บุหงาซ่อนกลิ่น (ช่องสามซื้อลิขสิทธิ์แล้ว)
ด้วยความรู้สึกผิด เขาจึงติดตามชดใช้
จนกลับกลาย...มาเป็นความรัก
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
สิมิลัน มายาวี เจ้าของฉายาสาวฮอตทะเลร้อนไม่เข้าใจเล้ย! ว่าทำไมในละครถึงชอบให้พระเอกข่มขืนนางเอก แล้วตอนท้ายนางเอกก็ดันไปหลงรักผู้ชายเฮงซวยจำพวกนั้นเสียด้วย
เพราะวันที่ฝันร้ายเกิดขึ้นกับเธอ หญิงสาวเกลียดปัณณ์ รัชนาถ จนแทบไม่อยากเห็นหน้า ถ้าฆ่าเขาให้ตายคามือได้โดยไม่ติดคุก เธอก็คงทำไปแล้วแน่ๆ
แต่แล้วเมื่อข่าวหลุดลอดออกไป แทนที่ผู้คนจะเห็นใจว่าเธอถูกกระทำ กลับหาว่าเธอจงใจยั่วซูเปอร์สตาร์หมายเลขหนึ่งของวงการ ทั้งยังวางแผนแบล็คเมล์กะจับเขาให้อยู่มือเสียอีก
โอ๊ย! โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดแล้วนี่!
ครั้นจะลุกขึ้นมาทวงศักดิ์ศรี ใครล่ะจะเชื่อ ในเมื่อเธอเป็นแค่ตัวอิจฉาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่นางเอกที่จะเรียกร้องความเห็นใจจากใครได้เลย
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
“ค่าตัวแพงไม่เบานะ” เสียงห้าวที่ดังมาจากด้านหลังหยุดย่างก้าวของเธอได้ชะงัดนัก
หญิงสาวตัวชาวาบ หันขวับมาตวัดมองเจ้าของเสียงทันควัน ปัณณ์ในเครื่องแต่งกายชุดใหม่เดินลงบันไดโค้งมายืนอยู่ตรงหน้า
“ถึงฉันจะถ่ายแบบชุดว่ายน้ำมันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันขายตัว”
“แต่งตัวยิ่งกว่าผู้หญิงกลางเมือง ยังจะปฏิเสธอีก เธอนี่โชคดีเหลือเกินนะ ยายเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คืนเดียวเรียกได้ตั้งยี่สิบล้าน!”
ดวงตาสิมิลันวาวจ้าราวแม่เสือ กระนั้นกลับมีหยาดน้ำวาวๆ คลอเต็มหน่วย หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น รวบรวมทุกกำลังใจที่เหลืออยู่น้อยนิด ย้ำกับตัวเองว่าให้เข้มแข็งเข้าไว้ หากจะตายก็ขอไปตายที่อื่น อย่าให้ผู้ชายคนนี้เห็นความอ่อนแอของเธอเด็ดขาด อย่าให้เขาหัวเราะเยาะ เย้ยหยันเธอได้อีก
หญิงสาวเชิดหน้า แต้มยิ้มเหยียด “ก็คงไม่โชคดีเหมือนไอ้เฒ่าตัณหากลับอย่างคุณหรอก แก่ขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์ได้เคี้ยวหญ้าอ่อนอย่างฉันน่ะ”
จนกลับกลาย...มาเป็นความรัก
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
สิมิลัน มายาวี เจ้าของฉายาสาวฮอตทะเลร้อนไม่เข้าใจเล้ย! ว่าทำไมในละครถึงชอบให้พระเอกข่มขืนนางเอก แล้วตอนท้ายนางเอกก็ดันไปหลงรักผู้ชายเฮงซวยจำพวกนั้นเสียด้วย
เพราะวันที่ฝันร้ายเกิดขึ้นกับเธอ หญิงสาวเกลียดปัณณ์ รัชนาถ จนแทบไม่อยากเห็นหน้า ถ้าฆ่าเขาให้ตายคามือได้โดยไม่ติดคุก เธอก็คงทำไปแล้วแน่ๆ
แต่แล้วเมื่อข่าวหลุดลอดออกไป แทนที่ผู้คนจะเห็นใจว่าเธอถูกกระทำ กลับหาว่าเธอจงใจยั่วซูเปอร์สตาร์หมายเลขหนึ่งของวงการ ทั้งยังวางแผนแบล็คเมล์กะจับเขาให้อยู่มือเสียอีก
โอ๊ย! โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดแล้วนี่!
ครั้นจะลุกขึ้นมาทวงศักดิ์ศรี ใครล่ะจะเชื่อ ในเมื่อเธอเป็นแค่ตัวอิจฉาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่นางเอกที่จะเรียกร้องความเห็นใจจากใครได้เลย
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
“ค่าตัวแพงไม่เบานะ” เสียงห้าวที่ดังมาจากด้านหลังหยุดย่างก้าวของเธอได้ชะงัดนัก
หญิงสาวตัวชาวาบ หันขวับมาตวัดมองเจ้าของเสียงทันควัน ปัณณ์ในเครื่องแต่งกายชุดใหม่เดินลงบันไดโค้งมายืนอยู่ตรงหน้า
“ถึงฉันจะถ่ายแบบชุดว่ายน้ำมันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันขายตัว”
“แต่งตัวยิ่งกว่าผู้หญิงกลางเมือง ยังจะปฏิเสธอีก เธอนี่โชคดีเหลือเกินนะ ยายเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คืนเดียวเรียกได้ตั้งยี่สิบล้าน!”
ดวงตาสิมิลันวาวจ้าราวแม่เสือ กระนั้นกลับมีหยาดน้ำวาวๆ คลอเต็มหน่วย หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น รวบรวมทุกกำลังใจที่เหลืออยู่น้อยนิด ย้ำกับตัวเองว่าให้เข้มแข็งเข้าไว้ หากจะตายก็ขอไปตายที่อื่น อย่าให้ผู้ชายคนนี้เห็นความอ่อนแอของเธอเด็ดขาด อย่าให้เขาหัวเราะเยาะ เย้ยหยันเธอได้อีก
หญิงสาวเชิดหน้า แต้มยิ้มเหยียด “ก็คงไม่โชคดีเหมือนไอ้เฒ่าตัณหากลับอย่างคุณหรอก แก่ขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์ได้เคี้ยวหญ้าอ่อนอย่างฉันน่ะ”
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๑๓
ตลอดหลายวันถัดมางามตาขับรถด้วยความหวาดระแวง ทั้งยังคุมเข้มสิมิลันเป็นพิเศษไม่ยอมให้คลาดสายตาเลยสักวินาที โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฝ้าระวังไม่ปล่อยให้ปัณณ์เข้าใกล้หญิงสาวนอกเวลางานโดยเด็ดขาด
“พี่งาม ตองมาคิดดูแล้ว จริงๆ แล้วชีวิตเรามันก็เสี่ยงเหมือนกันเนอะ” นักแสดงสาวเปรยลอยๆ ทว่าเห็นได้ชัดจากสีหน้าว่ากำลังวางแผนบางอย่างอยู่เงียบๆ ในใจ
“ที่ผ่านมาเราไม่เคยเสี่ยงเลยตอง จนเธอต้องมาเล่นละครกับปัณณ์ รัชนาถ นั่นแหละ” งามตาแก้คำผิด
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะ ตองหมายถึง...พี่งามต้องขับรถรับส่งตองไปต่างจังหวัดบ่อยๆ เดินสายทำงานกันเป็นว่าเล่น ตองว่าเราน่าจะทำประกันอุบัติเหตุไว้หน่อยนะคะ เพื่อความสบายใจ...ดีไหม”
งามตามีท่าทีครุ่นคิด “ก็ดีเหมือนกันนะ พี่พอมีเพื่อนเป็นคนขายประกันอยู่เหมือนกัน ไว้เราลองนัดเขามาคุยกันดูดีไหม”
“ค่ะ” สิมิลันยิ้มรับด้วยสีหน้ายินดี ไม่ได้บอกผู้จัดการส่วนตัวหรอกว่านอกจากประกันอุบัติเหตุแล้ว เธอตั้งใจจะทำประกันชีวิตเผื่อเอาไว้ด้วย
และแน่นอนว่าหากงามตาได้รู้ว่าวงเงินที่กรมธรรม์ให้ความคุ้มครองต่อชีวิตเธอเป็นเท่าไร ฝ่ายนั้นอาจจะรู้ทันว่าเธอกำลังคิดทำอะไรอยู่ก็เป็นได้
แฟ้มที่มีขนาดหนาขึ้นทุกวันวางอยู่บนโต๊ะทำงานของนายหญิงแห่งแอบโซลูตเจมส์ จากรายงานที่ยังคงถูกส่งมาถึงเธอตลอดเวลาบอกให้รู้ว่าปัณณ์ยังมิได้ยกเลิกนักสืบคนที่เธอแนะนำไปให้
ปริมพิจารณารายงานการนัดพบในแต่ละวันด้วยความสงสัย โดยเฉพาะรายการหนึ่งที่ระบุว่าสิมิลันนัดพบตัวแทนขายประกันชีวิตที่มหาวิทยาลัยเป็นเวลานานกว่าสองชั่วโมง เมื่อรวมกับการเข้าคลินิกที่ต่างจังหวัดกลางดึกหลังทำงานเสร็จของเด็กสาววัยขนาดนี้ก็ยิ่งเป็นเรื่องผิดปกติมากขึ้น
จากปฏิกิริยาของปัณณ์ในช่วงหลัง หญิงสาวแน่ใจว่าสิมิลันมีความหมายกับน้องชายเกินกว่าแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่จะผ่านไปเช่นสตรีอื่น และความรู้นั้นเองที่ทำให้เธอยอมอยู่เฉยไม่ได้
ปริมจะต้องหาคำตอบให้ได้ว่าสิมิลันกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เผื่อจะมีบางสิ่งที่เธออาจยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือหรือขัดขวางเด็กสาวได้ก่อนสายเกินไป
ปริมค่อนข้างมั่นใจว่าการทำประกันครั้งนี้จะต้องมีเบื้องลึกมากกว่าที่เห็นแน่นอน และหญิงสาวรู้ดีว่าข้อมูลบางอย่างจะได้มาต้องเข้าทางตรง เธอจึงเรียกตัวแทนประกันชีวิตของสิมิลันมาพบ
“พอดีว่าฉันกำลังมองหาประกันชีวิตสำหรับพนักงานน่ะค่ะ ว่าแต่...คุณเก็บความลับได้ใช่ไหมคะ” ปริมเริ่มต้นด้วยการวางเหยื่อล่อ
คู่สนทนามีท่าทีกระตือรือร้นจนเห็นได้ชัด เพราะการขายกรมธรรม์ได้ ย่อมหมายถึงผลตอบแทนที่เธอจะได้รับไปด้วยเช่นกัน “ดิฉันไม่มีสิทธิ์นำข้อมูลของลูกค้าไปเปิดเผยอยู่แล้วค่ะ”
“ดีค่ะ เพราะถ้าเรื่องหลุดลอดออกไป มันจะมีผลกระทบกับงานของแอบโซลูตเจมส์ และดิฉันจะฟ้องคุณแน่นอน คุณคิดว่าคุณรับความเสี่ยงนี้ได้ไหมคะ”
คนฟังมีท่าทีลังเลเล็กน้อย
ปริมถือโอกาสนั้นตอกย้ำความจริงจังของเรื่องที่จะถูกหยิบยกมาเจรจา “แอบโซลูตเจมส์กำลังวางแผนทำกิจกรรมเซอร์ไพรส์เพื่อคืนกำไรให้ลูกค้า ในการนี้เราจะจ้างนักแสดงดังๆ มาร่วมงานในฐานะแขกพิเศษเหมือนทุกครั้ง และเพื่อความปลอดภัยก็ต้องปกป้องสวัสดิภาพของแขกพิเศษให้ดีที่สุด นี่จึงเป็นเหตุผลที่ดิฉันเชิญคุณมา ฉันต้องการทำกรมธรรม์ประกันชีวิตให้กับนักแสดงที่จะมาร่วมงานกับเราน่ะค่ะ”
“อ๋อ...กรณีแบบนี้ดิฉันเคยเจอบ่อยค่ะ ว่าแต่...ทำไมเป็นประกันชีวิตคะ ปกติเขาก็แค่ประกันอุบัติเหตุให้มากกว่า”
“มันจะเป็นงานต่อเนื่องที่ต้องผูกสัญญากันหลายปี กรมธรรม์ประกันชีวิตนี้จะเป็นส่วนหนึ่งของสัญญาจ้างด้วยน่ะค่ะ”
“คุณปริมใส่ใจทีมงานมากเลยนะคะ ว่าแต่นักแสดงคนนั้นคุณปริมกำหนดตัวไว้แล้วหรือยังคะ”
“ค่ะ แต่เรายังไม่ได้เจรจากับเธอนะคะ ก็อย่างที่บอกว่ามันเป็นความลับของบริษัท จะไปทำโฉ่งฉ่างก็หมดความตื่นเต้นกันพอดี ดาราคนที่เราเลือกไว้ก็คือสิมิลัน มายาวี ค่ะ”
นักขายประกันสาวเบิกตากว้าง “อุ๊ย! บังเอิญจัง น้องแซมเธอก็ซื้อประกันกับดิฉันอยู่เหมือนกันพอดีเลย”
ปริมแสร้งทำท่าแปลกใจบ้าง “บังเอิญจริงๆ ด้วย ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งง่ายเลยสิคะ คุณมีรายละเอียดของเธออยู่แล้ว เราขอคงรายละเอียดเหมือนกับกรมธรรม์ที่เธอทำไว้เลยก็แล้วกันค่ะ” ด้วยสีหน้า แววตา มาด และห้องทำงานใหญ่โตเรียบแต่หรูของผู้บริหารระดับสูงแห่งแอบโซลูตเจมส์ทำให้ทุกคำพูดของเธอน่าเชื่อถือมากขึ้น และอีกฝ่ายก็คงมัวแต่ตื่นเต้นกับรายได้ก้อนใหญ่ที่รออยู่ตรงหน้าจนลืมตั้งข้อสงสัยใดๆ ทั้งสิ้น
“แล้วก็อย่างที่ย้ำแหละนะคะ ว่านี่เป็นแผนเซอร์ไพรส์ลูกค้าของแอบโซลูตเจมส์ เพราะฉะนั้นเรื่องที่เราคุยกันในนี้ ห้ามเล็ดลอดออกไปนอกห้องนี้เด็ดขาด”
ปริมโยนไพ่ใบสุดท้ายลงไป “คุณส่งกรมกรรม์มาที่นี่ แล้วทำเอกสารเรียกเก็บค่าเบี้ยประกันส่งมาที่ฉันได้เลย เลขาฯของฉันจะจัดการเรื่องชำระให้ทุกงวด” เห็นไหม...แค่นี้เธอก็จะได้รู้แล้วว่าสิมิลันซื้อประกันชีวิตคุ้มครองในส่วนใดไว้บ้าง
“เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว” คู่สนทนารีบยกมือปราม “คุณจะทำกรมธรรม์เหมือนกับฉบับที่สิมิลันทำไว้อยู่แล้วทุกประการเลยหรือคะ”
“ค่ะ ขัดข้องหรือเปล่าคะ”
“แต่ถ้าจะซื้อวงเงินคุ้มครองสูงขนาดนั้น คุณต้องจ่ายเบี้ยแพงมากเลยนะคะ”
ปริมหรี่ตาอย่างครุ่นคิด “ความคุ้มครองสูงที่ว่า...คือเท่าไหร่ล่ะคะ”
“ก็...ถ้าสิมิลันเกิดเสียชีวิตในขณะที่กรมธรรม์ยังมีความคุ้มครองอยู่ แม่กับน้องซึ่งเป็นผู้รับผลประโยชน์จะได้เงินชดเชยราว ๒๐ ล้านบาทค่ะ”
ผู้บริหารแห่งแอบโซลูตเจมส์ตะลึง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง สมองหมุนจี๋หาคำตอบแทบไม่พบ เหตุใดสิมิลันจึงต้องทำประกันชีวิตด้วยวงเงินคุ้มครองที่สูงขนาดนั้น
หรือว่า...เธอไม่ได้ทำประกันเพื่อคุ้มครองตัวเอง...
แต่ทำไปเพื่อปกป้องคนรอบข้าง เพื่อให้มั่นใจว่าหากวันหนึ่งเธอไม่อยู่ คนข้างหลังจะมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ลำบาก
ปริมขนลุกเกรียวเมื่อระลึกถึงความเป็นไปได้หนึ่ง
หรือว่าแผนการนั้นจะหมายถึงการที่สิมิลันเลือก...ความตาย!
หญิงสาวกำพนักเท้าแขนแน่น ดวงหน้าค่อยแปรจากกังวลเป็นยิ้ม...โล่งใจ
เธอรู้ว่าปัณณ์ให้ความสนใจกับสิมิลันมากกว่าปกติ และนี่แหละเหตุผลที่ดีที่สุดที่เธอจะต้องยืนยันทำตามความตั้งใจแรก
ปริม รัชนาถ เซ็นเช็คจ่ายค่าเบี้ยประกันงวดแรกส่งให้ตัวแทนง่ายดาย
ในเมื่อปัณณ์รักสิมิลัน ส่วนสตรีผู้นั้นก็รักแม่และน้องมาก ทุกอย่างช่างพ้องกันอย่างลงตัวแบบนี้ เธอรู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไรให้แผนการที่วางไว้...สำเร็จเร็วขึ้น
เพียงเห็นสตรีร่างสูงอวบอัดก้าวออกจากสตูดิโอถ่ายแบบมุ่งหน้ามาที่ลานจอดรถ ปัณณ์ก็ปราดลงจากรถที่จอดซุ่มอยู่ห่างๆ เดินแกมวิ่งไปคว้าข้อมือบอบบางนั้นไว้ทันควัน
“เดี๋ยวสิ! สิมิลัน”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ขณะพยายามบิดมือจากการเกาะกุม “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนฉวยโอกาส”
ยิ่งรู้สึกถึงแรงขืนของสิมิลัน เขาก็ยิ่ง...สนุก!
ความรู้สึกเหมือนผู้ชนะที่สามารถบงการทุกสิ่งได้ดังปรารถนายิ่งเสริมให้เขาเพลิดเพลินกับการตอแยผู้หญิงคนนี้ ยายเด็กบ้าที่สามารถแบล็คเมล์เงินของเขาไปได้ถึงยี่สิบล้านแลกกับความสัมพันธ์เพียงแค่คืนเดียว
ในเมื่อเขาไม่สามารถตอบโต้ด้วยวิธีอื่น เขาก็จะเอาคืนด้วยวิธีทางของเขานี่ล่ะ ทำให้เธอทุกข์ใจ ทรมานใจให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ยิ่งสิมิลันฝืนใจมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
“เรามาคุยกันดีๆ ดีกว่าน่า ฉันมีเรื่องต้องพูดกับเธอ”
“แต่ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ ถ้าคุณไม่ปล่อยมือ ฉันจะตะโกนว่าคุณลวนลามฉัน”
“เอาสิ! ฉันก็จะเปิดเผยให้ทุกคนรู้ไปเลยว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน”
สิมิลันอ้าปากค้าง “ไอ้ลุงบ้า ไอ้คนแก่ตัณหากลับ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายนะ”
“เราต่างก็รู้กันดีน่ะสิมิลันว่าระหว่างนางร้ายอย่างเธอ กับพระเอกอย่างฉัน คนจะเชื่อคำพูดของใครมากกว่า ฉันพร้อมจะประกาศให้โลกรู้นะ ว่าเธอวิ่งแร่ขึ้นไปเสนอตัวให้ฉันถึงห้อง”
“ก็ได้ ถ้าคุณกล้าเสี่ยง ฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วเหมือนกัน ขืนคุณปากโป้ง ฉันก็จะเอาเอกสารการตรวจร่างกายมาแฉได้เหมือนกัน” สิมิลันขู่บ้าง ทั้งที่เริ่มนึกเสียใจว่าเธอไม่น่ายกเอกสารฉบับนั้นให้ปริมง่ายๆ เลย อย่างน้อยก็น่าจะถ่ายสำเนาเก็บไว้สักใบ
แต่เอาน่า...ปัณณ์อาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าเธอไม่ได้มีหลักฐานฉบับนั้นไว้ยืนยันว่าเขาข่มเหงเธอแล้ว เพราะอุ้งมือแข็งแรงราวคีมเหล็กคลายออกอย่างเห็นได้ชัด
สิมิลันรีบดึงมือออกสะบัดแรงๆ แล้วหนีกลับเข้าไปในสตูดิโอ เพื่อหวังใช้คนเยอะๆ ภายในเป็นเกราะคุ้มกันมิให้อีกฝ่ายตามมาตอแยได้อีก
ปัณณ์ยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงนั้นอีกครู่ใหญ่ จึงยอมหมุนกายกลับไปที่รถแต่โดยดี
ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าบทสนทนาทั้งหมด และกิริยายื้อยุดกันอยู่นั้น ถูกสายตาคู่หนึ่งเก็บทุกข้อมูลไว้และนำไปถ่ายทอดให้กับผู้จ้างวานอย่างละเอียดเลยทีเดียว
“พักนี้มีคนเห็นเลขาฯท่านรัฐมนตรีที่กองถ่ายละครบ่อยๆ อยากรู้จังว่าที่นั่นมีอะไรดีกันแน่น้อ...” สตรีร่างสูงโปร่งที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวทับชุดเดรสเข้ารูปสีน้ำตาลไหม้ยืนพิงกรอบประตูห้องทำงานเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน เมื่อเห็นว่าใครมาคอยอยู่ที่ห้องตรวจ
เธอก้าวเข้ามาแล้วงับประตูปิดเมื่อเห็นชายหนุ่มวางนิตยสารไว้บนโต๊ะพลางลุกขึ้น ปราชญ์เดินมาปัดริมฝีปากผ่านพวงแก้มคุณหมอคนสวยอย่างฉาบฉวยแทนการทักทาย
“คิดถึงจัง อรน่ะใจร้าย เจอหน้าก็แซวผมก่อนเลย”
เจ้าของห้องยิ้มกว้าง “อรไม่ได้แซวสักหน่อย แต่สงสัยจริงๆ ค่ะ”
“ผมไปกองถ่ายอาทิตย์ละสองหนเองมั้ง แต่มาโรงพยาบาลแทบทุกวัน แบบนี้ที่ไหนกันแน่นะที่มีอะไรดีๆ มากกว่าน่ะ”
คนพูดดึงหญิงสาวมานั่งซ้อนบนตักอย่างเอาใจ “วันนี้อรต้องผ่าตัดหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ” เธอยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “อรเลิกงานแล้ว แต่ยังเหลือรายงานต้องเขียนให้เสร็จอีกสองสามฉบับถึงจะกลับได้ คุณจะรอไหมคะ”
“ไม่รอได้ยังไง เดี๋ยวแฟนผมงอนแย่เลย” ชายหนุ่มเอาคำหวานมากำนัลอีกคำรบ
“ยังดีนะคะเนี่ย ที่ยังจำได้ว่าเป็นแฟนอรอยู่ นึกว่าจะลืมไปแล้วเสียอีก” อรอุมาเอียงคอสบตาคนรักนิ่งๆ
“โธ่...อรพูดแบบนี้ผมน้อยใจนะเนี่ย อรไม่เห็นเหรอว่าสุขภาพฟันผมน่ะยังดีอยู่ทุกประการ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่เรากำลังคุยกันอยู่คะ”
“ก็ผมกำลังจะบอกว่าฟันผมแข็งแรง ไม่จำเป็นต้องเคี้ยวหญ้าอ่อนหรอก”
อรอุมายิ้มนิดๆ ทว่าสีหน้ายังมีแววเคลือบแคลงบางเบา
“ที่อรเห็นข่าวทั้งหมดนั่นน่ะ ผม...แค่อยากจะแกล้งใครบางคนเท่านั้นเอง” ปราชญ์ทำโทษคนขี้ระแวงด้วยการจูบบ่าเธอที่อยู่ใกล้แรงๆ
“ใครคะ อรรู้จักหรือเปล่า”
“นายปัณณ์ยังไงล่ะ หมอนั่นชอบสิมิลันอยู่ แต่ก็ทำปากแข็ง พี่ปริมเลยขอแรงให้ผมช่วยงัดปากคนปากหนักให้ที”
“ง่ายดีนะคะ เอาน้องมาอ้าง” แม้จะคบหากับพี่ชายของปัณณ์ รัชนาถ มานานพอสมควรตั้งแต่ทั้งคู่ยังศึกษาอยู่ต่างประเทศ จนเลิกรากันไปและหวนกลับมาพบกันใหม่อีกครั้ง แต่อรอุมาก็ไม่รู้จักน้องชายของคนรักมากไปกว่าข่าวคราวที่เห็นจากหน้าหนังสือพิมพ์ ทุกครั้งที่แวะไปร่วมรับประทานอาหารที่คฤหาสน์รัชนาถ เธอมักได้พบแต่ปริมผู้เป็นพี่สาวคนโตเท่านั้น
ปราชญ์ส่ายหน้ายิ้มแย้ม “ผมดีใจนะเนี่ยที่เห็นอรหึงผมอย่างนี้”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ถ้าจะเปลี่ยนใจก็บอกกันได้นะคะ อรรับได้”
“ไปกันใหญ่แล้ว”
“เราเคยตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะคบกันแบบไม่ผูกมัดซึ่งกันและกัน วันไหนอยากไป ก็แค่บอกกันตรงๆ”
“แต่วันนี้ผมยังไม่อยากไปไหนนี่นา ผมรักอร แล้วก็ยังอยากอยู่กับอร” ชายหนุ่มทำเสียงงอแง เขาจับมือหญิงสาวขึ้นมาตบเบาๆ แล้วโพล่งขึ้นมาตรงๆ ”เพื่อความสบายใจของอร...เราแต่งงานกันเสียทีดีไหม”
อรอุมาเลิกคิ้ว “ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ถามอย่างนี้คะ”
“อืม...จู่ๆ ผมก็สงสัยขึ้นมาน่ะสิ ว่าผมรออะไรอยู่ ในเมื่อทุกอย่างเราก็มีพร้อมอยู่แล้ว แล้วทำไมผมถึงไม่ขอคุณแต่งงานสักที”
“แน่ใจหรือคะว่าคิดอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าคุณเริ่มจะหวั่นไหวกับเด็กนั่น จนต้องมาคว้าอรไปเป็นกันชนหัวใจหรอกหรือ”
“อร...ต้องให้พูดอีกกี่หน ผมก็ยืนยันคำเดิมนะ ผมกับสิมิลันไม่ได้มีอะไรกันเลยจริงๆ”
“อย่าเพิ่งเลยดีกว่าค่ะ อรยังไม่แน่ใจ”
“จะต้องแน่ใจอะไรนักหนา เราคบกันมาตั้งหลายปีแล้ว”
“อันนั้นก็จริงอยู่ แต่อรไม่อยากใจร้อนผลีผลามตัดสินใจ บอกตรงๆ ว่าอรยังเข็ดกับการแต่งงานอยู่มาก ถ้าต้องแต่งอีกครั้ง อรอยากมั่นใจว่าตัวเองจะอยู่กับคนๆ นั้นต่อไปได้อีก ๓๐-๔๐ ปี โดยที่ไม่ต้องรู้สึกทุกข์ทนอะไร หรือต้องจูงมือกันไปหย่าอีก”
“ตั้ง ๔๐ ปีเชียว ขอแค่ ๑๐ ปีก่อนไม่ได้หรือ พอครบแล้ว...เราค่อยต่อโปรโมชั่นกันก็ได้” ปราชญ์โอด
อรอุมาหัวเราะ “เกิดตอนนั้นคุณอยากเปลี่ยนไปใช้โปรโมชั่นใหม่ๆ แล้วอรจะทำยังไงคะ”
“วกกลับมาเรื่องเดิมจนได้” เลขาฯรัฐมนตรีถอนใจ
“ค่ะ ตราบเท่าที่อรยังไม่มั่นใจ อรจะยังไม่แต่งงานหรอก อยู่กันไปอย่างนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้วนี่นา”
“อรกลัวผมมีคนอื่นจริงๆ หรือ”
“แล้วควรกลัวไหมละคะ ผู้ชายอย่างคุณใครๆ ก็พร้อมจะวิ่งเข้าหาอยู่แล้ว ทั้งหน้าที่การงาน ฐานะดี อะไรๆ ก็ดีไปหมด มีผู้หญิงมาให้คุณเลือกเยอะแยะ อรจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าสุดท้ายแล้วคุณจะเลือกอรทุกครั้งไปน่ะ ถ้าเกิดคู่แข่งของอรทั้งสวย โสด ไม่ใช่ผู้หญิงมีตำหนิ แล้วก็เด็กกว่าอรเป็นสิบปี”
“ผมไม่ได้อยากได้คนสวย หรือเด็กๆ มาเพิ่มความภาคภูมิใจให้ตัวเองสักหน่อย ผมต้องการคนที่จะอยู่ข้างๆ คุยกันรู้เรื่อง เข้าใจวิถีชีวิตของกันและกัน แล้วอรก็คือความหมายของทุกอย่างที่ผมกำลังพูดถึงอยู่นี่”
อรอุมาไม่ตอบอะไร แต่ขยับลุกขึ้น เสกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน หยิบชาร์ตคนไข้ออกมากาง อ่านข้อมูล แล้วเขียนคำสั่งแนบไว้กับแฟ้มเพื่อให้พยาบาลเตรียมคนไข้ให้พร้อมสำหรับการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้แทน
ปราชญ์มองแฟนสาวก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะแล้วถอนหายใจ รู้ดีว่าเหตุผลที่เธอปฏิเสธคำขอไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจเขา แต่เป็นเพราะความไม่มั่นใจในตัวเองต่างหาก
ประสบการณ์เลวร้ายจากชีวิตการแต่งงานที่ล้มเหลวในครั้งแรก คงทำให้อรอุมาเข็ดขาม และอาจถึงขั้นกลัวการใช้ชีวิตคู่กับใครอีกคนด้วยเกรงว่าอาจจะไปไม่รอดอีก
ชายหนุ่มเอื้อมไปจับมืออรอุมาไว้ คอยจนเธอเงยขึ้นสบตากัน แล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“คงจะมีสักวันที่อรพร้อมจะตอบรับคำขอของผม ไม่ว่าอีกนานแค่ไหน...ผมก็จะรอ”
“พี่งาม ตองมาคิดดูแล้ว จริงๆ แล้วชีวิตเรามันก็เสี่ยงเหมือนกันเนอะ” นักแสดงสาวเปรยลอยๆ ทว่าเห็นได้ชัดจากสีหน้าว่ากำลังวางแผนบางอย่างอยู่เงียบๆ ในใจ
“ที่ผ่านมาเราไม่เคยเสี่ยงเลยตอง จนเธอต้องมาเล่นละครกับปัณณ์ รัชนาถ นั่นแหละ” งามตาแก้คำผิด
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะ ตองหมายถึง...พี่งามต้องขับรถรับส่งตองไปต่างจังหวัดบ่อยๆ เดินสายทำงานกันเป็นว่าเล่น ตองว่าเราน่าจะทำประกันอุบัติเหตุไว้หน่อยนะคะ เพื่อความสบายใจ...ดีไหม”
งามตามีท่าทีครุ่นคิด “ก็ดีเหมือนกันนะ พี่พอมีเพื่อนเป็นคนขายประกันอยู่เหมือนกัน ไว้เราลองนัดเขามาคุยกันดูดีไหม”
“ค่ะ” สิมิลันยิ้มรับด้วยสีหน้ายินดี ไม่ได้บอกผู้จัดการส่วนตัวหรอกว่านอกจากประกันอุบัติเหตุแล้ว เธอตั้งใจจะทำประกันชีวิตเผื่อเอาไว้ด้วย
และแน่นอนว่าหากงามตาได้รู้ว่าวงเงินที่กรมธรรม์ให้ความคุ้มครองต่อชีวิตเธอเป็นเท่าไร ฝ่ายนั้นอาจจะรู้ทันว่าเธอกำลังคิดทำอะไรอยู่ก็เป็นได้
แฟ้มที่มีขนาดหนาขึ้นทุกวันวางอยู่บนโต๊ะทำงานของนายหญิงแห่งแอบโซลูตเจมส์ จากรายงานที่ยังคงถูกส่งมาถึงเธอตลอดเวลาบอกให้รู้ว่าปัณณ์ยังมิได้ยกเลิกนักสืบคนที่เธอแนะนำไปให้
ปริมพิจารณารายงานการนัดพบในแต่ละวันด้วยความสงสัย โดยเฉพาะรายการหนึ่งที่ระบุว่าสิมิลันนัดพบตัวแทนขายประกันชีวิตที่มหาวิทยาลัยเป็นเวลานานกว่าสองชั่วโมง เมื่อรวมกับการเข้าคลินิกที่ต่างจังหวัดกลางดึกหลังทำงานเสร็จของเด็กสาววัยขนาดนี้ก็ยิ่งเป็นเรื่องผิดปกติมากขึ้น
จากปฏิกิริยาของปัณณ์ในช่วงหลัง หญิงสาวแน่ใจว่าสิมิลันมีความหมายกับน้องชายเกินกว่าแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่จะผ่านไปเช่นสตรีอื่น และความรู้นั้นเองที่ทำให้เธอยอมอยู่เฉยไม่ได้
ปริมจะต้องหาคำตอบให้ได้ว่าสิมิลันกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เผื่อจะมีบางสิ่งที่เธออาจยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือหรือขัดขวางเด็กสาวได้ก่อนสายเกินไป
ปริมค่อนข้างมั่นใจว่าการทำประกันครั้งนี้จะต้องมีเบื้องลึกมากกว่าที่เห็นแน่นอน และหญิงสาวรู้ดีว่าข้อมูลบางอย่างจะได้มาต้องเข้าทางตรง เธอจึงเรียกตัวแทนประกันชีวิตของสิมิลันมาพบ
“พอดีว่าฉันกำลังมองหาประกันชีวิตสำหรับพนักงานน่ะค่ะ ว่าแต่...คุณเก็บความลับได้ใช่ไหมคะ” ปริมเริ่มต้นด้วยการวางเหยื่อล่อ
คู่สนทนามีท่าทีกระตือรือร้นจนเห็นได้ชัด เพราะการขายกรมธรรม์ได้ ย่อมหมายถึงผลตอบแทนที่เธอจะได้รับไปด้วยเช่นกัน “ดิฉันไม่มีสิทธิ์นำข้อมูลของลูกค้าไปเปิดเผยอยู่แล้วค่ะ”
“ดีค่ะ เพราะถ้าเรื่องหลุดลอดออกไป มันจะมีผลกระทบกับงานของแอบโซลูตเจมส์ และดิฉันจะฟ้องคุณแน่นอน คุณคิดว่าคุณรับความเสี่ยงนี้ได้ไหมคะ”
คนฟังมีท่าทีลังเลเล็กน้อย
ปริมถือโอกาสนั้นตอกย้ำความจริงจังของเรื่องที่จะถูกหยิบยกมาเจรจา “แอบโซลูตเจมส์กำลังวางแผนทำกิจกรรมเซอร์ไพรส์เพื่อคืนกำไรให้ลูกค้า ในการนี้เราจะจ้างนักแสดงดังๆ มาร่วมงานในฐานะแขกพิเศษเหมือนทุกครั้ง และเพื่อความปลอดภัยก็ต้องปกป้องสวัสดิภาพของแขกพิเศษให้ดีที่สุด นี่จึงเป็นเหตุผลที่ดิฉันเชิญคุณมา ฉันต้องการทำกรมธรรม์ประกันชีวิตให้กับนักแสดงที่จะมาร่วมงานกับเราน่ะค่ะ”
“อ๋อ...กรณีแบบนี้ดิฉันเคยเจอบ่อยค่ะ ว่าแต่...ทำไมเป็นประกันชีวิตคะ ปกติเขาก็แค่ประกันอุบัติเหตุให้มากกว่า”
“มันจะเป็นงานต่อเนื่องที่ต้องผูกสัญญากันหลายปี กรมธรรม์ประกันชีวิตนี้จะเป็นส่วนหนึ่งของสัญญาจ้างด้วยน่ะค่ะ”
“คุณปริมใส่ใจทีมงานมากเลยนะคะ ว่าแต่นักแสดงคนนั้นคุณปริมกำหนดตัวไว้แล้วหรือยังคะ”
“ค่ะ แต่เรายังไม่ได้เจรจากับเธอนะคะ ก็อย่างที่บอกว่ามันเป็นความลับของบริษัท จะไปทำโฉ่งฉ่างก็หมดความตื่นเต้นกันพอดี ดาราคนที่เราเลือกไว้ก็คือสิมิลัน มายาวี ค่ะ”
นักขายประกันสาวเบิกตากว้าง “อุ๊ย! บังเอิญจัง น้องแซมเธอก็ซื้อประกันกับดิฉันอยู่เหมือนกันพอดีเลย”
ปริมแสร้งทำท่าแปลกใจบ้าง “บังเอิญจริงๆ ด้วย ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งง่ายเลยสิคะ คุณมีรายละเอียดของเธออยู่แล้ว เราขอคงรายละเอียดเหมือนกับกรมธรรม์ที่เธอทำไว้เลยก็แล้วกันค่ะ” ด้วยสีหน้า แววตา มาด และห้องทำงานใหญ่โตเรียบแต่หรูของผู้บริหารระดับสูงแห่งแอบโซลูตเจมส์ทำให้ทุกคำพูดของเธอน่าเชื่อถือมากขึ้น และอีกฝ่ายก็คงมัวแต่ตื่นเต้นกับรายได้ก้อนใหญ่ที่รออยู่ตรงหน้าจนลืมตั้งข้อสงสัยใดๆ ทั้งสิ้น
“แล้วก็อย่างที่ย้ำแหละนะคะ ว่านี่เป็นแผนเซอร์ไพรส์ลูกค้าของแอบโซลูตเจมส์ เพราะฉะนั้นเรื่องที่เราคุยกันในนี้ ห้ามเล็ดลอดออกไปนอกห้องนี้เด็ดขาด”
ปริมโยนไพ่ใบสุดท้ายลงไป “คุณส่งกรมกรรม์มาที่นี่ แล้วทำเอกสารเรียกเก็บค่าเบี้ยประกันส่งมาที่ฉันได้เลย เลขาฯของฉันจะจัดการเรื่องชำระให้ทุกงวด” เห็นไหม...แค่นี้เธอก็จะได้รู้แล้วว่าสิมิลันซื้อประกันชีวิตคุ้มครองในส่วนใดไว้บ้าง
“เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว” คู่สนทนารีบยกมือปราม “คุณจะทำกรมธรรม์เหมือนกับฉบับที่สิมิลันทำไว้อยู่แล้วทุกประการเลยหรือคะ”
“ค่ะ ขัดข้องหรือเปล่าคะ”
“แต่ถ้าจะซื้อวงเงินคุ้มครองสูงขนาดนั้น คุณต้องจ่ายเบี้ยแพงมากเลยนะคะ”
ปริมหรี่ตาอย่างครุ่นคิด “ความคุ้มครองสูงที่ว่า...คือเท่าไหร่ล่ะคะ”
“ก็...ถ้าสิมิลันเกิดเสียชีวิตในขณะที่กรมธรรม์ยังมีความคุ้มครองอยู่ แม่กับน้องซึ่งเป็นผู้รับผลประโยชน์จะได้เงินชดเชยราว ๒๐ ล้านบาทค่ะ”
ผู้บริหารแห่งแอบโซลูตเจมส์ตะลึง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง สมองหมุนจี๋หาคำตอบแทบไม่พบ เหตุใดสิมิลันจึงต้องทำประกันชีวิตด้วยวงเงินคุ้มครองที่สูงขนาดนั้น
หรือว่า...เธอไม่ได้ทำประกันเพื่อคุ้มครองตัวเอง...
แต่ทำไปเพื่อปกป้องคนรอบข้าง เพื่อให้มั่นใจว่าหากวันหนึ่งเธอไม่อยู่ คนข้างหลังจะมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ลำบาก
ปริมขนลุกเกรียวเมื่อระลึกถึงความเป็นไปได้หนึ่ง
หรือว่าแผนการนั้นจะหมายถึงการที่สิมิลันเลือก...ความตาย!
หญิงสาวกำพนักเท้าแขนแน่น ดวงหน้าค่อยแปรจากกังวลเป็นยิ้ม...โล่งใจ
เธอรู้ว่าปัณณ์ให้ความสนใจกับสิมิลันมากกว่าปกติ และนี่แหละเหตุผลที่ดีที่สุดที่เธอจะต้องยืนยันทำตามความตั้งใจแรก
ปริม รัชนาถ เซ็นเช็คจ่ายค่าเบี้ยประกันงวดแรกส่งให้ตัวแทนง่ายดาย
ในเมื่อปัณณ์รักสิมิลัน ส่วนสตรีผู้นั้นก็รักแม่และน้องมาก ทุกอย่างช่างพ้องกันอย่างลงตัวแบบนี้ เธอรู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไรให้แผนการที่วางไว้...สำเร็จเร็วขึ้น
เพียงเห็นสตรีร่างสูงอวบอัดก้าวออกจากสตูดิโอถ่ายแบบมุ่งหน้ามาที่ลานจอดรถ ปัณณ์ก็ปราดลงจากรถที่จอดซุ่มอยู่ห่างๆ เดินแกมวิ่งไปคว้าข้อมือบอบบางนั้นไว้ทันควัน
“เดี๋ยวสิ! สิมิลัน”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ขณะพยายามบิดมือจากการเกาะกุม “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนฉวยโอกาส”
ยิ่งรู้สึกถึงแรงขืนของสิมิลัน เขาก็ยิ่ง...สนุก!
ความรู้สึกเหมือนผู้ชนะที่สามารถบงการทุกสิ่งได้ดังปรารถนายิ่งเสริมให้เขาเพลิดเพลินกับการตอแยผู้หญิงคนนี้ ยายเด็กบ้าที่สามารถแบล็คเมล์เงินของเขาไปได้ถึงยี่สิบล้านแลกกับความสัมพันธ์เพียงแค่คืนเดียว
ในเมื่อเขาไม่สามารถตอบโต้ด้วยวิธีอื่น เขาก็จะเอาคืนด้วยวิธีทางของเขานี่ล่ะ ทำให้เธอทุกข์ใจ ทรมานใจให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ยิ่งสิมิลันฝืนใจมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
“เรามาคุยกันดีๆ ดีกว่าน่า ฉันมีเรื่องต้องพูดกับเธอ”
“แต่ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ ถ้าคุณไม่ปล่อยมือ ฉันจะตะโกนว่าคุณลวนลามฉัน”
“เอาสิ! ฉันก็จะเปิดเผยให้ทุกคนรู้ไปเลยว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน”
สิมิลันอ้าปากค้าง “ไอ้ลุงบ้า ไอ้คนแก่ตัณหากลับ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายนะ”
“เราต่างก็รู้กันดีน่ะสิมิลันว่าระหว่างนางร้ายอย่างเธอ กับพระเอกอย่างฉัน คนจะเชื่อคำพูดของใครมากกว่า ฉันพร้อมจะประกาศให้โลกรู้นะ ว่าเธอวิ่งแร่ขึ้นไปเสนอตัวให้ฉันถึงห้อง”
“ก็ได้ ถ้าคุณกล้าเสี่ยง ฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วเหมือนกัน ขืนคุณปากโป้ง ฉันก็จะเอาเอกสารการตรวจร่างกายมาแฉได้เหมือนกัน” สิมิลันขู่บ้าง ทั้งที่เริ่มนึกเสียใจว่าเธอไม่น่ายกเอกสารฉบับนั้นให้ปริมง่ายๆ เลย อย่างน้อยก็น่าจะถ่ายสำเนาเก็บไว้สักใบ
แต่เอาน่า...ปัณณ์อาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าเธอไม่ได้มีหลักฐานฉบับนั้นไว้ยืนยันว่าเขาข่มเหงเธอแล้ว เพราะอุ้งมือแข็งแรงราวคีมเหล็กคลายออกอย่างเห็นได้ชัด
สิมิลันรีบดึงมือออกสะบัดแรงๆ แล้วหนีกลับเข้าไปในสตูดิโอ เพื่อหวังใช้คนเยอะๆ ภายในเป็นเกราะคุ้มกันมิให้อีกฝ่ายตามมาตอแยได้อีก
ปัณณ์ยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงนั้นอีกครู่ใหญ่ จึงยอมหมุนกายกลับไปที่รถแต่โดยดี
ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าบทสนทนาทั้งหมด และกิริยายื้อยุดกันอยู่นั้น ถูกสายตาคู่หนึ่งเก็บทุกข้อมูลไว้และนำไปถ่ายทอดให้กับผู้จ้างวานอย่างละเอียดเลยทีเดียว
“พักนี้มีคนเห็นเลขาฯท่านรัฐมนตรีที่กองถ่ายละครบ่อยๆ อยากรู้จังว่าที่นั่นมีอะไรดีกันแน่น้อ...” สตรีร่างสูงโปร่งที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวทับชุดเดรสเข้ารูปสีน้ำตาลไหม้ยืนพิงกรอบประตูห้องทำงานเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน เมื่อเห็นว่าใครมาคอยอยู่ที่ห้องตรวจ
เธอก้าวเข้ามาแล้วงับประตูปิดเมื่อเห็นชายหนุ่มวางนิตยสารไว้บนโต๊ะพลางลุกขึ้น ปราชญ์เดินมาปัดริมฝีปากผ่านพวงแก้มคุณหมอคนสวยอย่างฉาบฉวยแทนการทักทาย
“คิดถึงจัง อรน่ะใจร้าย เจอหน้าก็แซวผมก่อนเลย”
เจ้าของห้องยิ้มกว้าง “อรไม่ได้แซวสักหน่อย แต่สงสัยจริงๆ ค่ะ”
“ผมไปกองถ่ายอาทิตย์ละสองหนเองมั้ง แต่มาโรงพยาบาลแทบทุกวัน แบบนี้ที่ไหนกันแน่นะที่มีอะไรดีๆ มากกว่าน่ะ”
คนพูดดึงหญิงสาวมานั่งซ้อนบนตักอย่างเอาใจ “วันนี้อรต้องผ่าตัดหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ” เธอยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “อรเลิกงานแล้ว แต่ยังเหลือรายงานต้องเขียนให้เสร็จอีกสองสามฉบับถึงจะกลับได้ คุณจะรอไหมคะ”
“ไม่รอได้ยังไง เดี๋ยวแฟนผมงอนแย่เลย” ชายหนุ่มเอาคำหวานมากำนัลอีกคำรบ
“ยังดีนะคะเนี่ย ที่ยังจำได้ว่าเป็นแฟนอรอยู่ นึกว่าจะลืมไปแล้วเสียอีก” อรอุมาเอียงคอสบตาคนรักนิ่งๆ
“โธ่...อรพูดแบบนี้ผมน้อยใจนะเนี่ย อรไม่เห็นเหรอว่าสุขภาพฟันผมน่ะยังดีอยู่ทุกประการ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่เรากำลังคุยกันอยู่คะ”
“ก็ผมกำลังจะบอกว่าฟันผมแข็งแรง ไม่จำเป็นต้องเคี้ยวหญ้าอ่อนหรอก”
อรอุมายิ้มนิดๆ ทว่าสีหน้ายังมีแววเคลือบแคลงบางเบา
“ที่อรเห็นข่าวทั้งหมดนั่นน่ะ ผม...แค่อยากจะแกล้งใครบางคนเท่านั้นเอง” ปราชญ์ทำโทษคนขี้ระแวงด้วยการจูบบ่าเธอที่อยู่ใกล้แรงๆ
“ใครคะ อรรู้จักหรือเปล่า”
“นายปัณณ์ยังไงล่ะ หมอนั่นชอบสิมิลันอยู่ แต่ก็ทำปากแข็ง พี่ปริมเลยขอแรงให้ผมช่วยงัดปากคนปากหนักให้ที”
“ง่ายดีนะคะ เอาน้องมาอ้าง” แม้จะคบหากับพี่ชายของปัณณ์ รัชนาถ มานานพอสมควรตั้งแต่ทั้งคู่ยังศึกษาอยู่ต่างประเทศ จนเลิกรากันไปและหวนกลับมาพบกันใหม่อีกครั้ง แต่อรอุมาก็ไม่รู้จักน้องชายของคนรักมากไปกว่าข่าวคราวที่เห็นจากหน้าหนังสือพิมพ์ ทุกครั้งที่แวะไปร่วมรับประทานอาหารที่คฤหาสน์รัชนาถ เธอมักได้พบแต่ปริมผู้เป็นพี่สาวคนโตเท่านั้น
ปราชญ์ส่ายหน้ายิ้มแย้ม “ผมดีใจนะเนี่ยที่เห็นอรหึงผมอย่างนี้”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ถ้าจะเปลี่ยนใจก็บอกกันได้นะคะ อรรับได้”
“ไปกันใหญ่แล้ว”
“เราเคยตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะคบกันแบบไม่ผูกมัดซึ่งกันและกัน วันไหนอยากไป ก็แค่บอกกันตรงๆ”
“แต่วันนี้ผมยังไม่อยากไปไหนนี่นา ผมรักอร แล้วก็ยังอยากอยู่กับอร” ชายหนุ่มทำเสียงงอแง เขาจับมือหญิงสาวขึ้นมาตบเบาๆ แล้วโพล่งขึ้นมาตรงๆ ”เพื่อความสบายใจของอร...เราแต่งงานกันเสียทีดีไหม”
อรอุมาเลิกคิ้ว “ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ถามอย่างนี้คะ”
“อืม...จู่ๆ ผมก็สงสัยขึ้นมาน่ะสิ ว่าผมรออะไรอยู่ ในเมื่อทุกอย่างเราก็มีพร้อมอยู่แล้ว แล้วทำไมผมถึงไม่ขอคุณแต่งงานสักที”
“แน่ใจหรือคะว่าคิดอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าคุณเริ่มจะหวั่นไหวกับเด็กนั่น จนต้องมาคว้าอรไปเป็นกันชนหัวใจหรอกหรือ”
“อร...ต้องให้พูดอีกกี่หน ผมก็ยืนยันคำเดิมนะ ผมกับสิมิลันไม่ได้มีอะไรกันเลยจริงๆ”
“อย่าเพิ่งเลยดีกว่าค่ะ อรยังไม่แน่ใจ”
“จะต้องแน่ใจอะไรนักหนา เราคบกันมาตั้งหลายปีแล้ว”
“อันนั้นก็จริงอยู่ แต่อรไม่อยากใจร้อนผลีผลามตัดสินใจ บอกตรงๆ ว่าอรยังเข็ดกับการแต่งงานอยู่มาก ถ้าต้องแต่งอีกครั้ง อรอยากมั่นใจว่าตัวเองจะอยู่กับคนๆ นั้นต่อไปได้อีก ๓๐-๔๐ ปี โดยที่ไม่ต้องรู้สึกทุกข์ทนอะไร หรือต้องจูงมือกันไปหย่าอีก”
“ตั้ง ๔๐ ปีเชียว ขอแค่ ๑๐ ปีก่อนไม่ได้หรือ พอครบแล้ว...เราค่อยต่อโปรโมชั่นกันก็ได้” ปราชญ์โอด
อรอุมาหัวเราะ “เกิดตอนนั้นคุณอยากเปลี่ยนไปใช้โปรโมชั่นใหม่ๆ แล้วอรจะทำยังไงคะ”
“วกกลับมาเรื่องเดิมจนได้” เลขาฯรัฐมนตรีถอนใจ
“ค่ะ ตราบเท่าที่อรยังไม่มั่นใจ อรจะยังไม่แต่งงานหรอก อยู่กันไปอย่างนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้วนี่นา”
“อรกลัวผมมีคนอื่นจริงๆ หรือ”
“แล้วควรกลัวไหมละคะ ผู้ชายอย่างคุณใครๆ ก็พร้อมจะวิ่งเข้าหาอยู่แล้ว ทั้งหน้าที่การงาน ฐานะดี อะไรๆ ก็ดีไปหมด มีผู้หญิงมาให้คุณเลือกเยอะแยะ อรจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าสุดท้ายแล้วคุณจะเลือกอรทุกครั้งไปน่ะ ถ้าเกิดคู่แข่งของอรทั้งสวย โสด ไม่ใช่ผู้หญิงมีตำหนิ แล้วก็เด็กกว่าอรเป็นสิบปี”
“ผมไม่ได้อยากได้คนสวย หรือเด็กๆ มาเพิ่มความภาคภูมิใจให้ตัวเองสักหน่อย ผมต้องการคนที่จะอยู่ข้างๆ คุยกันรู้เรื่อง เข้าใจวิถีชีวิตของกันและกัน แล้วอรก็คือความหมายของทุกอย่างที่ผมกำลังพูดถึงอยู่นี่”
อรอุมาไม่ตอบอะไร แต่ขยับลุกขึ้น เสกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน หยิบชาร์ตคนไข้ออกมากาง อ่านข้อมูล แล้วเขียนคำสั่งแนบไว้กับแฟ้มเพื่อให้พยาบาลเตรียมคนไข้ให้พร้อมสำหรับการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้แทน
ปราชญ์มองแฟนสาวก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะแล้วถอนหายใจ รู้ดีว่าเหตุผลที่เธอปฏิเสธคำขอไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจเขา แต่เป็นเพราะความไม่มั่นใจในตัวเองต่างหาก
ประสบการณ์เลวร้ายจากชีวิตการแต่งงานที่ล้มเหลวในครั้งแรก คงทำให้อรอุมาเข็ดขาม และอาจถึงขั้นกลัวการใช้ชีวิตคู่กับใครอีกคนด้วยเกรงว่าอาจจะไปไม่รอดอีก
ชายหนุ่มเอื้อมไปจับมืออรอุมาไว้ คอยจนเธอเงยขึ้นสบตากัน แล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“คงจะมีสักวันที่อรพร้อมจะตอบรับคำขอของผม ไม่ว่าอีกนานแค่ไหน...ผมก็จะรอ”
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.ย. 2555, 13:20:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.ย. 2555, 13:20:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 2226
| << ตอนที่ ๑๒ | ตอนที่ ๑๔ >> |
สิริณ 11 ก.ย. 2555, 13:22:57 น.
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันกดไล้ค์ ช่วยกันคอมเม้นต์นะคะ
สัปดาห์ที่แล้วบุหงาซ่อนกลิ่นขึ้นชาร์ตที่อันดับ ๗ ด้วย
กรี๊ดดดดดดดดด
กราบงามๆสามลา ดีใจจังที่ทุกคนให้การต้อนรับเป็นอย่างดี
อย่าลืมนะค้า
ถ้าอ่านแล้วรักชอบ หรือหมั่นไส้ใคร
ทิ้งคอมเม้นต์ไว้ได้เลยค่ะ
ส่วนปมที่สงสัยนั้น ค่อยๆเฉลยบางปม
และค่อยๆสร้างปมใหม่เนอะ ตามสไตล์สิริณ อิอิ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันกดไล้ค์ ช่วยกันคอมเม้นต์นะคะ
สัปดาห์ที่แล้วบุหงาซ่อนกลิ่นขึ้นชาร์ตที่อันดับ ๗ ด้วย
กรี๊ดดดดดดดดด
กราบงามๆสามลา ดีใจจังที่ทุกคนให้การต้อนรับเป็นอย่างดี
อย่าลืมนะค้า
ถ้าอ่านแล้วรักชอบ หรือหมั่นไส้ใคร
ทิ้งคอมเม้นต์ไว้ได้เลยค่ะ
ส่วนปมที่สงสัยนั้น ค่อยๆเฉลยบางปม
และค่อยๆสร้างปมใหม่เนอะ ตามสไตล์สิริณ อิอิ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ
เด็กหญิงม่อน 11 ก.ย. 2555, 15:06:26 น.
พี่ปราชญ์น่ารักกว่าอีตาปัณณ์ตั้งเยอะ
พี่ปราชญ์น่ารักกว่าอีตาปัณณ์ตั้งเยอะ
violette 11 ก.ย. 2555, 16:48:30 น.
ชอบคู่พี่ชายมากเลยค่ะ พี่ปราชญ์น่ารักจริง
ชอบคู่พี่ชายมากเลยค่ะ พี่ปราชญ์น่ารักจริง
แล่นแต๊ 11 ก.ย. 2555, 17:46:42 น.
คนคิดร้ายกับนางเอกเยอะจัง น่าสงสาร
คนคิดร้ายกับนางเอกเยอะจัง น่าสงสาร
nunoi 11 ก.ย. 2555, 18:22:19 น.
เห็นด้วยค่ะ พี่ปราชญ์ น่ารัก อบอุ่นอ่ะ
เห็นด้วยค่ะ พี่ปราชญ์ น่ารัก อบอุ่นอ่ะ
SaturnStar 11 ก.ย. 2555, 21:19:03 น.
ขอถามข้อสงสัยนิดนึงค่ะ จากบรรทัดสุดท้ายนับขึ้นไปบรรทัดที่ 4
>> คงทำใ้ห้อรอุมาเข็ด"ขาม" พิมพ์ผิดหรือเปล่าคะ หรือว่าตั้งใจใช้คำนี้จริงๆ
แบบว่าคำบางคำที่คุณสิริณใช้ บางทีก็มีที่ำคำที่ดูแปลก แตกต่าง อธิบายไม่ถูกค่ะ
ในที่นี้หมายถึงว่าดีนะคะ อย่าคิดมาก^^")
ปล.มีเรื่องอยากเล่า อยากอวดค่ะ....สอย "แ่ผนก่อการรัก"
มานอนอ่านตั้งนานนมแล้ว อยากบอกว่าชอบมากค่ะ สนุกกว่าที่คาด
ขอถามข้อสงสัยนิดนึงค่ะ จากบรรทัดสุดท้ายนับขึ้นไปบรรทัดที่ 4
>> คงทำใ้ห้อรอุมาเข็ด"ขาม" พิมพ์ผิดหรือเปล่าคะ หรือว่าตั้งใจใช้คำนี้จริงๆ
แบบว่าคำบางคำที่คุณสิริณใช้ บางทีก็มีที่ำคำที่ดูแปลก แตกต่าง อธิบายไม่ถูกค่ะ
ในที่นี้หมายถึงว่าดีนะคะ อย่าคิดมาก^^")
ปล.มีเรื่องอยากเล่า อยากอวดค่ะ....สอย "แ่ผนก่อการรัก"
มานอนอ่านตั้งนานนมแล้ว อยากบอกว่าชอบมากค่ะ สนุกกว่าที่คาด
minafiba 12 ก.ย. 2555, 07:50:52 น.
^______^
^______^
Siang 12 ก.ย. 2555, 08:25:01 น.
พี่ปราชญ์น่ารักจริงๆ
พี่ปราชญ์น่ารักจริงๆ
wane 12 ก.ย. 2555, 15:13:04 น.
ทำไมแซมต้องคิดฆ่าตัวตายหล่ะ
ทำไมแซมต้องคิดฆ่าตัวตายหล่ะ
iAye 13 ก.ย. 2555, 20:17:52 น.
โอย พี่ปราชญ์ขา เอาใจหนูไปเลยค่ะ
โอย พี่ปราชญ์ขา เอาใจหนูไปเลยค่ะ