ภิรมย์รัก
กุลสตรี!
รุจิรดาแอบเบ้ปากด้วยความเบื่อหน่ายปนขุ่นเคือง
หากนับว่าการที่เธอยื่นมือออกไปช่วยเหลือน้องสาวของ หม่อมเจ้าอดุลย์วิทย์ นั้นไม่เป็นกุลสตรี
หญิงสาวก็ยอมรับตามความจริง
แต่เมื่อคนที่ชี้ความจริงข้อนี้ให้เธอรู้เป็นพี่ชายของคนที่เธอช่วยเอาไว้
หญิงสาวจึงรู้สึกเหมือนตนกำลังทำคุณบูชาโทษ
ต่อแต่นี้ไปก็อย่าได้มาเจอะมาเจอกันอีกเลยเป็นดีที่สุด!
หากภาวนาไปไม่พ้นสามวัน
คนที่เธอไม่อยากพบเจออีกในชาตินี้ กลับมาเป็นอาจารย์ของเธอเอง
คราวนี้คงต้องฟังแลกเชอร์ว่าด้วย “ความเป็นกุลสตรี” เสียจนหูชาแน่ๆ
เธอต้องหาทางหนีสถานเดียว!
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...
ยิ่งพยายามหนีให้ไกลจากดวงตาสีดำคูคมนั้นเท่าไหร่
กลับยิ่งเหมือนอีกฝ่ายจะไล่ตามมาไม่ปล่อยเสียอย่างนั้น!
รุจิรดาแอบเบ้ปากด้วยความเบื่อหน่ายปนขุ่นเคือง
หากนับว่าการที่เธอยื่นมือออกไปช่วยเหลือน้องสาวของ หม่อมเจ้าอดุลย์วิทย์ นั้นไม่เป็นกุลสตรี
หญิงสาวก็ยอมรับตามความจริง
แต่เมื่อคนที่ชี้ความจริงข้อนี้ให้เธอรู้เป็นพี่ชายของคนที่เธอช่วยเอาไว้
หญิงสาวจึงรู้สึกเหมือนตนกำลังทำคุณบูชาโทษ
ต่อแต่นี้ไปก็อย่าได้มาเจอะมาเจอกันอีกเลยเป็นดีที่สุด!
หากภาวนาไปไม่พ้นสามวัน
คนที่เธอไม่อยากพบเจออีกในชาตินี้ กลับมาเป็นอาจารย์ของเธอเอง
คราวนี้คงต้องฟังแลกเชอร์ว่าด้วย “ความเป็นกุลสตรี” เสียจนหูชาแน่ๆ
เธอต้องหาทางหนีสถานเดียว!
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...
ยิ่งพยายามหนีให้ไกลจากดวงตาสีดำคูคมนั้นเท่าไหร่
กลับยิ่งเหมือนอีกฝ่ายจะไล่ตามมาไม่ปล่อยเสียอย่างนั้น!
Tags: ย้อนยุค,ศิษย์,อาจารย์,ท่านชาย,ท่านหญิง,ความรัก,พีเรียด
ตอน: บทนำ
ปลายฤดูฝน 3 ปีก่อน
“เย็นแล้วนะคะคุณหนู ทานข้าวก่อนดีไหมคะ”
“เอาไว้ก่อนก็ได้จ้ะ ฉันจะรอคุณพ่อคุณแม่ก่อน”
หญิงสาวหันไปยิ้มอ่อนๆ ให้กับสาวใช้ที่มีเพียงสองคนในบ้าน ก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือเงียบๆ อีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแจ่มไปเอาผ้าคลุมไหล่มาให้คุณหนูนะคะ อากาศหนาวๆ แบบนี้ คุณหนูยิ่งไม่ค่อยสบายเสียด้วย ควรทำตัวให้อบอุ่นเข้าไว้”
สาวใช้คนสนิทเสนอขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเจือแววห่วงใย เรียกรอยยิ้มกว้างจากร่างโปร่งบางที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้บุผ้าหนาได้อีกครั้ง “จ้า... อย่างนั้นแจ่มไปเอาให้ฉันทีก็แล้วกันนะ”
ร่างของสาวใช้ในชุดผ้าถุงสีพื้นเรียบๆ ไปแล้ว หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่แล้วขมวดคิ้วเรียวมุ่น...
คุณพ่อคุณแม่กับพี่ชายของเธอไปงานเลี้ยงฉลองสมรสของผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณพ่อที่จัดขึ้นที่บ้านเจ้าสาวในต่างจังหวัด ในตอนแรกตกลงกันไว้ว่าเธอจะไปด้วย หากเมื่อถึงเวลาเดินทาง รุจิรดากลับจับไข้เล็กน้อย ในตอนแรกหม่อมราชวงศ์รวิสุดาตั้งใจจะอยู่พยาบาลไข้บุตรี แต่ทนแรงคะยั้นคะยอของสามีไม่ไหว ประกอบกับรุจิรดาเองที่บอกมารดาว่าไม่เป็นอะไรมาก ทั้งหมดจึงเดินทางไปยังสถานที่จัดงานตั้งแต่เมื่อวาน และมีกำหนดกลับถึงบ้านตอนเย็นของวันนี้
แต่ตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว... ทำไมคุณพ่อคุณแม่ยังไม่กลับอีกนะ หรือว่าพี่ชายของเธอพาคุณพ่อคุณแม่แวะเที่ยวจนกลับผิดเวลา... ก็ไม่น่าเป็นไปได้อีกล่ะ
สาวใช้กลับมาพร้อมกับผ้าคลุมไหล่เนื้อนุ่มที่มารดาซื้อให้ รุจิรดารับมาคลุมหลวมๆ ก่อนจะตัดสินใจว่าอีกเดี๋ยวเธอจะทานข้าวก่อนแล้วค่อยติดต่อไปที่บ้านของพันตรีเกริกเกียรติผู้เป็นเจ้าของงานสมรส เพื่อสอบถามเวลากลับของบิดามารดาอีกทีหนึ่ง
“แจ่มอุ่นข้าวต้มปลาไว้หลายรอบ จนมันจะกลายเป็นโจ๊กแล้วล่ะค่ะคุณหนู” สาวใช้ยิ้มรื่นเมื่อหญิงสาวสั่งให้ตักอาหารให้ ก่อนเจ้าตัวจะพูดต่อเรื่อยๆ “เนี่ย วันนี้แจ่มเป็นอะไรก็ไม่รู้ล่ะค่ะคุณหนู อกใจมันสั่นๆ รู้สึกหวิวๆ หวาดระแวงไปเสียทุกอย่าง”
“อย่างนั้นเทียว” รุจิรดายิ้มกว้างล้อเลียน “หรือวันนี้แจ่มจะโชคดีเจอเนื้อคู่ เลยใจสั่นเสียอย่างนั้น”
“แหม คุณหนูก็! ไม่ใช่อย่างนั้นดอกค่ะ มันเหมือนกับ... มีคนจ้องอยู่อย่างไรอย่างนั้น”
คนพูดทำท่าทางหวาดๆ หากหญิงสาวที่ตักข้าวต้มทานไปแล้วสองสามคำกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ “กลัวอะไรแจ่ม ถ้ามีใครหรืออะไรไม่ดีล่วงเข้ามาที่บ้านหลังนี้ล่ะก็ ฉันจะสอยมันให้ร่วงเองกับมือเลยทีเดียว”
“จริงนะคะคุณหนู”
“อ้าว... จริงสิ ไม่เชื่อกันซะอย่างนั้น”
“เชื่อสิคะ คุณหนูของแจ่มยิงปืนแม่นออกอย่างนั้น ต้องสอยมันร่วงได้แน่ๆ ค่ะ”
...ถ้ามันอยู่ให้สอยนะ...
แจ่มคิดในใจอย่างหวาดๆ ก่อนจะถอยหลังไปยืนเรียบร้อยข้างโต๊ะอาหาร คลับคล้ายคลับคลาเหมือนมีบางอย่างมาสะกิดแผ่นหลัง ก่อนจะรู้ตัวอีกทีเมื่อกรอบรูปใหญ่ด้านหลังของตนเองตกแตกกระจาย!
“ว้าย! ขอโทษค่ะๆ!” ร่างเล็กของสาวใช้ลนลานก้มลงคว้าเศษกระจก แต่รุจิรดาที่ลุกพรวดขึ้นกลับสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“อย่าจับกระจก เดี๋ยวบาดมือ!”
หญิงสาวสั่งให้แจ่มไปเอาไม้กวาดมากวาดเศษกระจกออกไป ก่อนที่มือเรียวจะคว้ารูปมาดู หัวใจดวงน้อยวิบไหวมากขึ้นเมื่อภาพนั้นคือภาพของคุณพ่อ คุณแม่ และพี่ชายของเธอเอง...
ลางสังหรณ์เข้มข้นทำให้หญิงสาวเริ่มอยู่ไม่ติด มือเรียวแนบรูปถ่ายไว้แน่นกับอกเหมือนต้องการปลอบประโลมตนเองให้หายกังวล รุจิรดาผ่อนลมหายใจยาวเพื่อผ่อนคลาย หากเสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้นทันควัน!
“แจ่มไม่ต้องรับ ประเดี๋ยวฉันรับเอง” ร่างโปร่งหันไปบอกสาวใช้ที่เร่งเดินเข้ามาพร้อมกับไม้กวาดในมือ ก่อนจะหันไปคว้าหูโทรศัพท์มารับด้วยความรวดเร็ว
“บ้านนฤมาศบดีค่ะ”
“เอ่อ...” น้ำเสียงปลายสายขึงขังเป็นทางการ ทำให้คิ้วเรียวขมวดชิดกันมากขึ้น “ขอสายบุตรสาวของท่านพลโทดิษพงศ์ครับ”
“ดิฉันรุจิรดา บุตรสาวของท่านค่ะ มีอะไรหรือคะ”
ปลายสายเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งลงเล็กน้อย และในความเป็นทางการนั้น... คล้ายจะเจืออะไรบางอย่างคล้ายๆ ความสงสาร...
“คุณหนูรุจิรดา... ผมคือร้อยตำรวจเอกยุทธิชัย พิชัยเดช ผมมีเรื่องน่าเสียใจที่ต้องแจ้งให้คุณหนูทราบว่า... รถยนต์ของคุณพ่อคุณหนูเกิดอุบัติเหตุลื่นตกลงไปในหุบเหว และคุณพ่อคุณแม่ของคุณหนู... ท่านเสียชีวิตแล้วครับ”
“ว่าอย่างไรนะคะ!” ร่างโปร่งบางอ่อนเปลี้ยจนต้องยันตัวกับโต๊ะวางโทรศัพท์ “คุณกำลังโกหกดิฉันใช่ไหมคะ?”
“คุณหนู!” แจ่มรีบวิ่งเข้ามาใกล้ร่างของเจ้านาย ก่อนจะใจหายวาบเมื่อมองเห็นใบหน้าซีดเผือดและร่างสั่นน้อยๆ “มีอะไรหรือคะคุณหนู คุณหนูคะ!”
น้ำเสียงปลายสายอึกอักคล้ายลำบากใจ หากก็เอ่ยต่อ “ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยครับ...”
“ไม่จริง!... คุณกำลังโกหกดิฉัน คุณล้อดิฉันเล่นใช่ไหมคะ พี่ดนัยบอกให้คุณล้อดิฉันเล่นอย่างนี้หรือคะ”
“ดนัย... คุณหมายถึงพันตำรวจตรีดนัย นฤมาศบดีหรือเปล่าครับ เอ่อ... สารวัตรดนัย... ก็เสียชีวิตด้วยครับ... ฮัลโหล ฮัลโหล! คุณหนูครับ!...”
รุจิรดาไม่ได้รับรู้ว่าแจ่มวิ่งเข้ามาประคองร่างของเธอเมื่อใด ดวงตาพร่าพรายด้วยหยาดน้ำใสนั้นพร่ามัวเกินกว่าจะมองเห็นใบหน้าใด มือไม้เย็นเฉียบไร้เรี่ยวแรงประคองร่างตัวเอง ได้แต่ปล่อยให้แจ่มพยุงด้วยความทุลักทุเล หูของหญิงสาวแว่วเสียงเรียกมาจากที่ไกลๆ...
...คุณพ่อ... คุณแม่... พี่ดนัย
โลกของรุจิรดาพลันมืดลงพร้อมๆ กับร่างบางที่พับลงในอ้อมแขนของแจ่มที่ร้องเรียกคนช่วยอย่างตื่นตระหนก
ปณัชญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ต.ค. 2555, 02:45:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ต.ค. 2555, 02:45:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 5576
| บทที่ 1 [2/1] >> |
ใบบัวน่ารัก 15 ต.ค. 2555, 06:45:04 น.
ทำไม๊ทำไม ชอบฆ่าพ่อแม่กันจริง ห่ะ
ให้อยู่คนเดียว แล้วก็เจอแย่งสมบัติกัน
เฮ่อ สงสารม๊ากๆๆๆๆ
ทำไม๊ทำไม ชอบฆ่าพ่อแม่กันจริง ห่ะ
ให้อยู่คนเดียว แล้วก็เจอแย่งสมบัติกัน
เฮ่อ สงสารม๊ากๆๆๆๆ
phakarat 17 ต.ค. 2555, 10:08:49 น.
ตกใจเศร้า
ตกใจเศร้า