คำมั่นนิรันดร:สัจจานิรันดร์ของใจ
สายลมแห่งรักพัดผ่านแวะทักทายก่อนจะโบกโบยโชยผ่านเหลือเพียงความอ้าวว้างและความทรงจำไว้ให้ หนึ่งรัก หนึ่งผูกพัน กับสองหัวใจ ของสองคนที่ถูกพรากด้วยเวลา
Tags: ปัจจุบันและอนาคต
ตอน: คำมั่นนิรันดร:ลมรำเพย
ลมรำเพย
ชายหนุ่มหลับตาลงเม้มริมฝีปากน้อยๆสายลมพัดโชยแผ่วต้องผิวกาย ราวกับเสียงกระซิบจากที่ไกลแสนไกลแสงสว่างสุดท้ายได้ลับหายจากขอบฟ้าไปนานแล้ว พร้อมๆกับแสงสว่างในหัวใจของเขาได้ดับลง
ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาแทนที่หญิงสาวผู้เป็นที่รักได้จากไปพร้อมกับหัวใจที่แหลกสลาย เธอสละชีวิตเพื่อให้อีกชีวิตหนึ่งได้อยู่รอด ตัวแทนแห่งความรักที่เธอได้ให้ไว้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขาดำรงอยู่ได้ ลมเย็นพัดหอบเอาความสดชื่นให้แก่ผู้ที่อยู่ในบริเวณนั้น แต่สำหรับชายหนุ่มกลับรู้สึกหนาวเยือกในหัวอก คำพูดเก่าๆ ผุดขึ้นมาในห้วงแห่งความคิดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“พรุ่งนี้ มาอีกนะคะ ฉันจะรอ”
“ชื่อฉันแปลว่า ลม มีใครบ้างล่ะคะ ที่จะกักขังลมได้ ฉันมีอิสระที่จะไปในทุกๆที่ ถ้าฉันเป็นอะไรไป ฉันก็ยังอยู่ อยู่ในลมหายใจของคุณตราบเท่าที่คุณยังคิดถึงฉันอยู่”
เสียงหวานๆในวันนั้นไม่มีอีกแล้ว วันนี้เหลือเพียงความว่างเปล่าและเงียบงัน และคงเป็นเช่นนี้ตลอดกาล จนกว่าวันที่สัญญาจะมาถึง วันที่การรอคอยจบลงเขาจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้น
“คุณหนูคะ” เสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวก่อนหันกลับเดินจากสถานที่แห่งนั้นมา
“มีอะไรรึเปล่าครับ แม่เพ็ญ”
“ตาลม ตื่นแล้วไม่เห็นพ่อ ร้องหาคุณใหญ่เชียวค่ะ”
“ครับ เดี๋ยวผมตามไป”
เขาหยุดยืนมองกลับไปอีกครั้งที่เก้าอี้ตัวเดิมใต้ซุ้มมลุลีที่อยู่ริมคลองราวกับหวังว่าจะพบใครอีกคนนั่งอยู่ตรงนั้น
“ผมต้องกลับไปดูลูกก่อน พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะละสายตาแล้วเดินจากไป สายลมโชยแผ่วบางเบาราวกับจะตอบรับคำของคนที่เดินจากไป เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่ยังคงครอบคลุม
“สัญญานะคะ ฉันจะรอ”
ชายหนุ่มหลับตาลงเม้มริมฝีปากน้อยๆสายลมพัดโชยแผ่วต้องผิวกาย ราวกับเสียงกระซิบจากที่ไกลแสนไกลแสงสว่างสุดท้ายได้ลับหายจากขอบฟ้าไปนานแล้ว พร้อมๆกับแสงสว่างในหัวใจของเขาได้ดับลง
ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาแทนที่หญิงสาวผู้เป็นที่รักได้จากไปพร้อมกับหัวใจที่แหลกสลาย เธอสละชีวิตเพื่อให้อีกชีวิตหนึ่งได้อยู่รอด ตัวแทนแห่งความรักที่เธอได้ให้ไว้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขาดำรงอยู่ได้ ลมเย็นพัดหอบเอาความสดชื่นให้แก่ผู้ที่อยู่ในบริเวณนั้น แต่สำหรับชายหนุ่มกลับรู้สึกหนาวเยือกในหัวอก คำพูดเก่าๆ ผุดขึ้นมาในห้วงแห่งความคิดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“พรุ่งนี้ มาอีกนะคะ ฉันจะรอ”
“ชื่อฉันแปลว่า ลม มีใครบ้างล่ะคะ ที่จะกักขังลมได้ ฉันมีอิสระที่จะไปในทุกๆที่ ถ้าฉันเป็นอะไรไป ฉันก็ยังอยู่ อยู่ในลมหายใจของคุณตราบเท่าที่คุณยังคิดถึงฉันอยู่”
เสียงหวานๆในวันนั้นไม่มีอีกแล้ว วันนี้เหลือเพียงความว่างเปล่าและเงียบงัน และคงเป็นเช่นนี้ตลอดกาล จนกว่าวันที่สัญญาจะมาถึง วันที่การรอคอยจบลงเขาจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้น
“คุณหนูคะ” เสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวก่อนหันกลับเดินจากสถานที่แห่งนั้นมา
“มีอะไรรึเปล่าครับ แม่เพ็ญ”
“ตาลม ตื่นแล้วไม่เห็นพ่อ ร้องหาคุณใหญ่เชียวค่ะ”
“ครับ เดี๋ยวผมตามไป”
เขาหยุดยืนมองกลับไปอีกครั้งที่เก้าอี้ตัวเดิมใต้ซุ้มมลุลีที่อยู่ริมคลองราวกับหวังว่าจะพบใครอีกคนนั่งอยู่ตรงนั้น
“ผมต้องกลับไปดูลูกก่อน พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะละสายตาแล้วเดินจากไป สายลมโชยแผ่วบางเบาราวกับจะตอบรับคำของคนที่เดินจากไป เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่ยังคงครอบคลุม
“สัญญานะคะ ฉันจะรอ”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ต.ค. 2555, 21:38:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ต.ค. 2555, 21:38:50 น.