ยัยคู่แฝดตัวร้ายกับนายปีศาจจอมกวน
อันที่จริงฉันก็เป็นสาวม.ปลายคนนึงที่พึ่งจะผ่านชั้นม.ต้นมาหมาดๆเลยแหละ แต่เพียงฉันมีคนที่หน้าเหมือน(ชาวบ้านเรียกว่าฝาแฝด)แต่นิสัยไม่ต้องห่วงหรอกยัยนั่นน่ะนิสัยเรียบร้อยมาก แต่ฉันน่ะหรอแน่นอน...ฉันเป็นคนที่แก่น เซี้ยว ของรร.เชียวนะ(โอ้วววช่างน่าภูมิใจซะเหลือเกิน -0-) และอยู่ๆก็มีผู้ชายหน้าตาดีชื่อ'ท็อป' มาวุ่นวายกะชีวิตของฉัน>< แต่เรื่องมันยังไม่หมดแค่นั้นหรอก สาวแฝดคู่นี้ยังมีอะไรให้คุณน่าติดตามเยอะแยะ อยากรู้ไหมล่ะ อยากรู้ก็ติดตามเอานะ...
Tags: วัยรุ่น
ตอน:
เสียงเพลงประจำรร.เพื่อแสดงว่า การเข้าแถวสุดแสนจะน่าเบื่อที่สุดในสามโลก! กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วน่ะสิพิธีการอะไรยั้วเยี้ยเต็มไปหมด เมื่อการเข้าแถวสุดแสนจะน่าเบื่อของใครหลายคนเสร็จสิ้น อาจารย์ก็ปล่อยนักเรียนขึ้นห้องเรียน แน่นอนยิ่งเป็นวันแรกและเป็นเทอมแรกแล้วด้วย แน่นอนสิ่งที่ฉันไม่ชอบเลยคือการแนะนำตัวน่ะสิ ทั้งห้องมีเราพูดอยู่คนเดียวคล้ายๆกับคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น พอการแนะนำตัวสุดแสนจะทรหดหมดไป แล้วต่อไปคือสิ่งที่สวรรค์ส่งมาให้คือ การรับประทานข้าว นี่คือสิ่งที่ฉันโปรดปรานมาก รองจากการนอนนะ
"ปิ่น เราจะกินไรกันดีวะ"นุ่นถามขึ้น และตัวสอดประจำปีก็พูดขึ้น
"ไอ้ปิ่นน่ะหรอ มันไม่กินหรอกข้าว มันกินกระดูกเป็นอาหาร"ไอ้ฟิวพูดพยายามกลั้นหัวเราะ
"ไปกินแกลบของโปรดแกไป๊"ฮ่าๆๆ เจ็บไหมล่ะ
"พอๆๆหยุดเถียงกันเหอะ ฉันหิวข้าวมากแล้วนะ อย่าทำให้ฉันโมโหหิว"แกนี่ก็ห่วงกิน เห็นไหมเนี่ยว่าเพื่อนเถียงกันอยู่แต่จะว่าไปแล้วนะ เวลานุ่นโมโหหิวแทบไม่มีใครอยากเข้าใกล้มันเลยจริงๆนะ -0-
"เออๆ"ฉันต้องยอมจำใจหยุดเถียงและคงต้องซื้อข้าวมานั่งกินกันเงียบๆ
"แกดูนั่นสิ ผู้หญิงกรี๊สไรกันน่ะ"นุ่นพูดพลางชี้มือไปทางเข้าโรงอาหาร
"หนีไม่พ้นเรื่องเดียวแหละ"ไอ้ฟิวพูดพร้อมเบ้ปาก
" เฮ้ย น่ารักว่ะ" นุ่นเอาไหล่สะกิดไหล่ฉัน (กระแทกมากกว่า) พลางมองทำตาหวานเยิ้ม ไปให้พวกผู้ชายกลุ่มนั้นซึ่งเป็นนักเรียนดูจากสัญลักษณ์แล้วคงชั้นปีเดียวกันกับพวกเรา ไม่ให้คนอื่นกรี๊สได้ไงกลุ่มนี้เล่นหน้าตาแบบสวรรค์ส่งมาหมดเลยนี่และหนึ่งในนั้นก็มีเพื่อนห่างๆของฉันอยู่ด้วย
"นั่นมันไอ้บิวนี่"ไอ้ฟิวพลางมองไปทางไอ้บิวหนึ่งในสามคนกลุ่มหล่อนั่นน่ะ
"ว่าไงปิ่น" บิวเดินมาพร้อมสองหนุ่มหล่อพลางส่งยิ้มเท่มาให้ โอ้ววบาดใจไม่ติดว่าเป็นเพื่อนนะแม่จะจับมาเฆี่ยนซะเพราะว่าหล่อเกินพิกัด><!(ซาดิส)
"โห ไปทำไรมาเนี่ยดูดีขึ้นเยอะเลย"นุ่นถามมันแต่ตาก็มองไปที่อีกคนนึง
"แล้วนี่ใครอ่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้า" ฉันถามขึ้น ฉันไม่เคยเห็นสองคนนี้ตั้งแต่เข้ารร.มาแล้วล่ะ
"นี่โปเต้ แล้วนี่ก็ท็อป มันเพิ่งเข้ามาอยู่รร.เรา นี่ๆเรานั่งด้วยนะไม่มีที่นั่งแล้ว"มันร่ายยาวฟังแทบไม่ทันแล้วมันก็วางกระเป๋าแหมะ ไว้ที่ฉัน บิวกับฉันไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่เรารู้จักกันเพราะเคยอยู่ห้องเดียวกัน
ระหว่างที่นั่งกินข้าวกัน จู่ๆคนชื่อโปเต้ก็พูดขึ้น
"บิว ยัยสองคนนี้คือใครอ่ะ ไม่แนะนำกันบ้างเลย"โปเต้พูดจบก็ส่งยิ้มมาให้ฉันกะนุ่น จนนุ่นมันถึงขั้นเพ้อไปเลยล่ะ
"อ๋อนี่ปิ่น มีฝาแฝดอยู่ห้อง4ชื่อป่าน แล้วนี่ก็ยัยนุุ่น ส่วนนี่ไอ้ฟิว"ไอ้บิวแนะนำฉันกะพวกเพื่อนๆ แต่ฉันว่านะคนที่ชื่อท็อปอะไรนี่ก็ดูเงียบ เรียบร้อยเหมือนกันนะ
หลังจากเรากินข้าวเสร็จเราก็แยกย้ายกันไปเรียนจนกระทั่ง.... ออดดดด (โอ้ววเสียงสวรรค์)ได้เวลาเลิกเรียน เด็กหลายๆคนเริ่มทยอยออกมาจากห้องจนเหลือพวกเราอยู่3คน
"ปิ่น แกว่าป่ะ โปเต้ เค้าน่ารักดีนะ" เอ้าบิดเข้าไป จะเขินอะไรนักหนาคะ
"ฉันว่าก็เฉยๆอ่ะ"ฉันพูดพลางรูดซิปกระเป๋าเพราะเอาของใส่หมดแล้ว
"เอ้าๆบิดเข้าไปๆ ป่ะปิ่นเราไปกันปล่อยให้มันบิดไปคนเดียวเหอะ"ฟิวส่ายหน้าแล้วเบ้ปากลากฉันออกมาจากห้อง
"เห้ย รอฉันด้วยย"นุ่นตะโกนไล่หลังทำให้พวกเราต่างวิ่งหนี ฮ่าๆไม่ทันฉันหรอก ฉันนำไอ้ฟิวและไอ้นุ่นแล้วอยู่ๆฉันก็ชนเข้ากับใครไม่รู้
พลั่ก
"โอ๊ยยย เดินไม่ดูทางเลยรึไง"ฉันแหกปากด่า พอเงยหน้าขึ้นมา พระเจ้าช่วย!
"ใครกันแน่ วิ่งมาแล้วมาชนคนอื่นแถมยังด่าเค้าอีก"ท็อปพูดพร้อมส่ายหัว แล้วส่งยิ้มมาให้ ยิ้มนี้..นายจงใจกวนประสาทฉันใช่มั้ย
"นายต่างหาก ลูกผู้ชายซะเปล่า เห็นคนล้มยังไม่ช่วยอีก ขอโทษสักคำอ่ะมีมะ" เป็นชุดเลยพี่น้อง
"ฉันจะช่วยเธอก็ได้ แต่ฉันไม่ขอโทษหรอกเพราะฉันไม่ผิด"เค้าเบ้ปาก พร้อมยื่นมือมาแต่ฉันปัดออก นี่นายจะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่มั้ย
"นายมัน..ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย"ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
ระหว่างที่ทางจะกลับบ้านฉันเดินมากับคู่แฝดของฉันเพื่อรอรถเมล์ ส่วนฟิวกับนุ่นบ้านมันอยู่ทางเดียวกันเลยต้องกลับบ้านด้วยกัน ฉันเดินหงุดหงิดมาตลอดทาง
"เธอเป็นไรของเธอเนี่ย ฉันเห็นตั้งแต่เดินออกมาจากรร.แล้วนะ"ป่านถาม อาการฉันมันออกลายขนาดนั้นเลยหรอไง
"ป่าวหรอก แค่หงุดหงิดคนประสาท"ฉันพูดพร้อมกับส่งสายตาพิฆาต ให้ป่าน ประมาณว่า'ถ้าถามอีกเธอโดน'
ฉันไขกุญแจเข้าบ้านตามปกติ บ้านของฉันเป็นบ้านเดี่ยวสีไข่ไก่มีสามชั้น พ่อของฉันแยกทางกับแม่มาตั้งแต่ฉันกับป่านยังอายุได้5ขวบส่วนแม่ฉันต้องกลับบ้านดึกๆเพราะทำงานเลยไม่ค่อยได้เจอกัน ยกเว้นเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ฉันไขกุญแจเข้าบ้านได้ก็เดินตึงตังขึ้นบนห้อง ห้องของชั้นเป็นห้องสีเขียวอ่อนๆ ฝาพนังเต็มไปด้วยสติ๊กเกอร์ลายหมีพูห์ ฉันชอบมากๆเลยแหละ ฉันนอนแผ่หราอยู่บนเตียงพลางนึกถึงเรื่องเมื่อเย็น
"นายมันประสาท!"ฉันพึมพำก่อนกะจะนอนหลับพักผ่อนซักงีบแล้วค่อยตื่นลงไปหาไรกิน
"ปิ่น เราจะกินไรกันดีวะ"นุ่นถามขึ้น และตัวสอดประจำปีก็พูดขึ้น
"ไอ้ปิ่นน่ะหรอ มันไม่กินหรอกข้าว มันกินกระดูกเป็นอาหาร"ไอ้ฟิวพูดพยายามกลั้นหัวเราะ
"ไปกินแกลบของโปรดแกไป๊"ฮ่าๆๆ เจ็บไหมล่ะ
"พอๆๆหยุดเถียงกันเหอะ ฉันหิวข้าวมากแล้วนะ อย่าทำให้ฉันโมโหหิว"แกนี่ก็ห่วงกิน เห็นไหมเนี่ยว่าเพื่อนเถียงกันอยู่แต่จะว่าไปแล้วนะ เวลานุ่นโมโหหิวแทบไม่มีใครอยากเข้าใกล้มันเลยจริงๆนะ -0-
"เออๆ"ฉันต้องยอมจำใจหยุดเถียงและคงต้องซื้อข้าวมานั่งกินกันเงียบๆ
"แกดูนั่นสิ ผู้หญิงกรี๊สไรกันน่ะ"นุ่นพูดพลางชี้มือไปทางเข้าโรงอาหาร
"หนีไม่พ้นเรื่องเดียวแหละ"ไอ้ฟิวพูดพร้อมเบ้ปาก
" เฮ้ย น่ารักว่ะ" นุ่นเอาไหล่สะกิดไหล่ฉัน (กระแทกมากกว่า) พลางมองทำตาหวานเยิ้ม ไปให้พวกผู้ชายกลุ่มนั้นซึ่งเป็นนักเรียนดูจากสัญลักษณ์แล้วคงชั้นปีเดียวกันกับพวกเรา ไม่ให้คนอื่นกรี๊สได้ไงกลุ่มนี้เล่นหน้าตาแบบสวรรค์ส่งมาหมดเลยนี่และหนึ่งในนั้นก็มีเพื่อนห่างๆของฉันอยู่ด้วย
"นั่นมันไอ้บิวนี่"ไอ้ฟิวพลางมองไปทางไอ้บิวหนึ่งในสามคนกลุ่มหล่อนั่นน่ะ
"ว่าไงปิ่น" บิวเดินมาพร้อมสองหนุ่มหล่อพลางส่งยิ้มเท่มาให้ โอ้ววบาดใจไม่ติดว่าเป็นเพื่อนนะแม่จะจับมาเฆี่ยนซะเพราะว่าหล่อเกินพิกัด><!(ซาดิส)
"โห ไปทำไรมาเนี่ยดูดีขึ้นเยอะเลย"นุ่นถามมันแต่ตาก็มองไปที่อีกคนนึง
"แล้วนี่ใครอ่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้า" ฉันถามขึ้น ฉันไม่เคยเห็นสองคนนี้ตั้งแต่เข้ารร.มาแล้วล่ะ
"นี่โปเต้ แล้วนี่ก็ท็อป มันเพิ่งเข้ามาอยู่รร.เรา นี่ๆเรานั่งด้วยนะไม่มีที่นั่งแล้ว"มันร่ายยาวฟังแทบไม่ทันแล้วมันก็วางกระเป๋าแหมะ ไว้ที่ฉัน บิวกับฉันไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่เรารู้จักกันเพราะเคยอยู่ห้องเดียวกัน
ระหว่างที่นั่งกินข้าวกัน จู่ๆคนชื่อโปเต้ก็พูดขึ้น
"บิว ยัยสองคนนี้คือใครอ่ะ ไม่แนะนำกันบ้างเลย"โปเต้พูดจบก็ส่งยิ้มมาให้ฉันกะนุ่น จนนุ่นมันถึงขั้นเพ้อไปเลยล่ะ
"อ๋อนี่ปิ่น มีฝาแฝดอยู่ห้อง4ชื่อป่าน แล้วนี่ก็ยัยนุุ่น ส่วนนี่ไอ้ฟิว"ไอ้บิวแนะนำฉันกะพวกเพื่อนๆ แต่ฉันว่านะคนที่ชื่อท็อปอะไรนี่ก็ดูเงียบ เรียบร้อยเหมือนกันนะ
หลังจากเรากินข้าวเสร็จเราก็แยกย้ายกันไปเรียนจนกระทั่ง.... ออดดดด (โอ้ววเสียงสวรรค์)ได้เวลาเลิกเรียน เด็กหลายๆคนเริ่มทยอยออกมาจากห้องจนเหลือพวกเราอยู่3คน
"ปิ่น แกว่าป่ะ โปเต้ เค้าน่ารักดีนะ" เอ้าบิดเข้าไป จะเขินอะไรนักหนาคะ
"ฉันว่าก็เฉยๆอ่ะ"ฉันพูดพลางรูดซิปกระเป๋าเพราะเอาของใส่หมดแล้ว
"เอ้าๆบิดเข้าไปๆ ป่ะปิ่นเราไปกันปล่อยให้มันบิดไปคนเดียวเหอะ"ฟิวส่ายหน้าแล้วเบ้ปากลากฉันออกมาจากห้อง
"เห้ย รอฉันด้วยย"นุ่นตะโกนไล่หลังทำให้พวกเราต่างวิ่งหนี ฮ่าๆไม่ทันฉันหรอก ฉันนำไอ้ฟิวและไอ้นุ่นแล้วอยู่ๆฉันก็ชนเข้ากับใครไม่รู้
พลั่ก
"โอ๊ยยย เดินไม่ดูทางเลยรึไง"ฉันแหกปากด่า พอเงยหน้าขึ้นมา พระเจ้าช่วย!
"ใครกันแน่ วิ่งมาแล้วมาชนคนอื่นแถมยังด่าเค้าอีก"ท็อปพูดพร้อมส่ายหัว แล้วส่งยิ้มมาให้ ยิ้มนี้..นายจงใจกวนประสาทฉันใช่มั้ย
"นายต่างหาก ลูกผู้ชายซะเปล่า เห็นคนล้มยังไม่ช่วยอีก ขอโทษสักคำอ่ะมีมะ" เป็นชุดเลยพี่น้อง
"ฉันจะช่วยเธอก็ได้ แต่ฉันไม่ขอโทษหรอกเพราะฉันไม่ผิด"เค้าเบ้ปาก พร้อมยื่นมือมาแต่ฉันปัดออก นี่นายจะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่มั้ย
"นายมัน..ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย"ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
ระหว่างที่ทางจะกลับบ้านฉันเดินมากับคู่แฝดของฉันเพื่อรอรถเมล์ ส่วนฟิวกับนุ่นบ้านมันอยู่ทางเดียวกันเลยต้องกลับบ้านด้วยกัน ฉันเดินหงุดหงิดมาตลอดทาง
"เธอเป็นไรของเธอเนี่ย ฉันเห็นตั้งแต่เดินออกมาจากรร.แล้วนะ"ป่านถาม อาการฉันมันออกลายขนาดนั้นเลยหรอไง
"ป่าวหรอก แค่หงุดหงิดคนประสาท"ฉันพูดพร้อมกับส่งสายตาพิฆาต ให้ป่าน ประมาณว่า'ถ้าถามอีกเธอโดน'
ฉันไขกุญแจเข้าบ้านตามปกติ บ้านของฉันเป็นบ้านเดี่ยวสีไข่ไก่มีสามชั้น พ่อของฉันแยกทางกับแม่มาตั้งแต่ฉันกับป่านยังอายุได้5ขวบส่วนแม่ฉันต้องกลับบ้านดึกๆเพราะทำงานเลยไม่ค่อยได้เจอกัน ยกเว้นเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ฉันไขกุญแจเข้าบ้านได้ก็เดินตึงตังขึ้นบนห้อง ห้องของชั้นเป็นห้องสีเขียวอ่อนๆ ฝาพนังเต็มไปด้วยสติ๊กเกอร์ลายหมีพูห์ ฉันชอบมากๆเลยแหละ ฉันนอนแผ่หราอยู่บนเตียงพลางนึกถึงเรื่องเมื่อเย็น
"นายมันประสาท!"ฉันพึมพำก่อนกะจะนอนหลับพักผ่อนซักงีบแล้วค่อยตื่นลงไปหาไรกิน
หวานว่าน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ต.ค. 2555, 12:51:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ม.ค. 2556, 16:29:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 908
| << | >> |