รังรัก (จบแล้วค่ะ)
เมื่อวันนึงต้องตื่นมาพบว่า
ไม่มีอะไรเป็นของเรา แม้กระทั่งตัวของเราเอง
คุณจะทำอย่างไร เมื่อรู้ว่า
ทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิม อยู่ตรงหน้า
แต่ไม่สามารถเอื้อมคว้าหรือสัมผัสได้...
ไม่มีอะไรเป็นของเรา แม้กระทั่งตัวของเราเอง
คุณจะทำอย่างไร เมื่อรู้ว่า
ทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิม อยู่ตรงหน้า
แต่ไม่สามารถเอื้อมคว้าหรือสัมผัสได้...
Tags: ดราม่า อากิโกะ เหยี่ยว ฑยาวีย์ นายรัก
ตอน: บทนำ
บทนำ
บรรยากาศของทะเลยามพลบค่ำช่างให้ความรู้สึกเงียบเหงายิ่งนัก…
แต่ยังดีที่มีเสียงคลื่นที่คอยขับกล่อมเป็นท่วงทำนองราวกับเสียงดนตรี...
ธรรมชาติช่างสร้างสรรค์สิ่งมหัศจรรย์เอาไว้อย่างลงตัว…
ใครนะที่เป็นผู้ออกแบบธรรมชาติเหล่านี้ขึ้นมา
ดวงตะวันกำลังเคลื่อนตัวเองลงไปยังตรงเส้นขอบฟ้าทีละนิดๆ
เหมือนจะบอกว่าหน้าที่ของมันสำหรับวันนี้ใกล้จะหมดลงแล้ว...
นกกาใหญ่น้อยต่างบินกลับเข้ารัง...พวกมันต่างโผบินกลับไปยังรัง
‘รัง’ที่ที่มีครอบครัวที่รอมันอยู่ข้างหลัง...จะมีก็แต่เจ้าเหยี่ยวที่ยังคงกระพือ
ปีกบินว่อนอย่างโดดเดี่ยวอยู่เหนือบรรดาก้อนเมฆเหล่านั้น...
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...จะได้หยุดพัก...
"พ่อคะ…พ่อดูนั่นสิคะ"หนูน้อยวัยสิบขวบหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู
กำลังชี้ขึ้นไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้าพร้อมกับถามบิดาด้วยความสงสัย
"พ่อคะ ทำไมเจ้าเหยี่ยวมันถึงบินอยู่ตัวเดียวบนท้องฟ้าล่ะคะ…
ทั้งๆที่นกตัวอื่่นๆต่างก็บินกันเป็นฝูงๆ"บิดายิ้มและตอบลูกสาวไปว่า
"ก็เพราะว่าเจ้าเหยี่ยวน่ะมันเป็นถึงจ้าวแห่งท้องฟ้าไงล่ะลูก"
"จ้าวแห่งท้องฟ้า"หนูน้อยพูดตามบิดา แล้วถามต่อว่า
"จ้าวแห่งท้องฟ้า…ต้องอยู่ตัวเดียวหรือคะ"บิดายังคงยิ้มแล้วตอบลูกสาวตัวน้อยว่า
"คงงั้นมั้งลูก…ความยิ่งใหญ่มักมาพร้อมกับภาระหนักเสมอ…
เจ้าเหยี่ยวมันคงกำลังทำหน้าที่ของมันอยู่ก็ได้…
และอีกอย่างอาจจะเป็นเพราะว่าเจ้าเหยี่ยวของลูกน่ะมันเก่งและก็มีสายตาที่เฉียบคม
แฝงไปด้วยอำนาจ ทำให้ศัตรูของมันเกรงกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้มั้ง
อันนี้พ่อก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เพราะพ่อไม่ใช่เหยี่ยว...
แต่พ่อว่า...ต่อไปลูกสาวของพ่อคนนี้จะสามารถตอบคำถามนี้ได้แน่นอน"
บิดาหัวเราะและยกมือลูบหัวลูกสาวพร้อมทั้งโยกไปมา
ด้วยความรักใคร่เอ็นดูแต่ลูกสาวตัวดียังไม่วายถามต่อว่า
"แล้วเหยี่ยวมันมีครอบครัวมั้ยคะ" บิดายังคงยิ้มและตอบว่า
"มีสิลูก ทำไมจะไม่มีล่ะ" แต่หนูน้อยยังคงคลางแคลง
"แล้วครอบครัวมันไปไหนซะล่ะคะ"
"ครอบครัวมันก็รอมันอยู่ที่รังไงล่ะลูก"ผู้เป็นบิดายังคงตอบคำถามลูกสาว
อย่างไม่รู้เบื่อในความขี้สงสัยของลูกสาว
"รัง...เหยี่ยวมีรังด้วยหรือคะ...หนูคิดว่่ามันจะพักอยู่บนก้อนเมฆนั่นซะอีก"
ผู้เป็นบิดาได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะชอบใจในความคิดของลูกสาวพลางอธิบายว่า
"ทำไมจะไม่มีล่ะลูก เจ้าเหยี่ยวมันก็ต้องมีรังไว้คอยเป็นที่พักพิง
แล้วรังของมันก็ไม่ได้อยู่บนก้อนเมฆหรอกลูก"ลูกสาวยิ้มและไม่วายถามต่อ
"อ้าว...งั้นแล้วรังมันอยู่ที่ไหนล่ะคะ...ถ้าไม่ใช่บนก้อนเมฆนั้น"
บิดาหันไปยิ้มให้ลูกสาวแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม
"เอาไว้หนูโตขึ้นแล้วหนูจะรู้เอง...เชื่อพ่อ"แม้แม่หนูน้อยจะยังคงสงสัย
แค่ไหนแต่ก็พยักหน้ารับคำบิดา
แล้วทั้งสองต่างเงียบไปพักนึงก่อนที่แม่หนูน้อยจะทำลายความเงียบ
โดยการเอียงคอถามบิดาด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ว่า
"พ่อคะ...พ่อว่าเหยี่ยวมันจะเหงามั้ย"ผู้เป็นบิดาเงียบไปชั่วครู่ก่อนตอบลูกสาวว่า
"จำคำพ่อไว้นะลูก...ว่ายิ่งสูงก็ยิ่งหนาว"หนูน้อยขมวดคิ้ว
เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่บิดาพูด เมื่อบิดาเห็นดังนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า
"พ่อว่าเรากลับกันดีกว่านะลูก…เดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วง"พูดจบผู้เป็นบิดาก็ดึงมือลูกสาว
ให้ลุกขึ้นจากแผ่นหินที่ทั้งสองใช้นั่งมองท้องทะเล
ซึ่งแม้มันจะอยู่บนผาที่ค่อนข้างสูงจากพื้นดินแต่ก็ไม่ได้ชันจนน่าหวาดกลัวนัก
พอลูกสาวลุกขึ้นมาได้ผู้เป็นบิดาก็กุมมือผู้เป็นลูกสาวแล้วหันหลังเดินจากไปยังบ้านพัก
ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก ทิ้งความสงสัยในคำพูดทั้งหมดเอาไว้…
คำพูดที่เด็กน้อยวัยสิบขวบไม่มีทางจะเข้าใจความหมายได้
บรรยากาศของทะเลยามพลบค่ำช่างให้ความรู้สึกเงียบเหงายิ่งนัก…
แต่ยังดีที่มีเสียงคลื่นที่คอยขับกล่อมเป็นท่วงทำนองราวกับเสียงดนตรี...
ธรรมชาติช่างสร้างสรรค์สิ่งมหัศจรรย์เอาไว้อย่างลงตัว…
ใครนะที่เป็นผู้ออกแบบธรรมชาติเหล่านี้ขึ้นมา
ดวงตะวันกำลังเคลื่อนตัวเองลงไปยังตรงเส้นขอบฟ้าทีละนิดๆ
เหมือนจะบอกว่าหน้าที่ของมันสำหรับวันนี้ใกล้จะหมดลงแล้ว...
นกกาใหญ่น้อยต่างบินกลับเข้ารัง...พวกมันต่างโผบินกลับไปยังรัง
‘รัง’ที่ที่มีครอบครัวที่รอมันอยู่ข้างหลัง...จะมีก็แต่เจ้าเหยี่ยวที่ยังคงกระพือ
ปีกบินว่อนอย่างโดดเดี่ยวอยู่เหนือบรรดาก้อนเมฆเหล่านั้น...
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...จะได้หยุดพัก...
"พ่อคะ…พ่อดูนั่นสิคะ"หนูน้อยวัยสิบขวบหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู
กำลังชี้ขึ้นไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้าพร้อมกับถามบิดาด้วยความสงสัย
"พ่อคะ ทำไมเจ้าเหยี่ยวมันถึงบินอยู่ตัวเดียวบนท้องฟ้าล่ะคะ…
ทั้งๆที่นกตัวอื่่นๆต่างก็บินกันเป็นฝูงๆ"บิดายิ้มและตอบลูกสาวไปว่า
"ก็เพราะว่าเจ้าเหยี่ยวน่ะมันเป็นถึงจ้าวแห่งท้องฟ้าไงล่ะลูก"
"จ้าวแห่งท้องฟ้า"หนูน้อยพูดตามบิดา แล้วถามต่อว่า
"จ้าวแห่งท้องฟ้า…ต้องอยู่ตัวเดียวหรือคะ"บิดายังคงยิ้มแล้วตอบลูกสาวตัวน้อยว่า
"คงงั้นมั้งลูก…ความยิ่งใหญ่มักมาพร้อมกับภาระหนักเสมอ…
เจ้าเหยี่ยวมันคงกำลังทำหน้าที่ของมันอยู่ก็ได้…
และอีกอย่างอาจจะเป็นเพราะว่าเจ้าเหยี่ยวของลูกน่ะมันเก่งและก็มีสายตาที่เฉียบคม
แฝงไปด้วยอำนาจ ทำให้ศัตรูของมันเกรงกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้มั้ง
อันนี้พ่อก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เพราะพ่อไม่ใช่เหยี่ยว...
แต่พ่อว่า...ต่อไปลูกสาวของพ่อคนนี้จะสามารถตอบคำถามนี้ได้แน่นอน"
บิดาหัวเราะและยกมือลูบหัวลูกสาวพร้อมทั้งโยกไปมา
ด้วยความรักใคร่เอ็นดูแต่ลูกสาวตัวดียังไม่วายถามต่อว่า
"แล้วเหยี่ยวมันมีครอบครัวมั้ยคะ" บิดายังคงยิ้มและตอบว่า
"มีสิลูก ทำไมจะไม่มีล่ะ" แต่หนูน้อยยังคงคลางแคลง
"แล้วครอบครัวมันไปไหนซะล่ะคะ"
"ครอบครัวมันก็รอมันอยู่ที่รังไงล่ะลูก"ผู้เป็นบิดายังคงตอบคำถามลูกสาว
อย่างไม่รู้เบื่อในความขี้สงสัยของลูกสาว
"รัง...เหยี่ยวมีรังด้วยหรือคะ...หนูคิดว่่ามันจะพักอยู่บนก้อนเมฆนั่นซะอีก"
ผู้เป็นบิดาได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะชอบใจในความคิดของลูกสาวพลางอธิบายว่า
"ทำไมจะไม่มีล่ะลูก เจ้าเหยี่ยวมันก็ต้องมีรังไว้คอยเป็นที่พักพิง
แล้วรังของมันก็ไม่ได้อยู่บนก้อนเมฆหรอกลูก"ลูกสาวยิ้มและไม่วายถามต่อ
"อ้าว...งั้นแล้วรังมันอยู่ที่ไหนล่ะคะ...ถ้าไม่ใช่บนก้อนเมฆนั้น"
บิดาหันไปยิ้มให้ลูกสาวแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม
"เอาไว้หนูโตขึ้นแล้วหนูจะรู้เอง...เชื่อพ่อ"แม้แม่หนูน้อยจะยังคงสงสัย
แค่ไหนแต่ก็พยักหน้ารับคำบิดา
แล้วทั้งสองต่างเงียบไปพักนึงก่อนที่แม่หนูน้อยจะทำลายความเงียบ
โดยการเอียงคอถามบิดาด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ว่า
"พ่อคะ...พ่อว่าเหยี่ยวมันจะเหงามั้ย"ผู้เป็นบิดาเงียบไปชั่วครู่ก่อนตอบลูกสาวว่า
"จำคำพ่อไว้นะลูก...ว่ายิ่งสูงก็ยิ่งหนาว"หนูน้อยขมวดคิ้ว
เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่บิดาพูด เมื่อบิดาเห็นดังนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า
"พ่อว่าเรากลับกันดีกว่านะลูก…เดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วง"พูดจบผู้เป็นบิดาก็ดึงมือลูกสาว
ให้ลุกขึ้นจากแผ่นหินที่ทั้งสองใช้นั่งมองท้องทะเล
ซึ่งแม้มันจะอยู่บนผาที่ค่อนข้างสูงจากพื้นดินแต่ก็ไม่ได้ชันจนน่าหวาดกลัวนัก
พอลูกสาวลุกขึ้นมาได้ผู้เป็นบิดาก็กุมมือผู้เป็นลูกสาวแล้วหันหลังเดินจากไปยังบ้านพัก
ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก ทิ้งความสงสัยในคำพูดทั้งหมดเอาไว้…
คำพูดที่เด็กน้อยวัยสิบขวบไม่มีทางจะเข้าใจความหมายได้
yoraya เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ก.ย. 2555, 19:17:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 พ.ค. 2563, 00:58:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 4280
| บทที่ 36 ผิดด้วยหรือ >> |
jenwuch 1 ก.ย. 2555, 21:15:28 น.
คุ้นชื่อคนเขียนกับชื่อเรื่องแฮะ
ใช่คุณโยซังที่อยู่ญี่ปุ่นรึป่าว อิอิ
สบายดีนะ? (หวังให้เป็นอย่างนั้น)
จาก...เจนวัช (พรพชร)
คุ้นชื่อคนเขียนกับชื่อเรื่องแฮะ
ใช่คุณโยซังที่อยู่ญี่ปุ่นรึป่าว อิอิ
สบายดีนะ? (หวังให้เป็นอย่างนั้น)
จาก...เจนวัช (พรพชร)
pumkin 1 ก.ย. 2555, 23:00:41 น.
ยังรออ่านคานน้อยคอยรักอยู่ค่ะ
ดีใจนะค่ะที่ได้เห็นชื่อคุณโยในสิรินดา
^___^
ยังรออ่านคานน้อยคอยรักอยู่ค่ะ
ดีใจนะค่ะที่ได้เห็นชื่อคุณโยในสิรินดา
^___^