...ได้สิ’
ติณณภพตอบรับน้องชายไม่ทัน เพราะจบประโยคสุดท้าย ภูวดลก็ก้าวออกพ้นห้อง ทั้งปิดประตูตาม และถัดจากนั้นไม่ถึงสามนาทีดี โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของติณณภพก็ดังขึ้น...
“อะไรนะ! พูดใหม่อีกทีซิ!..ไม้เหรอ! เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”
และมันคือข่าวร้ายจากเมืองไทย นักเรียนนักเลงยกพวกตีกัน สาดกระสุนปืนเข้าห้ำหั่นกัน แล้วไม้ที่บังเอิญอยู่ใกล้ที่เกิดเหตุถูกลูกหลงได้รับบาดเจ็บสาหัส
“บัดซบจริง!” แล้วนี่เขาจะบอกพ่อบ้านวินัยที่มีลูกชายคนเดียวได้ยังไง
ปัง!!!
ติณณภพทุบโต๊ะระเบิดอารมณ์โมโหกลุ่มวัยรุ่นที่ก่อความความเดือดร้อนรำคาญรายวันแล้วยังมาทำให้คนของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสอีก
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณคาร์ล!”
คุณพ่อบ้านที่กำลังเปิดประตูเข้ามา ทันได้ยินและได้เห็นอากัปกิริยาของเจ้านายหนุ่ม
“...เกิดเรื่องขึ้นที่เมืองไทย...ไม้ถูกกระสุนลูกหลงจากกลุ่มวัยรุ่นที่ยกพวกตีกัน...อาการ...สาหัส”
ในที่สุดติณณภพก็จำต้องรีบเปิดปากบอกเรื่องคนสนิทให้ผู้ที่เป็นบิดาทราบ เพราะมันเป็นวินาทีเป็นวินาทีตายของลูกชายโทนของเขา
“ไม้!”
คุณพ่อบ้านยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง ใบหน้าที่เหี่ยวย่นบ่งบอกถึงความอาวุโสนั้นเต็มไปด้วยความตกใจและเป็นกังวล
“รีบกลับเมืองไทย! เวลานี้ไม้ต้องการคุณพ่อบ้าน มากที่สุด...”
“แล้วคุณคาร์ล...”
“ไม่ต้องห่วง ผมจัดการตัวเองได้ รีบไปซะ”
“ครับ ขอบคุณครับคุณคาร์ล...”
พ่อบ้านวินัยรีบหันหลังก้าวออกจากห้องทำงานเขาไป อย่างนี้...บ้านทั้งหลัง เขาก็ถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง...ไม่สิ! เพราะใครอีกคนกำลังจะมา...มาอยู่ในความดูแลของเขา แต่...สภาพของติณณภพในตอนนี้...คงต้องนำประโยคก่อนหน้ามาจัดเรียงคำพูดเสียใหม่มากกว่ากระมัง...
.......................................................................................
“ทั้งหมดเท่าไหร่คะ”
มุกชมพูเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ ‘ช็อปกระจาย’ ด้วยบัตรเครดิตบัตรเสริมที่ติณณภพทำและยัดเยียดให้มุกชมพูถือไว้นานแล้ว...
‘พี่ทำให้มุก เผื่อจำเป็นต้องใช้’
‘ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ของมุกเองก็มี’
ทั้งที่วงเงินในบัตรหลักของหล่อนมันเทียบไม่ได้สักกระผีก กับวงเงินในบัตรเสริมของเขา แต่หล่อนก็ไม่เต็มใจที่จะรับมันให้มีความรู้สึกเหมือนหล่อนขายตัวอย่างไรไม่ทราบ
‘จะรับไว้ดีๆ หรืออยากจะรับด้วยวิธีพิเศษอื่น หืม...มุก’
ก็อย่างนี้ทุกที นิสัยไม่ดี หากหล่อนไม่ยอมรับ ไม่ยอมทำอะไรให้ ก็จะใช้วิธีบังคับ ข่มขู่
แต่คราวนี้...มันเป็นความจำเป็น...ชุดชั้นในกับชุดนอนสไตล์เซ็กซี่...กว่าที่เขาเคยซื้อหามาให้หล่อน...น้ำหอมกลิ่นโรม้านซ์ รวมทั้งที่เขาโฆษณาว่าเป็นน้ำหอมเพิ่มฟีโรโมน...กับชุดเสื้อผ้าที่แม้จะเลือกแบบน่ารักตามสไตล์ของหล่อนแต่ก็แอบมีหวือหวาเซ็กซี่...ทุกอย่างมันเป็นความจำเป็น...จำเป็นที่ต้องหยิบบัตรเสริมของเขามาใช้ เพราะเพียงแค่ชิ้นเดียว วงเงินในบัตรของหล่อนก็แทบจะไม่พอ และทุกอย่าง หล่อนก็...ทำเพื่อเขานี่
“รอกันนานไหมคะ”
“ไม่หรอก พี่แอนดรูว์เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน”
ภูวดลตอบเป็นภาษาอังกฤษเพื่อให้แอนดรูว์ที่เพิ่งมาสมทบได้เข้าใจในบทสนทนาระหว่างมุกชมพูกับเขา
“สวัสดีค่ะพี่แอนดรูว์”
มุกชมพูไหว้และทักพี่สามีเป็นภาษาไทย
“ซา วัด ดี คลับ”
แอนดรูว์ที่หล่อเหลาไม่แพ้น้องชาย พยายามตอบกลับมาเป็นภาษาไทยเช่นกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดูสบายๆ บุคลิกช่างแตกต่างกับน้องชายอย่างมากมาย
“เรากำลังแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในเมืองไทย โดยเฉพาะ อันซีนอินไทยแลนด์ ให้คุณพ่อบ้าน หนึ่งหรือสองเดือนนี่ น่าจะท่องเที่ยวได้ทั่วไทยเลยครับ หึๆๆ...”
บรรยากาศการสนทนาเป็นไปอย่างสบายๆ แอนดรูว์แค่มาร่วมรับรู้..รับมุก...
“พี่ต้องติดธุระสำคัญ สักระยะใช่ไหม”
คราวนี้แอนดรูว์พูดในภาษาถนัดของเขา
“ช่าย...ครับผม”
“และไม้ ก็ยังต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดอีกสัก...ระยะ”
คุณพ่อบ้านวินัยเสริม
“ถูกต้องแล้วครับ ส่วนผม ก็ยังติดธุระสำคัญเกี่ยวกับคุณพ่อ...หึๆ ที่เหลือคือเธอแล้วละมุก ทำให้สำเร็จ”
“เราจะพยายาม...เกลี้ยกล่อม”
หล่อนจะใช้ทุกอย่างที่มี ทวงสามีที่อาการครบสามสิบสอง คืนกลับมาให้ได้...
แต่พอเอาเข้าจริง มุกชมพูกลับใจฝ่อมันเสียดื้อๆ...เพียงแค่ก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้าไปในคฤหาสน์แวมไพร์ของติณณภพ หลังจากที่คุณพ่อบ้านแวะมาส่งทั้งมอบกุญแจสำรองไว้ให้ หล่อนก็หยุดชะงัก อย่างไปต่อไม่เป็นเสียแล้ว...
แต่...มาสู้กันสักตั้งเถอะ นายจอมมารพิการรัก คิดได้อย่างนั้นมุกชมพูจึงรวบรวมความกล้าก้าวต่อไปอย่างมั่นคง มุ่งตรงไปยังห้องทำงานที่เขาใช้แสดงสร้างภาพให้หล่อนรู้สึกร้าวรานก่อนหน้า มุกชมพูเคาะประตูก่อนจะถือวิสาสะผลักเข้าไปเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ และก็หยุดยืนนิ่งอยู่แค่ที่หน้าประตู เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม ก็แหงละ หล่อนรู้ความลับของเขาแล้วนี่..เขาเดินไม่ได้
“สวัสดีค่ะ...เอ่อ...คือ...”
“ภูวดลบอกเรื่องคุณกับผมแล้ว”
‘คุณ กับ...ผม เหรอ’
นี่เขาจงใจเพิ่มช่องว่างระหว่างกันสินะ ก็ได้...
“ดิฉันคงรบกวนคุณไม่นาน รอดลกลับมารับ ดิฉันก็ไม่ต้องรบกวนคุณติณณ์”
ติณณภพรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาบ้างเหมือนกันเมื่อคำพูดอย่างเหินห่างจากภรรยามันสะท้อนกลับมา แต่ต้องรีบทำใจให้ได้ว่า นี่คือคนสำคัญ ‘ของน้อง’ เขามันเลวบัดซบที่แย่งน้องมาครองนานแล้ว...
“ห้องของคุณที่ผมให้คุณพ่อบ้านจัดไว้ให้อยู่ทางปีกซ้าย อ้อ...คุณคงไม่ได้รับความสะดวกเท่าที่ควร เพราะคุณพ่อบ้านไม่อยู่”
นั่นน่ะ หล่อนรู้แล้ว...ก่อนเขาอีก
“แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหาร เพราะจะมีร้านอาหารไทยบริการส่งให้ทั้งสามมื้อ ติดต่อขอเซ็ทเมนูล่วงหน้าได้ ก็เหมือน...เอ่อ..ช่างเถอะ”
ติณณภพจะหลุดคำว่า ‘ก็เหมือนเดิม’แต่มันจะไปเฉียดใกล้ความคุ้นเคยเก่าๆมากเกินไป
“คุณนำสัมภาระไปเก็บก่อน แล้วมาพบกันที่โต๊ะอาหารเลยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หล่อนอยากอยู่ต่อเพื่อดูว่าเขาจะเคลื่อนย้ายไปยังที่ต่างๆอย่างไร แต่ทั้งอากัปกิริยาที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับงานอย่างขมักเขม้นต่อกับทั้งคำพูดของเขา มันเป็นการไล่หล่อนกรายๆ
และเมื่อหล่อนกลับจากจัดการข้าวของและเดินตามกลิ่นอาหารหอมกรุ่นมาจนพบห้องอาหาร ติณณภพก็ยังไม่มา มีเพียงเสียงโทรศัพท์ที่วางตรงเคาน์เตอร์บาร์ดังขึ้นมาแทน หล่อนละล้าละลังอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินไปรับสาย
“มุกชมพู เชิญคุณทานก่อนได้เลยไม่ต้องรอ ผมยังไม่เสร็จธุระและคงอีกนาน ทานเสร็จก็ปล่อยไว้อย่างนั้น แล้วก็เข้าพักผ่อนได้เลย”
“อ้าว แล้วพี่ เอ่อ...คุณติณณ์ไม่หิวหรือคะ มุกจัดไปให้ที่..”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้อง ขอบคุณครับ แค่นี้นะผมรีบ”
“เอ่อ..ค่ะ”
หล่อนรู้...ที่เขาบ่ายเบี่ยงผิดนัดไม่ยอมมาพบกันที่ห้องอาหาร ก็คงเพราะเขาไม่มีปัญญาที่จะมาน่ะสิ เดี๋ยวก็รู้...หล่อนจะรุกแล้วละนะ มาลองกำลังกันสักตั้ง
“กะ...กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”
สิ้นเสียงกรีดร้องของหล่อน เสียงขลุกขลักจากห้องที่อยู่ไม่ไกลก็ดังขึ้นตามมา ตามด้วยเสียงเปิดประตู...
“มุก! มุกชมพู! เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น!”
และเสียงร้องเรียกชื่อหล่อนอย่างตื่นตกใจที่แว่วมา ทำให้มุกชมพูค่อยๆโรยตัวลงนั่งพิงปากประตูทางเข้าห้องอาหารและคอหล่อนก็พับทั้งตาก็พริ้มหลับ ราวกับหล่อนกำลังหมดสติ เสียงล้อบดพื้นที่ดังใกล้เข้ามา ทำให้มุกชมพูหรี่ตาขึ้นมองนิดหนึ่งอย่างพยายามไม่ให้ผิดสังเกต เก้าอี้บริหารของเขานั่นเอง ที่พาเขาไปที่ไหนๆในคฤหาสน์แห่งนี้
“มุก! มุกชมพู...”
ติณณภพไม่สนใจแล้ว ว่าความจะแตกหรือไม่เรื่องที่เขากลายสภาพเป็นชายพิการขา ในตอนนี้มุกชมพูภรรยาหนึ่งเดียวในใจเขาสำคัญที่สุด และเขาหยุดรถนั่งเคลื่อนที่ใกล้ตัวหล่อนแล้วโน้มลงมาเอื้อมคว้าพยายามลากหล่อนขึ้นนั่งซ้อนตัก
“มุกชมพู...อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไร มุกๆ...โธ่...”
ติณณภพร้องเรียกทั้งตบแก้มหล่อนเบาๆอย่างพยายามจะปลุกสติหล่อนให้คืนกลับมา พรางกอดหล่อนแนบแน่น อ้อมกอดนั้นมันสื่อได้ถึงอารมณ์หลายหลาก หนึ่งในนั้นคือ...เขายังแคร์หล่อน และนั่นมันทำให้หล่อนน้ำตาซึม ขณะเดียวกัน ความหวังของหล่อนก็เริ่มเรืองรอง...
“อืม...”
“มุกชมพู!...เป็นอะไร บอกพี่มาซิ”
ติณณภพทิ้งคราบผีดิบแห่งคฤหาสน์แวมไพร์ก่อนหน้าไปสิ้น
“มุก...มุกเห็นคนตรงหน้าต่าง ค่ะ”
โกหกด้วยความรัก คงไม่บาปสักเท่าไหร่หรอกนะหล่อนว่า...
“คน? คนอะไรที่ไหน ไม่มี ที่นี่ไม่เคยมีใครเข้ามา มุกคิดมากและคงตาฝาดไปเอง”
ที่นี่..ที่ปราสาทแวมไพร์ของเขาไม่เคยมีใครเข้ามาได้จริงๆ เพราะถึงแม้ภายในจะมีเพียงเขาและคุณพ่อบ้านที่อยู่กันประจำ แต่นอกรั้วจะมีเวรยามรักษาความปลอดภัยให้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
“...หรือคะ แต่มุก ว่า มุกเห็นจริงๆนะคะ เอ่อ...แล้วนี่พี่ติณณ์ ทำไม...ทำไม”
มุกชมพูพยายามไม่ติดใจกับสรรพนามที่เขาจงใจใช้กับหล่อนก่อนหน้าทั้งทำท่าเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าหล่อนกำลังนั่งอยู่บนตักเขาในรถนั่งเคลื่อนที่ตัวเดียวกัน
“อุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้พี่เสียขาทั้งสองข้าง...”
ติณณภพยอมเปิดปากสารภาพ แต่สุ้มเสียงที่เขาเอ่ยมานั้นมันเป็นไปอย่างที่พอจะอ่านได้ว่าเขายังไม่เปลี่ยนใจ ที่จะคงสภาพความพิการของเขาต่อไป
“พี่ติณณ์!!....พี่...”
“ไปทานข้าวกันก่อน มุกคงทั้งเหนื่อยทั้งหิว”
ติณณภพไม่ยอมเปิดโอกาสให้มุกชมพูได้เปิดประเด็นหรือต่อยอดเรื่องความพิการของเขา ไม่เป็นไร ปล่อยไปก่อน น้ำหยดลงหิน...ทุกวันหินมันยังกร่อน...โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำของหล่อนมันเป็นน้ำวิเศษ เพราะมันคือน้ำจากหัวใจรัก ที่หล่อนจะพยายามรินรดลงสู่ใจเขา...
.......................................................................................
“พี่ติณณ์คะ...”
มุกชมพูเคาะประตูเรียกติณณภพที่เข้านอนได้พักใหญ่ แต่เขาคงยังไม่หลับ สังเกตจากแสงไฟที่ลอดผ่านช่องประตู ซึ่งก็จริงเขายังไม่หลับและปลดล็อคประตูให้มุกชมพูก้าวเข้าไป
“พี่ติณณ์ พอจะมียาแก้ปวดลดไข้ให้มุกสักสองเม็ดไหมคะ มุกรู้สึกปวดหัวและครั่นเนื้อครั่นตัวจัง”
“หรือครับ ไหนมานี่ซิ”
เขาตบฝ่ามือลงบนเตียงข้างๆตัว
“มีไข้ด้วยหรือเปล่า สงสัยเป็นเพราะร่างกายปรับตัวไม่ทันกับสภาพอากาศของที่นี่”
มุกชมพูค่อยๆเดินเข้าไปหาและนั่งลงตรงตำแหน่งที่เขาบอก
“อืม...ตัวรุมๆนิดๆ”
ติณณภพเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักของโต๊ะเตี้ยข้างหัวเตียงหยิบกระปุกยาออกมาเทใส่มือสองเม็ดแล้วยื่นให้หล่อนถือไว้ ก่อนจะรินน้ำใส่แก้วยื่นส่งตามให้
“นอนกับพี่ที่ห้องนี่เลยดีกว่านะครับ”
“แต่พี่ติณณ์ เอ่อ...”
“หรือถ้ามุกไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”
เขาก็แค่ห่วงใยเพราะเห็นว่าหล่อนกำลังไม่สบาย แต่...เขาไม่อยู่ด้วยพักใหญ่ ไม่แน่...อะไรๆก็อาจจะเปลี่ยน ปลายเสียงของเขาจึงห้วนขึ้นมานิดหนึ่งอย่างกึ่งประชด แต่มุกชมพูก็ค่อยๆล้มตัวลงนอน เพราะนี่มันคือโอกาสของหล่อนที่จะลดระยะห่างระหว่างกัน ติณณภพหรี่ไฟในห้องนอนให้เหลือเพียงแสงสลัวแล้วล้มตัวลงนอนตาม
“ห่มผ้าด้วยนะครับคน...”
“...ขอบคุณค่ะ”
มุกชมพูที่อยู่อย่างอบอุ่นภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน นอนหันหลังให้เขาทั้งพยายามข่มตาหลับ
ติณณภพก็พยายามข่มเช่นเดียวกัน แต่เป็น..ข่มความรู้สึกต้องการร่างบางแสนเย้ายวนทั้งหอมกรุ่นจรุงใจแปลกๆของภรรยา...ที่มันเริ่มฟุ้งซ่านพลุ่งพล่านขึ้นมา ด้วยคาถาบทเดียวที่ท่องไว้ในใจว่า.. ‘ของน้องๆๆ...’
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“หลับสบายดีไหม มุกชมพู...”
ส่วนเขาน่ะไม่ต้องพูดถึง ว่าเมื่อคืนเขาตกระกำลำบากขนาดไหน
“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
มุกชมพูลุกขึ้นนั่งปล่อยผ้าห่มร่นลงกองที่เอว เมื่อคืนอาจเพราะได้รับยาแก้ไข้เข้าไปหล่อนจึงรู้สึกร้อนไม่สบายตัวและปลดเสื้อคลุมออก มันยิ่งทำให้ติณณภพถึงกับกลืนน้ำลายลงคอทั้งยากที่จะถอนสายตากระหายหิวออกจากทรวงอกงดงามของมุกชมพูที่แม้มองผ่านชุดนอนแสนบางทั้งถูกบังนิดๆด้วยบราสุดเซ็กซี่ชนิดครึ่งทรวง...และมุกชมพูตั้งใจที่จะมองไม่เห็นสายตานั้นของเขา เสมองไปที่นาฬิกาติดฝาผนังเรือนสุดโรมานซ์ที่มันเหมือนนำหล่อนมาเปลือยเป็นแบบอีกแล้ว...
“เจ็ดโมง...พี่ติณณ์ จะอาบน้ำเลยหรือเปล่าคะ เดี๋ยวมุกช่วย”
“ไม่...ไม่ต้องก็ได้ครับ...พี่...”
แค่นี้พี่ก็จะตายดับดิ้นแล้ว...
“พี่ติณณ์คงไม่สะดวกใจ...ขอโทษด้วยค่ะ มุก...วุ่นวายมากไป...”
จบคำมุกชมพูผลุนผลันก้าวลงจากเตียงและเดินออกจากห้องนอนเขาไปอย่างแสดงให้รู้ว่าหล่อนน้อยใจ แต่...จะให้เขาทำอย่างไรได้ ก็ตอนนี้เขากำลังพยายามฝังหัวด้วยคำว่านี่... ‘ของน้อง’
.......................................................................................
“พี่ติณณ์คะ กาแฟค่ะ...”
“...ขอบคุณค...อุ้ย!”
“ว้าย!...โอ้ย!”
“มุก!”
เป็นเพราะติณณภพไม่ยอมมองเมียที่วันนี้สวยเหลือเกินในเดรสคอถ่วงที่แอบโชว์เนินอกอิ่มให้เต็มตาจึงทำให้เขารับถ้วยกาแฟพลาดและมุกชมพูต้องรีบประคองจนมันกระฉอกใส่ตัวนิดหน่อยแต่ก็ร้อนละ
“เป็นไงบ้าง!”
คราวนี้เขารีบรับถ้วยนำไปวางบนโต๊ะก่อนจะดึงมุกชมพูเขาไปสำรวจความเสียหายใกล้ๆ
“แย่จริง แดงเลย”
เนินอกนวลขาวเริ่มปรากฏวงแดงนิดๆ ติณณภพรีบถึงกระดาษทิชชูจุ่มน้ำเย็นในแก้วมาซับให้
“เอ่อ..มะ..ไม่เป็นไรค่ะพี่ติณณ์”
มุกชมพูออกจะขัดเขินกับสัมผัสของเขาเนื่องจากห่างเหินการถึงเนื้อถึงตัวกันมานาน มากกว่ารู้สำอะไรกับจุดที่โดนกาแฟหกใส่จึงพยายามจะเบี่ยงตัวออกและแก้มก็เริ่มแดงเห่อ ทั้งที่เจ้าตัวนั่นแหละเป็นคนริเริ่มคิดอยากใส่ชุดสวยแอบเซ็กซี่อวดสายตาสามีเอง
“ไม่เป็นไรได้ไงครับ มา..พี่จะพาไปใส่ยา”
“อุ๊ย! พี่ติณณ์ จะทำอะไรคะ”
ติณณภพเหนี่ยวเอวมุกชมพูให้หล่อนมานั่งเทินตักเขาบนรถนั่งเคลื่อนที่
“พี่จะพาไปใส่ยา อยู่เฉยๆเถอะ”
“...”
อ้อมกอดและไออุ่นที่เคยคุ้นมีมาให้หล่อนอีกครั้งในโอกาสที่เกิดอุบัติเหตุเล็กๆ มุกชมพูรู้สึกดีเหลือเกิน...หล่อนจึงฉวยโอกาสซบอกเขา ติณณภพก้มลงมองนิดหนึ่ง..ปล่อยตามใจไม่ว่าอะไร และกล่องสำหรับปฐมพยาบาลแบบพกพามีอยู่ในห้องนอนเขาเพื่อความสะดวกแก่ตัวเขาเองในยามนี้ ติณณภพหยิบยาที่ใช้ทาสำหรับแผลน้ำร้อนลวกหรือไฟไหม้มาทาบริเวณเนินทรวงที่เป็นวงแดงของมุกชมพูแต่เบามือ...ทั้งก้มลงเป่าให้หล่อนที่ย้ายมานั่งบนขอบเตียงเขา
“พี่ขอโทษนะครับ...”
“ไม่เป็นไรค่ะ...”
“ชุดสวย...เลยเปื้อนไปนิดหนึ่ง”
“เอ่อ...ขยี้ก็ออกค่ะ...”
มุกชมพูแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากติณณภพมองและจะเผลอก้มลงตาม...
“พี่ติณณ์คะ เรื่อง อาหาร...”
“อืม...ค..ครับ”
ติณณภพละสายตา...อย่างเสียดาย...
“มุกสั่งงดที่ทำสำเร็จ...ให้ส่งอาหารสดมาแทน คือ...มุกจะทำเอง...”
“ได้...ได้สิครับ พี่ตามใจ...”
“ของคุณค่ะ ขอบคุณที่ทายาให้มุกด้วยค่ะ...เอ่อ...มุก ไปจัดการเรื่องอาหารนะคะ...”
“...ค..ครับ...”
ติณณภพได้แต่มองตามคนสวมชุดสวยที่ไม่ค่อยจะหวงสิ่งสวยงามยิ่งกว่าชุดที่โผล่ออกมาอวดโชว์เขาวอบๆแวมๆ เฮ้อ...จะท่องไปได้อีกสักกี่น้ำกันนะ ไอ้คาถาที่ว่า ‘ของน้อง’ เนี่ย...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ว้าย!! พี่ติณณ์!”
มุกชมพูร้องลั่นด้วยความตกใจทั้งตะปบกุมปิดส่วนสงวนด้านล่าง ที่อยู่ดีๆติณณภพก็มาปรากฏกายภายในห้องพักของหล่อน ในขณะที่หล่อนเปลือยเปล่าไม่มีอาภรณ์ติดกายสักชิ้น ด้วยกำลังจะอาบน้ำ
“มุก!...คือ..พี่เคาะประตูแล้ว พี่แค่จะมาดูว่ามุกขาดเหลืออะไร”
จังหวะแรกติณณภพตะลึงกับสภาพไม่เหลืออะไรติดกายของเมีย แต่จังหวะต่อมากลับรู้สึกหงุดหงิดที่ดูมุกชมพูจะหวงเนื้อตัวต่อสายตาเขา นั่นมันดึงอารมณ์และความรู้สึกเดิมๆคืนกลับมา รู้สึกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ จึงไม่ยอมถอนสายตาอย่างคิดว่าเขามีสิทธิ์เต็ม
“มุกอยู่ห้องน้ำ กำลังจะอาบน้ำ แต่ลืมผ้าเช็ดตัว ไม่ได้ยินที่พี่ติณณ์เคาะประตูและ เข้ามา..คือ...ขอ...ผ้าเช็ดตัวค่ะ...”
หล่อนไม่กล้าขยับ ไม่ว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลัง ติณณภพก็แน่จริงไม่ยอมวางตาจากความงดงามตรงหน้า จ้องเอาๆ...
“พะ...พี่ติณณ์คะ มุกขอ...”
“พี่อยากอาบน้ำอุ่น มุกช่วยพี่หน่อยได้ไหมครับ”
“ดะ...ได้ค่ะ...แต่...คือ..”
“นะครับ...”
“คือ...”
คือหล่อนยืนเป็นนางเปลือยอยู่แบบนี้จะให้ไปเตรียมน้ำให้เขาอาบทั้งอย่างนี้น่ะเหรอ และเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ มุกชมพูจึงคอยๆก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วย่อตัวลงคว้าชุดนอนในตะกร้าผ้าที่จะซักขึ้นมาค่อยๆหย่อนเท้าสองข้างลงสวมจนกระทั่งขยับขึ้นนำเส้นสปาเก็ตตี้เล็กๆสองเส้นของชุดนอนมาคล้องบ่าบางได้ เป็นชุดนอนคอแหลมคว้านลึกพอดีทรวงแบบจั๊มใต้อกปล่อยชายพลิ้ว แค่นี้ก็พร้อมให้บริการเขา ดีกว่าไม่มีอะไรติดกายเลย
“อาบที่ห้องนี้เลยไหมคะ มุกจะเตรียมน้ำให้”
“ครับ...”
แล้วมุกชมพูจึงจัดการให้ตามที่คุณสามีขอ...และเมื่อเตรียมผสมน้ำเสร็จออกมาก็พบเขายืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำด้วยไม้เท้าค้ำยันอยู่ก่อนแล้วหล่อนจึงช่วยเข้าประคอง จนสามีได้เข้ามานั่งอย่างสบายในอ่างอาบน้ำกว้างโดยที่หล่อนก็ก้าวเข้ามาด้วย และ มุกชมพูไม่มีทีท่านึกรังเกียจสักนิดที่สามีเป็นแบบนี้...
“ชุดมุกเปียกหมดแล้ว...”
“ไม่เป็นไรค่ะ..เดี๋ยวพอพี่ติณณ์อาบเสร็จ มุกอาบต่อเลยก็ได้...”
หล่อน...ไม่เป็นไรหรอก แต่เขาน่ะ อาการหนักขึ้นทุกทีๆ.. มุกชมพูย้ายจากที่นำใยบัวขัดให้ที่หลังของเขามาให้บริการด้านหน้าบ้าง โดยทำเป็นไม่เห็นสายตาของเขาที่เฝ้าจ้องมอง...อาหารตา...ทั้งที่แก้มของหล่อนก็เห่อร้อนและแดงระเรื่อขึ้นทุกที...
ติณณภพยกแขนขึ้น...ส่งนิ้วแกร่งร้อน...เลื่อนรูดเส้นสปาเก็ตตี้เล็กจิ๋วของชุดนอนลงจากบ่าบางราวต้องมนต์...
“พี่ติณณ์..”
“จะหวงพี่หรือ...”
“ปะ...เปล่าค่ะ...”
ดวงตาคมแกร่งยังจับจ้องอยู่ที่บัวตูมคู่งาม...ที่ถูกบดบังชุดนอนส่วนบังทรวงผ้าลูกไม้เนื้อบาง ท้าทายให้ต้องค้นหาสิ่งสวยงามที่ถูกซ่อนไว้ด้านใน และนั่นไม่เป็นปัญหาที่เขาจะปลด เพราะเจ้าของก็ยอม...ไม่ขัดใจเขา...และหล่อนก็ยังคงลูบไล้ให้บริการเขาอย่างเนิบช้า...ไปเรื่อย...ไม่ขัด..เมื่อเขาเลื่อนฝ่ามือแกร่งลูบไล้บัวคู่งามนั้น ราวต้องการปั้นแต่งประติมากรรมชิ้นเอก ทั้งรั้งร่างบางของหล่อนขึ้นมาเพื่อป้อนปทุมสองช่องามให้ตัวเอง...ดับความหิวกระหายสลับกันไปมา...มุกชมพูหลับตาพริ้ม...ทั้งขบริมฝีปากอย่างพยายามสกัดกั้นเสียงกรีดร้องน่าอายจากอารมณ์เสียวซ่านที่เริ่มก่อตัว...
มีแต่ภาษากาย...ที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขากระหายหล่อนแค่ไหน...และมุกชมพูแทบจะทรงตัวไม่อยู่เมื่อเขาเลื่อนมือลงกรีดไล้ให้ความสุขแสนหฤหรรษ์แก่หล่อน... จนถึงขีดสุดแห่งความอดทน..ร่างเย้ายวนจึงเกร็งกาย...ยอมระเบิดความสุขให้เขาได้รับรู้ว่าหล่อนไปถึงจุดหมายปลายทางอย่างที่เขาต้องการแล้ว
“พอ...พอแล้ว...ไม่ไหว...”
และเขาจะดึงดันสานสุขให้หล่อนอีกครั้งแต่หล่อนปฏิเสธทั้งด้วยวาจาสะท้านแผ่วกับมือบางที่พยายามยื้อดึงมือแกร่งออกทั้งที่ไร้เรี่ยวแรง...แต่เขาตามใจไม่ฝืนต่อ...แค่นี้...หล่อนก็...พร้อมแล้วสำหรับเขา...ติณณภพจึงรีบไขว่คว้าโอกาสดีนี้ไว้ นำหล่อนเข้ามาเติมเต็ม ให้เขาได้ตักตวง..เพิ่มดีกรีของความสุขสม...พากันควบทะยานจนแตะปลายสายรุ่ง ระเบิดพร่างความสุขล้นออกมา...มุกชมพูซบบ่าแกร่งทั้งกอดรัดเขาไว้แนบแน่น แปลความหมายได้ว่า...ขอบคุณความสุขที่เขามอบให้ ติณณภพกอดตอบทั้งลูบไล้สัมผัสแผ่นหลังเนียนนุ่มเปลือยเปล่าอย่างแผ่วเบา...
“พี่...”
ในที่สุดคาถาที่เฝ้าท่องว่า ‘ของน้อง’ ก็ไม่อาจต้านทานเสน่หามนตราของแม่มดน้อย...
“ฮืม...”
หล่อนส่งเสียงออกจากลำคอเป็นเชิงปรามว่า อย่าพูดเชียวนะว่าเขาเสียใจ เพราะหล่อนจะเสียใจ...
“มีความสุขไหมครับ..ฮื้ม...”
“ฮื้ม...ค่ะ...”
มุกชมพูขนลุกซู่กับเสียงทุ้มนุ่มที่มาพร้อมสัมผัสบางๆที่ข้างใบหูเล็กของหล่อน...
“อีก...ได้ไหม..ที่เตียง..”
เขายังไม่อิ่ม...เพราะเขาแร้นแค้น ขาดแคลนหล่อนมานาน...
“ค่ะ...”
หล่อนรับคำอย่างแสนจะใจดี เพราะหล่อนก็ต้องการสานสบบางสิ่ง บางสิ่งที่จะทำให้ติณณภพปฏิเสธความต้องการของหล่อนไม่ได้...
“พี่ติณณ์คะ”
มุกชมพูลดตัวลงซบบริเวณสะโพกเขาที่มีผ้าเช็ดตัวคลุมไว้เฉพาะส่วนกลางให้มองดูเซ็กซี่... หลังจากที่เขาได้อิ่มหนำสำราญจนแทบสำลักความสุขที่ได้ตักตวงจากหล่อนอย่างที่หล่อนไม่มีหวงห้ามเต็มใจและตามใจทุกความต้องการของเขา ทีนี้หล่อนจะลองขอเขาบ้าง...มือนุ่มบางของมุกชมพูเฝ้าเลื่อนลูบไล้ขาทั้งสองข้างของเขาจากส่วนที่ไม่มีปัญหาไปจนถึงส่วนที่มี...
“ลองเข้ารับการผ่าตัดดีไหมคะ”
“...”
ความเงียบคือคำตอบจากติณณภพที่มุกชมพูได้รับ เขาเป็นอยู่แบบนี้...ดูเหมือนมุกชมพูจะเอาใจและตามใจเขามากขึ้น ซึ่งเขารู้สึกดี ทำไมคิดแผลงแบบนั้นล่ะพ่อตัวดี
และความเงียบของเขาสร้างความหงุดหงิดขุ่นมัวให้กับมุกชมพูเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่กับติณณภพ หล่อนต้องใจเย็นให้มาก และมันคงยังไม่ถึงเวลา...
.......................................................................................
“คุณพ่อบ้าน ไม้เป็นอย่างไรบ้าง”
ติณณภพถามถึงอาการของคนสนิทอย่างห่วงใย เพราะไม้ก็เป็นเหมือนน้องชายแท้ๆในความรู้สึกของเขา
“ตอนนี้อาการปลอดภัยแล้วครับ แต่...ผมขออยู่ดูแลเขาต่ออีกสักระยะ..”
“ได้ครับ ตามสบายเลยครับ ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะครับ ผมอยู่ได้...แค่โทรมาถาม รู้ว่าไม้ปลอดภัยแล้ว ผมก็ดีใจ แค่นี้นะครับ”
นี่เข้าสู่อาทิตย์ที่สามแล้ว ในอาทิตย์แรกของการเดินทางกลับไปดูอาการลูกชายของพ่อบ้านวินัย ติณณภพโทรสอบถามอาการคนสนิทถี่ยิบและสั่งคุณพ่อบ้านไว้ว่าถ้ามีอะไรหนักหนาสาหัสให้เร่งบอกเขา แต่ก็ไม่มี จึงเป็นเขาที่ต้องเป็นฝ่ายโทรไปสอบถามความคืบหน้า..
หมู่นี้เป็นไงกันนะบรรดาญาติทั้งแท้และไม่แท้ต่างพากันเงียบหาย แอนดรูว์...หลังจากบอกว่าติดธุระยุ่งวุ่นวายเรื่องงานก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย อาจถอดใจเรื่องเขา ส่วนภูวดลก็เงียบและเขาก็ไม่คิดจะโทรตามด้วยสำหรับรายสุดท้าย
สำหรับมุกชมพู หลังจากคืนนั้น...ติณณภพก็ไม่เคยปล่อยให้หล่อนได้ห่างกายเขาอีกเลย ซึ่งมุกชมพูเองก็ตามใจไม่เคยขัด...คอยดูแล ใส่ใจ ทั้งให้ความสุขแก่เขา ในทุกครั้ง...ทุกที่...ทุกยาม...ที่เขาต้องการ...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“พี่ติณณ์คะ...”
“หืม...”
เขาและหล่อนกำลังอยู่ด้วยกันในอ่างอาบน้ำกว้าง...ทั้งคู่เพิ่งผ่านสมรภูมิรักที่นับวันจะยิ่งร้อนเร่า มาด้วยกัน และมุกชมพูยังนั่งค้างอยู่บนตักหนาของเขา หล่อนกอดคอซบบ่าเขาขณะชวนบอกอะไรบางอย่าง...
“ประจำเดือนมุกขาด...”
“...”
“ขาดไปสี่วันแล้ว...”
อันที่จริงมุกชมพูก็ไม่ได้นับว่ามันขาดไปกี่วันแน่ แต่รู้สึกว่ามันขาดหายไปนานเพราะตั้งแต่มาพบเขาที่นี่ มาดูแลเขา หล่อนก็ไม่มีรอบเดือนอีกเลย ดูท่า...ปฏิบัติการทวงคืนลูกน้อยของหล่อนจากเขาน่าจะประสบผลสำเร็จแล้ว...
“พี่ติณณ์...”
เขาอึ้งไปอีกแล้ว
“พี่...ดีใจๆ...ดีใจที่สุด ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่มีเขาให้พี่...”
“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ อย่างเช่น...ทะเบียนสมรส เพราะมุกอยากให้เขา เกิดมามี...ครบ” มุกชมพูยังคงกอดซบและพูดกระซิบชิดต้นคอเขา
“ได้สิ ได้สิครับ ไปจดกันภายในวันนี้เลย...”
เขาตัดสินใจแล้ว มุกชมพูดูมีความสุขที่อยู่กับเขา ส่วนเขา...ยิ่งกว่าสุข ที่ได้หล่อนคืนกลับมา ที่เหลือ...ช่างมันก่อน...
มุกชมพูยิ้ม...พริ้มตาหลับอย่างเปี่ยมสุข เพราะหลังจากที่หล่อนและเขาจรดปลายปากกาลงในทะเบียนสมรส หล่อนจะได้รับสิทธิ์อะไรมากมาย จนติณณภพไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยเชียว...
.......................................................................................
และมันก็เป็นจริงตามนั้น... เมื่อเขาและหล่อนเสร็จธุระจากการพากันไปจดทะเบียนสมรส และติณณภพพาหล่อนเดินทางมาตรวจสภาพการตั้งครรภ์ยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง...
“พี่ติณณ์คะ มุกตั้งครรภ์จริงๆ...มุก ท้องจริงๆ...”
มุกชมพูทั้งตื่นเต้นทั้งยินดี...ติณณภพก็ไม่ได้แตกต่าง แต่เขาเก็บอาการได้มากกว่า
“พี่ได้ยินแล้ว...หึๆๆ...เราได้ยินพร้อมกัน...”
มุกชมพูดีใจมากมาย ยิ้มแย้มเริงร่า ก่อนจะหันมาหยุดมองเขานิ่ง มันถึงเวลาแล้ว...
“มุกขอใช้สิทธิ์ของการเป็นภรรยาตามกฎหมาย...ให้พี่ติณณ์กลับมามีขาไว้เพื่อพร้อมที่จะดูแลภรรยาและลูกค่ะ!!!”
“...”
“พี่ติณณ์!”
“ครับ ได้ครับ พี่...พร้อมแล้ว...”
เขา พร้อมแล้วที่จะมีมันเพื่อเดินเข้าไปหาโอกาสหลายๆอย่างที่เปิดรอเขา อีกครั้ง...
“แต่...ถ้าผลการผ่าตัดมันไม่ประสบผลสำเร็จอย่างที่หวัง..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่อย่ายอมแพ้...”
“ครับ พี่จะพยายาม..”
ได้กำลังใจที่ดีที่สุดเคียงข้างอย่างนี้ เขา...สู้สุดใจ...
“แอนดรูว์...ที่พี่ติดต่อกับคุณหมอเรื่องผ่าตัดขาผม พี่ช่วยคอนเฟิร์มให้ด้วยนะครับ...”
ติณณภพรีบโทรติดต่อพี่ชายทันที เพื่อให้พี่ชาย ที่เขาคิดว่างอนเขาและเงียบหายไป ได้รับรู้การตัดสินใจและช่วยเป็นธุระให้เขา
“ได้สิได้ คาร์ล...เดี๋ยวนี้เลย”
น้ำเสียงพี่ชายที่ตอบรับกลับมา ทั้งตื่นเต้นและยินดีเป็นนักหนา...แม่นางฟ้า...แม่เทพธิดาน้อยๆ...หล่อนทำได้จริงๆ...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
พักสายตากันอีกสักนีดส...นึงนะคะ :))
เรื่อง ♥ เรทรัก ♥ เป็นเรื่องที่แต่งยาก...มาก ในความรู้สึกของไรเตอร์ ซึ่งก็พยายามอย่างมากในทุกๆตอน ให้ได้ซีนอารมณ์ตามที่ตัวเองต้องการ จึงใช้เวลานานมากๆในการเขียน เขียน...และอ่าน... บางครั้งเวลาที่นั่งรถไปไหนไกลๆแบบชิวๆ...แค่ได้ยินเพลงที่นำมาประกอบละครของตัวเอง ยังน้ำตาไหลนึกสงสารพระเอกเองเพราะอินจัดเลยก็มี ฮ่ะๆๆ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ผมกลับมาแล้วครับคุณติณณภพ อ้อ...ผมพบคุณพ่อบ้านวินัยที่เมืองไทยด้วย และถึงได้ทราบว่าเขามีลูกชายอยู่ที่นั่น รวมทั้งทราบ...เรื่องขาของคุณ ผมเสียใจด้วย...”
“แม่ล่ะ แม่เป็นยังไง”
“ดีขึ้น แข็งแรงขึ้น คงได้กำลังใจดี จากการที่ได้รู้ว่าลูกชายคนโปรดยังอยู่ดี...”
“เอ่อ...แล้วแม่...รู้เรื่อง...”
ติณณภพได้รับฟังว่าแม่เขาแข็งแรงเขาก็ดีใจแล้ว และไม่ใส่ใจที่ถูกน้องชายเหน็บในตอนท้าย แต่ยังกังวลอีกเรื่อง
“เรื่องขาของคุณน่ะเหรอ ผมไม่บอกให้คุณแม่ช็อคซ้ำหรอก”
ภูวดลหรี่ตาและเอียงคอมองพี่ชาย...
“ว่าแต่...คุณยืนได้แล้วนี่...”
ในใจเขาแสนจะลิงโลดที่ในที่สุดมุกชมพูก็ทำสำเร็จ
“ใช่ๆ...คือ...ผ่านการผ่าตัดและทำกายภาพบำบัด ได้...ระยะหนึ่งแล้ว”
“ยินดีด้วยนะครับ จริงสิมุกชมพูล่ะ เธอ...เป็นอย่างไรบ้างครับ ผมมารับเธอกลับแล้ว”
ภูวดลรู้ทั้งรู้แต่จงใจแกล้งพี่ชาย และ แกล้งได้เสียด้วยสิ เพราะคำว่า “มารับเธอกลับ” ทำเอาติณณภพเสียวสันหลังวาบไปนิดหนึ่ง
“คือ...คงจะ ยังให้กลับไปไม่ได้ ตอนนี้ คือว่า...มุกท้อง...”
“ท้อง! เฮ้ย! มุกจะท้องได้ยังไงกัน แต่งงานก็ยังไม่ อย่าว่าแต่แต่ง แค่หอมแก้มสักนิดก็ยังไม่เคยได้!”
“คือ...มุกเค้า..ท้องกับพี่...”
ติณณภพตอบน้องชายไม่ค่อยจะเต็มเสียงนักทั้งไม่กล้าสานสบสายตาตรงๆ
“กับ...พี่!...พี่เหรอ...”
“พี่ เอ่อ...ขอโทษ คือ...พี่ๆ...”
“ขอโทษ! ทำไมล่ะ มันดีจะตายชัก ที่ผมพาเมียพี่มาส่ง แล้วมันทำให้ผม...ได้พี่ชายผมคืน...พี่ติณณ์!”
ภูวดลเดินเข้าไปหาและโน้มโอบพี่ชาย ทั้งน้ำตาก็มาคลอขังเต็มนัยน์ตาคู่คมก่อนจะหยดลงมาด้วยความรู้สึกที่มากมาย สงสารพี่ชายที่แสนอาภัพต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายจนกลายเป็นคนมีปม จนกล้าทำอะไรได้ทุกอย่างราวคนบ้า กล้าแม้กระทั่งพาตัวเองเข้าไปเสี่ยงท้าทายกับความตายจนกลายเป็นผู้พิการขาจำต้องนั่งบนรถเข็นอย่างที่ผ่านมา ต่อไป...มันเป็นหน้าที่ของมุกชมพู ที่จะทำให้เขาได้พี่ชาย คืนกลับมาเต็มร้อย...
“...”
ติณณภพถึงกับอึ้ง! กับโอบที่ได้รับจากน้องชายเป็นครั้งแรก นี่ภูวดลไม่โกรธเขา ไม่ถือสาเขาบ้างหรอกหรือที่...ที่ผ่านมาเขาร้ายกับน้องเหลือเกิน...แขนทั้งสองข้างถูกเจ้าตัวยกขึ้น...มือแกร่งทั้งสองคลายกางออกและก็กำ...แบ...และ..กำ...อยู่อย่างนั้น อย่าง...ไม่กล้าสัมผัสตอบ...
“นาย...”
แล้วเขาก็จำต้องรีบปิดเปลือกตาแน่นเพราะว่ามันแสบ ขณะที่จะเริ่มเปิดปาก
“ไม่โกรธ..พี่เหรอ...ที่...”
ที่เขาแย่งมุกชมพู แล้วยังทำอะไรร้ายๆ ซ้ำเติมน้องชาย...ไม่รู้จะกี่ครั้ง...
“ขอแค่ผมได้พี่ชายคืนกลับมา ทุกอย่างก็โอเค...”
“ดล...”
แล้วอ้อมโอบของติณณภพก็มีคืนกลับไปให้น้องชาย...มันไม่คุ้นชิน แต่ก็ให้ความรู้สึกดี...
“เรื่องที่มุกชมพูท้อง...พี่ไม่ได้ตั้งใจ...”
คนที่ยืนแอบฟังพี่น้องสองคนเขาเคลียร์กัน พอได้ยินคำว่า‘พี่ไม่ได้ตั้งใจ!’มันทำให้คนท้องที่อารมณ์มักแปรปรวนได้ง่ายอยู่แล้ว ทนฟังต่อไปไม่ได้...
“เอ่อ...ทำร้ายจิตใจ แต่เป็นเพราะ พี่ระ...”
“จะเพราะอะไรก็...ไปบอกมุกชมพูเถอะครับ วิ่งไปนู่นแล้ว เดี๋ยวได้แท้งอีกรอบหรอก”
“หา! ว่าไงนะ มุก!”
คำว่า ‘แท้ง’ มันหลอน ติณณภพถามย้ำและโดยไม่รอฟังคำตอบ เขาผละจากน้องชาย พยายามจะวิ่งตาม ทั้งๆที่ขาของเขาก็ยังไม่ค่อยจะเอื้ออำนวย
“มุกๆ อย่า...เดี๋ยวล้ม พี่ยังวิ่งเร็วไม่ได้ หยุดฟังพี่ก่อน...”
ติณณภพใช้เสียงวิ่งนำหน้าสังขาร ตามให้มุกชมพูหยุดรอเขา...และพอไปถึงตัวจึงตรงเข้าสวมกอดจากทางด้านหลัง...แนบแน่น…
“เป็นอะไร วิ่งหนีพี่ทำไมครับ...”
“หึ! เรื่องมุกท้อง...พี่ไม่ได้ตั้งใจ เลยใช่ไหม!”
มุกชมพูน้ำตาล่วงเผาะด้วยความที่แสนจะน้อยใจตามสภาพอารมณ์ที่มันแปรปรวนง่ายอยู่แล้ว...
“โธ..มุกยังไม่ทันฟังให้จบก็วิ่งซะแล้ว ที่พี่ไม่ได้ตั้งใจน่ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจภูวดลต่างหาก แต่...พี่ก็ขอโทษที่บังเอิญทำให้มุกเคือง...พี่เสียใจ..พี่...”
“อย่างอื่นน่ะค่ะ ที่มันดีกว่าคำว่า ขอโทษ...เสียใจ...พูดเป็นบ้างไหมคะ”
หล่อนไม่อยากได้ยินหรอก คำที่หล่อนรู้สึกว่ามันเป็นลบๆๆ แล้วก็ลบ...
ติณณภพกอดมุกชมพูหลวมๆทั้งพยายามรวบรวมคำพูดที่มันค้างอยู่ในใจมาเนิ่นนาน...
“มี...ผู้หญิงคนหนึ่ง...คนเดียวที่...แค่เขา เข้าใกล้ผู้ชายบางคน พี่ก็หึงแทบเป็นแทบตาย...และ แค่เขากลับดึก พี่ก็...กระวนกระวาย แทบบ้า...สุดท้าย เขาไม่ใยดีอีกต่อไป...พี่ก็ถึงกับ ใจสลาย...ทั้งหมดนี่พี่รู้ดี...เพราะ...พี่รักมุกชมพู...”
............................ อวสาน .........................................
สำหรับผู้ที่คอมเม้นท์ในตอนที่แล้ว Amata จะเชิญ...guest มาจับฉลากและประกาศผู้ได้รับ “เล่ห์รักเหลี่ยมร้าย” ไปครอบครองนะคะ ^__^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
คุณdaa :สงสารอ่ะ ● ไม่ต้องสงสารอีกต่อไปแล้วนะคะ เพราะ จบแล้ว ^___^
คุณBarby :ทำไมอ่ะแล้วพระเอกเรากลับมาเดินได้อีกใช่มั้ยค่ะ มาลงชื่อค่า ● เดินได้ค่ะ และ ขอให้โชคดีค่ะ
คุณSaiParn :เอิ่มมมมม อ่านมาถึงตอนท้าย ๆ สงสารจัง น้ำตาก็ไหลลงสู่แก้ม ● ขอชดเชยด้วยรอยยิ้มสำหรับตอนอวสานนะคะ
คุณnunoi :สงสารคุณติณณ์ อ่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ ขอให้ขาหายเป็นปกตินะ ลงชื่อด้วยคนค่ะ ● มาแล้วค่ะ และ ขอให้โชคดีนะคะ
คุณanOO :ตอนแรกกำลังจะโวยเลยนะที่คุณติณณ์ทำเรื่องให้มุกเสียใจอีกแล้ว แต่พออ่านจบค่อยเข้าใจการกระหน่อย ● ขอบคุณสำหรับการติดตาม หวังว่าจะชอบนะคะ
คุณinvisible :คุณติณณ์น่าสงสารจัง แต่ไม่เห็นใจมุกเลยเนอะ T T ● เห็นใจแล้วคร้า..
คุณgoldensun :ติณณ์ไม่รู้ว่ามุกรักละสิ เลยคิดเสียสละ ก็เค้ามาหาถึงที่ ยังไม่รู้อีก ถึงจะมากับภูวดลก็เถอะ ภูวดลรู้ความจริงแล้ว อย่าปล่อยให้มุกเข้าใจผิดนะ ปมด้วยว่าคนที่รักทิ้งไปหมด คงได้มุกช่วยงานนี้ ให้เห็นว่า ถึงจะพิการก็ไม่ทิ้ง แต่จริงๆ รู้ความจริงเรื่องแม่แล้วว่าไม่ได้ทิ้ง ก็ไม่น่าคิดมากแล้วนะ ● คนมีปม ไม่ค่อยคิดเหมือนชาวบ้านเขาหรอกค่ะ แต่...ได้ทั้งภรรยาและลูกมาสลายปมแล้วนะคะ ^__^
คุณmhengjhy :น่าสงสารคุณติณณ์ ● ตอนนี้ล่ะคะ ยังสงสารอยู่มั๊ย ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
คุณwii :นายตินณ์ต้องบ้าเเน่ๆที่รู้สึกผิดจนทำร้ายตัวเองเเบบนี้ หาทางหนีเอาตัวรอดคนเดียวเหรอ ไม่คิดถึงจิตใจของคนที่รักตัวเองเเละที่ตัวเองรักเหรอว่าพวกเข้าจะเศร้าเสียใจเเละรู้สึกผิดเเค่ไหน ● นั่นสิคะ เนอะ แต่...แฮปปี้เอนดิ้งแล้วค่ะ
คุณboon :สงสารพระเอกจังเลย ● ขอบคุณที่มาร่วมกันสงสารนายติณณ์นะคะ ^__^
คุณkonhin :อืม เอางี้เลยนะ เล่นแรงอ่ะคุณติณณ์ ● ค่ะ เขาแรง...มาทั้งเรื่อง จบแล้วค่ะ ^^
คุณทองหลาง :เฮ้อ...เรื่องมันเศร้า ● ไม่เศร้าแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ^___^
คุณwind :พระเอกคิดเองเออเองตลอดเลย T-T ● ไม่ร้องไห้แล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
คุณZephyr :อ่านตอนแรกแล้วแบบ ยายมุกเธอจะตรอมใจมากไปละต่อมาเรื่องยายเลียขานั่น ก็นะ ไม่อยากซ้ำเติมอโหสิไปละกัน ไหนๆก็รับกรรมที่ตัวเองก่อไปแล้วกลางๆเรื่องแบบเอ๊ะ นายคาร์โลว์ อย่าเป็นอะไรนะ แล้วแอบหมั่นไส้แบบว่า ฮีก็ยังสร้างเรื่องได้อีก ขนาดมุกเป็นยังงั้น ยังแบบหนีกลับบ้านซะงั้น ไอ้เราก็นึกว่าจะด้านอยู่ต่อง้อเมีย ดั้นกลับอังกฤษ ชริ ต่อมายังจะเอาตัวเองไปเกิดอุบัติเหตุแบบตั้งใจอีก เฮ่อ พอมุกมาหายังจะทำตัวงี่เง่า แต่.......พอรู้เหตุผล
แล้ว แงๆ ฮือๆ เอาเป็นว่า ให้กลับมาเป็นครอบครัวสงบสุขเถอะนะ ● ตอนนี้ร้องเพลง “สุขกันเถอะเรา” ได้หรือยังคะ ^__^
คุณZephyr :อ๊ะ ลืม ลงชื่อเล่นเกมด้วยค่า อยากได้อ่ะ ขอเลยได้มะ อิอิ ● แหม...เสียดายจัง เห็นว่าทุ่มงบเป็นหมื่นๆเลยไม่ใช่หรือคะ Amataอยากเป็นหนึ่งเล่มในงบนั้นบ้างจัง แต่...เอาเถอะ ไหนๆก็คอมเม้นท์มา 2 Amata ก็ให้สองสิทธิ์ในการจับฉลากเลยก็แล้วกัน แต่ถ้ายังไม่ได้อีกก็... ก็คือไม่ได้แหละ ^___^
คุณlookpud :เศร้าจัง ● เลิกเศร้าได้แล้วนะคะ ^__^
คุณgrazioso :คุณติณณ์ คิดสั้นซะงั้น..แล้วผลเป็นไงล่ะ ไม่ตายสมใจแต่พิการ คราวนี้ทุกข์สมใจไม่พอ ยังจะมาคิดแทนคนอื่น หวังดีแบบนี้.. ไม่เอาได้มั้ยคะ สงสารสาวมุกเธอบ้างเถอะ อุตส่าห์เป็นห่วงขนาดนี้ อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนสมัยพ่อตัวเองเลย.. นี่ดีนะคะที่พ่อน้องชายอุตส่าห์เอะใจได้.. ไม่งั้นคู่นี้คงไม่แคล้วลงเอยอย่างรุ่นคุณพ่อคุณแม่ของคุณติณณ์ เฮ้อออออ ขอให้กลับมาเข้าใจกันไวไวนะคะ :) ● ประวัติศาตร์ไม่ซ้ำรอย และ “ลงเอยกันด้วยดี...”
เป็นกำลังใจให้คุณ Amata เสมอค่า ● ขอบคุณมากมายเลยค่ะ ^__^
คุณอริสา :สะเทือนใจจัง สงสานนายติณณ์จะคิดมากอะไรนักหนา คิดเองเออเอง งานนี้นายดลคงช่วยได้ ● ช่วยได้ และมาก..ด้วยค่ะ เขาน่ารักไหมล่ะคะ ^___^
คุณปั้นฝัน :เศร้ามาก สะเทือนใจ ไม่รู้จะอธิบายยังไง ● ไม่ต้องอธิบายแล้วค่ะ เพราะ ไม่เศร้าแล้ว...
คุณPat :น่าสงสาร นายติณณ์ต้องการกำลังใจอย่างมากหนูมุกมาหาถึงที่แล้ว ยังวางแผนแบบนี้มาอีก เฮ้อ ลงชื่อด้วยคนค่า ● ก็เขาคิดมากคิดมาย ซับซ้อนหลายตลบ และ...ขอให้โชคดีนะคะ
คุณviolette :เกือบสงสารนายติณแล้วค่ะ แต่สงสารไม่ลง เค้าทำร้ายตัวเองก็จริง แต่ทำร้ายจิตใจมุกมากกว่าเยอะ ● ใจแข็งจังค่ะ ^___^ แต่ก็เป็นอย่างนั้นและคิดได้อย่างนั้นจริงๆนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
คุณagentaja :ฮือๆๆๆ ใจร้ายอ่ะ กดดัน บีบคั้นกันไปถึงหนาย เฮ้อ แต่ก็รอตอนต่อไปน้า ● ไม่ใจร้าย..ไม่กดดัน..ไม่บีบคั้นกันต่อไปแล้วนะคะ เพราะว่า...มันจบลงด้วยดีแล้วค่ะ ^^
คุณแพม : ...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ที่ไหนล่ะ! ทำตัวเองทั้งนั้น กรรมนั้นก็เราทำเอง เฮอะ ● หึๆๆ ช่าย...พระท่านก็เทศน์ ไว้อย่างนั้นเหมือนกัน จบแล้วค่ะ ^___^
คุณapril : ● ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะคะ ^___^
คุณpanon :เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ● หวังว่าจะได้รับความสุขในตอนอวสานนี้นะคะ ^___^
คุณsai 3:คิดเองเออเองตั้งแต่ต้นจนจบ เลยนะนายติณณ์ ● ค่ะ ตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ หึๆ ตอนอวสานก็ยังไม่วาย ^^
คุณlovemuay :เพิ่งตามมาอ่านค่ะ สนุกมากเลย ก็เข้าใจพระเอกนะว่าเก็บกด แต่ถ้าไม่เปิดใจพูดกันดีๆ ก็มีแต่จะเจ็บปวดทั้งสองฝ่ายนะ หนูมุกก็เหมือนกัน มีอะไรก็ไม่ค่อยพูด เก็บไว้ในใจ วันนึงถึงได้จุดแตกหักออกมา บอกได้เลยว่า ผิดทุกฝ่าย... ตอนนี้ก็ได้แต่ฝากความหวังไว้กับนายดล กล้าที่จะบอกความจริงกับหนูมุกมั๊ย? สงสารพี่ชายตัวเองบ้างรึป่าว? หวังว่าตอนหน้าจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นมากนะคะ อ่านมาถึงตอนนี้ มันบีบคั้นหัวใจเหลือกเกิน ● ทุกอย่าง...ลงตัวแล้ว ใช่ไหมคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และ ได้รับความสนุกกับเรื่องนี้นะคะ
คุณNiceday :ง่ะ เศร้าจริง สงสารทุกคนเลย ● น่าสงสาร แต่...จบด้วยความสุขให้แล้วนะคะ ^___^
คุณลูกกวาดสีส้ม :โอย...น่าสงสารอ่ะ รันทดไปมั้ยเนี่ย ● ไม่แล้วค่ะ ^^
คุณเพียงพลอย :ชอบที่ให้พระเอกเข้าใจพ่อด้วยการประสบชะตากรรมแบบเดียวกัน ... พระเอกแบบนายติณณ์ต้องเจอแบบนี้ ^^ ● ขอบคุณที่ชอบ... และนี่...คือหัวใจของตอนนี้ และ ของเรื่องเลยเชียวค่ะ
คุณbluelily :จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีเนี่ย ● ได้ทั้งหมดเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
คุณธีร์จุฑา :แงงงงง~ทำหนูร้องไห้ ● ไม่ต้องร้องไห้แล้วค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ ^___^
คุณsupayalak :ฮือออออ โศกหนักเข้าไปอีก จะทำยังไงหล่ะหนูมุกจะมีสติกับการแก้ปัญหาไหมเนี่ย สาธุคิดให้ออกน้าหนูมุก ยังไงซะคุณติณณ์ก็ต้องการกำลังใจมากมายอยน้า ● ใช่ค่ะ จากหนูมุกชมพูคนเดียวด้วยสิคะ ขอบคุณมากค่าสำหรับการติดตาม ขอให้โชคดีนะคะ ^___^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตอบคอมเม้นท์...สำหรับตอนที่ 34 (ตอนพิเศษ) นะคะ ^_^
คุณlovemuay :เคล็ดลับ เขียนแบบนี้นะคะ ● ขอบคุณมากๆสำหรับคำผิดค่ะ ^_^
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ น่ารักทั้งนิยาย ทั้งไรเตอร์เลย ● ไรเตอร์น่ารักยังไงคะ ช่วยบอกที...จะได้ ทำอีก ^_^
คุณธีร์จุฑา :ชอบบบบบ ● ขอบคุณที่ชอบบบบบ นะคะ มีความสุขจริงๆ
คุณheartlogue :ไม่ค้างคาใจกันอีก คุยกันเคลียร์ ● ค่ะ ขืนปล่อยให้ค้างคาก็ ไม่จบจริงสิ ใช่มั้ย^^
คุณkonhin :น่ารักกกกกกก จบได้น่ารักมากๆค่ะ ● ขอบคุณมากๆ...ค่ะ ดีใจจัง ^_^
คุณPat :น่ารักดีค่า. อย่างนี้ค่อยเรียกว่าตอนจบหน่อย ● ใช่มั้ย^^ ขอบคุณค่ะที่เม้นท์เป็นกำลังใจจนถึงตอนพิเศษเลย ^_^
คุณgoldensun :น้ำตาร่วง ● อ่านแล้วน้ำตาร่วง Amataก็ได้เพื่อนแหละค่ะ ^^
ตอนพิเศษน่ารักจัง เคลียร์ใจกันได้เรียบร้อย ขอบคุณค่ะ ● ขอบคุณด้วยเช่นกันค่ะ ที่ติดตามมาจนตอนพิเศษเลย ^_^
คุณapril :เย้ๆ น่ารักมากค่ะ ● ขอบคุณมากๆค่ะ ชอบมากกับความรู้สึกตอบรับแบบนี้ ^_^
คุณsupayalak :น่ารักค้า อยากเป็นมุกชมพูจังเล้ยยยย ● เฮ้อ...ชอบจัง ^_^
คุณnunoi :คุณติณณทำเอาน้ำตาซึมเลยอ่ะ ตอนนี้น่ารักมากๆ เคลียร์ปัญหาคาใจกันรู้เรื่องแบบจบจริงๆ ชอบมากกค่ะ ● ชอบมาก...และขอบคุณมากที่ตอบรับอารมณ์ของคุณติณณ์ที่Amataพยายามจะส่ง และขอบคุณที่ชอบกันนะคะ ^_^
คุณBarby :จบทุกสิ่งที่ค้างคา จบบริบูรณ์จิงๆค่ะ ● ค่ะ Amataพยายามอย่างยิ่งเลยค่ะ ^_^
คุณpanon :รอเรื่องต่อไปคำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ● สัญญาแล้วนะคะ ^_^
คุณZephyr :น่ารักแบบขำๆนะคะ ^^ ● ก็พวกเค้าเริ่มต้นกันด้วยปัญหา ก็ต้องจบอย่างนี้แหละค่ะ แบบขำๆ^^
จบซะแล้ว ว้าาาา ไม่มีลุ้นต่อแล้วเลย ● อยากให้มีลุ้นต่อให้ปวดตับจริงๆเหรอคะ^^
รอเรื่องใหม่ค่ะ ● ขอบคุณค่ะ รอนะคะ
คุณviolette :จบไดเคลียร์มากค่ะ แต่อยากเห็นลูกชายของมุกกับนายติณณจัง ● เอ...ยังไงดีล่ะคะ^^ ขอเก็บไว้เป็นการบ้านก่อนนะคะ ขอบคุณที่ติดตามและคอยเม้นท์เป็นกำลังใจให้กันนะคะ ขอบคุณจริงๆ...
คุณanOO 7 : ● จบแบบฮาๆอย่างนี้ละค่ะ ขอบคุณมากมายที่เป็นกำลังใจให้ทุกตอน
คุณteesaparn :เมียท้องยังจะเอาอีกนะพ่อคู้ณ ● ก็...ทำไงได้ล่ะคะ เหลือหนูมุกชมพูคนเดียวแล้วนี่ ^_^
คุณแพม :จริง ๆ แล้วมันสามารถมีเซ็กส์กันได้เหรอ ● ถามจริงๆเหรอคะ ตอบตรงๆว่ามีได้(จากคำตอบของสูตินรีแพทย์นะคะ) แต่ต้องระวังไม่รุนแรงและไม่พิสดารเกินไปนักค่ะ และเป็นปัญหาหนึ่งที่บางครั้งถึงขั้นคอขาดบาดตายในบางคู่เลยเชียวค่ะ มันเคยมีเรื่องจริงแสนเศร้าเกิดขึ้น...ฝ่ายชายไม่ได้จากภรรยาที่ตั้งครรภ์ก็ไปเที่ยวหญิงบริการจนติดเอดส์แล้วยังนำมาเผื่อแผ่ภรรยาจนสุดท้ายตายไปตามกันทั้งคู่ทิ้งลูกน้อยเป็นกำพร้าอยู่เพียงลำพัง...
คุณbluelily :ไม่ได้เข้าเน็ตมาหลายวันเข้ามาวันนี้โชคดีจริง ๆ เลย ขอบคุณค่ะ ● โชคดีจริงๆด้วยละค่ะ ^_^ ยินดีด้วยอีกครั้งนะคะ
คุณbluelily :พี่ติณณ์น่ารักอ่ะ ● มาน่ารักเอาตอนจบเลยใช่ไหมคะ ขอบคุณมากค่ะ ^___^
คุณSaiParn :เย้เฮ !!!!!! ● ชัยโย! จบแล้ว! จบซะที...อย่างนี้หรือเปล่าคะ^^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตรงนี้...รอไว้ตอบ คอมเม้นท์ใหม่ๆ (ถ้ามี...) ^___^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ขอบคุณ ทุกๆกำลังใจที่วางไว้ให้...ทุกๆlikeที่มากขึ้น และทุกview มากๆด้วยค่ะ
ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขมากๆนะคะ
โปรดคอยติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะคะ ใน... ☼ สลัมรัก ☼
Amata เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ส.ค. 2555, 20:57:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ต.ค. 2555, 15:07:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 12720
| ตอนที่ 34 (พิเศษ...จะขอหรือไม่ขอ ก็จ่อจัดให้อยู่แล้วค่ะ :) ) >> |
lovemuay 31 ส.ค. 2555, 21:55:04 น.
ดีจัลเลยค่ะ ที่ทุกอย่างลงเอยด้วยดี
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
รีเควส อยากได้ตอนพิเศษค่าา
ดีจัลเลยค่ะ ที่ทุกอย่างลงเอยด้วยดี
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
รีเควส อยากได้ตอนพิเศษค่าา
ลูกกวาดสีส้ม 31 ส.ค. 2555, 22:31:05 น.
happy ka
happy ka
Zephyr 31 ส.ค. 2555, 22:32:18 น.
น่ารักซะที หลังฝ่าสมรภูมิความรันทดมาหลายตอน
เฮ่อ ลุ้นกะอารมณ์วัยทองของนายติณณ์มากๆอ่ะ
กว่าจะพูดได้ ตอนสุดท้าย บรรทัดสุดท้ายพอดีเลย
แหม ขอขำคำนี้หน่อยเถอะ ใช้เสียงนำหน้าสังขาร เหอๆ
คนนึงวิ่งมากเดี๋ยวแท้งจากล้ม อีกคนวิ่งเร็วไม่ยด้สังขารไม่ให้ เฮ้อ คู่ตุนาหงันมากกกก
5555 แต่แฮปปี้แล้ว เย้ เย มีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
น่ารักซะที หลังฝ่าสมรภูมิความรันทดมาหลายตอน
เฮ่อ ลุ้นกะอารมณ์วัยทองของนายติณณ์มากๆอ่ะ
กว่าจะพูดได้ ตอนสุดท้าย บรรทัดสุดท้ายพอดีเลย
แหม ขอขำคำนี้หน่อยเถอะ ใช้เสียงนำหน้าสังขาร เหอๆ
คนนึงวิ่งมากเดี๋ยวแท้งจากล้ม อีกคนวิ่งเร็วไม่ยด้สังขารไม่ให้ เฮ้อ คู่ตุนาหงันมากกกก
5555 แต่แฮปปี้แล้ว เย้ เย มีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
supayalak 31 ส.ค. 2555, 22:41:50 น.
ตอนนี้ต้องรอเพลง ลงเอยกันด้วยดีใช่ม่ะ ฮิ้ววววว สุขจายยยย
แต่ถ้าจะเพิ่มอีกนิดขอตอนพิเศษแบบเปรี้ยวอมหวาน น้ำตาลเรียกพี่ อะไรงี้อ่ะ นะนะตัวเอง
ตอนนี้ต้องรอเพลง ลงเอยกันด้วยดีใช่ม่ะ ฮิ้ววววว สุขจายยยย
แต่ถ้าจะเพิ่มอีกนิดขอตอนพิเศษแบบเปรี้ยวอมหวาน น้ำตาลเรียกพี่ อะไรงี้อ่ะ นะนะตัวเอง
Niceday 31 ส.ค. 2555, 23:01:36 น.
เย้ๆ มีความสุขกันแล้ว
เย้ๆ มีความสุขกันแล้ว
ปอปลาตากลม 31 ส.ค. 2555, 23:35:05 น.
จบแล้ว...
จบแล้ว...
แพม 31 ส.ค. 2555, 23:42:51 น.
โอเค ชอบ Happy Ending
โอเค ชอบ Happy Ending
goldensun 1 ก.ย. 2555, 00:08:08 น.
มันกุดไปมั้ยคะ ยังไม่บริบูรณ์เลย ขอบทส่งท้ายกับตอนพิเศษด้วยค่ะ
แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ สนุกมากค่ะ เข้าใจกันซะที ถึงจะหมั่นไส้จอมมารไปบ้างก็ตาม
มันกุดไปมั้ยคะ ยังไม่บริบูรณ์เลย ขอบทส่งท้ายกับตอนพิเศษด้วยค่ะ
แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ สนุกมากค่ะ เข้าใจกันซะที ถึงจะหมั่นไส้จอมมารไปบ้างก็ตาม
ตอนจบแล้วจริง ๆ เหรอ จะมีตอนพิเศษแบบหวาน ๆ มาซักนิดไหมเนี่ย
wii 1 ก.ย. 2555, 02:37:01 น.
เอาตอนพิเศษมาซะดีๆนะเคอะอยากอ่านว่าจะใด้มุกน้อยหรือนายตินณ์น้อยกันเเน่
เอาตอนพิเศษมาซะดีๆนะเคอะอยากอ่านว่าจะใด้มุกน้อยหรือนายตินณ์น้อยกันเเน่
คิมหันตุ์ 1 ก.ย. 2555, 03:32:52 น.
กว่าจะเข้าใจกัน
กว่าจะเข้าใจกัน
nunoi 1 ก.ย. 2555, 10:00:05 น.
กว่าจะลงเอยกันได้ก็ตอนจบพอดี อย่างนี้ต้องมีบทส่งท้าย หรือ ตอนพิเศษ อีกหน่อยนะคะ เพราะยังไม่มีตอนหวานๆ แบบที่ไม่มีอะไรติดค้างกันอยู่อ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ปนหมั่นไส้พระเอกนิดๆ อย่างนี้นะคะ
กว่าจะลงเอยกันได้ก็ตอนจบพอดี อย่างนี้ต้องมีบทส่งท้าย หรือ ตอนพิเศษ อีกหน่อยนะคะ เพราะยังไม่มีตอนหวานๆ แบบที่ไม่มีอะไรติดค้างกันอยู่อ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ปนหมั่นไส้พระเอกนิดๆ อย่างนี้นะคะ
Barby 1 ก.ย. 2555, 13:37:58 น.
จบแล้ว น้ำตาล่วงเผาะค่ะ ดีใจที่มีแต่เรื่องดีดี
จบแล้ว น้ำตาล่วงเผาะค่ะ ดีใจที่มีแต่เรื่องดีดี
SaiParn 1 ก.ย. 2555, 13:51:11 น.
อํ๊ยหยา ไม่นึกว่าตอนนี้จะเป็นตอนจบ
เอิ่ม...ขอตอนพิเศษสักตอนได้ไหมเอ่ย พี่ชายยังไม่เจอกะแม่เลยนินา
อํ๊ยหยา ไม่นึกว่าตอนนี้จะเป็นตอนจบ
เอิ่ม...ขอตอนพิเศษสักตอนได้ไหมเอ่ย พี่ชายยังไม่เจอกะแม่เลยนินา
daa 1 ก.ย. 2555, 20:37:38 น.
happy ending ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ ^^
happy ending ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ ^^
yoon 1 ก.ย. 2555, 22:01:45 น.
น้ำตาลล่วงไปเยอะ ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้า สุดท้ายก็ อมยิ้ม
น้ำตาลล่วงไปเยอะ ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้า สุดท้ายก็ อมยิ้ม
invisible 1 ก.ย. 2555, 23:04:48 น.
เย่ หลังจากฝ่าสมรภูมิมา ได้รักกันซักทีนะเนี่ย อิอิ
เย่ หลังจากฝ่าสมรภูมิมา ได้รักกันซักทีนะเนี่ย อิอิ
sai 1 ก.ย. 2555, 23:25:08 น.
กว่าจะลงเอยยได้ แม่เจ้าาาา
กว่าจะลงเอยยได้ แม่เจ้าาาา
teesaparn 2 ก.ย. 2555, 11:05:23 น.
ในที่สุดมุกก็มีความสุขมากกกก...
ในที่สุดมุกก็มีความสุขมากกกก...
anOO 2 ก.ย. 2555, 17:16:31 น.
เกือบไม่เข้าใจกันซะแล้ว จบแบบนี้มีหวังได้แถมตอนพิเศษอีกตอนแน่เลย
เกือบไม่เข้าใจกันซะแล้ว จบแบบนี้มีหวังได้แถมตอนพิเศษอีกตอนแน่เลย
agentaja 2 ก.ย. 2555, 22:01:56 น.
ขอตอนพิเศษด้วยได้มั้ยค้า อิอิ
ขอบคุณที่จบได้มีความสุข ลุ้นซะแทบแย่เลยค่ะ
ขอตอนพิเศษด้วยได้มั้ยค้า อิอิ
ขอบคุณที่จบได้มีความสุข ลุ้นซะแทบแย่เลยค่ะ
april 3 ก.ย. 2555, 09:34:45 น.
กรี๊ดหนูมุกร้ายยย เหมือนกันนะเนี๊ย ฮ่าๆๆ ต้องแบบนี้แหละ ได้ใจฮ่าๆๆ
กรี๊ดหนูมุกร้ายยย เหมือนกันนะเนี๊ย ฮ่าๆๆ ต้องแบบนี้แหละ ได้ใจฮ่าๆๆ
เพียงพลอย 3 ก.ย. 2555, 21:18:50 น.
Happy Ending ในที่สุด ^^
Happy Ending ในที่สุด ^^
panon 3 ก.ย. 2555, 22:16:08 น.
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยจอมมารขาดรักจบแล้วววววววววววววววววววว
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยจอมมารขาดรักจบแล้วววววววววววววววววววว
grazioso 3 ก.ย. 2555, 23:29:59 น.
โอ๊ยยยยยย ดีใจมากกก ในที่สุดก็เข้าใจกัน และได้ลงเอยกันซะที :))
โอ๊ยยยยยย ดีใจมากกก ในที่สุดก็เข้าใจกัน และได้ลงเอยกันซะที :))
dino 6 ก.ย. 2555, 14:52:23 น.
คุณdinoได้ถูกเชิญให้มาช่วยจับฉลากและประกาศผู้โชคดี และ ลำดับผู้โชคดีท่านนั้นได้แก่ ...ลำดับที่ 31 คุณbluelily ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ
ดีใจด้วยนะค่ะ คุณbluelily
คุณdinoได้ถูกเชิญให้มาช่วยจับฉลากและประกาศผู้โชคดี และ ลำดับผู้โชคดีท่านนั้นได้แก่ ...ลำดับที่ 31 คุณbluelily ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ
ดีใจด้วยนะค่ะ คุณbluelily
ผักหวาน 12 พ.ย. 2556, 16:07:50 น.
ชอบเรื่องนี้ค่ะ
ชอบเรื่องนี้ค่ะ